Η επιθετική εξαγορά του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου, ακόμα και εκεί όπου η μεταπολιτική βρήκε πρόσφορο έδαφος.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο άγνωστος Κασσελάκης, με όχημα την προσωπική του παρουσία, τον σύντροφό του, τον σκύλο τους και ένα επικοινωνιακό χάρισμα, βλέπει μια χαραμάδα προσωπικής πολιτικής προοπτικής. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ θα χρησιμοποιούσαν τα στελέχη της Goldman Sachs, στην οποία ισχυρίζεται ότι εργαζόταν ο Στέφανος Κασσελάκης, την Κυριακή το βράδυ πραγματοποιήθηκε η επιθετική εξαγορά του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εξαγορά στον χώρο των επιχειρήσεων θεωρείται επιθετική αν το διοικητικό συμβούλιο μιας εταιρείας απορρίψει την εξαγορά της από κάποια άλλη, αλλά οι υποψήφιοι αγοραστές εξακολουθούν να επιμένουν και να την επιδιώκουν με κάθε τρόπο, κάνοντας οικονομική προσφορά όχι απαραίτητα στη διοίκηση αλλά απευθείας στους μετόχους της, για να τους πείσει να πουλήσουν.

Αυτό ακριβώς, με μικρές παραλλαγές, συνέβη στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της μετάβασης της ηγεσίας του σε έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα. Τους έπεισε να πουλήσουν.

Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου, ακόμα και εκεί όπου η μεταπολιτική, ως αποτέλεσμα χρεοκοπίας και παρακμής της πολιτικής, βρήκε πρόσφορο έδαφος.

Ο άγνωστος Κασσελάκης, με όχημα την προσωπική του παρουσία, τον σύντροφό του, τον σκύλο τους και ένα επικοινωνιακό χάρισμα, βλέπει μια χαραμάδα προσωπικής πολιτικής προοπτικής, έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και επιδιώκει την ηγεσία ενός κόμματος της αριστεράς με το οποίο δεν έχει καμία ταυτοτική σχέση ούτε και σχετικά πολιτικά βιώματα. Και όμως, προσπαθεί να την κατακτήσει.

Τα περισσότερα μέλη της διοίκησης της εταιρείας (κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), με μικρές εξαιρέσεις (Πολάκης, Τζάκρη κ.λπ.), αντιδρούν στην επιθετική εξαγορά του Κασσελάκη, αλλά ο ίδιος (η εταιρεία που την επιδιώκει) επιμένει και απευθύνεται στους ιδιοκτήτες του κόμματος (τα χιλιάδες μέλη που το ακολουθούν).

Αυτό που γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι χιλιάδες μέλη ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό πείθονται ότι έχουν ανάγκη έναν αρχηγό που θα τους δώσει προοπτική εξουσίας, και ας μη γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν.  

 

Η διοίκηση δεν πιστεύει ότι θα τα καταφέρει αυτός ο άγνωστος υποψήφιος αγοραστής, παρότι κάποια μέλη της που ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το προσωπικό τους μέλλον (Παππάς κ.ά.) τάσσονται με την πλευρά του. Τελικά τα καταφέρνει, πείθει τους περισσότερους από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι, απογοητευμένοι από την παρούσα διοίκηση, δεν βλέπουν την προοπτική της εξουσίας σύντομα, τον επιλέγουν και η επιθετική εξαγορά έχει αίσιο τέλος.

Ο αγοραστής δεν έχει δώσει χρήματα, αλλά αόριστες υποσχέσεις για επαναφορά στην πολυπόθητη εξουσία ‒με αποκορύφωμα τα καλύτερα αγγλικά που μιλάει από τον Μητσοτάκη‒, οι οποίες είναι αρκετές για να τους πείσει· δεν τους δίνει ιδεολογικά ή πολιτικά επιχειρήματα, όμως τους δίνει φως, όπως δηλώνει μετά τη νίκη του.

Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου, ακόμα και εκεί όπου η μεταπολιτική, ως αποτέλεσμα χρεοκοπίας και παρακμής της πολιτικής, βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ο Μπερλουσκόνι, που πριν από πολλά χρόνια αγόρασε την εξουσία στην Ιταλία, είχε ένα παρελθόν στη χώρα του και μάλιστα έντονο, τον γνώριζαν καλά οι γείτονες.

Ο Τραμπ, επίσης ως φαινόμενο μεταπολιτικής, είχε παρουσία στη χώρα του. Και εν τέλει, όπου η μεταπολιτική θριάμβευσε, αφενός δεν προήλθε από εντελώς άγνωστα πρόσωπα, αφετέρου βρήκε πρόσφορο έδαφος σε συντηρητικά κόμματα. Στη χώρα μας είχαμε την ιδιοτυπία ένας εντελώς άγνωστος να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος, αλλά κυρίως ότι το κόμμα αυτό δηλώνει πως εκπροσωπεί την αριστερά. Αυτό το γεγονός οι ιστορικοί του μέλλοντος θα το μελετούν για πολλά χρόνια και είναι αμφίβολο αν θα βρουν απαντήσεις.

Στην ιστορία αυτή ο ρόλος του απερχόμενου Τσίπρα δημιουργεί βάσιμες υποψίες σε πολλούς (άλλωστε αυτός τον έβαλε στο ψηφοδέλτιο και οι περισσότεροι από τους δικούς του ανθρώπους τάχθηκαν με τον Κασσελάκη), αλλά είναι δύσκολο να αποδειχτεί ο ρόλος του ακριβώς. Όσο δύσκολο είναι άλλωστε να γίνει ξεκάθαρο ποιοι ακριβώς βρίσκονται πίσω από τον «Μεσσία της αριστεράς», τον δικό της Μωυσή, που θα έλεγε και ένας δημοσιογράφος.

Προς το παρόν, αυτό που γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι χιλιάδες μέλη ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό πείθονται ότι έχουν ανάγκη έναν αρχηγό που θα τους δώσει προοπτική εξουσίας, και ας μη γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν. Τους αρκεί το χαμογελαστό, ωραίο πρόσωπο. Τα υπόλοιπα στοιχεία που συνήθως είναι αναγκαία για την επιλογή κάποιου που θα ηγηθεί ενός κόμματός αποτελούν λεπτομέρειες άνευ σημασίας.

Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, που έχει πολιτικό και όχι μόνο ενδιαφέρον. Ο πολιτικός χυλός που δημιούργησε ο Τσίπρας προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία εκπαίδευσε πολιτικά πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι αυτό είναι αριστερά. Μια αριστερά που τους χωράει όλους ανεξαιρέτως, μέχρι και ακραίους δεξιούς όπως ο Καμμένος, που ταυτίζεται με τον νέο αυριανισμό που εκφράζει ο Πολάκης, και η οποία έμοιαζε τόσο πολύ με όσους υποτίθεται πως βρίσκονταν απέναντι.

Μια φίλη τη Δευτέρα το πρωί μού έγραφε ότι ο πατέρας της, παλιός αριστερός, με ιστορία και αγώνες, σχεδόν δάκρυσε όταν έμαθε για την επικράτηση του Κασσελάκη. Φαντάζομαι πόσοι άλλοι ένιωσαν το ίδιο… 

 

Εάν αυτό είναι η Αριστερά

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Τόσους μάντεις γέννησε αυτός ο τόπος επί «παγανισμού» και «ειδωλολατρίας», τόσους προφήτες επί χριστιανισμού. Κανένας τους, όμως, και καμιά τους δεν πρόβλεψε ότι θα έρθει κάποτε ο καιρός που θα πάρουν την εκδίκησή τους οι Μινωίτες από τους Αθηναίους, οι οποίοι, όταν είχαν το μονοπώλιο στα ΜΜΕ των εποχών εκείνων, στις Μούσες δηλαδή, θέατρο, ιστοριογραφία, ποίηση, διασκέδαζαν πλάθοντας και διακινώντας μύθους απαξιωτικούς για όλους τους υπόλοιπους· κάτι σαν πρώιμα fake news. Ουδείς λοιπόν προφήτευσε ότι μια ημέρα των ημερών, για να αρχηγέψει κανείς σε κόμμα, πρέπει να διαθέτει επώνυμο εξοπλισμένο με την υποκοριστική κατάληξη -άκης, δηλωτική (στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις) κρητικής καταγωγής. Και εγεννήθησαν, ως γνωστόν, Κυριάκος Μητσοτάκης, Νίκος Ανδρουλάκης, Γιάνης Βαρουφάκης, Σταύρος Θεοδωράκης.

Και από σήμερα το βράδυ, Στέφανος Κασσελάκης; Νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Πιθανό. Ή μάλλον πιθανότατο. Αν τα μέλη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πειστούν από την προταθείσα ομοιοθεραπευτική μέθοδο, ότι στον Κρητικό, αμερικανοσπουδαγμένο και καλό αγγλομαθή Μητσοτάκη απαντάς με Κρητικό, αμερικανοσπουδαγμένο και καλό (ή καλύτερο κατά τον ίδιο) αγγλομαθή Κασσελάκη, ανεξαρτήτως λοιπών γνωρισμάτων, τότε ο μέντοράς του, ο κ. Παύλος Πολάκης, θα χαρεί χαρά μεγάλη που θα μπορέσει από αύριο να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Δηλαδή, χονδρικώς, όσους μιλούν και γράφουν έστω και ελαφρώς καλύτερα ελληνικά από τα δικά του, νηφαλιότερα, συντακτικώς αρτιότερα και με λιγότερα (αυτο)θαυμαστικά.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα τεθεί με εντελώς νέους όρους, πολύ πιο καταθλιπτικούς απ’ ό,τι μέχρι τώρα, το ερώτημα «εάν αυτό είναι η Αριστερά». Η πικρή αλήθεια είναι ότι το ίδιο ερώτημα ετίθετο συχνά-πυκνά, έστω με ψιθύρους και υπαινιγμούς και όσο ο κ. Αλέξης Τσίπρας προήδρευε με στυλ απολύτως ηγεμονικό, ανδρεοπαπανδρεϊκό. Οπως και κάθε φορά που ο μεροληπτικώς ουδέτερος τέως πρόεδρος έβγαζε στον κ. Πολάκη μια κίτρινη κάρτα που από την άλλη πλευρά της ήταν πράσινη, σαν το πράσινο των οδικών φαναριών, έφερε δε την επιγραφή «Τι να κάνουμε; Είναι αψύς Σφακιανός ο σύντροφος, σύντροφοι. Αφέωνταί του…». Από αψάδα σε αψάδα όμως, και από μαντινάδα σε μαντινάδα, το κόμμα που κάποτε έλεγε με κάποιο καμάρι πως ήταν της Ανανεωτικής Αριστεράς, απομακρύνθηκε παρασάγγας πολλούς από τις ρίζες του, τους τρόπους του, ακόμα και από θεμελιώδεις ιδέες του.

Οχι, η ταυτότητα Κασσελάκης = Πολλάκης δεν ισχύει, πάνω-κάτω για τους ίδιους λόγους που δεν ισχύει η ταυτότητα Κυριάκος Μητσοτάκης = Αδωνις Γεωργιάδης. Ναι, ο κ. Κασσελάκης χρωστάει ήδη πολλά στον κ. Πολάκη, όπως ο κ. Μητσοτάκης χρωστάει (και) στον κ. Γεωργιάδη την εκλογή του ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, το 2016· τότε που είχαν αναβληθεί οι εκλογές, λόγω βλάβης του λογισμικού, η οποία είχε καταστήσει αδύνατη τη διασταύρωση με τους εκλογικούς καταλόγους όσων ψήφιζαν για πρόεδρο. Πρόβλημα διασταύρωσης, άλλου τύπου, έχουν τώρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πώς εντοπίζονται τα μέλη της μιας ώρας και των δύο ευρώ, που είτε αυθορμήτως είτε και κατόπιν σχεδιασμού και εντολής έκαναν «εισοδισμό», κατά το αριστερό ιδιόλεκτο (ή «εισπήδηση» κατά το χριστιανικό); Είναι απολύτως αδύνατο να μάθουμε πόσοι αποφάσισαν να προσβάλουν βαριά τις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες είτε «για να σπάσουν πλάκα» είτε για να εκτρέψουν το ισχνό πια ποτάμι του ΣΥΡΙΖΑ προς κοίτες ελεγχόμενες ή και πρόσφορες για περιφρόνηση και χλεύη.

Από αψάδα σε αψάδα και από μαντινάδα σε μαντινάδα, το κόμμα που κάποτε έλεγε με κάποιο καμάρι πως ήταν της Ανανεωτικής Αριστεράς απομακρύνθηκε παρασάγγας πολλούς από τις ρίζες του.

Κάποιες κρίσιμες πτυχές της παρουσίας του κ. Κασσελάκη, η οποία έγινε δημόσια μό

 

λις στις 29 Αυγούστου, με το τετράλεπτο βίντεό του («Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι»), έρχονται από έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον κόσμο του κ. Πολάκη, ο οποίος, για να πάρει την εκδίκησή του, μάλλον ενστερνίστηκε το μακιαβελικό, λενινιστικό, σταλινικό ή ό,τι άλλο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». «Τα ύστερα του κόσμου;» αναρωτιόταν στη Lifo, στις 18.9, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος, στο άρθρο του «Ο θρίαμβος Κασσελάκη από ΛΟΑΤΚΙ+ σκοπιά», παρατηρώντας ότι υπέρ τού ανοιχτά γκέι κ. Κασσελάκη τάχθηκε «και ένας συντοπίτης του πολιτικός που έχει επανειλημμένως επικριθεί για αθυροστομία, σεξιστικό λόγο και macho συμπεριφορές, ο Παύλος Πολάκης!». Σε μια χώρα γεμάτη Σφακιά, Μάνες, Ξηρόμερα, σε μια χώρα γένους αρσενικού καλύτερα, για να μην ενοχοποιώ άδικα και σαρωτικά συγκεκριμένες περιοχές, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να δηλώνεις ομοφυλόφιλος τη στιγμή που διεκδικείς την προεδρία ενός κόμματος εξουσίας.

Τη στιγμή δηλαδή που διεκδικείς την ίδια την πρωθυπουργία, όπως λέει και ξαναλέει άλλωστε ο κ. Κασσελάκης, με μια θηριώδη αυτοπεποίθηση που δεν απορρέει από βαθιά γνώση των ελληνικών πραγμάτων και πολιτική εμπειρία. Είναι γέννημα της πίστης του ότι το πρόγραμμά του είναι ο χαρισματικός εαυτός του και τίποτ’ άλλο, πίστη που τον οδήγησε στη δημαγωγική απόφαση να δελεάσει τους ψηφοφόρους, τάζοντάς τους το χρυσόμαλλο δέρας της άμεσης νίκης και της επικείμενης επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της Ελλάδας. Είναι επίσης γέννημα ενός παιδικού του ονείρου, έτσι τουλάχιστον όπως το περιέγραψε στο Mega ο πατέρας του: «Ο Στέφανος από μικρό παιδί είχε μία ταμπέλα στο γραφείο στο σπίτι μας κι έλεγε “χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού”. Από μικρός είχε αυτό το μεράκι».

Με τα αριστερόμετρα έχω αλλεργία, και με τα πατριωτόμετρα επίσης, τα ελληνόμετρα κι όλη την οικογένεια της καταμετρητικής αυθαιρεσίας που παριστάνει την αντικειμενικότητα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, απίστευτα να πιστέψω ότι πιστοποιεί αριστεροσύνη ένα τιτίβισμα του στιχουργού κ. Νίκου Μωραΐτη, φανατικού υποστηρικτή του κ. Κασσελάκη, στις 12 Σεπτεμβρίου, με το οποίο ανακοίνωνε το εξής απειλητικό: «Αύριο δεν ψηφίζουμε απλώς. Κάνουμε φασίνα, ξαράχνιασμα και αποπαρασίτωση».

Ποιοι τα παράσιτα και οι αράχνες άραγε που πρέπει να εξοντωθούν με το DDT της επαναστατικής αγνότητας; «Οσοι έφαγαν τον Τσίπρα»; «Τα γερόντια»; «Οι ευγενείς διανοούμενοι;» Η εσωτερική διαπάλη στην Αριστερά ήταν πάντα ανελέητη, και την πλήρωσαν ακριβά ή και πανάκριβα άνθρωποί της ονομαστοί, όπως ο Αρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Αρης Αλεξάνδρου, αλλά και πλήθος «ανώνυμοι», που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη απομονωμένοι, απόβλητοι, «προδότες». Ακόμα και οι σταλινικότεροι εκκαθαριστές, όμως, θα απέφευγαν να χρησιμοποιήσουν μεταφορές με παράσιτα και αράχνες. Για χίλιους και ένα λόγους.

 

Κόμμα – πολτός, ουρανοκατέβατος αρχηγός…

Έχουν γίνει δεκάδες αλλαγές αρχηγών σε όλα τα κόμματα, αυτό που συνέβη χθες στον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε. Για το πώς οδηγήθηκαν οι ψηφοφόροι σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν εξηγήσεις και αιτίες.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

  

 

Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι για όλα όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης. Θα ήταν πολύ άδικο να τα φορτωθεί αυτός όλα. Ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα, έχουν προηγηθεί οι αιτίες. Αν δεν υπήρχαν αυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε φτάσει στο 18% και ουδείς ουρανοκατέβατος θα γινόταν αρχηγός του.

Κανονικά σήμερα πρέπει να γράψουμε για το αύριο στο κόμμα αυτό. Για το τι φέρνει ο νέος αρχηγός του και σε ποια νερά θα το οδηγήσει. Φευ, δεν γνωρίζουμε και γι’ αυτό αδυνατούμε. Και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Έχουν γίνει δεκάδες αλλαγές αρχηγών σε όλα τα κόμματα, αυτό που συνέβη χθες στον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε.

Παίρνουμε τα τρία κόμματα που έχουν κυβερνήσει στη Μεταπολίτευση(μετά το 1974).

Η ΝΔ, μετά τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή, άλλαξε εφτά αρχηγούς: Ράλλης, Αβέρωφ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Έβερτ, Κώστας Καραμανλής, Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης. Ουδείς ήταν ουρανοκατέβατος. Είχαν πολιτική, οικογενειακή κτλ (προ)ιστορία.

Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, άλλαξε πέντε αρχηγούς: Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Βενιζέλος, Γεννηματά, Ανδρουλάκης. Ουδείς ήταν ουρανοκατέβατος.

Ο χώρος από τον οποίο προήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε εφτά αρχηγούς: Δρακόπουλος, Μπανιάς, Κύρκος, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος, Τσίπρας. Ο τελευταίος ήταν η έκπληξη, αλλά καθόλου ουρανοκατέβατος. Είχε πορεία στα κινήματα, στη νεολαία, στην αυτοδιοίκηση.

Για όλους αυτούς γνωρίζαμε «από πού κρατάει η σκούφια τους», ήταν γνωστό το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρό τους, η ένταξή τους, η δράση τους. Για τον Κασσελάκη δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Δεν έχει καμιά (προ)ιστορία στην πολιτική ζωή. Ο Αλέξης Τσίπρας «τον (πρωτο)φύτεψε», χρίζοντάς τον υποψήφιο Επικρατείας στις τελευταίες εκλογές. Μέχρι που «ξεπετάχθηκε»(με τις ευλογίες του Τσίπρα ή όχι-το αφήνουμε επί του παρόντος) και έγινε αρχηγός του. Πώς συνέβη αυτό;

Για το πώς οδηγήθηκαν οι ψηφοφόροι σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν εξηγήσεις και αιτίες. Η πρόσκαιρη εξήγηση είναι ότι ο κόσμος που ψήφισε Κασσελάκη το έκανε από απογοήτευση και απελπισία.

Απογοήτευση από την εκλογική συντριβή. Και απελπισία γι’ αυτό που έβλεπε, δηλαδή την αποχώρηση Τσίπρα και την αδυναμία του στελεχικού του δυναμικού να προφέρει ελπίδα για καλύτερη συνέχεια.

Αυτή είναι μια πρόσκαιρη εξήγηση. Όμως, οι αιτίες είχαν προηγηθεί. Και ανάγονται στο 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα έσπρωξε τα πράγματα για να αναλάβει, εντελώς απαράσκευος, την κυβέρνηση. Αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις ότι, σε συνθήκες χρεοκοπίας, δεν θα μπορούσε «να καταργήσει τα μνημόνια». Δεν τα κατάργησε, έφερε το δικό του. Αιτία πρώτη.

Για να κυβερνήσει, σφιχταγκαλιάστηκε με τον ακραίο δεξιό τυχοδιώκτη Πάνο Καμμένο και τους ανερμάτιστους «Ανεξάρτητους Έλληνές» του, στίγμα που κουβαλάνε ακόμα ο Τσίπρας και οι λοιποί ηγετικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αιτία δεύτερη.

Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο ήθους και ύφους, έχει στιγματιστεί από τον πολακισμό. Ο Τσίπρας άφησε τον Παύλο Πολάκη να ασχημονεί μέχρι τέλους και το πλήρωσε. Άφησε όλο το πεδίο προς το Κέντρο ανοιχτό να το καταλάβει ο Μητσοτάκης. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε, μετά την ήττα του 2019, να μετακινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση αυτή, έπεφταν σε τοίχο. Ο Καμένος ήταν νωπή μνήμη και ο Πολάκης ζωντανή παρουσία. Αιτία τρίτη.

Όλα αυτά οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο. Έχανε από παντού, δεξιά και αριστερά του. Και κατέληξε να γίνει κόμμα-πολτός, στο οποίο όλα επιτρέπονται. Όταν έχεις συγκυβερνήσει με τον Καμμένο και ανεχθεί τον Πολάκη, θα φτάσεις και στον Κασσελάκη. Σε σχέση με τα προηγηθέντα είναι ο πιο «αθώος».

Την ημέρα της παραίτησής του (29 Ιουνίου) ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Παραμερίζω για να περάσει το νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ». Το «νέο κύμα» ήταν, τελικά, ο Κασσελάκης. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό(ν) εννοούσε τότε ο Τσίπρας(όπως υποψιάζεται το μισό κόμμα του) ή αν ο Κασσελάκης «προέκυψε». Δεν θα κάνουμε δίκη προθέσεων.

Ο Τσίπρας μπορεί να μην επέλεξε φανερά τον Κασσελάκη για εκφραστή του «νέου κύματος», αλλά έχει ευθύνες-απαράγραπτες- για όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν στο σημερινό αποτέλεσμα. Τώρα θα φανεί αν η δική του παραίτηση και η έλευση Κασσελάκη αποτελεί «ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο», όπως είπε ο τέως αρχηγός.

Ίσως εδώ ταιριάζει αυτό που έχει πει η Αμερικανίδα επιχειρηματίας καλλυντικών και αρωμάτων Ελίζαμπεθ Άρντεν: “Δεν πουλάω καλλυντικά, πουλάω ελπίδα”…

Το μετέωρο άλμα του ΣΥΡΙΖΑ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Ο θρύλος του αυτοδημιούργητου εφοπλιστή πρόσφερε αέρα στα πανιά του, μαζί και η εικόνα του άφθαρτου από κομματικές ίντριγκες και άσκηση εξουσίας. Τα φροντισμένα βιντεάκια του στα σόσιαλ μίντια τον βοήθησαν. Η θηριώδης αυτοπεποίθησή του («θα νικήσω τον Μητσοτάκη, γιατί ξέρω καλύτερα αγγλικά») τον πριμοδότησε, αφού θεωρήθηκε απόρροια αυτογνωσίας και όχι εγωλατρείας.

Η περιέργεια των ΜΜΕ για τον ουρανοκατέβατο ή αμερικανοκατέβατο μεταπολιτικό τον υπηρέτησε: διέσπειρε την εικόνα του παντού, όταν οι άλλοι υποψήφιοι για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αποχώρηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, ήταν αόρατοι και άφωνοι για τη δημοσιογραφία μας. Οι επιθέσεις που δέχτηκε για τις ερωτικές του επιλογές, που ξεκίνησαν από τοξικές ενδοσυρριζαϊκές περιοχές και κατέληξαν στις γνωστές δηλώσεις του γνωστότατου ποινικολόγου, μετατράπηκαν σε όπλα του.

Η ενθουσιώδης υποστήριξή του από τον κ. Παύλο Πολάκη τού εξασφάλισε πρόσβαση σε όσους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κατανοούν την πολιτική με όρους αρχαϊκότητας και επιδερμικού αντισυστημισμού. Η έντεχνη φήμη ότι είναι ο εκλεκτός του απελθόντος προέδρου, ίσως και ο ενδιάμεσός του έως τη μεσσιανική επανάκαμψή του, τον ευεργέτησε. Η απεγνωσμένη ανάγκη πολλών μελών του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο πασοκογενών, να πιστέψουν σε κάτι νέο και πιθανώς νικηφόρο ήταν η μεγάλη δεξαμενή του. Η επιθυμία αποδοκιμασίας της πυρόπληκτης και πλημμυροπαθούς κυβέρνησης τον προτίμησε. Ούτε καν η ανιστόρητα απρεπής απόβασή του στη Μακρόνησο τον έφθειρε.

Από παντού είχε λαμβάνειν ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, που πρώτευσε στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Την Κυριακή, και με αντίπαλο την κ. Εφη Αχτσιόγλου, προνομιακό στόχο της πολακικής χυδαιότητας, θα διεκδικήσει την ηγεσία ενός κόμματος που δεν τον γνώριζε και δεν το γνώριζε, ώσπου ο κ. Τσίπρας τον επέλεξε ως υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας. Μόνο από το «πολιτικό πρόγραμμά» του δεν είχε να ελπίζει πολλά, αφού ήταν άθροισμα αντιφατικών συνθημάτων, προσαρμοσμένων στο εκάστοτε ακροατήριό του. Μοναδική σταθερά της ρητορικής του ήταν η κατάχρηση δύο όρων: «Κεντροαριστερά» αντί Αριστεράς και, όταν βρισκόταν στη θηρευτική ανάγκη να πει τον όρο Αριστερά, «πατριωτική». Απέναντι σε ποια «αντιπατριωτική» τάχα;

Στον ΣΥΡΙΖΑ χαίρονται για την απρόσμενα μεγάλη συμμετοχή, προσπερνούν όμως την αποχή 40.000 παλαιών μελών. Το αποτέλεσμα των εκλογών συνιστά μετέωρο άλμα, όχι απλό μετέωρο βήμα. Ενα άλμα με το ιδεολογικό κενό από κάτω, όχι τη Γη της Επαγγελίας.

 

Ο Μαρξ στην Πέμπτη Λεωφόρο

Αν κάτι είναι σίγουρο με την κυριαρχία του Κασσελάκη σε έναν χώρο που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζε την ύπαρξή του μερικούς μήνες νωρίτερα, είναι πως ζούμε στην πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ που ένα πρωινό είδαν τον Κάρολο Μαρξ να περπατάει ήρεμος και με φανερή ικανοποίηση στο πρόσωπο στην Πέμπτη Λεωφόρο ένιωσαν αρκετά άβολα και παράξενα. Αρχικά αναρωτήθηκαν αν επρόκειτο για μια εκπληκτική ομοιότητα με τον Γερμανό, αλλά γρήγορα άρχισαν να αποκτούν τη βεβαιότητα πως ήταν πράγματι αυτός. Ίδιος όπως στις φωτογραφίες και στα βιβλία όπου τον είχαν δει, με μακριά, λευκά, πλούσια μαλλιά και γένια, περπάταγε έχοντας το δεξί χέρι μέσα στο καλοραμμένο, αν και παλιομοδίτικο σακάκι του, και είχε ένα χαμόγελο που έμοιαζε σαν να έλεγε «σας το είχα πει ότι θα γυρίσω».

Οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν εντελώς όταν τον είδαν να σταματάει έξω από το Central Park και να χαμογελάει από μακριά σε μια άλλη φυσιογνωμία, λιγότερο γνωστή, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, φόραγε επίσης ακριβό κοστούμι με γραβάτα και κάποιοι λίγοι που τον γνώρισαν ακούστηκε να ορκίζονται φωναχτά πως ήταν ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο πιο στενός του συνεργάτης ‒ μαζί έστησαν τη συνωμοσία. Η συνειδητοποίηση πως συναντήθηκαν οι δυο τους έφερε μια ανησυχία στους περαστικούς που έμοιαζε αρκετά έντονη, ήταν σίγουρο αυτό. Οι κόκκινοι είχαν γυρίσει, σκέφτηκαν.

Μερικές φορές οι ακραίες υπερβολές για τα εντυπωσιακά και σχεδόν ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν χρειάζονται για να τα κατανοήσουμε, είναι απαραίτητες.

Ο άνθρωπος που έβλεπε αυτό το όνειρο την περασμένη Κυριακή αργά το βράδυ σε ένα μικρό διαμέρισμα πενήντα δύο τετραγωνικών του πρώτου ορόφου στην Κυψέλη, όταν ξύπνησε ήταν ιδρωμένος, αλλά χαμογελούσε για έναν ανεξήγητο λόγο. Παλιός αριστερός κι αυτός, όπως και η σύζυγός του, που την αποκαλούσε σύντροφο ‒ και αυτή το ίδιο. Άρχισε να της διηγείται το όνειρο, ενώ αυτή έφτιαχνε ελληνικό καφέ, και της έλεγε πως μετά την εντυπωσιακή πρωτιά του Κασσελάκη στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ είδε αυτό το ωραίο όνειρο και αισθάνθηκε σαν να πήρε εκδίκηση, έστω με τον τρόπο αυτό· βλέποντας τον Κάρολο και τον Φρίντριχ έμοιαζε σαν να αλώνουν τη μητρόπολη του καπιταλισμού. Ένιωσε, της είπε, σαν να επέστρεψε ο καιρός που η Ιστορία άρχισε να παίρνει τη ρεβάνς που περίμενε χρόνια.

 

Η σύντροφος, που εκείνη την ώρα τον άκουγε, είχε ένα σωρό λογαριασμούς που κόντευαν να λήξουν στον πάγκο της κουζίνας και σκέφτηκε πως αυτός άρχισε να βλέπει τρελά όνειρα με ματαιωμένες προσδοκίες, και δεν ήταν η ηλικία η αιτία, δεν ήταν δα και τόσο μεγάλος. Έβγαλε τον καφέ από το μπρίκι, σέρβιρε και στους δυο, κάθισε στο τραπέζι και τον κοίταζε για ώρα, χωρίς να μιλάει. Άρχισε να σκέφτεται κι αυτή τι ήταν αυτός ο Κασσελάκης που επέλεξαν τόσοι πολλοί για να ηγηθεί του κόμματός του, που κουβαλούσε μια μεγάλη ιστορία από το παρελθόν.

Τον ρώτησε κι αυτός απάντησε πως δεν ήταν τυχαίο το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ, είχε έναν συμβολισμό, ήταν μια προσομοίωση της αριστερής εκδίκησης επί του καπιταλισμού, γέννημα-θρέμμα του συστήματος, όπως ο Κασσελάκης, αφού μπήκε στον πυρήνα του συστήματος για να το αλώσει ‒εισοδισμό το λένε αυτό, σύμφωνα με την αριστερή ερμηνεία της είπε‒, με πολλές γνώσεις πια για τις αδυναμίες του απάνθρωπου συστήματος ήρθε να το πολεμήσει. Και αυτή η ιστορική πράξη ξεκινάει από τη χώρα μας, είναι σημαντικό αυτό, μην το αγνοείς.

Μερικές φορές οι ακραίες υπερβολές για τα εντυπωσιακά και σχεδόν ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν χρειάζονται για να τα κατανοήσουμε, είναι απαραίτητες. Δεν αποκλείεται, δεν είναι διόλου απίθανο να υπήρξαν τα πρόσωπα της φανταστικής αυτής ιστορίας την Κυριακή το βράδυ. Εννοώ ότι προφανώς υπήρξαν κάποιοι παλιοί αριστεροί που ψήφισαν τον Κασσελάκη ως τον μεσσία και τον κύριο φορέα της αριστερής απάντησης σε όσα συμβαίνουν. Όχι με την ακραία λογική αυτού που είδε το όνειρο αλλά με παρεμφερείς και πιο προσγειωμένες ερμηνείες.

Είναι πιο προφανές όμως ότι πολλοί οι οποίοι γοητεύτηκαν από τον άνθρωπο που ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να σώσει την τιμή της αριστεράς είτε βιώνουν την απόλυτη σύγχυση για το τι σημαίνει αριστερά είτε νόμισαν ότι αριστερά είναι αυτό που είδαν την τετραετία 2015-2019, γοητεύτηκαν και ήθελαν μια επανάληψή του.

Αν κάτι είναι σίγουρο με την κυριαρχία του Κασσελάκη σε έναν χώρο που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζε την ύπαρξή του μερικούς μήνες νωρίτερα, είναι πως ζούμε στην πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου, αρκετοί κάτοικοι της οποίας επιλέγουν έναν ηγέτη γιατί μιλάει πιο καλά αγγλικά από τον πρωθυπουργό και γνωρίζει πολύ καλά πώς να μεταφέρει τα μηνύματά του. Το περιεχόμενο των μηνυμάτων δεν έχει καμία σημασία, δεν περιλαμβάνεται στην αξιολογική τους κρίση, αρκεί η μεταφορά να ταράζει λίγο τους απέναντι…

«Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής»

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ούτε «θεομηνία» ούτε «μανία της φύσεως». 

Πολύ παλιά, αυτές τις φόρμουλες τις χρησιμοποιούσαν όσοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν αλλιώς τα πράγματα. Σήμερα τις ενστερνίζονται, προς αυτοαθώωσή τους, όσοι δεν θέλουν να τα εξηγήσουν αλλιώς, αποστρεφόμενοι την επιστήμη και υποκλινόμενοι στη μεταφυσική. Η ανθρωπότητα μάτωσε πολεμώντας να απελευθερωθεί από «ερμηνείες» των φυσικών φαινομένων παγιδευμένες από τη μυθική σκέψη. Ας μην ενδώσουμε στον πνευματικό παλιμπαιδισμό.

Η φύση παραμένει φύση. Πανίσχυρη, απρόβλεπτη, ατιθάσευτη, παρά τις αυταπάτες μας ότι τη ζέψαμε πια, δημιουργική και διά της καταστροφής. Δεν μανιάζει πάντως ούτε και εκδικείται· μόνοι μας τα βγάζουμε τα ματάκια μας, συγχέοντας την αυτοοφθαλμωρυχία με την πρόοδο, την ανάπτυξη, τον πολιτισμό. Θεοί μηνίοντες, θεοί οργισμένοι, άρα και εκδικητές, δεν υπάρχουν εκεί-έξω ή εκεί-πάνω. Εκτός και τους πλάθει ανθρώπινος νους, για τα δικά του συμφέροντα.

Επί τρεις-τέσσερις αιώνες κάμποσοι εκκλησιαστικοί άνδρες, ιδίως οι βολεμένοι που καταριόνταν τα επαναστατικά όνειρα, παράσταιναν την Τουρκοκρατία σαν αποτέλεσμα της οργής του Θεού κατά των χριστιανών, των ελληνορθοδόξων ειδικά. Οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι πιστεύουν κάτι ανάλογο επί χιλιετίες· ότι ο Θεός τούς τιμωρεί για την ολιγοπιστία τους.

Σε όλες τις μυθολογικές αφηγήσεις των αρχαίων δρουν θεοί τιμωροί. Ο Νώε σώθηκε μέσα στην κιβωτό του, όταν ο Γιαχβέ αποφάσισε «να απαλείψει τον άνθρωπον από προσώπου της γης». Ο Δευκαλίων και η Πύρρα σώθηκαν μέσα στη λάρνακα που έφτιαξαν δασκαλεμένοι από τον Προμηθέα, όταν ο Δίας «αφανίσαι το χαλκούν ηθέλησε γένος», που είχε γλιστρήσει στην κακία. Το εξόντωσε λοιπόν, «κατακλύζοντας τη μαύρη γη με των νερών την πανίσχυρη ορμή» (ο Πίνδαρος αυτά, στον 9ο Ολυμπιόνικο). Νωρίτερα πάντως από τους γενάρχες των Εβραίων και των Ελλήνων είχε σωθεί –κατά το σουμερικό έπος «Γκιλγκαμές»– ο βασιλιάς Ζιουσούντρα, επίσης σε κιβωτό, φτιαγμένη κατά τις οδηγίες του θεού Ενκι. Μήτρα του χεττιτικού, του χουρριτικού, του χαναανικού, του βιβλικού και του ελληνικού μύθου περί κατακλυσμού ο ασσυροβαβυλωνιακός. Κάτι κάποτε συνέβη, ίσως περί το 2000 π.Χ. Αλλά δεν το είχαν προκαλέσει θεοί.

Θεοί μηνίοντες, θεοί οργισμένοι, άρα και εκδικητές, δεν υπάρχουν εκεί-έξω ή εκεί-πάνω.

Ποιος συνεχίζει τη μυθολογική – παραθεολογική «εξηγητική» παράδοση, εκτός από όσους επιχειρούν να σβήσουν τις ευθύνες τους με γομολάστιχα τη «θεομηνία» ή τη «μανία της φύσης»; Η ακροδεξιά «Ελεύθερη Ωρα», που ανακάλυψε την «τελευταία σατανική σύμπτωση», «με το ροκ συγκρότημα Imagine Dragons να παίζει στο ΟΑΚΑ υπό καταρρακτώδη βροχή τούς “Δαίμονες”, την ώρα που κυριολεκτικά πνιγόταν η Θεσσαλία!» (9.9.2023). Ισως γι’ αυτό, μου ψιθυρίζει ο δαίμων της ανευλάβειας, οι Αγιορείτες έστειλαν στη βαριά ξαναπληγωμένη Καρδίτσα «τη θαυματουργή Ιερά Εικόνα της Παναγίας “Φοβερά Προστασία”». Αν την έστελναν σ’ αυτούς με τους μακριούς σταυρούς και τη βραχύτατη μνήμη ευθύνης; Μήπως τους φόβιζε;

Κι έπειτα, ούτε Daniel ούτε Ντάνιελ. Αλλά Δανιήλ. Προφήτης Δανιήλ. Το όνομα της κακοκαιρίας, πολύ τραγικότερης από «αναποδιά» (πρωθυπουργός έφα), το ξέραμε από πέρυσι, όταν οι συνεργαζόμενες Μετεωρολογικές Υπηρεσίες Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ ανακοίνωσαν ποια ονόματα είχαν διαλέξει για τα καιρικά φαινόμενα της περιόδου Οκτωβρίου 2022 – Σεπτεμβρίου 2023. Στον κατάλογο αυτόν η ελληνοκυπριακή συμβολή δρέπει αρχαία ονόματα: Κλέων, Φαίδρα, Ελένη, Λάχεσις, Ναϊάς, Ορφέας, Ουρανός. Οι Ισραηλινοί, ευλόγως, στρέφονται στα δικά τους εδάφη: Ηλίας, Ιωνάς, Μωυσής, Σαμουήλ. Και Δανιήλ. Δανιήλ λοιπόν. Ο ερμηνευτής των ονείρων και των γριφωδών λέξεων που γράφτηκαν από ουρανόσταλτο «αστράγαλον χειρός» στον τοίχο των ανακτόρων του βασιλιά Βαλτάσαρ. Ο Χαλδαίος ηγεμόνας είχε επαινέσει σε συμπόσιό του «πάντας τους θεούς των εθνών τους χωνευτούς και γλυπτούς», όχι όμως και τον «Θεό τον Υψιστο», τον Γιαχβέ. Οργίστηκε αυτός («αλλά πού ήταν στο Αουσβιτς;» συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε Εβραίοι και μη) και έστειλε μήνυμα: «μανή, θεκέλ, φάρες» (κατ’ άλλους «φαρές»). Την εξήγηση την έδωσε ο Δανιήλ: «τούτο το σύγκριμα του ρήματος: μανή, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και επλήρωσεν αυτήν· θεκέλ, εστάθη εν ζυγώ και ευρέθη υστερούσα· φαρές, διήρηται η βασιλεία σου και εδόθη Μήδοις και Πέρσαις». Στη μετάφραση του Ι. Θ. Κολιτσάρα: «Ακουσε, λοιπόν, και την ερμηνείαν της γραφής αυτής· μανή, σημαίνει: Ο Θεός εμέτρησε την βασιλείαν σου και την συνεπλήρωσε. Θεκέλ σημαίνει: Ετέθη επάνω στον ζυγόν, εζυγίσθη και ευρέθη λιποβαρής. Φαρές σημαίνει: Εχει διαιρεθεί πλέον η βασιλεία σου και εδόθη στους Μήδους και στους Πέρσες». Αλλο πρωτότυπο μεταφράστηκε στην έκδοση της Παλαιάς Διαθήκης από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία, το νόημα όμως είναι το ίδιο, αυτό που πλέον κοινολεκτείται: «Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».

Σε ποιον ταιριάζει καλύτερα; Στον χυδαιολαϊκιστή, σεξιστή και τραγικά απαίδευτο δήμαρχο Βόλου Α. Μπέο (θα θυμάστε ότι την «άυλη κληρονομιά» τη διάβασε τέσσερις φορές «άβλη» σε λόγο που του είχαν γράψει); Στον κραυγαλέα αποτυχημένο περιφερειάρχη Θεσσαλίας Κ. Αγοραστό; Στους πεντέξι συναρμοδίως ράθυμους υπουργούς, που διατήρησαν τη χαλαρή θερινή ώρα στο ρολόι τους, αν και οι επιστήμονες τους προειδοποίησαν εγκαίρως και σαφώς; Ή στον πολιτικό που μετά τον «Δανιήλ» ξαναϋποσχέθηκε όσα είχε υποσχεθεί προ τριετίας μετά τον «Ιανό», που σβήστηκαν γρήγορα, γιατί είχαν γραφτεί στο νερό; Στον πολιτικό που ξαναδιόρισε υπουργό τον κ. Χ. Στυλιανίδη, επιβραβεύοντάς τον για τη δραματική αποτυχία του στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας; Στον πολιτικό που επιμένει ότι «δεν κρύβεται στα δύσκολα», έκανε όμως ένα μήνα ώσπου να πάει στην αποτεφρωμένη Δαδιά, κι όπου πάει, αποφεύγει τις επαφές με τους «απλούς πολίτες»; Στον πολιτικό που ανέβηκε στο δημαρχείο του πνιγμένου Βόλου και είπε στους υπαλλήλους «έχετε ωραία θέα από δω»; Στον πολιτικό που παρουσίασε σαν προσωπικό του θρίαμβο τα 2,2 δισ. της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρότι κατά τα 3/4 περίπου είναι κονδύλια που η αμέριμνη κυβέρνηση δεν είχε φροντίσει να απορροφήσει;

Για ποιον πρόκειται; Εντολή τρίτη: «Ου λήψη το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»… Για να μην τσακιστούν από το δόγμα «ματαιότης ματαιοτήτων» πολεμούν οι πλημμυροπαθείς Θεσσαλοί και οι πυρόπληκτοι Θρακιώτες, που μόνο η καλοσύνη των αλληλέγγυων ανωνύμων μετριάζει κάπως την απελπισία τους. Μόνο που «εκεί-ψηλά» δεν φαίνεται να το νιώθουν και να το κατανοούν. Κι ας λένε «ενσυναίσθηση» δεκάκις ημερησίως. 

Το δίκιο του Αγοραστού

Ο Αγοραστός αποτελεί προϊόν ενός ολόκληρου συστήματος διοίκησης της χώρας το οποίο έχουμε αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ Κώστας Αγοραστός, ένα πρωί, όταν τουλάχιστον δεκαπέντε άνθρωποι είχαν βρεθεί ήδη νεκροί και υπήρχαν ακόμα αγνοούμενοι, σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι κάτι ψέλλιζε για τα έργα που έκανε στη θητεία του μετά τον καταστροφικό για τη χώρα Ιανό τον Σεπτέμβριο του 2020, ακριβώς τρία χρόνια νωρίτερα. Έδινε κάτι νεφελώδεις απαντήσεις και έλεγε ότι δεν είχε πρόχειρα τα στοιχεία για τα ακριβή ποσά που δόθηκαν τότε για τα έργα που έκανε και δεν θα επέτρεπαν μια επανάληψη των καταστροφών.

Αλλά οι δημοσιογράφοι τον στρίμωξαν όσο έπρεπε, ελάχιστα δηλαδή, δεν επέμεναν· έπρεπε στη συνέχεια να φιλοξενήσουν και τον περιφερόμενο στα κανάλια τις τελευταίες ημέρες Βορίδη με την ευφράδεια και μεγαλύτερο βαθμό ευφυΐας από τον μέσο υπουργικό όρο για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Λογικά αυτά στη χώρα.

Όπως λογικό και κανονικό θεωρεί ένας περιφερειάρχης μιας περιοχής που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά να μην παραιτείται, έστω για λόγους ευθιξίας και ανάληψης της πολιτικής ευθύνης που του αναλογεί. Μάλιστα, θα είναι πάλι υποψήφιος σε λίγες εβδομάδες που θα γίνουν εκλογές. Τον φαντάζομαι χαμογελαστό και έμπλεο ικανοποίησης σε προεκλογικές ομιλίες να υπόσχεται νέα έργα για τη Θεσσαλία και να διεκδικεί την ψήφο.

  

Ο περιφερειάρχης μιας κατεστραμμένης περιφέρειας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μη κανονικότητας, την οποία ανεχόμαστε χωρίς πολλά παράπονα.

Ο περιφερειάρχης δεν κάνει κάτι που να ξεφεύγει από την κανονικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, δεν αποτελεί μια εξαίρεση σε έναν διαφορετικό κανόνα πολιτικής ηθικής που εφαρμόζεται στη χώρα, είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής ηθικής που δεν είναι και τόσο ηθική· όμως αυτά είναι λεπτομέρειες για πολλούς, μάλλον εντυπωσιακά πολλούς.

Όταν το καλοκαίρι κάηκε η μισή Ελλάδα με ανυπολόγιστο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, όταν καταστράφηκε η χώρα σε πολλά επίπεδα, όταν έγιναν εκρήξεις σε μια στρατιωτική μονάδα, όταν εκκενώθηκε η μισή χώρα και οι άνθρωποί της έτρεχαν αλαφιασμένοι για να σωθούν από τις φλόγες, όταν πανάκριβα στρατιωτικά ελικόπτερα κολύμπαγαν σε λιμνάζοντα νερά, όταν η χώρα διαλύεται και χάνονται ζωές και δεν υπάρχουν ουσιαστικές συνέπειες, γιατί να παραιτηθεί ο Αγοραστός; Θα είναι εκεί και θα μας θυμίζει ότι ο πολιτικός κυνισμός είναι συστατικό στοιχείο της κανονικότητας που ζούμε.

Ο Αγοραστός αποτελεί προϊόν ενός ολόκληρου συστήματος διοίκησης της χώρας το οποίο έχουμε αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια και αν χρειαστεί, θα επιδοκιμάσουν ξανά πολλοί πολίτες στις κάλπες. Ο περιφερειάρχης μιας κατεστραμμένης περιφέρειας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μη κανονικότητας, την οποία ανεχόμαστε χωρίς πολλά παράπονα. Αν δεν βρήκε ο αρμόδιος υπουργός λόγους πολιτικής ευθύνης, όταν καιγόταν για σχεδόν είκοσι ημέρες ένας πολύτιμος εθνικός δρυμός της χώρας, γιατί να παραιτηθεί ο Αγοραστός; Ανόητος δεν είναι.

Αν μετά από μια μεγάλη καταστροφή, από τις πολλές που είχαμε, παραιτούνταν ένας υπουργός, τι θα άλλαζε ουσιαστικά; Αν, για παράδειγμα, στη θέση του Κικίλια έμπαινε ο Πέτσας ή οποιοσδήποτε άλλος, θα είχαμε θεαματικές αλλαγές στην πολιτική που ασκείται και κυρίως στα αποτελέσματά που αυτή θα είχε; Φυσικά όχι, το πρόβλημα ξεπερνάει τα πρόσωπα, με δική τους ευθύνη δέχονται να υπηρετούν αυτή τη χυδαία κατάσταση αρκεί να ζεσταίνουν μια θέση με προνόμια.

 

Όμως η άρνηση ανάληψης πολιτικής ευθύνης δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κοινωνία, σε όσους τουλάχιστον τους πιστεύουν. Τις θέσεις εξουσίας δεν τις παρατάμε, είναι ελκυστικές, προσδίδουν κοινωνικό στάτους, είναι προσοδοφόρες και ένα σκαλί για κάτι περισσότερο. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεται ένας αξιακός κώδικας πολιτικής συμπεριφοράς που πολλοί βλέπουν, αποδέχονται και, γιατί όχι, υιοθετούν σε άλλες μικρότερες θέσεις ή και στην καθημερινότητα ‒ η κοινωνία παίρνει το μήνυμα, το ενστερνίζεται και το κάνει δικό της.

Είναι άδικο να ζητούν κάποιοι την παραίτηση Αγοραστού, ο οποίος άνετα θα έλεγε σε μια ιδιωτική συζήτηση ότι, εφόσον δεν παραιτήθηκε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όταν κάηκε η μισή Ελλάδα, γιατί να το κάνει αυτός; Άλλωστε, η μοναδική παραίτηση σε αυτό το δυστοπικό καλοκαίρι που βιώσαμε ήταν αυτή του ανεκδιήγητου Μηταράκη, και αυτή έγινε για λάθος λόγους ‒ γιατί να παραιτηθεί ένας περιφερειάρχης;

Λίγο να συνεννοηθούμε παιδιά ποιους δέρνουμε

 Ο ξυλοδαρμός πλημμυροπαθών ήταν ένα ακόμη αρνητικό ορόσημο για την ΕΛ.ΑΣ.

γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

 

Στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να θεωρούν την αστυνομία περισσότερο ως κάτι που δέρνει, παρά ως κάτι που προστατεύει.

Μικρή σημασία έχει ότι το μεγαλύτερο μέρος  του έργου των αστυνομικών δεν αφορά την καταστολή διαδηλώσεων.

Το ζήτημα είναι ότι αυτό μένει ως αίσθηση.

Και αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο από περιστατικά όπως αυτό στη Λάρισα την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου.

Εκεί δεν μαζεύτηκαν οι «συνήθεις ύποπτοι» διαδηλωτές.

Δεν ήταν συνδικαλιστές, συνταξιούχοι, αριστεριστές, αναρχικοί, μαθητές, φοιτητές και όλοι όσοι κατά καιρούς έχουν φάει αρκετό ξύλο σε διαδηλώσεις από την αστυνομία.

Στη Λάρισα βρέθηκαν πλημμυροπαθείς.

Άνθρωποι που είδαν σπίτια να πλημμυρίζουν και περιουσίες να κατακλύζονται επειδή δεν είχε υπάρξει έγκαιρος σχεδιασμός αντιπλημμυρικής προστασίας και ακριβώς επειδή μια σειρά από αναγκαία έργα δεν έγιναν ποτέ ή καθυστέρησαν πάρα πολύ να ξεκινήσουν.

Άνθρωποι που ένιωσαν αβοήθητοι απέναντι στη ορμή του νερού που παράσερνε τα πάντα στο διάβα του.

Άνθρωποι που χρειάζονται άμεσα βοήθεια για να τα βγάλουν πέρα.

Άνθρωποι που αγωνιούν για το αύριο και εάν οικονομικά θα σταθούν ξανά στα πόδια τους.

Άνθρωποι δικαιολογημένα οργισμένοι, που ήθελαν να τους ακούσει ο πρωθυπουργός.

Και αυτούς τους ανθρώπους οι αστυνομικοί τους αντιμετώπισαν ως ταραχοποιούς.

Με βίντεο να έρχονται στο φως που τους δείχνουν να συνεννοούνται πώς σε κάθε περίπτωση «ξύλο θα πέσει».

Με εικόνες ντροπής από τη χρήση χημικών και τον αστυνομικό που πίεζε διαδηλωτή στον λαιμό με το κλομπ.

Με σαφή πια την εικόνα μιας προειλημμένης απόφασης την Κυριακή να χτυπηθεί η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που είχε καλεστεί με αφορμή την επίσκεψη του Πρωθυπουργού, προφανώς γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι δεν επιτρέπονται διαμαρτυρίες όταν πηγαίνει ο Πρωθυπουργός σε μια πληγείσα περιοχή, όταν το φυσιολογικό θα ήταν ακριβώς να ακούσει αυτές τις διαμαρτυρίες ο πρωθυπουργός.

Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά παραπέμπουν σε μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη στην ΕΛ.ΑΣ (και αρκετούς «πολιτικούς προϊσταμένους») ότι κάθε διαδήλωση είναι υποψήφια προς καταστολή αλλά και μια αντίστοιχη «κουλτούρα» στους αστυνομικούς, ότι όταν πάνε εκεί, πάνε για «πέσει ξύλο».

Κοντολογίς, κάποιος να τους μαζέψει πριν δούμε τίποτα χειρότερο.

“Επιτέλεια αλφαδιά” - Κάτοικος του Παλαμά τους ξεγυμνώνει σε 2′ για την τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία. (βίντεο)

Μόλις δύο λεπτά χρειάστηκε ο Βάιος Παπαθανασίου, κάτοικος του Παλαμά, για να πει όσα σκέφτονται όλοι οι Έλληνες βλέποντας την τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία. Μόλις δύο λεπτά στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ.

Επιτέλεια αλφαδιά pic.twitter.com/EU83yPL0Sh

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) September 10, 2023

 Δύο λεπτά χωρίς ανάσα που έκανε τους παρουσιαστές της ΕΡΤ να μην μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Και είναι προς τιμή τους που τον άφησαν να μιλήσει, ο Δημήτρης Κοτταρίδης και η Νίνα Κασιμάτη, διότι σε άλλα κανάλια βλέπουμε να πέφτει με τη μία μαχαίρι.

«Ζήσαμε ακριβώς το όνειρο του Χόλυγουντ που ζει ο πρωθυπουργός χρόνια τώρα» είπε ο Βάιος αναφερόμενος σε «τοπικούς ρεμπεσκέδες» (για τους πολιτικούς), «που μας πουλάνε Ελλάδα και δεν μας βοήθησαν ποτέ».

Και μετά άρχισε να τα χώνει στους δημοσιογράφους. Δικαίως θα τολμήσω να πω. Χώσε άνθρωπέ μου. «Και είστε υπόλογοι κι εσείς οι δημοσιογράφοι» είπε και πρόσθεσε κάτι που το συζητάμε όλοι μεταξύ μας τις τελευταίες ημέρες που διακρίνουμε μία μικρή κριτική προς την κυβέρνηση από τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους: «το βήμα το δίνετε γιατί υπάρχει απόλυτη καταστροφή». Σωστά, πολύ σωστά. «Σε κάθε καταστροφή δεν κάνετε τίποτε άλλο παρά να καλύπτετε τα καθάρματα» τόνισε ο Βάιος Παπαθανασίου.

Έγραψε ο κάτοικος του Παλαμά, δικαίως γίνεται viral. Και αυτό το «επιτέλεια αλφαδιά» που είπε ειρωνικά για το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι όλα τα λεφτά. «Επιτέλεια αλφαδιά» ναι! Ο βασιλιάς είναι γυμνός, πόσες άλλες καταστροφές πρέπει να ζήσουμε για να το καταλάβουμε επιτέλους; 

πηγή

O επιβάτης που καθυστέρησε λίγο

Πολλά «γιατί» μπορούν να προστεθούν στη τραγική αυτή ιστορία, και είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα μεγαλύτερο ζήτημα ως κοινωνία.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Τι συμβαίνει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων και δεν κάνουν κάτι αυτονόητο με βάση τη λογική, την ενσυναίσθηση, την αξιοπρέπεια, όλα αυτά που τέλος πάντων συνιστούν την έννοια άνθρωπος;  

ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ υπόθεση: ο 36χρονος Αντώνης Καρυώτης, ο επιβάτης που καθυστέρησε λίγα λεπτά να φτάσει στην προβλήτα του Πειραιά εκείνο το βράδυ της Τρίτης, δεν είναι ένας φτωχοδιάβολος, κάτι το οποίο προφανώς μάθαμε αργότερα, και προφανώς πρόδιδε η εμφάνιση και το παρουσιαστικό του, αλλά ένας εξαιρετικά καλοντυμένος τύπος με σχετική άνεση στις κινήσεις του και περίσσια αυτοπεποίθηση. Φτάνει με την ίδια καθυστέρηση λίγων λεπτών στην προβλήτα, ο καταπέλτης είναι κατεβασμένος και επιχειρεί να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε ο Καρυώτης: να μπει στο πλοίο ώστε να ταξιδέψει, γιατί έπρεπε να πάει στην Κρήτη.

Τα δύο μέλη του πληρώματος πώς θα τον αντιμετώπιζαν άραγε; Με τη βιαιότητα που χρησιμοποίησαν εναντίον του Καρυώτη, αποδοκιμασίες και σπρωξίματα για να κατέβει από τον καταπέλτη, που έπρεπε να σηκωθεί για να φύγει το πλοίο, επειδή ο ανταγωνισμός δεν χωράει καθυστερήσεις; Όποιος είναι απολύτως βέβαιος ότι τα μέλη του πληρώματος θα έκαναν ακριβώς το ίδιο και επιπλέον θα αγνοούσαν, με περιφρόνηση, την πτώση του στη θάλασσα και θα έστελναν στον καπετάνιο του πλοίου σήμα ότι μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι του, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Όλοι στην ίδια κοινωνία ζούμε, γνωρίζουμε τους κώδικες αξιολόγησης των ανθρώπων που χρησιμοποιούν πολλοί.

Γιατί σιώπησαν τόσο ηχηρά όλοι αυτοί που γνώριζαν τι είχε συμβεί; Γιατί, ακόμα, υπήρξαν επιβάτες που επίσης σιώπησαν, παρότι γνώριζαν ότι ένας άνθρωπος είχε πεταχτεί στη θάλασσα; Πολλά «γιατί» μπορούν να προστεθούν στη μικρή αυτή ιστορία, που τελικά δεν είναι τόσο μικρή όσο φαίνεται.

Αυτή όμως είναι η μία διάσταση του τραγικού συμβάντος ‒ας το χαρακτηρίσουμε δολοφονία, για να είμαστε πιο ακριβείς‒ που συνέβη εκείνο το βράδυ. Η μικρή αυτή ιστορία, που θα είχε εντελώς διαφορετική έκβαση αν δεν υπήρχαν μαρτυρίες επιβατών και καταγραφές του περιστατικού από κινητά τηλέφωνα, μπορεί να ξεχαστεί σε λίγο καιρό γιατί η επικαιρότητα και η ταχύτητα των γεγονότων δεν μας δίνουν χρόνο για να σκεφτούμε όσο πρέπει όλα όσα συμβαίνουν, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ενός είδους πείραμα ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το συμβάν θα είναι χρήσιμο στους ειδικούς για να βγάλουν ασφαλή, άλλα δυστυχώς επώδυνα συμπεράσματα.

 

Αυτοί οι ειδικοί θα είχαν να μας πουν πολλά: γιατί τα δύο μέλη του πληρώματος λειτούργησαν με τόση βιαιότητα, τι τελικά είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να απαξιώνουν τις ζωές και απόλυτα συνειδητά να μπορούν να τις πετάνε στη θάλασσα, αδιαφορώντας για την τύχη τους, η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από το τέλος; Γιατί ένας καπετάνιος, που δεν στερείται μόρφωσης, δεν είναι ένας «ακατέργαστος» άνθρωπος, σύμφωνα με τα τυπικά χαρακτηριστικά του τουλάχιστον, συμμετέχει σε αυτή την εγκληματική πράξη; Είναι ο ανταγωνισμός και η εταιρεία που επιβάλλουν την απόλυτη συνέπεια στον χρόνο αναχώρησης, και αν ναι, είναι αυτός λόγος να κριθεί υποδεέστερη μια ανθρώπινη, ζωή όταν μάλιστα ο καπετάνιος γνωρίζει με βεβαιότητα ότι αυτή η ζωή δεν έχει καμιά τύχη από τη στιγμή που θα πεταχτεί στη θάλασσα, στα απόνερα του πλοίο;

Θα είχαν να μας πουν πολλά ακόμα οι ειδικοί, π.χ. για τη συμπεριφορά του υπόλοιπου, πολυπληθούς πληρώματος. Η στάση τους οφείλεται στην ανάγκη τους να διατηρήσουν τη δουλειά τους; Στην αδιαφορία, στην αποφυγή εμπλοκής σε κάτι που δεν αγγίζει τους ίδιους, και το ότι απλώς θέλουν την ησυχία τους; Τι συμβαίνει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων και δεν κάνουν κάτι αυτονόητο με βάση τη λογική, την ενσυναίσθηση, την αξιοπρέπεια, όλα αυτά που τέλος πάντων συνιστούν την έννοια άνθρωπος; Γιατί σιώπησαν τόσο ηχηρά όλοι αυτοί που γνώριζαν τι είχε συμβεί; Γιατί, ακόμα, υπήρξαν επιβάτες που επίσης σιώπησαν, παρότι γνώριζαν ότι ένας άνθρωπος είχε πεταχτεί στη θάλασσα; Πολλά «γιατί» μπορούν να προστεθούν στη μικρή αυτή ιστορία, που τελικά δεν είναι τόσο μικρή όσο φαίνεται.

Αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, ωστόσο δεν θα έχανε στο παραμικρό την αξία του. Η ιστορία αυτή όμως έρχεται να προστεθεί σε πολλές άλλες μικρές ή μεγαλύτερες. Αν σκαλίσουμε λίγο τη μνήμη μας και θυμηθούμε την αντιμετώπιση που είχε ο Ζακ Κωστόπουλος όχι μόνο από έναν καταστηματάρχη και ένα-δυο ακόμα φίλους του αλλά από τους περισσότερους περαστικούς και περίοικους που μαζεύτηκαν γύρω από το τραυματισμένο σώμα του, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα μεγαλύτερο ζήτημα ως κοινωνία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.