ΙΝΕ-ΓΣΕΕ: Κατάρρευση του Ασφαλιστικού το 2016

Μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ διαπιστώνει ότι οι κόποι και οι περικοπές των συνταξιούχων και των συντάξεων αντίστοιχα πήγαν χαμένα

To 2015 είναι το τελευταίο έτος που διατηρείται η οριακή ισορροπία του ασφαλιστικού Από το 2016 αρχίζει η κατάρρευση .Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα μελέτης για τις «Επιπτώσεις της Γήρανσης του πληθυσμού στο Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελλάδος 2013-2050»εκπονήθηκε από το ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ για λογαριασμό της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) που θα παρουσιαστεί συνοπτικά την άλλη εβδομάδα.

Σχεδόν 20 δισ. ευρώ κοστίζουν στο σύστημα η υψηλή ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και η υψηλή εισφοροδιαφυγή ενώ πάνω από 12 δισ. ευρώ είναι τα χρέη του δημοσίου προς το σύστημα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο των μνημονίων, οι περικοπές των κύριων και επικουρικών συντάξεων ανήλθαν συνολικά στο επίπεδο των 4,2 δισ. ευρώ. Μόνο για την περίοδο 2013-2014 οι περικοπές κύριων, επικουρικών συντάξεων, εφάπαξ και κοινωνικών επιδομάτων αντιστοιχούν στο 43% του συνολικού ποσού δημοσιονομικής λιτότητας, ήτοι 5,5 δισ. ευρώ από τα 11,6 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με την μελέτη "Επιπτώσεις της Γήρανσης του πληθυσμού στο Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελλάδος 2013-2050" που έγινε από τους επιστήμονες του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ για λογαριασμό της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), το 2015 είναι το τελευταίο έτος κατά το οποίο το ασφαλιστικό διατηρείται σε οριακή ισορροπία.

Για τη διατήρηση της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης απαιτούνται επιπλέον πόροι, ενώ μη συμβατικά μέτρα πολιτικής απαιτούνται και για τη μείωση της ανεργίας.

Σύμφωνα με τον Διευθυντή του ΙΝΕ, καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, Σάββα Ρομπόλη, για να επιστρέψει η ανεργία στα επίπεδα του 2009, ακόμα και με το αισιόδοξο σενάριο για ρυθμούς ανάπτυξης 3,5%-4% θα χρειαστούν τουλάχιστον 20 χρόνια. Αυτό έχει δραματικές συνέπειες στο ασφαλιστικό. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η αύξηση της ανεργίας και η μείωση των μισθών στερεί την κοινωνική ασφάλιση από πόρους της τάξης των 10,5 δισ. ευρώ.

Περί τα 8,5 δισ. ευρώ χάνονται από την εισφοροδιαφυγή, την αδήλωτη εργασία καθώς και από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ενώ στα 12 δισ. ευρώ εκτιμώνται οι οφειλές του κράτους προς τα ταμεία.

«Οι μισθωτοί έχουν χάσει 37 δισ. ευρώ, τα οποία επωφελήθηκαν κράτος και εργοδότες», είπε στον Alpha 989 ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, Σάββας Ρομπόλης.

Παράλληλα, έκανε λόγο για «μετασχηματισμό της εργασίας σε καταναγκασμό, αλλά και καταναγκαστική ανεργία. Αποδυναμώνεται η δραστηριότητα της εργασίας».

«Ούτε στις ΗΠΑ δεν είχαμε αυτή την ανεργία του 29% που προβλέπουμε. Δυστυχώς για εμάς, έχουμε επαληθευτεί και δεν χρειάζεται να αναθεωρούμε κάθε τρίμηνο όπως κάνει η τρόικα», πρόσθεσε.

Πάντως, εξέφρασε την αισιοδοξία ότι «αυτή η πορεία θα ανακοπεί».

Από το 2015 θα τεθεί σε λειτουργία το νέο μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης με τρείς πυλώνες (κύρια σύνταξη υποβαθμισμένη, ατομικοί υποχρεωτικοί λογαριασμοί, επαγγελματικά ταμεία) με περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης (από 24,1% του ΑΕΠ σε 17,4% του ΑΕΠ το 2060) , μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών και επικράτηση της ιδιωτικοποιημένης ασφάλισης.

Έτσι, η επιδίωξη αυτή ελέγχου της αύξησης των συνταξιοδοτικών δαπανών στην Ελλάδα από τους δανειστές της χώρας , παράλληλα με την αύξηση κατά 70% του συνταξιοδοτικού πληθυσμού, σηματοδοτεί την προοπτική κατάρρευσης του επιπέδου των συνταξιοδοτικών παροχών (κύριων, επικουρικών, κοινωνικών επιδομάτων, εφάπαξ, κλπ) και γενικότερα των κοινωνικών υπηρεσιών (μείωση κατά 35% των δημόσιων δαπανών υγείας 2010-2012), ως συμβολή στη μείωση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων και στον περιορισμών της απόκλισης του λόγου δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ

Σε αυτό το σκηνικό πρέπει να προστεθεί η μείωση της κρατικής δαπάνης από 24,1% του ΑΕΠ το 2015 σε 17,4% του ΑΕΠ το 2060. Κατά το ίδιο διάστημα αναμένεται αύξηση του πληθυσμού που θα συνταξιοδοτηθεί κατά 70% λόγω του δημογραφικού.

Κι αν οι συνταξιούχοι έχουν ήδη συνεισφέρει με περικοπές στις συντάξεις τους, και οι μισθωτοί έχουν χάσει σύμφωνα με την μελέτη, 37 δισ. ευρώ.

Και πληρώνουν ακόμη και σήμερα. Εκτιμάται ότι το 50% των εργαζομένων δεν πληρώνεται κάθε μήνα, αλλά αντιμετωπίζει καθυστέρηση στη μισθοδοσία του.

Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, φτάνουν έως και τους 12 μήνες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα παρατηρούνται στους κλάδους του τουρισμού, της φύλαξης (υπηρεσίες security), της διαφήμισης, του κινηματογράφου, του ιματισμού και της οδικής βοήθειας.

Στις διαπιστώσεις του Ινστιτούτου, υπάρχει και η αναφορά για εργαζόμενους, οι οποίοι ενώ στα «χαρτιά» φαίνεται ότι έχουν προσληφθεί υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης, δουλεύουν κανονικά οκτάωρο, ίσως και παραπάνω. Το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνεται και από την Επιθεώρηση Εργασίας, καθώς παρατηρείται το φαινόμενο της αύξησης των προσλήψεων με όρους μερικής απασχόλησης.

http://www.thepressproject.gr/

Στο επίπεδο του 1997 η απασχόληση στο εμπόριο

Σύμφωνα με την Ετήσια Εκθεση 2013 – Τι λένε οι προβλέψεις για το 2014

Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της ετήσιας έκθεσης ελληνικού εμπορίου 2013 και των προβλέψεων για το 2014, που παρουσίασε το Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών της ΕΣΕΕ χθες το βράδυ, παρουσία του υφυπουργού Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Αθ. Σκορδά και γενικού γραμματέα Εμπορίου, Στέφανου Κομνηνού.

Απαισιοδοξία γα το 2014 ειδικά στους μικρομεσαίους

Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕΜΥ, οι προβλέψεις των εμπορικών επιχειρήσεων για την εξέλιξη των οικονομικών αποτελεσμάτων τους το 2014 παραμένουν απαισιόδοξες, σε χαμηλότερο όμως βαθμό συγκριτικά με πέρυσι.

Η απαισιοδοξία αυτή είναι πολύ πιο έντονη στις μικρότερες επιχειρήσεις. Το 54,5% των ΟΕ-ΕΕ και ατομικών επιχειρήσεων και το 39,4% των ΑΕ και ΕΠΕ προβλέπουν χαμηλότερες πωλήσεις. Τα ποσοστά αυτά εξακολουθούν να είναι μεγαλύτερα από εκείνα όσων αναμένουν ανάκαμψη του κύκλου εργασιών τους. Η διαφορά μάλιστα στις ΟΕ-ΕΕ και ατομικές είναι πολύ μεγάλη.

Επιδείνωση της ρευστότητας βλέπει η πλειοψηφία

Η απαισιοδοξία για τη ρευστότητα συνεχίζεται επίσης, με σχεδόν 6 στις 10 ΟΕ-ΕΕ και ατομικές επιχειρήσεις και 4 στις 10 ΑΕ και ΕΠΕ να προβλέπουν επιδείνωση της ρευστότητάς τους το 2014.

Οι προβλέψεις των επιχειρήσεων για τα αποθέματά τους το 2014 αναδεικνύουν μια διαφορετική συμπεριφορά μεταξύ των δύο διακριτών ομάδων. Στις ΑΕ και ΕΠΕ η συμμετοχή της μερίδας των επιχειρήσεων που προβλέπει μειωμένη αποθεματοποίηση παραμένει στα ίδια επίπεδα (35,4%), ενώ υπερτερούν (κατά 9,5 %) οι προβλέψεις περί στασιμότητας.

Στις ΟΕ-ΕΕ και ατομικές επιχειρήσεις, όμως, οι επιχειρήσεις που προγραμματίζουν μείωση αποθεμάτων το επόμενο έτος έχουν περιοριστεί και καλύπτουν πλέον το 40,8%, ποσοστό ουσιαστικά ταυτόσημο με εκείνες που προβλέπουν στασιμότητα το 2014.

http://www.thepressproject.gr/

Εισαγγελική έρευνα για το «ξεπούλημα» του Αστέρα

Γράφει ο Πέτρος Κουσουλός

Τον φάκελο «ξεπουλήματος» του Αστέρα Βουλιαγμένης και του μικρού Καβουριού, ανοίγουν οι οικονομικοί εισαγγελείς με εντολή του επικεφαλής της Οικονομικής Εισαγγελίας, κ. Παναγιώτη Αθανασίου.

Οι οικονομικοί λειτουργοί, κ.κ. Γαληνός Μπρης και Γιάννης Δραγάτσης ξεκινούν ενδελεχή έρευνα η οποία βάζει στο στόχαστρο το ΤΑΥΠΕΔ και την Εθνική τράπεζα. Η συγκεκριμένη δικαστική εξέλιξη, κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς που κατέθεσε ο κ. Νίκος Γαλανός, Περιφερειακός σύμβουλος Αττικής, ο οποίος κατήγγειλε τις συγκεκριμένες πράξεις, οδηγούν σε κυριολεκτικό «ξεπούλημα» του φιλέτου.

Σύμφωνα με την μηνυτήρια αναφορά η οποία προκάλεσε την έντονη αντίδραση των εισαγγελέων, οι όροι διακήρυξης για τον διαγωνισμό παραχώρησης δίνουν τη δυνατότητα στον νέο ιδιοκτήτη να αξιοποιήσει χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα της έκτασης για την ανέγερση κατοικιών.

Σύμφωνα με τα καταγγελόμενα οι όροι διακήρυξης έθεταν ότι 8.600τμ μπορούν να διατεθούν για κατοικίες. Ωστόσο κάτι τέτοιο αντίκειται σε προεδρικό διάταγμα τις 01/03/2004, βάσει του οποίου απαγορεύεται η οποιαδήποτε χρήση της έκτασης ως κατοικία.

Ωστόσο, η υπόθεση δεν σταματά εδώ, σύμφωνα πάντα με τη μυνητήρια αναφορά του κ. Γαλανού, καθώς τα 1.600τμ μετατράπηκαν σε 39.600τμ, τα οποία μάλιστα πωλούνται σε εξευτελιστική τιμή.

Η έρευνα των καθόλα έμπειρων εισαγγελικών λειτουργών κ.κ. Γαληνού Μπρη και Γιάννη Δραγάτση, αποτελεί «θεμέλια βόμβα» στην προσπάθεια πώλησης του Αστέρα και της έκτασης στο Καβούρι.

Τα διερευνώμενα αδικήματα έχουν να κάνουν με την απιστία, ενώ νομικοί κύκλοι εκτιμούν ότι η υπόθεση θα «τρέξει» πολύ σύντομα καθώς «άλλο πράγμα η αποκρατικοποίηση και άλλο πράγμα το ξεπούλημα».

Ποιοί είχαν δηλώσει ενδιαφέρον

Αμερικανοί, Άραβες και Έλληνες επενδυτές είναι τελικά οι ενδιαφερόμενοι για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών του Αστέρα Βουλιαγμένης. Οπως αναμενόταν, δεσμευτικό ενδιαφέρον υπέβαλαν τέσσερα επενδυτικά σχήματα, τα οποία θα διεκδικήσουν αφενός το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του Αστέρα Παλλάς Βουλιαγμένης Α.Ε., αλλά αφετέρου και επιπλέον δικαιώματα που κατέχει η Εθνική Τράπεζα και το ΤΑΙΠΕΔ στην περιοχή.

Ως ικανοποιητικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ενδιαφέρον, καθώς πρώτη φορά εμφανίζονται πολλαπλοί ενδιαφερόμενοι επενδυτές για το ίδιο περιουσιακό στοιχείο στην Ελλάδα. Πρόκειται παράλληλα για μια μεγάλη διάθεση περιουσιακών στοιχείων αφού το ύψος της συναλλαγής θα πλησιάσει, αν δεν τα ξεπεράσει, τα 300 εκατ. ευρώ. Ειδικότερα, τα επενδυτικά σχήματα που προσήλθαν χθες στη β΄ φάση του διαγωνισμού είναι:

- Η αμερικανοκυπριακών συμφερόντων κοινοπραξία των Colony Capital Acquisitions LLC και Dolphin Capital Investors LTD.

- Το επενδυτικό κεφάλαιο Jermyn Street Real Estate Fund IV LP που διαχειρίζεται η AGC Jermyn Street IV και υποστηρίζεται από έξι επενδυτές κυρίως αραβικής προέλευσης.

- Η ελληνική εταιρεία Lamda Erga Anaptyxis S.A., θυγατρική εταιρεία της Lamda Development και τέλος

- Η Plepi Holdings LTD, ένα επενδυτικό σχήμα το οποίο ελέγχεται από μέλη των οικογενειών Κωνσταντακόπουλου και Ολαγιάν.

Τον διαγωνισμό πραγματοποίησε η Εθνική Τράπεζα, αλλά στους πωλητές των τεσσάρων περιουσιακών στοιχείων του Αστέρα Βουλιαγμένης συγκαταλέγεται και το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), στο οποίο, το Ελληνικό Δημόσιο έχει μεταβιβάσει την ψιλή κυριότητα του δεύτερου ακινήτου της περιοχής, έκτασης 111 στρεμμάτων.

Στις επόμενες ημέρες προγραμματίζεται το άνοιγμα των τεχνικών προσφορών και η Εθνική Τράπεζα με το ΤΑΙΠΕΔ θα αποφασίσουν από κοινού, έπειτα από εισήγηση των νομικών συμβούλων τους, για την εγκυρότητα των προσφορών που υποβλήθηκαν. Στη συνέχεια, και πιθανώς την ερχόμενη Παρασκευή, θα ενημερωθούν τα διοικητικά συμβούλια των δύο πωλητών και θα προχωρήσουν στην αποσφράγιση των φακέλων των οικονομικών προσφορών.

 http://www.e-reportaz.gr/

Του Π. Χατζηστεφάνου: Χιψτεροναζισμός

Πως και γιατί η άρχουσα τάξη κατασκευάζει πολιτισμό που εξυπηρετεί το απολυταρχικές τις προτεραιότητες. 

Ο εκφασισμός μιας οποιασδήποτε κοινωνίας ακολουθεί πολλά στάδια, τακτικές και στρατηγικές.
Οι προσεγγίσεις της εκστρατείας εφαρμογής του μοχθηρού αυτού σχεδίου είναι πολυποίκιλες και προσαρμοσμένες στοκ ατάλληλο ύφος και την ενδεικνυόμενη μεθοδολογία που αναλογεί στην κάθε κοινωνική τάξη και τις αντίστοιχες νοοτροπίες που θέλει να στρατολογήσει υπέρ της πάσης θυσίας επιβίωσης της η εκάστοτε ετοιμόρροπη άρχουσα τάξη.
Καθώς η πλουτοκρατία βλέπει την κυριαρχία της να κλυδωνίζεται, αναγκαστικά καταφεύγει στην κάθε μορφής βία, είτε αυτή είναι η μεθοδευμένη εξαθλίωση των πολιτών προκειμένου να μην μπορούν να προβάλλουν καμία αντίσταση λόγω ηθικής και υλικής εξουθένωσης, είτε η βαρβαρική επίκληση της ωμής ασυδοσίας παραστρατιωτικών οργανώσεων τύπου ΜΑΤ, των οποίων ο μοναδικός λόγος ύπαρξης είναι να φρουρούν τους εντεταλμένους διαχειριστές της μάζας που κατ’ ευφημισμόν αυτοαποκαλούνται πολιτικοί.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπ’ όψιν τις προσλαμβάνουσες του κάθε targetgroup που είναι στο στόχαστρο της διχαστικής και αποκτηνωμένης ψευδο-ιδεολογίας του φασισμού, δηλαδή έχοντας μελετήσει προσεκτικά (αν όχι κατασκευάσει ενδελεχώς) το μορφωτικό επίπεδο, τις νοοτροπίες, την σημειολογία του φαντασιακού και το προβλέψιμο των αντανακλαστικών της κάθε τάξης, η εξουσία κατασκευάζει πολλές, ειδικές και διαφορετικές προπαγανδιστικέςδεξαμενές ο σκοπός των οποίων είναι η υποδοχή και η ζύμωση της λαϊκής αντίδρασης στις φαύλες πολιτικές της.
Αυτές οι δεξαμενές – χυδαίες και λαικίστικες για τις πιο στερημένες πνευματικά μερίδες του πληθυσμού, προοδευτικά πιο εκλεπτυσμένες όσο ανεβαίνει ο πήχυς των κριτιρίων του κοινού – με την σειρά τους παράγουν μηνύματα που μοιάζουν, ανάλογα με την ταξική προέλευση τους, με αυθεντική λαική έκφραση ή εξευγενισμένα πολιτισμικά προιόντα, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο από υπαγορευμένες συμπεριφορές, προδιαγεγραμμενοι ρόλοι και υποσυνείδητες υποβολές που ενεργοποιούνται υπό την πίεση της επίσης ψευδεπίγραφης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, αφού η κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από μια ληστρική επιδρομή της άρχουσας τάξης εναντίον της μεσαίας και εργατικής, μια αναζωπύρωση του διαχρονικού ταξικού πολέμου, μασκαρεμένη σε ανεξήγητη θεομηνία σταλμένη από την Παγκοσμιοποιημένη Οικονομία, αυτή την υπερβατική οντότητα που έχουμε υπνωστιστεί να τρέμουμε. 

Όλοι είμαστε μάρτυρες του ζοφερού ανόδου του Ναζισμού στην Ελλάδα: σκόπιμα και συνειδητά, και για αρκετό καιρό πριν από την επίσημη χρονολογία έναρξης της κατασκευασμένης ψευδο-κρίσης, οι ασθενέστερες μορφωτικά και οικονομικά τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας βομβαρδίζονταν με κάθε μορφής εθνικιστική προπαγάνδα και αποβλακωτική σαχλαμάρα. Από τους παραληρηματικούς τηλε-αλλαλαγμούς φασιστών όπως ο Γεωργιάδης, ο οποίος ατιμώρητα διαφήμιζε την Ναζιστική προπαγάνδα του καταδικασμένου ως αρνητή Ολοκαυτώματος και διαβόητου ακροδεξιού Κωνσταντίνου Πλεύρη, μέχρι τις μυστικιστικές ανοησίες του Λιακόπουλου, από τις αποχαυνωτικές σειρήνες του μωροφιλόδοξου Κωστοπούλειου lifestyle μέχρι τις προγονόπληκτες γραφικότητες των χουντικής αισθητικής Ολυμπιακών εορτασμών, η μάζα του Ελληνικού λαού είχε ήδη εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε μια εκστρατεία διαρκείας ώστε να είναι επαρκώς εθισμένη στην συνθετική λήθη του εθνικιστικού παροράματος όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Χρυσή Αυγή, που παρά το σαγηνευτικό της όνομα, εκπροσωπεί την πιό σκοτεινή πλευρά της επικίνδυνης αυτής μέθης. 

Στην Ελλάδα, σήμερα, ο εκφασισμός της κοινωνίας, αντίθετα με το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν τα κυριαρχικά Μέσα Μαζικής Λοβοτομής, όχι μόνο δεν έχει περιοριστεί σε κάποια κελλιά στον Κορυδαλλό, αλλά επεκτείνεται, αναπτύσσοντας την εκστρατεία του πέρα από τις απελπισμένες φτωχογειτονιές και το λούμπεν προλεταριάτο των εγκληματικών συμμοριών.
Αυτές, ούτως ή άλλως, έχουν εδώ και καιρό καθηλωθεί στο αδιέξοδο της συγκινησιακής οργής και των απόλυτα ελεγχόμενων αφηγήσεων – είναι εξαιρετικά εύκολο πλέον για την εξουσία να κατευθύνει όπου την συμφέρει το τραυματισμένο συλλογικό Εγώ του εξαθλιωμένου ‘Ελληνα μικροαστού και το εκρηκτικό θυμικό του λειτουργικά αναλφάβητου προλετάριου. 
Η βάση της κοινωνικής πυραμίδας έχει πλέον προγραμματιστεί να συμπεριφέρεται ως ένα αδικημένο θύμα, δηλαδή εκδικητικά και με τυφλή βία, ενώ η ψυχική της ισορροπία έχει κλονιστεί, αφού ταυτόχρονα με την ισοπέδωση της βιοτικού επιπέδου και των προοπτικών της, δέχεται και το αντιφατικό μήνυμα της κληρονομικής ανωτερώτητας, δηλαδή υποδαυλίζεται ο θυμός από την διαρκή καλλιέργεια της προγονοπληξίας. Σχηματικά, η παρανοική προπαγάνδα που υφίσταται η μάζα στην Ελλάδα συνοψίζεται στην εξής υποβολή – «πως κατάντησες έτσι, εσύ, κοτζάμ απόγονος του Μεγαλέξανδρου, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα; Είναι δυνατόν να στερείσει το καινούριο σου iPhoneκαι τις διακοπές σου στην Μύκονο επειδή πρέπει να ταίζουμε μετανάστες και να ανεχόμαστε αναρχοάπλυτους που αρνούνται να συνεργαστούν για την σωτηρία του Έθνους?»
Όμως, δεν αρκούν τα παραμύθια λαικής κατανάλωσης για την επικράτηση του φασισμού, που δεν είναι τίποτε άλλο από στρατιωτικοποιημένος διχασμός της κοινωνίας ώστε ο αλληλοσπαραγμός ή ο αυτισμός των διαφορετικών ομάδων να αφήνει ανενόχλητη την βασιλεία της άρχουσας τάξης. Τετελεσμένου του γεγονότος της επιστράτευσης της λαικής βάσης και του εγκληματικού υποκόσμου στον φασισμό και την εθνικιστική παραίσθηση, απομένει η διαχείριση της κρίσιμης εκείνης κοινωνικής τάξης που είναι μεν μορφωτικά ανώτερη, αλλά οικονομικά παραμένει εξαρτώμενη από την άρχουσα – δηλαδή, η μεσαία τάξη, η οποία, όπως και οι κατώτερες, είναι χοντρικά διαχωρισμένη σε σκεπτόμενη και ηδονοθηρική. 
Για την συγκεκριμένη αυτή πληθυσμιακή ομάδα δεν είναι τόσο πρωτεύουσας σημασίας η διά της βίας επιβολή πειθαρχείας, αφού είναι εξαιρετικά σπάνιο να καταφύγει σε ένοπλο αγώνα ένας μεσοαστός. Όχι – χρειάζονται διαφορετικές, πιο σοφές και λεπτοδουλεμένες μηχανεύσεις για την αποτελεσματική ενθυλάκωση της κοινωνικής δυναμικής και την επικερδή εκμετάλλευση του φόβου που αισθάνονται οι στρατιές των πτυχιούχων, δημοσίων υπαλλήλων, ελεύθερων επαγγελματιών, επιστημόνων, εκπαιδευτικών, και νεολαίων που είναι τρομοκρατημένοι καθώς βλέπουν αφ’ ενός τα δικαιώματα και τα προνόμια τους να εξανεμίζονται, πέφτοντας και αυτά βορά στην «εθνοσωτήρια ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης», αφ’ ετέρου έχουν ήδη παρακολουθήσει, αν δεν έχουν διευκολύνει, εκούσια ή ακούσια, την εξολόθρευση και την κατάντια της εργατικής τάξης. 

Έτσι, σε απόλυτη αντιστοιχία του εθνικιστικού παροξυσμού και της συμπληρωματικής lifestyleπλύσης εγκεφάλου που απευθύνονται στον λαϊκή βάση, αναπτύσσονται δυο παράλληλες και κυρίαρχες αφηγήσεις που αποσκοπούν στην συνειδησιακή διαφθορά των μεσοαστών, κάθε μια από αυτές εξίσου επιστημονικά προσχεδιασμένες. 
Αφ’ ενός, εκείνοι που έχουν ανεπτυγμένη την πολιτική και κοινωνική συνείδηση τροφοδοτούνται με ψευδαισθήσεις συμμετοχής στην εξουσία και στις εξελίξεις, κυρίως με την παροχή κύρους μέσω θέσεων και τίτλων – βλέπε την ως δια μαγείας μεταμόρφωση ενός τυχάρπαστου αρριβίστα σε Υπουργό Υγείας ή ενός τσεκουροφόρου Ναζιστή σε βασικό εκπρόσωπο κυβερνητικών θέσεων. Όμως, οι καρέκλες είναι περιορισμένες, ακόμα και εκείνες που τρίζουν επικίνδυνα λόγω του κίβδηλου και αυθαίρετου κύρους τους. Ταυτόχρονα, παραμένει ακηδεμόνευτη μια μεγάλη μερίδα της μεσοαστικής τάξης που δεν αρέσκεται στα πολιτικά, κοινώς προτιμά να κινείται εντός των ορίων της ασφαλέστερης ιδιωτείας. 
Για αυτή την κοινωνική ομάδα, τους απολιτίκ μεσοαστούς, εφαρμόζεται μια δεύτερη προπαγανδιστική στρατηγική, της οποίας το διαβρωτικό σκεπτομορφικό δεν είναι τίποτε άλλο από μια εξευγενισμένη εκδοχή τηςlifestyle παρηγορίας που φουσκώνει με παραισθήσεις και εθίζει τα μυαλά των λαικών στρωμάτων στην ξελιγωμένη επιφανειακότητα. Αντί για μεσημεριανάδικες κατινιές και φωτό παπαράτσι από τις διακοπές ημίγυμνων επωνύμων, αντί για προκλητικές δηλώσεις ανερμάτιστων μπουζουκόβιων, αντί για φανατισμένες οργανώσεις οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, προτείνονται φεστιβάλ τέχνης, εθελοντική εργασία με κοινωφελές άλλοθι, επιμορφωτικά ιδρύματα με σαφή αλλά κεκαλυμμένο εξουσιαστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, και πάσης φύσης ομαδικές δραστηριότητες που τιθασεύουν σε ένα εύκολα κατευθυνόμενο πλαίσιο την ενέργεια και τις πράξεις όλων εκείνων που «θέλουν να αλλάξει κάτι», αρκεί φυσικά να μην έχει αντίρρηση στην όποια αλλαγή το σύστημα. 

Όλο και περισσότερο λοιπόν, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε άλλα Ελληνικά αστικά κέντρα, εκεί δηλαδή που υπάρχει υπερσυγκέντρωση μεσοαστικής τάξης, παρατηρεί κανείς «συλλογικές προσπάθειες», «κολλεκτίβες» και «πολιτισμικές πρωτοβουλίες» των οποίων ο κοινός παρονομαστής είναι η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε σχέσης με την κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Για να μην παρεξηγηθώ, ας ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι σε ειλικρινείς και τίμιες προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης όπως τα Κοινωνικά Ιατρεία ή τα κοινωνικά μαγειρεία, αλλά σε δραστηριότητες που αντί να προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, αλλά για ομαδικές προσπάθειες αποπροσανατολισμού που ενδύονται το προσωπείο του πολιτισμού ή της κοινωφελούς δράσης.
Ενδυόμενες το μειλήχειο προσωπείο του πολιτισμένου καλοθελητή, και υποστηριζόμενες από την άρχουσα τάξη αφού εξυπηρετούν την ανάγκη για αντιπερισπασμό που να γίνεται αποδεκτός από εκείνους των οποίων το επίπεδο και η αισθητική δεν θα μπορούσαν ποτέ να ταυτιστούν με τον Μιχαλολιάκο, τον Σφακιανάκη, ή την Μενεγάκη, οι δεξαμενές απορρόφησης και ελέγχου της μεσοαστικής δυσαρέσκειας προσφέρουν μηχανισμούς που όχι μόνο δημιουργούν αναχώματα στην αντίδραση, αλλά και παράγουν εικονική κανονικότητα προκειμένου να υπνωτίζεται το κοινό με την ψευδαίσθηση της πολιτιστικής ή κοινωφελούς δραστηριότητας.
Έτσι, βλέπουμε κρατικοδίαιτες Μπιενάλλε και φεστιβάλ τέχνης που δεν είναι παρά Δούρειοι Ίπποι για την νομιμοποίηση της καθεστωτικής προπαγάνδας και την προώθηση ιδιωτικών συμφερόντων. Έτσι, συστήνονται «επιτροπές κατοίκων», σε συνεργασία με «καλοπροαίρετους επενδυτές» προκειμένου να διώκονται κοινωνικά ευαίσθητες μειονότητες, με άλλοθι τον «εξωραισμό», την «ανάπλαση», την «αναβάθμιση». Έτσι, χρηματοδοτούνται με βρώμικο κρατικό χρήμα, Μέσα Μαζικής Λοβοτομής, ειδικά στοχευμένα σε νεανικό κοινό, που αποπλανούν τους αναγνώστες τους με κάθε είδους αποπροσανατολιστική σαχλαμάρα, επιτυγχάνοντας την αποσιώπηση της τραγικής πραγματικότητας και την περεταίρω παγίωση της εξαιρετικά συμφέρουσας για την εξουσία απολίτικης απάθειας. Έτσι, μαντρώνονται σε παραστάσεις, σε διαλέξεις, σε προβολές, σε πάρτυ όλοι εκείνοι που προτιμούν να αυταπατώνται πως ζουν σε μια σύγχρονη, ευνομούμενη Ευρωπαική πρωτεύουσα και όχι σε ένα διαλυμένο κράτος που ισορροπεί εδώ και πολύ καιρό με το πιο επικίνδυνο χάος. 

Η βασική υπερασπιστική γραμμή εκείνων που συμμετέχουν ή οργανώνουν αυτές τιςδράσεις είναι η στρεψόδικη και παραψυχολογική επίκληση στην θετική σκέψη – μια εξαιρετικά μοχθηρή διαστροφή της υποκειμενικότητας που θέλει, για παράδειγμα να παρουσιάζει τις πολύχρωμα μπογιατισμένες σκάλες ως μια σημαντική παρέμβαση εναντίον της αθλιότητας του αστικού κέντρου, λες και το ζητούμενο των άνεργων, των άστεγων, των απελπισμένων είναι αν το σκαλοπάτι που πατάνε είναι χρώματος λαχανί. Συνεκδοχικά, βαφτίζονται ως εκδηλώσεις θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας και όλες οι συναφείς απολίτικες εκφράσεις της μεσοαστικής τάξης – υπερτονίζεται η αξία της κάθε περίπτωσης και αποκρύπτονται ταυτόχρονα τα ιδιοτελή κίνητρα των ηγετών τέτοιων δράσεων και η παραπλανητική τους σκοπιμότητα. «Μα τι εξαιρετικός dj/καλλιτέχνης/παράσταση!» αναφωνεί μια φιλότεχνος πλην κοινωνικά αναίσθητη μεσοαστή πηδώντας πάνω από έναν άστεγο καθώς φεύγει από μια νύχτα πολιτισμού. «Μα πόσο σημαντική η πρωτοβουλία μας να διεδικήσουμε ποδηλατόδρομο στο Γκάζι» απαντάει ένας ομοϊδετάτης της, που δεν ενοχλείται καθόλου από την ιδέα ότι βολτάρει δίπλα από στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Επεδή το φαινόμενο της μεσοαστικής συνέργειας με το τυραννικό καθεστώς είναι εξίσου επικίνδυνο με την πλύση εγκεφάλου της εργατικής τάξης από την ακροδεξιά προπαγάνδα, θα πρέπει να εφευρεθεί μια λέξη που να συνοψίζει, να στοχοποιεί και να στηλιτεύει την δεύτερη φάση της επέκτασης του φασισμού στην Ελλάδα – εκείνη τη φάση που επικεντρώνεται όχι τόσο στην διάδοση και την επιβολή της ιδεολογίας του εμφυλιακού μίσους, αλλά που δημιουργεί τους κατάλληλους παραπλανητικούς μηχανισμούς ώστε να εξουδετερώνεται η πιθανότητα συνειδησιακής αφύπνισης και οργανωμένης αντίστασης των μεσοαστών. Προτείνω τον όρο «χιψτεροναζισμό» ή «χιψτεροναζιστή», εκ του Αγγλικού «hipster», μια λέξη που χαρακτηρίζει εκείνον που αφιερώνει την ζωή του στην εκζήτηση και την καλλιέργεια του μοντέρνου, ενήμερου προφίλ του, ενώ αδιαφορεί για τα κοινά. Το δεύτερο συνθετικό του όρου, δυστυχώς, σας είναι γνωστό ως καθημερινή πραγματικότητα εδώ και καιρό.

http://www.koutipandoras.gr/

Του Γιάννη Βαρουφάκη: JFK-LBJ: Μια διπλή δολοφονία;

του Γιάννη Βαρουφάκη

Όταν πριν ένα χρόνο πρωτοήρθα στο Τέξας, για να διδάξω στη Σχολή Δημοσίων Υποθέσεων του Πανεπιστημίου του Τέξας που φέρει την ονομασία ιττου Lyndon Baines Johnson (γνωστού ως LBJ), έφερα μαζί μου μια πολύ συγκεκριμένη άποψη-προκατάληψη για τον άνθρωπο του οποίου το όνομα φέρει η νέα μου σχολή, καθώς και για τον ρόλο του στη δολοφονία του Κέννεντυ, η οποία τον εκτόξευσε στον Λευκό Οίκο εκείνη τη ζοφερή μέρα, σαν σήμερα πριν από πενήντα χρόνια, στο Ντάλλας. 

Σύμφωνα με την άποψη εκείνη, που στηρίχτηκε σε πηγές οι οποίες αργότερα αποτέλεσαν τη βάση της ταινίας «JFK» του Όλιβερ Στόουν, η ιστορία φαινόταν να γέρνει προς την εξής ερμηνεία. Ο Κέννεντυ είχε δημιουργήσει θανάσιμους εχθρούς σε δύο μέτωπα: (α) Μεταξύ των κουβανών εμιγκρέδων και της αμερικανικής μαφίας, οι οποίοι δεν του συγχώρησαν ότι αρνήθηκε να στείλει τον αμερικανικό στρατό να πνίξει την επανάσταση του Κάστρο (κάτι που κόστισε πολύ στη μαφία, που ξάφνου έχασε τα καζίνο της στην Αβάνα), και (β) μεταξύ των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες ήθελαν διακαώς να εισβάλλουν στο Β. Βιετνάμ, κάτι στο οποίο ο πρόεδρος Κέννεντυ αντιστεκόταν σθεναρά. 

Όσο για τον LBJ, σύμφωνα πάντα με την ερμηνεία αυτή, ήταν πιο επιρρεπής σε αυτές τις επεμβάσεις, κάτι που απέδειξε, αφού έγινε πρόεδρος, εγκρίνοντας την αποστολή εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών στο Βιετνάμ. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο LBJ μπορεί και να ήξερε, ή να είχε προειδοποιηθεί, για τη δολοφονία του προέδρου του. Το γεγονός ότι επί της προεδρίας του ασκήθηκε η πιο προοδευτική οικονομική και κοινωνική πολιτική στην ιστορία των ΗΠΑ, μειώνοντας κατά 50% το ποσοστό της φτώχειας και δίνοντας για πρώτη φορά πραγματικά δικαιώματα στους μαύρους της Αμερικής, ιδίως στον νότο απ’ όπου καταγόταν ο σκληροτράχηλος LBJ και μόνο ένας τεξανός ντόπιος μπορούσε να επιβάλει αυτά τα δικαιώματα στους ρατσιστές νότιους, κρινόταν (από αυτή την ερμηνεία) ως η προσπάθεια του LBJ να αντισταθμίσει τη συμμετοχή του (άμεση ή έμμεση) στη δολοφονία JFK, καθώς και στις τραγικές απώλειες ανθρώπινης ζωής στο Βιετνάμ (τόσο μεταξύ Βιετναμέζων όσο και μεταξύ αμερικανών φαντάρων) για τις οποίες ευθυνόταν ο LBJ.
Αυτή ήταν η άποψη με την οποία κατέφτασα στη σχολή LBJ, απ’ όπου σας γράφω τούτες τις γραμμές. Τον χρόνο που μας πέρασε έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που έχουν στιγματιστεί, έχουν πληγωθεί, από εκείνα τα γεγονότα. Ανθρώπους που τα έζησαν από πολύ κοντά. Από το παράθυρο του γραφείου μου ατενίζω την προεδρική βιβλιοθήκη του LBJ – ένα εντυπωσιακό κτίριο το οποίο περιέχει κάθε ένα χαρτί, επίσημο και ανεπίσημο, που είτε στάλθηκε στον Λευκό Οίκο είτε προήλθε από αυτόν, καθώς και όλες τις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες του LBJ από το Οβάλ Γραφείο.
Ως μέλος της σχολής LBJ έχω πρόσβαση σε αυτά τα αρχεία, τα οποία βεβαίως δεν έχω προλάβει (κι ούτε θα προλάβω ποτέ) να μελετήσω ενδελεχώς. Από αυτά όμως που έχω δει και έχω ακούσει τους τελευταίους δώδεκα μήνες, μπορώ να σας πω ότι η αρχική μου άποψη, με την οποία ήρθα στο Τέξας, συγκρούεται με μια διαφορετική ερμηνεία, την οποία θα σκιαγραφήσω, χωρίς να σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως η αληθής ερμηνεία, στις ακόλουθες γραμμές.
Η εναλλακτική ερμηνεία δεν διαφέρει από την αρχική, σύμφωνα με την οποία ο Κέννεντυ είχε δημιουργήσει εχθρούς μεταξύ της μαφίας, των αντικαστρικών Κουβανών και του στρατού που ήθελε επέμβαση στο Βιετνάμ κόντρα στη θέληση του Κέννεντυ. Έτσι ήταν. Μάλιστα, στο Ντάλλας την ώρα της δολοφονίας του πράγματι υπήρξε μία ομάδα εκτελεστών αποτελούμενη από μαφιόζους και Κουβανούς. Δεν ήταν όμως η μόνη. Οι πηγές μου αναφέρονται σε τρεις διαφορετικές ομάδες, παραταγμένες σχετικά κοντά μεταξύ τους στο μήκος της διαδρομής που ακολούθησε η προεδρική πομπή. Όσο για το κατά πόσο ο Κέννεντυ είχε εναντιωθεί στη μαζική αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ, εδώ υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον: Για δεκαετίες η επίσημη θέση ήταν πως κάτι τέτοιο ήταν μύθος. Πως ο Κέννεντυ θα δεχόταν, τελικά, να στείλει στρατεύματα, όπως έκανε αργότερα ο LBJ, και πως απλώς μετά τη δολοφονία του επικράτησε η ρομαντική άποψη ότι ο JFK θα έκανε κάτι διαφορετικό – ότι θα είχε αποτρέψει τη μετατροπή του Βιετνάμ σε πεδίο σφαγών. Τώρα ξέρουμε ότι αυτό δεν ήταν παρά μια παραποίηση της ιστορίας με στόχο τη μείωση του δολοφονημένου προέδρου και την ηθική εξίσωσή του με εκείνες τις δυνάμεις που αιματοκύλησαν το Βιετνάμ. Ως απόδειξη θα αναφερθώ στο σημείωμα που απέστειλε ο στρατηγός Μάξγουελ Τέιλορ στο αρχηγείο των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ στις 4 Οκτωβρίου 1963, με το οποίο μεταφέρει στους συναδέλφους του την τελεσίδικη απόφαση του προέδρου Κέννεντυ με τα εξής λόγια: «Όλος ο σχεδιασμός σας θα πρέπει να στοχεύει στην προετοιμασία των ενόπλων δυνάμεων για απόσυρση [σημ. από το Βιετνάμ] όλων των ειδικών δυνάμεων και του προσωπικού παροχής βοήθειας μέχρι το τέλος του ημερολογιακού έτους 1965».
Ως εδώ καλά. Η αρχική ερμηνεία ότι ο JFK δολοφονήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει, επειδή, αντίθετα με τον LBJ, θα απέσυρε τον αμερικανικό στρατό από το Βιετνάμ, φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Εκεί που διαφέρει η νέα ερμηνεία, που σας παρουσιάζω εδώ, αφορά σε ένα ακόμα πιο σοβαρό κίνητρο εκείνων που τράβηξαν στην σκανδάλη απ’ ό,τι ήταν η καούρα τους να επιτεθούν στον Χο Τσι Μινχ. Η ερευνήτρια Χέδερ Πάρσελ έχει ανακαλύψει ένα σημαντικό ντοκουμέντο επ’ αυτού: Στα αρχεία του LBJ, στην προαναφερόμενη βιβλιοθήκη, βρέθηκε «εμπιστευτικός φάκελος ασφαλείας» με ημερομηνία 1961, όπου προβλέπεται ξαφνικό, απρόκλητο, πυρηνικό χτύπημα εναντίον της ΕΣΣΔ και της Κίνας ταυτόχρονα, το οποίο θα εξαπολύετο το 1963. Σύμφωνα με άλλα αρχεία, ο Κέννεντυ έγινε έξαλλος όταν έμαθε για αυτό το σχέδιο και διέταξε να σταματήσει αυτός ο προγραμματισμός. [Σημειωτέον ότι τον καιρό εκείνο η ΕΣΣΔ διέθετε περί τα 80 πυρηνικά, την ώρα που η Αμερική διέ- θετε πάνω από 3.000. Έως το τέλος της δεκαετίας του 1960 η ισορροπία είχε επέλθει και το «πρώτο χτύπημα» είχε ξεχαστεί από το Πεντάγωνο.]
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την ερμηνεία, το Πεντάγωνο και η CIA βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον JFK για μια σειρά θεμάτων, το κορυφαίο εκ των οποίων δεν ήταν ούτε η Κούβα ούτε το Βιετνάμ, αλλά η απρόκλητη πυρηνική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ και της Κίνας εν έτει 1963. Βέβαια, τίποτα δεν είναι σίγουρο, καθώς όλα αυτά τα ζητήματα εξακολουθούν να καλύπτονται από ένα πέπλο σιωπής. Πρέπει όμως να σημειώσω το εξής αναμφισβήτητο γεγονός, το οποίο μου μετέφερε αυτόπτης μάρτυρας: Μετά τη δολοφονία του Κέννεντυ, το πτώμα του μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Ουάσινγκτον με το προεδρικό αεροπλάνο. Μάλιστα, για να χωρέσει από την πόρτα το φέρετρο, αναγκάστηκαν να ξηλώσουν ένα κομμάτι του διαδρόμου και κάποια καθίσματα. Στο αεροπλάνο ταξίδεψαν η Τζάκι, ο LBJ με τη γυναίκα του Lady Bird Τζόνσον, άνδρες της ασφάλειας και, μεταξύ άλλων, ο Μπιλ Μόγιερς, εκπρόσωπος Τύπου των JFK και LBJ. Μετά την απογείωση και λίγο πριν ορκιστεί ο LBJ πρόεδρος (ναι, η ορκωμοσία έγινε εν πτήσει), ο Μόγιερς είδε τον LBJ να κοιτά έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου με το κάτω χείλος του να τρέμει. Τον ρώτησε τι σκεφτόταν. Τότε ο LBJ του απάντησε το εξής: «Αναρωτιέμαι αν οι πύραυλοι πετάνε αυτή τη στιγμή».
Εν κατακλείδι, σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο LBJ προέβη στην εξής συμφωνία με το Πεντάγωνο – με εκείνους που ουσιαστικά πάτησαν την σκανδάλη: Εσείς δεν θα χρησιμοποιήσετε πυρηνικά εναντίον της ΕΣΣΔ και της Κίνας κι εγώ θα σας επιτρέψω να κάνετε ό,τι θέλετε στο Βιετνάμ. Σύμφωνα με τις πηγές απ’ όπου προκύπτει αυτή η ερμηνεία, ο LBJ γνώριζε πως, αν έσπαγε αυτή τη συμφωνία και σταματούσε τον πόλεμο του Βιετνάμ, θα κατέληγε κι εκείνος σε φέρετρο – όπως οι δύο Κέννεντυ. Οι ίδιες πηγές μου λένε: «Ο LBJ ποτέ δεν ξεπέρασε τις τύψεις για αυτό που επέτρεψε να γίνει στο Βιετνάμ ώστε να γλιτώσει η υφήλιος ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα και, παράλληλα, να τον αφήσουν ελεύθερο να δώσει πολιτικά δικαιώματα στους μαύρους του νότου και να εφαρμόσει την πολιτική του εναντίον της φτώχειας. Για αυτό δεν κατέβηκε ξανά για πρόεδρος το 1968. Για αυτό δεν ξαναχαμογέλασε ποτέ και πέθανε θλιμμένος και αποκαρδιωμένος. Ουσιαστικά την ημέρα που δολοφονήθηκε ο JFK δολοφονήθηκε και ο LBJ».
Ποτέ δεν θα ξέρουμε ακριβώς τι συνέβη. Ο Όλιβερ Στόουν, στον οποίο μετέφερα αυτή την ερμηνεία πριν μερικούς μήνες, μου είπε ότι δεν πείθεται. Ότι ο LBJ τους έστειλε στο Βιετνάμ με ενθουσιασμό. Δεν μπορώ να κρίνω, πέραν του να σας πω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους συζητώ τα ζητήματα αυτά εδώ στο Τέξας και οι οποίοι γνώριζαν τον LBJ προσωπικά εμμένουν στην εναλλακτική άποψη που παρέθεσα. Μια άλλη άποψη που ρίχνει κάποιο φως στα γεγονότα προ πενήντα ετών. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 40 του περιοδικού Hot Doc.

http://www.koutipandoras.gr/

Το σαράκι του δογματισμού και της ίντριγκας

Του Δημήτη Χρήστου

Το ΚΚΕ απορρίπτει τις διαχειριστικές λογικές. Το ΚΚΕ δεν τρέφει αυταπάτες για τον ρόλο του αστικού κοινοβουλίου. Για το ΚΚΕ κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό. Γνωστά πράγματα, που έχουμε συνηθίσει και κανένας δεν δίνει πλέον σημασία, για τον απλούστατο λόγο πως δεν έχουν καμία σημασία. Πρόκειται για θρησκευτικού τύπου εμμονές που στηρίζονται στο κλασικό δόγμα πίστευε και μη ερεύνα. Πού φτάνει αυτή η λογική; Όπου θέλουν οι κόκκινοι ...καρδινάλιοι για να διατηρούν τη μικρή τους εξουσία και... πελατεία. Πληρώνουν σοσιαλιστικά και απολύουν ή φεσώνουν καπιταλιστικά. Ούτε μελέτες χρειάζονται ούτε να σπάνε τα κεφάλια τους για να βρουν λύσεις που αφορούν ακόμα και τη ζωή των απλών ανθρώπων.

ΕΙΧΑΜΕ το νομοσχέδιο για τα φάρμακα. Το ΚΚΕ προτίμησε να μην πάρει θέση. Ο λόγος; Δεν μπαίνει σε ενδοκαπιταλιστικές διαμάχες, αφού τα φάρμακα παγκοσμίως τα παράγουν οι πολυεθνικές. Το αν πεθαίνουν ή υποφέρουν άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα να πάρουν το σωστό φάρμακο είναι δευτερευούσης σημασίας λεπτομέρεια. Ωραία λοιπόν, δεν θέλουν διαχείριση. Θέλουν (χωρίς να τους ενδιαφέρει η γνώμη μας) σοσιαλισμό επιστημονικό (!) όπως τον θεμελίωσαν ο Μαρξ, ο Ένγκελς και ο Λένιν. Μπορεί αυτό το ιστορικό πείραμα που ξεκίνησε με την επανάσταση των μπολσεβίκων λόγω του χάους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, να επεκτάθηκε στην Ευρώπη ως διευθέτηση (μοιρασιά) μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί το 1990 να κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, αλλά, όπως είχε απαντήσει η κ. Παπαρήγα, το ΚΚΕ έχει μάθει από αυτά τα λάθη και δεν θα τα επαναλάβει! Και αν τα επαναλάβει;

ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ θα καταλάβει το κόμμα την εξουσία με επαναστατικές διαδικασίες και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου χωρίς προλεταριάτο; Αρκεί να καλεί ο "Ριζοσπάστης" 365 μέρες τον χρόνο επί 20 χρόνια την εργατιά, τη μικρομεσαία αγροτιά και τα πλατιά λαϊκά στρώματα να επαναστατήσουν, να καταλάβουν την εξουσία και να την αναθέσουν στο ΚΚΕ; Απ' ό,τι φαίνεται, δεν αρκεί, αλλά τι σημασία έχει; Το ΚΚΕ, ως ένα μικρό Βατικανό, δεν ασχολείται πλέον με τα εγκόσμια και παραπέμπει σε μια λύση που δεν υπάρχει στον σημερινό πολυσύνθετο άγριο κόσμο. Κανένας σοβαρός μελετητής του μαρξισμού και της πολιτικής ιστορίας, δεν θα μπορούσε, μετά από σοβαρή ανάλυση, να ισχυριστεί πως χωρίς την έγκριση της συντριπτικής πλειονότητας του λαού μπορεί να πετύχει και να εδραιωθεί στις σημερινές συνθήκες μια σοσιαλιστική επανάσταση σε μία μικρή χώρα που σαρώνεται από οικονομική και κοινωνική κρίση, με απέραντη παραλυτική διαφθορά, χωρίς κανέναν στήριγμα και εξαρτήσεις επιβίωσης από τις διεθνείς αγορές (καύσιμα, φάρμακα, τεχνολογικός και μηχανολογικός εξοπλισμός, τραπεζικό σύστημα, συνάλλαγμα, δανεισμός και ρευστότητα, δυνατότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης χωρίς ερευνητικές δυνατότητες και ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα).

ΣΠΑΤΑΛΗΣΑ πολύ χώρο για αυτονόητα ζητήματα, που έχουν απαντηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν το έκανα μόνο ή κυρίως για το ΚΚΕ, το οποίο μπορεί να περιμένει 700 χρόνια να γίνει αυτό που δεν γίνεται, αλλά γιατί παραπλήσιοι δογματισμοί και ίντριγκες ταλαιπωρούν σαν το σαράκι και τον ΣΥΡΙΖΑ, εμποδίζοντάς τον να βρει τις τεράστιες δυνάμεις που απαιτούνται για να απαλλάξει τη χώρα από την υποδούλωση και την καταστροφή. Υπάρχουν ιδεολογικά ρεύματα (έτσι τα λέμε τις συνιστώσες τώρα) που ανατριχιάζουν στην ιδέα της "αστικοδημοκρατικής επανάστασης"! Έχουν την εντύπωση ότι αυτό είναι εύκολο. Ούτε κάθισε κανείς να μελετήσει τι είναι, με ποιες δυνάμεις, σε ποιες συνθήκες, ίσως είναι απαραίτητο ως πρώτο στάδιο για να μπορέσεις να πείσεις τον ελληνικό λαό να σε ακολουθήσει, παρακάτω. Παρά την πολυετή κομματική εμπειρία, πολλά στελέχη, χωρίς ισχυρές γειώσεις με την κοινωνία, μετατρέπουν την επιθυμία τους σε πραγματικότητα χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι πολιτική της παρέας.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ευθύνη όλων να βρουν τις πολύτιμες δυνάμεις μέσα στην κοινωνία και να συνεργαστούν μαζί τους στην κατάρτιση ενός σοβαρού και κυρίως βιώσιμου σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας καθυστερεί σοβαρά, λόγω των αντιδράσεων ενός κομματικού μηχανισμού από όλες τις τάσεις, που υπερασπίζεται τις μικροεξουσίες του, αδιαφορώντας ή μη έχοντας την αίσθηση ότι δεν διαθέτει την ικανότητα να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις. Ποιος κομματικός μηχανισμός, για παράδειγμα, μπορεί να διαχειριστεί και να διεκπεραιώσει διεθνείς επαφές με φανερές και μυστικές συμφωνίες με τις ρυθμίστριες δυνάμεις του νέου παγκόσμιου συστήματος, όπως είναι οι ΗΠΑ, η Κίνα, η γερμανική Ευρώπη και η Ρωσία, όταν οι σχέσεις καθορίζονται μόνον από συμφέροντα; Τι έχεις ή πρέπει να δώσεις για να εξασφαλίσεις αυτά που σε πρώτη φάση χρειάζεσαι;

ΠΟΙΟΣ κομματικός μηχανισμός θα διαχειριστεί τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία; Ποιος το συγκλονιστικά διεφθαρμένο δημόσιο σύστημα; Πώς εξαφανίζεις την οικονομία της νύχτας και εξουδετερώνεις τους νονούς της; Το 1984 η Σοβιετική Ένωση είχε ολοκληρώσει -μας έλεγαν- το σοσιαλιστικό στάδιο και ήταν έτοιμη να περάσει στο παλλαϊκό κράτος και τον κομμουνισμό. Έξι χρόνια μετά διαλύθηκε παταγωδώς και γέμισε η Ευρώπη, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης, πόρνες, νταβατζήδες, συμμορίες, εταιρείες δολοφόνων, λαθρέμπορους και επιστήμονες που δούλευαν οικοδομή για να επιβιώσουν. Τόσο έτοιμοι ήταν;

Συμπέρασμα: Ας σοβαρευτούμε γιατί χανόμαστε. Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έληξε. Υπάρχουν αποφάσεις;

dchristou52@gmail.com

Για να δούμε ΜΕΓΚΑ, θα πληρώνουμε διόδια

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Από την 1/1/2014 η παραγωγικότητα του ΜΕΓΚΑ θα αυξηθεί κατά 60%. 60% περισσότερο πάθος για το Μνημόνιο, 60% περισσότερη υπακοή στην ακροδεξιά δράκα του Σαμαρά, 60% περισσότερη διάσωση του Βενιζέλου από τη στενή, 60% περισσότερο μένος για την αντιπολίτευση, 60% περισσότερα μονταρισμένα βίντεο, 60% περισσότερο σάλιο για τους τραπεζίτες και τους σχολάρχες, 60% περισσότερη χολή, ψέμα, συκοφαντία για τους απεργούς, 60% περισσότερη περιφρόνηση για τους κατεστραμμένους, 60% περισσότερη φιλανθρωπία τηςΜαριάνας Βαρδινογιάννη, 60% περισσότερες εισηγήσεις για ενοχή από την εισαγγελέα Τρέμη, 60% περισσότερες καταδίκες από τον στρατοδίκη Πρετεντέρη, 60% περισσότερο αριστερό ξέπλυμα από τον Τσίμα, 60% περισσότερη ακατανοησία της πραγματικότητας από τον Καψή, αν και ο Καψής μάλλον έχει πιάσει ταβάνι.

Από 1/1/2014 θα αυξηθούν κατά 60% οι τιμές των διοδίων, άρα και τα έσοδα του αφεντικού, άρα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων του αφεντικού, ο καπιταλισμός έχει, βλέπετε, τη δική του δικαιοσύνη. Τα μίντια των εργολάβων πάνε χέρι-χέρι με τους εργολάβους. Χωρίς τα μίντια, οι εργολάβοι δεν θα είχαν πετύχει ποτέ τις σκανδαλώδεις συμβάσεις που τους επιτρέπουν να παίρνουν 400 εκατ. ευρώ αποζημίωση επειδή καθυστερούν τα έργα και να αυξάνουν τα διόδια κατά 60% επειδή, λόγω της κρίσης, έχουν μειωθεί οι διελεύσεις των αυτοκινήτων.

Ζούμε σε μια χώρα που λειτουργεί με ρήτρα διάσωσης μεγαλοεργολάβων, η οποία είναι ρήτρα διάσωσης και των συστημικών μίντια. Χωρίς τον διασωσμένο Μπόμπολα το ΜΕΓΚΑ δεν θα υπήρχε, διότι το πάλαι ποτέ μεγάλο κανάλι έχει γίνει μικρούτσικο, έχει χρέη 190 εκατ. ευρώ και 20 εκατ. ευρώ ζημιές ανά οικονομικό έτος. Κατάσταση δραματική, που δεν σώζεται ούτε με τα κρατικά εκατομμύρια του Μπόμπολα, γι' αυτό, όπως γνωστοποίησε η ιδιοκτήτρια του ΜΕΓΚΑ «Τηλέτυπος Α.Ε.» στην επιστολή με την οποία ανακοινώνει την αποχώρησή της από το Χρηματιστήριο, «η διοίκηση επιμένει στη μείωση κόστους λειτουργίας και κόστους παραγωγής ιδίου προγράμματος και επαυξάνει τις προσπάθειες».

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το πρόγραμμα του ΜΕΓΚΑ, το οποίο κινείται ήδη μεταξύ Φατμαγκιούλ και wonder bra, θα γίνει ακόμη φτηνότερο, θα πήξουμε στους αμανέδες και στα ανορθωτικά σουτιέν. Σημαίνει επίσης ότι το μεγάλο κανάλι που έγινε μικρούτσικο θα κάνει κι άλλες απολύσεις, σαν αυτές που κάνει συστηματικά εδώ και τρία χρόνια. Απολύσεις τεχνικών, διοικητικών, χαμηλόμισθων δημοσιογράφων, όσες ανθρωποθυσίες απαιτούνται για να διασωθούν ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Τσίμας, ο Καψής.

Να διασωθούν και να αυξήσουν την αποδοτικότητά τους κατά 60%: 60% περισσότερες εισηγήσεις από την εισαγγελέα Τρέμη, 60% περισσότερες καταδίκες από τον στρατοδίκη Πρετεντέρη, 60% περισσότερο αριστερό ξέπλυμα από τον Τσίμα, 60% περισσότερη ακατανοησία της πραγματικότητας από τον Καψή, αν και ο Καψής μάλλον έχει πιάσει ταβάνι.


http://www.avgi.gr/

Εφιαλτική η διετία για τις τράπεζες όλης της Ευρωζώνης

Του Γιώργου Δελαστίκ*

Σε μαύρα χάλια εξακολουθεί να βρίσκεται το τραπεζικό σύστημα σχεδόν όλων των χωρών της Ευρώπης και πρωτίστως εκείνων που ανήκουν στην Ευρωζώνη. Εξαιρετικά δύσκολη αναμένεται η διετία 2014-2015 για τις τράπεζες της Ευρωζώνης, μην αφήνοντας έτσι κανένα περιθώριο ελπίδας στους Ελληνες επιχειρηματίες και ιδιώτες ότι θα ήταν δυνατόν να βελτιωθεί η δανειοδότησή τους από τις ελληνικές τράπεζες, ανεξαρτήτως του τι λένε τώρα ακόμα και δημόσια η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες.

Αναφερθήκαμε σε διετία επειδή μέχρι τα τέλη του 2014 θα ολοκληρωθεί η ποιοτική ανάλυση των ισολογισμών των τραπεζών της Ευρωζώνης από την ΕΚΤ προκειμένου αυτή να αναλάβει στη συνέχεια τα νέα της καθήκοντα της εποπτείας όλων των τραπεζών της Ευρωζώνης. Επειδή αυτός ο έλεγχος θεωρείται βέβαιο ότι θα αποκαλύψει «κεφαλαιακή τρύπα» των τραπεζών ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων (!) ευρώ, ευνόητο είναι ότι η «τρύπα» αυτή θα προκαλέσει τεράστιες δυσκολίες στις τράπεζες για να καλυφθεί και φυσικά η αρχή της διαδικασίας κάλυψης θα είναι εξαιρετικά επώδυνη για πάρα πολλά τραπεζικά ιδρύματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η παγκοσμίως γνωστότατη εταιρεία χρηματοπιστωτικών ελέγχων «Πράις - Γουότερχαους - Κούπερ» (PwC) εκτιμά ότι η «κεφαλαιακή τρύπα» των τραπεζών των 17 κρατών της ευρωζώνης (18 από την 1η Ιανουαρίου 2014 με την προσθήκη της Λετονίας) θα ανέλθει στο εφιαλτικό ύψος των 280 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια εταιρεία, η PwC, περί τα τέλη Οκτωβρίου φέτος υπολόγισε τα «κόκκινα» δάνεια στην Ευρώπη - δηλαδή τα μη εξυπηρετούμενα κανονικά, πράγμα που σημαίνει καθυστέρηση στην εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων μεγαλύτερη των τριών μηνών ή 90 ημερών- στο αστρονομικό ύψος του 1,2 τρισεκατομμυρίου (ναι, τρισεκατομμυρίου!) ευρώ!

Η ΕΚΤ φρονίμως ποιούσα δεν έχει ακόμη ανακοινώσει τα κριτήρια βάσει των οποίων θα κριθεί η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών της Ευρωζώνης στα σκληρά «τεστ κοπώσεως» που θα υποβληθούν το 2015. Αν όμως επιβεβαιωθούν από την ΕΚΤ οι εκτιμήσεις της PwC που προαναφέρθηκαν, τότε θεωρείται εκ των προτέρων αδύνατον να έχουν οι τράπεζες της Ευρωζώνης την δυνατότητα να καλύψουν με δικά τους λεφτά -δηλαδή με αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου- την «κεφαλαιακή τρύπα».

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι πρώτον, θα υπάρξει νέος γύρος αλληλοσπαραγμού μεταξύ των τραπεζών της Ευρωζώνης ως προς το ποιες θα επιβιώσουν και δεύτερον, ζέουσας σημασίας για τους Ευρωπαίους επιχειρηματίες και ιδιώτες, ότι θα συνεχίσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες να είναι εξαιρετικά σφικτές στη χορήγηση δανείων, γιατί θα μαζεύουν όλο και μεγαλύτερο μέρος από τα λεφτά που θα πέφτουν στα χέρια τους για δική τους χρήση. Αυτή η στάση των ευρωπαϊκών τραπεζών παρατηρείται ήδη.

Οσα λεφτά και αν δίνει η ΕΚΤ στις τράπεζες της Ευρωζώνης και γενικότερα της ΕΕ, όση ρευστότητα και αν τους παρέχει αφειδώς, όσο κι αν τα επιτόκια δανεισμού της ΕΚΤ βρίσκονται στο ιστορικό ναδίρ τους και τείνουν κυριολεκτικά στο μηδέν, οι τράπεζες της Ευρωζώνης χορηγούν ολοένα και λιγότερα δάνεια στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά! Είναι αποκαλυπτικό ότι τον Οκτώβριο συμπληρώθηκαν 18 συνεχείς μήνες, χωρίς ούτε μία εξαίρεση, όπου μειώνονται διαρκώς τα δάνεια σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα της προηγούμενης χρονιάς.

Δεκαοχτώ διαδοχικοί μήνες, είναι εντυπωσιακό. Τον Οκτώβριο, μάλιστα, οι χορηγηθείσες τραπεζικές πιστώσεις συρρικνώθηκαν σε ετήσια βάση σε ποσοστό 2,1%, το οποίο είναι και η μεγαλύτερη μείωση που έχει καταγραφεί ποτέ στη σχεδόν δωδεκαετή ιστορία της Ευρωζώνης! Οταν αυτό το κλίμα επικρατεί σε όλη την Ευρωζώνη, αναμενόμενο είναι η κατάσταση να εξελίσσεται ακόμη χειρότερα στην ήδη εξουθενωμένη από την κρίση και διαρκώς επιδεινούμενη ελληνική οικονομία.

Πραγματικά, τον Οκτώβριο η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, επιχειρήσεις και ιδιώτες συνολικά, μειώθηκε κατά 3,9% σε ετήσια βάση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τον Οκτώβριο οι ελληνικές τράπεζες έδωσαν σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ λιγότερα (937 εκατομμύρια για την ακρίβεια) δάνεια στον ιδιωτικό τομέα. Ακόμα χειρότερη μάλιστα ήταν η κατάσταση με τα δάνεια προς τις επιχειρήσεις τον Οκτώβριο: οι τράπεζες έδωσαν 4,8% μικρότερα ποσά στους επιχειρηματίες, πράγμα που μεταφράζεται σε 737 εκατομμύρια λιγότερα. Ετσι όμως γίνεται όλο και δυσκολότερη η έξοδος από την κρίση...

http://www.ethnos.gr/

Τα πήραν όλα οι εργολάβοι

Τριετή παράταση των συμβάσεων, μετά το 2038, δικαιούνται οι εργολάβοι των τεσσάρων αυτοκινητόδρομων, σε περίπτωση που διαπιστώσουν ένα χρόνο πριν ότι η απόδοση των επενδεδυμένων κεφαλαίων τους δεν είναι η αναμενόμενη. Από τις αρχές του 2016 οι τιμές των διοδίων θα εκτοξευθούν στα ύψη και θα αυξηθούν οι σταθμοί είσπραξης, ενώ ώς τότε οι ανάδοχοι δεν είναι υποχρεωμένοι να θέσουν σε πλήρη λειτουργία συστήματα χρέωσης ανά χιλιόμετρο, που είναι πιο δίκαιο για τους οδηγούς.

Από την ανάγνωση των στοιχείων που έδωσε την Παρασκευή ο Μ. Χρυσοχοΐδης, επιβεβαιώνεται ο κοινός «κουμπαράς» που συμφωνήθηκε για την Ιόνια οδό (Αντίρριο-Γιάννενα) και τον αυτοκινητόδρομο που θα διασχίζει τη δυτική Θεσσαλία, γνωστό ως Ε-65.

Με αυτόν τον τρόπο προβλέπεται να καλυφθεί η αποζημίωση άνω των δύο δισ. ευρώ προς το δεύτερο έργο, για το οποίο από τις συμβάσεις του 2007 ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα έχει υψηλή κυκλοφορία και επομένως έσοδα από τα διόδια. Στα δύο έργα, που καλύπτονται από το ίδιο κοινοπρακτικό σχήμα, είναι σαφές ότι έχουν αποχωρήσει από την κατασκευή οι δύο ισπανικές εταιρείες που κατείχαν το 66,6%. Αποχωρήσεις υπάρχουν και από ορισμένες ξένες τράπεζες και το κενό ανέλαβαν οι τέσσερις μεγάλοι όμιλοι (Εθνική, Πειραιώς, Alpha και Eurobank) που αυξάνουν τη συμμετοχή τους στη χρηματοδότηση από 45% στο 55%.

Πέρα από την πρόσθετη χρηματοδότηση του 1,2 δισ. ευρώ, οι εργολάβοι με τις αναθεωρημένες συμβάσεις δικαιούνται:

• Αποζημιώσεις λόγω καθυστερήσεων με υπαιτιότητα του Δημοσίου 360 εκατ. ευρώ και άλλα 167 εκατ. για διαφυγόντα έσοδα από τα διόδια.

• Καταβολές υπολοίπων από τις συμβάσεις του 2007 και την προβλεπόμενη σε αυτές εθνική συμμετοχή. Αναφέρεται μάλιστα ότι θα δοθεί ώς το τέλος του 2015 και μάλιστα ανεξάρτητα από τον βαθμό υλοποίησης των έργων!

• Εσοδα από τα διόδια, που ώς την ολοκλήρωση των έργων θα φτάσουν τα 609 εκατ. ευρώ, προστιθέμενα στα 861 εκατ. που είχαν εισπραχθεί από την άνοιξη του 2008 έως το τέλος του 2012.

• Ειδικά στην Ιόνια οδό προβλέπεται ότι στο τμήμα των 4 χλμ. στην περιοχή της Κλόκοβας, όπου υπάρχει απαγόρευση των εργασιών με απόφαση του ΣτΕ, θα δοθούν επιπλέον 100 εκατ. ευρώ στη σχεδόν βέβαιη περίπτωση που θα αποδειχθεί ότι η καλύτερη λύση είναι η κατασκευή σήραγγας και όχι αυτή που προβλέπει η αρχική μελέτη.

Στην περίπτωση των αυτοκινητόδρομων είναι σαφές ότι τα «δωράκια» είχαν ξεκινήσει πριν πιάσουν δουλειά οι μπουλντόζες.

Οι εργολάβοι είχαν πάρει 110 εκατ. ευρώ γιατί λόγω δικαστικών εμπλοκών το Δημόσιο είχε καθυστερήσει μερικούς μήνες να παραδώσει τους σταθμούς διοδίων.

Χ.ΤΖ.

http://www.efsyn.gr/

Φάρμακα και δημοσιογραφία…

Του Γιάννη Παντελάκη

Στα τηλεοπτικά πάνελ -και δυστυχώς όχι μόνο σ’ αυτά- οι δημοσιογράφοι έχουν αντικαταστήσει τους πολιτικούς. Οχι μόνο σαν φυσικές παρουσίες, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά σαν εκπρόσωποι κομματικών απόψεων. Και μερικές φορές και σαν εκπρόσωποι επιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, συμβαίνει κάποια χρόνια τώρα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει τίποτα. Η πολύχρονη επανάληψη δεν σημαίνει απαραίτητα και αποδοχή, ότι πρόκειται δηλαδή για κάτι που «έτσι πρέπει να γίνεται». Το αντίθετο. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Προφανώς η προσωπική άποψη δεν θα ακυρώσει την πραγματικότητα, δεν υπάρχουν τέτοιες ψευδαισθήσεις. Θα έπρεπε όμως η προσωπική αυτή άποψη να αθροιζόταν στις απόψεις όλων εκείνων που κάνουν αυτή τη δουλειά και δεν θέλουν να θεωρούνται φορείς κομματικών απόψεων. Είναι ένα άλλο θέμα αυτό όμως, για το οποίο ούτε καν το σωματείο των δημοσιογράφων δεν έχει δείξει ιδιαίτερη ανησυχία.

Αυτή την πολύχρονη πραγματικότητα τη βιώνουμε καθημερινά και μάλλον δεν πρέπει να την κατατάξουμε στα δεδομένα άνευ σημασίας. Η ποιότητα της ενημέρωσης, ιδιαίτερα σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, έχει τεράστια σημασία. Σίγουρα μεγαλύτερη απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Τα γεγονότα παρερμηνεύονται, κρύβονται σημαντικές πλευρές τους και μένουν στη σκιά παράμετροι μείζονος σημασίας. Και μια τέτοια παραποιημένη παράθεση μπορεί και επηρεάζει πολιτικές, αλλά και συνειδήσεις. Και σ’ αυτό το καθόλου καθαρό παιχνίδι, οι δημοσιογράφοι έχουμε ανάλογες ευθύνες.

Δεν αναφέρομαι μόνο σε αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας πολύ πρόσφατα για τον ρόλο δημοσιογράφων στα παιχνίδια της τρόικας. Πως, δηλαδή, οι εκπρόσωποι των δανειστών, με συνεργασία κυβερνήσεων που υλοποιούσαν μνημόνια, προωθούσαν παραποιημένες ειδήσεις και στοιχεία προκειμένου να «περάσουν» τις πολιτικές τους. Αποκαλύψεις στις οποίες έπαιξαν τον ειδικό ρόλο τους και δημοσιογράφοι, αποκαλύψεις που ωστόσο σίγουρα δεν συνάντησαν την προσοχή που τους έπρεπε. Αναφέρομαι κυρίως σε αυτή την καθημερινή «πληροφόρηση», ιδιαίτερα από τα τηλεοπτικά δελτία, όπου δημοσιογράφοι καλούνται να αντικαταστήσουν κομματικούς εκπροσώπους.

Τις ημέρες που πέρασαν, η ιστορία των φαρμάκων με την περίφημη τροπολογία Γεωργιάδη κυριάρχησε στην επικαιρότητα. Δεν είναι μια απλή ιστορία. Παίζονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα γύρω από το κύκλωμα φαρμάκων, γενόσημων, εταιρειών παρασκευής και των σχετικών λόμπι. Συμφέροντα στα οποία και οι δημοσιογράφοι (για την ακρίβεια, κάποιοι δημοσιογράφοι) έπαιξαν και πάλι έναν περίεργο ρόλο. Στην καλύτερη περίπτωση λόγω αφέλειας, στη χειρότερη λόγω ιδιοτέλειας.

Ο μέσος θεατής ή και αναγνώστης ακόμα κυρίαρχων (από πλευράς επιρροής) μέσων ενημέρωσης αμφιβάλλω αν κατανόησε το ζήτημα. Δεν βοηθήθηκε από τους πολιτικούς -που ακολουθούσαν απλώς κομματικές γραμμές-, δεν βοηθήθηκε ούτε από τους δημοσιογράφους που έμοιαζαν να παίζουν το ίδιο παιχνίδι με τους προηγούμενους. Κυριάρχησε και εδώ, όχι τυχαία, το απόλυτο χάος. Ακούγαμε για τιμές, εισαγόμενα, ισραηλινές εταιρείες, γενόσημα, αλλά δεν ακούγαμε όλη την αλήθεια. Και πώς θα μπορούσε να ακουστεί αυτή, όταν δημοσιογράφοι αντιμετώπιζαν το θέμα αφενός μεν με βαθύ έλλειμμα γνώσης, αφετέρου δε με κατευθυνόμενη πληροφόρηση. Κατευθυνόμενη είτε από πολιτικούς φορείς είτε από επιχειρηματικά συμφέροντα. Το παράδειγμα μιας οπαδικής εφημερίδας, η οποία άφησε στην άκρη την ομάδα της για να προβάλει με πηχυαίους τίτλους τη μια πλευρά της «αλήθειας» στον πόλεμο των φαρμάκων, είναι κάτι περισσότερο από ενδεικτικό. Οταν μάλιστα, με τα ιδιοκτησιακά συμφέροντα τής (επαναλαμβάνω, οπαδικής) εφημερίδας ταυτίζονται και οικονομικά συμφέροντα στον συγκεκριμένο χώρο, το παράδειγμα ξεπερνάει τον χαρακτηρισμό «ενδεικτικό» και πάει πολύ μακρύτερα.

Σε μια χώρα με στοιχειώδη ανεξάρτητα Μέσα, ένας τίτλος θα έπρεπε να κυριαρχεί: «Τι συμβαίνει με τον πόλεμο των φαρμάκων». Και πίσω από αυτό τον τίτλο να καταγράφεται ουδέτερα η πραγματικότητα ώστε ο αναγνώστης, ο θεατής, ο ακροατής να κρίνει. Με τη βοήθεια των ανθρώπων που έχουν γνώση για το θέμα, γνώση που δεν επηρεάζεται από ποικιλώνυμα συμφέροντα. Προφανώς και υπάρχουν τέτοια Μέσα σε αυτή τη χώρα. Αλλά είναι λίγα και σίγουρα όχι με τέτοιο βαθμό επιρροής ώστε να πληροφορούν αντικειμενικά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό το κομμάτι «πληροφορείται» και κρίνει από δημοσιογράφους που διασυνδέονται με επιχειρηματικά συμφέροντα και δημοσιογράφους που διασυνδέονται με κομματικά συμφέροντα…

http://www.efsyn.gr/

Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους…Του Ν. Μπογιόπουλου

Εσείς, το 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που (σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ) είστε απλήρωτοι από έναν έως και 12 μήνες,

εσείς, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που ζείτε σε συνθήκες ανέχειας και κατάθλιψης,

εσείς, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) ζείτε κάτω από το όριο της φτώχειας,

εσείς, το 68% των Ελλήνων που (σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν) διαθέτετε εισόδημα κάτω από 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που θεωρείται όριο της επίσημης φτώχειας,

καθώς και όλοι εσείς οι υπόλοιποι που δεν συμπεριλαμβάνεστε σε καμία στατιστική της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού, κάντε… υπομονή. Οσονούπω έρχεται η «ανάπτυξη»! Και μόλις έρθει η «ανάπτυξη», μόλις αυξηθεί ο «εθνικός πλούτος», τότε η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» θα προχωρήσει σε «δίκαιη κατανομή» και όλοι θα λάβουν το αντίδωρο για τις θυσίες που κατέβαλαν στο βωμό της εξόδου από την κρίση.

   Αυτό το παραμυθάκι, που ακούγεται ήδη πριν από το Καστελόριζο, όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε  την απόβαση της τρόικας στην Ελλάδα, επανέρχεται με δριμύτητα κάθε φορά που ο ελληνικός λαός καλείται να επωμιστεί τα όλο και πιο δυσβάσταχτα (και πάντα «τελευταία») νέα μέτρα.

Η αλήθεια είναι… ελαφρώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν μόνο την ύφεση. Πληρώνουν και την… «ανάπτυξη». Δεν πληρώνουν μόνο τα ελλείμματα. Πληρώνουν και τα… πλεονάσματα. Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι πλήρωναν την «ανάπτυξη» από τη θέση της «γενιάς των 700 ευρώ». Τώρα, την «ανάπτυξη», όποτε έρθει, θα την πληρώσουν από τη θέση της «γενιάς των 400 ευρώ»  και έχοντας ως σημείο αναφοράς τα συντρίμμια από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τα ερείπια που έχουν σωρευτεί στο νεκροταφείο των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.

   Ας δούμε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «ανάπτυξης» και περί «δίκαιης κατανομής του εθνικού πλούτου», αντλώντας μάλιστα στοιχεία βολικά για τεχνοκράτες όπως ο κ.Στουρνάρας. Δηλαδή στοιχεία της περιόδου από το 1990 µέχρι το 2007 που στην Ελλάδα οι αναπτυξιακοί δείκτες ευημερούσαν. Πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση και ενώ στο µεσοδιάστημα η Ελλάδα είχε γνωρίσει τόσο την φιλελεύθερη διαχείριση της ΝΔ όσο και την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ. Πάμε δηλαδή να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Μαρξ όταν έγραφε πως στον καπιταλισμό «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος µε τη λαϊκή φτώχεια» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Α, σελ. 750, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και αυτό ανεξάρτητα αν ο καπιταλισμός διέρχεται φάση κρίσης και ύφεσης ή φάση ανόδου και «ανάπτυξης».

1. Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. ∆ηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
2. Το 1990 –σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP– τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
3. Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
4. Το 1990 το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.
5. Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. ∆ηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, τα μονοπώλια κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.
6. Ειδικά το διάστημα 1997-2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%. Όμως την ίδια περίοδο το δηµόσιο χρέος όχι µόνο δε µειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» (που δεν πήγε σε μισθούς και συντάξεις) κόπηκε σε µεγάλα κοµµάτια και µοιράστηκε µε τη µορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», υπερκερδών και προνοµίων στο µεγάλο κεφάλαιο.

Από τα παραπάνω ας κρατήσουμε ένα βασικό συμπέρασμα: Σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφημη «πίτα». Η Ελλάδα γνώρισε «ανάπτυξη». Όμως:

α) Η υπερδεκαπενταετής «ανάπτυξη» δεν απέτρεψε την κρίση.

β) Ενώ από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τα κέρδη της τάξης των εχόντων και κατεχόντων  αυξήθηκαν κατά 28 φορές (!), ο λαός είδε τον κατώτατο μισθό του να αυξάνει μόνο κατά 1 φορά! Κάπως έτσι ο εργαζόμενος, παρά την «ανάπτυξη» και την «αύξηση του εθνικού πλούτου», έφτασε να ζει (στοιχεία ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιμές ισοδυναμούσαν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη έπεσε στα επίπεδα του 1984!

   Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο συντελείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού εισοδήματος» τόσο κατά την περίοδο της «ανάπτυξης», όσο και κατά την περίοδο της κρίσης. Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «πίτας» ανάµεσα στους πληβείους, από τη µια µεριά, και στους πατρικίους, από την άλλη, που, αφού έχουν κατατροπώσει τους πληβείους, κατόπιν αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα αποσπάσει το µεγαλύτερο µερίδιο από τα «λάφυρα». Και τούτο γιατί, όπως συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά στο εθνικό εισόδημα «το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη’’...» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Συνεπώς, όσο η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της οικονομίας δεν θα βρίσκεται στα χέρια εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο, αλλά στα χέρια εκείνων που αποµυζούν και σφετερίζονται τον παραγόμενο πλούτο, τότε: Οι μεν πρώτοι θα συνεχίσουν να αλέθονται στις μυλόπετρες, είτε πρόκειται για τις μυλόπετρες της ύφεσης, είτε για τις μυλόπετρες της «ανάπτυξης». Οι δε δεύτεροι θα συνεχίσουν να βάζουν τους οικονοµικούς και πολιτικούς µπιστικούς τους, (δηλαδή τα golden boys τους), να ισχυρίζονται ότι τα δηµόσια χρέη και οι κρίσεις δεν προκαλούνται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αλλά από τους µισθούς και τις συντάξεις του λαού. Και ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που «πρέπει» να περικοπούν για να έρθει μια νέα «ανάπτυξη». Αυτό, φυσικά, που δεν λένε είναι ότι η νέα τους «ανάπτυξη», θα είναι τόσο «φιλολαική», τόσο «δίκαιη» και τόσο «σταθερή», όπως ακριβώς ήταν και η προηγούμενη «ανάπτυξη», που έφερε την κρίση…

email: mpog@enikos.gr

enikos.gr