«Είμαστε πολύ κοντά στην κατάρρευση! Ο κατήφορος ξεκίνησε από τον Σημίτη!»

Το πολιτικό του μανιφέστο για μια «Νέα Πατρίδα» παρουσιάζει σήμερα στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο ακαδημαϊκός Βασίλης Μαρκεζίνης με την ευκαιρία της κυκλοφορίας των δύο νέων του βιβλίων από τις εκδόσεις Σιδέρη «Η Ελλάδα στον κατήφορο» και «Η συμβολή της αρχαίας τραγωδίας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Στην de profundis συνομιλία που είχαμε με τον διακεκριμένο καθηγητή, ο κύριος Μαρκεζίνης ζητά κάθαρση, υποστηρίζει ότι η υπόθεση των υποβρυχίων πρέπει να διερευνηθεί από τη Δικαιοσύνη, ενώ αναπτύσσει το νέο δόγμα που προβλέπει σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία. Ο κύριος Μαρκεζίνης θέτει προβληματισμό για την έξοδο της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ.

Αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, τον χαρακτηρίζει «κοινωνικό φίλο», αλλά διαφωνεί κάθετα με την πολιτική του. Χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα «έξυπνο πολιτικό», ενώ θα το θεωρήσει «μεγάλη τιμή» αν τον προτείνει η Αριστερά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ξεκαθαρίζει όμως ότι δεν «κυνηγάω θέσεις και καρέκλες», ενώ τονίζει ότι πρέπει το πολιτικό κατεστημένο «να συνηθίσει με την ιδέα της ενσωμάτωσης της Αριστεράς στο πολιτικό παιχνίδι».

- Κύριε Μαρκεζίνη, θα ξεκινήσω τη συζήτησή μας ανορθόδοξα. Εχετε αποκαλύψει στο παρελθόν ότι ο ανεκπλήρωτος πόθος των παιδικών σας χρόνων είναι η ζωγραφική. Αν ζωγραφίζατε την Ελλάδα σήμερα, με τι θα την αναπαριστούσατε; 

- Σε χρώματα, θα ήταν μελανά. Σκούρα. Είναι το φαινόμενο που επικρατούσε στην τέχνη στη γερμανική Βαϊμάρη. Υπήρχαν τότε δύο σχολές. Η μία είχε μαύρα χρώματα, σκούρα, και μελαγχολικά πρόσωπα. Και η άλλη, πολύ έγχρωμα. Ζωή κεφάτη. Σήμερα τα πράγματα θα ήταν πολύ σκούρα. Θα προσπαθούσα να βάλω στο ταμπλό φυσιογνωμίες ανθρώπων στο στιλ που ζωγράφιζαν μερικοί αναγεννησιακοί ζωγράφοι και ο Γκόγια: Πρόσωπα με αγωνία. Κραυγές αγωνίας! Νομίζω ότι αυτό που επικρατεί στη χώρα μου είναι ένα μπέρδεμα, μία αγωνία, μία δυστυχία, μία κακομοιριά, μια έλλειψη φαντασίας. 

- «Ελλάς αγωνιούσα», λοιπόν...

- Αγωνιούσα και καταρρέουσα. Το πιστεύω. Είμαστε πολύ κοντά στην κατάρρευση, έχει διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός. Η διάλυση του ιστού είναι αποτέλεσμα μιας οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια. Ο κατήφορος στη σύγχρονη εποχή ξεκινά από την εποχή Σημίτη, με όσα έγιναν σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, πολιτικά, εθνικά. Πάει μετά στην περίοδο Καραμανλή, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της, που ήταν μια περίοδος αδράνειας, φθάνουμε στον... δυσπερίγραπτο Γιώργο Παπανδρέου και συνεχίζει. Η κατάρρευση οφείλεται στο ότι έχει η χώρα χάσει την αυτοπεποίθησή της.

- Διαβάζω τον πρόλογο του νέου σας βιβλίου. Λέτε ότι η μητέρα σας ήθελε να σας γλιτώσει από τα νύχια της πολιτικής. Βλέπω, μολονότι το διαψεύδετε, να φλερτάρετε με την πολιτική. Μιλάτε για ειρηνική επανάσταση, νέα πατρίδα, αλλαγή. Σημαίνει κάτι αυτό;

- Βεβαίως σημαίνει. Θα απαντήσω κατά τρόπο λογοτεχνικό, γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό. Εχει μια θαυμάσια γραμμή ο Γκαίτε που λέει στον Φάουστ: «Δύο ψυχές ζουν μέσα στην ψυχή μου, μέσα στο σώμα μου». Βεβαίως η μητέρα μου ήθελε να με βγάλει από την πολιτική, γιατί το ίδιο ήθελε να κάνει και με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου πολιτεύθηκε διότι η δική του μητέρα από τη Σαντορίνη ανήκε σε μία οικογένεια που είχε αναμειχθεί στην πολιτική για πέντε γενιές. Καλώς η κακώς, εκείνος υπέκυψε. Ομολογώ ότι και εγώ προτιμούσα τον χώρο της τέχνης και της συγγραφής. Από την άλλη μεριά, δεν έπαψα να είμαι Ελληνας. Είμαι 46 χρόνια από τα 69 μου στο εξωτερικό, αλλά Ελληνας γεννήθηκα, Ελληνας θα πεθάνω. Η πατρίδα μου είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Να τη βλέπω να πονάει και να ξεσκίζεται έτσι, με στενοχωρεί. Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μια αλλαγή. Πιστεύω επίσης ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, αν κρίνω από τα τα e-mail που λαμβάνω, 150 τη μέρα, συμμερίζεται τη γνώμη μου. Δεν μπορείς να περιμένεις από αυτούς που σε κατέστρεψαν -το είπε ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους»- ότι θα είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα σε σώσουν. 

- Ποιοι θα μας σώσουν τότε;

- Αυτό είναι το θέμα, το άγνωστο. Πρέπει να συνεχίσουμε με καινούργιους. Γιατί, αν είναι οι ίδιοι που κινούνται πάντα με ένα κίνητρο, πώς να μείνουν κολλημένοι στην καρέκλα, οδηγούμαστε σε στραβές λύσεις (ΕΡΤ) ή σπρώχνουν το κράτος στα άκρα τη στιγμή που δεν χρειαζόμαστε συγκρούσεις αλλά εθνική συμφιλίωση. Πρέπει να πάμε μαζί, κανείς δεν περισσεύει. Αντιτίθεμαι στις κομματικές πολιτικές και αυτό γράφω. Αν προσπαθήσετε να «διαβάσετε» κάτι παραπάνω, κάνετε λάθος.

- Θα το κάνω το λάθος! Οταν βλέπω στον πρόλογό σας με κεφαλαία γράμματα τον όρο «Νέα Πατρίδα», θα μπορούσα κάλλιστα να υποθέσω ότι είναι κόμμα. Μπορεί να μην είστε εσείς ο επικεφαλής, αλλά μια κίνηση ανθρώπων...

- Μου αρέσει να μιλώ με δημοσιογράφους όταν χρησιμοποιούν το μυαλό καλόπιστα και όχι κατά διαταγήν. Σωστά το καταλάβατε! Δεν έχει σχέση με μένα, με καμία φιλοδοξία που έχω εγώ, αλλά αυτός ο πρόλογος, το μότο του ειδικά, είναι ένα μίνι μανιφέστο. Γι' αυτό, αν προσέξετε, είναι ισορροπημένο. Από τη μία ζητώ να δοθεί προσοχή στους αδυνάτους, αλλά από την άλλη λέω ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτοί που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας πρέπει να ενισχυθούν χωρίς κόμπλεξ. Αυτόν τον διπλό στόχο θέτω για όποιον θέλει να εμπνευστεί κάποια μέρα και να προχωρήσει στην υλοποίησή του.

 

«Χρειάζεται κάθαρση για τα υποβρύχια»

- Βάζετε θέμα κάθαρσης. Μιλάτε για ένα δικαστήριο. Γουδή;

- Οχι! Η κάθαρση πρέπει να γίνει. Επειτα από τόσα χρόνια αδικίας που έχει υποφέρει τόσο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πρέπει να γίνει κάτι. Να πειστεί ο λαός ότι ο επόμενος ηγέτης βάζει τέλος σε μια αποτυχημένη εποχή. Αυτό δεν σημαίνει μαζικές δίκες που θα διαρκέσουν αιώνες, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί από όλους που πέρασαν από τα υπουργεία Αμύνης και Οικονομικών να υπάρχει μόνο ένας στη φυλακή. Και όλοι οι άλλοι που έβαλαν την υπογραφή τους να είναι αθώοι. 

- Αφήνετε υπαινιγμό για πολιτικούς που πρέπει να δικαστούν αν αποκόμισαν «ενδεχομένως κέρδη» στο βιβλίο σας. Εχετε κάτι στο μυαλό σας;

- Οταν γράφει κάποιος κάτι, δεν γράφει πράγματα αφηρημένα. Εχουμε δει και έχουμε ακούσει παραδείγματα. Αυτή τη στιγμή γίνεται μια σοβαρή συζήτηση που μερικοί προσπαθούν να καταπνίξουν και άλλοι να αναδείξουν, για τα περίφημα υποβρύχια. Αυτό πρέπει να τύχει εξετάσεως. Εξέταση μέσω της Βουλής δεν μπορεί να γίνει και να είναι πειστική. Εγώ ήθελα να το κοιτάξει η Δικαιοσύνη. Οσο υπάρχει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, η εκάστοτε κυβέρνηση θα μπορεί να καλύπτει τους φίλους της.

«Αν οι ΗΠΑ δεν βοηθήσουν και απαγορεύσουν να πάμε με τη Ρωσία (όπως έκαναν στον Καραμανλή), δεν είναι σύμμαχοι»

- Επικρίνετε τους καναλάρχες. Κάποιος κακόπιστος μπορεί να παρατηρήσει ότι από το 2008 προβάλλεστε προνομιακά από τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς...

- Εγώ από το 2007 άρχισα να γράφω γιατί ο Χρήστος Λαμπράκης, που πέρασε όλη του τη ζωή να τσακώνεται με τον πατέρα μου, με κάλεσε να γράψω. Μου έδωσε πλήρη ελευθερία και έγραψα τη γνώμη μου. Ο,τι έγραφα τότε το γράφω και τώρα. Δύο εβδομάδες πριν από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν προέβλεψα ότι αυτός ο πόλεμος θα γίνει χειρότερος και θα κρατήσει. Είπα ότι το θέμα με το Ιράν δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας. Είπα ότι στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο ο δισταγμός να ανοίξουμε σχέσεις με τη Ρωσία -ο μόνος που ήταν εξαίρεση ήταν ο Καραμανλής, αλλά υποχώρησε και αυτός- είναι αδικαιολόγητος. Με καθύβρισαν, ειδικά ένα τμήμα του δεξιού Τύπου που κάποτε εθεωρείτο σοβαρό. Κι όμως, μετά τα γεγονότα της Συρίας λένε σήμερα ότι ο Ομπάμα τα έκανε θάλασσα και η Αμερική δεν είναι πια αυτή που ήταν. Ποιοι; Οι υβριστές μου!

- Λέτε ότι η χώρα πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ δυνάμεων σε μια νέα εξωτερική πολιτική. Στα ενεργειακά να δώσουμε κοιτάσματα στους Αμερικανούς, στους Ρώσους το Νεώριο για ναυτική βάση, στους Γερμανούς βιομηχανία κατασκευής οχημάτων. Μιλάτε για νέα Γιάλτα;

- Η χρήση της λέξεως «Γιάλτα» μπορεί να προκαλέσει σύγχυση. Στη Γιάλτα έγινε ένας διαχωρισμός: Εγώ θα πάρω αυτό, εσύ θα πάρεις εκείνο. Δεν λέω αυτό. Ως Ελληνας, θεωρώ ότι μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου η κατάσταση άλλαξε. Και το να ακολουθεί η Ελλάδα μονομερή εξαρτημένη πολιτική από τις ΗΠΑ, όπως ακολουθούσε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχει νόημα. Τερματίστηκε το 1991. Πρώτοι το είδαν οι Τούρκοι με τον Οζάλ και μετά ακολούθησαν όλοι. Είπα, λοιπόν, ότι πρέπει να προσαρμόσουμε και την εξωτερική μας πολιτική. Εχω ένα ειδικό κεφάλαιο περί φιλίας στο νέο μου βιβλίο. Αναφέρεται στην ελληνοαμερικανική φιλία. Προσωπικά, ουδέποτε ήμουν αντιαμερικανός. Εχω δουλέψει εκεί για πολλά χρόνια, έχω πολλούς φίλους, έχω γνωστούς και τις ιδέες που έχω πει κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τις συμμερίζεται το 60% των Αμερικανών. Είπα όμως το εξής. Θα πας στην Αμερική και θα της πεις αυτό: «Χρειάζεται να με βοηθήσεις να μειώσω τον επεκτατισμό των Τούρκων. Θέλω να χρησιμοποιήσω με βάση το διεθνές δίκαιο τα δικά μου κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης και βορείως στης Κρήτης. Για το Καστελόριζο, ας πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο. Τουλάχιστο να ανακηρύξω την ΑΟΖ μου». Βλέπετε, ο κύριος Σαμαράς, που μίλησε για ανακήρυξη την περασμένη Πρωτοχρονιά, δεν έχει τολμήσει να το κάνει γιατί υφίσταται πιέσεις από Ευρώπη και Αμερική. Εγώ λέω, επειδή αυτοί δεν μας βοηθούν, γιατί να μην πούμε «εντάξει, ήρθα πρώτα σε σένα, είσαι ο παλιός μου φίλος, καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να με βοηθήσεις, αλλά χρειάζομαι βοήθεια και θα πάω στο νούμερο 2, 3. Φίλοι φίλοι, αλλά θα στραφώ στον Ρώσο». Αν όμως μου πεις: «Δεν σε βοηθάω αλλά σου απαγορεύω να πας στον Ρώσο», όπως έκαναν οι Αμερικανοί με τον Καραμανλή, αυτό είναι απαράδεκτο. Δεν είναι φιλία. Αυτό δεν είναι ούτε Γιάλτα ούτε αντιαμερικανική πολιτική. Είναι ελληνική πολιτική. Δείτε: Στη Συρία η Αμερική ρεζιλεύτηκε, η Ευρώπη συνεχίζει να είναι ανύπαρκτη και είδαμε τον κύριο Πούτιν να προχωρεί. Πηγαίνει στην Αίγυπτο και κάνει συμφωνίες. Είδαμε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ στη Μόσχα. Κοσμογονικές αλλαγές! Αυτό συμβαίνει γιατί αντελήφθησαν κάποιοι ότι η Αμερική δεν είναι πια η κοσμοκράτειρα δύναμη, η Ρωσία παίζει όλο και δυνατότερο ρόλο στη Μέση Ανατολή. Ούτε ο πιο πρωτάρης φοιτητής Διεθνών Σχέσεων δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη Συρία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία να στρίβουν προς τη Ρωσία! Κι όμως, γίνεται. Γιατί να είμαστε εμείς έξω από αυτόν τον χορό; 

- Γιατί θέτετε προς προβληματισμό θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ;

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΝΑΤΟ εδώ και καιρό είναι ένας οργανισμός χωρίς σκοπό. Ο αρχικός σκοπός έφυγε. Δεν υπάρχει. Μετεβλήθη στο να ζητά από κρατίδια της Ευρώπης να βοηθούν την Αμερική στην άσκηση υπερπόντιας πολιτικής. Ποιον λόγο μπορεί να επικαλεστεί το ΝΑΤΟ για να στείλει ελληνικά, πολωνικά, λιθουανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν; Αν αυτός είναι ο σκοπός του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να παραπονείται ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ γιατί διάφορα κράτη-μέλη δεν βοηθάνε. Αυτή η δυσαρέσκεια υπάρχει και στην Πολωνία και στη Λιθουανία σε όλη την παλιά Ευρώπη. Ο κόσμος αλλάζει. Και όταν ο κόσμος αλλάζει πρέπει να προσαρμοζόμαστε κι εμείς. 

«Ο Σαμαράς κινείται σαν να σκέφτεται πώς θα μείνει κολλημένος στην καρέκλα»

- Η γνώμη σας για τους πρωταγωνιστές: Σαμαράς, πρωθυπουργός...

- Είναι κοινωνικός μου φίλος και, παρότι διαφωνώ με μερικά από αυτά που κάνει, θα παραμείνει κοινωνικός μου φίλος. Εκτιμώ και τον αδελφό του Αλέξανδρο και είμαι θαυμαστής της γυναίκας του Γεωργίας, που δεν αυτοπροβάλλεται. Την εκτιμώ ιδιαιτέρως. Η πολιτική μου διαφωνία όμως είναι κάθετη. Μολονότι μου έκανε την τιμή να μου προτείνει να μπω στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας το 2012. Η πρόταση έγινε τελευταία στιγμή και αρνήθηκα για λόγους προσωπικούς. Εκ των υστέρων, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί τα μέτρα που έλαβε δεν θα μπορούσα να τα είχα ψηφίσει και θα είχαμε στενοχωρηθεί ακόμη περισσότερο. Υπό την επιρροή συμβούλων του έχει προσπαθήσει να τονώσει την ένταση προς ορισμένες κατευθύνσεις, γιατί ελπίζει σε κομματικά οφέλη. Δεν μου αρέσουν τέτοιοι είδους κινήσεις. Δεν είναι κινήσεις statesman, είναι κινήσεις πολιτικού που σκέφτεται να μείνει κολλημένος στην καρέκλα του. Βεβαίως, είναι άνθρωπος ικανός. Αν ήμουν στη θέση του, θα σκεφτόμουν την υστεροφημία μου. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δεν είναι και τόσο καλές.

- Τσίπρας;

- Εχει τύχει να του μιλήσω διάφορες φορές. Τον βρίσκω έξυπνο, είναι νέος, περνάει τη φάση της ενηλικιώσεως, φάση δύσκολη και οδυνηρή. Τον θεωρώ και έξυπνο, και έχει μεγάλες πιθανότητες να έρθει πρώτο κόμμα όταν γίνουν εκλογές, δεν ξέρω αν θα έχει πλειοψηφία, το αν θα μπορέσει να κυβερνήσει δεν μπορώ να το μαντέψω. Είναι καιρός η Ελλάδα και το ελληνικό κατεστημένο να συνηθίσουν στην ιδέα ότι είναι προς όφελος της δημοκρατίας και προς όφελος του πολιτεύματος ο χώρος της Αριστεράς να ενσωματωθεί στο πολιτικό παιχνίδι.

- Αν η Αριστερά σάς πρότεινε το 2015 για Πρόεδρο της Δημοκρατίας -κυκλοφορεί η πληροφορία-, θα τη θεωρούσατε τιμητική πρόταση;

- Δεν είναι πληροφορία αλλά φήμη, από αυτές που εμφανίζονται κατά καιρούς στις εφημερίδες είτε γιατί θέλουν να κάψουν μια είδηση είτε γιατί δεν έχουν τι να πουν. Τέτοια πληροφορία δεν έχω. Τέτοια συζήτηση δεν έχει γίνει ούτε από μένα ούτε με μένα. Είναι τιμητικό να σε προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Βεβαίως είναι τιμητικό, αλλά είναι υποθετικό. Εγώ έχω πει με μεγάλη συνέπεια ότι δεν αναζητώ ούτε θέσεις ούτε καρέκλες. Δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω ότι αιφνιδίως θα γίνει αυτή η αλλαγή. Θέματα τόσο θεωρητικά δεν τα συζητώ. Είναι τόσο θεωρητικά όσο να ανοίξω την ντουλάπα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και να βρω μέσα την... Μπριζίτ Μπαρντό. Αλλά, βεβαίως, είναι μεγάλη τιμή. 

- Σημίτης;

-Είναι ικανός άνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να συνηθίσει την ιδέα ότι ανήκει στο παρελθόν. Ξέρετε, έχω ζήσει μέσα σε πολιτικό περιβάλλον! Οσοι γίνονται «πρώην» μαραζώνουν. Δεν έχουν καμιά υπόσταση. Από καπετάν ένας γίνονται τίποτα. Πλα-τό! Πάντα ελπίζουν να γυρίσουν στην πολιτική. Στην περίοδο Σημίτη έγιναν πράγματα που, αν ενδιαφερόταν να γυρίσει ο ίδιος ή οι φίλοι του ή αν θέλουν να τον ετοιμάσουν για την προεδρία θα αναζωπυρώνονταν παλαιά προβλήματα. Τα Ιμια, η Μαδρίτη και το Ελσίνκι. Ατυχέστατες κινήσεις, στις οποίες οφείλουμε τις γκρίζες ζώνες. Ο κύριος Σημίτης είναι ένας άνθρωπος του χθες. Μπορεί να εμφανιστεί; Ισως. Προσωπικά επιμένω: Αυτοί που σε κάψανε δεν μπορούν να σε σώσουν. Οι άνθρωποι που μας κυβέρνησαν δεν κάνουν, πρέπει να έρθουν άλλοι. Αν δεν έχει ανθρώπους η Ελλάς, είναι στον κατήφορο.

- Διαβάζοντας τα βιβλία σας, αισθάνομαι, πρώτον, τη δίψα σας ως Ελληνας που θέλει να προσφέρει και, δεύτερον, αν η πατρίδα τον τιμήσει με κάποιο ανώτερο αξίωμα, να τιμήσει και τη μνήμη του πατρός του. Σας ψυχολόγησα σωστά; 

- Οταν οι μη ειδικοί ασχολούνται με την ψυχολογία, έχουν τάση να απλοποιούν τα πράγματα. Η απλοποίηση έχει και μια δόση αλήθειας, αλλά δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα. Να σας πω γιατί; Είτε το θέλετε είτε όχι, μετά τον θάνατό του ο πατέρας μου έχει αποκατασταθεί. Το κανάλι της Βουλής έδειξε πρόσφατα αφιέρωμα επαινετικό. Ο Μητσοτάκης, από τους πιο έξυπνους πολιτικούς που πέρασαν τα τελευταία σαράντα χρόνια, σε μια συνέντευξή του ανέφερε τον πατέρα μου μεταξύ των τριών αναμορφωτών της νεότερης Ελλάδος. Ως προς πρώτο τμήμα του συλλογισμού σας περί αξιώματος: Θα είναι τιμή, αλλά δεν είναι σκοπός μου η θέση. Δεν θέλω θέση, δεν θέλω αμοιβή. Αν έχω τη δυνατότητα μέσω μιας συμβουλής ή ενός βιβλίου να βοηθήσω κάποιον που ονομάζεται Σαμαράς η Τσίπρας, αυτό με ευχαριστεί, γιατί όχι.

http://oneminute.gr/

Γιώργος Πανουσόπουλος : Η αγάπη είναι πιο σημαντική από όλες τις ιδεολογίες

Γιώργος Πανουσόπουλος - Ενώ ετοιμάζει, επιτέλους, μια νέα ταινία, δεν διστάζει να κάνει σκληρή αυτοκριτική για τα χρόνια που έχασε στη διαφήμιση «διαφθείροντας» το κοινό.Η κριτική, το σινάφι του, αλλά και το κοινό, τον έχουν στην καρδιά τους. Σκηνοθέτης σημαντικών ταινιών και διευθυντής φωτογραφίας αξεπέραστος, δίνει σήμερα στην ΑΣΚΤ masterclass για τους νέους. Κι ενώ ετοιμάζει, επιτέλους, μια νέα ταινία, δεν διστάζει να κάνει σκληρή αυτοκριτική για τα χρόνια που έχασε στη διαφήμιση «διαφθείροντας» το κοινό, αλλά και να επιτεθεί στην Αριστερά, που τη δική της για τον Εμφύλιο δεν την έκανε ποτέ 

Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, διευθυντής φωτογραφίας, πού και πού ηθοποιός, ο Γιώργος Πανουσόπουλος μας έχει χαρίσει ιστορίες αγάπης και έρωτα: «Ταξίδι του μέλιτος», «Οι απέναντι», «Μανία», «Μ’ αγαπάς;», «Ελεύθερη κατάδυση», «Μια μέρα τη νύχτα» κ.ά. Από την τελευταία του, την «Τεστοστερόνη», έχουν περάσει εννέα χρόνια. Κι ενώ ετοιμάζει την καινούργια κινηματογραφική δουλειά του, «Στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει», σήμερα το απόγευμα παραδίδει masterclass με το ίδιο θέμα στο Film Factory της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ολοι τον αναγνωρίζουν ως ταλαντούχο κινηματογραφιστή με προσωπικό ύφος, ερωτικό βλέμμα και ελεύθερη έκφραση. Επίσης, εξαιρετικό διευθυντή φωτογραφίας σε ταινίες του Αγγελόπουλου, του Βούλγαρη, του Δαμιανού, του Θέου και του Σφήκα.

Συναντηθήκαμε λίγο πριν από την πρεμιέρα της «Μικράς Αγγλίας» του φίλου του Παντελή Βούλγαρη και η συζήτηση ξεκίνησε με μια δημόσια εκμυστήρευση…

«Κάνω διαφημιστικά επί σαράντα χρόνια. Δηλαδή έχω εκπαιδευτεί καλά να διαφθείρω το κοινό, «επιστημονικά» και με πολλά λεφτά. Παράλληλα κάνω ταινίες, που επιθυμώ να έχουν ένα άλλο κοινό. Λοιπόν μεγαλύτερη αποτυχία δεν έχει κάνει άλλος στη ζωή του. Σαράντα χρόνια να διαφθείρεις ένα κοινό, που το χρειάζεσαι μετά για τις ταινίες σου; Δεν είναι βλακεία; Οι άλλοι μού λένε, «έκανες ταινίες». Ναι, πληρώθηκα πολλά εκατομμύρια για να διαφθείρω το κοινό και τα λεφτά που έβγαζα τα έριχνα στις ταινίες. Τότε νόμιζα ότι ήταν καλό, τώρα που μεγάλωσα λέω ότι ήταν μπαρούφα. Εχω μετανιώσει, ζητάω συγγνώμη».

• Θα θέλατε να έχετε γυρίσει περισσότερες ταινίες;

«Βέβαια, θα ήθελα. Αλλά τουλάχιστον ποτέ δεν έκανα κάτι που μου επέβαλε άλλος. Είχα την ευκαιρία, όχι μόνον εγώ κι άλλοι της γενιάς μου, να κάνω την ταινία που θέλω. Εχω εκτεθεί κανονικά στην κριτική δηλαδή, δεν μπορώ να πω ότι δεν έκανα αυτό που ήθελα».

• Τι θέμα έχει η καινούργια σας, «Στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει»;

«Είναι ταινία φαντασίας και το μόνο που θα πω είναι ότι τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν τον Μάιο και η ιστορία εκτυλίσσεται το 2019. Αρα μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι τα πράγματα τότε. Ξέρει;».

• Πώς βιώνετε τη νέα κατάσταση πραγμάτων και την οικονομική κρίση;

«Εγώ είμαι καλύτερα από πριν. Δεν έχω χρήματα, αλλά είμαι καλά».

• Δηλαδή αυτό που υπάρχει γύρω μας δεν σας έχει επηρεάσει;

«Πιστεύω ότι η οικονομική κατάσταση είναι ένα πράγμα, δεν είναι το όλον. Το οικονομικό ζήτημα καταλαμβάνει τη ζωή μας 25 ώρες το 24ωρο. Είναι βαρετό, όλοι ασχολούνται με αυτό. Αλλά με τα πιο σοβαρά ζητήματα; Προτείνω λοιπόν ν’ ασχοληθούμε και με τα υπόλοιπα».

• Με τις σχέσεις, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα, τα κοινά;

«Ναι, με τα δύσκολα. Δηλαδή αν βρούμε τα λεφτά, θα είναι όλα καλά; Τα προηγούμενα χρόνια, όλοι ασχοληθήκαμε πολύ με τους εαυτούς μας».

• Τα πράγματα για τους νέους σήμερα είναι πιο δύσκολα από την εποχή σας;

«Να σου πω την αλήθεια; Μου χαλάνε το κέφι τα νέα παιδιά. Επειδή η ζωή τους είναι πολύ μπερδεμένη, πολύ δύσκολη. Ναι, σ” εμάς τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Από εδώ οι καλοί, από εκεί οι κακοί. Εσύ πορευόσουν με τους καλούς. Αργότερα καταλάβαμε ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, κι όλοι είναι καθάρματα. Πολλοί είχαν βολευτεί πίσω από την ταμπέλα της ιδεολογίας. Τότε δεν μιλούσαμε για οικονομία, μόνο για ιδεολογία. Παγκοσμίως. Τσακωνόμασταν για την ιδεολογία. Ποια ιδεολογία; Ασχολήθηκα με την πολιτική, αλλά όχι στο σινεμά. Ποτέ δεν έκανα ταινία πολιτική. Αλλοι όμως έκαναν λαμπρή καριέρα με τις ιδεολογίες».

• Αισθάνεστε δικαιωμένος κινηματογραφικά;

«Ναι φυσικά. Ο Αγγελόπουλος σ’ όλη την καριέρα του, επί σαράντα χρόνια, έκλαιγε για τον Εμφύλιο, για την ήττα. Ποια ήττα; Ευτυχώς που ηττηθήκαμε».

• Το πιστεύετε αυτό;

«Βέβαια. Και περιμένω να το ομολογήσει και το ΚΚΕ. Να κάνουν έπειτα από 50 χρόνια επιτέλους την αυτοκριτική τους. Δεν το έκαναν πουθενά, όχι μόνο στην Ελλάδα. Γι” αυτό βούλιαξαν όλα. Ο αριστερός λέει απλώς «προς τα εκεί πάμε παιδιά, είναι η πρόοδος». Τον ρωτάς «πού πάμε αύριο;». Κάνει ότι δεν ακούει. «Οι Αμερικανοί είναι κακοί», σου λέει. Πάνω σ’ αυτό και στο αίμα των ανθρώπων της Αντίστασης έκαναν τις καριέρες τους οι Φλωράκηδες, οι Παπαρήγες και ξέχασαν ότι είναι αριστεροί. Η Αριστερά έγινε αντιδεξιά… Δεν θέλω να συνεχίσω, γιατί θα πω πράγματα και θα βγω πρώτη σελίδα».

• Τι έχει αλλάξει στην κινηματογραφική οπτική σας, ύστερα από τόσα χρόνια;

«Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι. Δεν έκανα κάποια στροφή. Ειδικά το θέμα των σχέσεων των ανθρώπων που με απασχολεί, μπορεί να κρατήσει πολλές ζωές».

• Γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις θα περιστρέφεται και το θέμα και της καινούργιας;

«Ναι, βέβαια. Οταν κάποιοι έχουν μια περιουσία, αλλά δεν την πουλάνε, τη χαρίζουν σε ανθρώπους και φίλους τους, αυτή είναι μια στάση ζωής. Αν μου χαρίσεις κάτι, θα σου χαρίσω κι εγώ, έτσι δεν είναι; Αλλάζει κάπως το πράγμα, δεν σου πουλάω τίποτα, δεν μου πουλάς. Τα χαρίζουμε όλα. Οπως την αγάπη, δωρεάν δεν είναι; Να λοιπόν που βρήκαμε κάτι που είναι ανώτερο από την οικονομία και την ιδεολογία. Την αγάπη, για παράδειγμα».

• Οπότε θα δούμε μια άποψη για τις σχέσεις μας στο κοντινό μέλλον;

«Ναι, έπειτα από 6 χρόνια. Πιστεύω ότι μερικά πράγματα θα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Τουλάχιστον αυτό θα πω. Είναι αισιόδοξη ταινία».

• Εσείς και σκηνοθέτες της γενιάς σας όταν γυρίζατε τις ταινίες σας θέλατε να είναι αυτό που λέμε «ταινίες του δημιουργού»;

«Γιατί; Μήπως ήξερε κανείς τι ταινίες κάνουμε; Μόνοι μας τις κάναμε. Να είχε ο Φίνος αντίρρηση; Δεν το πιστεύω. Αγαπούσε το σινεμά και μπορούσε να καταλάβει αν μια ταινία δεν κόψει εισιτήρια, αλλά είναι καλή. Ο καθένας από εμάς, Αγγελόπουλος, Βούλγαρης, Δαμιανός, Νικολαΐδης, Περάκης, Τσεμπερόπουλος, Παναγιωτόπουλος, έχει κάτι διαφορετικό στο ύφος. Κι αυτό μού αρέσει, γιατί δείχνει ότι είναι το σινεμά του δημιουργού, όχι του παραγωγού. Αλλιώς θα κάναμε όλοι το ίδιο».

• Η «Μανία», που προβλήθηκε στην Μπερλινάλε το ’85, και οι «Απέναντι» θεωρούνται από τις εμβληματικές ταινίες του ελληνικού σινεμά. Τι θυμάστε από αυτές;

«Οταν έκανα το «Ταξίδι του μέλιτος» το έδειξα στον Τσαρούχη. Δεν μου είπε πολλά, για το χρώμα μόνο. Το ίδιο βράδυ βρεθήκαμε σε ένα σπίτι μαζί με άλλους σκηνοθέτες και κακολογούσαμε τον Μιχάλη Κακογιάννη ότι είναι εμπορικός. «Δηλαδή», μας λέει ο Τσαρούχης, «είναι εύκολο πράμα να κάνεις εισιτήρια;». Ε, βέβαια, λέμε εμείς. «Εσείς έχετε κάνει το εύκολο; Κάντε πρώτα μια εμπορική και ύστερα πηγαίνετε στα δύσκολα, να κάνετε μια καλλιτεχνική». Μας ζεμάτισε η παρατήρησή του. Και είπα, θα κάνω μια εμπορική ταινία. Ετσι έκανα τους «Απέναντι». Στη «Μανία» έκανα τα πάντα (σκηνοθεσία, σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ) και είναι η πιο κακοφτιαγμένη ταινία μου. Δεν έπρεπε. Ο συνεργάτης σου στο σινεμά μπορεί να έχει μια καλύτερη ιδέα από σένα».

• Ησασταν πάντα πολύ κοντά στον Αλέξη Δαμιανό. Από το «Μέχρι το πλοίο» τι θυμάστε;

«Ηταν η πρώτη φορά που έκανε ταινία, πρώτη ημέρα, πρώτο πλάνο. Ο Δαμιανός δεν έμαθε ποτέ κινηματογράφο, αλλά ήταν ποιητής. Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν. Η τέχνη είναι τέχνη όταν της λείπει κάτι, όταν έχει ρωγμές. Για να μπορέσω να χωρέσω κι εγώ. Αν είναι τέλεια, είναι διακοσμητική. Η τέχνη δεν είναι κάτι τέλειο. Είναι ο αγώνας που καταβάλλει κάποιος για να πει κάτι».

• Τι σας δίνει χαρά; Από πού βλέπετε να πηγάζει το φως;

«Μακριά από την Αθήνα, στην επαρχία, που λέμε. Εκεί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί…».

* Για δεύτερη χρονιά, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου διοργανώνει το Film Factory, εκπαιδευτικό τριήμερο (από σήμερα έως τη Δευτέρα) σε συνεργασία με το Θέατρο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και την υποστήριξη της ΑΣΚΤ. Η είσοδος (Πειραιώς 256 στην ΑΣΚΤ) είναι ελεύθερη. Βραβευμένοι από την ΕΑΚ κινηματογραφιστές (Η. Αδάμης, Θ. Αναστόπουλος, Σ. Γασπαράτος, Σ. Θεοδωράκη, Κ. Καρβούνη, Γ. Καρναβάς, Α. Λουζιώτης, Α. Μουτούση, Α. Σιδηρόπουλος, Γ. Παμούκης, Λ. Χαραλαμπίδης, Δ. Χειμώνα) θα μεταδώσουν τη γνώση τους σε νέους κινηματογραφιστές, σπουδαστές και σινεφίλ με σεμινάρια, εργαστήρια κ.λπ.

Θα προβληθεί η «Μανία» του Γ. Πανουσόπουλου, δύο ταινίες στις οποίες έκανε διεύθυνση φωτογραφίας («Ξαφνικός έρωτας», «Μέχρι το πλοίο») και μια ταινία-έκπληξη.

Περισσότερες πληροφορίες www.hellenicfilmacademy.gr

 v.tzevelekou@efsyn.gr

http://www.efsyn.gr/

«Οι ναυτεργάτες πνίγονται στην ανεργία και οι εφοπλιστές στα κέρδη»

Την απόσυρση του νομοσχεδίου «Τουριστικά πλοία και άλλες διατάξεις», που προωθεί η κυβέρνηση, ζητούν έξι ναυτεργατικά σωματεία. Οπως λένε, το σχέδιο νόμου χτυπάει το δικαίωμα της απεργίας με την υποχρεωτική δρομολόγηση του «πλοίου ασφαλείας» όταν απεργούν οι ναυτεργάτες, καταργεί τις ΣΣΕ και ανατρέπει τις οργανικές συνθέσεις στα τουριστικά ημερόπλοια και σκάφη αναψυχής, ενώ διευρύνει τη «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία και την ανεργία και υπονομεύει την ασφάλεια και την ανθρώπινη ζωή για ναυτεργάτες και επιβαίνοντες. Επίσης με αυτό καταργούνται ο Οίκος Ναύτου και το ΓΕΝΕ, συγχωνεύονται και δημιουργείται ενιαίος φορέας (ΟΝΝΕ), στοχεύοντας στην παραπέρα υπονόμευσή τους σε βάρος των ναυτεργατών. Καταγγέλλουν ότι σήμερα πάνω από 13.000 ναυτεργάτες πνίγονται στην ανεργία, ενώ οι Ελληνες εφοπλιστές που είναι στην κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας πνίγονται στα αμύθητα κέρδη και, όπως αναφέρουν, σύμφωνα με τα στοιχεία της «Golden Destiny» οι Ελληνες εφοπλιστές το 9μηνο του 2013 έχουν παραγγείλει 226 νέες ναυπηγήσεις πλοίων, συνολικής αξίας άνω των 11 δισ. δολαρίων, ενώ για την ίδια περίοδο το 2012 οι παραγγελίες ήταν για 89 πλοία. «Δεν είναι λοιπόν θρασύτατος ο εμπαιγμός της κυβέρνησης, όταν λέει ότι η κρίση και τα μέτρα πλήττουν όλους τους Ελληνες;», αναρωτιούνται. Ανάμεσα στα άλλα ζητούν να δοθεί σε όλους τους άνεργους ναυτεργάτες και σπουδαστές του ΚΕΣΕΝ (Κέντρο Επιμόρφωσης Στελεχών Εμπορικού Ναυτικού) το δώρο των Χριστουγέννων, το επίδομα ανεργίας να χορηγείται σε όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας, να υπάρχει δωρεάν στέγαση και σίτισή τους στην Εστία Ναυτικών, να απαλλαγούν οι άνεργοι από τα δημοτικά τέλη και τον ΦΑΠ κ.ά. Οι μηχανικοί (ΠΕΜΕΝ), τα κατώτερα πληρώματα μηχανής (Στέφενσων), οι μάγειροι (ΠΕΕΜΑΓΕΝ), τα πληρώματα ρυμουλκών-ναυαγοσωστικών (ΠΕΠΡΝ), οι συνταξιούχοι ναυτικοί (ΠΕΣ/ΝΑΤ) και η Επιτροπή Ανέργων Ναυτικών καλούν σε σύσκεψη την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου στις 10.30 το πρωί, στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ (Μπουμπουλίνας 21), ενώ την ίδια μέρα θα κάνουν παρέμβαση στον Οίκο Ναύτου και στον ΕΟΠΥΥ Πειραιά.

Χρ. Παπασταθοπούλου

http://www.efsyn.gr/

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου

Καταδικασμένος πολλές φορές σε ισόβια, έντεκα χρόνια στην ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δηλώνει: «Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου». Αν και δικαιούται εδώ και τέσσερα χρόνια ολιγοήμερη άδεια εξόδου, δεν του τη δίνουν. Το γεγονός που τον σημάδεψε ανεξίτηλα ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Αν ξεκινούσε σήμερα τη διαδρομή του «θα εντασσόμουν ολόψυχα στο μέτωπο πολύμορφης δράσης. Κάτι θα έβρισκα να κάνω». Για τον Δ. Κουφοντίνα οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, «όμως ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια από τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού». Υποστηρίζει ότι για να ξεσηκωθεί ο λαός πρέπει «να ξεπεράσει τις πολλαπλά βολεμένες και τακτοποιημένες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και καθωσπρέπει αλλαγών, να μην περιμένει καμία λύση απ” τους επίσημους θεσμούς».

Σήμερα και πάλι είναι ο καιρός «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στους Κατερίνα Κατή – Τάσο Παππά

• Οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις είναι συνέχεια του ένοπλου αντάρτικου των δεκαετιών του 1970 και του 1980 ή συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση;

Συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, επειδή η εποχή είναι διαφορετική, και σε κάθε εποχή οποιαδήποτε πάλη (και η ένοπλη) παίρνει τις δικές της ιδιαίτερες μορφές κάθε φορά. Είναι διαφορετικά τα βιώματα, διαφορετικές οι κινηματικές εμπειρίες των μελών των σημερινών ένοπλων ομάδων.

Ομως, ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια απ” τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού. Είναι μία απ” τις εκφράσεις του διαρκούς εξεγερτικού ρεύματος που διατρέχει την ιστορία αυτού του τόπου. Εγώ βλέπω τους σημερινούς νέους να αναφέρονται στους Κλέφτες, στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στους αντιχουντικούς αγωνιστές, στους ένοπλους του μεταπολιτευτικού αντάρτικου πόλης. Τους βλέπω να συγκινούνται με τα παλιά τραγούδια: «Με χίλια ονόματα μια χάρη…».

• Πολλοί μιλούν για μια ελληνική ιδιαιτερότητα, εννοώντας ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου υπάρχουν ομάδες που χρησιμοποιούν βία για να ανατρέψουν το σύστημα. Πώς το εξηγείτε;

Υπάρχει πράγματι μια «ελληνική ιδιαιτερότητα». Ο ελληνικός λαός γνώρισε δικτατορίες και πραξικοπήματα όταν στην Ευρώπη υπήρχε κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Ο λαός πάλευε μια ληστρική, παρασιτική και εξαρτημένη άρχουσα τάξη όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί μεταλλάσσονταν, καθώς έπαιρναν ένα κομμάτι απ” τη λεία των δικών τους αποικιοκρατικών αρχουσών τάξεων.

Η μεγάλη όμως «ελληνική ιδιαιτερότητα» συνίσταται στην αντίσταση του λαού στα χρόνια 1941-1949, όταν τα έβαλε με τέσσερις υπερδυνάμεις, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Αυτή είναι μια ιδιαιτερότητα, μια μοναδικότητα σε όλο τον κόσμο, και αυτό το ιδιαίτερο παράδειγμα αγώνα είναι μια πηγή που αρδεύει και τις ένοπλες οργανώσεις από τότε μέχρι τώρα. Και μπορεί οι νέοι σήμερα να μην έχουν βιωματικό δεσμό με τις παραδόσεις του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, μόλα τούτα όμως ο αντίλαλος αυτών των παραδόσεων διαπερνά τη συνείδηση, αιχμαλωτίζει τη σκέψη.

• Παρά το γεγονός ότι πουθενά στον κόσμο και ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία δεν έχει ευδοκιμήσει το αντάρτικο πόλης, αυτό εξακολουθεί να προσελκύει, αναλόγως της συγκυρίας, ανθρώπους που είτε συμμετέχουν ενεργά είτε συμφωνούν με τις επιλογές του. Πού οφείλεται αυτή η γοητεία που ασκεί σε ομάδες νέων;

Εσείς όταν λέτε αντάρτικο πόλης σκέφτεστε κυρίως τα μητροπολιτικά, ευρωπαϊκά αντάρτικα. Εγώ σκέφτομαι πιο πολύ τα λατινοαμερικάνικα. Ακόμη, σκέφτομαι το αντάρτικο πόλης ως τμήμα της ευρύτερης επαναστατικής διαδικασίας. Παντού στον κόσμο, σε όλες τις επαναστάσεις υπήρχαν μορφές αντάρτικου πόλης. Από τους μπολσεβίκους (παρτιζάνικη δράση την ονόμαζε ο Λένιν) μέχρι την κινεζική, τη βιετναμική, την κουβανική, παντού. Ακόμη και στην ελληνική του ’41-’49, με την ΟΠΛΑ που είχε υπεύθυνο τον Νίκο Πλουμπίδη, με τη Στενή Αυτοάμυνα στη Θεσσαλονίκη και τόσα άλλα.

Τώρα, για την όμορφη λέξη «γοητεία» που χρησιμοποιήσατε, θα σας απαντήσω με την ποίηση του Σίλερ: «Για κάτι το καλύτερο είμαστε πλασμένοι. Τέτοια φωνή στα στήθη μας ακούγεται βαθιά». Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που γοητεύονται απ” την άγια ιδέα της απελευθέρωσης του ανθρώπου, πάντα θα υπάρχουν νέοι με ξύπνια τη φωνή της συνείδησής τους, έτοιμοι να προβούν στην υπέρτατη θυσία. Κι αν γοητεύονται απ” τη δυναμική δράση είναι γιατί, δυστυχώς, η Ιστορία δεν έχει ανακαλύψει άλλο δρόμο για τις μεγάλες αλλαγές, για την έφοδο στον ουρανό.

• Η συγκυρία είναι δραματική. Κατακτήσεις χρόνων υπονομεύονται, η ανεργία χτυπά κόκκινο, το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, ωστόσο οι πολίτες δεν εξεγείρονται. Γιατί;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Είναι η προδοσία από τις ηγεσίες των κοινωνικών απελευθερωτικών κινημάτων. Είναι η αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, είναι η αλλοτρίωση απ” τις αγωνιστικές παραδόσεις. Είναι και η σημαντική άνοδος του βιοτικού επιπέδου τις τελευταίες δεκαετίες και οι παρενέργειές της σε όρους συλλογικής συγκρουσιακής δράσης.

Λέτε ότι εξέγερση δεν γίνεται, αλλά ένα είδος «εξέγερσης» έγινε! Δεν ήταν εξεγερτικό ξέσπασμα αυτά που έγιναν ολόκληρο το 2011 μέχρι τις αρχές του 2012; Συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, 12 γενικές απεργίες, άγριο κυνηγητό των πολιτικών, είχε τότε προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ομως προδόθηκε από τις πολλαπλά βολεμένες και «τακτοποιημένες» πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που, αντί να οδηγήσουν τον κόσμο να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα μπρος, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκτονώσουν τη δίκαιη λαϊκή οργή, να τσακίσουν τον ψυχισμό των αγωνιζόμενων ανθρώπων, να καναλιζάρουν την αγανάχτηση στα ήρεμα νερά της εκπροσώπησης και της ανάθεσης. Παραδίνοντας τον κόσμο, γυμνό και απροετοίμαστο, βορά στην κτηνώδη βία της εξουσίας.

Για να γίνει η μεγάλη ελπιδοφόρα και σωτήρια εξέγερση θα πρέπει ο κόσμος να ξεπεράσει αυτές τις ηγεσίες. Να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, που επανανομιμοποιούν το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό. Να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και «καθωσπρέπει» αλλαγών, να μην περιμένει καμιά λύση απ” τους επίσημους θεσμούς.

Χρειάζονται να γίνουν οι άπειρες ατομικές υπερβάσεις, από κάθε νέο, από κάθε εργαζόμενο. Οι πολλές μικρές τοπικές εξεγέρσεις που θα μας ξαναμάθουν πώς να παλεύουμε, πώς να πολεμάμε τους ισχυρούς που είναι ανίσχυροι μπροστά στο πλήθος μας και το δίκιο μας.

Χρειάζεται ακόμα να βγει μια πραγματικά επαναστατική πολιτική δύναμη, μέσα απ” τα σπλάχνα του λαού, που θα εμπνεύσει και θα πείσει, που θα συντονίσει τη διάχυτη δράση, θα κατευθύνει τον διάπυρο ατμό της οργής έτσι που να κινήσει την ατμομηχανή της Ιστορίας.

• Η Χρυσή Αυγή πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Εσείς τι νομίζετε;

Από εδώ που βρίσκομαι δεν έχω αντιληφθεί ότι η άκρα Αριστερά λέει πως βρισκόμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου. Αντίθετα, άκουσα κυβερνητικό βουλευτή να δηλώνει κυνικά ότι η Χρυσή Αυγή έκανε τη «βρόμικη δουλειά», οργάνωνε έναν εμφύλιο πόλεμο για λογαριασμό της εξουσίας, με τις πλάτες του κράτους. Οσο για αυτά που λέει ότι πιστεύει η Χρυσή Αυγή; Εγώ ξέρω ότι πιστεύει στον Χίτλερ, στον ναζισμό, στα κρεματόρια του Αουσβιτς, σε όλα εκείνα τα αποτρόπαια, φρικιαστικά εγκλήματα που αδυνατεί να συλλάβει και η πιο διεστραμμένη φαντασία. Στον νου μου έρχονται τα λόγια του Γκράμσι, πως όταν πεθαίνει το παλιό και δεν έχει γεννηθεί ακόμη το καινούργιο, τότε είναι η εποχή των τεράτων.

• Μιλάτε για νέα γερμανική κατοχή. Μήπως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πρέπει να μιλάμε για επέλαση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου;

Αν είναι αναλυτικό λάθος να μιλάμε για Γερμανία και όχι για Χρήμα, άλλο τόσο πολιτικό λάθος είναι να μιλάμε σήμερα για Χρήμα και όχι για το γερμανικό κεφάλαιο. Πράγματι, το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο είναι ο δεσπότης των λαών, εξαπολύει τον ληστρικό ταξικό πόλεμο κατά της εργασίας, όπως ομολόγησε κυνικά ένας απ” τους ισχυρότερους εκπροσώπους του, ο Μπάφετ. Και αυτό σήμερα βρίσκεται σε μια πρωτοφανή φάση ενοποίησης, συνύφανσης, αλληλεξάρτησης.

Ωστόσο, το κεφάλαιο, ιδιαίτερα μέσα στις σημερινές συνθήκες κρίσης, διατηρεί και αυξάνει τα εθνικά του χαρακτηριστικά. Ετσι, στην Ευρώπη κουμάντο κάνει το γερμανικό κεφάλαιο. Βλέπει την Ευρώπη ως ζωτικό χώρο του Δ” Ράιχ. Διεξάγει τον ταξικό πόλεμο απέναντι στον ίδιο τον γερμανικό λαό, αλλά εξαπολύει τη ρατσιστική ληστρική του επέλαση εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου με τον κλασικό γερμανικό τρόπο. Τον τρόπο όλων των γερμανικών Ράιχ που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, σ” αυτή τη διαρκή γερμανική αφήγηση της ανθρώπινης καταστροφής. Αλλωστε και η ορολογία που χρησιμοποιούν σήμερα, η «Τελική Λύση» (Endlösung) παραπέμπει στο ναζιστικό σχέδιο ολοκαυτώματος των λαών.

Ετσι, θα πρέπει να μιλάμε για νέα γερμανική κατοχή. Δίχως ξένα στρατεύματα αλλά με τα πανίσχυρα οικονομικά όπλα που φέρνουν την ίδια ισοπέδωση του λαού και της χώρας, την ίδια καταστροφή που συγκρίνεται με αυτήν της κατοχής του ’41-’44. Τη βρόμικη δουλειά αναλαμβάνουν οι νέοι Κουίσλινγκ, τα «ιδιοτελή καθάρματα» όπως έγραφε ο Δ. Γληνός στο τραγικά επίκαιρο βιβλίο του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Το πολιτικό προσωπικό όμως, αυτά τα θλιβερά εθελόδουλα υποπόδια των ισχυρών, παραμένει υπηρέτης δύο αφεντάδων. Στην Ελλάδα παραδοσιακό αφεντικό είναι οι ΗΠΑ. Που ελέγχουν γεωπολιτικά τη χώρα, προωθούν τους σχεδιασμούς τους για τον άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα, για τη λύση τύπου Ανάν στην Κύπρο, που θα είναι καταστροφικοί για τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα, μέσα απ” το ΔΝΤ και τους ποικίλους μηχανισμούς τους προωθούν την οικονομική εξάρτηση της χώρας, σ” αυτή τη συνεργασία-ανταγωνισμό με το γερμανικό κεφάλαιο. Ετσι, οποιαδήποτε πολιτική πρόταση δεν ξεκινά από την ανάγκη να αποτιναχτεί και η αμερικανική εξάρτηση, είναι ανιστόρητη και θα αποβεί ολέθρια.

• Μπορεί να υπάρξει έξοδος από τη σημερινή τραγική κατάσταση; Τι μπορεί να γίνει;

Χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσουμε το ζοφερό μέλλον που μας προετοιμάζουν, να καταλάβουμε ότι αυτή η τραγωδία δεν θα έχει τέλος άλλο απ” το ίδιο μας το τέλος ως χώρας και ως λαού. Κανένας νόμος και κανένα Σύνταγμα δεν ισχύει πλέον, μια και αυτά αποκρυστάλλωναν τα δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με τη δυναμική ενός λαού που πάλευε και μάτωνε.

Ζούμε πλέον το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Αποτελούμε το δοκιμαστικό πεδίο βολής των νέων οικονομικών όπλων, το πειραματόζωο στο εργαστήρι της Νέας Τάξης, της κολοσσιαίας αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού με όρους «πρωταρχικής συσσώρευσης». Με όρους Μεσαίωνα. Μας ετοιμάζουν, με την ενθουσιώδη συνενοχή της ελληνικής άρχουσας τάξης, ένα καθεστώς διαρκούς Ειδικής Οικονομικής Ζώνης με εξαθλιωμένους εργαζόμενους, σε μια χώρα λεηλατημένη από κάθε δημόσιο πλούτο, σε μια χώρα εδαφικά ακρωτηριασμένη. Με τη μελετημένη τακτική του «σαλαμιού» που κόβει φέτα φέτα -και όπου οι αντιδράσεις είναι εντονότερες απλώς οι «φετούλες» γίνονται απλώς λεπτότερες- όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Με τη συστηματική καταστροφή της παραγωγικής δομής. Με τη μαζική απαλλοτρίωση κάθε περιουσιακού στοιχείου, της ίδιας μας της στέγης, που θα πρόσφερε κάποια εξασφάλιση και ατομική ανεξαρτησία, ώστε να γίνουμε έρμαια στα χέρια των ισχυρών.

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανέναν σωτήρα, ντόπιο ή ξένο. Το παλιό αίτημα να γίνει επιτέλους ο λαός νοικοκύρης στο σπίτι του μπαίνει πιο ζωτικά, πιο επιτακτικά από ποτέ. Σήμερα που μας μετατρέπουν σε νοικάρη στο ίδιο μας το σπίτι, στην ίδια μας τη χώρα.

• Αυτό το αίτημα πώς μπορεί να υλοποιηθεί;

Μόνο από ένα ευρύ μέτωπο λαϊκής σωτηρίας, ένα ισχυρό παλλαϊκό μέτωπο, ανεξάρτητα από διαφορές. Τη νέα κατοχή, όπως και την παλιά, μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο ο ενωμένος και οργανωμένος λαός. Οργανωμένος σε ένα μέτωπο πολύμορφης δράσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Που θα συναρθρώνει αρχικά τις επιμέρους αντιστάσεις και τις τοπικές εξεγέρσεις, θα ενοποιεί και θα διευρύνει τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης και ανάσας. Θα συγκεντρώνει και θα οργανώνει τη λαϊκή οργή, με ένα συγκροτημένο, πειστικό μεταβατικό πρόγραμμα που θα εμπνέεται απ” το όραμα μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Αμεσα χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η απειλή της μαζικής λιμοκτονίας. Στη συνέχεια προέχει η αναδιάρθρωση της πρωτογενούς παραγωγής και συνολικά της παραγωγικής δομής στην κατεύθυνση της οικονομικής αυτοδυναμίας.

Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να μην ξεκινά από τη στάση πληρωμών του απεχθούς χρέους, μια και αυτό που προέχει είναι η επιβίωση και η αξιοπρεπής διαβίωση των ανθρώπων. Δεν μπορεί ακόμα να μην περιλαμβάνει δημόσιο έλεγχο των τιμών, της κίνησης κεφαλαίων, τον έλεγχο του τραπεζικού και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Αυτός ο έλεγχος πάνω στα μέσα παραγωγής, πάνω στη λήψη των αποφάσεων γύρω από τι, πώς και από ποιον θα παραχθεί το κοινωνικό προϊόν δεν μπορεί παρά να γίνει με ρήξη του υπάρχοντος συστήματος. Δεν μπορεί να γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορεί να γίνει δίχως ένα είδος εθνικού νομίσματος. Δεν μπορεί να γίνει δίχως έναν ριζικό γεωπολιτικό ανασχεδιασμό. Το ξεπέρασμα της σημερινής βαθιάς κρίσης προϋποθέτει και απαιτεί βαθιές αλλαγές.

• Αν ξεκινούσατε σήμερα την πολιτική σας διαδρομή, θα ακολουθούσατε την ίδια πορεία;

Αν ξεκινούσα σήμερα την πολιτική μου διαδρομή, θα εντασσόμουν ολόψυχα σ” αυτό το μέτωπο πολύμορφης δράσης που περιέγραψα προηγουμένως. Κάτι θα έβρισκα να κάνω στα πλαίσιά του. “Η θα πάλευα με όλες μου τις δυνάμεις για τη δημιουργία του και την αταλάντευτη συγκρουσιακή του κατεύθυνση ρήξης.

Ομως ξεκίνησα πολλά χρόνια πριν, απ” την πολιτική γέννησή μου στην εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 που σημάδεψε ανεξίτηλα όλη μου την πορεία. Ολη μου η πολιτική διαδρομή καθορίστηκε απ” το όνειρο της κοινωνικής χειραφέτησης που ενέπνευσε τόσες γενιές αγωνιστών, με κορύφωμα την απαράμιλλη γενιά του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.

Οι επιλογές μου είχαν πάντα τον ίδιο ανατρεπτικό ορίζοντα και καθορίζονταν από τις κάθε φορά πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, την εκάστοτε συγκυρία, και από τις ιστορικές αναγκαιότητες. Και για να απαντήσω σ” αυτό που υποδηλώνει η ερώτησή σας, θα προσθέσω ότι ο αναστοχασμός αυτών των επιλογών δεν σημαίνει απόρριψη ή άρνησή τους. Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου. Η κριτική τους θεώρηση -άμεση, αναγκαία και επείγουσα- είναι μια άλλη συζήτηση, την οποία πιστεύω ότι σύντομα θα μπορέσουμε να διεξαγάγουμε.

Μια και μιλάμε όμως για πολιτικές διαδρομές, θα ήθελα από αυτό το βήμα να κάνω ένα κάλεσμα.

Πρώτα προς τους πολιτικούς κρατούμενους. Που βρέθηκαν στη φυλακή για τη λαϊκή υπόθεση και γ” αυτό έχουν την ηθική αρμοδιότητα να μιλήσουν στην κοινωνία, στον πραγματικό αποδέκτη του λόγου τους, ξεπερνώντας τις εσωστρέφειες. Υστερα στους παλιούς φίλους και συντρόφους όλης της προσωπικής μου πολιτικής διαδρομής απ” το 1974. Μη λησμονάτε. Μη λησμονάτε αυτά για τα οποία παλέψαμε. Συστρατευτείτε στον καινούργιο αγώνα, τον μεγάλο.

Σε όλους τους αριστερούς που έχουμε το ίδιο όραμα. Τι καρτεράμε; Θα στεκόμαστε να βλέπουμε τη χώρα να ισοπεδώνεται, τον λαό να λιμοκτονεί, τα όνειρα των νέων να δολοφονούνται, επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι να τους υπερασπιστούμε; Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε δίπλα τους, επειδή δεν έχουμε ακόμα οργανωθεί αρκετά; Τους λέμε να περιμένουν, να περιμένουν μέχρι πότε; Τώρα είναι που πρέπει ν” αρχίσουν οι μεγάλοι, οι αποφασιστικοί αγώνες, για να τα χτίσουμε όλα απ” την αρχή, να ανατρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει, να απαλλαγούμε απ” την τραγωδία. Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό. Να διαφυλάξουμε τις μνήμες μας, την ιστορία μας, να σώσουμε τις ζωές, την αξιοπρέπεια. Να βάλουμε τέλος στον ζόφο, να δώσουμε καινούργια πνοή στην ελπίδα, να δώσουμε καινούργιο όνομα στο όνειρο.

• Τώρα, έπειτα από δέκα χρόνια απ” την απολογία σας στο δικαστήριο, θα κλείνατε με το ίδιο ποίημα του Παλαμά, «Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις…»;

Σήμερα, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Να θυμηθούμε λίγες λέξεις του: «Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι κι όσα πουλιά μισέψουμε σκιασμένα…». Σήμερα και πάλι είναι ο καιρός «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα».

http://www.efsyn.gr/

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Το βαθύ πέος της διαπλοκής

«Ο πιο ασφαλής δρόμος προς τα μεγάλα κέρδη περνούσε μέσα από τον εκφυλισμό του πνευματικού επιπέδου...», γράφει στο «Εκδότες χωρίς εκδότες» (εκδ. Πόλις) ο Αντρέ Σίφριν, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, αναλύοντας με παραδείγματα και ονόματα την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Αμερική όταν οι μεγάλες επενδυτικές εταιρίες και οι «βαρόνοι» των ΜΜΕ, έβαλαν χέρι στο βιβλίο. 

Επενδυτές σαν τον Murdoch και τον Newhouse, ιδιοκτήτες -ταυτόχρονα- εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, εταιριών παραγωγής βιντεοταινιών, κινηματογραφικών στούντιο, δισκογραφικών εταιριών, βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων, οι οποίοι, μέσα από τον έλεγχο της γνώσης, της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και κάθε σχετικής συζήτησης στο δημόσιο χώρο, όχι μόνο στηρίζουν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές και τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς, από την Θάτσερ και τον Μπλερ ως τον Κλίντον και τον Γκίνγκριτς, αλλά διαμορφώνουν και την κουλτούρα των πολιτών προκειμένου να αποδέχονται ως «φυσικό» και «μοναδικό» το καθεστώς διαφθοράς και να εκλέγουν ως εκπροσώπους τους αυτούς που απεργάζονται την εκμετάλλευση και ισοπέδωση τους, την καταστροφή του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων!

Γύρω τους, ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς, φέρνει σε πέρας αυτή την «αποστολή», με προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς. Στον αντίποδα, ο Σίφριν, εκδότης-μεταξύ άλλων- του Νόαμ Τσόμσκι, της Χάνα Αρεντ και του Χάουαρντ Ζιν, αναφέρει συγγραφείς που αρνήθηκαν να δώσουν τα βιβλία τους στους εκδοτικούς κολοσσούς, χάνοντας πολλά εκατομμύρια από προκαταβολές και δικαιώματα, και, επίσης, απέφυγαν να τα παρουσιάσουν στις μεγάλες αλυσίδες προτιμώντας τα μικρότερα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία που συμπιέζονται αφόρητα από τα τραστ.

Στην Ελλάδα, η υπερσυγκέντρωση εκδηλώθηκε στα ΜΜΕ με τον πιο παράνομο, κραυγαλέο και χυδαίο τρόπο. Δέκα «οικογένειες» υφάρπαξαν χάρη στους διεφθαρμένους πολιτικούς με τους οποίους διαπλέκονται, τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, οι οποίες ανήκουν εξ αδιαιρέτου στον ελληνικό λαό. Οι ίδιες «οικογένειες» ελέγχουν τις περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά πανελλαδικής κυκλοφορίας. Στις ίδιες «οικογένειες» παρέχει τις υπηρεσίες του «ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς», με ανταλλάγματα πάσης φύσεως: αμοιβές συνεργασίας, προώθηση βιβλίων, κοινωνική αναγνώριση και επαγγελματική ανέλιξη, μερίδιο εξουσίας και άλλες δελεαστικές προσφορές.

Οι εφημερίδες τους εκβιάζουν τους πολιτικούς και τροφοδοτούν την τηλεόραση με την οποία από κοινού απειλούν και τρομοκρατούν τους πολίτες, τα περιοδικά τους επίσης τροφοδοτούν τα κανάλια και, από κοινού, διαμορφώνουν τη μαζική κουλτούρα και ούτω καθεξής, με στόχο τη χειραγώγηση της κοινωνίας και την ανεμπόδιστη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Καμία κοινωνία δεν θα ανεχόταν οποιαδήποτε ληστρική επιδρομή χωρίς να έχει προηγουμένως παραπλανηθεί και αποχαυνωθεί τεχνηέντως.

Πάνω από 550 εκατομμύρια χρωστούν οι δέκα «οικογένειες» στις τράπεζες για τα ΜΜΕ τους, με δάνεια που παίρνουν χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις. Πάνω από 800 εκατ. είναι τα συνολικά τους χρέη σε ιδιώτες, στο δημόσιο, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ. 

Γιατί βγαίνει μια εφημερίδα σαν το Έθνος με καθημερινή κυκλοφορία 13 χιλιάδων φύλλων, λίγο πιο κάτω από τις πωλήσεις της Espresso;
Γιατί και πώς συνεχίζει ο Πήγασος με τραπεζικά δάνεια 170 εκατ. και συνολικά χρέη 213 εκατ. ευρώ;
Γιατί και πώς συνεχίζει να εκπέμπει ο Τηλέτυπος-Mega με χρέη στις τράπεζες 129 εκατ. και 194 εκατ. ευρώ προς κάθε κατεύθυνση;
Γιατί και πώς επιβιώνει ο ΔΟΛ με 135 εκατ. ευρώ τραπεζικό δανεισμό και συνολικές υποχρεώσεις 193 εκατ.;
Πώς ο όμιλος της Καθημερινής συνεχίζει με 92,8 εκατ. ευρώ χρέη σε τράπεζες και 144 εκατ. συνολικές υποχρεώσεις;
Πώς και με ποίων εντολές οι τράπεζες δανείζουν σε επιχειρήσεις που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιστρέψουν τα δανεικά;
Γιατί, άραγε, οι δημοσιογράφοι τους ξεσκίζονται στην καθεστωτική προπαγάνδα;
Και ποιοι είναι αυτοί οι πανεπιστημιακοί που τους αβαντάρουν και τους τροφοδοτούν με επιχειρήματα;
Κι από πού προέκυψαν οι συγγραφείς που έχουν αναλάβει τον εξωραϊσμό τους;

Τα ξέραμε αυτά, αλλά δεν το ψάξαμε αρκετά και δεν το ψάξαμε εγκαίρως. Δεν τους ξεμπροστιάσαμε, τόσα χρόνια, για να μην σπάσουμε αυγά ή γιατί υποτιμήσαμε τους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ και τα φερέφωνα τους που διορίστηκαν στα πανεπιστήμια και αλωνίζουν στις καθεστωτικές εφημερίδες και τηλεοράσεις.

Η απόπειρα να ελεγχθεί και το βιβλίο από τους ολιγάρχες των ΜΜΕ και των δημοσίων έργων και προμηθειών, έγινε και συνεχίζεται. Θύματα της απόπειρας, τα «Ελληνικά Γράμματα» και οι 90 εργαζόμενοι τους, μετά από ένα σύντομο, αλλά θανατηφόρο εναγκαλισμό τους από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, θύματα, επίσης, όλοι οι ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία που πλήττονται από τα εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων που διαθέτουν σε χαμηλότατες τιμές οι κυριακάτικες εφημερίδες για να διατηρήσουν υψηλές κυκλοφορίες.
Τώρα, όμως, το βιβλίο κινδυνεύει πάρα πολύ από την τεχνητή οικονομική κρίση διαρκείας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Λιγόστεψε ο κόσμος που έμπαινε στα βιβλιοπωλεία, λιγόστεψαν οι πωλήσεις, λιγόστεψαν και οι εκδόσεις.

Ο Θέμος Αναστασιάδης που πιάστηκε να βγάζει κρυφά λεφτά στο εξωτερικό και ο Πέτρος Κωστόπουλος που φέσωσε τη «μισή Αθήνα», υιοθετήθηκαν και προστατεύθηκαν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, σαν μετρ της γκλαμουριάς και της αποχαύνωσης, από τους βαρόνους.
Ο ρόλος τους ήταν πολύ σημαντικός στα χρόνια της μαζικής αποβλάκωσης, που η απαλλοτρίωση και αλλοίωση των συνειδήσεων ήταν βασική προϋπόθεση για να προετοιμαστεί το κατάλληλο έδαφος για την λεηλασία της Ελλάδας, τον εξανδραποδισμό της κοινωνίας, τη μαζική φτωχοποίηση, την υποβάθμιση της δημοκρατίας και την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.

Τα «πέη», οι «κώλοι», τα «βυζιά», οι «βίζιτες», οι «μπράβοι», τα «γκάτζετ» και οι «ουσίες» δεν άφηναν χώρο για «πολιτική συμμετοχή», «αισθητική αναζήτηση», «κριτική σκέψη», «ποιοτικές απαιτήσεις» και «διανοητικό προβληματισμό» στους καταναλωτές του λάιφ στάιλ.
Ο νέος τύπος πολίτη έπρεπε να αποκτήσει τα μειωμένα ανακλαστικά του πρόβατου που προορίζεται για σφαγή.
Το βλέπουμε στις συμπεριφορές των ανθρώπων που μεγάλωσαν με Κλικ, Νίτρο, Κοσμοπόλιταν, Max, Athens Voice κ.α., και με τις αντίστοιχες τηλεοπτικές εκπομπές, Πάνια, Λαμπίρη, Μελέτη, Μενεγάκη, Στεφανίδου κ.λπ..

Αυτοί, οι μικρομεσαίοι θιασώτες του λάιφ στάιλ, που διαμορφώθηκαν μ' αυτές τις «προδιαγραφές», μαζί με τους φοβισμένους συνταξιούχους, αποτελούν ακόμα, παρ' όλα τα πλήγματα που δέχονται από τις μνημονιακές εφαρμογές, υποστηρίγματα, παθητικά ή ενεργητικά, του διεφθαρμένου καθεστώτος. Μπορεί το λάιφ στάιλ να ξέφτισε και να χρεοκόπησε, αλλά οι παρενέργειες του δεν εξανεμίζονται το ίδιο εύκολα.

Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης - "Δρόμος της Αριστεράς" , Βαθύ Κόκκινο
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_4330.html

Κρύβουν δικογραφίες για τον Κεφαλογιάννη μεθοδεύοντας παραγραφή

Δύο δικογραφίες που αφορούν ευθύνες του Μανώλη Κεφαλογιάννη ως υπουργού έχουν φτάσει στη Βουλή από το 2010,αλλά δεν κινείται καμιά διαδικασία για να ελεγχθεί ο πρώην Υπουργός. Δεν είναι καν γνωστό αν ανακοινώθηκαν από τον Πρόεδρο της Βουλής στο Σώμα,ώστε να υπάρξει πρωτοβουλία βουλευτών για να ελεγχθεί ο Μανώλης Κεφαλογιάννης.

Η πρώτη δικογραφία απεστάλη με αριθμό πρωτοκόλλου 3254 στις 9 Αυγούστου 2010 και άλλη με αριθμό 4265 στις 5 Νοεμβρίου του 2010.Προέκυψαν μετά από μήνυση του πλοίαρχου του Λιμενικού Σώματος Δημήτρη Σκάλκου και είναι σοβαρές,αφού αποδεικνύουν παραθεσμική λειτουργία ομάδας γύρω από τον Υπουργό. Η ομάδα αυτή η οποία σύμφωνα με τον Πλοίαρχο λειτουργούσε με ευθύνη του διευθυντή του Μανώλη Κεφαλογιάννη, Ηλία Φιλιππακόπουλου,έκανε μεταθέσεις παρακάμπτοντας κάθε κανόνα αξιοκρατίας. Ο Σκάλκος κατέφυγε στον εισαγγελέα,ο οποίος έδωσε εντολή να παραδοθούν από το υπουργείο,όλα τα στοιχεία που αποκαλύπτουν την μισθοδοσία του Φιλιππακόπουλου αλλά και τη χρήση υλικού του Υπουργείου παρανόμως. Ο Κεφαλογιάννης αρνήθηκε να παραδώσει στην Εισαγγελία τα στοιχεία και έτσι σχηματίστηκε δικογραφία για παράβαση καθήκοντος η οποία διαβιβάστηκε τελικώς στη Βουλή.
Ο Ηλίας Φιλιππακόπουλος,όπως έχει αποκαλύψει το HOT DOC,είναι γνωστός υμνητής της Χούντας ,ο οποίος έστελνε στον Δικτάτορα Παπαδόπουλο συγχαρητήριες επιστολές. Όταν μάλιστα  η Ευρώπη αποκήρυξε τη χούντα αποπέμπτοντας την Ελλάδα απ το Συμβούλιο της Ευρώπης,ο Φιλιππακόπουλος αποκαλούσε τον Παπαδόπουλο ήρωα και τους Ευρωπαίους βάρβαρους.
Ο Φιλιππακόπουλος μετά από χρόνια απέκτησε συνδικαλιστική δράση αλλά καταγγέλθηκε ακόμη και από τη συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ.
Υπηρέτησε τελικώς στο γραφείο του Κεφαλογιάννη όταν έγινε βουλευτής.Έτσι η Ελληνική Δημοκρατία,πλήρωνε αυτόν που την κατέλυσε.Όταν ο Κεφαλογιάννης  έγινε Γραμματέας της ΝΔ,ο χουντικός Φιλιππακόπουλος έγινε Διευθυντής του,με τα λεφτά βεβαίως και πάλι της Δημοκρατίας.

Για χάρη του Χουντικού Φιλιππακόπουλου σχηματίστηκαν δικογραφίες κατά του Κεφαλογιάννη.Σε ένα από τα πολλά ντοκουμέντα,ο Φιλιππακόπουλος δίνει συγχαρητήρια στον δικτάτορα όταν η Ελλάδα αποπέμπεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης λόγω Χούντας

Η πολύ στενή σχέση Φιλιππακόπουλου-Κεφαλογιάννη,δημιουργεί διάφορα ερωτηματικά αλλά και ψιθύρους στην ίδια τη Ν.Δ.Οι ποινικές ευθύνες όμως του πρώην υπουργού δεν εξετάζονται ως σήμερα και για τις δύο δικογραφίες,υπάρχει μεθόδευση διαγραφής
Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η επιμονή κάποιου πολίτη και μάλιστα αξιωματικού του Λιμενικού Σώματος,καταφέρνει να φέρει τη Δικαιοσύνη μπροστά σε ένα πιθανό σκάνδαλο υπουργού.
Σκοντάφτει όμως στις πολιτικές μεθοδεύσεις.

http://www.blogger.com/

Αλλάζουν δήθεν τακτικές οι τράπεζες για τα κόκκινα δάνεια

Οι τράπεζες έχοντας ανακεφαλαιοποιηθεί με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων για να μπορέσουν να επιβιώσουν...τώρα φαίνεται πως θα  κάνουν "χάρες" σε όσους χρωστούν σε αυτές!
Με άλλα λόγια,ο απλός μεροκαματιάρης φορολογούμενος τις έσωσε απο την κατάρρευση και τωρα που δεν έχει χρήματα να αποπληρώσει τα δάνεια του,αυτές του χαϊδεύουν απλά το κεφάλι...

Όπως αναφέρει το Έθνος σε ένα πολυσύνθετο σχέδιο, για εξατομικευμένη αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργούν τα «κόκκινα» δάνεια, έχουν καταλήξει οι τραπεζίτες.
Είτε απελευθερωθούν οι πλειστηριασμοί είτε όχι, οι τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν τα δικά τους κριτήρια, τα οποία θα είναι κυρίως εισοδηματικά και περιουσιακά και όχι η αξία του σπιτιού. «Οι δανειολήπτες που έχουν πραγματικό πρόβλημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα», λένε χαρακτηριστικά τραπεζίτες στο «Εθνος της Κυριακής».
Το κυρίαρχο στοιχείο κάθε «λύσης, αφορά την πραγματική και μόνο οικονομική κατάσταση της οικογένειας, του φυσικού προσώπου και της επιχείρησης, με στόχο την ομαλοποίηση της αγοράς, την ανάσα των νοικοκυριών και την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας.
Οι ρυθμίζεις των τραπεζών είναι οι εξής:
- Πάγωμα καταβολής δόσεων για τους οικονομικά αδύναμους
- Πληρωμή μηνιαίας δόσης που θα αντιστοιχεί στο ποσό που θα πλήρωνε ο οφειλέτης αν νοίκιαζε σήμερα το συγκεκριμένο σπίτι.
- Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών από δάνεια
- Επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων, κατα βάση των στεγαστικών
- Μείωση της δόσης για 2 με 3 χρόνια, με το δανειολήπτη να πληρώνει μόνο τον τόκο που αντιστοιχεί στη δόση
- Συγκέντρωση οφειλών από καταναλωτικά και κάρτες σε ένα δάνειο,με προσημείωση ακινήτου το οποίο προσφέρει σχεδόν το μισό επιτόκιο από ότι το καταναλωτικό, ή σε συνδυασμό με επιμήκυνση δανείου.

http://www.koutipandoras.gr/

Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις για το σκάνδαλο των υποβρυχίων

Μία νέα πτυχή του σκανδάλου των υποβρυχίων της Ferrostaal έρχεται στο φως από απόρρητη έκθεση δικηγορικής εταιρίας μετά από παραγγελία της εταιρίας που πουλούσε τα σκάφη στην Ελλάδα, η οποία περιλαμβάνεται στη δικογραφία της εισαγγελίας του Μονάχου.
Σύμφωνα με την Real News, η έκθεση αποκαλύπτει διακίνηση μιζών ύψους 4,5 εκατομμυρίων ευρώ μετά το 2002, περίοδο που υπουργός Εθνικής Άμυνας ήταν ο Γιάννος Παπαντωνίου. Γίνεται αναφορά για "δεύτερη ομάδα της μίζας", με μέλη της τότε κυβέρνησης να ενορχηστρώνουν την πώληση των ελληνικών ναυπηγείων στη γερμανική εταιρία HDW.
"Όσοι εργάστηκαν στενά με την προηγούμενη κυβέρνηση μπορεί να καταλήξουν στα δικαστήρια. Κάποιες πηγές θεωρούν ότι οι αποκαλύψεις των μηχανορραφιών που έχουν γίνει πίσω από τις συμφωνίες του αμυντικού τομέα είναι απίθανες για τον εξής λόγο: Οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που ενορχήστρωσαν την πώληση στη HDW έχουν ασυλία απέναντι στον ελληνικό νόμο" καταλήγει η έκθεση.
Τα στοιχεία αυτά και των off shore εταιριών, που φέρονται να διακινούσαν τις "ωφέλιμες πληρωμές", βρίσκονται ήδη στην κατοχή των ανακριτών διαφθοράς που ερευνούν την υπόθεση.
news247.gr