Φτωχότερα γηρατειά από το 2014

Φτωχότεροι και γεροντότεροι θα είναι οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα από το 2014 εξαιτίας παλιότερων νομοθετικών ρυθμίσεων που τίθενται σε εφαρμογή με το νέο έτος. Βαριά η προίκα για τα άλλοτε υπερήφανα γηρατειά

Το νέο έτος φέρνει μαχαίρι σε επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ βοηθήματα, διακοπή της καταβολής του επιδόματος ΕΚΑΣ σε όσους συνταξιούχους είναι κάτω των 65 ετών, μειώσεις κύριων συντάξεων σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ και αλλαγές στον υπολογισμό συντάξεων, καθώς και στα πλασματικά έτη ασφάλισης. Πρόκειται για παλαιότερες νομοθετικές ρυθμίσεις που έχουν ήδη ψηφιστεί, με την πρόβλεψη ότι θα εφαρμοστούν εντός του 2014.

Ειδικά για τις επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ βοηθήματα, προβλέπεται η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού τους με συνέπεια την περικοπή και των δύο παροχών. Οι ρυθμίσεις για τις δύο αυτές παροχές θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα. 

Κύριες συντάξεις

Αναλυτικά, μεταξύ των παρεμβάσεων που ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου 2014, περιλαμβάνεται μείωση κύριων συντάξεων σε Δημόσιο - ΔΕΚΟ - τράπεζες. Πρόκειται για μείωση της τάξης του 1% του ποσοστού αναπλήρωσης και αφορά παλαιότερο νόμο του 2002 (3029/02), ο οποίος εφαρμόζεται σταδιακά από το 2008 και εντεύθεν με μειώσεις 1% κάθε έτος.

Η συγκεκριμένη μείωση αφορά τα έτη ασφάλισης που διήνυσε ο ασφαλισμένος από το 2008 και εντεύθεν, και όχι τα προηγούμενα. Έτσι ένας υπάλληλος που συμπληρώνει το 2014 στο Δημόσιο 35 έτη ασφάλισης θα συνταξιοδοτηθεί υπολογίζοντας τα 27 έτη με ποσοστό αναπλήρωσης 80% και μόνο τα 7 χρόνια με 73%.

Μειώσεις στις επικουρικές

Από το νέο έτος τα επικουρικά ταμεία είναι υποχρεωμένα να εφαρμόσουν τη λεγόμενη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος». Έτσι από το 2014 τα Ταμεία που παρουσιάζουν ελλείμματα θα πρέπει να προχωρούν σε «αυτόματες μειώσεις» των επικουρικών συντάξεων.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, ανά τρίμηνο θα πραγματοποιούνται μελέτες για τη βιωσιμότητα των φορέων επικουρικής ασφάλισης και αναλόγως θα προσαρμόζονται οι παροχές. Επιπλέον σε όλα τα επικουρικά ταμεία δημιουργούνται «ατομικοί λογαριασμοί», ώστε οι συντάξεις να αντιστοιχούν απολύτως στις εισφορές που έχει καταβάλει ο ασφαλισμένος κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου του.

Εφάπαξ βοηθήματα

Από το 2014 τίθεται σε εφαρμογή ο νέος τρόπος υπολογισμού του εφάπαξ βοηθήματος. Το τελικό ποσό του εφάπαξ που θα διαμορφώνεται με τον νέο υπολογισμό θα εξαρτάται από μια σειρά παράγοντες, ενώ θα λαμβάνονται υπόψη τόσο τα οικονομικά του κάθε Ταμείου (π.χ. έσοδα από εισφορές) όσο και η αναμενόμενη αποχώρηση ασφαλισμένων προς τη σύνταξη.

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα νέες μειώσεις στο καταβαλλόμενο ποσό, οι οποίες εκτιμάται ότι κατά μέσο όρο θα είναι 20%. Πάντως το υπουργείο Εργασίας εξετάζει τρόπους να περιοριστεί το ποσοστό της μείωσης του εφάπαξ, λαμβάνοντας υπόψη τα οικονομικά δεδομένα του κάθε Ταμείου για μία δεκαετία (αντί του έτους), προκειμένου να προσδιοριστεί το τελικό ποσό του εφάπαξ.

Ειδικό επίδομα

Διακόπτεται από την 1η Ιανουαρίου η καταβολή του ειδικού επιδόματος (ΕΚΑΣ) στους συνταξιούχους που είναι κάτω των 65 ετών. Οι δικαιούχοι του επιδόματος (που πληρούν τις εισοδηματικές και άλλες προϋποθέσεις) θα λάβουν εκ νέου το επίδομα όταν συμπληρώσουν το 65ο έτος της ηλικίας τους.

Συντάξεις ΟΓΑ

Μειώνεται κατά 4% το ποσό της βασικής σύνταξης του ΟΓΑ ενώ αυξάνεται κατά 2,5% η εισφορά των ασφαλισμένων του Ταμείου για τον κλάδο Υγείας.Σύμφωνα με τον Ν. 2458/97 οι ασφαλισμένοι του ΟΓΑ που θα συνταξιοδοτηθούν το 2014 θα λάβουν 4% μικρότερη βασική σύνταξη σε σχέση με εκείνη που λαμβάνουν όσοι συνταξιοδοτήθηκαν το 2013.

Πρόκειται για τη σταδιακή μείωση της βασικής σύνταξης (360 ευρώ), που ξεκίνησε το 2003 και θα ολοκληρωθεί το 2026 με ποσοστό 4% κάθε χρόνο. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η βασική σύνταξη του ΟΓΑ αναπληρώνεται από την κύρια σύνταξη και δεν επέρχεται ουσιαστική μείωση στο τελικό ποσό (360 ευρώ).

Προσαύξηση σύνταξης

Περιορίζεται το ποσοστό προσαύξησης της σύνταξης στο 2% για κάθε επιπλέον έτος για όσους θεμελιώνουν δικαίωμα ως τις 31 Δεκεμβρίου 2014. Κυρίως επηρεάζονται οι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ και οι μισθωτοί των Ταμείων ΔΕΚΟ - τραπεζών.

Πλασματικά έτη ασφάλισης

Επτά πλασματικά έτη θα μπορούν να εξαγοραστούν από το 2014 αντί των έξι ετών που ίσχυαν για το 2013. Οι ασφαλισμένοι που θεμελιώνουν δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2014 θα μπορούν να αναγνωρίσουν επτά πλασματικά έτη. Πρόκειται για τα πλασματικά έτη των νόμων 3863/2010 και 3865/2010, τα οποία αφορούν έτη σπουδών, τον στρατό, τον χρόνο γονικής άδειας, ανατροφής, ασθενείας, τακτικής ανεργίας ΟΑΕΔ, τα κενά ασφάλισης, τον χρόνο κύησης και λοχείας, τον πλασματικό χρόνο τέκνων κτλ.

Για την πλειονότητα των πλασματικών ετών το κόστος είναι 168 ευρώ για κάθε μήνα, ωστόσο υπάρχουν και ακριβότερες επιλογές, όπως είναι ο στρατός. Όσον αφορά το Δημόσιο, για την ταχύτερη έξοδο στη σύνταξη όσοι θεμελιώνουν δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2011 μπορούν να εξαγοράσουν τους πλασματικούς χρόνους των τέκνων, του στρατού και των σπουδών. Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι στον δημόσιο τομέα ο χρόνος των τέκνων (και ως πέντε χρόνια) υπολογίζεται ως επιπλέον. Επομένως τη νέα χρονιά μπορούν να αναγνωριστούν ως και 12 πλασματικά έτη (εκ των οποίων τα πέντε θα αφορούν τα παιδιά).

Αύξηση ορίων ηλικίας

Οι αλλαγές αγγίζουν δύο ομάδες ασφαλισμένων στο ΙΚΑ, αλλά και τους ένστολους υπαλλήλους, που κάνουν χρήση του δικαιώματος αποχώρησης χωρίς όριο ηλικίας.

Αναλυτικά, προβλέπεται αύξηση του ορίου ηλικίας των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ γυναικών που αποχωρούν με 10.000 ένσημα. Το 2014 θα απαιτούνται 40 χρόνια ή 12.000 ημέρες ασφάλισης και η συμπλήρωση του 62ου έτους για πλήρη και του 60ού έτους και 6 μηνών για μειωμένη.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι για τη λήψη της μειωμένης σύνταξης εξακολουθεί να ισχύει η προϋπόθεση συμπλήρωσης 100 ημερών πραγματικής ασφάλισης κατ' έτος την τελευταία πενταετία.

Βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα

Αυξάνεται το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ που υπάγονται στο καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Το μέτρο αφορά ασφαλισμένους με 10.500 μέρες, εκ των οποίων 7.500 στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Το όριο ηλικίας είναι σε άμεση συνάρτηση με το έτος θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Ειδικότερα, το 2014 καταβάλλεται πλήρης σύνταξη σε ηλικία 61 ετών και 6 μηνών και μειωμένη σε ηλικία 59 ετών και 6 μηνών.

Ο απαιτούμενος χρόνος ασφάλισης αυξάνεται και για όσους ένστολους υπαλλήλους επιθυμούν να κάνουν χρήση του δικαιώματος συνταξιοδότησης χωρίς όριο ηλικίας. Από την 1η Ιανουαρίου 2014 μπορούν να αποχωρήσουν - χωρίς όριο ηλικίας - με τη συμπλήρωση 30 ετών και 6 μηνών συντάξιμου χρόνου ασφάλισης.

Οι τρίτεκνοι ένστολοι, που συμπληρώνουν 20ετία, από την 1η Ιανουαρίου 2014 και μετά δεν θα έχουν ειδική μεταχείριση, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα έτη, και πλέον για τη θεμελίωση του δικαιώματός τους θα έχουν την ίδια συνταξιοδοτική μεταχείριση με τους λοιπούς στρατιωτικούς.

 

ΙΣΑ: Aυτές είναι οι προτάσεις των ισοδύναμων για να ανασταλεί το 25ευρο

«Πετάει το μπαλάκι» στον Υπουργό Υγείας, με συγκεκριμένες προτάσεις και περιμένει απαντήσεις.

Αναλυτική η πρόταση του ΙΣΑ: "Μέτρα «ισοδύναμα» για την εξοικονόμηση της νοσοκομειακής δαπάνης και για τον εξορθολογισμό του συστήματος Υγείας αντιπροτείνει ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών απέναντι στη λαίλαπα της οικονομικής μάστιγας του 25ευρου που πλήττει από 1 Ιανουαρίου 2014 όλους τους πολίτες που «ατύχησαν» να χρειαστούν νοσηλεία στο Σύστημα Υγείας.

Ο ΙΣΑ πρεσβεύει ότι η χάραξη της πολιτικής Υγείας πρέπει να γίνεται σε σεβασμό στην ασθένεια και στον ασθενή και με πρωταρχικό σκοπό την ίδια του τη ζωή, και καταγγέλλει τις πολιτικές κοινωνικού αυτοματισμού όπως η επιβολή του 25ευρου που οδηγούν σε αδιέξοδο τον ασθενή και διακυβεύουν την υγεία του σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Στα πλαίσια διαφύλαξης της Δημόσιας Υγείας καταθέτει τις προτάσεις του ως ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ ΛΥΣΕΩΝ, για την εξοικονόμηση των δαπανών μέσα από μια πολιτική υγείας που θα βασίζονται:

1. στην κλιμακωτή οικονομική επιβάρυνση βάσει εισοδήματος, δηλαδή στη δημιουργία μιας κοινής ηλεκτρονικής πλατφόρμας αλληλοενημέρωσης του TAXIS με την ΗΔΙΚΑ για την ανάπτυξη μιας κλιμακωτής επιβάρυνσης των ασθενών βάσει εισοδήματος, και όχι αδιακρίτως, με εξαιρέσεις τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού

2. σε πρωτόκολλα ελέγχου των νοσηλειών και των προμηθειών με κεντρικούς διαγωνισμούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς σε κάθε επίπεδο

3. στη δημιουργία και παρακολούθηση πρωτοκόλλων διαφύλαξης δημόσιας Υγείας ώστε να αποφεύγεται ο διπλασιασμός και τριπλασιασμός των ημερών νοσηλείας λόγω ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων

4. στην προαγωγή του θεσμού ημερήσιας νοσηλείας «one day clinic» στη Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμιας περίθαλψη

5.στην επέκταση και ενίσχυση των ΤΕΠ με προσωπικό και εξοπλισμό, ώστε να κρατούνται άρρωστοι για παρακολούθηση στα πλαίσια της βραχείας νοσηλείας έως 24 ώρες χωρίς να δεσμεύουν κρεβάτι στην κλινική

6. στη δημιουργία μιας ισχυρής Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης με Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου όπου θα παρακολουθούνται οι άρρωστοι σε δομές βραχείας νοσηλείας στις οποίες και θα εκτελούνται φαρμακευτικές αγωγές

7. Μέχρι οι προτάσεις να φέρουν λύσεις μέσα από τα ισοδύναμα, αιτούμεθα ως ελάχιστο μέτρο, να εξαιρεθούν από το 25ευρο και οι άνεργοι και να συμπεριληφθούν στην αριθμ.πρωτ.Υ4α/οικ.120068/31-12-2013 [ΑΔΑ ΒΛΓ2Θ-6Λ6] εγκύκλιό του Υπουργείου Υγείας που αναφέρει τις εξαιρέσεις στου χρόνιους πάσχοντες, τα ΑμεΑ και τους κρατουμένους.

Ο ΙΣΑ τονίζει ότι πολλοί ασθενείς που χρήζουν νοσηλείας, θα αποτραπούν από αυτή λόγω της αδυναμίας τους να πληρώσουν ακόμη και την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο. Γι αυτό ζητούμε την άμεση κατάργηση και αναστολή εφαρμογής της σχετικής διάταξης νόμου.

Πιστεύουμε στην ανάγκη εξορθολογισμού του Συστήματος Υγείας μέσα από μια ισότιμη πρόσβαση στην περίθαλψη για όλους τους πολίτες".

Πηγή: Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών

Μετά την Ανάπτυξη, τι; Μας χρειάζεται η αύξηση του ΑΕΠ;

«Μετά την ανάπτυξη». Αυτή ήταν η θεματική της διεθνούς ημερίδας στις 12 και 13 του περασμένου Ιούλη στις εγκαταστάσεις του Γαλλικού Κοινοβουλίου, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Francois Hollande. Βασικό ζήτημα συζήτησης των 250 συμμετεχόντων ήταν το αν η μακρά περίοδος διαρκούς αύξησης του ΑΕΠ, την οποία γνώρισαν οι χώρες της Δύσης, φτάνει στο τέλος της, και αν ναι, πώς μπορεί να εξασφαλισθεί η κοινωνική ευημερία υπό συνθήκες μη ανάπτυξης.Του Γιώργου Καλλή

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι  μια τέτοια συζήτηση  ξεκινά στη Γαλλία. O Hollande κέρδισε τις εκλογές του 2012 προτάσσοντας  μία σχετικά προοδευτική ατζέντα, υποσχόμενη την διατήρηση του κράτους πρόνοιας εν μέσω κρίσης. Στην κυρίαρχη  πολιτική λιτότητας, ο Hollande αντέταξε την πρόταση της «ανάπτυξης», μια Κεϋνσιανή δηλαδή πολιτική κρατικών επενδύσεων. Σύντομα όμως διαπίστωσε ότι η ευαγγελιζόμενη ανάπτυξη δεν ήταν δυνατή.

Η εμπειρία της Γαλλίας θέτει ένα καίριο ερώτημα για τους απανταχού Κεϋνσιανούς αριστερούς. Τι γίνεται αν δεν είμαστε πια στην δεκαετία του 30’ κατά την οποία έγραφε ο Κέυνς και η ροή δημόσιου χρήματος δεν αρκεί για να θέσει μια οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης; Δεν είναι παράλογη αυτή η υπόθεση. Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια οικονομία τόσο πιο δύσκολο είναι να αυξηθεί το ΑΕΠ της. Τι γίνεται επίσης αν υπάρχουν δομικά όρια; Ο οικονομολόγος Robert Gordon υποστηρίζει για παράδειγμα, ότι οι ταχείς ρυθμοί ανάπτυξης του 20ου αιώνα ήταν προϊόν τεχνολογικών και κοινωνικών καινοτομιών, όπως το αυτοκίνητο και η αστικοποίηση, που έχουν πια εξαντληθεί. Άλλοι αναφέρονται στην αυξανόμενη τιμή του πετρελαίου, ή τον εντεινόμενο ανταγωνισμό από τις οικονομίες της Ασίας. Τι γίνεται τέλος αν η ανάπτυξη όχι μόνο δεν είναι εφικτή, αλλά δεν είναι και επιθυμητή μιας και αύξηση του ΑΕΠ σημαίνει και αύξηση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, τα οποία είναι υπεύθυνα για την κλιματική αλλαγή; Υπό τέτοιες συνθήκες μη ανάπτυξης, τι εναλλακτικές λύσεις προς τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας μπορεί να έχει μια αριστερή κυβέρνηση η οποία θέλει να διατηρήσει το κοινωνικό κράτος;

Η εμπειρία της Γαλλίας θέτει ένα καίριο ερώτημα για τους απανταχού Κεϋνσιανούς αριστερούς. Τι γίνεται αν δεν είμαστε πια στην δεκαετία του 30’ κατά την οποία έγραφε ο Κέυνς και η ροή δημόσιου χρήματος δεν αρκεί για να θέσει μια οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης

«Πολλές», απάντησε κατά την παρουσίασή του στο συνέδριο ο Dan O’Neill, συγγραφέας του βιβλίου “Enough is Enough”, (σε ελεύθερη μετάφραση «Αρκετά, έχουμε ήδη αρκετά!»). Ο O’ Neill, μέλος της ομάδας για την «σταθερή οικονομία» του καθηγητή Herman Daly στις ΗΠΑ,αναφέρθηκε στη μείωση του ωραρίου εργασίας και την εγγύηση από το κράτος της εργασίας για όλους, στην μετατόπιση των φόρων από την εργασία προς την κατανάλωση των φυσικών πόρων, στην απαίτηση από τις τράπεζες να έχουν 100% αποθεματικά, στη θέσπιση βασικού εισοδήματος και ανώτερων και κατώτερων μισθών στις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, στον περιορισμό του επιζήμιου εμπορίου και των διεθνών ροών κεφαλαίου, στην κρατική προστασία των κοινών με την παράλληλη κατάργηση της ιδιοκτησίας στα κοινά αγαθά της γνώσης και της καινοτομίας και στην αντικατάσταση του ΑΕΠ με δείκτες οι οποίοι μετρούν την κοινωνική ευημερία και όχι μόνο την χρηματική αξία των αγορών και των πωλήσεων.

Ο υπεύθυνος του οικονομικού επιτελείου του Hollande Jean Pisani-Ferry βέβαια δεν φάνηκε να συγκινείται, χαρακτηρίζοντας Μαλθουσιανή και πεσιμιστική την αντίληψη ότι η ανάπτυξη έχει όρια και ότι φτάνει στο τέλος της. Άλλοι όμως ομιλητές, οι οποίοι επίσης βρίσκονται στην καρδιά του συστήματος, φάνηκαν να έχουν άλλη γνώμη. Ο Claude Bartolone για παράδειγμα, πρόεδρος του Γαλλικού Κοινοβουλίου, παραδέχτηκε ότι η Γαλλία βιώνει ένα τέλος εποχής, αλλά υποστήριξε ότι το τέλος της ανάπτυξης δεν είναι ανάγκη να φέρει το τέλος της προόδου, αφού η κοινωνική οικονομία μπορεί να προσφέρει λύσεις. Πιο αναπάντεχα, ο γνωστός οικονομολόγος του Columbia Jeffrey Sachs, παραδέχτηκε ότι η αύξηση του ΑΕΠ δεν είναι πια βιώσιμη για τον πλανήτη στο σύνολό του, και κάλεσε τους πολιτικούς να το αναγνωρίσουν. Η κάθε χώρα πρέπει να βρει το δικό της δρόμο προς την πρόοδο, είπε, και όχι να ακολουθεί «αυτήν που προηγείται».

Το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» φτάνει την ημερομηνία λήξης του, μιας και των δύο ο στόχος είναι μια ανάπτυξη την οποία δεν μπορούν πλέον να πετύχουν. Εναλλακτικές ιδέες υπάρχουν, και όχι μόνο αυτές τις οποίες ανέφερε ο O’ Neill αλλά και πολλές άλλες, ακόμα πιο ριζοσπαστικές. Γιατί όμως η εφαρμογή τους φαίνεται να ανήκει στην σφαίρα του φανταστικού;

Ίσως επειδή βιώνουμε ένα «τέλος της πολιτικής», ένα τέλος δηλαδή της πραγματικής πολιτικής επιλογής. Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα δεν επιτρέπει καμία παρεκτροπή από τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και του νεο-φιλελευθερισμού, απειλώντας με απομόνωση και τιμωρία, όποιο κράτος τολμήσει να το αμφισβητήσει.  Η αδυναμία, για να μην την πω ασημαντότητα των πολιτικών, αποτυπώθηκε στην ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στο ίδιο συνέδριο, ο οποίος ενώ άλλα ποιούσε τόσα χρόνια ως μέλος και αρχηγός Ελληνικών κυβερνήσεων, τώρα αναγνωρίζει ότι το κυνήγι της αύξησης του ΑΕΠ ήταν αχρείαστο και ήταν αυτό το οποίο οδήγησε την Ελλάδα στον άκρατο δανεισμό. Η πρόταση του για εμβάθυνση και αμεσοποίηση της δημοκρατίας ως απάντηση στην κρίση και την λιτότητα με έκανε να θυμηθώ την τραγική κατάληξη της προσπάθειας για δημοψήφισμα, μια θεμελιώδη δημοκρατική διαδικασία η οποία είναι πλέον αδύνατη υπό καθεστώς ελεύθερης ροής κεφαλαίων, η φυγή των οποίων μπορεί να οδηγήσει μια χώρα σε χρεωκοπία πριν καν αποφασίσει συλλογικά αν θέλει π.χ. να μείνει ή να φύγει από το Ευρώ.

Αυτό που λείπει δεν είναι οι ιδέες, οι εναλλακτικές προτάσεις και οι “καλές» προθέσεις. Ακόμα και οι αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, παρά την όποια αναδιανομή, έχουν αφήσει ανέγγιχτο το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, δεχόμενες αβίαστα τον ρόλο τους στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας ως οικονομίες εξαγωγής φυσικών πόρων, προσκολλημένες σε ένα παρωχημένο μοντέλο ανάπτυξης το οποίο στην θεωρία θα άλλαζαν. Αυτό που λείπει είναι μια μαζική και διεθνής κοινωνική δυναμική, ανάλογη με αυτή  του εργατικού κινήματος στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα,  που μέσα από τους αγώνες και την πολιτική του εκπροσώπηση όχι μόνο έθεσε φραγμούς στην διαρκή και αυτοκαταστροφική επέκταση του κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα πέτυχε, ενάντια στη λογική της αγοράς για συσσώρευση και μεγέθυνση, την αναδιανομή  και την κατάκτηση  δικαιωμάτων όπως η ελεύθερη παιδεία και υγεία, ο περιορισμός του ωραρίου, τα επιδόματα ανεργίας, οι ελάχιστοι μισθοί και  οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί. Χωρίς ένα κίνημα, το οποίο δεν θα περιορίζεται στο να ζητά μεγαλύτερη πίτα ή μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα,  αλλά θα εκφράζει την απαίτηση για μια ανθρώπινη και δίκαιη οικονομία, αλλά θα είναι διατεθειμένο να ζήσει και με λιγότερα προκειμένου να δει μια τέτοια οικονομία να πραγματώνεται, δύσκολα θα ξεφύγουμε από τη Σκύλλα της λιτότητας και τη Χάρυβδη της Ανάπτυξης.  

http://greeklish.info/gr/

Αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας, με παρέμβαση Σαμαρά, η επίσκεψη στην Αθήνα, της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου, που ερευνά τα πεπραγμένα της Τρόικα

Αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας (;), η επίσκεψη στην Αθήνα της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου , που ερευνά τα πεπραγμένα της Τρόικα, μετά από παρέμβαση του έλληνα Πρωθυπουργού Σαμαρά και του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιο, Σούλτς. 

 Πιο συγκεκριμένα, σε χτεσινό ενημερωτικό μήνυμα της Γραμματείας της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, αναφέρεται ότι «Ο Πρόεδρος Σούλτς και ο Πρωθυπουργός Σαμαράς, έχουν αποφασίσει ότι η επίσκεψη της αντιπροσωπείας θα πρέπει να αναβληθεί.», δημιουργώντας ποικίλα ερωτηματικά.

 Με αφορμή την αναβολή της επίσκεψης της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χουντής, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η παρουσία στην Αθήνα της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ερευνά τα πεπραγμένα της Τρόικα, θα χαλούσε τις φιέστες που ετοιμάζει η ελληνική κυβέρνηση για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα χαλούσε τις φιέστες του λεγόμενου success story του κ. Σαμαρά και του κ. Στουρνάρα.

Η παρουσία της Επιτροπής θα έδινε την ευκαιρία να ακουστούν ξανά τα ερωτήματα για τις τεράστιες ευθύνες όσων μας έβαλαν στα δεσμά των συνεχών μνημονίων και όσων χρησιμοποιούν τον ελληνικό λαό ως πειραματόζωο μιας νεοφιλελεύθερης και αυταρχικής Ευρώπης.

Ό,τι προσπάθειες και αν κάνουν, όμως, δεν μπορούν να αποφύγουν τα ερωτήματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αποφύγουν την οργή του ελληνικού λαού».

http://www.koutipandoras.gr/

Τι συνέβη με τα Λέοπαρντ;

Σε αποκαλύψεις σχετικά με τη γερμανική δικαστική έρευνα για την υπόθεση προμήθειας των170 Leopard 2 προχωρά το Γερμανικό περιοδικό der Spiegel.
Στη διαδικτυακή του έκδοση αναφέρει ότι με το θέμα έχει ασχοληθεί πριν από μια δεκαετία καιη εισαγγελία του Μονάχου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα λόγω άρνησης της Αθήνας να συνεργαστεί! 

«Η Εισαγγελία του Μονάχου διενεργεί προκαταρκτική έρευνα σε σχέση με πιθανή δωροδοκία στην υπόθεση προμήθειας των 170 Leopard 2 στην Ελλάδα το 2000» γράφει ο αρθρογράφος της. «Αφορμή η ομολογία του πρώην ανώτατου στελέχους στο ελληνικό υπουργείο Άμυνας, Αντώνιου Κάντα, ότι έδωσε 600.000 ευρώ στον έλληνα επιχειρηματία Θωμά Λιακουνάκο, ο οποίος από τη δεκαετία του 80 συνεργάζεται στενά με την εξοπλιστική εταιρεία Krauss – Maffei Wegmann (KMW)».

Μάλιστα, σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρεται ότι «οι ανακριτές από το Μόναχο εδώ και χρόνια βρίσκονται πίσω από τα ίχνη της εταιρείας για τις δωσοληψίες με την Ελλάδα. Μάλιστα στις 8 Νοεμβρίου του 2004 ο τότε επικεφαλής της εισαγγελίας ΄Αουγκουστ Στερν απέστειλε στην Ελλάδα αίτημα δικαστικής συνδρομής, υπ. αριθμόν 562 AR 67291/04. Μεταξύ άλλων με το ερώτημα εάν υπάρχουν στοιχεία για τυχόν πληρωμές από την εταιρεία Krauss – Maffei Wegmann. Η Αθήνα τότε αρνήθηκε να δεχθεί τη δικαστική συνδρομή», αναφέρει χαρακτηριστικά! 

Η έρευνα

Ως γνωστόν στην Ελλάδα ο φάκελος των Leopard 2 έχει ξανανοίξει μέσω έρευνας που διενεργούν οι εισαγγελείς κυρία Πόπη Παπανδρέου και κ. Αντώνης Ελευθεριάνος. 

Η υπόθεση της προμήθειας των αρμάτων μάχης τύπου Leopard-2 (αντιπρόσωπος Θωμάς Λιακουνάκος) είχε ερευνηθεί στο παρελθόν από τον νυν Οικονομικό Εισαγγελέα, κ. Παναγιώτη Αθανασίου (2003-2005), ο οποίος όμως είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν προέκυψε από την υπογραφή της επίμαχης σύμβασης το αδίκημα της «απιστίας». Ο εισαγγελέας ωστόσο στο πόρισμά του επισήμανε ότι υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις τέλεσης πράξεων δωροδοκίας. 

Αυτές ακριβώς τις ενδείξεις έχουν θέσει στο…μικροσκόπιο τους οι δυο εισαγγελείς, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, στις περίπου 500.000 σελίδες που αριθμεί η δικογραφία, ήδη έχουν εντοπίσει τις κατευθύνσεις στις οποίες πρέπει να κινηθούν προκειμένου να ακολουθήσουν τα μονοπάτια μιας προμήθειας «μαμούθ» που εκτιμάται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, σε περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ.

Ο «σκυλοκαβγάς» για την προμήθεια

Η μίζα των 60 εκατ. αποκαλύφθηκε χάρη σε μια δικαστική διένεξη των αντισυμβαλλόμενων η οποία αποκάλυψε όλο το παρασκήνιο. H εταιρία International Bartetand Offset Service Corporatio(IBOS) που είχε ως διαχειρίστρια την εταιρεία Transat Maritime στο Μονακό, σύμφωνα με την επίμαχη 7σέλιδη συμφωνία «είναι υπεύθυνη για την υποστήριξη της γερμανικής KMW, αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταβάλει στην EvanstoGroup Ltd, με έδρα στις βρετανικές Παρθένους Νήσους, «προμήθεια της τάξεως του 3% της καθαρής αξίας των προϊόντων (60,6 εκατ. ευρώ), που θα παραδώσει η KMW.

Αυτό χαρακτηρίστηκε από δημοσιεύματα ως κόλπο για να μην αφήσει… ίχνη η υπέρογκη προμήθεια και οι αποδέκτες της. Η Evanston Ltd, ωστόσο, δεν έλαβε ποτέ τα χρήματα με αποτέλεσμα να προσφύγει στο διαιτητικό δικαστήριο το 2003 διεκδικώντας αυτά τα χρήματα με αποτέλεσμα να αποκαλυφτεί και η σύμβαση και η προμήθεια. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, οι δυο εισαγγελείς απευθύνουν τα πρώτα αιτήματα δικαστικής συνδρομής προς τα κράτη-έδρες των δυο εταιριών. Για την ιστορία η διαμάχη των δύο υπεράκτιων εταιριών για το 3% της προμήθειας έκλεισε εξωδικαστικά με άγνωστο, όμως, τρόπο.

http://www.e-reportaz.gr/

Χαστούκι του Spiegel στον Σαμαρά: Η Ελλάδα είναι αποτυχημένο κράτος, σαν το Πακιστάν

Τα πυρά του γερμανικού Τύπου συγκεντρώνει ο Ελληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με τοπ περιοδικό Spiegel να είναι ιδιαιτέρα καυστικό στα σχόλια του τόσο απέναντι στον πρωθυπουργό, όσο και απέναντι στην κυβέρνηση.
Συγκεκριμένα το γερμανικό περιοδικό χαρακτηρίζει τον κ.Σαμαρά
«κατά φαντασίαν θεραπευμένος» και διερωτάται: «Η Ελλάδα, το πλήρες μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μία αναπτυσσόμενη χώρα; Μάλιστα ένα 'αποτυχημένο κράτος' (failed state) όπως το Αφγανιστάν και σύντομα ίσως και το Πακιστάν»;

Η κριτική όμως δεν σταματάει εκεί αφού καταλογίζει στασιμότητα στο πεδίο της δημοσιονομικής εξυγίανσης στην Ελλάδα διακρίνει το περιοδικό Spiegel, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού.

Όπως σχολιάζει το γερμανικό περιοδικό, οι 'θετικοί απολογισμοί' από ελληνικής πλευράς «εξυπηρετούν τις περισσότερες φορές ως πάτημα για την επόμενη διεκδίκηση –αυτή τη φορά μίας δεύτερης απομείωσης χρέους». Προσθέτει μάλιστα πως αν και η Ελλάδα κατάφερε να βελτιώσει ορισμένους οικονομικούς δείκτες, πίσω από αυτούς τους αριθμούς παραμένει αυτό που ήταν: μία χώρα χωρίς κράτος, τουλάχιστον χωρίς αποτελεσματικό κράτος. Ο αρθρογράφος τονίζει πως όποιος έχει σαφή εικόνα της διοίκησης, της δικαιοσύνης και της πολιτικής στην Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να αμφιβάλλει ότι η Ελλάδα θα εξυγιανθεί κάποτε.

Παράλληλα όπως αναφέρει και η DW το γερμανικό περιοδικό αναφέρεται στη μετακίνηση του εντεταλμένου της γερμανικής κυβέρνησης για την ελληνογερμανική συνεργασία σε επίπεδο δήμων και κοινοτήτων, Χανς-Γιοάχιμ Φούχτελ, από το υπουργείο Εργασίας στο υπουργείο Αναπτυξιακής Βοήθειας. Μάλιστα σημειώνει ότι η μετακίνηση του Φούχτελ αποτελεί ενδεχομένως μία σύμπτωση στις ανακατατάξεις που επέφερε ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού».

Το Spiegel υπογραμμίζει ότι παράγοντες των Βρυξελλών εκτιμούν ότι η Ελλάδα ενδέχεται να χρειαστεί από το 2015 ένα ακόμη πρόγραμμα βοήθειας 8 έως 10 δισ. ευρώ. «Ωστόσο, ο Αντώνης Σαμαράς υπόσχεται με αυτοπεποίθηση μία προεδρία 'της ελπίδας', μιλώντας φυσικά για τη χώρα του, η οποία φέρει μαζί της για το διάστημα της εξάμηνης προεδρίας έναν θετικό απολογισμό».

iefimerida.gr

Τα πραγματικά λάθη της Ευρώπης

Τα πραγματικά λάθη της Ευρώπης και οι συνέπειές τους: Το κρίσιμο πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην σημερινή φάση βαθιάς κρίσης που περνά –η οποία δεν έχει μόνον οικονομικά αίτια– είναι η αταβιστική συνήθεια που έχει να προσπαθεί να βρει λύσεις με θεσμικά και άλλα εργαλεία της δεκαετίας του 1950. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα έγκειται στο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δεν θέλει να αντιμετωπίσει το μέλλον της με κριτήρια του 21ου αιώνα, επιμένοντας στο παρελθόν –που είναι πιο βολικό, από πολιτικής πλευράς. Ωστόσο, το καίριο ερώτημα είναι: μπορεί αυτή η τακτική να συνεχιστεί, από την στιγμή που είναι ολοφάνερη η αποτυχία της;

Σήμερα η Ευρώπη αντιμετωπίζει μία από τις πιο σοβαρές κρίσεις της μεταπολεμικής της ιστορίας, φέροντας μεγάλες ευθύνες γι αυτό που τής συμβαίνει.

Το πρώτο σημαντικό λάθος ήταν η μεσογειακή διεύρυνση της Ευρώπης (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία), η οποία έγινε με πολιτικά κριτήρια, χωρίς όμως η τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα να έχει στοιχειώδη πολιτική διάσταση. Η Συνθήκη της Ρώμης προέβλεπε την δημιουργία μιας κοινής αγοράς, στόχος της οποίας ήταν να τεθούν υπό έλεγχο στην τότε Ευρώπη των Έξι οι παραγωγές άνθρακος, χάλυβος και ατομικής ενέργειας, με παράλληλη γενναιόδωρη ενίσχυση της γεωργίας των χωρών μελών, ώστε η νέα οντότητα να μην αντιμετωπίσει στο μέλλον κρίσεις ελλείψεως αγροτικών προϊόντων και συναφών ειδών διατροφής, ενισχύοντας έτσι και τα αγροτικά εισοδήματα.

Η πολιτική αυτή, που χρηματοδοτήθηκε γενναιόδωρα από την βιομηχανική Δυτική Γερμανία προς όφελος της Γαλλίας και της Ιταλίας, είχε τα όριά της –όχι χωρίς ισχυρές τριβές. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όμως, η αρχική Οικονομική Κοινότητα των Έξι διευρύνθηκε προς τον βορρά, και κυρίως προς την μείζονα νησιωτική Ευρώπη, ήτοι την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Από δε τον ευρωπαϊκό βορρά, τελικά μόνον η Δανία έγινε μέλος της τότε ΕΟΚ, με την Νορβηγία να αποφασίζει να μείνει εκτός.

Europe's mistakesΗ διεύρυνση αυτή έφερε στο εσωτερικό της τότε ΕΟΚ το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αποφάσισε να γίνει μέλος της για λόγους οικονομικού και πολιτικού καιροσκοπισμού, παρά για να συμβάλλει στην οικοδόμηση μιας «άλλης» Ευρώπης. Δηλαδή της Ευρώπης που είχαν οραματιστεί οι πατέρες της, όπως ο Ζαν Μονέ και ο Ρομπέρ Σουμάν. Εξάλλου, ακόμα και σήμερα οι Βρεταννοί αποφεύγουν να αναφέρονται στα δύο αυτά πρόσωπα, πρώτον γιατί είναι Γάλλοι και, δεύτερον, γιατί διαφωνούν με τις ιδέες τους. Παρόλα αυτά, στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) το Ηνωμένο Βασίλειο πρωτοπορεί στην εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου και του κεκτημένου που απορρέει από αυτό.

Από την άλλη πλευρά, το Λονδίνο ήθελε να είναι παρόν στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, πρώτον, για να εμποδίζει μία πιθανή πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και, δεύτερον, για να παρακολουθεί από πιο κοντά την πορεία της ευρωπαϊκής βιομηχανικής υπερδυνάμεως που είναι η Γερμανία. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ο έρπων αντιγερμανισμός στην Ευρώπη έχει αγγλοσαξωνικές καταβολές, που τοποθετούνται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση του «Τείχους του αίσχους» και την συμφωνία Κολ-Μιττεράν για την επανένωση της Γερμανίας –με σοβαρό αντάλλαγμα την είσοδο της τελευταίας στην ευρωζώνη, παρά την αντίθετη άποψη της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Όμως, πριν την επανένωση των Γερμανών, η ΕΟΚ είχε διαπράξει το λάθος να διευρυνθεί προς την Μεσόγειο εντάσσοντας στους κόλπους της την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, με αμιγώς, όπως προαναφέραμε, πολιτικά κριτήρια. Οι πρωτεργάτες αυτής της σημαντικής τότε διευρύνσεως, οι κ.κ. Χέλμουτ Σμιτ και Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, πίστεψαν ότι με τις απαραίτητες μεταφορές πόρων στις μεσογειακές χώρες αυτές θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να καλύψουν εν μέρει το χάσμα που τις χώριζε από τον κοινοτικό μέσον όρο. Αυτό σίγουρα θα μπορούσε να συμβεί, αν υπήρχε ο απαραίτητος έλεγχος από τα κοινοτικά όργανα και αν οι χώρες που εδέχοντο την κοινοτική διαρθρωτική βοήθεια ήθελαν όντως να καλύψουν το χάσμα που τις χώριζε από τους κοινοτικούς μέσους όρους.

Ιδιαίτερα στην ελληνική περίπτωση, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η χώρα μας κυριολεκτικά κατασπατάλησε περί τα 300 δισεκατ. ευρώ καθαρές κοινοτικές εισροές για να δημιουργήσει μία κομμουνιστικού τύπου οικονομία-εξάμβλωμα, η οποία σήμερα καταρρέει –χωρίς, όμως, να διαθέτει και τις απαραίτητες δομές ώστε μετά την κατάρρευσή της να μπορέσει να αναγεννηθεί. Μπορεί, χάρη στα πολύ αυστηρά μέτρα λιτότητας, η χώρα να παρουσιάζει θετικά αποτελέσματα σε μακροοικονομικό επίπεδο, πλην όμως τα επιτεύγματα από διαρθρωτικής πλευράς είναι πενιχρά. Χρειάζονται λοιπόν επείγουσες και ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές για να φανεί φως στο βάθος του τούνελ… 

Ένα άλλο σοβαρό λάθος της Ευρώπης ήταν η διεύρυνσή της προς την ανατολική και κεντρική πλευρά της, μαζί με την Κύπρο και την Μάλτα. Η διεύρυνση αυτή έγινε εκ νέου με πολιτικά κριτήρια και ερήμην κάποιων πολιτικών και άλλων πραγματικοτήτων. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μελέτησαν σχεδόν καθόλου τα πολιτικά ήθη και έθιμα που είχαν δημιουργηθεί στις πρώην κομμουνιστικές χώρες στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και θεώρησαν ότι αυτά μπορούσαν μέσα σε χρόνο ρεκόρ να προσαρμοστούν στα αντίστοιχα δυτικοευρωπαϊκά. Επίσης, ελάχιστη γνώση έδειξαν να έχουν και για την κυπριακή πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα, αλλά και για τις νοοτροπίες που κυριαρχούν στο νησί της Αφροδίτης.

Ακόμα χειρότερα, πίστεψαν ότι οι προαναφερόμενες διαφορές θα διορθώνονταν από την στιγμή που οι δέκα νέες χώρες θα ήσαν μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας ή πολιτικο-οικονομικής λέσχης κατά τους αγγλοσάξωνες. Δυστυχώς, η πραγματικότητα εξελίσσεται διαφορετικά από τις προβλέψεις των «αρχιτεκτόνων της Ευρώπης». Οι νέες χώρες μέλη απέχουν αρκετά από τον ευρωπαϊκό κορμό, όχι τόσο οικονομικά όσο πνευματικά και πολιτιστικά. Ακόμα χειρότερα, στις χώρες αυτές είναι παντελώς άγνωστη και η μακραίωνη ευρωπαϊκή ιστορία. Στην Κύπρο δε ειδικά, υπάρχει και ένα ισχυρό αντιευρωπαϊκό κέντρο, που είναι η Εκκλησία της Κύπρου.

Σήμερα λοιπόν όλα τα παραπάνω συσσωρευμένα ελλείμματα –με σπουδαιότερο το έλλειμμα της εντατικής επικοινωνίας με τις κατά χώρα κοινωνίες των πολιτών– συνιστούν ένα εξαιρετικά επικίνδυνο κοκτέϊλ για την ευρωπαϊκή συνοχή, η οποία, όπως αναγνωρίζει και η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κυρία Βιβιάν Ρέντινγκ, είναι ίσως το σοβαρότερο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που, έστω και την τελευταία στιγμή, ενόψει των Ευρωεκλογών του 2014, η Επιτροπή επιχειρεί να έλθει σε διάλογο με τις κοινωνίες των πολιτών –οι οποίες, παραζαλισμένες όπως είναι, αποτελούν εύκολη βορά για τις δυνάμεις του αντιδημοκρατικού λαϊκισμού, αυτές που σε τελευταία ανάλυση απεργάζονται και το τέλος της Ευρώπης.

Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος 
terra papers
 

Η μεγαλοπρεπής τσόντα του Σουλεϊμάν

 Του Περικλή Κοροβέση

Είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν συμμερίζονται την άποψη πως η Ελλάδα πέρασε τετρακόσια χρόνια φρικτής σκλαβιάς κάτω από τον βάρβαρο ζυγό των Τούρκων. Ζούσαμε σε σκοτάδι αμάθειας και γι’ αυτό επινοήσαμε το κρυφό σχολειό από φωτισμένους καλόγερους που μας κράτησαν Ελληνες και χριστιανούς. Και φυσικά οι βάρβαροι Τούρκοι ουδέποτε έπαψαν να μας απειλούν. Και γι’ αυτό χρειάζεται η αμυντική θωράκιση της χώρας μας. Ολα αυτά, βέβαια, είναι ένας ανιστόρητος μύθος που καλλιεργείται από εθνικιστές όλου του πολιτικού φάσματος, με κύριους ωφελημένους την Ακρα Δεξιά και τους νεοναζιστές.

Ας βάλουμε μερικά ερωτήματα σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο που έχει ενδώσει σ’ αυτό τον... μύθο, χρησιμοποιώντας αδιάσειστα στοιχεία. Η Τουρκία συγκροτήθηκε ως κράτος το 1923, συνεπεία της Επανάστασης των Νεότουρκων το 1912, που επέβαλε στον σουλτάνο Αβδούλ-Χαμίτ ένα Σύνταγμα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Οταν ήρθαν στην εξουσία, με τον Κεμάλ πρόεδρο της Δημοκρατίας, έδιωξαν τον σουλτάνο, κατάργησαν τη θρησκευτική παιδεία, απαγόρεψαν την πολυγαμία και έδωσαν τα ίδια δικαιώματα στις γυναίκες. Το κράτος πια δεν είναι ισλαμικό, αλλά πολιτικό, εγκαταλείπουν το αραβικό αλφάβητο και το αντικαθιστούν με το λατινικό, ενώ αλλάζουν και το ημερολόγιό τους και στη θέση του βάζουν το γρηγοριανό. Δηλαδή, αυτό που χρησιμοποιούμε και εμείς. Και ο Μουσταφά Κεμάλ, με απόφαση του Κοινοβουλίου, γίνεται Ατατούρκ, δηλαδή πατέρας όλων των Τούρκων.

Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος που ιδρύθηκε το 1923 να μας κατακτήσει το 1453; Την Ελλάδα κατέκτησε ή την Κωνσταντινούπολη βάζοντας οριστικό τέλος στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Μήπως μπερδεύουμε σκοπίμως του Οσμανήδες με το τουρκικό κράτος; Ξέρει κανείς να μας πει πού και πότε υπήρξε Τουρκική Αυτοκρατορία; Για να δούμε τώρα τι μας λέει και η Ιστορία. Το 1299, ο Οσμάν ή Οθμάν, επικεφαλής ενός μικρού εμιράτου, αρχίζει σιγά σιγά να κατακτά βυζαντινές εκτάσεις χτίζοντας την αυτοκρατορία του, στην οποία δίνει το όνομά του: Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οπως έκανε και ο Τσιν (Chin) με την Κίνα (China).

Στο απόγειό της, στα τέλη του 17ου αιώνα, με τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, γίνεται μια τεράστια παγκόσμια δύναμη και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρωπαϊκής Ιστορίας (ασχέτως αν δεν διδάσκεται). Από την Ουγγαρία, την Κροατία, τη Βοσνία μέχρι την Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν. Ολη η Β. Αφρική στα χέρια τους, από Τυνησία μέχρι Υεμένη, με τον ενδιάμεσο χώρο δικό τους. Μπροστά σε αυτές τις αχανείς εκτάσεις, αυτό που λέμε Ελλάδα ήταν μια μικρή επαρχία, όπως ήταν και επί Ρωμαίων και Βυζαντινών. Καμιά εθνική γλώσσα δεν είχε απαγορευτεί και καμιά θρησκεία. Και μην ξεχνάμε πως οι διωκόμενοι Εβραίοι από όλη την Ευρώπη, και ιδίως από την Ισπανία, βρήκαν άσυλο σε οθωμανικά εδάφη. Ο μεγάλος επαναστάτης Ρήγας Φεραίος δεν είχε υπόψη του κανένα εθνικό κράτος. Ηθελε μια αντι-αυτοκρατορία, με τη μορφή της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Η εθνική ιδέα είναι απαραίτητη για έναν απελευθερωτικό αγώνα, αλλά το έθνος εδραιώνεται μετά την ίδρυση του κράτους. Αφορμή για όλα αυτά είναι το αγαπημένο σίριαλ του ελληνικού λαού, που απ’ ό,τι μαθαίνω κάνει θραύση και στην Τουρκία -είναι μια χολιγουντιανή, σε κακέκτυπο βέβαια, παραχάραξη της Ιστορίας.

Ο Σουλεϊμάν ήταν ένας μεγάλος πολιτικός, στρατιωτικός, νομοθέτης (έτσι τον λένε οι Τούρκοι) που έφτασε την αυτοκρατορία του στην απόλυτη ακμή της. Αυτό όμως δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τους λαούς της αυτοκρατορίας του. Πείνα, φόροι, τυραννία, εύκολες σφαγές, βασανιστήρια, φυλακές, ανασκολοπισμοί. Δηλαδή είχε την ίδια συμπεριφορά με κάθε άλλο αυτοκράτορα. Γιατί όσο πιο μεγάλη είναι η εξουσία τόσο πιο μεγάλη είναι η τυραννία. Κάθε αυτοκράτορας έχει μέσα του, στο DNA του, λίγο ή πολύ, κάτι από Χίτλερ.

Το σίριαλ εστιάζεται κυρίως στο χαρέμι και τις σουλτάνες του Σουλεϊμάν και κάνει παιδαριώδεις αναφορές στα ιστορικά γεγονότα. Και δεν μαθαίνουμε τίποτα από την Ιστορία. Γινόμαστε ερευνητές του χαρεμιού και σκεφτόμαστε τι να γίνεται άραγε μέσα στο χαρέμι και ο φακός δεν μας το δείχνει. Και έτσι έχουμε ένα είδος τσόντας με φερετζέ, κατάλληλο για όλες τις ηλικίες. Από τη γιαγιά ώς τον εγγονό. Και από αυτούς τους τηλεθεατές ένα 27% πρέπει να ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ας γυρίσουμε στην Τουρκία και στους εξοπλισμούς. Η χώρα αυτή είναι 16η οικονομική δύναμη στον κόσμο και έχει 90 εκατ. κατοίκους. Μπορεί να κάνεις πόλεμο με μια τέτοια χώρα; Και μπαίνει το πρόβλημα των εξοπλισμών. Τι χρειάζονται; Μήπως αξίζουν μόνο για τις μίζες των πολιτικών; Και δυστυχώς αυτό είναι βέβαιο. Εχουμε πια και τις αποδείξεις.

http://www.efsyn.gr/ 

Το 2014 θα είναι διαφορετικό

Ολα τα σημάδια, εσωτερικά και εξωτερικά, δείχνουν ότι το 2014 θα είναι μια χρονιά-καμπή για την ελληνική περιπέτεια. Η τρόικα θα αποχωρήσει πριν από το καλοκαίρι, το μνημόνιο θα κλείσει τον κύκλο του, αλλά η χώρα θα εξακολουθήσει να βρίσκεται υπό επιτήρησιν, συνομολογημένα, έως ότου φτάσει το χρέος της στο 75% του ΑΕΠ.

Το τέλος του μνημονίου όμως εκτιμάται ότι θα βρει τη χώρα με χρηματοδοτικό κενό, στο μέτρο που δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Αυτό είναι το ένα κομβικό σημείο στη σχέση της χώρας με την Ε.Ε.: Θα δοθεί πρόσθετη χρηματοδότηση; Θα γίνει αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους; Θα επιμηκυνθεί περαιτέρω η λήξη του χρέους; Θα συναφθεί μορατόριουμ αποπληρωμής τόκων για ένα διάστημα; Κάτι απ’ όλα ή κάτι παρόμοιο θα πρέπει να συμβεί, εφόσον ουσιαστικά όλοι αναγνωρίζουν ότι το πρόγραμμα έχει αποτύχει στον βασικό του στόχο, δηλαδή να μειώσει το χρέος. Πρόβλημα χρηματοδότησης πιθανόν να εμφανισθεί εντός του έτους και στις τράπεζες, οι οποίες θα χρειασθούν επιπλέον κεφαλαιοποίηση με την καταγραφή όλων των κόκκινων δανείων.

Το άλλο κομβικό σημείο είναι η πολιτική κατάσταση κατά τον χρόνο ολοκλήρωσης του μνημονίου, διότι τότε ακριβώς θα έχουμε διπλή εκλογική αναμέτρηση: για περιφερειακές-δημοτικές αρχές και για Ευρωκοινοβούλιο. Οι κάλπες αυτές τυπικά δεν θα βγάλουν νέα κυβέρνηση, αλλά ασφαλώς θα καθορίσουν την πολιτική επιβίωση της υπάρχουσας. Είναι δε πολύ πιθανόν η αξιωματική αντιπολίτευση να προηγηθεί με διαφορά μεγαλύτερη από όση καταγράφουν τώρα οι δημοσκοπήσεις. Σε τέτοια περίπτωση, αργά ή γρήγορα θα δρομολογηθούν εθνικές εκλογές, πιθανότατα στο τέλος του καλοκαιριού.

Τρίτο κομβικό σημείο, με κρυφή σημασία, κατά τον ίδιο χρόνο, τον Μάιο, θα είναι η λήξη της θητείας του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Ο κ. Προβόπουλος θα απέλθει, έχοντας ολοκληρώσει την πιο επώδυνη αποστολή κεντρικού τραπεζίτη στη σύγχρονη ιστορία: το άγριο κούρεμα των Ελλήνων ομολογιούχων ― ιδιωτών, ασφαλιστικών ταμείων και κοινωφελών ιδρυμάτων. Ο διάδοχος του θα κληθεί να διαδραματίσει έναν αναλόγως δύσκολο ρόλο, ισορροπώντας ανάμεσα στον τυπικό προϊστάμενό του, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τα διευρωπαϊκά συμφέροντα, και στο εθνικό συμφέρον, όπως θα εκφράζεται από την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Ενδεχόμενη δυσαρμονία θα προκαλέσει μείζον πολιτικό πρόβλημα.

Ολα αυτά τα ήδη δύσκολα θα συμβαίνουν σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον επίσης δύσκολο και ρευστό: οι διαδικασίες για την τραπεζική και οικονομική-πολιτική ενοποίηση εντός της Ε.Ε. θα προχωρούν με αποκλίσεις, με κόπο και δισταγμούς, με αναβολές, όπως είδαμε και στη Σύνοδο Κορυφής της 19ης Δεκεμβρίου, καθώς κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη θα κρατούν την αναπνοή της έως τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου.

Αναλόγως δύσκολο και ρευστό θα είναι και το εγχώριο περιβάλλον, με μια μείζονα διαφορά: ο χρόνος εδώ είναι πολύ πιο λιγοστός, διότι δεν είναι πια τυπικά πολιτικός, δεν υπάρχει περιθώριο τακτικών καθυστερήσεων· για μέγα μέρος του πληθυσμού είναι χρόνος υπαρξιακός, οι πολίτες κινούνται ήδη στα όρια της επιβίωσης, στο χείλος του αφανισμού. Αυτή η κατεπείγουσα συνθήκη βίου διαμορφώνει απρόβλεπτες συμπεριφορές στο πολιτικό πεδίο. Το 2014 θα το θυμόμαστε διαφορετικά μετά την τρικυμιώδη τριετία του σοκ, σαν κορύφωση και έξοδο ή σαν απαρχή άλλης τρικυμίας.

http://vlemma.wordpress.com/

Την «έκανε τη δουλειά του»!

Τον Αύγουστο του 2013 σε μια από τις καθημερινές, επαναλαμβανόμενες τηλεοπτικές του εμφανίσεις στα μέσα μαζικής εξαπάτησης, ο παρανοϊκός τηλε-βιβλιοπώλης που παριστάνει τον υπουργό Υγείας, απαντώντας στο ερώτημα περί επερχόμενης αύξησης του εισιτηρίου των 25 ευρώ στα νοσοκομεία υποστήριζε πως το μέτρο θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί στην περίπτωση που επιτυγχάνονταν οι οικονομικοί στόχοι στην Υγεία. 

«Μπορούμε να αποφύγουμε το μέτρο αν κάνουμε τη δουλειά μας» τσίριζε χαρακτηριστικά τέσσερις μήνες πριν εφαρμόσει το μέτρο των 25 ευρώ. 

Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα, είναι πως ο “υπουργός”, πράγματι, την «έκανε τη δουλειά του»! 

Μόνο που η δουλειά του δεν είναι η προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος∙ η δουλειά του είναι να συντηρεί και να αναπαράγει το σύστημα που εκτρέφει αυτόν και τους ομοίους του! 

Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να είναι διαφορετικά τα πράγματα, όταν την ώρα που πεθαίνουν στο δρόμο ασθενείς συνάνθρωποί μας, αποκλεισμένοι από το εθνικό σύστημα υγείας, για να εξοικονομηθούν πόροι, την ίδια ώρα το φαγοπότι των κρατικοδίαιτων τρωκτικών συνεχίζεται απρόσκοπτα?

Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να είναι διαφορετικά τα πράγματα, όταν οι διορισμένοι διοικητές των δημόσιων νοσοκομείων -όταν απλώς δεν δωροδοκούνται- είναι ανίκανα και ανεπάγγελτα τερατουργήματα των κομματικών σωλήνων, απίθανοι πολιτικοί αριβίστες, αχρησίμευτα ζιζάνια, μεταφυτεμένα από τα βδελυρά και ζέοντα πολιτικά γραφεία των Ολετήρων, από αυτά τα φυτώρια όπου θάλλει ο παρασιτισμός, ο παραγοντισμός , η παραβατικότητα και η πλαστογραφία!?

OKTANA

 

Tέλος το μαγαζάκι του Βενιζέλου

«Κίνηση των 75»: Tέλος στη συγκυβέρνηση και στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ

Νέο χτύπημα επιφύλασσε η «κίνηση των 75» κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου, τον οποίο καλεί να....
δώσει τέλος στη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. «Όσοι ονειρεύονται μια στρατηγική παγίωσης της συνεργασίας με την δεξιά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο» αναφέρεται στην ανακοίνωση.

«Η σημερινή κατάσταση δεν είναι η μοίρα του ΠΑΣΟΚ. Όσοι βολεύονται με ένα “μικρό” ΠΑΣΟΚ, αποκομμένο από την κοινωνία, μαγαζάκι για προσωπικά παιχνίδια, αγνοούν ότι η Δημοκρατική Παράταξη δεν ήταν ποτέ μικρή σε αυτόν τον τόπο», επισημαίνουν στην ίδια ανακοίνωση.

«Για μας, όμως, δεν ήταν μονόδρομος η πλήρης ένταξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και η πλήρης συμπόρευση με την ΝΔ. Υπήρχαν εναλλακτικές που αποκλείστηκαν», όπως θεωρούν οι ίδιοι. Και σημειώνουν πως η χώρα θα μπορούσε να είχε Οικουμενική Κυβέρνηση ή το ΠΑΣΟΚ να παρέχει απλώς Κοινοβουλευτική ψήφο εμπιστοσύνης, υπό όρους και εγγυήσεις, με διαφανείς γραμμές προγραμματικής συνεργασίας.

«Όσοι ονειρεύονται μια στρατηγική παγίωσης της συνεργασίας με την δεξιά, με ή χωρίς “Ευρωπαϊκή παράταξη”, “Νέα Ελλάδα” κλπ, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο», υπογραμμίζουν και σημειώνουν πως η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να είναι η επαναθεμελίωση των σχέσεων του με τους πολίτες και η ανασυγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης.

Η σύγχρονη Κεντροαριστερά, όπως αναφέρουν, δεν προκύπτει με αποκλεισμούς και δεν εξαντλείται σε επιλεκτικές συγκολλήσεις κορυφής, αλλά ούτε μπορεί να στοχεύει σε ικανοποίηση εγωκεντρικών σχεδιασμών επιβίωσης ή προσωπικής ανέλιξης μεμονωμένων στελεχών, σημειώνουν αφήνοντας αιχμές για την “κίνηση των 58”.

Ζητούν, τέλος, από την ηγεσία του κόμματός τους να πρωτοστατεί στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας για πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα με ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο και άρα να μην κόψει τις γέφυρες με την Αριστερά, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνώντας με όσους λένε ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συνεργάζεται προς τα δεξιά, και όσους «μετά βδελυγμίας απορρίπτουν κάθε προοπτική μελλοντικής προγραμματικής συμφωνίας με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της κεντροαριστεράς».


http://www.oparlapipas.com/

17 λάθη, βούτυρο στο ψωμί του φασίστα

Του Γιάννη Μογιόπουλου

Ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και φωτογραφίες με οπίσθια απλώνονται αυτές τις μέρες στις οθόνες μας βαθυστόχαστες αναλύσεις για το ναζισμό, το φασισμό, τη Χρυσή Αυγή και τις συλλήψεις στελεχών της.

Του Γιάννη Μπογιόπουλου

Πολλές από αυτές είναι τόσο ρηχές που οι συνταγές δίπλα τους φαντάζουν εμβριθείς και τα οπίσθια περισσότερο καλογραμμένα. Απόψεις αστόχαστες σε ένα χυλό που μέσα του ανακατεύονται, σαν να είναι ισότιμα συστατικά, το αίμα και οι τρίχες.
Ακόμα χειρότερα, ικανή ποσότητα από αυτά τα τραγικά και ανιστόρητα λάθη δεν είναι καν λάθη αλλά μια προπαγάνδα, μια ηθική και νοητική μηχανή του κιμά, με σκοπούς αλλότριους από την αντιμετώπιση του φασισμού.

Λάθος 1ο: “Φασισμός είναι... (συμπληρώστε)”.
Εδώ κάθε “comme il faut” σχολιογράφος βάζει ότι ενοχλεί την πολιτική / κοινωνική / αισθητική του θεωρία. Από την απεργία έως την τσίχλα στο πεζοδρόμιο. Ε, όχι! Ο φασισμός είναι ένα συγκεκριμένο αηδιαστικό πολιτικό μοντέλο, που βασίζεται σε ασύστολη κι αντιεπιστημονική ψευδολογία, διακρίνεται από θανατηφόρα εξουσιολαγνεία και έχει ένα μόνο κοινωνικό αποτέλεσμα: την ισοπέδωση του λαού προς όφελος ολίγων. Αυτό το λάθος, όταν δεν προέρχεται από πολιτική άγνοια (ή άνοια) είναι εσκεμμένη αλητεία. Οταν για παράδειγμα εξισώνονται τα τάγματα εφόδου με τη διαμαρτυρία.

Λάθος 2ο: “Ο ναζισμός είναι άποψη”.
Ε, όχι! Δεν είναι άποψη η βίαια υποταγή στον φύρερ. Δεν είναι άποψη το εργαλείο που σκοτώνει τις απόψεις. Είναι το τέλος των απόψεων. Να εξισώνεις οποιαδήποτε άλλη πολιτική θεώρηση, όσο λάθος και αν είναι αυτή, με μια μπότα στο πρόσωπο, είναι σαν να καταργείς οποιαδήποτε λογική επεξεργασία έγινε σε χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, υπέρ ενός ρόπαλου στα χέρια ενός Νεάτερνταλ.

Λάθος 3ο: “Εχουν και μερικά δίκια...”.
Κανένα! Ακόμη κι αν ο φασίστας ασπαστεί μιαν αλήθεια το κάνει για να παραπλανήσει. Ο φασισμός κι ο ναζισμός βασίζονται σε μια σειρά ψέματα που συστηματικά διασπείρονται από τα μέσα προπαγάνδας τους και αποτελούν τον κύριο κορμό στην “ιδεολογική διαπαιδαγώγηση” που κάνει η Χρυσή Αυγή στα μέλη της. Μερικά από αυτά ψέματα είναι:

α) “Το Ολοκαύτωμα δεν έγινε”. Δηλαδή δεν εκτελέστηκαν με φρικτούς τρόπους εκατομμύρια άνθρωποι, Εβραίοι, κομμουνιστές, Σλάβοι, Ρομά και ανάπηροι στη διάρκεια της εξουσίας του Χίτλερ. Αυτό είναι τόσο προφανές ψέμα που μόνο αν ο εγκέφαλος κάποιου έχει στραβώσει εντελώς από άλλα ή είναι εντελώς ανιστόρητος μπορεί να το καταπιεί. Υπάρχουν μαρτυρίες, φωτογραφίες, ντοκιμαντέρ της εποχής, τα ίδια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι ίδιοι οι νεοναζί απορρίπτουν το ψέμα τους όταν φωτογραφίζονται στο Αουσβιτς ή τραγουδάνε γι αυτό. Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες μαρτυρικά χωριά που πυρπολήθηκαν από τους Ναζί και οι κάτοικοί τους θανατώθηκαν.

β) “Δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο”. Δεν έχει σημασία τι λένε οι μαρτυρίες, τι αποδείχθηκε στη δίκη της Χούντας, το τανκ που έριξε την πύλη του Πολυτεχνείου, ο κατάλογος με τα ονόματα των νεκρών... Ο φασίστας θα πει “δεν υπήρχαν” επειδή βασικό στοιχείο της προπαγάνδας του είναι ότι “μια χούντα χρειάζεται¨.

γ) “Η καθαρότητα της φυλής”. Κεντρικό στοιχείο της ναζιστικής προπαγάνδας είναι ο φυλετικός διαχωρισμός. Αυτό το θεμελιώδες ψέμα προϋποθέτει κάθε αντιεπιστημονική θεώρηση της βιολογίας, της ιστορίας, της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας και καμιά δεκαριά άλλων επιστημονικών κλάδων. Ο νεοναζί είναι βέβαιος ότι η προ-προ-προ-προγιαγιά του δεν είχε ερωτική σχέση με Τούρκο, για να δώσω ένα φαιδρό παράδειγμα.

δ) “Δεν είμαστε ναζί”. Ενα ψέμα που επαναλαμβάνουν οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής μπροστά στον ανακριτή. Εντελώς τυχαία, οι ίδιοι πότε υμνούν τον Χίτλερ και πότε λένε ότι “δεν τον έχει κρίνει η ιστορία”. Αντιγράφουν τη ρητορική και τις τακτικές του, μεταφράζουν τη σβάστικα σε “μαίανδρο” και τον ναζιστικό χαιρετισμό σε “αρχαιοελληνικό” κ.λπ. Ο μόνος αρχαιοελληνικός χαιρετισμός που τους χρειάζεται είναι η μούτζα. Ναζί είναι. Και θρασύδειλοι ψεύτες, επίσης.

ε) “Αίμα-τιμή”. Ξεπατικωμένο κι αυτό, ακριβής μετάφραση του χιτλερικού Blut und Ehre. Αλλά αν και πηγμένο στο αίμα το μοτίβο τους, καμιά άλλη τιμή δεν έχει από εκείνη του τραμπούκου επί πληρωμή. Με τιμοκατάλογο. Σπασμένο χέρι 300 ευρώ. Οσοι περίμεναν ότι οι φυλακισμένοι θα υπερασπιστούν τις ιδέες τους έχασαν. Επειδή η μόνη “ιδέα” που έχει αξία για αυτούς είναι το τομάρι τους.

Λάθος 4ο: “Είναι παραπλανημένοι”.
Καθόλου! Υπάρχουν πολλά ακόμη ψέματα, αλλά το πιο βασικό είναι ότι οι ίδιοι οι ηγέτες των νεοναζί ξέρουν ότι λένε ψέματα. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Αλλωστε η λέξη “γκεμπελισμός” προέρχεται από τον συνεργάτη του Χίτλερ, τον Γκέμπελς. “Λέγε, λέγε, όλο και κάτι θα μείνει”, είναι μια φράση που του αποδίδεται. Λένε ψέματα επειδή δεν υπάρχει λογικό υπόβαθρο για το ρόπαλο που κρατάνε. Εξ ου και το σόου της δύναμης. Ομοιόμορφο μιλιταριστικό στιλ, δαυλοί και στρατιωτικά παραγγέλματα τύπου “εγέρθητου” αντικαθιστούν τη λεκτική επικοινωνία. Δεν τους ενδιαφέρει να αναλύσουν τον κόσμο και να συνθέσουν πολιτική πρόταση. Τους αρκεί με ψέμα, βία, έγκλημα να κερδίσουν όση περισσότερη εξουσία μπορούν. Οση τους επιτρέψουμε, δηλαδή.

Λάθος 5ο: “Αφήστε τη Δικαιοσύνη να τους αντιμετωπίσει”.
Ο φασισμός δεν νικιέται στα δικαστήρια. Η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της στην αντιμετώπιση των εγκλημάτων αλλά ο φασισμός δεν θα ξεριζωθεί έτσι. Θέλει Παιδεία, διάλογο, κριτική σκέψη, αντίσταση στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας.

Λάθος 6ο: “Με τη φυλάκιση των ηγετών τελειώσανε”.
Οχι. Με τη φυλάκιση των ηγετών μπορεί να διαλύσεις τη συγκεκριμένη οργάνωση, τη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός θα βρει άλλη έκφραση αν δεν ξεριζωθεί.

Λάθος 7ο: “Η Χρυσή Αυγή είναι αντιμνημονιακή/αντισυστημική...”
Πόσο αντιμνημονιακή και αντισυστημική είναι φαίνεται από τους στόχους της: Μετανάστες, αριστεροί, Εβραίοι, Ρομά... Μέσα στη ρητορική του ψεύδους που χρησιμοποιεί συνεχώς μπορεί να προβάλει “πατριωτισμό” και να ψηφίζει υπέρ της πώλησης νησίδων με την ίδια ευκολία. Να κόπτεται για τα “λαϊκά συμφέροντα” και να χτυπάει εργάτες. Να αγορεύει κατά του καπιταλισμού και να ψηφίζει νόμους υπέρ εφοπλιστών. Κανένα πρόβλημα για τους απόγονους του Γκέμπελς.

Λάθος 8ο: “Η Χρυσή Αυγή είναι αποτέλεσμα της κρίσης”.
Οχι. Η Χρυσή Αυγή και οι νεοναζί προϋπήρχαν της κρίσης και αναδύθηκαν σε δύναμη εξαιτίας συγκεκριμένης στήριξης που δέχτηκαν από ΜΜΕ και κρυφούς χρηματοδότες. Οταν μια προσφάτως συλληφθείσα χρυσαυγίτισσα παρουσιαζόταν ως “κάτοικος” στα κανάλια, όταν κάθε φασιστική, ρατσιστική και ανοιχτά νεοναζί “άποψη” παρουσιαζόταν ομότιμα με κάθε άλλη, στρώθηκε στο έδαφος της κρίσης η παράλογη υπόθεση ότι ο ναζισμός είναι μία κάποια “λύση”.

Λάθος 9ο: “Ο φασισμός που υπάρχει στον Ελληνα...”.
Κανένας φασισμός δεν προϋπάρχει σε κανέναν άνθρωπο. Επίκτητο ελλάτωμα είναι. Το έλλειμμα δημοκρατικής Παιδείας και Δικαιοσύνης, η ατιμωρησία των ταγματασφαλιτών, των χουντικών, των πολιτικών και αστυνομικών που παρανόμησαν, έστρωσε επί δεκαετίες το έδαφος για αντικοινωνικές συμπεριφορές, κορυφαία των οποίων είναι ο φασισμός. Ο φασίστας μισεί το συνάνθρωπό του, θέλει να τον υποτάξει κάτω από τη μπότα του. Και ταυτόχρονα παραδίδει την ίδια του τη θέληση σε έναν ανώτερο αρχηγό. Αλλά όλο αυτό το κατασκεύασμα είναι σαθρό. Γι αυτό όταν η κοινωνία αμύνεται κρύβεται. Σβήνει σελίδες στο φέισμπουκ, “διορθώνει ακόμη και τα ορθογραφικά του λάθη”, όπως έγραψε ειρωνικά κάποιος. Επειδή ο φασίστας είναι θρασύδειλος. Οταν χάσει το κύριο όπλο του, που είναι η ατιμώρητη βία εναντίον συνανθρώπων του, τελειώνει.

Λάθος 10ο: “Αλλο ο φασισμός, άλλο ναζισμός, άλλο ο εθνικισμός”.
Αυτό δεν είναι ακριβώς λάθος αλλά επειδή χρησιμοποιείται παραπλανητικά, όπως στη μόνιμη επωδό των Χρυσαυγιτών “δεν είμαστε ναζί αλλά εθνικιστές”, το σημειώνω εδώ. Η ανθρωπότητα έζησε διάφορα ήδη φασισμού. Από τον hard core ναζισμό έως τις light χούντες. Πού θα φτάσει κάθε φορά ο κάθε μισότρελος εξουσιαστής και πόσα θα είναι τα θύματά του - γιατί θύματα υπάρχουν πάντα- εξαρτάται από την ασταθή ισορροπία εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων σε κάθε χώρα. Ο Χίτλερ δεν δολοφονούσε από την πρώτη μέρα. Η ίδια η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε ως μια περιθωριακή ομάδα νεοναζί και κατέληξε με τάγματα εφόδου. Η κοινωνία το επέτρεψε. Θα μεταμφιέζεται με όποια στολή παραλλαγής ή κοστούμι έχει εύκαιρο κάθε φορά. Με στόχο την κατάληψη όσης περισσότερης εξουσίας μπορεί να καταλάβει.

Λάθος 11ο: “Ο εθνικισμός είναι μορφή πατριωτισμού”.
Τούμπανα. Πατριωτισμός είναι να αγαπάς τη χώρα σου. Ο εθνικισμός είναι μια διαστροφή που στηρίζεται στην ίδια αρχή με το φασισμό, στη φυλετική καθαρότητα και ανωτερότητα, που έγραψα νωρίτερα, στην παράλογη ιδέα ότι όλα τα άλλα έθνη είναι κατώτερα από εκείνο του εθνικιστή. Την ίδια ακριβώς ιδέα έχουν όλοι οι εθνικιστές του κόσμου, οπότε είτε όλα τα έθνη είναι “ανώτερα”, πράγμα που δεν μπορεί να συμβαίνει, είτε όλοι οι εθνικιστές του κόσμου κάνουν λάθος. Πόσο “πατριώτες” είναι αυτοί που υμνούν τους ταγματασφαλίτες, που έδιναν όρκο στον Χίτλερ και εκτελούσαν όποιον έκανε Αντίσταση; Ο εθνικισμός τους στηρίζεται στην ιστορική αφασία, σαν τους δωσίλογους που μετά την Κατοχή μασκαρεύτηκαν με ένα ρητορικό “πατριωτισμό” ενώ είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές της χώρας τους.
Παράδειγμα διαστροφής: Ενας διεθνής διανοούμενος και ένας Ελληνας εθνικιστής θαυμάζουν την Αρχαία Ελλάδα. Ο πρώτος επειδή εκεί γεννήθηκαν επιστήμες μέσω της διατύπωσης διαφορετικών, και αντιφατικών ακόμη, θεωριών κι ο δεύτερος επειδή εκεί που γεννήθηκαν επιστήμες γεννήθηκε μετά από 2000 χρόνια και ο ίδιος! Η σύγκρουση των ιδεών στην Αρχαία Ελλάδα, ή στο σύγχρονο κόσμο, δεν αφορά τον εθνικιστή, η διαλεκτική είναι άγνωστη λέξη. Αυτός είναι βέβαιος ότι, επειδή στον ίδιο τόπο που μιλούσε ο Πλάτωνας τώρα μουγκρίζει ο ίδιος, κάτι κοινό θα έχουν...

Λάθος 12ο: “Το σύστημα δεν θα τους επιτρέψει...”.
Μωρέ μια χαρά τους επιτρέπει όταν θέλει. Από τους αστυνομικούς που έσπρωχναν πολίτες να απευθυνθούν στη Χρυσή Αυγή, τα ΜΜΕ που πρόβαλλαν ψεύτικες ιστορίες, τους κρυφούς και φανερούς χρηματοδότες, ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί το φασισμό κατά το δοκούν. Δεν είναι τυχαίο ότι στα διαγράμματα με την πρόθεση ψήφου η Χρυσή Αυγή έκανε δύο άλματα. Το πρώτο ταυτόχρονα με την αποχώρηση του ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση Παπαδήμου τον Φεβουάριο 2012 και το δεύτερο πριν από τις εκλογές του 2012. Είναι οι εποχές που το σύστημα... συστηματικά πρόβαλλε τη ΧΑ ως αντισυστημική.

Λάθος 13ο: “Εχουν δικαίωμα να πιστεύουν/λένε/εφαρμόζουν ό,τι θέλουν, δημοκρατία έχουμε”.
Δημοκρατία έχουμε αλλά δεν αφήνουμε παιδεραστές να λένε ό,τι θέλουν. Ετσι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε και στους φασίστες να δηλητηριάζουν παιδικά μυαλά επειδή “δημοκρατία έχουμε”. Και οι καταγγελίες για συστηματική προπαγάνδα στα σχολεία είναι πολλές για να τις αγνοήσουμε. Μια κύρια αρχή της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στις μειονότητες κάθε είδους, γιατί αν το σκεφτείς όλοι μειονότητες είμαστε. Αν αύριο ένας φύρερ αποφασίσει ότι σπόρος του κακού είναι οι δημοσιογράφοι με 45 νούμερο παπούτσι, στόχος είμαι εγώ. Αν αποφασίσει ότι οι αναγνώστες αυτού του κειμένου είναι μιάσματα στόχος είσαι εσύ, που δεν σε γνωρίζω μεν, αλλά με αφορά εξίσου, επειδή κανένας δεν μπορεί να είναι μόνος απέναντι στο φασισμό. Ρατσιστικές, σεξιστικές, εθνικιστικές ρητορείες, ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές, κάνουν θραύση επειδή δεν έχουμε πει “ως εδώ”.

Λάθος 14ο: “Και τι να κάνουμε; Ετσι είναι”.
Οχι. Ολοι μπορούν να κάνουν κάτι. Από τις αντιφασιστικές ομάδες στο δρόμο ως τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου όλοι έχουμε ένα ρόλο να παίξουμε στην αντιμετώπιση του φασισμού. Μιλάμε με τους ανθρώπους στην οικογένεια, στο σχολείο, στο χώρο εργασίας, στη γειτονιά. Αποκαλύπτουμε τα θεμελιώδη ψέματα του φασισμού, υπερασπιζόμαστε τα θύματά του και βέβαια δεν τους ψηφίζουμε. Ούτε αυτούς ούτε όσους τους καλύπτουν για να μαζέψουν μετά τα ψηφαλάκια τους.

Λάθος 16ο: “Αντιφασιστικός είναι ο Χ χώρος, όχι ο Ψ”.
Ιστορικό λάθος. Η μεγαλύτερη νίκη κατά του φασισμού επιτεύχθηκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογίες και λαοί ολόκληροι, με διαφορετικά πολιτικά συστήματα, ενώθηκαν στον κοινό αγώνα. Οποιαδήποτε νίκη κατά του φασισμού είναι αυτό: Νίκη κατά του φασισμού. Δέκα νεοναζί στη φυλακή είναι μια καλή αρχή. Είκοσι ακόμη καλύτερα. Κι εκείνοι που τους κάλυπταν και τους χρηματοδοτούσαν μέχρι χθες μπορούν να στραφούν εναντίον τους αν το ποτάμι τους απειλήσει.

Λάθος 17ο: “Οχι στη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται”.
Η καραμέλα του πασιφιστή είναι κατανοητή ως ηθική στάση, αλλά συχνά μπαίνει σε λάθος πλαίσιο. Η βία είναι απεχθής, αλλά βία ήταν και ο αμυντικός πόλεμος στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας. “Η βία είναι το μήνυμα, όχι το μέσο” έγραψε στο πόρισμα για τη Χρυσή Αυγή και ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Σε αυτό το τόσο σαφές μήνυμα η απάντηση δεν μπορεί να είναι χαριτωμενιές. Στο κάτω κάτω οι φασίστες θεωρούν τη βία προνομιακό τους πεδίο. Οταν τούς γυρίζει μπούμερανγκ μαζεύονται επειδή το κυρίαρχο δόγμα τους καταρρέει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Λονδρέζοι είναι περήφανοι για τη μάχη της Cable Street όπου κάτοικοι της περιοχής και συγκεντρωμένοι αντιφασίστες διέλυσαν μια φασιστική παρέλαση το 1936. Ηταν η αρχή του τέλους για τη “Βρετανική Ενωση Φασιστών” του Οσβαλντ Μόσλι, που έως τότε κέρδιζε δύναμη.

Αυτή η απαρίθμηση λαθών θα μπορούσε να συνεχιστεί για χιλιάδες λέξεις ακόμη. Και έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία που τα γράφουν καλύτερα. Σημασία έχει να καταλάβει κανείς ότι “το αυγό του φιδιού” δεν επωάστηκε στον αέρα. Υπήρξε μια φωλιά χτισμένη με ατιμωρησία, κατευθυνόμενη προπαγάνδα, αντιεπιστημονική ρητορεία, απύθμενη συνομωσιολογία και χαζοχαρούμενη άγνοια που το φιλοξένησε. Τώρα το φίδι κυκλοφορεί και δαγκώνει. Ούτε ο φόβος μας, ούτε η αποστροφή του βλέμματος θα το εξαφανίσουν. Ο ποιητής το είπε σοφά: “Τον φασισμό βαθειά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον!” 

http://www.thepressproject.gr/