Του Δημήτρη Χρήστου
Για να μπορέσει κανείς να ανταποκριθεί στο τιτάνιο έργο της οικονομικής ανασυγκρότησης αυτής της χώρας, όση βούληση και αν διαθέτει, αν δεν γνωρίζει πολύ καλά τι έχει γίνει και πώς αυτό αντιμετωπίζεται, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται, θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Το κόστος της τρύπας γι' αυτόν που θα την κάνει δεν είναι τίποτα μπροστά στην γενική καταστροφή. Λένε συχνά τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ πως η διατροφική αλυσίδα στην Ελλάδα μπορεί να διαπρέψει τόσο στην εγχώρια αγορά όσο και στις πιο δύσκολες και ανταγωνιστικές διεθνώς. Πρέπει -λένε- να αξιολογήσουμε και να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Σωστό, ολόσωστο. Το έλεγε και ο ΓΑΠ, αλλά είχε μαύρα μεσάνυχτα για το πώς αυτό γίνεται και ποιοι μπορούν να το φέρουν σε πέρας.
ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ για νέο παράδειγμα (μετά την περίπτωση της ναυπηγικής βιομηχανίας) τον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας, που είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη (με επενδύσεις 800 εκατομμυρίων ευρώ). Σήμερα βρίσκεται στην επικαιρότητα λόγω της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι τρεις μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν το 60% της εγχωρίου παραγωγής, η οποία σε ποσοστό 72% εξάγεται! Χωρίς η χώρα να διαθέτει επενδυτική αναπτυξιακή τράπεζα, το ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει στραγγαλίσει τις επιχειρήσεις, έχει περιορίσει μέχρι ασφυξίας τη ρευστότητα, ενώ τα επιτόκια είναι ληστρικά. Με λίγα λόγια οι τρεις μεγάλες εταιρείες (και όχι μόνο) κινδυνεύουν να περάσουν στα χέρια των τραπεζών, και κυρίως της Εθνικής, οι οποίες, αν και τυπικά υπό κρατικό έλεγχο, κινούνται χωρίς καμιά συναίσθηση του μελλοντικού οικονομικού σχεδιασμού και των αναγκών της χώρας.
ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ μέτοχοι δεν έχουν καμία ευθύνη; Είναι αδύνατον να μην έχουν. Πρέπει όμως όλοι να γνωρίζουν ότι αυτός ο κλάδος είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος και ένα ατύχημα από λάθος στη διατροφική σύνθεση και ποιότητα των τροφών μπορεί να εξαφανίσει μεγάλα τμήματα της παραγωγής και να οδηγήσει τις εταιρείες σε ασφυξία.
Σήμερα, στην παραγωγή τσιπούρας και λαβρακίου η Ελλάδα είναι η πρώτη παραγωγός στην Ευρώπη με την Τουρκία να έχει μπει δυναμικά στο παιχνίδι και να ακολουθεί.
ΠΡΙΝ από 20 χρόνια, αυτός ο κλάδος στην Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό εντάσεως εργασίας, καθώς αγοράζοντας γόνο από την Ιταλία αποστολή του ήταν να τον μεγαλώνει και να ρίχνει τα ψαράκια στον κλοβό για να μεγαλώσουν. Σήμερα ο κλάδος είναι περισσότερο εντάσεως κεφαλαίου, με εντυπωσιακή ανάπτυξη στην έρευνα και την παραγωγή γόνου και νέων καλλιεργειών. Σε εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό παράγει ιχθυοτροφές αιχμής. Από την οικογένεια των σπαροειδών πέρα από την τσιπούρα και το λαβράκι, συνεχίζονται οι έρευνες για τη βελτίωση της παραγωγής στο λιθρίνι και το φαγκρί, που δεν... λένε να αποκτήσουν τις φυσικές ροζ αποχρώσεις τους, καθώς και στον δύσκολο σαργό. Η μετακίνηση της παραγωγής στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου έχει δείξει πως υπάρχουν σημάδια βελτίωσης.
ΑΛΛΑ τι να τα κάνεις όλα αυτά όταν η κρατική γραφειοκρατία (χρόνια τώρα), αντί να βοηθάει καθορίζοντας και τους κανόνες, έχει γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη. Ένας κλάδος όπως οι ιχθυοκαλλιέργειες, που έδειξε τον δυναμισμό του από το 1985, απέκτησε χωροταξικό σχεδιασμό μόλις πριν από τρία χρόνια, το 2011! Για έκδοση νέας άδειας, ο μέσος όρος αναμονής είναι τρία χρόνια! Ερώτηση: Ποιος καλόπιστος επιχειρηματίας και ποιος ξένος εταίρος ή συνεργάτης του, θα επένδυαν κάτω από αυτές τις συνθήκες; Ποιοί από μια αριστερή κυβέρνηση είναι σε θέση να κατανοήσουν τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις για την αξιοποίηση αυτού του κλάδου, που χάρη και στα φυσικά υδροβιολογικά πλεονεκτήματα (ηλιοφάνεια, φθηνή παραγωγή φυτοπλαγκτόν κ.ά.) των ελληνικών θαλασσών μπορεί να φτάσει σε εντυπωσιακά επίπεδα παραγωγικότητας και εισαγωγής συναλλάγματος;
ΣΤΗΝ έρευνα που έκανα θέλησα να ρωτήσω, καθώς η χωροταξία των ακτογραμμών και των προστατευόμενων κόλπων δεν είναι απεριόριστη και φυσικά η ανάπτυξη δεν πρέπει να καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον και την τουριστική αξιοποίηση των τοπίων, αν υπάρχουν περιθώρια μεγάλων ποσοτήτων παραγωγής σε ειδικές θάλασσες, όπως για παράδειγμα ο Αμβρακικός κόλπος. Μέχρι σήμερα στο βάθος του κόλπου υπάρχουν δύο αποθηκευτικοί χώροι πετρελαίου (!) στους οποίους σχετικά μικρά πετρελαιοφόρα μεταφέρουν το καύσιμο προς αποθήκευση. Αν γίνει ατύχημα; Εκτός αυτού, όλες σχεδόν οι αγροτικές καλλιέργειες ρυπαίνουν τον κόλπο με τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούν. Νέο ερώτημα: Ποιος θα σχεδιάζει την αξιοποίηση αυτού του θαλάσσιου κομματιού στο οποίο ζει μια από τις πλέον νόστιμες γαρίδες στον κόσμο (και πιάνει σημαντικά μεγάλη τιμή πώλησης) και μπορεί με την παραγόμενη ποσότητα να θρέψει όλη την Ευρώπη; Ποιος θα πείσει τις παραγωγικές τάξεις να γυρίσουν σε βιολογικές καλλιέργειες; Πώς θα ενώσει δυνάμεις σε ιδιωτικές συνεταιριστικές οργανώσεις, ποιος θα δημιουργήσει ιχθυογεννητικά ερευνητικά κέντρα και νέα σύγχρονα τμήματα στα πανεπιστήμια;
ΟΣΟ και να τσακώνονται οι ιδεολογικές τάσεις (!) για τον σοσιαλισμό που καθένας έχει στο κεφάλι του, χωρίς να νοιάζεται για τις απαιτήσεις και τις γνώμες των ψηφοφόρων, αν δεν είναι σε θέση να βρουν από την κοινωνία τις δυνάμεις εκείνες για να βάλουν γρήγορα τη μηχανή να δουλέψει, ώστε να παραχθεί ο αναγκαίος εθνικός πλούτος που θα δώσει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ασκήσεις κοινωνική πολιτική και να σταματήσεις την ανθρωπιστική κρίση, η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα προλάβει να πετύχει στη σημαντικότερη αποστολή της νεότερης Ιστορίας.
dchristou52@gmail.com