Γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούνται ούτε μια ψήφο στις ευρωεκλογές

 Μάκης Ανδρόπουλος

Η ύποπτη σιγή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις - Ερωτήματα προς Σαμαρά – Βενιζέλο για την Ευρώπη

Την ώρα που η Ευρώπη συγκλονίζεται από κρίσιμες εξελίξεις για το μέλλον της, την ώρα που ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματτέο Ρέντζι επιχειρεί να σπάσει τη «γραμμή λιτότητας» του Βερολίνου, την ώρα που η Βενετία ανακοινώνει την πρόθεσή της να αποσχισθεί από την Ιταλία, την ώρα που ο Κάμερον προετοιμάζει 7 όρους για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, την ώρα που οι 7 «αποβάλουν» τη Ρωσία από το G8 και η ΕΕ επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις, την ώρα που ετοιμάζεται η ευρωαμερικανική συμφωνία για τον Διατλαντικό Συνεταιρισμό Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership-ΤΤΙΡ) που περιλαμβάνει την απόλυτη παράδοση της πολιτικής και της δημοκρατίας στις πολυεθνικές εταιρείες, την ώρα που το Ευρωκοινοβούλιο επικρίνει τα καταστροφικά προγράμματα λιτότητας, την ώρα που οι τραπεζίτες επιβάλουν μια αμφιλεγόμενη τραπεζική ενοποίηση όταν είναι γνωστό πως οι ευρωτράπεζες είναι κουφάρια της τάξεως των 700-1300 δισ. ευρώ, την ώρα που ο Β. Σόιμπλε προτείνει αυτονόμηση των ευρωβουλευτών της ευρωζώνης και το Glienicker Gruppe προχωράει σε πρόταση για την οργανική ενοποίησή της, την ώρα που λαμβάνονται αποφάσεις για το Ουκρανικό Ζήτημα που έχει πολλαπλές επιπτώσεις στα ελληνικά συμφέροντα, η ελληνική κυβέρνηση τηρεί μια ιταμή και ταυτόχρονα εκκωφαντικά ύποπτη σιγή.

Δεν ενημερώνει για τίποτε τον ελληνικό λαό, ούτε για τα τεκταινόμενα, ούτε για το τι πράττει, ούτε και σε τι δεσμεύει τη χώρα. Επαρχιωτισμός; Εξάρτηση; Ανικανότητα; Ή όλα αυτά και άλλα μαζί; Και όλα αυτά ενώ έχουμε την προεδρία της ΕΕ. Είναι να αναρωτιέται κανείς πως θα ζητήσουν την ψήφο των Ελλήνων στις ευρωεκλογές;

Έχουμε ήδη επισημάνει ότι ούτε μια ερώτηση των ευρωβουλευτών της ΝΔ δεν φώτισε την ελληνική κοινή γνώμη για την κατάσταση της χώρας. Ούτε μια ερώτηση πίεσης για να χαλαρώσει ο ασφυκτικός κλοιός που οδήγησε στην ανθρωπιστική κρίση.

Κανείς δεν πληροφόρησε επίσημα τον ελληνικό λαό, τι είναι αυτή η περιβόητη «τραπεζική ένωση», τι σημαίνει για τον πολίτη και ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης και γιατί. Το ρωτάμε, για δύο λόγους: 1) η επικεφαλής του ενιαίου μηχανισμού εποπτείας των τραπεζών Ντανιέλ Νουί δήλωσε «να τελειώνουμε με τις τράπεζες ζόμπι» και 2)  ο αναλυτής των Financial Times, Wolfgang Münchau, προτείνει στις χώρες της ευρωζώνης να ασκήσουν βέτο  και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις από το μηδέν μετά τις εκλογές του Μαΐου, ίσως χωρίς τη Γερμανία, η οποία έχει υιοθετήσει μια στάση στις διαπραγματεύσεις «take-it-or-leave-it».

Μήπως ξέρουμε τι σκέφτεται ο Έλληνας πρωθυπουργός για την πρόταση Σόιμπλε να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό ευρωκοινοβούλιο για τις χώρες της ευρωζώνης, τι θα κάνει με την δρομολογημένη δημιουργία διευθυντηρίου της ευρωζώνης, τι συμφέρει τη χώρα σε σχέση με την επερχόμενη αλλαγή της Συνθήκης της ΕΕ; Δεν ξέρουμε τίποτε. Δεν υπάρχει επίσημη πληροφόρηση, δεν υπάρχουν καθαρές θέσεις.

Δεν γνωρίζουμε ούτε ποια είναι η θέση της κυβέρνησης για τα «δημόσια αγαθά» και την «προστασία μιας αξιοπρεπούς ζωής» που συζητούνται στην Ευρώπη, δεν γνωρίζουμε τι κάνει η κυβέρνηση στα ζητήματα αγροτικής πολιτικής, του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης όπως διαμορφώνονται στα συμβούλια των υπουργών. Ο πρωθυπουργός δεν έχει κάνει ποτέ μια μεγάλη και βαθιά ανάλυση για τα ευρωπαϊκά ζητήματα στον ελληνικό λαό. Σιγή, μυστικοπάθεια, υποτέλεια για ένα λαό που ήταν επί 30 χρόνια πρώτος στον φιλοευρωπαϊσμό του και τώρα είναι πρώτος στην αμφισβήτηση της ΕΕ. Μια σιγή που έχουν υιοθετήσει και τα κυρίαρχα ηλεκτρονικά μέσα. Οι όποιες συζητήσεις γίνονται για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης, γίνονται είτε από ανήσυχους πολίτες, είτε στην αριστερά.

Το μόνο που ξέρουμε είναι πως όταν ο φερόμενος ως αντικαταστάτης του κ. Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών, σύμβουλος του πρωθυπουργού, Σταύρος Παπασταύρου που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, είπε στον Ματίας Μορς πως «σας δίνουμε τον γάιδαρο και σεις τον κοιτάτε στα δόντια», ο Μορς –αφού πληροφορήθηκε την ερμηνεία της παροιμίας- απάντησε: «μα δεν ήρθαμε για τον γάιδαρο, ήρθαμε να πάρουμε το άλογο».

Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δικαιούνται ούτε μια ψήφο στις ευρωεκλογές, εκτός κι αν ψηφίζει ο κ. Μορς στην Ελλάδα…

Ένα σημαντικό ΥΓ:  Την ώρα που το κομμάτι αυτό είχε αποσταλεί στο Κουτί της Πανδώρας, διάβασα την παρέμβαση του Αντιπροέδρου της BUSINESSEUROPE Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην Τριμερή Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, όπου μεταξύ άλλων τόνισε: «…Η  κρίση ανέδειξε την εντεινόμενη αποξένωση ανάμεσα στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και τους λαούς της Ευρώπης. Πλήττει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού εποικοδομήματος. Η απάντηση στη δομική αυτή απειλή δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομική. Γιατί το περιεχόμενό της είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και κοινωνικό. Πολιτικές, λοιπόν, είναι οι καθοριστικές επιλογές και οι κοινωνίες είναι οι αποδέκτες. Με τη λιτότητα ως κυρίαρχη συνταγή και με την ανταγωνιστικότητα ως αποκλειστικό ζητούμενο, η Ευρώπη δεν μπορεί να πάει πολύ  μακριά. Όσοι είμαστε στρατευμένοι στο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρωστάμε στους ευρωπαίους πολίτες ένα καθαρό όραμα για το μέλλον, καθαρές λύσεις για τα δομικά προβλήματα που απειλούν να εκτροχιάσουν την ευρωπαϊκή πορεία, δυναμικές απαντήσεις στις ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών…». Αναφερόμενος στην Ελλάδα είπε: «O τόπος μας χρειάζεται πραγματική, ριζική αλλαγή. Μια αλλαγή που η κοινωνία πρέπει συνειδητά να διεκδικήσει, μια αλλαγή που μόνο η κοινωνία μπορεί να εγγυηθεί. Αλλά πρέπει να τη δει ως δικό της συμφέρον, και όχι ως έξωθεν επιβολή.  Σε αυτό, όλοι οι υπόλογοι φορείς έχουμε αποτύχει…»

Βαρουφάκης: Το πλεόνασμα και η έξοδος στις αγορές είναι λόγος για να θρηνούμε, όχι να ζητωκραυγάζουμε

Τόσο η διανομή 500 εκ. ευρώ όσο και η προσεχής (σταδιακή) έξοδος στις αγορές, παρά το μη βιώσιμο χρέος και υπό την κηδεμονία της ΕΚΤ, είναι λόγος για να θρηνούμε αγαπητοί αναγνώστες. Όχι για να ζητωκραυγάζουμε. Ούτε καν για να αναπτερώνεται το ηθικό μας,
γράφει, αιρετικά, ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης

Γράφει στο protagon.gr με τίτλο «Η ύβρις των πτωχευμένων»:

. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω το γιατί με τέσσερα επιχειρήματα:

1. Το ζητούμενο δεν είναι να δοθούν μερικά ψίχουλα ενόψει ευρωεκλογών, που μετά τις εκλογές θα μετατραπούν σε νέες περικοπές. Η χώρα έχει υποφέρει τα μέγιστα από τέτοια προεκλογικά δωράκια. Τα 500 εκ. παροχών αποτελούν μέγιστη προσβολή στον χειμαζόμενο λαό όχι επειδή οι ένστολοι, οι άστεγοι ή οι συνταξιουχοι δεν τα έχουν ανάγκη, ή δεν τα αξίζουν, αλλά επειδή δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια στη διανομή κοινωνικού μερίσματος.

2. Γιατί δεν μπορεί; Κατ΄ αρχάς, επειδή το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 προέκυψε επειδή το κράτος δεν πλήρωσε 4,3 δισ. για φάρμακα, άλλα αγαθά και υπηρεσίες που αγόρασε από ιδιώτες (που αδυνατούν να καταβάλλουν μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές) κατά τη διάρκεια του 2013 και, επί πλέον, επειδή δεν έχει καταγραφεί ακόμα η ζημία του δημοσίου από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (κάτι που θα φανεί τον Αύγουστο, μετά την σχετική αναφορά του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Άρα πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013 δεν υπάρχει. (Τότε γιατί η τρόικα αποδέχθηκε τη μοιρασιά των 500 εκ.ευρώ; Η μόνη εξήγηση είναι ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έκαναν μια μικρή «υπέρβαση» για να βοηθήσουν τους κκ. Σαμαρά και Βενιζέλο πριν τις ευρωεκλογές.)

3. Μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου, οι αποπληρωμές που έχουμε συμβατική υποχρέωση να κάνουμε τα επόμενα χρόνια πρέπει να αντληθούν από το πρωτογενές πλεόνασμα. Για να γίνουν το κράτος πρέπει να έχει μόνιμο πρωτογενές πλεόνασμα 4% με 5% για 10 τουλάχιστον χρόνια το οποίο, μάλιστα, θα πάει όλο στις αποπληρωμές. Τέτοιο πλεόνασμα δεν έχει προκύψει, συστηματικά, σε καμία χώρα του κόσμου τα τελευταία 200 χρόνια. Είναι δυνατόν το ελληνικό δημόσιο να έχει τέτοιο πλεόνασμα; Και βέβαια δεν είναι. Οπότε ούτε θα υπάρξει κοινωνικό μέρισμα στο μέλλον, ούτε και θα δυνάμεθα να αποπληρώνουμε τις δόσεις των δανείων μας.

4. Τι θα γίνει τότε, δεδομένου ότι οι αποπληρωμές των δανείων μας θα καταστούν αδύνατες; Πώς νομίζετε ότι θα προσπαθήσουν Βερολίνο, Φραγκφούρτη και Βρυξέλλες να συγκαλύψουν το γεγονός ότι δεν θα μπορούμε να τους αποπληρώνουμε στην ώρα μας; Με δύο τρόπους: Πρώτον, θα μας επιβάλλουν κι άλλα δάνεια από τα οποία θα πληρώνουμε τις δόσεις, συσσωρευόμενα πάνω στο ήδη μη βιώσιμο χρέος του ελληνικού κράτους. Επειδή η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει επ' ουδενί να ακούσουν οι Γερμανοί ψηφοφόροι ότι η Ελλάδα θα πάρει κι άλλα δάνεια από τον ESM (με γερμανικές και ευρωζωνικές εγγυήσεις), τα νέα αυτά δάνεια (από τα οποία θα αποπληρώνουμε τις δόσεις μας) θα τα παίρνουμε από τις αγορές, από ιδιώτες, υπό την κηδεμονία και αδήλωτη εγγύηση της ΕΚΤ. Έτσι, την ώρα που η κυβέρνηση θα ζητωκραυγάζει ότι «βγήκαμε στις αγορές», το ελληνικό κράτος θα βουλιάζει κι άλλο στο δημόσιο χρέος, απαιτώντας περαιτέρω λιτότητα.
Να γιατί λέω ότι τα 500 εκ. προεκλογικών παροχών είναι ύβρις και η έξοδος ενός πτωχευμένου κράτους στις αγορές λόγος να θρηνούν οι πολίτες του.

iefimerida.gr

Πώς μετατρέπουν την Ελλάδα σε εργασιακό παράδεισο (για εργοδότες)

Ακόμη φθηνότερη καθίσταται η εργασία στην Ελλάδα μετά τη χθεσινή συμφωνία που επετεύχθη ανάμεσα στην τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση.

Οι εισφορές γίνονται λιγότερες ενώ οι εργοδότες θα μπορούν να επιλέγουν προσωπικό με ακόμη χαμηλότερο μισθό από μια «δεξαμενή» μακροχρόνια ανέργων στην οποία βρίσκονται περισσότεροι από 480.000 άνθρωποι.


Γράφει: Θάνος Τσίρος

Εμμέσως, καταργείται και το δικαίωμα της αποζημίωσης καθώς αναμένεται να ενισχυθεί και ο θεσμός των «δανεικών» εργαζομένων. Μέσω του συγκεκριμένου θεσμού, οι εργοδότες θα μπορούν να συνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές εταιρείες από τι οποίες θα «δανείζονται» εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι αυτοί θα υπογράφουν συμβάσεις διάρκειας έως 36 μηνών οι οποίες στη λήξη τους θα ανανεώνονται χωρίς κανένα δικαίωμα στην αποζημίωση. Ακόμη και το γεγονός ότι δεν τέθηκε σε αυτό το γύρο ζήτημα αλλαγής του νόμου για τις απεργίες ή ουσιαστικής τροποποίησης του νόμου περί ομαδικών απολύσεων, θεωρείται προσωρινή «ανακωχή» καθώς το θέμα θα ξανανοίξει στον επόμενο γύρο.
Η είδηση αυτής της διαπραγμάτευσης είναι ότι οι τριετίες για τους μακροχρόνια ανέργους θα αναγνωρίζονται σε ποσοστό 50%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας εργοδότης θα μπορεί να προσλάβει έναν μακροχρόνια άνεργο με ακόμη χαμηλότερο μισθό. Ασφαλώς, το κυβερνητικό επιχείρημα είναι ότι αυτό θα συμβάλλει στον περιορισμό της ανεργίας.

Εγείρεται όμως ένα ερώτημα: Ποιος εμποδίζει τον εργοδότη να αντικαταστήσει το προσωπικό που έχει με ακόμη «φθηνότερο»; Ή πιο απλά, να διώξει έναν υπάλληλο ο οποίος εισπράττει τις τριετίες του στο 100% και να προσλάβει έναν άλλον με τα ίδια χρόνια προϋπηρεσίας οποίος θα αμείβεται με 11% λιγότερα; Ειδικά σε επαγγέλματα που παρατηρείται πολύ μεγάλη κινητικότητα (εταιρείες security, σουπερμάρκετ κλπ) θα γίνει το έλα να δεις, εκτός και αν το υπουργείο Εργασίας προνοήσει ώστε οι προσλήψεις μακροχρόνια ανέργων με χαμηλότερο μισθό να μην επιτρέπονται σε περίπτωση που έχει προηγηθεί απόλυση.

Το εργοδοτικό κόστος για την ασφάλιση ενός εργαζόμενου μειώνεται κατά 2,9 ποσοστιαίες μονάδες κάτι που σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα κερδίσουν περίπου 800 εκατομμύρια ευρώ. Και αυτό το μέτρο, δεν συνδέθηκε με την καταπολέμηση της ανεργίας.

Θα μπορούσαν να θέσουν ως προϋπόθεση για τη μείωση των εισφορών, την πρόσληψη νέων υπαλλήλων. Δεν το έκαναν. Έτσι, είναι αμφίβολο αν το μέτρο θα οδηγήσει σε αύξηση των θέσεων απασχόλησης ή απλώς σε αύξηση των διανεμόμενων κερδών.

Τι απέμεινε ως «πρόβλημα» για τους εργοδότες: οι αποζημιώσεις απόλυσης. Ένα ακόμη βήμα γίνεται τώρα καθώς ενισχύεται ο θεσμός των «δανεικών» υπαλλήλων. Και ένα βήμα θα γίνει στο επόμενο στάδιο όταν θα μπει ξανά στο τραπέζι το ζήτημα της υποχρέωσης του εργοδότη να καταβάλλει αποζημίωση στον εργαζόμενο ακόμη και όταν αυτός θα βγαίνει στη σύνταξη.

fmvoice.gr

Ο παλαιοκομματισμός ζει, αυτός μας οδηγεί.

Όπως ήδη είχαμε προβλέψει με το άρθρο Που πας κατακαημένη τρόϊκα;, ο κόσμος να χαλούσε, αυτό το πολιτικό σύστημα έπρεπε να μοιράσει επιταγές για άπορες κορασίδες, πριν τις εκλογές, προκειμένου να πέσει η ανάλογη ψήφος στην κάλπη. Ο πελατειακό πολιτικό σύστημα είναι πάντα εδώ.

Φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος από το ποσό των 500 εκατομμυρίων που ανήγγειλε χθες η κυβέρνηση, θα πάει για αναδρομικά των δικαστών που μόνοι τους αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι μισθοί τους, καθώς και στους ένστολους. Δηλαδή στους βασικούς πυλώνες στήριξης του συστήματος. 

Ο Όλι Ρεν όμως δήλωσε χθες, πως το πρωτογενές πλεόνασμα είναι προϊόν δημιουργικής λογιστικής και ότι το ποσόν που θα μοιραστεί, θα εξασφαλιστεί από άλλα ισοδύναμα μέτρα, που μεταφράζεται προφανώς σε περισσότερους φόρους.

Ακόμα και εκείνα τα ποσά που θα δοθούν σε άλλες κατηγορίες του πληθυσμού, στην πραγματικότητα θα ξαναγυρίσουν στο κράτος, μέσω του ΦΠΑ, με μόνο τέσσερις αλλαγές χεριών.

hassapis

 

Επί τον τύπον των ψύλλων

Του Θανάση Καρτερού

Στον Αργύρη Ντινόπουλο, που η παρουσία του κοσμεί το ελληνικό κοινοβούλιο, ου μην και τη Νέα Δημοκρατία, δεν άρεσαν χθες, σε μια συζήτηση σε τηλεοπτικό κανάλι, όσα έλεγε ο καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης. Τίποτε το πιο φυσικό, κυρίως για έναν άνθρωπο ψυλλιασμένοόπως ο Αργύρης, που όχι μόνο παίζει την πολιτική οικονομία και την πολιτική σκέτη στα δάχτυλα, αλλά είναι εις θέσιν και να διακρίνει τον εχθρικό δάκτυλο απ' όπου κι αν προέρχεται. Και να θέτει τον δικό του δάκτυλο επί τον τύπον των ψύλλων -ψυλλιασμένος γαρ.

Εξεμάνη λοιπόν. Αντί όμως να κάνει φύλλο φτερό τις απόψεις του εναγομένου, προτίμησε να περάσει γενεές δεκατέσσερις τον ίδιο. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ο εν λόγω Αργύρης δεν είναι σαν κάτι δεξιές φτερούδες -είναι να πούμε βαρέων βαρών. Και βαρύς και μάγκας και λίγα λέμε. Μπαρουφάκη τον ανέβαζε και Μπαρουφάκη τον κατέβαζε τον άφρονα, δηλώνοντας μάλιστα ότι δεν έχει πρόβλημα να τον αποκαλεί έτσι και μπροστά του. Ευτυχώς που ο υβριζόμενος ήταν μπροστά του μόνο τηλεφωνικώς, γιατί αλλιώς ίσως έτρωγε και καμιά δεξιά ξανάστροφη.

Αν σκεφτούμε ότι ο ίδιος Αργύρης έχει αποκαλέσει στο παρελθόν τον Τσίπρα αδελφάκι του Τόμσεν, έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά του χαβιαριού -χωρίς να διευκρινίσει αν εννοεί το μαύρο- και έχει εν γένει αποτολμήσει πολλά άλλα παρόμοια, τότε καταλαβαίνουμε πόσο αστόχαστα συμπέρανε ο στιχουργός ότι οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν και απόδειξη ο Αργύρης. Ο οποίος προφανέστατα με τον λόγο, τη στάση, το ήθος, και τον σεβασμό στις αντίθετες απόψεις δείχνει τι σημαίνει είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω.

Το όλον του μάλιστα απογειώνει και τον διάλογο. Μπορείς ας πούμε, αντιγράφοντας από τα δικά του πολιτιστικά αφιερώματα, να του πεις: Α ρε Αργύρη δεν είσαι παρά ένας αμόρφωτος ψευτόμαγκας, που βρίζεις για να σε προσέχουν τα κανάλια, γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο άξιο προσοχής να δείξεις για να εξασφαλίσεις το πολιτικό σου μεροκάματο και το βουλευτικό σου χαβιάρι, κατακαημένε. Και να τα πεις όλα αυτά χωρίς καμιά συνέπεια, διότι τα λες μπροστά του. Και ο Αργύρης, όπως έδειξε και με τον Βαρουφάκη, το κατά πρόσωπο βρισίδι το θεωρεί γενναιότητα και μαγκιά...

http://www.avgi.gr/

Ρ. Δούρου: Έκθετος ο Γ. Σγουρός για το σκάνδαλο του ΧΥΤΑ Γραμματικού

"Τεράστιες ευθύνες" για το σκάνδαλο του ΧΥΤΑ Γραμματικού καταλογίζει στον απερχόμενο Περιφερειάρχη Αττικής, Γ. Σγουρό και στο Υπουργείο Περιβάλλοντος η υποψήφια Περιφερειάρχης Αττικής, Ρ. Δούρου, με αφορμή την Έκθεση των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, στην οποία διαπιστώνεται ότι η χωροθέτηση και η κατασκευή του έργου είναι παράνομη και επικίνδυνη για το περιβάλλον και τους πολίτες.

Συγκεκριμένα, η Ρ. Δούρου δήλωσε: "Οι ευθύνες του απερχόμενου Περιφερειάρχη όπως και του ΥΠΕΚΑ, σχετικά με τις σοβαρότατες παραβάσεις στη χωροθέτηση και την κατασκευή του ΧΥΤΑ Γραμματικού που καθιστούν το έργο επικίνδυνο για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των πολιτών, είναι τεράστιες. Εξ' ου άλλωστε και η παραπομπή της Περιφέρειας Αττικής, καθώς και της κατασκευάστριας κοινοπραξίας, στον Εισαγγελέα από τους Έλληνες Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι ο ΧΥΤΑ παραβιάζει την εθνική και κοινοτική νομοθεσία και τα κριτήρια χωροθέτησης καθώς κατασκευάζεται πάνω σε ρέμα ενώ εγκυμονεί κινδύνους για τον υδροφόρο ορίζοντα".

Όπως τονίζει η υποψήφια Περιφερειάρχης, "οι εξελίξεις αυτές εκθέτουν την Περιφέρεια Αττικής και το ΥΠΕΚΑ, καθώς επί χρόνια επέδειξαν αδιαφορία στις καταγγελίες των πολιτών για σειρά παρανομιών, για ύπαρξη ρεμάτων, για υψηλό υδροφόρο ορίζοντα, κ.α.".

Παράλληλα, η Ρ. Δούρου ζητεί από τον κ. Σγουρό "να σταματήσει κάθε εργασία που έχει σχέση με την κατασκευή του ΧΥΤΑ Γραμματικού, ενός έργου που αποδεικνύεται άκρως επικίνδυνο για την υγεία των πολιτών και το περιβάλλον και να μην προσχωρήσει στην ανάδειξη του προσωρινού αναδόχου για το εργοστάσιο διαχείρισης απορριμμάτων, του οποίου, σύμφωνα με πληροφορίες, δρομολογείται η κατασκευή".  

Επιπλέον, ζητεί από τον απερχόμενο Περιφερειάρχη "να πάψει μαζί με τις υπηρεσίες του ΥΠΕΚΑ να επιχειρούν να συγκαλύψουν το τεράστιο πρόβλημα για το οποίο ευθύνονται, αποκρύπτοντας έγγραφα και στοιχεία".

"Η περίπτωση του ΧΥΤΑ Γραμματικού συμπυκνώνει τη φιλοσοφία της απερχόμενης Διοίκησης της Περιφέρειας Αττικής: άσκηση πολιτικής εν κρυπτώ, μακριά από τον έλεγχο των πολιτών, σε βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής, προς όφελος εργολαβικών συμφερόντων" καταλήγει η Ρ. Δούρου.

http://www.avgi.gr/

Μαύρο γάλα

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Κοίτα να δεις σύμπτωση. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για τα δύο εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν έχουν λεφτά ούτε για τρόφιμα συνέπεσαν με την απελευθέρωση του γάλακτος - ναι, στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία ήταν σκλαβωμένο μέχρι και το γάλα. Οι πεινασμένοι θα είναι ελεύθεροι πλέον να πίνουν φρέσκο γάλα έντεκα ημερών κι εκεί κατά την ένατη, τη δέκατη, την ενδέκατη μέρα, θα παίρνουν μπόνους και κρέας, αγώνες συγχρονισμένης κολύμβησης θα κάνουν μέσα στο μπουκάλι τα ζωύφια και οι μικροοργανισμοί. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια για τους πεινασμένους, αν και δε νομίζω ότι θα είναι τρυγόνια, παρ' όλο που κατά πάσα πιθανότητα θα έχουν φτερά.

«Σιγά μην ρίξουν την κυβέρνηση για το γάλα», λένε οι διαρροές από του Μαξίμου, το οποίο σημαίνει ότι οι κυβερνήτες θεωρούν τους βουλευτές τους κότες και το γάλα ανάξιο λόγου. Για τις κότες δεν έχω άποψη, το γάλα όμως είναι εξαιρετικά σημαντικό. Καταρχάς είναι σημαντικό για τις μικρές και μεσαίες κτηνοτροφικές επιχειρήσεις που θα κλείσουν μαζικά, μην αντέχοντας των ανταγωνισμό των πολυεθνικών, που θα πουλάνε τις μπακατέλες τους για φρέσκο γάλα. Θα ρίξουν αρχικώς κατά τι τις τιμές κι όταν γίνουν ολιγοπώλιο, θα τις ξανανεβάσουν, οπότε θα αγοράζεις, πατριώτη, το γάλα των έντεκα ημερών στην τιμή που αγοράζεις σήμερα το γάλα των τριών και θα λες κι ευχαριστώ.

Το γάλα έχει και συμβολική σημασία και δεν αναφέρομαι στο γάλα της λύκαινας που έθρεψε τον Ρώμο και τον Ρωμύλο, τους μετέπειτα ιδρυτές της Ρώμης, ούτε στο γάλα γαϊδάρου με το οποίο μπανιαριαζόταν η καλλίπυγος Κλεοπάτρα. Αναφέρομαι στο δικό μας ταπεινό γάλα της αγελάδας, που εφεξής θα χωρίζεται σε πολύ φρέσκο, των δύο ημερών μόλις, και σε μπαγιάτικο, που θα αποκαλείται φρέσκο κατ' ευφημισμόν. Το πολύ φρέσκο θα είναι πανάκριβο, να το παίρνει ο μουστερής από τον πάγκο και να καμαρώνει. Το άλλο θα είναι φτηνότερο, να το παίρνουν οι φτωχοί στα μουλωχτά και να ντρέπονται που δεν έχουν να δώσουν στα παιδιά τους από το γάλα το ακριβό.

Να συνηθίζουν οι πεινασμένοι στο ληγμένο γάλα των έντεκα ημερών και μετά να μάθουν να αγοράζουν και τα άλλα ληγμένα, κρέατα, τυριά, αλλαντικά, να χορτάσει ο κοσμάκης, να χορτάσει κι ο σουπερμαρκετάς. Θα τα παίρνουν από ειδικά ράφια τα ληγμένα οι πεινασμένοι, να τους βλέπουν οι άλλοι και να φοβούνται, να λένε, δόξα τον Γιαραμπή, μια χαρά είμαι εγώ που κάθομαι στα αυγά μου, τα ληγμένα αυγά μου. Τα ληγμένα είναι η τιμωρία των φτωχών επειδή είναι φτωχοί και υποχρεώνονται να αγοράζουν ληγμένα. Είναι η κόλασή τους επί της Γης, προκαταβολή της κόλασης που θα αντιμετωπίσουν εν τοις ουρανοίς.

Τα λέγανε αυτά οι προτεστάντες από παλιά και κοιτάξτε πόσο πρόκοψαν οι προτεστάντες που τα έλεγαν αυτά από παλιά.

http://www.avgi.gr/

Δραγασάκης: Τρόικα και κυβέρνηση «μαγειρεύουν» τα στατιστικά

Συμπαιγνία την κυβέρνησης με την τρόικα που θα αποδείξει ότι η λεγόμενη «δημιουργική λογιστική» εξακολουθεί να εφαρμόζεται στα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας θα αποτελέσει τυχόν επικύρωση του πρωτογενούς πλεονάσματος από τη Eurostat, τόνισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης, μιλώντας στο Hot Doc Radio και τον Κώστα Βαξεβάνη.

Ο κ. Δραγασάκης έκανε λόγο για παρατεταμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να εξαπατήσει το λαό, με τη σύμπραξη της τρόικας, σχολιάζοντας πως στην πραγματικότητα «κατασκευάστηκε» με μεθοδεύσεις ένα επίπλαστο πρωτογενές πλεόνασμα, από το οποίο βάσει μνημονίου 1 δις. ευρώ θα δοθεί για την αποπληρωμή του χρέους – ένα ποσό που, με μία διαφορετική διαχείριση, θα μπορούσε να έχει περάσει στην αγορά και να έχει βοηθήσει στην ανάπτυξη.

Σύμφωνα με τον κ. Δραγασάκη, στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει μία κερδοσκοπική φούσκα, πίσω από την οποία θα κρύψει τα οδυνηρά μέτρα που έρχονται μετά τις ευρωεκλογές και το τρίτο μνημόνιο.

http://www.koutipandoras.gr/

Ποιά αλήθεια αξίζει να ειπωθεί;

Η διδακτική τσιτατολογία είναι μια πρωτίστως χειρουργική τέχνη. Κατατέμνει τον λόγο σε αυτοαναφορικές αποφάνσεις, οι οποίες δεν προορίζονται για να ενεργοποιήσουν διαλεκτικά, αλλά για να παθητικοποιήσουν προς επίρρωση ενός a priori πρωτοκόλλου. Η αξίωση ετεροβαρούς διεύθυνσης κάθε συζήτησης με τα νήματα μιας διδακτικής τσιτατολογίας υφαίνει πρώτα απ’ όλα ένα βαθύ τσουβάλι, μέσα στο οποίο ρίπτονται κατ’ εξακολούθηση η αυτοαναφορικότητα, που σε κάθε συγκυρία απαιτεί τα μονά-ζυγά δικά της, και η κριτική άμυνα της αμφισβήτησής της. Του Νίκου Σκοπλάκη

Οι ορθοτόμες αποφάνσεις του εσαεί αυταπόδεικτου δόγματος, που διεκδικούν να είναι πάντα πρώτη και τελευταία λέξη αντιδογματικής αντίληψης, κατορθώνουν έτσι να ξεμυτίζουν σε κάθε περίπτωση στην επιφάνεια των πολιτικών διεργασιών. Δικά τους τα ραπτικά, δικά τους και τα τσουβάλια, γι’ αυτό και η κριτική αμφισβήτηση δέον είναι να στριμώχνεται σαν «κακοθυμία» στον πάτο του τσουβαλιού.

Η διδακτική τσιτατολογία αναλαμβάνει με τη χειρουργική της να καταρρακώνει τον αναστοχασμό, ώστε να παραμένουν διαρκώς εκτός εξέτασης οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις που πρεσβεύει στην απονομή ευσήμων ή επιτιμήσεων. Μέσα στα ράκη του αναστοχασμού, σταθεροποιείται η κίνηση του επικοινωνιακού λόγου της και η αυτοανακήρυξή της σε υπέρτερη μορφή πολιτικής ορθολογικότητας. Μυθοποιητικό σύστημα, το οποίο εκβιάζει τη λογικοφανή του συγκρότηση εις βάρος της κριτικής λειτουργίας. Έτσι, παρά τη δογματική αφομοίωση παραγώγων μιας κακώς εννοούμενης σκοπιμότητας στην πολιτική πράξη, αυτοπροτείνεται ως φρέσκια και αυτονόητη νομιμότητα: ακόμα κι αν είναι παρωχημένο και άγονο κρούσμα ιδεολογικής αποπτώχευσης, θριαμβολογεί ως η πιο εμφατική κι αδιαμφισβήτητη έκφραση αλήθειας, καθιστώντας απαγορευτική την κριτική του ιδεολογικού της φαίνεσθαι. Εφόσον, μάλιστα, η σκέψη και η θεωρία υποβιβάζονται στην εξυπηρέτηση των λειτουργικών συναφειών αυτού του μυθοποιητικού συστήματος, ο φορμαλιστικός λογισμός του, που φαντασιώνεται τον εαυτό του ως υπέρτερη μορφή πολιτικής ορθολογικότητας, δυσφημεί αυτάρεσκα την πραγματική δικαιοσύνη των μέσων σε σχέση με τον σκοπό, αλλά ανέχεται τον κυνισμό και τον αρλεκινισμό σε πόζες θυσίας και υψιπετούς σεμνότητας. Στο βαθύ τσουβάλι της διδακτικής τσιτατολογίας, οι αιτιώδεις σχέσεις καθιζάνουν σε μπουρδουκλωμένες επιφάσεις προς χάριν της ταχυδακτυλουργικής υποκρισίας. Μια πανάρχαια μέθοδος για να γίνεται η αγιαστούρα ρομφαία και αντιστρόφως. 

Η Αριστερά στην Ελλάδα ταλανίστηκε επί δεκαετίες από τη ναρκισσική αυτοαναφορικότητα «ιθυνόντων», που με πρωθύστερες επαληθεύσεις αναπαράγονταν και ως αγιαστούρες και ως ρομφαίες. Εκείνο που επιστρωμάτωνε το έδαφος της αναπαραγωγής τους, δεν ήταν η ποιότητα του κριτικού λόγου, αλλά η διαπραγματεύσιμη επεμβατικότητα της διδακτικής τσιτατολογίας. Η σημερινή ηγεσία της ΔΗΜΑΡ αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα καπάτσας νομενκλατούρας, η οποία παρουσίαζε τα στρογγυλέματα ως ακεραιότητα και τη συνθηκολόγηση με κάθε όψη του παλιού κόσμου και του παλιωμένου παραγοντίστικου μικρόκοσμου ως επιτομή του καινούργιου, περιφέροντας μια διδακτική καρικατούρα αριστεροφανούς λαλιάς αντί για εύχυμο αριστερό λόγο σχετικά με τις ανάγκες και τις αγωνίες των καταπιεζόμενων τάξεων. Η Αριστερά του 4% συντηρούσε το αποξηραμένο κέλυφος της αλήθειας, χωρίς το ριζοσπαστικό περιεχόμενό της. Η Αριστερά που έφτασε στο 27% έπεισε ευρύτερα, έστω και με αντιφατική ριζοσπαστικοποίηση, στρώματα ότι η πολιτική της πρόταση ισοδυναμούσε με έμπρακτη αμφισβήτηση της λογοκρατούμενης αγλωσσίας, των εθνοπρεπών αυτοματισμών της μνημονιακής πολυκατοικίας, του ηττημένου γνεψίματος στην τεχνοκρατική «καταλληλότητα» του κοινωνικού σιωπητηρίου. Από αυτή την άποψη, Αριστερά του 4% είναι κάθε διάθεση συντήρησης ευτελών τεχνοκρατικών ιδανικών, κάτω από τα οποία αλλοτριώθηκαν πολιτικά και ληστεύτηκαν οικονομικά οι εργαζόμενες τάξεις. Είναι η διδακτική τσιτατολογία που αποπιστώνει τις δυνατότητες του αριστερού ριζοσπαστισμού και τις καθιστά ύποπτες ή άχρηστες, για να εξωραΐσει σε «ανάγκες της συγκυρίας» εκείνες τις «τεχνοκρατικές επάρκειες» με υψηλές συστατικές επιστολές εκσυγχρονιστικής ευφορίας ή ευδόκιμης θητείας στα συντρίμμια της καιροσκοπικής καρεκλοκρατίας. 

Το μυθοποιητικό σύστημα με τις λειτουργικές του συνάφειες απαξιώνει τους φορείς αριστερού κριτικού λόγου σε δυναμίτες πίκρας ή ζήλειας. Είναι κι αυτό ένα είδος κυνισμού, του οποίου οι φορείς φοβούνται να βλέπουν εαυτούς στο δικό τους φως, προσφεύγοντας στη σκίαση των άλλων και των σημασιών τους. Η διδακτική τσιτατολογία διατηρεί τον χειρουργικό χαρακτήρα της όσο κατασκευάζει αφηγήσεις αρνητικών μεγεθών ή εξισώσεις με αποτέλεσμα ίσο με το μηδέν, αντί να δημιουργεί αναλύσεις που δεν εξορίζουν τα πολιτικά επίδικα με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Δημήτρης Χατζής, στο αριστουργηματικό διήγημα «Η Διαθήκη του καθηγητή», καυτηριάζει αυτή την τεχνική στον χαρακτήρα του Λιαράτου: «”-Ορίστε, λοιπόν...Μηδαμινότητες όλοι...”. Γι’ αυτό το επιμύθιο ζούσε». 

Επειδή, όμως, το μυθοποιητικό στρέφεται ενάντια σε κάθε διαλεκτικό περιεχόμενο, γίνεται συμβατό με τις τάσεις των κυρίαρχων (νεοφιλελεύθερων) ιδεολογικών μορφών και έτσι κολακεύει τον κοινωνικό συντηρητισμό και τις επιβιώσεις του εντός της Αριστεράς, παρά τις ρητορικές του προθέσεις. Διότι ο κοινωνικός συντηρητισμός είναι εκπαιδευμένος στη σιωπή, αδιαφορεί για την ποιότητα των επιχειρημάτων που διαπερνούν τις απαντήσεις. Αυτά είναι η σιωπή: αδιαφορία και ανάθεση. Και αναθέτοντας, βάζει από το παράθυρο τη λογοκρατούμενη αγλωσσία που έχει φύγει μεγαλοπρεπώς από την πόρτα.

Από το ιστορικό βάθος της κομμουνιστικής ανανέωσης, ας ακουστεί το αίτημα του Κώστα Κουλουφάκου: «Δεν ντρέπομαι που θέλω να ζήσω. Γιατί θέλω να ζήσω απροσκύνητος. Και πάλι, καθόλου για χάρη των άλλων, καθόλου για χάρη του Κόμματος, καθόλου για χάρη των αυριανών γενεών-να ζήσω απροσκύνητος μονάχα για μένα. Και κανένας γι’ αυτό να μην μου χρωστάει τιμές. Και το Κόμμα πρώτα γι’ αυτό να με θέλει». Για να κατανοήσουμε πόσο μας αφορά σήμερα αυτό το διαχρονικό  αίτημα πολιτικής, κοινωνικής και προσωπικής αξιοπρέπειας, οφείλουμε να απορρίψουμε απερίφραστα, με όση δριμύτητα απαιτούν οι συνθήκες, την παραμορφωτική χειρουργική της διδακτικής τσιτατολογίας, για να κερδίσουμε τον κοπιώδη, σύνθετο, αλλά ριζοσπαστικό αναστοχασμό. Να αρνηθούμε το πειθηνιόμετρο για την υψηλού επιπέδου κριτική λειτουργία. Να θυμηθούμε τη διαλεκτική που είναι ασυμβίβαστη με ραπτικά και τσουβάλια, να την βγάλουμε από τη δακρύβρεχτη προθήκη των σεμνότυφων μνημοσύνων, να την αξιοποιήσουμε απαντώντας στην εποχή μας το ερώτημα του Μπρεχτ: Ποιά αλήθεια αξίζει να ειπωθεί; Και συγχρόνως να προσθέσουμε άφοβα και ειλικρινά τα δικά μας ερωτήματα, τις δικές μας απορίες.

Red Notebook

Η φιλάνθρωπος Κυβέρνησις ...

Ενός απλού Έλληνα

Χαράς Ευαγγέλια από χθες! 

Μετά την ανακοίνωση του Σαμαρά και την επιβεβαίωση του κυβερνήτου Στουρνάρα για την διανομή 500 εκ. Ευρώ από το πλεόνασμα - το οποίο δεν παραδέχεται ότι υπάρχει ο κακεντρεχής Όλι Ρεν - πλήθος λαού κατέκλυσε τας οδούς πανηγυρίζοντας δια τα χαρμόσυνα νέα. 

"Μέγας φιλάνθρωπος" ανέκραζαν σε κατάσταση δέους χιλιάδες λαού για τον κυβερνήτη τους!

Είναι πράγματι σπουδαίον επίτευγμα όταν έχεις ο ίδιος αφαιρέσει πάνω από 4.400 ευρώ από 10.000.000 έλληνες έκαστον να επιστρέφεις 500 ευρώ σε 1.000.000 από αυτούς!

Και είναι μέγα δυστύχημα που απουσίαζαν από τους πανηγυρισμούς περί των 6.000 Ελλήνων και Ελληνίδων που δεν άντεξαν τον ενάρετο δρόμο της φιλανθρωπίας της Κυβερνήσεως και αυτόχειρες αποδήμησαν πρόωρα εις Κύριον! Δεν πρόλαβαν να χαρούν για το μέγα επίτευγμα !!!

Διότι πως αλλιώς να περιγραφεί αυτό που επέτυχαν οι κυβερνήτες μας; 

Με την Δημόσια Υγεία και Παιδεία σε φάση ολικής καταστροφής, με χιλιάδες απολύσεις να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων στο Δημόσιο, με εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις να έχουν ήδη βάλει λουκέτο, με 2 εκατομμύρια σχεδόν άνεργους, με τα ασφαλιστικά ταμεία έτοιμα να καταρρεύσουν, με τα σισσίτια και το ψάξιμο των σκουπιδιών  - αφού 1 στους 5 σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ δεν μπορεί να αγοράσει ούτε τρόφιμα - να έχουν γίνει καθημερινή πραγματικότητα, την παιδική θνησιμότητα να αυξάνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά το 1950 και το Ποτάμι των μπομπολοψυχάρηδων να "σαρώνει" στις δημοσκοπήσεις, πως να μην πανηγυρίζει κανείς ;

Κάποιοι εμπαθείς βέβαια θα βρεθούν πάλι δια να κατηγορήσουν τον κυβερνήτη μας για φιλανθρωπική μεροληψία.

Και γιατί αυτό; Επειδή τα χρήματα θα δοθούν εις τους ένστολους και τους πιο φτωχούς με οικονομικά κριτήρια; 

Είναι βλέπετε ο λαός αχάριστος και καχύποπτος!  Φταίει όμως και ο κυβερνήτης διότι σε ότι αφορά την επιλογήν του για τους ένστολους δεν κατέστησε σαφές αν αυτό θα δοθεί μόνο στους στρατιωτικούς ή θα περιλαμβάνει και τους αστυνομικούς. 

Διότι αν η χορήγησις των 500 Ευρώ αφορά και τους αστυνομικούς και ειδικά τους υπηρετούντες στα ΜΑΤ και ΥΜΕΤ τότε μπορεί κάποιοι να ειπούν ότι η πράξις της κυβερνήσεως δεν αφορά φιλανθρωπίαν αλλά έκτακτη πληρωμή (bonus) για την πίστη τους και αφοσίωσιν εις την Γερμανικήν Τοπικήν Διοίκηση - αλλιώς καλούμενην ψευδεπιγράφως "Ελληνική Κυβέρνηση" -  που έλαβον έκφρασιν με τα χιλιάδες χημικών και σπασμένων κρανίων κακόπιστων πολιτών που είχαν το θράσσος να διαμαρτύρονται επιμόνως και να ζητούν Δημοκρατία, όταν έχουν τέτοιους λαμπρούς και προπάντων φιλάνθρωπους κυβερνήτες !

Δεν ημπορούν να αντιληφθούν άπαντες οι κακόπιστοι ιθαγενείς ότι οι κυβερνήτες μας αποτελούν γνήσιον δείγμα φιλανθρώπων, οι οποίοι αφού πρώτα μας οδήγησαν εις τον όλεθρον και τον λιμό έρχονται εις την συνέχειαν ως αρωγοί ανιδιοτελώς να συνδράμουν με το πλουσιοπάροχον ποσόν των 500 Ευρώ, ενδεχομένως πρωτίστως όσους εστήριξαν την προσπάθεια των δια την σωτηρία των αγαθών τραπεζιτών, της αγίας Ε.Ε. και του ιερότατου ΕΥΡΩ. 

Και είναι εξαιρετικά σημαντικόν να ενθυμούμεθα όλοι ότι ουδεμία σχέσις ενυπάρχει εις το γεγονός ότι η φιλανθρωπία αυτή λαμβάνει χώραν εις περίοδον δύο μηνών πριν από την διεξαγωγή επερχόμενων εκλογών.

Αποτελούν τα ανωτέρω μέγα δίδαγμα περί του ποιόντος των κυβερνητών μας το οποίο δεν θα παραλείψουμε να λάβουμε υπόψιν μας ιδιαίτερα την στιγμή της ψήφου εις τας εκλογάς!

Ως άνθρωποι και ως απλοί Έλληνες θα πράξουμε το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας και την πατρίδα και θα επιστρέψουμε το φιλοδώρημα των κυβερνητών μας ως εξοστρακισμό, εκ φιλοπατρίας και φιλανθρωπίας ορμώμενοι!

http://epamacharnonbdp.blogspot.gr/

Τι δεν πωλείται;

Πωλείται ο εθνικός ύμνος; Προσωπικώς δεν τρέφω αισθήματα ιδιαίτερης συγκίνησης για το ζήτημα. Όμως όταν η youtube άρχισε να διεκδικεί πνευματικά δικαιώματα για να παιχτεί ο εθνικός ύμνος στην πλατφόρμα της, το πράγμα ομολογώ ήταν αρκετά αστείο.

Και, βεβαίως, τα πάντα γίνονται πιο αστεία όταν τα σχολιάζει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, διευκρινίζοντας ότι ο εθνικός ύμνος «Είναι η ψυχή του έθνους και έχει εμβληματική αξία για κάθε Έλληνα». Η ιδέα ότι το κατ’ εξοχήν εθνικό έργο, που συνεγείρει τις ψυχές των συνελλήνων σε κοινά ρίγη, πουλήθηκε, είναι από μόνο του ένα γεγονός μάλλον ειρωνικό.
Μπορεί εγώ να μην ταράσσομαι για όσα σχετίζονται με τον εθνικό μας ύμνο, αλλά για κείνους που διαφωνούν μαζί μου, πρόκειται για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πεδίο στο οποίο μπορούμε να θέσουμε το θεμελιώδες ερώτημα της εποχής: τι είναι αυτό που δεν πωλείται; 

Ο Νίκος Ξυδάκης έγραψε ένα άρθρο όπου αναφέρει ότι ήδη συζητείται η πώληση σπιτιών κάτω από την Ακρόπολη, στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα, που έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως ζώνη επιρροής, ζώνη μαξιλάρι (buffer zone) γύρω από το κορυφαίο μνημείο του οικουμενικού πολιτισμού, συνεπώς ρωτά τι θα εμπόδιζε την κυβέρνηση να πουλήσει και την Ακρόπολη. Είμαι της άποψης ότι η Ακρόπολη θα μας έκανε πολύ καλό να χαριστεί στους ξένους, μαζί με το μουσείο της, αλλά δεν είναι της ώρας. Προέχει να συζητήσουμε στα σοβαρά τι είναι αυτό που δεν πουλιέται, σε μια κοινωνία που θεμελιωδώς πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτε χωρίς τιμή. Και όταν λέω ότι το πιστεύει μια κοινωνία, εννοώ ότι το πιστεύουν ζωντανοί άνθρωποι γύρω μας, δεν συμβαίνει από μόνο του.

Το ζήτημα είναι πως η εγκατάλειψη των παραδοσιακών κοινωνικών δομών σήμαινε κοινωνικά αυτήν ακριβώς τη μετάβαση: καπιταλισμός είναι η κοινωνική οργάνωση όπου δεν υπάρχουν πια τίτλοι ευγενείας, αλλά μια καλή πιστωτική κάρτα ανοίγει όλες τις πόρτες, παντού. Αυτό συμβαίνει για πρώτη και μόνη φορά στη νεώτερη εποχή. Η μετατροπή όλων των αξιών σε χρηματικές, που ξάφνιαζε τον 19ο αιώνα και αντιμετωπιζόταν με δέος από τον Μπαλζάκ και τον Μαρξ, έφτασε σε μας ως μια αυτονόητη παράμετρος της κοινωνικής μας ζωής, ενώ πρόκειται για κοσμοϊστορικό εφεύρημα του καπιταλισμού. Όταν λέμε όλοι ως κοινοτοπία ότι «μόνο το χρήμα μετράει», δεν σκεφτόμαστε τι μπορεί να σημαίνει αυτό όταν αναλογιστούμε τις προεκτάσεις του.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε ότι η αποκλειστική επικράτηση των οικονομικών αξιών δεν μπορεί να καταστήσει μια κοινωνία λειτουργική, αν δεν υπάρχουν και κάποιοι που μεταφέρουν αξίες μιας προηγούμενης εποχής. Η τιμιότητα εξασφαλίζεται υπό την απειλή των ποινικών κυρώσεων. Όμως, ποιος θα φυλάει τους φύλακες; Τι μας βεβαιώνει ότι ο δικαστής δεν θα βγάζει τις αποφάσεις του σε πλειστηριασμό; Πόσο πρέπει να αμείβεται για να είναι θωρακισμένος απέναντι στους οικονομικούς πειρασμούς; Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ο δικαστής καταλαβαίνει και κάποια άλλη αξία εκτός από το χρήμα. Εφόσον υπάρχει σήμερα ευρύτατη συναίνεση προς την κατεύθυνση της πλήρους αποδυνάμωσης κάθε άλλης αξίας πλην των οικονομικών, μοιραία η μπάλα θα πάρει τελικά τα πάντα. Ο καπιταλισμός λειτουργεί βασισμένος σε έναν ανθρωπολογικό τύπο που έχει δημιουργηθεί σε άλλες εποχές: τον ευσυνείδητο δικαστή, τον αφοσιωμένο εκπαιδευτικό, τον ευσυνείδητο εργάτη, που όμως είναι όλοι κατάλοιπα προηγουμένων κοινωνιών, δεν τους δημιουργεί το σημερινό σύστημα, συνεχίζει ο Κορνήλιος (που θα είχε τα γενέθλιά του πριν λίγες μέρες).

Μπορεί να φωνάζει ο Πάουντ όσο θέλει πως «the temple is not for sale», αλλά το γεγονός παραμένει. Όπως και η ισχυρή διαπίστωση του Καστοριάδη πως το ζήτημα δεν είναι γιατί κάποιοι τα παίρνουν - αυτό είναι αυτονόητο ­- αλλά γιατί κάποιοι δ ε ν τα παίρνουν! Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι δηλαδή τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον να εναντιωθεί στο στενό συμφέρον του.

Αρκεί να θέσει κανείς το ερώτημα: πόσους ξέρετε που θα έλεγαν όχι στα χρήματα, για κάποιον άλλον λόγο; Σας έρχονται πολλοί στον νου, από το φιλικό και συγγενικό σας περιβάλλον; Δεν εννοώ ανθρώπους που η μοίρα τούς έκανε βιοπαλαιστές, εννοώ ανθρώπους που αρνήθηκαν να βουτήξουν τα χέρια στο μέλι, ενώ μπορούσαν. Ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, είναι αυτοί που επιλέγουμε να σεβόμαστε και να εκτιμούμε. Συνάδελφοι που δεν ρουφιανεύουν, συνδικαλιστές που δεν πλουτίζουν, άνθρωποι που διακινδυνεύουν το ψωμί τους σε έναν αγώνα με αβέβαιη έκβαση κοκ. Μόνο που αν δεν ήταν τόσο λίγοι, δεν θα μας κυβερνούσαν για δεκαετίες κόμματα που έχουν βασίσει την ύπαρξή τους στην εθνικής κλίμακας καταλήστευση δημοσίου πλούτου, με τη συνεργασία διεφθαρμένων υποστηρικτών και ψηφοφόρων.

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι μαζί με την εθνικιστική ανάταση των ημερών ανακαλύπτεται και η οιμωγή του Πάουντ, ότι ο ναός δεν είναι για πούλημα. Μα, το κακό είναι πως όταν κυριαρχούν οι οικονομικές αξίες, τα πάντα είναι για πούλημα, αγαπητέ φιλήσυχε πολίτη. Αν σημασία έχει μόνο το χρήμα, τότε έχει ήδη βγει στο σφυρί και η Ακρόπολη, και το σπίτι του Παλαμά, και η παρθενία της κόρης σου, και η δημόσια υγεία, και η δημόσια παιδεία, όλα. Διότι έχει βγει στο σφυρί η συνείδησή σου, λοιπόν όποιος δεν αναγνωρίζει ιερό δεν έχει φρένο. Μπορεί να διαφέρουν οι αξιολογήσεις μας για το τι είναι αυτό που δεν θέλεις να πουλήσεις εσύ, αλλά μας ενώνει μια κοινή διαπίστωση: όταν τον πρώτο λόγο έχει το χρήμα, παντού, ας μη μας σοκάρει όταν αρχίσουν οι αγοραπωλησίες ιερών.

Η Κάλπική Λίρα είναι η ποιοτική κορύφωση του ελληνικού μελό, ένα διαμάντι του κινηματογραφικού συναισθηματισμού μας. Τελειώνει με την ιστορία της Λαμπέτη στα χέρια ενός κακού πλην πλούσιου γαμπρού, για την ένωση των οποίων ο φτωχός ζωγράφος Χορν, που την είχε ζωγραφίσει χαμογελαστή στην κρύα σοφίτα τους, αναφωνεί πως το μοντέλο του πίνακα μπορεί να πουλήθηκε, αλλά ο πίνακας δεν πωλείται.

Μένει λοιπόν να αναρωτηθούμε, μέσα στη φτώχια μας ή στα πλούτη μας, τι είναι αυτό που δεν πωλείται, τι είναι αυτό που δεν εξαγοράζεται. Όσοι δεν έχουμε λογαριασμούς στο εξωτερικό, εκεί θα μπορούμε πάντα να στηρίζουμε κάποιες ελπίδες.

http://www.thepressproject.gr/ 

Ονειροκτονία...Ας Αντισταθούμε στην Εποχή του Φόβου!

 «Σήμερα τα όνειρα είναι περισσότερο σημαντικά, όσο ποτέ άλλοτε».

Ervin Laszlo

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)

Κανένας θάνατος δεν μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο της ελπίδας και των ονείρων.Χωρίς τα όνειρα δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε. Η ονειροκτονία είναι η χειρότερη μορφή δολοφονίας. Στην ονειροκτόνα εποχή μας οι οραματικές ενατενίσεις τελούν υπό διωγμό, η αισιοδοξία σπανίζει και ο φόβος κυριαρχεί παντού.

Αποτελεί κοινό μυστικό πως διακατεχόμαστε από μια κλαψιάρικη απαισιοδοξία, που χαρακτηρίζεται από το φόβο της ζωής, το φόβο της τεχνολογίας και το φόβο του μέλλοντος. Μια απαισιοδοξία που μεταμορφώνει τις προκλήσεις σε παγίδες, αντί σε ευκαιρίες.

Η τρέχουσα οικονομική κρίση απλώς εντείνει προβλήματα που ήδη προϋπήρχαν. Η κοινωνία που ζούμε έχει γεμίσει με ανασφάλεια. Το υπερόπλο που λέγεται τηλεόραση συνεχίζει να διαμορφώνει συνειδήσεις, καταναλωτικές συμπεριφορές και προπαντός να διαχειρίζεται τους φόβους μας. Έτσι, εκτός από καταναλωτές περιττών προϊόντων, έχουμε καταντήσει και καταναλωτές φοβικών ειδήσεων. Ο φόβος έγινε το δικό μας ναρκωτικό. Παίρνουμε καθημερινά πολλές δόσεις αυτού του «ναρκωτικού», κυρίως μέσα από τα media. Αλλά και οι πολιτικοί που ψηφίζουμε γνωρίζουν πολύ καλά πως η πολιτική επένδυση στο φόβο, αποδίδει. Σε τελική ανάλυση φαίνεται πως μας αρέσει να φοβόμαστε, επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ασφαλείς: «Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που αρέσει στους ανθρώπους να το νιώθουν, όταν αισθάνονται ασφαλείς» (Ε. Α. Πόε).

 

Το ζάπινγκ δεν είναι διαδήλωση

Ο φόβος, που μας έχουν ενσταλάξει τεχνητά, μας έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου παθητικότητα, που μας κατάντησε «πολίτες του καναπέ». Δεν υπάρχει πλέον διάθεση για ελευθερία, δημιουργία, επανάσταση. Αφήσαμε προ καιρού τα οδοφράγματα και τις διαδηλώσεις και πιάσαμε τις παντόφλες και τα τηλεκοντρόλ. Το τηλεκοντρόλ μας πάντρεψε με τον καναπέ και το ζάπινγκ έγινε αντανακλαστικό της παραίτησης μας από την πρωτοτυπία του ζειν. Καθόλου παράξενο λοιπόν που λατρεύουμε τις τρομακτικές ταινίες, το ρίγος του κινηματογραφικού φόβου, ενώ οι ίδιοι βρισκόμαστε ασφαλείς στη θαλπωρή του σαλονιού μας. «Υποκύπτουμε στην άνεση του τρόμου κι αυτός ο ελεγχόμενος τρόμος μας βοηθά να κατανικούμε τους συνηθισμένους φόβους μας», παραδέχεται ο Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ. Μόνον μια επαρκή δόση κινηματογραφικής φρίκης ή ενός καλογραμμένου βιβλίου τρόμου μπορεί να εξορκίσει τους «δαίμονες» που ξεπηδούν μέσα από την καθημερινότητα μας κι εδράζονται στην απάθεια και στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας μας.

Οι ανεξέλεγκτοι φόβοι των μαζών –ναι, έχουμε υποβιβαστεί σε μάζα, εφόσον έχουμε χάσει προ καιρού την πνευματική αυτονομία και την πολιτική ενεργητικότητά μας– κάνουν καλό στο Σύστημα, ενώ η ψυχραιμία το βλάπτει. Αποτελεί κοινό μυστικό άλλωστε πως η Εξουσία, ακόμη και στις δημοκρατικές χώρες, οφείλει να κρατά τους πολίτες αρκετά φοβισμένους γιατί, αν δεν φοβούνται και δεν τρέμουν για όλων των ειδών τα κακά που μπορούν να πέσουν πάνω στα κεφάλια τους –κακά που προέρχονται από έξω ή από μέσα ή ακόμη κι από το διάστημα– τότε ίσως αρχίσουν να Σκέφτονται. Αυτό θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνο από την εξουσιαστική ελίτ, διότι θεωρεί πως το «ζαλισμένο κοπάδι» δεν έχει την ικανότητα να Σκέφτεται. Γι’ αυτό και πρέπει να φοβάται εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς. Ο φόβος είναι άγνοια και η άγνοια ευτυχία. Το «ζαλισμένο κοπάδι» επιτρέπεται να είναι ευτυχισμένο, όχι όμως ελεύθερο.

 

Αντίσταση στο φόβο

Αντίσταση στο φόβο σημαίνει πρώτα απ’ όλα ψυχραιμία και σε δεύτερη φάση κριτική σκέψη. Πρέπει να γνωρίζουμε πως ο φόβος, ακόμη και για υπαρκτές απειλές –πόσο μάλιστα για φανταστικές–, αποτελεί μια απίστευτη σπατάλη ενέργειας, κατατρώγει τις σκέψεις μας, θολώνει τα συναισθήματα μας και μας παραλύει. Οι Κινέζοι έχουν μια σοφή στάση απέναντι στο φόβο: ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται και ν’ ανησυχεί γενικώς, ούτε γι’ αυτά που διορθώνονται, ούτε και για εκείνα που δεν διορθώνονται. Εκείνα που διορθώνονται κάποια στιγμή θα διορθωθούν. Εκείνα που δεν διορθώνονται, δεν πρόκειται να διορθωθούν, οπότε γιατί να ανησυχούμε άσκοπα; Έχοντας αυτά κατά νου πρέπει να εστιαστούμε στα πραγματικά μας προβλήματα –και όχι στα φανταστικά– και να επιδιώξουμε ασφάλεια με δικαιώματα για περισσότερη ελευθερία και ποιοτικότερη δημοκρατία. Οι αδύναμοι πρέπει να μάθουν να φοβίζουν τους δυνατούς. Πρέπει να αντιληφθούν πως, αν θέλουν να απελευθερωθούν από τους φόβους τους, μπορούν να είναι κι αυτοί δυνατοί και να ανταποδώσουν τα κτυπήματα. Η αντίσταση στο φόβο αποτελεί το σίγουρο εισιτήριο για μια πιο ελεύθερη και ολοκληρωμένη ζωή…

http://zenithmag.wordpress.com/

Γίναμε όντως Βουλγαρία;

Επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, δάνεια, φτώχεια, ανεργία, διαφθορά, νέα ήθη, απουσία προοπτικών, εθνικισμός: ανησυχητικές ομοιότητες και παραλληλίες.

Βρίσκομαι στην Ελλάδα από το 1991. Μόλις είχα τελειώσει στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας Μαθηματικά και Πληροφορική. Οι καιροί ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι. Ο έρωτάς μου, παρά τη θετική εκπαίδευση, ήταν η δημοσιογραφία. Η επιθυμία μου ήταν να γίνω πολιτικός αναλυτής.

Πολιτικές επιστήμες εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν και σαν μοναχοπαίδι (ναι μεν θέλοντας να απογαλακτιστεί αλλά και να μην είναι μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά) βρέθηκα στην Αθήνα. Κοντά αλλά και τόσο μακριά! Τότε!

Άφησα τους γονείς μου στη Σόφια, ανωτάτης εκπαίδευσης, με μηνιαίο μισθό, ο οποίος το ’96 έφτασε στα 10-12 δολάρια περίπου. Εγώ, μόνη μου στην Ελλάδα, εργαζόμουν, στα μαύρα, πότε σε βιοτεχνία ρούχων, πότε ως μπέιμπι σίτερ και σε άλλες εργασίες με αλλοδαπό ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό, και παράλληλα σπούδαζα. Τα κατάφερνα μια χαρά. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου: το αμερικάνικο όνειρο στην Ελλάδα.

Από το ’95 ήμουν συνεργάτης οικονομικής εφημερίδας. Παρουσίαζα τις ελληνικές επενδύσεις στα Βαλκάνια με ιδιαίτερο βάρος –προφανώς– στη Βουλγαρία. Και οι επενδύσεις, έτσι όπως τις έβλεπα, δεν ήταν κάτι άλλο παρά αξιοποίηση της φθηνής εργατικής δύναμης και της ελάχιστης αξίας της γης. Εγώ τα ονόμαζα στα άρθρα μου «αξιοποίηση των επενδυτικών ευκαιριών» αλλά η πραγματικότητα ήταν εκμετάλλευση της φθηνής οικονομίας και μιας γενιάς ανθρώπων που δεν είχαν άλλες επιλογές. Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Και οι επενδύσεις προφανώς δεν ήταν μόνο ελληνικές αλλά όλων των Ευρωπαίων επενδυτών, των ιδίων ενδεχομένως που έρχονται τώρα και στην Ελλάδα.

Ύστερα από ένα σύντομο και αμφίβολης αποτελεσματικότητας έτος κυβέρνησης του δεξιού κόμματος (το ’91, της Ένωσης Δημοκρατικών Δυνάμεων), το ’97 το κόμμα αυτό επανέρχεται στην εξουσία, εξαντλώντας τη θητεία του. Τα τρία σημαντικότερα επιτεύγματα της κυβέρνησης, πέρα από την επιστροφή των περιουσιών (ό,τι είχε κρατικοποιηθεί δηλαδή μετά το 1944), ήταν:
– ιδιωτικοποιήσεις,
– μεταρρυθμίσεις του κρατικού τομέα,
– μεγάλο δάνειο από το Δ.Ν.Τ.
Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Δάνειο ή δάνεια έχει πάρει η Βουλγαρία, τι ύψους, με τι επιτόκιο, με πόσα χρόνια αποπληρωμής, δεν μπορώ να σας πω, παρότι έχω ρωτήσει προσφάτως και φίλους μου δημοσιογράφους της Βουλγαρίας και Βούλγαρους καθηγητές. Κανείς δεν θυμάται αλλά ούτε και ενδιαφέρεται.

Εγώ θυμάμαι όμως τον ενθουσιασμό μου όταν έγραφα στα άρθρα αυτής της οικονομικής εφημερίδας για την Νομισματική Επιτροπή (αποτέλεσμα της σύναψης της δανειακής σύμβασης, σας θυμίζει τίποτε αυτό;), η οποία ασκεί έλεγχο στην οικονομική πολιτική της Βουλγαρίας και ως καλοί τεχνοκράτες θα μας περνούσαν από την κρίση πιο γρήγορα και ανώδυνα. Σήμερα, 17 χρόνια μετά τη λήψη του δανείου, η Νομισματική Επιτροπή υπάρχει ακόμη και η Βουλγαρία μέχρι και σήμερα δεν έχει ανεξάρτητη –οικονομική τουλάχιστον– πολιτική. Μέχρι πότε; Δεν ξέρω. Για την ύπαρξη Νομισματικής Επιτροπής σήμερα στη Βουλγαρία δεν μιλάει κανείς. Ενδεχομένως μετά από κάποια περίοδο το παίρνεις ως δεδομένο και μετά το ξεχνάς. Για την ύπαρξή της πρέπει να ομολογήσω ότι είχα ξεχάσει και εγώ. Μέχρι το ελληνικό 2008.

Τέλος της δεκαετίας του ’90 με αρχές του 2000: η πολιτική κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί, δημοσιονομική σταθερότητα, πολλές κρατικές επιχειρήσεις είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί είτε έχουν κλείσει. Οι νέοι ιδιοκτήτες, ως επί το πλείστον, είναι πάντα κοντά στην εξουσία: κρατική και τοπική. Πρώην κομμουνιστές-σοσιαλιστές σε μία νύχτα έγιναν φιλελεύθεροι και εάν κάποιοι δεν έγιναν: στήριζαν τουλάχιστον τις φιλελεύθερες επιλογές του κατ’ όνομα μόνο σοσιαλιστικού κόμματος. Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Η ανεργία από 18% το 2000 μέχρι το 2008 είχε μειωθεί σε 6%, αλλά στις φτωχές περιοχές παρέμενε (και παραμένει) ιδιαίτερα υψηλή. Το φθινόπωρο του 2004 ταξίδευα με ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο στην περιοχή του Κάρτζαλι. Το Κάρτζαλι είναι η βουλγαρική Κομοτηνή. Ταξιδεύοντας από τη Σόφια προς το Κάρτζαλι, σοκαριστική εικόνα: δεκάδες εγκαταλειμμένα κι ερειπωμένα εργοστάσια, μόλις περάσεις το ένα και λες: «Ε, συμβαίνει, το έκλεισαν», έρχεται το επόμενο. Στο Κάρτζαλι υπερισχύει ο μουσουλμανικός πληθυσμός, γεωργική οικονομία (κυρίως οικογενειακή για αυτοσυντήρηση), έλλειψη επενδύσεων, ανεργία, φτώχεια, μισθοί πείνας. Ο Έλληνας επενδυτής, ο οποίος είχε μεταφέρει την επιχείρησή του από τη Βόρεια Ελλάδα στο Κάρτζαλι, είναι αγαπητός σε όλους. Όχι επειδή δίνει υψηλότερους μισθούς. Αλλά επειδή δίνει μισθούς. Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Η Βουλγαρία παράγει πια ελάχιστα. Σύμφωνα με την Eurostat, για το έτος 2013 το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. της χώρας είναι το 47% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Οι δημοφιλέστερες επιχειρήσεις είναι οι εμπορικές, δηλαδή η γρήγορη επιστροφή επενδύσεων. Ακόμη από την αρχή του 2000 έφερνα από τη Βουλγαρία, για προσωπική μου χρήση, φτηνά –κινέζικης και τουρκικής παραγωγής– αντικείμενα: ηλεκτρικές συσκευές, ρουχισμό. Τα μόνα τότε μαγαζιά στην Αθήνα για φθηνά –κινέζικα κυρίως– προϊόντα ήταν –τι ειρωνεία– στην οδό Σοφοκλέους.Σήμερα, περίπου 15 χρόνια αργότερα, δεν φέρνω πια. Ήρθαν αυτά εδώ.

Όταν διηγούμαι σε φίλους μου ότι πολύ διαδεδομένα, ακόμη και στη Σόφια, είναι τα μαγαζιά με προϊόντα, κυρίως ρουχισμού, από δεύτερο χέρι, με κοιτάζουν με αμφιβολία, καθώς γνωρίζουν τις ωραίες βιτρίνες του κέντρου της πόλης. Το πρώτο (απ’ ό,τι ξέρω προσωπικά τουλάχιστον) μαγαζί στην Αθήνα με τέτοια είδη άνοιξε πέρσι δίπλα μου, στην οδό Λιοσίων. Λέτε να παραμείνει το μόνο;

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, ως όριο της φτώχειας στη Βουλγαρία θεωρείται το μηνιαίο εισόδημα των 107 ευρώ. Στην Ελλάδα είναι τα 550 ευρώ περίπου (τα στοιχεία και των δύο περιπτώσεων είναι κατ’ άτομο και όχι κατά νοικοκυριό).

Οι τιμές των προϊόντων: λίγο χαμηλότερα από τα ελληνικά. Για την ακρίβεια: στη λαϊκή της Σόφιας ξοδεύω τα ίδια, εάν όχι και περισσότερα, απ’ τη λαϊκή της Αθήνας. Ενώ στα σουπερμάρκετ της Σόφιας, περίπου 30% λιγότερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές; Ίδιες τιμές.

Ο κατώτατος μηνιαίος μισθός Βουλγαρίας: 135 ευρώ περίπου. Ελλάδα: βασικός 600 ευρώ περίπου, δηλαδή 4,5 φορές υψηλότερος.

Μέσος μισθός Βουλγαρίας: 400 ευρώ περίπου. Ελλάδα: εσείς ξέρετε καλύτερα…

Η κατώτατη σύνταξη Βουλγαρίας: 75 ευρώ περίπου (Ελλάδα: η βασική: Ι.Κ.Α. 360 ευρώ, 5 φορές περίπου υψηλότερη)

Μέση σύνταξη: 150 ευρώ Βουλγαρία, Ελλάδα: προ φόρων και κρατήσεων: 920 ευρώ. Η πλειονότητα των κυρίων συντάξεων, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, βρίσκεται μεταξύ 500 και 1.000 ευρώ, δηλαδή σύνταξη Ελλάδας το λιγότερο 3,5 φορές υψηλότερη.

Τα στοιχεία αυτά σημαίνουν ότι στη Βουλγαρία, κάτω από το όριο της φτώχειας ζει το 16% του πληθυσμού της χώρας.

Η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνέχεια ανοίγει. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, τα εισοδήματα του πλουσιότερου 20% είναι 6,5 φορές υψηλότερα από τα εισοδήματα του φτωχότερου 20%.
Όταν είσαι εξαθλιωμένος και δεν βλέπεις άμεση προοπτική, σε τι θα μπορούσες να ελπίζεις;

Στη φυγή θα απαντούσε κανείς. Εκτιμάται ότι από το 1989 έως σήμερα 2 εκατομμύρια Βούλγαροι έχουν μεταναστεύσει. Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Τα τελευταία 10 χρόνια, παρά τη σχετική σταθερότητα (πολιτική και οικονομική), δεν εντοπίζεται κάποια επιστροφή μεταναστών, παρά τις διάφορες πρωτοβουλίες δημόσιων φορέων με στόχο την προσέλκυση μορφωμένων νέων Βούλγαρων ευρισκόμενων στο εξωτερικό.
Εάν δεν φύγεις, σε τι θα μπορούσες να ελπίζεις για να επιβιώσεις;

Στην υπερηφάνεια του έθνους και στη συνωμοσία των ξένων μήπως; Το πρώτο (ακροδεξιό) εθνικιστικό (και κατά δήλωση κιόλας) κόμμα ιδρύεται στη Βουλγαρία το 2005 και αμέσως κερδίζει στη Βουλή 21 έδρες από σύνολο 240, δηλαδή σχεδόν το 9% των εδρών. Το κόμμα αυτό κερδίζει σταθερά τέτοιο ποσοστό στη Βουλή μέχρι και σήμερα, έχοντας υπόψη ότι εν τω μεταξύ ιδρύθηκαν και άλλα εθνικιστικά κόμματα, στα οποία οι ψήφοι διασπείρονται. Προσφάτως, πριν από μερικούς μήνες, μαζί με τη μαζική είσοδο Σύρων μέσω Τουρκίας, ιδρύθηκε και το πρώτο ναζιστικό κόμμα. Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Ας σημειωθεί, από άποψη σημειολογίας ότι η λέξη εθνικιστής/εθνικισμός στη Βουλγαρία δεν έχει πια σχεδόν καθόλου αρνητική φόρτιση. Θεωρείται σαν ισοδύναμο του πατριώτης/πατριωτισμός.
Εάν δεν μεταναστεύσεις και εάν δεν είσαι «υπερήφανος πατριώτης» θα μπορούσες να ελπίζεις βέβαια και στην εξέγερση. Στο τέλος Ιανουαρίου πέρσι, αρχικά στη Σόφια και εν συνεχεία σε παραπάνω από 30 πόλεις της χώρας, ο εξαθλιωμένος κόσμος (για πρώτη φορά μετά το 1997) βγήκε στους δρόμους. Η αρχική διαμαρτυρία δεν ήταν εναντίον του πολιτικού καθεστώτος αλλά εναντίον των υψηλών λογαριασμών της ηλεκτρικής ενέργειας. Εν συνεχεία ήρθε η συνειδητοποίηση/ανάμνηση (όπως εγώ είχα ξεχάσει τη Νομισματική Επιτροπή μέχρι το 2008) ότι η παραγωγή και η διανομή ενέργειας είναι εξ ολοκλήρου σε ιδιωτικά χέρια και ότι απουσιάζει ικανός κρατικός μηχανισμός, ο οποίος να ρυθμίζει τη δίψα του ιδιώτη-μονοπώλη για το κέρδος. Κάτω από την πίεση του δρόμου η κυβέρνηση παραιτείται, το κυβερνών –μέχρι προσφάτως– κόμμα ξανακερδίζει τις πρόωρες εκλογές, αλλά δεν καταφέρνει να σχηματίσει κυβέρνηση και παραμένει στην αντιπολίτευση.

Η σοσιαλιστική (κατ’ όνομα) κυβέρνηση προτείνει, και η Βουλή ψηφίζει, για πρόεδρο της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας (εδώ συμπεριλαμβάνεται η καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος) ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα της βουλγαρικής πολιτικής και οικονομικής ζωής. Αμέσως ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και κάτω από την πίεση του δρόμου η Βουλή ακυρώνει την απόφασή της. Από τότε –το καλοκαίρι του 2013– μέχρι και σήμερα, στη Σόφια τουλάχιστον– κάθε βράδυ για μερικές ώρες υπάρχει διαδήλωση μπροστά στη Βουλή για παραίτηση της κυβέρνησης, νέες εκλογές και αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
Το εφεύρημα της Βουλγαρίας είναι οι αντιδιαδηλώσεις, διαδηλώσεις εναντίον των διαδηλωτών, δηλαδή (ενδεχομένως) στήριξη της κυβέρνησης.

Και έτσι έναν χρόνο, κάθε μέρα, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων – διαδήλωση και αντιδιαδήλωση. Αποτέλεσμα; Τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι συνεχίζει, λέει μια βουλγαρική παροιμία.
Ποιο καραβάνι: αυτό του ζευγαρώματος της πολιτικής-οικονομικής εξουσίας με τη διαφθορά. Τον Νοέμβριο του 2008 για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ακυρώνει προενταξιακά κονδύλια ύψους 220 εκατομμυρίων ευρώ λόγω προβλημάτων διαφθοράς, ενώ παγώνει άλλα 340 εκατομμύρια ευρώ. Από τότε πέρασε μια δεύτερη κυβέρνηση, σήμερα είναι τρίτη κατά σειρά, εξαπολύθηκε μεγάλη μάχη εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, συλλήψεις, ρεπορτάζ… Αποτέλεσμα: ούτε μία καταδίκη (σας θυμίζει τίποτε αυτό;), ενώ ο ένας από τους φερόμενους αρχηγούς του οργανωμένου εγκλήματος ήταν υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Ελπίζω αυτό να ΜΗ σας θυμίζει τίποτε… στο μέλλον! Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, η Βουλγαρία παραμένει μία από τις πιο διεφθαρμένες 28 χώρες της Ε.Ε. με ιδιαίτερη αναφορά στο δικαστικό σύστημα.

Και τελευταίο προσωπικό παράδειγμα: φιλική μου οικογένεια, συμφοιτητές μου από το Πανεπιστήμιο της Σόφιας, δηλαδή ανώτατης εκπαίδευσης. Σήμερα εκείνη είναι υπάλληλος στο Πρωτοδικείο της Σόφιας, εκείνος μηχανικός με ιδιωτική επιχείρηση, με κόρες 17 και 20 ετών, μαθήτρια στην τελευταία τάξη της μέσης εκπαίδευσης και φοιτήτρια στο 2ο έτος σε κρατικό πανεπιστήμιο. Οικογενειακό εισόδημα: 10 φορές υψηλότερο από τα όρια της φτώχειας – 1.000 ευρώ τον μήνα περίπου. Για εξυπηρέτηση στεγαστικού δανείου (καινούριο διαμέρισμα 100 τετραγωνικών περίπου, σε όχι ιδιαίτερα ακριβή περιοχή της Σόφιας) πηγαίνει το 1/4 περίπου του εισοδήματος. Για τα δίδακτρα των παιδιών (ακόμη και στα κρατικά πανεπιστήμια υπάρχουν δίδακτρα) και γενικώς έξοδα σε σχέση με τις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών: άλλο ένα 1/4 του οικογενειακού εισοδήματος. Το υπόλοιπο μισό πάει σε τρόφιμα, θέρμανση, ρεύμα, τηλέφωνο, διαδίκτυο, συγκοινωνίες. Εάν συμβεί κάτι έκτακτο, αναβάλλουν την πληρωμή κάποιου λογαριασμού. Σας θυμίζει πλέον κάτι αυτό;

Συμμετείχαν στις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν το καλοκαίρι πέρσι εναντίον της παρούσας κυβέρνησης, όταν ευγενικά στο δικαστήριο τους συμβούλεψαν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και ως εκ τούτου δεν θα ήταν καλό κάμερες και φωτογράφοι να τους εντοπίσουν κάπου. Το ίδιο συνέβη και σε άλλη φίλη μου, υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού. Σ’ εμένα τουλάχιστον, που είμαι δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα, αυτό δεν μου θυμίζει ακόμη τίποτε εδώ.

Άλλη τέτοια οικογένεια, άνω του μέσου επιπέδου συνταξιούχοι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γονείς μου: ανώτατης εκπαίδευσης με προϋπηρεσία 42 και 38 ετών, με σύνταξη ο καθένας 2 φορές μεγαλύτερης της κατώτατης, δηλαδή 150 ευρώ περίπου, Αυτό σημαίνει 300 ευρώ οικογενειακό εισόδημα. Δεν έχουν κανένα δάνειο, μένουν σε ιδιόκτητο σπίτι. Με τιμές πρώτης ανάγκης ελληνικές ή λίγο χαμηλότερες, υπολογίστε εσείς ποιες ανάγκες ηλικιωμένων μπορεί να εξυπηρετήσει οικογενειακό εισόδημα των 300 ευρώ. Η ηλικιωμένη οικογένεια της Βουλγαρίας ενδεχομένως να μη σας θυμίζει κάτι εδώ… ακόμη.

Βάσει όλων αυτών των σκέψεών μου αναρωτιέμαι: γίναμε όντως Βουλγαρία;
Τείνω να απαντήσω: όχι… ακόμη. Αλλά βρισκόμαστε… σε καλό δρόμο!

  Μάγια Στογιάνοβα 


http://www.chronosmag.eu/