Η προσβασιμότητα είναι ο δρόμος για την ευημερία και την εξέλιξη…

Ας τελειώνουμε επιτέλους με τα παραμύθια.
Αρκετές γενιές υπέφεραν και θυσιάστηκαν μ αυτά.
Οι εποχές αλλάζουν και μαζί αλλάζουν και οι δυνατότητες.

Αυτό που πραγματικά χρειάζεται κάθε ένας άνθρωπος, όπως και κάθε άλλος έμβιος οργανισμός σ αυτόν τον πλανήτη, για να μπορεί να επιβιώνει, να αναπτύσσεται, να ανακαλύπτει τις δυνατότητές του, να δημιουργεί και να ευημερεί, ν ανθίζει και να ευτυχεί, είναι η άμεση, απεριόριστη και ελεύθερη πρόσβασή του σε όλα εκείνα τα αγαθά που του παρέχονται από το φυσικό περιβάλλον και του είναι απολύτως απαραίτητα γι αυτό τον αυτονόητο σκοπό, τη συνέχεια και την πρόοδο της ζωής…

Όταν όμως το οργανωμένο κοινωνικό περιβάλλον, είτε για πραγματικούς λόγους απουσίας δυνατοτήτων είτε για κατασκευασμένους λόγους ιδιοτελών συμφερόντων, λειτουργεί πυραμιδικά με νόμους αγέλης, τότε ο αγώνας των ανθρώπων για πρόσβαση στα απαραίτητα αγαθά γίνεται σκληρός, βίαιος, άδικος και απάνθρωπος.
Σ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος θα φανερώσει τα χειρότερα στοιχεία του που θα πηγάζουν απ το φόβο για την επιβίωσή του.

Καθώς οι πόροι και τα αγαθά υπάρχουν σκορπισμένα σε κάθε σημείο του πλανήτη, η διαχείριση, η κατανομή και η βιωσιμότητα τους, όπως και η οργάνωση των κοινωνιών, γίνεται μέσα από ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο, υποτίθεται, πρέπει να δίνει δίκαια την πρόσβαση και την επάρκεια αγαθών σε όλους τους ανθρώπους.

Ένα χρηματικό ή όποιου άλλους είδους ανταλλακτικό οικονομικό μοντέλο είναι ίσως απαραίτητο μοναχά στα αρχικά στάδια της οργάνωσης των κοινωνιών νοημόνων πλασμάτων, στα στάδια δηλαδή εκείνα όπου οι επιστημονικές και τεχνολογικές τους γνώσεις και δυνατότητες δεν μπορούν ακόμα να παράξουν και να τους προσφέρουν αφθονία από τη χρήση των πόρων που υπάρχουν…
…έτσι τα αρχικά αυτά στάδια συνοδεύονται, δυστυχώς παράλληλα, και από τεράστια κοινωνικά προβλήματα στέρησης, αδικίας, ανήθικου ανταγωνισμού, ανισοτήτων, συγκρούσεων, βίας, πολέμων, κυριαρχίας κλπ, χαρακτηριστικά που δυστυχώς ακόμα συναντάμε στη σύγχρονη καθημερινότητάς μας στον πλανήτη γη.

Οι άνθρωποι μέσα σ ένα μονεταριστικό οικονομικό μοντέλο προσανατολίζονται και αναπτύσσουν λαθεμένες αξίες για τις σχέσεις τους με τους άλλους και το φυσικό περιβάλλον, βλέπουν τον κόσμο εγωκεντρικά και φοβισμένα.

Η «ανάγκη» της ιδιοκτησίας και της προσωπικής κατοχής αγαθών είναι το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό αυτών των κοινωνιών και πηγάζει απο την ανασφάλεια ως προς το μέλον.
Όλοι οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις, ανάμεσα στα κράτη, γίνονται για την κατοχή και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του πλανήτη.
Η γη και το φυσικό περιβάλλον, αυτό το ανεξάντλητο «εργοστάσιο» παραγωγής ζωογόνων αγαθών για όλα τα είδη, γίνεται από τον απολίτιστο άνθρωπο ευκαιρία εκμετάλλευσης και κέρδους. 

Ένα χρηματοπιστωτικό μοντέλο, όπου το χρήμα είναι το μέσο για να έχει κάποιος πρόσβαση σε ότι χρειάζεται, δεν είναι σχεδιασμένο για όλους, δεν προβλέπει την αυτάρκεια όλων και δεν μπορεί ποτέ να λειτουργεί δίκαια για όλους. 
Τα πλεονεκτήματα τα απολαμβάνουν οι ισχυρότεροι, οι πιο διεφθαρμένοι, οι ανήθικοι, οι κλέφτες, οι πονηροί και γενικότερα αυτοί που εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο καταστάσεις και ανθρώπους.
Αυτός που έχει 5 έχει λιγότερη πρόσβαση από αυτόν που έχει 10.
Κι αυτός που δεν έχει τίποτα πεθαίνει, το χρηματικό μοντέλο δεν έχει προβλέψει γι αυτόν.
Έτσι απλά…

Το ανθρώπινο είδος λοιπόν, που δεν έχει καταφέρει ακόμα να καλύψει τις απολύτως βασικές ανάγκες επιβίωσης όλων, είναι αναγκασμένο να ζει σε κατάσταση σκλαβιάς και υποδούλωσης απ αυτούς που κατέχουν τους πόρους.
Οι παγκόσμιοι κάτοχοι του χρήματος και των πόρων είναι αυτοί που δεν επιτρέπουν στο ανθρώπινο είδος να εξελιχθεί στα επόμενα στάδια των πραγματικών δυνατοτήτων του και να αφήσει για πάντα πίσω τα πολύ σοβαρά προβλήματα.
…και μην μπερδεύεστε…
Η Οικονομία του Χρήματος είναι μία.
Η φιλελεύθερη, η σοσιαλιστική, η κομμουνιστική, η δημοκρατική ή όποια άλλη μορφή του αποτελούν παραλλαγές επάνω στο ίδιο θέμα.
Εξυπηρετούν τα οφέλη συγκεκριμένων ομάδων και όχι όλων.
Δεν υπάρχει νόημα να μπλεχτούμε με οικονομετρικούς όρους και άλλες ανοησίες οικονομολόγων που έχουν μάθει μονάχα να παίζουν με αριθμούς και μεγέθη και ξεχνούν την αξία και την πολυπλοκότητα της ίδιας της ζωής.

Ένα Οικονομικό μοντέλο που θέλει και σκοπεύει να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων λειτουργεί με χρήματα ή άλλα ανάλογα πυραμιδικά μέσα…
Ένα Οικονομικό μοντέλο που θέλει και στοχεύει στην ικανοποίηση των αναγκών και την ευημερία όλων των ανθρώπων χρησιμοποιεί τους πραγματικούς και φυσικούς πόρους του πλανήτη.

Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα κατανοητό από όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται είναι το

Αρκετά, μέχρι εδώ!!!
Δεν είναι δυνατόν ολόκληρος ο πλανήτης γη να χρωστάει αναρίθμητα χρηματικά ποσά στο φάντασμά του!!!

Αρκετά πια με τις δυναστείες των Rothchilds, των Rockefellers, των Morgans και λοιπών άθλιων…
Αρκετά με τις Federal Reserve, τις Παγκόσμιες Τράπεζες, τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες, τα Δ.Ν.Τ, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα…
Αρκετά με τα φανταστικά κλασματικά αποθέματα, τα επιτόκια, τα δάνεια, τους τόκους, τα χρέη, τα χρηματιστήρια, τα τραπεζικά «προϊόντα» σας και τα παιχνίδια με τις τραπεζικές «κάνουλες» που ανοιγοκλείνουν καταπίνοντας ανυποψίαστους και παραπληροφορημένους…
Αρκετά πια με τις παγκόσμιες πολυεθνικές που έχουν κάνει δικούς τους του πόρους του πλανήτη, Exxon Mobil, Texaco, Shell, Monsanto, φαρμακοβιομηχανίες, βιομηχανίες άχρηστων τροφίμων που δηλητηριάζουν τα παιδιά μας, βιομηχανίες όπλων μαζικής καταστροφής, ναρκωτικών…
Αρκετά πια ανόητα και αχόρταγα καρκινάκια του πλανήτη.

Ο δρόμος της εξέλιξής μας μέχρι εδώ ήταν σκληρός, βάρβαρος και άδικος.
Οι λίγοι, οι κυρίαρχοι χρησιμοποιούσαν πάντα τις μάζες, μέσα από την άγνοια και το φόβο, για να ωφελούνται και να δυναστεύουν.

Μα σήμερα ζούμε σε άλλες εποχές, εποχές γεμάτες ευκαιρίες και δυνατότητες.
Ζούμε ίσως την κορυφαία στιγμή στην ιστορία της εξέλιξής μας γιατί μπορούμε να έχουμε στη διάθεσή μας το σημαντικότερο όλων.
Ελεύθερη, καθαρή και ανεξάντλητη ενέργεια.
Χιλιάδες εμπνευσμένοι ερευνητές και επιστημονικές ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο επιβεβαιώνουν ότι η ελεύθερη, καθαρή και ανεξάντλητη ενέργεια βρίσκεται μπροστά μας και σε πολλές εναλλακτικές μορφές.
Μ αυτή τη δυνατότητα πλέον εφικτή ένας ολόκληρος νέος κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά μας, η εξέλιξη αυτή περιέχει το πιο επαναστατικό μας βήμα στην πορεία της εξέλιξής μας.
Με βάση τις νέες ενεργειακές μας δυνατότητες και το υψηλότατο επίπεδο των νέων τεχνολογιών, ολόκληρος ο πολιτισμός και οι πανανθρώπινες αξίες μας μπορούν να ωριμάσουν και να μας οδηγήσουν εκεί που δεν έχουμε ακόμα φανταστεί.

Και το μόνο ίσως εμπόδιο σε όλα αυτά…???
Το πυραμιδικό μοντέλο της Οικονομίας του Χρήματος!!!

Αναρωτηθείτε, αμφισβητήστε, ερευνήστε, μα μην εξακολουθείτε να αποδέχεστε όλα όσα σας ταΐζει αυτό το άθλιο κατεστημένο του χρήματος.
Η «δύναμή» τους είναι η άγνοια και ο φόβος μας.

Σκεφτείτε το βαθύτερα,
Αυτό που πραγματικά χρειάζεται κάθε ένας άνθρωπος, όπως και κάθε άλλος οργανισμός, για να μπορεί να επιβιώνει, να αναπτύσσεται, να ανακαλύπτει δυνατότητες, να δημιουργεί και να ευημερεί, ν ανθίζει και να ευτυχεί, είναι η άμεση, απεριόριστη και ελεύθερη πρόσβασή του σε όλα εκείνα τα αγαθά που του είναι απολύτως απαραίτητα γι αυτό τον σκοπό…

Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη χρημάτων, έχουν ανάγκη άμεσης πρόσβασης στα αγαθά.

Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com

 

Συνέντευξη-Γιώργος Αυγερόπουλος: Καρδιά του ζητήματος της ΕΡΤ είναι η Δημοκρατία

Όταν στις 11 Ιουνίου του 2013 η κυβέρνηση έκλεισε μέσα σε πέντε ώρες την ΕΡΤ, με μια ενέργεια που δεν έχει προηγούμενο σε καμία δημοκρατική ευνομούμενη χώρα παγκοσμίως, ο Γιώργος Αυγερόπουλος και οι συνεργάτες του άρχισαν να καταγράφουν ό,τι συνέβαινε.  Το υλικό προοριζόταν για το AGORA, το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για την ελληνική κρίση, που γυρίζεται τα τελευταία 4 χρόνια. Ωστόσο, μετά από όλα όσα ακολούθησαν και την τροπή που πήρε η υπόθεση, τη διεθνή κατακραυγή, την κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος και την εγχώρια πολιτική κρίση "Το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας", μετεξελίχθηκε σε μια αυτόνομη ταινία μιας ώρας. 

Δύο μήνες μετά την έναρξη της διανομής του στην Ευρώπη, και έχοντας ήδη μεταδοθεί σε πολλές χώρες, Το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Κάνει πρεμιέρα στις 19 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη, εντασσόμενη στο επίσημο πρόγραμμα του 16ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονικής.Αναμένονοντας τον Γιώργο Αυγερόπουλο στη πόλη μας, συζητήσαμε μαζί του για την ΕΡΤ, τη Δημοκρατία, τη κρίση και τα μνημόνια αλλά και την έννοια του δημόσιου, την αλληλεγγύη και την ελληνική παραγωγή ντοκιμαντέρ.

Συνέντευξη στον Αντώνη Γαλανόπουλο

Το ντοκιμαντέρ «Το χαμένο σήμα της Δημοκρατίας» γεννήθηκε από και με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μέσα σε πέντε ώρες, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κατέβασε τους διακόπτες της ΕΡΤ. Σε τι στοχεύει αυτή η αποτύπωση της ιστορίας στο ντοκιμαντέρ σας; Τι συμβολίζει για εσάς η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ; 

Πιστεύω ότι η υπόθεση της ΕΡΤ είναι η πιο ορατή –παρά το μαύρο- απόδειξη ότι η Δημοκρατία είναι το πρώτο θύμα της κρίσης. Χρησιμοποιώ, λοιπόν, την υπόθεση της ΕΡΤ ως ένα case study. Θεωρώ ότι είναι μια από τις πιο συμβολικές στιγμές της ελληνικής κρίσης, από το 2009 έως σήμερα. Υπό αυτή την έννοια, θεωρώ ότι είναι ένα χρήσιμο έργο για τους Έλληνες αλλά περισσότερο για τους ξένους. Το έργο έχει κατασκευαστεί με το μυαλό στους ξένους.
Επίσης, η ταινία περιγράφει τη σύγκρουση μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, γεγονός που το βιώνουμε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Την περίοδο της κρίσης, δηλαδή, ο ιδιωτικός τομέας θέλει να επεκταθεί, ενώ την ίδια ώρα η δημόσια σφαίρα συρρικνώνεται. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το βλέπουμε μόνο στον τομέα των media αλλά και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα, στον τομέα της εκπαίδευσης ή στον τομέα της δημόσιας υγείας.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε από τη πρώτη στιγμή σε ζήτημα Δημοκρατίας. Έγινε αντιληπτό ως λογοκρισία, ως φίμωση. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η επιβολή των μέτρων του Μνημονίου δεν είναι συμβατή με μια πλήρως λειτουργική Δημοκρατία. Ποιο είναι το σχόλιο σας;

Πολύ σωστά. Να συμπληρώσω στο συλλογισμό ότι διάγουμε μία περίοδο όπου πολύ κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με αποτέλεσμα τον εξ’ ορισμού περιορισμό της δημοκρατίας. Η άποψη που ισχύει στην κυβέρνηση είναι ότι αν η δημοκρατία δεν είναι αποτελεσματική τότε σίγουρα θα πεθάνει, όπως λέει και ο Παντελής Καψής στο ντοκιμαντέρ. Προφανώς έχει γίνει κατανοητό σε όλους ότι ζούμε σε μία περίοδο όπου οι αγορές είναι αυτές που καθορίζουν τα πράγματα. Αυτό, για μένα, είναι άλλη μια απόδειξη του αργού θανάτου της δημοκρατίας.

Από την άλλη, θα πρέπει να σταθούμε και στη διγλωσσία της Ευρώπης. Στα μνημόνια, στις δανειακές συμβάσεις που έχουμε υπογράψει υπήρχε η πρόβλεψη, από το 2011, να κλείσουν ή να συγχωνευτούν 35 φορείς, συμπεριλαμβανομένης της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ αναφερόταν ονομαστικά, η μοίρα της ήταν προδιαγεγραμμένη. Και μετά, όταν η ΕΡΤ έκλεισε, παρακολουθήσαμε όλοι την EBU να εξανίσταται, τον Μπαρόζο να λέει ότι η δημόσια τηλεόραση είναι ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας στην Ευρώπη και τα λοιπά. Και προκύπτει το εξής αντιφατικό, από τη μια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να υπερασπίζεται τη δημόσια τηλεόραση και από την άλλη να πιέζει μέσω της Τρόικα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ειδικά του Νότου, να κλείσουν, να συρρικνώσουν, να υποβαθμίσουν τα δικά τους δημόσια μέσα. Αυτό το βλέπουμε και στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του νερού. Νομίζω πως είναι χαρακτηριστική, λοιπόν, αυτή η διγλωσσία που υπάρχει στην Ευρώπη.

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, από την 11η Ιουνίου, προχώρησαν σε κατάληψη των κτιρίων και σε εκπομπή κανονικού προγράμματος, προβαίνοντας έτσι σε ένα ιδιαίτερο και τολμηρό πείραμα αυτοδιαχείρισης. Το πείραμα σταμάτησε στην Αθήνα, με την εισβολή των ΜΑΤ αλλά συνεχίζεται ακόμα στη Θεσσαλονίκη. Πως αποτιμάτε το εγχείρημα; Τι μπορεί να προσφέρει για το μέλλον;

Καταρχήν, με έχει συγκινήσει πάρα πολύ το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης. Θεωρώ ότι είναι ένα μοναδικό πείραμα το οποίο έχει να επιδείξει ήδη αποτελέσματα αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Δε ξέρω τι καρπούς θα μπορούσε να επιφέρει πιο συγκεκριμένα στο μέλλον. Δηλαδή, δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι θα ξανανοίξει η ΕΡΤ, το θεωρώ απίθανο να σου πω την αλήθεια, ακόμα και σε αλλαγή κυβέρνησης. Αυτή είναι προσωπική εκτίμηση βέβαια. Από την άλλη, ωστόσο, νομίζω ότι το εγχείρημα έχει προσφέρει μία πολιτική εκπαίδευση των ανθρώπων. Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο κέρδος.

Πως θα περιγράφατε μια ανεξάρτητη και πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση στην Ελλάδα;

Η ανεξάρτητη, δημόσια τηλεόραση είναι ζητούμενο τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν έχει, κατά τη γνώμη μου, κατακτηθεί ακόμα πουθενά. Σε όλο τον κόσμο παρατηρούμε κυβερνήσεις να προσπαθούν να ελέγξουν, να ποδηγετήσουν, να καθοδηγήσουν τη δημόσια τηλεόραση. Όπως και να έχει όμως, στην Ελλάδα το είχαμε παρακάνει. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, κάθε κυβέρνηση θεωρούσε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση τσιφλίκι της και τόπο που μπορούσε να εκπληρώνει τα πολιτικά της χατίρια. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα καταφέρουμε να έχουμε με τη νέα δημόσια τηλεόραση, τη ΝΕΡΙΤ, αυτή τη δημόσια τηλεόραση που όλοι ονειρευόμαστε.

Και ποια είναι αυτή η δημόσια τηλεόραση που ονειρευόμαστε; Είναι αυτή που θα είναι πραγματικά ανεξάρτητη, πέρα από κομματικές ποδηγετήσεις, πέρα από κυβερνητικές παρεμβάσεις, που θα είναι πλουραλιστική. Αυτή είναι η μαγική λέξη γιατί ο πλουραλισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες της δημοκρατίας. Για αυτό στο κάτω-κάτω θέλουμε τη δημόσια τηλεόραση, που θα είναι απεγκλωβισμένη από συμφέροντα, που θα είναι η τηλεόραση η δικιά μας, όλων μας. Αυτό είναι το ιδανικό ζητούμενο. Όσο πιο κοντά μπορέσουμε να πλησιάσουμε σε αυτό, κέρδος θα είναι.

Πιστεύω ωστόσο, και το λέω ειλικρινά με πόνο και μακάρι να βγω ψεύτης, ότι είναι πολύ υπερφίαλο να ισχυρίζεται ο κ. Κεδίκογλου ότι κλείνουν την ΕΡΤ  για να δημιουργήσουν ένα νέο ακομμάτιστο, σύγχρονο οργανισμό. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος, γνωρίζοντας τη νοοτροπία των ανθρώπων, τη νοοτροπία που έχει ριζώσει βαθιά και δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη και μιλάω για το πελατειακό κράτος. Είναι μια φοβερή κατάρα που δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, όταν για αιώνες η πλειοψηφία των Ελλήνων ψήφιζε με μοναδικό κριτήριο ποιος θα είναι αυτός που θα βολέψει το παιδί του στο δημόσιο. Και δεν αλλάζει γιατί αυτό είναι θέμα παιδείας και έχουμε πάρα πολύ μεγάλο έλλειμμα στην παιδεία.

Στο οποίο έλλειμμα παιδείας, η δημόσια τηλεόραση θα μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο.

Ακριβώς. Η δημόσια τηλεόραση είναι ένα σχολείο. Η δημόσια τηλεόραση μπορεί να σου πει πράγματα που δε θα σου τα πουν τα ιδιωτικά μέσα γιατί πολύ απλά δεν φέρνουν τηλεθέαση. Αν το δούμε στην ευρωπαϊκή προοπτική, πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά βλέπουν ARTE για παράδειγμα. Πόσοι Γάλλοι; Πόσοι Γερμανοί; Λίγοι. Ακριβώς ένα τέτοιο ύφος είχε και η ΕΡΤ. Δεν την έβλεπε πολύς κόσμος προφανώς. Περισσότεροι έβλεπαν την τούρκικη σαπουνόπερα.

Υπάρχει ένα παράδειγμα-πρότυπο δημόσιας τηλεόρασης; Το BBC ίσως;

Μιλώντας με συναδέλφους, που έχει τύχει να εργαστούν στο BBC, μπορώ να πω ότι προφανώς υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσε κάποιος να πάρει αλλά δεν είναι παράδεισος. Υπήρχαν περιπτώσεις στο παρελθόν όπου ο διευθυντής ενημέρωσης είχε παραιτηθεί καταγγέλλοντας προσπάθεια κυβερνητικής παρέμβασης. Παντού υπάρχουν προβλήματα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν υπάρχει ένας παράδεισος, να πεις «Κοίτα τους αυτούς εδώ, πρέπει να τους αντιγράψουμε». Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Υπάρχουν παντού προβλήματα και μάλιστα σοβαρά, είτε παρεμβάσεων και εξάρτησης από την κυβέρνηση  είτε μεγάλα προβλήματα σε οικονομικό επίπεδο, όπου κόβουν παντού χρήματα το τελευταίο διάστημα. Αυτά τα προβλήματα τα είδαμε πρόσφατα και στην Ισπανία, στη Βαλένθια αλλά και στην Ολλανδία που δεν έγινε ευρέως γνωστό. Το VPRO έβγαλε πρόσφατα ένα SOS. Tους κόβουν 100 εκατ. ευρώ από έναν ήδη μειωμένο προϋπολογισμό. Από 21 σταθμούς έχουν πέσει τώρα στους 8 και έχουν απολύσει πάρα πολύ κόσμο. Και οι Γάλλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Βλέπουμε, δηλαδή, να γίνεται συνολικά αυτό το πράγμα, σε όλη την Ευρώπη.

Αναφερθήκατε στη διαφορά δημόσιων και ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης. Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος που έχουν διαδραματίσει την περίοδο της κρίσης;

Είναι κοινή πεποίθηση όλων ότι τα ιδιωτικά μέσα έχουν στηρίξει την κυβερνητική γραμμή περί λιτότητας. Και νομίζω πως ένας από τους λόγους που το έχουν κάνει, είναι γιατί έχουν παλιές, καλές σχέσεις αλληλεξάρτησης με την κυβέρνηση, με την κάθε κυβέρνηση. Θα θυμάσαι την περίφημη ρήση περί νταβατζήδων του Καραμανλή.  Οι μοναδικές επιχειρήσεις που έχουν αυτή τη στιγμή πρόσβαση σε δάνεια, δυνατότητα δηλαδή χρηματοδότησης, είναι τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης.

Ο αντίπαλος ήταν η δημόσια τηλεόραση, η οποία αποδυναμώθηκε πλήρως και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, με έναν απίστευτο τρόπο, που ωφέλησε στην ουσία μόνο τους ιδιώτες. Δεν ωφέλησε την ίδια τη δημόσια τηλεόραση, δεν ωφέλησε την οικονομία της χώρας γιατί διαλύθηκε αυτό το περιουσιακό στοιχείο, είχαμε δηλαδή μια καταστροφή αξίας. Όταν έχεις ένα brand, όταν κτίζεις έναν οργανισμό 75 χρόνια, πρέπει να υπάρχει μια πρόνοια ακόμα και στη περίπτωση που θες να τον κλείσεις, να τον μεταφέρεις, να τον αλλάξεις. Αυτό ήταν στρατηγικό λάθος σε σχέση με την καταστροφή της αξίας, του περιουσιακού στοιχείου που λέγεται δημόσια τηλεόραση. Μπορεί να έγινε και επίτηδες. Έπεσε μαύρο, αυτό είναι πολύ τραγικό να συμβεί στον αέρα της τηλεόρασης.

Ο πολίτης αυτή τη στιγμή πληρώνει για μια υπηρεσία που δεν έχει. Είναι αδιανόητο. Όταν το λέω αυτό στο εξωτερικό μου λένε «Και καλά και πως το ανέχεστε αυτό;» και τους λέω «Δεν καταλάβατε. Υπάρχει μια υπερφόρτωση, ένα overload. Ο Έλληνας πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε μέρα που περνάει ένα νέο φόρο. Υπάρχει κάθε μέρα κάτι διαφορετικό και δεν προλαβαίνεις ούτε καν να το επεξεργαστείς».

«Το χαμένο σήμα της Δημοκρατίας» έκανε πρεμιέρα στο Βέλγιο και την Αυστρία στις  8 Ιανουαρίου και για την ακρίβεια στις δημόσιες τηλεοράσεις των δύο χωρών. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του ευρωπαϊκού κοινού; Τι σκέψεις σας γέννησε το γεγονός πως η Ελλάδα εκείνη τη στιγμή ήταν η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν διέθετε δημόσια τηλεόραση; 

Το ντοκιμαντέρ έχει μεταδοθεί ή πρόκειται να μεταδοθεί σε συνολικά 18 χώρες. Οι θεατές μένουν άφωνοι και οργίζονται. Βλέπουν μια κυβέρνηση η οποία αψηφά το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και κάνει ο,τι θέλει. Βλέπουν μια χώρα η οποία υποτίθεται ότι γέννησε τη Δημοκρατία και έφερε το φως των ιδεών στην Ευρώπη να ζει μια οικονομική και κοινωνική τραγωδία, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν σοβαρά ζητήματα δημοκρατίας και σεβασμού των θεσμών από την ίδια την κυβέρνηση. Βλέπουν ένα κοινοβούλιο, το ναό της δημοκρατίας, να παραπαίει, να έχει παραγκωνιστεί τελείως και όλες οι αποφάσεις να λαμβάνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Βλέπουν ένα πολιτικό προσωπικό που εξυπηρετεί απλά τους δανειστές. Όλα αυτά προκαλούν στο τέλος μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία συνήθως αντανακλά και τους δικούς τους φόβους. Ξέρουν το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ένα πειραματόζωο, ότι εάν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στην Ελλάδα τώρα, μπορούν να συμβούν και στη δική τους χώρα αργότερα. Η συζήτηση αφορά τη καρδιά του ζητήματος που είναι η διαπίστωση ότι η Δημοκρατία υποχωρεί. Αυτό ζήσαμε στην ΕΡΤ ουσιαστικά. Καρδιά του ζητήματος της ΕΡΤ είναι η ίδια η Δημοκρατία.

Αυτό που μου προκαλεί πόνο είναι ότι τέτοιες συζητήσεις, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν γίνει στην Ελλάδα. Έχουμε σταματήσει να συζητάμε πια. Μου προκαλεί θλίψη, όπως μου προκαλούσε θλίψη το γεγονός πως το ντοκιμαντέρ δεν είχε προβληθεί στην Ελλάδα. Θα ήθελα πολύ να είχε προβληθεί νωρίτερα. Όταν έκανε ταυτόχρονη πρεμιέρα στη δημόσια τηλεόραση στο Βέλγιο και στην Αυστρία, σκεφτόμουν ότι μια δουλειά ενός Έλληνα, που αναφέρεται και έχει γυριστεί στην Ελλάδα, δεν προβάλλεται στην Ελλάδα –γιατί δεν γίνεται- και προβάλλεται στο εξωτερικό. Είναι λίγο παράδοξο. Αυτό το γεγονός μου γέννησε πόνο και αμηχανία. Ήταν η πρώτη φορά που δεν το είδα εγώ με τα μάτια μου να παίζει στη τηλεόραση. Πρώτη φορά.

Αναθάρρησα όταν μου είπαν ότι πήγε εξαιρετικά καλά στο Βέλγιο και στην Αυστρία. Μου είπαν ότι έπαιρνε τηλέφωνο ο κόσμος και έδινε συγχαρητήρια στη δημόσια τηλεόραση και τους έλεγαν ότι αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος που θέλουμε να επιτελείτε κτλ. Ο βελγικός τύπος το υποδέχτηκε με σχόλιο «μια εκπληκτική έκκληση για δικαιοσύνη» και ακριβώς αυτό είναι το έργο. Τώρα πηγαίνει στο διεθνούς κύρους FrontLine Club στο Λονδίνο. 

Το έργο σας θα κάνει τελικά πρεμιέρα στην Ελλάδα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Τετάρτη 19 Μαρτίου. Με αυτή την αφορμή, θα ήθελα ένα σχόλιο σας για την ελληνική παραγωγή ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων από τη μια και την κρατική πολιτική υποστήριξης από την άλλη.

Νομίζω πως στα χρόνια της κρίσης υπάρχει μια άνθιση στο χώρο του ντοκιμαντέρ. Οι άνθρωποι θέλουν να πουν πράγματα και το κάνουν φτιάχνοντας ένα ντοκιμαντέρ. Άνθρωποι που μπορεί να γυρίζουν το πρώτο τους ντοκιμαντέρ, νέα παιδιά με μια κάμερα στο χέρι. Αυτό είναι πανέμορφο. Ίσως να είναι ένα από τα ελάχιστα κέρδη –αν μπορούμε να μιλήσουμε για κέρδη- αυτής της περιόδου. Στις δυσκολίες οι άνθρωποι δημιουργούν.

Η Πολιτεία τώρα δεν στηρίζει την Υγεία και την Παιδεία, το ντοκιμαντέρ θα στήριζε; Εκτός αυτού, ένα μεγάλο κομμάτι της οπτικοακουστικής παραγωγής της Ελλάδας κατέρρευσε μαζί με την ΕΡΤ. Η όποια παραγωγή ήταν στενά συνδεδεμένη με την ΕΡΤ. 

Κλείνοντας, διάβασα ότι ετοιμάζετε ένα μεγάλο ντοκιμαντέρ για την κρίση στην Ελλάδα για λογαριασμό του WDR, του Al Jazeera και της Σουηδικής Τηλεόρασης. Μπορείτε να μου πείτε δυο λόγια για αυτό;

Αυτό είναι το «Αγορά» (Agora).  Θα είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους (90-120 λεπτά) και θα περικλείει μέσα του 4 χρόνια ελληνικής κρίσης, από το 2010 έως το 2014. Το ντοκιμαντέρ έχει 4 συμπαραγωγούς: τη δημόσια γερμανική τηλεόραση, το Al Jazeera, τη δημόσια βέλγικη τηλεόραση και τη δημόσια σουηδική τηλεόραση.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η αγορά ήταν η καρδιά της πολιτικής, της οικονομικής, της θρησκευτικής ακόμα και της αθλητικής ζωής. Στα νέα ελληνικά, αγορά σημαίνει μόνο οικονομική αγορά, αυτό που στα αγγλικά λέμε market. Το long line του έργου είναι «Αγορά: Από τη Δημοκρατία στις αγορές» (Agora: From Democracy to the markets).

Ξεκινά και παρακολουθεί ανθρώπους από νωρίς και βλέπει πως επηρεάστηκε η ζωή τους από τη κρίση. Είναι άνθρωποι σχεδόν από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Υπάρχει για παράδειγμα ο Τάκης, 65 ετών, ο οποίος είχε μια κανονική δουλειά κι ένα κανονικό σπίτι. Χάνει τη δουλειά του, χάνει το σπίτι, μένει άστεγος και κοιμάται στα παγκάκια. Υπάρχει η Μαριετίνα, η οποία είναι μουσικός και είχε ένα πολύ καλό μισθό, κλασικό παράδειγμα μεσαίας τάξης. Τώρα πουλάει τα χρυσαφικά της για να ζήσει και προσπαθεί να μην της πάρει το σπίτι η τράπεζα. Το έργο έχει τέσσερις άξονες. Τέτοιου είδους ιστορίες συγκροτούν το πρώτο άξονα του έργου. Στο δεύτερο άξονα ρωτάμε τους insiders, αυτούς που είναι μέσα στα πράγματα, να μας πουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Συμμετέχει σχεδόν όλη η ελληνική πολιτική σκηνή μαζί με αρκετούς ανθρώπους από τη διεθνή πολιτική σκηνή όπως ο Μάρτιν Σούλτς και ο Ζαν Κλωντ Τρισέ. Στο τρίτο άξονα καταγράφεται η άνοδος του φασισμού αυτά τα χρόνια και στον τέταρτο καταγράφονται τα κινήματα αλληλεγγύης, που κατά τη γνώμη μου είναι η ελπίδα. Η αλληλεγγύη που έχει αναπτυχθεί μέσα στο πέρασμα αυτών των δύσκολων χρόνων είναι άλλο ένα κέρδος από τη τραγωδία.

Στόχευσή του είναι να δώσει φωνή στους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, να αποτελέσει κιβωτό μνήμης για τους Έλληνες και να παρουσιάσει στους ξένους μια συνολική και εμπεριστατωμένη αφήγηση, ώστε μέσα σε 90 λεπτά να καταλάβουν  τι έχει γίνει στην Ελλάδα.  

  

http://afterhistory.blogspot.gr/

Η Εθνική πούλησε τον Αστέρα 400 εκ. και αγόρασε με 300εκ. μια πολυκατοικία στην Κωνσταντινούπολη!

Για τους Τούρκους η Εθνική έχει λεφτά και τα ξοδεύει, για τους Έλληνες μικροεπαγγελματίες που ζητιανεύουν για ένα δάνειο, δεν έχει φράγκο!

Σε γιγαντιαίο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο εξελίσσεται η υπόθεση της αγοράς ενός «πύργου» - πολυώροφης πολυκατοικίας στην Κωνσταντινούπολη από την «Εθνική» στην εξωφρενική τιμή των 300 εκατομμυρίων ευρώ όταν η ίδια τράπεζα ξεπούλησε στην κυριολεξία το καλύτερο φιλέτο της Ευρώπης – τον Αστέρα Βουλιαγμένης – για τετρακόσια εκατομμύρια ευρώ.

Σε μια περίοδο κατά την οποία η Τουρκία βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας, με το δημόσιο χρέος της να καλπάζει και την ισοτιμία της λίρας να κινείται σε εξευτελιστικά επίπεδα ο Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος Τουρκολιάς, προχώρησε άγνωστο για ποιους λόγους σε μια σκανδαλώδη κίνηση που κάνει… Τούρκο τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη ανοίγοντας αυτομάτως και παρτίδες με τη Δικαιοσύνη η παρέμβαση της οποίας θεωρείται, πλέον δεδομένη.

Τραπεζικοί και οικονομικοί παράγοντες μιλώντας στην «Kontranews» χαρακτήριζαν την αγορά σκανδαλώδη προεξοφλώντας παράλληλα ισχυρούς τριγμούς σε πολιτικό επίπεδο, αφού η Εθνική Τράπεζα ελέγχεται από το δημόσιο και αναμένονται καταιγιστικές εξελίξεις σε επίπεδο δικαστικής έρευνας.

Οι ίδιοι κύκλοι τόνιζαν ότι η σκανδαλώδης αγορά γίνεται με πρόσχημα τη στέγαση της Finansbank όταν η τράπεζα αυτή σε χρόνο ρεκόρ έχει απαξιωθεί και κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται για την εξαγορά της.

Η πρωτοβουλία του κ. Τουρκολιά εκδηλώνεται την περίοδο κατά την οποία αποκαλύπτεται στην Τουρκία καταιγίδα σκανδάλων στα οποία εμπλέκονται υπουργοί του Ερντογάν μέλη της οικογένειάς του και κορυφαίοι επιχειρηματικοί και τραπεζικοί παράγοντες.

Η αγορά – πρόκληση της Εθνικής Τράπεζας, συντελείται όταν ο κ. Τουρκολιάς έχει κλείσει στην Ελλάδα όλες τις κάνουλες χρηματοδότησης μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας και πολλές από αυτές αναγκάζονται να βάλουν λουκέτο, αυξάνοντας συνεχώς την ανεργία στη χώρα.

Παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας αγνοεί τα βασικά συμφέροντα των μετόχων της τραπέζης που είναι οι Έλληνες φορολογούμενοι… επενδύοντας σε μια οικονομία που βρίσκεται σε απόλυτη κατάρρευση όταν το δημόσιο συμφέρον επιτάσσει την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών επιχειρήσεων, που βρίσκονται σε τραγική κατάσταση λόγω έλλειψης ρευστότητας.

Προκαλεί στην κυριολεξία ο κ. Τουρκολιάς με την πρωτοβουλία του να δώσει χέρι βοηθείας στον Ερντογάν τον οποίο έχουν ξεγράψει Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, όταν μάλιστα ο Τούρκος Πρωθυπουργός επιμένει να δυναμιτίζει τις σχέσεις με την Ελλάδα με τις διεκδικήσεις που προβάλλει στο Αιγαίο, τα βρώμικα παιχνίδια με την Θράκη και τις απειλές κατά της Κύπρου για το φυσικό αέριο.

Το διπλό σκάνδαλο του κ. Τουρκολιά με το ξεπούλημα του Αστέρα και την αγορά του γυάλινου «πύργου» στην Κωνσταντινούπολη φέρει την κυβέρνηση προ των ευθυνών της.

Γιατί όταν ένας διορισμένος Διοικητής τραπέζης έχει την πολυτέλεια να σκορπάει τριακόσια εκατομμύρια ευρώ στους Τούρκους, τότε αποτελεί κοροϊδία στο σύνολο του ελληνικού λαού το περιβόητο πλεόνασμα των πεντακοσίων εκατομμυρίων ευρώ το οποίο πρόκειται να μοιραστεί σε μισθωτούς, άνεργους και άστεγους. 

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να διατάξει έρευνα πριν το σκάνδαλο λάβει εκρηκτικές διαστάσεις.

Γιατί μπορεί η ΕΤΕ να έχει φιμώσει προσωρινά τα μέσα ενημέρωσης τα οποία κρατάει σε ομηρία με τα δάνεια και τις παροχές σε διαφήμιση, αλλά αυτή η πρακτική δεν πρόκειται να συγκαλύψει το γιγαντιαίο σκάνδαλο.

Οι Τούρκοι πανηγύριζαν για την πώληση του Αστέρα Βουλιαγμένης

Ένα τρελό παρτυ είχαν στήσει οι τουρκικές εφημερίδες για την αγορά του ξενοδοχειακού συγκροτήματος του ΑΣΤΕΡΑΣ στη Βουλιαγμένη από κονσόρτσιουμ στο οποίο συμμετέχουν η εταιρία Ντογούς του Τούρκου επιχειρηματία Σαχένκ μαζί με Άραβες εταίρους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιοι στη γειτονα χρησιμοποίησαν ακόμη και την λέξη ''απόβαση''.

Η Turkiye είχε τίτλο «Ο όμιλος Ντογούς αγόρασε χερσόνησο στην Αθήνα».
Και γράφει χαρακτηριστικά ότι ο όμιλος Ντογούς, γίνεται ιδιοκτήτης ενός μέρους της χερσονήσου, που θεωρείται το πιο «μεγαλειώδες» κομμάτι στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, στην Αθήνα θεωρείται το πιο αξιόλογο κομμάτι της χώρας και είναι 300 στρέμματα.
Η Vatan, πανηγύριζε με τίτλο «Δεύτερη απόβαση του Σαχένκ στην Ελλάδα»
Στο δημοσίευμα επισημαίνει ότι ο όμιλος Ντογούς αγόρασε την πιο σημαντική τουριστική εγκατάσταση της Ελλάδας, που βρίσκεται στην Αθήνα.

Η Milliyet είχε τίτλο «Ο Σαχένκ βρήκε τον παράδεισο στη γείτονα».

και ανέφερε ότι ο όμιλος Ντογούς, στο πλαίσιο των επενδύσεών του στον τουρισμό, έβαλε υποψηφιότητα για μία πολύ σημαντική εγκατάσταση διακοπών. Το ξενοδοχείο ΑΣΤΕΡΑΣ στον κατάλογο πώλησης της Εθνικής Τράπεζας, για τη χώρα που επηρεάστηκε αρνητικά από την κρίση, την πιο υψηλή πρόταση έκανε το ΑGC αραβικών επενδύσεων, με 400 εκατ. ευρώ.

Η Sozcu με τίτλο «Ο όμιλος Ντογούς εταίρος μιας πολύ σημαντικής περιοχής της Ελλάδας» χαρακτηρίζει την τουριστική εγκατάσταση του ΑΣΤΕΡΑ, κόρη οφθαλμού του ελληνικού τουρισμού.
Η Star είχε τίτλο «Ο όμιλος Ντογούς προσδοκά να αγοράσει μαζί με τους Άραβες το κόσμημα της Αθήνας».

Η Aksam αναφέρθηκε στον τίτλο της και στον Γιώργο Παπανδρέου γράφοντας χαρακτηριστικά «Την κόρη οφθαλμού του Γιώργου αγοράζει ο Σαχένκ».

kontranews.gr

Διακόσιοι εκπαιδευτικοί αντιμέτωποι με απόλυση

Εκπνέει σήμερα η οκτάμηνη περίοδος της διαθεσιμότητας, στην οποία είχαν τεθεί δημόσιοι υπάλληλοι, μεταξύ των οποίων σχολικοί φύλακες και καθηγητές

Σε δηλώσεις του στο Mega ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Θέμης Κοτσυφάκης ανέφερε ότι από τους συνολικά 1.845 εκπαιδευτικούς που βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα, αντιμέτωποι με απόλυση είναι πλέον 200 εξ αυτών.

Χθες Παρασκευή, αντιπροσωπεία της ΟΛΜΕ συναντήθηκε με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκο Μητσοτάκη, χωρίς ωστόσο να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της ομοσπονδίας ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να προκηρύξει τις υπόλοιπες 212 θέσεις για τους καθηγητές που υπολείπονται και ανέφερε ότι αυτό που προτίθεται να κάνει το υπουργείο είναι να δώσει παράταση στη διαθεσιμότητα, έτσι ώστε να εκκαθαριστούν ορθά οι πίνακες των ΑΣΕΠ.

«Δεσμεύσεις του παρελθόντος»

Από την πλευρά του ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, δήλωσε ότι γίνεται ύστατη προσπάθεια προκειμένου να μην απολυθούν εκπαιδευτικοί, σημειώνοντας όμως ότι υπάρχουν «δεσμεύσεις του παρελθόντος».

http://www.thepressproject.gr/

Τίποτε πια δεν πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο. Του Δημήτρη Καζάκη

Όποιος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι η πυριτιδαποθήκη που με τόση ευκολία προσπαθούν να πυροδοτήσουν οι δυνάμεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα, τότε είναι καταδικασμένος να καεί στην φωτιά της. Ίσως να ζούμε την χειρότερη και την πιο μοιραία απ’ όλες τις αυταπάτες μας. «Στην Ελλάδα δεν μπορούν να συμβούν αυτά,» είναι το κλισέ του ραγιά που νομίζει ότι είναι ασφαλής όσο πιο πιστός και προσκολλημένος εμφανίζεται στον αφέντη του.

Κι ενώ φοβάται ότι «θα του την πέσουν όλοι» μόλις τολμήσει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και την εθνική του αξιοπρέπεια, η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες και οι πολεμικοί κόλαφοι για τούτον τον λαό ήταν πάντα η τραγική κατάληξη κάθε περιόδου όπου το πολιτικό προσωπικό της χώρας είχε εναποθέσει τα πάντα στα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.

Βρισκόμαστε ήδη στις παραμονές της μεγαλύτερης ίσως εθνικής τραγωδίας στην ιστορία της χώρας. Τρία και πλέον χρόνια καθεστώτος επίσημης κατοχής έχει οδηγήσει την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στην απόγνωση και την χώρα σε πλήρη διάλυση. Είμαστε πλέον μια ανοχύρωτη χώρα. Ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία είναι παντελώς απαστράτευτος έναντι οιασδήποτε αυθαιρεσίας της εξουσίας και απειλής από το εξωτερικό.

Αρκεί μια απλή ίωση για να στείλει πολλές χιλιάδες στο χώμα και να σαρώσει την χώρα με την μορφή πανδημίας, ελλείψει ακόμη κι εκείνων των ελάχιστων αποτρεπτικών μέσων. Μια απλή απόφαση της κυβέρνησης και των δανειστών είναι αρκετή για να χαθούν δεκάδες χιλιάδες ζωές, οικογένειες και νοικοκυριά. Η ανθρώπινη ζωή σήμερα στην Ελλάδα δεν κοστίζει τίποτε. Η ίδια η χώρα έχει μεταβληθεί σε ξέφραγο αμπέλι για όποιον θέλει να τα κονομήσει γρήγορα, εκ του ασφαλούς και χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Η αποτρεπτική ισχύς της χώρας είναι για γέλια, ή μάλλον για κλάματα. Τρία χρόνια μνημονίων κατάφεραν να διαλύσουν ολοκληρωτικά τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας σε τέτοιο βαθμό που δεν νοείται καν σήμερα εθνική άμυνα. Το αξιόμαχο και το ηθικό είναι στην χειρότερη κατάσταση από την εποχή ίδρυσης των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Οι λίγοι που έχουν απομείνει με γνώση και συνείδηση της αποστολής τους, του εθνόσημου που φέρουν, βιώνουν μια κατάσταση που δεν προσιδιάζει σε συντεταγμένες ένοπλες δυνάμεις.

Λίγο πριν η Ελλάδα οδηγηθεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο της ντροπής προκειμένου μετά από μια ατιμωτική ήττα να της επιβληθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος του 1898 από τις μεγάλες δυνάμεις, ο Χαρίλαος Τρικούπης δήλωνε στην Βουλή: «Δεν έχομεν στρατόν. Ο ελληνικός στρατός της σήμερον είναι αγέλη.» Δεν είχε άδικο. Ο ελληνικός στρατός της εποχής δεν έπρεπε επουδενί να είναι αξιόμαχος. Τα καλύτερα στελέχη του είχαν πρωτοστατήσει στην Οκτωβριανή επανάσταση του ελληνικού λαού το 1862, που οδήγησε στην εκθρόνιση του Όθωνα και την ανατροπή της βαυαροκρατίας, της «ξένης ακρίδας», όπως την χαρακτήριζε ο λαός. Ο ελληνικός στρατός που τότε ενώθηκε με τον ελληνικό λαό σχηματίζοντας τον «στρατόλαο», είχε κατατρομάξει τις μεγάλες προστάτιδες δυνάμεις με πρώτη την Αγγλία.

Προκειμένου να κρατηθεί στα πράγματα η βασιλεία, τοποτηρητής των ξένων αποικιοκρατών επί ελληνικού εδάφους, αλλά και η κομματική φαυλοκρατία στην διακυβέρνηση του τόπου, ο ελληνικός στρατός μετατράπηκε σε αγέλη, όπως διαπίστωνε ο Τρικούπης αρκετά χρόνια αργότερα. «Η μέγιστης πλειοψηφία των ανώτερων αξιωματικών απετελείτο από τους γνωστούς αγαθούς τύπους της «κόκκινης κάλτσας», των οποίων η στρατιωτική μόρφωσις περιωρίζετο εις την τακτικήν της καταδιώξεως ληστών, φυγοδίκων και ζωοκλεπτών,» έγραφε ο Θ. Πάγκαλος στα απομνημονευματά του. Και συνέχιζε: «Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων διέπρεπον εν αυτώ οι κρασοπατέρες με τις κυρτές πάλες και τους φθηνούς παλικαρισμούς των καφωδειών. Τα Μουρουζάκια. Είναι ζήτημα αν υπήρχον 5-6 αξιωματικοί κατάλληλοι δια την εκτέλεσιν μιας απλής αναγνωρίσεως.»

Τα λόγια αυτά μου ήρθαν στο μυαλό καθώς είδα τον Γάλλο στρατηγό με το επιτελείο του να αναλαμβάνει τα καθήκοντά του στο στρατηγείο της 1ης (ανύπαρκτης) στρατιάς στην Λάρισα, επικεφαλής της νέας λεγεώνας των ξένων που οργανώθηκε για να συνεχίσει την σφαγή στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία. Με τους Έλληνες αξιωματικούς να το υποδέχονται κατά το πρότυπο που το 1955 ο Π. Κανελλόπουλος είχε υποδεχτεί τον Βαν Φλητ στο αεροδρόμιο της Αθήνας επιδεικνύοντας το άγημα που απέδιδε τιμές, λέγοντας: «Ιδού ο στρατός σας!»

Τις ίδιες ημέρες που η λεγεώνα των ξένων εκ Γαλλίας εγκαθίσταντο στη Λάρισα, διεξάγονταν ασκήσεις ταχείας επέμβασης ελληνικών και αμερικανικών δυνάμεων με στόχο μια πιθανή στρατιωτική επέμβαση στην υπερδνειστερία, ή και στην Κριμαία εναντίον των Ρώσων. Δεν ξέρω γιατί και με ποιο πρόσχημα φέρουν ελληνικό εθνόσημο όσοι συμμετέχουν σε τέτοιου είδους ασκήσεις. Το μόνο που ξέρω είναι ότι με τέτοια στελέχη που συμπεριφέρονται σαν τυπικοί μισθοφόροι, οι οποίοι τυχαίνει να φέρουν εθνόσημο, η χώρα κινδυνεύει όσο ποτέ άλλοτε.

Έχουμε πια όλα τα προσόντα για να μας οδηγήσουν εκ νέου οι δανειστές μας σε μια νέα παραλλαγή ενός πολέμου της ντροπής σαν αυτόν του 1897 προκειμένου να μας επιβάλουν τετελεσμένα. Το πιστεύει, δεν το πιστεύει κανείς, πολύ σύντομα – ίσως πολύ πιο σύντομα απ’ ότι μπορεί να υποθέτει κανείς με βάση τις εξελίξεις – θα δοκιμαστεί ο καθένας μας ξεχωριστά. Ο πόλεμος για την κατοχή, διάλυση και εκποίηση της χώρας που ξεκίνησε με οικονομικούς όρους εναντίον του λαού, θα συνεχιστεί αργά ή γρήγορα και με στρατιωτικοπολιτικούς όρους. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό.

 

Το κυνικό μέρισμα

Η ολοκλήρωση της συμφωνίας με την Τρόικα έχει οδηγήσει σε έναν παροξυσμό αναπαραγωγής της ίδιας αφήγησης περί της σταθεροποίησης και της επερχόμενης ανάπτυξης, που προσπαθεί να συγκαλύψει το ίδιο το πραγματικό πρόσωπο των νέων μέτρων που περιλαμβάνει η συμφωνία. 

Η ανακοινωμένη κατάργηση του οικογενειακού επιδόματος και των παροχών τοκετού του ΟΑΕΔ, η προοπτική μείωσης του επιδόματος ανεργίας, που ούτως ή άλλως είναι εξευτελιστικά χαμηλό και δεν αφορά πλέον την πλειοψηφία των ανέργων, η σχεδιαζόμενη νέα μείωση των συντάξεων, εφόσον η μείωση εισφορών επιταχύνει την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, η απελευθέρωση των απολύσεων, η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα ως προς τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, οι νέοι γύροι απολύσεων στο δημόσιο τομέα, η απελευθέρωση της ιδιωτικής δράσης, η κατάργηση του… φρέσκου γάλακτος, όλα αυτά σηματοδοτούν στην πραγματικότητα ένα νέο μνημόνιο.

Ισχύει, όμως, και ο οικονομικός απολογισμός πίσω από αυτή την αφήγηση; Η άποψη της κυβέρνησης είναι ότι κάποια στιγμή η ύφεση θα υποχωρήσει γιατί θα φτάσουμε σε έναν πυρήνα οικονομικών δραστηριοτήτων που δεν θα μπορεί να απομειωθεί άλλο και επομένως κάθε επιπλέον παρέμβαση ή επένδυση αναγκαστικά θα οδηγεί σε ανάκαμψη. Μόνο που αυτό κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι. Καταρχάς τα ίδια τα μέτρα λιτότητας, οι νέες περικοπές δαπανών του δημοσίου, οι απολύσεις και η αύξηση της ανεργίας αντικειμενικά συντηρούν τη δυναμική ύφεσης. Έπειτα, δεν είναι καθόλου δεδομένο το διεθνές περιβάλλον: ο διαφαινόμενος περιορισμός των αμερικανικών ενέσεων ρευστότητας ενδέχεται να περιορίσει τους ρυθμούς ανάπτυξης παγκόσμια ή ακόμη και να ενεργοποιήσει υφεσιακές τάσεις που θα κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το διεθνές περιβάλλον για την ελληνική οικονομία. Όμως, πέρα των άμεσων δυναμικών, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι η μακροχρόνια επιβολή συνθήκης απαξίωσης παραγωγικών δυνατοτήτων θα πυροδοτήσει «ανάκαμψη», δεδομένου και του εμπεδωμένου κυνισμού των εργοδοτικών πρακτικών στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό και καθόλου σίγουρη δεν θα πρέπει να θεωρούμε την επιστροφή σύντομα την ανάπτυξη. Success story ούτε ήρθε, ούτε και πρόκειται να έρθει. Θα συνεχίσουν, όμως, πολλά μικρά success stories, επιχειρηματιών που θα απολαμβάνουν εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας και αμοιβής, τραπεζιτών που θα ελέγχουν τράπεζες κατά βάση με δημόσιο χρήμα, επενδυτών που θα αγοράσουν μπιρ παρά φιλέτα δημόσιων εκτάσεων αλλά και περιουσιών, την ίδια ώρα που η κοινωνία θα βυθίζεται στην κατάθλιψη και τον εξατομικευμένο επιβιωτισμό.

Ίσως μάλιστα το τελευταίο να είναι και ο πραγματικός πολιτικός υπολογισμός. Η επίμονη και συστηματική αποκαρδίωση μιας κοινωνία, η εμπέδωση μιας συνθήκης μειωμένων προσδοκιών, η αποδιάρθρωση συλλογικών αναγνωρίσεων και απαιτήσεων, είναι η σημαντικότερη επένδυση των κυρίαρχων δυνάμεων. Ο στόχος είναι μια κοινωνία που θα θεωρεί διέξοδο τα mini jobs και τα voucher, που θα μπορεί να δεχτεί κάθε εξευτελισμό αρκεί να μπορεί να επιβιώσει, που θα είναι έτοιμη, όντως, να μετατραπεί σε μια μεγάλη «Ειδική Οικονομική Ζώνη». Αλλά και που θα διοχετεύει την οργή της είτε στον φασιστικό κανιβαλισμό, ή – ιδίως τώρα που ο νεοναζισμός αποδείχτηκε κάπως πολιτικά ασύμφορος – στον μεταμοντέρνο τηλεφιλελευθερισμό του «Ποταμιού».

Αυτό είναι το πραγματικό κυνικό μέρισμα της περιόδου. Είναι μια αργή και επίμονη βιοπολιτική του φόβου, της ανασφάλειας, της επιβίωσης, της εξατομίκευσης. Πάνω σε αυτό θα επιδιωχθεί να ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα. Με τον ίδιο τρόπο που ο δωσιλογισμός ανασυγκροτήθηκε σε μετεμφυλιακό κράτος, πάνω στην ταπείνωση των λαϊκών στρωμάτων και την αγιοποίηση του «εργολάβου».

Το κυνικό μέρισμα δεν απαντιέται με την απλή κατάδειξη ότι υπάρχει εφικτή κυβερνητική αλλαγή σε άλλη κατεύθυνση. Όχι γιατί δεν υπάρχει ανάγκη πολιτικής ανατροπής, αλλά γιατί η βιοπολιτική του κυνισμού δεν απαντιέται απλώς με την ύπαρξη, συμμετρικά, μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Απαντιέται με το να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της αποκαρδίωσης, της εξατομίκευσης, του επιβιωτισμού, με το ξαναβρεί η κοινωνία τη αυτοπεποίθηση και τη συλλογικότητά της, την εμπιστοσύνη της ότι μπορεί και να συγκρουστεί και να κινήσει. Αλλά αυτό σημαίνει παρέμβαση και σκέψη πολύ πέρα από την απλή αναζήτηση «φρέσκων και άφθαρτων» προσώπων.

Παναγιώτης Σωτήρης

 

Μισώ τους αδιάφορους, του Αντόνιο Γκράμσι

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

 

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

 

 

 

Ο Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας και γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Το κείμενο γράφηκε το 1917.

http://www.alfavita.gr/
 

Γρηγοράκος- Μπαλτάκος: Σημειώσατε Χ.Α. Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

"Σήμερα στη Βουλή ηττήθηκαν οι ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές του κ. Μπαλτάκου", έγραψε στο Twitter ο γραμματέας επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Καρύδης, αναφερόμενος στην ενδοκυβερνητική μάχη που δόθηκε χθες στην Βουλή, για την ρατσιστική τροπολογία. Κατατρόπωσε το ΠΑΣΟΚ τον ακροδεξιό Μπαλτάκο, που είναι γραμματέας της κυβέρνησης  και είναι γραμματέας της κυβέρνησης επειδή υπάρχει η κυβέρνηση και η κυβέρνηση υπάρχει επειδή την στηρίζει και μετέχει σε αυτήν το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ επεδίωκε τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ από τις εκλογές του Μαΐου, τότε που έκανε σφοδρότατες επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για να διευκολύνει τη νίκη του Σαμαρά. Μετά μπήκε στο γκουβέρνο ασμένως και παρέμεινε σε αυτό, ακόμη και όταν φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Σαμαράς χτίζει  σιγά-σιγά ένα ακροδεξιό καθεστώς. Παρέμεινε ακόμη κι όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, έμεινε μόνο του το ΠΑΣΟΚ να στηρίζει την κυβέρνηση του Σαμαρά, παρόλο που ο Βενιζέλος είχε υποσχεθεί στον Κουβέλη ότι, αν έφευγε ο ένας, θα έφευγε κι άλλος. 

Ο ένας έφυγε, ο άλλος  έμεινε. Έμεινε ο Βενιζέλος, μολονότι  γνώριζε ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν εισήγηση του Μπαλτάκου, παρόλο που άκουγε τον Μπαλτάκο να λέει στους διαδρόμους της Βουλής ότι, αν μας ρίξουν, θα κάνουμε κυβέρνηση με βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Παρέμεινε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση του Μπαλτάκου,  που ήταν ο εμπνευστής της φασίζουσας  θεωρίας των δύο άκρων. Την απέρριπτε δήθεν τη θεωρία το ΠΑΣΟΚ, στην πραγματικότητα όμως την σιγόνταρε με όποιο τρόπο μπορούσε, ακόμα θυμάμαι τον Βενιζέλο να κατηγορεί από το βήμα της Βουλής τον Τσίπρα ότι καλύπτει τους τρομοκράτες της Χαλκιδικής. 

Δύο χρόνια κυβερνάει με τον Μπαλτάκο το ΠΑΣΟΚ. Και με τον Μπαλτάκο και με τον Λαζαρίδη και με τον Βορίδη και με τον ‘Αδωνη και με τον Δένδια και με τον Φαήλο, με νύχια και με δόντια στηρίζει ο Βενιζέλος την ακροδεξιά δράκα που περιβάλει τον Σαμαρά. Και για να μην τρελαθούμε εντελώς, την επίμαχη ρατσιστική τροπολογία ο Γρηγοράκος, ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ,  την κατέθεσε. Την κατέθεσε ο Γρηγοράκος, την απέσυρε μετά το πρώτο κράξιμο και μετά την επανακατέθεσε, για να την αποσύρει και πάλι, όταν το κράξιμο έγινε αβάσταχτο. 

Την τροπολογία την απέσυρε ο Γρηγοράκος, , το περιεχόμενό της όμως δεν το απαρνήθηκε ποτέ. Έγινε παρεξήγηση είπε κι όταν επανέφερε την τροπολογία ο Μιχελάκης έχοντας τον Μπαλτάκο στο πλευρό του, ο Γρηγοράκος εξαφανίσθηκε από την Βουλή, ούτε αντίλογο άρθρωσε ούτε μάχη έδωσε. Τι μάχη να δώσει ο άνθρωπος που κατέθεσε δύο φορές την επίμαχη τροπολογία και δεν την απαρνήθηκε ποτέ; Αλλά και η υποτιθέμενη νίκη του ΠΑΣΟΚ επί του Μπαλτάκου είναι προσωρινή, σαν της γαρδένιας τον ανθό που ζει μια νύχτα μόνο. Μιλήσανε στο τηλέφωνο ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο και είπανε να την αποσύρουν προσωρινά την τροπολογία, για να σταματήσει η φασαρία και να την ξαναφέρουν την επόμενη εβδομάδα.

Το ΠΑΣΟΚ κατατρόπωσε τον γραμματέα της κυβέρνησης που στηρίζει ή όπως θα έλεγε και ο αθυρόστομος λαός, «θύμωσε ο Αγάς και έκοψε τους αναπαραγωγικούς αδένες του». 

«SOSτε το ΝΕΡΟ»: Στο δρόμο για το δημοψήφισμα

Παγκόσμια Ημέρα του Νερού σήμερα Σάββατο και εκπρόσωποι του Συντονιστικού Πολιτών και Φορέων «SOSΤΕ το νερό» διοργανώνουν συνέντευξη τύπου με θέμα το δημοψήφισμα για την ιδιωτικοποίηση του νερού που θα πραγματοποιηθεί στις 18 Μαΐου με τη συμμετοχή του Πρύτανη του ΑΠΘ, Γιάννη Μυλόπουλου.

Το συμβούλιο της ΠΕΔ συνεδρίασε στις 14 Μάρτη με μοναδικό θέμα την απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος στις 18 Μάη σχετικά με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, καθώς και τις τεχνικές λεπτομέρειες της πραγματοποίησης του. Προηγήθηκε σύσκεψη του συντονιστικού της ΠΕΔ με τα μέλη του SOSτε το ΝΕΡΟ όπου αποφασίστηκε το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο διαμορφώθηκε ως εξής: «Συμφωνείτε με την ιδιωτικοποίηση της Εταιρείας Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης;»

Στη συνέχεια το συμβούλιο της ΠΕΔ αποδέχθηκε ομόφωνα και επικύρωσε το ερώτημα με το οποίο θα πραγματοποιηθεί το δημοψήφισμα. Επίσης ενέκρινε ομόφωνα τις τεχνικές λεπτομέρειες που απαιτούνται. Έτσι ελήφθη η απόφαση οι Δήμοι να υποστηρίξουν τόσο υλικοτεχνικά το Δημοψήφισμα (κάλπες, ψηφοδέλτια, εκλογικοί κατάλογοι, θα δημιουργηθούν τριμελείς επιτροπές με τη συμμετοχή των φορέων που συμμετέχουν στο SOSτε το ΝΕΡΟ, που θα είναι υπεύθυνες για την ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας, κτλ) όσο και με υπαλληλικό προσωπικό εκείνη την ημέρα. Οι εκπρόσωποι της ΠΕΔ συναντήθηκαν επίσης με τον προϊστάμενο των πρωτοδικών καθώς και με τον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης για να συζητήσουν την νομική διαδικασία.

Το νερό στους ιδιώτες, ο λογαριασμός στους πολίτες

Την ώρα που το δημοψήφισμα παίρνει το δρόμο του η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία με τις 1,8 εκατ. υπογραφές, που ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή την αναγνώριση του νερού ως ανθρώπινου αγαθού και τον αποκλεισμό του από τα εμπορεύσιμα είδη, αυξάνει την πίεση στην Ε.Ε. να αποκλείσει το νερό - και τις δημόσιες υπηρεσίες εν γένει - από τη νέα εμπορική συμφωνία που σχεδιάζεται με τις ΗΠΑ και τον Καναδά.
 
Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημόσιων Υπηρεσιών στο Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς, Ντ. Χολ, μέχρι τώρα μεγάλες πολυεθνικές του νερού, όπως οι γαλλικές Suez (σ.σ. υποψήφιος αγοραστής της ΕΥΑΘ) και Veolia έχουν αποχωρήσει από ένα μεγάλο μέρος των επενδύσεών τους στις αναπτυσσόμενες χώρες, ως αποτέλεσμα παρόμοιων εκστρατειών. Σε άρθρο του στον ακαδημαϊκό ιστότοπο «Conversation», αναφέρεται στο παράδειγμα της Βρετανίας που έχει ακολουθήσει το δρόμο της πλήρους ιδιωτικοποίησης του νερού αλλά και στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση για το νερό που πραγματοποιήθηκε στη χώρα. Σε αυτή καταγράφεται ότι πάνω από το 70% των πολιτών είναι υπέρ της επανακρατικοποίησής του.


http://tvxs.gr/

Ανα..ζητείται Αυτοδιοικητικός με ένσημα ή με… εύσημα; Της Χριστίνας Φιλίππα

Κάποτε μιλούσαμε και κόλλαγε το στόμα μας για ένα τεχνοκράτη! Αφού χορτάσαμε και κορρεστήκαμε από τις «γνώσεις» του , και η περσόνα  αυτή έκανε τον κύκλο της, για αλλού κινήσαμε για αλλού…. Σε λίγο καιρό οι έλληνες θα ψηφίσουμε για τους νέους περιφερειάρχες και υπερδημάρχους στα πλαίσια  του  ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ για την στελέχωση των περιφερειών και δήμων.Της Χριστίνας Φιλίππα
Έτσι ήρθε στην επικαιρότητα  εκ νέου η χρήση του όρου «αυτοδιοικητικός».
 
Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται κατά κόρον σε έντυπο και προφορικό λόγο από ανθρώπους που συζητούν τις επικείμενες δημοτικές εκλογές. «Αυτοδιοικητικός»  ακούς σε κάθε μέρος …αχ! τι όνομα γλυκό.. (για να παραφράσουμε και το ποίημα).
 
Τελικά τι είναι «ο αυτοδιοικητικός» που τόσος ντόρος γίνεται για αυτόν τούτες τις μέρες.
 
Ας τον αναζητήσουμε λοιπόν...
 
Το «αυτοδιοικητικός» είναι προσόν! Είναι; Χωρίς έτερο προσδιορισμό στέκει από μόνος του;
 
To «αυτοδιοικητικός» είναι εμπειρία!  Είναι!
 
Αρκεί αυτή για να καταξιώσει κάποιον και να του ανανεώσει το εισιτήριο για άσκηση εξουσίας; Η απλή παράθεση τίτλων αξιωμάτων και αρμοδιοτήτων (αντιδήμαρχος, πρόεδρος επιτροπής κλπ ) κατά την προηγούμενη αυτοδιοικητική του θητεία αρκεί;  Ο απολογισμός του έργου και τα πεπραγμένα απ την ενασχόληση στις  συγκεκριμένες θέσεις που θήτευσε δεν θα πρέπει να είναι το ζητούμενο απ τους ψηφοφόρους; Η  εμπειρία  είναι συνυφασμένη με την αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα, καθώς επίσης και όποια επαγγελματική εμπειρία, αν δεν έχει στεφθεί με επιτυχίες, εποικοδομητικό έργο, διαφάνεια, γιατί από μόνη της να είναι εισιτήριο εισόδου και στην αυτοδιοίκηση; Στην καταμέτρηση ενσήμων δεν καταγράφονται ικανότητες και το σημαντικότερο ούτε πληροφορίες βιωματικού χαρακτήρα όπως η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας. Και τα μεν κριτήρια για να θεωρείται κάποιος καλός επαγγελματίας όπως  μηχανικός ή γιατρός είναι πάνω κάτω γνωστά  δεν συμβαίνει το ίδιο για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τα «κοινά».
 
Είναι τίτλος τιμής, τελικά; Άνευ όρων; Είναι αρκετός για να υποσκελίσει κάποιον άλλο που δεν έχει στο βιογραφικό του αυτή την «απαραίτητη» ιδιότητα;
 
Κι όμως έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η ιδιότητα αυτή τις περισσότερες φορές,  που είναι αποτέλεσμα θητείας ή θητειών σε μία δημοτική θέση, έχει εκμαυλίσει  και δεν έχει  οδηγήσει  προς το καλό καγαθό  τον «αυτοδιοικητικό».
 
Πλείστοι όσοι «απλοί πολίτες» ενώ στο ξεκίνημα της αυτοδιοικητικής τους ενασχόλησης απέδωσαν έργο, μη όντας καταξιωμένοι αυτοδιοικητικοί, μόλις απέκτησαν την εμπειρία του αυτοδιοικητικού, άστραψε ο ντουνιάς και έγινε η θάλασσα γιαούρτι!!! Αντιθέτως όσοι εξ αυτών δεν «ενδώσανε» στα κελεύσματα της «αυτοδιοικητικής εμπειρίας», σκριναρίστηκαν και εξαφανίστηκαν.
 
Τα υπέρογκα χρέη της πλειονοψηφίας των δήμων  ανά την επικράτεια φούντωσαν, αν δεν δημιουργήθηκαν,  από τα μέσα της δεκαετίας του 80  που  άρχισε να παίρνει επαγγελματική ιδιότητα η ενασχόληση με τα κοινά. Καταστράφηκαν συνοικίες και προάστια, οικονομικά ελλείμματα και υπερχρεώσεις, ελλειμματικές δημοτικές επιχειρήσεις που υπολειτουργούσαν με δημοτικό κόστος και χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια και ιεραρχήσεις έργων και παροχών αναντίστοιχων στις τοπικές κοινωνίες.
 
Οι αιτίες της στρέβλωσης λοιπόν δεν είναι μόνο η ανικανότητα  των «αυτοδιοικητικών», είναι και τα προσωπικά συμφέροντα σε βάρος των κοινωνικών, είναι η διαπλοκή (κομματική και οικονομική),  η διαφθορά, οι οργανωμένες ομάδες μεγάλων συμφερόντων (που ασέλγησαν πάνω στη γη και το περιβάλλον) και οι «συνεργάτες τους,  οι επονομαζόμενοι «αυτοδιοικητικοί».
 
Είναι διαφορετικό, το  προσεγγίζω με «αυτοδιοικητική αντίληψη» τη συμμετοχή μου  στα κοινά, υπάρχω σαν συλλογικότητα, ως σώμα, θεωρώ ότι η υπόθεση  της τοπικής κοινωνίας είναι υπόθεση πολλών, που με οργανωμένο και αυτοδιοικητικό τρόπο εξελίσσονται, όταν συλλογικά οδεύεις σε συγκλίσεις με δραστικό τρόπο πάνω στα προβλήματα με τις άλλες συλλογικότητες του δήμου, και διαφορετικό  «έχω υπάρξει αυτοδιοικητικός».
 
Σημασία έχει εν πολλοίς ο ρόλος των προσώπων. Τα πρόσωπα είναι φορείς ιδεολογίας, εκείνοι που θα υλοποιήσουν τα προγράμματα και η προσωπικότητα τους είναι το εχέγγυο. Αν το πρόσωπο δεν εμπνεύσει, δεν πείσει ότι μπορεί να υλοποιήσει, δεν είναι δημιουργικό, μαχητικό, τα καλύτερα προγράμματα «πάνε αδιάβαστα».
 
 Ο ρόλος  των προσώπων είναι λοιπόν ή θετικός ή αρνητικός και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν και κατά πόσον εντάσσουν την συμπεριφορά τους σε συλλογικότητες  με αρχές και κανόνες, ή όχι. Αν όχι, τότε έχουν ενδυθεί άλλο μανδύα, του «παράγοντα» και από τέτοιου  τύπου αυτοδιοικητικούς έχουν χορτάσει οι πόλεις.  Ως εδώ και μη παρέκει….
 
*Χριστίνα Ν. Φίλιππα. Σύμβουλος Δημ. Κοινότητας Φιλοθέης










http://tvxs.gr/

Ο Βενιζέλος πέθανε, ζήτω ο Βενιζέλος-Θεοδωράκης

Tου Φέλιξ

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πέθανε πολιτικά, αλλά γεννιέται ο νέος Βενιζέλος. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ή θεωρεί πως πρέπει να καλύψει το κενό που αφήνει το ξεφουσκωμένο «εγώ» του Βενιζέλου, ή δεν μπορεί να τιθασεύσει το δικό του.

Λίγες μόνο μέρες μετά την εφόρμηση από τα τηλεοπτικά στούντιο, εκφράζει με λόγια, αυτό που χρόνια εξέφραζε με την βοήθεια της σκηνοθεσίας και της κάμερας. Ένα ναρκισσιστικό εγώ, μια εγωπαθή εικόνα που τον αυτοτοποθετεί στο επίκεντρο του κόσμου και όχι μόνο του ρηχού πολιτικά «Ποταμιού».

Όποιος έχει ακούσει τις δημόσιες ομιλίες του, διακρίνει πως ξεχειλίζουν από «εγώ», από πρώτο μεσσιανικό πρόσωπο, από αυτοθαυμασμό που προσπαθεί να μετατρέψει το μειονέκτημα της πολιτικής του ανυπαρξίας σε πλεονέκτημα διαφορετικότητας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης απογειώνεται σε μια βενιζελική πτήση φτάνοντας στο σημείο να πει στους συνεργάτες του πως τον «θέλει η κοινωνία». Μια φράση που δεν τόλμησαν να πουν για τον εαυτό τους μεγάλοι ηγέτες, αλλά ούτε και αυτός ακόμη ο Βενιζέλος (και δεν εννοώ τον συντοπίτη του).

Χωρίς τακτ ή σεμνότητα, αποδίδει δημόσια στον εαυτό του ρόλο σωτήρα και ηγέτη, πετυχημένου και αναντικατάστατου. Δεν πρόκειται για κάποιον δονκιχωτισμό. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν τρέχει καβάλα στο Ροσινάντε, αλλά στο καλάμι της Ποταμιάς που μόλις φύτρωσε λιπασμένο από τις κοπριές της διαπλοκής

Ακούστε τα ηχητικά και θαυμάστε τον ηγέτη των 5 ημερών. Μπορείτε να φανταστείτε και τα πλάνα και το πλασάρισμα στην κάμερα

«Γι’ αυτό με θέλει η κοινωνία»

http://www.koutipandoras.gr/

Κλείνουν τα «στόματα» και βγάζουν από την φυλακή τους καταχραστές του Δημοσίου χρήματος

Του Θοδωρή Παναγιωτίδη 

Οι «επώνυμοι» που κατηγορούνται για κατάχρηση σε βάρος του δημοσίου, όπως ο Λαυρεντιάδης, ο Φιλιππίδης, ο Παπαγεωργόπουλος, οι υπεύθυνοι του ομίλου «ΑΚΤΩΡΑΣ», όπως και οι καταχραστές που έφαγαν χρήματα από την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω δανείων και από ΜΚΟ σε λίγο δεν θα αντιμετωπίζουν καμία κατηγορία.

Η κυβέρνηση «κατεβάζει» νομοσχέδιο για την αντικατάσταση του Ποινικού Κώδικα με πλήθος καταργήσεων άρθρων και παραγράφων. Μέσα …στις μαζικές αλλαγές,  άκρως εντυπωσιακή και ύποπτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σπουδή να καταργηθεί ο νόμος Ν. 1608/1950 «Περί αυξήσεως των ποινών των προβλεπομένων για τους καταχραστάς του Δημοσίου» και όλων των άρθρων που τον συνοδεύουν.

Δικαστικοί κύκλοι αναφέρουν στο Koutipandoras.gr ότι «ο νόμος όχι μόνο θα καταργηθεί, δημιουργώντας ατιμωρησία και αποφυλάκιση όσων είναι στη φυλακή, αλλά πρακτικά θα κλείσει και τα στόματα όσων είχαν την διάθεση να συνεργαστούν με τις Αρχές»… «Αν δεν έχω υπόθεση τι να τον κάνω τον μάρτυρα;», τονίζει επίσης με νόημα άνθρωπος της δικαιοσύνης που σχολίασε τα τεκταινόμενα, τόσο για την πρότερη κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής, δηλαδή της δυνατότητας του κατηγορούμενου να δώσει πληροφορίες για «μεγαλύτερα ψάρια» στους εισαγγελείς και να κερδίσει ελαφρυντικά, τουλάχιστον για υποθέσεις που αφορούν την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, όσο και για την αποδυνάμωση ή πλήρη κατάργηση του υφιστάμενου νόμου, πολύ απλά θα οδηγούσε σε ανυπαρξία υπόθεσης, άρα γιατί να συνεργαστεί κάποιος, εάν στην καλύτερη των περιπτώσεων θα διωκόταν με πλημμέλημα;

«Με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται τα εργαλεία των Αρχών. Πρακτικά θα κλείνουν τα στόματα, αφού απλά δεν θα υπάρχει υπόθεση, άρα ούτε και όφελος!», συμπλήρωσε με νόημα ο ίδιος αξιωματούχος της Δικαιοσύνης.

Σε μία εποχή άλλωστε που υποτίθεται, πως το Δημόσιο κάνει «σαφάρι» για την συλλογή εσόδων στα κρατικά ταμεία και που συνεχώς αποκαλύπτονται λεπτομέρειες και πρόσωπα για το πάρτυ της «μίζας» της συναλλαγής και της διαφθοράς από  τα εξοπλιστικά, μέχρι και την διαχείριση των απορριμμάτων, ποιος είναι αυτός που θα είχε συμφέρον να πάψει να υπάρχει ένας νόμος που όχι μόνο διαχωρίζει τους καταχραστές σε βάρος ιδιωτών, αλλά και πολλαπλασιάζει το «βάρος» του «πέλεκυ» της δικαιοσύνης που προσγειώνεται στα κεφάλια τους όταν πρόκειται για δημόσιο χρήμα; Μα και βέβαια οι εν δυνάμει παραβάτες…

Εν ολίγοις, παρατηρείται μία διαρκώς αυξανόμενη προσπάθεια να αφαιρεθούν όλα και περισσότερα «όπλα» της Δικαιοσύνης σε βάρος των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος, την ίδια ώρα, που η εφορία πραγματοποιεί 160 κατασχέσεις την ώρα από τραπεζικούς λογαριασμούς ακόμα και μικροοφειλετών…

Αυτή η «σπουδή» σε συνδυασμό με την πρότερη κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής των κατηγορουμένων με την Δικαιοσύνη για υποθέσεις διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος, αλλά και η εκ νέου «υπενθύμιση» σε προωθούμενη τροποποίηση που λειτουργεί ενισχυτικά στην κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής για τέτοιες υποθέσεις, οδηγεί σε πλήρη αδυναμία τους δικαστές και άρα την Πολιτεία, να αμυνθεί απέναντι στα άπληστα χέρια των κακοποιών με τα «λευκά κολάρα». Οι κύριοι λόγοι που ισχυρίζονται οι πολέμιοι του νόμου αυτού την «ανάγκη» για κατάργησή του, είναι για να υπάρξει ισονομία προς όλους και πως τα ισόβια είναι εξαιρετικά μεγάλη ποινή, όμως πώς μπορεί να συγκριθεί π.χ. η βλάβη σε βάρος ενός ιδιώτη, σε σχέση με την βλάβη σε βάρος των πολιτών μίας ολόκληρης χώρας και ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης και της επιβολής της σκληρής λιτότητας;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης και ο υπουργός κ. Χαρ. Αθανασίου. Μάλιστα, είναι τέτοια η «σπουδή» στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο προς διαβούλευση για τον νέο Ποινικό Κώδικα, που προβλέπει ακόμα και την κατάργηση του δεύτερου άρθρου του Ν. 2656/1998 «Κύρωση της Σύμβασης για την καταπολέμηση της δωροδοκίας αλλοδαπών δημόσιων λειτουργών σε διεθνείς επιχειρηματικές συναλλαγές» και των άρθρων τρίτο–έκτο του Ν. 2802/2000 «Κύρωση της Σύμβασης περί καταπολεμήσεως της δωροδοκίας στην οποία ενέχονται υπάλληλοι των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ή των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Δηλαδή, όσοι έβαλαν το χέρι στο βάζο με το «μέλι», ακόμα και αν αυτό το «μέλι» έχει προκύψει από φρικτή φορολογία, πέφτουν στα μαλακά και μαζί τους πέφτουν στα μαλακά και όσοι ξένοι παράγοντες εντός της Ε.Ε. έχουν προχωρήσει σε καταστροφικές για το κοινό συμφέρον συμβάσεις με το ελληνικό Δημόσιο, έχουν «σπρώξει» χρήμα για τα συμφέροντά τους και έχουν προκαλέσει αλυσιδωτά σκάνδαλα με την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.

Και εδώ βέβαια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την Siemens, την Ferrostaal με τα υποβρύχια, το πλήθος των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών και τις συμβάσεις τους με τα «μπουμπούκια» υπουργούς, τα ναυπηγεία, τις συμβάσεις για τα διόδια; Τι να αφήσει κάποιος και τι να πρωτοαναφέρει; Για όλους αυτούς λοιπόν, «φαίνεται» σαν να προλειαίνεται το έδαφος ώστε να μπορούν με λιγότερο ρίσκο να συνεχίσουν το βρώμικο αλισβερίσι τους σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων.

Για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος του όλου πονήματος από πλευράς κυβέρνησης, αρκεί να σκεφτεί ότι όσοι βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για υποθέσεις μιζών και διασπάθισης δημόσιου χρήματος, βρίσκονται ακριβώς λόγω της ύπαρξης αυτού του νόμου, που η κυβέρνηση θέλει τώρα να καταργήσει. Βεβαίως, ως αντίλογο θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί ότι ο νόμος αυτός υφίσταται εδώ και 64 χρόνια στο «οπλοστάσιο» της Δικαιοσύνης και παρόλα αυτά το πάρτυ με τις «μίζες» όχι μόνο δεν κάμφθηκε ποτέ, αλλά στην πορεία των ετών θέριεψε κιόλας… Υπήρχε όμως στην «φαρέτρα» των εισαγγελέων και των δικαστών και όταν η Δικαιοσύνη θέλησε και μπόρεσε  να ασχοληθεί, δεν ήταν «αφοπλισμένη»…

Στο σημείο αυτό αρκεί να θυμηθεί κάποιος την επαίσχυντη ρύθμιση για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών ακόμα και την πολύ πρόσφατη απόπειρα να περάσει τροπολογία με την οποία απαλλάσσονταν δήμαρχοι και περιφερειάρχες από τυχόν ποινικές ευθύνες αναφορικά με την παραλαβή έργων που θα κρίνονταν ασύμφωνα με την αρχική προκήρυξή τους… Άκρως φωτογραφική τροπολογία δηλαδή, ειδικά για κάτι «καρντάσια» της Β. Ελλάδος, που τελικά βρήκε την σφοδρότατη αντίδραση της αντιπολίτευσης και ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Μιχελάκης αναγκάστηκε να μαζέψει άρον-άρον.

http://www.koutipandoras.gr/