Πατέρα, κάτσε φρόνιμα

By Πάνος Μουχτερός

Αν κάτσεις και κάνεις μια πρόχειρη έρευνα και γράψεις στη μηχανή αναζήτησης λέξεις-κλειδιά, όπως “νεογέννητο”, “βρέφος”, “αθωότητα”, “ανατροφή”, “κλάμα μωρουδιακό” και άλλα παρόμοια, είναι βέβαιο ότι θα σου εμφανιστούν εκατοντάδες άρθρα που θα καταπιάνονται με όλα αυτά τα ζητήματα και που θα τα αναλύουν διεξοδικά από χίλιες δυο όψεις αλλά στην πλειοψηφία τους θα κουβαλούν μια επαναλαμβανόμενη ομοιότητα: με εξαίρεση τους γιατρούς, όλα αυτά τα κείμενα θα είναι γραμμένα από μανάδες. Είναι απίθανο να βρεις έστω και δέκα γραμμές γραμμένες από πατέρα για το μωρό του. Ποιος ξέρει, μπορεί να φαίνεται ξενέρωτο, να μοιάζει παράταιρο ένας άνδρας να κάτσει να ασχοληθεί και να εκφραστεί για την επαφή με το παιδί του, όταν αυτό, ειδικά στα πρώτα χρόνια τής ζωής του, είναι δεμένο και προσκολλημένο στη μητέρα του. Τόσες και τόσες ειδικές επιστημονικές μελέτες καταγράφουν και τονίζουν ότι το παιδί ανακαλύπτει τον πατέρα του μετέπειτα, αφότου δηλαδή γίνει τριών και βάλε ετών, μέχρι τότε όλα στη μικρούλα τη ζωή του είναι μάνα, μανούλα, μαμά. Και εκ φύσεως να το δεις, η μάνα είναι προικισμένη με τόσες θαυμαστές λειτουργίες που μετατρέπουν τον πατέρα σχεδόν σε κομπάρσο. Ο θηλασμός, η καθημερινή φροντίδα, η παροχή διατροφικής και συναισθηματικής ασφάλειας προς το παιδί, η μυρωδιά που εισβάλει και κάθεται στον εγκέφαλο των παιδιών όλων της γης, άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κι εκείνη η πετυχημένη διαφημιστική καμπάνια μαλακτικού βασίστηκε στην ατάκα που με αθώα φωνούλα έλεγε ότι το ρούχο έχει εκείνη τη μυρωδιά που ανέκαθεν προκαλούσε σιγουριά και οικειότητα: “Μυρίζει μανούλα”.

Γι’ αυτό είπα να πρωτοτυπήσω. Να μιλήσω μια φορά ως πατέρας κι εγώ για την πατρότητα, να πω δυο κουβέντες για εκείνες τις ιδιαίτερες τις σκέψεις που κάνουμε εμείς οι μπαμπάδες όταν αντικρίζουμε τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου. Γιατί όταν γίνεσαι πατέρας ξαφνικά όλα τα παιδιά τα βλέπεις λες και είναι παιδιά δικά σου. Να πω για όλα εκείνα που πιθανότατα θέλουν να πουν κι άλλοι σαν εμένα αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα, την ευκαιρία, τη διάθεση να το κάνουν. Να περιγράψω αυτά τα πρωτοφανέρωτα ένστικτα που σαν ελατήρια εκτινάσσονται εντός σου, τότε περίπου δηλαδή που με τη γέννηση ενός παιδιού το παιδί μέσα σου γίνεται άντρας και μ’ έναν εντελώς μαγικό τρόπο ξανά παιδί. Εντάξει, μπορεί να μην έχουμε τη διαρκή βιολογική και σαρκική επαφή που προσφέρει η μητρότητα αλλά συμμετέχουμε διαφορετικά σε όλο αυτό, είναι λάθος να θεωρούμε ότι ο πατέρας έχει ρόλο διακοσμητικό, ότι μέλημά του θα πρέπει να είναι μόνο η εξασφάλιση των αγαθών στην οικογένεια ή ότι είναι μόνο για τα παιχνίδια και όλα τα υπόλοιπα τα διασκεδαστικά και δευτερεύοντα. Όπως επίσης είναι εντελώς αβάσιμο να λέγεται ότι επειδή το σώμα κάθε μάνας κατακλύζεται από ορμόνες εγκυμοσύνης και τοκετού και λοχείας δεν συμβαίνει για τους πατεράδες σχεδόν τίποτα ως ψυχοσωματική αντίδραση τη στιγμή που ένα πλάσμα τόσο δα βλέπει το φως αυτού του κόσμου για πρώτη φορά. Γιατί, πέρα από τα σχετικά με τη συγκίνηση, την ολοκλήρωση και όλα αυτά, εκείνο που σε συγκλονίζει είναι ότι με τον καιρό δεν είσαι πια εκείνος που μέχρι πριν ήσουν, μπορείς και κάνεις σκέψεις που πριν δεν έκανες και δεν κάνεις σκέψεις που πριν μπορούσες άνετα να κάνεις.

Τι θέλω να πω. Μέσα στο χαμό των ατέλειωτων πληροφοριών πιάνω τον εαυτό μου συχνά-πυκνά να μην αντέχω να διαβάσω άρθρα και ιστορίες που έχουν να κάνουν με βρέφη και μικρά παιδιά. Ναι, μιλάω για εκείνες τις περίεργες καταστάσεις που ο ανθρώπινος εγκέφαλος ξεφεύγει, κάνει πράγματα που πάντα θα λες ότι είναι αδιανόητο να κάνει κι ας κάνει και ξανακάνει κάθε φορά τα ίδια και χειρότερα. Αυτά που τα περιγράφεις με το στόμα ανοιχτό λέγοντας ότι, όχι, δεν είναι δυνατόν και ότι, παρ’ όλα αυτά, είναι. Γεγονότα που σε κάνουν να απορείς για το αν τελικά η ιδιότητα που αποκτά η μάνα κι ο πατέρας είναι μονάχα βιολογική ή ξεπερνά όλα αυτά και τελικά γονιός ενός παιδιού δεν είναι εκείνος που το γεννά αλλά εκείνος που το αναθρέφει, ταΐζοντάς το με ανεξάντλητη αγάπη. Έκανα το παράτολμο αντρικό λάθος να ασχοληθώ με εκείνη την πρωτοφανή είδηση που εντόπισα σε ένα από εκείνα τα ενημερωτικά site, ναι, εκείνα που προσθέτουν και από μια νέα είδηση κάθε νέο λεπτό που περνάει. “Έπνιξε το μόλις 11 μηνών βρέφος της και το ανέβασε στο facebook!”. Ε, εντάξει, ένα κλικ θα κάνω πάνω στα υπογραμμισμένα γράμματα, κάποια δημοσιογραφική υπερβολή θα κρύβεται εδώ, άντε πάλι με τους ψαρωτικούς τίτλους, έλα μωρέ, δεν είμαστε δα και μωρά παιδιά, σκέφτηκα. Και πάτησα πάνω στα γράμματα. Κι έκανα κλικ. Και είδα. Ένα μωρό πνιγμένο, ντυμένο στα λευκά ρούχα τής βάπτισής του. Φωτογραφημένο νεκρό από την ίδια του τη μάνα. Στο προφίλ της. Με 4 like και 3.656 share. Καρδιά μου. Η καρδιά μου. Προς στιγμή νόμισα ότι σταμάτησε να χτυπά. Κλείσε το γαμημένο το παράθυρο. Βγες από εδώ. Τι δουλειά έχεις εσύ σε αυτές τις ηλίθιες σελίδες. Κλικ.

Έχει παραγίνει το κακό με τις ειδήσεις. Το κάθε αρρωστημένο περιστατικό που συμβαίνει στην άλλη άκρη της γης έρχεται και μπαίνει μέσα στο σπίτι σου. Μέσα στο μυαλό σου. Και δεν μπορείς να το ξεχάσεις, περνάνε μέρες, ακόμα και εβδομάδες και ακόμα πιάνεις τον εαυτό σου να ανακαλεί το φρικτό γεγονός σε ανύποπτες στιγμές. Μέχρι πριν να γίνεις πατέρας όλα αυτά τα άντεχες, ήταν απλά ακόμα μια ρουτινιάρικη είδηση μέσα στις υπόλοιπες άπειρες ειδήσεις. Τώρα, όταν τα πληροφορείσαι, τρέχεις προς το παιδί σου αλαφιασμένος και το κοιτάς καλά-καλά να δεις αν είναι εντάξει και του δίνεις την πιο σφιχτή αγκαλιά που υπάρχει. Κι αφού εισπράξεις την απόλυτη γαλήνη, έτσι καθώς θα αποκοιμιέται από τα χάδια και τα τραγουδάκια που θα του λες πάνω στον ώμο σου, έτσι όπως θα υπερβάλεις από αγάπη και θα νιώθεις ο πατέρας, ο θεός του, θα κάνεις την απερίσκεπτα μηχανική κίνηση να πάρεις το τηλεκοντρόλ και να αλλάξεις κανάλι, έτσι, για να περάσει η ώρα, ενώ το παιδί σου θα ονειρεύεται τον κόσμο μακριά από την πραγματικότητα που θυμίζει άσχημο όνειρο. Πέφτεις πάνω σε πλάνα που δείχνουν το πολύ μέχρι πέντε χρονών παιδιά να έχουν τυλιγμένα τα κεφάλια τους με γάζες ματωμένες, παιδιά που δεν βλέπουν όνειρα, έστω κι αν φαίνονται ότι κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά, λένε ότι ήταν άτυχα παιδιά, παιδιά που γεννήθηκαν στην πιο προβληματική λωρίδα τής γης, ότι εκεί αντί για μπάλες, κυλάνε οβίδες και έτσι γίνονται λωρίδες τα τρυφερά κορμιά τους, αχ, Θεέ μου, γιατί, πως το αφήνεις αυτό και συμβαίνει, μικρά παιδιά, Θεούλη μου καλέ, δεν μας βλέπεις που έχουμε πέσει στα γόνατα και προσευχόμαστε πατεράδες και μανάδες και παιδιά;

“Πιστεύω εις έναν Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα”. Όλες τις προσευχές θα βρω και θα πω και ειδικά όλες εκείνες που μιλάνε για πατρότητα, που περιγράφουν τον Θεό ως τον πατέρα όλων των ανθρώπων, γιατί τώρα που έγινα πατέρας κι εγώ πρέπει να μιλάμε την ίδια γλώσσα, μπορώ να νιώσω άνθρωπος που έχει ανάγκη το θεό αλλά και θεός που τον έχουν ανάγκη οι άνθρωποι. Ναι, μπορεί και να αυθαδιάσω. Να αμφισβητήσω ορισμένα θέσφατα που μέχρι πριν δεν τα ακουμπούσα καν. Θα το κάνω αυτό ειδικά σήμερα που όλοι μου λένε ότι δεν πρέπει να επικαλούμαι τη βοήθεια τού Θεού μόνο όταν τον έχω ανάγκη. Σήμερα που όλοι έχουν έτοιμη στο στόμα την ατάκα ότι τα μικρά παιδιά τα παίρνει μαζί του ο Θεός γιατί θα τα κάνει αγγέλους που θα σαλπίζουν το κήρυγμά του. Τώρα που τους βλέπω όλους να κάνουν ζωγραφιές με τη ζωγραφική από τα windows και να φτιάχνουν ουράνια φόντα και κεριά με μια ηλεκτρονική φλόγα που όλο και πηγαινοέρχεται, δίχως ποτέ να σβήνει, τώρα που κάθονται και βάζουν μέσα σε κρίνους ψεύτικους μια φατσούλα παιδική από έναν μικρούλη ήρωα που δεν τα κατάφερε κι αρρώστησε κι έφυγε νωρίς και μαζεύτηκαν όλοι αυτοί σήμερα εδώ, γύρω από φέρετρο λευκό, τοποθετημένο πλάι σε παιχνίδια, κουβαδάκια και υπερήρωες από καουτσούκ, εκείνους που τα μικρά παιδιά έχουν για ανίκητους θεούς, και κάθονται και γράφουνε εδάφια με μεγάλες γραμματοσειρές και bold γράμματα. Μου λένε να σκεφτώ φρόνιμα ως πατέρας. “Πάτερ ημών”. Να κοιτάξω ψηλά. “Ο εν τοις ουρανοίς”. Να πω ότι όλα είναι θέλημα Θεού και όχι των ανθρώπων. “Γενηθήτω το θέλημά Σου”. Ότι ένας και μοναδικός σκοπός είναι η αιώνια, η μετά το θάνατο, ζωή. “Ως εν ουρανώ”.

Και επί της γης.

http://kakoskeimena.net/

 

Παράνομοι νόμοι

Τρία από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εργασιακής εκμετάλλευσης έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση σε όσους δεν ενημερώνονταν αποκλειστικά τα τελευταία εννιά χρόνια από τη συγκινημένη αποχωρήσασα Όλγα Τρέμη: Η Coca Cola, η COSCO και το Πλαίσιο.

Η Coca Cola κλείνει εδώ και μήνες το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια της στην Ελλάδα, όμως τα μηνύματα των εργαζόμενων για μποϊκοτάρισμα των προϊόντων της έπιασαν τόπο. Όχι, δεν βρήκαν δουλειά οι απολυμένοι ούτε πληρώθηκαν όσοι δεν έχουν εξοφληθεί ακόμη. Απλώς, η εταιρεία που διαφημιζόταν κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα με αμερικανικά κυρίως σποτ -αφού δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη παραπάνω διαφημίσεων λόγω τεράστιας ζήτησης- γέμισε την αγορά με διαφημιστικά ευτυχισμένων εργατών που δουλέυουν στις πόλεις όπου η εταιρεία έκλεισε τα εργοστάσια. Το μποϊκοτάρισμα την πόνεσε, κι η αντίδρασή της ήταν ένας πόλεμος προπαγάνδας βγαλμένος κατευθείαν απ’ το Στρουμφοχωριό του μοντάζ.

Το Πλαίσιο βγήκε αυτές τις μέρες ξανά στη φορά για τη γαλεροποίηση των συνθηκών εργασίας. Οι εργαζόμενοι καταγγέλουν τα “πρωταθλήματα αποδοτικότητας” με έπαθλο τη θέση τους, οι 8ωροι των -νόμιμων πλέον 586€ μικτών το μήνα- έγιναν “ευέλικτοι τετράωροι” σε μόνιμη εφημερία, και οι οδηγίες εκ των άνωθεν προς τους εργαζόμενους στριμώχνονται στη φράση “τους γίνεται ξήγα ότι θα κάνουν ότι γουστάρουμε”.

Τέλος, η COSCO δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτό που μετέτρεψε την αχανή και πολυπληθή Κίνα σε ένα σύγχρονο νεοφιλελεύθερο θαύμα. Ατέλειωτες απλήρωτες ώρες δουλείας (κι όχι δουλειάς), απαγόρευση του συνδικαλίζεσθαι, κρυμμένοι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, μεταφορές τραυματιών από εργατικά ατυχήματα με ΙΧ (!!!) μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, άρνηση της επιδότησης της ίδιας της φύσης του επαγγέλματος.

Και οι τρεις εταιρείες θεωρούνται άκρως επιτυχημένες, με τεράστια κερδοφορία και γίνονται πολύ συχνά δέκτες εγκωμιαστικών σχολίων ακόμη κι από την κυβέρνηση. Ειδικά η COSCO είναι το αγαπημένο μέρος του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Έχει πάει τουλάχιστον πέντε φορές να δει από κοντά το κινεζικό θαύμα επί τω έργω, κι είναι βέβαιο ότι θα πάει πολλές ακόμη.

Η απάντηση -έμμεση ή άμεση- που δίνεται σε αυτές, αλλά και σ’ όλες τις παρόμοιες με αυτές, περιπτώσεις, είναι πως “ο νόμος το επιτρέπει”. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν -έμμεσα ή άμεσα- δίκιο.

Ο νόμος έχει καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις. Ο νόμος έχει “επιβάλλει” κατώτατο μισθό χαμηλότερο από το ετήσιο όριο φτώχειας. Ο νόμος αναγνωρίζει κι επιβραβεύει την εκ περιτροπής εργασία που βλέπει με το κυάλι ακόμη και τα εισοδηματικά όρια της φτώχειας. Ο νόμος επιτρέπει την κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με επαναλαμβανόμενες επιστρατεύσεις εργαζομένων. Ο νόμος απαγορεύει και τιμωρεί την αντίδραση με τη άσκηση κρατικής βίας – ακόμη και προληπτικού χαρακτήρα.

Διότι ο νόμος είναι η κυβέρνηση.

Σε μια αποστροφή του τρικυμιώδους λόγου της, η Σοφία Βούλτεψη είχε δηλώσει σχετικά με το αίτημα δημοψηφίσματος για την πώληση της ΔΕΗ ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να επιτρέψει επουδενί κάτι τέτοιο. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου ο εκτελεστής είναι κι ο αποκλειστικός νομοθέτης· κι όλα αυτά ενώ ο δικαστικός παράγοντας επικυρώνει τις αποφάσεις του, με την αιτιολογία της συνέχισης της ίδιας οικονομικής πολιτικής την οποία χαρακτηρίζει μάλιστα ως “μέγιστο αγαθό” (Άρειος Πάγος, υπόθεση καθαριστριών ΥΠΟΙΚ).

Ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να τον τηρούμε, είναι η απάντηση σε κάθε αίτημα. Κάποτε η απάντηση αυτή διανθιζόταν κι από την άποψη πως “η πλειοψηφία αποφάσισε, γι’αυτό οι υπόλοιποι έχετε το δικαίωμα να βγάλετε τον σκασμό”. Πλέον, η ισχνή αυτή πλειοψηφία θόλωσε και το νομοθετικό έργο εκτελείται από θερινούς βουλευτές σε διατεταγμένη υπηρεσία, οι οποίοι ανερυθρίαστα αρνούνται πως η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό και προτρέπουν όποιον δεν έχει χρήματα να την πληρώσει, να επιστρέψει δύο αιώνες πίσω.

Το ίδιο απαντούν και στα εκατομμύρια εκείνων οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν -από αυτόν τον μήνα στην εφορία- για έσοδα και εισοδήματα τα οποία δεν απέκτησαν ποτέ. Ακόμη κι αν τα χρήματα που πραγματικά κέρδισαν είναι υποπολλαπλάσια όσων τους αποδίδει -ξανά- ο νόμος. Ένας εκφραστής του νόμου αυτού είχε απαντήσει σε ερώτημα ανέργου με σπίτι κοντά στα 100 τμ πως αν θέλει να συνεχίζει να ζει πληρώνοντας, “ας πουλήσει το μεγάλο σπίτι του για να μείνει σ’ ένα μικρότερο”.

Παρομοίως, ένας ακόμη εκ των εκπροσώπων των νομοθετών είχε απαντήσει στις απολυμένες καθαρίστριες πως αν θέλουν πλέον να δουλεύουν, πρέπει να γίνουν εργολάβοι του εαυτού τους. Κι όλα αυτά, ενώ σε ένα δημόσιο νοσοκομείο το οποίο καθαρίζεται από εργολαβίες “ευέλικτων εργαζομένων” η απάντηση της εργοδοσίας στο αίτημα για βιώσιμες συνθήκες εργασίας ήταν “μην ξεχνάτε τι έπαθε η Κούνεβα”.

Κι όλα αυτά, γιατί έτσι λέει ο νόμος. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτός ο νόμος είναι παράνομος.

Γιατί ο νόμος που σε σκοτώνει, δεν είναι νόμος αλλά εντολή δολοφονίας. Αυτούς τους νόμους τους στηρίζει μονάχα η βία. Η “νόμιμη βία” του κράτους, όπως λένε εκείνοι που εμμένουν στην “τήρηση της νομιμότητας”.

Όμως τέτοιοι νόμοι δεν κρατούν πολύ. Ούτε όσοι τους “νομιμοποιούν”.

ΥΓ. Σύμφωνα με το νόμο, δεν μπορεί να πωληθεί μέσω πλειστηριασμού ένα σπίτι χαμηλότερα από την αντικειμενική αξία του. Με βάση αυτήν την αντικειμενική αξία -η οποία δεν έχει αλλάξει παρότι η εμπορική έχει πέσει ακόμη και στο 1/3 της- ο ιδιοκτήτης φορολογείται αλύπητα εδώ και τρία χρόνια. Παρόλα αυτά ο νόμος θα αλλάξει στοχευμένα, και οι πλειστηριασμοί θα γίνονται στα 2/3(;) της αντικειμενικής αξίας γιατί “δεν πουλιέται τίποτα στη χώρα”. Ότι πει ο νόμος, δηλαδή, εκτός κι αν πρέπει να πληρώσεις.

ΥΓ2. Ο νόμος έλεγε ότι η αγορά μεγάλης ακίνητης περιουσίας προϋπόθετε την κατάθεση πόθεν έσχες για την αποφυγή ξεπλύματος χρήματος. Το μέτρο αυτό μπαίνει σε περίοδο εκπτώσεων. Πάλι με νόμο.

http://polyfimoss.wordpress.com/

Τα κροκοδείλια δάκρυα της Όλγας Τρέμη

Του Κώστα Εφήμερου
Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, διευθυντής ειδήσεων του MEGA, έγραψε ένα πολύ συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα για τον ογκόλιθο της δημοσιογραφίας, Όλγα Τρέμη.

Σε αυτό το κείμενο την ευχαριστεί για το ήθος της, αυτό που επέδειξε όταν έκανε πλάκα με το ερωτικό βίντεο του Ζαχόπουλου στους διαδρόμους του «μεγάλου» καναλιού, όπως αποκάλυψε ο Καμπουράκης σε τηλεφωνική του συνομιλία και φυσικά διέψευσε η ίδια.

Ο Παναγιωτόπουλος εξαίρει επίσης την αλληλεγγύη που έδειξε η Όλγα στους συνεργάτες της, αλληλεγγύη που ήταν πρόδηλη(;) όσο το MEGA απόλυε κατά δεκάδες το προσωπικό του και επέβαλλε ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Αυτό όμως που με οδήγησε να αφήσω το κυριακάτικο απόγευμα και να γράψω ένα μικρό σημείωμα είναι το παρακάτω απόσπασμα: «Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι η Όλγα πολεμήθηκε όσο ελάχιστοι στο δημοσιογραφικό συνάφι. Από τα πρώτα βήματά της ως κεντρική παρουσιάστρια -κι ας ήταν επί 25 χρόνια κορυφαία πολιτική συντάκτρια και παρουσιάστρια εκπομπών. Τα περίφημα σαρδάμ της -στοιχείο που επισήμαινε την ανθρώπινη πλευρά της- έγιναν αντικείμενο λυσσαλέων συστηματικών επιθέσεων, που ενδύονταν τον μανδύα της δήθεν σάτιρα».

Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος -πρώην σύζυγος της Όλγας- που την έφερε στο MEGA (και μάλλον όχι εξαιτίας της επί 25 χρόνια φοβερής της δημοσιογραφικής καριέρας) ισχυρίζεται εδώ ότι η Όλγα πολεμήθηκε επειδή έκανε σαρδάμ. Η αλήθεια όμως είναι ότι η Όλγα δέχτηκε (και δέχεται) κριτική για όλες εκείνες τις στιγμές στις οποίες δεν έκανε σαρδάμ.

Η Όλγα ανέλαβε να παίξει έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην κρίση των τελευταίων τεσσάρων ετών, και το έκανε πολύ καλά. Ήταν αυτή που έσυρε το χορό του μονόδρομου του μνημονίου, που ανέλαβε τη συστηματική συκοφάντηση όλων των εργαζομένων κάθε φορά που η κυβέρνηση ετοίμαζε την επίθεση σε έναν κλάδο, που δεν είχε πρόβλημα να περνάει το μισό δελτίο μιλώντας για τον κροκόδειλο της Κρήτης όταν στο θερινό τμήμα της βουλής αποφασιζόταν το μέλλον μερικών χιλιάδων εργαζομένων της ΔΕΗ (και όχι μόνο).

Η «λυσσαλέα συστηματική επίθεση που ενδυόταν τον μανδύα της δήθεν σάτιρας» (ή αλλιώς με μια λέξη: «Ελληνοφρένεια») δεν έγινε ποτέ με βάση τα σαρδάμ της. Μπορεί και αυτά στο σενάριο να είχαν το ρόλο τους (όπως και τα πανάκριβα κοσμήματά της) αλλά αυτό που καυτηριαζόταν δεν ήταν άλλο από την απάθεια με την οποία ανέλαβε να εξημερώσει τον ελληνικό λαό.

Όσο για το «ο στόχος ήταν πάντα ο ίδιος: η τεράστια απήχηση του κεντρικού δελτίου του Μega» να μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι το δελτίο του MEGA έχει πέσει στην τριτο-τέταρτη θέση. Αν οι τηλεθεατές πείθονταν ακόμα από τα κροκοδείλια δάκρυά της δεν νομίζω ότι ο Μπόμπολας και ο Ψυχάρης θα έψαχναν το νέο πρόσωπο που θα αναλάβει να υπνωτίζει το περήφανο έθνος.

Ο αποχαιρετισμός της Όλγας
 

http://www.thepressproject.gr/

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη

του Ηρακλή Κακαβάνη *

Δικιά σας η πατρίδα,
μα τίποτα δικό σας…

«Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη» είναι ένα μνημείο της σύγχρονης πεζογραφίας μας, όπου αποτυπώνεται η δημιουργική αφομοίωση του μαρξισμού και της επαναστατικής προοπτικής και ξεδιπλώνεται σε όλη της την έκταση η βαρναλική σάτιρα. Στο στόχαστρό του η κυρίαρχη ιδεολογία, όπως αυτή εκφράζεται στην πολιτική, στην κοινωνία, στη θρησκεία και στη φιλοσοφία. Μια ανελέητη σάτιρα – κριτική του αστικού καθεστώς, των κούφιων αξιών, θεσμών και νόμων.

Ο Βάρναλης ,καλός γνώστης της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, χρησιμοποιεί το Σωκράτη και την Αθηναϊκή Δημοκρατία για να δείξει τη σαπίλα της ταξικής κοινωνίας και να προβάλει την επαναστατική προοπτική. «(…) ο Βάρναλης βρήκε έναν καλλιτεχνικό τρόπο, για να δείξει πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος, που θέλει να φτιάξει ο κομμουνιστής, από τον αστικό κόσμο της κοινωνικής εκμετάλλευσης. Αξιοποιώντας τη μαρξιστική αρχή περί ανατροπής – και όχι της απλής διόρθωσης του κόσμου – του άρεσε να «συνομιλεί» με παλαιότερα κείμενα»1.

Στη δική του εκδοχή της απολογίας, ένας διαφορετικός από τον αρχαίο φιλόσοφο Σωκράτης βρίσκεται αντιμέτωπος με την αλήθεια. Δεν απολογείται. Κατηγορεί.

Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ

Ο πλατωνικός Σωκράτης πιστεύει ότι είναι αθώος, όπως αθώοι είναι και οι δικαστές. Ούτε οι νόμοι φταίνε, ούτε η Δικαιοσύνη των οποίων το κύρος είναι αναμφισβήτητα. Ο Πλάτωνας υψώνει σε παράδειγμα τον Σωκράτη για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο: Έδειξε σεβασμό προς τη δικαιοσύνη και συνέπεια προς τη συνείδησή του.

«Ο πλατωνικός Σωκράτης, σκεφτόμουνα, να έχει πεποίθηση πως είναι αθώος. Μα και για τους δικαστές του, που τόνε θανατώσανε άδικα, έχει την ιδέα πως είναι κι αυτοί… αθώοι. Δε φταίνε οι νόμοι, δε φταίει η δικαιοσύνη. αυτωνών η αξία, το κύρος κι η δύναμη είναι παντού και πάντα η ίδια, είναι απόλυτη! Δε φταίνε κι οι άνθρωποι. Φταίει η ‘’περασμένη’’ σκέψη τους. Γι’ αυτήν ο Σωκράτης έχει όλη τη φιλοσοφική του συγκατάβαση. ‘’Ουδείς κακός’’. Αν ξέρανε οι δικαστές του κι οι συκοφάντες του πως τον αδικούνε, δε θα τον αδικούσανε. Γι’ αυτό απολογιέται με τόσην αξιοπρέπεια, με τόση γαλήνη. Όλο λοιπόν το ζήτημα γι’ αυτόν είναι όχι να σώσει τη ζωή του, μα να σώσει τις ιδέες του, την υπερβατική τους αλήθεια, το κύρος της εξουσίας των απάνου στον κόσμο και στο χρόνο.

Φαντάζεται πως έπεσε θύμα της άγνοιας των ανθρώπων. Λίγο ακόμα και θα έλεγε ‘’πάτερ, άφες αυτοίς. ου γρα οίδασι τι ποιούσι’’ (…)»2.

Κώστας Βάρναλης (1884-1974)

Ο ΒΑΡΝΑΛΙΚΟΣ

Ο Βάρναλης ανατρέπει αυτή την εικόνα και μας δείχνει τον Σωκράτη να συνειδητοποιεί την ταξική φύση του δικαίου. Σε αντίθεση με τον πλατωνικό Σωκράτη ,που αγνοεί την αιτία της καταδίκης του, ο βαρναλικός ξέρει ότι αυτή είναι αποτέλεσμα της πολιτικής σκοπιμότητας, ότι η Δικαιοσύνη είναι όργανο ταξικής βίας και εκμετάλλευσης, όπως οι θεοί, η ιδεολογία και η φιλοσοφία.

Δεν παραποιείται ο ιστορικός Σωκράτης. «Τη σκέψη του και τη δράση του την άφησα, όπως τις θέλησε ο Ξενοφώντας και ο Πλάτωνας. Τον έκανα μονάχα να αλλάξει στα τελευταία του. Να ξυπνήσει απότομα από το τράνταγμα της θανατικής του καταδίκης και να ιδεί ξαφνικά τον κόσμο …ανάποδα. Όπως το έπαθε (κατά τα ιερά κείμενα) ο Σαύλος, όταν έγινε …Παύλος. Με τη διαφορά, πως ο Σαύλος ‘’μετέπεσε’’ από τον παροξυσμό της μιανής μυστικοπάθειας στον παροξυσμό μια αλληνής. Ενώ ο Σωκράτης ο δικός μου ‘’έπεσε’’ απλούστατα από τα σύννεφα του ηθικού του απολυταρχισμού κάτου στο …πεζοδρόμιο της πιο αμείλιχτης πραγματικότητας».

Ο Σωκράτης αφού έχει ακούσει την καταδίκη του απολογείται και κατηγορεί τους διεφθαρμένους εκπροσώπους της κοινωνίας αυτής, την τυφλή δικαιοσύνη της, τους άρχοντες που δυναστεύουν το λαό, τη θρησκοκαπηλία, την υποταγμένη διανόηση, αλλά και το λαό για την παθητικότητα και μοιρολατρία του, ενώ μόνο αυτός πρέπει και μπορεί να καθαρίσει όλη την «κόπρο του Αυγείου», για να γίνει πραγματικά δική του αυτή η πατρίδα, δικά του τα αγαθά που αυτός παράγει και «μαζεύονται σε λίγα χέρια», για να γίνουν «όλος ο εαυτός του κι η ψυχή του δικά του».

ΚΑΤ΄ ΕΠΙΦΑΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν μια ταξική κοινωνία, μια κοινωνία πλούσιων και φτωχών, που στην ακμή της την εποχή του Περικλή ήταν μια ιμπεριαλιστική δύναμη. Αυτή η δημοκρατία μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο βρίσκεται σε παρακμή. «Ο Βάρναλης δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην παθογένεια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όχι τόσο γιατί ήθελε τάχα να αποδομήσει την εξιδανικευμένη εικόνα της αρχαίας Ελλάδας, αλλά γιατί ήθελε να καταγγείλει τη σύγχρονή του δημοκρατία, τη ‘’δημοκρατία του ιδιώνυμου’’ και των διαφόρων στρατιωτικών κινημάτων, που είχαν ευτελίσει την έννοια του πολίτη και διαφθείρει το δημόσιο βίο της χώρας προετοιμάζοντας τη διχτατορία της 4ης Αυγούστου. Ήθελε να σατιρίσει τη νεοελληνική αθλιότητα, να καυτηριάσει την Ελλάδα της αντίδρασης και την ιδεολογική αλλοτρίωση των μαζών, της ‘’κοινής γνώμης’’ του κοπαδιού, των ‘’προδομένων Ελλήνων’’ θυμάτων της κυρίαρχης ιδεολογίας. Για τον Βάρναλη η αρχαία δημοκρατία της παρακμής, όπως και η σύγχρονη αστική δημοκρατία, ήταν μια φενακισμένη δημοκρατία, μια κατ’ επίφαση δημοκρατία»3.

Στα Φιλολογικά του απομνημονεύματα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ανεξάρτητος» ο Βάρναλης εξηγεί πώς «γεννήθηκε στο κεφάλι μου και με ποιο σκοπό γράφτηκε η ‘’Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Είμαστε στα 1924, καλοκαίρι, στο Παρίσι όταν ο Βάρναλης στα πλαίσια της συντροφιάς διαβάζει Πλάτωνα («Φαίδωνα»), Αριστοφάνη και Ραμπελαί. Όταν τον επόμενο χρόνο (1925) ξαναπήγε στο Παρίσι θέλησε να συνεχίσει με την «Απολογία του Σωκράτη».
«(…) σε μια βραδιά το χαρήκαμε όλο . Κι ύστερα; Ύστερα μου έγινε τρυπάνι στο κεφάλι. Έβαλα σε κίνηση όλον τον εσωτερικό μου κόσμο.

Τα ηχηρά γέλια και τα τσουχτερά φαρμάκια του Αριστοφάνη για την παλιά δημοκρατία, η ανοιχτόκαρδη σάτιρα του Ραμπελαί για τη γουρουνιά των καλογέρων, η ψηλή νότα της σωκρατικής σκέψης μπροστά στο άμαθο δικαστήριό του, οι κανονιές του παγκόσμιου πολέμου (…), ο κυνισμός των ιδεολόγων του πατριωτισμού (…), τα τύμπανα της προλεταριακής επανάστασης, που όλο και ζυγώνανε κοντύτερα (…)»

ΛΕΥΤΕΡΟΣΤΟΜΟ

Το έργο ολοκληρώθηκε και εκδόθηκε στα 1931. Ήρθε εκείνη τη στιγμή «σαν ένα είδος διαμαρτυρίας ενάντια στην τοτεσινή «δημοκρατία» του ιδιωνύμου, του Καλπακιού και των διαφόρων στρατιωτικών κινημάτων, που είχανε κατακουρελιάσει τις συνταγματικές ελευθερίες του πολίτη κι είχανε διαφθείρει ολάκερο το δημόσιο βίο της χώρας και προετοιμάσει τη διχτατορία της 4ης Αυγούστου. Η τυραννία αυτής της μαύρης εποχής κι αργότερα των δυο ξενικών κατοχών ίσαμε σήμερα, κάνουνε τη σάτιρα της “Απολογίας” τόσο επίκαιρη τώρα, όσο ήτανε και τον καιρό που γράφτηκε»4.

Με αυτό το έργο συνεχίζει τις μεγάλες ποιητικές του συνθέσεις και πεζά κείμενα κοινωνικής κριτικής. «Το φως που καεί», «Ο λαός των Μουνούχων», «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική», «Σκλάβοι πολιορκημένοι», «Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Αυτό και «Το φως που καεί» χαρακτηρίστηκαν πορνογραφικά.

«Αν απαντώ στον κ. Δ[ελμούζο] το κάνω όχι γιατί με θύμωσε τάχα η γνώμη του, μα γιατί μου φαίνεται, πως κάνει ένα μεγάλο λάθος χαραχτηρίζοντας την “Απολογία του Σωκράτη” και το “Φως που καίει” για έργα πορνογραφικά. Τόσο μεγάλο λάθος, που μοιάζει για θεληματικό.

Φαντάζεται, πως τα έργα μου δεν τα διαβάζει κανείς και μπορεί να λέει γι’ αυτά στο πολύ κοινό ό,τι του κατέβει; Και να μη φοβάται μήπως τόνε πουν ψεύτη ή κακόπιστο; Πρώτα – πρώτα η “Απολογία του Σωκράτη” είναι μια σάτιρα του αστικού καθεστώτος, του καθεστώτος δηλ. της πορνείας. Μπορεί να ‘ναι ίσως έργο λευτερόστομο. Μα τι διάβολο! Μήπως γράφουμε ad usum Delphini ή για γεροντοκόρες Εγγλέζες; Μα και πορνογραφικό έργο να ήτανε δε θα πει, πως γι’ αυτό δεν είναι καλλιτεχνικό, όπως μπορούσε να ‘ναι ιδεαλιστικό και σεμνό, και να ‘ναι βαναυσούργημα. Ο κ. Δ. αγνοεί ποιο είναι το κριτήριο των έργων της τέχνης, ωστόσο ανακατεύεται και σ’ αυτό, όπως και σε ό,τι άλλο δεν ξέρει λ.χ. την παιδαγωγική»5.

Σε εποχές όπως η σημερινή, μιας φενακιασμένης δημοκρατίας με κυρίαρχο χαρακτηριστικό της την αλλοτριωμένη πολιτική και ιδεολογική συνείδηση, την «κοινή γνώμη του κοπαδιού» ο βαρναλικός Σωκράτης είναι το ξυπνητήρι της συνείδησης. Σε εμάς, τα θύματα της κρίσης και του μνημονίου, που θυσιάσαμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας για χάρη της πατρίδας, απευθύνεται ο Σωκράτης και μας υπενθυμίζει «Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ’ αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, Θεοί κι εξουσία, σκέψη και θέληση – όλα ξένα!».

ΤΟ ΤΟΛΜΗΜΑ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ

Η καλλιτεχνική αξιοποίηση της βαρναλικής «Απολογίας» πρέπει να είναι βαθιά πολιτική πράξη. Είναι ένα έργο που περιμένει τη θεατρική του δικαίωση. Μεγάλοι θεατράνθρωποι σεβάστηκαν και φοβήθηκαν το κείμενο. Λίγοι το τόλμησαν. Τα επιχείρησαν στο παρελθόν ο Γιώργος Λαζάνης, μεγάλη μορφή του θεάτρου και ο Χρήστος Καλαβρούζος. Και οι δύο, εκτός από καλοί ηθοποιοί και γνήσια λαϊκοί άνθρωποι που μπορούσαν να ταυτιστούν και να αποδώσουν το κείμενο. Πρόσφατα και ο Γιάννης Μόρτζος.

Τούτο το καλοκαίρι ανεβαίνει σε διασκευή Σταμάτη Κραουνάκη στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με τις επιλογές του πρωτοπορεί, εκπλήσσει και συνήθως δικαιώνει. Μα τούτη του η επιλογή είναι κάτι διαφορετικό. Κάνει ένα βήμα να συναντήσει τον «αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών”». Το βήμα αυτό προϋποθέτει και μια δέσμευση. Το έργο να μη χάσει τίποτα από τη σαφήνεια της κριτικής και του μηνύματος.

1 Γεωργία Λαδογιάννη: «Η φωνή των κειμένων. Ο Βάρναλης διαβάζει Πλάτωνα, Αριστοφάνη και Ραμπελαί. Η αληθινή Απολογία του Σωκράτη». «Ριζοσπάστη», Κυριακή 28 Μάρτη 1999
2 Κώστας Βάρναλης «Φιλολογικά Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Κέδρος», 1981
3 Γιάννη Πλάγγεση «Κώστας Βάρναλης, ιστορικός υλισμός, κριτική της θρησκείας, πολιτική και ιδεολογία: αναφορά στην Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Από την έκδοση των πρακτικών του Επιστημονικού Συνεδρίου του ΚΚΕ «Κώστας Βάρναλης Φως που πάντα καίει», Σύγχρονη Εποχή», 1912
4 Από τον Πρόλογο του Κώστα Βάρναλη, στην τρίτη έκδοση της «Αληθινής απολογίας του Σωκράτη», εκδόσεις «Κέδρος»
5 Κώστα Βάρναλη «Διανοούμενοι Λακέδες», περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» (1933).

* Ο Ηρακλής Κακαβάνης είναι συγγραφέας –δημοσιογράφος

http://fractalart.gr/

Απειλητική επανεμφάνιση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Του Δημήτρη Χρήστου

Ας ξεκινήσουμε από το πλέον πρόσφατο γεγονός, την κατάρριψη του αεροσκάφους τωνΜαλαισιανών αερογραμμών 10 χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος της Ουκρανίας και τη δολοφονία 295 επιβατών. Το κλασικό ερώτημα είναι ποιος είχε συμφέρον για μια τόσο προκλητική προβοκατόρικη ενέργεια; Αφού τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, πρέπει να δούμε το γεγονός αυτό ως συνέχεια της πολιτικής της κυβέρνησης του Κιέβου, η οποία διαρκώς τρίζει τα δόντια στη ρωσική πλευρά υποσχόμενη στους Ουκρανούς μια μεγάλη παρέλαση στην Κριμαία όταν σύντομα θα την απελευθερώσουν από τον ρωσικό ζυγό. Φυσικά οι Ουκρανοί, μόνοι τους, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Εκτελούν πιστά τους σχεδιασμούς των εκατοντάδων Αμερικανών "ειδικών" που εδρεύουν στο Κίεβο.

• ΟΙ ΗΠΑ, με την ανοχή ή την υποταγή των Ευρωπαίων, φαίνονται αποφασισμένες να κουνήσουν τώρα όλα τα πιόνια που διαθέτουν στην παγκόσμια σκακιέρα για τη συντριβή της Ρωσίας

ΟΙ ΗΠΑ, με την ανοχή ή την υποταγή των Ευρωπαίων, φαίνονται αποφασισμένες να κουνήσουν τώρα όλα τα πιόνια που διαθέτουν στην παγκόσμια σκακιέρα για να γονατίσουν σε πρώτη φάση τη Ρωσία, για την ισχυροποίηση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, η οποία αμφισβητήθηκε σοβαρά από την παγκοσμιοποίηση, δημιουργώντας γρήγορα μικρούς και μεγάλους ανταγωνιστές και κυρίως, έναν νέο οικονομικό γίγαντα, απογειώνοντας τη Γερμανία (και τη διεθνή επιρροή της), της οποίας τα κέρδη-ρεκόρ, πάνω από 200 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2013, προκάλεσαν αναταραχή στις ελίτ των ΗΠΑ, τη στιγμή που η οικονομία τους δείχνει σημάδια επικίνδυνης στασιμότητας.

ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ πόλεμο, μετά την επιχείριση βίαιης χρεοκοπίας της Αργεντινής, με προκλητικές διεθνείς παρεμβάσεις της αμερικανικής Δικαιοσύνης, είχαμε σοβαρά προειδοποιητικά χτυπήματα στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Οι αμερικανικές αρχές επέβαλαν πρόστιμο-μαμούθ 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων (τώρα το παζαρεύουν στα 10) στη μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα BNP Paribas με την κατηγορία ότι παραβίαζε από το 2002 ώς το 2009 το εμπάργκο που είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ στο Ιράν, την Κούβα και το Σουδάν. Η κεντρική τράπεζα της Γαλλίας έχει δηλώσει ότι οι συναλλαγές που έγιναν δεν παραβιάζουν τη γαλλική ή την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Οι ΗΠΑ διεκδικούν, όμως, τη δικαιοδοσία επειδή οι συναλλαγές έγιναν σε αμερικανικά δολάρια!

ΟΠΩΣ δήλωσε ο Γάλλος καθηγητής Σαλίμ Λαμπρανί, ειδικός στις αμερικανοκουβανικές σχέσεις, «η γαλλική τράπεζα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά και τη γαλλική νομοθεσία δεν έχει διαπράξει καμία παρατυπία. Το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα είναι μια γαλλική τράπεζα και δεν υπόκειται στο δίκαιο των ΗΠΑ. Η νομοθεσία των ΗΠΑ μπορεί να εφαρμόζεται μόνο στη χώρα αυτή και δεν μπορεί να διασχίζει τα σύνορα. Επιπλέον, οι συναλλαγές που καταγγέλλει η Ουάσιγκτον έγιναν από τις θυγατρικές τής BNP Paribas που βρίσκονται στην Ευρώπη και όχι τις ΗΠΑ». Αξίζει το κόπο να σημειώσουμε ότι η BNP Paribas χρηματοδοτεί τη ναυπήγηση γαλλικών πολεμικών σκαφών τύπου «Μιστράλ» που πρόκειται να πουλήσει η Γαλλία στη Ρωσία. Δεν είναι άλλωστε μόνο η BNP Paribas, αλλά και η γερμανική Commerzbank, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, στην οποία οι Αμερικανοί σχεδιάζουν να επιβάλουν πρόστιμο.

ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ τομέα, το θέατρο την πιθανής σύγκρουσης, όπως όλα τα στοιχεία και τα γεγονότα μαρτυρούν, θα είναι η Ουκρανία. Τα πλήγματα δεν θα αφορούν μόνο τη Μόσχα, καθώς η Γερμανία, που είναι η μεγαλύτερη εξαγωγέας προϊόντων και υπηρεσιών στη Ρωσία, θα πληγεί σοβαρά. Ο Πούτιν, όπως έδειξαν οι πρόσφατες μεγάλες οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα, είναι έτοιμος να καλύψει τις πιθανές εξαγωγικές απώλειες φυσικού αερίου, μεταφέροντας τις πιέσεις στην ευρωπαϊκή οικονομία, που δεν έχει εναλλακτικές πηγές. Οι Αμερικανοί όμως δεν παίζουν πόλεμο μόνο με τους Ρώσους. Το εκτός παντός ελέγχου (και διεθνών κυρώσεων) Ισραήλ έχει προκαλέσει ανατριχίλες σε όλη την ανθρωπότητα με τα αποτρόπαια εγκλήματά του στη Γάζα, ενώ η μεγάλη απειλή των Τζιχαντιστών σε Συρία και Ιράκ είναι δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Οι παγκόσμιες αναταραχές και το φούντωμα του ισλαμικού φονταμενταλισμού είναι αποτέλεσμα των αμερικανικών ενεργειών, που δεν είναι σίγουρο ότι προήλθαν από λανθασμένες επιλογές, αφού τα έξοδα τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι των ΗΠΑ και τα έσοδα πάνε στο στρατιωτικό, βιομηχανικό, πετρελαϊκό και κατασκευαστικό σύμπλεγμα. Η τρομοκρατία δεν προέκυψε από λάθη. Ήταν στρατηγική επιλογή η τρομοκράτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ; Η κυβέρνησή μας και ο γίγαντας υπουργός Εξωτερικών μας, τι κάνουν; Ό,τι τους διατάξουν τα αφεντικά τους. Όπως αποκαλύφθηκε μάλιστα από ερώτηση της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάντιας Βαλαβάνη, η πρόεδρος της Ρωσικής Άνω Βουλής και φίλη της χώρας μας Βαλεντίνα Ματβιένκο δεν μπορεί να έρθει στην Ελλάδα, διότι, όπως ομολόγησε ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Κούρκουλας, έχει συμπεριληφθεί (!) στον κατάλογο των κυρώσεων «λόγω της δημόσιας υποστήριξής της, στην Άνω Βουλή, για την ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία»!

Οι εξαγωγικές μας απώλειες, κυρίως αγροτικών προϊόντων, στη Ρωσία θα έχουν βαρύ κόστος. Ήδη αυτό το πληρώνουν οι ροδακινοπαραγωγοί. Τα τελάρα μένουν στα αζήτητα, ενώ η τυποποίηση σε κονσέρβες κομπόστας, που κατείχε κάποτε πάνω από το 50% της παγκοσμίου αγοράς, δεν υποστηρίχθηκε από τον κρατικό και χρηματοπιστωτικό τομέα, με συνέπεια να κυριαρχούν στην αγορά οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, ακόμα και οι Κινέζοι! Η ξεφτιλισμένη κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, που λέει ναι σε όλα, δεν τολμά να ζητήσει τίποτα. Πόσα τελάρα ροδάκινα να φάει μόνος του ο Βενιζέλος και πόσα να αποθηκεύσει αν γίνει πόλεμος;

dchristou52@gmail.com

http://www.avgi.gr/

Επιστολή Νορβηγού γιατρού από τη Γάζα: Σταματήστε τη σφαγή!

Dr. Mads Gilbert MD PhD

Αγαπητοί φίλοι, Η χθεσινή νύχτα ήταν ακραία. Η «χερσαία εισβολή» στη Γάζα είχε αποτέλεσμα δεκάδες θύματα και αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, σπαρασσόμενους, αιμορραγούντες, με ρίγη, ετοιμοθάνατους – κάθε είδους τραυματισμένους Παλαιστινίους, όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι.

Οι ήρωες στα ασθενοφόρα και σε όλα τα νοσοκομεία της Γάζας εργάζονται 12-24ωρες βάρδιες, χλωμοί από την κούραση και τον απάνθρωπο φόρτο εργασίας (χωρίς πληρωμή όλων στη Shifa τους τελευταίους 4 μήνες), νοιάζονται, συζητούν, προσπαθούν να κατανοήσουν το ακατάληπτο χάος των πτωμάτων, των μεγεθών, των άκρων, όσων περπατούν, όσων δεν περπατούν, όσων αναπνέουν, όσων δεν αναπνέουν, όσων αιμορραγούν, όσων δεν αιμορραγούν, ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Τώρα, για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζονται σαν ζώα από «τον πιο ηθικό στρατό στον κόσμο» (sic!). Ο σεβασμός μου για τους τραυματίες είναι απέραντος, στη συγκρατημένη αποφασιστικότητά τους μέσα στον πόνο, την αγωνία και το σοκ, ο θαυμασμός μου για το προσωπικό και τους εθελοντές είναι ατέρμονος, η εγγύτητά μου στο παλαιστινιακό “sumud” μου δίνει δύναμη, αν και είναι στιγμές που θέλω απλώς να ουρλιάξω, να κρατήσω κάποιον σφιχτά, να κλάψω, να μυρίσω το δέρμα και τα μαλλιά του ζεστού παιδιού, που είναι καλυμμένο με αίμα, να προστατευτούμε μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά – αλλά δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια, ούτε εκείνοι έχουν.

Σταχτιά πρόσωπα – Ω ΟΧΙ! όχι ένα ακόμη φορτίο με δεκάδες ακρωτηριασμένους και αιμορραγούντες, έχουμε ακόμη λίμνες αίματος στο πάτωμα της Εντατικής, σωρούς από ποτισμένες στο αίμα γάζες που στάζουν να καθαρίσουμε –ω- οι καθαριστές/στριες, παντού, γρήγορα φτυαρίζουν το αίμα και τους ιστούς που απορρίπτονται, τα μαλλιά, τα ρούχα, τους ορούς –τα απομεινάρια του θανάτου- όλα απομακρύνονται… για να προετοιμαστούν ξανά, για να επαναληφθούν πάλι από την αρχή. Πάνω από 100 περιστατικά εισήλθαν στη Shifa τις τελευταίες 24 ώρες. Αρκετά για ένα μεγάλο καλά εξοπλισμένο με τα πάντα νοσοκομείο, αλλά εδώ – σχεδόν τίποτα: ηλεκτρικό, νερό, αναλώσιμα, φάρμακα, πίνακες πορείας ασθενών, όργανα, οθόνες – όλα σκουριασμένα και σαν να προήλθαν από μουσεία νοσοκομείων του χθες. Αλλά δεν παραπονιούνται, αυτοί οι ήρωες.

Συνεχίζουν, όπως οι μαχητές, προχωρούν, με ασύληπτη αποφασιστικότητα. Και καθώς σας γράφω αυτά τα λόγια, μόνος, σ’ ένα κρεβάτι, τα δάκρυά μου κυλούν, τα ζεστά αλλά άχρηστα δάκρυα της οδύνης και της θλίψης, της οργής και του φόβου. Δεν συμβαίνει αυτό! Και μετά, τώρα μόλις, η ορχήστρα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής ξεκινά ξανά τη μακάβρια συμφωνία της, τώρα δα: ριπές πυροβολικού από τα πλοία του ναυτικού ακριβώς κάτω στις ακτές, η βοή των F16, των αποκρουστικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (αραβικά «Zennanis», αυτά που μουρμουρίζουν), και σωρηδόν τα Απάτσι. Τόσα πολλά κατασκευασμένα και πληρωμένα στις και από τις ΗΠΑ.

Κύριε Ομπάμα – έχετε καρδιά; Σας προσκαλώ – περάστε μια νύχτα – μια μόνο νύχτα – μαζί μας στη Σίφα. Ίσως μεταμφιεσμένος σαν καθαριστής. Είμαι 100% σίγουρος, ότι θα άλλαζε η Ιστορία. Κανένας άνθρωπος με καρδιά ΚΑΙ ισχύ δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει μια νύχτα στη Σίφα χωρίς να φύγει αποφασισμένος να τερματίσει τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. 

Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα. Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν την υπόλοιπη νύχτα. Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου. Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς
Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη

* Ο Mads Gilbert είναι Καθηγητής και Επικεφαλής Κλινικής, στην Κλινική Επείγουσας Ιατρικής, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας, στο Τρόμσο, στη Νορβηγία. Είναι εθελοντής στη Γάζα.

 http://intifadagr.wordpress.com/ via http://tvxs.gr/

Ουκρανία: Στημένη η πτώση του Μαλαισιανού αεροπλάνου

 Του Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη

Αν θέλουμε να δούν τα παιδιά μας ένα καλύτερο κόσμο πρέπει να μη αφήνουμε να αναπαράγονται το ψέμμα και η ηλιθιότητα.

Οι πολιτικές που εφαρμόζουν τη θεωρία του σόκ είναι άλλες φορές εμφανείς και άλλες φορές όχι. Πολλές φορές μάλιστα αυτές εφαρμόζονται για να απορροφήσουν τη προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας από άλλα σοβαρότερα γεγονότα που συμβαίνουν την ίδια περίοδο είτε για να δικαιολογηθεί η παρουσία ή η επέμβαση σε μια περιοχή ή για να δικαιολογηθούν πολιτικές αποφάσεις.

1η παρατήρηση

Κανένας δεν αντιλαμβάνεται εύκολα, γιατί επιβατηγά αεροπλάνα αρέσκονται μερικές φορές να πετούν πάνω απο εμπόλεμες ζώνες σε όλο τον κόσμο και να παράγονται αεροπορικά “ατυχήματα” απο ατυχείς ή εσκεμμένες βολές αντιεροπορικών όπλων εναντίον τους. H οικονομία στα καύσιμα σίγουρα δεν είναι η καλύτερη απάντηση. Το αεροπλάνο των Malaysia Airlines λογικά δεν έπρεπε να περάσει πάνω απο το Ντόνετσκ. Η Malaysia Airlines έχει μεγάλη ευθύνη για το συγκεκριμένο γεγονός.

Ερώτημα: Ποιός έρριξε το αεροπλάνο, γιατί και πώς

To “ποιός” το έκανε δεν είναι τόσο προφανές. Το “γιατί” όμως φαίνεται ότι είναι περισσότερο προφανές.

2η παρατήρηση : Η ανάγκη της παρουσίας στο Ντόνετσκ Δυτικής Δύναμης

Eίναι ενδιαφέρον να δείτε τις σημερινές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Φίλιπ Χάμοντ, που εξέφρασε την αποδοκιμασία του για  την ανεπαρκή στήριξη εκ μέρους των Ρώσων στις έρευνες για τη συντριβή του αεροσκάφους των Malaysia Airlines, που κατερρίφθη στην ανατολική Ουκρανία.

Μεταξύ των άλλων είπε…

«Στόχος μας αυτή τη στιγμή είναι να δημιουργήσουμε μια ζώνη ασφαλείας γύρω από το σημείο προκειμένου να διενεργηθεί μια διεθνής έρευνα με στόχο να αναγνωριστούν οι αιτίες και οι αυτουργοί, να τους οδηγήσουμε στη Δικαιοσύνη και να διασφαλίσουμε ότι τα θύματα αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα αξιοπρέπεια και το σεβασμό» υπογράμμισε ο ίδιος.

Τι πιο προφανής εφαρμογή της Θεωρίας του Σοκ. Σχεδίαση – Συμβάν - Λύση.

3η παρατήρηση: Νέες αποφάσεις στις ΗΠΑ κατά της Ρωσίας

Ψήφισμα στο Κογκρέσσο αναβαθμίζει τη Μολδαβία, την Ουκρανία και τη Γεωργία σε συμμάχους μή μέλη του ΝΑΤΟ. Το ψήφισμα ετοιμάζεται ήδη στην τελική του μορφή, πρίν οδεύσει προς ψήφιση στη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Το ψήφισμα ζητάει απο τον πρόεδρο Obama να αυξήσει τις κοινές δραστηριότητες των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων με τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, της Γεωργίας, της Μολδαβίας, του Αζερμπαιτζάν, της Βοσνίας, του Κοσόβου, της Μακεδονίας (έτσι αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Κογκρέσου), του Μαυροβουνίου, και της Σερβίας! Του ζητάει επίσης να αυξηθούν οι κοινές δραστηριότητες για την ασφαλεα αυτών των χωρών. Στη λίστα των χωρών αυτών δεν περιλαμβάνεται η Αρμενία.

Τι πιο προφανής εφαρμογή της Θεωρίας του Σοκ. Σχεδίαση – Συμβάν - Λύση.

4η παρατήρηση: Το θέμα του ηλεκτρικού καλωδίου απο Ισραήλ σε Κρήτη και της Ελληνικής ΑΟΖ

Για το θέμα του καλωδίου σας μίλησα σε προηγούμενη άρθρο εδώ. Το άρθρο αυτό έχει τύχει πολλών αναφορών στο Ελληνικό διαδίκτυο γιατί δείχνει τα παιγνίδια που παίζονται στο Αιγαίο και τα οποία αυτή τη στιγμή οδηγούν σε πλήρες αδιέξοδο τη πολιτική Ερντογάν και σε σχέση με τις ΗΠΑ και σε σχέση με το Ισραήλ.

Δεν είναι τυχαίο το πρόσφατο γεγονός της επιθυμίας της Τουρκίας να επιστρέψει σε συναλλαγές με τη Ρωσία, στις οποίες θα χρησιμοποιούνται τα εθνικά τους νομίσματα.

Παρατηρείστε την ημερομηνία ανάρτησης του άρθρου μου για το ηλεκτρικό καλώδιο. Έχει τη σημασία της.

5η παραρήρηση: Η επέμβαση του Ισραήλ στη Γάζα και ο μουσουλμάνος Ερντογάν

Η επέμβαση του Ισραήλ στη Γάζα είναι δικαιολογημένη αφού εδέχθη επίθεση. Το θέμα είναι κατά πόσον θα συνεχιστεί και με τί συνέπειες για την εξωτερική του πολιτική.

Το συμβάν στην Ουκρανία σίγουρα δίνει χρόνο στο Ισραήλ να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε ενώ παρέχει στήριξη στη κυβέρνηση Ερντογάν στρέφοντας αλλού τη προσοχή του κόσμου, που πραγματικά δεν ξέρει τι να πεί για να δικαιολογήσει την απουσία του απο τα γεγονότα στη Γάζα ή έστω την έλλειψη σοβαρής πολιτικής του παρέμβασης που θα φέρει γρήγορη ανακωχή στη πολύπαθη περιοχή.

Η Τουρκία έχει ενισχυθεί απο τα Αραβικά κράτη τα τελευταία χρόνια με κάποια ανταλλάγματα, που παρόλες τις φωνές Ερντογάν στα ΜΜΕ δεν φαίνεται να τηρεί.

6η παρατήρηση: Ανάπτυξη, εξοπλισμοί και συμμαχίες

Η απλή λογική λέει, ότι τη Ρωσία δεν τη συνέφερε να πέσει το Μαλαισιανό αεροπλάνο ή αν θέλετε θα είχε τα λιγότερα κέρδη αν αυτό συνέβαινε.

Αντίθετα, μια πτώση του θα συνέφερε περισσότερο τις ΗΠΑ, αφού θα έδινε μια αναπτυξιακή πορεία στις εξοπλιστικές της εταιρείες, κάτι που θα οδηγούσε σε ανάπτυξη την εξασθενημένη της οικονομία, σε ενίσχυση το δολλάριο αλλά και σε μεγαλύτερη ισχύ και επιβεβαίωση τη θέση της στο παγκόσμιο σκηνικό.

Η εχθρότητα των ΗΠΑ με τη Ρωσία και τη Κίνα για λίγο καιρό την συμφέρει. Για πολύ όμως όχι. Η Ρωσία το γνωρίζει αυτό Την ΕΕ σε καμμία περίπτωση. Και αυτό η Ρωσία το γνωρίζει.

Η σχέση Ρωσίας και Κίνας με μια τέτοια πολιτική θα οδηγήσει τη Ρωσία να κάνει τη Κίνα παγκόσμια υπερδύναμη αφού θα της δώσει όλες τις πολύτιμες ενεργειακές και όχι μόνο πηγές της.

7η παρατήρηση: H θέση της Ελλάδας

Για μπανανίτσες. Απούσα απο τα γεγονότα, τα οποία φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει. Δεν θέλει, δεν γνωρίζει και δεν μπορεί.

http://zcode-gr.blogspot.jp/

Η Γενιά Του Αυτονόητου Και Ο Τρίτος Πόλεμος

«Λύπη δεν είναι όταν κανενός του λείπουν αγαθά που δεν τα έχει δοκιμάσει άλλοτε, παρά σαν συνηθίσει κάτι και ύστερα το χάσει».
Επιτάφιος, Θουκυδίδης (απόδοση Κακρίδης)

«Δεν γνωρίζω με τι όπλα θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο Τέταρτος θα γίνει με πέτρες και ξύλα.»
Άλμπερτ Αϊνστάιν

~~~~

Η γενιά που γαλουχήθηκε με Κατοχή και Εμφύλιο δεν είχε τίποτα να χάσει. Η φτώχια ήταν το φόντο της ζωής τους, ο θάνατος σε πρώτο πλάνο και κάπου εκεί, με πρόσωπα βασανισμένα σαν από φωτογραφία της Dorothea Lange, ήταν και οι ίδιοι.

Τους αρκούσε να επιβιώσουν αρκετά ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, όσα ζούσαν. Κάποιες θρησκευτικές γιορτές ήταν το μόνο πανδοχείο τους (καθώς «βίος ἀνεόρταστος μακρή ὁδὸς ἀπανδόκευτος«).

Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο γι” αυτούς πέρα από τον κάματο, το θάνατο και το θεό.

~~

Από τη γενιά της μεταπολίτευσης και μετά τα παιδιά μεγάλωναν με όλο και περισσότερα αυτονόητα.
Το ψωμί ήταν κάτι αυτονόητο.
Το σπίτι ήταν κάτι αυτονόητο.
Το σχολείο ήταν κάτι αυτονόητο.
Το τρεχούμενο νερό ήταν κάτι αυτονόητο.
Το ρεύμα ήταν κάτι αυτονόητο.
Η τουαλέτα ήταν κάτι αυτονόητο.
Ο γιατρός ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα ρούχα, τα παπούτσια ήταν κάτι αυτονόητο.
Η ειρήνη ήταν κάτι αυτονόητο.

~~

Και τα αυτονόητα όλο και πλήθαιναν.
Οι διακοπές ήταν κάτι αυτονόητο.
Η τηλεόραση ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα παιχνίδια από την Κίνα ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα πάρτι γενεθλίων σε παιδότοπους ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα αθλητικά παπούτσια των 100 ευρώ ήταν κάτι αυτονόητο.
Οι εξωσχολικές δραστηριότητες ήταν κάτι αυτονόητο.

Το βίντεο, το κινητό, το ίντερνετ, οι συναυλίες, τα ταξίδια στο εξωτερικό, οι σπουδές στο εξωτερικό, όλα ήταν αυτονόητα πια.

Και όλοι μάθαμε ότι η ζωή που ζούμε είναι αυτονόητη.

~~~

Όμως οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο: Τίποτα δεν είναι δωρεάν. Ούτε το νερό ούτε η ενέργεια ούτε η υγεία ούτε η παιδεία ούτε η δημοκρατία ούτε η ελευθερία.

Κοστίζουν όλα αυτά. Κοστίζουν ζωές. Γιατί θέλει νεκροί χιλιάδες να “ναι στους τροχούς του αυτονόητου.

~~

Η γενιά του αυτονόητου αδυνατεί να καταλάβει. Συνήθισε να έχει τα πάντα, χωρίς να αγωνιστεί για τίποτα.

Και καθώς χάνει τα πάντα, καθώς χάνει όλα εκείνα που θεωρούσε αυτονόητα, μένει σαστισμένη, με μικρές αντιστάσεις και ελάχιστες αντιδράσεις, οι οποίες φαντάζουν γραφικές.

~~

Η Αυτοκρατορία (έτσι όπως την εννοεί ο Τόνι Νέγκρι) δυνάμωσε ταϊζοντας με αυτονόητα το πόπολο, ταϊζοντας με νέες ανάγκες το λαό, ταϊζοντας με ψευδαισθήσεις επιτυχίας τη μάζα.

Ο καθένας μπορεί να ξεχωρίσει, να γίνει σπουδαίος, πλούσιος και διάσημος. Ο καθένας μόνος του, αλλά όχι όλοι.

Το φαντασιακό έγινε πιο σημαντικό από το αυτονόητο.

Χιλιάδες σερβιτόροι, εργάτες, άνεργοι συνωστίζονται στα στούντιο της τηλεόρασης και στα talent-show, ελπίζοντας ότι θα γίνουν ο ένας από το εκατομμύριο που θα ξεχωρίσει, ο ένας από το εκατομμύριο που θα αναδειχτεί.

Οι Αγώνες Πείνας ξεκίνησαν και κανείς δεν υποχρεώθηκε να συμμετέχει. Το δέλεαρ είναι ότι εσύ, μόνο εσύ, θα καταφέρεις -αν εξοντώσεις τους άλλους- να γίνεις όπως εκείνοι που θαυμάζεις. Άλλωστε το βλέπεις: Τα είδωλα σου δεν είναι τίποτα παραπάνω από εσένα.

Αυτονόητο δεν είναι τίποτα πια -για το σύνολο, αλλά υπάρχει η ελπίδα της υπεροχής του ενός. Κι αυτός ο ένας που θα ξεχωρίσει θα γίνει το πρότυπο για όλους τους εξαθλιωμένους. Όχι πρότυπο ισότητας, δικαιοσύνης, αγώνα, δημιουργίας, αυταπάρνησης, αλλά πρότυπο πλούτου, επιτυχίας, υπεροχής και αδιαφορίας.

Όλοι είναι κατώτεροι, αλλά κάποιοι είναι ανώτεροι, αυτό είναι το δόγμα της Αυτοκρατορίας.

~~~

Αυτή είναι η γενιά Α, η generation A.

Πρέπει να αρχίσουμε ξανά από το Άλφα, από τα στοιχειώδη. Πρέπει να ματώσουμε για να έχουμε ψωμί, παιδεία, αξιοπρέπεια, αυτοδιάθεση, νερό, ελεύθερο χρόνο, δικαιώματα.

Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει. Και δεν θα γίνει με όπλα. Γιατί η Αυτοκρατορία είναι παγκόσμια.

Ο Τρίτος Πόλεμος είναι οικονομικός, τεχνολογικός και ψυχολογικός.

Εχθροί της Αυτοκρατορίας δεν είναι οι Γκεβάρα. Είναι οι Σνόουντεν και οι Ασάνζ.

Γιατί η Αυτοκρατορία στηρίζεται πάνω στο ψέμα της παντοδυναμίας της. Αν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι έχει πήλινα πόδια, τότε εύκολα θα τη συντρίψουν. Χρησιμοποιώντας τα δικά της όπλα.

http://sanejoker.info/

Οι τελευταίοι

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.

Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στοιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.

Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε. Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση, θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι. Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα. Το άναρχο είναι τρομοκρατία για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών” και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων.

Θυμός μόνο για τα ποτάμια που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι έχουμε δεχθεί εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια, να τα κάνουν φράγματα να γίνουμε αναπτυγμένοι, να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι. Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια, να πεθάνουν από ασφυξία δελφίνια, να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.

Λυγμός μόνο για τα πεδία μαχών υπέρ της ελευθερίας που μόνο μια στήλη λιτή ανέφερε την ανθρώπινη πράξη και τόνοι ξεραμένου αίματος και οστών θαμμένα κάτω από τα πόδια μας. Με σύρματα θα ορίσουν οι Δυτικοί την ιδιοκτησία τους σπάζοντας την στήλη ως άριστοι απόγονοι των Φιλλελήνων. Αμμοκονία θα κάνουν το μάρμαρο, το αίμα και τα οστά. Αμμοκονία....

Πίκρα μόνο για τους λίγους. Για όσους έχουν ήδη νιώσει λύπη, έχουν χύσει δάκρυ, έχουν θυμώσει και κρατάνε βουβό λυγμό για όλα αυτά που τους κληροδοτήθηκαν και προδοτικά παραδόθηκαν από τους πολλούς στων οποίων την ταυτότητα λείπει ο επιθετικός προσδιορισμός για το“ Έλληνας ”: “Κομπλεξικός Έλληνας”.

Αυτό είναι το χειρότερο είδος που πέρασε από τον πλανήτη, που όχι μόνο δεν κατάλαβε που έτυχε να γεννηθεί αλλά έκανε τα πάντα να ξεκαρφώσει και τον τελευταίο κόκκο ελληνικής άμμου για να πάρει μια άλλη ταυτότητα στα λιλιπούτεια μέτρα του. Να γίνει Άγγλος, Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος, ακόμα και Τούρκος ή Αλβανός, Βλάχος ή Σκοπιανός αρκεί να μην έχει να υπερασπιστεί αυτά που τυχαία του χαρίστηκαν. Να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του αφού δεν μπορούσε ούτε να το χαρεί, άρα ούτε να το υπερασπιστεί. Ο δύσκολος τρόπος είναι να κρατήσεις την ταυτότητα σου, ο εύκολος να την αποποιηθείς για 100 τμ τσιμεντένιου κλουβιού με τραπεζικό δάνειο και ένα επίδομα από την μαμά Ευρώπη ως εθνικά ανάπηρος.

Φτιαγμένοι από ένα τυχαίο ζευγάρωμα, σε μια τυχαία χρονική στιγμή, δυστυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι γης που όλοι οι θεοί του σύμπαντος βάφτισαν ως “Το κέντρο του κόσμου”. Και οι κομπλεξικοί άνοιξαν τις πόρτες του κέντρου και μπήκε μέσα όλος ο κόσμος. Με δραπανηφόρα, με αλυσοπρίονα, με μπουλντόζες, με γεωτρύπανα, με τουρμπίνες, με ανεμογεννήτριες, με ηλιοσυλλέκτες, με τράπεζες και πάνω από όλα με την λαιμαργία του κατακτητή.

Το μόνο που μένει για τους λίγους είναι να πάρουν μία μπουκάλα κρασί φτιαγμένο με τα τελευταία ελληνικά σταφύλια, ένα κομμάτι τυρί από το τελευταίο ελληνικό γάλα, ένα κομμάτι ψωμί από το τελευταίο ελληνικό στάρι, να ανέβουν στο τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ξέφωτο, να ακουμπήσουν στον τελευταίο όρθιο ελληνικό έλατο, δίπλα από το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ρυάκι. Να ζητήσουν σιωπηλά συγνώμη για αυτά που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν, για αυτά που η ελευθεριότητας της Κομπλεξοκρατίας κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όση αντίσταση αυτοί κι αν προέβαλαν.

Αυτοί οι λίγοι, οι τελευταίοι, αν έχουν τα κότσια να κάνουν ζημιές ως άναρχα πνεύματα υπέρ της Ελευθερίας, ελληνοπρεπώς θα πράξουν. Κι αν είναι να πεθάνουν γέροι κι ανίκανοι ας αφήσουν την τελευταία τους πνοή αδιαπραγμάτευτοι. Ως πλάσματα που εναρμονίστηκαν απόλυτα με το περιβάλλον των ανθρώπων, των Ελλήνων, των ελεύθερων.

http://simplemangreek.blogspot.gr/