Το Μέλλον μας είναι η Παράδοση

Toυ Ilija Srpski (The Soul of East) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

Αν υπάρχει ένα κοινό θέμα που μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στα μεγάλα μυαλά της Ανατολής του 19^ου και 20^ου αιώνα - άνδρες όπως ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο Nikolay Danilevsky, ο Κονσταντίν Λεόντιεφ, ο Konstantin Pobedonostsev, ο Ivan Ilyin ή ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, καθώς όπως και μεγάλων της εποχής από τη Δύση, όπως ο Edmund Burke, ο Joseph de Maistre, ο JuanDonoso Cortes, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ και ο Julius Evola - είναι η αναζήτηση της διάσωσης του ουσιαστικού νοήματος και σκοπού της ύπαρξης του ανθρώπου. Διερευνώντας κριτικά τα θέματα που σχετίζονται με τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές στη μετά τον Διαφωτισμό/ πρώιμη Μοντέρνα εποχή, αυτοί οι στοχαστές τοποθετήθηκαν εξ ορισμού αντίθετα με τις περισσότερες από τις επικρατούσες κοινωνικές τάσεις της εποχής τους. Τόσο μπροστά ήταν, τόσο σε βάθος όσο και σε αυστηρότητα της ανάλυσής τους, που μπορούμε δικαίως να τους θεωρούμε ακόμη και σήμερα ως τους πραγματικούς συγχρόνους, τους οραματιστές με ισχυρή φαντασία και αποδεδειγμένη ικανότητα να βλέπουν στο μέλλον. Επομένως, είναι φυσικό για εκείνον που είναι πιστός σε μια αιώνια Παράδοση, παρ’ όλους τους ιδιαίτερους τρόπους και τις συνθήκες της ζωής που μπορεί να τον περιτριγυρίζουν κάθε περίοδο οποιασδήποτε εποχής, να κρατήσει σταθερή την διαχρονική σοφία και την καθοδήγηση που αυτοί οι άνδρες με βάθος μπορούν να προσφέρουν.

Ας θέσουμε τον ισχυρισμό αυτό σε μια προοπτική: Ακριβώς πριν από εκατό χρόνια, σε αυτό που ήταν ουσιαστικά ο άξονας της ισχύος όλων των γνωστών ανθρώπινων πολιτισμών - μια Ευρώπη αυτοκρατοριών και αποικιών - ξέσπασε, σε αντίθεση με όλες τις προσδοκίες των απλών ανθρώπων σε ολόκληρη την ήπειρο εκείνη τη χρονική στιγμή, ένας αδελφοκτόνος πόλεμος μιας τιτάνιας κλίμακας. Ο επιμελής ιστορικός προφανώς γνώριζε περισσότερα από ό, τι ο καθημερινός πολίτης, αν και ακόμη και ο ίδιος δεν μπορούσε να εντοπίσει τι ακριβώς προκάλεσε μια αλυσιδωτή αντίδραση που άλλαξε ολόκληρη την πορεία της γνωστής ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η καταστροφή ήταν απολύτως αντιφατική προς την ίδια την ίνα της αυτοκρατορικής τάξης της τόσο παγιωμένης μέχρι την παραμονή της σύγκρουσης, με σχεδόν κάθε γνωστή ευρωπαϊκή μοναρχία εκείνης της εποχής σε οικογενειακές σχέσεις με μια άλλη μέσω μεμονωμένων μελών των αντίστοιχων οικογενειών τους . Τρεις από τους μεγαλύτερους γνωστούς μονάρχες της εποχής – ο Νικόλαος Β' της Ρωσίας, ο Γουλιέλμος Β' της Γερμανίας και ο Γεώργιος Ε’ της Μεγάλης Βρετανίας - ήταν όλοι ξαδέλφια. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ευρώπη, λατρεμένη και αγαπητή σε όλο τον κόσμο, θα έπρεπε να διαμείνει πολύ περισσότερο από ό, τι πράγματι συνέβη. Αντ’ αυτού, υπέστη ολική κατάρρευση σε τέσσερα χρόνια ενός ολοκληρωτικού πολέμου.

 

Ο Νικόλαος Β΄ φροντίζει για τους άντρες του σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Πίνακας του Pavel Ryzhenko

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τοποθετήσει ένα λουκέτο για το πεπρωμένο του. Ωστόσο δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο εκείνο που αψηφά όλες τις κοινές προσδοκίες, ανεξάρτητα από την πιο ευρέως διαδεδομένη αντίληψη της πραγματικότητας που μπορεί να υπάρχει στην εποχή μας. Αυτή η αντίληψη είναι κοινή μεταξύ όλων που έχουν τις ρίζες τους σε αυτό που κάποτε ξέραμε ως χριστιανική Ευρώπη. Παραδόξως, όλο το μακελειό και η αναταραχή του Μεγάλου Πολέμου, που αναγνωρίζεται ως μια αποτυχία από μόνος του, δεν ανέκοψε την πρόοδο της σύγχρονης τεχνολογίας στην ριζική αναμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας. Αντίθετα, ο πόλεμος μας προώθησε σε μια εντελώς διαφορετική ύπαρξη, μια κατάσταση που έχει διαμείνει μέχρι την παρούσα στιγμή. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ο Μεγάλος Πόλεμος, από κάποιο παράξενο περιστατικό να σταματούσε, τόσο γρήγορα και αυθαίρετα, όπως είχε αρχίσει και ο παλιός κόσμος να συνέχιζε να υπάρχει και να προχωρούσε με έναν σταθερό, συνήθη ρυθμό. Οι υπολογιστές μπορεί να μην υπήρχαν, όπως τους ξέρουμε, οι κινητήρες των αυτοκινήτων θα ήταν σπάνιοι και μη δημοφιλείς και οι σιδηρόδρομοι θα ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι και καλά συντηρημένοι. Το εντελώς καταστροφικό και τραυματικό φαινόμενο του πολέμου μπορεί να προκαλέσει μεταβολές εξαιρετικά μεγάλου μεγέθους. Ο πυρετώδης αγώνας για την απόκτηση όλο και πιο αποτελεσματικών όπλων για τη δολοφονία και την καθυπόταξη του εχθρού μπορεί επίσης με τη σειρά του να μετατρέψει μόνιμα το σύνολο του πολιτικού τοπίου μέσω της τεχνολογικής ανάπτυξης.

Εδώ πρέπει να εξετάσουμε τον παράγοντα της μονιμότητας – που μυστηριωδώς συμπίπτει με το αντίθετο ενδεχόμενο των ξεριζωμένων προσδοκιών που αναφέρθηκε νωρίτερα. Οι τεκτονικές αλλαγές συμβαίνουν εντελώς ξαφνικά, όμως μόλις διαμορφωθούν μια νέα «μονιμότητα» απορρέει, εντελώς διαφορετική από τις συνθήκες που υπήρχαν πριν από τη στιγμή της μετάβασης…. Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς μια προφανή επιθυμία για αλλαγή σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο φαινομενικά πεινασμένο για ιδέες και ρημαγμένο από αξίες, αλλά και με μια μυριάδα αντικρουόμενων επιθυμιών. Ορισμένες από αυτές τις επιθυμίες έχουν ήδη αρχίσει να αποφέρουν αποτελέσματα, ακόμη και πριν ακόμη κατακτήσει τη λαϊκή συνείδηση ένας ολοκληρωτικός μετασχηματισμός​.

Μία ορατή περίπτωση είναι η σύγκλιση των φονταμενταλιστών ισλαμιστών μαχητών από πολλές χώρες στη Συρία και στο Ιράκ. Κάθε ένας από αυτούς τους τζιχαντιστές απαντά στην ίδια κλήση, με τη βοήθεια βέβαια, των παραγόντων άσκησης επιρροής στην Ουάσιγκτον, την Ευρώπη, και τα κράτη του Κόλπου, να διεξάγουν «ιερό πόλεμο» και να διαμορφώσουν το μέλλον του κόσμου σύμφωνα με τις αρχές τους. Τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής, περιττό να πούμε, είναι μια απίστευτη αγριότητα, μια πλήρης αποτυχία για ένα τμήμα της ανθρωπότητας να αντιληφθεί μια δίκαιη και ειρηνική κοινωνία. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος των μουτζαχεντίν, εκτός από την θλιβερά τυφλή άγνοια τους, είναι η μεγαλύτερη δυνατή αποφασιστικότητα τους να επιστρέψουν όλη τη ζωή στο παρελθόν - και όχι μόνο στο οποιοδήποτε παρελθόν, αλλά σε εκείνο που κυβερνάει μια συγκεκριμένη φυλή ανθρώπων, μαζί με την κυριαρχία της γλώσσας τους, τα έθιμα και τον τρόπο ζωής τους, πάντα, μέχρι το τελευταίο γράμμα, αν είναι δυνατόν. Και ακόμη και αν καταφέρουν να επιτύχουν κάθε έναν από τους στόχους τους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ένας τέτοιος θρίαμβος θα τους φέρει ικανοποίηση. Η επάνοδος στην ζωή μιας άλλης εποχής είναι μια άκαρπη προσπάθεια, καθώς αναιρεί την αξία όλων των πραγμάτων που ευεργετικά για τον άνθρωπο έχουν επιτευχθεί ή εφευρεθεί δια μέσω των χρόνων και των αιώνων μετά την οποιαδήποτε «εξιδανικευμένη» εποχή.

Με ένα παράλληλο μηδενιστικό τέλος, η δυτική φιλελεύθερη επίθεση στην ανθρώπινη ουσία, μέσω της διάδοσης της ομοφυλοφιλίας και της τελικής διάλυσης των δύο φύλων, εξελίχθηκε διαδοχικά μέσα από τον σκληρό αγώνα κοινωνικής μηχανικής ενός αιώνα, ιδιαίτερα όσον αφορά την βίαιη διάβρωση της οικογένειας ως πυρήνα της κοινωνίας για την επιβίωσή της. Μεταξύ τόσο των τζιχαντιστών όσο και των  πολεμιστών της «ισότητας» βρίσκουμε μια ασύνετη, παράλογη ανάγκη να προσαρμόσουμε τη φύση μας σε προκατειλημμένες σύγχρονες έννοιες της ανθρώπινης ύπαρξης και αλληλεπίδρασης, αντί να αναγνωρίσουμε τα εγγενή χαρακτηριστικά και τις ανάγκες της ανθρωπότητας στο σύνολό της, διαχρονικές  αξίες που δεν περιορίζονται από συγκεκριμένες συνθήκες και τρόπους ζωής. Όποια και αν είναι τα προσχήματά της, η νεωτερικότητα δεν μπορεί να σημάνει την πλήρη διαγραφή του παρελθόντος με μια βύθιση στο μηδέν, αλλά δεν μπορεί ποτέ να μας οδηγήσει πίσω σε ένα παρελθόν που έχουμε ήδη ζήσει.

Η Παράδοση ακόμη και στην κοινωνικο-πολιτική πτυχή της επιδιώκει να ανακτήσει την ουσία του ανθρώπου, εκπληρώνοντας τον υπερβατικό σκοπό του, παρέχοντας παράλληλα εγγυήσεις για την πατρίδα, την οικογένεια και την ταυτότητα. Στην αυξανόμενη αντοχή της στην Δυτική επιθετικότητα, η Ρωσία όλο και περισσότερο γίνεται το επίκεντρο της παραδοσιακής αναβίωσης,επιδιώκοντας να αποκαταστήσει  τα καλύτερα στοιχεία μιας μνημειώδους κληρονομιάς. Αυτό είναι, φυσικά, προς το συμφέρον της Ρωσίας, αλλά θα επωφεληθεί επίσης μια εντελώς νέα γενιά της ανθρωπότητας - όλα σε συνδυασμό με τη διατήρηση, οτιδήποτε είναι καλό από την σημερινή εποχή, σε Ανατολή και Δύση, ως θέμα της ιστορικής συνέχειας. Η παλαιά παγανιστική Ρώμη κατέρρευσε, αλλά τελικά βρήκε νέα ζωή στην Κωνσταντινούπολη, την νέα χριστιανική Ρώμη. Και έτσι σήμερα ο γεωγραφικός άξονας του ανθρώπινου πολιτισμού μετατοπίζεται αποφασιστικά από την Ευρω-Ατλαντική πλευρά που βρίσκεται σε αποσύνθεση, σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη Ευρασία, στην Ανατολή και πάλι. Η αναβίωση μέσα από την Παράδοση κατευθύνει τον δρόμο προς τα εμπρός. Η παράδοση είναι το μέλλον μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Μην πυροβολείτε τους ολιγάρχες

Διεθνή μέσα ενημέρωσης κάνουν ανοιχτά λόγο για μια μαφιόζικου τύπου αστική τάξη που ελέγχει την Ελλάδα στο πρότυπο των Ρώσων ολιγαρχών και της ιταλικής μαφίας. Αλήθεια, ποιος περίμεναν να κυβερνά τη χώρα; Το αόρατο χέρι του Ανταμ Σμιθ;

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Δημοκρατία, έλεγε ο Αριστοτέλης, είναι το καθεστώς στο οποίο κυριαρχούν οι ελεύθεροι και φτωχοί, ενώ ολιγαρχία, όταν κυριαρχούν οι πλούσιοι και ευγενούς καταγωγής. Ο ορισμός είναι τόσο ξεκάθαρος ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να τον ξεχάσεις. Στο πέρασμα των χρόνων, όμως, πολλοί ήταν οι πλούσιοι και ολιγάριθμοι που προσποιούνταν ότι δεν τους αρμόζει ο τίτλος του ολιγάρχη. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης ο όρος «ολιγάρχες» έφτασε να χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για τους νέους επιχειρηματίες της Ρωσίας και του πρώην ανατολικού μπλοκ που θησαύρισαν σε διάστημα λίγων ημερών λεηλατώντας τη δημόσια περιουσία. Ο όρος επανήλθε στο καθημερινό λεξιλόγιο της Δύσης μετά την πραξικοπηματική ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.

Αυτό που ποτέ δεν αναφέρουν όμως τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας είναι ότι ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια για να περιγράψει και την ελληνική οικονομική ελίτ. «Η ελληνική τραγωδία είναι οι ολιγάρχες-αρπακτικά» έγραφαν από τον Νοέμβριο του 2011 οι «Financial Times», συγκρίνοντας την κορυφή της ελληνικής αστικής τάξης με την Καμόρα – τη μαφία της Νάπολης. «Χρησιμοποιώντας τα υστερικά ΜΜΕ που ελέγχουν», συνέχιζε το άρθρο, «περιμένουν να κατασπαράξουν τη δημόσια περιουσία που ιδιωτικοποιείται». Ενα χρόνο αργότερα το γερμανικό περιοδικό «Stern» εντόπιζε τους Ελληνες ολιγάρχες στα πρόσωπα συγκεκριμένων επιχειρηματιών, όπως ο Μπόμπολας, ο Αγγελόπουλος, ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης και ο Κόκκαλης. Για άλλη μια φορά γινόταν σύγκριση με τους Ρώσους ολιγάρχες και την ιταλική μαφία, ενώ οι συντάκτες δεν παρέλειπαν να αναφερθούν και στο παρελθόν συγκεκριμένων επιχειρηματιών, όπως λόγου χάρη τις φερόμενες σχέσεις του Κόκκαλη με τη Στάζι κ.ο.κ.

 Το τελευταίο κρούσμα μάς έρχεται αυτό τον μήνα από το περιοδικό «Foreign Affairs» -τη βίβλο της αμερικανικής διπλωματίας- σε ένα άρθρο με τίτλο: «Η κακοδιοίκηση των ολίγων – Πώς οι ολιγάρχες κατέστρεψαν την Ελλάδα». Το άρθρο βρίθει από ανακρίβειες (παρουσιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα «ακροαριστερό κόμμα [sic] που θέλει να εθνικοποιήσει τις τράπεζες [sic] και να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ [sic]», περιλαμβάνει τερατώδη ψέματα («η Ελλάδα είχε πάνω από ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους»), ενώ αναπαράγει αυτολεξεί την κυβερνητική προπαγάνδα περί εξόδου από την κρίση («πρωτογενές πλεόνασμα», «επιτυχής έξοδος στις αγορές» κ.ο.κ). Ο συντάκτης του, μάλιστα, σε ένα κρεσέντο νεοφιλελευθερισμού εκφράζει την πικρία του για το γεγονός ότι οι δαπάνες υγείας ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν προς στιγμήν επί κυβερνήσεως Καραμανλή. Παρ' όλα αυτά το κείμενο του «Foreign Affairs» παρουσιάζει στοιχεία για τους Ελληνες ολιγάρχες, που κανένας εχέφρων δημοσιογράφος δεν θα τολμούσε να αναπαραγάγει στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, εάν δεν ήθελε να απολυθεί σε διάστημα 24 ωρών. Για άλλη μια φορά παρελαύνουν τα ονόματα των Βαρδινογιάννη και Μπόμπολα, ενώ στους ολιγάρχες προστίθενται τώρα και ο Ψυχάρης και ο Σάλλας. Στο κείμενο, μάλιστα, επισημαίνεται ότι «η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. το 1981 [εννοεί μάλλον στην ΕΟΚ]… δεν αποδυνάμωσε τις παραδοσιακές ιεραρχίες αλλά τις ενδυνάμωσε», προσφέροντας στους Ελληνες ολιγάρχες νέες πηγές ρευστότητας.

Προφανώς, κάθε αναφορά ξένων μέσων ενημέρωσης στον ρόλο των ολιγαρχών, που ελέγχουν την Ελλάδα μέσω και των μιντιακών αυτοκρατοριών τους, είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτη. Ειδικά σε μια χώρα η οποία τα τελευταία χρόνια κατρακύλησε κατά 50 θέσεις στην κατάταξη της ελευθερίας του Τύπου πέφτοντας κάτω από αρκετά δικτατορικά καθεστώτα του Περσικού Κόλπου και της υποσαχάριας Αφρικής. Στα περισσότερα σχετικά κείμενα, όμως, κυριαρχεί η ιδιαίτερα επικίνδυνη πεποίθηση ότι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ολιγάρχες, οι δυνάμεις της αγοράς θα οδηγούσαν τη χώρα στην άμεση έξοδο από την κρίση, την ανάπτυξη και την ευημερία. Εμμέσως πλην σαφώς, υπονοείται ότι οι ολιγάρχες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ελλάδας δεν είναι γνήσια τέκνα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος αλλά κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι οποίοι ουσιαστικά επιβιώνουν από ένα υπερμέγεθες κράτος το οποίο οι ίδιοι διατηρούν στη ζωή.

Δυστυχώς για τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, πρόσφατα στοιχεία αποδεικνύουν ότι οι μεγαλύτεροι ολιγάρχες του πλανήτη δεν ζουν στις καθυστερημένες εσχατιές του καπιταλιστικού συστήματος αλλά στην καρδιά του, δηλαδή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για την ακρίβεια, ο όρος «ολιγάρχες» χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα για να περιγράψει τους οικονομικά ισχυρούς που αναμένεται να καθορίσουν σε λίγες ημέρες το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ, ρίχνοντας στον εκλογικό στίβο αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με πρόσφατη εργασία των οικονομολόγων Εμανουέλ Σαέζ και Γκαμπριέλ Ζούκμαν, δεν πρέπει πλέον να μιλάμε για το 10% ή το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών, αλλά για το 0,1% που εδώ και δεκαετίες πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στην ανθρώπινη ιστορία. Και προφανώς, η τρομακτική αυτή συσσώρευση δεν γίνεται με το αόρατο χέρι της αγοράς, αλλά με τη χρήση του κράτους ως εργαλείου αναδιανομής του πλούτου από τους λίγους προς τους πολλούς. Αλλωστε και το καθεστώς νομικής ασυλίας που εισήγαγε τα τελευταία χρόνια ο Ομπάμα, απαλλάσσοντας μεγάλες επιχειρήσεις από σκάνδαλα δισεκατομμυρίων δολαρίων, ελάχιστα έχει να ζηλέψει από τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Δικαιοσύνη τους Ρώσους ολιγάρχες ή τους Ιταλούς μαφιόζους.

Το να οραματίζεσαι μια οικονομία της ελεύθερης αγοράς χωρίς ολιγάρχες είναι σαν να φαντάζεσαι τον καπιταλισμό χωρίς καπιταλιστές. Εχει σίγουρα ενδιαφέρον ως θεωρητική άσκηση σε ακαδημαϊκό επίπεδο, αλλά πρακτικά μας αφήνει ελαφρώς αδιάφορους.

 Πηγή

11 τρόποι για να καταλάβετε πότε σαμποτάρετε τον εαυτό σας

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί αναδιασκευή άρθρου της συμβούλου προσωπικής ανάπτυξης Tara Sophia Mohr
Τι σημαίνει Εσωτερικός Κριτής; Ο Εσωτερικός Κριτής είναι μια φωνή που δεν είναι δική σας, είναι εκείνη τη φωνή μέσα στο κεφάλι σας που χαρακτηρίζεται από τις 11 ιδιότητες που περιγράφονται στη συνέχεια. Πιθανότατα δεν θα βρείτε και τις 11 ιδιότητες, αλλά θα παρατηρήσετε τουλάχιστον μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά.

1. Είναι αυστηρς και σκληρός μαζί σας.

Όταν η φωνή μέσα σας λέει σκληρά πράγματα για τον εαυτό σας τα οποία εσείς ποτέ δεν θα λέγατε σε ένα πρόσωπο που αγαπάτε, πρόκειται για τη φωνή του εσωτερικού κριτή.

2. Έχει μόνο δύο όψεις.

Ο Εσωτερικός Κριτής θεωρεί ότι όλα είναι είτε μαύρα είτε άσπρα. Είστε καταπληκτικοί ή αξιολύπητοι, πανέμορφοι ή άσχημοι, υπέροχοι φίλοι ή απαίσιοι. Τα όνειρά σας είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν ή όχι. Όταν παίρνει τον λόγο ο Εσωτερικός Κριτής, συνήθως ποτέ κάτι δεν φαίνεται γκρι.

3. Φαινομενικά, αυτή είναι η φωνή της λογικής.

Αυτή η φωνή υποστηρίζει οτιδήποτε φαίνεται να είναι προς το συμφέρον σας, ρεαλιστικό και αποτελεσματικό. Για παράδειγμα, αν θελήσετε να γράψετε ένα βιβλίο, η φωνή μέσα σας θα σας πει ότι έτσι θα καταστρέψετε τη φήμη σας, ότι το έργο σας δεν είναι ακόμα έτοιμο και γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα να περιμένετε λίγο ακόμα. Θα ήταν προτιμότερο να μελετήσετε τη θεωρία και την προσέγγιση κάποιου άλλου συγγραφέα του είδους προτού αρχίσετε τη δική σας συγγραφή. Οι άλλοι δεν πρόκειται να σας πάρουν στα σοβαρά αν δεν ακολουθήσω μια γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο. Οι δικές σας ιδέες δεν επαρκούν.

4. Η φωνή αυτή σας λέει συνεχώς ότι δεν είστε ακόμα έτοιμοι.

Ο εσωτερικός κριτής συχνά λέει ότι δεν είστε ακόμη έτοιμοι, ότι χρειάζεται κι άλλη προσπάθεια, καλύτερη προετοιμασία και περισσότερη εμπειρία.

5. Η φωνή αυτή σας λέει ότι δεν έχετε ικανότητες για να επιτελέσετε οποιοδήποτε έργο θελήσετε να υλοποιήσετε.

Για πολλούς ανθρώπους, η φωνή της αμφιβολίας για τον εαυτό τους είναι πιο έντονη όσον αφορά συγκεκριμένες δεξιότητες και δραστηριότητες που στον πολιτισμό μας και, ασυνείδητα, στο μυαλό μας συνδέονται με τις παραδοσιακές δραστηριότητες του άλλου φύλου. Στις γυναίκες, αυτό περιλαμβάνει δεξιότητες όπως η διαπραγμάτευση, η ικανότητα σε θέματα τεχνολογίας και οικονομίας και – δυστυχώς – μερικές φορές σε θέματα ηγεσίας. Στους άντρες, περιλαμβάνονται δεξιότητες όπως η ανατροφή των παιδιών, η μαγειρική, η οργάνωση, η διαχείριση οικογενειακών και συναισθηματικών κρίσεων κ.λ.π.

6. Τάση για τελειομανία.

Μια άλλη συνηθισμένη πτυχή του εσωτερικού κριτή είναι η κριτική όσον αφορά το σώμα, το βάρος, την εμφάνιση ή την ηλικία σας. Θα ακούσετε αυτή τη φωνή να σας λέει ότι δεν είστε πια ελκυστικοί, ότι έχετε πάρει βάρος και πρέπει διαρκώς να ασχολείστε με τον καλλωπισμό σας.

7. Μοιάζει με κασέτα που την ακούτε ξανά και ξανά.

Η φωνή του εσωτερικού κριτή συχνά μοιάζει με κασέτα που παίζει αυτομάτως μέσα στο κεφάλι σας και διαφέρει από τις σκέψεις που κάνετε συνειδητά. Μπορεί ακόμη να τη νιώθετε σαν να εισβάλλει απότομα και να διακόπτει τις δικές σας σκέψεις.

8. Η κασέτα αυτή επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια.

Η φωνή του εσωτερικού κριτή μπορεί να σας λέει κάτι καινούριο ανά διαστήματα, αλλά συνήθως αναμασά τα ίδια πράγματα ακόμα και για ολόκληρες δεκαετίες.

9. Είναι παράλογος, αλλά επίμονος.

Συχνά αναγνωρίζουμε ότι αυτά που ο εσωτερικός κριτής μας λέει είναι παράλογα, αλλά εξακολουθεί να μας επηρεάζει.

10. Είναι αντιφατικός.

Αυτό σημαίνει το εξής: ας υποθέσουμε ότι η φωνή του εσωτερικού κριτή αρχίζει να σας γκρινιάζει σχετικά με το γεγονός ότι όλοι οι υπόλοιποι με τους οποίους συναναστρέφεστε έχουν περισσότερα προσόντα από εσάς. Στη συνέχεια σας προτρέπει να το συνειδητοποιήσετε. Κι αμέσως μετά σας ρωτά τι ακριβώς σας συμβαίνει – όλοι οι άλλοι γύρω σας είναι χαλαροί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση…

Με άλλα λόγια, σας επιτίθεται πρώτα με συγκεκριμένες σκέψεις και στη συνέχεια σας κατακρίνει επειδή κάνετε αυτές τις σκέψεις. Αυτή είναι η έννοια της αντίφασης.

11. Ο Εσωτερικός Κριτής μπορεί να προέκυψε από ανθρώπους που είχαν σημαντικό ρόλο στη ζωή σας.

Ίσως κάποιες στιγμές ηχεί μέσα σας η φωνή ενός γονέα, ενός αδελφού ή αφεντικού στη δουλειά που υπήρξε επικριτικός απέναντί σας. Άλλες πάλι φορές η φωνή μπορεί να παίρνει τη μορφή κάποιων πεποιθήσεων του πολιτισμού, της θρησκείας ή της χώρας στην οποία ζείτε. Όσοι νιώθετε ότι σας κατακρίνουν στον έξω κόσμο, τελικά έρχονται να σας κατακρίνουν και μέσα σας.

Η φωνή της εσωτερικής κριτικής ενάντια στη ρεαλιστική σκέψη

Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν πως πράγματι δεν διαθέτουν κάποια προσόντα, και συνεπώς αναρωτιούνται με ποιό τρόπο θα μπορούσαν να γνωρίζουν αν πρόκειται περί εσωτερικής κριτικής ή ρεαλιστικής σκέψης.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, διότι, φυσικά, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να τα κάνουμε κι όλοι έχουμε κάποιες αδυναμίες. Εκτός από τη λίστα με τα 11 χαρακτηριστικά της εσωτερικής κριτικής, παρακάτω περιγράφεται ο τρόπος που μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα στον παράλογο Εσωτερικό Κριτή και τον ρεαλιστικό τρόπο σκέψης.

Εσωτερικός Κριτής  

                                                                  

Εκφράζει συγκεκριμένες απόψεις για μια κατάσταση

Δεν ενδιαφέρεται για την εύρεση αποδείξεων 

Ο τρόπος σκέψης είναι πάντοτε όλα ή τίποτα

Οι ερωτήσεις έχουν απόλυτες απαντήσεις, πχ μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω κάτι, έχω προσόντα ή δεν έχω 

 
Επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια πράγματα

Εστιάζει στα προβλήματα και τις ελλείψεις

Προκαλεί άγχος

Έχει επικριτική διάθεση


Ρεαλιστική σκέψη

Κοιτάζει σφαιρικά το κάθε ζήτημα

Ψάχνει για αποδείξεις προτού προβεί σε συμπεράσματα

Δεν είναι όλα στη ζωή άσπρο-μαύρο, υπάρχει και το ενδιάμεσο

Οι ερωτήσεις δεν έχουν περιορισμένες απαντήσεις, πχ με ποιό τρόπο θα μπορούσα να πραγματοποιήσω κάτι;

Έχει προοπτική

Ψάχνει για λύσεις

Είναι καθησυχαστική

Έχει υποστηρικτική διάθεση

  

Πηγή 

Μπόμπολας - Ψυχάρης, σημειώσατε "X"

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

«Οι τράπουλες, οι ρουλέτες, τα ζάρια, τα στοιχήματα μπορούν να διαλύσουν οικογένειες και να εκθεμελιώσουν κοινωνίες». Ωραία τα λέει ο Σταύρος Ψυχάρης στο κύριο άρθρο του «Βήματος», αυτή είναι άλλωστε η αποστολή των πνευματικών ανδρών, να παρεμβαίνουν στις κρίσιμες στιγμές για να προφυλάξουν το λαό τους από τις κακοτοπιές. Και συνεχίζει ο κ. Ψυχάρης: «Ενώ ο κρατικός ΟΠΑΠ καθυστερούσε την ανάπτυξή του εν ονόματι της αποκρατικοποίησής του εμφανίστηκαν στον ελληνικό χώρο διεθνείς πειρατές του τζόγου. Περισσότερες από 20 επιχειρήσεις στοιχήματος άρχισαν να λειτουργούν στη χώρα μας εκμεταλλευόμενες την έλλειψη επαρκούς νομικού πλαισίου για τον έλεγχο, την τιμωρία και την αποτροπή του παράνομου τζόγου. Τι έπραξαν οι υπεύθυνοι στην Ελλάδα; Αντί να πατάξουν την παρανομία εξέδωσαν 24 προσωρινές άδειες για τη λειτουργία προσωρινού τζόγου. Αποτελεί ντροπή για το κράτος αυτή η κατάσταση».

΄Αριστα τα λέει ο κ. Ψυχάρης, η παροχή αδειών σε εταιρείες στοιχημάτων είναι όντως σκάνδαλο και ντροπή. Μόνο που τις τράπουλες, τις ρουλέτες, τα ζάρια, τα στοιχήματα δεν τα στρώνουν μόνο οι πειρατές, τα στρώνουν και οι νόμιμοι. Τα έστρωνε ο ΟΠΑΠ, τότε που ήταν κρατικός και έριχνε 50.000 κουλοχέρηδες στις γειτονιές, για να παίζουν οι περίοικοι μέχρι τελικής πτώσης. Τα στρώνει ακόμη περισσότερο τώρα που έγινε ιδιωτικός και έχει αφιονιστεί, κέρδος να είναι κι ας είναι και επί ερειπίων. Το έχετε ακουστά, κ. Ψυχάρη, το «σκρατς», αυτό το διαβολικό παιχνίδι που μπορεί να ξύνεις μανιωδώς χαρτάκια ώρες, μέρες, μήνες, για να πάρεις 50 ή 100 ευρώ σε μετρητά; Μάλλον θα το έχετε, γιατί το διαφημίζετε από τα ΜΜΕ σας νυχθημερόν.

Η κρίση ρίχνει τους ανθρώπους στον τζόγο, είναι παγκόσμιος νόμος, επιβεβαιώθηκε με το παραπάνω και στην Ελλάδα. Οι φτωχοί ψάχνουν τη σωτηρία τους στην τύχη και το σύστημα εκμεταλλεύεται την αδυναμία τους, ρουφώντας και την έσχατη οικονομική ικμάδα που τους έχει απομείνει. Που ήταν ο κ. Ψυχάρης τότε που έβγαιναν παγανιά οι κουλοχέρηδες, τότε που ο κρατικός τζόγος, όλος ο τζόγος και το στοίχημα και τα λαχεία και τα αλόγατα, πέρναγε στα χέρια των αδηφάγων ιδιωτών; Πουθενά δεν ήταν, λέξη δεν έγραψε στα κύρια άρθρα του, έπεφτε βαριά σιωπή στο παλιό μας δάσο. Τόσο βαριά, που η σημερινή παρέμβαση θα μπορούσε να εκληφθή από τους κακεντρεχείς ως συνηγορία υπέρ του Μελισσανίδη. Και όχι μόνο από τους κακεντρεχείς.

Ο Ψυχάρης υπερασπίζεται τον Μελισσανίδη και την πέφτει στον Μπόμπολα, που κατέχει το 50% του «ΣΤΟΙΧΗΜΑΝ», μιας από τις είκοσι επιχειρήσεις που πήραν προσωρινή άδεια λειτουργίας. Να πούμε καταρχάς συγχαρητήρια στον Όμιλο Μπόμπολα, που αφού απομύζησε οδούς, σκουπίδια και διόδια, είπε να βάλει το χεράκι του και στον τζόγο, μην τυχόν και μείνει κανένα πενηντόλεπτο στην τσέπη του απελπισμένου. Τους τα πήραμε εμμέσως από τους φόρους, να τους τα πάρουμε απευθείας και με το στοίχημα: «Μπόχουμ δέρνουμε; ¨Άμα είναι να τα κονομήσουμε δέρνουμε μέχρι και Μπόχουμ».

Τι γίνεται, ρε παιδιά; Ο Ψυχάρης με τον Μπόμπολα πλακώνονται στο Mega και στο στοίχημα και την ίδια ώρα ετοιμάζονται να συγχωνευτούν εκμεταλλευόμενοι τον φωτογραφικό νόμο που έφτιαξαν γι' αυτούς ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο; Το πιθανότερο είναι ότι διαπραγματεύονται, ρίχνοντας ο ένας στον άλλον προειδοποιητικές βολές ισχύος. Πρόκειται για ακήρυκτο πόλεμο, στον οποίο τα αντιμαχόμενα μέρη προσπαθούν να εξασφαλίσουν όσο δυνατόν περισσότερα εδάφη, ενόψει των εκλογών και της επικείμενης πολιτικής αλλαγής. Το επόμενο τετράμηνο θα έχει μεγάλο τζόγο.

Πηγή 

Οι γκρίζες γραμμές των κόκκινων δανείων

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Τα τεστ αντοχής των τραπεζών πέρασαν και με την βοήθεια του αναβαλλόμενου φόρου και της καλής θέλησης του κ. Ντράγκι οι δικές μας βγαίνουν με μικρές γρατζουνιές, ολίγων δισ. ευρώ. Συνεπώς, για την κυβέρνηση -υπό την πίεση της τρόικας- ανοίγει το κεφάλαιο ρύθμισης των τραπεζικών δανείων, μετά την ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το κράτος.

Ποια είναι τα δεδομένα; Σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό Ν. Δένδια, από τα 215 δισ. ευρώ που χρωστάει ο ιδιωτικός τομέας στις τράπεζες, τα 86 δισ. ευρώ είναι «κόκκινα», δηλαδή δεν εξυπηρετούνται. Από αυτά τα 50 αφορούν επιχειρήσεις και τα 36 φυσικά πρόσωπα. Ο κ. Δένδιας ανακοίνωσε ότι από τα 50 τα 13 δισ. ευρώ που αφορούν 170.000 επιχειρήσεις θα ρυθμιστούν. Οι άλλοι παραμένουν στο περίμενε.

Για τα φυσικά πρόσωπα, η κυβέρνηση έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στα «κόκκινα» δάνεια, ενώ θα έπρεπε να ασχοληθεί με αυτά που κοκκινίζουν ή ετοιμάζονται να κοκκινίσουν, ώστε να ανακόψει την επερχόμενη μη εξυπηρέτησή τους, πέρα από την αυτονόητη γενναία διευθέτηση των ήδη «κόκκινων». Οι ρυθμίσεις που επιβάλουν σε αυτά τα δάνεια οι τράπεζες δεν έχουν οριστικό χαρακτήρα και φουσκώνουν το κεφάλαιο, ενώ καταργούν την ασφάλιση των δανείων πέρα από ένα όριο και μειώνουν την ηλικία του ασφαλιζόμενου δανειολήπτη μονομερώς!

Σημειωτέον ότι πάρα πολλά επιχειρηματικά δάνεια της 6ετίας της κρίσης, για να μπορέσουν να κλείσουν οι επιχειρήσεις (κυρίως ΕΠΕ και άλλες ΜμΕ), οι μέτοχοί τους υποχρεώθηκαν να πάρουν τα δάνεια προσωπικά πάνω τους ως στεγαστικά, με προσημείωση ακίνητης περιουσίας.

Επίσης, επειδή οι τράπεζες δεν μπορούσαν να δώσουν υψηλά δάνεια για να καλύψουν τους ιδιώτες και προκειμένου να μην είναι ανακόλουθες με την ντιρεκτίβα της Τράπεζας της Ελλάδος που έλεγε ότι οι δόσεις των δανείων δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 40% του εισοδήματος του δανειολήπτη, τους υποχρέωσαν να βρουν ΕΓΓΥΗΤΗ, συνήθως τη σύζυγο, ώστε να καλύψουν το γράμμα της κεντρικής τράπεζας. Έτσι σήμερα τα περισσότερα ζευγάρια έχουν εγγυηθεί μεταξύ τους μεν, αλλά τα τότε εισοδήματα δεν υπάρχουν, άρα δεν υπάρχουν εγγυητές.

Οι γκρίζες αυτές πτυχές του προβλήματος πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους ρυθμιστές.  Η κυβέρνηση οφείλει να επιβάλει λύσεις στις τράπεζες που θα σταθμίζουν τις πραγματικές καταστάσεις και τις συνθήκες υπό τις οποίες τα δάνεια χορηγήθηκαν.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο κ. Δένδιας πρέπει να λάβει υπόψη του αυτό που επισημαίνει η Δικηγόρος παρ’ Εφέταις Αθηνών, Αναστασία Χρ. Μήλιου, σε άρθρο της στο reporter.gr  σύμφωνα με το οποίο «ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι το ανώτατο όριο των εξωτραπεζικών επιτοκίων (δηλ. το ανώτατο επιτόκιο με το οποίο κανείς δανείζει χρήματα), δεσμεύει και τις Τράπεζες και αυτό το όριο δεν μπορεί να υπερβαίνει το 9%. Συνεπώς, τα επιτόκια πιστωτικών καρτών που σήμερα κυμαίνονται στο ύψος έως και 19%, είναι άκυρα κατά το μέρος που υπερβαίνουν το νόμιμο επιτόκιο, οι δε καταναλωτές, δικαιούνται να αξιώσουν την επιστροφή των τόκων που κατέβαλαν πάνω από το ισχύον κάθε φορά δικαιοπρακτικό τόκο». Επίσης, οι δανειολήπτες μπορούν να επικαλεστούν την καταχρηστικότητα διαφόρων όρων ώστε να απορριφθεί η Διαταγή Πληρωμής της τράπεζας.

Δηλαδή, να συμπεριλάβει στη ρύθμιση τη νομολογία που διαμορφώθηκε από τέτοιου τύπου αποφάσεις, να συμβουλευτεί τους φορείς των πολιτών που υπερασπίζονται τους δανειολήπτες και να προχωρήσει σε μια γενναία και εξυγιαντική ρύθμιση. Αν πετύχει, μπορεί να γράψει στο CV του κάτι σημαντικό, που θα μετρήσει στον επερχόμενο γύρο διαδοχής στη ΝΔ, όπου λαχταράει να παίξει δυνατά, όπως γράφεται…

Πηγή

Ιερέας προς Χρυσαυγίτη: Άκου φασίστα...

Απάντηση προς τον επικεφαλής της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο Οδυσσέα Πατεράκη έστειλε μέσω Facebook ο εφημέριος του Αγίου Γεωργίου Ανωγείων παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης, απαντώντας σε μήνυμα προσωπικού χαρακτήρα που ανήρτησε ο χρυσαυγίτης πυροσβέστης στον ιστότοπο της εγκληματικής οργάνωσης. Ο πατέρας Ανδρέας έγραψε:

«Άκου ΦΑΣΙΣΤΑ…

Τα εναντίον μου λιβελογραφήματα από χρυσαυγίτικους κονδυλοφόρους τα προσπερνάω, γιατί διάλογο με τους υμνητές του Ράιχ, που άφησε πίσω του 50 εκατομμύρια νεκρούς στην Ευρώπη, με τους νοσταλγούς των Νταχάου και των Άουσβιτς, τους συνεργάτες των Γερμανών, γνωστοί και ως «Γκεσταμπίτες», τους Φασίστες που ισοπέδωσαν το χωριό μου, τους χειροκροτητές και υποστηρικτές των Απριλιανών του ΄67, τους νεοφασίστες που δολοφονούν νέους ανθρώπους, τους νεοΝΑΖΙ που κηρύττουν το μίσος ΔΙΑΛΟΓΟ δεν ΚΑΝΩ.!!!!
Για όλους αυτούς έχει μιλήσει η ιστορία, η οποία τους έχει δικάσει και καταδικάσει.! Ποτέ πια Φασισμός!!! Αρκετά τον έχει πληρώσει αυτός ο τόπος…Ας κλείσουμε μια και καλή στο ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ το αυγό του φιδιού…»

Ο χρυσαυγίτης Οδυσσέας Πατεράκης είχε προηγούμενως αναρτήσει ένα προκλητικό όσο και επιθετικό κείμενο στο πρόσωπο του πατέρα Ανδρέα: «Κατ” αρχήν, Αυτός που λατρεύεις δεν είχε έτοιμο «άμβωνα». Ούτε και δεδομένο «ακροατήριο».  Τον πρώτο δεν τον απέκτησε ποτέ και το δεύτερο αγωνίστηκε να το κατακτήσει, και πάλι λίγοι έτειναν ευήκοον ους στα λεγόμενά του. Κι” αν κάποια στιγμή, «μετά βαΐων και κλάδων» τον υποδέχτηκαν οι «πολλοί», σε τρεις μόλις μέρες ζητούσαν επίμονα να σταυρωθεί, «άρον άρον».  Ό, τι ακριβώς δεν συμβαίνει με σένα. Που τα βρήκες όλα «στρωμένα» παπά. Μόνο που ο δικός σου ο κύριος ρόλος δεν είναι ο άμβωνας. Το κύριο μέλημά σου είναι να βρίσκεσαι στο Ιερό για να τελείς το μυστήριο. Ο άμβωνας είναι μια δευτερεύουσα λειτουργία στη Θεία Λειτουργία, εκτός κι” αν θεωρείς πως υπερβαίνει σε αγιότητα την Αγία Τράπεζα, και πως ο από άμβωνος λόγος δύναται να επισκιάζει την Θεία Ευχαριστία. Αλλά κι” ο άμβωνας δεν είναι αναλόγιο διαλέξεων, και προπαντός πεδίον προβολής απόψεων άσχετων με τα «εν εκκλησίαις» τελούμενα, ειδικά όταν οι «διαλέξεις» αυτές μετατρέπονται σε ακατάσχετη πολιτικολογία. Διότι αυτό πράττεις παπά. Κι” ούτε μπορείς να το παίξεις «ο Πρόδρομος», γιατί καμμιά Ηρωδιάδα δεν καραδοκεί στη γωνιά για να «ζητήσει την κεφαλήν σου επί πίνακι». Τίποτε, λοιπόν, δεν «ρισκάρεις» παπά.

Απλώς, ενεδύθης μισθοδοτούμενος ένα ράσο, ασφαλίστηκες σ” ένα ΤΑΚΕ, κι” εξασφάλισες πως κι” αν δεν σπείρεις θα φας,  και βρήκες κι” έτοιμα αντανακλαστικά, ανθρώπων που “δαν το χωριό τους να καίγεται απ” τον κατακτητή, κι” όσοι δεν το “δαν, ιδίοις όμμασι, το ζουν καθημερινά μέσ” απ” τις διηγήσεις όσων το βίωσαν. «Ιδανικό» περιβάλλον, για να βαφτίσεις «αντιφασισμό» την ακατάσχετην αμετροέπεια που σε διακρίνει. Αλλά κι” εκεί που «κοντράρεις», «το σύστημα», τζούφια είναι η «κόντρα» σου. Γιατί όσοι το κοντράρουν αληθινά, δεν γίνονται γλάστρες, μαϊντανοί και κράχτες για πελατεία στα μέσα των εργολάβων που το συντηρούν, αλλ” απομονώνονονται κι” ο λόγος τους αμαυρώνεται μέχρι να καταστεί μισητός απ” το πλήθος. Και στο τέλος, αποδιωγμένοι απ” όλους, μαστιγωμένοι και χλευαζόμενοι, ανεβαίνουν το Γολγοθά και καρφώνονται στο Σταυρό. Τον σταυρό τον αληθινό, που η θυσία κάνει το ξύλο του Τίμιο. Όχι αυτόν που κρατείς εσύ, για να βγάζεις, παπά, μεροκάματο. Τζάμπα μαγκιά, λοιπόν, κι” ο «αντισυστημισμός» σου παπά. Όπως κι” οι «νεωτερισμοί» σου. Σαν κι” εκείνη την ΑΙΡΕΣΗ που εφηύρες, και βάφτισες «Λειτουργία μόνο για άντρες»… »

Αφορμή για την επίθεση από μέρους της Χρυσής Αυγής στον εφημέριο των Ανωγείων ήταν το κύρηγμά του με αφορμή την επέτειο του «ΟΧΙ». (δείτε εδώ)

Πηγή: Candianews  

via tvxs

Δημοσκοπικά πρώτοι πλέον στην Ισπανία οι... «Αγανακτισμένοι»!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πολιτικός σεισμός στην Ισπανία! Πρώτο κόμμα οι... «Αγανακτισμένοι», σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας της ισπανικής Κεντροαριστεράς «Ελ Παΐς» από τη μεγάλη ισπανική εταιρεία Μετροσκόπια! Ενα κόμμα που δημιουργήθηκε μόλις... φέτος (!) περνάει δημοσκοπικά πρώτο και απειλεί να τινάξει στον αέρα το πολιτικό σκηνικό της Ισπανίας! Αυτό θα συμβεί αν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων αντανακλαστούν υποτυπωδώς και στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών που πρέπει να γίνουν το αργότερο σε έναν χρόνο από τώρα, καθώς τον Νοέμβριο του 2015 ολοκληρώνεται η τετραετία από τις προηγούμενες εκλογές του 2011.

Το Ποδέμος (Μπορούμε), το κόμμα των Ισπανών «Αγανακτισμένων», κατά την προαναφερθείσα δημοσκόπηση θα έπαιρνε 27,7% των έγκυρων ψήφων αν οι εκλογές γίνονταν σήμερα και θα κέρδιζε την πρώτη θέση. Δεύτερο θα ερχόταν το σοσιαλιστικό κόμμα (PSOE - Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) με ποσοστό 26,2% επί των έγκυρων ψηφοδελτίων. Πλήρης η κατάρρευση του Λαϊκού Κόμματος της ισπανικής Δεξιάς του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι, το οποίο από το «θηριώδες» ποσοστό του 44,6% που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του 2011 καθώς η πανάθλια πολιτική του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Θαπατέρο «έθαψε» εκλογικά το PSOE, σήμερα κατά τη δημοσκόπηση δεν θα έπαιρνε ούτε το... μισό (!) ποσοστό, πέφτοντας στο 20,7%! Πανωλεθρία! Περίπου 5% κάτω οι σοσιαλιστές, σχεδόν... 25% κάτω οι δεξιοί! Στον πάτο και η Ενωμένη Αριστερά, η οποία θα έπαιρνε μόλις 3,8%. Δεν πρόκειται να είναι φυσικά τόσο δραματικά τα αποτελέσματα για τα κόμματα-πυλώνες του συστήματος.

Είναι όμως ενδεικτικά για την οργή που υπάρχει στον ισπανικό λαό εναντίον των σοσιαλιστών και των δεξιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το... 91% (!) των ερωτηθέντων θεωρεί κακή ή πολύ κακή την παρούσα πολιτική κατάσταση στην Ισπανία, ενώ το πρωτοφανές ποσοστό του 36,8% όσων έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση δήλωσαν ότι θα απόσχουν από τις βουλευτικές εκλογές του επόμενου χρόνου. Δεν πρόκειται φυσικά να απόσχουν όλοι αυτοί. Γι' αυτό και η αναγωγή που έκαναν οι δημοσκόποι είναι ιδιαιτέρως φιλική προς το Σοσιαλιστικό και το Λαϊκό Κόμμα και έτσι βγήκαν τα προαναφερθέντα αποτελέσματα αναφορικά με την πρόθεση ψήφου.

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το μέγεθος της οργής των Ισπανών εναντίον των δύο συστημικών κομμάτων που με την πολιτική υποταγή τους στα κελεύσματα των Γερμανών κατέστρεψαν τον ισπανικό λαό, θα κάνουμε κάτι που δεν το συνηθίζουμε και δεν το έχουμε κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Θα παρουσιάσουμε τα προ αναγωγής ποσοστά: Δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν το Ποδέμος των Αγανακτισμένων το 22,2% όσων ρωτήθηκαν, τους σοσιαλιστές το... 13,1% και τη Δεξιά το... 10,4%! Οι αναλυτές της εταιρείας σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης διπλασίασαν (!) τα ποσοστά των δύο αυτών κομμάτων για να βγάλουν με αναγωγή την πρόθεση ψήφου που να προσεγγίζει την κατά τις γνώσεις τους και την εκτίμησή τους πολιτική πραγματικότητα, ενώ αύξησαν μόνο κατά 15% την πρόθεση ψήφου στο Ποδέμος.

Δεν πρόκειται βεβαίως παρά για μία δημοσκόπηση, η οποία δεν αποτυπώνει τίποτα παραπάνω από τις διαθέσεις των ερωτηθέντων Ισπανών αυτή τη στιγμή. Μια στιγμή εξαιρετικά δύσκολη για την κυβέρνηση του δεξιού Ραχόι, καθώς αποκαλύφθηκαν αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα της κυβέρνησης της Δεξιάς. Επιπροσθέτως, μεσογειακός λαός είναι και οι Ισπανοί. Οπως οι Ελληνες και οι Ιταλοί, πολύ συχνά άλλα λένε και άλλα κάνουν - ειδικά με το τι ψηφίζουν! Δεν προβάλλουμε επομένως τη δημοσκόπηση της «Ελ Παΐς» ως προάγγελο του εκλογικού αποτελέσματος. Απέχουμε πάρα πολύ από τις βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας και δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο εδραιωμένο συστημικό κόμμα. Αντιθέτως, κόμματα σαν το Ποδέμος μπορούν πολύ εύκολα, μέσα σε ελάχιστους μήνες, να φτάσουν από το ναδίρ στο ζενίθ και αντίστροφα.

Αλλο θέλουμε εμείς να τονίσουμε μέσω της παρουσίασης αυτής της δημοσκόπησης. Ενα πολύ σημαντικό ποιοτικό πολιτικό στοιχείο. Επιθυμούμε να δείξουμε πόσο εύθραυστο έχει γίνει σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης το πολιτικό σκηνικό εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής της λιτότητας που έχουν επιβάλει σε όλες τις χώρες οι Γερμανοί! Οι πολιτικές ανακατατάξεις στην Ισπανία, ενδέχεται να αποδειχθούν και στις κάλπες κατακλυσμιαίες! Μία ακόμη δημοσκόπηση, η οποία δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στην Ισπανία, προανήγγειλε την τάση που έδειξε και επιβεβαίωσε η δημοσκόπηση για την «Ελ Παΐς», καθώς ανέδειξε το Ποδέμος δεύτερο κόμμα με 22,7%. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το 42% όσων δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν το κόμμα των Αγανακτισμένων, είπαν ότι θα το ψήφιζαν ως συνέπεια της απογοήτευσής τους από τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό σίγουρα προμηνύει μεγάλης κλίμακας, απροσδιόριστης κατεύθυνσης πολιτικές ανατροπές.

ΕΘΝΟΣ

Βάζουν χοντρό χέρι στην ΑΟΖ μας

Του Δημήτρη Μηλάκα 

Το παιχνίδι στην ανατολική Μεσόγειο χοντραίνει επικίνδυνα και η ελληνική κυβέρνηση τρέχει και δεν φτάνει για να «βουλώσει τρύπες» στην ελληνική ΑΟΖ, τις οποίες η ίδια δημιούργησε με την αδράνεια και τις επιλογές της την τελευταία διετία.

Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος ανακοίνωσε χθες από τη Λευκωσία την απόφαση της Αθήνας να στείλει στην περιοχή δύο πολεμικά πλοία (φρεγάτα και υποβρύχιο) σε μια προσπάθεια της χώρας να επιδείξει την αποφασιστικότητα και τις δυνατότητές της να προασπίσει τα δικαιώματά της στην περιοχή.

Η αφορμή γι’ αυτήν την επίδειξη αποφασιστικότητας έχει προσφερθεί στο πιάτο της ελληνικής κυβέρνησης από τις συνεχιζόμενες προκλητικές ενέργειες της Άγκυρας εις βάρος της Κύπρου.

Όπως είναι γνωστό, το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Barbaros» με τη συνοδεία δύο πολεμικών πλοίων και ενός υποβρυχίου κόβει βόλτες στην κυπριακή ΑΟΖ, και μάλιστα σε οικόπεδα τα οποία έχουν δημοπρατηθεί και βρίσκονται σε στάδιο έρευνας και εκμετάλλευσης από μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες. Με τον τρόπο αυτόν – όπως εκτιμούν παράγοντες του ΥΠΕΞ – η Άγκυρα υπενθυμίζει το μέγεθος της δύναμής της και τις απαιτήσεις της στη διανομή του ενεργειακού πλούτου που έχει βρεθεί στην περιοχή.

Ειδική περίπτωση

Ωστόσο, σύμφωνα με τις ανησυχίες που διατυπώνουν έμπειρα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και της ελληνικής διπλωματίας, πέρα από τον προφανή στόχο στην Κύπρο, η Άγκυρα έχει και έναν «κρυφό»: την περιοχή που ορίζεται από ανατολικά των νησιών Κρήτης - Καρπάθου - Ρόδου και νότια του Καστελόριζου.

Πρόκειται, δηλαδή, για την περιοχή η οποία περιγράφει την ελληνική ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο και την οποία ευθέως αμφισβητεί η Τουρκία, καθώς υποστηρίζει ότι το Καστελόριζο είναι «ειδική περίπτωση» και δεν έχει δικαίωμα σε οικονομική ζώνη.

Το σενάριο, που σύμφωνα με πληροφορίες πανικόβαλε την ελληνική κυβέρνηση και την κινητοποίησε σε βαθμό συναγερμού, είναι η βάσιμη πιθανότητα η Τουρκία να επιχειρήσει δημιουργία τετελεσμένων στη συγκεκριμένη περιοχή...
Η όψιμη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στις πιθανές τουρκικές επιθετικές ενέργειες περιλαμβάνει, θα πρέπει να σημειώσουμε, στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις:

◆ Στις στρατιωτικές συμπεριλαμβάνονται η καθέλκυση δύο υποβρυχίων που είναι άκρως απαραίτητα για την άμυνα της περιοχής και η απόφαση για άμεση προμήθεια των απαραίτητων αξιόπιστων πυρομαχικών.

◆ Στις διπλωματικές κινήσεις εντάσσεται η προσπάθεια που καταβάλλεται για την αναζωογόνηση των συνομιλιών με την Αίγυπτο (και την Κύπρο) με στόχο την οριοθέτηση της ΑΟΖ.

Στο πλαίσιο αυτών των τριμερών (Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου) επαφών ο υπουργός Εξωτερικών βρέθηκε στη Λευκωσία και συναντήθηκε με τους ομολόγους του της Αιγύπτου και της Κύπρου, προκειμένου να προετοιμάσουν την τριμερή σύνοδο κορυφής που θα γίνει στο Κάιρο στις 8 Νοεμβρίου. Μετά τη συνάντηση των τριών ΥΠΕΞ αξίζει να σημειωθεί πως εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν στο οποίο καταγράφεται η δυσφορία των τριών χωρών για τις τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

Γραμμάτια από το παρελθόν

Οι συστηματικοί αναγνώστες του «Ποντικιού» πιθανότατα ενθυμούνται τα ρεπορτάζ που επεξηγούσαν πώς χάθηκε η «μαγκιά» της κυβέρνησης μετά τα μηνύματα που έφτασαν από την Ουάσιγκτον, τα οποία έβαλαν πάγο στις προεκλογικές, κατά κύριο λόγο, διακηρύξεις προθέσεων του Αντώνη Σαμαρά να ορίσει την ελληνική ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο.

Αμέσως μετά τον σχηματισμό της συγκυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές του 2012 οι Αμερικανοί «προστάτες» διεμήνυσαν, με την... κομψότητα που τους διακρίνει, ότι, αν η Αθήνα προχωρήσει σε μονομερείς κινήσεις στο θέμα της ΑΟΖ, θα πρέπει να προετοιμαστεί να αντιμετωπίσει μόνη της την τουρκική οργή. Έκτοτε η (συν)κυβέρνηση έκανε το... παγώνι. Μέχρι που ήρθε η στιγμή της αμερικανοτουρκικής σύγκρουσης για το θέμα της αντιμετώπισης του Ισλαμικού Κράτους και του πολέμου στη Συρία και το Ιράκ...

Εν τω μεταξύ θα πρέπει να σημειωθεί ότι άμεση συνέπεια της κυβερνητικής αφωνίας σχετικά με το δικαίωμα του Καστελόριζου σε ΑΟΖ ήταν η «γλώσσα» που έβγαλε το Κάιρο, το οποίο προχώρησε στη δημοπράτηση οικοπέδων αγνοώντας απολύτως τα ελληνικά δικαιώματα και υιοθετώντας την τουρκική επιχειρηματολογία. Μάλιστα, στις 30 Δεκεμβρίου 2013 το αιγυπτιακό υπουργείο Πετρελαίου προχώρησε σε διεθνή πρόσκληση ενδιαφέροντος εκδίδοντας σχετικό χάρτη με περιγραφή των οικοπέδων. Ο εν λόγω χάρτης, προφανώς, αγνοεί τα δικαιώματα ΑΟΖ του Καστελόριζου και δημιουργεί τουρκοαιγυπτιακά θαλάσσια σύνορα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από την προκήρυξη του διαγωνισμού για την εκδήλωση ερευνών στα εν λόγω οικόπεδα το αιγυπτιακό υπουργείο Εξωτερικών ουσιαστικά αρνήθηκε να συζητήσει με την Ελλάδα το ζήτημα της οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, διάλογος γι’ αυτήν την περιοχή μπορεί να γίνει μόνο σε τριμερή βάση, δηλαδή με την παρουσία και της Τουρκίας!

Μάλιστα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Κάιρο τότε βοήθησε στη δημιουργία τετελεσμένων δημοπρατώντας ελληνικό θαλάσσιο οικόπεδο. Πρόκειται για ένα οικόπεδο του οποίου η «οριοθέτηση» συμπίπτει με την αυθαίρετη και μονομερή διεκδίκηση της Άγκυρας για οριοθέτηση με την Αίγυπτο στη βάση της «μέσης γραμμής», παραβλέποντας το Καστελόριζο και μεγάλο μέρος της κυπριακής ΑΟΖ.

Το αμερικανικό παιχνίδι

Καταλυτική για τις νέες ισορροπίες που αναζητούνται στην περιοχή είναι η έντονη τριβή στις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον, η οποία εκδηλώνεται με αντικείμενο τις διευθετήσεις στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ. Συνέπεια αυτών των τριβών (αλλά και της ρυμούλκησης του Καΐρου από την Ουάσιγκτον μακριά από την Άγκυρα) είναι, όπως αναφέραμε, η αναζωπύρωση των τριμερών συνομιλιών Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες του «Ποντικιού», η Αίγυπτος υποσχέθηκε, ως ένδειξη καλής θέλησης, να επανεξετάσει την απόφασή της για δημοπράτηση οικοπέδου το οποίο έχει προκύψει κατά την επιθυμία της Άγκυρας χωρίς να ληφθούν υπόψη τα δικαιώματα του Καστελόριζου σε ΑΟΖ.

Όπως είναι φανερό, αυτή η διπλωματική κινητικότητα που αναπτύσσει με την αμερικανική «ανοχή» η Αθήνα προκαλεί την έντονη οργή της Άγκυρας, η οποία, όπως τουλάχιστον ελπίζουν στην Αθήνα, δεν μπορεί να εκδηλωθεί εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων... Ας ελπίσουμε, λοιπόν, οι ελπίδες αυτές, που βασίζονται στην υποστήριξη του ξένου παράγοντα, να μην αποδειχθούν φρούδες...

Πηγή

Το ρέκβιέμ του Ράμφου

Ο Χρήστος Ξανθάκης κάνει ένα μίνι απολογισμό από το τετ α τετ του ταύου Θεοδωράκη με τον Σέλιο Ράμφο

Εγώ στο Acro χθες δεν πήγα. Έχω πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω (να παίζω, για παράδειγμα, με τους γάτους μου) από το να παρακολουθώ διαλόγους μεταξύ του Στέλιου Ράμφου και του Σταύρου Θεοδωράκη. Πήγαν όμως άλλοι συνδελφοι δημοσιογράφοι, ως όφειλαν εκ των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους. Καλοί συνάδελφοι, όχι απ' αυτούς που λέει ο Στέλιος Ράμφος ότι "ρωτάνε σαχλαμάρες" τον Σταύρο Θεοδωράκη στην τηλεόραση.Υπάρχουν και καλοί συνάδελφοι, άλλα άντε να το πεις αυτό στον μεγάλο φιλόσοφο...

Τέλος πάντων, απ' ό,τι διαβάζω δεξιά αριστερά όλη αυτή η ιστορία εξελίχθηκε σε ένα προσωπικό σόου του Ράμφου φέρνοντας σε μια σχετική αμηχανία τον Θεοδωράκη. Επειδή όμως είναι άνθρωπος ευγενής, δεν μπήκε στη μέση και άφησε το έτερον ήμισυ της συζητήσεως να λέει τα δικά του. Τα οποία κατεγράφησαν από τη δημοσιογραφική γραφίδα, φθάνοντας και στα δικά μου τα ματάκια.

Το πρώτο και ομορφότερο ήταν η κατηγορηματική διαπίστωση πως πρέπει η κυβέρνηση να εξαντλήσει την τετραετία. Υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με την αντίθεση μεταξύ γεωλογικού χρόνου και χρόνου του έργου που ανέπτυξε αργότερα ο φιλόσοφος, αλλά μην το πείτε στον Μουρούτη θα κινδυνεύσει με έμφραγμα. Εγώ πάλι που με τον χρόνο δεν τα πάω καλά γιατί είμαι Δίδυμος στο ζώδιο, θα ήθελα να καταθέσω την πρόταση εργασίας που δέχθηκε φίλη από κεντρικό καφέ του Κολωνακίου: 4 ώρες την ημέρα προς 12 ευρώ συνολικά. Αν υπολογίσεις τα εισιτήρια του λεωφορείου, έβγαινε λιγότερο από τρία ευρώ την ώρα. Είναι κι αυτός ένας λόγος για να συμπληρωθεί η τετραετία. Διότι "όταν επικρατεί ο γεωλογικός χρόνος, παύει ο χρόνος να έχει ηθικό χαρακτήρα."

Ανακάλυψα επίσης ότι σύμφωνα με τον Στέλιο Ράμφο "το βασικό μας πρόβλημα δεν είναι η κρίση αλλά η παρακμή". Ομολογώ ότι βρήκα πολύ ενδιαφέρον το συμπέρασμά του και θα ήθελα να του ζητήσω (αν δεν κωλύεται φυσικά) να το επαναλάβει στις γιαγιάδες που παρακαλάνε μπροστά στα σούπερ μάρκετ για ένα μπουκάλι γάλα, στις μανάδες που στέλνουν νηστικά τα παιδιά τους στο σχολείο, στους κακόμοιρους που ψάχνουνε τα σκουπίδια για κανά κομμάτι ψωμί, στον κόσμο που έχει χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια με τον ΕΝΦΙΑ. Να τους πλησιάσει όλους αυτούς να τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη και να τους πει τρυφερά: "Το πρόβλημά σου δεν είναι η κρίση, αλλά η παρακμή". Αλλά να το πει δίχως την προστασία security...

Είπε κι άλλα ο φιλόσοφος. Είπε την κακή του την κουβέντα για τον φραπέ (έχει φτιάξει σχολή ο Νίκος Δήμου), είπε ότι άνοιξαν ένα σωρό καφενεία (ας τον ενημερώσει κάποιος ότι ανοίγουν καφέ και μπαρ και ότι τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο) και είπε επίσης ότι ως αντίδραση στην φοβερή κρίση θα έπρεπε όλοι να ανασκουμπώνονται. Καμία αντίρρηση δεν εχω επ' αυτού, αρκεί να διευκρινισθεί πρώτα που ακριβώς θα καταλήξει ο πλούτος που θα παραχθεί. Qui bono που λέγανε και οι δόλιοι οι Λατίνοι. Διότι εγώ δεν ξεχνώ εκείνες τις πανευρωπαϊκές έρευνες που δείχνανε ότι οι Έλληνες απασχολούμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι οι πιο παραγωγικοί και πιο σκληρά εργαζόμενοι σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Πόσο πια λοιπόν να ανασκουμπωθούν κι αυτοί, πόσα να δώσουν ακόμη και πόσα να παράγουν; Κι αυτά που θα παράγουν, ποιος θα τα καρπωθεί;

Εκεί πάντως που πραγματικά μου τη σβούριξε ήταν αυτή η ιστορία με τη γλώσσα που "πεθαίνει κάθε μέρα". Η ίδια παλαιά κασέτα που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα εδώ και δεκάδες χρόνια. Με την διαπίστωση του Ράμφου ότι "τα παιδιά μιλάνε περίπου σαν GPS". Άλλα αντ' άλλων δηλαδή και επίδειξη πνευματικής υπεροχής απέναντι στην πιτσιρικαρία. Η οποία πιτσιρικαρία δεν μιλάει μόνο τώρα με 300 λέξεις εν συνόλω. Πάντοτε μίλαγε! Και στη δική μου την εποχή, πριν από 30 χρόνια, με 300 λέξεις μιλάγανε οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Αυτό δεν τους εμπόδισε να γίνουν καλοί επαγγελματίες, να φτιάξουν οικογένειες και να κερδίζουν το ψωμί τους εντίμως. Και μερικοί απ' αυτούς πήγαν απ' τις 300 λέξεις στις 3.000 και κάποιοι άλλοι έμαθαν από τη ζωή πράγματα που εμείς οι κουραμπιέδες του γραφείου δεν θα τα μάθουμε ποτέ των ποτών. Έτσι γίνεται πάντοτε και καλόν είναι οι γηραιότεροι να μην προσπαθούν να ανοίξουν τα κεφάλια των νεοτέρων για "να τους βάλουν μυαλό". Ας κόψουν μια στιγμή το μπλα μπλα το ατελείωτο και ας τεντώσουν τα αυτιά τους για να ακούσουν τις καινούριες γενιές. Ν' ακούσουν με τις ώρες. Ίσως τότε καταλάβουν πέντε πράγματα πέρα από θεωρίες και φλυαρίες και πνευματικές συνωμοσίες του γλυκού νερού...

 Πηγή

Οξω λιμοκοντόρε απ’ την παράγκα!

Οι εταίροι. Οι σύμμαχοι. Οι δανειστές. Οι εγχώριοι και οι ξένοι σωτήρες. Η αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ανεξαρτησία, η περηφάνια και η ανάπτυξη για τα οποία μιλάει ο κ.Σαμαράς. Το κοινοτικό κεκτημένο στο οποίο αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ. 

    Αντιγράφω από το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Real News» και από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του εκλεκτού συναδέλφου κ.Σωτήρη Καψώχα για τα όσα διαμείφθηκαν μεταξύ των κκ.Σόιμπλε – Χαρδούβελη κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στο Βερολίνο:

Χαρδούβελης: «Θέλουμε ανάσες για να διατηρηθεί η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα»

Σόιμπλε: «Δεν μας ενδιαφέρουν τα εσωτερικά σας, ούτε καν οι ανάγκες σας για τις εκλογές. Τελειώστε με όσα έχετε δεσμευτεί». 

Χαρδούβελης: «Θέλουμε να τελειώνουμε με το μνημόνιο και να βγούμε στις αγορές».

Σόιμπλε: «Η χώρα σας δεν είναι έτοιμη να βγει στις αγορές και δεν μπορεί να υπάρξει νέο δάνειο χωρίς νέο πρόγραμμα».

Χαρδούβελης: «Υπάρχει μοχλός πίεσης των δανειστών και αυτός δεν είναι άλλος από τα 6 δις. ευρώ που μένει να λάβει η Ελλάδα από τα κέρδη των ομολόγων, τα οποία διακρατούν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών  - μελών».

Σόιμπλε: «Τα ποσά αυτά είναι ήδη διακρατημένα και θα τα λάβετε όταν έρθει η ώρα τους».  

Μετά από την τόση… περηφάνια, μετά από την τόση… ανεξαρτησία και μετά από την τόσο αποκαλυπτική συνεργασία μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων της γερμανικής (άμα τε και διεθνούς) πλουτοκρατίας με την εγχώρια τοιαύτη, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία για το πώς (μετά – φυσικά – την… «έξοδο από το μνημόνιο») σχεδιάζουν να βαφτίσουν το νέο μνημόνιο που θα μας φορέσουν κολάρο.

Το όνομα του νέου μνημονίου (που δεν θα το λένε μνημόνιο) το είχε «ζωγραφίσει» πριν μερικές μέρες ο Στάθης:

Κατόπιν αυτών επανερχόμαστε στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. ΤοΦλεβάρη του 2010, όταν τα μαύρα κοράκια με τα νύχια τα γαμψά είχαν ξεκινήσει τις ψυχολογικές επιχειρήσεις κατά του ελληνικού λαού κατευθυνόμενα προς το Καστελόριζο, την ώρα που στα παρασκήνια ετοιμαζόταν ο «γύψος» των μνημονίων, ο Άµιτ Σαρκάρ, επικεφαλής µεγάλου αµερικανικού επενδυτικού οµίλου, έκανε µια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου µε τον οποίο οι περίφηµες αγορές σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις αντιµετωπίζουν τον ελληνικό λαό,:

 «Η δουλειά µας», είχε πει ο κύριος, «είναι να βγάζουµε λεφτά, όχι να σκεφτόµαστε τι θα συµβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξάλλου νόµος που να απαγορεύει να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα» (περιοδικό «Marianne», 20/2/2010). 

Για κάτι τέτοιους τύπους σαν τους «Σαρκάρ» (αλλά και τους πολιτικούς «σωτήρες» που τους υπηρετούν, θα προσθέταμε) ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως «μ' ένα βραδινό κουστούμι και μίαν άσπρη γραβάτα μπορεί ο καθένας να κερδίσει τη φήμη του πολιτισμένου, ακόμα κι αν είναι χρηματιστής»…

Σχεδόν 5 χρόνια αργότερα, μετά από 1,5 εκατομμύριο ανέργους, χιλιάδες αυτοκτονίες, εκατομμύρια φτωποιημένους, λεηλατημένους και χαρατσωμένους, είναι ευθύνη του ελληνικού λαού να αποδείξει για μια ακόμα φορά στην Ιστορία του ότι δεν είναι και τόσο «ευήθης» όσο ορισμένοι νομίζουν. Ότι είναι πια και έτοιμος και ώριμος να αναδεχτεί το χρέος του. Το πραγματικό και υπέρτατο χρέος του: Να απαντήσει στους «Σαρκάρ» των ντόπιων και ξένων «αγορών» και στις πολιτικές τους μαριονέτες, με τον μόνο τρόπο που ταιριάζει στο έγκλημα που συντελείται εις βάρος του: «Οξω λιμοκοντόρε απ’ την παράγκα»!

email: mpog@enikos.gr 

Tags: ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.enikos.gr/

Η ντροπή της δημοσιογραφίας

Του Γιάννη Παντελάκη

Ένα μήνα πριν, ένας δημοσιογράφος αναρτούσε στο facebook ένα σημείωμα όπου μας πληροφορούσε για τον «αδικοχαμένο φίλο του, τον Μητσάρα». Ένας δεύτερος δημοσιογράφος, την ίδια ημέρα, ανέβαζε φωτογραφίες του μαζί με τον Μητσάρα. Εις μνήμην του, υποτίθεται, λες και η μνήμη ενός ανθρώπου που χάνεται τιμάται με φωτογραφίες στις οποίες πρωταγωνιστεί και ο επιζών. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Το πρόβλημα είναι πως ο Μητσάρας, για τον οποίο έχει θρηνήσει σχεδόν όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος (καθ' υπερβολή), δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει πεθάνει!

Ο Μητσάρας (Δημήτρης Γαλάνης), ένας τύπος που κατάφερνε να κερδίζει τα φλας των φωτογράφων και τις κάμερες των καναλιών, βρισκόταν σχεδόν σε κάθε διαδήλωση και σχεδόν σε κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα. Πότε μ' ένα πανό, πότε μ' ένα σύνθημα. Ήταν, και ενδεχομένως είναι ακόμα (και μακάρι), μια συμπαθητική φιγούρα για την οποία δεν γνωρίζαμε πολλά. Είχαμε μόνο την εικόνα του από τα μέσα ενημέρωσης, ενώ κάποιοι τον συναντούσαν σε γήπεδα και διαδηλώσεις.

Στις αρχές του περασμένου μήνα, όλα τα μέσα ενημέρωσης έγραψαν ότι ο Μητσάρας πέθανε. Ο «θρυλικός Μητσάρας», όπως σχεδόν πανομοιότυπα σημείωσαν. Το διαδίκτυο γέμισε με σχετικές αναφορές για τον συμπαθητικό αυτό τύπο. Αναφορές από απλούς χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και δημοσιογράφους. Μέχρι και ο αντιδήμαρχος Καλλιθέας έκανε δήλωση, πλέκοντας το εγκώμιο του Μητσάρα.

Χθες διάβασα, ότι στην εκπομπή της Νικολούλη, ο Μητσάρας (που σύμφωνα με τους δημοσιογράφους έχει πεθάνει εδώ κι ένα μήνα) εμφανίσθηκε ως αγνοούμενος. Μάλιστα, η αδελφή του εμφανίσθηκε στην εκπομπή και είπε πως έχει ψάξει σε νοσοκοκομεία, νεκτροτομεία και άλλους χώρους, αλλά από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται ο θάνατος του αδελφού της. Και όχι μόνον αυτό. Αρκετοί τηλεθεατές τηλεφώνησαν για να πουν ότι τον έχουν δει να κινείται σε διάφορους χώρους μέχρι και πρόσφατα!

Η μικρή αυτή θλιβερή ιστορία, αποτελεί ντροπή της ελληνικής δημοσιογραφίας. Για την ακρίβεια, μια ακόμα ντροπή. Γιατί, φυσικά, δεν ευθύνεται ούτε ο αντιδήμαρχος, ούτε οι πολλές χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου που σχολίασαν την είδηση του «θανάτου». Αλλά οι δημοσιογράφοι που την αναπαρήγαγαν χωρίς καν να σηκώσουν ένα τηλέφωνο και να αναζητήσουν την επαλήθευσή της. Θα ήταν πολύ απλή η διασταύρωσή της, πριν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδίκτυο, πριν ακουστεί από τηλεοράσεις και ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Η ντροπή αυτή, είχε και συνέχεια. Όταν εμφανίσθηκε η αδελφή του Μητσάρα χθες στην τηλεόραση για να αμφισβητήσει τον θάνατό του, ελάχιστοι δημοσιογράφοι είχαν την ευθιξία να ζητήσουν συγγνώμη για όσα είχαν γράψει. Με εξαίρεση ένα αυτοκριτικό άρθρο του Π.Ζαγοριανίτη, δεν είδα πουθενά κάτι σχετικό. Οι περισσότεροι, το μόνο που είχαν να πουν ήταν πως η υπόθεση του Μητσάρα «πήρε νέα τροπή»!

Νέα τροπή, κατηφορική, έχει πάρει η δημοσιογραφία στη χώρα μας. Γιατί δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη ακραία περίπτωση. Πόσες και πόσες «ειδήσεις», δεν είναι ειδήσεις. Και για θέματα που αφορούν τη ζωή πολλών και όχι μόνο ενός, του Μητσάρα. Για τον οποίο ευχόμαστε να ειναι καλά, να βρίσκεται σε κάποια ήσυχη γωνιά και να γελάει ηχηρά με τους δημοσιογράφους...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Στα σκαριά ρύθμιση με «κούρεμα» 30% για τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια

ΑΤΟΚΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 15 ΧΡΟΝΙΑ

Σε προχωρημένο στάδιο επεξεργασίας βρίσκεται η ρύθμιση για τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια που υπολογίζονται σε περίπου 27 δισ. ευρώ, όπως ανακοίνωσε πριν από λίγο ο απερχόμενος υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Δένδιας, παρουσιάζοντας παράλληλα τις λεπτομέρειες της ρύθμισης για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια που υπολογίζονται σε 40 δισ. ευρώ.

Η ρύθμιση για τα ληξιπρόθεσμα στεγαστικά δάνεια προβλέπει τημείωση κατά 30% της αξίας του ακινήτου βάσει της οποίας είχε συναφθεί το αρχικό δάνειο και τον διαχωρισμό του δανείου σε δύο τμήματα. Το κυρίως τμήμα του δανείου θα αποπληρώνεται κανονικά στην τράπεζα και το υπόλοιπο θα μεταφερθεί στο μέλλον, τοκιζόμενο ή όχι, τουλάχιστον μία δεκαετία ή δεκαπενταετία και θα επαναξιολογείται τότε κατόπιν αναδιαπραγμάτευσης με βάση την αξία του ακινήτου στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Ο υπουργός είπε ότι ήδη έχει ενημερωθεί η τρόικα και υπάρχει συζήτηση με δύο από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες η μία εκ των οποίων φαίνεται να συμφωνεί. Υπογράμμισε δε, ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας είναι δεδομένη.

Το ν/σ για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια
Σε ό,τι αφορά στο σχέδιο νόμου που κατατίθεται σήμερα στη Βουλή για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια οι ρυθμίσεις όπως είπε ο κ. Δένδιας αφορούν 180.000 επιχειρήσεις εκ των οποίων ο συντριπτικός όγκος που ωφελούνται είναι μικρές (περίπου 165.000) και περίπου 900 είναι οι πολύ μεγάλες και μεταξύ αυτών είναι και αγροτικές επιχειρήσεις. Όλες όμως, όπως σημείωσε ο υπουργός, θα έχουν μία δεύτερη ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα και διασώζονται τουλάχιστον 350.000 υφιστάμενες θέσεις εργασίας, με μακροπρόθεσμο δημοσιονομικό όφελος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από την είσπραξη μελλοντικών φόρων αλλά και την πληρωμή ασφαλιστικών εισφορών.

Σχετικά με την έγκριση του νομοθετήματος από την τρόικα, ο υπουργός ανέφερε ότι υπάρχει ήδη μία ρητή γραμμένη, επί της αρχής, κατανόηση με την τρόικα και εκτίμησε ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα, ενώ σχολίασε ότι «βρίσκεται σε σύγχυση η τρόικα» σχετικά με τα δύο νομοθετήματα του υπουργείου Ανάπτυξης και Οικονομίας. Η τιμωρητική αντίληψη για τον έντιμο οφειλέτη δεν είναι δίκαιη είπε ο υπουργός.

Η ρύθμιση
Η υποβολή αιτήματος για υπαγωγή στη ρύθμιση μπορεί να γίνει έως τις 30 Ιουνίου 2016 για οφειλές που είχαν καταστεί ληξιπρόθεσμες στις 30 Ιουνίου 2014.

Σημειώνεται ότι ο δανειολήπτης που έχει ταυτοχρόνως υποχρεώσεις προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία θα πρέπει με βάση το πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών να υπαχθεί στη ρύθμιση έως το τέλος Μαρτίου 2015. Στη περίπτωση που επιλέξει να ρυθμίσει τις οφειλές του προς τις τράπεζες μετά τον Μάρτιο του 2015, θα μπορεί να κάνει χρήση του ευεργετήματος για «κούρεμα» του 20% των οφειλών του προς τα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία, καθώς σε αυτή την περίπτωση θα προβλέπεται επανένταξή του συνδυαστικά και στη ρύθμιση του υπουργείου Οικονομικών.

Η ρύθμιση προβλέπει τη διαγραφή του 50% του συνόλου των οφειλών και μέχρι ποσού 500.000 ανά πιστωτικό ίδρυμα. Δικαίωμα υπαγωγής στη ρύθμιση που αφορά χρέη περίπου 40 δισ. ευρώ έχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή επαγγελματίες που:

- Κατά τη χρήση που έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2013 είχαν κύκλο εργασιών έως 2,5 εκατ. ευρώ.

- Δεν έχουν υποβάλει αίτηση για υπαγωγή στις διατάξεις του νόμου 3869/2010 ή έχουν εγκύρως παραιτηθεί από αυτή.

- Δεν έχουν παύσει τις εργασίες τους.

- Δεν έχουν υποβάλει αίτηση υπαγωγής στον πτωχευτικό κώδικα.

- Δεν έχουν καταδικαστεί οι φορείς των επιχειρήσεων.

Στο νομοθέτημα περιλαμβάνονται και τα χρέη της κακής Αγροτικής Τράπεζας ύψους περίπου 4 δισ. ευρώ και τα χρέη με εγγύηση Ελληνικού Δημοσίου.

Ολόκληρη η ρύθμιση για τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια.

ΕΘΝΟΣ