Χορεύοντας με την ανευθυνότητα

Της Άντας Ψαρρά

Στην Ελλάδα ποτέ δεν αφέθηκε να πεθάνει ένας απεργός πείνας. Επίσης στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε σοβαρή απεργία πείνας χωρίς ο απεργός να έχει υποστείσαφή παραβίαση δικαιωμάτων που ορίζονται από νόμους. Η πέραν του επιτρεπτού ορίου προφυλάκιση, η παραβίαση δικαιωμάτων εντός φυλακής, οι σοβαροί λόγοι υγείας, η άρνηση των συμβουλίων να χορηγήσουν τις προβλεπόμενες άδειες χωρίς βάσιμες αιτίες για την απόρριψη κ.λπ. είναι οι πιο συχνοί λόγοι που οδηγούν σε αυτήν την αυτοκαταστροφική απόφαση έναν κρατούμενο.

Σε όλες τις περιπτώσεις από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δεν αφέθηκε κανένας απεργός πείνας να πεθάνει. Στις έσχατες στιγμές γινόταν παρέμβαση από τον υπουργό Δικαιοσύνης ή ακόμα και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πλην της περίπτωσης του Χρ. Σαρτζετάκη που αρνήθηκε τη χάρη τής (λόγω συμπλήρωσης αναγκαίου χρόνου φυλάκισης) αποφυλάκισης στον Χρήστο Ρούσο (δράστη της δολοφονίας του φίλου του). Τότε μάλιστα είχε γίνει και η πρώτη συμβολική απεργία πείνας από μεγάλο μέρος δημοσιογράφων, πνευματικών ανθρώπων και ακτιβιστών. Αυτή η ενέργεια έδωσε τότε και το κουράγιο να παραδώσει σε αυτούς τη σκυτάλη ο Χρ. Ρούσος ένα βήμα πριν από τον θάνατο και να σταματήσει την απεργία.

Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, πάντοτε την τελευταία στιγμή κάποιος αρμόδιος έπαιρνε πάνω του την ευθύνη για να βάλει τέρμα σε μια πορεία προς τον θάνατο. Τον ίδιο σεβασμό έχουν επιδείξει και σχεδόν όλοι όσοι έκαναν απεργία πείνας διαχρονικά, με αποτέλεσμα να μη γελοιοποιείται αυτή η «απόλυτη» επιλογή.

Αυτή τη φορά είναι πέρα από κάθε λογική η απόρριψη του αιτήματος των Νίκου Ρωμανού και Ηρακλή Κωστάρη. Το να πεθάνει κρατούμενος στην Ελλάδα επειδή θα κινδυνέψει το σύστημα αν εφαρμοστεί ο νόμος είναι έξω και πέρα από κάθε λογική κράτους δικαίου. Ο μεν Κωστάρης πήγαινε ανενόχλητος στα μαθήματά του έως ότου παραβιάσει την άδεια ο Ξηρός, ο δε Ρωμανός δεν έκανε τίποτα που να αποδεικνύει ότι δεν θα κάνει ορθή χρήση του μέτρου. Αντίθετα, αν έκανε τον κόπο ο εφέτης ανακριτής κ. Νικόπουλος να διαβάσει την εισαγγελική αγόρευση και την τοποθέτηση του προέδρου που τον δίκασαν, θα αντιλαμβανόταν πολύ εύκολα το πόσο είναι αδικαιολόγητοι οι φόβοι του.

Όσο για τον υπουργό Δικαιοσύνης, που θέλει να πιστέψει ότι ο Ρωμανός τρώει ή αφήνει υπονοούμενα ότι οι γονείς φταίνε και την ίδια στιγμή προσπαθεί να καταργήσει το δικό του νόμο, δεν περιποιεί και ιδιαίτερη τιμή στον εαυτό του, ούτε φυσικά τον απαλλάσσει από το μέγιστο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.

Αυτή τη στιγμή απασχολούνται δεκάδες ένοπλοι αστυνομικοί σε 24ωρη βάση για να «φυλάνε» την κοινωνία από τον Ρωμανό και το Μιχαηλίδη όπως τη φυλάγανε και από τον Κωστάρη.

Όταν γράφαμε ότι τα ΜΜΕ ήταν υπεύθυνα για τη διασπορά φόβου και τρόμου στην κοινωνία, στους δικαστές και στις διοικήσεις των φυλακών αμέσως μετά την παραβίαση της άδειας από το Χριστόδουλο Ξηρό ή για τα πάρτι στις φυλακές, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε πόσο πολύ αυτός ο τρόμος θα καθόριζε την παραπέρα πορεία των δικαιωμάτων των κρατουμένων.

Τα ίδια ΜΜΕ τώρα τάσσονται υπέρ της απόδοσης των νόμιμων δικαιωμάτων στους απεργούς πείνας με ελάχιστες εξαιρέσεις που προκρίνουν την «διά αλληλογραφίας» εκπαίδευση, μη κατανοώντας πόσο παράλογο είναι αυτό για όποιον πιστεύει ότι η παιδεία που είναι ασύμβατη με την απομόνωση μπορεί να επανεντάξει ένα κρατούμενο στον κοινωνικό ιστό.

Δεν είναι δυνατόν όμως εκείνες οι υστερικές και φοβικές αντιδράσεις των ΜΜΕ να επηρεάζουν σήμερα τους δικαστές στην απονομή δικαιοσύνης. Με τον ίδιο τρόπο που δίνονται άδειες στους ποινικούς κρατούμενους, ακόμα κι αν ορισμένοι ελάχιστοι τις παραβίασαν, με τον ίδιο τρόπο που δεν προφυλακίζονται άνθρωποι που βαρύνονται με κακουργήματα συμμετοχής σε εγκληματικές οργανώσεις (διακινητές ναρκωτικών, ένστολοι εμπλεκόμενοι σε κατάχρηση εξουσίας και χρηματισμό και λοιποί παραβάτες του νόμου), με τον ίδιο τρόπο οφείλουν οι εισαγγελείς να κρίνουν όλους τους κρατούμενους. Διαφορετικά, το δίκαιο θα το αποδίδουν τελικά τα κανάλια!

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Αναζητούν Πρόεδρο, παλεύουν για τους «180»

Ένα ανέλπιστο δώρο, στην προσπάθεια «διάσωσής» της μέσω της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, δέχθηκε η κυβέρνηση από ομάδα ανεξάρτητων βουλευτών. 

Συγκεκριμένα, οι Νίκος Τσούκαλης, Νίκη Φούντα και Θωμάς Ψύρρας, σε συνεργασία με άλλους ανεξάρτητους βουλευτές, συνέταξαν ένα κείμενο πρωτοβουλίας, ζητώντας εθνική συμφωνία και συνεννόηση για εκλογή Προέδρου, αναθεώρηση του Συντάγματος, διευθέτηση του χρέους και κατόπιν διενέργεια εθνικών εκλογών εντός του 2015, χωρίς να προσδιορίζεται ο μήνας, όπως υπεδείκνυε (για τον Μάιο) η προηγούμενη πρόταση των εφτά της ΔΗΜΑΡ. 

Τη συμφωνία τους με το προτεινόμενο πλαίσιο φέρονται να είχαν εκφράσει μέχρι αργά χθες το βράδυ, εκτός των τριών προαναφερθέντων βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, οι ανεξάρτητοι Σπύρος Λυκούδης, Γρηγόρης Ψαριανός, Βασίλης Οικονόμου, Πάρις Μουτσινάς, Χρήστος Αηδόνης, Γιάννης Κουράκος, Γιώργος Κασαπίδης, Κατερίνα Μάρκου και οι Δημήτρης Κρεμαστινός, Νίκος Σηφουνάκης και Κώστας Τριαντάφυλλος από το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο η προσπάθεια συλλογής υπογραφών ήταν σε εξέλιξη. 

Από την άλλη, το κείμενο απορρίφθηκε από αρκετούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, οι οποίοι αρνήθηκαν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και τη μνημονιακή πολιτική που ακολουθεί. 

Τέλος, συναίνεση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ζήτησε και ο πρόεδρος της Βουλής, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «είναι η ώρα των βουλευτών και όχι των κομμάτων», αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο επίσπευσης της διαδικασίας εκλογής, με ταυτόχρονο προσδιορισμό του χρόνου των πρόωρων εκλογών. 

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Η Ελεύθερη ΕΡΤ στο πλευρό του Νίκου Ρωμανού

Παιδιά και οδική ασφάλεια: Ένας χρήσιμος οδηγός για την ασφάλεια των παιδιών κατά τις μετακινήσεις τους

Σύντομες και χρήσιμες συμβουλές για τη σωστή χρήση του παιδικού καθίσματος στο αυτοκίνητο, τη συμπεριφορά των παιδιών ως πεζοί, αλλά και τη σωστή οδική συμπεριφορά των γονέων από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.

Το ξέρετε ότι η αγκαλιά σκοτώνει;

Το βάρος μας αλλάζει ανάλογα με την ταχύτητα σύγκρουσης! Σε σύγκρουση με ταχύτητα 30 χλμ/ώρα το βάρος μας γίνεται 20 φορές μεγαλύτερο, ενώ με 50χλμ/ώρα γινόμαστε 40 φορές βαρύτεροι. Ένα παιδί, δηλαδή, 15 κιλών σε ένα ατύχημα με 50χλ/ώρα ζυγίζει περίπου 600 κιλά, ενώ ένας ενήλικας 75 κιλών ζυγίζει περίπου 3 τόνους!

Αυτό σημαίνει ότι εφόσον κρατάτε στην αγκαλιά σας ένα παιδί, σε περίπτωση σύγκρουσης αυτό θα φύγει από τα χέρια σας και είναι αδύνατο να το συγκρατήσετε. Ακολούθως, θα συγκρουστεί με το κάθισμα, το παρμπρίζ ή με άλλους επιβάτες με ολέθριες τις περισσότερες φορές συνέπειες. Η ζώνη ασφαλείας και ο αερόσακος του αυτοκινήτου είναι σχεδιασμένα για άτομα άνω των 12 ετών ή του 1,50 μ. ύψους.

Σε διαφορετική περίπτωση, η χρήση τους είναι επικίνδυνη. Παιδιά κάτω των πέντε ετών απαγορεύεται να μετακινούνται σε μοτοσυκλέτες, εκτός κι αν μεταφέρονται σε ειδικό κάθισμα. Σε κάθε περίπτωση, η χρήση σωστού κράνους είναι απαραίτητη. Το εσωτερικό ενός αυτοκινήτου σταθμευμένο στον ήλιο χρειάζεται λιγότερο από 15 λεπτά προκειμένου να αναπτύξει θερμοκρασίες απειλητικές για την ζωή. Τα μισάνοιχτα παράθυρα δεν βελτιώνουν την κατάσταση. Μην αφήνετε τα παιδιά μόνα τους στο αυτοκίνητο ούτε για λίγο!

Παιδικό κάθισμα

Τα παιδιά πρέπει να είναι πάντα δεμένα στο ειδικό κάθισμα αυτοκινήτου, ακόμα κι όταν διανύουμε μικρές αποστάσεις! Μέχρι την ηλικία των 12 ετών ή μέχρι να φτάσουν το 1,5 μ. ύψος πρέπει να κάθονται στο ειδικό κάθισμα. Μέχρι τότε η ζώνη ασφαλείας είναι επικίνδυνη για το σωματότυπό τους. Μάλιστα, μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών πρέπει να κάθονται με φορά ανάποδη της κίνησης του αυτοκινήτου! Το παιδικό κάθισμα είναι το μόνο που τους προσφέρει την κατάλληλη στήριξη σε περίπτωση ατυχήματος, αλλά και την απαραίτητη άνεση στα ταξίδια τους. Επιπλέον, καλό είναι να προτιμούμε τη χρήση του συστήματος ISOFIX έναντι της ζώνης ασφαλείας, καθώς έχει αποδειχθεί ότι το 70% των καθισμάτων που ασφαλίζονται με ζώνη είναι τοποθετημένα με λάθος τρόπο και άρα αναποτελεσματικά.

Η ζώνη του καθίσματος πρέπει να βρίσκεται περίπου δύο εκατοστά ψηλότερα από τον ώμο του παιδιού, ενώ το κάθισμα δεν πρέπει να μετακινείται δεξιά-αριστερά περισσότερο από δύο εκατοστά. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, δεν πρέπει να λύνουμε τις ζώνες ασφαλείας, ούτε καν προσωρινά, και μην βγάζουμε, για κανένα λόγο, το παιδί από το παιδικό κάθισμα. Αν κλαίει, φροντίζουμε να σταματούμε το αυτοκίνητο. Πάντα πρέπει να απενεργοποιούμε τον μπροστινό αερόσακο, αν έχουμε τοποθετήσει το παιδικό κάθισμα της ομάδας Ο+ (βρεφικό κάθισμα) δίπλα στον οδηγό. Δεν εκθέτουμε το παιδί μας σε αναίτιο κίνδυνο μεταφέροντάς το στο αυτοκίνητο αγκαλιά, σε καλαθούνα ή σε πορτ μπεμπέ.

Παιδί – πεζός

Δεν επιτρέπουμε σε καμία περίπτωση στα παιδιά κάτω των οκτώ ετών να είναι μόνα τους στο δρόμο, καθώς χρειάζονται αυστηρή και συνεχή επιτήρηση. Παιδιά μεγαλύτερα των εννέα ετών, θεωρείται ότι μπορούν να κυκλοφορήσουν σε γνωστούς δρόμους μικρής κυκλοφορίας ή σε πολυσύχναστους δρόμους με πολύ καλή σήμανση, με την προϋπόθεση, βέβαια, να ακολουθούν τις σημάνσεις (φανάρια, διαβάσεις, κτλ.) Παιδιά μεγαλύτερα των 12 ετών, αλλά όχι μικρότερα, θεωρείται ότι έχουν αποκτήσει συμπεριφορά ενηλίκων και άρα μπορούν να κινηθούν με ασφάλεια στους δρόμους. Πάντα όμως από το πεζοδρόμιο, τις διαβάσεις και τα φανάρια! Τα παιδιά διδάσκονται από αυτά που κάνουμε και όχι από αυτά που λέμε. Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να τηρούν και οι ίδιοι τις συμβουλές τους!

Παιδί – οδηγός

Εφόσον το παιδί ξεκινήσει να κινείται στις οδικές αρτηρίες με ποδήλατο ή άλλο μέσο (π.χ. πατίνι) είναι απαραίτητο να έχει βασικές γνώσεις του ΚΟΚ. Προφανώς, η χρήση σωστού κράνους είναι επιβεβλημένη, όπως επίσης και η χρήση προστατευτικών αγκώνα και γονάτων, ανακλαστικών λωρίδων στα ρούχα και σωστού φωτισμού στο ποδήλατο. Απαραίτητος, επίσης, είναι ο συχνός έλεγχος (από την πλευρά των γονιών) της κατάστασης των ελαστικών και των φρένων.

Το ξέρετε ότι...

Κάθε χρόνο σκοτώνονται 2.500 άτομα από τροχαία ατυχήματα, ενώ 4.000 τραυματίζονται βαριά και 30.000 ελαφρά! Το 1/3 αυτών είναι παιδιά!

Η χρήση του κράνους και της ζώνης ασφαλείας οδηγούν σε μείωση των τραυματισμών κατά 20%, ενώ η σωστή χρήση παιδικών καθισμάτων σε μείωση κατά 70%. Μην αμελείτε να ασφαλίζετε τα παιδιά σας στο κάθισμά τους!

Το αυτοκίνητο πρέπει να διαθέτει πυροσβεστήρα, φαρμακείο, τρίγωνο και ανακλαστικό γιλέκο εύκολα προσβάσιμα. Σε περίπτωση βλάβης, φροντίστε τα παιδιά να στέκονται σε μέρος τέτοιο, ώστε να προστατεύονται από τα διερχόμενα οχήματα.

Πηγή

Μαγκιές... δαντελωτές

Του Δημήτρη Μηλάκα

Υπάρχει κράτος! Το αποδεικνύουν οι «σιδηρές» αποφάσεις για τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό. Το φανερώνει η αποφασιστικότητα των ΜΑΤ που μπορούν να δέρνουν από καθαρίστριες και περιπτεράδες μέχρι ΑμεΑ. Υπάρχει κράτος! Το υπογραμμίζει η «έτσι θέλω» διακυβέρνηση της χώ­ρας με Προεδρικά Διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις.
 
Και σε ένα τέτοιο κράτος υπάρχουν οι «μάγκες», οι οποίοι, αφού πήραν την εξουσία πουλώντας προε­κλογικά παραμύθια με την οκά (κανένα νέο μέτρο, επαναδιαπραγμάτευση κ.λπ.), θεωρούν πως μπο­ρούν να παραμείνουν στις (πρωθ)υπουργικές τους πολυθρόνες (ή στις παχυλές βουλευτικές τους αποζημιώσεις) πουλώντας αγριάδα και νταηλίκι. Το πολιτικό (και άλλο) νταηλίκι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (με το καλό ή με το άγριο) συνήθως πι­άνει αν «υπάρχει κράτος»...
 
Την προκειμένη  ελληνική περίπτωση, όμως, το κράτος έχει παραδοθεί στην τρόικα, στα τεχνι­κά κλιμάκια, στην ομάδα κρούσης του Ράιχενμπαχ και στους υπαλλήλους των δανειστών. Οι «μά­γκες» της κυβέρνησης δεν μπορούν να ορίσουν ούτε τον ΦΠΑ χωρίς τη συμφωνία των δανειστών και μένουν με την απορία: «Αφού τους τα δίνουμε όλα, γιατί μας φέρονται έτσι;».
 
Με την ίδια απορία έχει μείνει η «σιδηρά» κυβέρνησή μας και για τη στάση της Τουρκίας. Ετοι­μάζεται να υποδεχτεί τον πρωθυπουργό και κα­μιά δεκαριά υπουργούς της Τουρκίας και, αντί να απολαύσει το «καλό κλίμα», έρχεται αντιμέτωπη με την ανακοίνωση της Άγκυρας πως το τουρκικό κλιμάκιο των υπουργών μαζί με τον πρωθυπουρ­γό Νταβούτογλου, μετά το Συμβούλιο Συνεργασί­ας των Αθηνών, θα κάνει και μια βόλτα στη Θρά­κη για να αντιμετωπίσει επί τόπου τα προβλήματα των «αδελφών Τούρκων».
 
Και για να μην υπάρχει καμία παρερμηνεία για τη «σφαλιάρα» που ρίχνει, η Άγκυρα ανακοίνωσε ότι βγάζει τον στόλο της στο Βόρειο Αιγαίο και την περιοχή των Ιμίων ακριβώς τις μέρες που έρχεται εδώ το μισό τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο!
 
Τι απομένει, λοιπόν, από την «πυγμή» της κυβέρ­νησης; Ποιο είναι το μήνυμα ασφάλειας που εκ­πέμπει στην ελληνική κοινωνία; Ποια είναι η ελά­χιστη αίσθηση εμπιστοσύνης που αποπνέει; Αυτή που προκαλούν οι κλούβες των ΜΑΤ όταν περικυκλώνουν γειτονιές στο κέντρο της Αθήνας; Το γράμμα του νόμου και οι αποφάσεις που οδηγούν ένα νέο παιδί στα άκρα; Το «νόμος και τάξη» των ακροδεξιών «σταγονιδίων» που δίνουν τον τόνο στη συντηρητική παράταξη;
 
Πρόκειται για μαγκιές... δαντελωτές, με το συμπάθιο.


Πηγή

REUTERS: Η Τρόϊκα επιμένει για εξάμηνη παράταση του μνημονίου

Από μήνα έγινε τρίμηνο και απο τρίμηνο... εξάμηνο. Νέα βόμβα στη διαπραγμάτευση (;) της κυβέρνησης με τους τροϊκανούς, καθώς με αποκλειστικό δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters, προκύπτει η πρόταση των δανειστών για επέκταση του μνημονίου μέχρι τον Ιούνιο του 2015.

Από μήνα έγινε τρίμηνο και απο τρίμηνο... εξάμηνο. Νέα βόμβα στη διαπραγμάτευση (;) της κυβέρνησης με τους τροϊκανούς, καθώς με αποκλειστικό δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters, προμνηκύπτει η πρόταση των δανειστών για επέκταση του μνημονίου μέχρι τον Ιούνιο του 2015.

Ουσιαστικά, στο αποκλειστικό δημοσίευμα του Reuters, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας με την έναρξη των εργασιών του Euroworking Group, η Τρόικα δίνει τη χαριστική βολή στην κυβέρνηση Σαμαρά. Και αυτό, διότι στην πρόταση της ελληνικής πλευράς να πάρει τα όποια μέτρα προτείνονται τον Ιούνιο του 2015 και μόνο εφόσον δεν έχουν εκπληρωθει οι στόχοι, οι δανειστές απαντούν με επέκταση του μνημονίου, ώστε να είναι απόλυτος ο έλεγχός τους στην Ελλάδα.

Και αν κάτι τέτοιο επαληθευτεί στο Eurogroup της Δευτέρας με το επίσημο έγγραφο των δανειστών, τότε εύκολα γίνεται αντιληπτό πως οι προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να πείσει πως «διαπραγματεύεται και... αντιστέκεται» θα πέσουν πανηγυρικά στο κενό και οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες, με τη χώρα να οδηγείται σε πρόωρες εκλογές.

Πηγή
 

Το Εκλογικό καλεντάρι της Ευρώπης

Της Παναγιώτας Μπλέτα*

Κοινοβουλευτικές εκλογές έχουμε το 2015 σε Μ. Βρετανία, Πορτογαλία και Ισπανία και είναι επίσης πολύ πιθανό να δούμε εκλογές και στην Ελλάδα. Υπάρχουν ακόμα αυτοδιοικητικές εκλογές σε Ιταλία και Ισπανία.

Η Credit Suisse αξιολογεί ως άκρως ανατρεπτικές τις κάλπες που θα στηθούν το επόμενο διάστημα στην Ευρώπη, καθώς θα ανατρέψουν τα κατά τόπους πολιτικά κατεστημένα.

Η έκθεση εκτιμά ότι παρά την προβαλλόμενη σε αυτές τις χώρες αισιοδοξία και τα νούμερα που «ευημερούν», οι λαοί εξακολουθούν να βιώνουν τις ισχυρές συνέπειες της κρίσης και της ευρωπαϊκής πολιτικής της λιτότητας.

Η άνοδος κινημάτων και κομμάτων που χαρακτηρίζονται ως «μη-κυρίαρχα», αλλά διεκδικούν επάξια όμως την εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι Podemos στην Ισπανία, αλλά και το ιταλικό Κίνημα 5 Αστέρων (Μπέπε Γκρίλο) στη Ιταλία, μέλλει να αλλάξουν εξ ολοκλήρου όχι μόνο το εθνικό σκηνικό, αλλά και συνολικά το ευρωπαικό σκηνικό, καθώς αντιμάχονται σθεναρά την ισχύουσα κεντρική πολιτική της παρακμάζουσας Ευρωπαικής Ένωσης.

Η αποδυνάμωση του εθνικού κύρους των χωρών, που έχει προέλθει από την ανεξέλεγκτη παρεμβατικότητα της Ευρωπαικής Ένωσης στα οικονομικά πράγματα της κάθε χώρας, χωρίς να έχει θεσπιστεί ενιαία δημοσιονομική πολιτική στην Ευρώπη, έχει οδηγήσει σε ουσιώδη μείωση της υποστήριξης των κυρίαρχων κομμάτων και δημιούργησε χώρο σε νέα κόμματα και κινήματα τα οποία διεκδικούν να ριζοσπαστικοποιήσουν τις παρωχημένες στρατηγικές ανάπτυξης που επιβάλλονται σήμερα από την «Ενωμένη» Ευρώπη.

Η έκθεση της Credit Suisse, προσπαθεί στην συνέχεια να μας πείσει ότι η άνοδος αυτών των κομμάτων /κινημάτων θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως επικίνδυνη εξέλιξη, διότι πλήττει την «πολιτική σταθερότητα» στα Ευρωπαικά πράγματα. Και λέω ότι προσπαθεί να μας πείσει, διότι εκφράζει άποψη για μια «πολιτική σταθερότητα», η οποία δεν υφίσταται…

Ουσιαστικά δηλαδή η έκθεση, ενώ παρουσιάζει τα αποτελέσματα των πολιτικών λιτότητας και καταγράφει τις πολιτικές τάσεις αρκετών χωρών μελών της «Ενωμένης» Ευρώπης, προσπαθεί να χειραγωγήσει τον κόσμο με κινδυνολογίες, προκειμένου να υπηρετήσει σωστά το σύστημα το οποίο την συντηρεί.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ της επέβαλαν, πρόσφατα, πρόστιμο ύψους 2,6 δις δολαρίων, όταν διαπιστώθηκε ότι διευκόλυνε Αμερικανούς πελάτες της να αποκρύψουν μεγάλα χρηματικά ποσά, μέσω της σύστασης off shore εταιριών…

Η Credit Suisse αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα διαβρωμένων χρηματοπιστωτικών φορέων, με ισχύ, που επιχειρούν να πατρονάρουν το μέλλον των λαών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την δική τους επιβίωση, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της επιβίωσης της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

  

*Η Παναγιώτα Μπέτα είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη:
ΜΒΑ - Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology
BSc Marketing-Management - Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York
Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε:...

 Πηγή

Βαρύτατες κατηγορίες εναντίον 16 ατόμων για τους στημένους ποδοσφαιρικούς αγώνες

Οι διώξεις ασκήθηκαν εναντίον μεγαλοπαράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, άλλων παραγόντων, στελεχών της ΕΠΟ και εν ενέργεια διαιτητών, που εμπλέκονται στην υπόθεση με τους στημένους αγώνες

 Βαρύτατες ποινικές διώξεις για την υπόθεση με τους στημένους αγώνες και τους εξαγορασμένους διαιτητές άσκησε η Εισαγγελία της Αθηνάς κατά 16 ατόμων.

Οι διώξεις αφορούν συγκρότηση, ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, απάτη σε βαθμό κακουργήματος, απόπειρα εκβίασης, δωροληψίες και δωροδοκίες με βάση τον αθλητικό νόμο.

Οι διώξεις ασκήθηκαν εναντίον μεγαλοπαράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, άλλων παραγόντων, στελεχών της ΕΠΟ και εν ενέργεια διαιτητών, που εμπλέκονται στην υπόθεση με τους στημένους αγώνες. Εξ αυτών, οι επτά, κατά το εισαγγελικό πόρισμα συγκροτούν την εγκληματική οργάνωση.

Σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα, που διεξήγαγε την ερευνά που απαριθμεί 173 σελίδες, στο ελληνικό ποδόσφαιρο δρούσε οργανωμένη εγκληματική οργάνωση η οποία «έστηνε» διαιτητές αλλά και αγώνες. 

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, όπως αναφέρεται στο πόρισμα, την αλλοίωση του αποτελέσματος σε συγκεκριμένους αγώνες και την εξαπάτηση του φίλαθλου κοινού που έπαιζε ποδοσφαιρικά στοιχήματα, καθώς και την αποκομιδή τεράστιων χρηματικών ποσών ως κέρδη. 

Στο πόρισμα επί μακρόν αναφέρονται εκβιαστικές κινήσεις και άλλες παράνομες ενέργειες που χρησιμοποιούσε η εγκληματική οργάνωση για να εξαναγκάσει διαιτητές να στήσουν ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Ενδεικτική είναι η περίπτωση του διαιτητή Πέτρου Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα, του οποίου ανατινάχτηκε ο φούρνος που κατείχε, γιατί δεν δέχτηκε να υπακούσει στις εντολές της οργανωμένης συμμορίας. 

Όπως αναφέρεται στο πόρισμα Κορέα, η εγκληματική οργάνωση έδρασε από το 2011 έως το τέλος του 2013, στήνοντας αγώνες. 

Η δικογραφία που έχει σχηματιστεί θα ανατεθεί σε ειδικό ανακριτή διαφθοράς, λόγω της εμπλοκής στελεχών της ΕΠΟ.

Πηγή 

Κάποιος ύποπτος

Του Γιάννη Μακριδάκη

Μια ανησυχία έπεσε ξαφνικά μέσα στο λεωφορείο. Σούρουπο ήταν, στην γραμμή 78, από Αριστοτέλους είχα επιβιβαστεί με κατεύθυνση προς το αερδρόμιο και μόλις οι πόρτες έκλεισαν και το όχημα συνέχισε την πορεία του ξεκίνησε ένας αναβρασμός στον διάδρομο, κοντά στην δεύτερη πόρτα και προς τα εμπρός.

Είχα σταθεί και στηριζόμουν επί της φυσαρμόνικας του λεωφορείου, πιο πίσω και κάπως μακριά δηλαδή από τα γεγονότα και δεν είχα σαφή εικόνα του τι ακριβώς συνέβαινε, ώσπου πήρε το αυτί μου την λέξη "ύποπτος" να ξεχωρίζει ανάμεσα από τα μπερδεμένα και ανήσυχα λόγια των επιβατών αλλά και του οδηγού, ο οποίος κάτι φώναζε κι αυτός μέσα από το κουβούκλιο.

Η περιέργειά μου μεγάλωσε όταν σχεδόν ταυτόχρονα αντιλήφθηκα όλους τους επιβάτες του μπροστινού μέρους να ψαχουλεύουν τις τσέπες τους και να ψάχνουν τις τσάντες τους, ικανοποιήθηκε όμως σύντομα και έδωσε την θέση της σε συναίσθημα απροσδιόριστο, μάλλον ντροπής και αγανάκτησης μαζί για την κατάντια μας ως κοινωνία, όταν ακούστηκε πλέον καθαρά η φωνή του οδηγού και κατόπιν οι φωνές κάποιων κυριών, οι οποίες με υπερβάλλοντα ζήλο προωθούσαν προς το πίσω μέρος του οχήματος το μήνυμα και την σύσταση να ψαχτούμε όλοι, μη τυχόν μας λείπει οτιδήποτε από τις τσέπες και τις τσάντες μας διότι, όπως ακριβώς έλεγαν, εντός του λεωφορείου υπήρχε κάποιος ύποπτος!
Έτσι ακριβώς φώναζαν:

Ψάξτε τις τσέπες και τα πράγματά σας διότι υπάρχει κάποιος ύποτπος μέσα στο λεωφορείο!

Σε λίγο το έκαναν ακόμη πιο δραματικό το διάγγελμά τους:
Ψαχτείτε γρήγορα προτού να φτάσουμε στην στάση, για να ξέρει ο οδηγός, να μην ανοίξει τις πόρτες αν σας λείπει το πορτοφόλι, ψαχτείτε, κυρίως εκεί πίσω, ακούτε όλοι, από εκεί μπήκε ο ύποπτος και ήρθε προς τα εμπρός!!!

Νόμιζα ότι ζω σε ταινία, δεν πίστευα στα αυτιά μου και ώσπου να συνειδητοποιήσω τι ακούω και τι ακριβώς εκτυλίσσεται εντός του λεωφορείου, φτάσαμε στην επόμενη στάση δίχως να αναφερθεί κλοπή από κανέναν, άνοιξαν τότε οι πόρτες και οι ίδιοι επιβάτες που τόσην ώρα κραύγαζαν περί του "κάποιου ύποπτου", άρχισαν να διαδίδουν ανακουφισμένοι ότι όλα πλέον ήταν εντάξει μέσα στο λεωφορείο και ότι μπορούσαμε εφεξής να ηρεμήσουμε διότι ο ύποπτος είχε μόλις κατέβει, σάλπισαν δε προς όλους εμάς τους υπόλοιπους λήξη συναγερμού.

Ξεκίνησε τότε η επικοινωνία μεταξύ των αποξενωμένων έως εκείνη την στιγμή επιβατών. Εμένα μια μέρα μου έσκισε κάποιος με ξυράφι την τσάντα αλλά τον έπιασα, είπε η διπλανή μου στην διπλανή της, αυτοί είναι ταχυδαχτυλουργοί, μπορεί να σου πάρουν το πορτοφόλι από την τσέπη χωρίς να νιώσεις το παραμικρό, είπε και ο απέναντι στον διπλανό του καθώς έχωνε το χέρι του στη μέσα τσέπη του σακακιού, ψάξου κι εσύ καλά, του συνέστησε.

Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου δεν είχα συνέλθει από όλο αυτό το απίστευτο περιστατικό που βίωσα. Κι ακόμη δε μπορώ να συνειδητοποιήσω όλο το φάσμα των σημαινόντων του για την κοινωνική μας συμπεριφορά, ούτε μπορώ να του προσδώσω κάποιους χαρακτηρισμούς επαρκείς. Δεν το χωράει με λίγα λόγια ο νους μου, με υπερβαίνει.

Είδα ανθρώπους αγνώστους μεταξύ τους, να συνασπίζονται ξαφνικά ενάντια σε κάποιον, επίσης άγνωστον ως πρόσωπο αλλά και ως παρουσία, ευρισκόμενο δήθεν κάπου ανάμεσά τους, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από κάποιους εξ αυτών, των μεταξύ τους αγνώστων, ως "ύποπτος". Κανείς δεν γνώριζε κανέναν, κανείς δεν γνώριζε ποιος αναγνώρισε ή χαρακτήρισε τον άγνωστο "ύποπτο", κανείς δεν γνώριζε πού ακριβώς βρισκόταν ο άγνωστος "ύποπτος" αλλά όλοι ένιωσαν υποψήφια θύματά του και αμύνθηκαν, κάποιοι θέλησαν να ενημερώσουν και τους άλλους, δημιούργησαν φημολογία ταχύτατα εξαπλούμενη και ατμόσφαιρα συναγερμού και πανικού, κατόπιν δε όλοι μαζί υπάκουσαν πάλι στους αγνώστους τους, οι οποίοι σφύριξαν λήξη του συναγερμού.

Ομαδική παράνοια; Ίσως. Δείχνει όμως πολύ καλά αν μη τι άλλο, τον φόβο και τον τρόμο, την ανασφάλεια, το άγχος και την καχυποψία των σύγχρονων ανθρώπων αλλά ταυτόχρονα και το πόσο εύκολα ποδηγετούνται, εξουσιάζονται, θυματοποιούνται, αποδίδουν χαρακτηρισμούς και κατηγορίες, δεν ξέρω τι άλλο να πω, σκέφτομαι ότι το περιστατικό αξίζει να μελετηθεί από κοινωνιολόγους αλλά και ανθρωπολόγους.

Το μόνο που μπορώ με βεβαιότητα να συμπεράνω είναι ότι αποτελεί σαφή ένδειξη του πλήρους εκφασισμού της κοινωνίας, του κανιβαλισμού, της παρακμής και της απύθμενης κατάντιας μας.

Πηγή

Στη Βουλγαρία έγινε... δεξιοκεντροαριστεροακροδεξιά κυβέρνηση

Του Γιώργου Δελατίκ*

Πραγματικό... «τσίρκο» είναι η κυβέρνηση που συγκρότησε ο και παλιότερα πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ, μπράβος της νύχτας και σωματοφύλακας πολιτικών προσωπικοτήτων, όταν δούλευε! Ο Μπορίσοφ έφτιαξε μια κυβέρνηση συνασπισμού του δικού του, δεξιού κόμματος (Κόμμα για μια Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας - GERB από το ακρωνύμιό του στα Βουλγάρικα) και ενός συνονθυλεύματος δεξιών και κεντροδεξιών κομματιδίων που συσπειρώθηκαν κάτω από μια ενιαία πολιτική ομπρέλα εκλογικής χρήσης και πήραν το όνομα Μεταρρυθμιστικό Μπλοκ. Μέχρις εδώ όλα φυσιολογικά. Η βουλγαρική βουλή, όμως, έχει 240 βουλευτές, άρα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία διασφαλίζεται τουλάχιστον με 121 βουλευτές. Το GERB, το κύριο κόμμα της βουλγαρικής Δεξιάς, στις εκλογές της 5ης Οκτωβρίου 2014 πήρε μόνο 84 βουλευτές, αποσπώντας περίπου 33% των ψήφων. Προστιθέμενοι σε αυτούς οι 23 βουλευτές του Μεταρρυθμιστικού Μπλοκ (το οποίο πήρε γύρω στο 9%) κάνουν 107, πολύ μακριά από τους 121. Τον μαγικό αυτόν αριθμό δεν τον φτάνει η κυβέρνηση του Παρβάνοφ ούτε με τους 11 βουλευτές του σοσιαλιστή τέως προέδρου της δημοκρατίας Γκεόργκι Παρβάνοφ, ο οποίος αποσχίστηκε από τους Βούλγαρους σοσιαλιστές και προσκολλήθηκε στην.. Δεξιά του Μπορίσοφ, την κυβέρνηση του οποίου μάλιστα στηρίζει... αφιλοκερδώς, χωρίς να πάρει ο ίδιος ο Παρβάνοφ ούτε καν κάποιο σημαντικό υπουργείο! Ποιος ξέρει ποιες σκοτεινές πτυχές της ζωής του Παρβάνοφ ξέρει ο Μπορίσοφ, ίσως... Οι βουλευτές μέχρι τώρα έχουν φτάσει τους 118, εξακολουθώντας να υστερούν από τους 121. Ο Μπορίσοφ δεν δίστασε. Στράφηκε προς το Πατριωτικό Μέτωπο, ένα υστερικά ακροδεξιό νεφέλωμα κομματιδίων, οργανώσεων και προσωπικοτήτων, το οποίο πήρε στις εκλογές 19 βουλευτές.

Ο αριθμός αυτός λύνει το πρόβλημα του Μπορίσοφ, ακόμη και αν φύγει ο Παρβάνοφ. Οι θέσεις, όμως, του Πατριωτικού Μετώπου είναι άσ' τα να πάνε! Απαγόρευση χρήσης της τουρκικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας της τουρκικής μειονότητας της Βουλγαρίας, καταναγκαστική εργασία (!) για τους γονείς των παιδιών που δεν μιλούν Βουλγαρικά όταν φτάνουν στην ηλικία που πρέπει να πάνε σχολείο, στάθμευση συστοιχιών πυραύλων στα βουλγαρο-τουρκικά σύνορα και εν γένει μέτρα αναγκαστικού εκβουλγαρισμού της τουρκικής μειονότητας της Βουλγαρίας, η οποία αριθμεί περί το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας! Ο Μπορίσοφ δεν έδωσε υπουργεία στους ακροδεξιούς, εξαγόρασε το Πατριωτικό Μέτωπο μέχρι στιγμής μόνο με χρήματα και αυτήν την τακτική σκοπεύει να συνεχίσει. Ακόμη και η ΕΕ τον πιέζει προς την κατεύθυνση της μη υπουργοποίησης ακροδεξιών βουλευτών. Τώρα, βέβαια, το γεγονός ότι ο «σοσιαλιστής» Παρβάνοφ, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Βουλγαρίας, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργάζεται με πολιτικά υποκείμενα σαν αυτά του Πατριωτικού μετώπου, αποδεικνύει την πλήρη εξαχρείωση του πολιτικού κόσμου και της πολιτικής ηγεσίας της Βουλγαρίας.

Οποιος Βούλγαρος πολιτικός έχει υπηρετήσει ποτέ σε κυβερνητικό ή κρατικό αξίωμα, αδίστακτα φτιάχνει δικό του κόμμα και προσπαθεί να προσκολληθεί σε κάποια από τις επόμενες κυβερνήσεις, μόλις χάσει την ηγετική θέση του στο δικό του αρχικό κόμμα! Ετσι π.χ. η πρώην επίτροπος της Βουλγαρίας στην Κομισιόν Μεγκλένα Κούνεβα προσχώρησε στο Μεταρρυθμιστικό Μπλοκ και έγινε λόγω της αναγνωρισιμότητάς της στην Ευρώπη... αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Μπόικο Μπορίσοφ. Αλλά και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας από το 2005 έως το 2009 επί κυβέρνησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Ιβάιλο Καλφίν, όχι μόνο προσχώρησε στο κόμμα του Παρβάνοφ, αλλά επιπροσθέτως τον έκανε κι αυτόν... αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ο Μπορίσοφ! Ο λόγος; Επειδή τα πάει καλά με τον Γερμανό πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς!!! Τέσσερις αντιπροέδρους (!) έχει κάνει στην κυβέρνησή του ο Μπορίσοφ για να εξαγοράσει πολιτικά την υποστήριξη των απίθανων τύπων που μεσουρανούν, δύουν ή ανατέλλουν στο πολιτικό στερέωμα της γειτονικής χώρας.

Αυτό το κυβερνητικό «τσίρκο» της Βουλγαρίας δεν έχει φυσικά την παραμικρή πολιτική συνοχή, πόσω μάλλον ιδεολογική κατεύθυνση. Δεν είναι, όμως, και απολύτως βέβαιο ότι θα καταρρεύσει τάχιστα. Το μοναδικό συνδετικό στοιχείο που υπάρχει ανάμεσα στα κόμματα που συναπαρτίζουν ή στηρίζουν την κυβέρνηση Μπορίσοφ είναι η κοινή τους επιθυμία να μην κάνουν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, επειδή είναι βέβαιο ότι στην περίπτωση αυτή ακόμα και οι... μισοί (!) από τους σημερινούς βουλευτές ενδέχεται να μην επανεκλεγούν. Σίγουρα οι Βούλγαροι ψηφοφόροι θα τους «φτύσουν» και θα αλλάξουν ριζικά τον κομματικό συσχετισμό δυνάμεων. Κάθε φορά που γίνονται εκλογές στη Βουλγαρία, οι δυστυχείς Βούλγαροι ψηφοφόροι εκφράζουν την αηδία τους για το κόμμα που τους κυβέρνησε ρίχνοντάς το από την εξουσία! Δυστυχώς, ούτε αυτό βελτιώνει μέχρι στιγμής την κατάσταση στη χώρα τους. Ισως στο μέλλον...

*Δημοσιεύθηκεστο ΕΘΝΟΣ στις 04/12/2014

Κάτι ψήνεται (και μυρίζει άσχημα)

Του Στάθη*

«Ο θαυμαστός κύριος Ρίπλεϋ» (υποδυόταν άλλους κι έκανε φόνους).Ο θαυμαστός κύριος Σταύρος Θεοδωράκης, υποδύεται μόνον τον εαυτόν του και δεν κάνει φόνους (αν εξαιρέσουμε τη σεμνότητα, τη λογική και την επίγνωση). Παρά ταύτα παραμένει

θαυμαστός, διότι όταν δεν ομιλεί σε πρώτο πρόσωπο («θα σώσω») για τα κατορθώματά του, τα αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο («ο Σταύρος Θεοδωράκης θα σώσει»), στο πρόσωπο της μεγαλοπρέπειας, σαν να ’ναι ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ο ραψωδός του κ. Σταύρου Θεοδωράκη!

«Ψωνίσαμε από σβέρκο» που έλεγε κι ο πατέρας μου, όχι για τα ψώνια αλλά για αυτούς που ψωνίζουν (απ’ τα «ψώνια») κατιμά.

Είπα «κατιμάς» και θυμήθηκα Χρυσή Αυγή, συνεπώς Μπαλτάκος. Μετά την «Ελιά», το «Ποτάμι», οι «Ρίζες». Αντε, με το καλό και στις βρούβες.

Είπα βρούβες και θυμήθηκα τις στέπες, τις τούνδρες και τις ερήμους (άτιμο πράγμα οι συνειρμοί). Στην έρημο της Κεντροαριστεράς πλανάται ο κ.Λυκούδης κι όλο και λιγότερο ακούει και ο ίδιος την ηχώ της φωνής του,κακούργα Ελλάδα, ω χώρα εσύ των πάνελ και των καναπέδων, δεν εκτιμάς πρόσωπα, δες την κυρία Θεοδώρα Τζάκρη! Δυο μνημόνια ψήφισε με το «πιστόλι στον κρόταφο», αλλά δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Οπως και να ’χει όμως, «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα» και ποιοι είμεθα εμείς που θα εμποδίσουμε την κυρία Τζάκρη να πουλήσει τις πανάκριβες τσάντες της, να μοιράσει τα πανάκριβα ιμάτιά της στους πτωχούς και να εξασφαλίσει έτσι μια έδρα στο πάνθεον του Σοσιαλισμού - δεν θα έλεγα στο πλάι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, αλλά στο πλάι της συνιστώσας Ρόζας οπωσδήποτε.

Οχι επειδή είμαι κατά των πλουσίων που είναι αριστεροί. (Αντιθέτως, τους υπολήπτομαι ακόμα περισσότερο για το ηθικόν της στράτευσής τους.) Ούτε γνωρίζω, άλλωστε, αν η κυρία Τζάκρη είναι πλούσια και σε κάτι άλλο εκτός απ’ τις τσάντες της, γνωρίζω όμως ότι είναι πλούσια σε ιδέες, σε αισθήματα, σε ταλέντα. Δεν μπορώ να φαντασθώ διαδήλωση χωρίς τη Θεοδώρα (όπα! αρχίσαμε τις οικειότητες) να λιώνει τις πανάκριβες γόβες της στην καυτή άσφαλτο των οδοφραγμάτων. Εχουν να φάνε τσαντιές τα ΜΑΤ που θα πάνε σύννεφο! (δακρυγόνων) - αλονζανφαντελατζακρί!..

Είπα ΜΑΤ και θυμήθηκα τα ΜΑΤ που έχει μέσα στο μυαλό του ο κ.Σαμαράς. Διμοιρία Μπαλτάκος, Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Καρατζαφέρης (άσ’ τον αυτόν, κάηκε), Βενιζέλος, Κουβέλης (άσ’ τον αυτόν, ανένηψε), Ντινόπουλος, Γιακουμάτος και τ’ άλλα τα παιδιά. Διότι μόνον όταν έχεις ΜΑΤ μέσα στο μυαλό σου φέρεσαι όπως η κυβέρνηση, η κυρίαρχη προπαγάνδα και οι αντιδραστικοί θύλακοι μέσα στη Δικαιοσύνη, απέναντι στον νεαρό Ρωμανό.

Η χαρά του σωφρονιστικού συστήματος (αν φιλοδοξούσε να μοιάζει με κάτι τέτοιο) θα έπρεπε να είναι η προσπάθεια οποιουδήποτε κρατούμενου, για οποιονδήποτε λόγο, να μορφωθεί. Αντί επιβράβευσης, ο νεαρός Ρωμανός υφίσταται προληπτική καταστολή. Του γίνεται δίκη προθέσεων, ότι αν πάρει εκπαιδευτική άδεια, θα την κοπανήσει. Και η εκτίμηση για αυτό το ενδεχόμενο βασίζεται στο προηγούμενο Ξηρού! - σκαστή συλλογική ευθύνη δηλαδή.

Αντε, με το καλό να επιστρέψουμε και στην καύση των μαγισσών, τη σύλληψη των συγγενών τους και τον εξορκισμό ανά τας οδούς και τας ρύμας κάθε πνεύματος πονηρού και ακάθαρτου.

Dura lex, sed lex σου λένε αυτοί που αρέσκονται να πλένουν τα χέρια τους με το νερό που τρέχει δίπλα στο αίμα του διπλανού τους. Δεν πρόκειται για σκληρό νόμο, αλλά για dura ερμηνεία του νόμου. Που αντικατοπτρίζει τη συντηρητική, την αντιδραστική στροφή στην κορυφή του συστήματος, αλλά και στους μηχανισμούς που το υποστηρίζουν - ουδέποτε άλλοτε η προπαγάνδα μέσω των συστημικών ΜΜΕ υπήρξε τόσον ακροδεξιά, τόσον αντιδραστική, βίαιη και τρομοκρατική.

Κι αυτό είναι λογικό επακόλουθο της ασκούμενης πολιτικής. Ουδέποτε άλλοτε μετά την κατοχή ασκήθηκε τέτοια ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική, απ’ όσον επί «εκσυγχρονιστών», δεξιών (λαϊκών και νεοφιλελεύθερων) και μνημονίων.

Αυτός ο χρυσαυγιτισμός στον δημόσιο λόγο και στις πολιτικές συμπεριφορές απεικονίζει την παρακμή στην οποία οδηγήθηκε η χώρα απ’ τον μονοκομματικό δικομματισμό καθώς και το χρήσιμον του εξευτελισμού. Διότι όσον πιο ευτελής είναι κάποιος, τόσον πιο πολύ «ακούγεται» (λόγου χάριν ο κ. Γεωργιάδής), και όσον πιο πολύ εξευτελίζει κάποιος τη χώρα, το Σύνταγμα, τους ανθρώπους και τους θεσμούς, τόσον πιο πολύτιμος σμπίρος της Διαπλοκής και των Επικυρίαρχων γίνεται.

Είναι η εποχή των εμπρηστών και των παραχαρακτών της Ιστορίας. Εκείνων που γιορτάζουν στον Μελιγαλά, τιμώντας τους συνεργάτες των Ναζί - ή μήπως δεν ανήκουν σ’ αυτήν την ορδή οι ακροδεξιοί Ηρακλείς του κ. Σαμαρά; Ή μήπως ο ίδιος ο κ. Σαμαράς δεν είναι ο πρώτος που επανεισήγαγε στην τρέχουσα πολιτική τη θεωρία των δύο άκρων; Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα ΜΑΤ στα μυαλά και τα μυαλά στα κάγκελα, δεν είναι κάτι το παράδοξο - παράδοξο όμως θα ήταν να μην είναι όλα αυτά επικίνδυνα...

ΥΓ.: Για τον νεαρό Ρωμανό. Ακόμα και στις ταινίες του Χόλιγουντ, εκείνος που υπογράφει, εκείνος που δουλώνει, εκείνος που καρφώνει γίνεται μπαίγνιο και ρεζίλης. Ενας νεαρός 20 χρονών μπορεί να κάνει λάθος, αλλά να ευνουχίσει ο ίδιος τον τσαμπουκά του -αν υποχρεωθεί σε κάτι τέτοιο- είναι δικό μας το άγος.

Και κάτι ακόμα. Απ’ την άλλη πλευρά. Οταν εμείς οι αριστεροί απαιτούμε απ’ το σωφρονιστικό σύστημα να ’ναι αντάξιο της ιδρυτικής έστω αντίληψης των αστικών δημοκρατιών, να μην ξεχνάμε το «δικό μας» σωφρονιστικό σύστημα έτσι όπως εφαρμόσθηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Και, γεμάτοι τύψεις, αλλά και καλές ελπίδες ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί ποτέ, ας ανάβουμε ένα κεράκι για τις χαμένες και τις βασανισμένες ψυχές...

Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ

Από το enikos.gr

Τη νέα μείωση στις συντάξεις επιβεβαίωσε ο Βρούτσης

Το νέο κούρεμα στις συντάξεις επιβεβαίωσε – εμμέσως πλην σαφώς – ο υπουργός Εργασίας Ι. Βρούτσης μετά την αποκάλυψη του Α. Μητρόπουλου για το απαντητικό email της ελληνικής πλευράς προς την Τρόϊκα.
 
Ειδικότερα, ο κ. Βρούτσης επιβεβαίωσε επί της ουσίας ότι όσοι βρίσκονται στο ασφαλιστικό μεταίχμιο των 15 έως 20 ετών θα λάβουν ανταποδοτική σύνταξη και όχι την κανονική.
 
 «Για τις συντάξεις» τόνισε «από τα 15 και κάτω δεν δινόντουσαν ποτέ συντάξεις, με εξαιρέσεις ειδικές, τις οποίες δεν θα ακουμπήσουμε. Δεν αλλάζει τίποτα. Για τα 15 έως 20 αυτό που προβλέπουμε, είναι όπως γίνεται με μία αναλογιστική δικαιοσύνη και για να στηριχθεί το σύστημα, να διασφαλίσουμε αυτούς οι οποίοι παίρνουν μια σύνταξη, θα δώσουμε ανταποδοτική σύνταξη στα 15 έως 20 και στα 20 και πάνω θα πάρουν την κανονική σύνταξη όπως προβλέπεται. Για ποιους, όμως; Για αυτούς που θα πάρουν σύνταξη το 2040 και μετά. Αυτή είναι η αλήθεια».
 
Η τοποθέτηση αυτή προκάλεσε πολιτική αντιπαράθεση:
 
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗΣ: Δυστυχώς με την τοποθέτηση του ο Υπουργός Εργασίας επιβεβαίωσε, πλήρως, όσα αναφέρονται στη σελίδα 31, επιβεβαίωσε την επιστολή, που έστειλε κ. Χαρδούβελης, εκ μέρους της Κυβέρνησης, στην τρόικα, δηλαδή ότι αυστηροποιούνται οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, για να πάρει κάποιος την κατώτερη σύνταξη, από τα 15 στα 20 χρόνια και δεύτερον, ότι καταργούνται όλες οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μέχρι τα 62, που αφορούσαν εργαζόμενες γυναίκες - μητέρες, που αφορούσαν εργαζόμενους στα βαριά και ανθυγιεινά και άτομα με αναπηρία. Δυστυχώς, οι δύο αυτές βασικές κατευθύνσεις, οι οποίες φαίνονται από αυτό το έγγραφο του κ. Χαρδούβελη προς την τρόικα, επιβεβαιώθηκαν πλήρως.
 
Ι. ΒΡΟΥΤΣΗΣ (Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας): Κύριε Στρατούλη, το είπα και πριν, όσες κινητοποιήσεις και να κάνετε, όσο κόσμο και να καλέσετε σε συγκεντρώσεις, λεφτά δεν δίνονται στις συντάξεις. Επειδή είστε η δύναμη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που λέτε ότι αύριο θα είστε κυβέρνηση, θα σας κάνω απλώς μια παρατήρηση, όσο μου επιτρέπετε. Περισσότερη σοβαρότητα. Σοβαρότητα, διότι αυτά που λέτε δεν ευσταθούν.
 
Δ. ΣΤΡΑΤΟΥΛΗΣ: Εδώ μιλάμε πολιτικά, εγώ σας έκρινα πολιτικά. Δεν σας είπα, εάν μιλάτε σοβαρά ή δεν μιλάτε σοβαρά. Θεωρούσα ότι μιλούσατε σοβαρά και σας έκρινα και εγώ σοβαρά, τα άλλα νομίζω ότι δεν αφορούν το επίπεδο της συζήτησης, την οποία κάναμε.
 
Ι. ΒΡΟΥΤΣΗΣ (Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας): Η έννοια του σοβαρότητας έχει να κάνει με την παράθεση των στοιχείων και των υποθέσεων, δεν αφορά το πρόσωπο. Επιτρέψτε μου να σας πω, ότι κάνατε μια σειρά από παραδοχές, στο κλείσιμο της ομιλίας σας, ανοίξατε όλα τα ζητήματα του ασφαλιστικού, για ανάπηρους, για ειδικά καθεστώτα εργαζομένων, τα οποία δεν πρόκειται να θιχτούν από τα 15 στα 20 χρόνια.    



Λευτέρης Γαλανός για ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
 
 

Ο Γιώργος Τράγκας στα νύχια των ΑΤΜ

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Περνάει δύσκολες στιγμές ο Γιώργος Τράγκας. Με το που κλείνει τα μάτια του το βράδυ, βλέπει όνειρο ότι βγαίνει στους δρόμους και ψάχνει ΑΤΜ για να βγάλει μετρητά. Πάει στην Εθνική, κλειστό το ΑΤΜ, στην Άλφα, κλειστό το ΑΤΜ, στη Γιούρομπανκ, κλειστό, στην Πειραιώς, κλειστό, στη Συνεταιριστική Χανίων, κλειστό. Τρελαίνεται ο Γιώργος, μπερδεύει το όνειρο με την πραγματικότητα, πάει πρωί - πρωί στην εκπομπή του και αρχίζει να ωρύεται σαν τον προφήτη Ιερεμία: Θα κλείσουν τα ΑΤΜ, θα κλείσουν τα ΑΤΜ, θα κλείσουν τα ΑΤΜ! Μη κάνεις έτσι, Γιώργο μου, και να κλείσουν τα ΑΤΜ, εσύ δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα. Εσύ τα λεφτά σου τα έχεις στην Ελβετία κι εκεί τα ΑΤΜ δεν κλείνουν ποτέ, τα φυλάει ο Γουλιέλμος Τέλος με το τόξο και το μήλο ανά χείρας.

Βρε τι έπαθε ο Γιώργος τώρα στα γεράματα, κατάντησε μεγάφωνο του Αντώνη Σαμαρά, της Σοφίας Βούλτεψη, της Άννης Μισέλ Ασημακοπούλου. Ό,τι λένε το βράδυ ο Αντώνης, η Σοφία και η Άννη χαμηλοφώνως, μεσοφώνως ή μεγαλοφώνως, το παίρνει κάθε πρωί το μεγάφωνο του Τράγκα και το εκτοξεύει στο στερέωμα, μέχρι φεγγάρι φτάνει η προπαγάνδα του καθεστώτος, μέχρι τους κομήτες και τους αστεροειδείς. Δεν είναι μόνο η ένταση, είναι και η διακόσμηση, τα μπινελίκια, τα αγκομαχητά, οι βρυχηθμοί, οι νοερές σφαλιάρες στον «μαλάκα λαό», που πρέπει να ψηφίσει απαξάπαντος τον Σαμαρά, για να γλιτώσει τις καταθέσεις του. Δεν τις έβαζες τις καταθέσεις, ρε «μαλάκα», στη λίστα της Λαγκάρντ, να έχεις ήσυχο το κεφαλάκι σου, όπως το έχει ο Τράγκας;

Α ρε άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα. Τον Τράγκα τον ανέβασες στα ύψη της αντιμνημονιακής μπαλαφάρας και μετά τον κατέβασες με πάταγο στην αγκαλιά της Μέρκελ. Ο Τράγκας έκανε τριετή καριέρα μολύνοντας τα μυαλά του κόσμου με ανοησίες για κατοχές, για βέρμαχτ, για πάντσερ και τον χρόνο τον τέταρτο, μόλις έσφιξαν τα γάλατα για το καθεστώς, ανακάλυψε ότι μόνο η πλήρης υποταγή στη Γερμανία μπορεί να σώσει την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και τον διαμελισμό. Συνεχίζει να τη λέει «γκιόσα», «καριόλα» και «βυζαρού» τη Μέρκελ ο Τράγκας, μόνο που πλέον η «γκιόσα» είναι η απαντοχή μας κι ο Τσίπρας που είπε ότι η Γερμανία είναι μία από τις 28 ισότιμες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδηγεί την πατρίδα στον όλεθρο.

Ουρλιάζανε επί τρία - τέσσερα χρόνια κάποιοι από τους αντιμνημονιακούς δεξιούς, λέγανε όποια εξτρεμιστική μπούρδα τους ερχόταν στο κεφάλι και τώρα που ήρθε η κρίσιμη ώρα, τώρα που ψήνεται η οριστική δέσμευση της Ελλάδας στους δανειστές, φρέναραν απότομα και έπεσαν στην στοργική αγκάλη του Σαμαρά. Είναι έτοιμοι να συκοφαντήσουν τους αντιπάλους του, είναι έτοιμοι να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι έτοιμοι για όλα. Έτοιμοι για όλα ήταν πάντα, και τότε που έβριζαν την Μέρκελ και τώρα που έγιναν Ηρακλείς του στέμματός της.

Από την ΑΥΓΗ

“Θετική Ενέργεια”: η μάστιγα της εποχής

Θετική ενέργεια: η εικονική αυτοπραγμάτωση και η νομιζόμενη άμυνα των ατόμων που βλέπουν παντού απειλές και εχθρούς, και πιστεύουν ότι τα ξορκίζουν πείθοντας τον κόσμο ότι περνάνε και νιώθουν τέλεια. Κάτι σαν το ‘είμαι καλά, περνάω μια χαρά, θέλω να του πεις ψέματα’ της Πέγκυς Ζήνα. Όλα είναι εντάξει επειδή έτσι αποφάσισαν να δηλώσουν. Και γύρω γύρω πέφτουν βόμβες και μαχαιρώματα. Από συναισθηματικό καταφύγιο, το δόγμα της θετικής ενέργειας έχει εξελιχθεί σε ολόκληρο σύστημα σκέψης και αντίληψης, που ασυλλόγιστα εξωραΐζει και την πιο σκατένια πτυχή των πραγμάτων, προς όφελος της νηπιακής ψυχολογίας του εκάστοτε θιασώτη της.

Για κάποιους ανθρώπους είναι απλώς αδύνατο να αποδεχτούν ότι πέρα από τις καλές, υπάρχουν και οι πραγματικά αισχρές, ανυπόφορες, ελεεινές στιγμές στη ζωή. Και τέλος. Χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς περαιτέρω διαπραγματεύσεις. Plain shit. Αντιδραστικά, και σε πλήρη άρνηση όντες, επιλέγουν όχι να διδαχθούν κάτι από την ατυχία, αλλά να τη μεταμφιέσουν σε κάτι αισιόδοξο, λες και τα λόγια με τα οποία περιβάλλεται μία μαλακία θα την κάνουν λιγότερο μαλακία. Η όλη εκστρατεία κουκουλώματος και βαυκαλισμού αποκτά σχεδόν δικτατορικές διαστάσεις, καθώς οι υποστηρικτές της προσπαθούν να την επιβάλουν στους άλλους με το ζόρι, προκρίνοντας τη μόνιμη ευφορία τους ως την μοναδική πρέπουσα στάση ζωής. Με το που κάποιος επιχειρήσει να αμφισβητήσει τη σκοπιμότητα και την αυθεντικότητα του κύματος αγάπης που εκπέμπουν επί παντός επιστητού, κηρύσσουν ιερό πόλεμο και του επιτίθενται λες και πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό τους. Και, εδώ που τα λέμε, είναι πράγματι εχθρός τους, γιατί εκπροσωπεί τον μέσο όρο της πραγματικότητας, την άβολη κανονικότητα που εξισορροπεί καλό και κακό, της οποίας και αποτελούν εμμονικούς αρνητές.

Το λυπηρό με τους οπαδούς της αυτιστικής “θετικής ενέργειας” (πέραν της παρανοϊκής αλλοίωσης της πραγματικότητας καθεαυτήν) είναι ότι με την καταχρηστική εξομοίωση καλού και κακού, έχουν πάψει να διακρίνουν και να εκτιμούν το πραγματικά καλό, αυτοτελώς. Αφού όλα είναι εν δυνάμει υπέροχα, τίποτα δεν ξεχωρίζει – τα πάντα συναποτελούν μία χλιαρή σούπα η οποία τους θρέφει τόσο όσο χρειάζεται, καθημερινά. Καμία εξέλιξη, καμία αλλαγή, καμία πρόοδος, “αγάπη μόνο” και αποκρουστικά είδωλα καταναγκαστικής ευθυμίας και προγραμματισμένης φυσιολογικότητας. Η μόνη φάλτσα νότα στη μελωδία είναι όσοι αρνούνται να ενταχθούν στην ενορχήστρωση.

Έχοντας συναναστραφεί αυτούς τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ‘θελα, έχω συμπεράνει ότι η εμμονή τους στην ωραιοποίηση του περιβάλλοντος είναι ως επί το πλείστον τακτική επιβίωσης -υποβολιμαία πολλές φορές- αλλά αληθινά απαραίτητη για την διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας τους. Πρόκειται για άτομα που δεν έχουν ούτε το σθένος ούτε την απαραίτητη συγκρότηση για να διαχειριστούν την εμετική δουλειά, το άπληστο αφεντικό, τους ανεπαρκείς φίλους τους ρεαλιστικά, γι’ αυτό και καταλήγουν να παραμετροποιούν το όλο σκηνικό εικονικά, να το αναβαπτίζουν, και να το αντιμετωπίζουν όπως θα του έπρεπε, αν ήταν άλλο. Πάρτε ως παράδειγμα τις κοινωνικές κλίκες που ευδοκιμούν σε κάθε σύγχρονο κύκλο, με άτομα που στην καλύτερη περίπτωση μισιούνται, αλλά για κάποιο λόγο υποδύονται τους αγαπημένους κοινωνούς ενός αμοιβαίου οράματος, μιας μεγάλης αγάπης την οποία όλοι χαϊδεύουν δημοσίως αλλά κανείς δεν εννοεί ιδιωτικά.

Από την άλλη, βέβαια, δεν πρέπει να παραγνωριστεί η σπεκουλαδόρικη πλευρά του πράγματος, η πολιτική (κυρίως) εμπορευματοποίηση της “θετικής ενέργειας” που συσπειρώνει ανερμάτιστο κόσμο γύρω από μια κοινή ιδέα για να πυροδοτήσει στοχευμένες επιθέσεις κατά ιδεολογιών, απόψεων και ατόμων. Όποιος σου χαλάει τη θετική ενέργεια, άλλωστε, είναι πιθανότατα φασίστας (τι ωραία που φοριέται αυτή η έννοια όταν τη νοηματοδοτείς υποκειμενικά), και πρέπει να τον πατάξεις άμεσα. Παράλληλα, η ομαδοποίηση κάτω από την ομπρέλα της “θετικής ενέργειας” είναι μία εξαιρετικά αποδοτική τεχνική αποπροσανατολισμού του κόσμου απ’ ό, τι τον υπονομεύει και τον βλάπτει κατ’ ουσίαν. Το σκεπτικό είναι χριστιανικής δογματικής σύλληψης με χιπστερίζον, όμως, περίβλημα: Δεν ασχολούμαστε με το κακό, του γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, και στο μεταξύ διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στο βάψιμο παγκακιών και στις δωρεάν αγκαλιές στους δρόμους. Επενδύοντας αποκλειστικά στη φροντίδα του αισθητικού περιγράμματος της ζωής μας και εξαρτώντας από το τελευταίο τη διάθεσή μας, αποστασιοποιούμαστε πρακτικά και ιδεολογικά από τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, αφήνοντάς τα στη διακριτική ευχέρεια “των μίζερων που μας ζαλίζουν με τον αρνητισμό τους”.

Η άδολη αισιοδοξία είναι μια έννοια εντελώς διαφορετική από την επίπλαστη νιρβάνα του προζακισμού, και συνιστά γνώρισμα ανθρώπινο. Ως ανθρώπινο γνώρισμα, λοιπόν, δεν είναι ανεξάντλητο, δεν είναι μόνιμο, δεν ισχύει παντού και πάντοτε. Είναι οκ να μην είσαι διαρκώς οκ – το ζητούμενο, άλλωστε, ποτέ δεν ήταν να είσαι συνέχεια καυλωμένος. Ρεαλισμός δεν σημαίνει μιζέρια, σημαίνει μέτρο στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Επομένως, συνέλθετε λιγάκι, φίλοι μου, που ξεκινήσατε δεύτερη καριέρα ως ευαγγελιστές της αγάπης και της ομόνοιας. Κάτι δεν πάει καλά με την ιεραποστολή σας και κατά βάθος το ξέρετε.

Πηγή

Εθελοντισμός για το κέρδος του άλλου

Η άποψη περί των θετικών επιπτώσεων του εθελοντισμού δεν είναι καινούρια. Ούτε και η βιομηχανία εκμετάλλευσης που στήθηκε γύρω από τη δωρεάν εργασία με σκοπό το κέρδος.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη κουβέντα για τα επίπεδα της ανεργίας των νέων. Η απάντηση σε αυτή τη «μάστιγα» έρχεται μέσω αναλύσεων οι οποίες την αντιμετωπίζουν ως ένα ανεξάρτητο γεγονός που μοιάζει περισσότερο με φυσικό φαινόμενο, παρά με το άμεσο αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών αποφάσεων και διακρατικών δεσμεύσεων.

Σήμερα, έξι στους δέκα νέοι είναι άνεργοι. Πάνω από τους μισούς δεν πληρώνονται τα προβλεπόμενα, ενώ οι απλήρωτες υπερωρίες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Στο επίκεντρο των λύσεων που προτείνουν οι ίδιοι οι άνεργοι νέοι στον εαυτό τους είναι η εθελοντική εργασία.

Εθελοντής σε μια επιχείρηση που κερδίζει χρήματα από τη δωρεάν εργασία μου σημαίνει συλλογή εμπειριών και αύξηση των πιθανοτήτων πρόσληψης μου στο μέλλον, λένε οι άνεργοι νέοι.

Μερικοί από αυτούς το πιστεύουν. Κάποιοι το χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν την επιλογή να μετατρέψουν τον εαυτό τους σε μια εθελοντική μηχανή παραγωγής κέρδους για τους άλλους.

Η εθελοντική εργασία αποτελεί εδώ και αρκετό καιρό την απάντηση στο πρόβλημα της μείωσης του περιθωρίου κέρδους στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι που τα τέσσερα τελευταία χρόνια πήδηξε στην αντίπερα όχθη κι έγινε μέρος της συζήτησης που αφορά και το δημόσιο.

Τα μόρια που πρότεινε ο Ανδρέας Λοβέρδος στους νέους αδιόριστους καθηγητές με αντάλλαγμα τη δωρεάν εργασία τους για την κάλυψη των κενών διδασκαλίας αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες προφητείες για το άμεσο μέλλον.

Η πληρωμένη εργασία δεν θεωρείται πουθενά «απαραίτητη». Αν, σήμερα, ο δάσκαλος διδάσκει δωρεάν, αύριο θα κάνει το ίδιο κι ο γιατρός, κι ο εφοριακός και πάει λέγοντας. Εξαιρείται η αστυνομία, για ευνόητους λόγους.

Βλέποντας τι γίνεται τριγύρω μας καταλαβαίνουμε ότι ο εργαζόμενος δεν είναι πια απαραίτητος. Οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν με ταχείς ρυθμούς και η ελαστικότητα της μισθωτής εργασίας αναβαθμίστηκε από λύση ανάγκης σε προσόν.

Ευθύνες για το αποτέλεσμα αυτό δεν έχουν μόνο όσοι το εφαρμόζουν, αλλά κι εκείνοι που το τροφοδοτούν. Κάποτε βλέπαμε στις 100 αγγελίες και μια που έλεγε «ζητείται εθελοντής» και γελάγαμε. Σήμερα, έχουν στηθεί διαδικτυακές φάμπρικες εργολαβίας εθελοντών. Ιστοσελίδες οι οποίες έχουν στη βάση δεδομένων τους νέους που επέλεξαν από μόνοι τους να διαθέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία εκείνων που κερδίζουν χρήματα από τον εθελοντισμό τους.

Το λέω πιο απλά για να γίνει απολύτως κατανοητό. Το 2014 υπάρχουν 20άρηδες και 25άρηδες που βάζουν το όνομά τους σε μια αγγελία και ζητούν να δουλέψουν τζάμπα. Κι είναι τόσο περήφανοι γι’ αυτό που ανεβάζουν φωτογραφίες των «εθελοντισμών» τους στον προσωπικό τους λογαριασμό στο Facebook.

Η τροφοδοσία απλήρωτων εθελοντών σε δραστηριότητες που στόχο έχουν το κέρδος αμπαλαρίστηκε, στολίστηκε, κι ωραιοποιήθηκε, μέσα από μια μακρά καμπάνια υποτιθέμενης «ευαισθητοποίησης» με πρόφαση την πρωτοφανή «ανθρωπιστική κρίση» των ημερών μας.

Η δωρεάν εργασία έγινε μόδα και η απλήρωτη δουλειά παρουσιάστηκε μέσα από τις ιστορίες «επιτυχημένων» επιχειρηματιών ως το πρώτο βήμα μιας λαμπρής καριέρας που γέμισε με εκατομμύρια δολάρια τους προσωπικούς τους λογαριασμούς.

Καταξιωμένοι «εντερπρενέρς» παρουσιάζονται ως τα μαγικά παιδιά που τόλμησαν να δουλέψουν σκληρά χωρίς κανένα αντάλλαγμα σε εργασίες οι οποίες «άλλαξαν τη ζωή τους κι επηρέασαν τον κόσμο».

Φυσικά, κανείς δεν υποχρεώνει τον νέο να φορέσει στο λαιμό του το κολάρο της απλήρωτης εργασίας, αποδεχόμενος το ρόλο ενός κατά φαντασίαν γκλαμουράτου μονομάχου μιας αρένας στην οποία κοιτάζει αφ’ υψηλού και με περιφρόνηση τους υπόλοιπους αιχμαλώτους, ξεχνώντας ότι κι εκείνος είναι στην ουσία ένας υπερεκτιμημένος δούλος.

Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «εργασία» αντικαταστάθηκε από την «απασχόληση». Κανείς πλέον δεν λογίζεται ως εργαζόμενος, αλλά φέρει την ταμπέλα του απασχολούμενου. Ένας χομπίστας πολυτελείας· τόσο αναλώσιμος, όσο χρονικό διάστημα οι υπηρεσίες του κρίνονται απαραίτητες. Μετά το τέλος της απασχολισημότητάς του αποχωρεί, για να δώσει τη θέση του σε κάποιον άλλο.

Καμαριέρες και σερβιτόροι καλούνται να εργαστούν στην υποτιθέμενη “βαριά βιομηχανία” του τουρισμού, με αντάλλαγμα στην κυριολεξία ένα πιάτο φαΐ και μια προσωρινή στέγη.

Ο κύκλος της απασχόλησης έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, για να μην εξασφαλιστούν συνταξιοδοτικά και άλλα εργασιακά δικαιώματα. Παρόλα αυτά οι λίστες αναμονής για τις πεντάμηνες συμβάσεις είναι τεράστιες. Για μια αγγελία 10 ατόμων, οι αιτήσεις είναι χιλιαπλάσιες. Όσοι μένουν στην απ’ έξω θεωρούν τους εαυτούς τους αποτυχημένους. Και για να μην κάθονται και γίνουν περίγελος των στημένων ρεπορτάζ για τα άδεια χωράφια που οι Έλληνες δεν καταδέχονται να οργώσουν, λαμβάνουν με ευχαρίστηση την ασπιρίνη του εθελοντισμού.

«Μόνο έτσι θα εξασκήσω την επιστήμη μου και θα αποκτήσω εμπειρίες», απαντά η δασκάλα που δηλώνει έτοιμη να διδάξει δωρεάν με αντάλλαγμα τα μόρια. «Από το να κάθομαι σπίτι μου καλύτερα να φωτογραφίζω γάμους και βαφτίσια για κάποιον άλλο τζάμπα», λέει ο φωτογράφος που τρέχει δεξιά κι αριστερά για να κερδίζει προϋπηρεσία και να εισπράττει το «αφεντικό» του τους καρπούς της εργασίας του.

Σε όσους δασκάλους και δασκάλες θεωρούν ότι η εθελοντική εργασία σε ένα σχολείο είναι μια επιλογή, θέλω να θυμίσω πως και τα κοινωνικά φροντιστήρια ή τα σχολεία μεταναστών αποτελούν χρυσές ευκαιρίες εξάσκησης της επιστήμης τους. Το ίδιο το ίντερνετ είναι ένα εργαλείο για κάποιον ο οποίος θέλει να τελειοποιήσει τη δουλειά του και να τη δείξει με το μικρότερο δυνατό κόστος παραέξω.

Τρόποι για να βελτιώσει κάποιος τις δεξιότητές του υπάρχουν, και είναι πάρα πολλοί. Η προσωπική και επαγγελματική του ανάπτυξη μπορεί να βρει δεκάδες διεξόδους. Όμως -παραφράζοντας τη γνωστή καμπάνια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα- δεν πρέπει ποτέ του να ξεχνάει αυτό:

Ο εθελοντισμός για το κέρδος του άλλου είναι έγκλημα. Και μάλιστα διαρκές.

(Η κατάσταση θυμίζει μπλέντερ πολτοποίησης ανθρώπων, έγραφα σε ένα ακόμη κείμενο με αφορμή τις νέες τάσεις της μόδας στην εργασία)

Για το Νόστιμον ήμαρ: Πολύφημος