Οι «νοικοκυραίοι» και οι … φίλοι τους

Του Θανάση Ηλιοδρομίτη

Και ξαφνικά, μόλις 10 ημέρες πριν τις εκλογές, ο απερχόμενος πρωθυπουργός και δεκάδες στελέχη της ΝΔ, προεξαρχούσης της Μαρίας Σπυράκη, θυμήθηκαν τη ‘’μεσαία τάξη’’.

-‘’Η πολιτική του Σύριζα θα αφανίσει τη μεσαία τάξη’’, δηλώνει χωρίς αιδώ ο Αντώνης Σαμαράς.

-Ο Σύριζα ετοιμάζεται να τετραπλασιάσει το φόρο ακινήτων σε όλη τη μεσαία τάξη’’, κραυγάζει η Μαρία Σπυράκη, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη λέξη ‘’όλη’’, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία ότι μπορεί να ξεφύγει κάποιο τμήμα της ‘’μεσαίας τάξης’’ από τη φορο-επιδρομή του Σύριζα.

Η εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ δεν διστάζει να το πάει ακόμη παραπέρα, κινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί πλήρως. ‘’Οι υποσχέσεις του Τσίπρα, δήλωσε προσφάτως, οδηγούν την οικονομία σε νέο μνημόνιο, καταστρέφοντας εκείνους που άντεξαν την κρίση, τη μεσαία τάξη’’!

Μάλιστα, η ‘’μεσαία τάξη ‘’, ήταν αυτή που ‘’άντεξε την κρίση’’. Προφανώς, οι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρηματίες που έβαλαν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους ανήκουν στην… εργατική τάξη. Τα χιλιάδες ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων που έμειναν χωρίς δουλειά λόγω της μείωσης της επιχειρηματικότητας, της αποχώρησης πολλών πολυεθνικών από την Ελλάδα και της σύμπτυξης των τραπεζών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων σε ομίλους, σύμπτυξη που συνοδευόταν πάντα με τη δραστική μείωση του προσωπικού, είναι απλώς κάποιοι μισθοσυντήρητοι ουδεμία σχέση έχοντες με τη ‘’μεσαία τάξη’’ της κυρίας Σπυράκη.

Σε παλιότερες εποχές, όχι πάντως πολύ παλιές, ήταν οι ‘’νοικοκυραίοι’’ που ετίθεντο στο στόχαστρο της προπαγάνδας της ΝΔ, τους οποίους προσπαθούσε να συσπειρώσει σείοντας τον ‘’μπαμπούλα’’ των ‘’κουκουλοφόρων’’ που απειλούσαν ‘’να κάψουν την Αθήνα και τις περιουσίες τους’’.

Σήμερα, τους ‘’νοικοκυραίους’’ τους συναντά κανείς στις απέραντες σειρές μπροστά στις τράπεζες όπου αναμένουν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, σκυφτούς με το πρόσωπό τους γυρισμένο προς τον τοίχο στις ουρές των συσσιτίων των δήμων και της εκκλησίας, κατατρομαγμένους και αγωνιούντες στα γκισέ της Εφορίας μπας και μπορέσουν να κάνουν διακανονισμό των χρεών τους, αλλά και στα στέκια των αστέγων, στα παγκάκια και στις κόγχες των μεγάλων κτιρίων του κέντρου της πρωτεύουσας.

Οι ‘’νοικοκυραίοι’’ είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση στην Ελλάδα της ύφεσης. Η μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων συνέτριψε συνοπτικές διαδικασίες το βιοτικό τους επίπεδο, αφάνισε τις επιχειρήσεις τους και τα εισοδήματά τους και έχει βάλει στο στόχαστρό της πλέον και την πρώτη τους κατοικία- αν δεν την έχουν χάσει ακόμη. Έχασαν το βόλεμά τους, την ασφάλειά τους, τη σιγουριά τους για το μέλλον. Οι ‘’νοικοκυραίοι’’ πλέον αγωνιούν για το σήμερα, το αύριο ούτε καν θέλουν να το σκέφτονται.

Έτσι, λοιπόν, η ΝΔ, στο παραπέντε των εκλογών, θυμήθηκε αίφνης τη ‘’μεσαία τάξη’’. Όλους αυτούς δηλαδή που σε ότι αφορά τα εισοδήματά και το επίπεδο ζωής τους έπαψαν πια να νοιώθουν ‘’νοικοκυραίοι’’, αλλά εξακολουθούν να κατέχουν την- δυσβάστακτη πια οικονομικά λόγω των χαρατσιών- περιουσία τους, έστω και με την αξία της εξαϋλωμένη, έστω και αν κινδυνεύει κάθε στιγμή να φύγει από τα χέρια τους και να περάσει στα χέρια των τραπεζών ή της Εφορίας.

Σε αυτή την καθημαγμένη ‘’μεσαία τάξη’’ απευθύνεται η ΝΔ, καλώντας την σε συστράτευση κατά του Σύριζα, που θα ‘’τετραπλασιάσει τους φόρους’’, ‘’καταστρέφοντας εκείνους που άντεξαν την κρίση’’.

‘’Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια’’, λέει ο λαός μας και ακόμη καλύτερα, ‘’το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη’’ (σ.σ. διότι η πολλή θλίψη σε φτάνει στα όρια της τρέλας). Κάπου εκεί έχει φτάσει πλέον το απερχόμενο κυβερνητικό κόμμα ζητώντας από αυτούς που έχει καταληστεύσει να συμπαραταχθούν μαζί του, φοβερίζοντάς τους ότι ο επόμενος θα τους ληστέψει ακόμη περισσότερο.

‘’Η μεσαία τάξη άντεξε την κρίση’’, δηλώνει πομπωδώς η κυρία Σπυράκη. Έτσι, γενικώς και αορίστως, έτσι με την αυθάδεια του ακαταλόγιστου. Όμως, δυστυχώς για τον πρωθυπουργό και την εκπρόσωπό του, υπάρχουν οι αριθμοί. Όχι του Σύριζα, όχι κάποιου φιλο-συριζαίου οργανισμού, αλλά της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης ΕΛΣΤΑΤ, που διαψεύδουν παταγωδώς τους μεγαλόσχημους ψεύτες.

Ιδού, λοιπόν τη λένε οι αριθμοί της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (τα στοιχεία αναφέρονται στο τρίτο τρίμηνο του έτους):

-Το 2008 οι απασχολούμενοι στην κατηγορία ‘’μέλη των βουλευομένων σωμάτων, ανώτερα διοικητικά και διευθυντικά στελέχη του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα’’ ανέρχονταν σε 484.700 άτομα.

-Το 2010 είχαν μειωθεί σε 439.100 άτομα. Δηλαδή, τα δύο πρώτα της ύφεσης κόστισαν σε αυτή την κατηγορία απασχολούμενων 45.600 θέσεις εργασίας ή το 9,4% του συνόλου.

Η μεγάλη ‘’σφαγή’’, όμως, συντελέστηκε την τετραετία των μνημονίων 2011-2014.

-Το 2014 οι απασχολούμενοι της κατηγορίας ανέρχονταν μόλις σε 130.100. Που σημαίνει ότι σε σχέση με το 2010 ‘’χάθηκαν’’ 309.000 θέσεις απασχόλησης, ή το 70,4% του συνόλου.

-Σωρευτικά, από την αρχή της κρίσης οι ‘’χαμένες’’ θέσεις απασχόλησης ανήλθαν σε 354.600. Δηλαδή, το 2014 σε σχέση με το 2008 ‘’χάθηκε’’ το 73,2% των υψηλόβαθμων και υψηλόμισθων θέσεων απασχόλησης στην ελληνική οικονομία.

Στην προαναφερθείσα κατηγορία περιλαμβάνονται οι βουλευτές (ο αριθμός αυτών δεν μειώθηκε), ανώτατα διοικητικά στελέχη της δημόσιας διοίκησης, διευθύνοντες σύμβουλοι και γενικοί διευθυντές, διοικητικοί και εμπορικοί διευθυντές, διευθυντές παραγωγής, διευθυντές ξενοδοχείων, επιχειρήσεων εστίασης και εμπορικών επιχειρήσεων, τα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών κλπ.

Την ίδια περίοδο, 2008-2014, ‘’χάθηκαν’’ 109.800 θέσεις απασχόλησης στην κατηγορία ‘’τεχνολόγοι, τεχνικοί βοηθοί και ασκούντες συναφή επαγγέλματα’’. Οι απώλειες αυτές αντιστοιχούν στο 27,7% του συνόλου (από 395.800 σε 286.000).

Από τις 109.800 απωλεσθείσες θέσεις, οι 101.000 χάθηκαν κατά τη μνημονιακή περίοδο μετά το 2010 και μόνο οι 8.800 στα δύο πρώτα χρόνια της ύφεσης.

Εντελώς διαφορετική είναι η εικόνα που παρουσιάζει η κατηγορία ‘’πρόσωπα που ασκούν επιστημονικά, καλλιτεχνικά και συναφή επαγγέλματα’’. Εδώ χάθηκαν μόλις 31.500 θέσεις απασχόλησης ή το 4,6% του συνόλου (από 684.500 το 2008 σε 653.000 το 2014).

Μάλιστα, η συγκεκριμένη κατηγορία εμφανίζεται ιδιαίτερα ανθεκτική στ μνημόνια, αφού το διάστημα 2010-2014 όχι μόνο δεν ‘’έχασε’’ αλλά ‘’κέρδισε’’ 1.100 θέσεις απασχόλησης.

Τυχαίο; Δεν νομίζω. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι λεγόμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες, όπως γιατροί, δικηγόροι, λογιστές, μηχανικοί, οικονομολόγοι, εκπαιδευτικοί της παραπαιδείας, που διακρίνονται ιδιαίτερα στο σπορ της φοροδιαφυγής, υπό την ανοχή των κυβερνήσεων που την ίδια περίοδο καταλήστεψαν τα εισοδήματα που εξ ορισμού δεν μπορούν να κρυφτούν, αλλά και τις περιουσίες αυτών που δεν είχαν την ευχέρεια να τις θέσουν ‘’υπό την προστασία’’ κάποιας οφσόρ εταιρείας.

Συντριπτικά για τον πρωθυπουργό και την κυρία Σπυράκη είναι και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που αναφέρονται στη θέση που κατέχουν στο επάγγελμα οι απασχολούμενοι. Τα σχετικά στοιχεία αναφέρονται και πάλι στ τρίτο τρίμηνο κάθε έτους.

Από τα στοιχεία αυτά γίνεται φανερό ότι η ανεργία δεν είναι ‘’προνόμιο’’ μόνο των μισθωτών, αλλά έχει πλήξει σκληρά και τους μικροεπιχειρηματίες, ιδιαίτερα τους μικρούς εργοδότες που απασχολούνται και οι ίδιοι στις επιχειρήσεις τους, δηλαδή τη ‘’μεσαία τάξη’’ στο χώρο των εργαζομένων. Έτσι, λοιπόν:

-Το 2008 οι αυτοαπασχολούμενοι επιχειρηματίες, οι οποίοι απασχολούσαν και προσωπικό στην επιχείρησή τους, ανέρχονταν σε 392.300. Το 1014 είχαν μειωθεί σε 223.700.

Δηλαδή, κυριολεκτικά στο δρόμο βρέθηκαν 169.000 μικροεργοδότες, που έβγαζαν το ψωμί τους δουλεύοντας και οι ίδιοι στην επιχείρησή τους, ή το 43,1% του συνόλου.

Από τις χαμένες θέσεις εργοδοτών, μόνο οι 52.600 χάθηκαν στην προ μνημονίου διετία, ενώ οι 116.400 χάθηκαν στη μνημονιακή τετραετία.

-Οι μικροί επιχειρηματίες, δηλαδή οι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό, εμφανίστηκαν περισσότερο ανθεκτικοί. Κατά την εξαετία της κρίσης έχασαν συνολικά 75.600 θέσεις απασχόλησης. Την προ μνημονίων περίοδο οι θέσεις απασχόλησης αυξήθηκαν κατά 10.700, καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που άνοιγαν κάποια μικροεπιχείρηση για να αποφύγουν την ανεργία.

Όμως, οι κατακλυσμικές συνέπειες των μνημονίων σταμάτησαν αυτή την τάση, καθώς μετά το 2010 οι θέσεις απασχόλησης στον τομέα αυτό μειώθηκαν κατά 86.300. Το 2008 οι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό ανέρχονταν σε 955.600 και το 2014 είχαν περιοριστεί σε 880.000.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι οι θέσεις μισθωτής εργασίας κατά την εξαετία της ύφεσης μειώθηκαν κατά 709.800 ή ποσοστό 23,5%. Από αυτές, οι 530.400 χάθηκαν μετά το 2010, δηλαδή μετά την υπογραφή των μνημονίων. Επίσης, οι θέσεις βοηθών σε οικογενειακή επιχείρηση μειώθηκαν κατά 98.600 ή ποσοστό 36,4% (από αυτές, οι 78.100 θέσεις χάθηκαν κατά την μεταμνημονιακή περίοδο).

Πηγή

-

Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να τυπώσει χρήμα μέσω του ELA;

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 Η απλή απάντηση είναι όχι. Κάπου εδώ όμως τα πράγματα περιπλέκονται καθώς η Τράπεζα της Ελλάδος όντως έχει την δυνατότητα όχι να τυπώσει χρήμα αλλά να παρέχει πίστη (υπό την μορφή ηλεκτρονικού χρήματος) στις εμπορικές τράπεζες. Επειδή η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα κάθε προεκλογικής εκστρατείας, ας δώσουμε λίγη προσοχή στο τι ισχύει με το ELA και στην δυνατότητα των εθνικών κεντρικών τραπεζών που απαρτίζουν στο σύστημα της ΕΚΤ να δημιουργούν πίστη.

Σε όλο τον κόσμο, όταν μια τράπεζα έχει έλλειψη ρευστού χρήματος, το δανείζεται από την κεντρική τράπεζα δινοντάς της ως ενέχυρο-εχέγγυο κάποια περιουσιακά της στοιχεία. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία πρέπει να έχουν κάποια αξία για να τα δεχθεί η κεντρική τράπεζα. Άλλο είναι να της προσφερθούν ομόλογα του γερμανικού δημοσίου κι άλλο ένα κόκκινο δάνειο μιας εταιρείας που πτώχευσε και το οποίο δεν εξυπηρετείται. Όταν μια τράπεζα δεν διαθέτει καλής ποιότητας ενέχυρα-εχέγγυα έχει ουσιαστικά πτωχεύσει.

Σε σοβαρές πολιτείες, όπως οι ΗΠΑ, σε αυτή την περίπτωση τράπεζας που ξέμεινε από «καλά χαρτιά», το κράτος παρεμβαίνει, επιστρέφει τις καταθέσεις στους καταθέτες, στέλνει στα σπίτια τους χωρίς μια δεκάρα τους διευθυντές της τράπεζας και του μετόχους-δανειστές της, και είτε την κλείνει είτε την συγχωνεύει με άλλη τράπεζα είτε την εξυγειαίνει πουλώντας την αργότερα σε νέους ιδιοκτήτες.

Η Ευρωζώνη δυστυχώς δεν συγκαταλέγεται στις σοβαρές πολιτείες. Όταν μια τράπεζα ξεμείνει από «καλά χαρτιά» τότε η ΕΚΤ αρνείται να την δανείσει και την παραπέμπει στην εθνική κεντρική τράπεζα που δεν είναι τίποτα άλλο από το τοπικό κατάστημα της ΕΚΤ στην χώρα – την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) στην προκείμενη περίπτωση. Τεχνικά αυτό ονομάζεται παραπομπή στο πρόγραμμα ELA (Emergency Liquidity Assistance – Επείγουσα Παροχή Ρευστότητας) της εθνικής κεντρικής τράπεζας. Είναι σαν η ΕΚΤ να νίπτει τας χείρας της αφήνοντας την ΤτΕ να αποδεχθεί ό,τι παλιόχαρτο της προσφέρει η εμπορική τράπεζα με αντάλλαγμα την ρευστότητα που απαιτεί η τράπεζα για να λειτουργήσει.

Με άλλα λόγια, αντί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στην ρίζα του, όπως γίνεται στις ΗΠΑ, στην Βρετανία κλπ, στην Ευρωζώνη σπρώχνουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί του ELA και κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.

Πως παράσχει ρευστότητα στην εμπορική τράπεζα η ΤτΕ;

Κάθε εμπορική τράπεζα διαθέτει έναν αποθεματικό λογαριασμό στην ΤτΕ. Αν η ΤτΕ δεχθεί τα χαρτιά που της δίνει η τράπεζα ως ενέχυρο-εχέγγυο π.χ. για το ποσό των 100 εκ ευρώ, τότε ξάφνου στον αποθεματικό λογαριασμό της εν λόγω τράπεζας εμφανίζονται, ως δια μαγείας, 100 εκ ευρώ. Η εμπορική τράπεζα τότε μπορεί άμεσα, μέσω ηλεκτρονικής μεταφοράς, να μεταφέρει αυτά τα χρήματα σε λογαριασμούς τρίτων: πελατών της, δανειστών της ιδίας, του κράτους (στην περίπτωση που η τράπεζα αγοράζει έντοκα γραμμάτια του κράτους, δηλαδή που δανείζει η ίδια το κράτος).

Είναι προφανές ότι η ΤτΕ δεν έχει την δυνατότητα να τυπώνει χρήμα άλλα έχει δυνατότητα να αυξάνει την ρευστότητα των τραπεζών στις δύσκολες στιγμές που η ΕΚΤ τις θεωρεί πτωχευμένες. Κάπως έτσι χρόνια τώρα διατηρούνται σε μια κατάσταση νεκροζώντανη πολλές από τις τράπεζες της Ευρωζώνης – συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών.

Γιατί δεν μπορεί η ΤτΕ να δημιουργήσει χρήμα με το οποίο να λυθεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους; 

Το πρόβλημα με το κράτος μας είναι ότι είναι πτωχευμένο. Ποτέ μια πτώχευση δεν μπορεί να ξεπεραστεί με δανεικά. Το σύστημα ELA απλά επιτρέπει στις πτωχευμένες τράπεζες που δεν μπορεί να διασώσει ένα πτωχευμένο δημόσιο να δανειστούν από την ΤτΕ με ενέχυρα που δεν αξίζουν πολλά. Πράγματι, το δημόσιο μπορεί να κάνει και εκείνο χρήση του ELA, εκδίδοντας έντοκα ομόλογα τα οποία πουλάει στις τράπεζες οι οποίες τα δίνουν στην ΤτΕ (στο πλαίσιο του ELA) με αποτέλεσμα το κράτος να δανείζεται έμμεσα, μέσω του ELA, για να πληρώσει κάποιους λογαριασμούς του. Όμως πρόκειται για δανεισμό, για πίστη. Όχι για τύπωμα χρήματος το οποίο αποσβαίνει χρέη. Νέα χρέη προστίθενται στα παλαιότερα. Απλά το κράτος κερδίζει λίγο χρόνο με αντίτιμο την ακόμα βαθύτερη πτώχευσή του. Να γιατί το ELA δεν δίνει στο κράτος την δυνατότητα να τυπώνει χρήμα σαν να ήταν νομισματικά ανεξάρτητο.

Τα όρια του ELA 

Μπορεί η ΤτΕ να παρέχει όση πίστη θέλει στις τράπεζες της χώρας; Αν είναι έτσι, γιατί να μην συνεχίζουν να δανείζονται κράτος και τράπεζες στο διηνεκές κι ας φτάσει τα πολλά τρις η πίστη που παράγει ο ELA; Ο λόγος είναι ότι η ΕΚΤ επιβλέπει τον ELA κάθε χώρας και δύναται, με δύο-τρίτα πλειοψηφία του Διοικητικού της Συμβουλίου, να κόψει τον ELA μιας εθνικής κεντρικής τράπεζας.

Ο μηχανισμός του ELA πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Ιρλανδία τότε που κατέρρευσαν οι τράπεζες της χώρας και η ΕΚΤ τις παρέπεμψε στον ELA. Περί τα 70 δις ευρώ δανείστηκαν από την Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας οι ιρλανδικές τράπεζες στην περίοδο που επιτελείτο η εγκληματική μεταφορά ιδιωτικών ζημιών στους ώμους των αθώων ιρλανδών πολιτών. Λίγο αργότερα, εδώ στην Ελλάδα, η πτώχευση τραπεζών και δημοσίου εξανάγκασαν την ΕΚΤ να κάνει τα στραβά μάτια σε δανεισμό περί τα 100 δις των τραπεζών από το ELA της ΤτΕ.

Τον Οκτώβριο του 2013 τα διάφορα Μνημονιακά δάνεια είχαν καταφέρει να περάσουν όλες τις τραπεζικές ζημίες στους ώμους των πολιτών. Έτσι η ΕΚΤ έκρινε ότι οι τράπεζες είναι πλέον «υγιείς» και τα χαρτιά τους είναι καλά. Οπότε σταμάτησε να τις παραπέμπει στον ELA τα δάνεια του οποίου σιγά-σιγά αντικαταστήθηκαν από δάνεια της ΕΚΤ. Έτσι ο ELA έπαψε να χρησιμοποιείται και η ΕΚΤ ένιωσε «άνετα» να βάλει κανόνες και όρια – βλ. εδώ για την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΚΤ.

Για δανεισμό μιας τράπεζας άνω των 500 εκ ευρώ, η ΤτΕ είναι αναγκασμένη να πληροφορεί την ΕΚΤ όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Στην περίπτωση του ο δανεισμός από το ELA τραπεζών μιας χώρας ξεπεράσει τα 2 δις το ΔΣ της ΕΚΤ πρέπει να ενημερωθεί και επιφυλάσσεται να θέσει ανώτατο όριο στην πίστη που παρέχει η ΤτΕ στις εμπορικές τράπεζες.

Προφανώς οι κανόνες αυτοί είναι εύπλαστοι. Όπως το 2010-11 στην περίπτωση της Ιρλανδίας αρχικά και της Ελλάδας αργότερα παραμερίστηκαν όσο χρειαζόταν, κάτι ανάλογο θα ξαναγίνει, αν χρειατεί, όσο διαρκεί μια διαπραγμάτευση Ελλάδας-ΕΕ. Έτσι λειτουργεί η Ευρώπη…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Το ELA δεν είναι λύση για τα δεινά της χώρας. Δεν επιτρέπει στο κράτος να τυπώσει χρήμα αν και παρέχει ρευστότητα υπό την μορφή νέου χρέους στις εμπορικές τράπεζες και, έμμεσα, στο κράτος.

Σε δύσκολες μεταβατικές περιόδους, το πρόγραμμα ELA δίνει κάποιες ανάσες στις χώρες της Ευρωζώνης. Για αυτό θα χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ευρωπαίους εταίρους μας ώστε να εξασφαλίσει στην Ευρώπη ικανό χρόνο για την εξεύρεση εφαρμόσιμης, μόνιμης λύσης στο «ελληνικό πρόβλημα».

Πηγή:yanisvaroufakisgr.wordpress.com/  via koutipandoras.gr/

Η θεία Μαρίκα και τα φορτηγά με το χρήμα...

Του Γιάννη Παντελάκη

Υπάρχει μια «είδηση» που λέει πως μια από τις προηγούμενες ημέρες, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη επιχείρηση την οποία επόπτευε η αστυνομία, για μεταφορά με μεγάλα φορτηγά, κοντέινερ ή κάτι τέτοιο, κάπου από το εξωτερικό προς το νομισματοκοπείο, χαρτιών για εκτύπωση χρημάτων! Περιττό να σημειώσω πως όλα αυτά γίνονται μυστικά και το συγκεκριμένο site ήταν το μοναδικό που αποκάλυψε το συγκλονιστικό αυτό γεγονός! Πάνω στις φωτογραφίες μάλιστα των φορτηγών που μεταφέρουν τα χαρτιά, που προορίζονται για εκτύπωση των χρημάτων, το site εχει βάλει και το σήμα του ώστε να μην σπεύσει κανένας άλλος να κλέψει την αποκλειστική είδηση.

Η «είδηση» δημοσιοποιήθηκε την επομένη των δηλώσεων της... συντρόφισσας Ραχήλ, η οποία είχε προτείνει -και μάλιστα με επιμονή- την εκτύπωση από το νομισματοκοπείο 100 δισ. ευρώ, ώστε να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Αν είχα μια θεία στο χωριό που την ελεγαν Μαρίκα (δυστυχώς δεν έχω ούτε χωριό, ούτε θεία Μαρίκα), η οποία θα ήταν και λίγο εκσυχρονισμένη και θα έμπαινε και στο διαδίκτυο, τη φαντάζομαι πώς θ' αντιδρούσε στο διάβασμα της «είδησης». Θα είχε ακούσει τη... συντρόφισσα, θα είχε διαβάσει για τα φορτηγά που κουβαλάνε το χαρτί, θα είχε βγάλει και τα ασφαλή συμπεράσματά της. Και είμαι περίπου βέβαιος ότι θα σκεφτόταν, πως «μας κρύβουν πάλι την αλήθεια... και χρήμα μπορούμε να τυπώσουμε όσο θέλουμε, και λεφτά για ν' αυξηθεί αυτή η συνταξούλα του ΟΓΑ, και τα παιδιά να βρουν δουλειές, και όλα να γίνουν καλά και ωραία». Και δεν θα το σκεφτόταν μόνο, θα το έλεγε ανοικτά και στην πλατεία του χωριού όταν συναντούσε τους άλλους. Είμαι σίγουρος μάλιστα πως η θεία Μαρίκα θα με επαιρνε και ένα τηλέφωνο για να μου τα πει όλα αυτά και να μου ζητήσει να πάω και ως το νομισματοκοπείο (αφού κατοικώ κοντά), να δω με τα μάτια μου τα φορτηγά και να την επιβεβαιώσω.

Θεία Μαρίκα δεν υπάρχει βέβαια, αλλά υπάρχουν πολλές/πολλοί άλλοι που παίζουν τον ρόλο αυτόν. Και οι οποίοι διακίνησαν την «είδηση» με το φορτηγό στο διαδίκτυο ως πραγματική, προσθέτοντας τις δικές τους βεβαιότητες για το πόσα μας κρύβουν οι «επάνω». Υπάρχει μια... λεπτομέρεια, ότι η συγεκριμένη «είδηση» είναι λίγο παλιά, από τον περασμένο Νοέμβριο (τότε τη διακίνησε το site). Αλλά αυτό αποτελεί πραγματικά λεπτομέρεια, αφού ούτε χρήματα μπορούμε να τυπώσουμε, ούτε όλα αυτά έχουν την ελάχιστη πιθανότητα να αποτελούν πραγματικά γεγονότα, μικρή σημασία έχει πότε δημοσιοποιήθηκε.

Όλη αυτή η ιστορία, είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο ένα κομμάτι της κοινής γνώμης πληροφορείται για όσα συμβαίνουν. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο είναι αυτό το κομμάτι, αλλά αν πάρω υπόψη μου όσα γράφονται και διακινούνται στο διαδίκτυο, αλλά και τις ισχυρές δόσεις συνωμοσιολογίας που έχουμε ως κοινωνία, δεν είναι και τόσο μικρό. Και προφανώς δεν ευθύνεται αυτό για όσα διαβάζει και ακούει. Δεν έχει αυτό την υποχρέωση να διυλίζει τις περιφερόμενες πληροφορίες, ευθύνη όσων τις διακινούν είναι.

Το σίγουρο είναι ότι σε μια προεκλογική περίοδο των πιο κρίσιμων ίσως εκλογών των πολλών τελευταίων χρόνων, οι πολίτες δεν πληροφορούνται με ευθύνη, παρότι θεωρητικά ζούμε σε μια εποχή όπου τα κέντρα πληροφόρησης είναι πιο πολλά από κάθε άλλη φορά. Δεν υπάρχουν μόνο τα συμβατικά μεσα, αλλά και χιλιάδες σύγχρονα. Και παρότι μοιάζει αντιφατικό, στη σημερινή εποχή της υπερ-πληροφόρησης, η πραγματική πληροφόρηση είναι μικρότερη από κάθε άλλη εποχή...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Κι όμως η ιδέα της «εκτύπωσης ευρώ» ανήκει στη Νέα Δημοκρατία

Σάλο προκάλεσε η δήλωση της υποψήφιας βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Ραχήλ Μακρή ότι θα «κόψει» 100 δισ. ευρώ η χώρα αν τερματιστεί η ρευστότητα και αμέσως απάντησε ειρωνικά η Νέα Δημοκρατία. Από το Γραφείο Τύπου της ΝΔ ανακοινώθηκαν τα εξής για την δήλωση της κας Μακρή: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει διά στόματος της υποψήφιας βουλευτού του Ραχήλ Μακρή ότι αν σταματήσει η ρευστότητα στην Ελλάδα, θα “κόψουν” μόνοι τους 100 δις ευρώ. Γιατί δεν “κόβουν” 300 δισ. για να μηδενίσουν και το χρέος;».

Από τη στιγμή όμως που σύμφωνα με τη ΝΔ, η δήλωση μιας υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε και η δήλωση ενός υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ εκπροσωπεί ολόκληρη τη ΝΔ. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, την ερώτηση «Γιατί δεν “κόβουν” 300 δισ. για να μηδενίσουν και το χρέος;», η ΝΔ δεν θα έπρεπε να τη θέσει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στον εαυτό της, καθώς πρώτος ο υποψήφιος βουλευτής της, Γιώργιος Καισάριος, είχε αρθρογραφήσει στο capital.gr υποστηρίζοντας τη λύση της … εκτύπωσης ευρώ. Το άρθρο του υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ μπορείτε να το διαβάσετε εδώ . Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ «Ναι, οι περιφερειακές τράπεζες μπορούν να τυπώσουν χρήμα υπό την πιο πάνω ερμηνεία. Το ανακαλύψαμε οι περισσότεροι από εμάς το 2010, όταν η κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας τύπωσε ξεχωριστά από το ευρωσύστημα περίπου 80 δισ. ευρώ (αν θυμάμαι καλά). Αργότερα η ΤτΕ τύπωσε περίπου 110 δισ. ευρώ με τον ίδιο τρόπο. Έκανε χρήση αυτό που λέμε συναλλαγές ELA».

Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, από τη στιγμή που ο υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ είχε γράψει την προηγούμενη ημέρα σε άλλο άρθρο του –μπορείτε να το διαβάσετε εδώ – το εξής: «Όσον αφορά το ρίσκο της κεντρικής τράπεζας κτλ, έχουμε πει σε προηγούμενο άρθρο ότι η κεντρική τράπεζα για πρακτικούς λόγους δεν μπορεί να πτωχεύσει. Αλλά ακόμα και να πτωχεύσει η ΤτΕ, big deal αγαπητέ αναγνώστη. Τυπώνει η ΤτΕ 300 δισ. ευρώ, στη συνέχεια της κάνουμε στάση πληρωμών (έστω αν δεν μας κοστίζει τίποτα) και στη συνέχεια πτωχεύει και ανοίγει την επόμενη μέρα με άλλο ΑΦΜ. Τα πράγματα είναι απλά».

Απλά τα πράγματα! Και αν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαβάζουν όσο θα έπρεπε τις θέσεις των άλλων, τουλάχιστον στη ΝΔ θα έπρεπε να διαβάζουν τις απόψεις των υποψηφίων βουλευτών τους, πριν σπεύσει ολόκληρη κυβέρνηση να εκτεθεί με τέτοιο τρόπο.

* Βρήκα το άρθρο του Γιώργου Καισάριου από τον χρήστης του twitter @andreasgr1971

Καρτέσιος

Η φούσκα της βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα *

 Η Ελλάδα καλείται να αποπληρώσει 291 δισ. ευρώ, από τοκοχρεολύσια, μέχρι το 2030, σύμφωνα με τον πρώην εκπρόσωπο της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη. Το ποσό αυτό ισοδυναμεί με το 160% του ΑΕΠ της χώρας, γεγονός που καθιστά ως de facto ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Συνηθίζουμε να εκφράζουμε το χρέος ως προς το ΑΕΠ μιας χώρας, για να μπορούμε να βγάζουμε ακριβέστερα συμπεράσματα. Το ΑΕΠ είναι το άθροισμα της αξίας όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παρήγαγε μια χώρα μέσα σε ένα έτος. Θα μπορούσαμε να το δούμε κάι σαν τον ετήσιο τζίρο μιας χώρας.

Αν για παράδειγμα μια χώρα έχει χρέος 50% του ΑΕΠ της, σημαίνει πως μπορεί να το χειριστεί καλύτερα από μια άλλη χώρα που έχει χρέος 70% του ΑΕΠ. Αν μια χώρα όπως η δική μας έχει χρέος 160% του ΑΕΠ της , τότε το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο δεν είναι βιώσιμο. Φυσικά δεν είναι αυτό το μόνο κριτήριο, αλλά το χρέος ως προς το ΑΕΠ αποτελεί το πλέον ποιοτικό κριτήριο του χρέους.

Το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, όταν η εθνική κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του, χωρίς να απαιτούνται εξωπραγματικές κοινωνικές παραχωρήσεις, είτε από είσπραξη εσόδων μέσω ουτοπιστικών φόρων, είτε από την συρρίκνωση μισθών και συντάξεων , που κανονικά θα έπρεπε να αναπροσαρμόζονται αυτόματα με το κόστος ζωής, αλλά και όταν έχουν δημιουργηθεί αναπτυξιακές προυποθέσεις, που θα ενισχύουν τους παραγωγικούς τομείς της χώρας, έτσι ώστε με την σειρά τους να γεμίζουν τα δημόσια ταμεία.

Απλοποιώντας μπορούμε να πούμε, ότι το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, όταν το επίπεδο αυτό του χρέους μπορεί να το “σηκώσει” η εγχώρια οικονομία.

Άρα το πρωτογενές πλεόνασμα και η βιωσιμότητα του χρέους βασίζονται σε εξωπραγματική προσαρμογή των εσόδων, εφόσον δεν απηχούν κοινωνικά και αναπτυξιακά την Ελλάδα.

Το πρόβλημα λοιπόν, καταλήγει να είναι σαφώς το ύψος του χρέους, το οποίο θα πρέπει να μειωθεί δραστικά, προκειμένου αφενός μεν να μπουν όλοι παραγωγικοί τομείς σε αναπτυξιακή τροχιά, για να γεννήσουν τα μελλοντικά έσοδα και αφετέρου να επανέλθουν μισθοί και συντάξεις σε κοινωνικά επιτρεπτά όρια για να ενισχυθεί η καταναλωτική δύναμη των νοικοκυριών και κατ’ επέκταση η οικονομική δύναμη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που τροφοδοτούν κατά κύριο λόγο την οικονομία και μειώνουν την ανεργία.
Πόσο εφικτό είναι τώρα, να γίνει δεκτή μια τέτοια απαίτηση της Ελλάδας προς την Ευρώπη…

Καταρχήν, αυτό δεν θα έπρεπε καν να τελούσε αίτημα της Ελλάδας προς της Ευρώπη, για διαπραγμάτευση. Θα έπρεπε, με βάση τα οικονομικά δεδομένα να το είχε εισηγηθεί η ίδια η Ευρώπη.

Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβηκε, αντιβαίνοντας όλους τους οικονομικούς νόμους, που διέπουν την συγκεκριμένη συνθήκη, τότε πρέπει να γίνει επιτακτικά απαιτητό από την ίδια τη χώρα προς την Ευρώπη με όποιο υποτιθέμενο ρίσκο.

Και σίγουρα ρίσκο δεν λογίζεται, ότι αν δεχθεί η Ευρώπη τέτοιο αίτημα από την Ελλάδα, θα πρέπει να δεχθεί παρόμοια αιτήματα και από τις υπόλοιπες χρεωμένες χώρες, άρα δεν θα το δεχθεί… Αυτό δεν είναι καν πολιτική θέση. Αυτό σημαίνει ότι η διοίκηση της Ευρώπης δεν μπορεί να διαχειρισθεί το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης και άρα είτε πρέπει να αλλάξει πολιτική, είτε πρέπει να διαλυθεί η Ενωμένη Ευρώπη, εφόσον δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στις συνεργαζόμενες χώρες, γιατί τα προσφερόμενα δάνεια δεν είναι προσφορά, είναι πελατειακή σχέση… μη γελιόμαστε.

Περίπου 40 δισεκατομμύρια ευρώ θα κόστιζε στην Γερμανία ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους, ποσό μικρότερο από όσο θα κόστιζε στην Γερμανία μια ελληνική στάση πληρωμών ή ένα Grexit, σύμφωνα με την εκτίμηση του οικονομολόγου του Ινστιτούτου για την Παγκόσμια Οικονομία (IfW) Γιενς Μπόιζεν-Χογκρέφε.

Το Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών Ifo του Μονάχου εκτιμά επίσης, ότι οι απώλειες για την Γερμανία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες, εάν η Ελλάδα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, ενώ ο καθηγητής Οικονομίας του, Ifo Τίλο Βολμερσχόιζερ, υπολογίζει, ότι εάν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, θα πρέπει η Γερμανία να αναμένει απώλεια ύψους έως και 76 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Το υποτιθέμενο Grexit δηλαδή, το οποίο και δεν προβλέπεται βάση Ευρωπαικών κανονισμών, θα στοιχίσει περίπου 2 φορές περισσότερο από ένα κούρεμα του Ελληνικού χρέους.
Καταλαβαίνοντας, ότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να αντέξει άλλο την λιτότητα και θα το δείξει με την ψήφο του στις επικείμενες εκλογές (53,7% δήλωσαν ότι επιθυμούν νέα διαπραγμάτευση του χρέους και νέα συμφωνία- Δημοσκόπηση GPO 7/1/2015), το σενάριο παίρνει άλλη τροπή αλλάζοντας τους ρόλους. Η Ελλάδα γίνεται διαχειριστής του παιχνιδιού και η Ευρώπη ακολουθεί…

Πρόσφατα :

– Το Ινστιτούτο Bruegel των Βρυξελλών διατύπωσε πρόταση διευθέτησης του ελληνικού χρέους που θα οδηγούσε σε μείωσή του κατά 17% του ΑΕΠ σε όρους καθαρής παρούσας αξίας ή κατά 31,7 δισ. ευρώ!
-Οι Financial Times υποστηρίξαν ότι οι πιστωτές χρειάζεται να σκεφτούν σοβαρά το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και την αύξηση του κατώτατου μισθού.

Άρα λοιπόν και το χρέος είναι πια κοινά αποδεκτό, ότι είναι μη βιώσιμο, αλλά και η μείωση του είναι εφικτή και μάλιστα με όρους, που μπορούν που να ωφελήσουν όλους.

Γιατί δεν υπάρχει καμία οικονομική, αλλά και Ευρωπαική βάση για να είναι η Γερμανία η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία να χορηγείται ανακούφιση από το επίσημο χρέος της σε μεγάλη κλίμακα…

*Η Παναγιώτα είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη: 

ΜΒΑ - Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology
BSc Marketing-Management - Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York
Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε:...
 

 

 

Ευρώπη: Ένας μεθυσμένος που ψάχνει τα κλειδιά κάτω απ’ τον φανοστάτη

Στο τελευταίο τεύχος του HOT DOC, ο Κώστας Βαξεβάνης αναλύει τις αντιφάσεις που έχουν δημιουργηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την εμμονή στην πολιτική της λιτότητας. Οι πολίτες πληρώνουν δυσβάσταχτα χρέη που δεν τους αναλογούν, καθώς έχουν προκληθεί από τις τράπεζες και κάθε είδους επενδυτές, και όχι από τα κράτη. Στο τέλος του άρθρου, ο δημοσιογράφος απαντάει και στο κρίσιμο ερώτημα για το πως μπορεί να μεταβληθεί η υπάρχουσα κατάσταση στην Ευρώπη.

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο HOT DOC:

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ζει μια μεγάλη αντίφαση. Ενώ αποτελεί ένα άθροισμα χωρών με πολιτισμό, δημοκρατικές παραδόσεις και θεωρητικές προϋποθέσεις για την ευζωία των πολιτών της, έχει καταλήξει εχθρός του εαυτού της. Όλο και περισσότεροι πολίτες ζουν κοντά στο όριο φτώχειας, με επαγγελματική και συναισθηματική ανασφάλεια, με αβεβαιότητα και χωρίς να μπορούν να ακουμπήσουν έστω μέσω ενός ονείρου το μέλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιπλέον προβάλλει την αναγκαιότητα της ενότητάς της, ενώ αυτή η ενότητα παράγει μόνο ανισότητες και απώλειες.

Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο καπιταλισμός παρουσιάζει μια εικόνα αντίφασης. Δυόμισι δεκαετίες μετά την πτώση του αντίπαλου υπαρκτού σοσιαλισμού, με τις τεχνολογικές εξελίξεις να δίνουν άλλη διάσταση στον τομέα της εργασίας, θεωρητικά ο καπιταλισμός έπρεπε να έχει αποδείξει την ανωτερότητα που διαφήμιζε τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου με προμετωπίδα την ίδια τη Δημοκρατία. Τελικώς αυτό που κατάφερε να κάνει ο καπιταλισμός είναι μια μικρή πλούσια κάστα ανθρώπων, η οποία μπορεί να επιβάλλει όσα θέλει στις όλο και φτωχότερες μάζες. Η μεγάλη αντίφαση όμως είναι άλλη. Την εποχή που ο καπιταλισμός απαιτεί από τις μάζες να προσκυνήσουν τα εικονοστάσια των «αγορών» , ο καπιταλισμός ζει μέσω του δημόσιου χρήματος.

Χωρίς να αναλύει αυτές τις αντιφάσεις και πολύ περισσότερο τις αιτίες, η γερμανικής προέλευσης ηγεμονική μηχανή της Ευρώπης θεωρεί και επιβάλλει μία και μοναδική λύση σωτηρίας: τη λιτότητα. Αυτή η αυθαίρετη και επικίνδυνη λύση, προφανώς και δεν είναι λύση. Στηρίζεται σε ένα αυθαίρετο σχήμα. Πως αιτία της κρίσης είναι η κακή δημοσιονομική κατάσταση των χωρών. Άρα η λύση θα δοθεί αν εξυγιανθούν δημοσιονομικά οι χώρες, εφαρμόζοντας τη σκληρή λιτότητα, που θα μαζέψει τα έξοδα, όπως θα συνέβαινε σε μια οικογένεια. Σε αυτή τη συνταγή, βέβαια, δεν γίνεται καμιά παραδοχή πως το βάρος της εξυγίανσης θα το αναλάβουν όλοι και κυρίως όσοι το δημιούργησαν. Αλλά το κύριο είναι άλλο. Το χρέος των χωρών δεν το δημιούργησε το κράτος αλλά οι ιδιώτες (τράπεζες και κάθε είδους επενδυτές). Στη συνέχεια, το κράτος, σε διαπλοκή με αυτούς τους ιδιώτες, μετέτρεψε το χρέος σε δημόσιο με τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Δηλαδή το πήρε πάνω του, για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες. Έτσι οι πολίτες πληρώνουν τις επιλογές των ιδιωτών, αφού πρώτα έχουν ενοχοποιηθεί το κράτος και οι ίδιοι οι πολίτες.

Επιμένουν να ψάχνουν τα κλειδιά

Η Ελλάδα ζει την επιβολή μέτρων λιτότητας, που οι μεταβολές που προκαλούν στην κοινωνία της συγκρίνονται μόνο με αυτές του πολέμου. Η λιτότητα επεκτάθηκε σε όλο το Νότο της Ευρώπης και καθιερώθηκε ως ευλαβική αρχή στην αντίληψη διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά τη σκληρή λιτότητα, όμως, κανένα από τα στοιχεία. που επικαλέστηκαν για να επιβληθεί η λιτότητα, δεν βελτιώθηκε. Ο Νότος γέμισε ανέργους και ανασφαλείς ανθρώπους, που η σχέση τους με την εργασία είναι όλο και πιο αμφίβολη. Οι κοινωνικές δαπάνες ψαλιδίστηκαν, κάτω από τη λογική πως αυτές οι δαπάνες δημιούργησαν την κρίση. Κουλτούρα βαναυσότητας και κυνισμού εκπορεύεται από την οικονομία και αγκαλιάζει όλη την κοινωνία. Η ανάπτυξη όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά αντιθέτως, οι χώρες στις οποίες επιβλήθηκε η λιτότητα πέφτουν σε ύφεση. Ένας φαύλος κύκλος δημιουργείται. Πάρτε παράδειγμα την καθημερινότητα στην Ελλάδα. Οι μισθοί πέφτουν και οι εργαζόμενοι απολύονται. Μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη και δεν μπορούν να καταναλώσουν. Δουλεύουν μόνο για να πληρώνουν φόρους. Η έλλειψη κατανάλωσης οδηγεί σε κλείσιμο επιχειρήσεις και καταστήματα. Η ανεργία και τα παρασιτικά φαινόμενο αναπτύσσονται. Κοινωνικές δαπάνες δεν υπάρχουν και οι άνθρωποι εξαθλιώνονται. Η κατάσταση αυτή χτυπά την πραγματική οικονομία. Δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη. Μόνο ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε τιμές ευκαιρίας.

Η αναποτελεσματικότητα αυτής της λιτότητας στα τέσσερα χρόνια εφαρμογής της δεν οδηγεί την ομάδα Μέρκελ στην αναζήτηση μιας άλλης μεθόδου. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Marc Blyth στο βιβλίο του «Λιτότητα: Η ιστορία μιας επικίνδυνης ιδέας» (εκδόσεις Pandora Books 2014), «μπορούμε να παρομοιάσουμε αυτή την κατάσταση με το ανέκδοτο για τους μεθυσμένους που αναζητούν τα κλειδιά τους μόνο κάτω από το φανοστάτη, επειδή ακριβώς εκεί βρίσκεται το φως».

Η εμμονή στη λιτότητα δεν είναι ένα άστοχο λάθος, αλλά επιλογή, που οδηγεί στην αναδιανομή του πλούτου. Κάποιοι γίνονται ακόμη πιο πλούσιου, ενώ παράγεται μια μάζα φτωχών χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, οι οποίοι θα αποτελέσουν τους σύγχρονους δούλους.

Το γερμανικό μοντέλο λιτότητας επιβάλλει τη επιβολή απαράβατων κανόνων λειτουργίας, σιδηρά πειθαρχία στις οικονομικές εξαγγελίες. Πρόκειται για ένα μείγμα οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και ψυχολογικού συνδρόμου, που απαιτεί όλοι να κάνουν όσα έχουν κάνει οι Γερμανοί και φυσικά να γίνουν όπως αυτοί. Διαφορετικά δεν αξίζει να ζουν. Στο βάθος αυτού του οικονομικού προτεσταντισμού υπάρχει πάντα η τιμωρία. Όσοι δεν συμμορφώνονται θα καταστραφούν, όπως πολλές φορές έχουν δηλώσει γερμανοί οικονομικοί παράγοντες κυρίως για την Ελλάδα.

Η στέρηση θα επιδράσει στην οικονομία σχεδόν όπως η θεϊκή παρέμβαση στον ασκητή στην έρημο, που στερείται τα πάντα και σώζεται τελικώς γι’ αυτή του την προσήλωση. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από τη θεϊκή παρέμβαση, αφού η λιτότητα ως σήμερα δεν επιδρά με κάποιο ευεργετικό τρόπο. Πρόκειται για ένα νεοφιλελευθερισμό των κανόνων και της ευλάβειας προς αυτούς. Όπως λέει ο Πολ ντε Γκράουβε, «είναι σαν να λες ότι αν όλοι οι άνθρωποι τηρούν τους κανόνες πυρασφάλειας δεν θα υπάρχει ανάγκη να υπάρχει η πυροσβεστική υπηρεσία».

Επιβεβλημένη στέρηση

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για λιτότητα, και δεν πρόκειται για λιτότητα για όλους. Η λιτότητα, στη μερκελική αντίληψη, έχει την έννοια της επιβεβλημένης στέρησης. Στην πραγματικότητα, λιτότητα είναι η απαλλαγή του πολίτη από περιττές ή κατασκευασμένες ανάγκες. Καμιά από τις περιττές και δημιουργημένες ανάγκες δεν απειλείται από τη λιτότητα στην Ευρώπη. Ούτε βέβαια οι γερμανικές Mercedes. Ο καταναλωτισμός συνεχίζει να λειτουργεί και να προωθείται, ενώ στα πλήρως ελεγχόμενα media οι διαφημίσεις άχρηστων αντικειμένων εναλλάσσονται με παρουσιαστές που κλαίνε κι οδύρονται για την ανάγκη περικοπών. Φυσικά οι περικοπές αφορούν τις κοινωνικές δαπάνες, οι οποίες δεν ευθύνονται για την κρίση.

Οι περικοπές μισθών, συντάξεων, κονδυλίων για την Υγεία και την Παιδεία, δεν πλήττουν τα ανώτερα στρώματα, τα οποία και έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για τις παροχές αυτές και δεν επιβαρύνονται από τα μέτρα. Ο περιπτεράς και ο μισθωτός φορολογείται, αλλά η μεγάλη επιχείρηση μπορεί να φοροαπαλλάσσεται, μέσα από διαδικασίες όπως αυτές που αποκαλύφθηκαν στο Λουξεμβούργο, με ξέπλυμα δηλαδή του χρήματος στην καρδιά της Ευρώπης, με συνταγές του ίδιου του Γιούνγκερ.

Ο μεγάλος επιχειρηματίας κερδίζει, επίσης, από τη συρρίκνωση των μισθών και την ελαστική απασχόληση. Οι κυβερνήσεις, τις περισσότερες φορές με απροκάλυπτες ρυθμίσεις, εξαιρούν τις μεγάλες επιχειρήσεις από την καταβολή φόρων που επιβάλλουν στους υπόλοιπους. Ένας από τους πρώτους μνημονιακούς φόρους στην Ελλάδα ήταν το χαράτσι, που επιβλήθηκε με νόμο. Αμέσως μετά, με δεύτερο νόμο, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, απάλλαξε όσους έχουν πάνω από 1.000 και 2.000 τετραγωνικά από το χαράτσι αυτό.

Την οικονομική ελίτ συνεπώς δεν την αγγίζει η λιτότητα. Αντιθέτως, κερδίζει και από τη συρρίκνωση τους κόστους και από τις ευκαιρίες αγορών που εμφανίζονται.

Μαζί τα φάγαμε, αλλά στον Πάγκαλο φαίνονται

Η εποπτεία της Ελλάδας από την τρόικα, που τις περισσότερες φορές φτάνει ως την ανατροπή της δημοκρατίας και την επιβολή κανόνων και μέτρων που δεν είναι αποδεκτά και χρήσιμα, συνοδεύτηκε από την προσπάθεια ενοχοποίησης του πληθυσμού. Το δόγμα Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» δεν ήταν μια ελληνική ανακάλυψη. Σε όλη την Ευρώπη δημιουργούθηκε το κλίμα ότι οι πολίτες φταίνε για την κρίση, είναι ένοχοι γιατί κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν και έζησαν όπως οι άσωτοι Έλληνες. Είναι μια κατασκευασμένη αιτία, χωρίς της οποίας τη δημοφιλία δεν θα μπορούσε να περάσει κανένα μέτρο. Μόνον η ενοχοποίηση θα μπορούσε να επιτρέψει να παρθούν μέτρα σαν αυτά, που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό των χωρών στις οποίες επιβάλλονται.

Πώς δημιουργήθηκε όμως η κρίση στην Ευρώπη; Χωρίς την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορείς να απαντήσεις ποιες πολιτικές είναι αναγκαίες.

Μία γενικότερη αιτία της κρίσης, που δεν έχει να κάνει με τη φύση της ΕΕ αποκλειστικά, είναι πως ο καπιταλισμός τις τελευταίες δεκαετίες έπαψε να είναι παραγωγικός και συνδεδεμένος με την πραγματική οικονομία και έγινε καπιταλισμός-καζίνο. Ο επιχειρηματίας δεν κατέθετε πια στην τράπεζα τα κέρδη, τα οποία επένδυε η τράπεζα για να του δώσει τους τόκους. Οι τράπεζες τον καλούσαν να αγοράσει προϊόντα που λειτουργούσαν ως στοιχήματα, με μεγάλο περιθώριο κέρδους. Αυτός ο κομπραδόρικος καπιταλισμός του αέρα, δημιούργησε, δίπλα στα κράτη, τράπεζες και «επενδυτές» ανεξέλεγκτους από τα κράτη και την πραγματική οικονομία, με ενεργητικό πολλαπλάσιο του ίδιου του κράτους. Μια τράπεζα της Γαλλίας μπορούσε να έχει τρεις φορές το ΑΕΠ της Γαλλίας. Ο κλυδωνισμός αυτών των μηχανισμών με μεγάλα ρίσκα, ανάγκασε τα κράτη να επέμβουν και να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν. Αυτό το αξίωμα, της μη κατάρρευσης, κίνησε όλο το μηχανισμό της καταστροφής.

Στην ΕΕ, όμως, υπήρξαν και εγγενή χαρακτηριστικά που δημιούργησαν την κρίση. Η δημιουργία της ΕΕ είχε ένα κατασκευαστικό λάθος. Οι χώρες που την αποτελούσαν δεν είχαν ούτε ενιαία πολιτική ούτε ενιαία οικονομία. Μοναδικό κοινό στοιχείο ήταν το νόμισμα. Αυτή η ενοποίηση δημιούργησε ψευδή στοιχεία. Δύο κράτη με το ίδιο νόμισμα, π.χ. η Ελλάδα και η Γερμανία, είχαν κοινό νόμισμα, το οποίο θεωρητικά δηλώνει ίδιες οικονομίες. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε όμως. Ένα ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου δεν ήταν ίδιο με ένα ομόλογο του γερμανικού, αν και η ΕΕ απαιτούσε να είναι τα ίδια.

Η ΕΕ δεν είχε πραγματικό αντίκρυσμα ως ολοκλήρωση. Οι τράπεζες άρχισαν να αγοράζουν τα ομόλογα των χωρών του Νότου (PIIGS), ευελπιστώντας πως θα έχουν κέρδη από το μεγάλο όγκο αυτών των αγορών. Τούτο σήμαινε πως στις χώρες αυτές έρρεε άφθονο χρήμα από δανεισμό. Οι ευρωπαικές τράπεζες έδιναν δάνεια και αγόραζαν ομόλογα.Ήταν η εποχή που οι τράπεζες στην Ελλάδα τηλεφωνούσαν στους καταθέτες, για να τους ενημερώσουν πως τους είχαν εξασφαλίσει δάνειο που ουδέποτε ζήτησαν και ο Λουκάς Παδήμος ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ζητούσε να γίνουν ελαστικές οι τράπεζες στη δανειοδότηση.

Με τα χρήματα αυτά, από τα δάνεια, οι χώρες του Νότου αγόραζαν προϊόντα των χωρών που τους δάνειζαν, με φτηνό χρήμα. Γερμανικές BMW, γερμανικά υποβρύχια, γερμανικά και γαλλικά όπλα, υπερκοστολογημένα προϊόντα Siemens και άλλα πολλά, που προέτρεπε η καταναλωτική επικοινωνιακή τακτική.

Δημιουργήθηκε στις χώρες αυτές έτσι εμπορικό έλλειμα και μείωση ανταγωνιστικότητας. Η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος,του ευρώ, δεν έδινε τη δυνατότητα στις χώρες που δέχονταν αυτές τις πιέσεις να υποτιμήσουν το νόμισμα για να ισορροπήσουν την οικονομία. Έτσι, το μοναδικό κοινό στοιχείο στην ΕΕ δημιούργησε ακόμη ένα, την ομηρία.

Όταν η οικονομία της Ελλάδας, μέσα από αντικειμενικούς όρους αλλά και τεχνικούς (όπως οι δηλώσει Παπακωνσταντίνου περί Τιτανικού), απειλήθηκε, οι τράπεζες άρχισαν να ξεφορτώνονται τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Ο δανεισμός σταμάτησε και τα επιτόκια στα ομόλογα εκτοξεύτηκαν. Οι απώλειες απαιτούσαν οι τράπεζες να ξεφορτωθούν και τα υπόλοιπα ομόλογα των χωρών του Νότου, πράγμα το οποίο θα δημιουργούσε πανικό για τις οικονομίες τους και το φαινόμενο του ντόμινο.

Εκεί παρενέβη το κράτος, το οποίο άρχισε να ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες, για να μην καταρρεύσουν. Να πληρώνει δηλαδή με χρήματα των πολιτών τις επιχειρηματικές κινήσεις που είχαν κάνει οι τράπεζες, αναλαμβάνοντας θεωρητικά την εποχή εκείνη το ρίσκο.

Το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών έγινε με τον τρόπο αυτό δημόσιο χρέος. Δεν υπήρξε εξ αρχής δημόσιο χρέος, ούτε ευθύνονταν γι’ αυτό οι δαπάνες για την Υγεία ή την Παιδεία.

Δημιουργία ενόχου

Η επιβολή της λιτότητας έγινε με αντιστροφή της πραγματικότητας και την εμφάνιση του αποτελέσματος ως αιτία. Ταυτόχρονα με την εμφάνιση της κρίσης,υπήρξε η επιχειρηματολογία της ενοχοποίησης. Τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να επιχειρηματολογούν για την ανάγκη να πληρώσουμε, μιας και τώρα πια φτάσαμε στο ταμείο μετά το πάρτυ αρκετών χρόνων. Όχι μόνο απέκρυπταν πως η κρίση των τραπεζών έγινε κρίση δημόσιου χρέους, επειδή οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να σώσουν τις τράπεζες αντί για τους λαούς, αλλά έδειχναν και τον ένοχο προς τα κάτω.

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα φαινόμενα κατανάλωσης, νεοπλουτισμού και επιφανειακής ευζωίας, δεν δημιούργησαν την κρίση, απλώς γεννήθηκαν μαζί της. Συγκεκριμένα, στην περίοδο που οι τράπεζες, μέσω του εύκολου και φτηνού δανεισμού, δημιουργούσαν νεόπλουτους. Αυτή η ακολουθία των δύο φαινομένων έδωσε τη δυνατότητα να χρησιμοποιείται το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου τρόπου ζωής ως αιτία της κρίσης.

Με αυτή την αυθαίρετη παραδοχή, το Δημόσιο και οι δημόσιες παροχές μπήκαν στο στόχαστρο της λιτότητας. Ως περιττές βαφτίστηκαν οι δημόσιες δαπάνες, το κοινωνικό κράτος, οι κατακτήσεις της Ευρώπης τα τελευταία 50 χρόνια. Η υπερφορολόγηση χτύπησε μόνο τα κατώτατα στρώματα, ενώ οι πλούσιοι μπορούσαν να χρησιμοποιούν τους φορολογικούς παραδείσους για φοροαποφυγή ή να φοροαμνηστεύονται ακόμη και με νόμους.

Οι πλούσιοι μπορούσαν να κερδίζουν και από τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, αφού αυτοί παρείχαν πλέον με χρήματα όσα παρείχε το κράτος δωρεάν ως κοινωνική δαπάνη (σχολεία, νοσοκομεία).

Στην Ελλάδα, όπου ως δημόσιες δαπάνες δεν περιγράφονται από τα ΜΜΕ οι επενδύσεις του Δημοσίου υπέρ της Siemens ή των μιζών Άκη και λοιπών αλλά μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι, υπάρχει μια ακόμη πλευρά, που αφορά τις τράπεζες. Το τραπεζικό κατεστημένο στη χώρα έκλεψε χρήματα με δανειοδοτήσεις οικείων προσώπων και εικονικές εταιρίες και στη συνέχεια εμφάνισε αυτές τις μαύρες τρύπες, που σχετίζονταν με τη δική τους κλοπή, ως αποτέλσμα της κρίσης, που κλήθηκε να καλύψει η ανακεφαλαιοποίηση. Μετά το κούρεμα των ομολόγων, οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν, αλλά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία επίσης κατείχαν ομόλογα τα οποία αναγκάστηκαν να αγοράσουν με κυβερνητικές εντολές, αντί να ανακεφαλαιοποιηθούν, αφέθηκαν να καταρρεύσουν.

Μια ακόμη απόδειξη, πως ο σκοπός των μέτρων που παίρνονται δεν σχετίζεται με καμία τακτοποίση της οικονομίας ή πάταξη της διαφθοράς αλλά καθαρά με πολιτικές υπέρ συμφερόντων.

Το ψεύτικο θαύμα της Γερμανίας

Οι ευρωπαίοι ηγέτες, που τάσσονται υπέρ της λιτότητας, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τη Γερμανία ως παράδειγμα χώρας που πρέπει να ακολουθηθεί. Το γερμανικό θαύμα είναι συνεπώς ο οδηγός. Είναι έτσι;Η Γερμανία, αφού κατέστρεψε πολλές χώρες με δύο παγκόσμιους πολέμους, ανάμεσά τους και την Ελλάδα, στη συνέχεια χρηματοδοτήθηκε από τη Δύση για να αποτελέσει ανάχωμα στο σοβιετικό κομμουνισμό. Με τη βοήθεια αυτή, η οικονομία της αναδιαρθρώθηκε, την ώρα που οι κατεστραμένες από την ίδια οικονομίες παρέπεαν και τα θύματά της έπαιρναν δάνεια για να τις ανορθρώσουν. Παρά την εμπειρία της αυτή, η Γερμανία δεν επέλεξε ένα σχέδιο Μάρσαλ για τον ευρωπαϊκό Νότο αλλά λιτότητα. Όλοι έπρεπε μέσα από τη δημοσιονομική προσαρμογή να γίνουν όπως η Γερμανία.

Το σύγχρονο γερμανικό θαύμα, όμως, έχει δικούς του όρους και δεν είναι και τόσο θαύμα. Η Γερμανία είναι μια βιομηχανική εξαγωγική χώρα, με χαμηλούς μισθούς σε σχέση με όσα παράγουν οι Γερμανοί. Το ευρώ ευννοεί τη Γερμανία και βλάπτει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες. Δηλαδή, η Γερμανία, μέσω του ευρώ, μετατοπίζει την κρίση στις φτωχότερες χώρες, οι οποίες δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμα

Από το 2000 έως το 2006, η αύξηση του ΑΕΠ της Γερμανίας ήταν 354 δισ. και το χρέος 342 δισ. Δηλαδή, πρακτικά μηδενική ανάπτυξη. Το 14,5 % του πληθυσμού ζουν κοντά ή κάτω από το όριο φτώχειας. Η πλήρης απασχόληση καταργείται προς όφελος ελαστικών μορφών εργασίας και των εργολάβων-εργαζόμενων, που παίρνουν 800 ευρώ το μήνα. Είναι αυτό που επιχειρείται με τα δελτία παροχής υπηρεσιών. Υποαπασχολούμενοι εργαζόμενοι θα δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα και θα αυτοασφαλίζονται για να φυτοζωούν και να πληρώνουν απλώς φόρους.

Το χτύπημα των κοινωνικών παροχών και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στη Γερμανία έγινε με τους λεγόμενους νόμους Χαρτζ. Ο εργαζόμενος είναι δυνατόν να παρακολουθείται και να του επιβάλλεται ακόμη και αλλαγή διαμερίσματος για να ανταπαξέλθει. Η ηλικία συνταξιοδότησης σε λίγο θα συμπίπτει με το όριο θανάτου.

Τι νόημα έχει η δημοσιονομική πειθαρχία και οι δείκτες, όταν πεθαίνουν ή δεν μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι; Αυτό δεν απασχολεί το σύνολο των οικονομολόγων του γερμανικού θαύματος.

Έχει, όμως, σημασία ποιος ήταν ο Χαρτζ, ο αρχιτέκτονας των νόμων του θαύματος. Ο Πέτερ Χαρτζ ήταν διευθυντής ανθρωπίνων πόρων της Βολκσβάγκεν. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο 576.000 ευρώ, όταν ομολόγησε πως χρημάτιζε τον συνδικαλιστή Κλάους Φόλκερτ με πριμ, τα οποία ξοδεύονταν σε πόρνες και εξωτικά ταξίδια.

Η συνολική ποιότητα όλων των θαυματοποιών του παγκόσμιου οικονομικού θαύματος της λιτότητας είναι αμφίβολη. Αυτοί που εκπονούν τα ασφαλή σενάρια για την ανάπτυξη μέσω λιτότητας, είναι οι ίδιοι που με την ίδια αυτοπεποίθηση οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία στην κρίση. Οι ίδιοι οίκοι αξιολόγησης, που χειροκροτούν τη λιτότητα και θεωρούν εξυγίανση την ισοπέδωση των πληθυσμών, ήταν αυτοί που είχαν αξιολογήσει με ΑΑΑ τα δάνεια που προκάλεσαν την κρίση.

Είναι τραγική ειρωνεία, να δίνουν συμβουλές και συνταγές για την Ευρώπη, αυτοί που γέμισαν τις τράπεζές τους με προϊόντα και ομόλογα-σκουπίδια, τα οποία τελικώς πληρώσαμε.

Υπάρχει λύση για την Ευρώπη;

Οι αγορές εμφανίζονται να κινούνται με εγχειρίδιο χρήσης, το οποίο δεν είναι παρά η μέθοδος που εφαρμόζουν για να κερδίσουν αυτά που οι άλλοι χάνουν εξαπατημένοι από τους ίδιους. Οι αγορές, παρότι εμφανίζονται ασφαλείς και γνώστες, δεν γνωρίζουν πού πάνε. Προσανατολίζονται απλώς προς το κέρδος σχεδόν δαρβινικά. Δεν πρόκειται να πάνε προς την κοινωνία.

Στην Ευρώπη πρέπει να υπάρξει μια πολιτική αποφασιστικότητα, που θα την απεγκλωβίσει από τη θανατηφόρα ταύτιση με τα συμφέροντα μιας οικονομικής ελίτ. Πρέπει η κοινωνία να ορίσει τους κανόνες της οικονομίας και όχι η οικονομία τη ζωή των ανθρώπων.

Πρέπει να υπάρξουν οι πολιτικές αποφάσεις και οι ηγέτες που θα σταματήσουν τη βάναυση αναδιανομή του πλούτου, που εξαθλιώνει τις κοινωνίες φτιάχνοντας σύγχρονες γαλέρες με τη μορφή γυάλινων ουρανοξυστών.

Ίσως, στην κατάσταση που είναι η Νότια Ευρώπη, η πιο σημαντική πολιτική πράξη να είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως μπορούμε κι αλλιώς.

Πηγή

Γ.Βαρουφάκης: «Η δική μας κυβέρνηση δεν παίζει με το Grexit»

«Η δική μας κυβέρνηση δεν παίζει με το Grexit. Δεν θα αφήσει ούτε υπονοούμενο. Δεν θα πάει στη διαπραγμάτευση συγκρουσιακά, δεν θα μπλοφάρει» διαβεβαίωσε ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Βαρουφάκης, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής για την παρουσίαση του βιβλίου του «Η γένεση της μνημονιακής Ελλάδας».

Απαντώντας σε ερωτήσεις από το κοινό, ο Γ. Βαρουφάκης τόνισε πως «υπάρχουν καινοτόμες, έξυπνες μορφές δημοσιονομικής μηχανικής για τη λύση του προβλήματος (σ.σ. του ελληνικού χρέους). Αυτό που δεν υπήρξε ως τώρα, είναι μια κυβέρνηση να το διαπραγματευτεί».

Στο πλαίσιο αυτό, ο ίδιος δήλωσε πως δεν υποστηρίζει την εκδοχή του κουρέματος του χρέους, αλλά τον εξορθολογισμό του - ενώ τάχθηκε με τη σειρά του κατά του δανεισμού 7 επιπλέον δισ. ευρώ τον Ιούνιο (από τους εταίρους και την ΕΚΤ) για την αποπληρωμή των ελληνικών ομολόγων που διακρατά η ΕΚΤ στο χαρτοφυλάκιό της από το 2010, αντιπροτείνοντας την έκδοση ενός perpetual bond (ομόλογο αενάου διάρκειας) 25 δισ. με πολύ μικρό επιτόκιο, με το οποίο να καλυφθούν οι φετινές δανειακές υποχρεώσεις του ελληνικού Δημοσίου.

Σε ερώτημα ακροατή «τι έχει να πει στον παππού του που φοβάται το Grexit», ο κος Βαρουφάκης απάντησε πως «ο ίδιος ο Ντράγκι απαίτησε από τη Μέρκελ να θέσει τέλος στη φιλολογία περί Grexit, λέγοντας πως "αλλιώς δεν θα μπορέσω να σώσω το ευρώ". Κάποιοι λένε πως η Ευρωζώνη μπορεί σήμερα να διαχειριστεί μια έξοδο της Ελλάδας. Η ΕΚΤ όμως, είναι ένας ιδιαίτερα συντηρητικός οργανισμός και δεν θέλει αλλαγές. Δεν θέλει να χάσει ένα απ' τα κομμάτια του παζλ της, όχι μόνο λόγω των κινδύνων απ' αυτό, αλλά και γιατί είναι Αυτοκρατορία που δεν θέλει να χάσει μέρος της επικράτειάς της».

«Βεβαίως - συνέχισε ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ - η Ευρώπη έχει πάει κόντρα στα συμφέροντά της δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα. Είναι ικανή να το πράξει και σήμερα. Όμως η δική μας κυβέρνηση δεν παίζει με το Grexit. Δεν θα αφήσει ούτε υπονοούμενο. Δεν θα πάει στη διαπραγμάτευση συγκρουσιακά, δεν θα μπλοφάρει. Μιλάω πολύ καιρό με Γερμανία και υπάρχουν επαφές με υψηλά ιστάμενα στελέχη.

Καταλαβαίνουν πως όσο εξακολουθεί ο "εικονικός πνιγμός" της ελληνικής οικονομίας, δεν θα σηκώσουμε κεφάλι (σ.σ. αναπτυξιακά). Φοβούνται όμως μην πάμε πίσω στο 2009. Και γι' αυτό, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να τα πακετάρουμε με εύπεπτο τρόπο για το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο» ανέφερε ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε άλλο σημείο της ομιλίας του, αναφέρθηκε στην ανάγκη «άμεσης καταπολέμησης της βαθειάς ανθρωπιστικής κρίσης», αλλά και «πολλών και βαθιών μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο».

Η εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής, περιελάμβανε επίσης παρουσίαση του βιβλίου του κου Βαρουφάκη, από τον συνυποψήφιό του με τον ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Ξυδάκη και τον δημοσιογράφο της "Καθημερινής" και του ΣΚΑΙ, Μπάμπη Παπαδημητρίου, δίνοντας αφορμή για μια πολύ ζωντανή συζήτηση και αντιπαράθεση, με έντονη και τη συμμετοχή του κοινού.

Πηγή