Η εξορία της Αντιγόνης του Σοφοκλέους και των αρχαίων ελληνικών από τα σχολεία!

Μετά την κατάργηση του Επιτάφιου του Περικλέους από τα σχολεία, που δίδασκε τι είναι Δημοκρατία, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής εισηγείται την κατάργηση των Αρχαίων ως υποχρεωτικό μάθημα στη Β’ Λυκείου και την κατάργηση της Αντιγόνης του Σοφοκλέους, που διδάσκει την αντίσταση στον αυταρχισμό της εξουσίας και όχι μόνο. Καμία έκπληξη. Ελληνικά, Δημοκρατία και αντίσταση στον αυταρχισμό δεν συμβαδίζουν με την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Το έχουμε δει στην πράξη.

Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, που είχε αντιδράσει και στο κόψιμο του Επιτάφιου, εξέδωσε σφοδρή ανακοίνωση, με την οποία διαφωνεί πλήρως με την απειλούμενη δεύτερη δολοφονία της Αντιγόνης και καλεί «κάθε σκεπτόμενο και ευαίσθητο πολίτη» να σταθεί δίπλα της και να αντιδράσει. Πολύ ωραία, αλλά…

Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι οι μόνοι που μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά είναι οι ίδιοι οι φιλόλογοι. Απεργώντας διαρκώς μέχρι να αποτραπεί η εξορία των αρχαίων και της Αντιγόνης. Πράγμα που δεν έκαναν όταν κόπηκε ο Επιτάφιος! Αυτός της απεργίας είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, ο πιο ευθύς και ο μόνος που καταλαβαίνει η εξουσία. Αλλά και για έναν άλλο σπουδαίο λόγο:

Επειδή οι ίδιοι οι φιλόλογοι, που διδάσκουν την ελληνική νεολαία είναι και το πρότυπό της σ αυτά που διδάσκουν. Δεν μπορεί από τη μία να υμνείς μέσα στις σχολικές τάξεις, αλλά και με την ανακοίνωσή σου, «την αγέρωχη στάση της ηρωίδας Αντιγόνης, που αποτέλεσε διαχρονικά παγκόσμιας εμβέλειας πρότυπο που ενέπνευσε και εμπνέει την πολιτισμένη ανθρωπότητα» και από την άλλη να μην τηρείς στην πράξη τη στάση της, αλλά να τηρείς τη στάση της απλώς διαμαρτυρόμενης Ισμήνης!

Δεν μπορεί από τη μία να ανακοινώνεις ότι «ελληνικό σχολείο χωρίς τον Θουκυδίδου Επιτάφιο και χωρίς την Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι σχολείο με δυσαναπλήρωτο έλλειμμα παιδείας, χωρίς ουσιαστική αγωγή δημοκρατίας, χωρίς μαθητεία στην αντίσταση απέναντι στις αυθαιρεσίες της εκάστοτε εξουσίας» και από την άλλη να μη θυσιάζεσαι γι αυτό που πιστεύεις και να αναλώνεσαι σε ανακοινώσεις που δεν πονάνε κανέναν.

Δεν μπορεί από τη μια να ανακοινώνεις ότι «η διδασκαλία της Αντιγόνης δεν καταργήθηκε ούτε κατά την επτάχρονη δικτατορία» και από την άλλη να μην αντιδράς αντίστοιχα σε μια τέτοια βιαιότητα της εξουσίας, όπως διδάσκεις στα παιδιά κάθε 17 Νοέμβρη ότι πρέπει να αντιστέκονται στις δικτατορίες!

Και δεν μπορεί να μην υπερασπιστείς τα αρχαία, τον Επιτάφιο και την Αντιγόνη, για τα οποία τόσο νοιάζεσαι, όταν έχεις συμμετάσχει σε δεκάδες απεργίες και πορείες κάθε φορά που απειλούνται οι απολαβές σου και τα «κεκτημένα». Οι απεργίες δεν γίνονται μόνο όταν απειλείται η τσέπη μας και η προσωπική μας ζωή. Απεργίες κάνουν όσοι νοιάζονται πραγματικά για το λαό και για όσα στερείται ή δικαιούται ο λαός. Έτσι θα έπρεπε.

Αλλά, μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει ΠΟΤΕ απεργία καθηγητών, γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, δημοσιογράφων, εφοριακών και άλλων υπαλλήλων που δουλεύουν στο δημόσιο, ΜΟΝΟ για την ποιότητα της υγείας, της παιδείας, της δικαιοσύνης, της πληροφόρησης, των έργων, της ασφάλισης, της φορολογίας και κάθε τομέα όπου υποβαθμίζεται ή κακοποιείται η ζωή μας από το δημόσιο.

Πάντα οι «αγώνες» γίνονται για την πάρτη μας. Για τη συντεχνία. Ποτέ για το κοινό καλό. Αν δεν απειληθεί η τσέπη δεν ξεκινάει αγώνας. Απόλυτο. Αλλά, συνοδεύουμε για ξεκάρφωμα τις κινητοποιήσεις με ένα «για την ποιότητα της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης» κλπ, στις ανακοινώσεις και στα πανό.

Η τραγωδία και η γλώσσα

Θα ήθελα να γράψω για το τι σημαίνει η διδασκαλία των αρχαίων και της Αντιγόνης όχι μόνο στα σχολεία, αλλά για τον κάθε πολίτη, Έλληνα ή ξένο. Χρειάζονται τόμοι. Δεν υπάρχει σχεδόν σύνθετη λέξη με πρόθεση στη γλώσσα που μιλάμε σήμερα, που να μην είναι αυτούσια αρχαία! Αν δεν ξέρεις το νόημα του δεύτερου συνθετικού, δεν ξέρεις τι λες! Πρόθεμα, επιπόλαιος, ανάγωγος, κατακρεουργώ, επιφανής, κατάφορος, εκλογές, μετατρέπω, ανασκευάζω, πρόσχημα, υπερήφανος, ενδελεχής, κάτοπτρο, εγγεγραμμένος, εισπράττω, εκλαμβάνω, συμπάσχω, προσάπτω, προβεβλημένος, ανατροπή, διάθλαση, έκζεμα, διαζύγιο. Συνεχίστε την άσκηση μόνοι σας.

Και η Αντιγόνη δεν είναι απλώς μια ηρωίδα που αντιστέκεται στη σκληρότητα της εξουσίας. Ο Σοφοκλής πραγματεύεται στην τραγωδία μερικά από τα σημαντικότερα διαχρονικά θέματα της ζωής των ανθρώπων. Την πάλη μεταξύ του παλιού και του νέου, μεταξύ συναισθήματος και λογικής, μεταξύ παράδοσης και προόδου, μεταξύ πίστης και λογικής, μεταξύ πίστης και νόμων, τη σύγκρουση μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, μεταξύ της εξουσίας και των πολιτών, μεταξύ του γιού και του πατέρα, μεταξύ κοινωνίας και ατόμου. Θέτει τα βαθύτερα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης για τη ζωή και το θάνατο, το Θεό και τον άνθρωπο, τον άνθρωπο και τον εαυτό του σε μια διαδρομή αυτογνωσίας.

Κηρύττει 430 χρόνια πριν το Χριστό «ου τοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν». «Δεν είμαι προορισμένη για να μισώ, αλλά για να αγαπώ». Και υμνεί τον έρωτα, όπως κανένα άλλο γραπτό παγκοσμίως: «Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τα’ αγρονόμοις αυλαίς· καί σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’ αμερίων σέ γ’ ανθρώπων. Ο δ’ έχων μέμηνεν.» ...

Το έργο είναι γιγαντιαίο πόνημα της ανθρώπινης διανόησης. Όπως και η αρχαία ελληνική γλώσσα. Μια γλώσσα όπου κάθε λέξη δεν είναι σύμβολο ή ήχος ή αποτύπωμα, αλλά σαφές νόημα.

Τίποτε από όλα αυτά δεν διδάσκεται ελκυστικά στα σχολεία . Από πάντα η διδασκαλία ήταν στείρα και απωθητική για τους μαθητές. Δεν υπήρξε ποτέ μια σύνδεση της ανεπανάληπτης πηγής γνώσης, που περιέχει η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία για την καθημερινή ζωή και τον εαυτό, με το σήμερα. Όλα σχεδόν είναι διεκπεραιωτικά.

Και σ αυτό, εκτός από τις με ελάχιστες εξαιρέσεις αμόρφωτες ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν τεράστια ευθύνη οι ίδιοι οι καθηγητές, το συνδικάτο τους η ΟΛΜΕ και κυρίως οι φιλόλογοι. Επειδή, αυτοί κρατάνε αυτή τη γνώση στα χέρια τους, αυτοί τη διδάσκουν ή την κακοποιούν, αυτοί έχουν τη δύναμη να  τη διαφυλάξουν. Με τόσο δυναμισμό στην πράξη όσο δυναμισμό περιέχουν και οι ανακοινώσεις τους.

Με θυσίες μεροκάματων στις απεργίες. Όχι με ανώδυνες παρεμβάσεις σαν κι αυτές που άφησαν τον Επιτάφιο του Περικλέους να οδηγηθεί στη λήθη. Επειδή χωρίς θυσίες δεν έχει αξία ούτε η Αντιγόνη ούτε και η μίζερη ζωούλα που προδιαγράφεται έτσι για τα ελληνόπουλα. Για τα οποία οι καθηγητές είναι υπεύθυνοι.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Οι όχι και τόσο χρήσιμες καθαρίστριες...

 Του Γιάννη Παντελάκη

Οι καθαρίστριες δεν είναι όλες ίδιες. Υπάρχουν καθαρίστριες και καθαρίστριες. Αυτές του υπουργείου Οικονομικών, είναι διαφορετικές από εκείνες που καθαρίζουν λεωφορεία. Αυτό που τις χωρίζει είναι η χρησιμότητα. Οι πρώτες, ήταν χρήσιμες για να εργαλιοποιηθεί το πρόβλημα απόλυσης τους και να χρησιμοποιηθεί σαν όχημα αναρρίχησης στην εξουσία. Οι δεύτερες, δεν είναι χρήσιμες, δυστυχώς γι αυτές το κόμμα βρίσκεται ήδη στην εξουσία.

Η απόσταση μεταξύ των καθαριστριών τις οποίες «πέταξαν στο δρόμο με την ίδια ελαφρότητα που θα πέταγαν το χαρτομάντηλό τους» (Τσίπρας), με εκείνες που πετάχτηκαν από τον εργολάβο του κρατικού ΟΣΥ και είναι εφτά μήνες απλήρωτες, είναι τεράστια. Τις πρώτες τις βοήθησε η συγκυρία που ήθελε το κόμμα να δείχνει ενδιαφέρον γι αυτές, να εντάσσει το πρόβλημά τους στην αντιπολιτευτική του τακτική, να το χρησιμοποιεί. Οι δεύτερες ήταν απόλυτα άτυχες. Το 2017, το κόμμα δεν έχει πια τις ίδιες ανάγκες μ εκείνες του 2013 και 2015, απολαμβάνει πια την εξουσία. Στην οποία το εφεραν και κάποιες καθαρίστριες.

Οι καθαρίστριες του ΟΣΥ δεν έχουν μεγάλες διαφορές ως προς την φύση του προβλήματος τους μ εκείνες του υπουργείου Οικονομικών. Απολύθηκαν από ένα εργολάβο, είναι εφτά μήνες απλήρωτες, ζητούν την παρέμβαση της κυβέρνησης για τα δεδουλευμένα τους, διεκδικούν μόνιμες συμβάσεις ή έστω κάποιες μορφές απασχόλησης από τους εργολάβους που αναλαμβάνουν το έργο καθαριότητας των λεωφορείων (τακτικές που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ!). Ωστόσο, οι καθαρίστριες του ΟΣΥ είναι ατυχές. Όταν χθες έφτασαν έξω από το Μαξίμου, συνάντησαν τα ΜΑΤ. Οι πάλαι ποτέ συμπαραστάτες τους, είναι πια ένοικοι του κτιρίου.

Η διαχείριση ενός παρόμοιου προβλήματος (των καθαριστριών) από το ίδιο κόμμα σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους, μοιάζει με την διαχείριση του προσφυγικού. Τότε, τα ανέμελα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ έκτιζε ποσοστά και άθροιζε ψήφους, δεν υπήρχε μετανάστης ή πρόσφυγας που να μην ένοιωθε συμπαράστασή. Του κόμματος ή στελεχών του. Αλληλεγγύη, στήριξη, ανάδειξη του προβλήματος. Τώρα, οι τότε αλληλέγγυοι ζεσταίνουν υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες, τα πράγματα έχουν αλλάξει θεαματικά. Οι πρόσφυγες παθαίνουν σαν τις μύγες σε παραπήγματα, το κόμμα και τα στελέχη σιωπούν επιδεικτικά και ο αρμόδιος υπουργός απλά εκφράζει την ελπίδα του οι θάνατοι των προσφύγων να μας έκαναν σοφότερους!

    

Την παραίτηση του από την Ενωση Κεντρώων γνωστοποιεί με αιχμηρή επιστολή του στον Βασίλη Λεβέντη, ο Β΄ Αναπληρωτής Βουλευτής Α΄ Αθηνών.

Την παραίτηση του από την Ενωση Κεντρώων γνωστοποιεί με αιχμηρή επιστολή του στον Βασίλη Λεβέντη, ο Β΄ Αναπληρωτής

Βουλευτής Α΄ Αθηνών.

Πρόκειται για τον κ. Πάνο Αβραμόπουλο, η επιστολή του οποίου έχει ως εξής:

Τον Αύγουστο του 2015 μέσα από ένα πλαίσιο διαλόγου αρχών, συμφωνήσαμε – και ενώ ήμουν εκλεγμένος Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος  Αθηναίων – να κατέλθω τρίτος στην λίστα του ψηφοδελτίου, ως υποψήφιος Βουλευτής της «Ένωσης Κεντρώων» στην Α΄ Αθηνών. Πιστεύοντας καλόπιστα στις δηλώσεις σας για κάθετη ρήξη με το παθογενές πολιτικό παρελθόν της χώρας, ήτοι με την οικογενειοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις, κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια, με την μαχητική αρθρογραφία μου, αλλά και με τις τηλεοπτικές μου παρεμβάσεις όποτε τούτο ήταν εφικτό, για την προβολή και άνοδο του κόμματος. Ενώ ήμουν και ο μόνος υποψήφιος Βουλευτής σας προεκλογικά, που σας έκανα – όπως επιμόνως μου ζητήσατε – κεντρική πολιτική εκδήλωση στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων – κτίριο ΟΠΑΝΔΑ – πραγματώνοντας μια μοναδική σε ένταση και παλμό εκδήλωση.

Γρήγορα όμως μετά τις εκλογές ήλθα αντιμέτωπος με το αληθινό σας πρόσωπο. Παρότι σας κατέθεσα  μια ολοκληρωμένη κυβερνητική πλατφόρμα 40 σελίδων Α4, με ρηξικέλευθες προτάσεις για (α) την Δημοσιονομική μας εξυγίανση (β) την φορολογική αναδιάρθρωση (γ) την ασφαλιστική μεταρρύθμιση και (δ) το μεταναστευτικό, την πετάξατε στον κάλαθο των αχρήστων. Ενώ και στην πρότασή μου, να αναλάβω την συγκρότηση δομής για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως δυο φορές εκλέξιμος Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Αθήνας, αρνηθήκατε εμμανώς. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να προβείτε σε οιαδήποτε ουσιαστική μου αξιοποίηση !!! αφού αυτό θα προσέκρουε στα στενά εκλογικά συμφέροντα του προγόνου σας – γιού της γυναίκας σας, Βουλευτή και συνυποψήφιού μου στην Α΄ Αθηνών, κου Μάριου Γεωργιάδη, ανθρώπου μηδαμινών επιστημονικών προσόντων, που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΧΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, αλλά ούτε ΚΑΝ ΤΕΙ !!! Επίκαιρος εδώ ο οικουμενικός μας διανοούμενος Κορνήλιος Καστοριάδης στον ιστορικό διάλογό του με τον κορυφαίο διανοητή Γιούργκεν Χάμπερμας «Ζούμε την άνοδο της ασημαντότητας, που εξαπλώνεται σαν έρημος σε όλον τον κόσμο» !!!

Αλλά και σε αυτή την λειτουργία του κόμματος, είναι έκδηλη σε κάθε επίπεδο η έλλειψη δημοκρατικής διάρθρωσης. Δεν υπάρχουν εκλεγμένα όργανα, εκτελεστική επιτροπή, πολιτική επιτροπή, πειθαρχικό, με απώτερο βεβαίως σκοπό, να χειραγωγείτε το κόμμα και να αποφασίζετε ΜΟΝΟΣ σας κατά το δοκούν, ως ελέω Θεού μονάρχης !!! Ανύπαρκτη είναι επίσης  η παραγωγή πολιτικών προτάσεων και ριζοτομικών λύσεων, για την ταχεία κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, ενώ δεν έχετε στοιχειωδώς θεσπίσει τομείς παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου, ενάμιση χρόνο από την είσοδο της «Ένωσης Κεντρώων» στη Βουλή !!! Προφητικός παρά ποτέ ο Αλ Γκόρ, στο μνημειώδες πολιτικό βιβλίο του «Προσβολή στη λογική», «Ο δημοκρατικός διάλογος, θυμίζει το εμπορικό κέντρο μικρής επαρχιακής πόλης, που το έχει ξεπεράσει ο κεντρικός λεωφορειόδρομος, της πολιτικής επικοινωνίας».

Εν τέλει η όλη πολιτική βιοτροπία της «Ένωσης Κεντρώων» κ-ε Λεβέντη, έχει αναχθεί σε μια «μονοπρόσωπη ατομική ΣΑΣ επιχείρηση», με μόνο σκοπό, να χτίσει πολιτικό προφίλ στον πρόγονό σας – γιό της γυναίκας σας κ. Μάριο Γεωργιάδη – ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΛΙΓΙΣΤΟ – και να τον «σπρώξει» άχρι καιρού σε υπουργό, σε μια ενδεχόμενη σύσταση οικουμενικής κυβέρνησης, που διακαώς επιθυμείτε. Σημειώνοντας ακόμα, την ηθική σας ΑΔΥΝΑΜΙΑ να τηρήσετε τον λόγο της ανδρικής σας τιμής προς όλους τους υποψηφίους της Ελλάδας που μας δώσατε, για την εναλλακτική θητεία ανά εξάμηνο Βουλευτή. Πάλι για να μην θίξετε και αναγκάσετε σε παραίτηση από την προσοδοφόρα Βουλευτική έδρα, το ΠΡΟΓΟΝΙ σας κ. Μάριο Γεωργιάδη. Προσεφέρθη ο ευπρεπής Βουλευτής κ-ος Γεώργιος Καρράς – που ανεξαρτητοποιήθηκε από την  «Ένωση Κεντρώων» – να παραιτηθεί από Βουλευτής αν τηρηθούν τα εξάμηνα, αλλά για την γνωστή αιτία ΚΑΝΑΤΕ ΠΙΣΩ !!! Οι παραπάνω λόγοι λοιπόν, καθιστούν ηθικά και πολιτικά ασυμβίβαστη την παραμονή μου στο κόμμα σας και σας υποβάλλω την παραίτησή μου.

Με τιμή

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., συγγραφέας

Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθήνας  

Προκαλεί ο Τούρκος πρωθυπουργός: Εγείρει θέμα για 130 βραχονησίδες στο Αιγαίο!

Σε νέα πρόκληση προς την Ελλάδα με αφορμή το θέμα των Ιμίων προχώρησε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ κάνοντας λόγο για 130 βραχονησίδες που είναι υπό αμφισβήτηση στο Αιγαίο.

Σχολίαζοντας, δε, τις δηλώσεις Καμμένου για το Αιγαίο είπε ότι «δεν έχουν κανένα νόημα για εμάς» προσθέτοντας, όπως μεταδίδει η Hurriyet, ότι υπάρχουν 130 βραχονησίδες το καθεστώς κυριότητας των οποίων δεν είναι βέβαιο.

Έκανε λόγο επίσης για «προβλήματα στο Αιγαίο που δεν είναι καινούργια αλλά έχουν μακρά ιστορία».

Από τη συζήτηση του Τούρκου πρωθυπουργού με δημοσιογράφους δεν θα μπορούσε να απουσιάσουν και οι αναφορές για την υπόθεση των 8 στρατιωτικών που δεν εκδόθηκαν στην Τουρκία λέγοντας ότι «η εξέλιξη αυτή μας προκαλεί ενόχληση».

«Έχω στείλει επιστολή στον κ. Τσίπρα γι' αυτό. Σε αυτήν εκφράζω εκ νέου την προσδοκία μας για την έκδοση αυτών των ανθρώπων με την επανεξέταση των σχετικών αποφάσεων στο πλαίσιο του νόμου» είπε ο κ. Γιλντιρίμ διευκρινίζοντας ότι έχει στείλει πρόσφατα την επιστολή στον Έλληνα πρωθυπουργό και δεν έχει λάβει ακόμα απάντηση.

Κάλεσε, επίσης την Αθήνα να εκδόσει τους «8» στην Τουρκία «όπως έκαναν οι άλλοι γείτονες», αναφέρει ο Μπιναλί Γιλντιρίμ. 

Πηγή: Real.gr

Economist: «Μυρίζουν» εκλογές στην Ελλάδα- Ιδού οι 3 λόγοι!

Η Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών μίας νέας εκλογικής διαδικασίας; Σύμφωνα με άρθρο του Economist, ναι, μία απάντηση που προκύπτει βάσει τριών πολύ συγκεκριμένων λόγων, οι οποίοι αποτελούν «δείκτη» πολιτικής αναταραχής σε κάθε περίπτωση.

Όπως αναφέρεται σχετικά στο άρθρο, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, με την καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης και των νέων απαιτήσεων που προβάλουν οι δανειστές, σε συνδυασμό με τις πιέσεις που δέχονται πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις από τόσο από τις ακροδεξιές επιρροές, όσο και από πολλά κινήματα ευρωσκεπτικιστών, που αυξάνουν τις δυνάμεις τους, συνθέτουν ένα εκρηκτικό για την Ελλάδα μείγμα, καθώς όσα ζητά ως αντάλλαγμα η ελληνική κυβέρνηση, περνά μέσα από την έγκριση των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων. Τρίτος παράγοντας είναι η διαφωνία μεταξύ Ευρωπαίων και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την υφή των μέτρων που πρέπει να ληφθούν και ειδικότερα για τη βιωσιμότητα ή όχι του χρέους.

Πιο συγκεκριιμένα, ο Economist αναφέρει ως πρώτο λόγο την αδυναμία της κυβέρνησης να περάσει τα μέτρα που απαιτούνται για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Στο άρθρο αναφέρεται ως «σχεδόν αδύνατο», καθώς υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις από τα μέτρα που ήδη έχουν ληφθεί, ενώ και η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της.

Ο δεύτερος λόγος αναφέρεται στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες δέχονται μεγάλες πολιτικές πιέσεις, ενόψει και των εκλογών που έρχονται, ώστε να δοθεί ένα τέρμα στη βοήθεια προς την Ελλάδα. Μεγάλο ποσοστό πολιτών στην Ευρώπη, θεωρούν ότι κακώς δίδεται οικονομική ενίσχυση στην Αθήνα και ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει πρωτίστως να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, ώστε να επανεκκινηθεί η οικονομία της μέσω αυτών και όχι μέσω χρημάτων που προέρχονται από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους.

Τρίτος λόγος και ιδιαιτέρως σημαντικός, είναι η μακροχρόνια διαφωνία μεταξύ Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Ευρωπαίων. Το ΔΝΤ εξακολουθεί να επιμένει ότι η συμφωνία για την Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, καθώς το χρέος της χώρας είναι μη βιώσιμο. Η Ευρώπη δεν το αποδέχεται αυτό, καθώς σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να προχωρήσει σε γενναίο haircut, μία διαδικασία η οποία είναι απίθανο να γίνει αποδεκτή από τα κοινοβούλια και τους λαούς της Γηραιάς Αλβιόνας. Ως εκ τούτου, ιδιαίτερα στο τρίτο αυτό σκέλος, υπάρχει το απόλυτο αδιέξοδο.

Ο Economist κάνει αναφορά στις δηλώσεις του Κλάους Ρέγκλινγκ, στις 30 Ιανουαρίου, ο οποίος τόνισε ότι η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί πριν τη λήξη της διορίας για την απελευθέρωση του ευρωπαϊκού πακέτου στήριξης. Το ίδιο διάστημα θα πρέπει να έχουν γίνει αποδεκτοί και οι όροι της συμφωνίας από το ΔΝΤ, το οποίο επιβάλλεται να συμμετέχει ενεργά στο πρόγραμμα

Σημειώνεται επίσης, ότι το IMF θεωρεί εκτός πραγματικότητας το στόχο του 3,5% πλεονάσματος, ζητώντας αναπροσαρμογή των στόχων και προσαρμογή τους στα δεδομένα του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως επισημαίνεται, η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη το δανεισμό, καθώς έως τον Ιούλιο του 2017, καλείται να καταβάλει τουλάχιστον 6 δισ. ευρώ σε δανειακές υποχρεώσεις. Την ίδια στιγμή, Φιλανδία, Γερμανία και Ολλανδία πρωτοστατούν στις αντιδράσεις του περαιτέρω δανεισμού της ελληνικής οικονομίας, ενώ ακολουθούν εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και πιθανότατα στην Ιταλία.

Πηγή

Eurasia Group: Υψιστη προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η παραμονή στην εξουσία

Η ανησυχία για την Ελλάδα έχει επιστρέψει στις αγορές, λέει το Market Watch, παραθέτοντας εκτιμήσεις υψηλόβαθμου στελέχους του Eurasia Group.

«Οι πιστωτές της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζουν για την επίτευξη συμφωνίας στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 20 Φεβρουαρίου, την ώρα που αναζωπυρώνονται οι φόβοι πως η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσεις τις υποχρεώσεις της τον Ιούλιο», αναφέρει χαρακτηριστικά το Market Watch.

Και όπως τονίζει ο Φεντερίκο Σάντι, αναλυτής στο Eurasia Group για ευρωπαϊκά θέματα, «επιθυμία όλων είναι να αποφευχθεί η προοπτική εχθρικών διαπραγματεύσεων ενόψει των κρίσιμων εκλογών σε βασικές χώρες της Ευρωζώνης κατά τους προσεχείς μήνες, συμπεριλαμβανομένων της Ολλανδίας, της Γαλλίας και -τον Σεπτέμβριο- της Γερμανίας».

«Αλλά οι απαιτήσεις προς την Ελλάδα για περαιτέρω μείωση του προϋπολογισμού θα τεστάρει τις αντοχές της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ενισχύοντας τον κίνδυνο πρόωρων εκλογών και καθυστερώντας την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων», συμπληρώνει.

Οσο για το ποια είναι η προτεραιότητα της κυβέρνησης τη δεδομένη στιγμή, και με τα τόσα ζητήματα που έχουν συσσωρευθεί, ο Σάντι τονίζει ότι «ύψιστη προτεραιότητα αυτή τη στιγμή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η παραμονή στην εξουσία, με ταυτόχρονη αποφυγή ενός συμβάντος που θα μπορούσε να εκτροχιάσει εκ νέου την ελληνική οικονομία», συμπληρώνοντας πως «το χειρότερο σενάριο θα οδηγούσε σε αυστηροποίηση των capital controls και πιθανότατα σε ένα τέταρτο μνημόνιο».

Πηγή

Credit Suisse: Τα 5 σενάρια για την Ελλάδα -Νέο μνημόνιο, εκλογές ή Grexit

Πέντε είναι τα σενάρια για την Ελλάδα όσον αφορά το επόμενο διάστημα, σύμφωνα με την Credit Suisse.

Σε έκθεσή της για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα μας, η ελβετική τράπεζα καταθέτει τις απόψεις της σχετικά με τις πιθανότητες συμφωνίας με τους δανειστές, αναφερόμενη ακόμα και σε ενδεχόμενο Grexit.

Σύμφωνα με την Credit Suisse, υπάρχουν πέντε πιθανά σενάρια για την Ελλάδα στο επόμενο διάστημα, τα οποία παραθέτει με σειρά πιθανότητας, αναφέροντας ότι αυτά θα πρέπει να παρέχουν έναν οδικό χάρτη για τους επενδυτές. Εκτιμά ότι το sell-off θα συνεχιστεί, εκτός και αν η ένταση μειωθεί από κάποια μορφή συμφωνίας, την οποία η τράπεζα εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα έρθει κάποια στιγμή στους προσεχείς μήνες. Ελλείψει οποιασδήποτε συμφωνίας, η νευρικότητα της αγοράς είναι πιθανό να αυξηθεί ενόψει και της λήξης  των ελληνικών ομολόγων, ιδίως στα τέλη Ιουλίου, με το ημερολόγιο να θυμίζει αρκετά εκείνο του 2015. Αλλά ενώ τότε η ελβετική τράπεζα εκτιμούσε στο βασικό της σενάριο ότι η λύση θα έρθει πολύ αργά τον Ιούλιο, αυτή τη φορά εκτιμά ότι τα πράγματα θα κινηθούν ταχύτερα.

Τα πέντε σενάρια για την Ελλάδα:

«1ο σενάριο: Γρήγορη λύση (τις επόμενες ημέρες)

Η κυβέρνηση της Ελλάδας λέγεται ότι προσπαθεί να έρθει σε συμφωνία με τους δανειστές, προχωρώντας στη λήψη μέτρων που θα πρέπει σε μεγάλο βαθμό να ικανοποιούν τους πιστωτές, και μάλιστα με έναν τρόπο που θα πείθει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα. Υπάρχει μια συνάντηση-κλειδί στο ΔΝΤ στις 6 Φεβρουαρίου: αν τα μέτρα γίνουν αποδεκτά, τότε λογικά θα ανοίξει ο δρόμος για επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου. Αυτό, κατά την άποψή μας, θα θέσει επίσης τις βάσεις για να αποσαφηνιστούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους (μετά το 2018). Και από και και πέρα, οι εκθέσεις βιωσιμότητας του χρέους του ΔΝΤ αλλά και της ΕΚΤ θα πρέπει να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδας και θα επιτρέψουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να συμπεριλάβει τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Αυτό είναι ξεκάθαρα το θετικό σενάριο - και το πιο αισιόδοξο ως προς τον χρόνο (αυτό το σενάριο μπορεί να συμβεί και αργότερα πάντως, τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες). Αλλά θεωρούμε, έτσι κι αλλιώς, ότι μπορεί να συμβεί, με αξιοπρεπείς πιθανότητες. Αυτό θα οδηγήσει πιθανότατα στην αντιστροφή του κλίματος των προηγούμενων εβδομάδων και οδηγήσει σε περαιτέρω σύγκλιση - ειδικά εάν ανακοινωθεί η συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. 

2ο σενάριο: "Θέλουμε περισσότερο χρόνο" (Μάρτιος-Απρίλιος)

Υπάρχει μια θεμελιώδης τριπλή διαφωνία ανάμεσα στο ΔΝΤ, τους Ευρωπαίους δανειστές και την ελληνική κυβέρνηση. Οι Έλληνες θέλουν λιγότερες μεταρρυθμίσεις, μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους και θα προτιμούσαν ένα μικρότερο στόχο για το πρωτογενές έλλειμμα. Το ΔΝΤ θα ήθελε περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους από τους Ευρωπαίους πιστωτές και χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Τέλος, οι Ευρωπαίοι είναι σχετικά "αδιάφοροι" όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, θέλουν -ιδεατά- τη μικρότερη δυνατή ελάφρυνση χρέους και προτιμούν υψηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα για να καλύψουν το κενό της βιωσιμότητας του χρέους. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτές οι διαφορές μπορούν να επιλυθούν, χωρίς κόπο, σε σύντομο χρονικό διάστημα - ίσως χρειαστούν επιπλέον διαπραγματεύσεις. Επίσης, υπάρχει κάποιου είδους "πολιτική επιταγή", θεωρούμε, προκειμένου οι διαπραγματεύσεις να ολοκληρωθούν πριν από τουλάχιστον τις γαλλικές εκλογές. Ετσι, η απόφαση μπορεί τελικά να μεταφερθεί τον επόμενο μήνα ή τον Απρίλιο, το αργότερο, αν οι διαφωνίες δεν είναι πολύ έντονες.

3ο σενάριο: Μικροπολιτική (Ιούλιος)

Αυτό το σενάριο προβλέπει την επανάληψη όσων συνέβησαν 2015, όταν η αντιπαράθεση ώθησε στα όρια την ελληνική πλευρά, με την ελπίδα να πάρει την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Κατά την άποψή μας, αυτή η στρατηγική δεν λειτούργησε για την Ελλάδα και δημιούργησε αβεβαιότητα και μια άλλη χρονιά ύφεσης εκείνο το έτος. Ετσι, είναι δύσκολο να επαναληφθεί αυτή η στρατηγική εσκεμμένα, αλλά θα μπορούσε να επαναληφθεί εν τη απουσία μιας συμφωνίας όπως προβλέπουν τα σενάρια 1 και 2 και στο πλαίσιο των εκλογών στην υπόλοιπη Ευρώπη, που αποσπούν την προσοχή από το ελληνικό ζήτημα.

4ο σενάριο: Πρόωρες εκλογές (πριν από το καλοκαίρι)

Οι πρόωρες εκλογές δεν μπορούν να αποκλειστούν, εφόσον δεν υπάρξει μια ικανοποιητική συμφωνία τους επόμενους δύο-τρεις μήνες. Είναι πιθανό ότι οι περισσότεροι βουλευτές διαφωνούν με αυτή την προοπτική, καθώς ενδεχόμενες πρόωρες κάλπες μπορεί να στοιχίσουν τη θέση τους στο Κοινοβούλιο: οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια ισχυρή προτίμηση στην κεντροδεξιά παράταξη (Νέα Δημοκρατία). Οπως και να 'χει, οι εκλογές θα ήταν ένας τρόπος για να εδραιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντισυστημικό κόμμα, με στόχο και ελπίδα να επιστρέψει στην κυβέρνηση σε ένα (όχι πολύ) μεταγενέστερο στάδιο. Από την άποψη της αγοράς, οι πρόωρες εκλογές θα ήταν ξεκάθαρα αρνητικές, βραχυπρόθεσμα, αλλά εκτιμούμε ότι η πιθανή νίκη της Κεντροδεξιάς θα εθεωρείτο μάλλον θετική έκβαση μεσοπρόθεσμα.

5ο σενάριο: Grexit; Οχι πάλι!

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ξυδάκης, δήλωσε ότι μια συζήτηση σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ δεν θα πρέπει να είναι ταμπού, επαναφέροντας έτσι τη συζήτηση της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Εχουμε μιλήσει για το θέμα αυτό στο παρελθόν και πιστεύουμε ότι δεν θα είχε νόημα για την Ελλάδα να φύγει από το ευρώ - ουσιαστικά, είναι ήδη επιζήμιο για τη χώρα να συζητείται κάτι τέτοιο. Η αντίδραση ήταν έντονη στις δηλώσεις Ξυδάκη και ξεκάθαρα δεν τις υποστηρίζει κανείς στη Βουλή, αλλά ούτε και στην υπόλοιπη χώρα.

Θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία τον Φεβρουάριο, αλλιώς υπάρχουν αρκετές άμεσες άλλες ημερομηνίες στις οποίες θα μπορούσε να κλείσει η αξιολόγηση, πιθανότατα γύρω από τις προγραμματισμένες συναντήσεις του Eurogroup - αν και ένα έκτακτο Eurogroup δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η 17η Ιουλίου (ή η 20ή) θα ήταν το "σκληρό" deadline, καθώς η Ελλάδα θα βρεθεί στην ίδια θέση με τον Ιούλιο του 2015, μην μπορώντας να αποπληρώσει τα χρέη χωρίς την επιπλέον βοήθεια από το πρόγραμμα διάσωσης. Υπάρχουν και νωρίτερα μεγάλες υποχρεώσεις, στα τέλη Φεβρουαρίου και τον Απρίλιο - αλλά πιστεύουμε ότι η Ελλάδα έχει οικονομικό περιθώριο να τακτοποιήσει αυτές τις υποχρεώσεις της».

 Πηγή

To 1% των Ελλήνων κατέχει το 56% του πλούτου της χώρας

Στοιχεία για την υπερσυγκέντρωση του πλούτου στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον πλανήτη παρουσιάζει η τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse. Σύμφωνα με τα στοιχεία το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ στην Ελλάδα το 1% συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου. Η τράπεζα προειδοποιεί πως η αύξηση της ανισότητας μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα ύφεση.

Τα στοιχεία για την Ελλάδα καταδεικνύουν πως το 1% ενισχύθηκε την περίοδο της κρίσης. Ειδικότερα το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του πλούτου, το 2007 το 48,6%, ενώ το 2014 το 56,1%.

Στην έκθεση, που δημοσιεύτηκε στον Guardian, αναφέρεται πως ο παγκόσμιος πλούτος έχει αυξηθεί σε νέο επίπεδο ρεκόρ των 263 τρις δολαρίων, σημειώνοντας ετήσια άνοδο 20,1 τρις, τη μεγαλύτερη από το 2007. Όπως σημειώνεται στην έκθεση «συνολικά το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει λιγότερο από 1% του συνολικού πλούτου. Στον αντίποδα, το πλουσιότερο 10% κατέχει το 87% του παγκόσμιου πλούτου και το κορυφαίο 1% διαθέτει το 48,2% των παγκόσμιων στοιχείων ενεργητικού».

Σύμφωνα με την Ημερησία, οι αναλυτές της ελβετικής τράπεζας διαπιστώνουν πως κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα οι διαφορές στον πλούτο συρρικνώθηκαν στις χώρες με υψηλά εισοδήματα, αλλά η τάση αυτή μπορεί να έχει αρχίσει να αντιστρέφεται. Η ανισότητα υποχώρησε ανεπαίσθητα σε πολλές χώρες πριν από την οικονομική κρίση, αλλά τείνει να αυξάνεται από το 2008 και έπειτα, ιδιαίτερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου των νοικοκυριών (34,7%) συγκεντρώνεται, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, στη Βόρεια Αμερική. Η Ευρώπη βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 32,4% και ακολουθεί η περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού (χωρίς την Κίνα), με 18,9%. Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της Ημερησίας, ο συνολικός πλούτος την Κίνα αυξήθηκε κατά 715 δισεκατομμύρια δολάρια ή 3,5% μέσα σε έναν χρόνο. Υποχώρηση καταγράφεται στην Ινδονησία (-260 δισεκ. δολάρια), στην Αργεντινή και τη Ρωσία (-135 δισεκ. δολάρια στην καθεμία) και την Τουρκία (-100 δισεκ. δολάρια).

Σχετικά με τους εκατομμυριούχους, οι ΗΠΑ φιλοξενούν στο έδαφός τους το 41% των ανθρώπων η περιουσία των οποίων ξεπερνά το 1 εκατομμύριο δολάρια, ενώ συνολικά ο αριθμός των εκατομμυριούχων στον κόσμο θα φτάσει τα 53,2 εκατομμύρια το 2019. Οι πέντε πλουσιότερες χώρες όσον αφορά τον μέσο πλούτο ανά ενήλικο κάτοικο είναι κατά σειρά η Ελβετία, η Αυστραλία, η Νορβηγία, οι ΗΠΑ και η Σουηδία.

Πηγή

Δημοκρατική Συμπαράταξη: Τι λέει η ΝΔ για τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή;

Με επικριτικό σχόλιο απάντησε η Δημοκρατική Συμπαράταξη σε κύκλους της ΝΔ «για τη 5ετία 2004-2009 που οδήγησε στα μνημόνια».

«Όλοι οι οικονομολόγοι εντός και εκτός Ελλάδας συμφωνούν ότι η κρίση στην Ελλάδα αποτυπώθηκε στο τραγικό δίδυμο έλλειμμα, δημοσιονομικό και ανταγωνιστικότητα, το 2009 και γρήγορα μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους. Στον αποκλεισμό δηλαδή της χώρας από τις αγορές»αναφέρει ανακοίνωση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης επακαλούμενη τα εξής στοιχεία:

- Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών το 2009 έκλεισε στο -12,3%, αφού κινήθηκε τη διετία 2007-8 στο -15%!

- Το πρωτογενές έλλειμμα στην 5ετία ΝΔ-Καραμανλή αθροιστικά ανήλθε στα 56,3 δισ. ευρώ.

Μόνο το 2009 το ελληνικό δημόσιο πέραν των δανείων αναχρηματοδότησης του χρέους του, δανείστηκε 24,018 δισ. ευρώ για μισθούς, συντάξεις και λοιπές λειτουργικές του δαπάνες!

Σύμφωνα με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη «αυτή τη τραγική πραγματικότητα προσπάθησε να αποκρύψει η κυβέρνηση ΝΔ-Καραμανλή στέλνοντας αλλοιωμένα στατιστικά στοιχεία στη EUROSTAT, όπως επισημαίνουν οι επίσημες εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου κλονίζοντας καθοριστικά την εμπιστοσύνη τόσο των εταίρων μας στην ΕΕ όσο και των αγορών».

«Αυτή είναι η κρίση που έφερε το μνημόνιο. Όσο για το χρέος και τους μύθους που διακινούν τόσο η "λαϊκή " όσο και η "μεταρρυθμιστική " Δεξιά τα επίσημα στοιχεία τους διαψεύδουν πανηγυρικά.

Η 5ετία 2004-2009 αναδεικνύεται σε μια εξαιρετικά "σπάταλη" περίοδο της μεταπολίτευσης αφού το χρέος της χώρας ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνονταν κατά μέσο όρο 5% ετησίως», υποστηρίζει η Δημοκρατική Συμπαράταξη καλώντας τη ΝΔ και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συναινέσουν στην πρόταση της για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την οικονομία από τότε που μπήκε η χώρα στο ευρώ μέχρι σήμερα.

«Στόχος της πρότασής μας δεν είναι να στήσουμε κατηγορητήρια, αλλά να δούμε όλοι μαζί τι έφταιξε και κυρίως πώς θα χαράξουμε την εθνική γραμμή για την έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια, αφήνοντας πίσω μας συγκεκριμένες παθογένειες. Δεν συγκαλύπτουμε, δεν στοχοποιούμε, δεν τεμαχίζουμε, αλλά εξίσου σθεναρά καταγγέλλουμε τη συνωμοσία της σιωπής για το 2004-09 που έχουν συνάψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σύμπασα η ΝΔ», υπογραμμίζεται.

Πηγή

       

Ήδη αποτυγχάνει το εγχείρημα συσπειρωσης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Πριν από μερικές εβδομάδες, η αποκατάσταση των σχέσεων του Γιώργου Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ και η ένταξη ανεξαρτήτων βουλευτών στην Κ.Ο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δημιούργησαν ένα κλίμα ευφορίας στα στελέχη του προοδευτικού χώρου, με την κοινωνία όμως προς το παρόν να μην μοιάζει να τους ακολουθεί.

Στις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν, τα κέρδη της Δημοκρατικής Συμπαρατάξης κινούνται στα όρια του στατιστικού λάθους. Θυμίζω ότι στις προηγούμενες εκλογές το κόμμα της Φώφης Γεννηματά έλαβε 6,28% έναντι 35,46% του όμορου ΣΥΡΙΖΑ. Το να πάρει 7% με τον ΣΥΡΙΖΑ να πέφτει στο 24% δεν αποτελεί καμία σπουδαία επιτυχία, σίγουρα όχι τέτοια που να πιστωθεί στην...ιδέα αναπαλαίωσης του κόμματος.

Στο σημείο αυτό αξίζει να διατυπωθεί και πάλι η πάγια θέση της Παραπολιτικής: καλοδεχούμενη η συσπείρωση αλλά κυρίως επείγει η ριζική ανανέωση της Κεντροαριστεράς. Ο κόσμος δεν θέλει ξανά να δει τους πάντες πίσω στο μαντρί, κυρίως διψάει για νέα πρόσωπα και νέες ιδέες.

Η παλιά φρουρά, δηλαδή η πιο χορτασμένη γενιά κεντροαριστερών πολιτικών της χώρας, οφείλει να κάνει ένα βήμα πίσω και να επιτρέψει στον χώρο να αναπνεύσει. Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, προβλέπω ότι μέχρι τις εκλογές οι παλιοί όχι μόνο δεν θα κερδίσουν περισσότερες ψήφους αλλά θα σκοτωθούν μεταξύ τους για τη σύνθεση των ψηφοδελτίων και ο χώρος θα ταλαιπωρηθεί ακόμα περισσότερο. 

Πηγή

Το κλέψιμο πολλοί αγάπησαν. Το κλεφτρόνι κανείς

Έχετε δει τον «Νονό» ή άλλες αντίστοιχες ταινίες, όπου περιγράφονται οι σχέσεις μεταξύ των μαφιόζικων οικογενειών; Όσοι τον έχουν δει ας τον θυμηθούν και όσοι δεν τον έχουν δει ας μην τον χάσουν. Θα βρουν εκεί τη βασική αιτία, που η αξιολόγηση μονίμως καρκινοβατεί, είτε είναι δεύτερη είτε εκατοστή, και που ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης Κλάους Ρέγκλινγκ αποκαλεί την Ελλάδα «ειδική περίπτωση».

Για να ξεκινήσω από τις μαφίες, η μεγάλη έχει στη δούλεψή της τις μικρές ή οι μικρές της πληρώνουν νοίκι για τις περιοχές που ελέγχουν. Ανεξάρτητη μαφιούλα που να δουλεύει σε πόλη δεν υπάρχει. Όποιος παραβαίνει τον κανόνα πεθαίνει. Παρ όλο που κάποιοι θα σοκαριστούν, το ίδιο γίνεται και στην οικονομία. Επειδή τα λεφτά είναι πολλά και η εξουσία μεγάλη.

Στην πόλη Ευρώπη κάνουν κουμάντο οι μεγάλες Μαφίες με capo τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες είναι κλεφτρόνι. Και δεν είναι κλεφτρόνι λόγω μεγέθους, αλλά λόγω νοοτροπίας. Λουξεμβούργο, Μόντε Κάρλο, Λιχτενστάιν, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Δανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία έχουν μικρότερο ή ίσο μέγεθος εδαφικά και πληθυσμιακά με την Ελλάδα. Καμμία δεν είναι κλεφτρόνι. Είναι μαφίες ή συμμορίες. Βγάζουν λεφτά. Έχουν κέρδη. Εύκολα, δύσκολα, βγάζουν κέρδη για τα μέλη τους. Πολλά στους αρχηγούς, λίγα στους άλλους. Σχεδόν όλοι τρώνε.

Σε τι διαφέρει ένα κλεφτρόνι από μια μαφία ή μια συμμορία; Το κλεφτρόνι αντί για επαγγελματισμό έχει ερασιτεχνισμό. Το κλεφτρόνι αντί να ληστεύει τράπεζες κλέβει περίπτερα ή πορτοφόλια.. Το κλεφτρόνι αντί να συνεργάζεται με άλλους κλέφτες δουλεύει μόνο του. Το κλεφτρόνι αντί να κυκλοφορεί με λεφτά και ελεύθερο είναι μονίμως στην πείνα και στα αστυνομικά τμήματα. Το κλεφτρόνι αντί να περηφανεύεται κλαίγεται. Το κλεφτρόνι αντί να είναι αξιοσέβαστο είναι καρπαζοεισπράκτορας. Το χειρότερο: Τα κλεφτρόνια σκοτώνονται μεταξύ τους και γίνονται ευκολότερη λεία για την αστυνομία και φθηνότερη για τις μαφίες.

Όσοι ενοχλούνται από τον παραλληλισμό ας πάρουν υπ όψιν τους ότι η οικονομία είναι μια πολύ βρώμικη ιστορία. Και η πολιτική, που πρωτεύουσα δουλειά της είναι να διαχειρίζεται την οικονομία, ακόμα πιο βρώμικη. Οι πολίτες είναι τα θύματα. Παντού. Αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο. Οι μαφίες που κάνουν κουμάντο, οι συμμορίες και τα κλεφτρόνια ζουν από τους πολίτες. Μερικοί από τους οποίους συμμετέχουν στο έγκλημα. Αλλού λιγότεροι και αλλού περισσότεροι.

Η επιβίωση, λοιπόν, μέσα σ αυτό το περιβάλλον, που έτσι ήταν πάντα, εξαρτάται κατ αρχήν από την ευφυία να ξέρεις ποιος είσαι και ποιές είναι οι δυνάμεις σου. Να ξέρεις τι να κάνεις για να αναπτυχθείς. Εξαρτάται από την εξυπνάδα να κερδίζεις τα περισσότερα δυνατά, χάνοντας τα λιγότερα δυνατά. Είτε εκμεταλλευόμενος τα προσόντα της γειτονιάς σου, είτε κάνοντας επικερδείς συμμαχίες, είτε δίνοντας- παίρνοντας, είτε συμμετέχοντας ενεργητικά στο μεγάλο τραπέζι με τους capo σαν συμμέτοχος και όχι σαν γκαρσόνι. Γι αυτό πρέπει να σε σέβονται.

Κυρίως, πρέπει να ξέρεις ποιοι είναι οι άλλοι σε σχέση με σένα. Να ξέρεις να μετράς τον εαυτό σου. Και τις δυνατότητές σου. Και να τις υπερβαίνεις όταν χρειάζεται. Όταν χρειάζεται λέμε. Αλλά, πρέπει να ξέρεις πότε χρειάζεται.

Σ αυτό όλο το περιβάλλον η Ελλάδα, δηλαδή οι ελληνικές κυβερνήσεις γιατί η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο μέγεθος, είναι «ειδική περίπτωση», όπως είπε χτες ο Ρέγκλινγκ.

Οι κυβερνήσεις της, όμοια με τα κλεφτρόνια, αφού καταχρέωσαν το λαό με κουτοπονηριές μόνο και μόνο για να διαιωνίσουν το είδος τους, φώναξαν τις μαφίες για να σώσουν τα τομάρια τους (αν ενδιαφέρονταν για το λαό δεν θα τον έφερναν ως εδώ). Κι αφού έπεσαν στα νύχια τους άρχισαν να κοροϊδεύουν τους capo κατάμουτρα με διάφορες δικαιολογίες νομίζοντας ότι έτσι δεν θα χάσουν τα πελατάκια- θύματά τους στη γειτονιά!

Το αποτέλεσμα αυτής της δειλής, κουτοπόνηρης κλεφτρόνικης νοοτροπίας ήταν, και είναι, να καταληστεύουν τσάτρα πάτρα τους κατοίκους της περιοχής τους για να πληρώνουν τα λύτρα στην «οικογένεια», να γίνονται η χλεύη της μαφίας, από την οποία πια εξαρτώνται, να μην τους έχει πλέον κανείς εμπιστοσύνη και να απαιτούνται όλο και περισσότερα εχέγγυα και λύτρα από τους κατοίκους για να αποπληρωθούν «τα νοίκια της γειτονιάς». Χωρίς να γίνεται κανένα νοικοκύρεμα της περιοχής!

Το γελοιοδέστερο της τραγωδίας είναι ότι τα κλεφτρόνια που έκαναν τους παληκαράδες ότι θα συντρίψουν τη μαφία δεν έχουν καν το θάρρος να στραφούν και να πολεμήσουν εναντίον της. Αλλά, είπαμε. Αυτό που χαρακτηρίζει το κλεφτρόνι είναι ότι δεν έχει ούτε γενναιότητα ούτε αξιοπρέπεια.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Δώστε Σώρρα στο λαό…

Του Γιάννη Παντελάκη

Κάθε κανάλι που δεν σέβεται τον εαυτό του αλλά μόνο τα νούμερα της AGB, θεωρεί απαραίτητο να φιλοξενήσει τον Σώρρα. Είτε με μεγάλης διάρκειας συνεντεύξεις, είτε με μικρότερης διάρκειας ρεπορτάζ. Ο Σώρρας έχει το πλεονέκτημα της υπερπροβολής. Τα κανάλια, δεν τα ενδιαφέρει αν φιλοξενώντας τον Σώρρα νομιμοποιούν την παρουσία του, τους αρκεί ν' ανεβάζουν τις τηλεθεάσεις. Τον Σώρρα πάλι, δεν τον ενδιαφέρει αν του κάνουν και μερικές ερωτήσεις αμφισβήτησης των ισχυρισμών του, αυτοί στους οποίους απευθύνεται δεν στέκονται σ αυτά.

Έτσι, κανάλια και Σώρρας είναι ικανοποιημένοι.Τα μεν γιατί κερδίζουν τηλεθεατές, ο δε γιατί καταφέρνει να περνάει σε μεγάλες ομάδες τα μηνύματα του. Απ' όλη αυτή την ιστορία αμοιβαίου οφέλους για  αυτούς τους δυο, υπάρχουν κάποιοι τρίτοι που μέσα σ' ένα γενικότερο κλίμα απαξίωσης και παρακμής της πολιτικής και των πολιτικών είναι πολύ πιθανόν να υιοθετήσουν τις θεωρίες Σώρρα. Και γιατί όχι; Εδώ υιοθέτησαν τον Λεβέντη ο οποίος από ένα παρακμιακό φαινόμενο της «τρας» τηλεόρασης, μετατράπηκε σ' έναν καθώς πρέπει πολιτικό. Ο Σώρρας που υπόσχεται μάλιστα χρήματα δεν θα προτιμηθεί από κάποιους;

Έχω παρακολουθήσει τρεις-τέσσερις συνεντεύξεις Σώρρα σε κανάλια. Σε κάποιες οι δημοσιογράφοι τον άφηναν να λέει ο,τι ήθελε χωρίς καν ν' αμφισβητούν τα παρανοϊκά πράγματα που ισχυρίζεται. Αντίθετα χαριεντιζόντουσαν μαζί του. Σε άλλες, οι δημοσιογράφοι έκαναν ενός είδους κριτική την οποία ωστόσο απέδιδαν σε κάποιους άλλους «Λένε για σένα Αρτέμη, ότι...» (σε ενικό οικειότητας μάλιστα). «Να μου φέρεις αυτούς που τα λένε, να μου τα φέρεις γραπτά...», απαντούσε αυτός.  Από τις συνεντεύξεις απουσίαζε μια ολοκληρωμένη και συγκροτημένη επιχειρηματολογία από την πλευρά των δημοσιογράφων στην οποία αυτός δεν θα είχε απάντηση. Γι αυτό είχε για όλα απάντηση.

Ο Σώρρας, έχει καταφέρει σε ανύποπτο χρόνο να προσελκύσει χιλιάδες πολίτες οι οποίοι γεμίζουν ασφυκτικά τις αίθουσες που μιλάει. Κάνει συγκεντρώσεις που ζηλεύουν μεγάλα και μικρά κόμματα. Τα κανάλια, κάνουν ο,τι μπορούν για να πολλαπλασιάσουν το ακροατήριό του. Και το κάνουν απόλυτα συνειδητά. Γνωρίζουν οι δημοσιογράφοι τους πως φιλοξενώντας τον Σώρρα, τον βοηθάνε να προβάλει όσα λέει. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό ωστόσο, αλλά μόνο η AGB η οποία θα δώσει μεγάλα νούμερα και θα επιβεβαιώσει την δημοσιογραφική «αξία» τους. Γιατί κάπως έτσι μετριέται στη χώρα αυτή η αξία.

Στη Βουλή χθες, συζήτησαν για τον δανεισμό κομμάτων και ΜΜΕ. Υποθέσεις με οσμές σκανδάλου, αναμφισβήτητα. Κάποια στιγμή, θα πρέπει να συζητήσουν και για την ανάγκη ενός κώδικα δεοντολογίας στη λειτουργία των καναλιών για την διαμόρφωση του οποίου είναι απαραίτητη η συνεργασία και άλλων φορέων (από τη δημοσιογραφία, τον πολιτισμό κ.ο.κ.). Το πρώτο θέμα είναι ένα θέμα οικονομικού σκανδάλου με πολιτικές διαστάσεις. Το δεύτερο είναι πιο σοβαρό, συνδέεται με την διαμόρφωση συνειδήσεων και κουλτούρας οι οποίες ιδιαίτερα σε καιρό κρίσης διαμορφώνονται εύκολα και ορίζουν συμπεριφορές για χρόνια. Το πρώτο θέμα, αντιμετωπίζεται. Το δεύτερο μοιάζει σχεδόν άλυτο.

Αν ο Σώρρας μπει στην επόμενη Βουλή, η ευθύνη δεν θ ανήκει μόνο στους αφελείς που θα τον πιστέψουν. Αλλά και στα κανάλια και τους δημοσιογράφους που σήμερα τον νομιμοποιούν και αύριο θα δηλώνουν πως πέφτουν από τα σύννεφα επειδή τόσες χιλιάδες άνθρωποι τον ψήφισαν...     

Δηλαδή, αν ο Τσοχατζόπουλος πεθάνει στη φυλακή...

 Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)*

O Ακης Τσοχατζόπουλος ήταν μέρος μιας πολιτικής τάξης πού χρησιμοποίησε τον σοσιαλισμό και τoν "τρίτο δρόμο" για προσωπικό όφελος και αξιώματα. Διέβρωσε και κακοποίησε την μεταπολιτευτική στροφή και επιθυμία (μετά την πτώση της χούντας) για Κοινωνική Αναγέννηση και Αλλαγή και τις παραμόρφωσε σε θεσμό και αντίληψη για προσωπικό όφελος, βόλεμα και ατομικισμό.

Πίσω από την καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου σε 25,5 χρόνια σκεπάστηκε και απαλλάχθηκε πολιτικά και νομικά, η ανευθυνότητα και διαφθορά των «συντρόφων» του στο ΠΑΣΟΚ πού απολαμβάνουν σήμερα τα «δώρα» της θητείας τους από το πάντρεμα του «σοσιαλισμού» με τον «πολιτισμό» της μίζας, του ρουσφετιού και του πλουτισμού.

Η ποινή όμως της  "συλλογικής ευθύνης"  είναι φασισμός, γεμάτη αίμα και αδικίες. Ο ΕΝΑΣ δεν θα αφήνεται μέχρι εξόντωσης στο κελί για τις αμαρτίες ΟΛΩΝ των άλλων και οι "αναμάρτητοι" μάλιστα να ρίχνουν και πέτρες σ΄ αυτόν τον μισοπεθαμένο ΕΝΑΝ....

Γι αυτό είμαι απέναντι στις επιλογές και την απάθεια ενός δικαστικού-πολιτικού συστήματος πού έχει απορρίψει αιτήσεις αποφυλάκισης ενός κρατουμένου (όποιος κι αν είναι αυτός,ο χειρότερος εγκληματίας...) πού στα 76 του χρόνια η τσακισμένη υγεία του πρέπει να ανοίγει πόρτα στην ευαισθησία και όχι στην απαξίωση και στην βαρβαρότητα. Κανείς δεν έχει να πάρει  "ευχαρίστηση" από την εξόντωση ενός βαριά άρρωστου κρατουμένου εκτός από τους  οπαδούς του δόγματος του σαδισμού και της  εκδίκησης.

Δεν θα συμπορευθώ  με την "ικανοποίηση του  λαϊκού αισθήματος" και δεν θα συμβαδίσω με κανένα "αγριεμένο πλήθος" που με κρεμάλες και εκτελέσεις στο Σύνταγμα και στο Γουδί νομίζει πως θα ξεπλύνει και θα εξαγνίσει την προσωπική του ευθύνη και συμμετοχή στο "όνειρο της "καλοπέρασης" του Εγώ.

Στην υπόθεση του Ακη Τσοχατζόπουλου έχουν ήδη γίνει εκ μέρους της  εξουσίας συνεχείς παράνομες πράξεις στο όνομα της «συλλογικής ευθύνης». Η κόρη του Αρετή κρατήθηκε στις φυλακές 2,5 χρόνια αλλά κυρίως η γυναίκα του η Βίκυ Σταμάτη για 3,5 χρόνια (μέχρι την αποφυλάκισή της το 2015 και μετά από 6 αρνητικές αιτήσεις) στάλθηκε μέχρι και στο ψυχιατρείο γιατί ήταν η στοχοποιημένη σύντροφός του.

Και δεν ήταν τιμή για «όλους εμάς» η σιωπή μας 3,5 χρόνια για την παράνομη φυλάκισή της!

Δεν πρέπει να επιτραπεί στην φασιστική αντίληψη της «συλλογικής ευθύνης» να αποφασίζει παρά μόνο στον πολιτικό ορθολογισμό και το ηθικό της δικαιοσύνης.

Έστω (εγκληματικά) καθυστερημένα είναι ώρα ο Ακης Τσοχατζόπουλος να βγει από την φυλακή για λόγους υγείας. Έχει συμπληρώσει τα 2/5 της ποινής του, τηρεί τις προϋποθέσεις για την αποφυλάκιση, δεν είναι "επικίνδυνος" για τη χώρα. Δεν είναι ώρα για "λαϊκές τιμωρίες και δικαστήρια" δεν υπάρχει χώρος και για άλλο μίσος όταν ένας φυλακισμένος(ακόμα και ένας καταχραστής του δημοσίου χρήματος κατά το κατηγορητήριο) έχει γίνει σκιά του εαυτού του στις φυλακές και του ανοίγει την αγκαλιά ο θάνατος....

Αυτό το βασανιστήριο που γίνεται στον Τσοχατζόπουλο είναι το ίδιο πού γίνεται στον Σάββα Ξηρό. Και στις δύο υποθέσεις το βασανιστήριο της παραμονής στη φυλακή σε καταδικασμένους (για διαφορετικούς λόγους) που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα υγείας, πρέπει να σταματήσει.Η πολιτική της εκδίκησης,του ρεβανσισμού και της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή (ακόμα και αυτών πού αδιαφορούσαν όσο ήταν στην κορυφή της εξουσίας για τις ζωές των άλλων...),είναι προθάλαμος μιας χειρότερης κοινωνίας πού φέρνει θύελλες που δεν θερίζονται!

*για την επιστροφή της χαμένης ανθρωπιάς και του τέλους της εποχής της κτηνωδίας...    

Το νέο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ: Nα δεχτώ τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές ώστε να μην φύγουμε από το ευρώ;

Tρεις είναι οι βασικές υποθέσεις στις οποίες βασίζονται τα σενάρια: κύριος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξουσία, η «ερμαφρόδιτη» παρουσία του ΔΝΤ θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος του 2017 και η έξοδος από το ευρώ δεν συζητείται. Στο πρώτο σενάριο η κυβέρνηση υπογράφει όλα όσα ζητούν οι δανειστές – όπως έκανε το 2015. Στην θετική πλευρά μπορεί τότε να προσδοκά ότι η οικονομία θα ανακάμψει και τα έσοδα θα εξακολουθήσουν να αυξάνονται – οπότε θα πουλήσει κι αυτή ένα success story, με το οποίο θα πορευτεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Άλλο πράγμα, εξάλλου, να υπογράφεις και άλλο να εφαρμόζεις.

Στην αρνητική καταγράφεται η εσωκομματική αναταραχή με επίκεντρο τα εργασιακά, την ενέργεια και τα μέτρα για μετά το 2018. Το μεγάλο ερωτηματικό αφορά την εύθραυστη οικονομία σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση. Αν η σημερινή δυσαρέσκεια του κόσμου διατηρηθεί και ίσως ενισχυθεί τότε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση η κυβέρνηση θα φύγει με… νεκροφόρα. Ο στόχος της εξουσίας θα έχει απομακρυνθεί – για πολύ-πολύ καιρό.

Στο δεύτερο σενάριο (που είναι η επανάληψη του 2015 κατά το ήμισυ), η κυβέρνηση δεν υπογράφει τώρα και προκηρύσσει εκλογές. Το σύνθημα θα είναι μία αόριστη τοποθέτηση που της προσφέρει όλους τους αναγκαίους βαθμούς ελευθερίας: «δώστε μου την ισχύ να διαπραγματευτώ με τους αλήτες τους δανειστές για ένα καλύτερο αύριο».

Αν τις κερδίσει τότε έχει παγιώσει τη θέση της και μπορεί να υπογράψει ότι ζητούν οι δανειστές.

Αν χάσει, τότε η καυτή πατάτα θα περάσει στα χέρια του Μητσοτάκη και της Ν.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζήσει για να πολεμήσει μία άλλη μέρα – και με την αντιπολίτευση που θα ασκήσει στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, αυτή η άλλη μέρα μπορεί να μην αργήσει και τόσο. Η κυβέρνηση θα φύγει από την εξουσία με…ασθενοφόρο.

Στο τρίτο σενάριο η κυβέρνηση ακολουθεί σε επανάληψη το άλλο μισό του 2015: προκηρύσσει δημοψήφισμα με το ερώτημα «να δεχτώ τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές ώστε να μην φύγουμε από το ευρώ;»

Παρά το αντιευρωπαϊκό ρεύμα που σταδιακά διογκώνεται εδώ και μερικούς μήνες, η μεγάλη πιθανότητα είναι πως η απάντηση θα είναι «ναι».

Η κυβέρνηση θα έχει τότε γαντζωθεί στην εξουσία με σοβαρή προοπτική για τουλάχιστον μέχρι το 2019. Αν η απάντηση είναι «όχι», τότε θα δούμε μία αντιγραφή και πάλι του 2015: κατά πάγια τακτική ο Πρωθυπουργός θα ισχυριστεί ότι ο λαός είπε «όχι στα μέτρα αλλά δεν είπε όχι στο ευρώ –και εφόσον δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη μίας εθνικής τραγωδίας, θα πρέπει να υπογράψει με δάκρυα στα μάτια!»

Το τρίτο σενάριο ενέχει τα μικρότερα ρίσκα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση αλλά και τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα.

Στο κάτω-κάτω, ποιος θα ελέγξει στην κυβέρνηση ως προς την ερμηνεία που θα δώσει στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;

Με το «ναι» στηρίζεται τόσο η κυβέρνηση όσο και η ευρωπαϊκή προοπτική. Στην ερμηνεία κατά το δοκούν του Πρωθυπουργού του «όχι» τι θα κάνουν τα ευρωπαϊκά κόμματα; Θα ζητήσουν να ακουστεί η φωνή του λαού και να φύγει η χώρα από το ευρώ;;;

Ένα ρίσκο, μικρό, όμως, είναι πως με ένα «όχι» θα αναθαρρήσουν οι υποστηρικτές της δραχμής. Εξακολουθούν, όμως, να αποτελούν ελεγχόμενη μειοψηφία.

Απλά, με το «όχι» ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ακόμη πιο συστημικός στη δημιουργία εκλογικής πελατείας και ακόμη πιο αρνητικός στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.

Αλλά, αυτό είναι μία άλλη ιστορία για μία άλλη ημέρα. Φτάνει να παιχτεί το παιγνίδι γρήγορα και να μην εκτροχιαστεί στις χρονικές καλένδες των ευρωπαϊκών εκλογών.

Στη διετία που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε άσος στους τακτικισμούς και αδίστακτος στα ψέματα, με έντονες τάσεις αυταρχισμού. Δύο είναι τα ερωτήματα που ανακύπτουν μετά τα ανωτέρω. Πρώτο, πόσο προετοιμασμένη είναι η Ν.Δ. για να αντιμετωπίσει –π.χ. το τρίτο σενάριο; Παίζουν «παιγνίδια πολέμου» στην Πειραιώς ή ασχολούνται να καταστρώνουν κανένα (άσχετο) πενταετές πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης;

Δεύτερο, πέρα από την υπερπήδηση των σημερινών εμποδίων, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της αναδυόμενης παγκόσμιας πραγματικότητας; Μπορεί να μετασχηματιστεί σε κεντροαριστερό κόμμα ή θα παραμείνει δέσμιος της ιδεοληψίας του (που τον οδηγεί σε «χοντρές» παρερμηνείες των εξελίξεων) –οπότε και θα καταδικάσει την οικονομία σε στασιμότητα με διαιώνιση της κρίσης;

Πρέπει να ομολογήσω ότι η διαφαινόμενη απάντηση και στα δύο ερωτήματα δεν με πλημμυρίζει με αισιοδοξία.  

Αντώνης Κεφαλάς