Το κλέψιμο πολλοί αγάπησαν. Το κλεφτρόνι κανείς

Έχετε δει τον «Νονό» ή άλλες αντίστοιχες ταινίες, όπου περιγράφονται οι σχέσεις μεταξύ των μαφιόζικων οικογενειών; Όσοι τον έχουν δει ας τον θυμηθούν και όσοι δεν τον έχουν δει ας μην τον χάσουν. Θα βρουν εκεί τη βασική αιτία, που η αξιολόγηση μονίμως καρκινοβατεί, είτε είναι δεύτερη είτε εκατοστή, και που ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης Κλάους Ρέγκλινγκ αποκαλεί την Ελλάδα «ειδική περίπτωση».

Για να ξεκινήσω από τις μαφίες, η μεγάλη έχει στη δούλεψή της τις μικρές ή οι μικρές της πληρώνουν νοίκι για τις περιοχές που ελέγχουν. Ανεξάρτητη μαφιούλα που να δουλεύει σε πόλη δεν υπάρχει. Όποιος παραβαίνει τον κανόνα πεθαίνει. Παρ όλο που κάποιοι θα σοκαριστούν, το ίδιο γίνεται και στην οικονομία. Επειδή τα λεφτά είναι πολλά και η εξουσία μεγάλη.

Στην πόλη Ευρώπη κάνουν κουμάντο οι μεγάλες Μαφίες με capo τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες είναι κλεφτρόνι. Και δεν είναι κλεφτρόνι λόγω μεγέθους, αλλά λόγω νοοτροπίας. Λουξεμβούργο, Μόντε Κάρλο, Λιχτενστάιν, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Δανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία έχουν μικρότερο ή ίσο μέγεθος εδαφικά και πληθυσμιακά με την Ελλάδα. Καμμία δεν είναι κλεφτρόνι. Είναι μαφίες ή συμμορίες. Βγάζουν λεφτά. Έχουν κέρδη. Εύκολα, δύσκολα, βγάζουν κέρδη για τα μέλη τους. Πολλά στους αρχηγούς, λίγα στους άλλους. Σχεδόν όλοι τρώνε.

Σε τι διαφέρει ένα κλεφτρόνι από μια μαφία ή μια συμμορία; Το κλεφτρόνι αντί για επαγγελματισμό έχει ερασιτεχνισμό. Το κλεφτρόνι αντί να ληστεύει τράπεζες κλέβει περίπτερα ή πορτοφόλια.. Το κλεφτρόνι αντί να συνεργάζεται με άλλους κλέφτες δουλεύει μόνο του. Το κλεφτρόνι αντί να κυκλοφορεί με λεφτά και ελεύθερο είναι μονίμως στην πείνα και στα αστυνομικά τμήματα. Το κλεφτρόνι αντί να περηφανεύεται κλαίγεται. Το κλεφτρόνι αντί να είναι αξιοσέβαστο είναι καρπαζοεισπράκτορας. Το χειρότερο: Τα κλεφτρόνια σκοτώνονται μεταξύ τους και γίνονται ευκολότερη λεία για την αστυνομία και φθηνότερη για τις μαφίες.

Όσοι ενοχλούνται από τον παραλληλισμό ας πάρουν υπ όψιν τους ότι η οικονομία είναι μια πολύ βρώμικη ιστορία. Και η πολιτική, που πρωτεύουσα δουλειά της είναι να διαχειρίζεται την οικονομία, ακόμα πιο βρώμικη. Οι πολίτες είναι τα θύματα. Παντού. Αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο. Οι μαφίες που κάνουν κουμάντο, οι συμμορίες και τα κλεφτρόνια ζουν από τους πολίτες. Μερικοί από τους οποίους συμμετέχουν στο έγκλημα. Αλλού λιγότεροι και αλλού περισσότεροι.

Η επιβίωση, λοιπόν, μέσα σ αυτό το περιβάλλον, που έτσι ήταν πάντα, εξαρτάται κατ αρχήν από την ευφυία να ξέρεις ποιος είσαι και ποιές είναι οι δυνάμεις σου. Να ξέρεις τι να κάνεις για να αναπτυχθείς. Εξαρτάται από την εξυπνάδα να κερδίζεις τα περισσότερα δυνατά, χάνοντας τα λιγότερα δυνατά. Είτε εκμεταλλευόμενος τα προσόντα της γειτονιάς σου, είτε κάνοντας επικερδείς συμμαχίες, είτε δίνοντας- παίρνοντας, είτε συμμετέχοντας ενεργητικά στο μεγάλο τραπέζι με τους capo σαν συμμέτοχος και όχι σαν γκαρσόνι. Γι αυτό πρέπει να σε σέβονται.

Κυρίως, πρέπει να ξέρεις ποιοι είναι οι άλλοι σε σχέση με σένα. Να ξέρεις να μετράς τον εαυτό σου. Και τις δυνατότητές σου. Και να τις υπερβαίνεις όταν χρειάζεται. Όταν χρειάζεται λέμε. Αλλά, πρέπει να ξέρεις πότε χρειάζεται.

Σ αυτό όλο το περιβάλλον η Ελλάδα, δηλαδή οι ελληνικές κυβερνήσεις γιατί η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο μέγεθος, είναι «ειδική περίπτωση», όπως είπε χτες ο Ρέγκλινγκ.

Οι κυβερνήσεις της, όμοια με τα κλεφτρόνια, αφού καταχρέωσαν το λαό με κουτοπονηριές μόνο και μόνο για να διαιωνίσουν το είδος τους, φώναξαν τις μαφίες για να σώσουν τα τομάρια τους (αν ενδιαφέρονταν για το λαό δεν θα τον έφερναν ως εδώ). Κι αφού έπεσαν στα νύχια τους άρχισαν να κοροϊδεύουν τους capo κατάμουτρα με διάφορες δικαιολογίες νομίζοντας ότι έτσι δεν θα χάσουν τα πελατάκια- θύματά τους στη γειτονιά!

Το αποτέλεσμα αυτής της δειλής, κουτοπόνηρης κλεφτρόνικης νοοτροπίας ήταν, και είναι, να καταληστεύουν τσάτρα πάτρα τους κατοίκους της περιοχής τους για να πληρώνουν τα λύτρα στην «οικογένεια», να γίνονται η χλεύη της μαφίας, από την οποία πια εξαρτώνται, να μην τους έχει πλέον κανείς εμπιστοσύνη και να απαιτούνται όλο και περισσότερα εχέγγυα και λύτρα από τους κατοίκους για να αποπληρωθούν «τα νοίκια της γειτονιάς». Χωρίς να γίνεται κανένα νοικοκύρεμα της περιοχής!

Το γελοιοδέστερο της τραγωδίας είναι ότι τα κλεφτρόνια που έκαναν τους παληκαράδες ότι θα συντρίψουν τη μαφία δεν έχουν καν το θάρρος να στραφούν και να πολεμήσουν εναντίον της. Αλλά, είπαμε. Αυτό που χαρακτηρίζει το κλεφτρόνι είναι ότι δεν έχει ούτε γενναιότητα ούτε αξιοπρέπεια.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης