Ναυτεργατικά Σωματεία: Νέες φιλοεφοπλιστικές ρυθμίσεις προωθεί η κυβέρνηση

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΕΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: «ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΝ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ»

Όπως έχουμε τονίσει δεκάδες φορές από το Newsbomb.gr η αριστερόστροφη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. όχι μόνο αφήνει στο απυρόβλητο το εφοπλιστικό λόμπι, αλλά φαίνεται διατεθειμένη να νομοθετήσει και υπέρ νέων φιλοεφοπλιστικών ρυθμίσεων που θα συντρίψουν τις σχέσεις εργασίας και ενδέχεται να δημιουργήσουν και ζητήματα ασφαλείας.

Η ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού αποκαλύπτει τις προθέσεις της κυβέρνησης, που όπως έχει επισημανθεί πηγαίνει χέρι - χέρι με τους εφοπλιστές.

Διαβάστε αναλυτικά τις σοβαρότατες καταγγελίες της ΠΕΝΕΝ:

«Το σχέδιο νόμου που έδωσε στην δημοσιότητα και απέστειλε για διαβούλευση στα Ναυτεργατικά Σωματεία και την ΠΝΟ ο Υπουργός Ε.Ν προωθεί νέες φιλοεφοπλιστικές ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τα εφοπλιστικά συμφέροντα και ταυτόχρονα καταργούν θέσεις εργασίας των Ναυτικών ενώ διαμορφώνουν αρνητικές συνέπειες στα ασφαλιστικά τους ταμεία και δημιουργούν κινδύνους για την ασφάλεια των πλοίων.

Στο πλαίσιο του σχεδίου νόμου που έχει κατατεθεί όπως προκύπτει στο άρθρο 73 και το οποίο αφορά τα πλοία αναψυχής με μεταφορική ικανότητα έως και 12 επιβατών καταργείται ο Πλοίαρχος και το πλήρωμα !

Πρόκειται για μια απαράδεκτη και επικίνδυνη ρύθμιση η οποία πέρα από τις συνέπειες που θα δημιουργήσει με την αύξηση της ανεργίας και τις επιπτώσεις στα ασφαλιστικά μας ταμεία, θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο την ασφάλεια αυτών των σκαφών και των επιβαινόντων!

Με τον τρόπο αυτό διευρύνεται η ασύδοτη επιχειρηματική δράση των εφοπλιστών και επεκτείνεται η μαύρη ανασφάλιστη εργασία.

Στο ίδιο σχέδιο νόμου εντάσσονται και οι επιθεωρητές της Συμβάσεως Ναυτικής Εργασίας 2006 ( MLC) μαζί με τους λοιπούς επιθεωρητές ISPS – ISM κ.λπ χωρίς να αναγνωρίζεται ότι πρόσφατα έχει υιοθετηθεί από την χώρα μας σχετική νομοθεσία (υπ’ αριθμ. 3522/2/08/2013 ΚΥΑ (Β΄ 1671) και υπ’ αριθμ. 4113. 305/01/2013 ΚΥΑ (Β΄ 1553) που ρυθμίζει το θέμα των επιθεωρητών ναυτικής εργασίας σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην εν λόγω Διεθνή Σύμβαση κατά τρόπο που είναι σύμφωνος με την Δ.Σ και προβλέπει την δυνατότητα επιθεωρήσεων ακόμη και σε μικρά νησιά.

Θεωρούμε πρωτοφανές με ένα νόμο να επιχειρείται η κατάργηση διατάξεων νόμου αυξημένης τυπικής ισχύος που ενσωμάτωσαν διεθνή σύμβαση.

Επίσης με το υπό προώθηση σχέδιο νόμου περιορίζεται ο αριθμός των επιθεωρητών και διαμορφώνονται κριτήρια έτσι που κάθε φορά που θα γίνεται καταγγελία από Ναυτεργατικά Σωματεία και Ναυτεργάτες, το κράτος να αναφέρει ότι δεν υπάρχει στην περιοχή επιθεωρητής της MLC του 2006!

Η εφαρμογή της Ναυτικής νομοθεσίας και των ΣΣΕ και κάθε άλλου εργασιακού προβλήματος επιβάλει την άμεση παρέμβαση και όχι περιμένετε το πότε θα βρω και θα στείλω επιθεωρητή που δεν έχουν και το Ναυτεργατικό πρόβλημα να συγκαλύπτεται και στην ουσία να κουκουλώνεται περιμένοντας τον επιθεωρητή…

Στο άρθρο 56 που αναφέρεται στην απόρριψη αίτησης δρομολόγησης για παραβιάσεις των όρων εργασίας των ΣΣΕ των πληρωμάτων θεωρούμε ανεπίτρεπτο τα 3 χρόνια και προτείνουμε να γίνει 1 χρόνος.

Παίρνοντας υπόψη ότι το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου αφορά πλήθος θεμάτων και διατάξεων διαφορετικού ενδιαφέροντος και γνωρίζοντας επίσης το γεγονός ότι ανάλογο νομοσχέδιο αρμοδιότητας του ΥΕΝ είχε κατατεθεί και ψηφιστεί στην Βουλή το 2013, καθίσταται σαφές ότι η κυβέρνηση και το ΥΕΝ δεν επιθυμούν την αντιμετώπιση και επίλυση δίκαιων αιτημάτων που περιλαμβάνονταν στην πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση των Ναυτεργατών 2 έως 10 Δεκέμβρη 2016 αφού κανένα από τα επίμαχα αιτήματα δεν επιλύεται στο σχετικό νομοσχέδιο!

Αυτό δείχνει και επιβεβαιώνει την άποψη που διατυπώσαμε έντονα κατά τις διαδοχικές συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία του ΥΕΝ ότι δεν έχουν βούληση να δώσουν λύσεις στα κυρίαρχα προβλήματα του Ναυτεργατικού κόσμου αλλά στην πραγματικότητα τον εμπαίζουν και τον εξαπατούν!

Η ΠΕΝΕΝ προτείνει στο εν λόγω νομοσχέδιο να συμπεριληφθούν τουλάχιστον τα παρακάτω αιτήματα που είναι αποκλειστικά αρμοδιότητας του ΥΕΝ:

• Κατάργηση όλων των διατάξεων περί μειωμένων συνθέσεων τόσο στην Ακτοπλοΐα όσο και στην Αδριατική.

• Επαναφορά της 10μηνης ναυτολόγησης και δρομολόγησης όλων των Ακτοπλοϊκών πλοίων συμπεριλαμβανομένων και των ταχύπλοων.

• Κατάργηση των διατάξεων νόμων για το απεργοσπαστικό πλοίο ασφαλείας καθώς και αυτής που αναφέρεται στις επιχειρησιακές ΣΣΕ.

• Λήψη άμεσων και αποτελεσματικών μέτρων για την απασχόληση όλων των ανέργων Ναυτικών, μέτρα στήριξης – ενίσχυσης και προστασίας των ανέργων».

Πηγή 

Αύξηση έως 66% στις εισφορές επαγγελματιών

Σοκ προκαλούν σε χιλιάδες ασφαλισμένους οι εισφορές που πρέπει να πληρώσουν, καθώς το άνοιγμα της εφαρμογής του ΕΦΚΑ αποκάλυψε αυξήσεις έως και 66% ή και πιο πάνω από τις εισφορές που είχαν ως τον Δεκέμβριο.

Ο λογαριασμός που κρύβουν τα ραβασάκια του ΕΦΚΑ βγήκε χθες για τους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ και του ΟΓΑ και είναι κυριολεκτικά εξοντωτικός όχι μόνο για τα υψηλά εισοδήματα, αλλά και για μεσαία, ή ακόμη και για χαμηλότερα εισοδήματα.

Μπλοκάκια

Σταδιακά θα ανέβουν στην ιστοσελίδα του ΕΦΚΑ και οι εισφορές για τους ασφαλισμένους του ΕΤΑΑ, ενώ την ίδια στιγμή εξετάζονται και τροποποιήσεις, διορθώσεις και προσθήκες στα μπλοκάκια.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Ε.Τ.», όσοι είναι μισθωτοί με ασφάλιση ΙΚΑ ή άλλο Ταμείο μισθωτών (ΔΕΚΟ, τραπεζών, ΕΤΑΠ-ΜΜΕ) και έχουν παράλληλα μπλοκάκι, χωρίς όμως να υπήρξαν ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ, δεν θα γλιτώσουν τις νέες εισφορές. Θα τους έρθει ειδοποίηση στο επόμενο διάστημα για να καταβάλουν εισφορές του 2017, με βάση το εισόδημα που απέκτησαν το 2015 από την άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος. Το εισόδημα θα εντοπιστεί από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων(ΓΓΔΕ) και με βάση αυτό θα βγουν τα ραβασάκια για τους μισθωτούς του ΙΚΑ ή άλλων Ταμείων που έχουν και μπλοκάκι. Για παράδειγμα, ένας οικονομολόγος που εργάζεται σε εταιρία με σχέση εξαρτημένης εργασίας και έχει μπλοκάκι, για το οποίο με βάση την ισχύουσα νομοθεσία δεν είχε υποχρέωση ασφάλισης και στον ΟΑΕΕ, θα λάβει ειδοποιητήριο μόλις διασταυρωθεί μέσω ΓΓΔΕ το εισόδημα που έβγαλε το 2015 με το μπλοκάκι και θα υποχρεωθεί να καταβάλει εισφορά 26,95% επί αυτού του εισοδήματος.

Παράλληλα, εξετάζεται να διορθωθεί η βάση υπολογισμού των εισφορών για όσους έχουν μπλοκάκι σε ΟΑΕΕ και ΕΤΑΑ και είναι σε προγράμματα του ΕΣΠΑ, καθώς μπορεί για μια χρονιά να πήραν μεγάλο ποσό ενισχύσεων και να κληθούν να πληρώσουν υψηλή εισφορά. Για να αποφευχθούν υπερβολικές χρεώσεις, το υπουργείο μελετά ένα διαφορετικό σύστημα ώστε οι εισφορές να βγαίνουν ανάλογα με τις δόσεις των ενισχύσεων.

Σοκ

Οι επιβαρύνσεις, όπως φαίνονται στα ειδοποιητήρια, πέρα από όσα ισχυρίζονται οι υπουργοί της κυβέρνησης, είναι δυσανάλογα υψηλές για όσους έχουν εισόδημα από 9.000 ως 50.000 ευρώ, ενώ υπάρχουν και αντιδράσεις από όσους ανήκουν στη λεγόμενη κατώτατη βάση εισοδήματος γιατί ακόμη και αν έχουν μηδενικό εισόδημα θα πληρώνουν υποχρεωτικά την ελάχιστη εισφορά των 167,95 ευρώ το μήνα που αντιστοιχεί σε ετήσιο εισόδημα 7.033 ευρώ. Είναι ενδεικτικά 4 από τα ειδοποιητήρια των νέων εισφορών που πήραν χθες ασφαλισμένοι (λογιστές) στον ΟΑΕΕ, καθώς και αγρότες (ΟΓΑ). Σε αυτά φαίνεται ότι:

1 Στον ΟΑΕΕ ο ένας ασφαλισμένος θα πρέπει να καταβάλλει εισφορά 748 ευρώ το μήνα ενώ πλήρωνε 450 ευρώ μέχρι τον Δεκέμβριο, που σημαίνει ότι θα πληρώνει 300 ευρώ επιπλέον κάθε μήνα, δηλαδή 66% αύξηση εισφορών!

2 Στο δεύτερο ειδοποιητήριο ζητείται εισφορά 889 ευρώ το μήνα! Και τα δύο ποσά υπερβαίνουν το ανώτατο ποσό της 14ης ασφαλιστικής κατηγορίας του ΟΑΕΕ που ήταν 605 ευρώ το μήνα ως τον Δεκέμβριο του 2016.

3 Στο ειδοποιητήριο του ΟΓΑ ο αγρότης με ετήσιο εισόδημα 450 ευρώ (!) καλείται να πληρώσει εισφορά 87 ευρώ το μήνα, δηλαδή 1.044 ευρώ, ενώ έβγαλε 450 ευρώ εισόδημα! Αυτό γίνεται επειδή ακόμη και με μηδενικό εισόδημα οι αγρότες πληρώνουν εισφορά που αντιστοιχεί σε εισόδημα 4.923 ευρώ.

4 Στο δεύτερο ειδοποιητήριο, ο αγρότης προερχόμενος από τον ΟΓΑ καλείται να πληρώνει 359 ευρώ μηνιαία εισφορά, γιατί το εισόδημά του βγήκε το 2015 στις 20.376 ευρώ. Για το 2017, το εισόδημα του 2015 του βγάζει να πληρώσει 4.308 ευρώ. Αν το 2016 έχει μικρότερο εισόδημα, θα περιμένει ως το τέλος του έτους για να κατέβουν οι εισφορές των επόμενων μηνών, δηλαδή του 2018.

Πηγή 

Θέατρο διαλόγου

Του Παντελή Μπουκάλα

Εφόσον ο δημόσιος λόγος, στην προφορική του ιδίως εκδοχή, έτσι όπως ακούγεται στη Βουλή και στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, ποντάρει πρωτίστως στις ατάκες και στα λεκτικά παιγνίδια, δεν πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος βαλτώνει. Θόρυβο παράγει, κανείς δεν το αμφισβητεί. Και κάποιους μπορεί να τους φανατίζει. Αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος του – ή τουλάχιστον δεν θα ’πρεπε να είναι, αν η ενηλικίωση της δημοκρατίας μάς αφορά και μας πονάει όλους.

Το πρόβλημα δεν είναι το πάθος, η σφοδρότητα, η οξύτητα. Δεν γίνεται δίχως αυτά. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά δεν προκαλούνται επειδή ο καθένας από τους εκάστοτε συνομιλητές ακούει προσεχτικά τι λένε οι υπόλοιποι και εξεγείρεται εξαιτίας των αυθεντικών λεγομένων τους, αλλά επειδή, χωρίς να τους ακούσει, χωρίς να νοιάζεται να τους ακούσει, είναι εκ προοιμίου εξεγερμένος. Δεν δίνει την προσοχή του σε ακέραιες φράσεις. Δεν κρατάει σημειώσεις, ώστε κατόπιν να απαντήσει συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου. Του αρκεί μια λεξούλα, ένα ξεφτίδι, για να αρπαχτεί από αυτό και να εξαπολύσει, με την ίδια πάντοτε αυταρέσκεια, όσα έχει ήδη γράψει ή του έχουν γράψει. Μονόλογο ακούει, με μονόλογο θα απαντήσει. Ενα θέατρο διαλόγου ερήμην τού λόγου... Κάποιος αρχαίος φιλόσοφος είχε ισχυριστεί ότι στις συζητήσεις βγαίνει νικητής αυτός που ακούει περισσότερο και προσεχτικότερα, γιατί έτσι αποκτά το πλεονέκτημα να ξέρει επακριβώς σε τι οφείλει να αντιτεθεί, άρα και πώς να επιχειρηματολογήσει. Μάλλον αστειευόταν.

Μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα, ο ακροατής του δημόσιου διαλόγου (ο θεατής του μάλλον) βεβαιώνεται πως η παρερμηνεία και η προκρούστεια αντιμετώπιση της ομιλίας των άλλων, ώστε να απομονωθεί και να αποσπαστεί ένα διευκολυντικό ξεφτίδι, δεν είναι κάτι σποραδικό και τυχαίο. Είναι δόγμα, σύστημα, πρόγραμμα. Είναι ένα έθιμο εξαιρετικά βολικό τόσο για τους κομματικούς ρήτορες, αποφασισμένους να υποβαθμίσουν τον πολιτικό λόγο έως το επίπεδο του επιφωνήματος, όσο και για τους θεράποντες μιας βαμμένης, εξαρτημένης δημοσιογραφίας.

  

Αύξησαν τους μισθούς τους στις 20.000 ευρώ τον μήνα στον ΑΔΜΗΕ

Μείζον θέμα έχει δημιουργήσει στη ΔΕΗ ως μητρική εταιρεία αλλά και στην κυβέρνηση, συνολικότερα, η απόφαση των δύο στελεχών του ΑΔΜΗΕ να αναθεωρήσουν τις αμοιβές τους στις 20.000 ευρώ τον μήνα και να λάβουν αναδρομικά 200.000 ευρώ. Πρόκειται για τον πρόεδρο του ΑΔΜΗΕ Εμμανουήλ Κορωνιωτάκη και τον διευθύνοντα σύμβουλο Ιωάννη Μπλάνα, που προέρχονται και οι δύο από την εταιρεία. Ο κ. Κορωνιωτάκης πριν γίνει πρόεδρος ήταν τομεάρχης, ενώ ο κ. Μπλάνας κατείχε τη θέση του διευθυντή της Διεύθυνσης Συστημάτων και Υποδομών. Την υπόθεση που, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια τόσο στη διοίκηση της ΔΕΗ όσο και στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ενέργειας, αποκάλυψε με ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή, ο τομεάρχης ενέργειας της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Σκρέκας.

Μια πρώτη αντίδραση στην κατεύθυνση του ελέγχου των αποφάσεων της διοίκησης του ΑΔΜΗΕ ήρθε χθες από τον πρόεδρο του εποπτικού συμβουλίου της εταιρείας Νικόλαο Καϊμάκη. Με ανακοίνωσή του τονίζει ότι θα επανεξετάσει τη σχετική σύμβαση και θα επανακαθορίσει τις αποδοχές των παραπάνω στελεχών του ΑΔΜΗΕ σύμφωνα με το κοινά παραδεκτό μέτρο των αποδοχών που λαμβάνουν τα αντίστοιχα στελέχη των άλλων δημόσιων οργανισμών, σε συνδυασμό με τις οικονομικά αποδεκτές δυνατότητες της ΑΔΜΗΕ Α.Ε.

Στην ίδια ανακοίνωση, ο πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου αναφέρει ότι ο επαναπροσδιορισμός των αμοιβών και η αναδρομική ισχύς των αμοιβών της τωρινής διοίκησης του ΑΔΜΗΕ εγκρίθηκε από το προηγούμενο εποπτικό συμβούλιο κατ’ εφαρμογή του νόμου που ψηφίστηκε στα τέλη του 2015 (Ν 4354/2015), με τον οποίο η κυβέρνηση ήρε το πλαφόν στις αμοιβές των διοικήσεων των ΔΕΚΟ. Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται στην ερώτησή του ο κ. Σκρέκας, ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος του ΑΔΜΗΕ τον περασμένο Δεκέμβριο έκαναν χρήση νόμου που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στα τέλη του 2015, με τον οποίο αίρεται το πλαφόν στις αμοιβές των διοικήσεων των ΔΕΚΟ.

Οπως αναφέρει ο κ. Σκρέκας, «την ώρα που ο διαγωνισμός είναι σε φάση ολοκλήρωσης, δύο κορυφαία στελέχη του ΑΔΜΗΕ, μέλη του διοικητικού συμβουλίου, διορισμένα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σύμφωνα με πληροφορίες, χρησιμοποίησαν νόμο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να εκτοξεύσουν τις μηνιαίες αποδοχές τους στις 20.000 ευρώ (ανά μήνα!)». 

Πηγή

Η Οριακή Προεδρία

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

«Όπου ακούς αγάπη και ασφάλεια, άγχος αποχωρισμού μυρίζει»

Ο δυτικός άνθρωπος, ιδιαίτερα των τελευταίων ετών της παγκοσμιοποίησης, έθετε σαν στόχο την όλο και μεγαλύτερη άρση των κάθε είδους ορίων (ακόμη και των συνόρων), την ολοκλήρωση της κυριαρχίας του στη φύση με την πλήρη εξάντληση των ορίων της, την αποθέωση της παραγωγικής ικανότητας έστω κι αν αυτή ισοδυναμούσε με την εξόντωση των εργαζόμενων -σε διάφορα σημεία του πλανήτη- και άρα την υπέρβαση ακόμη και των ορίων του στοιχειώδους ανθρωπισμού, την ολοκλήρωση οχύρωσης της περίκλειστης ατομικότητας, ακολουθώντας, με περίσσια ορμή, το κυρίαρχο προμηθεϊκό πρόταγμα. the sky is the limit …και λίγο λέμε.

Ταυτόχρονα με την επέκταση αυτή των Ορίων, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προβλέπει πως το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η πρώτη αιτία αναπηρίας, ανικανότητας στο δυτικό κόσμο και θα αφορά στο 25% του πληθυσμού, ενώ ο ρυθμός ανόδου αυτού του δείκτη είναι τέτοιος ώστε να διπλασιάζεται κάθε δεκαετία. Με άλλα λόγια, περί το 2040 δεν θα υπάρχει κανείς που να μην νοσεί από κατάθλιψη.

Πρόκειται δηλαδή για μια, εκ πρώτης όψεως, αντιφατική «κίνηση» στην οποία ενώ, από την μια ο δυτικός άνθρωπος διαρκώς επεκτείνεται πέραν των όποιων «εκτός του» ορίων, από την άλλη συρρικνώνεται «εντός του» πάλι πέραν των «κάτω, ελάχιστων ορίων» του. Σαν ένα εκκρεμές, κινείται διαρκώς -και ταυτόχρονα- από το άνω στο κάτω όριο του, σ’ ένα διαλυτικό -για την ύπαρξη- σπιράλ. Από το άσπρο στο μαύρο, λες και χάθηκαν τα χρώματα.

Η παγκοσμιοποίηση που, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια φιλοσοφίας, «κατόρθωσε» να  θέσει στο επίκεντρο της την αστεία ταυτολογία «να είσαι ο εαυτός σου!», την αυτό-πραγμάτωση, την αυτό-εκπλήρωση και τα διάφορα άλλα «αυτό-…» -της αυτοϊκανοποίησης συμπεριλαμβανομένης- σαν να κινδύνευε κάποιος να του «κλέψουν» την εαυτότητα, με τον ίδιο πρωτόγονο τρόπο που οι ιθαγενείς φοβόντουσαν πως η φωτογραφία θα τους «κλέψει τη ψυχή», αν και εκείνοι ίσως δεν είχαν και πολύ άδικο τελικά, αν συλλογιστούμε την κριτική του Ντεμπόρ στη Βιομηχανία του Θεάματος. Από τη μια η ναρκισσιστική προμηθεϊκή επιταγή «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα» και από την άλλη ο αγωνιώδης ψίθυρος «και τώρα, πως θα τα βγάλω πέρα;»

Πάνε πλέον μερικές δεκαετίες που ο δυτικός άνθρωπος έχει «καταπιεί», έχει εσωτερικεύσει κάποιον μυθικό «Σίνη Πιτυοκάμπτη», που αφού λυγίσει δυο ψηλά δέντρα, δένει τον Εαυτό -όχι τον ανύποπτο διαβάτη, αυτή τη φορά- στις κορφές τους και μετά τα αφήνει ελεύθερα, με φυσικό επακόλουθο το φριχτό διαμελισμό του. Η παγκοσμιοποίηση άφησε τα δυο δέντρα ανεξέλεγκτα.

Και κάπως έτσι, μπροστά στο δέος της διάσχισης αυτής,  για πρώτη φορά μετά από τον 2ο Π.Π.  τίθενται στόχοι με αρνητικό πρόσημο. Δεν επιδιώκεται πια να συμβεί κάτι, αλλά αντίθετα, «μην τυχόν και συμβεί». Μην τυχόν και μειωθεί περαιτέρω το εισόδημα και η καταναλωτική ευχέρεια, μην τυχόν και χαθεί η όποια εργασία, μην τυχόν και συμβεί αυτό, μην τυχόν και συμβεί το άλλο. Και βέβαια το σύνθημα του Τράμπ «Να ξανακάνουμε μεγάλη την Αμερική», όσο κι αν ακούγεται ναρκισσιστική μεγαλομανία, ανάλογη του ύφους του προέδρου, στην πραγματικότητα υποκρύπτει και υπερ-αναπληρώνει τον φόβο «μην τυχόν η Αμερική γίνει μικρή». Με άλλα λόγια, η Αμερική «εγκαταλείπει» μην τυχόν και «εγκαταληφθεί» και τα εκκεντρικά, ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια και υπονοούμενα του Τράμπ, ενάντια στην πολιτική ορθότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την «υστερική» έκφραση του πληγωμένου δυτικού Εαυτού που γυρεύει να εξαγνίσει τις ενοχές με αυτοτιμωρητικές δόσεις ακόμη μεγαλύτερου πόνου. Όπως κάθε φορά που ένας Αμερικανός μπάτσος πυροβολεί ένα παιδί ή ένας πιτσιρικάς χώνεται με ένα όπλο στο σχολειό και «καθαρίζει» μερικούς συμμαθητές του, είναι η Αμερική που πληγώνει τον Εαυτό της, μετατοπίζοντας την εστία του πόνου της. Δεν είναι «αμφιλεγόμενος» ο Τράμπ, ούτε αποτελεί μια ναρκισσιστική «παραξενιά» ή ιδιομορφία. Είναι η «προσωποποίηση» του αμφίθυμου δυτικού ανθρώπου και η «απομόνωση» που προτείνει δεν είναι παρά το αυτοκαταστραφικό κλείσιμο στον Εαυτό.

Η ανάγκη της ασφάλειας επαν-ιεραρχείται και τίθεται σε μέγιστη προτεραιότητα, ενώ μια ατέλειωτη λίστα με «μην τυχόν» υπερτροφοδοτεί με άγχος, ενοχές και φόβο έναν, μάλλον ανεκπαίδευτο στα ζόρικα, Εαυτό. «Δουλειές για όσους αγαπούν τη χώρα, ασφάλεια και τάξη που εγγυούνται οι δυνάμεις ασφαλείας και ο στρατός», θα διατρανώσει ο Τράμπ.

Ο Προμηθέας παρατάει τη θέση του στον Καύκασο -εγκαταλείπει και τη «φωτιά» που τόσα τράβηξε εξ’ αιτίας της- και την παραχωρεί σ’ έναν κουτσό Ήφαιστο, που τώρα θυμάται κι αυτός ότι τον παραπέταξε η ίδια η μητέρα του…για να μπει στην αγορά εργασίας.

Η παγκοσμιοποιητική δυτική ναρκισσιστική αυταρέσκεια, ο δυτικός le roi soleil που ήθελε να δορυφοροποιήσει τους Άλλους γύρω του και οδηγήθηκε σε μια μορφή αποχαυνωτικής απορρόφησης στο ά-σχετο καβούκι του Εαυτού, μετεξελίσσεται τώρα σ’ ένα γαλβανισμένο, μονωμένο, διαδικτυακό άβαταρ που προσπαθεί να αποφύγει τη φρίκη της ένδειας, της αδικίας και της βίας. Η ενασχόληση με τον Εαυτό δεν είναι πια θέμα «κομμωτηρίων»,  ναρκισσιστικής αυταρέσκειας και «ψυχανάλυσης», αλλά υπαρξιακού «κουρέματος» και βαθιάς, οριακής, απελπισίας.

Και βέβαια, μπορεί ένα ολόκληρο σύστημα από τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και τα ΜΜΕ, μέχρι τους εναλλακτικούς «θεραπευτές» και την πολιτική ελίτ, να επιμένει, ότι η κοινωνική δυσφορία –εν τέλει- δεν είναι τίποτα άλλο από προσωπική ανεπάρκεια, να μετασχηματίζει δηλαδή το κοινωνικό πρόβλημα σε ατομική μειονεξία. Αλλά δεν μπορεί –εν τέλει- να κρυφτεί το γεγονός ότι μερικά εκατομμύρια προσωπικά προβλήματα συνιστούν  ένα τεράστιο κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα.

Ο εν λόγω «Εαυτός», του οποίου η συγκρότηση ολοκληρώνεται σ’ αυτή τη φάση της παγκοσμιοποιητικής επέκτασης, δεν είναι ένα απωθημένο του ναρκισσισμού που προηγήθηκε. Δεν είναι ο «Ελάχιστος Εαυτός» ή ο ανθρωπολογικός τύπος της «Κουλτούρας του Ναρκισσισμού», όπως τον ορίζει ο Κ. Λας ήδη από το 1975. Είναι η κορύφωση της απελπισίας. Είναι η ολοκλήρωση της διαδικασίας διαχωρισμού του εαυτού από τους  Άλλους, του εαυτού από τον κόσμο και του εαυτού από τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η απελπισία του ανθρώπου μπροστά στο φόβο της εγκατάλειψης από τον ίδιο του τον εαυτό. Πρόκειται, για τον Οριακό άνθρωπο.

Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος διαθλάται επαναλαμβανόμενα και με οδυνηρή ισχύ στις οικογενειακές και προσωπικές εμπειρίες όλων. Δεν πρόκειται πια για μια απλή ψυχική δυσφορία, ως συνέπεια ενός καταναλωτικού ανεκπλήρωτου, ούτε για μια εύλογη ψυχική αβεβαιότητα, αλλά για βιωμένες εμπειρίες εσωτερικής κενότητας, μοναξιάς και μη αυθεντικότητας. Ακραίες συμπεριφορές, πανικός, κατάθλιψη, οργή, έντονες και ταραγμένες σχέσεις με μέλη της οικογένειας, φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και «ακροβασίες» ανάμεσα στην υπερβολική οικειότητα και την υπερβολική αντιπάθεια, είναι και θα είναι όλο και πιο συχνές και ορατές συνέπειες για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού των δυτικών κοινωνιών.

Παράλληλα, η διαστρεβλωμένη και ασταθής εικόνα για τον Εαυτό, θα οδηγεί όλο και πιο συχνά σε απότομες εναλλαγές, όχι μόνο της συναισθηματικής διάθεσης, αλλά και της γνώμης, των όποιων αξιών, αλλά και των μικρών ή μεγάλων στόχων. Οι παρορμητικές και μερικές φορές επικίνδυνες συμπεριφορές, από το σεξ, μέχρι την κατάχρηση ουσιών και την επικίνδυνη οδήγηση ή τις βουλιμικές κρίσεις υπερφαγίας ή ακόμη και τις αυτοκτονικές συμπεριφορές, ορατές σε όλους μας, είναι επίσης συνέπειες της ψυχοπαθολογικής οριακότητας του δυτικού κόσμου..

Η δυσκολία να σκεφτεί κανείς οτιδήποτε άλλο εκτός από το φόβο του «μην τυχόν» και η ακατάσχετη σεναριολογία που τον συνοδεύει, ο τρόμος στην πιθανότητα να μην είναι ο ίδιος «αρκετά» αρκετός, τα μη ρεαλιστικά συναισθήματα ή η αποπροσωποποίηση, ο φόβος της αποτυχίας, η απαισιόδοξη εκτίμηση για την εξέλιξη καταστάσεων, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, το άγχος και η ανησυχία για το αύριο, ο θυμός, η θλίψη, η ζήλεια, η καχυποψία, οι κρίσεις πανικού, οι ακραίες απογοητεύσεις μπροστά στην αποτυχία, οι αϋπνίες, η δύσπνοια, οι αιφνίδιες αναλαμπές συναισθηματικής θέρμης και ψυχρότητας και κυρίως, η επιθυμία να εγκαταλείψει κανείς αιφνιδιαστικά μια σχέση ή μια κατάσταση, είναι και θα είναι στην ημερήσια διάταξη της καθημερινότητας όλων, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και ένταση απ’ ότι στο πρόσφατο παρελθόν.

«Σ’ αγαπώ, φύγε!» Ή «σε μισώ, μη φύγεις» θα ήταν μια πιο «ποιητική», ίσως, έκφραση της συναισθηματικής αυτής αντίφασης. «Κι’ όπου ακούς αγάπη και ασφάλεια, άγχος αποχωρισμού μυρίζει», για να παραφράσουμε τον ποιητή.

Ένας κόσμος ακινητοποιημένος στο μεταίχμιο ανάμεσα στη νεύρωση και στην ψύχωση. Ένας κόσμος borderline(r), εγκλωβισμένος σ’ ένα φαύλο κύκλο άγχους-λύπης-θυμού. Ένας κόσμος παγιδευμένος σε μια «αεικίνητη ταυτοκινησία» μέσα-έξω. Ο Τράμπ είναι το «πρότυπο» αυτού του κόσμου και «αποκαλύπτει» κάτι πολύ σοβαρότερο από τα «φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού», για το οποίο καταγγέλλεται -με όρους του 20ου αιώνα- από την μεταμοντέρνα, αντιρατσιστική – και πολιτιστικά φιλελεύθερη – αριστερά. (…Όλες οι λέξεις σε εισαγωγικά). Ο Τράμπ δεν είναι απλά «αντικείμενο μίμησης ενός όχλου», αλλά η πολιτική συμπύκνωση της συλλογικής οριακότητας, ενώ η Χίλαρι θα ήταν η συνέχεια της ναρκισσιστικής εκδοχής της.

Ο Οριακός Άνθρωπος και η εξ’ αυτού Οριακή Κοινωνία, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των πολεμικών συνθηκών, της αβεβαιότητας και κυρίως της απώλειας της εμπιστοσύνης στο μέλλον, που επέφερε η παγκοσμιοποίηση και η αρπακτική βουλιμία των «αγορών».

Τίποτα δεν μπορεί πλέον να γαληνέψει ή έστω να διασκεδάσει την εσωτερική πείνα για νόημα, που στέκει πεισματικά ακόρεστη.

Η παγκοσμιοποίηση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έσπρωξε με σφοδρότητα στην εξάντληση της γκάμας των σπουδαίων και λαμπρών ρόλων, που ο ναρκισσιστικός εαυτός  είχε αναλάβει να υποδυθεί μεταπολεμικά. Το εσωτερικό κενό επιστρέφει τώρα αμείλικτο και απειλητικό. Επιστρέφει η εμπειρία ότι η ταυτότητα έχει καταρρεύσει και «εκεί κάτω δεν είναι κανένας». Ο Οριακός άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος συνήθως σιωπηλός… όταν «μέσα του ουρλιάζει». Και κανείς δεν ξέρει αν το ουρλιαχτό αυτό θα παραμένει για πολύ ακόμη βουβό, στρυμωγμένο στην αναγκαιότητα της με κάθε τρόπο επιβίωσης,  ή μια «ωραία μέρα ή νύχτα» θα υπερβεί το Όριο, όπως έχει ήδη συμβεί με το Brexit, την εκλογή Trump ή την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη.

Όσα τείχη και να χτίσει ο Τραμπ, όσους περιορισμούς και να επιβάλλει, όση ρατσιστική μισαλλοδοξία και να ξεράσει, «για να προστατεύσει την αγαπημένη Αμερική» το πρόβλημα είναι εντός των τειχών, είναι εντός του δυτικού Εαυτού και ο ίδιος είναι η πολιτική έκφραση της Οριακής κοινωνικής ψυχοπαθολογίας. Αυτός είναι το «κάτω-μαύρο-εσωστρεφές» όριο και η Χίλαρι το αντίθετο «άνω-λευκό- εξωστρεφές» όριο ενός ασπρόμαυρου Εαυτού, που δεν μπορεί πια να φανταστεί ότι πιθανόν υπάρχουν και άλλες αποχρώσεις. Χρέος μας να τους το θυμίσουμε…

     

Guardian: Η Ελλάδα και πάλι μπροστά στην «τέλεια καταιγίδα»

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με την τέλεια καταιγίδα γράφει ο Guardian επαναφέροντας με την σειρά του τα σενάρια περί Grexit, σενάρια που επανήλθαν μέσω δημοσιευμάτων, αποκαλύψεων και δηλώσεων πολιτικών εντός και εκτός συνόρων. Οι αγρότες με τα τρακτέρ είναι πάλι στους δρόμους, η κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα και  πληθαίνουν πλέον οι ενδείξεις ότι η Ελλάδα οδεύει ξανά προς σε μια ανεξέλεγκτη κρίση.  Επτά χρόνια το ελληνικό δράμα έχει περάσει από πολλές φάσεις deja vu.

Η Ελλάδα κρύφτηκε από τα φώτα της δημοσιότητας εξαιτίας μιας σειράς γεγονότων, από το Brexit έως την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, όμως ο «επικός αγώνας» της χώρας κόντρα στην χρεοκοπία δεν σταμάτησε ποτέ και τώρα η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με την τέλεια καταιγίδα. Οι διαπραγματεύσεις της Αθήνας με τους δανειστές έχουν βαλτώσει και το φάντασμα του Grexit στοιχειώνει ξανά τη χώρα.

To σπρέντ των ελληνικών ομολόγων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Η απόδοση του διετούς ομολόγου έχει αυξηθεί από 6% έως 10% σε λιγότερο από δύο εβδομάδες τρομάζοντας τους επενδυτές. Και η ρητορική περί Grexit έχει επιστρέψει. Οι αναλυτές βλέπουν ένα επικίνδυνο αδιέξοδο και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Όπως πάντα, ο χρόνος είναι πολύτιμος. Τον Ιούλιο η Ελλάδαθα πρέπει να αποπληρώσει χρέος ύψους € 7,4 δισ φτάνοντας πιο κοντά στην χρεοκοπία καθώς έως τότε τα κρατικά ταμεία θα έχουν στερέψει.

Το αδιέξοδο έχει μετατραπεί σε μια αντιπαράθεση καθώς οι πιστωτές απαιτούν πρόσθετα μέτρα λιτότητας μόλις λήξει το τρέχον πακέτο διάσωσης. Χωρίς περαιτέρω μείωση των συντάξεων - που έχουν ήδη περικοπεί 12 φορές από τότε που ξεκίνησε η κρίση - και τη μείωση του αφορολόγητου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποστηρίζει ότι η χώρα καταχρεωμένη δεν θα είναι ποτέ σε θέση να επιτύχει τον δημοσιονομικό στόχο της, ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ από το 2018.

Ο Τσίπρας επιμένει ότι δεν θα δεχθεί νέες απαιτήσεις από το ΔΝΤ και νέα μέτρα όμως η ολοκλήρωση της αξιολόγησης είναι απαραίτητη για την Ελλάδα που εξορίστηκε από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στις 9 Μαρτίου κλειδί για τη χώρα να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά. Αν η προθεσμία χαθεί λίγοι πιστεύουν Αθήνα θα είναι σε θέση να κρατηθεί στη ζωή χωρίς τέταρτο πακέτο διάσωσης.

Σε μια Ευρώπη που βρίσκεται αντιμέτωπη με τον φόβο της ανόδου της ακροδεξιάς  οι προοπτικές να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες. «Αυτό που βλέπουμε είναι μια καταστροφή για την πραγματική οικονομία, διότι τα πάντα είναι σε αναμονή», λέει στον Guardian ο Κώστας Παναγόπουλος της Alco. "Για άλλη μια φορά μιλάμε για οικονομική καταστροφή, για άλλη μια φορά μιλάμε για Grexit"

Την Πέμπτη, εν μέσω φημών περί παραίτησής του ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος προσπάθησε να εμφανιστεί καθησυχαστικός. Σε γραπτή του δήλωση ο μαρξιστής καθηγητής Οικονομικών είπε ότι ενώ το ένα τρίτο της αξιολόγησης έχει ολοκληρωθεί και άλλο ένα τρίτο έχει «εντελώς συμφωνηθεί», το υπόλοιπο εξακολουθεί να υπόκειται σε «πολιτική διαπραγμάτευση».

Τι θα συμβεί στη συνέχεια εξαρτάται όχι μόνο από το τι συμβαίνει στην Αθήνα. Σε μεγάλο βαθμό τα γεγονότα στην Ευρώπη και η Ουάσιγκτον θα παίξουν επίσης ρόλο. Εν όψει των εκλογών στη Γερμανία, τον Σεπτέμβριο, ο υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υιοθετεί επίσης την τακτική των προκλήσεων με με την αυξανόμενη κριτική στην Ελλάδα - μια τακτική που έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα δημοφιλής με τους ψηφοφόρους οι οποίοι διαφορετικά θα μπορούσαν να υποστηρίξει ακροδεξιό κόμμα AFD της Γερμανίας. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα η γερμανική Bild υποστήριξε ότι το Grexit βρίσκεται ξανά στο τραπέζι.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας του Ντόναλντ Τραμπ και της στάσης που θα θελήσει να τηρήσει σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ. Στο παρελθόν ο Τραμπ είχε σχολιάσει ότι οι Ελληνες «χάνουν τον χρόνο» τους στην Ευρωζώνη.

Η έκθεση του ΔΝΤ την περασμένη εβδομάδα ήταν από τις πλέον απαισιόδοξες για το ελληνικό χρέος. Το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου θα συζητήσει επίσημα το θέμα στις 6 Φεβρουαρίου, αλλά έχει ήδη υπαινιχθεί ότι χωρίς τη δέσμευση της ελάφρυνσης του χρέους από την ΕΕ δεν θα είναι σε θέση να συμβάλει περαιτέρω. Η Γερμανία έχει θέσει ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

Οι αναλυτές είναι αναποφάσιστοι για το αν η Αθήνα σκόπιμα παίζει με τις καθυστερήσεις προσδοκώντας σε μια καλύτερη συμφωνία ή αν παίζει με τη φωτιά.

Ο Guardian αναφέρεται στις δηλώσεις Ξυδάκη περί δραχμής, σχολιάζοντας ότι η άλλοτε «απόρθητη» δημοτικότητα του Αλέξη Τσίπρα έχει καταρρεύσει από την εφαρμογή ορισμένων από τα πιο σκληρά μέτρα. Λίγοι πιστεύουν ότι έχει το πολιτικό κεφάλαιο να επιβάλει ένα νέο γύρο λιτότητας. "Δεν είναι ένα κουτί, αλλά μια βόμβα που κλώτσησε," είπε ένας δυτικός διπλωμάτης και πρόσθεσε: "Σε έναν κόσμο όπου οι αξίες απειλούνται θα μπορούσαμε να βρεθούμε με το πολύ επικίνδυνο σενάριο της κατάρρευσης του λίκνου της δημοκρατίας».

Χωρίς ανάπτυξη και έχοντας δεχθεί το σκληρό πλήγμα από περικοπές και αυξήσεις φόρων, οι Έλληνες έχουν γίνει φτωχότεροι και όλο και περισσότεροι έχουν επίγνωση της αδιέξοδης κατάστασης, σε μια χώρα όπου η κυριαρχία είναι περισσότερο κατ όνομα παρά επί της ουσίας. Ένας στους τρεις ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας με την ανεργία να ίπταται. Η νοσταλγία για τη δραχμή μεγαλώνει. Αυτό είναι που προκαλεί ανησυχία, η απουσία της ελπίδας που οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια.

Πηγή

Γιατί «τσιτώνει» ο Ερντογάν

Του Δημήτρη Μηλάκα

Θεωρεί την Ελλάδα εύκολο αντίπαλο και καλλιεργεί τον εθνικισμό για να κρύψει τα προβλήματά του

Υπάρχει μια ανησυχητική «νέα» παράμετρος σε όλα αυτά που συνθέτουν το «ελληνοτουρκικό» πρόβλημα των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο και έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται πια αυτήν την υπόθεση η τουρκική κοινή γνώμη: ο μέσος Τούρκος πιστεύει ακράδαντα ότι η Ελλάδα έχει «αρπάξει» από την Τουρκία δεκάδες νησιά και νησίδες στο Αιγαίο...

Η τουρκική κοινή γνώμη, αδιάφορη μέχρι και πριν από λίγους μήνες γύρω από την υπόθεση των ελληνοτουρκικών, βγήκε εύκολα από το νεφέλωμα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και φιλίας που επί εικοσαετία (μετά την κρίση των Ιμίων) καλλιεργήθηκε συστηματικά, όταν ο πρόεδρος Ερντογάν άρχισε να «ενσωματώνει» την ακραία ατζέντα των εθνικιστικών τουρκικών πολιτικών δυνάμεων.

Με αυτόν τον τρόπο ο Τούρκος πρόεδρος ισοφάρισε σ’ έναν βαθμό τις απώλειες που είχε από το κουρδικό στοιχείο.

Η «στροφή» του Ερντογάν επισφραγίστηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του. Από εκείνη τη στιγμή η ρητορική του για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης (που αφορά και τα ελληνοτουρκικά σύνορα) πυροδότησε σε πολιτικούς φίλους και αντιπάλους του μια διάθεση εθνικιστικής πλειοδοσίας σε ό,τι έχει να κάνει με την κατάσταση των συνόρων στο Αιγαίο και την κυριότητα νησιών και βραχονησίδων.

Έχουν ξεφύγει

Η πλειοδοσία αυτή κορυφώθηκε το διάστημα που ήταν υπό εξέταση το αίτημα για άσυλο των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα. Μετά την απόφαση του Άρειου Πάγου να μην ικανοποιήσει το τουρκικό αίτημα έκδοσης η επιθετική ρητορική (και όχι μόνο) ξέφυγε από κάθε όριο. Είχαμε:

 Την «επίσκεψη» του Τούρκου επιτελάρχη με πλοίο γύρω από τα Ίμια.

 Τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της τουρκικής κυβέρνησης Βεϊσί Καϊνάκ ότι η Ελλάδα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις βραχονησίδες, αλλά οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας «δεν θα το επιτρέψουν».

 Δηλώσεις του βουλευτή Σμύρνης του ισλαμιστικού κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) Χουσεΐν Κοτσαμπιγίκ, ο οποίος δεν δίστασε να απειλήσει ανοιχτά την Ελλάδα δηλώνοντας μέσω Twitter: «Προειδοποιώ την Ελλάδα: Το 1996 γλιτώσατε χάρη στη δειλία ενός ναυάρχου. Μην παίζετε μαζί μας το παιχνίδι των Καρντάκ (τουρκική ονομασία για τα Ίμια) γιατί θα σας χτυπήσουμε».

 Ο ίδιος βουλευτής – αξίζει να σημειώσουμε – σε άλλο του σημείωμα ανέφερε: «Το 1996 η πρωθυπουργός Τσιλέρ είχε δώσει εντολή για βύθιση των ελληνικών πλοίων στα Ίμια, αλλά, επειδή ο ανόητος επικεφαλής του ναυτικού τότε φοβήθηκε, δεν εκτέλεσε τη διαταγή. Η κακομαθημένη συμπεριφορά των Ελλήνων στο Αιγαίο συνεχίζεται από τότε που αυτή η πολιτική οδηγία δεν εφαρμόστηκε. Αλλά οι Έλληνες πρέπει να ξέρουν ότι η σημερινή Τουρκία δεν είναι η Τουρκία του 1996».

  Μπαράζ υπερπτήσεων τουρκικών μαχητικών πάνω από τα Ίμια, αλλά και την περιοχή της Χίου, αμέσως μετά την πτήση για κατάθεση στεφάνου του Έλληνα υπουργού Άμυνας στη θαλάσσια περιοχή όπου συνετρίβη το ελληνικό ελικόπτερο το ξημέρωμα της 31ης Ιανουαρίου του 1996.

Επικίνδυνη κλιμάκωση

Κάτι που επίσης αξίζει να σημειωθεί είναι ότι η τουρκική κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να συνεχίσει να αξιοποιεί την απόφαση του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών προκειμένου να ασκεί πίεση στην ελληνική κυβέρνηση για άλλα ζητήματα.

Συγκεκριμένα, σε δηλώσεις του ο υπουργός Δικαιοσύνης της Τουρκίας Μπεκίρ Μπόζνταγ αναφέρει τα εξής:

«Η Ελλάδα, όπως η Τουρκία, έχει βιώσει και πληρώσει το αντίτιμο των στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Από αυτή την άποψη, αναμένουμε πολλά από την Ελλάδα. Ωστόσο, οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν ότι οι ελπίδες μας παραμένουν αιωρούμενες. (Η Ελλάδα) δεν ανταποκρίθηκε θετικά σε κανένα αίτημά μας (για επιστροφή ατόμων στην Τουρκία) από το 2007 μέχρι σήμερα. Εκεί υπάρχουν μέλη πολλών τρομοκρατικών οργανώσεων. Δεν επιστράφηκε κανείς. Ελπίζουμε ότι από τώρα και στο εξής θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις».

Όλα όσα περιγράψαμε πιο πάνω καταγράφουν τη διαμόρφωση ενός επικίνδυνου κλίματος στο εσωτερικό της Τουρκίας, καθώς το πολιτικό προσωπικό εμφανίζεται να «ποντάρει» στην αντιπαράθεση με την Ελλάδα υποθάλποντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας η οποία ήδη δοκιμάζει τις αντοχές της. Ας μην μας διαφεύγει ότι η Τουρκία βρίσκεται ήδη στη δίνη ενός κυκλώνα που περιλαμβάνει τρομακτικά οικονομικά προβλήματα, τρομοκρατία και κινδύνους εδαφικού ακρωτηριασμού. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ακόμα ότι για το κουρδικό ζήτημα οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ήδη πολεμούν εντός και εκτός (Συρία) της χώρας...

Η αναζήτηση ενός εύκολου αντίπαλου ή μιας εύκολης υπόθεσης είναι, όπως εύκολα μπορεί να συμπεράνει κάποιος, επιτακτική ανάγκη για την τουρκική ηγεσία. Καθώς η χώρα αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστια ζητήματα (Κουρδικό, οικονομική κρίση και τρομοκρατία) και ισχυρούς αντιπάλους (ΗΠΑ) είναι για την ηγεσία του Ταγίπ Ερντογάν απαραίτητη η επίδειξη ισχύος σε έναν αντίπαλο που θεωρεί του χεριού του.

Κατά την εκτίμηση της Άγκυρας, η χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι ο εύκολος αντίπαλος και το Αιγαίο – που η τουρκική διπλωματία έχει καταφέρει να βάψει «γκρίζο» εκμεταλλευόμενη την ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων – είναι το γήπεδο όπου μπορεί να πετύχει μια νίκη...  

Ρήξη με τις ψευδαισθήσεις άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών

Του Γιάνη  Βαρουφάκη

Δύο ήταν οι πρωθυπουργικές ψευδαισθήσεις που οδήγησαν την κυβέρνηση στο σημερινό αδιέξοδο.

 Οτι, τη νύχτα του δημοψηφίσματος, το δίλημμα ήταν μεταξύ του Σχεδίου Σόιμπλε (Grexit) και της υποταγής στο 3ο Μνημόνιο.

 Οτι η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο μπορούσε να καταστεί πολιτικά διαχειρίσιμη μέσω ενός παράλληλου, φιλολαϊκού προγράμματος.

Και οι δύο αυτές «υποθέσεις εργασίας» μόνο στην αυθυποβολή μπορούσαν να βασιστούν.

Οπως πάσχισα να εξηγήσω στον πρωθυπουργό το βράδυ του δημοψηφίσματος, την ώρα που κυβερνητικά στελέχη με λοιδορούσαν ως σύμμαχο του κ. Σόιμπλε, η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο ήταν το Σχέδιο Σόιμπλε.

Καμία βάση δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα για την ελπίδα ότι το τοξικό 3ο «πρόγραμμα» θα εκλογικευόταν σταδιακά, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να βάζει πλάτες στην Αθήνα ώστε η λιτότητα και τα αντικοινωνικά μέτρα του ΔΝΤ να χαλαρώσουν, με τη στάση του ΔΝΤ να αναγκάζει το Βερολίνο να αποδεχθεί αναδιάρθρωση χρέους και χαμηλότερα πλεονάσματα, με την ΕΚΤ να περιλαμβάνει την Ελλάδα στο πρόγραμμα αγορών ομολόγων (ποσοτική χαλάρωση).

Το ότι οι κ. Μοσκοβισί, Γιούνκερ, Κερέ και Σαπέν μπορεί να έδωσαν τέτοιες υποσχέσεις δεν αποτελεί δικαιολογία.

Από τον Μάιο του 2015 είχαμε πλήρη επίγνωση ότι οι εν λόγω κύριοι και γνωρίζουν να ψεύδονται και αδυνατούν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους όταν δεν ψεύδονται.

Οπως τότε (τον Μάιο του 2015) έτσι και τώρα, οι απατηλές υποσχέσεις της Επιτροπής, αλλά και της κ. Μέρκελ κάποια στιγμή εξαϋλώνονται.

Ξάφνου, Σόιμπλε-ΔΝΤ-ΕΚΤ εισβάλλουν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο απαιτώντας εξοντωτικά μέτρα, με Μέρκελ, Ολάντ και Επιτροπή να σφυρίζουν αδιάφορα και την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα να υποχωρεί άλλη μια φορά για να «σώσει» τη χώρα.

Αυτό ήταν το Σχέδιο Σόιμπλε.

Συνεχείς τέτοιες επιδρομές έως ότου ο ελληνικός λαός, πλήρως εξουθενωμένος, τον παρακαλέσει για το Grexit.

Οσο για το παράλληλο πρόγραμμα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το είχε ακυρώσει με την εξής φράση στην πρώτη σελίδα του Μνημονίου που πέρασε τη 13η Αυγούστου 2015 από τη Βουλή: «Η κυβέρνηση δεσμεύεται στο να συμβουλεύεται, και να συμφωνεί με, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για όλες τις δράσεις της... προτού οριστικοποιηθούν και νομοθετηθούν».

Πόσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε να δεσμευτεί ότι οι βαθμοί ελευθερίας του θα περιορίζονταν στην καθυστέρηση της επιβολής των όρων του 3ου Μνημονίου, κάτι που αποτελούσε, και αυτό, μέρος του Σχεδίου Σόιμπλε (καθώς έδινε στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών πάτημα για να ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα άλλη μια φορά αθετεί τις υποχρεώσεις της);

Πίστευε πράγματι η κυβέρνηση ότι με την υποταγή της στο 3ο Μνημόνιο έκανε τη ζωή του κ. Σόιμπλε πιο δύσκολη και πριμοδοτούσε προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις ανά την Ευρώπη; Το αντίθετο.

Καταπόντισε τους Ποδέμος, έκανε ανοίγματα στην καταρρέουσα (ηθικά και πολιτικά) σοσιαλδημοκρατία, απογοήτευσε όλους τους προοδευτικούς Ευρωπαίους – και όλα αυτά την ώρα που ο εθνικισμός θριαμβεύει παντού, ενώ στη Γερμανία ανεβαίνουν εντυπωσιακά δύο κόμματα (το φιλελεύθερο FDP και το ξενοφοβικό AfD) που έχουν το Grexit πολύ ψηλά στην ατζέντα τους.

Τρίβει τα χέρια του ο κ. Σόιμπλε!

Στο μεταξύ, εν όψει αξιολόγησης, το ΔΝΤ άλλη μια φορά εκθέτει τους αναλυτές του με μια ανάλυση μη βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους και νουθεσίες προς Ευρωπαίους για αναδιάρθρωσή του, οι οποίες όμως καταλήγουν στον γνωστό μισανθρωπικό παραλογισμό: Αφού το Βερολίνο δεν θέλει αναδιάρθρωση χρέους, τότε το ΔΝΤ θα λειτουργήσει ως ο επιβάλλων τη σκληρή λιτότητα του κ. Σόιμπλε που προκύπτει, λογικά, από την άρνηση της αναδιάρθρωσης χρέους, την οποία άρνηση το ίδιο το ΔΝΤ θεωρεί ότι καταστρέφει τη χώρα!

Τώρα που ούτε η αυθυποβολή δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει τις «υποθέσεις εργασίας» του, τι προτίθεται να πράξει ο πρωθυπουργός;

Ο ίδιος υπόσχεται, άλλη μια φορά, ότι δεν πρόκειται (αυτή τη φορά!) να υποκύψει νομοθετώντας νέα λιτότητα για μετά το 2018.

Το εννοεί; Είναι δηλαδή σήμερα έτοιμος να κάνει εκείνο που με σταμάτησε να κάνω το 2015;

Ή μήπως, άλλη μια φορά, δεν το εννοεί και είναι έτοιμος την ύστατη στιγμή (λίγο πριν από την αποπληρωμή του προσεχούς Ιουλίου των ομολόγων μας που κατέχει η ΕΚΤ) να ξανα-«σώσει» τη χώρα από την «επίσημη χρεοκοπία» υπογράφοντας ό,τι παλιόχαρτο του φέρει ο κ. Χουλιαράκης συγγεγραμμένο από τον κ. Βίζερ και τον κ. Κοστέλο;

Αν το εννοεί, του θυμίζω τι ήταν εκείνο που συμφωνήσαμε ότι απαιτείται και το οποίο -και σήμερα- αποτελεί το μόνο που μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα:

 Προετοιμασία για μονομερή αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και τα οποία πρέπει να αποπληρωθούν τον Ιούλιο (και κατόπιν)

 Προετοιμασία του ηλεκτρονικού συστήματος συναλλαγών μέσω Taxisnet το οποίο είχα σχεδιάσει, είχα αρχίσει να υλοποιώ και το οποίο μάλιστα είχα (α) ανακοινώσει στην παράδοση του ΥπΟικ στον Ευκλείδη Τσακαλώτο και (β) σκιαγραφήσει σε άρθρο μου στους Financial Times (παραθέτω τις πηγές αυτές για να διευκολύνω τους «δημοσιογράφους» της τρόικας εσωτερικού που ψάχνουν αποδεικτικά στοιχεία για το ειδικό δικαστήριο που μου... ετοιμάζουν).

Αυτή η διττή προετοιμασία είναι ο μόνος τρόπος να αποφευχθούν άλλη μια ανατριχιαστικά εξευτελιστική αναδίπλωση του πρωθυπουργού βραχυπρόθεσμα και το Σχέδιο Σόιμπλε μεσοπρόθεσμα.

Με το ηλεκτρονικό σύστημα πληρωμών στη θέση του στόχος ήταν, από το 2015, να σηματοδοτηθεί στον κ. Σόιμπλε κάτι πολύ απλό: Δεν θέλουμε Grexit. Δεν απειλούμε με Grexit. Δεν θα προβούμε σε Grexit.

Αλλά, από την άλλη, δεν φοβόμαστε τις απειλές σας για Grexit και, έτσι, κατεβάζουμε μονομερώς τον στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5%, τον φόρο επιχειρήσεων στο 20%, τον ΦΠΑ στο 20% και, παράλληλα, βάζουμε τέλος στις εξώσεις από την πρώτη κατοικία.

Αν τώρα εσείς θέλετε να μας διώξετε (παράνομα) από το ευρώ, την ώρα που καταρρέει το ευρωπαϊκό στερέωμα, να μας κλείσετε ξανά τις τράπεζες κ.λπ., βρείτε τα με την κ. Μέρκελ, την Ουάσινγκτον και το ΔΝΤ, αποφασίστε το και... καλή τύχη.

Αν λοιπόν ο πρωθυπουργός εννοεί ότι αυτή τη φορά (!) δεν θα υποχωρήσει, ας προετοιμαστεί για τη ρήξη ώστε να μην την υποστεί.

Η σχεδίαση του παράλληλου συστήματος πληρωμών είναι έτοιμη από το 2014, όπως γνωρίζει.

Αν τώρα δεν το εννοεί, τότε είτε να περιμένουμε να μας ξανα-«σώσει» με άλλο ένα «ναι σε όλα» είτε να δραπετεύσει μέσω εκλογών ώστε να αναλάβουν ο κ. Μητσοτάκης ή/και ο κ. Στουρνάρας την εκούσια ή ακούσια δρομολόγηση του Σχεδίου Σόιμπλε.

Και η μία και η άλλη επιλογή (υποταγή ή δραπέτευση μέσω εκλογών) αποτελούν διαφορετικές εκφάνσεις απόγνωσης και πανικού.

Πόσο καιρό ακόμα θα στηρίζονται στις καταρρέουσες ψευδαισθήσεις του Μαξίμου οι παραμένοντες στην κυβέρνηση;

Πόσες αντοχές διαθέτει ακόμα η εκλογίκευση του στιλ «χρειάζεται να είσαι πραγματικά ριζοσπάστης για να αποδεχθείς το πολιτικό κόστος της εφαρμογής του Μνημονίου»;

 «Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων» είχα πει τότε «έχει αρχίσει να επεξεργάζεται τρόπους με τους οποίους το Τaxisnet μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, να γίνει ένα σύστημα πληρωμών...» 

Ούτε εκτός ευρώ υπάρχει ο δρόμος επιστροφής στην παλιά δραχμή

Αναγνωρίζω στο Νίκο Ξυδάκη πιστεύει με την ίδια συνέπεια τις ίδιες ανοησίες περί δραχμής εδώ και 2 χρόνια, παρόλο που στο μεταξύ ψήφισε σειρά σκληρών μέτρων για να διατηρήσει την καρεκλίτσα του.

Κατά τα λοιπά, θεωρώντας ότι η χώρα σήμερα δεν βρίσκεται ιδιαίτερα μακριά από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, νιώθω την υποχρέωση να αναδείξω μια πτυχή της σχετικής συζήτησης που οι δραχμολάγνοι σκόπιμα αποκρύπτουν: η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει στη δραχμή της ευημερίας των 90s.

Η Ελλάδα θα τυπώσει τη "νέα δραχμή", ένα φοβερά πληθωρικό και υποτιμημένο νόμισμα, το οποίο δεν θα αναζητά τη θέση του στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι μεταξύ δεκάδων εθνικών νομισμάτων όπως στα 80s και στα 90s αλλά δίπλα στο (πιο σκληρό) ευρώ και στο δυναμικό δολάριο της εποχής Τραμπ.

Αυτό που μας χωρίζει από την παλιά δραχμή που κάποιοι νοσταλγούν δεν είναι το ευρώ και τα μνημόνια αλλά το ότι ο κόσμος γύρω μας στο μεταξύ άλλαξε. Η επιλογή της παλιάς δραχμής δεν υπάρχει στο τραπέζι. Το ότι μπορείς να χωρίσεις με τη γυναίκα σου και να γυρίσεις στη μάνα σου, δεν σημαίνει ότι θα περνάς με τη μάνα σου όπως περνούσες όταν σε τάιζε φρουτόκρεμα στο στόμα.

Αν φύγουμε από το ευρώ με τους όρους του κάθε ανόητου Ξυδάκη, θα γίνουμε κάτι μεταξύ ΠΓΔΜ και Τυνησίας. Αν μείνουμε στο ευρώ με τους όρους πολιτικής επιβίωσης του κάθε ανόητου Ξυδάκη, θα παραμείνουμε ουραγοί της Ευρωζώνης για πολλά ακόμα χρόνια.

Η λύση λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε νόμισμα αλλά να διώξουμε τους Ξυδάκηδες, από κάθε γωνιά του πολιτικού συστήματος.     

Πηγή

Ο κόσμος δεν φοβάται πια, χρειάζονται επιχειρήματα υπέρ του ευρώ, όχι κατά της δραχμής

Όλοι όσοι παρεμβαίνουν στον δημόσιο διάλογο υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, πρέπει αμέσως να σταματήσουν να τρομοκρατούν τον κόσμο σχετικά με το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή. Έτσι ακριβώς την πατήσαμε και στο δημοψήφισμα.

Ο κόσμος έχει κουραστεί να φοβάται, οι περισσότεροι πολίτες εδώ και καιρό νομίζουν ότι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν. Μετά από 7 χρόνια κρίσης και λιτότητας, η κρίση τους δεν είναι πια καθαρή, δεν μπορούν να σκεφτούν ψύχραιμα.

Η δραχμή κερδίζει υποστηρικτές κυρίως γιατί εκατομμύρια Έλληνες δυσκολεύονται να καταλάβουν που οδηγεί ο δρόμος του ευρώ. Με κλειστές τράπεζες, με κλειστά μπλοκάκια και με τουλάχιστον έναν μετανάστη ανά οικογένεια, στο όνομα του ευρώ, η κοινωνία κυρίως απορρίπτει συνολικά τη σημερινή διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, αποδοκιμάζει ένα σύστημα που δεν παράγει νέες δουλειές, που δεν αυξάνει τους μισθούς.

Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα οφείλουν άμεσα να παρουσιάσουν ένα όραμα για την Ελλάδα του ευρώ κι όχι να αρκούνται σε μια βαριεστημένη και τεμπέλικη περιγραφή της τραγωδίας που (πράγματι) θα επέλθει με την έξοδο από την Ευρωζώνη. Δεν μπορεί να αποτελέσει εθνικό όραμα η...ταπείνωση του ΣΥΡΙΖΑ και το αυτομαστίγωμα των ψηφοφόρων του.

Όσο το βασικό επιχείρημα κατά του εθνικού νομίσματος είναι το "όσοι θέλουν τη δραχμή είναι τρελοί", τόσο πιο πολύ η δραχμή θα πλησιάζει, τόσο πιο πολύ οι πολίτες θα νιώθουν την ανάγκη να τιμωρήσουν όσους απαξιούν να ασχοληθούν στα σοβαρά μαζί τους.   

Πηγή

Τι δεν λένε οι δραχμιστές για τα απόκρυφα του Grexit

Η έξοδος είναι χωρίς προηγούμενο, γι' αυτό και δεν έχει κανόνες. Σημασία έχει ποιος διαπραγματεύεται και τι σχέδιο έχει. Τι θα γίνει με το χρέος, τα δάνεια και τις τράπεζες και το κλειδί της αναζήτησης παράλληλου νομίσματος

 Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η φιλολογία περί Grexit και επιστροφής στη δραχμή έχει και πάλι φουντώσει τόσο από εξωγενείς λόγους, όσο και από ενδογενείς. Στους εξωγενείς ανήκουν οι δηλώσεις αξιωματούχων του νέου αμερικανού προέδρου για επικείμενη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ευρώ, η καλύτερη οικονομική πορεία χωρών που εξακολουθούν να έχουν εθνικό νόμισμα (Πολωνία, Τσεχία, Ρουμανία των οποίων τα νομίσματα σταθεροποιήθηκαν και σημειώνουν μικρές τάσης ανατίμησης), η προειδοποίηση Ντράγκι πως έξοδος σημαίνει πρώτα εξόφληση και φυσικά οι τοποθετήσεις έγκυρων οικονομολόγων.

Οι ενδογενείς παράγοντες που τροφοδοτούν την φιλολογία για τη δραχμή σχετίζονται με το αδιέξοδο της δεύτερης αξιολόγησης και το εύλογο σύνδρομο του επώδυνου συμβιβασμού και βεβαίως με την «έκρηξη» Ξυδάκη για μια δήθεν ειλικρινή συζήτηση για τη δραχμή. Μπορεί, βέβαια, τα επιχειρήματά του να είναι λογικά, όμως, οι πραγματικές επιπτώσεις μιας τέτοιας συζήτησης σε περίοδο κρισιακής διαπραγμάτευσης είναι εξαιρετικά επικίνδυνες με δραματικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Αν δε πρόκειται για μια από τις γνωστές επικοινωνιακές καραμπόλες της κυβέρνησης, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα.

Και για να τονίσουμε πόσο επικίνδυνη είναι για την οικονομία μια τέτοια συζήτηση τώρα, φθάνει να αναφερθεί πως υπήρξε προ ημερών άρθρο που καλούσε την εισαγγελία να παρέμβει έναντι όσων αρθρογραφούν υπέρ της δραχμής με βάση σχετική νομοθεσία. Πάντως, την εκδοχή της δραχμής υποστηρίζουν και ορισμένοι έλληνες οικονομολόγοι-καθηγητές, αλλά οι θέσεις τους και κυρίως οι διαδικασίες εξόδου δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένες, εξ αιτίας -ίσως- του μιντιακού χρόνου και χώρου που τους δίδεται.

Βασικά το κύριο επιχείρημα της επιστροφής στη δραχμή είναι ότι έτσι ελέγχεις την νομισματική πολιτική, δηλαδή την ποσότητα χρήματος που μπορείς να ρίξεις στην αγορά για να αναθερμάνεις την παγωμένη οικονομία και τη δυνατότητα διολίσθησης ή και άμεσης υποτίμησης του νομίσματός σου, ώστε να μπορείς να εξάγεις και να παίρνεις συνάλλαγμα για να μπορείς να αγοράζεις πετρέλαιο, φάρμακα κλπ. Το εθνικό νόμισμα σημαίνει για πολλούς αναλυτές χαμηλή ανεργία. Δεν λένε όμως ότι οι εργαζόμενοι θα έχουν πολύ χαμηλή αγοραστική δύναμη, δηλαδή, ο σημερινός μισθός των 400 ευρώ σε δραχμές μπορεί να χάσει αγοραστική δύναμη και να πέσει γρήγορα στα επίπεδα των 100-150 ευρώ!

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση που θα ψηφίσει το νόμο επιστροφής στη δραχμή θα περιλάβει μία διάταξη που θα καθορίζει ισοτιμία 1 ευρώ=1 δραχμή. Αλλά μετά αρχίζει η διολίσθηση για να γίνουν φθηνά τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες (τουρισμός) και να γίνει ελκυστική η χώρα για το ξένο κεφάλαιο. Αυτό όμως έχει και μια άλλη όψη, για την οποία οι δραχμιστές δεν λένε κουβέντα.

Η πρόταση Σόιμπλε και τα απόκρυφα της δραχμής

Πόσο τραγικές θα είναι οι επιπτώσεις στην εξόφληση του χρέους; Γιατί να έρθουν σε μια χώρα φθήνιας να επενδύσουν οι ξένοι, όταν το επιχειρηματικό περιβάλλον δεν θα έχει κανόνες, διαφάνεια και δικαιοσύνη κ.ο.κ. , καθώς οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν επί ευρώ δεν θα γίνουν επί δραχμής…

Κι εδώ έρχεται ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ήδη από την εποχή Ευάγγελου Βενιζέλου, και λέει, αν το αποφασίσετε, μπορούμε να δούμε ένα χοντρό «κούρεμα» του χρέους (ίσως και 50%), ίσως και ένα πριμ εξόδου της τάξεως των 50 δισ. ευρώ για να στηρίξετε το νόμισμά σας και τις εισαγωγές των αναγκαίων… να σας βοηθήσουμε, τεχνικά, νομικά και ότι άλλο χρειαστεί γιατί η έξοδος θέλει διαπραγμάτευση και είναι εξαιρετικά περίπλοκη στους λογαριασμούς και στα νομικά της.

Εκεί στα ψιλά γράμματα της διαπραγμάτευσης (σσ: Δείτε πόσο δύσκολο είναι το Brexit που δεν αφορά καν στο ευρώ) έρχεται ο Ντράγκι και λέει θέλω τα 76 δισ. ευρώ που έχετε άνοιγμα στην ΕΚΤ, καθώς επίσης και την εκκαθάριση των πληρωμών που έχετε στο διευρωπαϊκό σύστημα target 2. Τι γίνεται με αυτά; Πώς διακανονίζονται; Και κυρίως ποιοι μπορούν να κάνουν τέτοιου τύπου διαπραγματεύσεις;

Και θα σε αφήσει η άλλη πλευρά να περάσεις στον αρχικό νόμο εκτός από το 1 ευρώ = 1 δρχ και τα δάνεια σε ευρώ να γίνουν ισότιμα δάνεια σε δραχμή; Και τι θα κάνεις με τις τράπεζες; Θα τις εθνικοποιήσεις; Θα διαγράψεις τα δάνεια των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων; Πού θα βρεις λεφτά για να τις ανακεφαλαιοποιήσεις; Και αν αρχίσεις να τυπώνεις δραχμές ανεξέλεγκτα πού θα πάει ο πληθωρισμός, πού τα επιτόκια και πού η ισοτιμία του νομίσματος; Τι νόμισμα θα έχεις αναφορά, το ευρώ ή το δολάριο;

Ποιος θα διαπραγματευτεί και τι

Η απόφαση για το Grexit μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: Είτε με 151 ψήφους στη Βουλή (Σ.Σ: κι εδώ θα ΄ρθουν οι συνταγματολόγοι και θα πουν ότι χρειάζονται 180), είτε με δημοψήφισμα.

Με δημοψήφισμα σημαίνει πως θα υπάρξει χρόνος για πολιτική αντιπαράθεση. Με το που θα τεθεί το θέμα, θα υπάρξει αμέσως παύση πληρωμών, θα αδειάσουν τα σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα, ίσως και τα φαρμακεία. Για να περιοριστούν όλα αυτά, η κυβέρνηση θα χρειαστεί να κλείσει τις τράπεζες για όλη την διάρκεια της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Αν είναι απόφαση της Βουλής, αυτή θα πρέπει να παρθεί Παρασκευή μετά το κλείσιμο των τραπεζών και των αγορών και κυρίως, θα πρέπει να έχει ειδοποιηθεί η Κομισιόν να έχει έτοιμη μια 3-4μελή ομάδα διαπραγμάτευσης απέναντι στην αντίστοιχη ελληνική, ώστε η συμφωνία να γίνει και να ολοκληρωθεί μέσα στο Σαββατοκύριακο σε ένα ποσοστό 85%.

Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί με κόκκινο ότι δεν υπάρχει προηγούμενο εξόδου από το ευρώ, άρα δεν υπάρχει ασφαλής διαδικασία διαπραγμάτευσης. Θα είναι μια διαπραγμάτευση ενός αδύναμου, έναντι των πολλών και ισχυρών. Συνεπώς, έχει τεράστια σημασία ποιο θα είναι το κατάλληλο πρόσωπο που θα διαπραγματευτεί , δηλαδή ποιος θα κυβερνήσει.

Διότι μια άτακτη και αυτοσχεδιστική έξοδος από το ευρώ θα οδηγήσει σε τραγικές καταστάσεις. Στα ψιλά γράμματα των υφιστάμενων συμφωνιών ελλοχεύουν τραγικές παγίδες.

Κι εδώ έρχεται το σχέδιο. Τι απαιτήσεις θα προβάλλει η Ελλάδα και με τι οικονομοτεχνική και νομική τεκμηρίωση; Τι σχέδιο θα έχει αυτός που θα κυβερνήσει;

Οικονομικοί παράγοντες επισημαίνουν πως «αυτοί (και εννοούν όλα τα κόμματα) δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και θα οργανώσουν σχεδιασμένη αποχώρηση από το ευρώ; Είναι όλοι τους άσχετοι και ανίκανοι…».

Πάντως, αν ο εντολοδόχος της εξόδου είναι σοβαρός και ξέρει, θα κάνει πρώτα δέκα κρίσιμες μεταρρυθμίσεις για να δώσει σήμα στις αγορές ότι η έξοδος είναι για να γίνει πύραυλος η χώρα, διαφορετικά το μήνυμα θα είναι πως πρόκειται για έξοδο πολιτικής επιβίωσης με διορισμό κομματικού διοικητή στην Τράπεζα της Ελλάδος, που θα αγοράζει τα ομόλογα που θα εκδίδει η κυβέρνηση για να βολέψει το 1,5 εκατ. άνεργους όπως όπως στο κράτος, το οποίο θα χρειαστεί να γιγαντωθεί και πάλι.

Το οξυγόνο που χρειάζεται η οικονομία παρέχεται είτε με τύπωμα χρήματος, είτε με μεταρρυθμίσεις. Αλλά μεταρρυθμίσεις που δεν είναι οριζόντιες περικοπές συντάξεων, αλλά συντάξεις με ανταποδοτικότητα, χωρίς 45άρηδες ή 55άρηδες συνταξιούχους.

Το ευρώ έχει κανόνες. Ποιος και τι κανόνες θα βάλει στη δραχμή; Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τα γνωρίζει όλα αυτά και γι’ αυτό έχει χάσει τον ύπνο του. Λέγεται δε πως ονειρεύεται έναν τρίτο δρόμο μέσα στο ευρώ, το μονοπάτι του παράλληλου νομίσματος…