Επικίνδυνη και αποκρουστική η «συριζοποίηση» της Νέας Δημοκρατίας

Με μια σύντομη αναζήτηση στην ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών μπορεί οποιοσδήποτε να συλλέξει δεκάδες δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που θυμίζουν έντονα τον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-2015.

Από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δήλωσε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση της μέχρι τον Άδωνι Γεωργιάδη που προτιμά να πάμε σε εκλογές από το να κλείσει η αξιολόγηση, η Νέα Δημοκρατία μοιάζει ξανά να μην μπορεί να διαχειριστεί το πάθος της για την ανακατάληψη των ανακτόρων της εξουσίας.

Ο τόπος όμως δεν έχει ανάγκη από έναν γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αποτελέσει εθνικό αυτοσκοπό η «ταπείνωση» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να αποτελέσει ο μετριοπαθής Μητσοτάκης τον...φερετζέ επιστροφής της έξαλλης ομάδας Σαμαρά στα πράγματα.

Πηγή

Αυτή είναι η νέα διορθωτική εγκύκλιος για τα μπλοκάκια -Μετά το χάος για τις εισφορές

Μετά το χάος που έχει προκάλεσει το νέο σύστημα ασφαλιστικών εισφορών σε χιλιάδες εργαζόμενους με μπλοκάκια, το υπουργείο Εργασίας προχωρά σε διορθωτικές κινήσεις.

Μάλιστα, ήδη έχει προαναγγελθεί μια δίμηνη ή τρίμηνη μεταβατική περίοδος, με εισφορές ύψους 10%. Η εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας αφορά στις περιπτώσεις των εργαζόμενων που αμείβονται με Δελτίο Παροχής από μάξιμουμ δύο εργοδότες, αυτούς δηλαδή που θεωρούνται ως μισθωτοί με μπλοκάκι. Με την εγκύκλιο το υπουργείο Εργασίας επιχειρεί να περιορίσει το φαινόμενο που ήδη έχει παρατηρηθεί σε αρκετές επιχειρήσεις που φορτώνουν το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών στους εργαζόμενους. Στην περίπτωση που οι εργοδότες δεν υποβάλουν ΑΠΔ τότε ο εργαζόμενος θα καταβάλει εισφορές μισθωτού και όχι ελεύθερου επαγγελματία.

Οπως αναφέρεται από το υπουργείο Εργασίας η καλυμμένη παροχή εξαρτημένης εργασίας από έναν εργαζόμενο που εμφανίζεται ως αυτοαπασχολούμενος συνιστά παράνομη πρακτική που απαλλάσσει τον εργοδότη από τις υποχρεώσεις που θέτει η εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία, εις βάρος των εργαζομένων.

Η διάταξη 39 παρ. 9 του ν. 4387/2016 αποσκοπεί στον περιορισμό των συνεπειών αυτής της παράνομης μορφής απασχόλησης στην κοινωνική ασφάλιση.

Το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης λαμβάνοντας υπόψη τα ειδικά προβλήματα που αφορούν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων με ΔΠΥ («μπλοκάκι») προχωρά στις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις, με γνώμονα πάντα την προστασία των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.

Η σχετική εγκύκλιος προβλέπει τα εξής:

1. Σε περίπτωση που ο αντισυμβαλλόμενος- εργοδότης δεν υποβάλει ΑΠΔ και ο ΕΦΚΑ ενημερωθεί μέσω υπεύθυνης δήλωσης από τον εργαζόμενο με ΔΠΥ, τότε ο εργαζόμενος καταβάλει εισφορές μισθωτού (δηλ. 6,67% για κύρια ασφάλιση και 2,55% για υγειονομική περίθαλψη, σύνολο 9,22%), μέχρι την επίλυση της διαφοράς από τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΕΦΚΑ. Το διάστημα αυτό ο εργαζόμενος είναι ασφαλιστικά ενήμερος.

2. Η διάταξη 39 παρ. 9 του ν. 4387/2016 εφαρμόζεται και στην περίπτωση μισθωτού που εκδίδει παράλληλα ΔΠΥ σε μέχρι δύο αντισυμβαλλόμενους- εργοδότες. Και εδώ, σε περίπτωση που ο αντισυμβαλλόμενος- εργοδότης δεν υποβάλει ΑΠΔ ισχύουν όσα αναφέρονται στο σημείο 1 και ο εργαζόμενος καταβάλει τις εισφορές που αντιστοιχούν σε μισθωτό.

Πηγή

Με απευθείας ανάθεση το πρόγραμμα «σχολικά γεύματα»

Πρόγραμμα με τον τίτλο «σχολικά γεύματα» για την εξυπηρέτηση των αναγκών σίτισης μαθητών του δημοτικού, θεσπίζεται με τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή.

Στην ρύθμιση αναφέρεται ότι για χρονικό διάστημα τριών μηνών από τη δημοσίευση του υπό ψήφιση νόμου, το πρόγραμμα υλοποιείται μέσα από τη σύναψη συμβάσεων με απευθείας ανάθεση, κατά παρέκκλιση των οριζομένων στην κείμενη νομοθεσία.

Η επιβάρυνση του προϋπολογισμού θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των συμμετεχόντων στο πρόγραμμα.

Για το διάστημα του πρώτου τριμήνου εφαρμογής του, η δαπάνη εκτιμάται σε περίπου 875.000 ευρώ εάν σε αυτό μετέχουν 10.000 παιδιά. Το γεύμα κυμαίνεται στα 2,5 ευρώ για 35 σχολικές ημέρες.

Πηγή 

Financial Times - Η Ελλάδα κατάφερε κάτι σπάνιο: δίχασε το ΔΝΤ

Η αντιπαράθεση με τους ευρωπαίους για τους όρους και το μέλλον του ελληνικού προγράμματος οδήγησε σε έναν σπάνιο δημόσιο διχασμό του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, εν μέσω αυξανόμενων ερωτημάτων για τη συμμετοχή του, αναφέρει δημοσίευμα των Financial Times. Για την ώρα, πάντως, δεν είναι γνωστό ποιοι ήταν εκείνοι που διαχώρισαν τη θέση τους.

Μετά τη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ για τη συζήτηση της έκθεσης που είχαν συντάξει στελέχη του για την ελληνική οικονομία, το Ταμείο εξέδωσε μία ασυνήθη ανακοίνωση, παραδεχόμενο ότι το Συμβούλιό της ήταν διχασμένο για τα συμπεράσματά της έκθεσης, σημειώνει η εφημερίδα.

Επισημαίνει, ειδικότερα, τη διαπίστωση στην ανακοίνωση του Ταμείου ότι «κάποια (μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου)… είχαν διαφορετικές απόψεις για τη δημοσιονομική πορεία και τη βιωσιμότητα του χρέους (της Ελλάδας)». Το Συμβούλιο του ΔΝΤ συνήθως λειτουργεί συναινετικά, με τις συζητήσεις που γίνονται σε αυτό να κρατούνται μακριά από τη δημοσιότητα, σχολιάζει η εφημερίδα.

Click4more: Διαφωνίες στο ΔΝΤ για την Ελλάδα

Το ΔΝΤ, συνεχίζει, δεν αποκάλυψε ποια μέλη του είχαν αντιρρήσεις, αλλά η ανακοίνωση δείχνει την ευαισθησία γύρω από το ελληνικό πρόγραμμα βοήθειας και ένα από τα βασικά πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η επικεφαλής του, Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία δίνει μάχη επί σχεδόν δύο χρόνια με τους Ευρωπαίους ηγέτες για το θέμα του ελληνικού χρέους.

Δείχνοντας προς τη διαμάχη με την Ευρώπη, το ΔΝΤ ανέφερε στην ανακοίνωσή του ότι οι περισσότεροι διευθυντές συμφώνησαν πως «η Ελλάδα δεν χρειάζεται περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή τώρα, δεδομένης της εντυπωσιακής προσαρμογής που έχει κάνει έως τώρα, η οποία αναμένεται να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε ένα πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμά περίπου 1,5% του ΑΕΠ». Πρόσθεσε, όμως, ότι «κάποιοι διευθυντές τάχθηκαν υπέρ ενός πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ το 2018», όπως προβλέπει το πρόγραμμα του 2015.

Οι «περισσότεροι διευθυντές πρόσφεραν επίσης τη στήριξή τους στην άποψη ότι «παρά τις τεράστιες θυσίες της Ελλάδας και τη γενναιόδωρη στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων της, θα χρειασθεί περαιτέρω ελάφρυνση για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους».

Σε ένα προφανές «καρφί» στους Ευρωπαίους εταίρους του ΔΝΤ, σημειώνει η εφημερίδα, η ανακοίνωσή του ανέφερε ότι αυτοί οι διευθυντές τόνισαν, επίσης, «την ανάγκη να υπολογισθεί η ελάφρυνση με βάση ρεαλιστικές υποθέσεις για τη δυνατότητα της Ελλάδας να επιτυγχάνει πλεονάσματα και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη».

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ  

-Πού πας; -Σύνταγμα. -Διαβατήριο έχεις;

Με μια ανακοίνωση- κοροϊδία απαντάει η κρατική εταιρία συγκοινωνιών ΟΑΣΑ στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, που φρέναρε την έκδοση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου επειδή περιέχει σχεδόν όλο το … βιογραφικό των επιβατών! Αλλά, για να καταλάβει κανείς το φακέλωμα των πολιτών από την κρατική εταιρία πρέπει να ξέρει μερικά σκοτεινά σημεία του εισιτηρίου και της εταιρίας της ίδιας.

Ο ΟΑΣΑ, λοιπόν, είναι η εταιρία που έχει πληρώσει πανάκριβα το ηλεκτρονικό σύστημα και το έχει εγκαταστήσει σε λεωφορεία που κυκλοφορούν και λειτουργούν και σε λεωφορεία που είναι σε αχρηστία! Το καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι!

Τα λεωφορεία του ΟΑΣΑ είναι περίπου 2.000. Από αυτά, τα περίπου 200 είναι σε αχρηστία. Πέραν κάθε επισκευής. Από τα υπόλοιπα, τα 500 περίπου επισκευάζονται με πατέντες και με ανταλλακτικά που αντλούνται από τα χαλασμένα, ελλείψει κονδυλίων. Γιατί δεν έχει κονδύλια;

Ο ΟΑΣΑ είχε έλλειμμα περίπου 80.000.000 ευρώ το 2016 και ζημιές πάνω από 50.000.000 ευρώ, αποτελέσματα σχεδόν διπλάσια από του 2015!

Το σύνολο των υποχρεώσεων του, πολλές από τις οποίες είναι ληξιπρόθεσμες, ξεπερνάει τα 90 εκατομμύρια ευρώ, με την επιχείρηση να χρωστάει στη ΔΕΠΑ 58 εκατομμύρια ευρώ, 18 εκατομμύρια στη ΔΕΗ και περίπου 9 εκατομμύρια στα ασφαλιστικά ταμεία. Σε καθοδική πορεία είναι και  τα έσοδα των εταιρειών του ομίλου (με τη ΣΤΑΣΥ) που εμφανίζονταν μειωμένα κατά περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ το πρώτο οκτάμηνο του 2016.

Ένας μεγάλος αριθμός εκατομμυρίων από το έλλειμμα και τις ζημιές οφείλεται στις απώλειες από την παντελή απουσία ελέγχου των επιβατών για εισιτήρια. Τα μέσα είναι μπάτε σκύλοι αλέστε και για τα 2.000 λεωφορεία υπάρχουν … 27 ελεγκτές! Γιατί; Γιατί στα παλιά του τα παπούτσια ο Οργανισμός αν μπαίνει μέσα. Πληρώνει τα ελλείμματα ο κρατικός προϋπολογισμός. Δηλαδή εμείς!

Μ αυτή την εικόνα, η δημόσια επιχείρηση συγκοινωνιών αγόρασε το συγκεκριμένο σύστημα τηλεματικής, που περιλαμβάνει και τα μηχανήματα εισιτηρίων στα οχήματα. Σύμφωνα με τους εργαζόμενους κάθε τριάδα μηχανημάτων που εγκαθίσταται σε κάθε λεωφορείο ή τρόλεϋ κοστίζει 25.000- 30.000 ευρώ. Το «έξυπνο εισιτήριο» κοστίζει 40.000 ευρώ ανά όχημα. Μόνο που οι υπεύθυνοι της εταιρίας φρόντισαν να μπουν τα πανάκριβα μηχανήματα και στα λεωφορεία που είναι για πέταμα!

Πληρώσαμε παραπάνω απ όσα χρειαζόμασταν; Πληρώσαμε παραπάνω χρήματα απ όσα χρειάζονταν; Ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης είναι ο πιο αρμόδιος σε πρώτη φάση. Γιατί η δικαιολογία της εταιρίας ότι τα μηχανήματα θα μεταφερθούν στα νέα λεωφορεία «όταν αποκτηθούν» μοιάζει λίγο με δούλεμα. Τα κονδύλια ελάχιστα.

Αυτός, λοιπόν ο Οργανισμός, που δεν έχει ελεγκτές, που δεν ελέγχει ούτε τις δουλειές που γίνονται στα αμαξοστάσια με επαγγελματισμό, που αρνείται εδώ και χρόνια να ελέγξει την επιβίβαση των πολιτών για να μη χάνει έσοδα, από τη στιγμή που άνεργοι και αναξιοπαθούντες μπορούν να αποκτήσουν κάρτες ελεύθερης κίνησης, απαντάει στην Αρχή Προσωπικών Δεδομένων ότι:

«έχει καταστήσει δυνατή αποκλειστικά και μόνο την ανώνυμη στατιστική επεξεργασία των μετακινήσεων σύμφωνα με τον τύπο του κομίστρου καθώς δεν είναι δυνατόν να συσχετιστούν με προσωπικά στοιχεία των επιβατών που επιλέγουν την ηλεκτρονική κάρτα απεριορίστων διαδρομών για τις μετακινήσεις τους". Και

«διαθέτει όλη τη σχετική τεκμηρίωση για όλα τα απαραίτητα τεχνικά μέτρα που θα διασφαλίζουν πλήρως την ιδιωτικότητα των μετακινήσεων των επιβατών".

Τέλος, "διαβεβαιώνει ότι σε κάθε περίπτωση δεν θα υπάρχει δυνατότητα συσχέτισης της μετακίνησης με συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο, άρα και ταυτοποίησης, προασπίζοντας πλήρως τόσο την ιδιωτικότητα των χρηστών του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, όσο και το δικαίωμα του επιβατικού κοινού στην ανώνυμη μετακίνηση λαμβάνοντας υπόψη και την εμπειρία από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου έχει εφαρμοστεί το ηλεκτρονικό εισιτήριο".

Τι καταλαβαίνει ο αναγνώστης από αυτό; Ότι ο ΟΑΣΑ εγγυάται πως ο ίδιος δεν θα επεξεργαστεί, πουλήσει, νοικιάσει, αξιοποιήσει τα προσωπικά δεδομένα όσων βγάζουν εισιτήριο! Με τι εχέγγυο; Κανένα, όπως φαίνεται και από τη γεμάτη αόριστα λόγια απάντηση.

Τι θα δίνουμε για να παίρνουμε το εισιτήριο; Γράψτε:

Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης, Ονοματεπώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, ημερομηνία γέννησης, αριθμό τηλεφώνου, αριθμό κινητού, email, φωτογραφία σε ηλεκτρονική μορφή κ.α!

Τι τα χρειάζεται όλα αυτά ένα εισιτήριο για να πάς από Ομόνοια στο Σύνταγμα; Πληροφορώ τους αναγνώστες ότι τα προσωπικά δεδομένα είναι πανάκριβα, έχουν τεράστια οικονομική αξία, διψάνε γι αυτά όλες οι κυβερνητικές υπηρεσίες και είναι ο τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας του αύριο. Ήδη μας έχει φακελώσει για τα καλά κάθε μηχανή που χρησιμοποιούμε στο δίκτυο.

Λεπτομέρεια: Η ΣΤΑΣΥ, που περιλαμβάνει το μετρό, είναι εταιρία του Ομίλου ΟΑΣΑ. Η Γενική Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης ανακάλυψε ότι υπάλληλοι της εταιρίας έχουν υπεξαιρέσει, μόνο για το 2015, 1.156.321 ευρώ από κομπίνα με πώληση εισιτηρίων, ενώ η έρευνα για τα προηγούμενα χρόνια συνεχίζεται.

Αλλά, το ζουμί είναι αλλού. Η Επιθεωρήτρια αποδίδει την υπεξαίρεση «στη χαλαρότητα των διαδικασιών ελέγχου επειδή οι εκάστοτε Διοικήσεις είτε με την αδράνειά τους είτε με τη σιωπηρή ανοχή τους δεν διασφάλισαν τη διαδικασία και τα συμφέροντα του Οργανισμού, δημιουργώντας την αίσθηση της ατιμωρησίας»!

Ο ΟΑΣΑ, λοιπόν θα διασφαλίσει από μόνος του το απόρρητο όλων αυτών των στοιχείων που για άγνωστο ακόμα λόγο ζητάει από τους επιβάτες! Είπαμε, ΑΥΤΟ το Δημόσιο θέλει ξήλωμα. Ολόκληρο. Και να χτιστεί στη θέση του ένα που να δουλεύει για τους πολίτες, για το λαό. Και όχι για όσους το λυμαίνονται. Να δούμε πώς και πότε.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Μη γελάτε με τον Ζουράρι…

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Ζουράρις είπε κάτι που προκαλεί πολλά σχόλια και τρολαρίσματα. Αλλά γίνεται ένα λάθος. Η φράση «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μετά το 2019» που είπε εννοώντας τα νέα μέτρα που θα συμφωνηθούν με τους δανειστές για το μέλλον, αποτελεί ένα μέρος του κυβερνητικού σχεδιασμού. Κάπως έτσι πορεύεται η κυβέρνηση και μεταθέτει το πρόβλημα για το μέλλον. Έως τότε, έως το 2019 δηλαδή, υπάρχουν δυο χρόνια νομής της εξουσίας. Και μετά βλέπουμε.

Όλα τα ρεπορτάζ για τις διαπραγματεύσεις συγκλίνουν σε μια κοινή εκτίμηση. Η κυβέρνηση δέχεται με σχετική ευκολία να πάρει νέα μέτρα-όπως αυτά που ζητάνε οι δανειστές και ιδιαίτερα το ΔΝΤ- με την προϋπόθεση ότι αυτό θα συμβεί στο μέλλον, μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου που λήγει τυπικά το καλοκαίρι του 2018. Ουσιαστικά συμφωνεί να πετάξει το καυτό μπαλάκι στην κυβέρνηση εκείνης της εποχής η οποία ουσιαστικά θα είναι δεσμευμένη μ' ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο ωστόσο δεν θα το λέμε μνημόνιο. Θα είναι η επέκταση του σημερινού μνημονίου.

Με τον τρόπο αυτό,η κυβέρνηση κερδίζει πολύτιμο πολιτικό χρόνο. Έχει μπροστά της δυο ολόκληρα χρόνια να πορεύεται χωρίς νέα  επιπλέον μέτρα, απ όσα ήδη εφαρμόζονται. Τα νέα μέτρα θα ισχύουν ως δέσμευση που θα έχει υπογράψει η σημερινή κυβέρνηση αλλά θα υλοποιηθούν τότε. Ως τότε, ποιος γνωρίζει τι μπορεί να έχει μεσολαβήσει. Είναι η παραλλαγή της φράσης Ζουράρι «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μετά το 2019». Ακόμα και ο κόφτης, τον οποίο τόσο εύκολα και συζητάει και συμφωνεί η κυβέρνηση, μια παραλλαγή νέων μέτρων αποτελεί, απλά πρόκειται για μέτρα μελλοντικά.

Αυτή την τακτική, η κυβέρνηση θα την ῾πουλήσει῾῾ως μια επιτυχημένη κατάληξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές οι οποίες σήμερα μοιάζουν να βρίσκονται σε αδιέξοδο. Οι υπουργοί της θα δηλώνουν πως δεν δέχτηκαν τις νέες απαιτήσεις του ΔΝΤ, έμειναν ανυποχώρητοι και κέρδισαν. Και θα στρέφονται και προς την αντιπολίτευση με αυστηρό ύφος και θα την κατηγορούν ότι ταυτίστηκε με τους δανειστές όταν ζητούσε επίμονα να κλείσει η αξιολόγηση γιατί ζημιώνεται η οικονομία.

Η στρατηγική μοιάζει κοντόφθαλμη, αλλά ποιος είπε ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει μακροπρόθεσμα; Δυο χρόνια τώρα, κινείται με αυτή την λογική. Ο,τι μπορούμε να μεταθέσουμε για αργότερα, το μεταθέτουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που το επιβεβαιώνει είναι οι ασφαλιστικές ρυθμίσεις Κατρούγκαλου με τις οποίες υποτίθεται δεν θα είχαμε περικοπές στις κύριες συντάξεις. Ο Κατρούγκαλος δέχτηκε τον επανυπολογισμό όλων των συντάξεων (και των παλαιών), από τον οποίο προκύπτει η λεγόμενη προσωπική διαφορά. Ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, οι δανειστές ζητάνε την περικοπή της προσωπικής διαφοράς από το 2018. Και ποιος αμφιβάλει ότι θα συμβεί και αυτό; Ο Κατρούγκαλος ωστόσο, περιφερόταν στα κανάλια για να λέει πως δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Οι οποίες σύντομα θα μειωθούν...

 

Η επιστολή ανεξαρτητοποίησης του Κώστα Μπαργιώκα προς τον Σταύρο Θεοδωράκη .

Καθ’ οδόν προς το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τη… Δημοκρατική Συμπαράταξη βρίσκεται ο βουλευτής Λάρισας Κωνσταντίνος Μπαργιώτας, ο οποίος ανακοίνωσε και τυπικά την ανεξαρτητοποίησή του από το Ποτάμι.

Με σχετική επιστολή που έστειλε στον Σταύρο Θεοδωράκη, κοινοποιώντας τη στον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, ο Κωνσταντίνος Μπαργιώτας εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν στην απόφαση.. να την κάνει από το Ποτάμι.

Καθ’ οδόν προς το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τη… Δημοκρατική Συμπαράταξη βρίσκεται ο βουλευτής Λάρισας Κωνσταντίνος Μπαργιώτας, ο οποίος ανακοίνωσε και τυπικά την ανεξαρτητοποίησή του από το Ποτάμι.

Με σχετική επιστολή που έστειλε στον Σταύρο Θεοδωράκη, κοινοποιώντας τη στον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, ο Κωνσταντίνος Μπαργιώτας εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν στην απόφαση.. να την κάνει από το Ποτάμι.

Η επιστολή έχει τα εξής:

«Αγαπητέ Σταύρο,

στρατεύτηκα στο Ποτάμι, επειδή πίστεψα πως σηματοδοτούσε το νέο στην πολιτική, ίσως, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Δυστυχώς, σε μια φθίνουσα πορεία από το ιδρυτικό συνέδριο του Λαυρίου μέχρι σήμερα, στελέχη του κόμματος και της ομάδας διαλόγου, φίλοι, ψηφοφόροι και βουλευτές απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι. Οι άνθρωποι που πιστέψαμε στο Ποτάμι, φεύγουμε.

Λυπάμαι που το Ποτάμι μπορούσε και δεν τόλμησε. Λυπάμαι για τη μεγάλη ευκαιρία που απέτυχε να αξιοποιήσει. Δεν είναι στις προθέσεις μου να χρεώσω ευθύνες ούτε να αποποιηθώ τις δικές μου, αλλά η απόλυτα συγκεντρωτική, αρχηγική δομή του κόμματος, η συνειδητή απόρριψη ενός ανοικτού, δημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου οδήγησε σε μια διαρκώς συρρικνούμενη ηγετική «ομάδα» που απέτυχε να παράξει πολιτική.

Η συλλογικότητα δε λειτούργησε ποτέ. Από πολύ νωρίς, ακόμα και η κοινοβουλευτική ομάδα αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Μείναμε χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς συνεπή πολιτική γραμμή και πολιτική συμμαχιών. Εδώ και πολύ καιρό πολιτευόμαστε αμήχανοι, κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάνοντας αντιπολίτευση με όρους επικαιρότητας, από μέρα σε μέρα, από θέμα σε θέμα. Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη. Κάποιοι επιθυμούν να συνεχίσουν έτσι.

Η απόφασή μου να αποχωρήσω σήμερα από το Ποτάμι και την κοινοβουλευτική του ομάδα είναι δύσκολη και με βασανίζει καιρό. Όμως, μπήκα στην πολιτική με δύο στόχους: μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και την ανασύνθεση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού φορέα. Πιστεύω πως το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ένα ακόμη μικρό κόμμα που βρίσκεται διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το Ποτάμι, δεν μπορεί πια να προσφέρει στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ανασύσταση ενός νέου, μαζικού πολιτικού φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς είναι απαραίτητη.

Πολλώ δε μάλλον, τη στιγμή που η κρίση βαθαίνει, η κυβέρνηση βυθίζει την κοινωνία στην απόγνωση και μια αναπαλαιωμένη ΝΔ πολύ λίγο πείθει στο ρόλο του σωτήρα. Δεν έκρυψα ποτέ τις απόψεις μου.

Αντίθετα, επεδίωξα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω το Ποτάμι να πάρει τη γενναία απόφαση να συμμετάσχει σε μια τέτοια προσπάθεια με τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου. Εις μάτην. Καχύποπτοι και αρνητικοί στην συζήτηση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διστακτικοί με την πρωτοβουλία των τριών, εσωστρεφείς και αμήχανοι μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικές μου επιδιώξεις παραμένουν οι ίδιες και εκτός Ποταμιού. Θέλω να πιστεύω πως με πολλούς από τους εθελοντές και τα στελέχη, που με τίμησαν με την εκτίμηση και τη φιλία τους, θα ξανασυναντηθούμε.

Με εκτίμηση,

Κώστας Μπαργιώτας».  

  έχει τα εξής:

«Αγαπητέ Σταύρο,

στρατεύτηκα στο Ποτάμι, επειδή πίστεψα πως σηματοδοτούσε το νέο στην πολιτική, ίσως, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Δυστυχώς, σε μια φθίνουσα πορεία από το ιδρυτικό συνέδριο του Λαυρίου μέχρι σήμερα, στελέχη του κόμματος και της ομάδας διαλόγου, φίλοι, ψηφοφόροι και βουλευτές απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι. Οι άνθρωποι που πιστέψαμε στο Ποτάμι, φεύγουμε.

Λυπάμαι που το Ποτάμι μπορούσε και δεν τόλμησε. Λυπάμαι για τη μεγάλη ευκαιρία που απέτυχε να αξιοποιήσει. Δεν είναι στις προθέσεις μου να χρεώσω ευθύνες ούτε να αποποιηθώ τις δικές μου, αλλά η απόλυτα συγκεντρωτική, αρχηγική δομή του κόμματος, η συνειδητή απόρριψη ενός ανοικτού, δημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου οδήγησε σε μια διαρκώς συρρικνούμενη ηγετική «ομάδα» που απέτυχε να παράξει πολιτική.

Η συλλογικότητα δε λειτούργησε ποτέ. Από πολύ νωρίς, ακόμα και η κοινοβουλευτική ομάδα αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Μείναμε χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς συνεπή πολιτική γραμμή και πολιτική συμμαχιών. Εδώ και πολύ καιρό πολιτευόμαστε αμήχανοι, κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάνοντας αντιπολίτευση με όρους επικαιρότητας, από μέρα σε μέρα, από θέμα σε θέμα. Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη. Κάποιοι επιθυμούν να συνεχίσουν έτσι.

Η απόφασή μου να αποχωρήσω σήμερα από το Ποτάμι και την κοινοβουλευτική του ομάδα είναι δύσκολη και με βασανίζει καιρό. Όμως, μπήκα στην πολιτική με δύο στόχους: μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και την ανασύνθεση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού φορέα. Πιστεύω πως το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ένα ακόμη μικρό κόμμα που βρίσκεται διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το Ποτάμι, δεν μπορεί πια να προσφέρει στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ανασύσταση ενός νέου, μαζικού πολιτικού φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς είναι απαραίτητη.

Πολλώ δε μάλλον, τη στιγμή που η κρίση βαθαίνει, η κυβέρνηση βυθίζει την κοινωνία στην απόγνωση και μια αναπαλαιωμένη ΝΔ πολύ λίγο πείθει στο ρόλο του σωτήρα. Δεν έκρυψα ποτέ τις απόψεις μου.

Αντίθετα, επεδίωξα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω το Ποτάμι να πάρει τη γενναία απόφαση να συμμετάσχει σε μια τέτοια προσπάθεια με τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου. Εις μάτην. Καχύποπτοι και αρνητικοί στην συζήτηση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διστακτικοί με την πρωτοβουλία των τριών, εσωστρεφείς και αμήχανοι μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικές μου επιδιώξεις παραμένουν οι ίδιες και εκτός Ποταμιού. Θέλω να πιστεύω πως με πολλούς από τους εθελοντές και τα στελέχη, που με τίμησαν με την εκτίμηση και τη φιλία τους, θα ξανασυναντηθούμε.

Με εκτίμηση,

Κώστας Μπαργιώτας».  

Η ΕΡΤ ως κυβερνητικό παραμάγαζο…

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά η κρατική τηλεόραση μένει ίδια, ακριβώς γιατί είναι θεραπαινίδα των κυβερνήσεων. Σήμερα έχει μεταβληθεί σε φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ΝΔ δεν δικαιούται να εξοργίζεται και να κάνει εμπάργκο

Του  Γιώργου Καρελιά

Πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε εμπάργκο στο Mega, σήμερα η ΝΔ κάνει εμπάργκο στην ΕΡΤ. Τότε οι ΣΥΡΙΖΑίοι βρήκαν αφορμή ένα άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη (στα ΝΕΑ) εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου και απαγόρευσαν στα στελέχη τους να πηγαίνουν στην εκπομπή του (εδώ). Τώρα η ΝΔ απαγορεύει στα δικά της στελέχη να εμφανίζονται στην ΕΡΤ, με αφορμή ένα ανόητο σχόλιο της δημοσιογράφου Αναστασίας Γιάμαλη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη (εδώ).

Πρόκειται για την ίδια αντίληψη, που έχουν τα κόμματα εξουσίας. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να λένε όσα τους αρέσουν. Αλλιώς στοχοποιούνται ανάλογα με τις επιδιώξεις κάθε κόμματος. Τα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα (και τα τρολ του, πολύ περισσότερο) είχαν αφηνιάσει τότε εναντίον του Πρετεντέρη. Σήμερα συμβαίνει το ίδιο, αν και σε μικρότερο βαθμό (δείγμα της βαρεμάρας που προκαλεί πλέον αυτή η ιστορία) με τα αντίστοιχα της ΝΔ, που έχει στοχοποιήσει μια-δυο ΣΥΡΙΖΑίες της κρατικής τηλεόρασης.

 Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΕΡΤ είναι αδύνατον να εξαγνιστεί. Ετσι είναι φτιαγμένη, για να παίζει τον ρόλο της κυβερνητικής ορντινάτσας. Επειδή, όμως, πρέπει να τηρούνται και τα προσχήματα, παίζει και τις ανακοινώσεις των άλλων κομμάτων.

Κανονική δημοσιογραφία δεν μπορεί να παραχθεί στην ΕΡΤ (υπήρξαν, κατά καιρούς, εξαιρέσεις, όταν οι κυβερνήσεις δεν ασχολούνταν μαζί της), διότι είναι πανταχού παρούσα η αίσθηση του κυβερνητικού μπαμπούλα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί- πολλοί αξιόλογοι επαγγελματίες-εμποδίζονται από την αίσθηση αυτή και, φυσικά, από τα κομματικά φερέφωνα, που καταλαμβάνουν τις θέσεις κορυφής.

Φυσικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοτύπησε, κάθε άλλο. Εστειλε στην ΕΡΤ είτε τα αμιγώς «δικά του παιδιά» είτε μερικά απέξω, αλλά όλα με παρόμοια πολιτική κατεύθυνση. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα, αφού οι επιλογές έγιναν από τον (στενό) μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι ότι η ΕΡΤ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν διαφορετική, αλλά τώρα ο έλεγχος είναι ασφυκτικός, μπας και παρεισφρήσει κανένας μη ελεγχόμενος και πει καμιά κουβέντα παραπάνω για τον κ. Τσίπρα ή τον κ. Καμμένο.

Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση; Δεν αντιμετωπίζεται όσο οι κυβερνήσεις θέλουν την ΕΡΤ ως δικό τους παραμάγαζο, νομίζοντας ότι η ξετσίπωτη προπαγάνδα τούς κάνει καλό. Πάντως, δεν αντιμετωπίζεται με εμπάργκο, σαν κι αυτό που επέβαλε σήμερα η ΝΔ. Τα σοβαρά κόμματα δεν κάνουν τέτοια λάθη. Στέλνουν τα στελέχη τους παντού και απαντούν σε όλα, ακόμα και στα κυβερνητικά φερέφωνα. Μιμούμενη παλιότερα εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ δεν κάνει τίποτα άλλο από να επιβεβαιώνει τη δική της αλλεργία στην κριτική, ακόμα και σε εκείνη των φερεφώνων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης είναι άλυτο. Μικρό το κακό μπροστά στα τόσα άλλα, πολύ σοβαρότερα, προβλήματα. Είναι, όμως, θλιβερό μια δημόσια υπηρεσία με πολλά λεφτά (από τις συνδρομές των φορολογουμένων) και χιλιάδες ανθρώπους να λειτουργεί μονίμως απαξιωμένη και να γίνεται μπαλάκι στα χέρια των εκάστοτε κομματικών υπαλλήλων.

Ο ακροδεξιός μέσα στον Μουζάλα

Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής έπρεπε να είναι καιρό τώρα εκτός κυβέρνησης. Η στάση, η πολιτική, αλλά κυρίως οι τελευταίες δηλώσεις του προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και τη λογική μας

 Του Ανδρέα Στασινού

Στις 20 Ιανουαρίου 2014 μία λέμβος που μετέφερε πρόσφυγες ανετράπη λόγω θαλασσοταραχής κοντά στο Φαρμακονήσι. Δώδεκα άνθρωποι, ανάμεσα τους παιδιά, έχασαν τη ζωή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, υιοθέτησε πλήρως καταγγελίες προσφύγων που ισχυρίστηκαν ότι οι άνδρες του Λιμενικού βύθισαν το σκάφος τους. Βουλευτές και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχθηκαν τους πρόσφυγες στον Πειραιά.

Τον Σεπτέμβριο του 2015, 34 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πάλι στο Φαρμακονήσι. Το Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε να πει ούτε λέξη. Λογικό. Οι περισσότεροι θα έβγαζαν φωτοτυπίες στα υπουργεία όπου διορίστηκαν.

06_31_20170206121336_img_52891486374973

Η απεργία πείνας στο Ελληνικό και οι εντάσεις με Μουζάλα

Πατήστε εδώ

Το Προσφυγικό είναι το πιο εντυπωσιακό «Πριν και Μετά» του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι να κερδίσει τις εκλογές, ο ανθρωπισμός και ο επαγγελματισμός των συνοριοφυλάκων (σε ξηρά και θάλασσα) ετίθετο υπό συνεχή αμφισβήτηση. Η δε εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών σε κέντρα όπως η Αμυγδαλέζα, χαρακτηριζόταν ως κτηνωδία. Η μεταστροφή του επικοινωνιακού μηχανισμού αμέσως μετά τις εκλογές ήταν εντυπωσιακή. Οι θάνατοι προσφύγων, η διαβίωση σε άθλιες συνθήκες, η Ειδομένη, ο Πειραιάς, το Ελληνικό, θεωρήθηκαν τμήμα μίας κατάστασης που έπρεπε να δείχνει φυσιολογική, αποδεκτή ακόμα και από τους επαγγελματίες αλληλέγγυους των social media. Οι δε ροές προσφύγων αντιμετωπίστηκαν περίπου ως θεομηνία προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιχειρησιακή ανεπάρκεια στην κατασκευή υποδομών φιλοξενίας. Αντιθέτως, ήταν πρωτοφανής ο ζήλος με τον οποίο δόθηκαν οι προμήθειες για τη σίτιση.

Ο Γιάννης Μουζάλας εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως ο φιλάνθρωπος γιατρός, πάνω από όλα Αριστερός, με ευαισθησίες, αντισυμβατικό ντύσιμο και «ειλικρινή» διάθεση. Προφανώς τα έχει όλα αυτά. Ομως δεν έχει τσίπα, που λέει και ο λαός, στον οποίο είναι ταγμένος ο υπουργός. Ο Μουζάλας όφειλε να έχει παραιτηθεί εδώ και καιρό. Οχι για τους θανάτους στους καταυλισμούς, αλλά για όλους εκείνους που, ένα χρόνο μετά, διαμένουν σε αντίσκηνα. Για την Ειδομένη, τον Πειραιά και το Ελληνικό. Αλλά πάνω από όλα για το ύφος του.

Αφήστε στην άκρη τη σκηνή με τις γροθιές μεταξύ του αστυνομικού και του νεαρού πρόσφυγα. Αν είχαν συμβεί επί άλλης κυβέρνησης, τώρα δεν θα είχε γκρεμιστεί μόνο το twitter, θα είχε κλείσει και η Αμαλίας από τη συγκέντρωση. Σημειώστε το ύφος του Γιάννη Μουζάλα. Να μερικές από τις ατάκες του κατά την επίσκεψη της Δευτέρας στο Ελληνικό.

«Κάποιοι στο Ελληνικό έχουν πράγματα που δεν είχαν ούτε στα σπίτια τους». Πώς και δεν είπε στους μαύρους ότι στις χώρες τους θα ζούσαν στα δέντρα; Πώς του ξέφυγε;

«Ηταν έξω τα σχολικά για να πάρουν τα παιδιά. Τα δικά σας τα παιδιά δεν έρχονται τα σχολικά για να τα πάρουν». Πόσο πιο Κασιδιάρης;

«Στα νησιά έχουμε προβλήματα. Ε, με κάποια προβλήματα πέρασε και το ξεχειμώνιασμα». Τα «κάποια προβλήματα» είναι οι νεκροί και οι άνθρωποι που ξεπάγιασαν. Δεν έχουν όλοι το ίδιο πάχος δέρματος, υπουργέ. Και όχι, δεν ξεχειμώνιασαν. Εκτός και αν ένας Μουζάλας φέρνει την άνοιξη.

Ο Γιάννης Μουζάλας έπρεπε να είναι εκτός υπουργικού συμβουλίου. Προσβάλλει την ηθική, τον ανθρωπισμό και τη λογική της κοινωνίας που τον ανέχεται να υψώνει το δάχτυλο και να βγάζει τον χρυσαυγίτη από μέσα του.

Τρεις επιφανείς Γάλλοι προτείνουν τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ

Γίνεται αντιληπτό ότι το Brexit έγινε για δύο, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος είναι πως η Αγγλία δεν αισθάνθηκε ποτέ φύσει ανήκουσα στην Ευρώπη.

Ο δεύτερος είναι το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και το οποίο οι πολίτες αντιλήφθηκαν και κατήγγειλαν ακούραστα και επί μακρόν.

Ο καθένας καταλαβαίνει πως είναι καιρός να ανακάμψουμε, αν θέλουμε να σώσουμε ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που πλέον δεν αποτελεί ουτοπία, ύστερα από 50 χρόνια προσπαθειών και συγκεκριμένων συμφωνιών σε πάρα πολλούς τομείς. Πάνω απ’ όλα, είναι σίγουρα χρήσιμο να εργαστούμε για να δημιουργήσουμε για την Ένωση, μια πραγματικά δημοκρατική λειτουργία.

Αν όμως επιθυμούμε να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση μιας Ευρώπης που έχει τη δική της δυναμική, είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε στον Ευρωπαίο πολίτη το αίσθημα του ανήκειν, το οποίο θα καταστήσει την Ευρώπη ένα έθνος (που δεν εξαλείφει κατ’ ανάγκη τα έθνη που το συναποτελούν). 

Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη θα είναι η Ευρώπη (που πρέπει), όταν θα είναι σε θέση να εδραιώσει μια φιλοδοξία περισσότερο συνεπή προς το πνεύμα της - προς τη νοοτροπία της θα λέγαμε - κι όχι εάν αποτελεί απλώς συμμέτοχο στις υλιστικές πλειοδοσίες του παγκόσμιου «πολιτισμού» που παράγει αμέτρητους απόκληρους και οδηγεί την συντριπτική πλειονότητα των συγχρόνων μας στην ψυχολογική, συναισθηματική και πνευματική εξαθλίωση.

Η ένταξη του πολίτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνδέεται, κατά την άποψή μας, με μια συμβολική απόφαση η οποία, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά μας ως εχόντων την ευρωπαϊκή νοοτροπία, οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση που μας διασώζει από τις υπερβολές των θανάσιμων αξιών της κυρίαρχης κουλτούρας.

Ως εκ τούτου, προτείνουμε την υιοθέτηση της ελληνικής, ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σίγουρα, η πρόταση αυτή θα προκαλέσει έκπληξη και σαρκασμό, αλλά καλούμε τον αναγνώστη να δεχθεί να δει πέρα από την αρχική του αντίδραση, τη βαθιά αλήθεια που εμπεριέχεται σε ό,τι αποτελεί σήμερα μια ουτοπία. Γνωρίζουμε όλοι, ότι ανεξάρτητα από τα ραγδαία επιστημονικά και φιλοσοφικά κεκτημένα του, το ελληνικό πνεύμα μπόρεσε να ορίσει τις έννοιες της δημοκρατίας και του μέτρου, που αποτελούν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αν θέλουμε να προωθήσουμε μια νέα συνειδητοποίηση αυτής της κληρονομιάς, δεν το κάνουμε απλώς, για να προσκυνήσουμε ένα ιστορικό μνημείο ή, ακόμη λιγότερο, για να αυξήσουμε μια ευρωκεντρική παράνοια, αλλά διότι μας φαίνεται υγιές σε τούτη την περίοδο της αμφιβολίας, να αναζωογονήσουμε τη νοοτροπία μας με αξίες που δίνουν κεντρική θέση στο διάλογο, στο κριτικό πνεύμα, στην αίσθηση του μέτρου ή ακόμη και στη διαχείριση των χτυπημάτων της μοίρας με αδελφοσύνη.

Διότι, η ελληνική γλώσσα, η πηγή ζωής που μας έδωσε τα φώτα, ποτέ δεν έπαψε να τροφοδοτεί δια μέσου των αιώνων το ίδιο πνεύμα το οποίο συγκινούμεθα όταν ανακαλύπτουμε στην Ελλάδα του σήμερα. Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, το ότι η καθημερινή συμπεριφορά των Ελλήνων, που γοητεύει τον ξένο τουρίστα, αποτελεί απλούστατα έκφραση του ίδιου αυτού πνεύματος;

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, ότι η ελληνική είναι μία γλώσσα οι λέξεις της οποίας απηχούν σημασιολογικά, συναισθηματικά και μουσικά, βαθιά νοήματα, τουτέστιν την αλήθεια των πραγμάτων, η οποία επιβίωσε και δεν λησμονήθηκε στην πορεία; Εντέλει, έχουμε πλήρη επίγνωση του ότι αυτή η κληρονομιά, το πνεύμα, και η σημασιολογική απήχηση των λέξεων είναι στοιχεία που εξακολουθούν να είναι παρόντα σε μία γλώσσα ζωντανή;

Κατά τρόπον καλύτερο από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, η ελληνική είναι η γλώσσα του ανθρώπου σε επαφή με το οικουμενικό (όπως, τόσο καλά, το είχε διατυπώσει ο Κώστας Αξελός σε ένα εμπνευσμένο κείμενο). Όμως, εξαρτάται πλέον μόνον από εμάς (και από τους Έλληνες) το να καταφύγουμε σε αυτήν την γλώσσα και να αντλήσουμε έμπνευση από το πνεύμα που την διέπει. Ας αντιληφθούμε, ότι η ελληνική είναι ο θησαυρός που διαθέτουμε, και θα ήταν ένδειξη πολύ κακής διαχείρισης να τον εγκαταλείψουμε στο ισχύον καθεστώς, μιας γλώσσας που ομιλείται από ολίγους.

Από πρακτικής απόψεως, η υιοθέτηση της ελληνικής ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναμένεται να συναντήσει μείζονα εμπόδια, ει μη μόνον αυτά των ανέξοδων σαρκασμών. Και ακριβώς λόγω της σημερινής της «βαρύτητας», η ελληνική γλώσσα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντίπαλος των μεγάλων γλωσσών της Ευρώπης, έτσι ώστε η υιοθέτησή της ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αποτελούσε περισσότερο ένα γεγονός σε συμβολικό επίπεδο, παρά ένα πραγματικό πολιτικό διακύβευμα.

Διότι το ζητούμενο δεν είναι να επιβληθεί καθολική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά απλούστατα να της αναγνωριστεί - ως γλώσσας που συμβολίζει το ευρωπαϊκό πνεύμα- το στάτους της επίσημης γλώσσας της Ένωσης.  

Αυτό που προτείνουμε, είναι ένα είδος μαγικού που μας φαίνεται μάλλον αυτονόητο, παρά τρελό, και που δύναται να μεταμορφώσει τον πολίτη κάθε χώρας σε πραγματικό πολίτη της Ευρώπης. Έχουμε πράγματι την βεβαιότητα, ότι οι Ευρωπαίοι θα κολακεύονταν αν έχαιραν κατ’ αυτόν τον τρόπο μιας απτής αίσθησης του ανήκειν σε έναν πολιτισμό, ο οποίος τους συναρπάζει, ενώ, μέσα από την συμβολική αυτή προσχώρηση θα μπορούσαν να αντλήσουν την ελπίδα και την βούληση για μία Ευρώπη ισορροπημένη, που θα δώσει εκ νέου προτεραιότητα στον άνθρωπο και στην τελείωσή του. Εν κατακλείδι, τον τελικό λόγο για την ενδεχόμενη απήχηση που θα έχουν τα ελληνικά στην ζωή της Ένωσης, τον έχει ο λαός. Εάν ο συλλογισμός μας επαληθευτεί, θα θριαμβεύσουν, αν πάλι όχι, η υιοθέτηση των ελληνικών ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα παραμείνει ως ελάχιστος φόρος τιμής προς την πηγή του πολιτισμού μας.

Μήπως όμως να αφήσουμε την μαγεία να λειτουργήσει;

Πριν ξεκινήσουν για την ίδρυση του Βυζαντίου, οι Έλληνες άποικοι συμβουλεύτηκαν το Μαντείο των Δελφών. Ο σιβυλλικός χρησμός που δόθηκε, είχε ως εξής: «Ιδρύσατε την πόλη σας, έναντι της πόλης των τυφλών».

Απέναντι από ένα χωριό που είχε κτιστεί στην ασιατική όχθη λοιπόν, οι Έλληνες ανακάλυψαν τον Κεράτιο Κόλπο (το χρυσούν κέρας), τοποθεσία απολύτως πρόσφορη για την κατασκευή ενός εξαιρετικού λιμένα και μιας εξέχουσας πόλης, που οι κάτοικοι του χωρίου δεν είχαν κατορθώσει να δουν.

Μήπως λοιπόν είμαστε κι εμείς τυφλοί;

Pierre Berringer, Νίκαια – εκδότης

Yves Canier, Μπεζανσόν – καθηγητής κλασικής φιλολογίας

Catherine Teuler, Παρίσι – καθηγήτρια αγγλικής

Μετάφραση: Νίκος Λεγάκης, Γεωργία Πρωτογέρου

Επιμέλεια κειμένου: Γεωργία Πρωτογέρου

Πηγή: Le Monde 

Η Ιστορία θα μας δικαιώσει (;)

γράφει ο Δημήτρης Κούλαλης

Υπάρχει ένα παράδοξο όσον αφορά τους φιλελεύθερους, παλιάς και νέας κοπής. Οταν πρόκειται να μιλήσουν για την αλήθεια, μιλούν για όλα τα άλλα εκτός από αυτήν. Οταν, όμως, προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεση με τον αριστοκρατικό κυνισμό τους, τότε η αλήθεια τρέχει απ’ τα λεγόμενά τους κρυστάλλινη, σαν γάργαρο νερό.

Εγραφε η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της, στις 13/1/17: «Στην Ελλάδα ζούμε(…) σε έναν δικό μας τεχνητό κόσμο. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι χώρες που δανείζουν τη χώρα μας έχουν χαμηλότερες συντάξεις από τις δικές μας (…). Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε το περιβάλλον και το πώς μας βλέπουν οι άλλοι στην Ευρώπη. Ισως έτσι γίνουν κατανοητές οι πολιτικές αντιδράσεις κάθε φορά που προκύπτει θέμα νέας βοήθειας».

Δε θα μπούμε στον κόπο να σχολιάσουμε το ύφος του κειμένου. Θα μείνουμε στην ουσία.

Οντως, έτσι έχουν τα πράγματα. Η πείνα δεν είναι μόνο ελληνική, απλά εμείς τη βιώνουμε στον ύψιστο -ευρωπαϊκό- βαθμό της.

Ας δούμε τώρα, για του λόγου το αληθές, μερικά ενδεικτικά παραδείγματα.

Στην Ε.Ε. του 23,7% του πληθυσμού που βρίσκεται στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, στην Ε.Ε. του 17,3% των ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εξαιτίας των κοινωνικών μεταβιβάσεων· σ’ αυτήν την Ε.Ε., μελέτη της Eurodad αποκαλύπτει ότι οι μυστικές συμφωνίες της Ε.Ε. με πολυεθνικές εταιρείες για τη δραστική μείωση της φορολόγησής τους έφτανε τις 1.444 στα τέλη του 2015, όταν το 2013 ήταν 547.

Στην ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., τη Γερμανία, σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την 5η κυβερνητική «Εκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο», πάνω από 4 εκατ. Γερμανοί, ήτοι το 6,1% του πληθυσμού, είναι υπερχρεωμένοι.

Σημειώστε ακόμη ότι οι μισθοί στα χαμηλότερα επίπεδα είναι κάτω από τον μέσο όρο, ενώ οι άστεγοι φτάνουν τις 335.000, όταν οι εκατομμυριούχοι αυξήθηκαν το 2016 σε 16.492 από 12.424 προ επταετίας.

Αναφορικά με το τελευταίο, δεν θα πρέπει να εκπλησσόμαστε, καθώς δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από τότε που η Bundesbank σε έκθεσή της ανέφερε ότι στη Γερμανία το πλουσιότερο 10% κατέχει πλούτο άνω του 60% του συνολικού πλούτου της χώρας.

Στη φίλη και σύμμαχο (;) Γαλλία, μία από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες παγκοσμίως (στην 3η θέση την κατατάσσει έρευνα του περιοδικού στρατιωτικών ερευνών Jane’s, με τα έσοδα από τη βιομηχανία όπλων να αγγίζουν τα 6 δισ. $), 3 εκατ. παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 140 χιλ. εγκαταλείπουν το σχολείο κάθε χρόνο, ενώ το 28% των ανηλίκων 6-18 ετών έχουν τάσεις αυτοκτονίας.

Πάμε τώρα στη Μέκκα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, τις ΗΠΑ.

Δεν θα ασχοληθούμε, προς το παρόν, με τον -κατά τα άλλα- αντισυστημικό νεοεκλεγέντα πρόεδρο που «ψωνίζει» συνεργάτες από το πανέρι της Goldman Sachs.

Θα μιλήσουμε για την οικονομική-κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας-καθρέφτη της Δύσης.

Στις ΗΠΑ λοιπόν, περίπου το 43% των Αμερικανών, εκ των οποίων τα 14 εκατ. είναι παιδιά, είναι φτωχοί.

Το 23,1% των παιδιών χαρακτηρίζονται «αποστερημένα» από τη UNICEF, ενώ 565.000 πολίτες ζουν ανέστιοι.

Μα καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος, εκεί δεν είναι που όλοι έχουν την ευκαιρία, δουλεύοντας, να φτιάξουν τη ζωή τους; Ετσι δεν μας λένε οι φιλελεύθεροι;

Κατά πώς φαίνεται, όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν είναι έτσι, γιατί:

Οπως σημείωνε ο Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» μεταξύ 2009-12 κατέληξε στην τσέπη του 1%.

Από αυτά τα χρήματα, το 60% κατέληξε στα θησαυροφυλάκια μόλις του 0,1% (Κρούγκμαν).

Στην Αμερική, 367 εταιρείες που βρίσκονται στη λίστα του «Fortune 500» -περίπου το 73%- έχουν το λιγότερο μία θυγατρική, φοροδιαφεύγοντας έτσι νόμιμα.

Η Apple έχει καταγεγραμμένα σε offshore 214,9 δισ. $, ενώ αν τα κέρδη αυτά μεταφέρονταν στις ΗΠΑ, ο φόρος που θα πλήρωνε στο κράτος θα ήταν 65,4 δισ. $.

Κι, όμως, ακόμη και έτσι, αν φορολογούσαν μόλις το 10% της μισής περιουσίας των πολυεκατομμυριούχων στις ΗΠΑ, έγραφε ο αναλυτής Πάτρικ Μάρτιν («Νέα», 11/3/2011), θα εξαφανίζονταν οι ελλειμματικοί ισολογισμοί των αμερικανικών πολιτειών.

Βεβαίως λοιπόν, η κατάσταση στο εσωτερικό των χωρών των δανειστών μας είναι δεινή.

Αυτό, ωστόσο, δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι την ώρα που στις λίστες των ελβετικών τραπεζών φιγουράρουν τα ονόματα 576 συμπατριωτών μας, η συνολική περιουσία των οποίων ξεπερνά τα 80 δισ. $, oι Ελληνες πολίτες έχασαν ένα ΑΕΠ από την αξία των ιδιωτικών τους περιουσιών κατά τη μνημονιακή περίοδο, βάσει των στοιχείων που παρουσίασε η Credit Suisse.

Γνωρίζουμε ότι γεωγραφικά είμαστε μια κουκκίδα στον χάρτη.

Φανταστείτε όμως τι θα σήμαινε για τους υπόλοιπους λαούς μια ανατροπή της κατάστασης στην Ελλάδα.

Η ευθύνη της αλλαγής μάς βαραίνει. Το θέμα είναι, θα το τολμήσουμε;

Η Ιστορία θα δείξει…       

Ανισότητες, κοινωνικό κράτος και πρόσφυγες

γράφει η Ζέφη Δημαδάμα*

Επανερχόμαστε ξανά και ξανά στην συζήτηση για τον μηχανισμό υποστήριξης των προσφύγων και την αποτελεσματική ή μη αξιοποίηση των χρηματοδοτήσεων προς αυτούς. Πως διατίθενται, αν υπάρχει επαρκής απορρόφησή τους, γιατί δεν καλύπτονται πολλές φορές ούτε οι βασικές τους ανάγκες.

Η συζήτηση μας όμως πρέπει να ξεκινήσει ένα βήμα πριν, βάζοντας ως κεντρικό ζήτημα το ζήτημα των παγκοσμίων ανισοτήτων σε όλο το εύρος τους. Ανισότητες, οι οποίες εντοπίζονται μεταξύ του αναπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου και οι οποίες διευρύνονται δραματικά. Η φτώχεια, οι πόλεμοι, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έρχονται και επανέρχονται στην ατζέντα μαζί με τα ζητήματα ασφάλειας, την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό.

Αν στρέψουμε την προσοχή μας προς την Ευρώπη θα πρέπει να παραδεχτούμε, είτε μας αρέσει είτε όχι, ότι το κοινωνικό κράτος γενικότερα, παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες και διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα. Σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε οι  απαραίτητες παροχές προς τους πρόσφυγες απλώς γιατί δεν υφίστανται, ούτε για τους ίδιους τους αυτόχθονες πολίτες κάθε περιοχής.

Αν δούμε την περίπτωση της χώρας μας, διαπιστώνεται εύκολα η σοβαρή έλλειψη σχεδιασμού στα βασικά ζητήματα που σχετίζονται με τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές. Ακόμη και τώρα παρουσιάζουμε την εικόνα μιας χώρας – γραφείο τουρισμού, ενδιάμεσο σταθμό,  προς τους «καλούς προορισμούς» χωρίς ένα συστηματικό σχέδιο ένταξης των ανθρώπων αυτών.

Μετά από τόσο καιρό, πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν σε σκηνές, στο έλεος της κακοκαιρίας, αντιμετωπίζοντας αρρώστιες,  έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ακόμη και το θάνατο, των ιδίων ή των παιδιών τους.

Για πολλοστή φορά υπογραμμίζεται ότι το κόστος παραμονής τους παραμένει ιδιαίτερα υψηλό και δυστυχώς δεν αφορά καθόλου στην ένταξη τους, ή στην πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, ή στην ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σίτισή τους. Η σίτιση μιας τετραμελούς οικογένειας προσφύγων σε καταυλισμό απαιτεί περίπου 700ευρω το μήνα καθώς γίνεται με υπηρεσίες  κέτερινγκ ενώ αντίστοιχα για μια τετραμελή ελληνική οικογένεια το κόστος αγγίζει το μήνα περίπου 380 ευρώ (με βάση το σύνολο καταναλωτικής μηνιαίας δαπάνης 2.080 ευρώ-ΕΛΣΤΑΤ).

Διαπιστώνεται  λοιπόν η αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης των χρήματων για τους πρόσφυγες, η οποία σε συνδυασμό με την αδυναμία ή και την ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση.

Οι πρόσφυγες, όπως και οι Έλληνες και οι Ελληνίδες επιθυμούν να μεταβούν σε συγκεκριμένες  χώρες με οργανωμένη και εύρωστη οικονομία, με κοινωνικές παροχές, με σχεδιασμό για την ένταξη τους στην αγορά εργασίας, την κατάρτισή τους και την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Η σοσιαλδημοκρατία απαιτείται να είναι παρούσα σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Η δική μας σοσιαλδημοκρατική πρόταση θα πρέπει να είναι μια ολιστική πρόταση. Μια πρόταση που θα επενδύει  στο ανθρώπινο δυναμικό, θα αφορά στους πολίτες όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι των πολιτών του Βορρά ή του Νότου αλλά και των προσφύγων οι οποίοι τελούν υπό διεθνή προστασία. Οι μεγάλες ανισότητες, οι οποίες αδιαμφισβήτητα διαπιστώνονται, δημιουργούν χάσματα μεταξύ των ευρωπαίων και δημιουργούν εμπόδια στην χάραξη και υλοποίηση μιας κοινής κοινωνικής πολιτικής, η οποία είναι αναγκαία.

Είναι στα χέρια των προοδευτικών, σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να συγκρουστούν όποτε και όταν χρειάζεται με τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, του λαϊκισμού και του εθνολαϊκισμού.

Η  Ευρωπαϊκή Ένωση  χρειάζεται σχέδιο για την έξοδο από τις υφεσιακές πολιτικές, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο υπέρβασης της δικής της οικονομικής, πολιτικής και ηθικής κρίσης. Και το χρειάζεται εδώ και τώρα, σε πείσμα των ακραίων δυνάμεων, του νέου αυταρχισμού και της μισαλλοδοξίας  που αναδεικνύονται σε όλη την υφήλιο.

* Ζέφη Δημαδάμα, Περιφερειακή Ανάπτυξη και Περιβάλλον, Phd, Αντιπρόεδρος Γυναικών ΕΣΚ