PwC: Οι επτά χώρες που θα αλλάξουν την παγκόσμια οικονομία μέχρι το 2050

Σε πρόσφατη μελέτη της που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες η PwC διερευνά τους παράγοντες που μπορούν να αλλάξουν την παγκόσμια οικονομία τουλάχιστον μέχρι το 2050 και καταλήγει στο συμπέρασμα πως υπάρχουν επτά χώρες που έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν προς το καλό την παγκόσμια οικονομία.

γράφει ο Γιάννης Κουτρουμπής

Πιο συγκεκριμένα, η μετατόπιση της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης από τις εδραιωμένες προηγμένες οικονομίες αναμένεται να συνεχιστεί έως το 2050, καθώς το μερίδιο των αναδυόμενων κρατών στο παγκόσμιο ΑΕΠ εξακολουθεί να αυξάνεται παρά τις ανάμικτες επιδόσεις που έχουν σημειωθεί τελευταία σε κάποιες από αυτές τις οικονομίες. Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα που εξάγουν οι οικονομολόγοι της PwC από την τελευταία έκθεση με θέμα πώς θα είναι ο κόσμος το 2050 «The long view: how will the global economic order change by 2050».

Η έκθεση παρουσιάζει τις εκτιμήσεις σε όρους αύξησης του ΑΕΠ έως το 2050 για 32 από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, οι οποίες αναλογούν συνολικά στο 85% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στην έκθεση διατυπώνεται η εκτίμηση ότι η παγκόσμια οικονομία θα διπλασιαστεί σε μέγεθος έως το 2042, με μέσο ρυθμό ετήσιας αύξησης 2,5% για τα έτη 2016-2050. Η ανάπτυξη αυτή θα προέλθει κυρίως από τις αναδυόμενες και τις αναπτυσσόμενες χώρες, με τα κράτη του E7 –Βραζιλία, Κίνα, Ινδία, Ινδονησία, Μεξικό, Ρωσία και Τουρκία– να αναπτύσσονται με μέσο ετήσιο ρυθμό 3,5% τα επόμενα 34 χρόνια, έναντι μόλις 1,6% που θα είναι ο ρυθμός ανάπτυξης των κρατών του G7 –Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ.

Εάν εξεταστεί το ΑΕΠ σε όρους συναλλαγματικών ισοτιμιών (MER), δεν προκύπτει δραστική μετατόπιση της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης. Και πάλι, όμως, η Κίνα αναμένεται να αναδειχθεί στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου πριν το 2030 και η Ινδία θεωρείται αρκετά βέβαιο ότι θα καταλάβει την τρίτη θέση έως το 2050.

Στο επίκεντρο της προσοχής, όμως, θα βρεθούν αναμφίβολα οι νεότερες αναδυόμενες αγορές που θα αναλάβουν κεντρικό ρόλο. Έως το 2050, η Ινδονησία και το Μεξικό αναμένεται να ξεπεράσουν σε μέγεθος την Ιαπωνία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή τη Γαλλία, ενώ η Τουρκία θα ξεπεράσει την Ιταλία.

Σε όρους ανάπτυξης, το Βιετνάμ, η Ινδία και το Μπαγκλαντές θα είναι οι ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες τα έτη έως το 2050, με ρυθμό ανάπτυξης 5% κατά μέσο όρο. Επίσης, παρουσιάζεται ο επιμερισμός της ανάπτυξης μεταξύ πληθυσμού και κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Η Νιγηρία έχει τη δυνατότητα να κάνει άλμα οκτώ θέσεων στην κατάταξη βάσει ΑΕΠ και να καταλάβει τη 14η θέση έως το 2050. Για να γίνει αυτό, όμως, χρειάζεται διαφοροποίηση της οικονομίας της με δραστηριότητες πέραν του πετρελαίου και ενίσχυση των θεσμών και των υποδομών της.

Η Κολομβία και η Πολωνία παρουσιάζουν, επίσης, εξαιρετικές προοπτικές και αναμένεται να αναδειχθούν στις μεγάλες οικονομίες με τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης στην περιοχή τους –τη Λατινική Αμερική και την ΕΕ– (αν και η Τουρκία αναμένεται να αναπτυχθεί με μεγαλύτερο ρυθμό, εάν δώσουμε έναν ευρύτερο ορισμό στην Ευρώπη).

Ένα καλό νέο για τις σημερινές ανεπτυγμένες οικονομίες είναι ότι θα συνεχίζουν να έχουν υψηλότερα μέσα εισοδήματα – με εξαίρεση ενδεχομένως την Ιταλία, όλα τα κράτη του G7 θα εξακολουθούν να βρίσκονται υψηλότερα στις κατατάξεις βάσει κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 2050. Η ψαλίδα με τις αναδυόμενες αγορές εκτιμάται ότι θα κλείσει σταδιακά σε βάθος χρόνου, ωστόσο, η πλήρης σύγκλιση σε επίπεδο εισοδημάτων παγκοσμίως αναμένεται να έρθει πολύ μετά το 2050.

Η Κίνα θα ανέλθει ως τη μέση της κατάταξης των μέσων εισοδημάτων έως το 2050, ενώ η Ινδία θα παραμείνει κάτω από τη μέση, δεδομένου του σημείου εκκίνησής της, παρά τους σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που αναμένεται να καταγράψει σε βάθος χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι παρότι η ισχυρή πληθυσμιακή ανάπτυξη μπορεί να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα της συνολικής αύξησης του ΑΕΠ, θα χρειαστεί πολύ περισσότερος χρόνος για να αμβλυνθούν οι διαφορές σε επίπεδο μέσων εισοδημάτων.

Οι οικονομολόγοι της PwC αναμένουν ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας με ετήσιο ρυθμό 3,5% περίπου έως το 2010 και σταδιακή επιβράδυνση στο 2,7% τη δεκαετία του 2020, στο 2,5% τη δεκαετία του 2030 και στο 2,4% τη δεκαετία του 2040. Αυτό θα συμβαίνει όσο θα παρατηρείται αξιοσημείωτη μείωση στο εργατικό δυναμικό σε πολλές προηγμένες οικονομίες (και σταδιακά και σε κάποιες αναδυόμενες, όπως η Κίνα). Την ίδια ώρα, οι ρυθμοί ανάπτυξης των αναδυόμενων αγορών θα μετριάζονται όσο οι οικονομίες τους ωριμάζουν και τα περιθώρια ραγδαίας προσαρμογής θα περιορίζονται.

Οι τάσεις αυτές αναμένεται να υπερκεράσουν την επίδραση των αναδυόμενων χωρών που θα έχουν βαθμιαία μεγαλύτερη βαρύτητα στο παγκόσμιο ΑΕΠ, οι οποίες διαφορετικά θα έδιναν ώθηση στη μέση παγκόσμια ανάπτυξη.

Για να αξιοποιήσουν τις εξαιρετικές τους δυνατότητες, οι αναδυόμενες οικονομίες θα πρέπει να προβούν σε βιώσιμες και αποδοτικές επενδύσεις στην εκπαίδευση, τις υποδομές και την τεχνολογία. Η πτώση στην τιμή του πετρελαίου το διάστημα από τα μέσα του 2014 έως τις αρχές του 2016 υπογραμμίζει τη σημασία που έχει η μεγαλύτερη διαφοροποίηση των αναδυόμενων οικονομιών στην επίτευξη μακροχρόνιας βιώσιμης ανάπτυξης. Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η ανάγκη ανάπτυξης των πολιτικών, οικονομικών, νομικών και κοινωνικών θεσμών στις αναδυόμενες οικονομίες με σκοπό την παροχή κινήτρων για ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, δημιουργώντας ασφαλείς και σταθερές οικονομίες για επιχειρηματική δραστηριότητα.

Τέλος, η ανάπτυξη των αναδυόμενων αγορών θα δημιουργήσει πολλές επιχειρηματικές ευκαιρίες. Αυτές θα προκύψουν από τη διείσδυση των εν λόγω οικονομιών σε νέους κλάδους, τη συμμετοχή στις παγκόσμιες αγορές και την αύξηση του πλούτου των σχετικά νεότερων πληθυσμών τους. Οι αναδυόμενες χώρες θα γίνουν πιο ελκυστικοί προορισμοί για επιχειρηματική δραστηριότητα και διαβίωση και θα προσελκύουν τις επενδύσεις και το ταλαντούχο δυναμικό.  

  

rizopoulospost.com

Ποιοι θα "πληρώσουν το μάρμαρο" απο τη μείωση αφορολόγητου

Τον χειρότερο εφιάλτη της –την ψήφιση μέτρων που θα επιβαρύνουν τους πολλούς με τα χαμηλότερα εισοδήματα- αποδέχτηκε η κυβέρνηση να κάνει πραγματικότητα.

Η μείωση της έκπτωσης φόρου στους έχοντες αποδοχές της τάξεως των 9000 ευρώ τον χρόνο, συρρικνώνει το διαθέσιμο εισόδημα ακόμη και κατά 6,67%. Αντίθετα, στον έχοντα αποδοχές 20.000 ευρώ, «χάνεται» το 3% του εισοδήματος, στις 60.000 ευρώ μόλις το 1% του εισοδήματος και στις 150.000 ευρώ το 0,4% του εισοδήματος. Ακόμη και σε απόλυτους αριθμούς, η μείωση του αφορολογήτου κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θέλει η κυβέρνηση: ο φτωχότερος χάνει έως και 600 ευρώ από τη στιγμή που η έκπτωση φόρου θα μειωθεί στα 1300 ευρώ (από 1900 ευρώ που είναι σήμερα) ενώ ο πλουσιότερος μπορεί να μην επηρεαστεί και καθόλου. Είναι ενδεικτικό ότι αυτοί που δηλώνουν 130.000 ευρώ τον χρόνο δεν θα χάσουν παρά 300 ευρώ ενώ αυτοί που εμφανίζουν πάνω από 200.000 ευρώ, δεν θα επιβαρυνθούν καθόλου.

Στο οικονομικό επιτελείο, γνωρίζουν πολύ καλά την αντίστροφη αναδιανομή εισοδήματος που προκαλεί η μείωση του αφορολογήτου. Αυτή η αντίστροφη διανομή είναι που έκανε τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να απειλεί ακόμη και με παραίτηση πριν από έναν χρόνο όταν και τότε είχε τεθεί θέμα μείωση του αφορολογήτου (ή οποία και προχώρησε τελικώς χωρίς να παραιτηθεί ο υπουργός Οικονομικών). Αυτή τη φορά, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει προβάλλει, όπως και όλη η κυβέρνηση, τα «αντίμετρα». Μόνο που τα αντίμετρα, δεν είναι εύκολο να αποκαταστήσουν το εισόδημα αυτών που θα πληγούν. Οι εναλλακτικές που υπάρχουν πάνω στο τραπέζι αυτή τη στιγμή, οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: αυτοί που δηλώνουν περισσότερα εισοδήματα, θα τύχουν και καλύτερης μεταχείρισης:

1.Το ένα σενάριο είναι να μειωθεί ο πρώτος συντελεστής της φορολογικής κλίμακας από το 22% που είναι σήμερα ή θα θεσπιστεί ένας καινούργιος συντελεστής για να φορολογηθεί το τμήμα του εισοδήματος από το επίπεδο του νέου αφορολογήτου (π.χ 5900 ευρώ). Όποια λύση και αν υιοθετηθεί οι έχοντες το υψηλότερο εισόδημα είτε θα επιβαρυνθούν λιγότερο, είτε θα κερδίσουν κιόλας

2. Το δεύτερο σενάριο είναι να πέσει το βάρος στη μείωση των έμμεσων φόρων και στον ΕΝΦΙΑ. Η «λογική» είναι να απαλλαγούν οι έχοντες το χαμηλότερο εισόδημα από την υποχρέωση να πληρώνουν φόρο για το ακίνητό τους ή να πληρώνουν λιγότερα για τα είδη πρώτης ανάγκης όπως τα τρόφιμα, τα φάρμακα και η ηλεκτρική ενέργεια. Και αυτές οι μειώσεις φόρων όμως θα ευεργετήσουν περισσότερο αυτού που δηλώνουν τα υψηλότερα εισοδήματα καθώς όσο μεγαλύτερο είναι το εισόδημα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η κατανάλωση. Για παράδειγμα, ο εργαζόμενος των 650 ευρώ τον μήνα, θα χάσει 600 ευρώ από τη μείωση του αφορολογήτου (περίπου έναν μισθό) αν αποφασιστεί το αφορολόγητο να διαμορφωθεί στα 5900 ευρώ) αλλά δεν πρόκειται να γλιτώσει πάνω από 40-50 ευρώ αν ο ΦΠΑ του ηλεκτρικού ρεύματος μειωθεί από το 13% που είναι σήμερα, στο 6%.

3. Το 3ο σενάριο είναι η μείωση του αφορολογήτου να μην είναι ενιαία για όλους αλλά να υπάρξει μέριμνα ώστε να προστατευτούν περισσότερο οι γονείς με παιδιά. Υπέρ αυτού του σεναρίου έχει ταχθεί και η Τράπεζα της Ελλάδας και η υλοποίηση θεωρείται εξαιρετικά πιθανή καθώς και στην Ευρώπη προστατεύονται οι οικογένειες ενώ και τα ποσοστά φτώχειας στην Ελλάδα είναι υψηλότερα για τους έχοντες παιδιά. Στο τραπέζι, εκτός από την αναμόρφωση του αφορολογήτου, θα πέσει και η αλλαγή του επιδόματος τέκνων ώστε να ευνοηθούν περισσότερο οι έχοντες τα χαμηλότερα εισοδήματα.

thetoc.gr

Επεκτείνεται ο θεσμός του αστυνομικού της γειτονιάς

Επέκταση του θεσμού του αστυνομικού της γειτονιάς, αλλά ταυτόχρονα και επαναπροσδιορισμό των περιοχών εφαρμογής του μέτρου, προωθούν οι ηγεσίες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της Αστυνομίας.

Αυτό σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας, σε νέα βάση της συγκεκριμένης δράσης, η οποία εντάσσεται στο πρόγραμμα Αντεγκληματικής Πολιτικής της ΕΛ.ΑΣ, 2015-2019.

Αύριο, 28 Φεβρουαρίου, είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία θα ολοκληρωθεί από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας η αποστολή διαταγής σε όλες τις Γενικές Περιφερειακές Αστυνομικές Διευθύνσεις της χώρας, ζητώντας να ενημερώσουν άμεσα για τυχόν αιτήματα που έχουν για την επέκταση του θεσμού του αστυνομικού της γειτονιάς και σε άλλες περιοχές ευθύνης τους.

Παράλληλα, όμως, θα υποβάλουν προτάσεις για γειτονιές που κρίνουν πως πρέπει να σταματήσει η εφαρμογή του θεσμού, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι η λειτουργία του δεν αποδίδει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Στις γειτονιές αυτές, οι ανάγκες θα καλύπτονται από τις τακτικές περιπολίες των τοπικών υπηρεσιών. Αυτό γίνεται για να αντιμετωπιστεί το μεγάλο «αγκάθι» στην αποτελεσματική λειτουργία του αστυνομικού της γειτονιάς, που είναι η έλλειψη προσωπικού.

Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Τάξης, Δημήτρης Αναγνωστάκης - ο οποίος έχει πάρει αποκλειστικά στους ώμους του το βάρος της εφαρμογής της Αντεγκληματικής Πολιτικής και κυρίως τον αστυνομικό της γειτονιάς - οι τοπικές κοινωνίες όπου εφαρμόζεται ο θεσμός, έχουν αγκαλιάσει το μέτρο και τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά για να προχωρήσει και αλλού.

Για το λόγο αυτό αποτελεί στοίχημα για το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη η εδραίωση του θεσμού.

Αρμόδιοι αξιωματικοί του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ τόνισαν ότι ο αστυνομικός της γειτονιάς είναι ένας από τους τρεις άξονες της λεγόμενης «κοινωνικής αστυνόμευσης», που αποσκοπεί κυρίως στην εξυπηρέτηση του πολίτη και όχι τόσο στην καταστολή, γι' αυτό και η ηγεσία δίνει πολύ μεγάλη βαρύτητα στην επιτυχία του.

Οι άλλοι δύο άξονες είναι ο τοπικός αστυνόμος, που ολοκληρώθηκε ως θεσμός την περασμένη εβδομάδα και οι πρώτοι 27 αναλαμβάνουν υπηρεσία την 1η Μαρτίου, και οι Κινητές Αστυνομικές Μονάδες, οι οποίες πέτυχαν πριν ακόμα ξεκινήσουν και ήδη έχουν καθιερωθεί στην απομακρυσμένη Ελλάδα.

Αποτελέσματα από τη δράση του Αστυνομικού της γειτονιάς

Τα στατιστικά στοιχεία μέχρι το τέλος του 2016, δείχνουν ότι τα αποτελέσματα από τη δράση του αστυνομικού της γειτονιάς είναι πολύ ενθαρρυντικά και ικανοποιητικά, κυρίως στην Αττική και στην Θεσσαλονίκη, όπου εφαρμόζεται σε εννέα και τέσσερις περιοχές αντίστοιχα, κάτι που επιβάλλει τη συνέχιση του.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι από την έναρξη της πιλοτικής λειτουργίας του θεσμού στις 23 Μαρτίου 2015, μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2016, οι αστυνομικοί της γειτονιάς ασχολήθηκαν με περισσότερες απο 27.500 υποθέσεις αστυνομικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος, ενώ οι επισκέψεις επικοινωνιακού χαρακτήρα (σε σπίτια, σχολεία καταστήματα, χώρους κ.λ.π.), ανέρχονται σε περίπου 144.000 και οι επισκέψεις για υποθέσεις πολιτών σε περίπου 87.000.

Καθημερινή επαφή με πολίτες

Το πιο σημαντικό στα καθήκοντα του αστυνομικού της γειτονιάς είναι η καθημερινή επαφή με τους απλούς πολίτες και απευθείας επικοινωνία μαζί τους, ώστε να νιώθουν ότι ανά πάσα στιγμή έχουν κάποιον να τους προσέχει.

Από τα περιστατικά που έχουν καταγραφεί για τη δραστηριότητα των αστυνομικών της γειτονιάς, δεν είναι λίγες φορές που κλήθηκαν να συνοδεύσουν ηλικιωμένους στην τράπεζα, προκειμένου να κάνουν ανάληψη χρημάτων, ή να διευθετήσουν προβλήματα με τους γείτονες και να λύσουν διαφορές, να συμπαρασταθούν και να επισκέπτονται θύματα κλοπών ή ληστειών για να τους ενισχύσουν το αίσθημα ασφάλειας ή να συνοδεύσουν ηλικιωμένους ακόμη και κατά τις μετακινήσεις τους.

Χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό στο Χαλάνδρι, όπου αστυνομικός της γειτονιάς μετέβη σε σπίτι γυναίκας που απειλούσε να αυτοκτονήσει.

Την έπεισε να δεχτεί βοήθεια και ειδοποίησε τους συγγενείς της και κοινωνική λειτουργό που την ανέλαβαν.

Το μεγάλο ζήτημα είναι όμως πως θα προχωρήσει ο θεσμός, με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Αστυνομία.

Όπως λένε αστυνομικοί, με τις υποχρεώσεις που έχει αυτή τη στιγμή η ΕΛ.ΑΣ και την έλλειψη προσωπικού, πολλοί διοικητές τμημάτων αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τους αστυνομικούς της γειτονιάς σε άλλα καθήκοντα, παρά το γεγονός ότι ο κανονισμός προβλέπει ότι αποκλειστικό τους καθήκον είναι η επαφή με τους πολίτες στη συγκεκριμένη περιοχή ευθύνης.

Ο Γενικός Γραμματέας κ. Αναγνωστάκης, σχετικά με το γεγονός αυτό, είπε:

«Η έλλειψη προσωπικού είναι πράγματι ένα σοβαρό πρόβλημα, ειδικά αυτήν την περίοδο.

Για το λόγο αυτό και προκειμένου να μείνει αυτό μέτρο, το οποίο αποτελεί το συνδετικό κρίκο της αστυνομίας με την κοινωνία, ειδικά στις αστικές περιοχές και παρέχει εξαιρετικές υπηρεσίες στους απλούς πολίτες, έχουμε κατ' αρχάς επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να μην απασχολούνται οι αστυνομικοί της γειτονιάς σε αλλότρια καθήκοντα. Αυτό επιτυγχάνεται με το να μην γενικεύουμε το μέτρο, αλλά να εφαρμόζεται εκεί που μπορεί πραγματικά να είναι μόνιμο και αποτελεσματικό, καθώς και με πολύ συχνή αξιολόγηση των αποτελεσμάτων. Γι' αυτό και ζητάμε τις αναφορές από τις Περιφερειακές Αστυνομικές Διευθύνσεις, ώστε να έχουμε πλήρη εικόνα που αποδίδει και που μπορούμε να το σταματήσουμε, ή να το επεκτείνουμε».

Αξιολόγηση αστυνομικών της γειτονιάς

Όπως έγινε γνωστό η δραστηριότητα των αστυνομικών της γειτονιάς αξιολογείται σε εβδομαδιαία, μηνιαία και τριμηνιαία βάση.

Ειδικά στην Αττική, μια φορά το μήνα γίνεται σύσκεψη στη ΓΑΔΑ, όπου υποβάλονται αναφορές και αξιολογούνται οι δράσεις των αστυνομικών της γειτονιάς, τα προβλήματα και γίνονται παρεμβάσεις όπου χρειαστεί.

Τα καθήκοντα του αστυνομικού της γειτονιάς

Ποια είναι όμως ακριβώς τα καθήκοντα του αστυνομικού της γειτονιάς;

Περιπολίες στον τομέα ευθύνης τους.

Επικοινωνία με κατοίκους, εκπροσώπους φορέων και αρχών.

Η διερεύνηση και επίλυση των προβλημάτων της περιοχής τους.

Η καταγραφή της εγκληματικότητας και η εισήγηση μέτρων για την αντιμετώπισή της.

Να δίνει λύσεις σε μικρά καθημερινά προβλήματα, να δίνει το παρών σε εκδηλώσεις, σε σχολεία, σε ΚΑΠΗ και άλλους χώρους και να πλησιάζει την τοπική κοινωνία.

Με λίγα λόγια, να είναι «Παρών στα γεγονότα της γειτονιάς», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

  

Ιστορική αναδρομή του θεσμού του αστυνομικού της γειτονιάς

Ο αστυνομικός της γειτονιάς δεν είναι ένα καινούργιο μέτρο, αλλά μια φιλόδοξη προσπάθεια και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την εφαρμογή ενός σχεδιου κοινωνικής αστυνόμευσης στα πρότυπα άλλων κρατών της Ε.Ε. και κυρίως των «μπόμπηδων» της Βρετανίας, που όμως όλες τις φορές απέτυχε.

Για πρώτη φορά καθιερώθηκε στην Ελλάδα το 2003 και έγινε αποδεκτός πολύ θετικά από τους πολίτες. Όμως, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες σταμάτησε, λόγω «αυξημένων αναγκών της Αστυνομίας».

Τον Δεκέμβριο του 2004 επανακοθορίστηκε το πλαίσιο λειτουργίας του αστυνομικού της γειτονιάς, προκειμένου να συνεχιστεί η λειτουργία του στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όπου θεωρητικά εφαρμοζόταν και παράλληλα να επεκταθεί και σε άλλες πόλεις. Ωστόσο, το μέτρο ατόνησε και πάλι.

Τον Δεκέμβριο του 2009, στο πλαίσιο της Αντεγκληματικής Πολιτικής 2010-2014, αποφασίστηκε εκ νέου η ενεργοποίησή του. Και η νέα προσπάθεια, σύμφωνα με το υπουγείο Προστασίας του Πολίτη, απαξιώθηκε στην πράξη χωρίς να αναζητηθούν τα αίτια, καθώς η παρακολούθηση του μέτρου περιοριζόταν «στην απλή ανάγνωση των στοιχείων δραστηριότητας κάθε τέλος του έτους».

Έτσι, φτάσαμε στον Φεβρουάριο του 2015, που η σημερινή κυβέρνηση και ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης, αποφάσισε να επανασχεδιαστεί ο θεσμός και να εφαρμοστεί αρχικά πιλοτικά στην Καλλιθέα και στο Χαλάνδρι, και απο τις αρχές Ιουλίου 2015 σε συνολικά 37 αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα και σε 96 γειτονιές πόλεων. Το πρόγραμμα αυτό μέχρι σήμερα, υλοποιείται από 181 αστυνομικούς.

(ΑΠΕ-ΜΠΕ) - iefimerida.gr

Independent για Ελλάδα: Σε κάποιο στάδιο πρέπει να γίνει ελάφρυνση χρέους, πολλοί πιστεύουν και υποτίμηση νομίσματος

Την «τιμητική» της έχει και πάλι η Ελλάδα στο διεθνή Τύπο, με τη βρετανική εφημερίδα "Independent" αυτή τη φορά να αποτυπώνει με μελανά χρώματα την κατάσταση στη χώρα μας και τις προοπτικές εξόδου απ’ την κρίση και να περιγράφει τα αδιέξοδα στη διαπάλη μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, αλλά κυρίως μεταξύ των δανειστών σ’ ένα άρθρο γνώμης, όπου χαρακτηρίζει ανθρωπιστικό ζήτημα τη δημοσιονομική κρίση χρέους στην Ελλάδα.

«Η αγωνία της Ελλάδας παρατείνεται, όπως μας θυμίζουν τα σχόλια του Γερμανού υφυπουργού Οικονομικών Γενς Σπαν, ο οποίος είπε ότι δεν θα πρέπει να παραχωρηθεί στην Ελλάδα δυνατότητα “bail in”, με τους πιστωτές να υφίστανται απώλειες στα δάνειά τους.

Το ΔΝΤ θέλει ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά η Γερμανία αντιτίθεται όχι μόνον επειδή είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας, αλλά κι η χώρα με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στον ESM, που έχει να καταβάλει νέα δόση στην Ελλάδα το καλοκαίρι για να τη βοηθήσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Μια ομάδα Ευρωπαίων διαπραγματευτών, συν το ΔΝΤ, αναμένεται να επιστρέψουν αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα σε μια προσπάθεια να κλείσουν μια συμφωνία. Αλλά υπάρχει χάσμα όχι μόνον μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών της, αλλά και μεταξύ των διαφόρων πιστωτών.

Η ομάδα των Ευρωπαίων διαπραγματευτών καθοδηγούμενη στην πράξη απ’ τη Γερμανία, υποστηρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος του ελληνικού χρέους, αλλά η βραδεία ανάπτυξη της χώρας κι η αποτυχία να κάνει μεταρρυθμίσεις. Παραπέμπουν στο παράδειγμα της Ισπανίας, η οποία έκανε μαζικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις και τώρα αναπτύσσεται γρήγορα, με ρυθμό 3,2% πέρυσι. Αν διαγραφούν τα χρέη της Ελλάδας αυτό δεν θα ήταν δίκαιο για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Στην πραγματικότητα δεν είναι μόνον θέμα δικαιοσύνης. Αν το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης δεν αξίζει την ονομαστική του αξία, τότε θα είναι δύσκολο να μπορέσει να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη. Η ΕΚΤ λειτουργεί στη βάση ότι το χρέος όλων των κρατών μελών είναι 100% ασφαλές. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε προετοιμαστεί για έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη σε προηγούμενες διαπραγματεύσεις. Έκτοτε η υποστήριξη προς το κοινό νόμισμα μειώθηκε με την Γαλλίδα προεδρική υποψήφια Μαρίν Λεπέν να ζητά δημοψήφισμα για τη συμμετοχή της Γαλλίας στο ευρώ, ενώ αιωρείται η απειλή ανάλογων δημοψηφισμάτων σε Ολλανδία και Ιταλία.

Άρα δεν πρόκειται μόνον για ένα τεχνικό ζήτημα για την πλέον κατάλληλη μορφή ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Ούτε είναι μόνον ένα θέμα ισότιμης μεταχείρισης διαφόρων μελών της ευρωζώνης. Ούτε είναι ακόμη θέμα μόνον για το μέλλον της ευρωζώνης. Όλα αυτά μετρούν, αλλά ένα πράγμα μετρά περισσότερο. Πρόκειται για ανθρωπιστικό ζήτημα, γιατί ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει μια κοινωνική και ανθρωπιστική καταστροφή.

Η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί πάνω από 25% την τελευταία δεκαετία. Ο πόνος που αυτό προκαλεί είναι αρκετά εμφανής, αλλά δεν μοιράζεται δίκαια. Οι συνταξιούχοι είδαν το εισόδημά τους να κόβεται στο μισό, ενίοτε δε και περισσότερο. Το σύστημα υγείας δέχεται τεράστια πίεση, κάποια φάρμακα δεν είναι πλέον διαθέσιμα. Η ανεργία είναι επισήμως στο 23% και διπλάσια στους νέους. Οι τυχεροί νέοι με πολύ καλό μορφωτικό επίπεδο μπορούν να αποδράσουν μεταναστεύοντας στη Βρετανία ή τη Γερμανία, όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας. Για τους μεγαλύτερους και τους λιγότερους τυχερούς δεν υπάρχει απόδραση. Απλώς πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, συχνά με τη βοήθεια φιλανθρωπικών οργανώσεων. Φυσικά και υπήρξε τεράστια κακοδιαχείριση της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν είναι οι υπεύθυνοι γι’ αυτό που υποφέρουν τώρα.

Η τραγωδία είναι ότι υπάρχει ένα καθιερωμένο μονοπάτι που μπορούν να ακολουθήσουν χώρες με οικονομικές δυσκολίες για να επαναφέρουν σε τροχιά τις οικονομίες τους. Κι αυτό περιλαμβάνει τρία πράγματα: ελάφρυνση του χρέους, υποτίμηση του νομίσματος και δομικές μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να κάνει το τελευταίο, αλλά οι πρώτες δύο επιλογές δεν είναι διαθέσιμες. Σε κάποιο στάδιο θα πρέπει να γίνει ελάφρυνση του χρέους και πολλοί πιστεύουν ότι θα πρέπει να γίνει και υποτίμηση. Στο μεταξύ η αγωνία συνεχίζεται, προκαλώντας το μέγιστο πόνο στους λιγότερο ικανούς να τον αντέξουν...».

iefimerida.gr

Αριστεροί πατριώτες, δεξιά μιάσματα…

Ο Πρωθυπουργός ανασταίνει τις χειρότερες παραδόσεις της παλιάς Δεξιάς. Τότε που αποκαλούσε τους αριστερούς «μιάσματα» και τους κεντρώους «συνοδοιπόρους» τους. Ακριβώς αυτό κάνει σήμερα ο αριστερός Τσίπρας από την ανάποδη

Του Γιώργου Καρελιά

Στην τελευταία ομιλία του στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι αισθάνεται «ντροπή» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επειδή «πηγαίνει στο Βερολίνο και ρίχνει τα βάρη στην ελληνική πλευρά λέγοντας ότι καθυστερεί στην αξιολόγηση, αντί να βάλει πλάτη». Ολοι στάθηκαν σ’ αυτήν την πιασάρικη ατάκα: «Αισθάνομαι ντροπή για τον κ. Μητσοτάκη».

Όμως, αυτή ήταν μια συνήθης κοινοβουλευτική επίθεση, άλλωστε και ο αρχηγός της ΝΔ συνηθίζει να λέει «πρέπει να ντρέπεστε, κύριε Τσίπρα». Καμιά ιδιαίτερη σημασία . Αυτό που διέφυγε σχεδόν απ’ όλους ήταν η επόμενη φράση του Πρωθυπουργού, φράση ανατριχιαστική(και θα εξηγήσουμε αναλυτικά γιατί): «Αυτή είναι μια αντιπατριωτική στάση. Και μετράω τα λόγια μου».

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί το (δικό του) «ελληνόμετρο» και… «πατριωτόμετρο». Πριν από μερικά χρόνια είχε φτάσει στο σημείο να εκστομίσει κάτι πολύ χειρότερο. Οτι οι κ.κ Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς και Παπανδρέου «δεν είναι και τόσο Ελληνες»! (εδώ).

Φαίνεται ότι η στενή παρέα που κάνει από τότε με τον επαγγελματία πατριώτη, συνεταίρο του Πάνο Καμμένο, τού έχει εμπεδώσει μια άλλη αντίληψη για τον πατριωτισμό. Εφόσον ο Μητσοτάκης δεν τάσσεται αναφανδόν στο πλευρό της πατριωτικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι «αντιπατριώτης».

Εξ αυτού συνάγεται ότι ο ίδιος (ο Τσίπρας), όταν ήταν στην αντιπολίτευση, δεν υπονόμευε τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν τις αποκαλούσε «ενεργούμενα του Σόιμπλε», αλλά έβαζε πλάτη και τις στήριζε. Για παράδειγμα, την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πάσχιζε να κλείσει τη δική της αξιολόγηση, ο Τσίπρας πήγαινε στο εξωτερικό και έλεγε: «Ωρα να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά» (15 Νοεμβρίου, ομιλία στο συνέδριο των Ποδέμος, στην Ισπανία (διαβάστε και ακούστε εδώ και απολαύστε).

Αυτή η στάση του Τσίπρα ήταν, ασφαλώς, πατριωτική. Ενώ όταν ο Μητσοτάκης λέει ακριβώς τα ίδια ζητώντας εκλογές είναι «αντιπατριώτης». Από το «δεν είναι και τόσο Ελληνες» του 2012 στο «είναι αντιπατριωτική στάση» του 2017.

Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ εκστομίζουν λόγια για τα οποία θα ανατρίχιαζαν οι πολιτικοί πρόγονοί τους. Ανασταίνει τις χειρότερες στιγμές της παλιάς Δεξιάς. Η οποία αποκαλούσε τους αριστερούς «μιάσματα» και του κεντρώους «συνοδοιπόρους» τους. Τότε είχαμε τους «εθνικόφρονες» (δεξιούς) και τα «μιάσματα» (αριστερούς). Σήμερα η εθνικοφροσύνη και ο πατριωτισμός αποτελούν ιδιοκτησία του κ. Τσίπρα, ο Μητσοτάκης είναι δεξιό μίασμα και αντιπατριώτης. Και οι κεντρώοι δεν αποκαλούνται «συνοδοιπόροι», αλλά «ουρά της Δεξιάς» (εδώ).

Ηρθαν τα ύστερα του κόσμου. Εμελλε να το δούμε και να το ακούσουμε κι αυτό. Οι αριστεροί να φορούν τη λεοντή του πατριώτη και να κατηγορούν τους δεξιούς για αντιπατριωτική στάση. Κατήφορος. Αλλά επειδή ο νυν Πρωθυπουργός δεν τα πάει καλά με την ιστορική μνήμη, ας προσέξει μια μικρή ιστορία που περιγράφει ο Λεωνίδας Κύρκος σε ένα από τα αυτοβιογραφική βιβλία του. Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η εμφάνιση ενός βουλευτή της ΕΔΑ στο βήμα της Βουλής προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων, θεωρούνταν πρόκληση προς το Σώμα. Μια φορά έγινε σάλος.

Κάποιος εθνικόφρων βουλευτής της εποχής άρχισε να κραυγάζει. «Κάθισε κάτω. Τολμάτε και μιλάτε; Είσθε προδότες και Βούλγαροι και εγκληματίες. Η Δημοκρατίας σάς ανέχεται, αλλά μην προκαλείτε επιπλέον». Τότε σηκώθηκε από το έδρανό του ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ιωάννης Πασσαλίδης, από τις πιο σεβαστές μορφές της Αριστεράς: «Είμαστε προδότες και Βούλγαροι; Εσείς δεν είσθε εθνικόφρονες, είσθε εθνικοπαράφρονες».

Ας προσέξουν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ μην καταφέρουν να αναβιώσουν τέτοιες στιγμές με τα «ελληνομέτρα» και τις «πατριωτικές» εμπνεύσεις τους.

Και για να μη συμβεί αυτό ας έχουν κατά νου αυτό που είχε γράψει ο Αγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων».  

Στα τέσσερα, μνημόνια

Το τέταρτο μνημόνιο δείχνει αναπόφευκτο. Και όσο η Ελλάδα δεν στέκεται στα πόδια της, τόσο θα παίρνει μορφή η ιδέα ενός αποτυχημένου κράτους, με την εθνική της ταυτότητα να ενσωματώνει το στοιχείο της καχεξίας

Του  Κώστα Γιαννακίδη

«Δεν βλέπω την Ελλάδα να αποκτά πρόσβαση στις αγορές τον επόμενο χρόνο» είπε ο κύπριος νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης. Ομως δεν χρειάζεται να έχεις Νομπέλ για να προβλέψεις ότι η χώρα οδεύει προς τέταρτο μνημόνιο. Αρκεί η απλή λογική.

Σήμερα το κόστος δανεισμού από τις αγορές είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το ύψος που είχε στην περίοδο Σαμαρά-Βενιζέλου. Γλιτώσαμε, βέβαια, το mail Χαρδούβελη και κερδίσαμε αξιοπρέπεια. Ομως απομακρυνθήκαμε από αυτό που σηματοδοτεί το τέλος της κρίσης: από την έξοδο στις αγορές.

Η κρίση γεννήθηκε και έσυρε μαζί της τα μνημόνια όταν οι αγορές, οι ιδιώτες δηλαδή, σταμάτησαν να δανείζουν τη χώρα μας. Τότε υποχρεωθήκαμε να καταφύγουμε στο ΔΝΤ και στους εταίρους προκειμένου να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία. Το μνημόνιο μπορεί να έχει ημερομηνία λήξεως, αλλά, στην πραγματικότητα, θα τελειώσει όταν η χώρα μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της από τις αγορές. Αυτό, φυσικά, είναι απίθανο να συμβεί του χρόνου. Τα επιτόκια θα παραμείνουν απαγορευτικά αφού η επένδυση στο ελληνικό χρέος θεωρείται επισφαλής -ποιος να επενδύσει και για ποιο λόγο στην Ελλάδα;

Το τέταρτο μνημόνιο δείχνει αναπόφευκτο. Αν βγουν από τη μέση τα παράλογα περί Grexit, η χώρα θα εμφανιστεί ενώπιον των εταίρων της, ζητώντας χρόνο και χρήμα. Το ΔΝΤ δεν πρόκειται καν να κάτσει στο τραπέζι. Το επόμενο μνημόνιο θα είναι μία αυστηρά ευρωπαϊκή υπόθεση. Από αυτό το σημείο και μετά το σενάριο ανοίγει σαν βεντάλια. Δεν ξέρουμε πολλά και, κυρίως, δεν γνωρίζουμε ποιοι θα βρίσκονται στα πράγματα, όχι μόνο εδώ, αλλά στις χώρες των δανειστών μας. Αν, ας πούμε, κερδίσει ο ακροδεξιός Βίλντερς στην Ολλανδία, «Ντάισελμπλουμ» θα λέμε και θα κλαίμε.

Ομως, ανεξαρτήτως των πολιτικών συσχετισμών, υπάρχει πλέον ένα ιστορικό δεδομένο που τείνει να παγιοποιηθεί: η Ελλάδα εξελίσσεται σε επίπονο και συνεχές πρόβλημα για την Ευρώπη. Και αυτό εκ των πραγμάτων την περιθωριοποιεί, αφαιρώντας ισχύ από τη φωνή και τον ρόλο της. Η αποχώρηση του ΔΝΤ μπορεί να οριοθετεί το ελληνικό πρόβλημα εντός ευρωπαϊκών πλαισίων, όμως από ένα σημείο και μετά θα αναδείξει εμφατικά τα εθνικά στοιχεία της σχέσης εξάρτησης. Δεν θα είναι πλέον, αορίστως, οι «εταίροι» -άλλωστε μερικοί από αυτούς δύσκολα θα δεχθούν να συμμετάσχουν εκ νέου σε ελληνικό πρόγραμμα. Θα είναι απευθείας η σχέση της Ελλάδας με τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, δηλαδή τους χρηματοδότες της. Κάτι τέτοιο θα προσδώσει αμεσότητα στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την απώλεια της ανεξαρτησίας μας. Η επιτήρηση θα γίνει πιο αυστηρή. Πιο ωμή, πιο σκληρή, ίσως και για να επιδειχθεί ως αντίτιμο στην κοινή γνώμη των δανειστών.

Οσο η Ελλάδα δεν στέκεται στα πόδια της, τόσο θα παίρνει μορφή η ιδέα ενός αποτυχημένου κράτους (failed state), πλήρως εξαρτημένο από τους δανειστές του και, κυρίως, διαθέσιμο στις προθέσεις τους. Θα μου πείτε ότι το Υπερταμείο θα κάνει τη δουλειά για τον επόμενο αιώνα, εκχωρώντας σε συμφέρουσες τιμές κομμάτια εθνικού πλούτου. Μα, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η μειονεξία που θα λάβει διαστάσεις εθνικής νοοτροπίας, η διαμόρφωση μίας νέας εθνικής ταυτότητας με τα συμπλέγματα της καχεξίας. Ενα προφίλ με το κεφάλι σκυφτό.

protagon.gr

WSJ: Οι 4 λόγοι που ο Trump "τρομάζει" τους Ευρωπαίους - Πώς επηρεάζει το ΔΝΤ στο θέμα της Ελλάδας

Η προσεχής ομιλία του Donald Trump στο Κογκρέσο (αυτήν την εβδομάδα) θα συγκεντρώσει τα "βλέμματα" των Ευρωπαίων, οι οποίοι και θα δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στα όσα έχει να πει, καθώς η έλευσή του στην παγκόσμια πολιτική σκηνή έχει προκαλέσει έντονη ανησυχία στην Ευρώπη.

Σε αυτήν τη στάση των Ευρωπαίων, αλλά και στις κύριες πηγές ανησυχίας τους, αναφέρεται, με άρθρο του στη Wall Street Journal, ο Simon Nixon. Συγκεκριμένα, η πολιτική του Trump - που συνοψίζεται στο μότο του "Πρώτα η Αμερική" και στον ενθουσιασμό που επέδειξε απέναντι στο Brexit - αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Σημειωτέων, πάντως, πως όσο ειρωνικό και εάν είναι, ο άμεσος αντίκτυπος από την εκλογή του Trump ήταν θετικό για την Ευρώπη: Ο PMI της Ευρωζώνης "σκαρφάλωσε" σε υψηλό 6,5 ετών, οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων δέκα ετών, ενώ ο πανευρωπαϊκός δείκτης Stoxx 600 βρίσκεται 13% υψηλότερα από τις 8 Νοεμβρίου. Αυτό βέβαια μπορεί να αντικατοπτρίζει, εν μέρει, τη βελτιωμένη εικόνα παγκοσμίως.

Μάλιστα, όπως παρατηρεί ο Nixon, ίσως υπάρξουν και άλλα καλά νέα, καθώς ο Trump βοήθησε εμμέσως στο να επιτευχθεί πρόοδος στο θέμα της Ελλάδας και προς μία πιο βιώσιμη λύση για την ελληνική κρίση χρέους. Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ, αναφέρεται συγκεκριμένα, εκτιμούν πως η στάση της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ έχει ενισχύσει τη θέση τους στο διαπραγματευτικό κομμάτι.  Ενώ η κυβέρνηση Obama συνήθιζε να ασκεί πιέσεις στο Ταμείο, προκειμένου να χαλαρώνει τις απαιτήσεις του προς όφελος των συμφερόντων των Ευρωπαίων πολιτικών, αυτήν τη φορά το ΔΝΤ έμεινε σταθερό στις απόψεις του, με αποτέλεσμα Βερολίνο και Αθήνα να χάσουν έδαφος, την προηγούμενη εβδομάδα.

Ποιες είναι όμως οι 4 κύριες ανησυχίες των Ευρωπαίων;

Πρώτον, η πολιτική του Trump όσον αφορά στο δολάριο, αφού ενδεχόμενη αποδυνάμωσή του θέτει σε κίνδυνο την ανάκαμψη της Ευρωζώνης.

Δεύτερον, το ενδεχόμενο η πολιτική του "Πρώτα η Αμερική" να εξελιχθεί σε υπερβολικό προστατευτισμό και κατ’επέκταση να οδηγήσει στην επιβολή φόρου, από την πλευρά των ΗΠΑ, σε επιχειρήσεις εκτός των συνόρων της, για εισαγωγές, αλλά όχι εξαγωγές, μέτρο που θα έπληττε τους Ευρωπαίους εξαγωγείς.

Τρίτον, τα σχέδια του Trump για απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Τέταρτον, το ενδεχόμενο ο Trump να καταστρέψει την Ευρώπη οικονομικά, εμβαθύνοντας τον διχασμό σε πολιτικό επίπεδο. Άλλωστε, ο Αμερικανός πρόεδρος έχει ασκήσει έντονη κριτική απέναντι στους θεσμούς της Ε.Ε. και του ευρώ, κάτι που εκμεταλλεύονται οι ευρωσκεπτικιστές.  

capital.gr

Η ψηφοθηρία συντηρεί τον ρατσισμό

Όποτε πλησιάζουν εκλογές στη Γαλλία, οι πολιτικοί επικαλούνται το αποικιοκρατικό παρελθόν της χώρας και προβαίνουν σε σχετικές δηλώσεις. Το περιεχόμενο των δηλώσεων διαμορφώνεται ανάλογα με τους ψηφοφόρους που ο κάθε υποψήφιος στοχεύει να προσελκύσει, αλλά άμεσα ή έμμεσα συντηρεί την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.

του Μιχάλη Γιαννεσκή

To παρελθόν δεν είναι μια ξένη χώρα

Η γαλλική αποικιοκρατία χαρακτηριζόταν από αχαλίνωτη βαναυσότητα και κραυγαλέα εκμετάλλευση, οι οποίες δικαιολογούνταν με εντελώς ρατσιστικό σκεπτικό, όπως είχε εύστοχα παρατηρήσει ο φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ:

«... επειδή κανείς δεν μπορούσε να υποδουλώσει, να ληστέψει ή να σκοτώσει το συνάνθρωπό του χωρίς να διαπράξει έγκλημα, έθεσαν το αξίωμα ότι ο ιθαγενής δεν είναι συνάνθρωπος. Η στρατιωτική μας ισχύ ανέλαβε την αποστολή της μετατροπής αυτού του σκεπτικού σε πραγματικότητα ... υποβαθμίζοντας του κατοίκους των κατεχομένων περιοχών στο επίπεδο ανωτέρων πιθήκων, για να δικαιολογηθεί η μεταχείριση τους ως υποζύγια από τους αποίκους».

Το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας έχει αφήσει βαθιά αποτυπώματα στη σημερινή κοινωνία της χώρας. Μεγάλο μέρος της γαλλικής - και της ευρωπαϊκής - κοινωνίας επιδεικνύει σήμερα μια «ταυτότητα κυριαρχίας», σχολιάζει ο φιλόσοφος Jéremie Piolat στο βιβλίο του «Πορτραίτο του Αποικιοκράτη». Η εν λόγω ταυτότητα παρουσιάζεται με εθνικιστικό προσωπείο, αλλά στην ουσία δεν διαφέρει πολύ από τη νοοτροπία της αποικιοκρατικής περιόδου.

Σήμερα, περίπου το 15% του πληθυσμού της Γαλλίας αποτελείται από μετανάστες και απογόνους μεταναστών από τις πρώην αποικίες της. Οι περισσότεροι από αυτούς ζουν σε υποβαθμισμένα προάστια των μεγάλων γαλλικών πόλεων. Η κακομεταχείριση των μειονοτήτων από την αστυνομία και η περιθωριοποίηση τους από τις κρατικές αρχές συχνά πυροδοτούν ταραχές και εξεγέρσεις. Μερικές από αυτές, όπως το 2005, ήταν μεγάλης κλίμακας και διήρκεσαν για εβδομάδες, ενώ φέτος έγιναν ταραχές σε 20 προάστια μετά από τον βιασμό με κλομπ ενός μαύρου από αστυνομικούς.

Χωρίς τύψεις για τον «κτηνώδη» αποικισμό

Τα θέματα των μειονοτήτων και της αποικιοκρατίας είναι αλληλένδετα στη Γαλλία. Για αυτό οι Γάλλοι πολιτικοί ανέκαθεν παρουσίαζαν το αποικιοκρατικό παρελθόν της χώρας ανάλογα με τους ψηφοθηρικούς στόχους τους: όσο πιο δεξιές ήταν οι πεποιθήσεις ενός πολιτικού, τόσο πιο θετικά παρουσίαζε την αποικιοκρατία. Το 2005 η συντηρητική πλειοψηφία στο γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο που απαιτούσε τη διδασκαλία των «θετικών αξιών» του αποικισμού στους μαθητές των γαλλικών λυκείων, ο οποίος καταργήθηκε το 2006 μετά από δημόσια κατακραυγή.

Ένα χρόνο αργότερα, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί, σε λόγο του στο Πανεπιστήμιο του Ντακάρ της Σενεγάλης παραδέχθηκε μεν ότι ο αποικισμός ήταν «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» αλλά επικεντρώθηκε στα «οφέλη του αποικισμού», τονίζοντας ότι οι πρώην αποικιακές δυνάμεις δεν φέρουν ευθύνη για την τωρινή κατάσταση της Αφρικής.

Παρόμοια, ο πρόεδρος Ολάντ καταδίκασε τον «κτηνώδη αποικισμό» σε ομιλία του στο Αλγέρι το 2012, δηλώνοντας όμως ότι δεν απολογείται και δεν εκφράζει τύψεις για τις πράξεις των αποικιστών. Ενώ ο υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν δήλωσε τον Αύγουστο του 2016 ότι «η Γαλλία δεν πρέπει να κατηγορείται επειδή απλά ήθελε να μοιραστεί τον πολιτισμό της και να τον διαδώσει στους λαούς της Αφρικής».

Μακρόν, ο ψηφοθηρικά «αντισυμβατικός»

Ο Μακρόν, απευθυνόμενος σε διαφορετικό ακροατήριο από αυτό του Φιγιόν, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα στην εφημερίδα Le Figaro ότι η αποίκηση της Αλγερίας συνοδευόταν από «εγκλήματα και πράξεις βαρβαρότητας», οι οποίες σήμερα θα θεωρούντο «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Επιπλέον, ο Μακρόν επισκέφθηκε το Αλγέρι, όπου κάλεσε τη Γαλλία να απολογηθεί για τα εγκλήματα του παρελθόντος και ειδικά για όσα έλαβαν χώρα κατά τον αγώνα ανεξαρτησίας της Αλγερίας.

Η Λεπέν και ο Φιγιόν αντέδρασαν στις δηλώσεις του Μακρόν, όπως ήταν αναμενόμενο, με αιχμηρές επιπλήξεις. Όλες οι δηλώσεις των πολιτικών έχουν ως κύριο στόχο να «χαϊδέψουν τα αυτιά» των ψηφοφόρων τους: η Λεπέν και ο Φιγιόν των δεξιών και ακροδεξιών, ο Μακρόν των κεντροαριστερών και των μειονοτήτων.

Ωστόσο, ο Μακρόν καλεί μεν τη Γαλλία να απολογηθεί, αλλά δεν προτείνει μέτρα για να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός, η ανισότητα και η ανεργία που διαιωνίζουν την περιθωριοποίηση των μειονοτήτων και των μεταναστών. Η προοδευτικότητα του Μακρόν, του «αντισυμβατικού» πρώην τραπεζίτη σύμφωνα με το Ινστιτούτο Brookings, το φερέφωνο των ελίτ, έχει τα όριά της. Διότι οι μειονότητες είναι χρήσιμες, όχι μόνο ως δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού, αλλά και ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για να διατηρηθεί ο κοινωνικός διχασμός που διευκολύνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε

Κάθε απολογία για το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας αποτελεί μια αναγκαία, αλλά όχι ικανή, συνθήκη για την αντιμετώπιση του ρατσισμού, ιδίως ενόσω το κράτος αντιμετωπίζει σαν παρίες όσους έχει αναγκάσει με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση και τις μετέπειτα στρατιωτικές επεμβάσεις του να εγκαταλείψουν τις λεηλατημένες ή κατεστραμμένες χώρες τους. Όμως, αντί να αποζημιώσει και να υποστηρίξει τα θύματα του αποικισμού και τις μειονότητες, ο πολιτικός λόγος εξυμνεί τα ιδανικά «ελευθερία, αδελφότητα και ισότητα» της Γαλλικής Δημοκρατίας με πομπώδεις δηλώσεις. Δηλαδή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε με τους ψηφοφόρους μας και να εξυπηρετούμε τα αφεντικά μας.

Και εάν οι πολιτικοί δεν προσεγγίσουν τη νεολαία των προαστίων του Παρισιού η οποία αντιπροσωπεύει το μέλλον του 15% του πληθυσμού της χώρας και κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων αυτή την εβδομάδα δήλωνε ότι «ο εχθρός είναι το κράτος», ας προετοιμαστούν να επωμιστούν τις αναπόφευκτες κοινωνικές συνέπειες. 

thepressproject.gr

Η Ε.Ε. απέναντι στην πρόκληση Τραμπ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Τον Φεβρουάριο του 2007, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκλεψε την παράσταση στην ετήσια διάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου με την πολύκροτη ομιλία του, όπου καυτηρίασε τους νεοσυντηρητικούς της κυβέρνησης Μπους χρεώνοντάς τους την απόπειρα οικοδόμησης ενός «μονοπολικού κόσμου». Δέκα χρόνια αργότερα, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ οραματιζόταν από το ίδιο βήμα, το περασμένο Σαββατοκύριακο, την οικοδόμηση μιας νέας, «μετα-δυτικής» παγκόσμιας τάξης.

Αν και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ δήλωσε, παραφράζοντας τον Μαρκ Τουέιν, ότι «οι φήμες περί θανάτου της Δύσης είναι άκρως υπερβολικές», οι πάντες αναγνωρίζουν ότι η απειλή ενός ιστορικού διαζύγιου ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι πραγματική. Καταλυτικό ρόλο παίζει όχι τόσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν όσο ο Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο ο ίδιος ο Τουσκ είχε χαρακτηρίσει νωρίτερα «υπαρξιακή απειλή» για την Ε.Ε.

Το ΝΑΤΟ είναι «παρωχημένο», το Brexit «φανταστικό», η Ε.Ε. «όχημα της Γερμανίας». Οι καταιγιστικές δηλώσεις του νέου Αμερικανού προέδρου ερμηνεύτηκαν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως προανάκρουσμα εμπορικού πολέμου και πολιτικής αποξένωσης. Αυτές τις ανησυχίες προσπάθησαν να διασκεδάσουν στο Μόναχο ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς και ο υπουργός Αμυνας Τζιμ Μάτις, δύο εκπρόσωποι του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου που διαφοροποιούνται από πολλές αμφιλεγόμενες θέσεις του προϊσταμένου τους. Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον απογοητευτικό.

Η ανταποκρίτρια της Washington Post μετέδωσε ότι, ακούγοντας τις «κοινοτοπίες» Πενς περί ακατάλυτων δεσμών ΗΠΑ-Ευρώπης, ένας εκ των συμμετεχόντων στη διάσκεψη της ψιθύρισε: «Ολα αυτά ισχύουν μέχρι το επόμενο Τweet» του Ντόναλντ Τραμπ. «Ο Πενς μας μίλησε λες και απευθυνόταν σε παιδιά: “Σας αγαπάω, σας αγαπάω”, αλλά καμία ουσία», εξεμάνη ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Χαβιέρ Σολάνα.

Oύτε μία φορά...

Από την πλευρά του, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Μαρκ Ερό εξέφρασε τη δυσφορία του επισημαίνοντας ότι «σε ολόκληρη την ομιλία του Τραμπ δεν εμφανίζεται ούτε μία φορά η Ε.Ε.». Αλλωστε, πέρα από τις τετριμμένες διπλωματικές αβρότητες, ο Πενς ταυτίστηκε με τη σκληρή γραμμή Τραμπ, τονίζοντας ότι «η υπομονή των Ηνωμένων Πολιτειών εξαντλείται» και ότι η Αμερική θα μειώσει τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ εάν οι Ευρωπαίοι δεν αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες.

Οι πιο ψύχραιμοι αναλυτές αναγνωρίζουν ότι ο Τραμπ είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία των εντεινόμενων προβλημάτων στις διατλαντικές σχέσεις. Ηδη το 1998, επί προεδρίας Κλίντον, η επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Γερουσίας είχε ανοίξει συζήτηση για το ενδεχόμενο απόσυρσης της Βρετανίας από την Ε.Ε. και ένταξής της στη NAFTA (ΗΠΑ - Καναδάς - Μεξικό). Η πρόταση είχε αρκετούς υποστηρικτές στους Ρεπουμπλικανούς και λιγότερη στους Δημοκρατικούς, σε μια εποχή που το ευρώ βρισκόταν στα σκαριά και τμήματα των αμερικανικών ελίτ έβλεπαν την Ε.Ε. ως επικίνδυνο ανταγωνιστή.

Στη Βρετανία, η Μάργκαρετ Θάτσερ και η ευρωσκεπτικιστική ομάδα των Συντηρητικών υιοθετούσαν αυτή την ιδέα. Πέντε χρόνια αργότερα, οι νεοσυντηρητικοί του Μπους, θορυβημένοι από την αντίθεση Γερμανίας και Γαλλίας στον πόλεμο του Ιράκ, έπαιξαν ανοιχτά το χαρτί του διχασμού της Ε.Ε. ανάμεσα σε «παλιά» και «νέα» Ευρώπη.

Οσο για τον Μπαράκ Ομπάμα, μπορεί να ήταν ο πιο δημοφιλής, στην Ευρώπη, πρόεδρος της Αμερικής μετά τον Τζον Κένεντι, αλλά υπήρξε και εκείνος που μετέφερε το κέντρο βάρους της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό, πιέζοντας ταυτόχρονα τους Ευρωπαίους να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες.

Επί ημερών Ομπάμα ναυάγησε η διατλαντική συμφωνία ελευθέρου εμπορίου ΤΤΙΡ και ξέσπασε ακήρυκτος εμπορικός πόλεμος, με τους Αμερικανούς να επιβάλλουν τεράστια πρόστιμα στη Volkswagen και την Deutsche Bank (16,5 και 14 δισ. δολάρια αντίστοιχα) και τους Ευρωπαίους να ανταποδίδουν τα ίσα στην Apple και την Google.

Γεγονός παραμένει ότι επί Ντόναλντ Τραμπ τα προϋπάρχοντα προβλήματα στις διατλαντικές σχέσεις βαίνουν προς επιδείνωση, καθώς ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν διστάζει να πριμοδοτεί ανοιχτά αντιευρωπαϊκές ή και ακροδεξιές δυνάμεις, και μάλιστα σε μια χρονιά κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων (Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, ίσως και Ιταλία). Σε αυτό το φόντο κερδίζουν έδαφος –στο Βερολίνο, στο Παρίσι και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες– οι φωνές που καλούν σε μια λυτρωτική «φυγή προς τα εμπρός», με στενότερη ενοποίηση της Ε.Ε. στα πεδία της κοινής άμυνας, αλλά και της οικονομίας. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η «Λευκή Βίβλος» που ετοιμάζει ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και η οποία προβλέπεται να δημοσιοποιηθεί τον Μάρτιο, με αφορμή την 60ή επέτειο της ιδρυτικής Συνθήκης της Ρώμης.

Προς την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων

Παρίσι, Βερολίνο και Βρυξέλλες συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι απέναντι στη διπλή πρόκληση του Brexit και του Τραμπ χρειάζεται μια καινούργια ώθηση στο ευρωπαϊκό σχέδιο, αν η Ε.Ε. δεν θέλει να περιθωριοποιηθεί γεωπολιτικά από τα «μεγα-κράτη» ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα.

Την περασμένη Δευτέρα, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε τη σύγκλιση τετραμερούς συνάντησης Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας και Ισπανίας, στις 6 Μαρτίου, στις Βερσαλλίες. Αποστολή του άτυπου «διευθυντηρίου» θα είναι η προετοιμασία της πανηγυρικής Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. που θα πραγματοποιηθεί στις 25 Μαρτίου, με αφορμή την επέτειο της Συνθήκης της Ρώμης.

Μέρκελ και Ολάντ έχουν ασπασθεί την ιδέα της «Ευρώπης διαφόρων ταχυτήτων», έτσι ώστε η βαθύτερη ενοποίηση του ευρωπαϊκού πυρήνα να μην εμποδίζεται από τις επιφυλάξεις χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Στη γραμμή αυτή, για την οποία οι δύο ηγέτες ήδη μας προϊδέασαν στην πρόσφατη σύνοδο της Μάλτας, φαίνεται ότι έχει προσχωρήσει και ο Ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι.

Στο κέντρο των ζυμώσεων βρίσκεται η ιδέα για σημαντική ενίσχυση της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας, κάτι για το οποίο πάγια πίεζε η Γαλλία. Ωστόσο, οι γνωστές ιστορικές ευαισθησίες παίζουν πάντα τον ρόλο τους. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι τα δύο τρίτα των Γερμανών απορρίπτουν την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών.

Το δεύτερο κρίσιμο ζήτημα αφορά τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης. Ηδη από το 2010, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε ρίξει την ιδέα για ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο, αυτόνομο από το ΔΝΤ. Σήμερα, η ιδέα επανέρχεται, με τη μορφή της μετεξέλιξης του ESM και σε συνδυασμό με τις τυπικά γαλλικές προτάσεις για πολιτική διοίκηση της Ευρωζώνης από τις εθνικές κυβερνήσεις. 




kathimerini.gr  

Ρέγκλινγκ: Ανοικτό το ζήτημα των χρόνων για πλεόνασμα 3,5%

Δουλεύουμε σκληρά για να μείνει το ΔΝΤ. Ανοικτό για πόσα χρόνια θα πρέπει να βγαίνει πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Νέο μήνυμα προς την Αθήνα στέλνει ο επικεφαλής του ESM τόσο για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν όσο και τα για τα χρόνια που θα πρέπει να επιτυγχάνεται το πλεόνασμα του 3,5%. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ επισημαίνει ότι επιπλέον μέτρα για το ελληνικό χρέος θα ληφθούν μόνο όταν το πρόγραμμα ολοκληρωθεί και μόνο αν χρειάζεται.

Στο χρέος αλλά και στην παραμονή του ΔΝΤ χωρίς να τεθεί το θέμα της ελάφρυνσης έχει αναφερθεί και ο υφυπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Γενς Σπαν, σε συνέντευξή του στο δημόσιο γερμανικό ραδιόφωνο Deutschlandfunk (DLF).

Οι διαφωνίες ΔΝΤ-ΕΕ

Εργαζόμαστε σκληρά για να κρατήσουμε το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα λέει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα El Pais ο επικεφαλής του ESM. Οπως επισημαίνει υπάρχουν διαφωνίες σε δυο σημεία: το ΔΝΤ είναι πιο απαισιόδοξο αναφορικά με την ανάπτυξη. «Εμείς είμαστε πιο αισιόδοξοι διότι έχουμε ενσωματώσει τις επιδόσεις του 2016, που ήταν καλύτερες του αναμενόμενου. Όταν έχουμε όλα τα στοιχεία από την Αθήνα, θα έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την κατάσταση. Ελπίζω πως έχουμε δίκιο διότι αυτό θα διευκόλυνε την Ελλάδα.

Η δεύτερη πηγή διαφωνίας είναι πως το ΔΝΤ θέλει να ληφθούν επιπλέον μέτρα αναφορικά με την ελάφρυνση χρέους τώρα. Στην Ευρώπη νομίζουμε πως περισσότερα μέτρα ελάφρυνσης μπορούν να ληφθούν, μόνο όμως όταν το πρόγραμμα έχει ολοκληρωθεί, αν είναι απαραίτητο. Νομίζουμε πως αυτή είναι η καλύτερη στρατηγική δεδομένης της υπάρχουσας αβεβαιότητα. Όμως φέρνουμε τις θέσεις μας πιο κοντά και με τα τελευταία στοιχεία από την Αθήνα θα μπορέσουμε να διευθετήσουμε τις διαφορές μας».

«Όμως γεφυρώνουμε τις αποστάσεις και με τα τελευταία δεδομένα από την Αθήνα θα μπορέσουμε να λύσουμε τις διαφορές μας» προσθέτει επαναλαμβάνοντας ότι «εργαζόμαστε σκληρά για να είναι στο πρόγραμμα το ΔΝΤ». Υπενθυμίζει, δε, ότι «αρκετά κοινοβούλια στην Ευρώπη ενέκριναν το ελληνικό πρόγραμμα μόνο με την προϋπόθεση ότι το ΔΝΤ θα ήταν παρών».

Ο Τσίπρας υπέγραψε για τα πρωτογενή πλεονάσματα

Ο Κλάους Ρέγκλινγκ ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει καμία διαφωνία για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων που ζητούνται από την Αθήνα. «Αυτό το υπέγραψαν όλοι οι ηγέτες συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Τσίπρα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας τα μέτρα που έχουν ληφθεί ήδη είναι αρκετά για την Ελλάδα να πετύχει το στόχο αυτό το 2018. Το ΔΝΤ ωστόσο διαφωνεί με αυτή την πρόβλεψη αμφισβητώντας το διάστημα για το οποίο θα πρέπει να παραμείνουν τα πλεονάσματα σε αυτό το επίπεδο. Αυτό το θέμα είναι προς συζήτηση γιατί η συμφωνία λέει ότι ο στόχος πρέπει να επιτευχθεί μέχρι το 2018 και να διατηρηθεί για το μεσοπρόθεσμο διάστημα. Δεν υπάρχει όμως ορισμός αυτού του διαστήματος αλλά έχουμε χρόνο να συμφωνήσουμε σε αυτό». 

thetoc.gr

Η διαρροή κεφαλαίων στην Κίνα και τα μαθήματα του… Κίτρινου Ποταμού

Ακολουθώντας συνταγές που οδηγούν πίσω στους αιώνες το Πεκίνο προσπαθεί να σταματήσει τις τεράστιες εκροές χρήματος. Ποια είναι η βασική στρατηγικοί και ποιες οι παράπλευρες απώλειες.

Αιώνες η Κίνα προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις πλημμύρες που προκαλούσε ο Κίτρινος Ποταμός. Τώρα, καλείται να αντιμετωπίσει ένα νέο κίνδυνο: την πλημμύρα χρήματος που ψάχνει διέξοδο στο εξωτερικό για να βρει αποδόσεις και ασφάλεια.

Όπως εξηγεί το ενδιαφέρον βίντεο, η Goldman Sachs υπολογίζει ότι φυσικά πρόσωπα και εταιρείες έβγαλαν σε μια μόλις χρονιά (νόμιμα ή παράνομα) 1,1 τρισεκατομύρια δολάρια. Ποσό που είναι αρκετό για να αγοραστούν αυτοκίνητα για 100 εκατομμύρια κινεζικές εταιρείες ή για να επαναγοραστεί το 50% των προϊόντων που εξήγαγε πέρυσι η χώρα.

Το γεγονός οδηγεί σε πιέσεις του κινεζικού νομίσματος και έχει κάνει έξαλλο τον Τράμπ που κατηγορεί τη χώρα ότι «παίζει» με την ισοτιμία.

Πώς προσπαθεί να το αντιμετωπίσει το Πεκίνο; επιστρατεύοντας τακτικές που ακολουθούσε και όταν προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις πλημμύρες του Κίτρινου Ποταμού.

Μπαίνουν φράγματα την εκροή κεφαλαίων με αποτέλεσμα να μπλοκάρονται εξαγορές κινεζικών εταιρειών στο εξωτερικό και να δυσκολεύονται οι ξένες εταιρείες στην Κίνα να βγάλουν τα κεφάλαιά τους εκτός της χώρας.

Δημιουργεί τεχνητές «πλημμύρες» ρευστότητας στις βραχυπρόθεσμες αγορές χρήματος εντός συνόρων προσφέροντας υψηλότερα επιτόκια.

Αυτή η τελευταία τακτική ωστόσο έχει μεγάλους κινδύνους. Οι κινέζικες εταιρείες που εκδίδουν χρέος αναγκάζονται να πληρώσουν ακριβότερα. Με ένα βουνό χρέους να δημιουργείται μια πτώχευση μπορεί να προκαλέσει ντόμινο που θα παρασύρει πολλές…  

euro2day.gr - FT