Μια δημοσκόπηση δείχνει ότι ο κόσμος της Κεντροαριστεράς είναι πιο μπροστά από τις κομματικές ηγεσίες

Την ώρα που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι όποιος διαφωνεί με ένα συνέδριο διορισμένων είναι...ταραχοποιό στοιχείο και ο Σταύρος Θεοδωράκης επιμένει να μην συνεργάζεται με κανέναν, οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς μοιάζουν να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά.

Τα ευρήματα της χθεσινής δημοσκόπησης της Pro Rata για την Εφημερίδα των Συντακτών ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας:

Ως προς το δέον γενέσθαι για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, το 64% προκρίνει τη δημιουργία νέου κόμματος αποτελούμενου από νέους ηλικιακά και νέα πρόσωπα στην πολιτική. Το 30% θέλει τη συνεργασία των υπαρχόντων κομμάτων του χώρου, ενώ το 6% δηλώνει «Δ.Ξ/Δ.Α.».

Στο θέμα της ηγεσίας, φαίνεται ότι τα φαινόμενα αρχηγισμού και της κυριαρχίας των κομματικών μηχανισμών έχουν κουράσει, καθώς το 57% θεωρεί ότι στις επόμενες εκλογές η ΔΗΣΥ πρέπει να βρεθεί με νέα ηγεσία, εκλεγμένη από τη βάση. Μόνο το 28% λέει «με την παρούσα ηγεσία», ενώ το 15% απαντά «Δ.Ξ/Δ.Α.». Αντίστοιχα, το 56% εκτιμά ότι η ΔΗΣΥ θα έπαιρνε μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές με νέα ηγεσία εκλεγμένη από τη βάση, το 26% με την υπάρχουσα, ενώ το 18% δηλώνει «Δ.Ξ/Δ.Α.».

Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Οι πολίτες μοιάζουν έτοιμοι να δεχθούν την αυτοδιάλυση των σημερινών σχημάτων υπέρ ενός νέου κόμματος, με νέους ανθρώπους και με νέο αρχηγό από τη βάση. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν καταστροφικό για τις προσωπικές καριέρες των Γεννηματά και Θεοδωράκη, γι' αυτό και δεν πρόκειται να γίνει.

Ας μην απορούν μετά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει...  

parapolitiki.com

Δεν βγαίνουν στη σύνταξη οι εκπαιδευτικοί λόγω περικοπών

Οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, με αποκορύφωμα τον νόμο Κατρούγκαλου, προκάλεσαν δραστικότατη μείωση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί όπου φέτος υποβλήθηκαν οι λιγότερες αιτήσεις παραίτησης όλων των εποχών. 

Η σύνταξη πλέον αποτελεί ένα απευκταίο μέλλον και όχι το... παραδοσιακό ελληνικό όνειρο, όπως συνέβαινε τα προ κρίσης χρόνια. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, με αποκορύφωμα τον νόμο Κατρούγκαλου, προκάλεσαν δραστικότατη μείωση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, με ευκρινές αποτύπωμα του φαινομένου στον μεγαλύτερο κλάδο δημοσίων υπαλλήλων, τους εκπαιδευτικούς, και δη τους δασκάλους και νηπιαγωγούς.

Και αυτό διότι οι αλλαγές αυτές κατέστησαν απαγορευτική τη συνταξιοδότηση, αφού «έπεσε μαχαίρι» στο ύψος της σύνταξης, ενώ είχε προηγηθεί το μνημόνιο του Ιουλίου του 2015, που έκλεισε την πόρτα στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, αυξάνοντας σταδιακά τα ηλικιακά όρια στα 62 και 67 έτη.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Βασίλη Παληγιάννη, αιρετού στο Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του υπ. Παιδείας, φέτος υποβλήθηκαν οι λιγότερες αιτήσεις παραίτησης όλων των εποχών. Μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου είχαν υποβληθεί 227 αιτήσεις, την ίδια στιγμή που το 2008 ο αριθμός ήταν 1.783, το 2009 1.745, για να εκτιναχθεί στις 3.976 παραιτήσεις το 2010. Ακολούθησαν 1.481 παραιτήσεις το 2011, 1.480 το 2012, 2.188 το 2013, 1.920 το 2014, 1.309 το 2015. Τότε ήταν μία καθοριστική στροφή λόγω των ρυθμίσεων του μνημονίου που υπεγράφη μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Ετσι, το 2016 ο αριθμός περιορίσθηκε στις 419 και φέτος στις 227.

Μάλιστα, ο κ. Παληγιάννης εκτίμησε ότι ο φετινός αριθμός θα μειωθεί –περί τις 170 τελικά–, καθώς οι 227 εκπαιδευτικοί μπορούν να ανακαλέσουν την αίτηση παραίτησής τους μέσα σε ένα μήνα από την κατάθεσή της. Οπως ανέφερε ο κ. Παληγιάννης, «εκτός από τη μείωση των κύριων συντάξεων, στον αέρα είναι οι επικουρικές, ενώ το εφάπαξ είναι συνεχώς μειούμενο. Γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί επιλέγουν να συνεχίζουν να εργάζονται έχοντας τις υψηλότερες απολαβές του μισθού». 

euro2day.gr

Παιχνίδια ψυχολογικού πολέμου

Της Εύης Νικολοπούλου

Η ψυχολογική βία, όπως και στις άλλες μορφές βίας, βασίζεται στην ανισότητα εξουσίας, στην δύναμη και στον έλεγχο. Ψυχολογική κακοποίηση είναι οι τρόποι με τους οποίους ο ισχυρός προσπαθεί να επιβληθεί στον αδύναμο, ο εξουσιαστής στον εξουσιαζόμενο. Η επιβεβαίωση  μιας κατά φαντασία ανωτερότητας, ο έλεγχος, η χρησιμοποίηση και εκμετάλλευση για ίδιον όφελος ενός ατόμου-όταν πρόκειται για βία από άνθρωπο σε άνθρωπο, ή ολόκληρων κοινωνικών ομάδων-όταν πρόκειται για βία που ασκείται από δομές, θεσμούς ή κυβερνήσεις.

Η απουσία δημόσιου διαλόγου, νομοθετικής αναγνώρισης και παρέμβασης στο πεδίο της ψυχολογικής βίας στην ενήλικη ζωή, των τρόπων που αυτή επενεργεί και τις σοβαρότατες συνέπειες για την ψυχοσωματική υγεία και τη λειτουργικότητα του ανθρώπου, είναι ηχηρή και εμφανής. Ιδιαίτερα αν την αντιπαραβάλλουμε με την πλούσια δραστηριοποίηση και την συγκινητική σχεδόν συστράτευση σχολείων, κοινωνίας, μ.μ.ε και κυβέρνησης στον άτυπο πόλεμο εναντίον του πασίγνωστου bullying, της πολυμορφικής δηλαδή βίας, που εντοπίζεται κυρίως στο σχολικό πλαίσιο-και περιορίζεται με ζήλο εκεί. Σαν να πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο, που δεν μας απασχολεί τόσο το αίτιο εμφάνισης του, αλλά μονάχα η αντιμετώπιση του.

O όρος “κρατική τρομοκρατία” αναφέρεται στις πράξεις τρομοκρατίας ενός κράτους ενάντια σε ξένους στόχους ή κατά των ίδιων του των πολιτών. Ο Αριστοτέλης όταν έγραφε για τρομοκρατία, αναφερόταν στην συμπεριφορά των τυρράνων ενάντια στους πολίτες. Η πρώτη καταχώρηση που έγινε στο Βρεττανικό Λεξικό της Οξφόρδης για την τρομοκρατία ήταν το 1795, για την κρατική, τυρρανική συμπεριφορά-“Βασίλειο της τρομοκρατίας”-στη Γαλλία. Εάν στα  χαρακτηριστικά της ψυχολογικής βίας, όπως τα παραθέτω συνοπτικά παρακάτω, αναγνωρίσετε κοινά στοιχεία με τη σύγχρονη σχέση κυβέρνησης-πολίτη, και μ.με-πολίτη, δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς ακριβώς εκεί εδράζεται ο λόγος που αυτή η μορφή τόσο διαδεδομένης, επικίνδυνης και πολλαπλά επιζήμιας κακοποίησης, είναι κάτω από το νομοθετικό χαλάκι και μέσα στην μιντιακή ντουλάπα.

Κυβερνητική και θεσμικη βία και τρομοκρατία ενυπάρχει στην υψηλή ανεργία, στην άνιση και άδικη φορολογία, στον χαρακτηρισμό των πολιτών από κυβερνητικά/πολιτικά στελέχη και μ.μ.ε ώς τζαμπατζήδες ή ως τεμπέληδες, στην καταδίκη εκατομυρίων ανθρώπων σε εξαθλίωση, διότι η επίσημη πολιτική αφήγηση έβγαλε ετυμηγορία:αμάρτησαν. Η καταδίκη σε διαρκή οικονομική επισφάλεια και τιμωρία με αποστέρηση βασικών αγαθών, αποτελεί ύψιστη μορφή ψυχολογικής βίας και τρομοκράτησης του πολίτη.

Ρίχνοντας μια ματιά στο κατηγορητήριο για τρομοκρατία από την τρέχουσα ειδησεογραφία, διαβάζουμε ότι ο εισαγγελέας άσκησε διώξη για “Συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης…….. υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα με σκοπό να εκφοβίσουν σοβαρά ένα πληθυσμό , να βλάψουν σοβαρά και να καταστρέψουν τις θεμελιώδεις, συνταγματικές ,πολιτικές και οικονομικές δομές.”

Θα με συγχωρέσετε αν εμένα η παραπάνω περιγραφή μου ταιριάζει περισσότερο ως ανατριχιαστικά ακριβής περιγραφή του Μνημόνιου και των πολιτικών του εκτελεστων , και ελάχιστα ως σκιαγράφηση μεμονωμένων ατόμων.

Ας δούμε όμως ποιά είδη συμπεριφορών αποτελούν κακομεταχείριση, συναιθηματική κακοποίηση και ψυχολογική βία.

1.ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Άρνηση να αναγνωριστεί η παρουσία ενός προσώπου και η αξία του. Μηνύματα λεκτικά ή μη, ότι το άτομο είναι άχρηστο ή κατώτερο, υποτίμηση των συναισθημάτων και των σκέψεων του.

2.ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ

Συμπεριφορά που μειώνει την ταυτότητα, την αξιοπρέπεια και την αξία του ατόμου.

Προσβολές, κοροϊδίες, βρισιές, ετικέτες, κοροϊδευτική μίμηση.

3.ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ

Περιλαμβάνει την πρόκληση τρόμου ή  ακραίου φόβου σε ένα πρόσωπο. Τρομοκράτηση νιώθει το άτομο όταν βρίσκεται σε εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια. Η τοποθέτηση του σε επισφαλή, επίφοβη και ακατάλληλη θέση ή περιβάλλον αποτελεί συνθήκη άγχους, δυσφορίας και απειλή για την ψυχική του υγεία.

4.ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ

Μια σειρά ενεργειών, σχεδιασμένες να καθυποτάξουν ένα άτομο, απομονώνοντας το απο τα δίκτυα υποστήριξης του, με στόχο την εκμετάλλευση των πόρων του και των ικανοτήτων του για προσωπικό όφελος, αποστερώντας το  και απαξιώνοντας  την ανάγκη του για ελευθερία, αντίσταση και απόδραση.

5.ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

Ο σωματικός ή κοινωνικός περιορισμός. Απαγόρευση των κοινωνικών επαφών. Περιορισμός της ελευθερίας κάποιου μέσα στο ίδιο του το περιβάλλον. Εξαίρεση του άτομου από το να συμμετέχει σε αποφάσεις για την ίδια του τη ζωή. Άρνηση στο δικαιώματα του να αποφασίζει για τα χρήματά του και την περιουσία του. Στέρηση από κάποιο πρόσωπο από τα βοηθητικά μέσα μετακίνησης ή μεταφοράς του.

Εάν στα  χαρακτηριστικά της ψυχολογικής κακοποίησης που αναφέρθηκαν, αναγνωρίσατε την καθημερινή ζωή σας τα τελευταία χρόνια, ή κάποιες συμπεριφορές στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και διανύουμε τη ζωή μας, σε ένα πολυεπίπεδα τοξικό περιβάλλον, με παιδαγωγό τους φορείς της θεσμικής και κυβερνητικής βίας, την οποία και αναπαράγουμε, όπως οι ανήλικοι θεατές-παθητικοί παρατηρητές πολεμικών και βίαιων ταινιών. Το θέμα είναι να διακρίνουμε ποιοί  έχουν συμφέρον να μας κρατήσουν “ανήλικους”, για να μπορέσουν να κάνουν τις μπίζνες τους ανενόχλητοι, όσο τα παιδιά παίζουν στο σαλόνι.

nostimonimar.gr

     

Ιβάν θεέ – Τσίπρα ολέ!

Ο κύριος Ιβάν Σαββίδης, μεγαλοεπιχειρηματίας, είναι μεγάλος θαυμαστής του κυρίου Αλέξη Τσίπρα. Μιλάμε για τέτοιο θαυμασμό που αισθάνθηκε την ανάγκη να τον δηλώσει δημοσίως και μεγαλοφώνως. Αφορμή ήταν η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, όπου η εταιρεία ΣΕΚΑΠ απαλλάχθηκε με τροπολογία από πρόστιμα ύψους 38 εκατ. ευρώ για λαθρεμπορία (που διαπιστώθηκε πριν περιέλθει στην κατοχή του Ιβάν Σαββίδη).

«Αν εγώ θα έκανα μια πολιτική ή προεκλογική συζήτηση θα ήθελα μονάχα να πω με μια λέξη: «Να κρατηθείτε από τον Τσίπρα. Είναι η προϋπόθεση επιτυχίας του μέλλοντος. Της επόμενης ημέρας. Αυτός έχει τη μικρότερη ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα», δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο κύριος Ιβάν Σαββίδης, σε συνέντευξη του στο protothema.gr.

«Όταν την Παρασκευή είδα την ομιλία του, αισθάνθηκα αυτό  ακριβώς που είχα αισθανθεί το 2000 όταν άκουσα τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Εγώ θέλω έναν τέτοιο πρόεδρο. Όταν άκουγα τον κ. Τσίπρα ήμουν έτοιμος να χειροκροτήσω», είπε ο κύριος Ιβάν Σαββίδης και δήλωσε «100%» υποστηρικτής του πρωθυπουργού.

Στην ίδια συνέντευξη ο κύριος Σαββίδης ανακοίνωσε ότι ακόμα και μέσα στο Μαϊο θα γίνει ιδιοκτήτης κεντρικού τηλεοπτικού σταθμού (θυμίζουμε ότι, μεταξύ άλλων, ο κύριος Σαββίδης ελέγχει ή συμμετέχει σε «επενδύσεις» όπως: ΠΑΟΚ, Μακεδονία Παλλάς, λιμάνι Θεσσαλονίκης, ΣΕΚΑΠ κτλ).

Ορισμένες παρατηρήσεις:

Ο κύριος Σαββίδης μπορεί να θαυμάζει όποιον θέλει και να το δηλώνει και δημόσια. Ότι ο δημόσιος βίος έχει φτάσει στο σημείο να ανέχεται τέτοιου είδους δημόσιες τοποθετήσεις από μεγαλοεπιχειρηματίες είναι, βέβαια, μια άλλη υπόθεση, που «παλιά» τη λέγαμε έτσι: ολιγαρχία – διαπλοκή – κράτος – καπιταλισμός. Τώρα όμως αυτά δεν ισχύουν γιατί έχουμε «πρώτη φορά Αριστερά»…

Ο κύριος Τσίπρας μπορεί να αισθάνεται περήφανος για τους υποστηρικτές του. Τώρα, μετά την τρόικα, τον ΣΕΒ, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους Αμερικάνους, προστέθηκε και ο κύριος Σαββίδης. Πού είναι το κακό;

Ο κύριος Σαββίδης δηλώνει έτοιμος να γίνει και ιδιοκτήτης ΜΜΕ. Φανταζόμαστε πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον θαυμασμό του για τον κύριο Τσίπρα. Είμαστε σίγουροι, δε, πως όταν γίνει ιδιοκτήτης ΜΜΕ, καταπνίγοντας τη λατρεία του για τον Τσίπρα, ο σταθμός του θα προσφέρει αμερόληπτη ενημέρωση στον ελληνικό λαό.

Οι έντονες αντιδράσεις κομμάτων, όπως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μετά τις δηλώσεις Σαββίδη υπέρ Τσίπρα, δείχνουν πως «ζηλεύουν» λιγουλάκι. Από την άλλη δεν μπορεί να μην αναλογίζονται και την κατάντια τους: να έχουν φτάσει σε τέτοιο πάτο τον πολιτικό βίο της χώρας, από κοινού με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τσακώνονται, πια, δημοσίως μεταξύ τους για τα μάτια ενός κεφαλαιοκράτη. Υπάρχει όμως λύση: Έρχεται περίοδος μεταγραφών και ως γνωστόν στην Ελλάδα έχουμε κι άλλους ολιγάρχες. Ας βγει κανένας από αυτούς να πει «ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Οπότε θα έχουμε ισοφάριση. Έτσι κι αλλιώς –  όσον αφορά το λαό – σικέ είναι το παιχνιδάκι…  

imerodromos.gr

Αυστηρό μήνυμα από Βρυξέλλες σε Αθήνα: Ψηφίστε εδώ και τώρα τα συμφωνηθέντα

ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΩΝ FINANCIAL TIMES 

Κορυφαίοι παράγοντες της Ευρωζώνης ασκούν ισχυρές πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση για να «περάσει» γρήγορα τα μέτρα τα οποία συμφωνήθηκαν τη Δευτέρα και να ακολουθήσει η εκταμίευση της δόσης, ώστε η χώρα να αποπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις.

Αυτό αναφέρουν οι «Financial Times» σε δημοσίευμά τους.

  

Νωρίτερα σήμερα είχε προηγηθεί «διαρροή» από την Κομισιόν από Ευρωπαίο αξιωματούχο, ο οποίος τόνισε σε δημοσιογράφους ότι η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας θα διαμορφωθεί φέτος κοντά στο 2% και όχι στο 2,7% όπως προεξοφλεί ο προϋπολογισμός ή στο 2,4% όπως έχει εκτιμήσει η ίδια η Επιτροπή.

Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση πρέπει να νομοθετήσει και να εφαρμόσει ένα «πακέτο» 140 προαπαιτούμενων για να λάβει τα κεφάλαια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

Το οικονομικό επιτελείο επισημαίνει ότι η διαδικασία έχει ξεκινήσει, ωστόσο υπάρχουν ορισμένα θέματα που μοιάζουν να καθυστερούν αρκετά όπως οι μεταρρυθμίσεις τον τομέα της υγείας, η ενίσχυση της ανεξαρτησίας ορισμένων νέων αρχών ελέγχου αλλά και αλλαγές στην αγορά εργασίας.

Τα παραπάνω πρέπει να καλυφθούν έως τις 18 Μαΐου, με σκοπό ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να πάει στο Eurogroup στις 22 Μαΐου και να λάβει την πολιτική συμφωνία για να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση και να εκταμιευθεί η δόση.

iefimerida.gr  

Μίκης: Ο Τσίπρας είναι ο εγκέφαλος του Μαδουρισμού στην Ελλάδα -Τι είπε για την επίθεση Σαββίδη κατά Μητσοτάκη

Κατά μέτωπο επίθεση στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό εξαπολύει ο Μίκης Θεοδωράκης. Με άρθρο στην ιστοσελίδα του συγκρίνει την συμπεριφορά του Μαδούρο στη Βενεζουέλα με αυτήν του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα.

«Ο Μαδουρισμός είναι η καινούργια τακτική για την διαιώνηση της κυβερνητικής εξουσίας με νόμιμα μέσα» τονίζει ο διάσημος Έλληνας μουσικοσυνθέτης. Σημειώνει δε ότι η διαφορά του ελληνικού Μαδουρισμού είναι ότι «ενώ έχει χάσει την πλειοψηφία μέσα στο λαό, ο λαός δεν είναι μαχητικά στους δρόμους όπως στο Καράκας αλλά φαίνεται εντελώς εξουδετερωμένος».

Αναφέρει μάλιστα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει πλάστη πλειοψηφία στη Βουλή και επιχειρεί με δήθεν συνταγματικά μέσα την παράνομη διαιώνισή της στην εξουσία.

Ο Μίκης Θεοδωράκης επιτίθεται και κατά του επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη για την παρέμβασή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας. «Μπορεί ίσως να πιστεύει ο κος Σαββίδης ότι ο εξουδετερωμένος ελληνικός λαός ίσως κάνει το Τσίπρα Πούτιν» αναφέρει χαρακτηριστικά. Τέλος, εκφράζει την ανησυχία του για τις Ενοπλες Δυνάμεις και την αγωνία του για το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Διαβάστε ολόκληρο του άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη:

Μαδουρισμός - του Μίκη Θεοδωράκη

04.05.2017

Ο Μαδουρισμός είναι η καινούρια έμπρακτη τακτική για την διαιώνιση της κυβερνητικής εξουσίας με «νόμιμα» μέσα. Η προσπάθεια αυτή επιχειρείται αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα, όπου η λαϊκή αντιπολίτευση βρίσκεται μαχητικά στους δρόμους αντιμέτωπη με τον κατασταλτικό μηχανισμό μιας άλλοτε προοδευτικής κυβέρνησης που έχει χάσει την πλειοψηφία μέσα στον λαό και μέσα στη Βουλή. Ενώ ο ελληνικός μαδουρισμός έχει χάσει μεν την πλειοψηφία μέσα στον λαό, όμως ο λαός δεν είναι μαχητικά στους δρόμους όπως στο Καράκας, τουναντίον φαίνεται εντελώς εξουδετερωμένος, ενώ η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Οπότε οι συνθήκες για την εφαρμογή του μαδουρισμού δηλαδή την παράνομη διαιώνιση της εξουσίας με δήθεν συνταγματικά μέτρα είναι ευνοϊκότερες για το παρόν και το μέλλον εις το διηνεκές της ουσιαστικά μειοψηφικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την πλαστή πλειοψηφία στη Βουλή.

Η εισβολή του εκ Ρωσίας Ιβάν Σαββίδη με τη σαφή καταδίκη-πρόβλεψη για τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πρέπει να αναλυθεί κάτω από το πρίσμα του πνεύματος του Μαδουρισμού, δεδομένου ότι εκφράζει δημοσίως αυτό που πολλοί πλέον γνωρίζουν, ότι δηλαδή από τη στιγμή που ένας αριστερός μεταβάλλεται σε έναν αμοραλιστή εξουσιομανή δεν υπάρχουν ηθικά εμπόδια προκειμένου να διατηρήσει επ’ αόριστον τα προνόμια της εξουσίας του.

Αυτός λοιπόν ο Ιβάν ο τρομερός με τον κομπασμό του πάμπλουτου και τον κυνισμό του νεοφώτιστου στην αρένα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, γνωρίζει ως φαίνεται καλά, από πρώτο χέρι ότι στην Ελλάδα του κοντινού μέλλοντος δεν θα υπάρξουν πλέον αξιωματικές αντιπολιτεύσεις και άλλες δημοκρατικές αστειότητες.

Είναι σαν να λέει στον κύριο Τσίπρα «Ήρθα για να ενώσω τη γροθιά μου με τη δική σου για να απαλλαγούμε μια για πάντα από τους “εχθρούς του λαού” και να χτίσουμε την καινούρια εξουσία με εκείνα τα «νόμιμα μέσα» που θα την μεταβάλουν σε διαρκή και αμετάβλητη». Κάπου εδώ μπαίνει και ο Πούτιν, που κυβερνά μεν σχεδόν δύο δεκαετίες, στηρίζεται όμως στην μεγάλη πλειοψηφία του ρωσικού λαού. Μπορεί ίσως να πιστεύει ο κύριος Σαββίδης ότι ο εξουδετερωμένος σήμερα ελληνικός λαός είναι δυνατόν να κάνει τον Τσίπρα Πούτιν, ότι είναι δυνατόν να μεταβληθεί σε οπαδό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και Τσίπρα με τη βοήθεια της πλύσης εγκεφάλου που ευελπιστεί να κάνει ο ίδιος εφ’ όσον πάρει στα χέρια του την τηλεόραση.

Πάντως δηλώνω ότι είμαι βέβαιος ότι με Ιβάν ή χωρίς Ιβάν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αρχίσει να κινείται στα βήματα του Μαδουρισμού. Οι δεκάδες χιλιάδες διορισμοί αποβλέπουν στον πλήρη έλεγχο του Κράτους. Το σχέδιο Παππά απέτυχε στην επιδίωξη του ελέγχου των ΜΜΕ. Όμως τώρα με τον Ιβάν, φαίνεται ότι θα επιχειρηθεί και νέα επέλαση για τον έλεγχο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

Τέλος, ομολογώ ότι ανησυχώ για τις ένοπλες δυνάμεις. Στην εποχή της πάλης κατά των Μνημονίων, ο Πάνος Καμένος με επισκέφθηκε για να μου πει «Μίκη, κάλεσέ μας όλους» (εννοώντας τους επί κεφαλής των αντιμνημονιακών σχηματισμών), «κλείσε μας μέσα και μη μας αφήσεις να φύγουμε πριν συμφωνήσουμε…». Αυτό δείχνει το πόσο δυναμικός και αυθόρμητος είναι ο σημερινός επί κεφαλής των ενόπλων μας δυνάμεων. Ο οποίος ως φαίνεται βρίσκεται υπό την επιρροή της γοητείας του κυρίου Τσίπρα. Δηλαδή του εγκεφάλου για την επιβολή του Μαδουρισμού στην χώρα μας.

Το γεγονός αυτό με οδηγεί στη σκέψη ότι αρχίσαμε να παίζουμε με τη φωτιά. Και είμαι εγώ ο ίδιος, που με πλήρη ευθύνη επισημαίνω τον καινούριο μεγάλο εθνικό κίνδυνο, όπως από τον Μάρτιο του 1967 προσπάθησα να προφυλάξω την πατρίδα μου από τον επερχόμενο κίνδυνο της Δικτατορίας. Τότε δεν με άκουσαν ούτε οι Αριστεροί αλλά ούτε και οι Κεντρώοι και οι Δεξιοί. Οι σύντροφοί μου μάλιστα φρόντισαν να με απομονώσουν δυο βδομάδες πριν την Χούντα.

Όλοι όμως οι ηγέτες εκείνου του καιρού πιάστηκαν με τις πιτζάμες. Ενώ εγώ που ήξερα τον κίνδυνο, διέφυγα, κρύφτηκα και μετά από δύο εβδομάδες είχα την τιμή μαζί με λιγοστούς συναγωνιστές να ιδρύσουμε την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση, το Πατριωτικό Μέτωπο. Ποιος άραγε ή ποιοι θα έχουν την τιμή να οργανώσουν το νέο Πατριωτικό Μέτωπο;

Αθήνα, 4.5.2017

Μίκης Θεοδωράκης

 iefimerida.gr

      

Ο δεκάλογος του ελέγχου των μαζών

Yπάρχουν συνήθως πολλά γιατί: παράδειγμα, γιατί ο πόλεμος του Ιράκ, γιατί της Λιβύης ή της Συρίας, γιατί κατέρρευσε η Βενεζουέλα ή γιατί η Ελλάδα χρεοκόπησε. Η απάντηση όμως είναι πάντοτε η ίδια: για την απόκτηση πλούτου και δύναμης από μία μικρή μειοψηφία, η οποία έχει πάρει τα ηνία.

«Οι ελίτ «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες ψεύτικες συγκρούσεις των πολιτικών.

Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι «πράξεις» των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις υποστηρίζουν τα μνημόνια, διαφωνώντας μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, με κριτήριο την εκάστοτε κομματική τους πελατεία«.

Ο «λαϊκισμός», κυριότερος εκπρόσωπος του οποίου θεωρείται σήμερα ο πρόεδρος Trump με το γνωστό δόγμα του, αποτελεί μία σύγχρονη πολιτική και οικονομική τάση – ενώ αναφέρεται μεταξύ άλλων σε ηγέτες που τάσσονται εναντίον της παγκοσμιοποίησης και των υπερεθνικών συμφωνιών τύπου Ε.Ε. ή TTIP, καθώς επίσης υπέρ του οικονομικού εθνικισμού.

Το τι πραγματικά πιστεύουν αυτοί οι ηγέτες θα φανεί αργότερα, από εκείνες τις πολιτικές που θα υιοθετήσουν – σημειώνοντας πως μία από τις πρώτες αποφάσεις του αμερικανού ήταν η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο 15% από το 35%, ενώ των ιδιωτών μόλις στο 35% από το 39%, όπου όμως διπλασίασε το αφορολόγητο εισόδημα στις 24.000 $, την ίσια στιγμή που το ΔΝΤ απαιτεί τον περιορισμό του στη χώρα μας στα 5.000 €.

Σε γεωπολιτικό βέβαια επίπεδο δεν τήρησε καθόλου τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, εν πρώτοις με τον ξαφνικό βομβαρδισμό της Συρίας και του Αφγανιστάν – ενώ ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές του, ο κ. P.C. Roberts, θεωρεί πως οι Η.Π.Α. προετοιμάζουν μία πυρηνική επίθεση εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας (πηγή). Με δεδομένους πάντως τους κινδύνους για το δολάριο, την αναπάντεχη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης της αμερικανικής οικονομίας, η οποία θα μπορούσε να επηρεαστεί αρνητικά από το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων στον Καναδά και την τραπεζική επίθεση στη μεγαλύτερη τράπεζα ενυπόθηκων δανείων (πηγή), καθώς επίσης τα υπόλοιπα οικονομικά προβλήματα της υπερδύναμης, τίποτα δεν είναι απίθανο.

Περαιτέρω ο «λαϊκισμός», ο οποίος υιοθετείται από κόμματα όλων των αποχρώσεων αλλά τελικά στηρίζει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, όπως στην περίπτωση της «αριστεράς» στην Ελλάδα, λέγεται πως έχει γενέτειρα του το Ισραήλ – σύμφωνα με την καθηγήτρια κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ κυρία Eva Illouz (πηγή), κατά την οποία τα εξής:

«Η χώρα έχει ενδιαφέρον για μία συζήτηση σχετικά με τη γενικότερη αταξία που επικρατεί στον πλανήτη, επειδή τουλάχιστον μία δεκαετία πριν από την παγκόσμια «διολίσθηση» στο φονταμενταλισμό, είχε υιοθετήσει μία οπισθοδρομική λαϊκιστική πολιτική«.

Η καθηγήτρια συμπληρώνει ότι, για πολλές δεκαετίες τα αριστερά και τα φιλελεύθερα κόμματα καθόριζαν το πολιτικό κλίμα στο Ισραήλ – παραμελώντας από την αρχή μία διαρκώς αυξανόμενη ομάδα εβραίων μεταναστών από τις αραβικές χώρες, τα μέλη της οποίας για πολλά χρόνια θεωρούνταν ως «επισκέπτες εργάτες» και όχι ως ισότιμοι Πολίτες.

Έτσι έχασαν τη στήριξη τους από την πλειοψηφία του πληθυσμού, αφού έπαψαν να την εκπροσωπούν – με αποτέλεσμα να ανέλθουν στην εξουσία λαϊκιστικά κόμματα, τα οποία τασσόταν με το μέρος αυτών των ομάδων. Παρά το ότι δε η πρώτη παγκοσμιοποίηση αποτελούσε την κεντρική ιδεολογία των εργαζομένων, καθώς επίσης των μειονοτήτων στο 19ο και στον 20ο αιώνα, για να εξασφαλίσουν την ισότιμη αντιμετώπιση τους, σήμερα επιλέγουν τον εθνικισμό και τη θρησκευτική τους περιχαράκωση – επειδή είναι οι μεγάλοι χαμένοι της ασύμμετρης δεύτερης παγκοσμιοποίησης.

Ο επικεφαλής τώρα του ισραηλινού θρησκευτικού κόμματος Schas ισχυρίσθηκε πως η εκλογή του κ. Trump αποτελεί ένα σημάδι για την επερχόμενη έλευση του Μεσσία – ενώ το Ισραήλ γενικότερα, η πολιτική του οποίου είχε πάρει πολλά χρόνια προηγουμένως «λαϊκιστική μορφή», θεωρείται πως έφτασε στο ζενίθ της ισχύος του με τη νίκη του νέου προέδρου της υπερδύναμης που γιορτάσθηκε στη χώρα περισσότερο από παντού.

Ο έλεγχος των μαζών

Συνεχίζοντας ο «λαϊκισμός», έτσι όπως τον περιγράψαμε, αποτελεί πιθανότατα τη νέα μέθοδο επιβολής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, μέσω της εξαπάτησης των μαζών – στις οποίες δίνονται υποσχέσεις που ηχούν μεν εξαιρετικά, αλλά δεν τηρούνται ποτέ. Οι επωφελούμενοι αυτής της διαδικασίας πάντως δεν είναι φυσικά οι αμερικανοί, οι γερμανοί ή όποιος άλλος λαός – αλλά το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η παγκόσμια ελίτ, η οποία κυβερνάει τη Δύση. Στόχος της είναι η περαιτέρω συγκέντρωση πλούτου και δύναμης, με τις εξής μεθόδους (πηγή):

(1)  Η διάλυση της Δημοκρατίας: Ο συνιδρυτής των Η.Π.Α. και 4ος πρόεδρος (J. Madison) είχε την πεποίθηση πως η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα. Θεωρούσε όμως ότι, ο έλεγχος της θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια των πλουσίων, επειδή είναι πιο υπεύθυνοι – ενώ εάν οι φτωχοί ενώνονταν θα έπαιρναν την ιδιοκτησία των πλουσίων, γεγονός που θα ήταν άδικο. Έτσι οι Η.Π.Α. υιοθέτησαν μία ολιγαρχική ουσιαστικά δημοκρατία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη λέξη που χρησιμοποιείται.

Αν και ο Αριστοτέλης είχε την ίδια άποψη, πρότεινε μία εντελώς διαφορετική λύση: την καταπολέμηση των ανισοτήτων, μέσω της δημιουργίας ενός κοινωνικού κράτους. Ως εκ τούτου την πραγματική Δημοκρατία, ενώ ο Αμερικανός ήθελε την κατάργηση της – κάτι που τείνει να ολοκληρωθεί σήμερα, μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και την αποτυχία όλων των άλλων συστημάτων.

(2) Η διαμόρφωση ιδεολογιών: Τη δεκαετία του 1960 δημιουργήθηκαν μεγάλα κύματα υπέρ της Δημοκρατίας, τα οποία τρομοκράτησαν τις ελίτ. Την αμέσως επόμενη δεκαετία υπήρξε μία τεράστια και οργανωμένη επίθεση των επιχειρήσεων, η οποία είχε στόχο την καταπολέμηση αυτών των τάσεων που επιδίωκαν την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων – μέσω προειδοποιήσεων περί του ότι η Οικονομία χάνει των έλεγχο της Κοινωνίας, πως η Δημοκρατία ευρίσκεται σε κρίση, ότι έχει γίνει συνώνυμη της ασυδοσίας κοκ. Έτσι διαμορφώθηκε μία καινούργια ιδεολογία: αυτή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών.

(3)  Η μεταρρύθμιση της οικονομίας: Όσο οι τράπεζες ήταν ρυθμισμένες, δεν υπήρχαν οικονομικές κρίσεις – οπότε οι κοινωνίες είχαν το χρόνο, την άνεση και τη δυνατότητα να διαμαρτύρονται, να διεκδικούν τα δικαιώματα τους, καθώς επίσης να αντιστέκονται στην εκμετάλλευση τους από τις ελίτ.

Για να αντιμετωπισθεί το «πρόβλημα» οι τράπεζες απορυθμίσθηκαν, αφέθηκαν ελεύθερες δηλαδή να κάνουν ότι θέλουν, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε μία αστρονομική άνοδος της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας – όπως στο παράδειγμα των μεγάλων εταιρειών, όπου ένα σημαντικό μέρος του τζίρου τους επιτυγχάνεται με τη διακίνηση των κεφαλαίων τους, χωρίς να προστίθεται τίποτα στην αξία της οικονομίας (χωρίς να παράγεται ΑΕΠ).

Από την άλλη πλευρά μεταφέρθηκε ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής στο εξωτερικό, ενώ το εμπορικό σύστημα αναδιαμορφώθηκε και διεθνοποιήθηκε – με βασικό στόχο τη δημιουργία ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων παγκοσμίως, έτσι ώστε να διατηρούνται χαμηλά τα εισοδήματα τους αφού οι αμερικανοί έπρεπε να ανταγωνίζονται τους κινέζους. Ταυτόχρονα προστατεύονταν τα υψηλά αμειβόμενα στελέχη των πολυεθνικών, ενώ οι εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να μετακινηθούν ελεύθερα, όταν τα κεφάλαια είχαν πλήρη ελευθερία κινήσεων – με στόχο της πολιτικής εξουσίας την αύξηση της ανασφάλειας των εργαζομένων, επειδή τότε ελέγχονται ευκολότερα (πηγή).

(4)  Η μετατόπιση των βαρών: Επιβάλλονται φορολογικές ελαφρύνσεις στους πλουσίους, άμεσα ή έμμεσα (=ίδρυση φορολογικών παραδείσων) – με την παράλληλη αύξηση των φόρων για τους φτωχούς που καλούνται να εξισορροπήσουν τις διαφορές. Η αιτιολογία που χρησιμοποιείται έντεχνα είναι η διεξαγωγή επενδύσεων εκ μέρους των εισοδηματικά ισχυρών, με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας – κάτι που δεν έχει τεκμηριωθεί ποτέ.

Αντίθετα, όταν θέλει να εξασφαλίσει κανείς περισσότερες επενδύσεις θα πρέπει να αυξήσει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων (μείωση φόρων, αύξηση μισθών) – επειδή καταναλώνουν όλα τα χρήματα που εισπράττουν, αυξάνοντας τη ζήτηση που δημιουργεί την ανάγκη διεξαγωγής επενδύσεων, οπότε νέες θέσεις εργασίας.

Όταν όμως αυξάνονται τα εισοδήματα των πλουσίων, δεν καταναλώνουν περισσότερο, ενώ τα χρησιμοποιούν κερδοσκοπικά. Επομένως δεν διεξάγονται επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, αλλά δημιουργούνται φούσκες – όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης των κεντρικών τραπεζών, μέσω των οποίων επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδημάτων στην παγκόσμια ιστορία, από τα κάτω προς τα επάνω.

(5)  Ο εκμηδενισμός της αλληλεγγύης: Από την πλευρά των ελίτ η αλληλεγγύη είναι επικίνδυνη, οπότε οι άνθρωποι θα έπρεπε να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους – προφανώς αφού μπορεί να ενώσει τις μάζες εναντίον τους, όπως στο παράδειγμα των πλειστηριασμών ακινήτων στην Ελλάδα εις βάρος των τραπεζών.

Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται από τις επιθέσεις που δέχεται το κοινωνικό κράτος, καθώς επίσης όλες οι υπόλοιπες ασφαλιστικές δικλείδες των εργαζομένων (μαζικές απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις κοκ.), με την επίκληση της μείωσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας – όπου όμως δεν δίνεται σημασία στο συντελεστή «κεφάλαιο», αλλά μόνο στις αμοιβές των εργαζομένων.

Εν προκειμένω, όταν οι ελίτ θέλουν να καταστρέψουν ένα υφιστάμενο σύστημα για να επιβάλλουν το δικό τους, τότε του αφαιρούν εν πρώτοις τα χρήματα – τη ρευστότητα δηλαδή, όπως παρατηρείται στην Ελλάδα. Τότε το σύστημα παύει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εξεγείρονται ζητώντας κάτι άλλο. Αυτή είναι η στάνταρ μέθοδος, μέσω της οποίας δρομολογούνται οι ιδιωτικοποιήσεις.

Εκτός αυτού καλλιεργείται η εντύπωση ότι, εάν αποκρατικοποιηθούν οι ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις οι άνθρωποι θα πληρώνουν λιγότερους φόρους – επειδή οι ιδιώτες θα αναλάβουν τις ζημίες τους! Προφανώς είναι ανόητο να το αποδέχεται κανείς, ενώ το πρώτο πράγμα που κάνουν οι ιδιώτες είναι να αυξήσουν τις τιμές ακόμη και στις κερδοφόρες, όπως στο παράδειγμα της FRAPORT – ενώ φυσικά θα μπορούσε να κερδίζει το κράτος ακόμη και από τις ζημιογόνες επιχειρήσεις του, αυξάνοντας ανάλογα τις τιμές τους.

(6)  Ο έλεγχος των ρυθμιστικών Αρχών: Διαπιστώνεται σχεδόν πάντοτε ότι, η πρωτοβουλία υιοθέτησης κανόνων που ελέγχουν διάφορους τομείς, προέρχεται από τους ίδιους τους ελεγχόμενους – όπως στο παράδειγμα των τραπεζικών λόμπι που υιοθετούν νόμους για τη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ήδη από τη δεκαετία του 1980 υπήρξαν μεγάλες τραπεζικές και οικονομικές κρίσεις, ειδικά στις Η.Π.Α., όπου το «σύστημα» (τράπεζες, μεγάλες επιχειρήσεις, ασφαλιστικές εταιρείες κοκ.) διασώθηκε από τους φορολογουμένους – όπως συνέβη πρόσφατα σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, οι Πολίτες της οποίας επιβαρύνθηκαν με πάνω από 40 δις € για να διασώσουν τις τράπεζες που τελικά αφελληνίσθηκαν.

Βασικό στοιχείο εδώ είναι η κατάργηση του νόμου που απαγόρευε την ένωση των εμπορικών με τις επενδυτικές τράπεζες το 1999, με αποτέλεσμα να διασωθούν πολλές χρεοκοπημένες τράπεζες αμέσως μετά, από τις κυβερνήσεις Bush και Obama – παρά το ότι σε ένα καπιταλιστικό σύστημα δεν επιτρέπεται η διάσωση επιχειρήσεων. Όπως φαίνεται λοιπόν, οι κανόνες του καπιταλισμού ισχύουν μόνο για τους φτωχούς – οι οποίοι όταν υπερχρεώνονται χάνουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, αφού το κράτος δεν τους διασώζει ανάλογα.

Βέβαια, το σύστημα που έχουμε σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς, αλλά ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος έχει έναν διττό χαρακτήρα: διαφορετικό για τους πλουσίους και τους φτωχούς. Φυσικά δε θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο δεν αντιδρούν οι μάζες – οι οποίες πιστεύουν ανόητα πως ζουν σε φιλελεύθερες κοινωνίες, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για σοβιετικού τύπου οικοδομήματα των ελίτ.

(7)  Η ενορχήστρωση εκλογών: Η δύναμη των κομμάτων έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ – οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών, στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ).

Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά αγοράζουν τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες συγκρούσεις των πολιτικών. Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι «πράξεις» των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις υποστηρίζουν τα μνημόνια, αφού από αυτά αντλούν τη χρηματοδότηση τους, διαφωνώντας μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, με κριτήριο την κομματική τους πελατεία.

(8)  Η διατήρηση του «όχλου» υπό έλεγχο: Μία από τις ελάχιστες δυνατότητες των μαζών να αντισταθούν στις πιέσεις των ελίτ, ήταν τα οργανωμένα εργατικά συνδικάτα – έως ότου τοποθετήθηκαν στο στόχαστρο με διάφορους τρόπους, όπως ο χρηματισμός και η διαφθορά των ηγετών τους, η διαπλοκή τους με τη διεφθαρμένη πολιτική κοκ., με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Για παράδειγμα, στις Η.Π.Α. μόλις το 7% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα είναι οργανωμένο σε συνδικάτα – οπότε οι ελίτ δεν έχουν πια καμία δυσκολία, όσον αφορά τον έλεγχο τους.

(9) Η μετατροπή των Πολιτών σε καταναλωτές: Μία από τις καλύτερες δυνατότητες ελέγχου των ανθρώπων, σύμφωνα με το γνωστό οικονομολόγο T.Veblen, είναι η «παραγωγή» καταναλωτών – η μετατόπιση των ενδιαφερόντων των ανθρώπων δηλαδή σε επιφανειακά θέματα. Με απλά λόγια σε ένα είδος σύγχρονου καταναλωτισμού, έτσι ώστε να αποφεύγουν τις ανόητες σκέψεις, όπως είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, η συμμετοχή τους στην ψήφιση νόμων κοκ. – οπότε να είναι θεατές αυτών που συμβαίνουν, παρά το ότι τους αφορούν άμεσα, χωρίς να συμμετέχουν ενεργά.

Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται μέσω των διαφημίσεων κάθε είδους – όπου οι άνθρωποι χειραγωγούνται σχετικά με το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή τους, καθώς επίσης τι θα ήταν ιδανικό να κατέχουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις εκλογές, όπου ο στόχος είναι η δημιουργία μίας πλειοψηφικής ομάδας ψηφοφόρων, η οποία θα λαμβάνει παράλογες αποφάσεις, αφού θα ψηφίζει ενάντια στα συμφέροντα της –  καθοδηγούμενη από τα ΜΜΕ και τους κατ’ επίφαση ειδικούς που τους παρουσιάζουν.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως αμέσως μετά την εκλογή του ο πρόεδρος Obama πήρε το βραβείο της καλύτερης καμπάνιας, από τη διαφημιστική βιομηχανία της χώρας του – επειδή τα κατάφερε, χωρίς ουσιαστικά να υποσχεθεί τίποτα. Φυσικά έχει αποκτήσει έκτοτε πολλούς μιμητές – ακόμη και στην Ελλάδα, όπου η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει συνεχώς πως δεν υπόσχεται τίποτα στους Έλληνες.

(10) Η δημιουργία συναισθημάτων αδυναμίας στον πληθυσμό: Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα (M. Gilens), το 70% του αμερικανικού πληθυσμού δεν επηρεάζει καθόλου την πολιτική της χώρας του. Οι άνθρωποι το γνωρίζουν πολύ καλά, όπως διαπιστώνεται επίσης στην Ελλάδα – όπου αρκετοί θέλουν να αντιδράσουν στη ληστεία που συντελείται, αλλά δεν βρίσκουν κάποιον τρόπο να το κάνουν.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να εξοργίζονται οι Πολίτες, να απογοητεύονται και να μισούν όλους τους Θεσμούς – μη ενεργώντας εποικοδομητικά, αφού κινητοποιούνται μεν με διάφορους τρόπους, όπως ο ακτιβισμός, αλλά με ένα αυτοκαταστροφικό μένος. Έτσι επιτίθενται ο ένας εναντίον του άλλου, με διάφορες κατηγορίες και σε ευάλωτους στόχους – κάτι που φυσικά καταστρέφει τις κοινωνικές σχέσεις. Ορισμένοι δε αναζητούν κάποιον ηγέτη, ο οποίος θα τους σώσει – παρά το ότι γνωρίζουν πως το σύστημα δεν επιτρέπει σε κανέναν εχθρό του να ανέλθει στην εξουσία, ενώ είναι αδύνατον χωρίς να χρηματοδοτηθεί/προωθηθεί από το ίδιο.

Εν προκειμένω ο στόχος των ελίτ είναι να κάνουν τους ανθρώπους να μισούν και να φοβούνται ο ένας τον άλλο, οπότε να μην οργανώνονται – καθώς επίσης να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και για κανέναν άλλο. Όποιοι δε αναφέρουν δημόσια τι συμβαίνει, χαρακτηρίζονται αυθαίρετα ως οπαδοί θεωριών συνωμοσίας ή/και τοποθετούνται στο στόχαστρο των συμπολιτών τους – με την κατηγορία πως επιδιώκουν ιδιωτικά οφέλη, όπως το κέρδος από τη συγγραφή των άρθρων τους, κάποιο πολιτικό αξίωμα ή απλά την προσωπική προβολή τους, οπότε δεν τους ακούει κανείς.

Επίλογος

Σύμφωνα με το φιλόσοφο J. Dewey, μόνο όταν όλοι οι Θεσμοί, η παραγωγή, το εμπόριο, οι τράπεζες και τα ΜΜΕ ελέγχονται δημοκρατικά, θα καταφέρουμε να οικοδομήσουμε μία λειτουργική δημοκρατική κοινωνία – κάτι που θα μπορούσε τότε μόνο να επιτευχθεί, όταν όλοι οι άνθρωποι ενωθούν μεταξύ τους, χωρίς κομματικές αγκυλώσεις, αγωνιζόμενοι για τα δικαιώματα τους, όπως έκαναν στο παρελθόν.

Ίσως βέβαια να φαίνεται σήμερα ουτοπικό κάτι τέτοιο, αφού οι κοινωνίες έχουν υποστεί όλη αυτή τη χειραγώγηση που αναλύσαμε παραπάνω – κάτι που όμως θα μπορούσε να αλλάξει, εάν οι άνθρωποι κατανοήσουν τις μεθόδους, μέσω των οποίων γίνονται υποχείρια αυτών που θέλουν να τους ελέγχουν, για να διατηρούν οι ίδιοι τα προνόμια τους, αυξάνοντας τα αχόρταγα.

Ολοκληρώνοντας υπάρχουν συνήθως πολλά «γιατί»: για παράδειγμα, γιατί ο πόλεμος του Ιράκ, γιατί της Λιβύης ή της Συρίας, γιατί κατέρρευσε η Βενεζουέλα, γιατί η Ελλάδα χρεοκόπησε κοκ. Η απάντηση όμως είναι πάντοτε η ίδια: για την απόκτηση πλούτου και δύναμης από μία μικρή μειοψηφία, η οποία έχει πάρει τα ηνία.

Ο πόλεμος σημαίνει πώληση όπλων, κλοπή φυσικών πόρων όπως η ενέργεια, μετακίνηση πληθυσμών, ανοικοδόμηση κατεστραμμένων πόλεων κλπ. – άρα χρήματα και εξουσία, καθώς επίσης έλεγχο των πληθυσμών, μεταξύ άλλων μέσω της δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών όπως στο παράδειγμα της Σουηδίας. Η χρεοκοπία συνοδεύεται από την κερδοσκοπία, από τη λεηλασία της χώρας, από την επιβολή μίας νέας τάξης πραγμάτων, από την τρομοκράτηση άλλων χωρών κοκ. – ξανά με κίνητρο τον πλούτο και τη δύναμη οπότε, μπορεί να είναι πολλοί οι αριθμητές, αλλά ο παρανομαστής είναι πάντοτε ένας: τα χρήματα και η εξουσία.

 analyst.gr   

Τι τρέχει με την Ευρώπη, τη Λε Πεν και την Ελλάδα;

Του Πολ Κρούγκμαν 

Tην Κυριακή διεξάγεται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Οι περισσότεροι παρατηρητές αναμένουν, ο κεντρώος Εμμανουήλ Μακρόν να κερδίσει τη λευκή εθνικίστρια, Μαρίν Λε Πεν – παρακαλώ, ας σταματήσουμε να δίνουμε περισσότερη αξία  στην πολιτική της, αποκαλώντας την «λαϊκισμό». Είμαι σίγουρος ότι οι κανόνες των Times μου επιτρέπουν να δηλώσω απερίφραστα ότι ελπίζω ειλικρινά, η κοινή λογική να μην κάνει λάθος. Μια νίκη της Λε Πεν θα αποτελούσε καταστροφή για την Ευρώπη και τον κόσμο.

Ωστόσο, πιστεύω επίσης, ότι έχει νόημα να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με το τι τρέχει. Πρώτον, πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο; Δεύτερον, μια ήττα της Λε Πεν θα ήταν άραγε κάτι περισσότερο από μια ανάσα ανακούφισης εν μέσω της συνεχιζόμενης ευρωπαϊκής κρίσης;

Όπως ο καθένας σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού, δεν καταφέρνω να δω εν μέρει τη Γαλλία παρά μέσα από ένα «Τραμπικό» πρίσμα. Είναι όμως σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παραλληλίες μεταξύ της γαλλικής και της αμερικανικής πολιτικής υπάρχουν, παρά τις μεγάλες διαφορές στις βασικές οικονομικές και κοινωνικές τάσεις (που ισχύουν στις δύο χώρες).

Καταρχάς, ενώ η Γαλλία δέχεται σοβαρή κριτική -μεγάλο μέρος της οποίας προέρχεται από ιδεολόγους που επιμένουν ότι η γενναιοδωρία των κρατών πρόνοιας έχει καταστροφικά αποτελέσματα- διαθέτει στην πραγματικότητα μια αρκετά επιτυχημένη οικονομία. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι Γάλλοι μεταξύ 25 και 54 ετών -κατά την παραγωγικότερη ηλικιακή περίοδο του ανθρώπου δηλαδή- είναι σημαντικά πιο πιθανό να εργάζονται επ’ αμοιβή απ’ ότι οι αντίστοιχοι Αμερικανοί.

Επίσης είναι σχεδόν εξίσου παραγωγικοί. Είναι αλήθεια ότι οι Γάλλοι παράγουν κατ’ άτομο περίπου ένα τέταρτο λιγότερο απ’ όσο παράγουν οι Αμερικανοί, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι κάνουν διακοπές περισσότερο και συνταξιοδοτούνται νεότεροι – πράγματα δηλαδή, που προφανώς δεν είναι και τρομερά.

Και ενώ στη Γαλλία, όπως σχεδόν παντού, έχει παρατηρηθεί μια σταδιακή πτώση του αριθμού των θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης, η χώρα δεν βίωσε ποτέ κάτι ανάλογο του «σοκ της Κίνας», που καταβαράθρωσε την απασχόληση στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Εν τω μεταξύ, στο πλαίσιο αυτής της «όχι τόσο μεγάλης αλλά κι όχι απαίσιας» οικονομίας, η Γαλλία προσφέρει ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που οι πιο προοδευτικοί Αμερικανοί δε μπορούν να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα: εγγυημένη υγειονομική περίθαλψη υψηλής ποιότητας για όλους, γενναιόδωρη άδεια μετ’ αποδοχών σε νέους γονείς, βρεφονηπιακή φροντίδα για όλους και πολλά άλλα.

Τέλος, είναι εξίσου σημαντικό ότι η Γαλλία -μπορεί λόγω αυτών των διαφορών στις κοινωνικές πολιτικές, μπορεί γι’ άλλους λόγους - δεν βιώνει μια κοινωνική κατάρρευση ανάλογη με αυτήν που φαίνεται να πλήττει μεγάλο μέρος της λευκής Αμερικής. Ναι, η Γαλλία έχει μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Ποια χώρα δεν έχει; Πλήττεται όμως πολύ λιγότερο από το  κύμα θανάτων εξαιτίας της απόγνωσης που, σύμφωνα με την Ανν Κέις και τον Άνγκους Ντίτον, σαρώνει τη λευκή εργατική τάξη των ΗΠΑ.

Εν ολίγοις, η Γαλλία απέχει μακράν από την ουτοπία, αλλά, με βάση τις περισσότερες προδιαγραφές, προσφέρει στους πολίτες της μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή. Γιατί λοιπόν τόσο πολλοί είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν -και πάλι, ας μην χρησιμοποιήσουμε ευφημισμούς- μια ακροδεξιά ρατσίστρια;

Υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία, πολλοί λόγοι – ιδίως η πολιτισμική αγωνία έναντι των μουσουλμάνων μεταναστών. Ωστόσο, δείχνει ξεκάθαρο ότι οι ψήφοι υπέρ της Λε Πεν θα είναι εν μέρει ψήφοι διαμαρτυρίας ενάντια στην αντίληψη που έχει διαμορφωθεί για τους εκτός επαφής υψηλόβαθμους αξιωματούχους που διοικούν την ΕΕ. Κι αυτή η αντίληψη έχει δυστυχώς ένα στοιχείο αλήθειας.

Όσοι από εμάς παρακολουθήσαμε με ποιον τρόπο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα διαχειρίστηκαν την κρίση χρέους που ξεκίνησε στην Ελλάδα και εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, συγκλονιστήκαμε από τον συνδυασμό απάθειας και αλαζονείας που επικράτησε.

Παρόλο που οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο έκαναν επανειλημμένα λάθος για τα οικονομικά κι ενώ η λιτότητα που επέβαλαν ήταν τόσο καταστροφική για την οικονομία όσο προέβλεψαν οι γι’ αυτήν επικριτικές αντιδράσεις, συνέχισαν να ενεργούν σαν να γνώριζαν όλες τις σωστές απαντήσεις – μέσα από μια λογική ότι οποιαδήποτε ταλαιπωρία κι αν προέκυπτε ήταν, στην πραγματικότητα, η απαραίτητη τιμωρία για τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Πολιτικά, παρά τη συμπεριφορά τους αυτή, οι Ευρωκράτες κατάφεραν να «τη βγάλουν καθαρή» γιατί τα μικρότερα έθνη αποτέλεσαν εύκολα θύματα εκφοβισμού, αδύναμα να ορθώσουν το ανάστημά τους στις παράλογες απαιτήσεις, εξαιτίας του τρόμου που τα διακατείχε, να μείνουν εκτός της χρηματοδότησης του ευρώ. Αλλά η ελίτ της Ευρώπης κάνει τρομερό λάθος εάν πιστεύει ότι μπορεί να συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο στους μεγαλύτερους παίκτες.

Πράγματι, υπάρχουν ήδη οι ενδείξεις μιας επικείμενης καταστροφής στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται τώρα μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βρετανίας.

Εύχομαι οι Βρετανοί να μην είχαν ψηφίσει υπέρ του Brexit, το οποίο θα κάνει την Ευρώπη πιο αδύναμη και τη χώρα τους πιο φτωχή. Όμως, οι αξιωματούχοι της ΕΕ ακούγονται ολοένα και περισσότερο σαν εξοργισμένη σύζυγος που είναι αποφασισμένη να κερδίσει όσο γίνεται περισσότερα κατά τον διακανονισμό του διαζυγίου. Κι αυτό είναι απλά παράλογο. Είτε της αρέσει είτε όχι, η Ευρώπη θα πρέπει να ζήσει με τη μετα-Brexit Βρετανία, και το στιλ εκφοβισμού που χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση της Ελλάδας, απλά δεν πρόκειται να λειτουργήσει σε ένα έθνος τόσο μεγάλο, πλούσιο και περήφανο όσο το Ηνωμένο Βασίλειο.

Όλα τα παραπάνω με φέρνουν πίσω στο ζήτημα των γαλλικών εκλογών. Η πιθανότητα μιας νίκης της Λε Πεν πρέπει να μας τρομάζει. Αλλά θα πρέπει επίσης να ανησυχούμε για το εάν μια νίκη του Μακρόν δε θα κάνει τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο να αντιληφθούν το Brexit απλώς ως παρεκλίνουσα συμπεριφορά και να πιστέψουν ότι οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι μπορούν για πάντα να φοβούνται να διαφωνήσουν με ό, τι υποστηρίζουν οι καλύτεροι τους πως είναι απαραίτητο.

Οπότε ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ακόμη κι αν το χειρότερο αποφευχθεί αυτή την Κυριακή, το μόνο που θα πάρει ολόκληρη η ευρωπαϊκή ελίτ είναι μια περιορισμένη πίστωση χρόνου για ν’ αλλάξει τρόπους.

* Άρθρο του Πολ Κρούγκμαν στους Νew York Times

 tvxs.gr