Στα χνάρια του Κατρούγκαλου…

Του Γιάννη Παντελάκη

Τις ώρες που τα κανάλια διέκοπταν το πρόγραμμά τους για να καλύψουν την επίσκεψη Macron και ο Τσίπρας δήλωνε πως «η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση θα σηματοδοτήσει και την οριστική έξοδο της Ευρώπης από την κρίση» (λίγο ακατανόητος συλλογισμός), η συμπαθής κατά τα άλλα υπουργός Έφη Αχτσιόγλου, αιφνιδίαζε τη Βουλή. Ξαφνικά, απέσυρε διάταξη του νομοσχεδίου της με την οποία δημιουργείτο ένα προστατευτικό δίχτυ για τους εργαζόμενους απέναντι σε εργοδοτικές αυθαιρεσίες.

Σύμφωνα με την διάταξη αυτή, θεωρείτο βλαπτική για τον εργαζόμενο οποιαδήποτε ουσιαστική μεταβολή επέλθει στη σύμβαση εργασίας από μονομερή απόφαση του εργοδότη και χωρίς να υπάρχει προηγουμένως ενημέρωση και διαβούλευση με τον εργαζόμενο. Η διάταξη, προέβλεπε το αυτονόητο για μια χώρα με μια στοιχειώδη κανονικότητα. Αν ένας εργοδότης άλλαζε μονομερώς μια σύμβαση εργασίας, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου, η κίνηση αυτή θα θεωρείτο βλαπτική μεταβολή και ο εργαζόμενος θα είχε το δικαίωμα να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και η αλλαγή της σύμβασης θα θεωρείτο άκυρη.

Η κυρία Αχτσιόγλου, συμπεριφέρθηκε σαν γνήσιο πολιτικό τέκνο του προκατόχου της υπουργού Κατρούγκαλου. Απέσυρε την προστατευτική για τους εργαζόμενους διάταξη και αντί να πει την αλήθεια -ό,τι δηλαδή αυτό έγινε προφανώς μετά από απαίτηση των δανειστών- ψέλλισε μια δικαιολογία που δεν έχει βάση. Είπε ότι η απόσυρση έγινε, γιατί υπάρχει απροσδιοριστία στην ουσιώδη μεταβολή. Δεν διευκρινίζεται δηλαδή από την διάταξη που αποσύρθηκε σε ποιες περιπτώσεις μια σύμβαση που αλλάζει, θεωρείται ότι μεταβλήθηκε!

Η υπουργός, όπως και πολλοί συνάδελφοί της, υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Και ιδιαίτερα εκείνων των εργαζόμενων που βιώνουν άγριες συνθήκες απασχόλησης. Η διάταξη που απέσυρε, ήταν σαφέστατη. Μια σύμβαση που αλλάζει μονομερώς από τον εργοδότη, θεωρείται αυτόματα βλαπτική. Τι πιο σαφές και συγκεκριμένο από αυτό. Καμία «απροσδιοριστία», δεν υπάρχει. Υπήρχε ωστόσο προφανώς πρόβλημα με την τρόικα, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πριν κατατεθεί στη Βουλή δεν είχε την εγκρισή της. Αντί να παραδεχτεί την απλή αυτή αλήθεια, η κ. Αχτσιόγλου σκαρφίστηκε την δικαιολογία της «απροσδιοριστίας».

Η παραδοχή της αλήθειας, θα ακύρωνε ένα ολόκληρο πολιτικό αφήγημα της υπουργού (και της κυβέρνησης) ότι νομοθετούν με μέτρα προστασίας των εργαζομένων επάνω στο οποίο είχαν στηρίξει μια ακόμα επικοινωνιακή στρατηγική. Είναι ένα ακόμα σύμπτωμα από την συγκεκριμένη υπουργό η οποία επαίρεται πως μείωσε δραστικά την ανεργία, δεν λέει ωστόσο παράλληλα πως η μείωση αυτή γίνεται με την δημιουργία θέσεων εργασίας 300 και 400 ευρώ. Η κ. Αχτσιόγλου, αρχίζει και μοιάζει απελπιστικά στον προκάτοχό της. Αυτόν που υποσχόταν μέχρι και αυξήσεις στους συνταξιούχους, οι οποίοι πολύ σύντομα θα δουν μια ακόμα γενναία μείωση των συντάξεων… 

liberal.gr

Ο Μακρόν και ο Κοντόν

Ωραίες οι παράτες και τα όμορφα λόγια, αλλά ας δούμε στα σοβαρά τι μένει πίσω πραγματικά και εμπράκτως με την αποχώρηση του Μακρόν από την Ελλάδα. Ποια ήταν η χειροπιαστή αξία της επίσκεψης δηλαδή, δεδομένου ότι καμιά συμφωνία δεν υπογράφηκε ή υπογράφεται. Όπως έγραψε και κάποιος ευφυώς «η γαλλική αντιπροσωπεία ήρθε με 40 μέλη. Τη συνόδευε ο Γάλλος πρόεδρος»!

Η επίσκεψη του Μακρόν περιελάμβανε δύο σκέλη: Το συμβολικό και το πρακτικό. Στο συμβολικό περιλαμβάνονται τα εξής:

Η επίσκεψη αυτή καθ εαυτή. Είναι η πρώτη του Μακρόν σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Στέλνει μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, στην Κίνα ότι η Ελλάδα είναι χώρα πρώτιστου ενδιαφέροντος για τα γαλλικά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Το τι βάρος έχει αυτό το μήνυμα για τους αποδέκτες εξαρτάται από το τι βάρος έχει η Γαλλία υπό τον Μακρόν.

Η «βαριά βαλίτσα» του Γάλλου προέδρου είναι ένα σαφές μήνυμα στη Γερμανία ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί αποκλειστικό γερμανικό φέουδο προς εκμετάλλευση και ότι η Γαλλία είναι εδώ και είναι έτοιμη για deal.

Η δήλωση του Γάλλου προέδρου ότι η επίσκεψή του αποτελεί «μήνυμα εμπιστοσύνης και απόπειρα ανάδειξης της Ελλάδας ως τόπου επενδύσεων και επιχειρηματικότητας» έχει περιορισμένο βάρος μέχρι εκεί που υπάρχουν γαλλικές επιχειρήσεις. Κανείς άλλος δεν ενθουσιάζεται στη διεθνή σκηνή. Αλλά, ούτε και οι Γάλλοι. Όλοι κοιτάζουν τους αριθμούς, το επενδυτικό περιβάλλον και τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας. Τα οποία δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά.

Η δήλωση εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση ότι αφήνει πίσω την κρίση και πάει με αισιοδοξία στο μέλλον είναι στην πραγματικότητα η ταυτόχρονη επιθυμία ταύτισης του εαυτού του με την περίοδο που «και το τελευταίο κράτος της ΕΕ βγαίνει από την κρίση» και το νεύμα στους Γάλλους επιχειρηματίες να εκμεταλλευτούν τον φτηνό ελληνικό πλούτο και το ευνοϊκό μνημονιακό περιβάλλον.

Η δήλωση του Γάλλου προέδρου ότι ο ίδιος «θα συνεχίσει τις προσπάθειες ώστε η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη» στέλνει μήνυμα στην Αθήνα ότι η Ελλάδα δεν έχει αποφύγει ακόμα τον κίνδυνο του Grexit, όπως επιπόλαια ή εσκεμμένα μεταδίδουν τα δελτία ειδήσεων. Συμπληρώνει, όμως, ότι η έξοδος της Ελλάδας θα σηματοδοτούσε το τέλος του ευρώ. Αυτό το τελευταίο απευθύνεται στον Β. Σόιμπλε με όποιο βάρος έχει.

Για τον ίδιο ήταν η ευκαιρία να αναδείξει τον εαυτό του ως νέο Ευρωπαιάρχη με την κατάθεση του οράματός του στην Πνύκα για μια Ευρώπη των πολιτών και όχι των τεχνοκρατών, μια Ευρώπη με κοινό προϋπολογισμό, Κοινό Κοινοβούλιο, μια Ενωμένη πολιτική Ευρώπη με μία διεθνή πολιτική παρουσία έναντι των άλλων δυνάμεων, στα πλαίσια του οράματος των πατέρων της τη δεκαετία του 40’ και του ’50. Όλα αυτά τα έχει πει και στις 29 Αυγούστου στο προεδρικό του μέγαρο. Η Πνύκα, όμως, ήταν ο καταλληλότερος χώρος για μια ταύτιση με τον Περικλή!

(Για όσους το αγνοούν, ο Μακρόν έχει μοναδική αλαζονική συμπεριφορά και «τα ελαττώματα του καλύτερου μαθητή της τάξης, της ιδιοφυίας που κλειδώνεται στον πύργο του και δεν χρειάζεται να επικοινωνεί για να δείξει τη χειμαρρώδη σκέψη του. Οι άλλοι δεν είναι ικανοί να τον καταλάβουν», όπως τον περιγράφουν συμπατριώτες του.)

Η Πνύκα υμνείται, αλλά η ελληνική κυβέρνηση του σημερινού πρωθυπουργού δια του υπουργού Παιδείας Μπαλτά κατάργησε με τον μπαλτά από τα σχολεία τη διδασκαλία της σημαντικότερης ομιλίας στο λόφο στην ιστορία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας: Του ύμνου στο πολίτευμα της Δημοκρατίας έναντι των άλλων πολιτευμάτων: Του Επιτάφιου που εκφώνησε ο Περικλής!

Τέλος, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, συμβολική στην πράξη είναι η συνοδεία 40 εκπροσώπων των μεγαλύτερων γαλλικών συμφερόντων εταιριών. Στέλνει το μήνυμα σε όλες τις ανταγωνίστριες χώρες και πολυεθνικές για τη βαρύτητα του γαλλικού ενδιαφέροντος επί συγκεκριμένων πλουτοπαραγωγικών τομέων της Ελλάδας. Ο τρόπος που θα υλοποιηθεί το μήνυμα είναι ακόμα άγνωστος.

Τι πρόσφερε πρακτικά η επίσκεψη

Εκτός από τους συμβολισμούς, όμως, υπάρχει και το πρακτικό σκέλος της επίσκεψης.

Το χρέος θα συζητηθεί μετά το 2018, όπως θέλει και η Γερμανία έκανε σαφές ο επισκέπτης. Και το χρέος μπορεί να ελαφρυνθεί κυρίως με ανάπτυξη. Τι σημαίνει αυτό; Ξεχάστε το κούρεμα. Πουλήστε, επενδύστε, ανοίξτε μας να αγοράσουμε.

Η λιτότητα συνεχίζεται με τη δήλωση του Μακρόν ότι «πρέπει να υπάρξει συλλογική δέσμευση για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων». Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό μήνυμα προς την ελληνική κυβέρνηση. «Το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα».

Ακόμα πιο ευθέως ο Μακρόν, αφού λιβανίζει, όπως όλοι, τον ελληνικό λαό για «τις θυσίες που έχει υποστεί» (καμιά θυσία. Ληστεία έχει υποστεί) μεταδίδει ότι «οι θυσίες φέρνουν αποτελέσματα». Κι αυτό δεν είναι μόνο μήνυμα στους Έλληνες «λιτότητα για να ευημερήσετε» (!). Είναι κυρίως μήνυμα στους Γάλλους εργαζόμενους και συνταξιούχους που ζουν τη «λαίλαπα» Μακρόν. Δηλαδή, την αύξηση του ΦΠΑ κατά 1,7%, ανώτατα όρια στις αποζημιώσεις απόλυσης, μεγαλύτερη «ευελιξία» στα ωράρια εργασίας και μείωση των συντάξεων!

Κορυφαίο είναι το γαλλικό ενδιαφέρον για πώληση πολεμικού υλικού στη χώρα, ή εκμετάλλευσης των χειμαζόμενων ελληνικών εταιριών πολεμικού υλικού, όπως συμβαίνει πάντα με τις επισκέψεις ηγετών από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία κυρίως. Ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος ήταν πέρα από σαφής στο θέμα:

«Η Ελλάδα και η Γαλλία έχουν παρόμοια οράματα και στρατηγικά συμφέροντα με μεγάλες προοπτικές εμβάθυνσης της συνεργασίας στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας. Η Γαλλία επιθυμεί την οικοδόμηση μιας σχέσης άμυνας που να προσφέρει στην Ελλάδα τα απαραίτητα μέσα για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της»! Πόσο πιο ανοιχτά να το πει ο άνθρωπος.

Εξαγορές νερού, ρεύματος, συγκοινωνιών, λιμανιών, Τραπεζών, τουριστικών υποδομών είναι στο πρώτιστο ενδιαφέρον των Γάλλων επιχειρηματιών που συνοδεύουν τον Γάλλο πρόεδρο. Ήδη στο τραπέζι έχουν συζητηθεί οι περιπτώσεις της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ, τμήματος της ΔΕΗ, της Τράπεζας Αττικής.

Από αυτά, το νερό βρίσκεται στην κορυφή της γαλλικής ατζέντας, καθώς η γαλλική Suez είναι παγκόσμιος κολοσσός και βρίσκεται στη μπούκα του κανονιού πολλών οργανώσεων και Αρχών διεθνώς. Μεταξύ των οποίων και του… Παρισιού, όπου εκτίναξε τη χρέωση κατά 270% όταν της δόθηκε η ύδρευσή από τη μέχρι τότε δημόσια υπηρεσία. Στην Ελλάδα, ίσως τα βρει μπαστούνια στην εξαγορά ΕΥΔΑΠ ΚΑΙ ΕΥΑΘ, γιατί υπάρχει ισχυρό κίνημα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Η εταιρία της Μασσαλίας CMA CGM υπέγραψε ήδη συμφωνία για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης σε κονσόρτσιουμ με τη Γερμανία. Κι αυτή είναι μια γαλλογερμανική απάντηση στην κινεζική κατοχή του λιμανιού του Πειραιά. Ο βαλκανικός βορράς είναι «δικός τους».

Ο διευθυντής της Bpifrance Nicolas Dufourcq ήρθε μετά από ελληνικό αίτημα στα πλαίσια του ενδιαφέροντος να δημιουργηθεί Τράπεζα Επενδύσεων. Λέγεται ότι η Societe General, που την έχει πατήσει ήδη μια φορά στην Ελλάδα της κρίσης, ενδιαφέρεται για την Τράπεζα Αττικής.

Οι ελληνικοί υδρογονάνθρακες είναι στο στόχαστρο της TOTAL, που ενδιαφέρεται για έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης.

Φυσικά, εκτός από την πλευρά που βλέπει τους ελαύνοντες Γάλλους ως επενδυτές υπάρχει και εκείνη που τους βλέπει σαν λαφυραγωγούς της ελληνικής περιουσίας. Η οποία είναι οικονομικά απαξιωμένη και δίνεται μπιρ παρά. Κοινώς ξεπουλιέται από την κυβέρνηση για το χατίρι των δανειστών και των μνημονίων.

Το κυριότερο επιχείρημα είναι ότι οι Γάλλοι δε δίνουν δεκάρα για την ανάπτυξη της χώρας παρά ενδιαφέρονται μόνο για να ξεζουμίσουν τον ελληνικό πλούτο σε τιμή ευκαιρίας, παίρνοντας τα κέρδη και χρεώνοντας τις ζημιές και τη συντήρηση των επιχειρήσεων στους Έλληνες πολίτες. Φυσικά, με αμοιβές αποικίας της τρόικας, και δικαιώματα προ του 1950, για τα οποία φροντίζει η κυβέρνηση. Καλή ώρα όπως η ΟΥΛΕΝ και η ΠΑΟΥΕΡ τότε.

Σε τι συμφωνούν Τσίπρας- Μακρόν;

Υπάρχει όμως και το πολιτικό διακύβευμα. Τι σχέση έχει ο αριστερός Τσίπρας με τον δεξιό Μακρόν; Τι σχέση έχει ένας τεχνοκράτης, σύμβουλος του γαλλικού δημοσίου και στέλεχος της Rothschild με έναν μηχανικό που ίδρωσε να πάρει δίπλωμα και δεν έχει διοικητική πείρα; Ας μη μιλήσουμε για μόρφωση.

Τι σχέση έχει ένας πρόεδρος που υπερασπίζεται περικοπές σε εργασιακά δικαιώματα και συντάξεις στη χώρα του για χάρη των επιχειρήσεων, με έναν πρωθυπουργό που τα νομοθετεί υπερασπιζόμενος τους … εργαζόμενους που σφαγιάζει;

Τι σχέση έχει ένας πολιτικός που φέρνει εταιρίες για να αγοράσουν  δημόσιο πλούτο μιας χώρας με έναν άλλον, που ενώ διαφημίζει την απλόχερη προσφορά του πλούτου της χώρας του, από την άλλη την ξορκίζει ως αποικιοκρατική και βάναυσα καπιταλιστική;

Τι σχέση έχει ο Μακρόν που υπερασπίζεται την ιδιωτική εκπαίδευση και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σαν δημιουργούς οικονομίας υψηλής επιστήμης μαζί με τα δημόσια, με τον Τσίπρα που έχει μείνει στα δεκαπενταμελή και στη υπεράσπιση του πιο αντιδραστικού καθηγητικού κατεστημένου, που διώχνει 50.000 Έλληνες φοιτητές για έξω;

Σε τι ακριβώς θα συμφωνήσουν αυτοί οι δύο Ξένοι; Γιατί, ο ένας ο Μακρόν έχει μια πολιτική και την υπερασπίζεται εμπράκτως. Είναι φιλελεύθερος τεχνοκράτης και το περηφανεύεται. Ο άλλος, ο Τσίπρας, τι θα υπερασπιστεί; Τον κρατισμό, τον κρατικοσυνδικαλισμό ή την παραχώρηση του δημόσιου πλούτου σαν το νερό; Θα υπερασπιστεί το δημόσιο που το χαϊδεύει με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο ή θα παραχωρήσει κομμάτια του στην ιδιωτική εκμετάλλευση και διαχείριση; Θα υπερασπιστεί την … αποϊδιωτικοποίηση του ΟΑΣΘ ή την ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών;

Οι Γάλλοι ήρθαν, αλλά πράξεις δεν έγιναν. Και δεν θα γίνουν αν δεν αποφασίσει η κυβέρνηση και ο κ Τσίπρας με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Θα πάει με τους επαναστάτες κατά του καπιταλισμού ή με τους Γάλλους, τους Άγγλους, τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς καπιταλιστές επενδυτές και τους 44 μεγαλύτερους Έλληνες επιχειρηματίες που μέχρι χτες τους έβριζε για κακοποιούς φοροφυγάδες και ανάλγητους, αλλά τους προσκάλεσε όλους για αρωγούς στη φιέστα με τον Μακρόν;

Ο κ Τσίπρας μπορεί να κοροϊδεύει το νοήμον κοινό των ιθαγενών, αλλά η κοροϊδία δεν περνάει στους κουτόφραγκους. Με τις κουτοπονηριές των ελληνικών κυβερνήσεων κυβερνάνε οι κουτόφραγκοι την Ελλάδα. Και θα κυβερνάνε μέχρι να σοβαρευτούν οι Έλληνες.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης 

liberal.gr

Το Ελληνικό, ένα μνημείο υποκρισίας

Ώστε το Ελληνικό δεν μπορεί να γίνει τίποτε και πρέπει να μείνει ένας σκουπιδότοπος επειδή υπάρχει έγνοια για τα αρχαία και το πράσινο στην περιοχή από τον σύλλογο αρχαιολόγων και τους γύρω δήμους! Τέτοια υποκρισία δεν έχει προηγούμενο! Υποκρισία, γιατί βλέπουμε πώς αντιμετωπίζουν οι γύρω δήμοι τα αρχαία που ήδη έχουν στις γειτονιές του και πώς πολιορκούν να χτίσουν τον Υμηττό από πάνω τους ή πώς αφήνουν να πεθαίνουν αφρόντιστα από αρρώστιες τα λιγοστά δέντρα στα δήθεν αλσύλλιά τους!!

Ποιος ξέρει πού είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα στη Γλυφάδα, τον Άλιμο και τη Βούλα; Είναι επισκέψιμα; Έχει φροντίσει ποτέ κανείς να τα αναδείξει; Ποιος ξέρει ποια είναι τα περίφημα αρχαία στο Ελληνικό, που ποτέ κανένας δήμος και κανένας σύλλογος αρχαιολόγων δεν έχει ζητήσει και ενδιαφερθεί να αναδειχτούν και να είναι πόλος έλξης πολιτών, όπως είναι το … γήπεδο του χόκεϋ για συναυλίες και αγώνες;

Ποιος από τους ίδιους τους κατοίκους και τους δημότες που κόπτονται ξέρει για την αρχαία ιστορία της περιοχής του και πόσοι έχουν χτίσει ή έχουν αγοράσει σπίτια χωρίς καν να νοιάζονται αν τα οικόπεδά τους ήταν πράσινο; Πόσοι αγωνίζονται να διατηρήσουν τα καχεκτικά δέντρα στα λιγοστά πάρκα τους;

Πώς έγινε το αεροδρόμιο του Ελληνικού και αργότερα το τραμ χωρίς να έχει γίνει κήρυξη της περιοχής σε αρχαιολογικό χώρο και πώς τελικά βρέθηκαν και υπάρχουν εκεί, σε 6.000 στρέμματα, καταχωμένο από την αρχαιολογική μόνο ένα νεκροταφείο και λίγα ίχνη κατοίκησης; Δηλαδή ευρήματα λιγοστά και σχετικά ασήμαντα;

Γιατί απορρίπτεται διαρκώς η πρόταση της διεύθυνσης Προϊστορικών και Κλασικών αρχαιοτήτων με την αντίστοιχη των Βυζαντινών- Μεταβυζαντινών να οριστούν κοινόχρηστες ζώνες πρασίνου γύρω από όποια αρχαία εμφανιστούν από τα έργα στο Ελληνικό; Τα οποία δεν εμφανίστηκαν όταν όλη η περιοχή ήρθε τα πάνω κάτω κυριολεκτικά όταν φτιάχτηκε το αεροδρόμιο!! Μιλάμε για κωλυσιεργίες και προφάσεις του παραλόγου!

Πόσο παράλογου; Τόσο:

Δεν είδαμε να έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος όλη η Αττική, που τεκμηριωμένα κατοικιόταν από την προϊστορία, και στην οποία χτίζονται καθημερινά κτήρια παντού! Δεν είδαμε να έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος ο Ιππόδρομος στο Φάληρο, η παραλία Μοσχάτου, όλο το μέτωπο της παραλίας Ελληνικού, όλη η χερσόνησος του Αστέρα της Βουλιαγμένης (που έχει καταγραφεί!) που πουλήθηκε σε ξένους (!!) και όλη η τεράστια περιοχή του Πειραιά όπου γίνονται έργα μετρό, τραμ και λεωφόρων! Τέτοια υποκρισία δεν έχει προηγούμενο.

Το μετρό κατέστρεψε ένα τεράστιο κομμάτι της αρχαίας Αθήνας στο πέρασμά του, αναδεικνύοντας ένα μικρότερο που γλίτωσε από τον μετροπόντικα και που εκτίθεται σε μουσεία και σε σταθμούς, ενώ ένα άλλο μεγάλο κομμάτι καταχώθηκε ή διαλύθηκε αφού καταγράφτηκε. Αν είχε κηρυχθεί όλη η Αθήνα απ όπου πέρασε το έργο αρχαιολογικός χώρος δεν θα υπήρχε μετρό! Ακόμα θα είμασταν στις έρευνες!

Το δασαρχείο Πειραιά πού το είδε τώρα το δάσος στο Ελληνικό και δεν το είδε τόσες δεκαετίες που ήταν αεροδρόμιο; Δεν κοιτάζει καλύτερα να φροντίζει το δάσος Χαϊδαρίου και τα υπόλοιπα απομεινάρια πράσινου της αρμοδιότητάς του που μαραζώνουν αφρόντιστα και απροστάτευτα;

Αν οι δήμοι της περιοχής του Ελληνικού νοιάζονταν πραγματικά για το πράσινο δεν θα ήταν οι περιοχές τους χτισμένες σαν σφηκοφωλιές, ο ένας επάνω στον άλλον, με πολυώροφες πολυκατοικίες, ούτε θα ήταν ξεραϊλα όλος ο Υμηττός γύρω τους. Θα τον είχαν κάνει δάσος! Κι αν ενδιαφέρονταν για τη φυσιογνωμία της περιοχής δεν θα άφηναν εδώ και δυο δεκαετίες τα κτήρια του πρώην αεροδρομίου, που είναι στις περιοχές τους, να ρημάζουν, άθλια κουφάρια με ποντίκια και στέκια πρεζονιών και συμμοριών.

Το μόνο αξιόλογο δημιούργημα του δήμου εκεί είναι το εξαιρετικό Κοινωνικό Ιατρείο, που στεγάζεται σε ένα ημιάθλιο κτήριο, που δεν του αξίζει.

Αν οι κάτοικοι, οι δήμοι και οι αρχαιολόγοι ενδιαφέρονταν πραγματικά για τα αρχαία και το πράσινο στο Ελληνικό θα έπρεπε πρώτα να ενδιαφέρονται να είναι η αρχαία κληρονομιά κτήμα των κατοίκων σαν Παιδεία. Όχι σαν ξερά μνημεία! Γιατί μας έχουν ζαλίσει όλοι σ’ αυτή τη χώρα με τα αρχαία και την αρχαιότητα, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτε για να γίνει κτήμα των κατοίκων η αρχαιότητα. Και να μη ντρέπεται όποιος αρχαίος εμφανιζόταν ως δια μαγείας μπροστά στους νεοέλληνες. Θα αυτοκτονούσε!

Θυμήθηκαν τώρα την αξία της αρχαιότητας όλοι εκείνοι που ακούνε για ελληνική αρχαιότητα και βγάζουν φλύκταινες και βρίζουν όσους την υπερασπίζονται ως αρχαιολάτρες και εθνικιστές. Συλλήβδιν. Σ’ ένα τσουβάλι όλοι. Μορφωμένοι και χρυσαυγίτες!!

Και όλων αυτών θα έπρεπε να είναι η αγάπη για το περιβάλλον έμπρακτη απόδειξη στις περιοχές τους. Όχι να είναι οι περιοχές τους Χονγκ Κονγκ δόμησης μ ένα ξερό βουνό από πάνω τους! Το πράσινο στο Ελληνικό τους μάρανε.

Αρχαία, λοιπόν, δεν υπάρχουν που δεν έχουν ανακαλυφθεί. Και όσα τυχόν ανακαλυφθούν μπορούν να σωθούν όπως σώζονται όσα βρίσκονται σε ανεγέρσεις κτηρίων με την παρέμβαση της αρχαιολογίας. Τα μεγάλα έργα είναι έτσι κι αλλιώς υπό παρακολούθηση. 

Η πρόταση να γίνει πράσινο όλο το Ελληνικό είναι μια μπαρούφα και μισή. Οι δήμοι και οι περιφέρειες δεν έχουν φράγκο και δεν θα έδιναν και δραχμή ακόμα κι αν είχαν για να τα κάνουν πάρκα. Οι δήμοι είναι άντρα κερδοσκοπίας και ψηφοθηρίας στην πράξη. Δεν είναι φυσιολατρικοί όμιλοι. Φυσιολάτρες είναι στα λόγια. Το κράτος ξέρει με την ανικανότητά του και την εγκληματική διαχείριση των οικονομικών να καίει δάση. Όχι να φυτεύει.

Όλοι μαζί, εδώ και χρόνια, έχουν αποδειχτεί ανίκανοι να φυλάξουν μικρά πάρκα σαν το Πεδίο του Άρεως και το Λόφο του Φιλοπάππου ή του Στρέφη ή του Αρδηττού, της Νέας Σμύρνης κ.α. ακόμα και τις ώρες λειτουργίας όσων είναι περιφραγμένα! Εγκαταλελειμμένα και άντρα λαθρεμπορίου ναρκωτικών και επικίνδυνοι τόποι να περάσει μια γυναίκα ακόμα και μέρα είναι αρκετά.

Ας αφήσουμε τα παραμύθια. Εκτός από λίγους ρομαντικούς, όλοι οι υπόλοιποι που κόπτονται για το Ελληνικό έχουν άλλα συμφέροντα. Οι δήμοι, αρπαχτικά συμφέροντα επί των εδαφών και της χρήσης, πολιτικοί σχηματισμοί και διάφοροι σύλλογοι θέλουν να επιβάλουν τις ανεδαφικές ιδεολογικές θεωρήσεις τους, και η κυβέρνηση θέλει να μην τα σπάσει με τα «παιδιά της», που είναι και από τους τελευταίους ψηφοφόρους που της απέμειναν από την πάλαι ποτέ επαναστατική αριστερά και που μάχονται χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ για να μη γίνει καμιά αξιοποίηση στο Ελληνικό. Να γίνει… πάρκο!!! Ενώ, ολόκληρο το βουνό από πάνω μένει ξερό!

Και το ΚΑΣ; Τι κάνει το ΚΑΣ μπροστά σε όλους αυτούς τους παραλογισμούς και τις υποκρισίες; Κατόπιν τηλεφωνήματος «άνωθεν» διαλύθηκε ησύχως εχτές τη νύχτα που συνεδρίαζε για το θέμα. Πολύ ανεξάρτητο όργανο «άνωθεν» το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο!

Ας το χωνέψουμε. Η προστασία των αρχαίων, των νόμων και του πράσινου γίνεται μόνο μ’ έναν τρόπο: Να μορφώνεις τους πολίτες να είναι αντάξιοι πολιτιστικά και μορφωτικά των αρχαίων, να σέβονται τους νόμους και να αγαπάνε έμπρακτα το πράσινο. Το Ελληνικό είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι τίποτε από τα τρία δεν συμβαίνει. Όπως και στο Ελληνικό η χώρα ξεχειλίζει απ’ αυτό που παράγει: Υποκρισία.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Η κεντροαριστερά ως… Fan club

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004 εξελέγη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, με πάνω από 1 εκατ. ψήφους. Στους πολίτες, ο νεωτερισμός πλασαρίστηκε ως γιορτή της δημοκρατίας, ύψιστον της λαϊκής συμμετοχής, κατάρρευση των κομματικών στεγανών και της καμαρίλας, και ως εισροή φρέσκου κοινωνικού αέρα, στα αραχνιασμένα υπόγεια της κομματικής επετηρίδας και των παλαιοκομματικών μηχανισμών.

Όσοι μίζεροι - μεταξύ των οποίων και ο γράφων - χαρακτήριζαν ως απολίτικο χάπενινγκ τη διαδικασία, και υποστήριζαν ότι στην εκλογή ενός προέδρου κόμματος, λόγο θα πρέπει να έχουν μόνο τα κομματικά μέλη, φάνταζαν ως άνθρωποι των σπηλαίων, μπροστά στη χαριτόβρυτη «ζωογόνο αύρα» που έφερνε η «ανοιχτή κοινωνία των πολιτών» - κατά τη φιλολογία της εποχής.

Το 2015, τις ψήφους του 2004 τις σάρωσε ο τυφώνας του μνημονίου, αφήνοντάς του ένα μίζερο 2,47% (παλιών κομματικών), που τον άφησε εκτός Βουλής (με αποτέλεσμα για πρώτη φορά από το 1923 να μείνει η Βουλή χωρίς εκλεγμένο μέλος της οικογένειας Παπανδρέου!).

Η πιστοποίηση

Η νέα διαμάχη στην πολύπαθη Κεντροαριστερά, που προσπαθεί να συνασπισθεί για να εξέλθει της πολιτικής της δυσπραγίας, είναι διττή: Ο τρόπος που θα ψηφίσουν προκειμένου να διασφαλιστεί το απόρρητο, αλλά και το ποιοι θα ψηφίσουν.

Όλοι αποδέχονται την εκ του μακρόθεν ηλεκτρονική ψηφοφορία, εφόσον δεν απειληθεί το αδιάβλητο αυτής. Η πλευρά Γεννηματά, ως προϋπόθεση του αδιάβλητου θέτει την αυτοπρόσωπη παρουσία του ψηφοφόρου, για την παραλαβή του προσωπικού του κωδικού.

Εκεί αρχίζουν οι ενστάσεις των υπολοίπων, χωρίς ωστόσο να υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση εκ μέρους τους που να κατοχυρώνει το αδιάβλητο. Ωστόσο, μέσα στο πλαίσιο της θολής νεωτερικότητας, φαντάζουν ως οι κήρυκες της νέα εποχής, και στα social media άρχισε εμφανίζεται ένα κλίμα παραπλήσιο της πρώτης εκλογής Παπανδρέου. Όσοι εκφράζουν επιφυλάξεις, και εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ, εκλαμβάνονται ως η συντηρητική οπισθοφυλακή του πολιτικού συστήματος, με κυριαρχούσα την απλοϊκή σκέψη, «σε μια εποχή που μπορείς με ένα «κλικ» να μεταφέρεις την περιουσία σου, γιατί να μην μπορείς να ψηφίσεις» (βέβαια πριν το «κλικ» μεταφοράς της περιουσίας, είχες αυτοπρόσωπη παρουσία και χαρτιά που σε πιστοποιούσαν. Άλλωστε εκεί που ψηφίζουν εδώ και 15ετία ψηφιακά, στην Εσθονία, είναι απαραίτητη προηγουμένως η φυσική παρουσία για την παραλαβή του προσωπικού κωδικού).      

Το κλίμα επιτείνουν και οι διεκδικητές  της αρχηγίας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, είρων στον ΣΚΑΙ, δήλωσε «Μερικοί ζητούν οι φοιτητές   να πρέπει να προσέλθουν  αυτοπροσώπως μία εβδομάδα πριν για να πάρουν  τον σχετικό κωδικό. Γελάνε οι νέοι μας με αυτή την πρόταση. Είναι σα να λέμε «θα μου στείλεις email, αλλά πριν πρέπει να μου το φέρεις σε χαρτί» - ωστόσο δεν γνωρίζουμε κάποια πρότασή του που θα εξασφάλιζε  το αδιάβλητο.  

Έχουμε την αίσθηση πως οι υποψήφιοι προτάσσουν την καχυποψία τους, από το γεγονός  ότι η κα Γεννηματά διαθέτει οργανωμένο σύνολο ανθρώπων, και μηχανισμούς τους οποίους μπορεί να κινητοποιήσει ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι υπόλοιποι αναμένουν την σταυροδοτική υποστήριξη της εκτός κομμάτων κοινωνίας. Αυτό βέβαια είναι άσχετο με το αδιάβλητο της πιστοποίησης του ψηφοφόρου, αλλά δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό.

Ποιοι θα ψηφίσουν

Το έτερο θέμα, που περνάει «εξ  απαλού» αλλά είναι - κατά την ταπεινή μας γνώμη - εξόχως πολιτικό, και θα το βρει  μπροστά του το νέο κόμμα (ενιαίο ή πολυκομματικό), είναι το ποιοι θα ψηφίσουν.

Ως τώρα έχει ακουστεί η άποψη να υπάρξει κατάλογος αυτών που προτίθενται να γίνουν μέλη του νέου κόμματος, αλλά και κατάλογος φίλων, ο οποίος θα καταστραφεί μετά από δύο μήνες.

Όμως η ψηφοφορία για την εκλογή ενός αρχηγού ενός κόμματος, δεν είναι θέμα ενδιαφέροντος γενικής συμμετοχής, ώστε να αφορά το γενικό πληθυσμό. Δεν είναι τοπικό ή εθνικό δημοψήφισμα για επίλυση προβλημάτων που αγγίζουν όλους διαταξικώς. Έχει το διαχωριστικό προσδιορισμό ιδεολογικών και πολιτικών συντεταγμένων. Αφορά τους πολίτες που επιθυμούν να συστρατευτούν, υπό το πρίσμα και την ώσμωση της πολιτικής τους ταύτισης, με ένα κόμμα.

Διαφορετικά ελλοχεύει - και με αυτό - ο κίνδυνος αλλοίωσης του αποτελέσματος: Ο κάθε περαστικός, για την πλάκα του, να ψηφίσει τον αρχηγό ενός κόμματος το οποίο δεν τον ενδιαφέρει, ή ο κάθε εντεταλμένος, να ψηφίσει τον - κατά την γνώμη του κόμματός του - «λιγότερο κατάλληλο».

Βεβαίως γενικού ενδιαφέροντος γίνονται εκ των υστέρων, οι κυβερνητικές προτάσεις του κόμματος, αλλά αυτό συμβαίνει άμα τη συγκρότησή του. Τότε πλέον καλείται το σύνολο του πληθυσμού να αποφανθεί δια της ψήφου του.

Αυτά είναι στοιχειώδη, αυτονόητα - έως και απλοϊκά - αλλά μέσα στο πνεύμα του υφέρποντος αντικομματισμού (μάλλον του φανερού αντιπασοκισμού), αλλά και της κραυγάζουσας «νεωτερικότητας», δεν γίνονται αντιληπτά.

Ούτε γίνεται κατανοητό, αυτό που συμβαίνει από καταβολής κομμάτων: Όταν κάποιος θέλει να έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει στην εκλογή αρχηγού κόμματος, αναλαμβάνει και αντίστοιχες υποχρεώσεις. Όταν ξέρει ότι θα καταγραφεί ως φίλος άνευ δεσμεύσεων, και σε δυο μήνες θα σβηστεί η λίστα του, στην αθωότερη των περιπτώσεων, θα γίνει χαβαλέδικο μέλος ενός fan club δύο μηνών.      

liberal.gr

Η πραγματική ζωή…

Του Γιάννη Παντελάκη

Υπάρχει μια είδηση που λέει ότι οι Έλληνες περιορίζουν από τις αγορές τους ακόμα και τα καθημερινά απαραίτητα καταναλωτικά αγαθά. Ψωμί, γαλακτοκομικά, προϊόντα οικιακής χρήσης. Όσες κορδέλες και αν κόψει ο πρωθυπουργός, όσες επιχειρήσεις και αν επισκεφτεί, όσο και αν ανακαλύπτει την πολιτική γοητεία του Ανδρέα Παπανδρέου, η κατάσταση δεν σώζεται. Η είδηση που περιγράφει τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, δεν δίνει περιθώρια ελπίδας για αναστροφή των δεδομένων για την κυβέρνηση.

Συχνά, οι δημοσιογράφοι κάνουμε ιεραρχήσεις που δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που πραγματικά απασχολεί την κοινωνία. Αναπαράγουμε επικοινωνιακά κόλπα που σκαρφίζονται οι πολιτικοί, αναδεικνύουμε το ελάσσων, δίνουμε έμφαση σε κάτι που αξιολογικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Τουλάχιστον για την πλειονότητα της κοινωνίας. Για ένα άρθρο του Τσίπρα στο οποίο μας λέει ότι θέλει να μοιάσει του Παπανδρέου, δίνουμε τεράστια σημασία, για μια συζήτηση περί Στάλιν σπαταλάμε μεγάλο χρόνο και χώρο. Αυτά, η μετατόπιση του ενδιαφέροντος δηλαδή από τα ουσιαστικά σε θέματα ήσσονος σημασίας, αποτελούν κυβερνητικές παγίδες. Στις οποίες συχνά πέφτουμε.

Έρευνα της Nielsen, αποτυπώνει με στοιχεία μια πραγματικότητα που βλέπουμε γύρω μας ότι αποκτά ολοένα και πιο σκληρά χαρακτηριστικά. Καταγράφει την περικοπή δαπανών σε βασικά καταναλωτικά αγαθά. Ενδεικτικά, μείωση 8,6% στην αγορά γάλακτος και 5,3% στο συσκευασμένο ψωμί. Μια σειρά από κατηγορίες άλλων ειδών, έχει ανάλογη αρνητική πορεία. Γενικότερα, οι καταναλωτές περιορίζουν αγορές βασικών προϊόντων, κάτι αδιανόητο σε άλλες εποχές, όχι ιδιαίτερα μακρινές. Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Μόλις πέρυσι, η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε την αύξηση του ποσοστού των Ελλήνων που στερούνται τα βασικά είδη διατροφής και διαβίωσης.

Τις έρευνες αυτές επιβεβαιώνουν και άλλες που δημοσιοποιήθηκαν σχετικά πρόσφατα. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο μας είχε πληροφορήσει πριν λίγο καιρό, ότι το πρώτο τρίμηνο του 2017 οι καταναλωτές μείωσαν κατά 40 ευρώ τον μήνα τις αγορές από τα σούπερ μάρκετ, μια άλλη έρευνα της εταιρείας IRI μας έλεγε λίγους μήνες πριν, για υποχώρηση του τζίρου στα σούπερ μάρκετ 10 % ή και 15%. Οι μειώσεις αφορούν κατά βάση είδη καθημερινής ανάγκης.

Οι δείκτες φτώχειας στη χώρα έχουν αυξηθεί, η μείωση της ανεργίας επιτυγχάνεται με νέες θέσεις εργασίας των 300 ευρώ και οι ανισότητες στο εσωτερικό της κοινωνίας διευρύνονται. Το χειρότερο είναι πως και οι προβλέψεις δείχνουν μεγαλύτερη επιδείνωση των δεικτών αυτών στο άμεσο μέλλον. Οι αποφασισμένες νέες περικοπές των συντάξεων, η δραματική μείωση του αφορολόγητου, οι αβάσταχτοι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, θα οδηγήσουν ακόμα μεγαλύτερες αριθμητικά ομάδες στη φτωχοποίηση.

Πως απαντά η κυβέρνηση σε όλα αυτά; Με τον πρωθυπουργό ν' ανακαλύπτει την επιχειρηματικότητα και να κόβει κορδέλες έργων που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από την Ε.Ε. Και το κυβερνητικό επικοινωνιακό επιτελείο, να τροφοδοτεί την καθημερινή ατζέντα με θέματα άσχετα έως και αδιάφορα. Και συχνά, οι δημοσιογράφοι να αναπαράγουμε αυτή την ασημαντότητα για την οποία πιστεύουμε ότι ενδιαφέρεται η κοινωνία. Και ιδιαίτερα η χειμαζόμενη κοινωνία.

Όλα δείχνουν πως οι προσπάθειες της κυβέρνησης με ασκήσεις επικοινωνίας θα συνεχιστούν. Με τις πιο πολλές πιθανότητες οι εκλογές να πραγματοποιηθούν την επόμενη χρονιά, Τσίπρας και ηγετική ομάδα θα επιχειρούν ως τότε με κάθε τρόπο να δείξουν ότι η πραγματικότητα που βιώνει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, είναι διαφορετική. Παρότι, απ' ότι έχει δείξει και το παρελθόν, οι εκλογές δεν κρίνονται από το πόσα έργα εγκαινίασε ένας πρωθυπουργός, αλλά από το τι συμβαίνει στην κοινωνία και την πραγματική ζωή. Και εκεί, δεν συμβαίνουν αισιόδοξα πράγματα...    

liberal.gr

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

“Run, rabbit, run, dig that hole, forget the sun”

Breathe, Pink Floyd

“Life is just what happens to you, while your busy making other plans”

Beautiful Boy, John Lennon

~

Δεν ζούμε, τρέχουμε.

Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.

Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε.

Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.

~

“Τι κάνεις;”

“Τίποτα”

(αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση)

“Τι κάνεις;”

“Τρέχω”

(αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση)

~

Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές.

Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν αντικαταθλιπτικά.

Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου.

Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή.

Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή.

~~{}~~

Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας.

 Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά.

Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας.

~

Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην “χάνεις τον καιρό σου”, να μη σπαταλάς τον καιρό σου.

Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου.

Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας.

Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει.

Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος.

~

Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω.

Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε.

Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…

Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και “λίγο παρακάτω” που είχες.

~~{}~~

Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.

Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ’ όσο πίστευες τότε.

~

Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά,  και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το Τρέξιμο.

Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: “Ε, ναι, σ’ αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;”

~

Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις.

Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.

~~{}~~

Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.

Ούτε τους φίλους σου να δεις ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις ούτε έρωτες να ζήσεις ούτε να χορέψεις ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί.

Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες.

Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα.

Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις.

~

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.

Έχεις λίγο χρόνο να ζήσεις ακόμα, μην τον χαραμίσεις σε τύψεις γι’ αυτά που δεν έζησες. Άλλωστε ο χρόνος πάντα έτσι είναι, λίγος, όσων χρονών και να είσαι.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.

Μην τρέχεις πια. Στάσου!

~

Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ ‘τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά.

Κι εσύ δεν θα είσαι νέος, ζωντανός για πολύ ακόμα. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών διαρκεί η ζωή, όσο και να τρέχεις.

Στάσου! Πάρε μια ανάσα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(“Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων” είναι ένα διήγημα του Άλαν Σίλιτοου. Έγινε ταινία από τον Τόνι Ρίτσαρντσον, το 1962 και τραγούδι από τους Iron Maiden.)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός