Η κεντροαριστερά ως… Fan club

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004 εξελέγη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, με πάνω από 1 εκατ. ψήφους. Στους πολίτες, ο νεωτερισμός πλασαρίστηκε ως γιορτή της δημοκρατίας, ύψιστον της λαϊκής συμμετοχής, κατάρρευση των κομματικών στεγανών και της καμαρίλας, και ως εισροή φρέσκου κοινωνικού αέρα, στα αραχνιασμένα υπόγεια της κομματικής επετηρίδας και των παλαιοκομματικών μηχανισμών.

Όσοι μίζεροι - μεταξύ των οποίων και ο γράφων - χαρακτήριζαν ως απολίτικο χάπενινγκ τη διαδικασία, και υποστήριζαν ότι στην εκλογή ενός προέδρου κόμματος, λόγο θα πρέπει να έχουν μόνο τα κομματικά μέλη, φάνταζαν ως άνθρωποι των σπηλαίων, μπροστά στη χαριτόβρυτη «ζωογόνο αύρα» που έφερνε η «ανοιχτή κοινωνία των πολιτών» - κατά τη φιλολογία της εποχής.

Το 2015, τις ψήφους του 2004 τις σάρωσε ο τυφώνας του μνημονίου, αφήνοντάς του ένα μίζερο 2,47% (παλιών κομματικών), που τον άφησε εκτός Βουλής (με αποτέλεσμα για πρώτη φορά από το 1923 να μείνει η Βουλή χωρίς εκλεγμένο μέλος της οικογένειας Παπανδρέου!).

Η πιστοποίηση

Η νέα διαμάχη στην πολύπαθη Κεντροαριστερά, που προσπαθεί να συνασπισθεί για να εξέλθει της πολιτικής της δυσπραγίας, είναι διττή: Ο τρόπος που θα ψηφίσουν προκειμένου να διασφαλιστεί το απόρρητο, αλλά και το ποιοι θα ψηφίσουν.

Όλοι αποδέχονται την εκ του μακρόθεν ηλεκτρονική ψηφοφορία, εφόσον δεν απειληθεί το αδιάβλητο αυτής. Η πλευρά Γεννηματά, ως προϋπόθεση του αδιάβλητου θέτει την αυτοπρόσωπη παρουσία του ψηφοφόρου, για την παραλαβή του προσωπικού του κωδικού.

Εκεί αρχίζουν οι ενστάσεις των υπολοίπων, χωρίς ωστόσο να υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση εκ μέρους τους που να κατοχυρώνει το αδιάβλητο. Ωστόσο, μέσα στο πλαίσιο της θολής νεωτερικότητας, φαντάζουν ως οι κήρυκες της νέα εποχής, και στα social media άρχισε εμφανίζεται ένα κλίμα παραπλήσιο της πρώτης εκλογής Παπανδρέου. Όσοι εκφράζουν επιφυλάξεις, και εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ, εκλαμβάνονται ως η συντηρητική οπισθοφυλακή του πολιτικού συστήματος, με κυριαρχούσα την απλοϊκή σκέψη, «σε μια εποχή που μπορείς με ένα «κλικ» να μεταφέρεις την περιουσία σου, γιατί να μην μπορείς να ψηφίσεις» (βέβαια πριν το «κλικ» μεταφοράς της περιουσίας, είχες αυτοπρόσωπη παρουσία και χαρτιά που σε πιστοποιούσαν. Άλλωστε εκεί που ψηφίζουν εδώ και 15ετία ψηφιακά, στην Εσθονία, είναι απαραίτητη προηγουμένως η φυσική παρουσία για την παραλαβή του προσωπικού κωδικού).      

Το κλίμα επιτείνουν και οι διεκδικητές  της αρχηγίας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, είρων στον ΣΚΑΙ, δήλωσε «Μερικοί ζητούν οι φοιτητές   να πρέπει να προσέλθουν  αυτοπροσώπως μία εβδομάδα πριν για να πάρουν  τον σχετικό κωδικό. Γελάνε οι νέοι μας με αυτή την πρόταση. Είναι σα να λέμε «θα μου στείλεις email, αλλά πριν πρέπει να μου το φέρεις σε χαρτί» - ωστόσο δεν γνωρίζουμε κάποια πρότασή του που θα εξασφάλιζε  το αδιάβλητο.  

Έχουμε την αίσθηση πως οι υποψήφιοι προτάσσουν την καχυποψία τους, από το γεγονός  ότι η κα Γεννηματά διαθέτει οργανωμένο σύνολο ανθρώπων, και μηχανισμούς τους οποίους μπορεί να κινητοποιήσει ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι υπόλοιποι αναμένουν την σταυροδοτική υποστήριξη της εκτός κομμάτων κοινωνίας. Αυτό βέβαια είναι άσχετο με το αδιάβλητο της πιστοποίησης του ψηφοφόρου, αλλά δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό.

Ποιοι θα ψηφίσουν

Το έτερο θέμα, που περνάει «εξ  απαλού» αλλά είναι - κατά την ταπεινή μας γνώμη - εξόχως πολιτικό, και θα το βρει  μπροστά του το νέο κόμμα (ενιαίο ή πολυκομματικό), είναι το ποιοι θα ψηφίσουν.

Ως τώρα έχει ακουστεί η άποψη να υπάρξει κατάλογος αυτών που προτίθενται να γίνουν μέλη του νέου κόμματος, αλλά και κατάλογος φίλων, ο οποίος θα καταστραφεί μετά από δύο μήνες.

Όμως η ψηφοφορία για την εκλογή ενός αρχηγού ενός κόμματος, δεν είναι θέμα ενδιαφέροντος γενικής συμμετοχής, ώστε να αφορά το γενικό πληθυσμό. Δεν είναι τοπικό ή εθνικό δημοψήφισμα για επίλυση προβλημάτων που αγγίζουν όλους διαταξικώς. Έχει το διαχωριστικό προσδιορισμό ιδεολογικών και πολιτικών συντεταγμένων. Αφορά τους πολίτες που επιθυμούν να συστρατευτούν, υπό το πρίσμα και την ώσμωση της πολιτικής τους ταύτισης, με ένα κόμμα.

Διαφορετικά ελλοχεύει - και με αυτό - ο κίνδυνος αλλοίωσης του αποτελέσματος: Ο κάθε περαστικός, για την πλάκα του, να ψηφίσει τον αρχηγό ενός κόμματος το οποίο δεν τον ενδιαφέρει, ή ο κάθε εντεταλμένος, να ψηφίσει τον - κατά την γνώμη του κόμματός του - «λιγότερο κατάλληλο».

Βεβαίως γενικού ενδιαφέροντος γίνονται εκ των υστέρων, οι κυβερνητικές προτάσεις του κόμματος, αλλά αυτό συμβαίνει άμα τη συγκρότησή του. Τότε πλέον καλείται το σύνολο του πληθυσμού να αποφανθεί δια της ψήφου του.

Αυτά είναι στοιχειώδη, αυτονόητα - έως και απλοϊκά - αλλά μέσα στο πνεύμα του υφέρποντος αντικομματισμού (μάλλον του φανερού αντιπασοκισμού), αλλά και της κραυγάζουσας «νεωτερικότητας», δεν γίνονται αντιληπτά.

Ούτε γίνεται κατανοητό, αυτό που συμβαίνει από καταβολής κομμάτων: Όταν κάποιος θέλει να έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει στην εκλογή αρχηγού κόμματος, αναλαμβάνει και αντίστοιχες υποχρεώσεις. Όταν ξέρει ότι θα καταγραφεί ως φίλος άνευ δεσμεύσεων, και σε δυο μήνες θα σβηστεί η λίστα του, στην αθωότερη των περιπτώσεων, θα γίνει χαβαλέδικο μέλος ενός fan club δύο μηνών.      

liberal.gr