Γιατί χαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ και χαμογελά...

Του  Θάνου Οικονομόπουλου

«Δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούνε...» όλοι αυτοί που απαρτίζουν τον λόχο των υποψηφίων αρχηγών για την πολύφερνη «κεντροαριστερά».

Θα συμφωνήσουν για το πότε θα στηθούν οι κάλπες, αν θα διευρυνθούν οι τρόποι ψηφοφορίας με την προσθήκη των... ταχυδρομικών περιστεριών, αν έχουν τα χρήματα για να κάνουν τις εκλογές, αν... αν... αν. Αν όχι όλοι, κάποιοι τέλος πάντων. Οι οποίοι και θα δεσμευθούν, υποθέτει κανείς, ότι θα παραμείνουν στο υπό δημιουργία πολιτικό σχήμα (μέχρι τώρα, μόνο η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης έχουν ξεκαθαρίσει ότι θα μείνουν στον νέο φορέα, όποιο κι’ αν είναι το αποτέλεσμα της εκλογής) ώστε να... αρχίσουν και οι συζητήσεις για την φιλοσοφία, την ιδεολογία,  την φυσιογνωμία,το πρόγραμμα, τις πολιτικές,  αυτής της «κεντροαριστεράς»!

Γιατί με το συγκεκριμένο εγχείρημα, συμβαίνει τούτο το παράδοξο: πάνε να βγάλουν αρχηγό, πριν φτιάξουν το κόμμα! Βάζουν το κάρο, μπροστά από το άλογο... Παγκόσμια πρωτοτυπία, και είθε να στεφθεί με επιτυχία. Αλλά, ο κόσμος, ακόμη και αυτός που λέει ότι θα πάει να ψηφίσει για τον αρχηγό της κεντροαριστεράς, αρχίζει να γελάει...

Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση-όχι για την «κεντροαριστερά», όμως, αλλά για τον...ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως για την ΝΔ. Που βλέπουν ότι ένα εγχείρημα για την κατάκτηση ενός πολιτικού χώρου που ενδιαφέρει και αυτούς (με διαφορετική σκόπευση ο καθένας) εξελίσσεται όπως εύχονταν! Με κουτσό βήμα σημειωτόν, και σωρευμένη αρνητική αύρα εξ αρχής.

Δεν είναι τυχαίο ότι (κυρίως) ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν διακρίνεται κι’ όλας για την ευπρέπεια και τον καθωσπρεπισμό του στα σχόλια και τις επιθέσεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, με την υπό δημιουργία κεντροαριστερά τηρεί στάση αιδήμονος ουδετερότητας. Αφού οι φιλοδοξούντες την ηγεσία της κεντροαριστεράς βάζουν... τρικλοποδιές στον εαυτό τους, γιατί να ανακατευτεί αυτός; Τους αφήνει να συνεχίζουν το βήμα σημειωτόν τους, και μάλιστα με το ένα πόδι κουτσό.

Κι’ εδώ, έχει σημασία να ανιχνεύσει κανείς τι σόι «κεντροαριστερά» θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και όλο το σύστημα που τον στηρίζει, οικονομικό, μιντιακό, ημεδαπό και αλλοδαπό...) να προκύψει από το συγκεκριμένο εγχείρημα.

Θέλει ένα πολιτικό σχηματισμό μικρό, οριοθετημένο, αδύναμο, με προοπτικές χαμηλού ποσοστού στις εθνικές εκλογές. Ώστε να μπορέσει ο Αλέξης Τσίπρας, ιδίως μετά τις τελευταίες πρωτοφανείς κωλοτούμπες του... υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, των επενδύσεων, της επιχειρηματικότητας, των αγορών, να τσιμεντώσει την εικόνα του «κεντροαριστερού» (αλά Ανδρέας Παπανδρέου), ν’ αναπροσαρμόσει επί το  ακόμη ρεαλιστικότερο τις πολιτικές της κυβέρνησης, και να ενσωματώσει στο δικό του «εκσυγχρονισμένο» ΣΥΡΙΖΑ όλους όσους μείνουν έξω ( ψηφοφόρους, κυρίως, αλλά γιατί όχι και στελέχη;) από αυτό που επιχειρούν, όπως το επιχειρούν, να στήσουν οι δέκα-τόσοι υποψήφιοι για την νέα “κεντροαριστερά”.

Λογικά, θα προτιμούσαν να εκλεγεί ένας αρχηγός χωρίς υποστήριξη, δομές, ικανή κομματική οργάνωση πίσω του. Ένα πρόσωπο που ακόμη και αν περιβάλλεται από κοινωνική καταξίωση και αποδοχή, θα έχει εγγενείς πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες. Τουλάχιστον, τον πρώτο καιρό. Αυτό, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο επόμενο συμπέρασμα, ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ ιδανικός αρχηγός της «κεντροαριστεράς» θα είναι κάποιος... εκτός «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», δηλαδή ΠΑΣΟΚ, για να καταλαβαινόμαστε...

Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο κ. Τσίπρας, είναι να καταφέρει να πετύχει τον στόχο που έχει θέσει, και στον οποίο βασίζει τις ελπίδες του αν όχι να παραμείνει στην εξουσία, τουλάχιστον το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών (τις οποίες βάσει αυτού του σκεπτικού, βλέπει το 2019) να του επιτρέψει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις: να μπορέσει να εξασφαλίσει στα μέσα του 2018 «καθαρή έξοδο» από το μνημόνιο, και την «μνημονιακή εποπτεία» των δανειστών, λάβαρο το οποίο συνεχίζει να κυματίζει επικοινωνιακά...

Φυσικά, η εποπτεία θα συνεχισθεί για πολλά-πολλά χρόνια, μέχρι να εξοφλήσει η Ελλάδα το 70% του χρέους της. Αλλά αυτό πιστεύει ότι μπορεί να το περάσει επικοινωνιακά ο πρωθυπουργός στον κόσμο: « Δεν είναι μνημόνιο και εποπτεία της τρόικας, αλλά μια πρόβλεψη που περιλαμβάνεται στο σύμφωνο σταθερότητας, την οποία και επιθυμούμε- εξ άλλου... όπου νά’ναι έρχονται οι επενδύσεις και η ανάπτυξη!» θα βροντοφωνάζει ο κ. Τσίπρας αποκρύπτοντας φυσικά ότι στην εφαρμογή του συγκεκριμένου συμφώνου, θα απουσιάζει εκκωφαντικά η κεφαλαιακή στήριξη από πλευράς ΕΕ, η οποία θα επιμένει στην επίτευξη  εξωπραγματικών πλεονασμάτων, τα οποία η κυβέρνηση θα προσπαθεί να πετύχει με ακόμη αγριότερα φορολογικά μέτρα...

Λυπηρή η διαπίστωση, αλλά ρεαλιστική: ο τρόπος με τον οποίον ασκείται η αντιπολίτευση (αξιωματική αλλά  και ελάσσων...) επιτρέπει στην κυβέρνηση να διασώζεται και να κλείνει την δημοσκοπική διαφορά από την ΝΔ, μια κυβέρνηση που -κατά τα άλλα- με τις επιδόσεις που έχει, θα έπρεπε να έχει πέσει σε μονοψήφιο ποσοστό.

iefimerida.gr