Η όμορφη πόλη που έμαθε να ζει με τις ρουκέτες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Οταν ξεκινούσαμε για τη Δαμασκό, δεν περιμέναμε πολλά απρόοπτα. Γνωρίζαμε ότι πριν από λίγες εβδομάδες ο συριακός στρατός είχε καταλάβει εξ ολοκλήρου την ανατολική Γούτα, απ’ όπου ισλαμιστές αντικαθεστωτικοί εκτόξευαν ρουκέτες και όλμους προς το κέντρο της πρωτεύουσας, προκαλώντας χάος και αιματοχυσία. Η αίσθηση που είχαμε σχηματίσει από τα διεθνή πρακτορεία ήταν ότι ο Ασαντ διεξάγει τις τελευταίες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και ότι η ζωή επιστρέφει στην ομαλότητα.

Η εικόνα άρχισε να αλλάζει στα τελευταία από τα 137 χιλιόμετρα που χωρίζουν τη Βηρυτό από τη Δαμασκό. Πυκνές στήλες μαύρου καπνού ανέβαιναν στον ουρανό από τα νότια. Την πρώτη νύχτα στο ξενοδοχείο ξυπνήσαμε από βομβαρδισμούς αεροπλάνων (ίσως συριακών, ίσως ρωσικών), όχι πολύ μακριά μας. Το επόμενο πρωί μάθαμε ότι οι σφοδρές συγκρούσεις διεξάγονταν στο Γιαρμούκ, μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης.

Ξεκινήσαμε για το Γιαρμούκ τη Δευτέρα το μεσημέρι, αμέσως μετά τη συνέντευξη που πήρε από τον Ασαντ ο Αλέξης Παπαχελάς. Μέχρι πρόσφατα, το Γιαρμούκ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους καταυλισμούς Παλαιστινίων προσφύγων, με πολύ πυκνή δόμηση. Περίπου 160.000 άνθρωποι ζούσαν στα ψηλά κτίρια, με τα στενά, ανήλιαγα σοκάκια. Από το 2015, οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Νούσρα κατείχαν το 60% του καταυλισμού. Αυτό που ακολούθησε ξεπερνά τη φαντασία ακόμη και ανθρώπων που έχουν ζήσει αρκετές πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή.

 

Με το ντουφέκι και το νερό στην πλάτη, τα βασικά εφόδια για τη σκοπιά. 

Οταν φτάσαμε στην είσοδο του καταυλισμού, αντικρίσαμε κουφάρια από καπνισμένα κτίρια. Τρία τεθωρακισμένα ήταν ακροβολισμένα στην περίμετρο. Σ’ αυτό τον ανηλεή πόλεμο σοκάκι το σοκάκι, τετράγωνο το τετράγωνο, όροφο τον όροφο, τα τανκς είναι άχρηστα. Στο επιχειρησιακό κέντρο μας υποδέχθηκε ο Αμάρ Χασάμ, αξιωματικός του συριακού στρατού χωρίς διακριτικά, που δεν θέλησε να μας πει τον βαθμό του ή τις μονάδες που διοικούσε. Ακούσαμε ότι πρόκειται για επίλεκτες συριακές δυνάμεις, ενισχυμένες από Ιρανούς και Παλαιστινίους του Λαϊκού Μετώπου.

Ανθρώπινες ασπίδες

«Μετά την έφοδο του Ισλαμικού Κράτους, έφυγε η συντριπτική πλειονότητα των αμάχων από το Γιαρμούκ», μας λέει ο Χασάμ. «Οι τζιχαντιστές μετέτρεψαν αυτό εκεί το κτίριο σε ισλαμικό δικαστήριο, που λειτουργούσε με βάση τη σαρία, επιβάλλοντας εκτελέσεις και ακρωτηριασμούς. Αφού απελευθερώσαμε την ανατολική Γούτα, στραφήκαμε στη νότια Δαμασκό. Βήμα το βήμα, καταφέραμε να απελευθερώσουμε το 50% της περιοχής και ο κλοιός στενεύει ολοένα. Προ τριών ημερών, έπειτα από μεσολάβηση των Ρώσων, οι μαχητές της Χαγιέτ Ταχρίρ Αλ Σαμ (πρώην Αλ Νούσρα) συμφώνησαν να φύγουν για το Ιντλίμπ. Τώρα έχουν απομείνει κάπου 2.000 οικογένειες μαχητών του Ισλαμικού Κράτους και αμάχων, που τους κρατάνε ως ανθρώπινες ασπίδες».

Μετακινούμαστε με αυτοκίνητο προς τη γραμμή του μετώπου, συνοδεία στρατιωτών. Εισερχόμενα και εξερχόμενα πυρά κάθε είδους – τουφέκια, πολυβόλα, πυρά πυροβολικού που δεν τα ξεχωρίζουμε. Το πυκνό δάσος από τους σκελετούς των γκρεμισμένων κτιρίων προσφέρει κάλυψη. Οι κυριότεροι κίνδυνοι είναι αόρατοι και αθόρυβοι. Οι ελεύθεροι σκοπευτές, που μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε. Οι νάρκες που στοίχισαν τις προάλλες τη ζωή ενός δημοσιογράφου και τα πόδια ενός φωτορεπόρτερ. Τα βλήματα κάτω από τα χαλάσματα που δεν έχουν εκραγεί. Αλλά και οι ενέδρες τζιχαντιστών, που σκάβουν τούνελ και βγαίνουν ξαφνικά πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Δύο μέρες πριν πάμε στο Γιαρμούκ, έπιασαν με αυτό τον τρόπο δύο στρατιώτες, τους έντυσαν με πορτοκαλί στολές, τους έβαλαν να σκάψουν τον τάφο τους, τους αποκεφάλισαν και τους έχωσαν μέσα, για να ανεβάσουν στο YouTube το φρικτό βίντεο.

 

Το πιο αποτελεσματικό μέσο μεταφοράς ανάμεσα στο αρχηγείο και στο μέτωπο. 

Ο Αλέξης γοητεύεται από μια οργιαστικά ανθισμένη μπουκαμβίλια, το μοναδικό ίχνος ζωής που προβάλλει μέσα από τα χαλάσματα. Εννοεί να την απαθανατίσει στο smartphone. Το βράδυ, στην Παλιά Πόλη της Δαμασκού, οι γνώριμες σκηνές, που είχαμε δει και τις προηγούμενες μέρες, μας φαίνονται τώρα σουρεαλιστικές. Οι άνθρωποι κατακλύζουν τα σοκάκια με τα γραφικά καφέ, τα εστιατόρια και τα πολύβουα σουκ, τις κλειστές αγορές, διασκεδάζουν, ψωνίζουν και φλερτάρουν, χωρίς να δείχνουν την παραμικρή ταραχή στους περιοδικούς κρότους των μακρινών εκρήξεων.

Δύο μέρες αργότερα, όταν είμαστε πια στην Αθήνα, μαθαίνουμε ότι τρεις όλμοι των τζιχαντιστών έφυγαν από το Γιαρμούκ και προσγειώθηκαν στην πλατεία αλ Μαϊσάτ, γύρω στα 400 μέτρα από το ξενοδοχείο που μέναμε, σκοτώνοντας πέντε και τραυματίζοντας 14 ανθρώπους. Η νότια Δαμασκός σύντομα θα έχει εκκαθαριστεί. Το ερώτημα είναι πώς θα ζήσουν ξανά μαζί οι άνθρωποι που βίωσαν αυτόν τον εφιάλτη και πώς θα επουλωθούν τα αόρατα τραύματα, μέσα στο μυαλό τους.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, σε μια άλλη Δαμασκό

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου με τον συνοδό της αποστολής και φόντο μία μπουκαμβίλια που επιβεβαιώνει ότι η ζωή διεκδικεί πάντα τα δικαιώματά της.

Η πρώτη μου συνάντηση με τον Μπασάρ αλ Ασαντ ήταν τον Δεκέμβριο του 2003, και πάλι στη Δαμασκό, για συνέντευξη στην «Κ». Είχε μόλις τρία χρόνια στην εξουσία, μετά τον θάνατο του πατέρα του, Χαφέζ Ασαντ. Διατηρούσα την ανάμνηση ενός ευγενούς ανθρώπου, που μου έλεγε ότι θεωρεί την Τουρκία φιλική χώρα, ότι δεν βλέπει τις ΗΠΑ ως αντίπαλο και ότι επιθυμεί να υπογράψει εταιρική σχέση με την Ε.Ε.

Από τότε, είναι σαν να έχουν περάσει αιώνες. Ο Ασαντ που είδα τη Δευτέρα, ήταν ο ίδιος χαρακτήρας, που δεν σηκώνει τον τόνο ούτε στην πιο αιχμηρή ερώτηση, αλλά ο κόσμος γύρω του είχε αλλάξει δραματικά. Αυτή τη φορά, περιγράφει τον Ερντογάν ως ηγέτη των Αδελφών Μουσουλμάνων και θεωρεί τις ΗΠΑ και τη Γαλλία δυνάμεις κατοχής.

Στη χαλαρή κουβέντα που είχαμε, προτού αρχίσει η συνέντευξη με τον Αλέξη Παπαχελά, ο Ασαντ μας είπε ότι ο πόλεμος, με όλα τα τραγικά του, έφερε μια βαθιά πολιτιστική αλλαγή στη Συρία. Εχοντας βιώσει τις ακρότητες των τζιχαντιστών, η κοινωνία πήγε «πιο αριστερά», όπως μας είπε, εννοώντας ότι πολλοί στράφηκαν προς τις κοσμικές αξίες, απορρίπτοντας τον θρησκευτικό φανατισμό.

Η αλήθεια είναι ότι η Δαμασκός που είδαμε, έμοιαζε, μαζί με τη Βηρυτό, με την πιο κοσμική πρωτεύουσα αραβικού κράτους. Στο γραφικό καφέ Αλ Νάουφαρα, δίπλα στον τάφο του Σαλαντίν και το μεγαλοπρεπές τζαμί των Ομεϋαδών, κορίτσια χωρίς μαντίλα καπνίζουν ναργιλέ με τα αγόρια ή τις φίλες τους. Στο παραδοσιακό εστιατόριο Ναράνζ, χριστιανοί και μουσουλμάνοι απολαμβάνουν το γεύμα σε μεικτές παρέες, με αλκοόλ ή χωρίς.

Παρά τα πυκνά σημεία ελέγχου του στρατού, η καθημερινότητα αποπνέει αλλόκοτη κανονικότητα. Οι δημόσιες υπηρεσίες, οι συγκοινωνίες και η αγορά λειτουργούν, παρότι η χώρα είναι αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές. Το περίφημο ζαχαροπλαστείο των Αδελφών Νταούντ, που πέρασε δύσκολα χρόνια, έχει ξαναρχίσει τις εξαγωγές και οι 20 υπάλληλοί του δεν προλαβαίνουν να γεμίζουν τους στρογγυλούς δίσκους με τα μπακλαβαδάκια και τα φημισμένα μπισκότα με φιστίκι και σουσάμι.

Αυτά που είδαμε δεν είναι, βέβαια, παρά ψηφίδες της μεγάλης εικόνας. Πιο σκοτεινές πρέπει να είναι οι ψηφίδες από τη Χομς, τη Χάμα ή το ανατολικό Χαλέπι. Μια φορά, στη Δαμασκό, οι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι τα χειρότερα είναι πίσω τους. Μακάρι να έχουν δίκιο.

"Εμφύλια πυρά" στον Κοτζιά για τη Γάζα

Στον ΣΥΡΙΖΑ ξέσπασε εμφύλιος με αφορμή τη "σφαγή" στη Γαζά. Αννέτα Καββαδία και Φωτεινή Βάκη έβαλαν στο στόχαστρό τους τον Νίκο Κοτζιά, τον οποίο χαρακτήρισαν "Πόντιο Πιλάτο".

Τόσο η κα. Καββαδία όσο και η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του κόμματος Φωτεινή Βάκη χαρακτήρισαν δολοφονική την επίθεση του Ισραήλ και «καρφώνοντας» τον υπουργό Εξωτερικών τόνισαν πως δεν είναι δυνατόν να επικρατούν λογικές Ποντίου Πιλάτου.

Σε παρέμβασή της στην Ολομέλεια της Βουλής, η κ. Καββαδία χαρακτήρισε μάλιστα, κυνική την προσπάθεια εξομοίωσης θύτη και θύματος.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φωτεινή Βάκη που κατέθεσε στη Βουλή ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός της. «Καταδικάζουμε απερίφραστα την επέμβαση του στρατού του Ισραήλ στην Γάζα που οδήγησε στο θάνατο και τον τραυματισμό χιλιάδων ανθρώπων, παιδιών και ηλικιωμένων», είπε και πρόσθεσε πως δεν μπορεί να τηρείται τακτική ίσων αποστάσεων.

Η επίμαχη ανακοίνωση του ΥΠΕΞ

Το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών σε ανακοίνωσή του για την αιματοχυσία από τα πυρά του Ισραήλ έγραφε:

«Καταγράφουμε με αποτροπιασμό και ιδιαίτερη ανησυχία την τραγική απώλεια δεκάδων ανθρωπίνων ζωών, παιδιών συμπεριλαμβανομένων, καθώς και τον τραυματισμό εκατοντάδων διαδηλωτών από ισραηλινά πυρά στη Λωρίδα της Γάζας.

Οι περιστάσεις επιβάλλουν την επίδειξη αυτοσυγκράτησης, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω κλιμάκωση και να μην υπάρξουν νέα θύματα. Το Ισραήλ οφείλει να σεβαστεί το δικαίωμα ειρηνικής διαμαρτυρίας και να αποφεύγει τη χρήση δυσανάλογης βίας.

Από πλευράς τους, η Χαμάς και όσοι οργανώνουν τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στη Λωρίδα της Γάζας, οφείλουν να διασφαλίζουν τον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων αυτών».

 reporter.gr  

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»…

Λεγόταν Fadi Abuh Saleh.

Για τους Παλαιστίνιους ήταν σύμβολο της αξιοπρέπειας στον αγώνα τους για λευτεριά.

Για τους Ισραηλινούς ήταν σύμβολο της… βίας

αφού με το αναπηρικό καροτσάκι και τη σφεντόνα του απειλούσε την κρατική υπόσταση του Ισραήλ.

Κι έτσι – χτες – τον εκτέλεσαν.

Και τώρα είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τι σημαίνει «καθίκι» σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης. Αρκεί να ακούσεις το «καθίκι» να μηρυκάζει την εξής φρασούλα:

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»…

imerodromos.gr Από το facebook του ΝίκουΜπογιόπουλου

Ζήτω η τρέλα

Όταν εκλέχτηκε ο Τραμπ για πρόεδρος των ΗΠΑ είχαμε γράψει ότι τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει ένας κουτσαβάκης, χωρίς ίχνος μόρφωσης και πολιτικής σκέψης και πως αυτό θα έβαζε τον κόσμο σε μπελάδες. Χτες ο άνθρωπος, κρυμμένος στην Ουάσινγκτον έδρεπε τις δάφνες της ιδιοσυγκρασίας του, βουτηγμένες στο αίμα πάνω από 50 νεκρών, από τους οποίους 10 παιδιών! Πυροδοτώντας τη Μέση Ανατολή.

Η χτεσινή αιματηρή μέρα στην Παλαιστίνη είναι η αρχή μιας πολύ επικίνδυνης περιπέτειας, που απέχει μιά ώρα και ένα τέταρτο με το αεροπλάνο από την Αθήνα! Αυτό, για όποιον αδιαφορεί για το γενικό και ενδιαφέρεται για το ατομικό! Επειδή η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, που έκανε ο Τραμπ σε πείσμα όλων των νουνεχών και σκεπτόμενων Αμερικανών και Ευρωπαίων πολιτικών και διπλωματών, συμπεριλαμβανομένων του Κλίντον και του Ομπάμα, δεν είναι μια απλή κίνηση.

Για να αποδείξει μάλιστα πόσο ελαφρόμυαλος και ασόβαρος είναι ο πρώην τηλεοπτικός αστέρας εκπομπών τύπου Ερωτοδικείου και νυν πρόεδρος, έστειλε στα εγκαίνια της πρεσβείας, σε μια τέτοιας σημασίας πολιτική κίνηση, ως εκπρόσωπό του (δηλαδή του έθνους του) την κόρη του Ιβάνκα και τον γαμπρό του, που τους έχει διορίσει και τους δύο στο Λευκό Οίκο. Νοοτροπίες και πρακτικές, που μόνο με τις αντίστοιχες ελαφρότητες του Μουσολίνι και των Ασιατών και Αφρικανών δικτατόρων μπορούν να συγκριθούν. Στα ίχνη του νέου του φλέρτ Κιμ Γιονγκ Ουν.

Η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ έχει μεγάλη συμβολική και πρακτική σημασία. Αναγνωρίζεται έτσι ως πρώτο ημιεπίσημο βήμα από τις ΗΠΑ η Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ αντί του Τελ Αβίβ. Κι αυτό είναι μια καθαρή παραβίαση των όρων δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ και ένα χαστούκι περιφρόνησης στην συμφωνία για παραμονή της Ιερουσαλήμ ως ουδέτερης, ειρηνικής γωνιάς συνύπαρξης των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών: Εβραϊσμού, Μουσουλμανισμού, Χριστιανισμού.

Η μεταφορά της πρεσβείας εξοπλίζει τις επιθετικές και πολεμοχαρείς ισραηλινές κυβερνήσεις με το παραπάνω θάρρος που χρειάζονται για να μετατρέψουν αυτή τη μορφή της πόλης σε αποκλειστικά εβραϊκή πρωτεύουσα. Ήδη, με τους ετσιθελικούς εποικισμούς και την τεχνική σταδιακή δίωξη των μουσουλμάνων Παλαιστίνιων από την πόλη η αναλογία του πληθυσμού έχει αντιστραφεί. Οι Εβραίοι παλαιστίνιοι είναι πλέον 60% έναντι 38% των μουσουλμάνων.

Οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί Παλαιστίνιοι, που έχασαν την πατρίδα τους σε μια νύχτα για να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ, χάνουν σταδιακά και ασταμάτητα εδώ και 80 χρόνια τα εδάφη, στα οποία είχαν ήδη περιοριστεί. Άλλοτε από τους διαρκείς εποικισμούς των Ισραηλινών και άλλοτε μετά από αποτυχημένες εξεγέρσεις και πολέμους των ίδιων και των συμμάχων τους Αράβων.

Η περιοχή βρίσκεται σε μια διαρκή αιματοχυσία, με εμπλεκόμενες όλες τις γύρω χώρες. Όχι μόνο επειδή υπάρχει σύγκρουση « ντόπιων» και «ξένων», εισβολέων και γηγενών, μουσουλμάνων και εβραίων. Αλλά, και γιατί σχεδόν όλοι οι Ιορδανοί και ένα μεγάλο μέρος των Λιβανέζων του νότου είναι Παλαιστίνιοι. Όπως και σε άλλες περιοχές του κόσμου, οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες χώρισαν τις δυνατές φυλές σε κομμάτια, δημιουργώντας κράτη ανύπαρκτα μέχρι πριν 200 χρόνια, τραβώντας γραμμές με μολύβι σε χάρτες, ως σύνορα. Τόσο απλά. Και τόσο διαρκώς αιματηρά.

Από το 1950 και μετά, όμως, και με οξυνόμενη ένταση, η περιοχή της Μέσης Ανατολής με επίκεντρο το Ισραήλ έχει μεταβληθεί σε κανονική μπαρουταποθήκη. Το Ιράν επιχειρεί να γίνει πυρηνική δύναμη σε αντιστάθμισμα του πυρηνικού Ισραήλ. Και συμμετέχει στρατιωτικά στο Λίβανο και στη Συρία. Η Σαουδική Αραβία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αμερικανική βάση της περιοχής, με στρατοκρατικές όμως βλέψεις μέχρι Τουρκίας και Σουδάν. Χρηματοδοτώντας κάθε βρωμιά στη γύρω περιοχή, μέχρι Αφγανιστάν. Η Συρία είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση της Ρωσίας, ενώ η Αίγυπτος αλλοιθωρίζει κατά καιρούς μεταξύ Ρωσίας, ΗΠΑ και αδερφών μουσουλμάνων.

Το Ιράκ είναι σήμερα μια ρευστή εύφλεκτη περιοχή με πολλούς μνηστήρες από τους παραπάνω, συν τους Κούρδους. Και όλη αυτή την πυριτιδαποθήκη την τροφοδοτούν με νέα πυρίτιδα το Ουζμπεκιστάν, το Αφγανιστάν και η Τουρκία. Οι δύο πρώτοι με ακραίους ισλαμιστές και η Τρίτη με ιμπεριαλιστές εισβολείς στρατηγούς και πολιτικούς.

Σ αυτή τη λάβα που χορεύει, ο playboy ασόβαρος αμερικανός πρόεδρος έριξε ένα σπίρτο αποχωρώντας από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιραν, που ελέγχει στενά τις δραστηριότητες της Τεχεράνης, και άλλο ένα εγκαινιάζοντας την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ. Και τα δύο, εντελώς συμπτωματικά, αιτήματα του πολεμοχαρούς ηγέτη του Ισραήλ Νετανιάχου και των πιο ακραίων ισραηλινών κύκλων.

Το αποτέλεσμα θα είναι επιζήμιο όχι μόνο για την ειρήνη διεθνώς. Αλλά, και για το ίδιο το Ισραήλ. Του οποίου το συμφέρον είναι ένα και μοναδικό για να επιζήσει ανάμεσα σε 200 εκατομμύρια Άραβες σε βάθος χρόνου: Η ειρηνική συνύπαρξη. Επειδή, στο τέλος του χρόνου, οι αριθμοί είναι εναντίον του όση στρατιωτική ισχύ κι αν έχει τώρα. Εκτός αν αποφασίσει να κάνει την περιοχή πυρηνικό νεκροταφείο προκειμένου… να επιζήσει. Κανείς δεν θα επιζήσει. Τα πυρηνικά του είναι ουσιαστικά άχρηστα. Όπως ο ναός στον Σαμψών.

Σ αυτό το επικίνδυνο και ρευστό τοπίο γεμάτο αιματηρές αντιθέσεις, όπου τα μισά παιδιά οπλοφορούν, μαζί με όλες τις γυναίκες, ο ανεκδιήγητος Τραμπ, ρίχνει λάδι στη φωτιά. Προφανώς κινούμενος από εγκληματικά λόμπυ, που σκέφτονται και δρουν κοντόφθαλμα και εξτρεμιστικά.

Ένα από τα κατορθώματα του απολίτικου αυτού προέδρου είναι ότι η ανθρωπότητα έχει πάψει να ασχολείται με το μείζον θέμα Ισραήλ- Παλαιστινίων εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον, εξ αιτίας των αμερικανοβρετανικών επεμβάσεων στο Ιρακ, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Συρία. Με την ταυτόχρονη εμφάνιση του ISIS ως συνέχεια της Αλ Κάιντα, ως συνέχεια των Μουτζαχεντίν, που είναι τα παιδιά της σοβιετικής και αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν.

Έτσι, η παγκόσμια κοινότητα ασχολείται αποκλειστικά με τη ριζοσπαστικοποίηση των μουσουλμάνων και την τρομοκρατία και έχει ρίξει σκοτάδι στην Παλαιστίνη, όπου η σταδιακή εξόντωση των Παλαιστίνιων εφαρμόζεται ασταμάτητα, είτε με εποικισμούς παράνομους, είτε με τείχος του αίσχους, είτε με κόψιμο νερού, ηλεκτρικού, διακίνησης τροφίμων σε καθημερινή βάση. Και φυσικά οι Παλαιστίνιοι αντιμάχονται καθημερινά είτε με σφεντόνες είτε με όπλα. Αποκλεισμένοι από τον κόσμο στην ίδια τους την πατρίδα.

Όλα αυτά που ήταν στο σκοτάδι εδώ και περίπου 15 χρόνια, και που επέτρεπαν στο Ισραήλ να δρα σχεδόν ανενόχλητο από την διεθνή κοινή γνώμη, έρχονται τώρα να πρωταγωνιστήσουν. Να ξαναβγούν στην επικαιρότητα. Χάρη στην ιδιοφυή πολιτική ανοησία του Τραμπ! Και ενδεχομένως να δημιουργήσουν νέες διεθνείς Παλαιστινιακές οργανώσεις ή νέες επιθέσεις στη Δύση εκ μέρους τρομοκρατών με επίκληση το αιματοκύλισμα των Παλαιστινίων. Το οποίο είναι διαρκές εδώ και χρόνια. Στην αφάνεια.

Πενήντα άμαχοι νεκροί σε λίγες μόνο ώρες από πυρά στρατιωτών που σημάδευαν στο ψαχνό άοπλους διαδηλωτές. Και πάνω από δυό χιλιάδες τραυματίες, είναι πολύ λιγότεροι από όσους προσβλήθηκαν δήθεν από το χημικά του Άσσαντ και βομβαρδίστηκε η Συρία. Κανείς δεν θα βομβαρδίσει κανέναν στο όνομα αυτών των νεκρών. Επειδή η διεθνής κοινότητα των «ισχυρών» δεν είναι παρά ένα club εγκληματιών, που μοιράζουν τον πλούτο, τη γη, τους ανθρώπους σαν να είναι τετραγωνάκια της μονόπολης. Γραμμές πάνω σε χάρτες. Συντεταγμένες στη Google.

Το κακό για την ανθρωπότητα είναι ότι συσσωρεύονται πολλοί τρελοί και άμυαλοι και δικτατορίζοντες στις ηγεσίες της παγκόσμιας σκηνής, ταυτόχρονα τον τελευταίο καιρό. Και όσοι έχουν ακόμα σοβαρότητα και λογικά από την άλλη πλευρά δεν έχουν είτε το θάρρος είτε τη διορατικότητα να ορθώσουν ανάστημα ή φωνή απέναντι σε νέους χιτλερίσκους.

Και οι λαοί; Οι λαοί και τα έθνη που δεν έχουν μνήμη της ιστορίας τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Τρικούπης έφα.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης  

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 δεν υπάρχει. Ιδού…

Οσοι δεν βλέπουν την αλλαγή ας προσέξουν όσα λέει και, κυρίως, όσα κάνει ο κ. Τσίπρας μετά το 2015. Η προσαρμογή του είναι ταχύτατη, γι’ αυτό και οι ξένοι τον αβαντάρουν. Μένει να το καταλάβουν και οι στρουθοκαμηλίζοντες εγχώριοι αντίπαλοί του

  

Του Γιώργου Καρελιά

Το τελευταίο διάστημα διεξάγεται μια ανούσια συζήτηση γύρω από ένα ερώτημα με δύο σκέλη: έχει αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ και προς ποια κατεύθυνση; Η συζήτηση είναι ανούσια, γιατί ένα κόμμα –και δη κυβερνητικό– πρέπει να κρίνεται από αυτά που κάνει και όχι από αυτά που λέει, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι κυνικοί Αμερικανοί.

Οσοι υποστηρίζουν ότι δεν έχει επέλθει καμιά αλλαγή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα εξακολουθεί να είναι ένα κόμμα «ακραίο» και θα το δείξει στις προσεχείς εκλογές, επανερχόμενο στην «αντιμνημονιακή» του μήτρα, «συγκρουόμενο» με τους δανειστές και άλλα τέτοια παραμύθια, είτε είναι αφελείς (οι λιγότεροι) είτε δεν τους βολεύει η νέα πραγματικότητα.

Ολοι αυτοί, κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, δεν πρόσεξαν το πρωτοσέλιδο της κυριακάτικης «Αυγής», δηλαδή της επίσημης εφημερίδας του κυβερνώντος κόμματος (εδώ). Για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμα, θα το εξηγήσουμε αμέσως μετά από μια σύντομη αναδρομή:

– Τον Νοέμβριο του 2014 έγινε γνωστό ότι η Τρόικα απαιτούσε από την κυβέρνηση Σαμαρά να συνυπογράψει και η αντιπολίτευση τα μέτρα για τη μετά το Μνημόνιο εποχή (τότε). Ο Τσίπρας έκανε λόγο για «υπογραφή ντροπής» και, φυσικά, το απέρριψε (εδώ).

– Λίγες μέρες αργότερα (Δεκέμβριος 2014) ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είχε ζητήσει να μην ψηφιστούν ακραίες δυνάμεις στις ελληνικές εκλογές του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον είχε κατηγορήσει για «τρομολαγνεία» και «ωμή παρέμβαση» (εδώ).

– Τον Ιούνιο του 2015 πάλι ο Γιούνκερ είχε ζητήσει να ψηφίσουν οι Ελληνες «Ναι» στο δημοψήφισμα. Ο κυβέρνών ΣΥΡΙΖΑ τον κατάγγειλε για «ευθεία παρέμβαση» (εδώ). Ηταν η «επαναστατική» περίοδος του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ, η οποία αργότερα ονομάστηκε εποχή των «αυταπατών».

Και φτάνουμε στο σήμερα. Επίκειται συμφωνία στο Μακεδονικό. Και ο Γιούνκερ παρεμβαίνει ξανά υπέρ της λύσης, ζητώντας να ψηφιστεί από 180 βουλευτές. Μόνο που τώρα δεν είναι «ωμή παρέμβαση». Ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο καλοδέχεται την παρέμβαση, αλλά την προβάλλει κιόλας, για να πιέσει την αντιπολίτευση! Η οποία δεν αντέδρασε, ίσως επειδή όλα αυτά είναι ανεπίσημα(μάλιστα, ο εκπρόσωπος της Κομισιόν διέψευσε ότι έχει θέσει τέτοιο θέμα).

Οσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει την αλλαγή που έχει επέλθει, ας προσέξουν: ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που άλλοτε έβγαζε φλύκταινες και ανέβαινε στα κεραμίδια κάθε φορά που γινόταν μια ξένη παρέμβαση στα ελληνικά πράγματα, σήμερα όχι μόνο δεν αποδοκιμάζει, όχι μόνο σιωπά, αλλά προβάλλει κιόλας τέτοιες παρεμβάσεις! Τόσο μεγάλη είναι η μετάλλαξη που έχει υποστεί.

Αν και πάλι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί, ας προσέξουν πώς πανηγυρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ την επικείμενη έξοδο στις αγορές (εδώ). Είναι οι ίδιες αγορές τις οποίες ο κ. Τσίπρας «πυροβολούσε» το 2014, όταν προσπαθούσε να βγει η κυβέρνηση Σαμαρά (εδώ).

Ολα αυτά αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όσους εξανίστανται όταν ακούνε και διαβάζουν ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και πολλή σχέση με εκείνον του 2014 και του πρώτου εξαμήνου του 2015. Και πράγματι δεν έχει. Είναι ένα πλήρως (μετ)αλλαγμένο κόμμα, απολύτως συστημικό, το οποίο προσπαθεί να εκμεταλλευθεί κάθε παρέμβαση που κάνουν υπέρ του οι άλλοτε μισητοί δανειστές. Γι’ αυτό και εκείνοι τον αβαντάρουν. Οσο πιο σύντομα το καταλάβουν και το αποδεχθούν οι εγχώριοι αντίπαλοί του- η ΝΔ και, κυρίως, το συγγενέστερο Κίνημα Αλλαγής- τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Ο στρουθοκαμηλισμός μπορεί να τους οδηγήσει σε εκπλήξεις.

Αλλωστε, στην πολιτική σημασία έχουν οι πράξεις. Ας το πούμε με ένα παλιότερο παράδειγμα. Το 1981 ανέλαβε πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος, με μια σειρά «προκλητικές» δηλώσεις, είχε κάνει έξαλλους τους Αμερικανούς (πρόεδρος ο Ρόναλντ Ρέιγκαν). Ο πρεσβευτής στην Αθήνα Μόντιγκλ Στερνς, προσωπικός φίλος του Ανδρέα από τα χρόνια της Αμερικής, όταν του ζητούσαν εξηγήσεις από την Ουάσιγκτον, τους έλεγε: «Να βλέπετε τι κάνει και όχι τι λέει» (ο Ανδρέας).

Οσοι έχουν μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα του 2014-2015, ας αλλάξουν πλευρό. Αυτός δεν υπάρχει. Η προσαρμογή του ήταν ταχύτατη. Και με την προσαρμογή συμβαίνει αυτό που έχει γράψει ο βρετανός συγγραφέας Χ.Τζ. Γουέλς: «Προσαρμόσου ή εξαφανίσου, αυτός ήταν ανέκαθεν ο αμείλικτος νόμος της φύσης».

Ο κ. Τσίπρας το έχει καταλάβει και το εφαρμόζει εδώ και τέσσερα χρόνια. Μένει να το καταλάβουν και οι εγχώριοι αντίπαλοί του.   

ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ: Μας αρέσει-δεν μας αρέσει υπάρχουν νέα δεδομένα

Οσοι δήθεν σκίζουν τα ρούχα τους λέγοντας πως δεν μπορούμε ούτε καν διάλογο να έχουμε εξαιτίας των επικρίσεων που έχουμε ανταλλάξει, τότε ας ψάξουν να βρουν τι έλεγαν αυτοί οι ίδιοι για τη ΝΔ, και αντίστροφα, πριν σχηματίσουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Μια απάντηση σε ένα άρθρο του Protagon

Του Γιάννη Ραγκούση*

Συνηθισμένα πράγματα, θα πει κανείς, στην πολιτική. Ναι, ιδίως -θα συμπληρώσω εγώ- όταν ανοίγει μια νέα ατζέντα που αντικειμενικά αποσταθεροποιεί στερεότυπα και θέτει σε κίνηση νέες ταλαιπωρίες για την κλειδωμένη σκέψη ορισμένων. Ωστόσο, και πάλι η ατμόσφαιρα της δημόσιας συζήτησης δεν απέφυγε τη δυσοσμία που προκάλεσαν οι συκοφαντίες, οι προσβολές ακόμη και η παραποίηση γραπτά διατυπωμένων απόψεων. Δεν ανήκουν σε κάποια από τις κατηγορίες αυτές όσα έγραψε ο Μιχάλης Μιχαήλ εδώ στο Protagon με τίτλο «Οι αντιφάσεις του Γιάννη Ραγκούση».

Γι’ αυτό και αποφάσισα να δώσω εδώ τη δική μου απάντηση. Απάντηση χωρίς την οποία με βεβαιότητα κάποιοι, σε δεύτερο στάδιο, ήταν έτοιμοι να πουν «η σιωπή του, απέδειξε την ενοχή του».

Νομίζω πως δεν αυθαιρετώ αν χωρίσω βασικά τις αιτιάσεις-ερωτήματα που εγείρονται στις εξής τέσσερις κατηγορίες:

α) Γιατί τώρα ξαφνικά τέτοιες απόψεις;

Τα περισσότερα σημεία της κυριακάτικης ομιλίας μου, περιέχονται σχεδόν αυτούσια στις απόψεις που γραπτώς κατέθεσα στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ.

Πρόκειται για απόψεις που δεν δίστασα να διατυπώσω συστηματικά κατά τις εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου και προφανώς τις πλήρωσα αφού την ώρα που δημιουργούνταν προσδοκίες εξουσίας με τη ΝΔ, εγώ με αυτές τις απόψεις ουσιαστικά υποσχόμουν «προοδευτικά δάκρυα και αντιδεξιό ιδρώτα»

Η ΝΔ είναι το κόμμα που χρεοκόπησε την Ελλάδα. Την πενταετία 2004-2009 διέλυσε τα δημόσια οικονομικά. Τι ακριβώς όμως είπα; Κατά λέξη το ακόλουθο:

«Εχω ακλόνητη προσωπική πίστη ότι το Κίνημα Αλλαγής, αν θέλει να επανασυνδεθεί με τις κοινωνικές δυνάμεις της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης, αν πραγματικά επιθυμεί να βγει από τη μιζέρια της μικρής συμπληρωματικής δύναμης, πρέπει άμεσα να λάβει τέσσερις κορυφαίες αποφάσεις:

»Πρώτον, ότι ανήκει στη συντελεσμένη προοδευτική παράταξη.

»Δεύτερον, ότι είναι αυτόνομο μεν, εντός της προοδευτικής παράταξης δε.

»Τρίτον, ότι στρατηγικός του αντίπαλος είναι η ΝΔ.

»Τέταρτον, ότι αποκλείει στη μεταμνημονιακή περίοδο κάθε ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με τη ΝΔ».

β) Γιατί σιωπώ για διάφορα θέματα, όπως λόγου χάρη για τον Κλεισθένη;

Δεν σιωπώ. Εχω ήδη δηλώσει ότι:

«Οπως κάνω πάντα, με βάση αρχές και με αποκλειστικό σκοπό το συμφέρον των πολιτών, θα πω καθαρά τη γνώμη μου. (…) Ο Κλεισθένης θα είναι ένα πολύ χρήσιμο πεδίο άσκησης σύγχρονης πολιτικής, τόσο για μια αντιπολίτευση χωρίς κραυγές και υστερίες, αλλά με επιχειρήματα, όσο και για μια κυβέρνηση που θέλει να αποδείξει ότι πιστεύει στην προοδευτική συνεννόηση και συνδιαμόρφωση μεγάλων αποφάσεων».

γ) «Πώς εξηγείται αυτός ο παθιασμένος έρωτας με την Κουμουνδούρου;» ήταν το εύλογο ερώτημα του Μιχάλη Μιχαήλ. Η χυδαία και συνάμα γελοία εκδοχή αυτού του εύλογου ερωτήματος ήταν σε πολλές άλλες περιπτώσεις του τύπου: «Η μεταγραφή στον ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει και την υποχρέωση να στήνει εκδηλώσεις; Πηγαίνει για δήμαρχος Αθήνας; Για βουλευτής, για ευρωβουλευτής;».

Απαντώ στη χυδαία εκδοχή:

1. Πρόκειται για κλασική γκεμπελική μέθοδο. Δεν κρύβω βέβαια, και λίγο βαρετή πια για εμένα. Προσπαθούν να αποδώσουν ιδιοτελή κίνητρα σε πολιτικές ή ακαδημαϊκές απόψεις νομίζοντας ότι έτσι θα ξεμπερδέψουν με αυτές. Ομως, δεν είμαστε όλοι στην πολιτική εξαγορασμένοι. Εμένα, δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να μου υπαγορεύσει τι θα πω. Ούτε επιχειρηματίας ούτε εκδότης. Σωστές ή λάθος, αποκλειστικά δικές μου απόψεις είναι. Προσωπικά έχω μείνει εκτός Βουλής από το 2012 και μπορώ, αν χρειαστεί, να παραμείνω μέχρι το τέλος της ζωής μου. Απόδειξη γι’ αυτό είναι πως δεν έσπευσα να γίνω υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά. Αλλά ούτε και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, από το 2012 και μετά, η ανερχόμενη πολιτική δύναμη στη χώρα.

Απαντώ στο εύλογο ερώτημα του κ. Μιχαήλ:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν μου ζήτησε να προσχωρήσω στις τάξεις του ή οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά ποτέ δεν διανοήθηκα να ζητήσω το παραμικρό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι λέω, το λέω ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής γιατί το πιστεύω. Με την ευκαιρία, σε όσους μάταια προσπαθούν να τραυματίσουν τον πολιτικό μου χαρακτήρα, απαντώ πως εγώ μέλος μόνο δύο κομμάτων έχω γίνει στη ζωή μου. Πρώτη φορά και για 29 χρόνια του ΠΑΣΟΚ, δεύτερη φορά τώρα του Κινημάτος Αλλαγής. Παράταξη δε, δεν άλλαξα ποτέ. Δεν έγινα ποτέ υπουργός με Πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, πρόεδρο της ΝΔ και δεδηλωμένη βασικά από τη ΝΔ. Οχι από σύμπτωση. Στις εκλογές του 2012 είχα προεκλογικά και επαναλαμβανόμενα ενημερώσει τους ψηφοφόρους της Β’ Αθήνας ότι δεν επρόκειτο να δεχτώ να γίνω υπουργός του κ. Σαμαρά, αναλαμβάνοντας το εκλογικό κόστος που αυτό συνεπαγόταν για εμένα. Ο Πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος, στην κυβέρνηση του οποίου μετείχα, ήταν προηγουμένως σύμβουλος του εκλεγμένου Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, και η δεδηλωμένη στην κυβέρνησή του προερχόταν κατά απόλυτη πλειοψηφία από τους 153 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Μήπως όμως τότε πρέπει να ζητήσουμε και εμείς συγγνώμη για όλα εκείνα που μας καταλογίζουν, αρχίζοντας από τα πιο εύκολα και τα πιο πρόσφατα; Λόγου χάρη, από την ατιμωτική καταδίκη του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ κ. Τάσου Μαντέλη;

δ) Τι έλεγα στο παρελθόν για τον ΣΥΡΙΖΑ; Είχα δίκιο τότε ή τώρα; Ιδιας οικογένειας είναι και το ερώτημα: «Διάλογο με αυτούς που σε προπηλάκιζαν τότε, Γιάννη Ραγκούση; Μόνον αφού πρώτα ζητήσουν συγγνώμη».

1. Οι εκατέρωθεν επικρίσεις για τα λάθη του κάθε κόμματος στο παρελθόν προφανώς δεν διαγράφονται. Για όποιον δεν είναι επιρρεπής στον πολιτικό κατινισμό στα social media, ζήτημα τέτοιο δεν υπάρχει. Το ερώτημα που υπάρχει είναι εάν μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά, με δεδομένες τις διαφωνίες για το χθες. Εάν μπορούμε να συζητήσουμε για την επόμενη Ελλάδα, χωρίς τους ΑΝΕΛ και τη ΝΔ.

2. Οσοι δήθεν σκίζουν τα ρούχα τους λέγοντας πως δεν μπορούμε ούτε καν διάλογο να έχουμε εξαιτίας των επικρίσεων που έχουμε ανταλλάξει, τότε ας ψάξουν να βρουν τι έλεγαν αυτοί οι ίδιοι για τη ΝΔ, και αντίστροφα, πριν σχηματίσουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Οι εκατέρωθεν επικρίσεις με τη ΝΔ ήταν ίδιες και χειρότερες, όμως η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ μια χαρά σχηματίστηκε.

3. Προσωπικά είμαι υπέρ της συγγνώμης και της αυτοκριτικής. Πρόσφατα μάλιστα σε μια συνέντευξη ζήτησα συγγνώμη για το άρθρο 86 του Συντάγματος περί ποινικής ευθύνης υπουργών, μολονότι δεν είχα καμία απολύτως συμμετοχή στην υπερψήφισή του.

4. Εντάξει λοιπόν, να ζητήσουν εκείνοι συγγνώμη για όλα τα λάθη του παρελθόντος. Επιπλέον, ας προσπεράσουμε σαν να μην έχει καμία αξία και το γεγονός ότι με δεδομένο και πασίγνωστο το πρώτο εξάμηνο εκείνου του έτους, ζήτησαν και ανανέωσαν τη λαϊκή εντολή τον Σεπτέμβριο του 2015. Μήπως όμως τότε πρέπει να ζητήσουμε και εμείς συγγνώμη για όλα εκείνα που μας καταλογίζουν, αρχίζοντας από τα πιο εύκολα και τα πιο πρόσφατα; Λόγου χάρη από την ατιμωτική καταδίκη του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ κ. Τάσου Μαντέλη; Αλήθεια, όσοι καταψήφισαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο μνημόνιο και σήμερα καλώς συμπορευόμαστε, πόσες φορές ζήτησαν συγγνώμη; Οσοι υπονόμευσαν εκ των έσω την τότε κυβέρνησή μας και σήμερα πάλι συμπορευόμαστε, πόσες φορές έχουν ζητήσει συγνώμη;

5. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει, υπάρχουν νέα δεδομένα σε στρατηγικής σημασίας ανοιχτά θέματα για το μέλλον της πατρίδας και της ελληνικής κοινωνίας. Σκοπιανό, συνταγματική αναθεώρηση, ολοκλήρωση αξιολογήσεων χωρίς καθυστερήσεις, τέλος μνημονίων, νέα ελάφρυνση χρέους και πάνω από όλα οι υγιείς και πλεονασματικοί κανόνες της μεταμνημονιακής εποχής. Οσοι θέλουν να τα αρνούνται και να επιμένουν σε μια άλλων εποχών αντιπολίτευση δεν μπορούν να έχουν την απαίτηση να πάμε όλοι μαζί στον γκρεμό της αναξιοπιστίας.

Αντίφαση για εμένα θα ήταν να αρνηθώ ότι υπάρχουν αυτά τα νέα δεδομένα.

Αντίφαση, για εμένα που πήρα στην πλάτη μου ευθύνες που δεν μου ανήκαν και υλοποίησα τις εθνικά υποχρεωτικές πολιτικές του 1ου και το 2ου μνημονίου –όχι από τις στήλες εφημερίδων ή από το fb– θα ήταν υποκριτικά να πετροβολώ την υλοποίηση των εθνικά υποχρεωτικών πολιτικών του 3ου μνημονίου.

Αντίφαση για εμένα θα ήταν να διατύπωνα τις συγκεκριμένες απόψεις στην ομιλία μου χωρίς να υπάρχουν αυτά τα –τόσο σοβαρά για τον τόπο– νέα δεδομένα.

Τελειώνοντας. Αυτονόητες θα θεωρούνταν οι απόψεις υπέρ του διαλόγου μεταξύ των κομμάτων της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης καθώς και η συνεργασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αν δεν επικρατούσε γενικευμένη αμνημοσύνη. Τι εννοώ;

Η χώρα βάδιζε προς τις δημοτικές εκλογές του 1990 σε συνθήκες ακραίας κομματικής πόλωσης και φανατισμού. Πολιτικές συνθήκες πολύ χειρότερες από τις σημερινές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ήδη παραπεμφθει στο Ειδικό Δικαστήριο με τις ψήφους και του τότε ενιαίου Συνασπισμού. Ωστόσο η Μελίνα Μερκούρη στην Αθήνα, ο Μίμης Φατούρος στη Θεσσαλονίκη και ο Στέλιος Λογοθέτης στον Πειραιά αναγορεύτηκαν ως κοινοί υποψήφιοι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού. Η απόφαση από πλευράς ΠΑΣΟΚ ήταν του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου. Ενός μεγάλου ηγέτη, ο οποίος ποτέ δεν πρόδωσε τη συντελεσμένη προοδευτική παράταξη γιατί αντιλαμβανόταν το ιστορικό, ιδεολογικό και πολιτικής ηθικής φορτίο της.

* Ο Γιάννης Ραγκούσης διατέλεσε κατά σειράν υπουργός Εσωτερικών (2009 – 2011), Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων (2011), καθώς και αν. υπουργός Αμυνας (2011-2012)  

Γάζα: Οι αχυράνθρωποι των Αθηνών (και η κουλτούρα της υποτέλειας)

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η σιωπή με την οποία η Αθήνα (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) παρακολουθεί την σφαγή στην Παλαιστίνη είναι η αναμενόμενη στάση του υποτελούς. Βασική υποχρέωση των υποτελών κρατών είναι η προσαρμογή τους στις επιλογές των πατρώνων τους, ειδικά αν αυτές οι επιλογές είναι μείζονος σημασίας για τον πάτρωνα. Καθήκον της υποτελούς ελίτ είναι η εξασφάλιση της προσαρμογής ακόμα και με βαρύ πολιτικό κόστος.

Η κατάπτυστη ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ για τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη αλλά και η σιωπή της Νέας Δημοκρατίας περιγράφουν επ ακριβώς και υπογραμμίζουν τους δεσμούς υποτέλειας της ελληνικής πολιτικής τάξης με τα αφεντικά τους στην Ουάσιγκτον. Η Αθήνα άλλωστε δεν έβγαλε «κιχ» για την απόφαση Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ…

Θα ήταν υπερβολική απαίτηση η τοποθέτηση, από θέση αρχών, της ελληνικής πολιτικής τάξης σε ένα μείζον διεθνές ζήτημα στο οποίο οι πάτρωνες κινούνται παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου. Κι αυτό γιατί οι ελληνικές υποτελείς πολιτικές δυνάμεις  όχι την μόνο έχουν αποδεχτεί την απόλυτη εξάρτησή τους αλλά νιώθουν άνετα και φυσιολογικά να κινούνται μέσα σ αυτήν φροντίζοντας ταυτόχρονα να την διαχέουν και «προς τα κάτω» με  πολλούς και διάφορους τρόπους.  Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών.

Πρώτο:  η συζήτηση για την αναβάθμιση των f16  ξεκίνησε με την προσπάθεια της ΝΔ να αποκομίσει κέρδη σε βάρος της κυβέρνησης που πήρε την εν λόγω απόφαση. Οι όποιες αντιρρήσεις και ενστάσεις της ΝΔ αποσύρθηκαν όταν ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα μετέφερε τις αμερικανικές απαιτήσεις να κλείσει άμεσα η δουλειά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάπως έτσι δόθηκε μια ακόμη απάντηση στο παλιό ερώτημα ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο

Δεύτερον: η πίεση για την διευθέτηση της υπόθεσης της ονομασίας τη ΠΓΔΜ για την ένταξη αυτής της χώρας στο ευρωατλαντικό μαντρί  δημιουργεί σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να επιμερίσει το πολιτικό κόστος. Ευσεβής πόθος λοιπόν της κυβέρνησης, είναι να δοθεί εντολή από τους πάτρωνες ώστε η όποια συμφωνία με την ΠΓΔΜ να επικυρωθεί από ευρεία πλειοψηφία που θα συμπεριλαμβάνει και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η εξασφάλιση/διαιώνιση της υποτέλειας του πολιτικού συστήματος και της χώρας ως κανονικότητα είναι το εργολαβικό έργο των media. Η στελέχωση των media με ανθρώπους (δημοσιογράφους) που χρωστούν την θέση τους σε εγχώριους πολιτικούς πάτρωνες διασφαλίζει ότι όλα γίνονται εν- τάξη : οι ξένοι προστάτες είναι «δικοί μας» και τα συμφέροντά τους είναι και δικά μας.Τα κόμματα εξουσίας είναι μηχανισμοί στους οποίους τα Media προσδένονται με ανταλλάγματα. 

Οι δημοσιογράφοι μπορούν να κινηθούν μόνο εντός αυτού του πλαισίου εξάρτησης. Όσοι δεν το  κάνουν απλώς βρίσκονται «απ έξω»…

Κάπως έτσι απλά,  αν και λίγο χοντροκομμένα,  διαμορφώνεται η «κανονικότητα»  στη χώρα όπου ο Αμερικανός πρεσβευτής ως ανθύπατος λύνει και δένει, και η ευρωπαική γραφειοκρατία ορίζει ποιος θα επιβιώσει (οικονομικά και εν τέλει βιολογικά) και ποιος όχι. Μέσα σ αυτήν την κανονικότητα τα ελληνικά κόμματα εξουσίας δημιουργούν την δική τους πελατεία από ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τη χειραγώγηση της μάζας, προς όφελος των πατρώνων, εγχώριων και κατά κύριο λόγο ξένων.

Μέσα σ αυτήν την κανονικότητα προφανώς δεν θα μπορούσε να ακουστεί από την υποτελή χώρα καμία ουσιαστική φωνή καταδίκης του εμπρησμού που επιχειρούν οι φίλοι και σύμμαχοι ΗΠΑ και Ισραήλ. Όπως και δεν ακούγεται κουβέντα  για το γεγονός ότι τα δυο κόμματα εξουσίας, αυτοί δηλαδή που κυβερνούν και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν, δεν αμφισβητούν το παραμικρό από τις εντολές των ξένων  πατρώνων οι οποίες ορίζουν και τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας.

Συνεχίζεται το δικαστικό θρίλερ για τον Ανδρέα Γεωργίου - Για τρίτη φορά στο Συμβούλιο Εφετών

Για τρίτη φορά θα περάσει από την κρίση του Συμβουλίου Εφετών ο Ανδρέας Γεωργίου, ώστε να αποφασιστεί αν θα καθίσει στο εδώλιο για την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης. Το δικαστικό θρίλερ για τον πρώην πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ. συνεχίζεται.

Της κατηγορίας δηλαδή για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος του 2009, με στόχο την ευκολότερη είσοδο της χώρας στη μνημονιακή εποχή.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκανε δεκτή την αίτηση αναίρεσης που είχε ασκήσει εννέα μήνες νωρίτερα, η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου, αναιρώντας ως εκ τούτου το απαλλακτικό , προηγούμενο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.

Στο Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου εκκρεμεί ακόμη και η δικογραφία για την πλημμεληματική πράξη της παράβασης καθήκοντος. Ο κ. Γεωργίου κατηγορείται ότι δεν ενημέρωνε το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ για διάφορες υποθέσεις, με την αρμόδια αντεισαγγελέα Ευσταθία Σπυροπούλου να προτείνει στο τμήμα να γίνει δεκτή η αίτηση αναίρεσης που έχει υποβάλλει ο ίδιος ο κατηγορούμενος σε βάρος της απόφασης του Εφετείου, με την οποία του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης δύο ετών.

Σε πρώτο βαθμό είχε ωστόσο απαλλαγεί πρωτοδίκως.

 newsone.gr

35 λεπτά που άλλαξαν τη μουσική -και τον εγκέφαλο μας

Μια διαμάχη παλιά όσο κι η ιστορία είναι αν οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνουν τα άτομα ή αν τα άτομα διαμορφώνουν τις κοινωνικές συνθήκες.

Η πιο εύκολη απάντηση είναι ότι το άτομο με την κοινωνία αλληλεπιδρούν διαρκώς.

Όμως υπάρχουν κάποιοι τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπου είναι εμφανές ότι κάποια άτομα -συνήθως τους αποκαλούμε μεγαλοφυΐες-

προκαλούν μια αλματώδη εξέλιξη, ανοίκεια κι εξωφρενικά ριζοσπαστική για την υπόλοιπη κοινωνία.

Πολλές φορές η κοινωνία τους απορρίπτει ή τους αποδέχεται αργά -ίσως και μετά θάνατον. Άλλες φορές οι νεωτεριστές προλαβαίνουν να απολαύσουν την αποδοχή, τη δόξα και το χρήμα.

Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να αντιληφθούν, αλλά και να εκφράσουν, μια νέα εποχή πριν καν εκείνη υπάρξει.

Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι σίγουρα εκείνες της τέχνης. Γιατί στις τέχνες μπορεί να εκφραστεί η ιδιαιτερότητα πιο εύκολα απ’ ό,τι -για παράδειγμα- στις επιστήμες.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι τα 35 λεπτά που άλλαξαν τη μουσική πιο επιδραστικά από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, κι ίσως άλλαξαν και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος του homo sapiens τη μουσική.

~~

Συνέβη το 1913 στο Παρίσι, στο Champs-Elysées, όπου παρουσιάστηκε ένα χορόδραμα, σε χορογραφία του Νιζίνσκι, και σε μουσική του Ρώσου συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκι.

Ήταν η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, πιθανότατα το πιο ανατρεπτικό έργο στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής.

Στα πρώτα τέσσερα περίπου λεπτά ακουγόταν κυρίως ένα φαγκότο, να παίζει στις υψηλότερες περιοχές του οργάνου (όπου ηχεί σαν χαλασμένο κλαρινέτο). Το κοινό μουρμούριζε δυσαρεστημένο, αλλά περίμενε τη συνέχεια. Κι όταν ήρθε δεν τους άρεσε καθόλου.

Απ’ το τέταρτο λεπτό και μετά έγινε η πιο βάναυση μετατροπή της μουσικής, η ανατροπή κάθε κανόνα, από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα, ως τον Μπαχ και τον Ντεμπισί.

Το κοινό αντέδρασε σαν να βρισκόταν σε σχιζοφρενική κρίση. Όχι μόνο γιουχάριζε και φώναζε, αλλά ξεκίνησαν να επιτίθονται στους μουσικούς, καθώς και στους διπλανούς τους.

Η Γερτρούδη Στάιν, που βρισκόταν εκείνη τη μέρα στο θέατρο περιγράφει την κατάσταση ως εξής: “[…] Δεν μπορούσαμε ν’ ακούσουμε τίποτα πια. Ένας άντρας από το διπλανό θεωρείο, κατά τη διάρκεια μιας βίαιης φιλονικίας χτύπησε έναν νεαρό με το μπαστούνι του. Η κατάσταση ήταν απίστευτα άγρια.”

Τελικά χρειάστηκε να επενέβη η αστυνομία, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να εντείνει το πανδαιμόνιο. Η αναταραχή κόπασε μόνο όταν σταμάτησε η μουσική.

Η παράσταση παίχτηκε ακόμα πέντε φορές και κατέβηκε. Η κοινωνία δεν μπορούσε να καταλάβει τη μουσική του Στραβίνσκι. Ακόμα και μεγάλοι συνθέτες της εποχής, όπως ο Πουτσίνι, είπαν ότι αυτό είναι το έργο ενός τρελού.

~~

Τι είχε κάνει ο Στραβίνσκι;

Σύμφωνα με τις ανακαλύψεις της νευροεπιστήμης (του 21ου αιώνα) για τον τρόπο που ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιλαμβάνεται τη μουσική, φαίνεται ότι ο Ρώσος συνθέτης -διαισθητικά, αφού δεν είχε επιστημονικές γνώσεις- βρήκε τον τρόπο να “χακάρει” τον εγκέφαλο και να τον αποδιοργανώσει -μουσικά και συναισθηματικά.

Όταν ακούς την Ιεροτελεστία της Άνοιξης νιώθεις σαν να έχεις πάρει LSD -και πιθανότατα κάποια άτομα πιο “ευαίσθητα” οδηγούνται σε παροδική ψύχωση.

Σαν να είναι ψυχότροπη ουσία, η μουσική αυτή διαστρεβλώνει την αντίληψη, αφού τίποτα δεν λειτουργεί “φυσιολογικά”, έτσι όπως έχεις συνηθίσει ν΄ακούς.

~~

Το πιο παράξενο είναι ότι πριν τον Στραβίνσκι είχε υπάρξει απόλυτη ανατροπή των μουσικών κανόνων. Το έκανε ο Σένμπεργκ, ο άνθρωπος που δημιούργησε την ατονική μουσική, και ενέπνευσε τον Στραβίνσκι.

Όμως εκείνος δεν θα έκανε καριέρα ως νευροεπιστήμονας. Γιατί η επανάσταση του τέλειωνε με την απόρριψη της τονικότητας.

Αντίθετα ο Στραβίνσκι χρησιμοποιεί τις γνωστές τονικότητες. Αφήνει για λίγο τον εγκέφαλο να πιστέψει ότι ζει στην πραγματικότητα, κι έπειτα ανατρέπει την πραγματικότητα, με διτονικότητες (σαν δυο διαφορετικές μουσικές που αντιμάχονται) και σκόρπιες ατονικότητες.

Ακόμα και τα ρυθμικά μοτίβα διαδέχονται το ένα το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια σχιζοφρενική φλυαρία: Τα 9/8 γίνονται 5/8, που μετατρέπονται σε 3/8, και μόλις ο εγκέφαλος νομίζει ότι έχει “πιάσει τον ρυθμό”, αλλάζουν απότομα σε 2/4, 7/4, 3/4 και ούτω καθεξής.

Είναι σαν να νομίζεις ότι είσαι ξύπνιος, αλλά τότε καταλαβαίνεις ότι κοιμάσαι, και ξυπνάς απ’ το όνειρο, αλλά δεν έχεις ξυπνήσει αληθινά, και ανοίγεις τα μάτια τρομαγμένος, αλλά συνεχίζεις να βλέπεις όνειρο.

Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης είναι “καφκική”, αλλά με πολύ μεγαλύτερη συναισθηματική επίδραση απ’ τα βιβλία του Κάφκα.

~~

Ήταν η στιγμή που γεννήθηκε η μοντέρνα μουσική, τόσο μοντέρνα που ακόμα προηγείται της εποχής μας.

Όμως η κοινωνία μπόρεσε να ενσωματώσει την ρηξικέλευθη αλλαγή. Στην πρώτη παράσταση ο διευθυντής της ορχήστρας πίστευε ότι ο συνθέτης είναι παράφρων και οι μουσικοί διαμαρτύρονταν για τις λανθασμένες παρτιτούρες. Όμως ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα, στη νέα μουσική.

Λίγα χρόνια μετά ο Στραβίνσκι έγινε διάσημος. Το κοινό τον αποθέωνε και συνήθως μεταφερόταν έξω απ’ την αίθουσα πάνω στις πλάτες του πλήθους, πανηγυρικά πλέον.

Κομμάτια από την Ιεροτελεστία της Άνοιξης ακούγονται σε μία απ’ τις πρώιμες (και αριστουργηματικές) ταινίες κινουμένων σχεδίων του Disney, το Φαντασία (1940).

Τη μέθοδο του Στραβίνσκι ακολούθησαν πολλοί ορχηστικοί συνθέτες, καθώς και κάποιοι δημιουργοί της νέας “παράξενης” μουσικής, της τζαζ.

Σε κινηματογραφικές μουσικές, όπως εκείνες του Μπέρναρντ Χέρμαν στο Ψυχώ (του Χίτσκοκ) ή του Τζον Ουίλιαμς στα Σαγόνια του Καρχαρία “Jaws”, διαφαίνεται η επιρροή του Στραβίνσκι.

~~

Όμως κανείς από αυτούς δεν καταφέρνει να είναι τόσο “μπροστά απ’ την εποχή του” όσο ο Στραβίνσκι.

Αν δεν με πιστεύετε, κι αν σας φαίνομαι υπερβολικός, προσπαθήστε να ακούσετε όλη την Ιεροτελεστία της Άνοιξης (γύρω στα 35 λεπτά διαρκεί) δυνατά.

Τότε μόνο θα καταλάβετε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στη φωτογραφία ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσει την Ιεροτελεστία.

Υλικό άντλησα από το εξαιρετικό βιβλίο “Ο Προυστ ήταν νευροεπιστήμονας” του Τζόνα Λέρερ, εκδόσεις ΑΒΓΟ, όπου αναλύονται από νευρολογική σκοπιά οι δημιουργίες καλλιτεχνών της αβανγκάρντ.

Και για τους τολμηρούς