Το χάρισμα της Δυσλεξίας

Όταν ακούμε τη λέξη «Δυσλεξία» οι πιο πολλοί απο εμάς σκεφτόμαστε αμέσως την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία και τα προβλήματα με τα μαθήματα που μπορεί να έχει ένα παιδάκι στο σχολείο. Κάποιοι συσχετίζουν τη Δυσλεξία μόνο με τις λέξεις και με τις αντιστροφές των γραμμάτων και κάποιοι με άτομα που μαθαίνουν πολύ αργά. Σχεδόν όλοι θεωρούν τη Δυσλεξία ως μια μορφή μαθησιακών δυσκολιών αλλά οι μαθησιακές δυσκολίες είναι μόνο μια πτυχή της Δυσλεξίας.

Αν ανατρέξουμε στην ιστορία και δούμε τα ονόματα όλων των ευφυών ανθρώπων, που είχαν Δυσλεξία, θα απορήσουμε λέγοντας: «Πως είναι δυνατόν να έχουν κάνει τόσο λαμπρές ανακαλύψεις και εφευρέσεις ενώ είχαν Δυσλεξία;!». Το σημείο, όμως, που πρέπει να προσέξουμε είναι αυτό ακριβώς. Το γεγονός οτι η ευφυϊα αυτών των ατόμων δεν προέκυψε παρόλη τη δυσλεξία τους αλλά χάρη σε αυτή. Το να έχει κάποιος Δυσλεξία δεν σημαίνει οτι θα είναι διάνοια. Αλλά είναι πολύ βοηθητικό για την αυτοπεποίθησή τους να γνωρίζουν οτι το μυαλό τους λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και το μυαλό των ευφυών ατόμων. Είναι, επίσης, σημαντικό να ξέρουν οτι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν με την ανάγνωση ή την ορθογραφία δεν σημαίνει οτι είναι και ανόητοι. Η ίδια νοητική λειτουργία που οδηγεί στην ευφυϊα προκαλεί και αυτά τα προβλήματα.

Η νοητική λειτουργία που προκαλεί τη δυσλεξία είναι ένα δώρο με την κυριολεκτική έννοια της λέξης: μια φυσική ικανότητα, ένα ταλέντο. Είναι κάτι το ιδιαίτερο που ενισχύει το άτομο.

Τα άτομα με Δυσλεξία διαθέτουν τις παρακάτω νοητικές ικανότητες:

Αντίληψη: η ικανότητα να αλλάζουν και να δημιουργούν αντιλήψεις

Υψηλή επίγνωση του περιβάλλοντος

Έντονη περιέργεια

Μεγάλη διαίσθηση και διορατικότητα

Πολυαισθητηριακή σκέψη και αντίληψη (με όλες τις αισθήσεις)

Ζωηρή φαντασία

Ικανότητα να ζουν τη σκέψη σαν εμπειρία

Δημιουργικότητα

Εύκολη προσαρμογή στις αλλαγές

Ολιστική σκέψη (βλέπουν όλη την εικόνα και δεν στέκονται στις λεπτομέρειες)

Αντιλαμβάνονται μοντέλα, συνδέσεις και ομοιότητες πολύ γρήγορα και εύκολα

Συγκέντρωση

Έντονη φιλοδοξία και επιμονή

Ανώτερη λογική

Ικανότητα να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ οτι οι άλλοι

Αγάπη για την πολυπλοκότητα

Ταυτόχρονη επεξεργασία πολλαπλών σκέψεων

Δεν ακολουθούν το πλήθος

Ικανότητα οπτικής, χωρικής και πλάγιας σκέψης 

Αν αξιοποιηθούν αυτές με τον κατάλληλο τρόπο μπορούν να αποτελέσουν μεγάλο πλεονέκτημα σε διάφορους τομείς. Όταν δίνουμε πιο πολλή σημασία στα πλεονεκτήματα και τα καλλιεργούμε, μπορούμε με αυτό τον τρόπο να αμβλύνουμε τα μειονεκτήματα του συνδρόμου της Δυσλεξίας και να δώσουμε μια μεγάλη ώθηση στην αυτοεκτίμηση των ατόμων με Δυσλεξία. Μπορούμε να τα ενισχύσουμε και να βοηθήσουμε ουσιαστικά το άτομο με Δυσλεξία και να το οδηγήσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι ικανότητες αυτές δίνουν την ευκαιρία στα άτομα με Δυσλεξία να διακριθούν σε κάποιο απο τα ακόλουθα επαγγέλματα:

επιστήμη / έρευνα

ψυχολογία

διδασκαλία

διεύθυνση σε ανθρωπιστικά επαγγέλματα

διοίκηση επιχειρήσεων

πωλήσεις

εσωτερικός και εξωτερικός σχεδιασμός σπιτιού

μαγειρική

ξυλουργική

υποκριτική

ζωγραφική

γλυπτική

γραφική τέχνη

αρχιτεκτονική

σχέδιο

μηχανική

φωτογραφία

μουσική

αθλητισμός

πληροφορική

σχεδιασμός λογισμικού

"Δεν έχω κάποιο μοναδικό ταλέντο, απλά είμαι πολύ περίεργος" Άλμπερτ Αϊνστάιν

πηγή: www.dyslexia.com

     

Όταν ο Οικονόμου ζητούσε να εξαιρεθεί το Μάτι από τους δασικούς χάρτες

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου που μιλώντας χθες για το θέμα των πυρκαγιών στην Ανατολική Αττική επιτέθηκε στον πρωθυπουργό και στην περιφερειάρχη Αττικής, λέγοντας ότι ο κ. Τσίπρας και η κ. Δούρου «θέλουν κλωτσιές και δρόμο». Eίναι ο ίδιος που ζητούσε πριν από δύο χρόνια να εξαιρεθούν από τους δασικούς χάρτες 23 οικισμοί του Μαραθώνα, μεταξύ των οποίων και το Μάτι, όπως υπενθυμίζει η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Είναι ο ίδιος που στην ίδια συνέντευξη κατηγορούσε τον πρωθυπουργό και την περιφερειάρχη Αττικής λέγοντας: «δεν έχουμε δασολόγιο, δεν έχουμε κτηματολόγιο, αλλά αυτό το ξέρανε και ο κ. Τσίπρας και η κα Δούρου. Δεν πολιτεύτηκαν με αυτό το δεδομένο; Δεν το ήξεραν όταν πολιτεύτηκαν το 2014 η κυρία Δούρου και ο κύριος Τσίπρας το 2015; Γιατί αν δεν τα ήξεραν θέλουν κλοτσιές και δρόμο. Είναι εγκληματίες αν πουν ότι δεν τα ήξεραν».

Σε κάθε περίπτωση, ο τομεάρχης της Ν.Δ. ήξερε τι έκανε όταν με ερώτησή του προς τους υπουργούς Περιβάλλοντος και Υποδομών ρωτούσε να μάθει γιατί δεν έχουν εξαιρεθεί από τους δασικούς χάρτες οι 23 αυτές περιοχές του Μαραθώνα, μεταξύ των οποίων και το Μάτι.

Ολόκληρη η ερώτηση έχει ως εξής:

«ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς: Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων

Κύριοι Υπουργοί,

Με απόφαση του αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, η οποία δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, καθορίστηκαν ο ελάχιστος αριθμός συγκέντρωσης κτιρίων και η μέση αναλογία αριθμού κτιρίων αναγόμενη στην επιφάνεια που περιλαμβάνεται στο ιώδες περίγραμμα ως κριτήρια προσδιορισμού του περιγράμματος της οικιστικής πύκνωσης. Εκτός των οικισμών που έχουν ήδη νομίμως οριοθετηθεί, βάσει του άρθρου 153-23 του Νέου Νόμου 4389/2013 υπάρχουν αρκετοί οικισμοί στο Δήμο Μαραθώνα που πληρούν τις προϋποθέσεις εξαίρεσής τους από τους Δασικούς Χάρτες, σύμφωνα με τον ισχύοντα Νόμο και συγκεκριμένα με το άρθρο 153-24 αυτού.

Σύμφωνα με το εν λόγω άρθρο, ορίζεται ότι εκτάσεις που έχουν απολέσει το δασικό τους χαρακτήρα πριν από τις 11 Ιουνίου 1975 βάσει σχετικής διοικητικής πράξης καλυπτόμενη από το τεκμήριο νομιμότητας, δε χαρακτηρίζονται ως δάση ή δασικές εκτάσεις αλλά ούτε και κηρύσσονται αναδασωτέες.

Με την υπ’αριθμ. 26/2011 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Μαραθώνα στις 31 Ιανουαρίου 2011 εγκρίθηκαν τα φύλλα αυτόνομων οικισμών του Δήμου Μαραθώνα (Δημοτική Ενότητα Μαραθώνα: 1) Πάντειος Πολιτεία, 2) Οικισμός Πολυτέκνων, 3)Συνοικισμός Δικαστικών Υπαλλήλων, 4) Συνοικισμός Συνεταιρισμού Δικαστικών-Εισαγγελέων, 5) Μπέι,6) Άνω Σχοινιάς-Αύρα, 7) Κοτρώνι, Δ.Ε Βαρνάβα: 1) Περιοχή Καλιγιωργα, 2) Περιοχή Προφήτης Ηλίας, Δ.Ε. Γραμματικού: 1) Πυργανθι-Τοπιτσα, 2)Σκαλελα- Φερθι- Αγία Τριάς, 3)Οικισμός Συνεταιρισμού Αστυνομίας Πόλεων, 4) Φουσκαζα και Δ.Ε. Νέας Μάρκης: 1) Περιοχή Αγίας Μαρίνας, 2) Οικισμός Συνεταιρισμού Βιθυνια, 3) Περιοχή Γεροτσακούλι, 4)Ανατολή, 5) Ζούμπερι, 6) Μάτι, 7)Κυκλάμινα, 8)Φ.Ο.Σ. 9)Προβαλινθος και 10) Αμπελουπολη).

Οι συγκεκριμένοι οικισμοί πληρούν όλες τις προϋποθέσεις προκειμένου να εξαιρεθούν από την ανάρτηση των Δασικών Χαρτών, σύμφωνα με το άρθρο 23 του Ν.3889/2010. Σύμφωνα με πληροφορίες μας ο Δήμος Μαραθώνα απέστειλε έγγραφο με θέμα τους Δασικούς Χάρτες και την εφαρμογή της παραπάνω διάταξης καθώς η εταιρία «Κτηματολόγιο Α.Ε.» δεν την εφάρμοσε, χωρίς όμως να έχει υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα ως ώρας.

Κατόπιν αυτών,

Ερωτάστε:

Γιατί, εφόσον πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις εξαίρεσης των 23 ανωτέρω οικισμών από τους Δασικούς Χάρτες, δεν έχουν εφαρμοστεί, καθώς πρέπει, οι διατάξεις του Νόμου από την «Κτηματολόγιο Α.Ε.»;

Πώς σκοπεύετε να επιλύσετε το εν λόγω θέμα, που αφορά ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των κατοίκων του Δήμου Μαραθώνα;»   

tvxs.gr

Το τέλος του φωτός

“Το σκοτάδι είναι η έλλειψη του φωτός,

ο θάνατος είναι η έλλειψη της ζωής.”

Λάο Τσε

“Black hole sun

Won’t you come

Won’t you come”

Soundgarden

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τελικά δεν ήρθε όπως το περιμέναμε. Ούτε πυρηνικός όλεθρος ούτε πλημμύρες και σεισμοί, ούτε ζόμπι ή θανατηφόροι ιοί. Ούτε καν ένας αστεροειδής.

Ήταν απλώς μια χαλασμένη λάμπα, σ’ ένα φανοστάτη, κάπου στην Μαρτίου, έναν δρόμο μιας μικρής πόλης των Βαλκανίων.

Ένας κάτοικος της περιοχής, που καθόταν στο μπαλκόνι του γυμνός, γύρω στις πέντε το πρωί, είδε τη λάμπα να τρεμοπαίζει λίγο και μετά να σβήνει.

Από κάτω της χύθηκε σκοτάδι. Απόλυτο σκοτάδι, πιο μαύρο κι απ’ τον θάνατο που λέει ο Λάο Τσε. Δεν έδωσε σημασία. Πήγε να κοιμηθεί, κι ονειρεύτηκε μια μαύρη τρύπα.

Το πρωί, μάλλον ήταν μεσημέρι, που ξύπνησε πήγε να φτιάξει καφέ. Κυριακή, Αύγουστος μήνας, δεν είχε τίποτα σημαντικό να κάνει και τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Άκουσε φασαρία στον δρόμο. Βγήκε στο μπαλκόνι. Καμιά δεκαριά γειτόνοι είχαν μαζευτεί κάτω απ’ τη λάμπα που είχε σβήσει.

Όμως αυτό δεν ήταν το παράξενο της υπόθεσης. Ο Γραμματικάκης παρατήρησε, μ’ ένα τσίμπημα τρόμου, ότι κάτω απ’ τη λάμπα δεν υπήρχε φως.

Ήταν ένας κώνος σκότους. Στις 12 το μεσημέρι. Δεν ήταν σκιά. Ήταν σκοτάδι, απόλυτη έλλειψη φωτός, λες και τα φωτόνια δεν μπορούσαν να μπουν εκεί μέσα -ή να βγουν.

Κάποιος τολμηρός έβαλε το χέρι στον κώνο. Δεν κάηκε ούτε κόπηκε απ’ τον αγκώνα. Μόνο που δεν μπορούσε να το δει όσο ήταν εκεί μέσα. Το ‘βγαλε, το ξανάβαλε, το ‘καναν κι άλλοι, σαν παιχνίδι.

Έπειτα κάποιος μπήκε ολόκληρος μέσα. Μια γυναίκα, ίσως να ήταν η σύζυγος του, ούρλιαξε. Εκείνος ξαναβγήκε αμέσως, ολόκληρος.

“Πώς είναι;” τον ρώτησαν.

“Σκοτάδι. Τίποτα άλλο. Μόνο σκοτάδι. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Σας άκουγα, αλλά δεν μπορούσα να σας δω. Ούτε τα χέρια μου.”

“Παράξενο”, είπε ένας γέρος.

~~

Τη Δευτέρα φώναξαν το συνεργείο του δήμου ν’ αλλάξει τη λάμπα. Το έκαναν. Τίποτα δεν έγινε.

“Δεν φταίει η λάμπα”, είπε ο υπάλληλος.

“Και τι φταίει;”

“Πού να ξέρω; Φωνάξτε τον Αϊνστάιν να σας πει.”

Ο Αϊνστάιν δεν πήγε, αλλά πέρασαν όλα τα κανάλια και πλήθος κόσμου. Στο διαδίκτυο το #blackhole έγινε πρώτο θέμα. Ο κόσμος το διασκέδαζε. Σέλφις, μισός μέσα – μισός έξω, βίντεο στο instagram (now you see me, now you dont), ξεχωριστή εφαρμογή στο facebook “είμαι ασφαλής στην τοποθεσία blackhole”.

Ο άντρας στο μπαλκόνι τους παρακολουθούσε. Του είχαν χαλάσει την ησυχία του. Εκείνοι γελούσαν, αυτός δεν ένιωθε καλά.

~~

Ο μεγαλύτερος φόβος του Γιώργου ήταν το σκοτάδι. Η μητέρα του ήταν δασκάλα, της παλιάς σχολής, και τον μεγάλωσε μόνη της. Δεν ανεχόταν κλάματα και υστερίες.

Της είχε ζητήσει ένα φωτάκι νυχτός για το καινούριο δωμάτιο, στο καινούριο σπίτι, μετά τον θάνατο του πατέρα. Είχε δει να τον θάβουν.

“Φοβάμαι”, της είπε. “Φοβάμαι ότι αν σβήσει το φως εντελώς μπορεί να μην ανάψει πάλι.”

“Μη λες ανοησίες. Είσαι έξυπνο παιδί”, του είπε εκείνη. “Κοίτα.”

Έκλεισε τα φώτα. Σκοτάδι. Τα ξανάναψε. Φως.

“Βλέπεις;”

“Ναι.”

“Ωραία. Πάλι.”

Έκλεισε πάλι τα φώτα. Τα άφησε έτσι περισσότερη ώρα. Μετά τ’ άναψε.

“Βλέπεις;”

“Ναι.”

Το έκανε πολλές φορές. Στο τέλος του ‘πε:

“Το φως δεν χάνεται. Κοιμήσου τώρα.”

Κι έκλεισε το φως.

~~

Δεν ξεπέρασε ποτέ τον φόβο του. Έβλεπε όνειρα ότι άνοιγε τα μάτια και δεν μπορούσε να δει, σαν να τον είχαν θάψει ζωντανό. Ξυπνούσε ουρλιάζοντας.

Ίσως γι’ αυτό έγινε δάσκαλος ειδικής αγωγής, με μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση τυφλών παιδιών.

Κατά κάποιο τρόπο ζήλευε τους τυφλούς, που ζούσαν όλη τους τη ζωή στο σκοτάδι, χωρίς να φοβούνται.

Στα πενήντα του ήταν πια διευθυντής της Σχολής Τυφλών, στη Βασιλίσσης Όλγας. Εξαιρετικός παιδαγωγός, σπουδαίος άνθρωπος, έτσι λέγαν όλοι. Αλλά εκείνος συνέχισε να φοβάται το σκοτάδι και να βλέπει τον ίδιο εφιάλτη κάθε τόσο.

Γι’ αυτό κοιμόταν μ’ ανοικτά φώτα. Κι όταν κάποιος απ’ τους εραστές του ζητούσε να τα κλείσει, εκείνος άναβε πρώτα μια κόκκινη λάμπα.

“Για να ‘μαστε πιο ερωτικά” , του ‘λεγε.

Δεν τον ένοιαζε τι χρώμα ήταν το φως.

~~

Τις μέρες που ξεκίνησε το #blackhole οι εφιάλτες πύκνωσαν. Δεν τόλμησε να μπει κι εκείνος στη μαύρη τρύπα. Μόνο που έβλεπε τους τουρίστες να το κάνουν ανατρίχιαζε.

Ξεκίνησε να διαβάζει βιβλία φυσικής. Το φως είναι σωματίδιο και κύμα, ανάλογα το όργανο και τη μέθοδο παρατήρησης.

“Πώς γίνεται αυτό;” αναρωτιόταν. “Εμείς καθορίζουμε τη φύση του; Μήπως μπορούμε να το κάνουμε και στον ύπνο μας;”

Μπήκε σε διάφορα φόρουμ, συζήτησε μ’ ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Κάποια στιγμή μαθεύτηκε ότι θα πήγαιναν στη Μαρτίου επιστήμονες απ’ το ΜΙΤ, για να ερευνήσουν το φαινόμενο.

Ήρθαν, με τα φορτηγάκια τους και τα παράξενα όργανα. Η περιοχή είχε κλείσει απ’ την αστυνομία, αλλά ο Γραμματικάκης παρατηρούσε απ’ το μπαλκόνι του, σε απευθείας σύνδεση.

Όταν έφτασαν τα κεφάλια (δύο απ’ αυτούς είχαν πάρει νόμπελ φυσικής έγραφε στο σάιτ που διάβαζε) τους είδε να στέκονται μπρος στη μαύρη τρύπα και να απορούν.

Θυμήθηκε μια σκηνή απ’ το 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος. Οι άντρες με τις στολές μπρος στον μαύρο μονόλιθο, στο φεγγάρι.

Την τρίτη μέρα της έρευνας κατέβηκε κάτω και τους άκουσε να συζητάνε.

“Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο”, έλεγε ένας από τους νομπελίστες. “Δεν θα ‘πρεπε να υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι ενάντιο στους νόμους τους φυσικής.”

Όλοι συμφώνησαν. Ένας κάπως πιο νέος επιστήμονας είπε: “Τους νόμους της φυσικής που ξέρουμε, καθηγητή.”

“Μήπως το φως μπορεί να ‘χει κι άλλη φύση;” ρώτησε ο Γραμματικάκης. “Πέρα από σωματίδιο και κύμα;”

“Αυτό δεν το προβλέπει καμιά θεωρία”, είπε ο καθηγητής.

Μόλις τότε είδε σε ποιον είχε απαντήσει.

“Ποιος είστε εσείς;” τον ρώτησε κοιτώντας τις πιτζάμες.

“Κανένας. Είμαι ο Κανένας.”

Κι έφυγε.

Ανέβηκε πάνω κι άναψε όλα τα φώτα. Οι επιστήμονες έφυγαν την επόμενη μέρα. Δεν έγινε καμία ανακοίνωση. Αλλά κανείς δεν νοιαζόταν πια. Ένα παγόβουνο, στο μέγεθος της Αγγλίας, έπλεε προς τη Νέα Ζηλανδία. Ο κόσμος ξέχασε τη μαύρη τρύπα της Μαρτίου.

~~

Δυο βράδια μετά ο Γιώργος καθόταν πάλι γυμνός στο μπαλκόνι, στις δύο το πρωί. Είχε αφήσει τον εραστή του να κοιμάται -με το κόκκινο φως ανοιχτό.

Καθώς έπινε το κρασί του και κοιτούσε τη μαύρη τρύπα την είδε -για πρώτη φορά- να μεγαλώνει. Όχι πολύ, λίγα εκατοστά, πέντε ή δέκα.

Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Μόνο, πριν πάει να ξαπλώσει πάλι, σήκωσε το ποτήρι του ψηλά κι έκανε μια πρόποση: “Καλό τέλος του κόσμου.”

Τρεις μέρες μετά η μαύρη τρύπα είχε διπλασιαστεί. Σε μια βδομάδα έφτανε ως τον δεύτερο όροφο, σχεδόν μέχρι τα πόδια του Γραμματικάκη.

Τα κανάλια ήρθαν ξανά. Οι δημοσιογράφοι έδειχναν το “φαινόμενο” και ζητούσαν παραιτήσεις, πριν συμβεί κάτι κακό. Το παγόβουνο είχε αλλάξει τον καιρό στην Ωκεανία. Έβρεχε σε ερήμους και τυφώνες σάρωναν τις ακτές. Αλλά η μαύρη τρύπα ήταν πιο κοντά.

Αποφασίστηκε εκκένωση της περιοχής. Πέντε τετράγωνα για αρχή. Ειδήμονες κι άσχετοι, επαΐοντες και ταξιτζήδες, όλοι εικοτολογούσαν.

Ο Γραμματικάκης παραιτήθηκε, σήκωσε όσα λεφτά είχε στην άκρη κι έφυγε για τις Άνδεις, στη Νότια Αμερική. Πάντα ήθελε να πάει εκεί, αλλά πάντα το ανέβαλλε.

~~

Όταν η μαύρη τρύπα είχε καλύψει τα Βαλκάνια και μέρος της Τουρκίας, κι αφού τίποτα δεν μπορούσε να τη φωτίσει, επικράτησε πανικός.

Ο Γιώργος βρισκόταν τότε σε μια καλύβα στη λίμνη Τιτικάκα. Είχε κάνει τις απαραίτητες προμήθειες για ν’ απολαύσει απ’ το μπαλκόνι του το τέλος του κόσμου: Φαΐ, ποτό και μαριχουάνα.

Δεν είχε ηλεκτρικό στην καλύβα του. Αλλά τ’ αστέρια ήταν τόσο φωτεινά εκεί πάνω που δεν χρειαζόταν κόκκινες λάμπες και φωτάκια νυχτός.

Την τελευταία νύχτα καθόταν στο μπαλκόνι γυμνός και κοιτούσε τον ουρανό. Αναρωτιόταν αν η μαύρη τρύπα θα κάλυπτε και τ’ άστρα. Μετά θυμήθηκε αυτά που είχε διαβάσει στα βιβλία κοσμολογίας κι αστρονομίας.

Η Γη είναι μια κουκίδα, στη μέση μιας μεγαλύτερης κουκίδας, του γαλαξία. Το μεσοδιάστημα είναι απέραντο.

Είχε φάει και λίγο πεγιότ. Ένιωσε, δεν το σκέφτηκε, το ένιωσε, πόσο απειροελάχιστος, πόσο ασήμαντος ήταν.

“Το τέλος του κόσμου. Ποιου κόσμου;”

Θυμήθηκε ένα ανέκδοτο:

“Εν αρχή δεν υπήρχε τίποτα.

Μετά ο Θεός είπε: Γεννηθήτω φως.

Ακόμα δεν υπήρχε τίποτα, αλλά φαινόταν.”

Η μαύρη τρύπα τύλιξε στο σκοτάδι της και την Τιτικάκα.

Αλλά μέσα στο απόλυτο σκότος ακουγόταν ακόμα ο Γραμματικάκης να γελάει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός 

Η εικόνα είναι λεπτομέρεια απ’ τον πίνακα του Ρενέ Μαγκρίτ, The empire of light

Θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της

Μια συναυλία στην Τήνο με τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Στάθη Δράκο και «θάλασσα πλατιά» ήταν μια ψυχοθεραπεία μετά την τραγωδία. Διότι θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της, έτσι γίνεται πάντα. Αλλά, τι ντροπή θα είναι να ξεχάσουμε... Μάτι 2018 

γράφει η Ρέα Βιτάλη   

Ετούτο το καλοκαίρι σκορπάει ενοχές κι ας μη φταις. Και το είχα ονειρευτεί ξέγνοιαστο στον δύσκολο, δικό «μου» χειμώνα. Του είχα τάξει ότι θα του κολυμπήσω όλες του τις θάλασσες, θα ταξιδέψω σε άγνωστους τόπους… Αρκεί να φεύγω! Μετά ήρθαν οι φωτιές. Και ιστορίες άγνωστων ανθρώπων, έγιναν δικές μας. Εσκαγαν μύτη στα ξαφνικά μιας χαράς μας, στα ξαφνικά ενός, από ψυχής, αχχχχ! θαλασσινής βουτιάς, σε ένα γέλιο. Να στα στενέψει όλα, να στα διστάξει, να σε ντροπιάζει για ό,τι καλό νοιώθεις. Αφού δίπλα σου… 

Το δίπλα προέκυψε εντός μας, έφτυσε κάθε «εγώ», ως ιδιαιτέρως θρασύ. Στιγμές στιγμές με σφίγγει ακόμα και το «casting» των νεκρών. Και γι’ αυτό ακόμα, ενοχές. Είναι δίκαιο να κλαις κατ’ αποκοπείν; Για τα παιδιά περισσότερο. Αλλά ένας άνδρας στάχτη, μια γυναίκα κάρβουνο, που δεν τους αναζητάει κανείς; Ακλαφτοι; Τα ζωάκια τα κλαίω το ίδιο. Πειράζει να με ματώνει η εικόνα ενός σκύλου επάνω σε βραχάκι κι ας σώθηκε; Εγώ κολλημένη, να τον λυπάμαι ακόμα. Είναι να μη μπλέκει άνθρωπος με αυτά. 

Θυμάμαι εκείνες τις μάνες της Ταϊλάνδης, αρχή καλοκαιριού, ήτοι έναν αιώνα πριν. Ετούτο το καλοκαίρι διέλυσε τον χρόνο. Πολλά με είχαν συγκλονίσει σε εκείνο το δράμα με την ευτυχή κατάληξη. Το πιο πολύ όμως, ήταν ότι συναποφάσισαν οι μάνες να συντονίσουν τη χαρά τους. Επέλεξαν, να μη γνωρίζουν το όνομα του κάθε παιδιού που σωζότανε, χωριστά. Αρα, όλα παιδιά τους. Τι λεπτότητα! Τι βαθιά ενσυναίσθηση! Τον θρήνο, πώς τον συντονίζεις; Μην και αφήσεις ψυχή παραπονεμένη. Κρίμα δεν είναι; 

Η συναυλία ήταν στα Λουτρά Τήνου. Στη Σχολή Ουρσουλίνων. Μόνο αν την επισκεφτείτε θα αντιληφθείτε ότι εκεί φυλάσσεται εθνική κληρονομιά. Και μπορεί να μη λειτουργεί πλέον αλλά όλα εκείνα τα κορίτσια που πέρασαν από εκεί, από κάπου σου κλείνουν το μάτι, κάπου νομίζεις τις ακούς να παίζουν κρυφτό, να μελετάνε πιάνο. Η συναυλία ήταν στον περίβολο της Σχολής και διοργανώθηκε από τους Φίλους Τήνου προκειμένου να ενισχύσουν ανάγκες του Κέντρου Υγείας Τήνου. Φιλοξενούμενοι η Δήμητρα Γαλάνη με τον Στάθη Δράκο και την μπάντα του. 

Τα φώτα χαμήλωσαν. Ο πρόεδρος παρότρυνε ενός λεπτού σιγή. Μετά, οι πρώτες νότες έλυσαν τον κόμπο. «Θάλασσα πλατιά, σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις. Θάλασσα πλατιά μια στιγμή δεν ησυχάζεις», Μάνος Χατζιδάκις. Κι ένοιωθες ψυχούλες να σε χαιρετάνε, «Κι από κει μακριά….». Καλές ανταμώσεις. Και κάπως έτσι, νότα-νότα μας πήρε το τραγούδι από το χέρι, μας τράβηξε.  Οπως η άτιμη ζωή ξέρει να τραβάει. «Σε κάθε δίσκο υπάρχει ένα τραγούδι που γίνεται επιτυχία και μερικά που μένουν παραπονεμένα ενώ δεν το αξίζουν αυτό» είπε η Δήμητρα Γαλάνη. Είχα να τη δω live από τα χρόνια των μεγάλων ιδεών, της εφηβείας. Τότε, που κάθε λέξη στίχου την πιπιλάγαμε, να βρούμε την ουσία της, να τη γευτούμε ρόγα-ρόγα. Τότε που τσουγκρίζαμε με Σεφέρη. 

Πέρασαν τα χρόνια. Την καμάρωσα. Σεβάστηκε τη φωνή της και το ταλέντο της. Λες και δεν είχε ανάγκη οντότητας αλλά παρέας. Αν συνέπιπταν οι δρόμοι μας, έχει καλώς. Αν όχι…Δεν θ΄άλλαζε τον βηματισμό της. Μια διαδρομή με Τσιτσάνη, Λοΐζο, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Θεοδωράκη… Εφτασε στις μέρες μας ως το «Εκδρομή». «Θέλω μια εκδρομή των μυστικών και φανερών και των χαμένων εαυτών…». Ως γραφιάς, τον έχω ζηλέψει τον στίχο του Ν. Μωραΐτη! Πλήρης διαδρομή ζωής. 

Λες και ψυχοθεραπευτήκαμε παρέα. Ωραίο να «γιορτάζεις» το τώρα σου, με ένα ταλαντούχο πλάσμα δίπλα σου στα ίδια χνάρια «οντότητας», τον Στάθη Δράκο, που έχει χαρά-χαρένια στη σκηνή και μια σπουδαία μπάντα, ένα ένα τα όργανα… Εκείνο το ούτι, Θωμάς Κωνσταντίνου συγκράτησα τ΄όνομά του. Ωραία βραδιά! Και μετά; Μετά σκορπίσαμε ο καθένας στη δική του μελαγχολία και πάλι. Είναι έτσι, ετούτες οι μέρες. Κι ένα αναθεματισμένο τραγούδι με πήρε στο κατόπι. Αποκλείεται να ξανακούσω, το «Θάλασσα πλατιά» και να μην σκεφτώ… Μάτι 2018. Θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της… Ετσι γίνεται πάντα. Αλλά, τι ντροπή θα είναι να ξεχάσουμε….    

Μενέλαος Λουντέμης: Ένα παιδί μετράει τ’άστρα

Γιάννης Γεράσιμος

«Εκείνο το βράδυ οι λύκοι σώπαιναν, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι»

«Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ’ ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα  λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε.. ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ’ άστρα. Να τα μετρήσει όλα σιγά σιγά ένα ένα. Όλα!Και τα βρήκε σωστά». Με τις φράσεις του αυτές ο Μενέλαος Λουντέμης θα επιχειρήσει να αποδώσει σε ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματά του, το «Ένα παιδί μετράει τα’ άστρα», που εκδόθηκε το 1956 από τον εκδοτικό οίκο Δίφρο, την ακόρεστη δίψα ενός μικρού παιδιού για μόρφωση και για εξερεύνηση των μυστικών του σύμπαντος μέσα από τον κόσμο των βιβλίων και τον αντίξοο αγώνα του απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς της εποχής του για να τα καταφέρει. Στο πρόσωπο του μικρού αυτού παιδιού θα αποτυπωθεί ο αγώνας του ίδιου του Μενέλαου Λουντέμη και της γενιάς του για κοινωνική δικαιοσύνη και η αναμέτρησή του με τις κοινωνικές αντιξοότητες και ανισότητες της εποχής του.

Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1906, ο Μενέλαος Λουντέμης ή κατά κόσμον Δημήτρης Βαλασιάδης θα χαρακτηριστεί ως ο Μαξίμ Γκόρκι της Ελλάδας και θα υπάρξει ένας από τους πλέον πολυγραφότατους συγγραφείς της γενιάς του φέρνοντας στο προσκήνιο μέσα από τη γραφή του την πίστη του στον άνθρωπο και στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και καθιστάμενος ένας από τους κύριους εκπροσώπους του κοινωνικού ρεαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία. Μολονότι προερχόταν από εύπορη οικογένεια της Κωνσταντινούπολης η οικογένειά του χρεοκόπησε μετά την εγκατάστασή της στην Ελλάδα και ο Μενέλαος Λουντέμης αναγκάστηκε να ζήσει για ένα χρονικό διάστημα στο οικοτροφείο της Έδεσσας και να εργαστεί ήδη από μικρή ηλικία ως γραμματοδιδάσκαλος, ως ψάλτης και ως εργάτης στα τεχνικά έργα του γαλλικού ποταμού.

Ο Μενέλαος Λουντέμης θα πάρει μέρος στην εθνική αντίσταση εντασσόμενος στο ΕΑΜ και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου θα εξοριστεί για τις ιδέες του και την πολιτική του δράση στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, ενώ από το 1958 ως το 1974 θα ζήσει ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία  και θα πεθάνει το 1977 στην Αθήνα .Ο Μενέλαος Λουντέμης ανέπτυξε πλούσιο και πολυδιάστατο λογοτεχνικό έργο εκτεινόμενο από την πεζογραφία, την ποίηση και το θέατρο ως την παιδική λογοτεχνία και τη μετάφραση, ενώ για το έργο του τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για το μυθιστόρημά του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης το 1951 στο Παρίσι. Κυριότερα έργα του Μενέλαου Λουντέμη υπήρξαν το «Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος» (1956), το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» (1956), «Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα» (1963), η «Οδός αβύσσου αριθμός 0» (1962) και τα «Θυμωμένα στάχυα» (1965).

Στο έργο του «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» ο Μενέλαος Λουντέμης εξιστορεί την ιστορία  ενός φτωχού και ορφανού αγοριού, την ακόρεστη δίψα του για μάθηση και την αναμέτρηση του με τις ανισότητες και τις αντιξοότητες της κοινωνίας της εποχής του έχοντας έντονα ηθογραφικά στοιχεία και βιωματική γραφή. Ο Μέλιος, όπως και ο ίδιος ο Μενέλαος Λουντέμης, αναγκάζεται ήδη από την παιδική ηλικία να βγει στη βιοπάλη και παρά την ακόρεστη επιθυμία του για μόρφωση το διάβασμα για το σχολείο θα θεωρηθεί από το αφεντικό του ως ένα είδος αποσυντονισμού από την εργασία του που θα πρέπει να αποτραπεί.

Οι περιπέτειες του Μέλιου και η συνάντησή του με ανθρώπους του κοινωνικού περιθωρίου που θα προσπαθήσουν να σταθούν δίπλα του και να τον συμβουλεύσουν όπως ο επιστάτης του σχολείου και ένας γύφτος θα φέρουν στο προσκήνιο τα ίδια τα βιώματα του συγγραφέα και τον αγώνα του για κοινωνική δικαιοσύνη σε έναν κόσμο βαθιών κοινωνικών ανισοτήτων, αποκλεισμών και διαιρέσεων που γίνονται αισθητές ήδη από την παιδική ηλικία επηρεάζοντας βαθιά τον ακόμη εύθραυστο παιδικό ψυχισμό. Οι περιπέτειες του Μέλιου θα φέρουν στο προσκήνιο την αναζήτηση του ίδιου του Λουντέμη για έναν κόσμο με αγάπη, ανθρωπιά και κοινωνική δικαιοσύνη που θα διατρέξουν ολόκληρη τη ζωή του συγγραφέα και της γενιάς του.

Όπως χαρακτηριστικά θα αναφέρει ο Λουντέμης σε ένα απόσπασμα του βιβλίου του: «Ο Μέλιος απ’ τη θέση του έμεινε άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει. Κάποιοι άνθρωποι που δεν ήξερε ποιοι, ούτε για ποιό λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ΄ τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοί ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα ποιος ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις? Μήπως ο Θεός? Μα οι μεγάλοι, εξόν από τα άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο: Φτιάξανε το Θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε Θεός για τα παιδιά. Του ήρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός εαυτός του. Κανένας άλλος.»   

Γκράφιτι με τη μορφή του Ξυλούρη στην είσοδο των Ανωγείων

Ένα γκράφιτι στην είσοδο του χωριού, με την αιώνια μορφή του Νίκου Ξυλούρη, μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές και αντιπολεμικές προσωπικότητες της Ελλάδας, κοσμεί πλέον τα Ανώγεια, μετά την εξαιρετική πρωτοβουλία της ομάδας του Φεστιβάλ «Χαιμαλίνα» και τους «ΑνώγειαΝεοι», την έγκριση και βοήθεια του Δήμου Ανωγείων και το αστείρευτο ταλέντο του Βιαννίτη γραφίστα Αλέξανδρου Ραπτάκη που έδωσε μορφή σε αυτή την ιδέα!

Από κάτω τα λόγια του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου, στίχοι που υμνούν την ενότητα, την ομόνοια και την αδελφοσύνη θα συνοδεύουν την εικόνα του Ξυλούρη. Στίχοι που ο ίδιος ερμήνευσε με ανατριχιαστικό τρόπο και ένωσαν τους Έλληνες κατά της δικτατορίας και της Χούντας των Συνταγματαρχών.

«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο..»

Ο Αλέξανδρος Ραπτάκης τόνισε στην «Ανώγη»:

Νιώθω πολύ όμορφα. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που η ομάδα του Φεστιβάλ “Χαιμαλίνα” με κάλεσε στα Ανώγεια για να κάνω αυτό το γκράφιτι. Ένα υπέροχο θέμα, ο Νίκος Ξυλούρης και μου αρέσει που βγήκε γρήγορα αυτό το αποτέλεσμα. Νιώθω περήφανος που το έκανα και ειδικά σε αυτόν τον τόπο.

Ξεκίνησα αυτή τη τέχνη από το 1998, αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και είμαι χαρούμενος όταν αυτό που κάνω αρέσει και στον κόσμο, όπως πιστεύω το συγκεκριμένο θα αρέσει σε όλους τους Ανωγειανούς. Σας ευχαριστώ όλους θερμά.

Οι στίχοι που θα συνοδεύουν το γκράφιτι του Νίκου Ξυλούρη είναι από το ποίημα «Και να αδελφέ μου» του Γιάννη Ρίτσου, το οποίο μελοποιήθηκε στο δίσκο «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Χρήστου Λεοντή.

Το «Καπνισμένο τσουκάλι» γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου απ’ τον Δεκέμβριο του 1948 ως τον Φεβρουάριο του 1949. Το 1973, κατά τη διάρκεια των γεγονότων της Νομικής, μελοποιήθηκε από τον Χρήστο Λεοντή και το 1975 κυκλοφόρησε σε δίσκο από την Columbia με ερμηνευτές τον Νίκο Ξυλούρη, την Τάνια Τσανακλίδου και τον Βασίλη Μπαρνή. Ο ίδιος ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει αποσπάσματα του έργου.

efsyn.gr

Στους 91 οι νεκροί από την πυρκαγιά στο Μάτι

Γυναίκα εγκαυματίας 95 ετών, που νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του Θριασίου Νοσοκομείου, κατέληξε ανεβάζοντας τον αριθμό των θυμάτων της πυρκαγιάς στο Μάτι σε 91.

Χθες έφυγε από τη ζωή άνδρας εγκαυματίας ηλικίας 85 ετών, που νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του Ευαγγελισμού. Νωρίτερα έχασε τη ζωή της γυναίκα εγκαυματίας 55 ετών, που νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του ίδιου νοσοκομείου.

Ακόμη, 36 εγκαυματίες νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της Αττικής, εκ των οποίων οι 6 διασωληνωμένοι σε ΜΕΘ.

Ένα παιδί εξακολουθεί να νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» σε καλή κατάσταση.

  ΑΠΕ – ΜΠΕ

 

6 Αυγούστου 1945: Ώρα μηδέν για τη Χιροσίμα – Ώρα μηδέν για την ανθρωπότητα

Την Πέμπτη η συγκέντρωση της ΕΕΔΥΕ     

Σαν σήμερα, 6 Αυγούστου του 1945  η Γη σκοτείνιαζε από το θάνατο και την καταστροφή, που σκόρπιζε η πρώτη ατομική βόμβα, η οποία έπεφτε στη Χιροσίμα.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, μία ακόμη βόμβα έσπερνε τον όλεθρο στο Ναγκασάκι.

Βόμβες θανάτου, τρόμου και αρρώστιας, που έπληξαν την ανθρωπότητα, αφήνοντάς της ανεξίτηλα σημάδια, που δεν έσβησαν μέσα από το πέρασμα των χρόνων.

Ενα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία, το κεφάλαιο του «πυρηνικού τρόμου», ένα κεφάλαιο που δεν έχει κλείσει ακόμα και θα μένει ανοιχτό όσο θα υφίστανται οι λόγοι που οδήγησαν τους δολοφόνους στο έγκλημα τους.  

Την Πέμπτη η συγκέντρωση της ΕΕΔΥΕ 

«ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ:

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΓΚΑΣΑΚI

ΤΟΥΣ  ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

ΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

Εβδομήντα τρία χρόνια συμπληρώνονται από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ κατά  του λαού της Ιαπωνίας, όταν το πυρηνικό μανιτάρι εξαφάνισε από προσώπου γης χιλιάδες ανθρώπους στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου του 1945).Τεράστιες οι υλικές καταστροφές με ισοπεδωμένες τις δύο πόλεις-στόχους των ΗΠΑ. Πραγματικός στόχος οι λαοί, η ΕΣΣΔ, το ανερχόμενο επαναστατικό και εργατικό κίνημα. Ακόμα και σήμερα η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα,  προσπαθεί να συγκαλύψει τους πραγματικούς στόχους χρησιμοποιώντας το ψέμα της «στρατιωτικής αναγκαιότητας» των πληγμάτων κι ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος είχε τελειώσει!

Διανύουμε μια περίοδο εξαιρετικά επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό, για όλους τους λαούς του κόσμου. Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις σε όλο τον πλανήτη, στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, Ανατολική Μεσόγειο, Ουκρανία, Βαλκάνια, Περσικό Κόλπο. Προωθούνται στρατιωτικοπολιτικοί σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων για το έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών κι ενεργειακών πόρων. Το ενδεχόμενο του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος» που εξετάζεται από χρόνια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, το επιβεβαίωσε η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία (Ιούλιος 2016) κι απειλεί τους λαούς. Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (Ιούλιος 2018), που «κουμπώνουν» με την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ (ενίσχυση της PESCO, δημιουργία της «Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Επεμβάσεων», ενίσχυση της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ, των μάχιμων μονάδων της ΕΕ «EU Battlegroups») επιταχύνουν την υλοποίηση των δολοφονικών τους σχεδιασμών με την ενίσχυση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη θάλασσα στο πλαίσιο του επικίνδυνου ανταγωνισμού με τη Ρωσία.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι τεράστιες. Στο εσωτερικό της χώρας εντείνει την αντιλαϊκή πολιτική της, ενώ παράλληλα βαθαίνει παραπέρα την εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, αναλαμβάνει επιθετικές πρωτοβουλίες παίζοντας το ρόλο του σημαιοφόρου για τα συμφέροντα ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή των Δ. Βαλκανίων και της Ν/Α Μεσογείου, βάζοντας το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες. Στο όνομα της «σταθερότητας», η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα υιοθετούν και στηρίζουν όλο το πακέτο παλιών και νέων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή, που συζητήθηκαν και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (Ιούλιος 2018). Την ίδια στιγμή, σε περίοδο ανέχειας για τον λαό μας η κυβέρνηση δαπανά τεράστια ποσά για στρατιωτικές δαπάνες στo πλαίσιο των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, μετατρέπει τη χώρα μας σε ένα απέραντο ορμητήριο αναβαθμίζοντας το ήδη υπάρχον δίκτυο Ευρωατλαντικών Βάσεων και στρατηγείων, δημιουργώντας και νέες (Αλεξανδρούπολη, Σύρος, Κάρπαθος, κ.α.). Συνεχίζει να αναβαθμίζει την επικίνδυνη  στρατιωτικοπολιτική συνεργασία με το Ισραήλ, την ίδια ώρα που το κράτος – δολοφόνος σφαγιάζει καθημερινά τον παλαιστινιακό λαό.

Η ΕΕΔΥΕ καλεί σε μαζική συμμετοχή, στην αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, την Πέμπτη 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στις 8μμ. και πορεία στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Να καταδικάσουμε το έγκλημα των ΗΠΑ στη ΧΙΡΟΣΙΜΑ και το ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ και να τιμήσουμε τα θύματα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας. 

Παλεύουμε και Απαιτούμε:

Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους

Καμιά αλλαγή των συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν

Να κλείσει η Βάση της Σούδας και όλες οι Ευρωατλαντικές Βάσεις και στρατηγεία στην Ελλάδα

Να επιστρέψουν όλες οι στρατιωτικές αποστολές από τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό

Να καταργηθούν όλα τα πυρηνικά όπλα. Να απαγορευτούν οι πυρηνικές δοκιμές.

Όχι στη μεταφορά πυρηνικών στον Άραξο ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ελλάδας

Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ – ΕΕ με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του»

imerodromos.gr