Ο πληθυσμός της Ελλάδας συνεχίζει να μειώνεται

Η μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα που ξεκίνησε από τις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας συνεχίζεται απρόσκοπτα. Στη μείωση αυτή συμβάλει σημαντικά το ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων που είναι όλο και περισσότερο αρνητικό. Τίθεται έτσι ένα ερώτημα: οι θάνατοι που είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θα συνεχίσουν να υπερτερούν και στο μέλλον, με αποτέλεσμα το φυσικό ισοζύγιο να παραμένει αρνητικό; Απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα δίνει πρόσφατη μελέτη του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και διευθυντή του Εργαστηρίου Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων Βύρωνα Κοτζαμάνη, ο οποίος μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Οι θάνατοι καθ’ όλη τη μεταπολεμική περίοδο αυξάνονται σχεδόν σταθερά παρόλο που την τελευταία 65ετία ο μέσος όρος ζωής έχει αυξηθεί κατά, σχεδόν, 15 χρόνια. Αντίφαση; αναρωτιέται ο καθηγητής, για να απαντήσει “προφανώς όχι”, εξηγώντας στη συνέχεια:

“Η αύξηση των θανάτων οφείλεται στην προοδευτική γήρανση του πληθυσμού μας, στην αύξηση δηλαδή του «βάρους» των 65 ετών και άνω (ακόμη δε περισσότερο στην αύξηση του «βάρους» των 85 και άνω). Οι μεν 65 και άνω σε απόλυτες τιμές πενταπλασιάστηκαν σχεδόν ανάμεσα στο 1951 και το 2018 (και το ποσοστό τους στον συνολικό πληθυσμό από 6,8% αυξήθηκε στο 22%), ενώ την ίδια περίοδο, ο αριθμός των 85 και άνω υπερ-δεκαπλασιάστηκε και το ειδικό τους βάρος στο εσωτερικό της ομάδας των 65 ετών και άνω από 5,8% το 1951 εγγίζει το 15% το 2018”.

“Ταυτόχρονα”, προσθέτει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής “όλοι ξέρουμε ότι η θνησιμότητα αυξάνεται σημαντικά μετά τα 65 έτη, ταχύτατα δε μετά τα 85 έτη. Έτσι, παρόλο που οι πιθανότητες ζωής μας αυξήθηκαν την τελευταία 65ετία, η αύξηση του αριθμού των ηλικιωμένων οδήγησε στην αύξηση του αριθμού των θανάτων που υπερδιπλασιάσθηκαν ανάμεσα στην πρώτη μεταπολεμική πενταετία και στην τελευταία αντίστοιχη (2013-2017). Ο αριθμός των θανάτων αναμένεται όμως να αυξηθεί και τις δυο επόμενες δεκαετίες καθώς τα κέρδη στη μέση προσδοκώμενη ζωή θα επιβραδυνθούν και ταυτόχρονα τόσο το πλήθος όσο και το ποσοστό των άνω των 65 ετών θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι και το 2035 (αύξηση από 300 έως 500 χιλ και από το 21% στο 27-28% του συνολικού πληθυσμού αντίστοιχα)”.

Η πορεία των γεννήσεων την ίδια περίοδο ήταν διαφορετική. Ειδικότερα, συνεχίζει ο καθηγητής, ενώ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο αριθμός τους υπερέβαινε σταθερά τις 140.000, την επόμενη δεκαετία καταγράφεται μια σημαντική πτώση (102.000 το 1990). Η πτώση αυτή θα ανακοπεί στη συνέχεια (οι γεννήσεις θα σταθεροποιηθούν γύρω από τις 100.000 την δεκαετία του 1990), θα καταγραφεί δε ακόμη και μια μικρή αύξησή τους ανάμεσα στο 2001 και το 2008. Στη συνέχεια όμως οι πρότερες τάσεις αναστρέφονται και το 2017 οι γεννήσεις δεν υπερβαίνουν πλέον τις 85.500 με αποτέλεσμα το φυσικό ισοζύγιο να είναι αρνητικό κατά 36.000.

Μπορούμε μήπως να ελπίζουμε ότι τις επόμενες δεκαετίες οι γεννήσεις θα ανακάμψουν σημαντικά και το φυσικά μας ισοζύγια να γίνουν πάλι θετικά, όπως ήταν μέχρι και το 2009;

Ο κ. Κοτζαμάνης εκτιμά ότι αυτό είναι αδύνατον και εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τους λόγους. Καταρχάς, λέει, ότι ο πληθυσμός των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας τις δυο επόμενες δεκαετίες (των γυναικών δηλαδή αυτών που θα είναι σε ηλικία να τεκνοποιήσουν) αναμένεται να μειωθεί (κατά 300 χιλ. ανάμεσα στο 2018 και το 2035), ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες ότι θα αυξηθεί ο μέσος αριθμός παιδιών που θα φέρουν στον κόσμο οι γυναίκες αυτές. Αλλά ακόμη και αυτό αν γίνει, εάν δηλαδή οι γυναίκες που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1980 και το 2000 αυξήσουν λίγο την γονιμότητά τους, φέρνοντας στον κόσμο κατά μέσο όρο από 1,5 παιδιά έως 1,7-1,8 παιδιά, ο μέσος ετήσιος αριθμός των γεννήσεων την περίοδο 2018-2035 δύσκολα θα ξεπεράσει τις 95.000.

Με δεδομένο, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι οι θάνατοι την ίδια περίοδο θα ανέλθουν στην ευνοϊκότερη των περιπτώσεων στις 135.000 και στη δυσμενέστερη στις 140.000/έτος, ακόμη και αν υιοθετήσουμε το πλέον ευνοϊκό για τις γεννήσεις σενάριο τα φυσικά μας ισοζύγια μέχρι το 2035 δεν πρόκειται να αλλάξουν πρόσημο: θα παραμείνουν αρνητικά κατά 40.000-45.000 ανά έτος.

Με βάση τα δεδομένα αυτά, ακόμη και στην περίπτωση που το μεταναστευτικό ισοζύγιο (έξοδοι-είσοδοι) την ίδια περίοδο παραμείνει μηδενικό -όσοι έξοδοι τόσοι και είσοδοι- το 2035, στην πλέον ευνοϊκή περίπτωση θα είμαστε 700 έως 800 χιλ. λιγότεροι σε σχέση με το 2018, και ασφαλώς λιγότεροι από 10 εκατομμύρια. Φυσικά, αν το μεταναστευτικό ισοζύγιο των επόμενων ετών -μέχρι και το 2035- παραμείνει αρνητικό (όπως και για την περίοδο 2010-2017), ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί ακόμη περισσότερο, καταλήγει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Βύρωνας Κοτζαμάνης.   

imerodromos.gr

Γιατί η NOVARTIS δεν αγχώνεται με τη σκανδαλολογία

Λύσαμε το μυστήριο: Γιατί η πολυεθνική δεν ασχολείται με όσα γράφονται γι' αυτή, αντίθετα χρηματοδοτεί και προγράμματα κατά της ανεργίας  

Θα το έχετε παρατηρήσει τις τελευταίες μέρες ότι οι πάντες μιλάνε για την NOVARTIS εκτός από την ίδια την ΝΟVARTIS.

   Ακόμη και μετά την εισβολή του «διακυβερνητικού συμβούλου» (κατά δήλωσή του) επί θεμάτων φαρμακευτικής δαπάνης Νίκου Μανιαδάκη στην επικαιρότητα.

   Παρότι η εταιρία με τις αναφορές σε σκάνδαλα και συστήματα επιρροής βρίσκεται συχνά – πυκνά στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης με τρόπο που δεν τον λες και κολακευτικό, δεν δείχνει να ανησυχεί για τίποτε.

  Διατηρεί –μια χαρά- τα γραφεία της στην Ελλάδα, εισάγει, διακινεί και εμπορεύεται φάρμακα. Κάνει έρευνες. Προμηθεύει ιδιωτικά και δημόσια νοσοκομεία. Κι από όσο καταλαβαίνουμε ούτε καν της έχει περάσει από το μυαλό να μας εγκαταλείψει.

  Τουναντίον θα έλεγε κανείς. Σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση της εταιρίας εκτός από τα ζητήματα της υγείας σκοπεύει να βοηθήσει την χώρα και στην καταπολέμηση της ανεργίας. Στις 22 Οκτωβρίου η NOVARTIS ανακοίνωσε

«πρωτοβουλία δωρεάν Κατάρτισης και Εξειδίκευσης με Πιστοποίηση» που «απαντά στο καίριο πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα μας και στόχο έχει να δώσει «φτερά» στους νέους, παρέχοντάς τους χρήσιμα εφόδια προκειμένου να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των αναγκών της αγοράς εργασίας και των δεξιοτήτων τους».

   Η εταιρία δείχνει τέτοια γαλαντομία και «εταιρική υπευθυνότητα» παρά τους ορκισμένους εχθρούς που φαίνεται να έχει τελευταία στην Ελλάδα. Όχι τυχαίους: Υπουργούς Υγείας σε όλες τις κυβερνήσεις της χώρας, τουλάχιστον την περίοδο της κρίσης. Από το 2009 μέχρι σήμερα. Βλέπετε από την στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο φαίνεται πώς όλοι θυμήθηκαν την δράση τους ενάντια στις πολυεθνικές.

   Ας τα δούμε αναλυτικά:

Η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ

   Σύμφωνα με δεκάδες δημόσιες τοποθετήσεις τους, οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι από τους μεγαλύτερους πολέμιους των κερδών των πολυεθνικών του φαρμάκου. Ιδίως μάλιστα της γερμανο-ελβετικης Novartis. Φρόντισαν άλλωστε να το υπογραμμίσουν από την ώρα που από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έρευνες των αμερικανικών αρχών εμφάνισαν στοιχεία για «μαύρα ταμεία».

   Δείτε τι είπαν χαρακτηριστικά -σε καταγεγραμμένες ομιλίες τους στην Βουλή μάλιστα – δύο πρώην υπουργοί υγείας και από τους μεγαλύτερους εχθρούς του πολυεθνικού κεφαλαίου στο φάρμακο:

Ανδρέας Λοβέρδος (21 Φεβρουαρίου 2018): «Από εμένα η εταιρεία αυτή (σ.σ η Novartis), όπως και όλες οι εταιρείες, έχασαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, όλες μαζί εκατοντάδες, όλες μαζί δισεκατομμύρια, εξαιτίας της πολιτικής μου. Αυτό είναι αναντίρρητο και προκύπτει από τα στοιχεία».

Αδωνις Γεωργιάδης (6 Μαρτίου 2017) : «Δείχνω –και το καταθέτω- τον τζίρο της εταιρείας «NOVARTIS». Επί υπουργίας Γεωργιάδη έπεσε 40 εκατομμύρια ευρώ. (….) Εγώ και οι προκάτοχοί μου  μειώσαμε τη φαρμακευτική δαπάνη 60,8%, και ενώ το κάναμε αυτό, καλύψαμε και τους ανασφάλιστους με τις δύο υπουργικές αποφάσεις Βορίδη-Γεωργιάδη».

  Ανάλογες δηλώσεις με εξίσου τεκμηριωμένα στοιχεία  έχει κάνει τόσο ο Μάκης Βορίδης όσο και ο Μάριος Σαλμάς που θήτευσαν στην ηγεσία του υπουργείου Υγείας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

   Εάν οι υπουργοί της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ «χτύπησαν» με τέτοιο μένος την κερδοφορία της ΝΟVARTIS φανταστείτε τι ΘΑ έχει γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως «κυβέρνηση της αριστεράς», δεν μπορεί παρά να έχει κάνει το «κάτι παραπάνω».

   Ας δούμε τι μας λέει επ’ αυτού το πλέον λαλίστατο μέλος της κυβέρνησης για την υπόθεση. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης.

   Καταρχήν τονίζει ότι οι προηγούμενοι μας λένε ψέματα. (Πράγμα που ακούγεται ομολογουμένως πιο πιθανό από το να κήρυξαν πόλεμο στις πολυεθνικές ο Αδωνις με τον Λοβέρδο).  Όπως υποστήριξε ο Π.Πολάκης – και πάλι στην Βουλή για να μιλάμε με ντοκουμέντα – Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ βοήθησαν την NOVARTIS. Διότι ναι μεν μείωσαν την φαρμακευτική δαπάνη άλλα έκαναν παράλληλα «αύξηση των τιμών των φαρμάκων την περίοδο που γίνονταν οι περικοπές. Γιατί κάνατε ένα οριζόντιο κουτσούρεμα, αλλά προφυλάξατε αρκετές εταιρείες. Και την περίοδο των περικοπών». Σκάνδαλο δηλαδή.

   Έτσι –πάντα σύμφωνα με τον Παύλο Πολάκη-  «ογδόντα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ είναι το μαύρο χρήμα του χώρου της υγείας από το 1996 μέχρι το 2010. Όχι ότι και σήμερα δεν υπάρχει, απλά έπεσαν τα ποσά και λιγόστευσαν τα χέρια που το γλεντάνε».  (Ποια είναι άραγε αυτά τα «λίγα χέρια»;)

   Πως το πέτυχε αυτό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Ο αναπληρωτής υπουργός είναι σαφής όταν «ψέλνει» τους προηγούμενους:

«Ποτέ δεν κάνατε διαπραγμάτευση. Είχατε στα χέρια σας την ευθύνη των ασφαλιστικών ταμείων, που ήταν το μονοψώνιο. Αυτό αγόραζε. Από τον όγκο της φαρμακευτικής αγοράς, το ταμείο αγόραζε. Στη Γερμανία, ένα φάρμακο το οποίο μπαίνει με 100 ευρώ, το ασφαλιστικό ταμείο το πληρώνει 20 ή 30 ευρώ με συμφωνία. Εμείς εδώ το πληρώναμε 100 ευρώ ή 80 ευρώ ο ΕΟΠΥΥ και 20 ευρώ ο άρρωστος».

Το μυστήριο

   Αν συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω έχουμε τα εξής:

Επί Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ η NOVARTIS όπως και οι υπόλοιπες πολυεθνικές χτυπήθηκαν «σαν χταπόδια». Μέσω της μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης που τους στοίχισε εκατομμύρια ευρώ. (Την οποία βέβαια απαίτησε η Τροϊκά και δεν ήταν καθόλου δική τους ιδέα).

Μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Διατήρησε την μείωση της δαπάνης (διότι συνέχισε να το ζητά η Τροϊκα που είχε γίνει «Θεσμοί»). Αλλά εκμεταλλευόμενος το μονοπώλιο των ασφαλιστικών ταμείων έστειλε τις τιμές στο ναδίρ μέσω σκληρών διαπραγματεύσεων. Νέο στραπάτσο για τις πολυεθνικές.

   Η λογική λέει πώς μετά από όλα αυτά έπρεπε οι φαρμακευτικές εταιρίες να εγκαταλείπουν με όποιο τρόπο μπορούν την χώρα. Να προσφεύγουν στην Ε.Ε, στον ΟΗΕ και σε κάθε διεθνή οργανισμό καταγγέλλοντας τον άνευ προηγουμένου διωγμό τους. Κάτι όμως τις κράτησε.  

   Επειδή όμως δεν μας αρέσουν τα μυστήρια καταφύγαμε στις δηλώσεις του – ιδιαίτερα ψύχραιμου και χαμένου από την επικαιρότητα – υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού. Αυτές με τις οποίες περιέγραψε την νέα φαρμακευτική πολιτική της χώρας:

«Είναι το τέλος μιας περιόδου όπου χωρίς καμία αξιολόγηση υπήρχε έγκριση αποζημίωσης, όπου χωρίς διαπραγμάτευση υπήρχε αποζημίωση και χωρίς ορθολογική συνταγογράφηση δίνονταν τα φάρμακα στον κόσμο».

Συμπλήρωσε μάλιστα ότι

«είναι μία παρέμβαση που θα στηριχθεί από όλους τους εμπλεκόμενους στο πεδίο της πολιτικής υγείας και ιδιαίτερα της αγοράς φαρμάκου. Δηλαδή, και από την πλευρά της βιομηχανίας και από την πλευρά του εμπορίου, των φαρμακαποθηκών, των φαρμακείων και από την πλευρά των γιατρών που συνταγογραφούν, αλλά κυρίως από την πλευρά των ασθενών».

Να την λοιπόν η λύση του μυστηρίου:

Όταν -κάποια στιγμή- θα εξεταστούν τα σκάνδαλα και θα αποδοθούν οι ευθύνες (λέμε τώρα), τότε πλέον θα αγκαλιαστούμε όλοι μαζί: Πολυεθνικές, χονδρέμποροι, διαπλεκόμενοι μεγαλογιατροί και ασθενείς.

Μαζί θα προχωρήσουμε μπροστά κι αγαπημένοι για την πρόοδο της υγείας στην χώρα. Για να έχουμε εμείς τα φάρμακά μας, κι αυτοί τα κέρδη τους. Όμορφα και νοικοκυρεμένα.

Σκέφθηκε λοιπόν η NOVARTIS και οι υπόλοιπες εταιρίες να μην λείψουν από ένα τέτοιο κλίμα αγάπης, ειρήνης και ομόνοιας. Θα έχουν προφανώς τους λόγους τους και θα έχουν κάνει και τους υπολογισμούς τους.

Υπάρχουν βέβαια και κάτι μικρολεπτομέρειες:

Σύμφωνα με στοιχεία που κατατέθηκαν στο κοινοβούλιο και δεν αμφισβητήθηκαν τα τελευταία χρόνια  «η ονομαστική φαρμακευτική δαπάνη έχει περιοριστεί στα 1,945 δισεκατομμύρια ευρώ, με τη μέση τιμολογιακή μείωση των σκευασμάτων από το 2010 να φθάνει το 63,2%». Παρόλα αυτά «η μείωση της μέσης αξίας ανά πωλούμενο τεμάχιο σε λιανικές τιμές είναι μόνο 16,44%». Τα φάρμακα που αγοράζουμε δηλαδή.

Επίσης «από το 9% της μεσοσταθμικής συμμετοχής των ασθενών το 2009  έχει εκτιναχθεί περίπου στο 35% το 2017. Συγκριτικά μεταξύ 2009 και 2016, το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, η δημόσια δαπάνη δηλαδή, πληρώνουν κατά 57,7% λιγότερα, ενώ οι ασφαλισμένοι πληρώνουν συμμετοχή κατά 43,1% περισσότερα». Δηλαδή σε αυτούς (σε εμάς)  μεταφέρθηκε το φαρμακευτικό κόστος

Αλλά τι τα θέλετε τώρα. Ας μην … «φαρμακωνόμαστε» με κάτι τέτοια.

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

Ο αιώνας των ηλικιωμένων: Πώς η γήρανση μεταμορφώνει τον κόσμο

Του Γιώργου Στάμκου

Ο 20ος αιώνας μας κληροδότησε μια πρωτοφανή αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, που ήταν βεβαίως αποτέλεσμα της ιατρικής προόδου, της δημόσιας υγιεινής, της δημιουργίας υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης καθώς και στην ικανοποιητική σίτιση των ανθρώπων ακόμη και σε αρκετές υποανάπτυκτες χώρες. Μόνο στην Ινδία ο μέσος όρος ζωής εκτινάχθηκε από τα 32 χρόνια το 1947 στα 65 χρόνια σήμερα, αυξάνοντας ταυτόχρονα τον αριθμό των Ινδών άνω των 60 ετών από 19 εκατομμύρια το 1951 στα 177 εκατομμύρια το 2025.

Centenarian Tsunami: Το «τσουνάμι αιωνόβιων»

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο 21ος αιώνας θα είναι ένας «γκρίζος» αιώνας, ένας αιώνας των ηλικιωμένων. Ο πλανήτης μας γίνεται όλο και πιο «γκρίζος», μιας και τα 2/3 όλων των ηλικιωμένων που έζησαν ποτέ ζούνε σήμερα. Και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή, καθώς αναμένεται ένα ολόκληρο «τσουνάμι αιωνόβιων» (Centenarian Tsunami), που θα σαρώσει τα ασφαλιστικά συστήματα ακόμη και των πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Μέχρι το 2050 υπολογίζεται πως ο αριθμός των ηλικιωμένων (άνω των 65 ετών) θα φθάσει παγκοσμίως στο 1,9 δισεκατομμύριο ανθρώπους από τα σημερινά 629 εκατομμύρια και θα αποτελούν το 21% του παγκόσμιου πληθυσμού. Από αυτούς οι άνω των 80 ετών θα φθάσουν τα 370 εκατομμύρια και οι αιωνόβιοι (άνω των 100 ετών), από 100.000 το 1998, θα εκτοξευτούν στα 2,2 εκατομμύρια.

Τα άτομα τρίτης ηλικίας, η πληθυσμιακή ομάδα που αυξάνεται γρηγορότερα από όλες τις υπόλοιπες, φτάνουν σήμερα στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Εκτιμάται ότι το 2050 το 19% των ανθρώπων θα είναι ηλικίας άνω των 80 ετών. Ο αριθμός των αιωνόβιων αναμένεται επίσης να αυξηθεί κατά 15 φορές, από 210.000 σήμερα στα 3,2 εκατομμύρια μέσα στα επόμενα 48 χρόνια. Τέλος, σύμφωνα με σχετική έκθεση του ΟΗΕ, οι γυναίκες της τρίτης ηλικίας είναι πολύ περισσότερες από τους άνδρες, αφού σε κάθε 100 ηλικιωμένες γυναίκες αντιστοιχούν 81 άνδρες. Η τάση της γήρανσης του παγκόσμιου πληθυσμού είναι μη αντιστρέψιμη εφόσον, σύμφωνα με τους συντάκτες σχετικής έκθεσης του ΟΗΕ, «η αύξηση των ηλικιωμένων δεν είναι δυνατό να αντιστραφεί και θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται πλέον να έχουμε τους μικρής ηλικίας πληθυσμούς του παρελθόντος». Θα πρέπει δηλαδή να μάθουμε να ζούμε με τη γήρανση.

Η αναπόφευκτη γήρανση της Γερμανίας

Ακόμη και οι πλουσιότερες χώρες του πλανήτη δεν μπορούν να προσβλέπουν μακροπρόθεσμα σε διατήρηση του υψηλού βιοτικού τους επιπέδου, έχοντας ένα πληθυσμό στάσιμο και γερασμένο. Το 2035 στη Γερμανία, στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι άνω των 65 ετών θα αντιστοιχούν στο μισό πληθυσμό των ενηλίκων (18-65 ετών) σε σύγκριση με το 1/4 που είναι σήμερα. Η Γερμανία θα χρειαστεί να εισαγάγει  500.000 μετανάστες ετησίως για τα επόμενα 30 χρόνια μόνο και μόνο για μόνο για να δει τον πληθυσμό της να περιορίζεται μετριοπαθώς από τα σημερινά 82 εκατομμύρια στα 70-73 εκατομμύρια. Την ίδια περίοδο ο πληθυσμός της γειτονικής Γαλλίας, αρκετά πιο νεανικός και με αξιοσημείωτο δείκτη γεννητικότητας, θα αυξηθεί από τα σημερινά 65 εκ. σε 76 εκατομμύρια κατοίκους ως το 2070 κι έτσι η Γαλλία θα είναι πλέον η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μάλιστα το έγκυρο ερευνητικό ινστιτούτο DIW του Βερολίνου εκτιμά πως μετά το 2020 η Γερμανία θα πρέπει να εισάγει ένα εκατομμύριο εργάτες το χρόνο μόνο και μόνο για να κρατήσει την εργατική της δύναμη σταθερή. Πως μπορεί όμως να αποδεχθεί κάτι τέτοιο μια κοινωνία που έχει οικοδομηθεί πάνω στο «ιδανικό» του ομοιογενούς έθνους-κράτους; Οι ψύχραιμοι Γερμανοί είναι σίγουρο πως θα σκεφτούν σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο καθώς, μέχρι το 2050, το εργατικό δυναμικό της Γερμανίας θα συρρικνωθεί από τα σημερινά 40 εκατομμύρια στα 30 εκατομμύρια και η μέση ηλικία του πληθυσμού της χώρας θα ανέβει από τα 41 χρόνια σήμερα στα 49 χρόνια. Στη σημερινή Γερμανία λαμβάνουν χώρα περίπου 700.000 γεννήσεις το χρόνο, αριθμός που θα συρρικνωθεί στις 500.000 το έτος 2050. Με βάση ένα μετριοπαθές σενάριο ο πληθυσμός της Γερμανίας το 2050 θα είναι ίδιος με εκείνον που είχε η χώρα το 1960, αλλά όμως πολύ μεγαλύτερης ηλικίας (86,6 χρόνια υπολογίζεται το προσδόκιμο επιβίωσης ενός μέσου Γερμανού το 2050). Οι δημογραφικές προοπτικές της Γερμανίας κάθε άλλο παρά ρόδινες είναι.

Γκρίζα Ιαπωνία

Παρόμοια μοίρα θα έχει και η Ιαπωνία, η τρίτη σημερινή οικονομία στον κόσμο, που θα δει τον πληθυσμό της να συρρικνώνεται από τα 125 εκατομμύρια στα 95 εκατομμύρια το 2050. Πολύ πριν από αυτό όμως ο πληθυσμός των ηλικιωμένων της θα αντιστοιχεί στο μισό ενήλικο πληθυσμό της, καθώς η Ιαπωνία έχει ίδιο ρυθμό γεννήσεων με τη Γερμανία (1,3 παιδιά ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας). Οι ηλικιωμένοι Ιάπωνες άνω των 65 ετών αριθμούσαν 19 εκατομμύρια τον Οκτώβριο του 1999. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 3 εκατομμύρια κάθε πενταετία που θα πέρασε μέχρι το 2015. Την ίδια χρονιά ο αριθμός των ηλικιωμένων Ιαπώνων έφθασε τα 31 εκατομμύρια. Έκτοτε αυξάνεται κατά 4 εκατομμύρια ανά πενταετία: μια ζοφερή προοπτική ακόμη και για μια τόσο ισχυρή οικονομία, που θα δει το ασφαλιστικό της σύστημα να κλυδωνίζεται και θα αναποθέσει τις ελπίδες της στη Ρομποτική. Στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, που ήδη έχει το μεγαλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης στον κόσμο, αναμένεται ένα «τσουνάμι αιωνόβιων» (Centenarian Tsunami), που κλονίσει το ιαπωνικό σύστημα δημόσιας υγείας και ασφάλισης.

Ευρώπη και Ελλάδα υπό τον «Ηλικιακό Σεισμό»

  

Οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης θα αντιμετωπίσουν παρόμοια προβλήματα, ερχόμενες αντιμέτωπες με το φάσμα της μείωσης και της γήρανσης του πληθυσμού τους. Η Ιταλία και η Ισπανία βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα. Η Ιταλία θα δει τον πληθυσμό της να πέφτει από τα σημερινά 59 εκατομμύρια στα 44 εκατομμύρια το 2050 και η Ισπανία από τα σημερινά 45 εκατομμύρια στα 35 εκατομμύρια, μια μείωση της τάξεως του 25%. Η Ισπανία θα είναι το 2050 και η πιο γερασμένη χώρα του κόσμου με τη μέση ηλικία των κατοίκων της να φθάνει τα 55 έτη.

Η θέση της Ελλάδας σ’ αυτή τη «Νέα Πληθυσμιακή Τάξη Πραγμάτων» θα επιδεινωθεί. Το 2000 η χώρα μας, με βάση τον πληθυσμό της, ήταν 69η ανάμεσα σε 217 χώρες. Το 2050 αναμένεται να κατρακυλήσει στην 99η θέση του παγκόσμιου πληθυσμιακού πίνακα. Το ίδιο έτος το 32% του πληθυσμού της χώρας μας θα είναι άνω των 65 ετών, γεγονός που θα κατατάσσει την υπερχρεωμένη Ελλάδα σε μια από τις πρώτες θέσεις στη γκρίζα «λέσχη» των πιο γερασμένων χωρών του πλανήτη μας. Στις δεκαετίες που έρχονται το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας (μείωση γεννήσεων, συρρίκνωση εργατικού δυναμικού, γήρανση πληθυσμού) θα αποτελέσει μια πολύ σοβαρή πρόκληση, η οποία θα επηρεάσει καθοριστικά και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας καθώς και τη βιωσιμότητα του δυσβάστακτου χρέους της. Ο δρόμος για μια βιώσιμη οικονομία περνάει μέσα από ένα πιο ομαλό «δημογραφικό προφίλ», καθώς και με νέες πολιτικές απασχόλησης για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Όπως και να ‘χει στην Ελλάδα του 2050 ελάχιστοι θα παίρνουν σύνταξη πριν από τα 70 τους χρόνία.

Η γήρανση του «Κόκκινου Δράκου»

Από τη γήρανση του πληθυσμού θα πληγούν και οι αναπτυσσόμενες χώρες, όπωςη Κίνα που μετά το 2025 θα γεράσει με ταχύτερο ρυθμό απ’ ό,τι οι Δυτικές χώρες. Μετά το 2025 θα υπάρχουν στην Κίνα, που έχει ήδη μετατραπεί σε οικονομία μεσαίου εισοδήματος, περίπου 300 εκατομμύρια ηλικιωμένοι, ένα τεράστιο παθητικό που ίσως «ψαλιδίσει» κάπως τις φιλοδοξίες ανάδειξης του Κόκκινου Δράκου σε παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη, αλλά δεν θα τις ανακόψει. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Πολ Γουάλας, συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Ηλικιακός Σεισμός, «Σε μια εικοσαετία η Κίνα θα γίνει μια κοινωνία με έντονο δημογραφικό πρόβλημα εξαιτίας της ταχύτατης γήρανσης του πληθυσμού της». Την ίδια μοίρα προβλέπεται να ακολουθήσει και η Ινδία, μετά όμως από το 2040-2050. Η γήρανση του αναπτυσσόμενου κόσμου, που θα ξεκινήσει μετά την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, θα αποτελέσει και τη χαριστική βολή στην προσπάθεια ανάπτυξης των φτωχότερων 2/3 του πλανήτη μας.

Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι αναλυτές συμφωνούν πως ζούμε πάνω σ’ ένα ηφαίστειο, η έκρηξη του οποίου μπορεί να υπολογιστεί σε χρόνια. Η έκρηξη της «ωρολογιακής βόμβας» των γηρατειών μπορεί να προδιαγραφεί με σχετική ακρίβεια, εφόσον οι ηλικιωμένοι του 21ου αιώνα έχουν ήδη γεννηθεί. Η έκρηξη των γηρατειών θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομία, στην κοινωνία, στα ασφαλιστικά συστήματα, στη γεωπολιτική ισορροπία, στην εξωτερική πολιτική και στη διεθνή ασφάλεια. Η πληθυσμιακή πυραμίδα θα καταρρεύσει και ο κόσμος θα γίνει πιο εύθραυστος, μοιάζοντας με ραγισμένη γυάλινη σφαίρα.

O Πιτ Πίτερσον, συγγραφέας του βιβλίο του «Γκρίζα Αυγή: Πως το Κύμα της Γήρανσης Θα Μεταμορφώσει τον Κόσμο», περιγράφει το φαινόμενο της παγκόσμιας γήρανσης ως παγόβουνο: «Βλέπουμε μόνο την κορυφή του και δεν μπορούμε να υπολογίσουμε τις καταστροφικές συνέπειες που βρίσκονται πέρα από πεδίο της όρασής μας και οι οποίες θα κάνουν τη σημερινή κρίση να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι»…

* Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Ένας Αυτιάς ...να μας σώσει!.

Η παγωμένη αίθουσα του αεροδρομίου της Τιμισοάρα εδονείτο από ζητωκραυγές.

"Ζήτω ο Αυτιάς!"

"Σας έχω σε ανοικτή ακρόαση, ακούστε μας. Σώστε μας!" είπε η γυναίκα που είχε βγεί στο τηλέφωνο ζητώντας βοήθεια.

200 επιβάτες της πτήσης Λονδίνο-Θεσσαλονίκη, βρέθηκαν ξαφνικά στη Ρουμανία.

Η προσγείωση στο αεροδρόμιο της συμπρωτεύουσας δεν ήταν.. εφικτή, λόγω καιρικών συνθηκών -και κάποιων άλλων τεχνικών προβλημάτων- και το αεροπλάνο κατέληξε στην Τιμισοάρα.

Δύσκολες και εκεί οι συνθήκες.

Παγωνιά.

"Δεν υπάρχει ούτε θέρμανση, ούτε ενημέρωση. Σας παρακαλώ, κάντε κάτι κ. Αυτιά. Ας μας στείλουν επιτέλους ένα άλλο αεροπλάνο να μας πάρει".

"Πάρτε τον κ. Σπίρτζη, τώρα! Να στείλει ένα αεροπλάνο για τους ανθρώπους. Να φέρει τους Έλληνες στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" είπε ο Αυτιάς.

"Γιώργο, σε σένα ελπίζουμε, να μας σώσεις" είπε η επιβάτης εν μέσω των συνεχιζόμενων ζητωκραυγών.

"Αλλοίμονο. Το καθήκον μου κάνω" απαντά ο παρουσιαστής.

Η αίθουσα συνεχίζει να δονείται από τις επευφημίες, ενώ η ίδια ατμόσφαιρα επικρατεί και στο στούντιο, με τους καλεσμένους να δίνουν συγχαρητήρια και τους τεχνικούς στο κοντρόλ να χειροκροτούν.

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει.

Ο Γιώργος Αυτιάς είχε ήδη αρθεί στο ύψος του εθνικού παρουσιαστή...

Υ.Γ. Τελικά ο Σπίρτζης, αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς, έστειλε αεροπλάνο...

zoornalistas.com - από το nonews-news

Ό,τι κι αν φέρει η νέα χρονιά, ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε το παρόν

Διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του 2019. Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια και πόσο αργά οι δύσκολες στιγμές. Κάθε νέα χρονιά που ξεκινά κάνουμε τον απολογισμό μας για τους προηγούμενους 12 μήνες και συνεχίζουμε από ‘κει που μείναμε. Τι άλλαξε στη ζωή μας, ποιους στόχους υλοποιήσαμε, πόσα καταφέραμε, σε πόσα αποτύχαμε και τι έρχεται μετά.

Τι έρχεται μετά; Ξέρει κανείς πραγματικά πώς θα είναι η ζωή του σ’ ένα χρόνο, σ’ ένα μήνα ή ακόμη και σε μία μέρα; Τα πάντα μπορούν ν’ αλλάξουν μέσα σε λίγα λεπτά, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, καλές ή κακές. Κάποιοι που δεν υπολογίσαμε ποτέ αποδεικνύονται οι καλύτεροι φίλοι, κάποιοι θα μας απογοητεύσουν, κάποιοι θα χαθούν και κάποιοι θα μας κάνουν κακό.

Ποτέ δεν ξέρουμε ποιος είναι ποιος και ποιος θα είναι ο ρόλος του στη ζωή μας στο μέλλον. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό σ’ αυτούς που αγαπάμε. Σ’ αυτούς που απέδειξαν ήδη ότι μένουν δίπλα μας όποιες κι αν είναι οι συνθήκες και το τι θα κάνουν οι άλλοι είναι δική τους επιλογή. Εμείς δώσαμε το καλύτερο που μπορούσαμε.

Και στα επαγγελματικά μας. Όσους στόχους κι αν βάλουμε, όσο κι αν πιέζουμε τον εαυτό μας, υπάρχει και η πιθανότητα να μείνουμε χωρίς δουλειά και να πρέπει ν’ αρχίσουμε πάλι από το μηδέν. Τα όνειρα και οι στόχοι μας πρέπει να υπάρχουν για να μας δίνουν κίνητρο, χωρίς όμως να ασκούν πάνω μας αρνητική πίεση. Η αποτυχία είναι μέρος της ζωής μας όπως και τα λάθη. Μέσα από τις αποτυχίες δυναμώνουμε και μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Κανείς δε γεννιέται ολοκληρωμένος, σοφός και τέλειος.

Μήπως ο μόνος στόχος πρέπει να είναι τελικά η προσωπική μας εξέλιξη; Μήπως ο στόχος είναι να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι για μας και τους άλλους; Μήπως ο μεγάλος στόχος είναι να μάθουμε ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και το συνάνθρωπό μας, τη φύση και τα ζώα για να μπορέσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι αλλά και χρήσιμοι σ’ αυτή τη σάπια κοινωνία; Μήπως το να αγαπάμε και να δίνουμε είναι τελικά και το νόημα των Χριστουγέννων;

Ποιος νοιάζεται λοιπόν τι θα φέρει το 2019; Γιατί να σκεφτόμαστε το μέλλον χωρίς να ζούμε ουσιαστικά το παρόν; Αν νιώσουμε ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι να το κάνουμε, αν νιώσουμε ότι θέλουμε να εκφράσουμε κάτι, να το κάνουμε. Αν θέλουμε ν’ αφήσουμε πίσω μας ανθρώπους ή να παραιτηθούμε για λίγο απ’ όλα για να ξεκουραστούμε, να το κάνουμε.

Ό,τι εμπόδιο και ό,τι σκοτάδι μας φέρει ο δρόμος θα το ξεπεράσουμε αργά ή γρήγορα ή θα βρούμε τον τρόπο να ζούμε μ’ αυτό. Ό,τι ωραίο συναντήσουμε, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι πρώτα να το καταλάβουμε, μετά να το καλοσωρίσουμε κι ύστερα να το αγκαλιάσουμε, όντας ευγνώμονες.

Ό,τι φέρει λοιπόν ο νέος χρόνος. Και μέχρι εδώ που φτάσαμε, μπράβο μας που τα καταφέραμε. Ας απολαύσουμε την κάθε στιγμή κι ας μείνουμε μακριά από μίζερους ανθρώπους κι από τον μίζερο εαυτό μας.

 Πράξια Αρέστη 

Πραγματικότητα

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί μερικοί άνθρωποι να βασανίζονται ενώ δεν τους αξίζει; Γιατί πρέπει να περνάνε άσχημα και να νιώθουν μόνοι; Ποτέ δεν το κατάλαβα. Ελπίζω όμως το μέλλον να επιφυλάσσει για εκείνους κάτι καλό. Γιατί από τα λάθη μαθαίνεις και οι πιο πονεμένοι το ξέρουν καλά.

Και στην τελική τι είναι αυτό που σε κρατάει; Σε τι έχεις να ελπίζεις όταν όλα πάνε στραβά; Ζεις και κάνεις υπομονή, μήπως γίνει κάποιο θαύμα και βρεις να πιστεύεις σε κάτι. Να έχεις από κάπου να πιαστείς. Μερικές φορές και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Και μετά στιγμές. Αλλά οι στιγμές δεν αρκούν. Κανένας δεν μπορεί να είναι κάθε μέρα χαρούμενος κι ευτυχισμένος, γιατί καμιά μέρα δεν είναι ίδια. Αλλά η ουσία είναι να μην τα παρατάς. Αν τελικά βρεις κάτι ή κάποιον να πιστεύεις αληθινά, τότε όλα αλλάζουν. Αλλά σε κανέναν δεν μπορείς να έχεις τυφλή εμπιστοσύνη. Πάντα κάτι συμβαίνει και τα πράγματα αντιστρέφονται. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που δεν πρέπει να τα παρατήσεις. Τότε είναι που πρέπει να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να πεις ναι, θα αντέξω γιατί μπορώ και θα τα καταφέρω. Θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή και ο χρόνος θα περάσει γρήγορα και μετά όλα καλά πάλι.

Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να βασιστείς σε κανέναν απολύτως και πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος. Θα έρθει η ώρα όμως να χρειαστείς μια βοήθεια, κάποιον να σε σηκώσει, να σε τραβήξει και ίσως να μην βρεις κανέναν, καμία απάντηση και όλη αυτή η προσπάθεια θα είναι χαμένος κόπος. Και ακριβώς τότε θα πέσουν άλλοι στην ανάγκη σου. Πρέπει όμως να σκεφτείς τι θες να κάνεις. Εξαρτάται από το τι άνθρωπος είσαι. Αν είσαι από αυτούς που έχουν εγωισμό, τότε οι άλλοι θα τα βρουν σκούρα. Αν είσαι από εκείνους που τρέχουν για τους άλλους, τότε ίσως στέκονται τυχεροί. Όμως δεν βγαίνεις πάντα κερδισμένος από μία καλή πράξη. Διότι πάντα θα υπάρχουν ανισορροπίες σε όλα.

Να θυμάσαι επίσης πως όσοι σε αδίκησαν, κάποια στιγμή θα το μετανιώσουν και ίσως μια μέρα το πληρώσουν. Είτε μέσα τους παλεύοντας με τις σκιές τους, είτε με άλλο τίμημα, γιατί οι κακές πράξεις πληρώνονται. Και αυτοί που δεν ήταν εκεί για σένα, ή εκείνοι που εναντιώθηκαν σε σένα θα τα βρουν μπροστά τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ευχαριστιέσαι. Είναι καλύτερα να το αφήσεις να περάσει. Όλα περνάνε με την πάροδο του χρόνου. Όλα καλυτερεύουν. Και οι πληγές γιατρεύονται. Όλοι έχουμε ανάγκη από κάτι τέτοιο πιστεύω.

Στη ζωή θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που θα θέλουν να σε καταστρέψουν. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίζεις και πότε μην τα παρατάς. Τι κι αν πληγώθηκες; Συνέχισε γιατί μπορείς. Προσπάθησε το, μπορείς. Ο καθένας έχει τις αδυναμίες του, μα κατά βάθος μέσα του τον διακατέχει μία ανεξήγητη δύναμη όταν θέλει κάτι πολύ. Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ. Η δύναμη σου είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να τα πετύχεις. Κάθε εμπόδιο για καλό δεν λένε;

Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αρκεί να θες και να προσπαθήσεις σκληρά γι’ αυτό. Και θα νιώσεις τεράστια ευγνωμοσύνη όταν τα καταφέρεις.

Στις χαρές δεν είναι πάντα κάποιος δίπλα σου. Μερικές φορές πρέπει να παίξεις το παιχνίδι της επιβίωσης ολομόναχος ανάμεσα στο πλήθος.

Και να θυμάσαι μετά την βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο και μετά το σκοτάδι ο ήλιος!

-Α.Π.-

thebluez.gr 

Κυβέρνηση Μπολσονάρου: Αντικομμουνιστικό παραλήρημα και εκκαθάριση του δημοσίου από Αριστερούς

Σε αντικομμουνιστικό παραλήρημα και σχέδια για γενικευμένη επίθεση σε δημοκρατικά, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα επιδόθηκαν οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης της Βραζιλίας και ο ακροδεξιός πρόεδρος της χώρας Ζαΐχ Μπολσονάρου.

Ο Μπολσονάρου, ορκισμένος αντικομμουνιστής, νοσταλγός της δικτατορίας, «αγαπημένο παιδί» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και βασική επιλογή τμημάτων της αστικής τάξης της Βραζιλίας, επιδιώκει να επιβάλει καθεστώς τρόμου στη χώρα από τις μέρες της διακυβέρνησης του.

Με κύριο στόχο να δυναμώσει την επίθεση εναντίον των λαϊκών δικαιωμάτων προς όφελος της άρχουσας τάξης της χώρας της Λατινικής Αμερικής, η κυβέρνηση Μπολσονάρου, ετοιμάζει μαζικό πογκρόμ.  Σχεδιάζει να απολύσει τους συμβασιούχους στον δημόσιο τομέα, προκειμένου να “εκκαθαρίσει” τη Βραζιλία από “τις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδεολογίες”(!!), όπως ανακοινώθηκε σήμερα, μετά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

“Δεν έχει κανένα νόημα να διατηρήσουμε σε μια κυβέρνηση με ένα προφίλ σαν το δικό μας, ανθρώπους που προασπίζονται μια άλλη λογική, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας”, δήλωσε ο επικεφαλής της κυβέρνησης, Όνιξ Λορενζόνι, αφού ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση στο Προεδρικό Μέγαρο του Πλανάλτο, στη Μπραζίλια.

“Έχουμε το θάρρος να κάνουμε αυτό που έλειψε από την προηγούμενη κυβέρνηση, να αρχίσουμε να καθαρίζουμε το σπίτι μας από την αρχή”, επέμεινε. Ο νέα ακροδεξιά κυβέρνηση που αναρριχήθηκε στην εξουσία εκμεταλλευόμενη τη μεγάλη δυσφορία που υπήρχε στο λαό από την προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση των Λούλα – Ρουσέφ – η οποία το 2016 ανατράπηκε από τον πρώην σύμμαχό της, Μισέλ Τέμερ, και άλλα αστικά κόμματα που συμμαχούσαν για χρόνια με το Κόμμα Εργατών (PT), έρχεται πλέον να πάρει τη μεγάλη ρεβάνς.

Την Τετάρτη ο Λορενζόνι, σύμφωνα με το ΑΠΕ – ΜΠΕ, είχε ήδη ανακοινώσει ότι θα κάνει “εκκαθάριση” στο δικό του υπουργείο και ότι θα απολύσει 300 συμβασιούχους που προσελήφθησαν στον δημόσιο τομέα χωρίς να έχουν περάσει από εξετάσεις. Σήμερα όμως, πήγε ένα βήμα πιο πέρα, εξηγώντας ότι το ίδιο μπορεί να κάνουν και όλα τα άλλα υπουργεία.

“Είναι ο μοναδικός τρόπος για να κυβερνήσουμε αποτελεσματικά και να κάνουμε αυτό που αποφάσισε η βραζιλιάνικη κοινωνία μέσω της κάλπης: να βάλουμε τέλος στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος, με την ανεργία (…) την ανασφάλεια στις οικογένειες, τις κακές επιδόσεις του συστήματος υγείας και τα σχολεία που κάνουν πολιτική κατήχηση αντί να εκπαιδεύουν”, ισχυρίστηκε.

Ο Λορενζόνι είπε επίσης ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να εξοικονομήσει χρήματα συνενώνοντας υπηρεσίες και θέτοντας σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα πώλησης κτιρίων που ανήκουν σε διάφορα υπουργεία αλλά δεν χρησιμοποιούνται από το κράτος.

Σε ό,τι αφορά τα σχολεία, η αναδιάρθρωση αφορά κατά κύριο λόγο την κατάργηση μιας υπηρεσίας του υπουργείου Παιδείας που ήταν υπεύθυνη για την εφαρμογή σχολικών προγραμμάτων σχετικών με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την απόρριψη του ρατσισμού! Το τμήμα θα αντικατασταθεί από ένα άλλο, με στόχο τη μείωση του αναλφαβητισμού. Με ένα μήνυμά του στο Twitter ο ίδιος ο Μπολσονάρου υπερασπίστηκε αυτήν την απόφαση, υποστηρίζοντας ότι στόχος είναι “να εκπαιδευτούν πολίτες έτοιμοι να μπουν στην αγορά εργασίας, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις που είχαν επενδύσει στη διάπλαση νοοτροπιών υποδουλομένων στις σοσιαλιστικές ιδέες”.

Χθες, ο υπουργός Οικονομίας Πάουλο Γκουέντες είχε δηλώσει ότι “η πρώτη και μεγαλύτερη πρόκληση” για την κυβέρνηση θα είναι η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Η κυβέρνηση Μπολσονάρου, έχει στόχο να εφαρμόσει το περιβόητο σύστημα «Πινοσέτ» για το ασφαλιστικό, διαλύοντας το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στο όνομα της μείωσης του δημοσιονομικού χρέους της Βραζιλίας!

“Αυτή η σημαία δεν θα βαφτεί ποτέ κόκκινη” παρά μόνο “αν πρέπει να χύσουμε το αίμα μας”, δήλωσε κατά την ορκωμοσία του ο Μπολσονάρου, αναφερόμενος στην κιτρινοπράσινη σημαία της Βραζιλίας, φανερώνοντας ότι ετοιμάζεται να εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητήσει, από προοδευτική θέση, τις ακροδεξιές νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους.

imerodromos.gr

Ο επαναστατημένος άνθρωπος

Ενας άνθρωπος πού λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα κι αυτός πού λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. "Ένας σκλάβος πού σ' όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεκτη. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του «όχι»; Σημαίνει, λόγου χάρη, «ή υπόθεση τραβάει μακριά», «μέχρι εκεί και μη παρέκει», «το παρακάνετε» κι ακόμα «υπάρχει ένα όριο πού δε θα ξεπεράσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου.

Ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα του ορίου στο αίσθημα του επαναστατημένου ότι ο άλλος υπερβάλλει, ότι απλώνει τα δικαιώματά του πέρα από κάποια σύνορα, όπου βρίσκουν αντιμέτωπο ένα άλλο δικαίωμα και περιορίζονται απ' αυτό. Έτσι το κίνημα εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης πού κρίνεται απαράδεκτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι «Έχει το δικαίωμα να...».

Ή εξέγερση δε γίνεται χωρίς το αίσθημα ότι, κάποιος και κάπου, Έχει δίκιο. Εδώ είναι πού ο επαναστατημένος σκλάβος λέει ταυτόχρονα και ναι και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πώς κάτι υπάρχει πού θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο. Αποδείχνει πεισματάρικα ότι υπάρχει μέσα του κάτι πού «αξίζει τον κόπο να...», πού ζητάει να το προσέξουν. Με κάποιο τρόπο, αντιμετωπίζει τη διαταγή πού τον καταπιέζει μ' Ένα είδος δικαιώματος να μην καταπιεστεί περισσότερο απ' όσο μπορεί ν' ανεχτεί. Μαζί με την αποστροφή για τον παρείσακτο, σε κάθε εξέγερση υπάρχει μια τέλεια, στιγμιαία εναρμόνιση του ανθρώπου μ' ένα μέρος του εαυτού του.

Αυτόματα λοιπόν παρεμβαίνει μια κρίση αξίας πού τον εκθέτει σε χίλιους κινδύνους. Μέχρι τότε σώπαινε αφημένος στην απελπισία της παραδοχής μιας κατάστασης Έστω κι αν την Έκρινε άδικη. Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν Έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν επιθυμείς τίποτα. Ή απελπισία όπως και το παράλογο επιθυμεί και κρίνει τα πάντα γενικά και τίποτα ειδικά. Ή σιωπή την εκφράζει εύγλωττα. Αλλά όταν αρχίσει να μιλάει, ακόμα κι αν πει όχι, επιθυμεί και κρίνει.

Ό επαναστατημένος με την ετυμολογική Έννοια αλλάζει στάση.  Ήταν υποτακτικός κάτω από το μαστίγιο του αφέντη. Ξαφνικά παύει να είναι πειθήνιος, θέλει ν αντιτάξει κάτι πού προτιμάει σε κάτι πού δεν τού αρέσει. Κάθε αξία δε συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται σιωπηλά μια αξία. Αλλά πρόκειται πάντα για αξία;

Από το κίνημα εξέγερσης γεννιέται, έστω και συγκεχυμένα ή συνειδητοποίηση: ή αντίληψη πού ξεπροβάλλει ξαφνικά πώς μέσα στον άνθρωπο υπάρχει κάτι με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί Έστω και προσωρινά. Μέχρι τώρα αυτός ο συνταυτισμός δεν είχε γίνει αντιληπτός. Ό δούλος άντεχε όλες τις υπερβολικά άδικες πράξεις πριν από την εξέγερση. Συχνά μάλιστα είχε δεχτεί χωρίς ν' αντιδράσει διαταγές πιο καταπιεστικές από κείνη πού προκάλεσε την άρνησή του. Έκανε υπομονή, απωθώντας τες ίσως μέσα του αλλά μια και σώπαινε συνέχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα άμεσα συμφέροντά του παρά για τη συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων του. Χάνοντας την υπομονή του, με την ανυπομονησία αρχίζει ένα κίνημα πού μπορεί να επεκταθεί σε κάθε τι πού αποδεχόταν μέχρι τότε. Αυτή η ορμή δρα σχεδόν πάντα αναδρομικά.

Ο σκλάβος τη στιγμή που απορρίπτει την ταπεινωτική διαταγή του αφέντη του απορρίπτει και την ιδία την Ιδιότητα του σκλάβου. Το κίνημα εξέγερσης τον οδηγεί πιο πέρα από την απλή άρνηση. Ξεπερνά ακόμα και το όριο πού έθετε στον αντίπαλο του ζητώντας τώρα να τον μεταχειρίζονται σαν ίσο. Αυτό πού ήταν πρώτα μια ακαταμάχητη αντίσταση του ανθρώπου γίνεται τώρα ολόκληρος ο άνθρωπος πού ταυτίζεται  αυτή και περιέχεται σ' αυτή. Το μέρος της προσωπικότητάς του πού επιθυμούσε να το σέβονται το θέτει πάνω από τ' άλλα και του δίνει προτεραιότητα απ' όλα τ' άλλα, ακόμα κι από τη ζωή. Γίνεται γι' αυτόν το υπέρτατο αγαθό. Ζώντας μέχρι τότε μέσα σ' Έναν κομφορμισμό, ό σκλάβος ρίχνεται απότομα «μια κι είναι Έτσι τα πράγματα. ..» στο όλα ή τίποτα.

Η συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση. Διαπιστώνουμε όμως πώς είναι συνείδηση ενός όλου ακόμα αρκετά αδιαμόρφωτου και συνάμα ενός «τίποτα» πού προαγγέλλει τη δυνατότητα της θυσίας του ανθρώπου γι' αυτό το όλο. Ό επαναστάτης θέλει να είναι το πάν, να ταυτίζεται ολοκληρωτικά μ' αυτό το αγαθό πού συνειδητοποίησε ξαφνικά και πού επιθυμεί ν' αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστό σα στοιχείο της προσωπικότητάς του, ή να είναι ένα τίποτα, δηλαδή να αποστερηθεί οριστικά τη δύναμη πού τον κυριαρχεί.

Τέλος αποδέχεται την τελική πτώση πού είναι δ θάνατος, αν υποχρεωθεί να στερηθεί αυτό το αποκλειστικό ιερό δικαίωμα πού θα ονομάσει π.χ. Ελευθερία. Καλύτερα να πεθαίνει όρθιος παρά να ζει γονατιστός. Ή άξια, σύμφωνα με τούς καλούς συγγραφείς, «αντιπροσωπεύει τις πιο πολλές φορές ένα πέρασμα από το γεγονός στο δικαίωμα, από την επιθυμία στο επιθυμητό (με τη μεσολάβηση της κοινής επιθυμίας γενικά) . Το πέρασμα στο δικαίωμα είναι Έκδηλο, όπως είδαμε, στην εξέγερση. Το ίδιο και το πέρασμα από το "θα έπρεπε να ήταν έτσι" στο «θέλω να είναι έτσι». Άλλα είναι ίσως πολύ περισσότερο Έκδηλη ή Έννοια της μετουσίωσης τού ατόμου σε κοινό αγαθό. Ή προβολή του «Όλα ή του Τίποτα» δείχνει πώς ή εξέγερση αντίθετα με την τρέχουσα γνώμη και παρ' όλο πού γεννιέται μέσα σ' ότι πιο ατομικό έχει ο άνθρωπος, αμφισβητεί την ίδια την Έννοια του ατόμου.

Αν, πραγματικά, το άτομο δέχεται να πεθάνει και πεθαίνει όταν έρθει ή στιγμή μέσα στην εξέλιξη της εξέγερσης του, δείχνει μ' αυτό ότι θυσιάζεται για ένα αγαθό πού πιστεύει πώς ξεπερνά τα όρια του δικού του πεπρωμένου. "Αν προτιμά την πιθανότητα του θανάτου από την άρνηση του δικαιώματος πού υπερασπίζει είναι γιατί τοποθετεί αυτό το δικαίωμα πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό. Δρα λοιπόν στο όνομα μιας αξίας πού δεν Έχει ακόμα ξεκαθαρίσει στο μυαλό του άλλα πού αισθάνεται τουλάχιστο πώς είναι κοινή για όλους τούς ανθρώπους. Βλέπουμε ότι ή επιβεβαίωση πού συνεπάγεται κάθε πράξη εξέγερσης εξελίσσεται σε κάτι πού ξεπερνά το άτομο αφού το βγάζει από την υποθετική μοναξιά του και του δίνει μια αφορμή δράσης.

Είναι όμως σημαντικό να σημειώσουμε ακόμα ότι αυτή ή αξία πού προϋπάρχει πριν από κάθε δράση βρίσκεται σε αντίφαση με καθαρά ιστορικές φιλοσοφίες, σύμφωνα με τις όποιες ή αξία καταχτιέται (αν καταχτιέται) όταν τελειώνει ή δράση. Ή ανάλυση της εξέγερσης οδηγεί τουλάχιστο στην υπόνοια ότι υπάρχει μια ανθρώπινη φύση όπως τη φαντάζονταν οι "Έλληνες και σ' αντίθεση με τ' αξιώματα της σύγχρονης σκέψης. Γιατί να επαναστατήσει κανείς αν δεν έχει μέσα του κάτι το σταθερό να προασπίσει; Ό σκλάβος δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον εαυτό του, άλλα για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πώς με την υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του πού δεν ανήκει μόνο σ' αυτόν, άλλα είναι κοινός τόπος, όπου δόλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνος πού τον προσβάλλει και τον καταπιέζει, μπορούν να βρουν μια κοινότητα

 Αλμπέρ Καμύ

Πηγή 

Ημίαιμοι αριστεροί

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Ημίαιμη αριστερή φίλη μου παλαιόθεν (έχει ψηφίσει όλα τα κόμματα παραμένοντας πάντα στην Ανανεωτική Αριστερά) έχει την καλή συνήθεια να συμβουλεύει τους πάντες για τα πάντα. Ανήκοντας και εγώ στον κύκλο των προνομιούχων που δέχονται ακόμα δωρεάν συμβουλές -σε μια εποχή που τα πάντα τείνουν να μετατραπούν σε εμπορεύματα- επωφελήθηκα της ευκαιρίας για να διορθωθώ.

Δεν την άρεσε το προηγούμενο άρθρο μου, η αναφορά στις Κορεάτισσες που εξαναγκάστηκαν από τον αυτοκρατορικό στρατό του Χιροχίτο να ενταχθούν στις γραμμές του ως πόρνες. «Αυτά είναι παλιά και δεν αφορούν κανέναν. Ο κόσμος σήμερα πεινάει, δεν έχει να πληρώσει το ηλεκτρικό, μένει άνεργος και πετάγεται στους δρόμους». Και μου υπέδειξε ποια είναι η σωστή δημοσιογραφία που πρέπει να ακολουθήσω όχι μονάχα εγώ, αλλά όλοι οι συνάδελφοι σε αυτήν εδώ την εφημερίδα.

Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Τα δύο θέματα έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οταν σου αφαιρέσουν την ανθρώπινη ιδιότητα, τότε δεν έχει διαφορά αν είσαι άστεγος ή πόρνη. Και όσο και να γράψουμε εμείς εδώ στην «Εφ.Συν.» για φτώχεια, ανεργία και αστεγία, κανένας λογαριασμός δεν πληρώνεται και ο άστεγος παραμένει στο παγκάκι του. Εδώ χρειάζονται κινήματα.

Αργότερα σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν ένας αριστερός άνθρωπος να μην ταράζεται με αυτό το ολοκαύτωμα νεαρών κοριτσιών. Γιατί περί αυτού πρόκειται. 200.000 με 400.000 νεαρές όμορφες έφηβες (που τις επέλεγε ειδική επιτροπή) αρπάζονταν βίαια από τις οικογένειές τους, στην ουσία για να οδηγηθούν σε θάνατο. Ελάχιστες γύρισαν σπίτι τους. Οι πιο πολλές πέθαναν από αρρώστιες, πείνα, κακουχίες, εκτελέσεις ή εχθρικά πυρά.

Από ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει προηγούμενο φαινόμενο στην Ιστορία. Μια μαζική γυναικοκτονία. Το μόνο έγκλημά τους, ότι ήταν γυναίκες σε μια κατεχόμενη χώρα, νέες και όμορφες. Με άλλα λόγια, το να είσαι γυναίκα σε κάνει εν δυνάμει υποψήφιο θύμα. Περιττό να πούμε πως αυτό το έγκλημα πολέμου έμεινε ατιμώρητο, όπως και σήμερα παραμένει ατιμώρητη η καθημερινή βία εναντίον των γυναικών σε όλο τον κόσμο.

Η Joni Seager*, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και σύμβουλος για την περιβαλλοντική πολιτική και την ισότητα των φύλων στον ΟΗΕ, εξέδωσε πρόσφατα έναν παγκόσμιο άτλαντα για την κατάσταση των γυναικών στον κόσμο που αφορά τη βία κατά των γυναικών. Οι στατιστικές, αναφέρει η Seager, εδώ είναι τελείως αναξιόπιστες. Για έναν απλό λόγο. Τα πιο πολλά περιστατικά βίας δεν καταγγέλλονται. Και η αιτία είναι πως συχνά θεωρούνται τα θύματα υπαίτια επειδή «προκάλεσαν». Ή το κράτος τα θεωρεί «ιδιωτική υπόθεση». Κοινώς, βρείτε τα μεταξύ σας.

Εν τούτοις ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά πως οι γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική ή φυσική βία είναι παγκοσμίως μία στις τρεις. Λιγότερο από τις μισές γυναίκες ομολογούν στον περίγυρό τους ένα περιστατικό βίας. Από αυτές ελάχιστες καταθέτουν μήνυση στην αστυνομία ή απευθύνονται σε άλλον φορέα. Στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες η βία δεν είναι λιγότερη από ό,τι στις καθυστερημένες χώρες. Μπορεί το βιοτικό επίπεδο να είναι διαφορετικό, αλλά η αντίληψη περί γυναικών είναι η ίδια. Δηλαδή, πρόοδος: μηδέν στο πηλίκο.

Στις ΗΠΑ από το 2004 μέχρι το 2014 είχαν δολοφονηθεί 10.018 γυναίκες. Στον Καναδά ο αριθμός φτάνει στις 1.017. Στο Μεξικό υπολογίζονται σε δεκάδες χιλιάδες. Στη Γαλλία σκοτώνεται μία γυναίκα κάθε τρεις μέρες. Στην Αργεντινή κάθε τριάντα ώρες όπως και στην Ιαπωνία.

Στη Ρωσία έχουμε 15.000 τον χρόνο. Αυτά ενδεικτικά. Στον πλούσιο κόσμο οι πρώτες πέντε χώρες στις δολοφονίες είναι οι ακόλουθες: Αυστρία, Γερμανία, Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Λουξεμβούργο. Στις φτωχές χώρες πρωταγωνιστούν: Ελ Σαλβαδόρ, Τζαμάικα, Γουατεμάλα και Νότια Αφρική. Ολες οι δολοφονίες έχουν ένα κοινό γνώρισμα.

Αυτές οι γυναικοκτονίες έχουν γίνει κατά κανόνα σε οικογενειακό περιβάλλον από έναν πρώην σύζυγο ή εραστή. Ετσι όταν μια γυναίκα αποφάσιζε να αφήσει έναν οικογενειακό εφιάλτη καταδικαζόταν από τον άντρα της στην εσχάτη των ποινών.

Μιλάμε για διακρίσεις και ανισότητες, ρατσισμό, ισλαμοφοβία, ομοφοβία κ.λπ. Αλλά τη μεγάλη και διαρκή διάκριση που ζούμε καθημερινά την έχουμε συνηθίσει. Τις γυναίκες δίπλα μας. Και αυτή η συνήθεια στην ανισότητα, στην ακραία της μορφή, φτάνει στο έγκλημα. Οσο δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, δεν μπορεί να υπάρξει και Δημοκρατία. Τουλάχιστον για τους ημίαιμους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο;

*Joni Seager, «The women’s atlas», εκδόσεις New Internationalist and Myriad Books. Τα στοιχεία είναι από αυτό το βιβλίο.