Ημίαιμοι αριστεροί

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Ημίαιμη αριστερή φίλη μου παλαιόθεν (έχει ψηφίσει όλα τα κόμματα παραμένοντας πάντα στην Ανανεωτική Αριστερά) έχει την καλή συνήθεια να συμβουλεύει τους πάντες για τα πάντα. Ανήκοντας και εγώ στον κύκλο των προνομιούχων που δέχονται ακόμα δωρεάν συμβουλές -σε μια εποχή που τα πάντα τείνουν να μετατραπούν σε εμπορεύματα- επωφελήθηκα της ευκαιρίας για να διορθωθώ.

Δεν την άρεσε το προηγούμενο άρθρο μου, η αναφορά στις Κορεάτισσες που εξαναγκάστηκαν από τον αυτοκρατορικό στρατό του Χιροχίτο να ενταχθούν στις γραμμές του ως πόρνες. «Αυτά είναι παλιά και δεν αφορούν κανέναν. Ο κόσμος σήμερα πεινάει, δεν έχει να πληρώσει το ηλεκτρικό, μένει άνεργος και πετάγεται στους δρόμους». Και μου υπέδειξε ποια είναι η σωστή δημοσιογραφία που πρέπει να ακολουθήσω όχι μονάχα εγώ, αλλά όλοι οι συνάδελφοι σε αυτήν εδώ την εφημερίδα.

Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Τα δύο θέματα έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οταν σου αφαιρέσουν την ανθρώπινη ιδιότητα, τότε δεν έχει διαφορά αν είσαι άστεγος ή πόρνη. Και όσο και να γράψουμε εμείς εδώ στην «Εφ.Συν.» για φτώχεια, ανεργία και αστεγία, κανένας λογαριασμός δεν πληρώνεται και ο άστεγος παραμένει στο παγκάκι του. Εδώ χρειάζονται κινήματα.

Αργότερα σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν ένας αριστερός άνθρωπος να μην ταράζεται με αυτό το ολοκαύτωμα νεαρών κοριτσιών. Γιατί περί αυτού πρόκειται. 200.000 με 400.000 νεαρές όμορφες έφηβες (που τις επέλεγε ειδική επιτροπή) αρπάζονταν βίαια από τις οικογένειές τους, στην ουσία για να οδηγηθούν σε θάνατο. Ελάχιστες γύρισαν σπίτι τους. Οι πιο πολλές πέθαναν από αρρώστιες, πείνα, κακουχίες, εκτελέσεις ή εχθρικά πυρά.

Από ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει προηγούμενο φαινόμενο στην Ιστορία. Μια μαζική γυναικοκτονία. Το μόνο έγκλημά τους, ότι ήταν γυναίκες σε μια κατεχόμενη χώρα, νέες και όμορφες. Με άλλα λόγια, το να είσαι γυναίκα σε κάνει εν δυνάμει υποψήφιο θύμα. Περιττό να πούμε πως αυτό το έγκλημα πολέμου έμεινε ατιμώρητο, όπως και σήμερα παραμένει ατιμώρητη η καθημερινή βία εναντίον των γυναικών σε όλο τον κόσμο.

Η Joni Seager*, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και σύμβουλος για την περιβαλλοντική πολιτική και την ισότητα των φύλων στον ΟΗΕ, εξέδωσε πρόσφατα έναν παγκόσμιο άτλαντα για την κατάσταση των γυναικών στον κόσμο που αφορά τη βία κατά των γυναικών. Οι στατιστικές, αναφέρει η Seager, εδώ είναι τελείως αναξιόπιστες. Για έναν απλό λόγο. Τα πιο πολλά περιστατικά βίας δεν καταγγέλλονται. Και η αιτία είναι πως συχνά θεωρούνται τα θύματα υπαίτια επειδή «προκάλεσαν». Ή το κράτος τα θεωρεί «ιδιωτική υπόθεση». Κοινώς, βρείτε τα μεταξύ σας.

Εν τούτοις ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά πως οι γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική ή φυσική βία είναι παγκοσμίως μία στις τρεις. Λιγότερο από τις μισές γυναίκες ομολογούν στον περίγυρό τους ένα περιστατικό βίας. Από αυτές ελάχιστες καταθέτουν μήνυση στην αστυνομία ή απευθύνονται σε άλλον φορέα. Στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες η βία δεν είναι λιγότερη από ό,τι στις καθυστερημένες χώρες. Μπορεί το βιοτικό επίπεδο να είναι διαφορετικό, αλλά η αντίληψη περί γυναικών είναι η ίδια. Δηλαδή, πρόοδος: μηδέν στο πηλίκο.

Στις ΗΠΑ από το 2004 μέχρι το 2014 είχαν δολοφονηθεί 10.018 γυναίκες. Στον Καναδά ο αριθμός φτάνει στις 1.017. Στο Μεξικό υπολογίζονται σε δεκάδες χιλιάδες. Στη Γαλλία σκοτώνεται μία γυναίκα κάθε τρεις μέρες. Στην Αργεντινή κάθε τριάντα ώρες όπως και στην Ιαπωνία.

Στη Ρωσία έχουμε 15.000 τον χρόνο. Αυτά ενδεικτικά. Στον πλούσιο κόσμο οι πρώτες πέντε χώρες στις δολοφονίες είναι οι ακόλουθες: Αυστρία, Γερμανία, Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Λουξεμβούργο. Στις φτωχές χώρες πρωταγωνιστούν: Ελ Σαλβαδόρ, Τζαμάικα, Γουατεμάλα και Νότια Αφρική. Ολες οι δολοφονίες έχουν ένα κοινό γνώρισμα.

Αυτές οι γυναικοκτονίες έχουν γίνει κατά κανόνα σε οικογενειακό περιβάλλον από έναν πρώην σύζυγο ή εραστή. Ετσι όταν μια γυναίκα αποφάσιζε να αφήσει έναν οικογενειακό εφιάλτη καταδικαζόταν από τον άντρα της στην εσχάτη των ποινών.

Μιλάμε για διακρίσεις και ανισότητες, ρατσισμό, ισλαμοφοβία, ομοφοβία κ.λπ. Αλλά τη μεγάλη και διαρκή διάκριση που ζούμε καθημερινά την έχουμε συνηθίσει. Τις γυναίκες δίπλα μας. Και αυτή η συνήθεια στην ανισότητα, στην ακραία της μορφή, φτάνει στο έγκλημα. Οσο δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, δεν μπορεί να υπάρξει και Δημοκρατία. Τουλάχιστον για τους ημίαιμους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο;

*Joni Seager, «The women’s atlas», εκδόσεις New Internationalist and Myriad Books. Τα στοιχεία είναι από αυτό το βιβλίο.