Τι έμαθα στο συλλαλητήριο…

«Συλλαλητήρια» μέρα η χθεσινή και από το απόγευμα ξεκίνησα να πάρω μια γεύση και από τα τρία που γινόταν στην Αθήνα.

Κατηφόρισα την Βασ. Σοφίας η ΛΑΕ είχε ξεκινήσει ήδη την πορεία της προς την αμερικανική πρεσβεία με πανό και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Ελάχιστα πιο κάτω, στο Πάρκο Ελευθερίας είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ  και ταυτόχρονα ομιλία του Γ.Γ. της Κ.Ε. του κόμματος Δ. Κουτσούμπα. Πανό και αντιιμπεριαλιστικά-αντιαμερικανικά συνθήματα κι εκεί.

Με τα πόδια έφτασα Σύνταγμα, ενώ στην άδεια λεωφόρο μπορούσα να δω περί τα 30 άτομα περίπου, μεμονωμένα ή ανά παρέες 3-4 ατόμων, να κατεβαίνουν με τυλιγμένα γαλανόλευκα πανό προς το Σύνταγμα.

Περνώντας διαδοχικά από 3 αστυνομικούς κλοιούς έφτασα μπροστά στην Βουλή  όπου συνάντησα συναδέλφους και φωτορεπόρτερ. Όπως κάθε φορά, χρόνια τώρα, βρισκόμαστε πάντα σε διαδηλώσεις και μεγάλα γεγονότα, ανταλλάσσουμε πληροφορίες επί τόπου για όποια εξέλιξη, λέμε μια κουβέντα κουράγιου ο ένας στον άλλο, αγκαλιαζόμαστε και σκορπιζόμαστε κυνηγώντας είδηση και πλάνα λέγοντας ο ένας στον άλλο «Να προσέχεις».

Χτες μετά από τόσα χρόνια καλύπτοντας πορείες, πολλές και διαφορετικές, ένιωθα παντελώς ξένη. Δεν είναι η διαφωνία μου με τους διαμαρτυρόμενους πολίτες που μ’ έκανε να έχω αυτό το συναίσθημα. Ήταν το όλο κλίμα και η αίσθηση που ανέδιδε.

Άτομα μέσης και αρκετά νεότερης ηλικίας, άνδρες στην πλειοψηφία, τυλιγμένα με ελληνικές σημαίες  ή κρατώντας τες στα χέρια πήγαιναν κι έρχονταν αδέξια κάπως, μέσα στον κόσμο που ήταν σαφώς κατά πολύ λιγότερος από το συλλαλητήριο περασμένης Κυριακής και ελάχιστα πυκνός. Όλοι βρίσκονταν μαζεμένοι μπροστά στη Βουλή στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Αμαλίας. Η Βασ. Γεωργίου και η Όθωνος άδεια, το ίδιο και η πλατεία.

Τα βλέμματα εξεταστικά και η καχυποψία διάχυτη. Οι ιαχές και τα συνθήματα σποραδικά, ενώ για αρκετή ώρα τον τόνο έδινε η μουσική απ’ τα μεγάφωνα και κάποιες «πολεμικές» ανακοινώσεις και ανακοινώσεις «ταυτότητας».

Δήλωναν, δια μεγαφώνου, Έλληνες, ακομμάτιστοι, που δεν είχαν σχέση με αριστερούς ή δεξιούς ήταν απλά «Έλληνες πατριώτες». Αρκετοί παπάδες πηγαινοέρχονταν με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος συμμετέχοντας στο συλλαλητήριο. Φαντάζομαι πως κήρυτταν την άδολη χριστιανική αγάπη.

Άκρα δεξιά προς τον Εθνικό Κήπο και επί της Αμαλίας άτομα με καλυμμένα χαρακτηριστικά, τυλιγμένες ελληνικές σημαίες στο κοντάρι σε μορφή ρόπαλου στο χέρι, κάποιοι φορούσαν κράνη μιλούσαν μεταξύ τους με μέτωπο την Βουλή. Δίπλα ακριβώς γνωστές φυσιογνωμίες από τον χώρο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, ανάμεσα στον κόσμο, αλλά κανείς δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία τους. Κανείς δε τους έδειξε πως είναι ανεπιθύμητοι.

«Προδότες, προδότες» ηχούσε το σύνθημα γηπεδικά από τους παρευρισκόμενους ετοιμοπόλεμους και ακριβώς μετά από την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αμέσως ακούστηκε από τα μεγάφωνα το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και το «Τη υπερμάχω».

Ανακοινώσεις για ολονυκτία, να βγουν όλοι, ν’ αφήσουν τους καναπέδες και να κατέβουν Σύνταγμα «Διαδώστε!» φώναζε ο ομιλητής και πάλι τραγούδια, πάλι συνθήματα που όμως δεν αναπαράγονταν ούτε με ζέση, ούτε με ένταση απ’ τους συγκεντρωμένους. Άλλωστε γι αυτούς όπως αντιλαμβανόμουν από τα σχόλια, τα πανό και τα συνθήματα, έπρεπε απλώς όλοι και όλα να τους παραδοθούν, ως κάτι αυτονόητο. Αυτοί οι «γνήσιοι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου» ήθελαν να επιβάλλουν την τάξη, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, όπως αυτοί το εννοούν. «Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, έχω εξοργιστεί, έφυγα…» είπε μια κυρία σε κάποιον δικό της στο τηλέφωνο.

Ναι, διέκρινα απογοήτευση στα πρόσωπα αρκετών απ’ αυτούς. Μικρή η συμμετοχή παρ’ όλες τις προσπάθειες και ίσως η δικαιολογία που ακούγονταν από μεγαφώνου «δεν άφησαν τα λεωφορεία», «ήμασταν ένα δισεκατομμύριο» κλπ, να μην έπειθε και τόσο, αφού το ποθούμενο δεν ερχόταν.  Απογοήτευση και για τα σώματα ασφαλείας που δεν ήταν του λαού, αλλά της κυβέρνησης, όπως έλεγαν και κατά συνέπεια δεν τους άφησαν να κάνουν αυτό που ήθελαν. Τί ήθελαν να κάνουν αλήθεια;

Κατά την αποχώρηση μου από τα… «δρώμενα» είδα μια ακόμα ομάδα περίπου 10 ατόμων νεαρής ηλικίας οι μισοί με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά, μαυροντυμένοι ή με παραλλαγή  ν’ ανηφορίζουν βιαστικά προς την Βουλή και τα επεισόδια δεν άργησαν να ξεκινήσουν, το ίδιο και η βροχή που υποχρέωσε όσους είχαν απομείνει ν’ αποχωρήσουν απ’ το Σύνταγμα.

Τι έμαθα από το χθεσινό συλλαλητήριο; Τίποτα. Ίσως να διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πως η έλλειψη κριτικής ικανότητας και πραγματικών επιχειρημάτων στον άνθρωπο,  η ανάγκη να νιώσει ανώτερος και σημαντικότερος άλλων «γατί μπορεί» ή γιατί έτσι νιώθει βρε αδερφέ, είναι περίπου σαν αρρώστια που όταν δεν γιατρευτείς απ’ αυτήν προκαλεί σοβαρές επιπλοκές και προβλήματα σε όλους. Και δεν παράγει τίποτα εκτός από μίσος και σκοτάδι. Ούτε είναι και αντάξιο, ως αποτέλεσμα συμπεριφοράς, του πολιτισμού που διατείνεσαι πως έχεις κληρονομήσει, ως απόγονος.

Ειρήνη Προμπονά