Η ανεπάρκεια του απρόσωπου πολιτικού προσωπικού

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Οι άδειες δρομολογούν τη διαιώνιση της εργασίας και δευτερευόντως διορθώνουν τη δυσανεξία του δημογραφικού. Δουλεύουμε μεν για να περνάμε απ’ το ταμείο κάθε πρώτη και δεκαπέντε, αλλά και για ν’ απολαμβάνουμε τα μικρά διαλείμματα ανέμελης αναδουλειάς που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Εισέπρατταν τα δεδουλευμένα οι δημόσιοι υπάλληλοι άλλοτε την ενάτη εκάστου μηνός κι η απέραντη χαρά τόσο των ιδίων όσο και των εδωδιμοπωλών του μαχαλά, οίτινες κατά την ημέρα εκείνη έσβηναν τα βερεσέδια απ’ τα τεφτέρια, διασώζεται στο δημώδες απόφθεγμα «και ο μήνας έχει εννιά», το οποίο παρέδωσε στην αθανασία η φωνή του Νίκου Γούναρη σε μουσική Μιχάλη Σουγιούλ και στίχους Γιώργου Τζαβέλλα.

Διακοπές ονομάζονται παρ’ ημίν οι περιστασιακές παύσεις από τη ρουτίνα του επαγγέλματος και την άχαρη καθημερινότητα. Προ κρίσης συνιστούσαν ανθηρή βιομηχανία, ήτις τροφοδοτείτο αρκούντως από το περίσσευμα του πληθυσμού της ημεδαπής και κατάντησαν την εποχή των μνημονίων ασήμαντη βιοτεχνία πενιχρής κατ’ οίκον παραγωγής τύπου φασόν· όποιος διαθέτει σπίτι στο χωριό, έστω και εξ αδιαιρέτου, δύναται να δραπετεύσει από το άστυ, ειδάλλως ξεκαλοκαιριάζει στο μπαλκόνι με θέα τα λουλούδια των απέναντι. Η ανάπτυξη του τουρισμού στην Ελλάδα εσχάτως ελαχίστως σχετίζεται πλέον με την εγχώρια αγορά που συρρικνώνεται και καταρρέει. Αντιθέτως αντλεί πελάτες από την αλλοδαπή, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη φτήνια, εξαιτίας της εσωτερικής υποτίμησης, και τη βγάζουν μπέικα σχεδόν τσάμπα σε παράκτιους ή ημιορεινούς προορισμούς καρσί στο απέραντο γαλάζιο.

Υπεισέρχεται νομοτελειακά στα ειδυλλιακά τοπία του Αιγαίου και του Ιονίου η έξαρση των γεννήσεων στην οποία αναφέρθηκα στην πρώτη φράση. Ιδού πώς: Ο χρυσός ουράνιος δίσκος θερμαίνει τα σώματα το θέρος, θάλπει τις καρδιές και πυροδοτεί τη λίμπιντο. Ερωτεύεσαι εκ νέου ακόμα και έτερόν σου ήμισυ εκ του πάλαι ποτέ, που λέει ο λόγος. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως στις πόλεις η πλειονότης αγοριών και κοριτσιών της γενιάς μου, των προηγούμενων και των αμέσως επόμενων, εορτάζουμε με κατάνυξη τα γενέθλιά μας περί το Πάσχα. Οι σχετικές προσθαφαιρέσεις επαληθεύουν την υπόθεση ότι η σύλληψή μας επήλθε τον ξανθοκόκκινο Αύγουστο, μήνα που παραπέμπει ευθέως στα ιερά μπάνια του λαού. Δειγματοληπτική εξέταση ομηλίκων μου αποδεικνύει αντιστοίχως πως οι Θεσσαλοί αποτελούν σπορά της περιόδου που αργούν οι εργασίες καλλιέργειας του βάμβακος, οι Αιτωλοακαρνάνες των καπνών κ.ο.κ.

Να προκαλώ και να παρακολουθώ γόνιμες κουβέντες επιδιώκω αντιθέτως κατά την άδειά μου, μεταξύ άλλων. Εναστρη βραδιά του περσινού Αυγούστου ξέμεινα μέχρι πρωίας με παρέα εικοσάχρονων στην Πλάτσα τ’ Απεραθιού. «Τι δουλειά είχες με την πιτσιρικαρία;» με ρωτούσαν παραξενεμένοι φίλοι την επαύριο. Κι όμως! Πέρασα αλησμόνητα ανάμεσα στα φωτεινά πρόσωπα και τα φρέσκα τους μυαλά. Θυμάμαι τη ζέση με την οποία η Αννέζα, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, μιλούσε για τον Παπαδιαμάντη και τον Βιζυηνό, την ενάργεια της Αννούλας αναλύοντας την πολιτική κατάσταση από ανατρεπτική σκοπιά.

Ηταν αποκάλυψη για μένα οι κρυστάλλινες ατάκες της Αργυρώς, του Νικόλα, του Κωνσταντίνου, καθώς και το πηγαίο χιούμορ του Στέφανου. Διαπίστωσα με υπερηφάνεια ότι τα παιδιά μας υπερτερούν κατά πολύ από μας. Η βαρυχειμωνία, δυστυχώς, μ’ έκλεισε στο σπίτι κατά την πρόσφατη άδεια, από την οποία επιστρέφω σήμερα. Μούχλιασα στον καναπέ και την οθόνη. Εκών άκων, λοιπόν, είδα στην τιβί τη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής στην κυβέρνηση. Ενιωσα οδυνηρά συναισθήματα απελπισίας ακούγοντας την τραγική έκπτωση του δημόσιου λόγου, να πηγαίνει πακέτο με τα σκόντα στα εμπορικά καταστήματα. Εκτός απ’ τους αξιοθρήνητους αρχηγούς, σχεδόν άπαντες οι βουλευτές μοστράρισαν ένας ένας την κραυγαλέα ανεπάρκειά τους. Ελεος!