Ξεφτίλα χωρίς (πολιτικά) σύνορα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Είναι φυσικό οι άνθρωποι να αλλάζουν την οπτική γωνία μέσα από την οποία παρατηρούν τα πράγματα. Η αλλαγή είναι μια φυσική, φυσιολογική διαδικασία η οποία μπορεί να προκύψει από διάφορους λόγους: Από την εμπειρία και τη γνώση, από περίσκεψη και συλλογισμούς, από απαντήσεις σε βαθύτερα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα, ενδεχομένως. Υπάρχουν ωστόσο και αλλαγές που οι αιτίες τους δεν φτάνουν σε τέτοια υπαρξιακά/ φιλοσοφικά βάθη. Πρόκειται για τις αλλαγές στην επιφάνεια, της ιδιοτέλειας και της ξεφτίλας.

Καθ ότι η ξεφτίλα συνοδεύεται από μια δυσάρεστη οσμή έχουν εξελιχθεί ιδεολογικά πλυντήρια και αρώματα που κρύβουν την αποφορά της ιδιοτέλειας.

Εχει παρατηρηθεί ότι αυτοί που έχουν μάθει να γλύφουν εκεί που έφτυναν έχουν αναπτύξει και την ικανότητα να κρύβουν την ιδιοτέλειά τους κάτω από πέπλα μεγάλων ιδεών και μεγάλων κούφιων λέξεων.

Όλα τα παραπάνω που περιγράφουν γενικές και κοινά παραδεκτές διαπιστώσεις στις οποίες καταλήγει κάποιος παρατηρώντας τριγύρω του, δεν αφορά ευυπόληπτους αστέρες της πολιτικής ζωής του τόπου, γιατί είναι ολοφάνερο ότι οι δρώντες δραστήρια το τελευταίο

διάστημα αγωνίζονται για το καλό του τόπου, της αριστεράς ή της δεξιάς ή της φυλής και του έθνους…

Είναι κάτι περισσότερο από φανερό άλλωστε ότι ο Τέρενς Κουίκ συνειδητοποίησε ότι υπήρξε ένας τυφλός δεξιός ο οποίος στα ύστερά του είδε αριστερό φως και μπήκε.

Όπως και η κυρία Κουντουρά κατανόησε ότι το καλό του τόπου συνδέεται άμεσα με την συνέχιση της προσφοράς της από την υπουργική καρέκλα. Και ο κύριος Κόκαλης ομοίως συνειδητοποίησε ότι θα πέσει μαχόμενος μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του από την

υπουργική καρέκλα, καθ ότι μάλλον δεν θα την ξανασυναντήσει…

Σε καμία περίπτωση η ξεφτίλα για την οποία κάνουμε λόγο δεν αφορά τους κυρίους Ραγκούση, Μπίστη και λοιπούς εξ επαγγέλματος εκσυγχρονιστές της προσκολλήσεως οι οποίοι είναι έτοιμοι να κοινωνήσουν από την κουτάλα της εξουσίας είτε αυτήν την κρατάει ο Σημίτης, είτε ο ΓΑΠ είτε- δεν βαριέσαι- ο Τσίπρας.

Το θέμα είναι η μετάληψη από το δισκοπότηρο της εξουσίας (έστω κι αν απαιτεί γονάτισμα) και το αντίδωρο για την προσφορά τους στον τόπο…

Για να προσφέρουν στον τόπο και τη δημοκρατία – και όχι από ευτελή ιδιοτέλεια– υποβάλλονται στη βάσανο των αλλαγών και των μετακινήσεων μεταξύ πολιτικών χώρων πραγματοποιώντας μάλιστα εξαιρετικά απαιτητικά άλματα, εξέχουσες μορφές του πολιτικού βίου, όπως ο κύριος Θεοχάρης ,

Ψαριανός, η κυρία Μάρκου κλπ. Οι εν λόγω μαζί με λοιπούς ποταμίσιους και λεβέντηδες δεν πτοούνται από αριστερά ή δεξιά μετερίζια. Αρκεί να τρουπώσουν σ αυτά. Για να προσφέρουν…

Ευτυχώς λοιπών που έχουμε περίσσια ανιδιοτελών να διαλέξουμε…