Ισόβιος δάσκαλος

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Δεν είναι λίγα τα επαγγέλματα που διεκδικούν επίμονα τον τιμητικό τίτλο του λειτουργήματος. Λειτούργημα θέλουν να πιστεύουν ότι ασκούν οι δημοσιογράφοι, για ν’ αρχίσουμε από τα δικά μας, λειτούργημα οι ιερωμένοι, οι γιατροί, οι στρατιωτικοί, οι δικαστικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι τελωνειακοί. Ολοι μας προτιμάμε –αν δεν απαιτούμε– να μας αντιμετωπίζουν ως ανιδιοτελείς υπηρέτες του λαού, ο οποίος ζει, καλά κρυμμένος από τα χρόνια, μέσα στην αδιαφανή πια λέξη «λειτουργός», σαν πρώτο συνθετικό της. Να μας τιμούν σαν συνεχιστές της ωραίας επινόησης των αρχαίων Αθηναίων: της «λειτουργίας».

Σίγουρα, σε κάθε κλάδο υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν όντως τη δουλειά τους σαν λειτούργημα. Αλλά, όσο υπάρχουν φακελάκια, είναι αδύνατο να δοξάζουμε σαν λειτουργούς όλους τους γιατρούς, να θεωρούμε δηλαδή την ιατρική λειτούργημα εκ προοιμίου και πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Οσο υπάρχουν ιερωμένοι με θεό τους το κόμμα τους ή το παγκάρι, είναι αδιανόητο να θεωρούμε λειτουργούς –και μάλιστα του Υψίστου– όλους τους κληρικούς. Οσο υπάρχουν δημοσιογράφοι με δανεική σκέψη και ενοικιαζόμενη γραφή, είναι ανήθικο να καμαρώνουμε σαν οι τελευταίοι των λειτουργών.

Αλλού πρέπει να τους αναζητήσουμε αυτούς τους «τελευταίους»: στο δασκαλίκι. Ολων των βαθμίδων. Και πάλι, όχι για να αποδώσουμε τίτλους αρετής γενικής ισχύος. Και στους εκπαιδευτικούς υπάρχει φύρα. Είναι πολλοί όμως ανάμεσά τους, το ξέρει κάθε γονιός που δεν τυφλώνεται από το «σύνδρομο της κουκουβάγιας», που σέβονται μέχρι κεραίας τις υποχρεώσεις τους. Δίχως καύχηση αλλά και δίχως μεμψιμοιρίες, ακόμα κι αν οι απολαβές τους είναι παγίως στα όρια της αναξιοπρέπειας. Είναι όσοι μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά μας (κάθε ηλικίας), και μαθαίνουν κι εμάς ότι οι καλύτεροι λειτουργοί είναι οι καλοί επαγγελματίες· οι τίμιοι. Ο κλασικός φιλόλογος Φάνης Κακριδής, ένας ισόβιος δάσκαλος, ανήκε στους εκπαιδευτικούς που δεν κρίνουν αρκετό να μάθουν γράμματα τα παιδιά (και πάλι, κάθε ηλικίας). Πρέπει και να τ’ αγαπήσουν. Τα αρχαία και τα νέα, στα κοινά μοτίβα τους (όπως αυτά που κατέγραψε, του δημοτικού τραγουδιού με αρχαία ποιήματα) και στις διαφορές τους. Σε αυτόν τον σκοπό αφιερώθηκε, με τις κριτικές εκδόσεις αρχαίων κειμένων (υποδειγματική η έκδοση των αριστοφανικών «Ορνίθων»), τις μεταφράσεις, τις μελέτες, τα επιμορφωτικά σεμινάρια. Και με το χιούμορ του. Τεκμήριο, η τερπνή μετάφραση στα αρχαία περιπετειών του Γαλάτη ήρωα Αστερίκιου. Γνωστού και ως Αστερίξ.