Αρχίζει το ματς

Γράφει η Λώρη Κέζα

Με τούτα και με τα άλλα, διαλύθηκαν τα μικρά κόμματα, οι συνεταιρισμοί, οι συμμαχίες, οι κομματικές φιλίες. Στον τελικό θα πάνε απευθείας οι δυο μεγάλες ομάδες ενώ στο Κοινοβούλιο θα εισέλθουν οι ολίγοι, όπως  παλιά, τότε που τα δυο κόμματα λάμβαναν ποσοστά άνω του σαράντα τοις εκατό. 

Τσίπρας εναντίον Μητσοτάκη μάχονται χωρίς τα μικρά κόμματα που ήταν μικρά σε όλα, όχι μόνο μικρά στα ποσοστά. Οι επόμενες εκλογές, η αναμέτρηση του διχασμού, θα επαναφέρει τον δικομματισμό και όσα τούτο συνεπάγονται. Αυταρχισμό, πελατειακό κράτος, τι είχαμε, τι χάσαμε. 

Για τη Νέα Δημοκρατία το αυτονόητο είναι η απορρόφηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε ως αντίσταση στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής, αποδέχτηκε όλα αυτά που εχθρευόταν προκειμένου να κυβερνήσει. Οι ψηφοφόροι του είναι πιο κοντά στη Νέα Δημοκρατία, ανήκουν στην πατριωτική Δεξιά της αγιαστούρας χωρίς όμως να είναι ναζί. Αν ήθελαν Χρυσή Αυγή, θα την είχαν ήδη επιλέξει. 

Από τη Χρυσή Αυγή είναι δύσκολο να αποσπάσει ψήφο η Νέα Δημοκρατία. Οι οπαδοί της είναι μπετόν αρμέ, φοβικοί απέναντι σε οτιδήποτε ξένο και βυθισμένοι σε αναλύσεις για την επιρροή των εβραίων στην κίνηση των πλανητών γύρω από τον ήλιο. Οι χρυσαυγίτες των προηγούμενων εκλογών θα παραμείνουν χρυσαυγίτες. 

Στην άλλη πλευρά, μπορούμε μήπως να υπολογίσουμε τί θα κάνουν οι πρώην πασόκοι, οι γνήσιοι, οι παπανδρεϊκοί αλλά και οι εκσυγχρονιστές; Μήπως θα ισχύσει το «καλύτερα να μου κοπεί το χέρι παρά να ψηφίσω Μητσοτάκη». Για τους υπόλοιπους, του Ποταμιού και της Δημάρ, μπορούμε να υπολογίσουμε επίσης σε αντιδεξιά αντανακλαστικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στα μάτια τους το σύμβολο όσων αποστρέφονται: του συντηρητισμού, του εθνικισμού, της οικογενειοκρατίας. 

Οι δημοσκοπήσεις καθησυχάζουν την αξιωματική αντιπολίτευση, τα στελέχη ράβουν κοστούμια για πόστα που δεν ανέλαβαν ακόμη ενώ οι συσχετισμοί αλλάζουν.