Πώς μια λέξη ισούται με δεκάδες λέξεις

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Περπάτησα στα χιόνια, στον Υμηττό, μιάμιση-δυο ώρες, προσεκτικά. Ακουσα κάποια κυρία, μπαμπουλωμένη, να μιλάει στο κινητό σε άλλη κυρία. Υπέθεσα ότι επρόκειτο για κυρία, γιατί η μπαμπουλωμένη κυρία ρωτούσε στο κινητό: «Πώς την έκανες την πλέξη στην κουκούλα;». Φράση πιο επίκαιρη δεν γινόταν!

Πλέξη! είχα να ακούσω τη λέξη από παιδί, στη γειτονιά –προσφυγική στους Αμπελοκήπους–, όπου όλες οι νοικοκυρές, με το έμπα του χειμώνα έπιαναν το πλέξιμο, από πουλόβερ μέχρι ζιλεδάκια και ζακέτες και από κάλτσες μέχρι κασκόλ. Συνήθως ξήλωναν τα παλιά, έκαναν πάλι το μαλλί κουβάρι, ανακάτευαν και λίγο από καινούργιο και δώσ’ του πλέξιμο.

Με τη Σοφία, την αδελφή της Δέσποινας, -μεσοτοιχία τα σπίτια μας- πρώτη πλέχτρα (ξεσήκωνε και πατρόν από ιλουστρασιόν περιοδικά· εγγλέζικα τα πιο πολλά!). Συγχρόνως εργαζόταν· πωλήτρια στο μεγάλο ζαχαροπλαστείο του Παππά, στην Ευριπίδου, που ειδικευόταν στα κουφέτα για γάμους και τα φοντάν. Λίγο πιο πάνω, Ευριπίδου γωνία με Αγίου Μάρκου, ήταν ο ναός του πλεχτού: Το μεγάλο κατάστημα του Ευθυμιάδη· ό,τι βάλει ο νους σου από μαλλιά· ποιότητα και χρώμα, ντόπια και εισαγωγής.

Εκεί η γειτονιά πήγαινε συνήθως παραμονές Χριστουγέννων, εφόσον βέβαια περίσσευαν χρήματα, που συνήθως λείπανε. Ακολουθούσα τη μητέρα, που ψώνιζε το μαλλί σε κούκλες (έτσι λέγανε το τεμάχιο μέτρησης, κούκλα) κι ήθελες τόσες κούκλες για το αντρικό πουλόβερ, τόσες για το παιδικό, τόσες για το ζιλεδάκι κ.λπ.

Μας περνούσαν μετά, των παιδιών, οι μανάδες την κούκλα στα δυο χέρια, εμείς κάναμε με τα δυο χέρια κυματισμούς, να ξετυλίγεται η κούκλα και να την τυλίγουν οι μανάδες κουβάρι, για την πλέξη. Να πώς μια λέξη (ομόηχη δε: πλέξη/λέξη) μπορεί να ισούται με δεκάδες λέξεις. Πλέξη μνήμης…