Ο πρωθυπουργός και ο πατριωτισμός [μας]

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Είπε ο πρωθυπουργός [το έχει ξαναπεί, θύμισε, κι άλλες φορές στο παρελθόν]: «Πατριώτης δεν είναι αυτός που μισεί την πατρίδα του άλλου· πατριώτης είναι αυτός που αγαπά τη δική του πατρίδα».

Ας πούμε και το εξής –και δεν είναι υποχρεωμένος να το λάβει υπόψη: Πατριώτης είναι αυτός που αγαπά τη δική του πατρίδα και αυτός που αγαπά την πατρίδα του άλλου – εάν θέλουμε να είμαστε, καλέ, διεθνιστές, οικουμενιστές, πώς το λένε.

Μέσω του άλλου ορίζεται ο άνθρωπος –πώς αλλιώς; Μάθαμε να αγαπάμε το τομάρι μας μόνο όταν αντικρίσαμε τον άλλο, και ας καθρεφτιζόμασταν από μόνοι μας στα νερά των ποταμών και των λιμνών. Το δέρμα του άλλου είναι η πηγή της κοινωνικότητας, κάτι σαν το όριο του σύμπαντος· τι να κάνουμε.

Η αγάπη υποτίθεται δεν ενέχει ιδιοτέλεια, είναι φιλαυτία πρώτον και δεύτερον συνθήκη –δεν βγαίνει από μέσα μας, προκύπτει από την ανάγκη. Αχ, αυτή η ανάγκη, γνωστή ήδη από τους πρώτους Ελληνες Λυρικούς [δεν ζητάμε τέτοιες ευαισθησίες και γνώσεις από τους σύγχρονους Ελληνες πολιτικούς]. Λοιπόν, εάν κάποιος θέλει να είναι πατριώτης οφείλει να γίνει οικουμενιστής, πιστός εντούτοις στις ρίζες του, στη γλώσσα τη μητρική, στα τραγούδια των προγόνων και στους χορούς τους. Είμαστε ικανοί να σηκώσουμε τέτοιο βάρος;

Διαβάζουμε τα αρχαία κείμενα. Τι καταλαβαίνουμε; Λέξεις σπουδαίες έρχονται καταπάνω μας. Παράδειγμα: ισηγορία, αρετή, έρως, ύβρις, θεός. Τι αντιλαμβανόμαστε κατά την ανάγνωσή τους; Παραμυθιαζόμαστε, απλώς, ότι είμαστε συνεχιστές του αρχαίου πνεύματος [που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη και λοιπά]· ξεφουρνίζουμε και κανένα αρχαίο ρητό και νομίζουμε ότι είμαστε απόγονοι αρχαϊκού κλέους και «φυσιολογικοί» συνεχιστές του. Σε τι νήδυμο είμαστε βυθισμένοι... Αλλά μάλλον δεν πειράζει κάτι τέτοιο, αφού άπαντες βολευόμεθα (πιστοί και ιδεολόγοι, άπιστοι και μηδενιστές [δεξιοί και αριστεροί, έμφρονες και άφρονες]).

Λέει ένας πολιτικός: αγαπώ την πατρίδα μου. Λέει και ένας πολίτης: αγαπώ την πατρίδα μου. Τι συμπεραίνει ένας επισκέπτης από άλλον πλανήτη; Οτι και οι δύο αγαπούν την πατρίδα τους και άρα ταυτολογούν [ίσως και να ανοηταίνουν].

Ο εξωγήινος δεν θα μπορέσει να καταλάβει ότι οι δύο αγάπες ουδεμία ταύτιση έχουν. Επίσης ούτε καν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο, εντελώς άλλο, ο έρωτας. Είμαι ερωτευμένος με τον Ομηρο και τον Αρχίλοχο, με τον Ευριπίδη και τον αρχαίο χορό δεν σημαίνει ότι παρακολουθώ κατ’ ανάγκην παραστάσεις στην Επίδαυρο, ούτε σημαίνει ότι διεκδικώ την ονομασία του Ελληνα [τελευταία του Μακεδόνα].

Επί τη ευκαιρία: οι βόρειοι γείτονες είναι μακεδονίτες, όχι μακεδόνες. Εδώ δεν μπορούμε να είμαστε Ελληνες, η Μακεδονία μάς μάρανε;

Οι εθνικιστές είναι, εκτός από θανατολάγνοι, και αρνητές της ίδιας τους της πατρίδας [διότι μισούν, διότι δεν αγαπούν, διότι δεν έμαθαν να ερωτεύονται τον πλανήτη και την ιδιογεωγραφία του· αλλού είναι φως και αλλού σκοτάδι, τι να κάνουμε· αλλού απλώνονται ζεστές λεκάνες και αλλού ψύχος που τρυπάει τα κόκαλα, ή η θερμοκρασία που λιώνει κορμιά. Κάπως διαφορετικά εισπνέουμε και εκπνέουμε στις άκρες της γης [και στο κέντρο της].

Ολα αυτά δεν αφορούν τον Ελληνα πρωθυπουργό βεβαίως...