Χειμωνιάτικα

Γράφει η  Πέπη Ρηγοπούλου

Μα γιατί μας ήρθε; Τι την έπιασε; Πού βρήκε χρόνο τώρα που ο χρόνος της φτάνει στο τέλος του; Τι μας ζήλεψε; Τη σφυρίδα μας; Τα γεμιστά μας έστω; Αρκούσαν αυτά για να πάρει τα αεροπλάνα και να τρέχει μέσα στο καταχείμωνο;

Πάντως, για να ανακατευτεί στα εν οίκω και στα εν δήμω μας και στα εκλογικά μας, αποκλείεται. Εχει να λέει ο κόσμος για τη διακριτικότητά της. Το πολύ πολύ να ήθελε να μας υπενθυμίσει τις μεταρρυθμίσεις που ακόμα δεν κάναμε.

Ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και τα λοιπά. Αντε και τις Πρέσπες. Οχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί φημίζονται για το ψάρι τους. Εστω και το Αιγαίο, αν τυχόν πληροφορήθηκε από τους Αναρχικούς ότι από ψάρι δεν πάει πίσω κι αυτό.

Καλά, σε άλλες εποχές τέτοια μεγαλεία δεν τα είχαμε. Ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, οι προπάτορες, δεν ανακάτευαν μουσαφίρηδες στον εκλογικό τους αγώνα. Τον κρατούσαν που λέμε πριβέ. Καυχιόταν, τουλάχιστον στα φανερά, ότι μπορούν να τα καταφέρουν και μόνοι τους.

Αλλά τι περιμένεις; Παλιά μυαλά, αγύριστα, τι να καταλάβαιναν από υπέρβαση του πνιγηρού και επαρχιώτικου έθνους-κράτους και από προχώ διεθνείς συνεργασίες και άλλα τέτοια μοδάτα και πρωτότυπα;

Καλά αυτό το έθνος-κράτος είναι για να ’ναι. Οχι, σας παρακαλώ πείτε μου, τι το θέλουμε; Εγιναν κάτι έκτροπα από ανεύθυνα στοιχεία σαν τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια και κάτι εμπρησμοί από έναν Κανάρη και λίγος τουρισμός στο Μεσολόγγι και το κάναμε ζήτημα; Είπαμε ότι θέλαμε έθνος ανεξάρτητο και, λέγε-λέγε, με κάτι τύπους σαν τον Καποδίστρια και τον Βενιζέλο σχεδόν το κάναμε; Ε, ωραία, είπαμε - ξείπαμε! Τώρα αυτά είναι ντεμοντέ και πάμε γι’ άλλα.

Επιτέλους ανοίξαμε, και δεν κλείνουμε με τίποτε. Οχι βέβαια για τα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα που εξόρισε η κρίση και η αδιαφορία των μνημονιακών κυβερνώντων. Ούτε γιατί μας έπιασε καημός για τον διαχρονικό ελληνικό πολιτισμό και τους άλλους πολιτισμούς του κόσμου που δέχονται τη συνδυασμένη επίθεση ιμπεριαλισμού και παγκοσμιοποίησης. Αλλά γιατί όπου να ’ναι γινόμαστε, γίναμε, όπως λέει και ο Αμερικάνος πρέσβης, η κυρίαρχη δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στα Βαλκάνια.

Σοβαρό επιμύθιο: Είναι αλήθεια ότι κάποιοι σπουδαίοι Ελληνες και άλλοι Βαλκάνιοι –αρχίζοντας από τον Ρήγα– ονειρεύτηκαν μια χερσόνησο δημοκρατίας και ελευθερίας χωρίς σύνορα. Δυστυχώς η αποτυχία τους απέδειξε το ανέφικτο των ιδεών τους.

Μένει η ανάγκη να μην υποκύψουμε στα σχέδια αυτών που στο όνομα της ειρήνης απεργάζονται τη διάλυση των σημερινών κρατών. Ξέροντας ότι η καταστροφή όσων συνόρων απομένουν είναι σχέδιο του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού για τους υποτελείς του.