Ο παππούς μου ο Κωστής... ο Βάρναλης

γράφει ο Γιάννης Δημογιάννης

Στο χειμερινό εξάμηνο στο μεταπτυχιακό μου στη Δημιουργική βυθίστηκα με εφηβική, τολμώ να πω, δίψα στο συναρπαστικό κόσμο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του 19ου - 20ου αιώνα. Αφέθηκα δίχως προκαταλήψεις στη δίνη της γνώσης, γνώρισα και μελέτησα άγνωστες πτυχές από τη ζωή και το έργο καταξιωμένων Ελλήνων δημιουργών, ενίοτε αναθεώρησα ακόμη και δικές μου απόψεις σχετικά με την αίγλη και την προσφορά πολλών. Από την άλλη πλευρά, αποκάλυψα το ρόλο κάποιων άλλων, που δυστυχώς, εν πολλοίς αγνοούνται, παρά την αδιαμφισβήτητη προσφορά και δυναμική του έργου τους, τόσο για την ιστορία του τόπου, όσο για την αναζωογόνηση των Ελληνικών γραμμάτων.

Από το πάνθεο όμως των γραμμάτων μας, είναι αλήθεια, ξεχώρισα την ιερή τριάδα του γράμματος Κ, όπως συνήθιζα να την αποκαλώ. Εξακολουθώ, βλέπεις, να εμμένω σε κάποιες "παιδικές" συνήθειες, ακόμη κι αν αυτές αφορούν - όπως εδώ - τη συνωμοσία γύρω από ένα όνομα. Και αναφέρομαι στον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Κώστα Βάρναλη, και τον Κώστα Καρυωτάκη. Αιρετικοί - ο καθένας με το δικό του τρόπο - ρηξικέλευθοι ανανεωτές των γραμμάτων μας,  πρωτοποριακοί για την ποιητική τους φωνή, αλλά πρωτίστως για τον τρόπο που φίλτραραν τα κοινωνικά δρώμενα και εν γένει τον ανθρώπινο βίο. Και οι τρεις τους, πάντως, μη αναγνωρισμένοι στην εποχή τους, λόγω των κυρίαρχων στερεότυπων, που τροφοδοτούν, ως γνωστό, την εθνική μας κακοδαιμονία.

Από ετούτη την ιερή τριάδα, υποκλίνομαι σήμερα στην ιερή μνήμη του υπέργηρου Κωστή Βάρναλη, αποτολμώντας να τον αποκαλέσω παππού, μιας και αυτό ταιριάζει στη Δονκιχωτική μου σχέση με τη ζωή και το αιρετικό του έργο. Αν και, προχωρώντας σε μία σαρκαστική μεταφυσική ντρίπλα, αδυνατώ να διαλέξω ποια θέση θα ταίριαζε περισσότερο στο Βάρναλη να κρατήσει για λογαριασμό του: να είναι Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα -  καλύτερα Πνεύμα αρνήσεως - ή μήπως τελικά τίποτε από τα δογματικά στερεότυπα, που πολέμησε με φανατισμό... Απλά, πιθανότατα, να μείνει ένα Πνεύμα. Πολύπλευρο, αδούλωτο, αντισυμβατικό και σίγουρα ανατρεπτικό απέναντι στο κατεστημένο και τους πάσης φύσεως υπηρέτες του. Έως και τους πολιτικούς/ κομματικούς εντολοδόχους, γιατί μέχρι και με αυτούς ήρθε σε ρήξη, εφόσον ούτε αυτοί φάνηκαν πρόθυμοι να απαλλαχθούν από τα μυωπικά τους γυαλιά.

Αν βέβαια πρέπει εδώ να ξεχωρίσω και να κρατήσω ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του αντισυμβατικού του πνεύματος, αυτό είναι και το στοιχείο, που αποτέλεσε κατ' εμέ το πολιτιστικό του αποτύπωμα: το  πνεύμα δηλαδή της "Αντιποίησης". Διότι μονάχα ο Βάρναλης - εκτιμώ, σε τέτοιο βαθμό - προχώρησε σε παρόμοια ανατρεπτική θεώρηση και ερμηνεία των ιερών τεράτων των γραμμάτων μας. Εν ολίγοις, ο Βάρναλης υπήρξε ο μόνος αντισυμβατικός στοχαστής - κριτικός, που αντιπροσώπευσε με τέτοια προσήλωση, την αντίληψη της αποστασιοποίησης, δηλαδή την αντίδραση στα δόγματα, την αμφισβήτηση, και εν τέλει τη σαρκαστική ερμηνεία, η οποία αποκαθηλώνει με πάθος, το αντίπαλο ιερό... τέρας - ποιητή, είτε και άνθρωπο.

Και, αλήθεια, ποιο άλλο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της αντιποιητικής ερμηνείας των ομοτέχνων του θα μπορούσα να επικαλεστώ, όσο το ίδιο, το εμβληματικό, Σολωμικό έργο. Εξάλλου, μία αγαπημένη συνήθεια του πνευματικού μου παππού ήταν η εξής: πρώτα δήλωνε τη συμπάθειά του, πχ προς τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, προκειμένου στη συνέχεια να την υποσκάψει και να την αμφισβητήσει. Πολύ συχνά, μάλιστα, με τρόπο και επιχειρήματα σχεδόν ανελέητα και κυρίως απρόσμενα για τους νωθρούς εγκεφάλους των κριτικών, οι οποίοι συνήθιζαν να θεοποιούν ανερυθρίαστα, ποιητές όπως ο Σολωμός, αποδίδοντάς τους μέχρι και μυστικιστικές ιδιότητες, όπως, καλή ώρα, ο Γιάννης Αποστολίδης.

Γι' αυτό και η αποκαθήλωση του εθνικού ποιητή δε δίστασε να στραφεί μέχρι και απέναντι σ' ένα κορυφαίο - άρα αδιαμφισβήτητο, υποτίθεται - έργο της ωριμότητας, και αναφέρομαι προφανώς στους "Ελεύθερους Πολιορκημένους". Γιατί για τον Βάρναλη, οι Πολιορκημένοι, όχι μονάχα δεν μπορεί να είναι ποτέ ελεύθεροι, αλλά απεναντίας αποδεικνύονται a priori Σκλάβοι, γιατί απλούστατα, δύσκολα θα βρεθούν στις ανθρώπινες κοινωνίες κάποιοι, που να είναι ταυτόχρονα και τα δύο: να είναι δηλαδή και Ελεύθεροι, αλλά ταυτόχρονα να είναι και πολιορκημένοι. Ειδάλλως, οι πολιορκημένοι εκ φύσεως είναι Σκλάβοι και αντιστρόφως, οι σκλάβοι είναι νομοτελειακά, πολιορκημένοι. Οπότε, για να μη τρέφουμε αυταπάτες, ας αφήσουμε στην άκρη τις ψευδαισθήσεις περί Ελεύθερων Πολιορκημένων, αν θέλουμε να μην πετάμε με την αφέλεια μίας πεταλούδας.

Συνοψίζοντας, αναφέρω ένα απόσπασμα από τη μνημειώδη μελέτη του Βάρναλη "Σολωμός χωρίς μεταφυσική", η οποία έδωσε "αιρετικές" απαντήσεις σχετικά με τον άλυτο γρίφο/ μυστήριο της αποσπασματικότητας του Σολωμικού έργου (βλ. ανολοκλήρωτα ποιήματα). Εδώ, ο Βάρναλης εισέρχεται δίχως αναστολές, στην Άγια Τράπεζα των Ελληνικών γραμμάτων, αποκαθηλώνοντας τον αναμάρτητο πατέρα του Εθνικού μας βίου:

“Ο Σολωμός, αφότου έκοψε κάθε επαφή ανάμεσα στ’ όνειρο και την πραγματικότητα, και λιγότερο δούλευε και περισσότερο αυτοεπαναμβανότανε. Φαντάζομαι, πως και λιγότερο θα διάβαζε. Αλλά και επειδή ποτές δεν τελείωνε ό,τι άρχιζε (είτε από κόρο του ίδιου του πράγματος, είτε από φυσιολογική ανικανότητα επίμονης συγκέντρωσης είτε από δύσκολα ικανοποιούμενη αψηλή συνείδηση της καλλιτεχνικής τελειότητας ή και για τις τρεις αυτές τις αιτίες μαζί, τα νοήματα, που είχε προορισμένα για ένα ωρισμένο ποίημα, αφού το ποίημα δεν το τελείωνε κ’ ήταν αποφασισμένος να μην το τελειώσει, το μετέφερε σ’ ένα άλλο, για να μη το τελειώσει κι’ αυτό κι’ άρα να μπορεί να τα μεταφέρνει κι’ από τη δεύτερη αυτή περίσταση σε μία τρίτη, τέταρτη κτλ. [...]”

Αυτή ήταν λοιπόν η κατά Βάρναλη Αντιποίηση, την οποία και υπηρέτησε πιστά ο γέροντας των γραμμάτων μας και εξαιτίας αυτής της ανυπακοής του έμελλε να θεωρηθεί δυσάρεστος, άρα και ανεπιθύμητος για το σύστημα, ωσάν την αλογόμυγα που βασάνιζε το Σωκράτη.

Γιατί στο τόπο μας, κάπως έτσι στοχοποιούνται και στιγματίζονται όσοι επιλέγουν να μην είναι ευχάριστοι κόλακες του κατεστημένου. Και σίγουρα ο Βάρναλης προτίμησε να πεθάνει μόνος, πάμφτωχος και στιγματισμένος, παρά να γίνει απλά αρεστός. Γι' αυτό και προτίμησε αντί ενός πινακίου φακής, να παραμείνει ατόφιος και απροσκύνητος. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον να μείνει ένας αμετανόητος λάτρης του Δικαίου και πάνω απ' όλα της γυναίκας.

Είναι «ενοικιαστής», θα γίνει και «ιδιοκτήτης»;

Ο Τσίπρας σχεδιάζει μεθοδικά την, οριστική πια, κατάληψη του μεγαλύτερου πολιτικού χώρου στην Ελλάδα, που είναι η Κεντροαριστερά. Η προσέλκυση στελεχών του πρώην ΠΑΣΟΚ θα συνεχιστεί. Στις προσεχείς εκλογές θα φανεί αν θα του παραχωρηθούν και οι «τίτλοι ιδιοκτησίας»

Του Γιώργου Καρελιά

  

Από το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα άρχισε να «λεηλατεί» τον χώρο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Ιουνίου αυτού του έτους το άλλοτε περιθωριακό κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς (3%-4%) εκτινάχθηκε στο 26,89%. Και το ΠΑΣΟΚ, που μόλις τρία χρόνια πριν είχε 44%, έπεσε στο 12,28%. Η «λεηλασία» ολοκληρώθηκε το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε το 35% και έγινε κυβέρνηση, ενώ το ΠΑΣΟΚ κινδύνευσε να μείνει εκτός Βουλής (4,68%). 

Τότε, λοιπόν, μπήκαν οι βάσεις για την αλλαγή «ιδιοκτήτη» στον μεγαλύτερο εκλογικό χώρο στην Ελλάδα, αυτόν που αποκαλείται «δημοκρατική (ή προοδευτική) παράταξη» ή Κεντροαριστερά και εκπροσωπήθηκε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη από το 1981 και μετά. Στις επόμενες εκλογές θα κριθεί οριστικά αν οι «τίτλοι ιδιοκτησίας» θα περάσουν οριστικά στα χέρια του («ενοικιαστή» σήμερα) Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα συνεχιστεί η διαμάχη με το Κίνημα Αλλαγής, που είναι πλέον (μετά την αποχώρηση του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ) το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. 

Η μάχη έχει ήδη αρχίσει. Μετά την απαλλαγή του από τον Πάνο Καμμένο, ο κ. Τσίπρας έχει βάλει μπροστά το σχέδιο «συγκρότηση του προοδευτικού πόλου», που είναι επί της ουσίας η απόπειρα για την δική εγκατάσταση, οριστική πια, στο κέντρο του μεγάλου αυτού πολιτικού χώρου. Η τοποθέτηση δύο πρώην στελεχών του (επί Γιώργου Παπανδρέου) ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με τον μίνι ανασχηματισμό που έκανε (εδώ), είναι μία από τις κινήσεις του σχεδιασμού που έχει καταστρώσει, όχι η σημαντικότερη. Αλλωστε, τα δύο αυτά στελέχη είναι χαμηλής εμβέλειας. Αλλά δεν είναι κίνηση τόσο αμελητέα όσο απαξιωτικά επιχείρησε να την παρουσιάσει το ΚΙΝΑΛ –εδώ). Για δύο λόγους: 

Πρώτον, διότι σε μια περίοδο που (υποτίθεται ότι) ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο αποδοχής του στο εκλογικό σώμα, υπάρχουν στελέχη από άλλους χώρους που δεν αρνούνται να ενταχθούν σ’ αυτόν. Και 

Δεύτερον, διότι είχαν προηγηθεί και αποχωρήσεις άλλων στελεχών, τοπικής εμβέλειας, από το ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν συμβάλλει στην εικόνα ανάκαμψης που θέλει να εμφανίσει ηγεσία του. 

Επιπλέον, ο κ. Τσίπρας δεν έχει εξαντλήσει ακόμα τις κινήσεις του στην προσπάθεια που κάνει να εμφανιστεί αυτός ως ο ηγέτης της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης». Δεν θα αργήσει η εμφάνιση προβεβλημένων προσώπων και από τις δύο εκδοχές το πρώην ΠΑΣΟΚ (παπανδρεϊκού και σημιτικού), που θα ταχθούν στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, θεωρείται βέβαιο ότι στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτυπωθεί αυτό το «άνοιγμα». 

Το βασικό «όπλο» που έχει -και χρησιμοποιεί κατά κόρον- ο κ. Τσίπρας προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η κατηγορία που απευθύνει προς την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ότι ταυτίζεται με την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη στις βασικές επιλογές. Για ψηφοφόρους που έχουν μεγαλώσει πολιτικά με το αντιδεξιό σύνδρομο η κατηγορία αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα. Γι’ αυτό και η υπό την Φώφη Γεννηματά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να την απορρίψει υιοθετώντας την τακτική των ίσων αποστάσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, ένα είδος «διμέτωπου» προς Τσίπρα και Μητσοτάκη. 

Η επιλογή αυτή του Πρωθυπουργού δεν έχει μόνο στενά εκλογική στόχευση. Γνωρίζει, ασφαλώς, ότι αυτή η φορά οι πιθανότητες νέας εκλογικής νίκης δεν είναι με το μέρος του και σχεδιάζει και για το «μετά». Αν η σχέση μεταξύ των ποσοστών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ στις προσεχείς εκλογές δεν αλλάξει ουσιωδώς, τότε ο κ. Τσίπρας θα έχει πετύχει δύο στόχους: θα είναι και ισχυρός στην αντιπολίτευση και ο αδιαμφισβήτητα κυρίαρχος στον πέραν της Δεξιάς χώρο. 

Αυτοί είναι οι σχεδιασμοί. Βεβαίως στην πολιτική, όπως και εν γένει στη ζωή, ισχύει η αυτό που λέει η λαϊκή ρήση «άλλα μετράει ο άνθρωπος κι άλλα ο Θεός του βγάζει». Εξίσου ισχυρή, όμως, είναι και αξία μιας άλλης ρήσης: «Οποιος τα ύστερα μετρά ποτέ του δεν σκοντάφτει»…    

Χτίζοντας στην Ακρόπολη

Γράφει η Λώρη Κέζα

Τι έχει μείνει στην Ελλάδα μετά την κρίση; Ο ήλιος και η Ακρόπολη. Κι ενώ τον καλό καιρό δεν μπορούμε να τον πειράξουμε, με το μνημείο έχουμε τον κακό μας τον καιρό. 

Καινούργιες οικοδομές χτίζονται γύρω από την Ακρόπολη, οικοδομές των δέκα και εννέα ορόφων. Για να μην βλέπει κανείς τον Παρθενώνα ούτε από κοντά ούτε από μακριά. Να τον βλέπουν μόνο οι επισκέπτες των καινούργιων ξενοδοχείων που ορθώνουν ανάστημα. Νόμιμα όλα. Ναι, δόθηκε άδεια, να σηκωθούν τα κτήρια πιο ψηλά και να κόβουν τη θέα. Στην περιοχή οι πολυκατοικίες είχαν επιτρεπόμενο ύψος μέχρι εικοσιένα μέτρα. Τώρα πια μπορούν μέχρι και τριάντα. Και δεν αντιδρά κανείς. 

Μόνο οι περίοικοι αντιστέκονται λες και η θέα της Ακρόπολης είναι πρόβλημα όσων ζουν στο Κουκάκι. Ο δήμαρχος, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, η υπουργός Πολιτισμού, όλοι τους αδιάφοροι. Στο Κοινοβούλιο ο ένας ισιώνει το μαλλί και ο άλλος ασχολείται με το στασίδι του. Εκεί, να εκλέγονται και να επανεκλέγονται, να ομφαλοσκοπούν και δίπλα να συντελείται ένα πολεοδομικό έγκλημα. Ένα έγκλημα που ξεπερνά τα όρια της γειτονιάς και της πόλης και του ελληνικού κράτους. Μιλάμε για ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα του δυτικού πολιτισμού, ένα μνημείο που ανήκει στην ανθρωπότητα. Και επιτρέπουμε, όλοι μας, να το κρύψουν οι επενδυτές ώστε οι εκλεκτοί πελάτες τους, και μόνον αυτοί, να έχουν προνομιακή θέα. 

Ας δούμε τα δεδομένα όπως αναφέρονται σε επιστολή που έστειλαν οι περίοικοι στους αρμόδιους: «Μέσα στο 2018 ξεκίνησε η κατασκευή ενός δεκαώροφου ξενοδοχείου επί της οδού Φαλήρου και μόλις λίγους μήνες αργότερα εγκρίθηκε έπειτα από ομόφωνη θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου η ανέγερση δεύτερου 9ώροφου ξενοδοχείου, επί της οδού Μισαραλιώτου». 

Μέσα από το ξερό αυτό κείμενο δεν αντιλαμβανόμαστε το δράμα. Περπατώντας προς την Ακρόπολη δεν θα βλέπουμε το μνημείο, θα βλέπουμε ντουβάρια. Πίσω από τις ήδη ψηλές πολυκατοικίες, θα υπάρχουν ακόμη πιο ψηλά ξενοδοχεία. Να το κατανοήσουμε: τα είκοσι μέτρα γίνονται τριάντα, θα ξεπετιούνται οι ξενοδοχειακές μονάδες ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Τα εκτρώματα αυτά αλλάζουν τη θέα για όλους, μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι μας από ψηλά. Τα εκτρώματα αυτά αλλάζουν την αίσθηση του περιπατητή, εκεί στην ευρύτερη περιοχή. Χάνεται η ευχάριστη έκπληξη, να σηκώνει κάποιος το βλέμμα και να απολαμβάνει μια εικόνα που τον συνδέει με παρελθόν αιώνων. 

Με ποιο σκεπτικό άραγε δίνονται οι νέες άδειες; Μήπως από απελπισία να γίνουν επενδύσεις; Χωρίς όρια, χωρίς κανόνες, με κοντόφθαλμη οπτική. Δεν βρέθηκε κανείς να τους πει έγκαιρα ότι χάνεται η αξία του πολυτιμότερου τουριστικού προϊόντος της χώρας. Για το κέρδος δυο επενδυτών αλλοιώνεται ανεπιστρεπτί ο χαρακτήρας της Αθήνας και της Ελλάδας. Και δεν είναι μια αλλαγή του τύπου Airbnb, η οποία αφορά τη χρήση υφιστάμενων δομών. Είναι αλλαγή που έρχεται για να μείνει, αλλαγή μπετόν. Μια από τις τραγικότερες ειδήσεις των τελευταίων ετών που περνάει στα ψιλά και ούτε καν εκεί.

Υφυπουργός στην κυβέρνηση της «μεγαλύτερης πολιτικής απάτης της μεταπολίτευσης»

Ο κύριος Θάνος Μωραΐτης είναι από σήμερα υφυπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών.

Ο κύριος Θάνος Μωραΐτης, πρώην βουλευτής και υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ, είναι ο ίδιος που πριν δύο χρόνια αποκαλούσε την κυβέρνηση Τσίπρα την «μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης» που έχει ως σχέδιο και στρατηγική τον «τυχοδιωκτισμό».

Ένα σχόλιο μόνο: Συγχαρητήρια και σε εκείνους που επιλέγουν και σε εκείνους που επιλέγονται. Είναι φανερή η πολιτική αξιοπρέπεια και η σταθερότητα των απόψεων τους.    

imerodromos.gr

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ΣΥΡΙΖαίο δυνατό

Μεταξύ των νέων υπουργών που ανακοινώθηκαν είναι και τα ονόματα των Θάνου Μωραϊτη (υφυπουργός στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών) και Άγγελου Τόλκα (υφυπουργός στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής). Πρόκειται για δύο πρώην βουλευτές και υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ.

Ως εκ τούτου, μια πρόχειρη καταγραφή των πρώην στελεχών, βουλευτών και υπουργών του ΠΑΣΟΚ που σήμερα  κοσμούν την κυβέρνηση Τσίπρα, την κοινοβουλευτική ομάδα και τον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, λέει τα εξής:

Χρήστος Σπίρτζης, υπουργός Υποδομών και Μεταφορών – Ήταν στη γραμματεία οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ.

Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης – Ήταν υπουργός και γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

Μυρσίνη Ζορμπά, υπουργός Πολιτισμού –  Ήταν ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Μάρκος Μπόλαρης, υφυπουργός Εξωτερικών (διατέλεσε και αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης στην κυβέρνηση Τσίπρα) – Ήταν βουλευτής και υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ. 

Παναγιώτης Κουρουμπλής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ (διατέλεσε και υπουργός Ναυτιλίας και υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Τσίπρα) – Ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Θεοδώρα Τζάκρη, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ (διατέλεσε υφυπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού στην κυβέρνηση Τσίπρα) – Ήταν βουλευτής και υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ.

Δημήτρης Μάρδας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (διατέλεσε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κυβέρνηση Τσίπρα) – Ήταν γενικός γραμματέας του ΠΑΣΟΚ.

Σε αυτούς να μην ξεχάσουμε και τους λεγόμενους «πασοκογενείς» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή εκείνους που ήταν βουλευτές  του ΠΑΣΟΚ και τώρα είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Θόδωρος Παραστατίδης, Γιάννης Μιχελογιαννάκης) ή στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τώρα είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ(Νίνα Κασιμάτη).

Στη λίστα δεν θα μπορούσε να μην καταγραφεί και ο Αντώνης Κοτσακάς, ο οποίος ήταν υπουργός και υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ και τώρα είναι στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα τα προηγούμενα θα μπορούσαν – εν συντομία – να περιγραφούν κι έτσι:  «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ΣΥΡΙΖαίο δυνατό».

imerodromos.gr

Η «επέτειος» της ντροπής: Πριν από 20 χρόνια ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων με εμπλοκή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Σημίτη.

«Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»! 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 15 Φλεβάρη 1999, πριν ακριβώς από 20 χρόνια, ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, με εμπλοκή της τότε ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη.

Την επόμενη μέρα, κι ενώ ο ελληνικός λαός είχε σαστίσει μαθαίνοντας τι είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, τέθηκε στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο μια ερώτηση που ουδέποτε είχε τεθεί μέχρι τότε σε εκπρόσωπο κυβέρνησης: «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες “φιλότιμο” και “αξιοπρέπεια”;»,ήταν η ερώτηση…

Η απάντηση του κ. Ρέππα, όπως και τότε έτσι και σήμερα, δεν είχε και δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εκείνες τις μέρες η Ελλάδα είχε οδηγηθεί με την υπόθεση Οτσαλάν σε τέτοιον κατήφορο, που τίποτα δεν θεωρείτο δεδομένο. Ούτε ακόμα και το τι σημαίνουν λέξεις όπως «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια»…

  

Ο Οτσαλάν από τα χέρια της Ελλάδας είχε βρεθεί στα χέρια της τουρκικής ΜΙΤ. Και τούτο ενώ δύο μήνες πριν, τα 2/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ (ανάμεσά τους και υπουργοί…), είχαν υπογράψει ψήφισμα με το οποίο καλούσαν τον Οτσαλάν να έρθει στην Ελλάδα για να βρει άσυλο…

Δυο μέρες μετά την παράδοση του ηγέτη των Κούρδων, ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης εξέδωσε μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση για την υπόθεση Οτσαλάν. Το επισημαίνουμε: Εκείνη η ανακοίνωση του Κ. Σημίτη εκδόθηκε σε μια στιγμή που ο ηγέτης των Κούρδων βρισκόταν ήδη στις τουρκικές φυλακές, με – αν μη τι άλλο – εμφανέστατη την εμπλοκή και τις βαριές ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτήν την εξέλιξη.

Τι επέλεξε να τονίσει σε κείνη την ανακοίνωση ο κύριος Σημίτης; Επέλεξε, μιλώντας για το «κουρδικό ζήτημα», να δηλώσει: «Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας»!

«Ένοπλη ανταρσία» (!), λοιπόν, ο αγώνας του κουρδικού λαού για ελευθερία! «Τρομοκρατία και βία» η πάλη των Κούρδων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους! Αυτά ήταν τα λόγια του κυρίου Σημίτη, μόλις δύο 24ωρα από την παράδοση του Οτσαλάν!

Αυτά ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν σε μια στιγμή που ολόκληρος ο ελληνικός λαός ένιωθε οργή και ντροπή. Οργή για το κατάντημα της κυβέρνησης, κατάντημα, όμως, για το οποίο η ίδια η τότε κυβέρνηση όχι μόνο δεν ένιωθε ντροπή, αλλά καυχιόταν κιόλας για την αποστολή που εκτέλεσε.

Εξάλλου, στην ίδια εκείνη ανακοίνωση, ο κ. Σημίτης, που θέλοντας να διασώσει εαυτόν είχε θυσιάσει τρεις υπουργούς (Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο), ισχυριζόταν ότι:

«Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο, απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν »!

Θα το επαναλάβουμε: Εκείνη η απίστευτη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού Σημίτη είχε εκδοθεί τη στιγμή που οι εικόνες του δέσμιου Οτσαλάν έκαναν το γύρο του κόσμου!

Αν προσπαθούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο στο κλίμα εκείνης της εποχής θα λέγαμε ότι ακόμα κι αν κάποιος (ως υπόθεση εργασίας και μόνο) δεχόταν σαν ειλικρινή την εκδοχή της ελληνικής κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ ότι δεν ευθυνόταν για την σύλληψη Οτσαλάν από την Τουρκία, το ερώτημα που ετίθετο ήταν: Μετά από εκείνη την ανακοίνωση του πρωθυπουργού Σημίτη, ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια «αθώα» κυβέρνηση και όχι για μια «κυβέρνηση – καταδότη», όπως φώναζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους της Αθήνας και σε όλες τις πόλεις της χώρας;

Μια κυβέρνηση που είχε ήδη στο ενεργητικό της τα «ευχαριστώ» προς τις ΗΠΑ μετά τα Ίμια, είχε συνυπογράψει την ελληνοτουρκική συμφωνία της Μαδρίτης κατ’ εντολήν της Ολμπράιτ, είχε ήδη αποδεχτεί τη συμφωνία για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που δημιουργούσε νέα αρνητικά δεδομένα όσον αφορά τη «διευθέτηση» των ελληνοτουρκικών προβλημάτων του Αιγαίου,είχε φερθεί με το γνωστό τρόπο στην υπόθεση των πυραύλων «S-300» μετά από απαίτηση των Αμερικανών, ποιος θα μπορούσε να την πιστέψει την ώρα που ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων;…

Κανένας δεν πίστεψε τότε την κυβέρνηση Σημίτη. Και τούτο παρότι εκείνες τις πρώτες μέρες δεν είχε γίνει καν γνωστή η έκθεση του πρέσβη της Ελλάδας στην Κένυα. Η έκθεση, δηλαδή, που καταγραφόταν «χαρτί και καλαμάρι» ο ρόλος της κυβέρνησης στην υπόθεση Οτσαλάν .

Η έκθεση του πρέσβη, που ήρθε στο φως περίπου ένα μήνα αργότερα, ήταν αποκαλυπτική: Εκεί, στην έκθεση – ομολογία και αποκάλυψη, καταγραφόταν ότι η εντολή από την Αθήνα προς τον πράκτορα της ΕΥΠ που συνόδευε τον Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας ήταν: «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»! Αυτή ήταν η εντολή…

Ας θυμηθούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την έκθεση του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα, του κ. Γ. Κωστούλα, που ήρθε στο φως το Μάρτη του 1999, και στα οποία γίνεται αναφορά στους χειρισμούς του «Μεγάλου τραγουδιστή», των συνεργατών του, στελεχών της ΕΥΠ και κρατικών παραγόντων, που προηγήθηκαν της σύλληψης του Οτσαλάν από τους Τούρκους.

«(…) Συνομιλία με Κιθουρίμα (σσ: Κενυάτης αξιωματούχος), περίεργο τηλεφώνημα Αμερικανού και αναχώρηση δυο επισκεπτών αναφέρονται αμέσως σε κ. Παπαϊωάννου (σσ: διευθυντής διπλωματικού γραφείου υπουργού Θ. Πάγκαλου), οποίος λέγει ότι θα τα μεταφέρει σε «μεγάλο τραγουδιστή», δηλαδή κ. υπουργό (σσ: Θ. Πάγκαλο), και αναλαμβάνει υποχρέωση “να μας τραγουδήσει, αφού ακούσει τραγούδι μεγάλου τραγουδιστή” (…).

Περί ώρα 14.00, κ. Παπαϊωάννου επικοινωνεί με πρεσβεία και εντέλλει υπογράφοντα μεταφέρει με “δεσποινίδα Κατεχάκη”, δηλαδή κ. Καλεντερίδη, σε Οτσαλάν ότι πρέπει ταχύτερο δυνατόν απομακρυνθεί από “εθνικά χρώματα”. Σε ερώτησή μου “και να πάει πού;”, κ. Παπαϊωάννου απαντά ως εξής:

“Μεγάλος τραγουδιστής έχει εκνευριστεί. Κάναμε μια εξυπηρέτηση. Μην μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει. Μακριά από εθνικά χρώματα” (…)

Περί 10.00, κ. Καλεντερίδης επικοινωνεί με αρχηγό του. Τελευταίος μόλις έχει πληροφορηθεί τα περί αιτήσεως ασύλου (σσ: από τον Οτσαλάν ) και εξαγριωμένος απαντά ως εξής: “Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα. Δεν ισχύει. Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνομε. Σε παρακαλώ, παιδί μου” (…)

Μετ’ ολίγον, κος Διακοφωτάκης απαντά σε τηλέφωνο, σε οποίο “κάποιος ονόματι Μιχάλης” ζητά κ. Καλεντερίδη. Κος Καλεντερίδης προσέρχεται και σε ανοιχτή ακρόαση λέγονται εξής:

“Σάββα άκουσέ με, είμαι ο Τζοβάρας, είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός, κρέμονται τρεις υπουργοί από σένα, το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία” (…). Τζοβάρας συνεχίζει:

“Σε παρακαλώ Σάββα, πέτα τα έξω τα μ….πανα να τελειώνουμε. Μπορείς να το κάνεις. Πρόσεξε γιατί αν δεν το κάνεις, όταν έρθεις πίσω θα σε αποστρατεύσουν. Μπορείς να το κάνεις. Είναι τρεις υπουργοί εδώ» (…).

Λίγο αργότερα, μας τηλεφωνεί κ. Παπαϊωάννου και ζητά να “ερευνήσωμε αγορά” ώστε εξευρεθούν ντόπιοι “φουσκωτοί”, δηλαδή, μπράβοι, οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης αποχωρήσεως Οτσαλάν και συνοδών του από κατοικία (…).

Ύστερα, δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από κ. Παπαϊωάννου και ΕΥΠ και μας έγινε γνωστό ότι Αθήνα αποφάσισε εδώ έλευση τεσσάρων “φουσκωτών”, οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης απομακρύνσεως (…)».

Αυτά αναφέρονταν μεταξύ άλλων στην έκθεση Κωστούλα. Ωστόσο οι τότε κυβερνώντες έλεγαν ότι πήγαν τον Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα για να τον σώσουν. Μόνο που ο Οτσαλάν – σύμφωνα με την έκθεση – «πετάχτηκε έξω» από την ελληνική πρεσβεία. Αλλά απ ‘ έξω ήταν οι Τούρκοι…

Και κάτι ακόμα: Το καλοκαίρι του 2004, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (25/8/2004) αναδημοσιεύτηκε κείμενο της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ» στο οποίο γινόταν λόγος για την υπόθεση Οτσαλάν. Στο κείμενο υποστηριζόταν ότι:

«… ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Νίκολας Μπερνς, πραγματοποίησε συνάντηση με τον κ. Πάγκαλο, ο οποίος του τόνισε ότι η ελληνική πλευρά επιδιώκει μεν να απομακρύνει από τη χώρα τον Οτσαλάν, αλλά αυτό δεν κατέστη εφικτό μέχρι στιγμής. Τότε – κατά τη “Ραντικάλ” – ο Μπερνς πραγματοποίησε μια κρίσιμη επέμβαση: “Φροντίστε να αποστείλετε τον Οτσαλάν στην Κένυα και τα υπόλοιπα είναι δική μας υπόθεση”, φέρεται ειπείν στον Θ. Πάγκαλο…».

Αυτά έγραφε η «Ραντικάλ» και αναδημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο. Και, βεβαίως, δεν είναι δική μας πρόθεση να τα υιοθετήσουμε. Είναι όμως υπόθεση του καθενός να αναρωτηθεί: Υπήρξε η ευθιξία από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ντροπιαστικής υπόθεσης να καταρρίψουν τους ισχυρισμούς των λόγω δημοσιευμάτων;

Τέτοια ευθιξία απέναντι στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας, κι αν υπήρξε ήταν προφανώς πολύ μικρότερης έντασης από την ένταση με την οποία καταγράφηκε στην συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού εκείνο το «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»…

Αυτή η ντροπή, αυτή η μαύρη σελίδα που γράφτηκε σαν σήμερα από τους πρώην «ταγούς» αυτού του τόπου (σσ: πολλοί εξ αυτών πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά ακόμα δράματα που ακολούθησαν) δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Θα τους κυνηγάει για πάντα.

Το έχουμε ξαναγράψει και θα το επαναλάβουμε: Όποια κι αν θα είναι η τελική κρίση της Ιστορίας, πρώτα και κύρια του κουρδικού λαού, για το πρόσωπό του Οτσαλάν, το γεγονός παραμένει: Από τα χέρια μιας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Οτσαλάν βρέθηκε στα χέρια της Τουρκίας. Κι αυτό, ως στιγμιότυπο της – ελληνικής – Ιστορίας, θα αποτελεί εσαεί κηλίδα ντροπής.  Για εκείνους τους «μεγάλους τραγουδιστές» που δια πράξεων ή παραλείψεων πρωταγωνίστησαν σε αυτή την εξέλιξη.

Πού έκλεισε η συμφωνία Τραπεζιτών - Κυβέρνησης για την προστασία της πρώτης κατοικίας

Το νέο πλαίσιο,που θα αντικαταστήσει τον νόμο Κατσέλη, θα καλύπτει δανειολήπτες, εφόσον οι πρώτες κατοικίες που είναι υποθηκευμένες έχουν εμπορική αξία έως 200.000 ευρώ και το υπόλοιπο του δανείου δεν υπερβαίνει τις 120.000 ευρώ.

Τάσος Δασόπουλος

Σε συμφωνία ήρθαν πριν λίγη ώρα το Κυβερνητικό επιτελείο με τους επικεφαλής των τεσσάρων μεγάλων εμπορικών τραπεζών για το διάδοχο καθεστώς του νόμου Κατσέλη.

Σε λίγη ώρα αναμένεται να υπάρξει ανακοίνωση για τις λεπτομέρειες για την συμφωνία του νέου πλαισίου ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι η ανώτερη κάλυψη ακινήτου σε όρους εμπορικής αξίας δεν θα ξεπερνά τις 200.000 ευρώ από τις 280.000 ευρώ σε όρους αντικειμενικής αξίας που ισχύει για το νόμο Κατσέλη-Σταθάκη.

Σε ότι αφορά το όριο της οφειλής -που είναι και το πιο βασικό χαρακτηριστικό της νέα συμφωνίας- αυτό τοποθετείται στις 120.000 ευρώ, αφού μέχρι στιγμής για το θέμα αυτό οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες.

Στην συνάντηση συμμετείχαν από τους τραπεζίτες (Καραμούζης Πρόεδρος Ένωσης Τραπεζών, Καραβίας CEO Eurobank, Μυλωνάς CEO Εθνικής τράπεζας, Μεγάλου CEO Πειραιώς, Ψάλτης CEO Alpha bank και Καλαντώνης μέλος της Ένωσης και αναπληρωτής CEO της Eurobank) και από την κυβέρνηση ο Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και οι συναρμόδιοι υπουργοί.

news247.gr

Αναθεωρητέο τελικά το άρθρο 3 για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας

Ανατροπή υπήρξε τελικά στο θέμα της ψήφισης του άρθρου 3 του Συντάγματος, που αφορά τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας. Αρχικές πληροφορίες ανέφεραν πως στο πλαίσιο της ψηφοφορίας για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, το εν λόγω άρθρο είχε συγκεντρώσει 150 ψήφους, μία λιγότερη από τις 151 που απαιτούνται για να τεθεί προς αναθεώρηση. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, είχε γίνει λάθος στην καταμέτρηση και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης ανακοίνωσε επίσημα πως το άρθρο 3 έλαβε τις απαιτούμενες ψήφους και κρίνεται τελικά αναθεωρητέο.

Ειδικότερα, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο κ. Βούτσης από το βήμα της Βουλής, το άρθρο 3 έλαβε τις εξής ψήφους: 

Η πρώτη παράγραφος έλαβε 151 ψήφους υπέρ της αναθεώρησης, 101 ψήφους κατά, και 19 παρών.

Η δεύτερη παράγραφος έλαβε 151 ψήφους υπέρ, 102 κατά και 19 παρών.

Η τρίτη παράγραφος έλαβε 167 υπέρ, 101 κατά και 4 παρών.

Τέλος, η ερμηνευτική δήλωση έλαβε 153 υπέρ, 115 κατά και 4 παρών.

Πηγές από το Μαξίμου σχολιάζοντας τα δημοσιεύματα που βάσει των αρχικών πληροφοριών έκαναν λόγο για «ήττα του Πρωθυπουργού», σημείωσαν με νόημα: «Κάποιοι φαίνεται πως βιάστηκαν να πανηγυρίσουν και να καταγράψουν ήττα του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στο θέμα της Συνταγματικής Αναθεώρησης, χωρίς να περιμένουν την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της καταμέτρησης. Αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά η αγωνία τους να καταγράψουν έστω και μία πολιτική ήττα μίας κυβέρνησης, που προχωρά αλλάζοντας τη χώρα».

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το εν λόγω άρθρο δεν το ψήφισαν από τον ΣΥΡΙΖΑ η Νίνα Κασιμάτη και ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης. Αν και δεν τίθεται θέμα «ανταρσίας», καθώς δεν υπήρξε ζήτημα κομματικής πειθαρχίας, αξίζει να σημειωθεί πως το εν λόγω άρθρο έχει βαρύνουσα σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπενθυμίζεται επίσης πως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι Ν. Φιλης και Ν. Ξυδάκης, είχαν χαρακτηρίσει ως άτολμη την τροποποοίηση του άρθρου 3, ζητώντας πιο ριζοσπαστικές τροποποιήσεις ή αλλαγές, ώστε να υπάρξει πλήρης διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας.

Σημειώνεται πως συνολικά, από την ψηφοφορία για την Συνταγματική Αναθεώρηση, απουσίασαν 26 βουλευτές. Πρόκειται για 18 από τους 19 βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, καθώς όπως έχει ανακοινώσει ο εκπρόσωπος του κόμματος Ανδρέας Λοβέρδος, θα ψήφιζε μόνο ένας ώστε να φανεί πως τάσσεται η κοινοβουλευτική ομάδα σε κάθε μια από τις προτάσεις και οι υπόλοιποι θα απέχουν για να μην σχηματιστεί ο αριθμός 180 σε καμία πρόταση ώστε να μην δοθεί λευκή επιταγή στην πλειοψηφία της αναθεωρητέας Βουλής.

Οι υπόλοιποι βουλευτές που απείχαν της ψηφοφορίας είναι: Πάνος Καμμένος, Βασίλης Λεβέντης,  Μάριος Γεωργιάδης, Δημήτρης Καβαδέλλας, Αναστάσιος Μεγαλομύστακας  (δηλαδή όλοι της Ενωσης Κεντρώων πλην Γιάννη Σαρίδη) καθώς και οι Στάθης Παναγούλης,  Αριστείδης Φωκάς  και Γιώργος Κασαπίδης.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ

Στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση του άρθρου 3 του Συντάγματος προβλέπεται να επισημαίνεται ότι «η Ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη. Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία» με την προσθήκη ερμηνευτικής δήλωσης ότι «ο όρος επικρατούσα θρησκεία δεν αποτελεί αναγνώριση επίσημης κρατικής θρησκείας και δεν επιφέρει καμία δυσμενή συνέπεια σε βάρος άλλων θρησκευμάτων και γενικότερα στην απόλαυση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας». Επίσης καταργείται η απαγόρευση της μετάφρασης της Αγίας Γραφής σε άλλο γλωσσικό τύπο. Προτείνει επίσης αλλαγές στις προβλέψεις για την ορκωμοσία των κρατικών αξιωματούχων και δημοσίων λειτουργών κι υπαλλήλων ώστε να γίνει με πολιτικό όρκο, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση ο υπόχρεος επιλέγει αν θα δώσει πολιτικό ή θρησκευτικό όρκο. Επίσης προτείνονται αλλαγές στο όρκο του Προέδρου της Δημοκρατίας και των βουλευτών ώστε να δίνουν πολιτικό όρκο.

Το άρθρο 3 του υφισταμένου Συντάγματος αναφέρει τα εξής:

Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.

Tο εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Kράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.

Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη.     

tvxs.gr

«Ο βράχος της Ερεσού που μύριζε λιβάνι»

Του Άρη Κεραμάρη

Πίσω  απ’ το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, στην Ερεσό, πάνω απ’  το πρόσωπο της Σαπφούς, υπάρχει ένας βράχος, απ’ τον καιρό ανάγλυφος, που τον λένε “κοπέλα”.

Θερινό ηλιοστάσιο ήτανε,  πεζοπορία εγκατάλειψης ήτανε, μισή ώρα πριν δύσει ο ήλιος.

Για κάποιο λόγο θυμήθηκα την πρώτη φορά, που πήρα να διαβάσω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι και είχα έναν μικρό φόβο, μήπως μοιάζω του ήρωα.

Μπα. Καμία σχέση με τον πρίγκιπα Μίσκιν. Εγώ παλιάνθρωπος ήμουν, είμαι και πιθανόν έτσι θα πεθάνω. Έτσι κι αλλιώς, τελικά, δεν είναι αυτός ο βασικός ήρωας. Στην μέση είναι πάντα η Φιλίποβνα.

Ο ήλιος. Τον κοίταξα. Πολλά πολλά δεν θέλαμε και οι δύο, του είπα όμως, μάλλον από κακία, πως θα περιμένω να σβήσει.

Έκατσα… ερημιά, στρίψιμο τσιγάρου, ερημιά, γέλιο… πολύ γέλιο…

Τις είδα. Έξι ήτανε. Μόλις με είδανε, το γέλιο σίγασε. Όχι πως χάλασε η διάθεση, αλλά να, το ξάφνιασμα του αναπάντεχου. Δεν είμαι άδικος κι εγώ το ίδιο ένοιωσα. Παραχώρησα όμως το φυσικό μπαλκόνι σαν από δικαίωμα.

Η πλευρά ετούτη  του νησιού έχει κάτι από Ιρλανδία, όχι ότι έχω πάει, από ότι έχω δει σε ταινίες. Πράσινο που καταλήγει σε γκρεμούς. Τα στηρίγματα του προφήτη, έφτιαχναν έναν τέλειο φωτογραφικό καμβά, που τα κορίτσια ακροβολίστηκαν μέσα του.

Ξάφνου, η μια έβγαλε ένα άγνωστο μουσικό, σε μένα, όργανο. Ξάφνου τα πάντα άλλαξαν διάσταση.

Ήχος κιθάρας απαλός, σαν αρχαίος ύμνος.

Μια κοπελιά έκατσε δίπλα της.

Άλλαζε σε μπαλάντα, ο  ουρανός μώβιζε, η μάτια χάθηκε σ ένα ψαράδικο στο βάθος, το τσιγάρο σβηστό, έκανα να το ανάψω. Όχι, φοβήθηκα τον ήχο του αναπτήρα, τα κορίτσια άρχισαν να φτιάχνουν ζευγάρια.

Θα ορκιζόμουν πως ευωδίαζε λιβάνι.

Πιο πολύ ένοιωθα, τις ματιές και το καρδιοχτύπι. Σηκώθηκα. Δεν είχα καμία θέση σε τούτο το ηλιοβασίλεμα.

Την πλησίασα  “thank you for the picture”.

Η μπαλάντα τελείωσε την ώρα που φορούσα τον σάκο μου. Γύρισα τελευταία φορά, ανταποδίδοντας το χαμόγελο, καθώς ανακοίνωνε πως το επόμενο τραγούδι είναι για τις γυναίκες της Λέσβου.

Δεν χαιρέτησα, πίσω μου ξεκίνησε το no woman no cry. Δεν χαιρέτησα.

Υπάρχει ένα σπασμένο παράθυρο πάντα,  στα αριστερά της ματιάς. Ο αέρας που μπαίνει από κει μοιάζει με την μουρμούρα ποιητών αγαπημένων. Μόνο που κουβαλά ρινίσματα.

Το τσιγάρο ξανάναψε.

Δεν χαιρέτησα.

Τι γύρευα εγώ ανάμεσα σε τόσο έρωτα;   

Το deal Κυριάκου - Φώφης για Βενιζέλο στην Προεδρία της Δημοκρατίας.!

Ενα υπόγειο σχέδιο, που «δουλεύεται» εδώ και καιρό στις παρασκηνιακές γέφυρες μεταξύ ΝΔ και Κινήματος Αλλαγής, αποκάλυψε ο πρωθυπουργός κατά την σημερινή του ομιλία στην Βουλή – το σχέδιο που θέλει τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην Προεδρία της Δημοκρατίας ως διάδοχο του Προκόπη Παυλόπουλου.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στην ομιλία του πριν από την πρώτη ψηφοφορία για την συνταγματική αναθεώρηση, κατήγγειλε την ΝΔ ότι παίζει «παιχνίδια με τους θεσμούς και την συνταγματική αναθεώρηση» και, δη, με το άρθρο 32 για την προεδρική εκλογή. Και τόνισε ότι πίσω από τα παιχνίδια αυτά κρύβεται μια καθαρή πολιτική σκοπιμότητα: «Εγώ», είπε, «έχω δεσμευτεί για στήριξη του Προκόπη Παυλόπουλου, ενώ η ΝΔ επιμελώς δεν τοποθετείται. Αυτό σημαίνει ότι ΝΔ δεν θα τον προτείνει για ΠτΔ. Ισως δεν θεωρεί ότι είναι καλός Πρόεδρος ή κάπου αλλού έχει τάξει την θέση. Γι’ αυτό μετατρέπει την διαδικασία σε παρωδία».

«Μαζεύει Συνταγματολόγους», πρόσθεσε ο πρωθυπουργός, «να του ενισχύσουν την άποψη ότι δεν παίζει ρόλο τι ακριβώς ψηφίζει στην πρώτη Βουλή. Ψηφίζει μόνο αυτό το άρθρο, ενώ λέει ρητά ότι διαφωνεί στη κατεύθυνση και στο περιεχόμενο. Ώστε να έχει το άρθρο 180. Ευελπιστώντας ότι στην επόμενη Βουλή θα έχει μαζί με το ΚΙΝΑΛ 151 βουλευτές και θα το αλλάξει, για να καταφέρει να εκλέξει ΠτΔ, όχι τον Προκόπη Παυλόπουλο που εμείς προτείνουμε αλλά κάποιον άλλον, ενδεχομένως κάποιο στέλεχος, νυν ή σε αποστρατεία, του ΚΙΝΑΛ. Αυτή είναι όλη η σκοπιμότητα και όλο το παιχνίδι που παίζεται».

Είναι ενδεικτικό πως παρά το γεγονός πως ο Αλέξης Τσίπρας προκάλεσε τον πρόεδρο της ΝΔ να δηλώσει πως θα υποστηρίξει τον Προκόπη Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέφυγε και στις δύο τοποθετήσεις του να το πράξει. «Ο κ. Μητσοτάκης δεν δεσμεύεται ότι θα στηρίξει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας διότι έχει κάνει άλλες "συμφωνίες" και διότι έχει μια εσωκομματική πτέρυγα που δεν τον αφήνει», τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας και πρόσθεσε απευθυνόμενος στον αρχηγό της ΝΔ: «Καλά εσωκομματικά ξεμπερδέματα κ. Μητσοτάκη. Σας πιάσαμε με τη γίδα στην πλάτη».

Σύμφωνα με πηγές που έχουν πλήρη γνώση του παρασκηνίου, το εν λόγω στέλεχος του ΚΙΝΑΛ – «νυν ή σε αποστρατεία» - στο οποίο αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός – δεν είναι άλλο από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Εκείνο, δε, που κατά τις ίδιες πηγές υπονόησε ο Αλέξης Τσίπρας είναι πως «υπάρχει deal, κάτω από το τραπέζι, ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Φώφη Γεννηματά να προτείνουν και να ψηφίσουν από κοινού τον Ευάγγελο Βενιζέλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2020».

Η ανάδειξη στελέχους του ΚΙΝΑΛ στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας φέρεται να είναι το αντάλλαγμα για την συμπόρευση και, μετεκλογικά, σε ενδεχόμενη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και Κινήματος Αλλαγής. Ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένα πρόσωπο το οποίο διευκολύνει και τις δύο πλευρές, καθώς η μεν Φώφη Γεννηματά βλέπει την ευκαιρία απαγκίστρωσης της ίδιας και του κόμματός της από την ηγεμονική παρουσία του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκει το άλλοθι μιας «κεντροαριστερής» επιλογής που, βεβαίως, τυγχάνει της έγκρισης και της «σαμαρικής» πτέρυγας» της ΝΔ.

Αντιθέτως, πρόκειται για μια επιλογή που δεν ικανοποιεί καθόλου το καραμανλικό μπλοκ της ΝΔ – πόσο μάλλον αφού αποκαλύπτεται μεθόδευση για αποστρατείας του καραμανλικού Προκόπη Παυλόπουλου -, το γεγονός αυτό όμως δεν φαίνεται να απασχολεί και να προβληματίζει, επί του παρόντος τουλάχιστον, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το ηγετικό επιτελείο της ΝΔ…  

tvxs.gr

Εκλογή Προέδρου: Το χάσμα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και η χρυσή τομή

Του Σταύρου Λυγερού

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ -στο πλαίσιο της συνταγματικής αναθεώρησης- ο Πρόεδρος Δημοκρατίας να εκλέγεται από τον λαό εάν σε οκτώ ψηφοφορίες στη Βουλή δεν συγκεντρώνεται πλειοψηφία τριών πέμπτων (180 βουλευτές) εγείρει μείζονος σημασίας ζητήματα. Το ίδιο και η πρόταση της ΝΔ ο Πρόεδρος να εκλέγεται με 151 βουλευτικές ψήφους, εάν δεν συγκεντρωθούν οι 200 και στη συνέχεια οι 180.

Όσον αφορά την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει σημασία να υπενθυμίσουμε την αρχική πρόθεση του Τσίπρα ο Πρόεδρος να εκλέγεται από τον λαό. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η τωρινή πρόταση δεν πηγάζει από την ανάγκη να μη διαλύεται η Βουλή. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι αρχικά (2016) είχε ζητήσει πλειοψηφία 200 βουλευτών και στις δύο ψηφοφορίες. Αλλά και στη σχετική συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του το περασμένο φθινόπωρο, το δίλημμα που είχε θέσει ήταν τελικώς να ισχύσει ή εκλογή με απλή πλειοψηφία (151) ή από τον λαό, προτιμώντας, βεβαίως, το δεύτερο.

Η κριτική που έχει ασκηθεί είναι ότι η εκλογή από τον λαό δημιουργεί οιωνεί συνθήκες δυαρχίας, λόγω της αυξημένης πολιτικής νομιμοποίησης του Προέδρου Δημοκρατίας. Η εν λόγω κριτική δεν είναι αβάσιμη. Πολύ περισσότερο, όταν ταυτοχρόνως προτείνεται η μερική ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι υποχρεωτικά αρνητικό. Ο απολογισμός δεκαετιών πρωθυπουργοκεντρικού πολιτικού συστήματος δεν είναι και ο καλύτερος.

Προβληματική είναι και η πρόταση της ΝΔ ο Πρόεδρος Δημοκρατίας να εκλέγεται με 151, εάν δεν συγκεντρώνεται πλειοψηφία 200 και στη συνέχεια 180 βουλευτών. Σ΄αυτή την περίπτωση θα ισχύσει το αντίστροφο. Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας θα εκφράζει την εκάστοτε συγκυριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία κι όχι ευρύτερη συναίνεση πολιτικών δυνάμεων. Αυτό θα έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα να είναι στενά κομματικής αποδοχής και ως εκ τούτου μειωμένου κύρους (όχι ως πρόσωπο). Με άλλα λόγια δεν θα μπορεί να παίξει τον ρυθμιστικό ρόλο του.

Από τη στιγμή που όλοι σχεδόν συμφωνούν πως πρέπει να σταματήσει η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας να είναι αιτία προκήρυξης βουλευτικών εκλογών, το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένας τρόπος που να γεφυρώνει το χάσμα που χωρίζει σήμερα τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα. Αφού απορρίπτεται και η εκλογή από τον λαό και η εκλογή μόνο με 151 βουλευτικές ψήφους, μία λύση είναι ο Πρόεδρος να εκλέγεται από ένα ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, εάν δεν καταστεί δυνατή η συγκέντρωση της πλειοψηφίας των 180 βουλευτών.

Η σύνθεση ενός τέτοιου εκλεκτορικού σώματος μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Οι εκλέκτορες, που θα προστεθούν στους βουλευτές, πρέπει να εκφράζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την κοινωνία των πολιτών. Με αυτή τη λογική, θα μπορούσαν στο εκλεκτορικό σώμα να συμμετέχουν π.χ. αιρετοί της δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πρόεδροι μεγάλων επαγγελματικών ενώσεων, ίσως και πρυτάνεις πανεπιστημίων.

Το ζητούμενο είναι ότι στο εν λόγω εκλεκτορικό σώμα να μην αναπαράγεται το στενό κομματικό κριτήριο που επικρατεί στη Βουλή. Με άλλα λόγια, να μην κυριαρχεί η στενή κομματική σκοπιμότητα της δεδομένης συγκυρίας. Οι συμμετέχοντες στο εκλεκτορικό σώμα θα πρέπει κατά τεκμήριο να μπορούν να ανταποκριθούν και να εκφράσουν με την ψήφο τους την ανάγκη ο Πρόεδρος Δημοκρατίας να είναι πρόσωπο που συγκεντρώνει ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συναίνεση.