Μειωμένες οι συντάξεις συγκριτικά με πέρυσι

Στα 896,83 ευρώ μειώθηκε η μέση σύνταξη των ταμείων τον περασμένο Δεκέμβριο, ενώ τον αντίστοιχο μήνα του 2014 ήταν στα 953,68 ευρώ! Το πιο σημαντικό είναι ότι τον περασμένο Δεκέμβριο ο αριθμός των συνταξιούχων ήταν κατά 100.000 μικρότερος από τον αντίστοιχο του Δεκεμβρίου 2014!

Ουσιαστικά δηλαδή υπάρχει το παράδοξο όσο μειώνεται ο αριθμός των συνταξιούχων τόσο να μειώνεται και η μέση σύνταξη, καθώς συρρικνώνεται συνεχώς το σχετικό κονδύλι!

Αν ληφθεί υπόψη η αγοραστική δύναμη του 2014 σε σχέση με τη σημερινή, τότε οι απώλειες για τους 4.463.642 δικαιούχους κύριας και επικουρικής σύνταξης είναι πολύ μεγαλύτερες. Στα όρια της φτώχειας κυμαίνονται οι κύριες συντάξεις για τους 4 στους 10 συνταξιούχους, οι οποίοι λαμβάνουν ποσά κάτω από 500 ευρώ τον μήνα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος Ήλιος του υπουργείου Εργασίας για τον Δεκέμβριο του 2018, στη συντριπτική πλειονότητά τους καθένας από τους «απόμαχους της εργασίας» λαμβάνει λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα από τις κύριες συντάξεις (ποσοστό 74,05% επί συνόλου 2.825.931 κύριων συντάξεων).

Επίσης άλλες 953.817 κύριες συντάξεις (33,75% του συνόλου) κυμαίνονται από 500 έως 1.000 ευρώ τον μήνα.

Όσον αφορά τη μέση κύρια σύνταξη, αυτή ανέρχεται στα 724,41 ευρώ μεικτά. Το αντίστοιχο μέσο μηνιαίο εισόδημα από τις επικουρικές είναι 172,42 ευρώ και από τα μερίσματα, για όσους δικαιούνται, είναι 98,05 ευρώ.

Σημειώνεται ότι από το σύνολο των συνταξιούχων τον περασμένο Δεκέμβριο κατεγράφη ότι χορηγούνται 1.917.382 συντάξεις γήρατος, ενώ στις 386.958 ανέρχονται οι συντάξεις θανάτου, στις 215.050 οι αναπηρικές και στα 25.144 τα βοηθήματα των ανασφάλιστων υπερηλίκων.

Από 5 έως 350 ευρώ

Οι περικοπές όμως δεν σταματούν εδώ, αφού πάνω από 1 εκατ. συνταξιούχοι το 2019 θα εισπράττουν από 5 έως... 350 ευρώ λιγότερα στη σύνταξή τους, καθώς θα χάσουν μέρος ή και το σύνολο της «προσωπικής διαφοράς» που θα... διατηρούσαν στις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις έναντι των νέων, χαμηλότερων συντάξεων του Νόμου Κατρούγκαλου.

Την κατάργηση του συνόλου ή μέρους της «προσωπικής διαφοράς», αν αυτή ξεπερνά το 18% της καταβαλλόμενης σύνταξης (κύριας και επικουρικής) συμφώνησε η κυβέρνηση με τους δανειστές για να εξοικονομήσει 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ. ευρώ), «θυσιάζοντας» το άρθρο 14 του Νόμου Κατρούγκαλου που είχε ψηφίσει και προέβλεπε ότι «από 1.1.2019, εφόσον το καταβαλλόμενο ποσό των συντάξεων αυτών είναι μεγαλύτερο από αυτό που προκύπτει από τον επανυπολογισμό τους, το επιπλέον ποσό εξακολουθεί να καταβάλλεται στον δικαιούχο ως προσωπική διαφορά, συμψηφιζόμενο κατ’ έτος και μέχρι την πλήρη εξάλειψή του με την εκάστοτε αναπροσαρμογή των συντάξεων».

Μετά τη νέα συμφωνία, από την 1.1.2019 οι συνταξιούχοι θα χάσουν άλλοι λίγα (ελπίζοντας να πληρώνουν... λιγότερα ή και καθόλου για την αγορά φαρμάκων, αν «πιαστούν» οι στόχοι για τα πλεονάσματα και έχουν συνολικό εισόδημα έως 700 ευρώ τον μήνα) και άλλοι... περισσότερα, ενώ κανένας νέος συνταξιούχος δεν θα λάβει αύξηση με βάση τη μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, αφού, σύμφωνα με πληροφορίες, θα ανασταλεί και η δεύτερη πρόβλεψη του άρθρου 14 του Νόμου Κατρούγκαλου που προέβλεπε αυξήσεις από την 1.1.2017 με βάση συντελεστή (κατά 50% από τη μεταβολή του ΑΕΠ και κατά 50% από τη μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή του προηγούμενου έτους)...

Ο κύκλος των περικοπών συνεχίζεται, αφού καθημερινά εκδίδονται συνταξιοδοτικές αποφάσεις που αποκαλύπτουν το οικονομικό χάσμα μεταξύ των απολαβών των συνταξιούχων ανάλογα με την ημερομηνία υποβολής αίτησης.

Νέες κατηγορίες δικαιούχων

Οι κατηγορίες συνταξιούχων που δημιουργούνται είναι οι εξής:

● Οι «άτυχοι» είναι όσοι υποβάλλουν αίτηση συνταξιοδότησης από το 2019 και μετά, καθώς συνταξιοδοτούνται εξ ολοκλήρου με το νέο καθεστώς και δεν θα υπολογιστεί προσωπική διαφορά, με αποτέλεσμα οι συντάξεις τους να είναι μειωμένες έως και 40%.

● Η δεύτερη κατηγορία συνταξιούχων αφορά αυτούς που κατέθεσαν αίτηση συνταξιοδότησης από τον Μάιο του 2016 έως και τις 31 Δεκεμβρίου του 2018, οι οποίοι θα πάρουν μέρος της προσωπική διαφοράς, εφόσον αυτή ξεπερνά το 20%. Όσοι υπέβαλαν αίτηση το 2016 θα πάρουν το ένα δεύτερο του ποσού, όσοι συνταξιοδοτήθηκαν το 2017 το ένα τρίτο, ενώ όσοι συνταξιοδοτήθηκαν το 2018 το ένα τέταρτο. Και αυτοί οι ασφαλισμένοι διατηρούν το ποσό, το οποίο θα συμψηφίζεται με μελλοντικές αυξήσεις. Ωστόσο και σε αυτούς τους συνταξιούχους ο επανυπολογισμός φέρνει μειώσεις στις αποδοχές τους έως 30%.

● Οι «τυχεροί», που υπέβαλαν αίτηση πριν από τις 13 Μαΐου 2016. Πρόκειται για τη μεγάλη κατηγορία συνταξιούχων που θα συνεχίσει να λαμβάνει την προσωπική διαφορά που έχει διαπιστωθεί, η οποία θα διατηρηθεί εις το διηνεκές και θα συμψηφίζεται με μελλοντικές αυξήσεις που θα δοθούν.

Υπενθυμίζεται ότι λόγω πλεονάσματος δεν κόπηκε το 18%, όπως προβλεπόταν από 1.1.2019.

Ο διαχωρισμός των συνταξιούχων αποκαλύπτεται από συνταξιοδοτική απόφαση, σύμφωνα με την οποία το ποσό της σύνταξης του ασφαλισμένου με το νέο καθεστώς υπολείπεται κατά 495 ευρώ σε σχέση με αυτό που θα έπαιρνε πριν από τον Νόμο Κατρούγκαλου. Ωστόσο, επειδή η προσωπική διαφορά ξεπερνά το 20% και ο συνταξιούχος υπέβαλε αίτηση το 2017, θα λάβει προσαύξηση στη σύνταξή του το ένα τρίτο της προσωπικής διαφοράς που διαπιστώθηκε. Όμως δεν θα συμβεί το ίδιο και σε έναν ασφαλισμένο που υπέβαλε την αίτηση συνταξιοδότησής του το 2019.

Όπως επισημαίνουν ειδικοί στην κοινωνική ασφάλιση, η άνιση μεταχείριση οδηγεί τους νέους συνταξιούχους που υπέβαλαν αίτηση συνταξιοδότησης μετά τις 13 Μαΐου του 2016 στην κατάθεση αγωγών κατά της συνταξιοδοτικής απόφασης που εξέδωσε ο Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης και του τρόπου υπολογισμού. Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Εργασίας Γιώργο Κουτρουμάνη, ακόμη και σε συνταξιούχους με λίγα έτη ασφάλισης και χαμηλές αποδοχές διαπιστώνεται μείωση των συντάξεών τους με τον νέο τρόπο υπολογισμού.

Σύμφωνα με πληροφορίες, από την έναρξη εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου και έως το τέλος του 2018 είχαν υποβληθεί 358.000 αιτήσεις συνταξιοδότησης. Εξ αυτών έχουν εκδοθεί 290.830 και 67.170 βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Συγκεκριμένα, από 13.5.2016 έως το τέλος του έτους κατατέθηκαν 73.000 αιτήσεις συνταξιοδότησης και εξ’ αυτών έχει οριστικοποιηθεί το 97%. Το 2017 υποβλήθηκαν 138.000 αιτήσεις και οριστικοποιήθηκε το 87%, ενώ το 2018 ο αριθμός των αιτήσεων ανήλθε σε 147.000, εκ των οποίων οριστικοποιήθηκε το 68%.

Το ΣτΕ ξεκλειδώνει αναδρομικά στις συντάξεις

Στοίχημα η συνταγματικότητα του επανυπολογισμού

Υπάρχουν όμως και κάποια καλά νέα στο μέτωπο των συντάξεων... Αναδρομικά πολλών ταχυτήτων θα ξεκλειδώσει η απόφαση του ΣτΕ για τη συνταγματικότητα του Νόμου Κατρούγκαλου. Η απόφαση αυτή θα κρίνει το χρονικό διάστημα για το οποίο θα πρέπει να επιστραφούν αναδρομικά, ανάλογα του αν πρόκειται για παλαιούς ή νέους συνταξιούχους και με βάση το πότε προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη.

Το κλειδί των αναδρομικών βρίσκεται στο αν θα κριθεί συνταγματικός ο Νόμος Κατρούγκαλου στα άρθρα του επανυπολογισμού των παλαιών συντάξεων.

Αν βγει συνταγματικός, τότε τα αναδρομικά ορίζονται για το διάστημα από Ιούνιο του 2015 έως Μάιο του 2016.

Για το δωδεκάμηνο αυτό η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να επιστρέψει χρήματα σε 2,4 εκατ. συνταξιούχους γιατί υπάρχει η προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ, που λέει ότι από Ιούνιο του 2015 κρίθηκαν αντισυνταγματικές και θα έπρεπε να μην επιβάλλονται οι μειώσεις των νόμων 4051 και 4093 σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, ενώ και τα δώρα που καταργήθηκαν θα πρέπει να επιστραφούν.

Σε αυτή την περίπτωση δεν ακυρώνονται οι διεκδικήσεις των συνταξιούχων για τα έτη από 2016 έως και το 2018 τουλάχιστον. Η διαφορά είναι ότι, για το διάστημα αυτό, οι συνταξιούχοι, για να πάρουν αναδρομικά, θα πρέπει να έχουν κινηθεί δικαστικά με αγωγές, τις οποίες δεν μπορεί να ακυρώσει το ΣτΕ.

Καταρχάς είναι οι παλαιοί συνταξιούχοι που είχαν προσφύγει στα δικαστήρια κατά των περικοπών του 2012, πριν από την απόφαση - βόμβα του ΣτΕ το 2015.

Σύμφωνα με το σκεπτικό του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου οι εν λόγω συνταξιούχοι είναι οι μόνοι που δικαιούνται αναδρομικά από το 2013. Δεδομένης της κρίσης του ΣτΕ θεωρείται βέβαιη η δικαίωση των εν λόγω υποθέσεων.

Επίσης, στις διεκδικήσεις περιλαμβάνονται και οι παλαιοί συνταξιούχοι που δεν είχαν προσφύγει στα δικαστήρια κατά των περικοπών του 2012 πριν από την απόφαση του ΣτΕ το 2015.

Σύμφωνα με το σκεπτικό οι εν λόγω συνταξιούχοι δεν δικαιούνται αναδρομικά για την περίοδο 2013 - 2015 για λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Προειδοποίηση Κομισιόν για τις επενδύσεις

Η ανάκαμψη της αγοράς εργασίας συνεχίστηκε το 2018

Σε νέες προειδοποιήσεις για την ελληνική οικονομία προχωρά η Κομισιόν στις εαρινές της εκτιμήσεις, χτυπώντας καμπανάκι για επενδύσεις και εν εξελίξει δικαστικές υποθέσεις. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αναμένεται να διαμορφωθεί στο 2,2% το 2019 και το 2020 (από 2,3% προηγουμένως).

Η Κομισιόν χτυπά καμπανάκι τόσο για τις επενδύσεις που κατέγραψαν σημαντική οπισθοχώρηση, κυρίως λόγω της υποχρησιοποίησης του προϋπολογισμού για τις δημόσιες επενδύσεις, όσο και για σημαντικούς κινδύνους όπως οι εν εξελίξει δικαστικές υποθέσεις που θα μπορούσαν να αυξήσουν τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις.

Επιπλέον πίεση, εκτιμά η Επιτροπή, μπορεί να προέλθει από τις «πρωτοβουλίες πολιτικής που επηρεάζουν τη νομοθεσία για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων».

Σε άλλο σημείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρεται στο αφορολόγητο. «Κατά την πάγια τακτική, οι προβλέψεις βασίζονται στην υπόθεση εργασίας ότι τα ανώτατα όρια του προϋπολογισμού θα εκτελεστούν πλήρως. Η εν λόγω πρόβλεψη λαμβάνει υπόψη της την ανακοίνωση μη εφαρμογής της φορολογικής μεταρρύθμισης το 2020, η οποία θα συζητηθεί περαιτέρω στο πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας» αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Για το 2019, οπότε η ανάπτυξη του πραγματικού ΑΕΠ προβλέπεται να ενδυναμωθεί στο 2,2%, η Επιτροπή επισημαίνει πως «η επιβράδυνση του εξωτερικού περιβάλλοντος θα έχει αρνητικό αλλά περιορισμένο αντίκτυπο στην εξαγωγική απόδοση της Ελλάδας, λόγω της χαμηλής ελαστικότητας που χαρακτηρίζει τη ζήτηση των βασικών εξαγωγικών αγαθών της Ελλάδας».

Με δεδομένο ότι ο προϋπολογισμός θα εκτελεστεί πλήρως, «η δημόσια κατανάλωση και οι δημόσιες επενδύσεις θα υποστηρίξουν την ανάπτυξη, ενώ η ανάπτυξη των ιδιωτικών επενδύσεων θα παραμείνει υποτονική». Ωστόσο, «η αναμενόμενη αύξηση στην ιδιωτική κατανάλωση και το σύνολο των επενδύσεων αναμένεται να ενισχύσει τη ζήτηση εισαγωγών, και επομένως να μειωθεί η συμβολή των καθαρών εξαγωγών στην ανάπτυξη».

Η ανάκαμψη της αγοράς εργασίας συνεχίστηκε το 2018, αναφέρει η Κομισιόν, ωστόσο «αναμένεται κάποια επιβράδυνση, λόγω της πρόσφατης αύξησης του κατώτατου μισθού». Ωστόσο «η απασχόληση αναμένεται να αυξηθεί κατά 1,5% το 2019 και 1,3% το 2020, μειώνοντας το ποσοστό ανεργίας στο 16,8% το 2020».

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΑΝΤΡΙAΝΑ ΒΑΣΙΛA

Από την τραγωδία στην φάρσα…

Όπως είχε πει ο Μαρξ: "Η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα".

Του Γιώργου Καρελιά

Τον Οκτώβριο του 1981 συνετελέσθη μια κολοσσιαία για τα μέχρι τότε ελληνικά πολιτικά πράγματα αλλαγή. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά η εξουσία άλλαξε πραγματικά  χέρια. Ένα κόμμα πέραν εκείνου της παραδοσιακής Δεξιάς κέρδισε θριαμβευτικά τις εκλογές και δεν υπήρχε κανένα  κέντρο (παρα)εξουσίας να το εμποδίσει στην άσκησή της, όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η αλλαγή αυτή θορύβησε τα πολυποίκιλα κέντρα εξουσίας. Το αντίπαλο κόμμα, που υπέστη την μεγαλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή ήττα του, έπρεπε να ανασυγκροτηθεί τάχιστα. Αλλαξε αμέσως αρχηγό. Ο ηττηθείς Γεώργιος Ράλλης παραχώρησε την θέση του στον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος ανέλαβε την αποστολή να νικήσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση(ευρωεκλογές 1984) τον Ανδρέα Παπανδρέου και να προετοιμάσει έτσι την επιστροφή της ΝΔ, διώχνοντας τους «πρόσκαιρους καταληψίες»(έτσι θεωρούσαν τότε…), τους ΠΑΣΟΚους.

Όμως, το σχέδιο αυτό δεν απέδωσε. Οι «καταληψίες» αποδείχτηκαν σκληρά καρύδια, νίκησαν στις ευρωεκλογές και η ΝΔ υποχρεώθηκε να αλλάξει ξανά αρχηγό. Ο Αβέρωφ παρέδωσε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον οποίο οι  βουλευτές επέλεξαν, αν και έπηλυς στο κόμμα τους, ως αντι-Ανδρέα, για να διώξει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία. Αλλά και το σχέδιο αυτό πήγε στράφι. Στις εθνικές εκλογές του 1985 το ΠΑΣΟΚ ανανέωσε άνετα την τετραετία του.

Το αντίπαλο κόμμα κλυδωνίστηκε, αλλά αυτή τη φορά δεν άλλαξε αρχηγό. Εδωσε άλλη μια ευκαιρία στην Μητσοτάκη. Τρία χρόνια αργότερα την ευκαιρία αυτή τού την πρόσφερε στο πιάτο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η πολύχρονη παραμονή στην εξουσία έφερε(«φυσιολογικά») και φαινόμενα διαφθοράς. Ετσι, αυτό που δεν κατάφερε το αντίπαλο κόμμα στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής, τού το πρόσφερε το ΠΑΣΟΚ με την εμπλοκή στελεχών του στο περίφημο σκάνδαλο Κοσκωτά. Οι συνασπισμένες δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, μαζί με τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης της εποχής, νίκησαν. Και η απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση ήρθε με τις εκλογές του 1989. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Οι ιστορικές αναφορές σταματούν εδώ. Υπάρχουν αναλογίες σε όλα αυτά, τα σχετικώς μακρινά,  με τα συμβαίνοντα εδώ και τέσσερα χρόνια; Τηρουμένων των αναλογιών, αρκετές. Το 2015 συνέβη κάτι το πρωτοφανές, μέχρι τότε. Ένα κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ,  εκτόπισε  τα μόνιμα έως τότε κόμματα εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν 40 χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά μόλις τέσσερα. Όμως, τι διαπιστώνουμε;  Ότι τα δύο  κόμματα του παλιού δικομματισμού-ειδικά η ΝΔ, όχι τόσο το ΠΑΣΟΚ παρά μόνο ορισμένα στελέχη του- έχουν σκυλιάσει που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να ξεπεράσει την μοίρα των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που προηγήθηκαν και να συμπληρώσει τετραετία. Δεν το αντέχουν. Είχαν επενδύσει στην «αριστερή παρένθεση», έπεσαν έξω σε όλες τις προβλέψεις τους. Ο Κυριάκος  Μητσοτάκης ζήτησε εκλογές την επομένη της εκλογής του στην ηγεσία της ΝΔ (Γενάρης του 2016), αλλά ακόμα τις περιμένει.  Και αντιμετωπίζει σαν εφιάλτη το ενδεχόμενο να μείνει στην αντιπολίτευση, για άλλη μια θητεία. Γνωρίζει ότι, αν στις ευρωεκλογές διαψευστούν οι μεγάλες προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει( κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλη νίκη της ΝΔ με ποσοστό που θα παραπέμπει σε αυτοδυναμία στις εθνικές εκλογές), την επομένη δεν θα κάθεται καλά στην αρχηγική καρέκλα του.

Η αντιμετώπιση του Αλέξη Τσιπρα από τη ΝΔ και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης θυμίζουν αυτά που έλεγαν από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 για τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν φαινόταν ότι το ΠΑΣΟΚ πάει για εξουσία. Τότε ο Ανδρέας ήταν  πράκτορας των Αμερικανών, χόρευε ζεϊμπέκικο στου Τσιτσάνη (αμάρτημα ήταν κι αυτό …), ήταν πότης και μέθυσος και τα παρόμοια. Δεν έπιασαν. Όταν έγινε πρωθυπουργός, επιστρατεύθηκαν άλλα μέσα: ήταν φίλος του Καντάφι(έλα, όμως, που ήταν και ο Μιτεράν…),  απειλούσε την καθεστηκυία τάξη, την θρησκεία και την οικογένεια  επειδή θεσμοθέτησε τον πολιτικό γάμο, ήταν συνοδοιπόρος των κομμουνιστών επειδή αναγνώρισε(και) το ΕΑΜ.

Σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, ακολουθείται μια παρόμοια μέθοδος για τον Τσίπρα. Στην αρχή ήταν ο καταληψίας, μετά ο αγράμματος, μετά ο φίλος του Μαδούρο.  Δεν έπιασαν. Τώρα έχουμε περάσει στη δεύτερη φάση: Ο Πολάκης , το κότερο, το «να ‘τος να’ τος ο Τσίπρας ο σκαφάτος».  Βεβαίως αφορμές δίνει ο ίδιος ο Τσίπρας. Ας πρόσεχε πού πήγε διακοπές και αφήνει   ασύδοτο τον Πολάκη. Όμως, αν ο Μητσοτάκης  φιλοδοξεί να κατακτήσει την εξουσία χρησιμοποιώντας απεχθείς μεθόδους σαν εκείνες του  ’89, θα ήταν πιο συνετό  να το ξανασκεφθεί. 

Κι επειδή κάποιοι σύμβουλοί του τον συμβουλεύουν εσχάτως να χρησιμοποιεί  τσιτάτα αριστερών διανοητών, ας του πουν γι’ αυτό εδώ του Κάρλ Μάρξ: «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».

Ο Κυριάκος για Χίο τράβηξε

Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

Οπως συνέβη με το φαινόμενο του «αυριανισμού», έτσι και η σύγχρονη αναβίωσή του από τα Μέσα που ελέγχουν οι Μαρινάκης - Αλαφούζος, η μετατροπή της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης σε διαγωνισμό κιτρινισμού και ψεύτικων ειδήσεων, γεννήθηκε τη στιγμή που έπαψαν να υπάρχουν πολιτικά επιχειρήματα. Οταν οι επιχειρηματίες που αντιστρατεύονται την Αριστερά διαπίστωσαν ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή δεν αποτελεί καθόλου «παρένθεση», όπως τους είχε υποσχεθεί ο κ. Σαμαράς, προχώρησαν στο Plan B, με τη μετωπική αντιπαράθεση το καλοκαίρι του 2015.

Τον αδίκησε κάπως τον κ. Μητσοτάκη ο πρωθυπουργός, όταν τον αποκάλεσε από το βήμα της Βουλής «Στέφανο Χίο της πολιτικής». Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. Τσίπρας φρόντισε βέβαια να διευκρινίσει: «Εχετε μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία, ένα σοβαρό κόμμα, σε σκανδαλοθηρική εφημερίδα. Ερχεστε στο βήμα της Βουλής και ουσιαστικά διαβάζετε τα άρθρα που γράφουν “Τα Νέα” και το “Πρώτο Θέμα”. Αυτή είναι η κατάντια σας».

Δεν διαβάζει, λοιπόν, τόσο πολύ «Μακελειό» ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Αρκεί που αποστηθίζει τις εφημερίδες του κ. Μαρινάκη και αντιγράφει πιστά το κανάλι και τον σταθμό του κ. Αλαφούζου.

Σε «Στέφανο Χίο» έχει από καιρό μεταμορφωθεί η «αφρόκρεμα» της ελληνικής δημοσιογραφίας που έδινε παλιότερα αφ’ υψηλού μαθήματα δεοντολογίας και απεχθανόταν τον «αυριανισμό». Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να αντιγράφουν τις δοκιμασμένες μεθόδους του Συγκροτήματος του Ταύρου, μεταφέροντάς τις αυτούσιες στα μέχρι πρότινος «καθωσπρέπει» μέσα ενημέρωσης που έστησαν άνθρωποι όπως ο Λαμπράκης ή η Βλάχου.

Αλλά πώς έγιναν όλα αυτά;

Οπως συνέβη με το φαινόμενο του «αυριανισμού», έτσι και η σύγχρονη αναβίωσή του από τα Μέσα που ελέγχουν οι Μαρινάκης - Αλαφούζος, η μετατροπή της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης σε διαγωνισμό κιτρινισμού και ψεύτικων ειδήσεων, γεννήθηκε τη στιγμή που έπαψαν να υπάρχουν πολιτικά επιχειρήματα.

Η νέα στρατηγική του κ. Μητσοτάκη: ο πολιτικός «αυριανισμός» των Μαρινάκη - Αλαφούζου

Οταν οι επιχειρηματίες που αντιστρατεύονται την Αριστερά διαπίστωσαν ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή δεν αποτελεί καθόλου «παρένθεση», όπως τους είχε υποσχεθεί ο κ. Σαμαράς, προχώρησαν στο Plan B, με τη μετωπική αντιπαράθεση το καλοκαίρι του 2015.

Και όταν ο Αλέξης Τσίπρας ξεπέρασε τον σκόπελο των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015, άρχισαν να υπονομεύουν την πορεία εξόδου από τα μνημόνια. Μόλις κι αυτό το σχέδιο αποδείχτηκε αδύναμο, το προπαγανδιστικό επιτελείο των μεγαλοεπιχειρηματιών έβαλε μπροστά την εφαρμογή των προσωπικών επιθέσεων και τη λάσπη.

Σε αυτή την πολιτική σύρεται ο κ. Μητσοτάκης. Γι’ αυτό τον λόγο δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η επιλογή του να υποβάλει πρόταση μομφής κατά του κ. Πολάκη, μια κίνηση που μοιάζει με υποχώρηση, εφόσον είχε υποβάλει πέρσι πρόταση δυσπιστίας σε ολόκληρη την κυβέρνηση. Αλλά ο λόγος είναι σαφής:

● Μιλώντας για τον Πολάκη με αφορμή κάποιες (απαράδεκτες βεβαίως) δηλώσεις, αποφεύγεται η συζήτηση για το τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ (και τι είχε κάνει η Ν.Δ.) στον χώρο της Υγείας, αλλά και για το ζήτημα των ατόμων με αναπηρία.

● Μιλώντας για τις διακοπές του πρωθυπουργού σε κότερο 25 μέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι, αποφεύγεται η συζήτηση για τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για την επούλωση των πληγών στην περιοχή, αλλά και για τις διαχρονικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην οικιστική αυθαιρεσία που μεταβλήθηκε σε παγίδα θανάτου.

● Μιλώντας αορίστως για Πετσίτηδες, Βενεζουέλες και Κούβες, αποφεύγεται η τοποθέτηση για τα συγκεκριμένα μέτρα που εξήγγειλε την Τρίτη ο πρωθυπουργός και προδιαγράφουν μια ευνοϊκή πολιτική εξέλιξη για την κοινωνία και ιδιαίτερα για όσους έχει πλήξει ανεπανόρθωτα η διαχείριση της κρίσης.

Οι επιλογές αυτές δεν είναι δηλαδή τυχαίες. Η Ν.Δ. και ο αρχηγός της, ακολουθώντας τις υποδείξεις των κ. Μαρινάκη και Αλαφούζου, επιχειρούν τη μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης στα αγαπημένα ζητήματα των «Νέων», του ΣΚΑΪ και του «Μακελειού» (εσχάτως και της «Καθημερινής»), διαισθανόμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο θα πλήξουν εκείνο που οι ίδιοι θεωρούν «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, αλλά κυρίως επειδή δεν έχουν τίποτα να πουν επί της ουσίας.

Το ποιος ωφελείται από αυτή την οργανωμένη υποβάθμιση του δημόσιου διαλόγου δεν είναι απολύτως σαφές. Το σίγουρο είναι ότι δεν ωφελείται η χώρα. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει κανένα λόγο να παρασυρθεί σε αυτή τη μεθόδευση, εφόσον η κυβέρνησή του πρώτη φορά είναι σε θέση να εξαγγέλλει σειρά φιλολαϊκών μέτρων, ενώ έχει χειραφετηθεί τόσο από τα μνημόνια όσο και από τον «αντιμνημονιακό» συνεταίρο με τον οποίο η συγκατοίκηση είχε καταστεί προβληματική. Αλλά και ο κ. Μητσοτάκης δεν θα έπρεπε να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος που έχει γίνει φερέφωνο των Μέσων εκείνων, για τα οποία ο πατέρας του χρησιμοποιούσε τον όρο «χαμαιτυπείο». Το σοβαρότερο είναι ότι ο αυτοπροβαλλόμενος ως μελλοντικός πρωθυπουργός έχει επιτρέψει στα Μέσα αυτά να τον μεταχειρίζονται ως πολιτικό άθυρμα, καθιστώντας τον όμηρο των επιχειρηματικών επιδιώξεών τους.

Λίγες μόλις μέρες πριν οδηγηθούν οι ευρωπαϊκοί λαοί στην κάλπη, ο κ. Μητσοτάκης με την μικροπολιτική του στρατηγική έχει υπαχθεί στο στρατόπεδο των πιο συντηρητικών και αντιδραστικών δυνάμεων της Ε.Ε. και καταμετράται σε εκείνους που κλείνουν το μάτι στην ανερχόμενη Ακροδεξιά του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και του ευρωσκεπτικισμού.

Ο χειρισμός από μέρους του της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών δεν επιτρέπει καμιά αισιοδοξία για τον τρόπο που θα χειριστεί τα μεγάλα ζητήματα της χώρας στην περίπτωση που του εμπιστευθεί την τύχη του ο ελληνικός λαός. Η στρουθοκαμηλική υποταγή στις ρεβανσιστικές απαιτήσεις των Σαμαρά - Γεωργιάδη μετατόπισε το σύνολο της παράταξής του προς τα δεξιά, απομακρύνοντάς τον ταυτόχρονα και από τις θέσεις που κυριαρχούν στην Ε.Ε. Το χειρότερο είναι ότι με τη στάση αυτή νομιμοποίησε τις ακραίες φωνές, ακόμα και των ναζιστών που επιχειρούν να διασωθούν, κρύβοντας τα εγκλήματά τους κάτω από τη λεοντή του εθνικισμού.

Η μεταμόρφωση αυτή του πάλαι ποτέ «φιλελεύθερου» και «εκσυγχρονιστή» δεν είναι ασφαλώς χωρίς προβλήματα. Και ασφαλώς ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι ο «αυριανισμός» τελικά στράφηκε εναντίον εκείνων που αρχικά υποστήριζε φανατικά.

Ο Γενάρχης

Η πρωτόγνωρη, μοντέρνα γραμμή του Γιάννη Ιωάννου, το ανίερο, ανελέητο χιούμορ του, η βέβηλη πολιτική του σάτιρα δημιούργησαν ένα νέο γελοιογραφικό σύμπαν στη χώρα μας. Τα ανθρωπάκια του όμως δεν θα κυκλοφορούν πια ανάμεσά μας. Ο χάρτινος κόσμος μας φτώχυνε...

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης  

To έχω ξαναγράψει με άλλη, εξ ίσου θλιβερή αφορμή. Εγώ δεν θα γινόμουν γελοιογράφος αν δεν υπήρχαν ο Γιάννης Ιωάννου και ο Γιάννης Καλαϊτζής. Νομίζω και άλλοι της γενιάς μου. Αυτοί οι δύο πήραν το νήμα από τους εμβληματικούς προδικτατορικούς γελοιογράφους, κυρίως τον ΚΥΡ και τους Μητρόπουλους, και άνοιξαν νέους δρόμους στη γελοιογραφία στους οποίους μπορέσαμε να βρούμε κι εμείς αργότερα τα πατήματά μας. Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τα επόμενα, αυτοί ήταν το χάρτινο σχολείο της γελοιογραφίας που θητεύσαμε χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει στην αρχή. Οταν πρωτοδημοσιεύσαμε συνειδητοποιήσαμε το υδατογράφημα τους στα δικά μας σκίτσα και μάλλον είδαμε και πάθαμε να το σβήσουμε για να βάλουμε μετά από καιρό το δικό μας. Αλλά ένα ίχνος τους, που μόνο εμείς βλέπουμε, υπάρχει πάντα. 

Oταν ο Παπουτσάκης δημοσίευσε τα πρώτα μου σκαριφήματα στο «ΑΝΤΙ», για να με τονώσει έγραψε στην ταυτότητα του περιοδικού «σκίτσα: Καλαϊτζής, Ιωάννου, Πετρουλάκης». Ηταν σαν Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Κολοπετινίτσας στη μαρκίζα, αλλά εγώ απογειώθηκα μέσα μου. Το αφελές παιδί νόμιζε ότι είχε πάρει μια θέση κάτω από τους γενάρχες, μόνο που αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα- έτσι είναι αυτή η δουλειά, υπάρχεις μόνο μετά από χρόνια. 

Βέβαια ο Ιωάννου υπήρχε από την αρχή, αλλά ήταν γενάρχης. Τα πρώτα του σκίτσα στο «ΑΝΤΙ» και το «Βήμα» ήταν ένα δυνατό ξάφνιασμα στον έντονα πολιτικοποιημένο Τύπο της Μεταπολίτευσης.  Η πρωτόγνωρη, μοντέρνα γραμμή του, το ανίερο, ανελέητο χιούμορ του, η βέβηλη πολιτική του σάτιρα δημιούργησαν από την αρχή ένα νέο γελοιογραφικό σύμπαν στη χώρα μας. Το ολοσέλιδο κόμικ του, λίγο αργότερα, στο «Ποντίκι», την «Πρώτη» και την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ήταν ένα εβδομαδιαίο πολιτικό γεγονός ενώ τα σκίτσα του επί πολλά χρόνια στο «Εθνος» αποτελούσαν σημεία αναφοράς. Δημοσίευε μέχρι το τέλος, με την ίδια, εξελιγμένη, απαράμιλλη γραμμή, με αταλάντευτη αριστερή, αντικομφορμιστική ματιά, με το παντοτεινό αιρετικό χιούμορ του, με εμφανή πίκρα τα τελευταία χρόνια για τις πολιτικές διαψεύσεις. 

Αναρωτιέμαι αν ήξεραν οι δυο τους τον ρόλο που έπαιξαν στις καριέρες μας. Ο Καλαϊτζής ίσως, ήταν ανοιχτή αγκαλιά, πάτερ φαμίλιας για δυο-τρεις γενιές. Ο Ιωάννου ήταν πιο απόμακρος και μοναχικός, αφανής για πολλά χρόνια, σχεδόν σαν τον Αρκά. Τα τελευταία χρόνια όμως άλλαξε συμπεριφορά και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων, σαν να θέλησε να ανταποκριθεί καθυστερημένα στο ρόλο του δασκάλου, τουλάχιστον για την επόμενη από τη δική μου γενιά, μια που εμείς είχαμε πια μεγαλώσει χωρίς τη φυσική παρουσία του δίπλα μας. Ο Καλαϊτζής σού μάθαινε να κολυμπάς, ο Ιωάννου σε άφηνε να μάθεις μόνος σου. 

Λίγη σημασία έχουν πια αυτά, ο χάρτινος κόσμος μας φτώχυνε, τα ανθρωπάκια του Ιωάννου δεν θα κυκλοφορούν πια ανάμεσά μας και τα δικά μας, όλων μας, θα νιώθουν πιο μόνα.    

Ο Κυριάκος στην εργατική τάξη - Πουλώντας «λαϊκό καπιταλισμό» παλιάς κοπής σε εργάτες ναυπηγείου

Ορισμένα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ένα από αυτά, είναι η πεμπτουσία των απόψεων της Νέας Δημοκρατία για την εργατική τάξη.

Όσο κι αν οι δεκαετίες περνούν, από το 1976 και τον καιρό που ο υπουργός Εργασίας της πρώτης κυβέρνησης της Ν.Δ, Κ.Λάσκαρης δήλωνε στις 24 Μάη στην Βουλή ότι «δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων», οι απόψεις της δεν διαφοροποιούνται.

Όσο κι αν σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να δηλώσει πως είναι ένα «σύγχρονο» και «ευρωπαϊκό» κόμμα, έχει τον ίδιο πυρήνα αντιλήψεων που την οδήγησαν το 1976 να ψηφίζει τον κραυγαλέα αντεργατικό νόμο 330. Αυτόν που απαγόρευε τις απεργίες, θέσπισε το εργοδοτικό λοκ άουτ, υποστηρίζοντας δια του προαναφερόμενου υπουργού της ότι δεν υπάρχει «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Στα … blue collars

Όλα αυτά αποδείχθηκαν περίτρανα από την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Ναυπηγεία Χαλκίδας. Όπως διαπιστώνετε και από τις φωτογραφίες ο πρόεδρος της Ν.Δ άφησε το γραφείο του στην Πειραιώς, απ’ όπου όπως έχει δηλώσει ατενίζει τις λαϊκές συνοικίες, και βρέθηκε ανάμεσα σε φόρμες εργασίας, προστατευτικά κράνη σκόνη και μηχανήματα. Πασχίζοντας να επιδείξει – λόγω προεκλογικής περιόδου- την …άνεσή του να κινείται σε αυτούς τους χώρους. Όπως άλλωστε είπε  «θέλω να αναδείξω, με την παρουσία μου εδώ, είναι τις πολύ καλές σχέσεις μας με τον κόσμο της εργασίας, με τους εργαζόμενους». Μόνο που δεν τις απέδειξε.

Αντιθέτως απέδειξε το ακριβώς αντίθετο. Τις διαχρονικές, μόνιμες, ιδεολογικές σχέσεις του με τον «κόσμο της εργοδοσίας». Αφού ακόμη και όταν μιλούσε σε εργάτες βαριάς βιομηχανίας στο επίκεντρο της σκέψης και του λόγου του είχε τα αφεντικά τους. Δεν μπορούσε αυτό να κρυφτεί.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι  «αποδεικνύεται και εδώ, για άλλη μια φορά, ότι όταν ευημερεί μια επιχείρηση, ευημερεί διότι έχει ικανοποιημένους εργαζόμενους, οι οποίοι αισθάνονται συμμέτοχοι στη συλλογική προσπάθεια».

Συνέχισε λέγοντας πως  «νομίζω ότι το παράδειγμα καλών εργασιακών σχέσεων, όπου και οι εργαζόμενοι αισθάνονται συμμέτοχοι στη συνολική προσπάθεια και αισθάνονται και οι ίδιοι ότι έχουν ένα όφελος από την επιτυχία της επιχείρησης, είναι ένα πρότυπο, το οποίο θέλουμε και εμείς να αναδείξουμε».

Η επιχείρηση να ‘ναι καλά

Η επίδειξη του κλασσικού και παλαιότατης κοπής «λαϊκού καπιταλισμού» του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας συνεχίστηκε αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε και γνώμη για τους μισθούς:  «Οι μισθοί προφανώς είναι σε άμεση συνάρτηση με την ευημερία της επιχείρησης. Μια επιχείρηση η οποία φυτοζωεί, δεν έχει τη δυνατότητα να στηρίξει τους εργαζόμενους. Μια επιχείρηση η οποία πηγαίνει καλά, θα στηρίξει τους εργαζόμενους και θα επιστρέψει ένα μέρισμα της επιτυχίας πίσω σε αυτούς».

Έτσι λοιπόν κατέληξε στο ότι  «θέλουμε να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις για να μπορούν να στηρίζουν τους εργαζομένους». Μάλιστα, απευθύνθηκε στους εργάτες τονίζοντας ότι «βάλατε πλάτη στα χρόνια της κρίσης, πρέπει να υπάρχει καλή διάθεση και οφείλει η επιχείρηση, όταν τα πράγματα πάνε καλά, ένα κομμάτι του κέρδους να πηγαίνει στους εργαζομένους».

Εξυπακούεται φυσικά ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ δεν παρέλειψε να τονίσει την ανάγκη κρατικής ενίσχυσης των επενδύσεων αφού  «πιστεύουμε επί της αρχής ότι πρέπει να επιταχύνονται οι διαδικασίες ανανέωσης άδειας λειτουργίας, να γίνονται πολύ πιο απλές και να είναι και επαρκώς μακροχρόνιες, έτσι ώστε η επιχείρηση να γνωρίζει ότι τα σημαντικά κεφάλαια τα οποία θα πρέπει να επενδύσει, π.χ. αποκτώντας μια καινούργια δεξαμενή, θα αποσβεστούν εντός εύλογου χρονικού διαστήματος. Όχι μόνο αυτό όμως: θέλουμε να δώσουμε και σημαντικά φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις που θα κάνουν επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου, ώστε να διευκολύνουμε ακόμη περισσότερο την επέκτασή σας, η οποία προφανώς και θα χρηματοδοτηθεί από ιδιωτικά κεφάλαια, δηλαδή ίδια κεφάλαια και τραπεζικό δανεισμό».

Πάντα φοβούνται

Η οπισθοχώρηση του εργατικού κινήματος έχει κάνει σήμερα την αποδοχή των προτεραιοτήτων της αγοράς και των επενδύσεων κυρίαρχη ιδεολογία. Η κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων και η μετατροπή του κόσμου της εργασίας σε «πλήρως αναλώσιμο καύσιμο» της κερδοφορίας των πολυεθνικών είναι η επίσημη πολιτική της Ε.Ε. Ο κοινωνικός εταιρισμός πάγια προσέγγιση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα όπως έχει αποδείξει το κατάντημα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.

Έτσι η Νέα Δημοκρατία έχει πολλούς λόγους να αισθάνεται σαν στο σπίτι της στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Να διεκδικεί επίσης τον πρωτεύοντα ρόλο της ως αυθεντικός εκφραστής αυτών των «αξιών» έναντι της σοσιαλδημοκρατίας κάθε μορφής.

Όμως πάντα θα αισθάνεται αμήχανη απέναντι στην εργατική τάξη. Όχι ίσως για αυτό που είναι σήμερα. Αλλά γι αυτό που μπορεί να γίνει και τις  δομικές κοινωνικές ανατροπές που μπορεί να επιβάλλει.

Πηγή

Ο ταχυδρόμος δεν χτυπάει πια

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Η μέρα ξημέρωσε ζεστή και κίτρινη. Η σκόνη σκέπαζε σιωπηλά όλο το Λεκανοπέδιο και ανέβαινε ώς τον ουρανό σκιάζοντας τον ανοιξιάτικο ήλιο του Μάη. Ο ταχυδρόμος παρέλαβε τα γράμματα από την υπηρεσία του, έβαλε χιαστί τη δερμάτινη καφέ τσάντα, πήρε τον καφέ του σε πλαστικό και ξεκίνησε για να κάνει τη δουλειά του. Να μοιράσει γράμματα.

Περπατά και σκέφτεται πως τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκει τους παραλήπτες όταν χτυπά τα κουδούνια. Με δυσκολία τού ανοίγουν τις εισόδους των πολυκατοικιών. Γράμμα πια σημαίνει λογαριασμός. Ποιος άλλωστε να μπει στον κόπο να στείλει επιστολή; Αντε, το πολύ πολύ να στέλνουν κανένα προσκλητήριο γάμου.

Αναρωτιέται αν πολύ σύντομα θα πάει μια μέρα στην υπηρεσία του και θα του πουν πως πρέπει να μετατεθεί σε κάποιο γραφείο, για τον απλούστατο λόγω πως «κανείς δεν χρειάζεται πια τους ταχυδρόμους». Προχθές μπήκε σε μια πολυκατοικία και ένας ένοικος τον ρώτησε αν είναι δικαστικός επιμελητής. Να τι είχε συμβεί στην πόλη του τα χρόνια της μεγάλης κρίσης: ένας πόλεμος που άφησε πίσω του πληγές και οι ταχυδρόμοι από την εποχή των τραγικών ποιητών μέχρι τώρα έχουν τον ρόλο τους στις υποθέσεις των ανθρώπων.

Κάποιοι συνάδελφοι του εκμυστηρεύτηκαν πως προκειμένου να συναντούν κακοδιάθετους παραλήπτες προτιμούν να πετούν τους φακέλους κάτω από την πόρτα. Τους καταλαβαίνει, μπήκε κι αυτός πολλές φορές στον πειρασμό. Αλλά δεν το έκανε. Θυμόταν πως όταν διορίστηκε τη μεγαλύτερη χαρά την είχε κάνει ο πατέρας του που ήταν παιδί της Κατοχής.

Γι' αυτόν οι ταχυδρόμοι έχαιραν μεγάλου σεβασμού. Τον έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι κάθε πρωί και του τραγουδούσε Μοσχολιού: «Πού νά ’βρω ταχυδρόμο να σου στείλω, θα 'ρθει χειμώνας και βροχή, δεν έχω στη ζωή κανένα φίλο, κι εσύ μ’ αφήνεις μοναχή…». Θυμήθηκε και εκείνο το ραβασάκι που είχε πρωτολάβει από τη σημερινή σύζυγό του, έγραφε ένα ποίημα: «Ταχυδρόμε ανάθεμά σε, μόνο εμένα δεν θυμάσαι. Πιάνει ο κόσμος περιστέρια, κι εγώ μένω μ’ άδεια χέρια…». Χαμογέλασε.

Πού τέτοιες χαρές τώρα! Κάποτε πήγαιναν τις συντάξεις, τους φτιάχνανε και καφέ οι συνταξιούχοι. Σήμερα έχει μετρήσει ήδη καμιά δεκαριά κλειστές πόρτες. Η κίτρινη σκόνη έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική, μπήκε σε ένα καφενείο, ζήτησε ένα νερό. «Βρε, καλώς τον ταχυδρόμο, μου έφερες καμιά καλή είδηση;», είπε ένας κύριος πίσω από τον πάγκο χαμογελώντας. «Μπα, περαστικός είμαι…». «Ε, καλά δεν πειράζει κάτσε να πιεις έναν καφέ. Ξέρεις τι λένε στο χωριό μου; Αμα θες καλές ειδήσεις, καλόπιασε τον ταχυδρόμο!».

Μεγάλη χαρά πήρε απ' αυτόν τον καφέ. Βγήκε από το καφενείο με φτερά στα πόδια. Σαν κι εκείνον τον παλιό συνάδελφό του τον Ερμή, τον άτρωτο αγγελιοφόρο. Ετοιμος να πετάξει πάνω από στεριές και θάλασσες να αναγγέλλει ειδήσεις και περιστατικά.    

Ποιος βασιλιάς; Απόλυτος μονάρχης!

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Ποιος «βασιλιάς των σπορ»; Με ματς όπως το προχθεσινό στο «Ανφιλντ Ρόουντ» ο βασιλιάς γίνεται ελέω θεού μονάρχης, όπως ο Λουδοβίκος Ηλιος, ο ΙΔ΄, της Γαλλίας, ο «Το κράτος είμαι εγώ» («L' État, c'est moi»). Κι άσε τα υπόλοιπα αθλήματα να κάνουν τη δουλειά τους όπως και όσο καλύτερα μπορούν. Να τα αγαπάμε, να τα εκτιμάμε, να δίνουν πρωταθλητές, ρέκορντμαν, ολυμπιονίκες. Η γειτονιά, η αλάνα που γρατζουνίσαμε το γόνατο και μένει ακόμα το σημάδι, λέγεται μπάλα, ποδόσφαιρο.

Συναίσθημα. Αναπόληση. Χαρά. Λύπη. Περηφάνια. Ενθουσιασμός. Ταπείνωση. Νίκη. Ηττα. Πάθος. Τεχνική. Θέαμα. Λαϊκή ψυχή. Ναι, γιατί όχι; Λαϊκή ψυχή. Ορμή και παρόρμηση. Συμμετοχή και συλλογικότητα: η ομάδα μας, η ομαδάρα μας. Η μετάβαση, η προβολή στα πρότυπα, που μας εκπροσωπούν και ελπίζουμε σ’ αυτά (ή μέσω αυτών) για κάτι καλύτερο. Κάτι που θα είναι δικό μας, οικείο, σάρκα από τη σάρκα της μνήμης, έξοδος από τη ρουτίνα, τη στενοχώρια ολόκληρης εβδομάδας. Το άγιο Σαββατοκύριακο, απάντηση στις βλαστήμιες μιας ζωής…

Ολα αυτά μαζί και άλλα, όσα που δεν φανταζόμαστε, είναι το ποδόσφαιρο, το πιο λαϊκό, το πιο δημοφιλές θέαμα στον κόσμο. Και στιγμές, όπως οι προχθεσινές, έως απίστευτες, στο «Ανφιλντ», όπου σκίστηκαν οι στατιστικές από το απίθανο (που αποδείχθηκε πιθανό) και κουρελιάστηκαν οι προβλέψεις και οι βεβαιότητες από το απρόβλεπτο και το αβέβαιο (που αποδείχθηκε προβλέψιμο και βεβαιώθηκε) είναι ακριβώς η δικαίωση του ποδοσφαίρου.

Μία μόνο «τεχνική» παρατήρηση: Η Μπάρτσα -αποδείχτηκε νομίζω δραματικά- είναι ομάδα του ενός: όλοι παίζουν γύρω από τον ένα. Οι «διάβολοι» του Λίβερπουλ δεν έχουν… θεό. Αν υπάρχει θεός, αυτός λέγεται ομάδα. Ενα παλλόμενο, κινούμενο κόκκινο έβλεπες προχθές στο γήπεδο να εξαφανίζει το κίτρινο. Ομαδικό άθλημα το ποδόσφαιρο, βλέπεις!   

Η ιστορική αλήθεια ως απάντηση στους αμετανόητους ναζιστές

Με αφορμή την 9η Μαΐου, ημέρα λήξης του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και πανευρωπαϊκού εορτασμού των εθνικών αγώνων και της νίκης κατά του ναζισμού και του φασισμού, η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας ανακοινώνει μια νέα της πρωτοβουλία: τη μετάφραση και έκδοση ενός δοκιμίου, στο οποίο ο Γερμανός ιστορικός Karl Heinz Roth αντικρούει την άποψη του Γερμανού συναδέρφου του H. Richter. Σύμφωνα με το Richter, η αντίσταση του ελληνικού λαού κατά την περίοδο της κατοχής υπήρξε «βάρβαρη πράξη» και η Ελλάδα είναι αυτή που πρέπει να αποζημιώσει την Γερμανία και όχι το αντίθετο!

Πριν από λίγο καιρό η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας, κάνοντας μια κίνηση υψηλότατου συμβολισμού,  ανέλαβε την πρωτοβουλία της μετάφρασης και παρουσίασης  της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου των K. H. Roth και H. Rübner, «Η οφειλή των επανορθώσεων: υποθήκες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και την Ευρώπη».

Στις αρχές του Φλεβάρη 2019 το βιβλίο έκλεισε έναν επιτυχημένο κύκλο παρουσιάσεων, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη και τελειώνοντας −με ενδιάμεσους σταθμούς− στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το εν λόγω σύγγραμμα, το οποίο στήριξε θερμά και η Βουλή των Ελλήνων, αποτελεί σταθμό στον αγώνα της Ελλάδας για ηθική και πολιτική δικαίωση και παράλληλα ένθερμη συνηγορία υπέρ των ελληνικών αξιώσεων.

Από την  άλλη πλευρά, γερμανικά μέσα ενημέρωσης (Die Welt, Der Spiegel, Focus) δημοσιεύουν στις σελίδες τους άρθρα, με χτυπητούς τίτλους, σχετικά με τις ελληνικές αξιώσεις για πολεμικές αποζημιώσεις, που θα επανόρθωναν, σε κάποιο βαθμό, τα εγκλήματα και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Γερμανοί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο .  Πηγή της γερμανικής δημοσιογραφικής έρευνας είναι,  μεταξύ άλλων, και ο Γερμανός ιστορικός και συγγραφέας H. A. Richter, ο οποίος υπήρξε υπότροφος της Χούντας των Συνταγματαρχών.  Ο Richter όχι μόνο αμφισβητεί το βάσιμο των συγκεκριμένων αξιώσεων, αλλά προχωρά ακόμη παραπέρα. Υποστηρίζει πως «υπάρχουν στοιχεία, πως το κατοχικό δάνειο όχι απλά δεν υφίσταται ως θέμα, αλλά στον τελικό υπολογισμό η Ελλάδα είναι η χώρα που χρωστάει στη Γερμανία και όχι το αντίστροφο».

Τις θέσεις και τα επιχειρήματα του  Richter έρχεται να αντικρούσει ένα προς ένα ο έγκριτος ιστορικός Karl Heinz Roth, με ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος δοκίμιο.  Το έργο του Roht  αποτελεί ένα αποδεικτικό δοκίμιο, μία εξαιρετικά πολύτιμη συνηγορία των ελληνικών αξιώσεων για το απαράγραπτο και ανεκπλήρωτο χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα εξαιτίας των θηριωδιών, των μαζικών δολοφονιών, της συστηματικής καταστροφής, αρπαγής και λεηλασίας που διέπραξε το Γ’ Ράιχ στη χώρα μας. Σε αυτό αναφέρονται μεταξύ άλλων στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο Richter χρησιμοποιεί περιορισμένες δευτερογενείς πηγές, οι οποίες βασίζονται  κυρίως σε αφηγήσεις των θυτών της εποχής. Στο πλαίσιο του ζητήματος των αποζημιώσεων αποδεικνύει ο  K. H. Roth τον αποσπασματικό και μονοδιάστατο χαρακτήρα των πηγών του Richter: χρησιμοποιεί πηγές και υλικό σχεδόν αποκλειστικά από δεύτερο χέρι και εξαιρετικά επιλεκτικά.

Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας, σε συνεργασία με τον ιστορικό Karl Heinz Roth, και έπειτα από ένα κύκλο συζητήσεων και συνεργασίας, αποφάσισε να προχωρήσει στην ελληνική  μετάφραση και έκδοση του δοκιμίου του συγγραφέα, με τίτλο « Revisionistische Legenden».

Πιο συγκεκριμένα, τη μετάφραση του έργου, το οποίο αριθμεί γύρω στις εβδομήντα σελίδες, έχει αναλάβει η Κυπαρισσία Ζερβουδάκη, φιλόλογος Γερμανικής Γλώσσας, ενώ τη φιλολογική επιμέλεια και τη διόρθωση τυπογραφικού δοκιμίου οι φιλόλογοι Εύα Ανδρουλιδάκη, Σοφία Ελευθεριάδου και Ειρήνη Παξιμαδάκη, μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας.

Το πόνημα, η μετάφραση του οποίου υπολογίζεται να έχει ολοκληρωθεί περίπου στο τέλος Ιουνίου,  θεωρείται ότι θα συμβάλει ακόμη περισσότερο στο φλέγον ζήτημα των επανορθώσεων. Γιατί έτσι θα αποκατασταθεί η αλήθεια. Γιατί, όπως αναφέρει κι ο συγγραφέας στο δοκίμιό του, τέτοιες πρακτικές είναι επικίνδυνες για την ίδια τη δημοκρατία, αλλά και για το μέλλον της Ευρώπης. Τέλος, γιατί οφείλουμε στον εαυτό μας έναν «πολιτισμό μνήμης», μακριά από τα όρια της χειραγώγησης και από κάθε είδους σκοπιμότητες.

Το βιβλίο των K. H. Roth και H. Rübner, «Η οφειλή των επανορθώσεων: υποθήκες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και την Ευρώπη» διατίθεται μόνο διαδικτυακά στη διεύθυνση: https://www.ksk.gr/roth/  (Παραγγελία βιβλίου).

* Πηγή φωτογραφικού υλικού: "ΑΙ ΘΥΣΙΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ"

Ντοκουμέντα Δοξιάδη από τον κατάλογο τεκμηρίων του βιβλίου "Η οφειλή των επανορθώσεων: υποθήκες της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και την Ευρώπη" K.H. Roth και H Rübner, Κατερίνη, Φεβρουάριος 2019

πηγή

Ημέρα της Μητέρας: 5 ξεχωριστοί τρόποι να της δείξουμε την αγάπη μας

Η πρώτη σημαντικότερη γυναίκα στις ζωές όλων των ανθρώπων είναι η μητέρα. Έτσι, η Ημέρα της Μητέρας είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να δείξουμε στη μητέρα μας πόσο πολύ την σκεφτόμαστε και την εκτιμάμε. Αν και πρέπει να το δείχνουμε κάθε μέρα που περνά, μία μέρα αποκλειστικά σχεδιασμένη για εκείνη είναι σίγουρα μια καταπληκτική ιδέα. Τα δώρα είναι ο σίγουρος τρόπος να την χαροποιήσουμε, αλλά υπάρχουν κι άλλοι έμπρακτοι τρόποι να δείξουμε πόσο την αγαπάμε.

5 ξεχωριστοί τρόποι να ευχαριστήσουμε τη μητέρα μας στην Ημέρα της Μητέρας

1. Αναλάβετε τη δουλειά της χωρίς να τη ρωτήσετε

Το πιθανότερο είναι πως εκτός κι αν είστε μητέρες, δεν γνωρίζετε πραγματικά πόσα πολλά κάνει μια μητέρα σε καθημερινή βάση. Πολλές γυναίκες συνδυάζουν σπίτι και καριέρα, ενώ επίσης παραμένουν δραστήριες σε επίπεδο κοινότητας και βλέπουν τους φίλους τους.

Στη φετινή Ημέρα της Μητέρας κάντε λοιπόν κάτι ξεχωριστό και πάρτε την πρωτοβουλία να αναλάβετε κάποιες από τις δουλειές της. Αν δεν μπορείτε να τη βοηθήσετε στην εργασία της, κάντε τις δουλειές του σπιτιού: πλύνετε τα πιάτα, σκουπίστε, καθαρίστε και μαγειρέψτε της το αγαπημένο της φαγητό.

2. Ανακαλύψτε τι θα την έκανε χαρούμενη

Όλοι έχουμε διαφορετικές προτιμήσεις που μας ευχαριστούν. Αν λοιπόν καταλάβετε ή γνωρίζετε ήδη ότι η μητέρα σας χαλαρώνει και/ή χαροποιείται με μια εξωτερική δραστηριότητα, κανονίστε μια βόλτα μαζί της, ένα μασάζ, ένα μανικιούρ ή απλά μια εκδρομή στο αγαπημένο της μέρος. Αν από την άλλη είναι πιο πολύ του σπιτιού, βάλτε την αγαπημένη της ταινία, ετοιμάστε τα νοστιμότερα για εκείνη σνακ ή απλά μαγειρέψτε το αγαπημένο της φαγητό ή γλυκό. Ο στόχος είναι να την κάνετε να νιώσει ότι αυτή η μέρα είναι αποκλειστικά αφιερωμένη σε εκείνη.

3. Προσφέρετέ της το χρόνο σας

Όλες τις υπόλοιπες μέρες ως ενήλικες κι εμείς τρέχουμε να προλάβουμε τις υποχρεώσεις μας. Αν μιλάμε στο τηλέφωνο με τη μητέρα μας, το κάνουμε βιαστικά και απλά για να βεβαιωθούμε μεταξύ μας ότι όλα είναι καλά. Πολλές φορές, μάλιστα, απλά την παίρνουμε τηλέφωνο για μια συμβουλή και ύστερα το κλείνουμε. Στην Ημέρα της Γυναίκας αφιερώστε της τη μέρα και τον χρόνο σας. Βάλτε όλα τα υπόλοιπα στην άκρη και δώστε της όλη σας την προσοχή.

4. Γράψτε της ένα γράμμα ευγνωμοσύνης

Όχι, μην αρκεστείτε απλά σε μια κάρτα και ένα μικρό σημείωμα αγάπης. Αυτή η μέρα αποτελεί μια ευκαιρία για να γράψετε ένα τρυφερό γράμμα στο οποίο να της απαριθμείτε όλα όσα σας έκαναν να την αγαπήσετε, να την ευχαριστήσετε για όλα όσα σας έχει προσφέρει χωρίς να ζητήσει το παραμικρό αντάλλαγμα. Να της εξομολογηθείτε πόσο πολύ τη θαυμάζετε για διάφορους λόγους και φυσικά ότι την αγαπάτε.

5. Κάντε μια δωρεά στο όνομά της

Όλοι ψάχνουμε τον σκοπό της ζωής μας, τις αξίες, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αφήσουμε το αποτύπωμά μας σε αυτό τον κόσμο όσο ζούμε. Η μητέρα σας μπορεί να εκτιμήσει βαθύτατα μια δωρεά στο όνομά της, ειδικά σε κάτι το οποίο συνδέεται κάπως με την προσωπική της ιστορία.

 πηγή

    

Ενάντια στην αιχμαλωσία δελφινιών: “Empty the Tanks” – Διαμαρτυρία στο Αττικό Πάρκο το Σάββατο 11 Μαΐου

Το Σάββατο 11 Μαΐου 2019 στις 11 το πρωί μια σειρά από οργανώσεις καλούν σε διαμαρτυρία έξω από το Αττικό Πάρκο, συμμετέχοντας στην παγκόσμια ειρηνική διαμαρτυρία Empty The Tanks ενάντια στη φυλάκιση θαλάσσιων θηλαστικών, απαιτώντας να κλείσει η φυλακή των δελφινιών στην Αθήνα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους: «Σας καλούμε να έρθετε και να ενώσετε τη φωνή σας μαζί μας γι’ αυτά που δεν μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους».

Το Empty the Tanks είναι μια παγκόσμια προσπάθεια οργανώσεων και πολιτών, για την ενημέρωση του κοινού κατά της αιχμαλωσίας των κητωδών. Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση θα ανακοινώνονται στη σελίδα της.

Οι οργανώσεις που καλούν στη διαμαρτυρία είναι οι εξής: Sea Shepherd Ελλάδας, Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος, Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία, Direct Action Everywhere Athens, The Dolphin’s Voice, My Dolphin Club, Free your friend – Ελευθέρωσε τον φίλο σου, Ethos & Empathy

Εκατοντάδες δελφίνια πεθαίνουν στις πισίνες των δελφιναρίων κάθε χρόνο σε όλον τον κόσμο

Τα δελφίνια, ακόμα και αν έχουν γεννηθεί σε αιχμαλωσία, υποφέρουν κλεισμένα στις δεξαμενές, καθώς από την φύση τους στην ανοιχτή θάλασσα διανύουν δεκάδες έως εκατοντάδες μίλια κάθε μέρα, ενώ καταδύονται σε βάθος έως και 300 μέτρα. Σκεφτείτε, πως είναι δυνατόν, ένα ζώο 2,5 μέτρων, να έχει ευζωία σε μια πισίνα; Οι πισίνες παρέχουν στα δελφίνια το 0,0001% της ποσότητας του νερού που χρειάζονται για να ζήσουν στους ωκεανούς.

Τα δελφίνια είναι κοινωνικά, επικοινωνούν με τα ονόματά τους, επιλέγουν τους συντρόφους τους και ζουν σε ομάδες στις οποίες οι μεγαλύτεροι εκπαιδεύουν τους μικρότερους. Όλα αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν μέσα σε ένα θαλάσσιο πάρκο.

Από το 2010 έχουν πεθάνει 6 δελφίνια μόνο στο Αττικό πάρκο, κάποια άρρωστα, κάποια μωρά καθώς οι μάνες δεν ήξεραν πως να τα θηλάσουν.

Η βιομηχανία της αιχμαλωσίας

Λόγω της μεγάλης θνησιμότητάς τους, στο Taiji της Ιαπωνίας ανθεί η βιομηχανία απαγωγής δελφινιών από την ελευθερία, η οποία αποφέρει έσοδα εκατομμυρίων δολαρίων. Κάθε χρόνο αιχμαλωτίζονται περίπου 300 δελφίνια και κάθε δελφίνι πωλείται περισσότερο από 200.000 δολάρια.

 Οι παράνομες παραστάσεις του Αττικού πάρκου

Στο δελφινάριο του Αττικού πάρκου διεξάγονται 2-3 παραστάσεις την ημέρα, παρότι σύμφωνα με τον νόμο 4039/2012 (άρθρο 12) οι παραστάσεις τσίρκου έχουν απαγορευτεί, και συνεχίζονται παρότι έχει επιβληθεί πρόστιμο 44.350 Ευρώ, ενώ εκκρεμεί σχετικό ποινικό δικαστήριο.

Τις αποφάσεις του υπ. περιβάλλοντος μπορείτε να τις βρείτε εδώ και εδώ.

Καμία επιστημονική μελέτη μέχρι σήμερα, δεν έχει αποδείξει τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του θεάματος δελφινιών να κάνουν τούμπες, παρά τις προσπάθειες του ιδιοκτήτη του «πάρκου» να μας πείσει για το αντίθετο. Η αιχμαλωσία δεν είναι μία φυσιολογική κατάσταση και πηγαίνοντας τα παιδιά μας να δουν αιχμάλωτα ζώα, τους μαθαίνουμε ότι το να είναι κάποιος αιχμάλωτος και υποτακτικός στον αφέντη του είναι σωστό. Αν γεννιόμασταν εμείς αιχμάλωτοι και μας εξανάγκαζαν λόγω πείνας να κάνουμε ακροβατικά και καταναγκαστικά έργα, θα ήταν φυσιολογικό;

Η θέση του υπουργείου παιδείας

Σύμφωνα με οδηγία του Υπουργείου Παιδείας «συνιστάται, κατά τον προγραμματισμό των επισκέψεων, η αποφυγή χώρων στους οποίους βρίσκονται ζώα σε αιχμαλωσία, με σκοπό την εμπορική τους εκμετάλλευση, καθώς αυτό δε συνάδει με τις γενικές αρχές της εκπαίδευσης». Το έγγραφο της οδηγίας μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Η προσπάθεια που γίνεται από την πλευρά των Οργανώσεων και των πολιτών

Όλοι μαζί, πολίτες και οργανώσεις, ζητάμε να εισακουστεί από τα αρμόδια υπουργεία το χρόνιο αίτημα περιβαλλοντικών και φιλοζωικών οργανώσεων για την θεσμοθέτηση της απαγόρευσης της αιχμαλωσίας των δελφινιών στην Ελλάδα και το κλείσιμο των δελφιναρίων, ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών χωρών, όπως η Κροατία, η Ουγγαρία, η Σλοβενία, η Ελβετία, η Φιλανδία, η Ινδία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία, η Νικαράγουα και η Αγγλία.

Την προσπάθειά αυτή στηρίζουν πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες, που ένωσαν τις φωνές τους και στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα με το τηλεοπτικό σποτ «Ελευθέρωσε τον φίλο σου».

– Μη μαθαίνετε στα παιδιά σας ότι η αιχμαλωσία είναι διασκέδαση

– Μην αγοράζετε εισιτήριο

– Είστε η μόνη τους ελπίδα  

πηγή