Οι κάλπες που μάς έπιασαν στον... ύπνο

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Και ξαφνικά, όταν άνοιξαν οι κάλπες, αποκαλύφθηκε ότι η εικόνα που είχε ο Αλέξης Τσίπρας για την εκλογική δυναμική του κόμματός του απείχε παρασάγγας (9,5 ποσοστιαίες μονάδες) απ’ την πραγματικότητα... Ότι ήταν μια εικόνα λανθασμένη, απατηλή, ψεύτικη... Αλλά πώς σχηματίστηκε αυτή η εικόνα; Ποιοι την «έπλασαν» και την «επικοινώνησαν» στον πρόεδρο και -δι’ αυτού- στο εκλογικό σώμα;

«Τι λένε οι ‘άνθρωποι του προέδρου’ για την ήττα; Θα αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί; Θα παραιτηθούν ή θα συνεχίσουν το... ριζοσπαστικό έργο τους και στις εθνικές εκλογές;», ήταν η δημοσιογραφική μου αντίδραση στους αφασικούς αυτοκριτικούς ψιθύρους των τεχνικών της κυβερνητικής εξουσίας που έφταναν ώς τ’ αυτιά μου το βράδυ και την επομένη των εκλογών. Αλλά και η πολιτική μου αντίδραση (ως απλού ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ) ταυτιζόταν απολύτως με αυτή...

Πιστεύω στη δύναμη της κριτικής, της αυτοκριτικής όχι: η αυτοκριτική των πολιτικών μοιάζει σαν την εξομολόγηση στη θρησκεία. Όπως η εξομολόγηση εξασφαλίζει την παραμονή του θρησκευόμενου στους κόλπους της Εκκλησίας, έτσι και η αυτοκριτική εξασφαλίζει την παραμονή του πολιτικού στους κόλπους της πολιτικής... Δεν σας κρύβω, λοιπόν, ότι εκτίμησα δεόντως την άμεση (αυστηρή μεν, θαρραλέα δε) κριτική παρέμβαση του Νίκου Κοτζιά για τις λανθασμένες εκτιμήσεις των “ανθρώπων του προέδρου” πριν και μετά τις κάλπες: «Μπορεί να χάνεις με 9,5% και να μην φταίει κανένας; Και να φταίει μόνο ο λαός που δεν κατάλαβε;».

*******

Ο πληθωρικός πρώην υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης είπε έξω απ’ τα δόντια (στον τηλεοπτικό Kontra) αυτά που όλοι εμείς «οι απ’ έξω» (οι εκτός κομματικών μηχανισμών αριστεροί) ψιθυρίζουμε αυτές τις μέρες μεταξύ μας∙ ζαλισμένοι ακόμα, απ’ την απρόσμενη κεραμίδα της κάλπης: «Ένα κομμάτι στο Μέγαρο Μαξίμου έχει αλαζονική συμπεριφορά. Θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα πολύ καλά. (...) Αν δεν συνέλθουν, να πάρει μέτρα ο Αλέξης Τσίπρας, που είναι χαρισματικός».

Και στη συνέχεια: «Κάποιοι υπουργοί, όπως αυτοί που έπεισαν τον Αλέξη ότι είναι ντέρμπι το αποτέλεσμα της Κυριακής (και έκανε τη δήλωση ότι είναι δημοψήφισμα οι εκλογές), θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί από μόνοι τους. Δεν υπάρχει κανείς που να έκανε φάουλ σε αυτή την ιστορία; (...) Αν δεν τα καταλάβουν αυτά, θα έχουμε ξανά πρόβλημα».

Αν δεν τα καταλάβουν αυτά, δεν θα καταλάβουν και δεν θα κεφαλαιοποιήσουν και τα θετικά του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, λέω εγώ. Γιατί το «ΣΥΡΙΖΑ: 23,77%», ως αποτέλεσμα ευρωεκλογών, είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό αποτέλεσμα για την ελληνική Αριστερά και το πολιτικό μέλλον της: σταθεροποιεί ως ηγεμονικό πόλο της δημοκρατικής παράταξης τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και εδραιώνει το κυβερνητικό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ..

*******

Λοιποοοόν... Και μια και συζητάμε για κριτική, ελάτε τώρα να... ολοκληρώσουμε, μιλώντας για τον επικοινωνιακό χειρισμό της 13ης σύνταξης με τα λόγια και τη σκέψη (σχόλιο δημοσιευμένο στο Facebook) της Ευγενίας Χριστοπούλου. Μιας συναδέλφου και φίλης, της υγιούς (λέω εγώ τώρα) αριστερής κουλτούρας, που με εκφράζει απολύτως:

«Κανείς από τους συνταξιούχους δεν μπορεί να πει ότι δεν χάρηκε που πήρε αυτά τα έξτρα λεφτά. Καταχάρηκε. Γιατί ο συνταξιούχος υπέφερε στην κρίση και υποφέρει. Και πάει στο ΑΤΜ και βλέπει το μισό απ´ όσα του είπαν ότι παίρνει.

Ποιος είναι αυτός ο βλακάκος, ο κουτοπονηρούλης, ο ταραμοκεφτές, που σου είπε, Αλέξη μας, μην τους πεις για τις κρατήσεις... θα θυμώσουν.

Λοιπόν, Αλέξη μας, έπρεπε να τους το πεις και να μην σχεδιάσουν ότι θα πληρώσουν ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ και τελικά δεν τα κατάφεραν. Πίστεψέ με, Αλέξη, αυτό ίσως τους θύμωσε πιο πολύ απ’ όλα. Αυτά τα επικοινωνιακά κολπάκια ποιος τα κανονίζει; Φά’ τον γρήγορα και λέγε συνεχώς αλήθειες στους πολίτες. Όσο μαλάκας κι αν είναι ο Έλληνας, έχει αυτό που λέμε φιλότιμο. Θα σε συγχωρήσει για το λάθος σου, αν του έχεις πει την αλήθεια...

Την αλήθεια κι ας πονάει: Θα σε νικάει ο εκάστοτε αντιπαθής -αλλά ειλικρινής- Κυριακούλης, αν κάνεις κολπάκια άνευ λόγου.

Υ.Γ.: Μού ’λεγε ένας φίλος συνταξιούχος όταν πήραμε την 13η, ρε συ Ευγενία, ήθελα να βγω με τους κολλητούς μου να πάμε για παϊδάκια στο Θησείο να γουστάρουμε. Αλλά δεν ήταν τα φράγκα όσα περίμενα και προτίμησα να κάνω σέρβις στο αμάξι που τα έχει φτύσει»...    

Ηττα; Και πόσο ήττα;

Γράφει ο Γιάννης Η. Χάρης

«Σαρωτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας»; Αναμφίβολα. «Συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ»; Αναμφίβολα, καταρχήν. Οπου αυτό το «καταρχήν», θα πείτε, σχετικοποιεί το «αναμφίβολα»; Καταρχήν ναι, θα τολμήσω να πω. Αρα; Δεν είναι ήττα συντριπτική οι 9,5 μονάδες διαφορά από τη Ν.Δ.;

Και πάλι καταρχήν, με το συμπάθιο: ήττα ναι, έτσι κι αλλιώς, συντριπτική όμως όχι. Δεν πρόκειται για παιχνίδι με τις λέξεις, παιχνίδι αποχρώσεων κτλ. Σχετίζεται, πιστεύω, με την όσο γίνεται ορθή αποτίμηση μιας εκλογικής αναμέτρησης. Που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια όσο γίνεται ορθή, δηλαδή αποτελεσματική, πολιτική για τη συνέχεια.

ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ, ΛΟΙΠΟΝ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ήττα από μία σκοπιά και μόνο. Την υποκειμενική εκτίμηση, λίγων, πολλών, δεν έχει τόσο σημασία, πως η διαφορά ήταν ελάχιστη, 1 με 2 μονάδες, άντε 2 με 3. Ακόμα κι αν ακολουθήσουμε δηλαδή τον ολισθηρό δρόμο του υποκειμενισμού, η απόσταση από τη 1 μονάδα ή τις 2 ώς τις 9,5 θα μπορούσε να χαρακτηρίσει συντριπτική μιαν ήττα. Από τις 4 όμως μονάδες ώς τις 9,5, ο χαρακτηρισμός αυτός είναι απλούστατα άτοπος.

Και λοιπόν; Το θέμα είναι πόσο ακριβώς ήττα είναι; όσο πατάει η γάτα, πιο μεγάλη, τεράστια, συντριπτική; Σίγουρα ναι. Και όχι μόνο γιατί αλλιώς συσκοτίζονται ή συγχέονται μεταξύ τους τα παντός είδους σφάλματα πολιτικής.

Ας σταθούμε πρώτα στο τελευταίο και κραυγαλέο λάθος, που έχει να κάνει με τη χαρτογράφηση του χώρου ιδίως πριν από τις εκλογές, την εκτίμηση των πολιτικών συσχετισμών, την πρόβλεψη των αποτελεσμάτων εντέλει –την ψαλίδα που την κλείναμε κατά βούληση, με βάση μαξιμαλιστικούς, ευσεβείς πόθους, μπορεί και από (μικρο)πολιτική ιδιοτέλεια: να ντοπαριστεί ο ψηφοφόρος, να μεγαλώσει η συσπείρωση κτλ.

Εδώ οι ευθύνες (κυρίως σε επιτελικό επίπεδο) είναι μεγάλες και αδιαμφισβήτητες, το λάθος τεράστιο. Εχει όμως πάντα να κάνει με τον χαρακτηρισμό της ήττας και όχι με τα αίτιά της.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΡΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ του ΣΥΡΙΖΑ, απόρροια φυσικά των λαθών του, αναζητούνται και αναλύονται όλες αυτές τις μέρες, αφήνοντας ωστόσο απέξω όψεις της αντικειμενικής πραγματικότητας. Τα λάθη έχουν επισημανθεί κατά κόρον (και όχι μόνο τώρα): από την οικονομία ώς τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, πιάνουν σελίδες και σελίδες, καθώς απλώνονται σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης: εννοείται πως προσυπογράφω με τα δυο μου χέρια.

Ομως, ένας αντίστοιχος κατάλογος με τα λάθη της Ν.Δ., σε πολλαπλάσια χρόνια δικής της διακυβέρνησης, αλλά και στα ίδια τα τέσσερα τελευταία χρόνια, τα αντιπολιτευτικά, σαν πόσες σελίδες πιάνει;

Μοιάζει με την «κολοκυθιά» αυτό, όμως μας λέει πως δεν είναι απλώς θέμα λαθών· δεν εξηγούν δηλαδή από μόνα τους τα λάθη την ήττα, και περισσότερο το (όποιο) μέγεθός της.

ΣΑΝ ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΤΟΤΕ; Παλαιόθεν γνωστά και στοιχειώδη πράγματα:

Γενικότερα: η φθορά του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος, σχεδόν νομοτελειακός κανόνας, με το σεβαστό και πάντως κρίσιμο ποσοστό ψηφοφόρων που μετακινείται από το κυβερνητικό κόμμα στο αντιπολιτευτικό, ιδίως σε συνθήκες δικομματισμού.

Ειδικότερα τώρα: η διακυβέρνηση χώρας υπό χρεοκοπία, η διαχείριση μνημονίων (υπό κηδεμονία)· η σχεδόν παντελής έλλειψη φιλικών ΜΜΕ, και ίσα ίσα: η συντονισμένη πολεμική στάση όλων σχεδόν των τηλεοπτικών σταθμών· η σύγκρουση, οσοδήποτε άτολμη, με την Εκκλησία· το Μακεδονικό.

Πού μετρήθηκε όμως ο αντίκτυπος ιδίως από τον πόλεμο με την Εκκλησία και τον πόλεμο για τη Μακεδονία; Ως προς το Μακεδονικό μάλιστα κυριαρχεί η εκτίμηση πως δεν ευθύνεται για την πτώση, αφού στη Μακεδονία η μείωση του ποσοστού είναι ίδια με την υπόλοιπη Ελλάδα, θαρρείς και οι Μακεδονομάχοι δεν διαχέονται σ’ ολόκληρη τη χώρα (λάθος ανάλογο με το μέτρημα των λίγων έξαλλων και της μειωμένης συμμετοχής στα σχετικά συλλαλητήρια).

ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ που σημείωσα παραπάνω, πόσο μάλλον μαζί με όλα τα λάθη, ένα κυβερνητικό κόμμα θα μπορούσε κάλλιστα να καταποντιστεί, στην καλύτερη περίπτωση να συρρικνωθεί δραματικά. Οπότε το τωρινό 24% θα μπορούσε καθαυτό να χαρακτηριστεί έως και επιτυχία. Τζάμπα επιτυχία, φυσικά, αφού δεν μετριέται σαν απόλυτο μέγεθος, αλλά στη μία και μοναδική συνθήκη πια, των εκλογών. Ηττα λοιπόν –θα έπρεπε αναμενόμενη, που δυστυχώς δεν ήταν. Ηττα, ναι· σε καμία όμως περίπτωση επαίσχυντη και συντριπτική.

Δεν είναι για παρηγοριά αυτά και προπαντός για εφησυχασμό. Για την αποτίμηση όμως της πραγματικότητας είναι αναγκαίες όλες οι όψεις της πραγματικότητας. Και η πολιτική χρειάζεται πολιτική και όχι εξάρσεις του θυμικού. Γιατί τότε τα χειρότερα, με την εσωτερίκευση π.χ. της ηττοπάθειας, καραδοκούν.   

Στου γαϊδάρου τη σκιά

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Το κείμενο που ακολουθεί έχει καθαρά και ξάστερα εκδικητικό χαρακτήρα. Γι' αυτό όσοι έχουν αλλεργίες, φλύκταινες, σπιθούρια, ενισχυμένες τάσεις αντεκδίκησης, καταίσχυντες τάσεις κριτικής (των πάντων, επί παντός επιστητού, τώρα και για πάντα), ευφάνταστες στάσεις αυθεντίας και κυρίως όσοι νιώθουν εκατομμύρια μύγες να ζουζουνίζουν μόνο γύρω τους και ενοχλούνται δεόντως και κατ' εξακολούθηση, παρακαλώ όπως δεν συνεχίσουν την ανάγνωση.

Αφού ξεμπερδέψαμε με τη γραφειοκρατία, περνάω τάχιστα στις επεξηγήσεις. Επεξηγήσεις και ουχί εξηγήσεις, διότι και φλύκταινες και σπιθούρια μύρια όσα έβγαλα την τελευταία εβδομάδα, ακούγοντας και διαβάζοντας τους πάντες να εξηγούν τα πάντα, επί παντός επιστητού, όπως τώρα έτσι και πάντα, έχοντας αναγάγει εαυτόν σε γευσιγνώστες της Ιστορίας.

Είναι ένα ζήτημα αυτό με τα ξηγητάρια. Ειδικά στην Ελλάδα. Θες που η γλώσσα μας έχει, πολλές λέξεις έχει η ρημάδα, θες που ως λαός, που τελειωμό στην Ιστορία δεν έχει, πολλές φορές σ' αυτή την Ιστορία έχουμε τον ακατανόητο, θες που ο ίδιος αυτός λαός μπορεί την ίδια περίοδο να κάνει τη μεγαλύτερη αντίσταση στην Ευρώπη και λίγο μετά να προσκυνά, έστω και σκιερά, τη χούντα, θες που ενώ είμαστε πανέτοιμοι να κατεβούμε στους δρόμους υπερασπιζόμενοι την τιμή της πατρίδας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, την ίδια στιγμή μεγαλώνουμε παιδιά που γίνονται πανέμορφα φασιστάκια, έστω και με γαλάζια προβιά (αποδείχθηκε περίτρανα στις εκλογές που προηγήθηκαν), θες που προσωπικά πολύ προσωπικά τα παίρνουμε όλα, αλλά όταν είναι να δούμε το συλλογικό, το «προσωπικά» μεταμορφώνεται σε ατομικά έως και χυδαία ατομικιστικά, όπως και να το δεις, άντε να το εξηγήσεις!

Οχι, βέβαια. Φυσικά και ξέρουμε τι μας γίνεται. Μην κοιτάς που στους απ' έξω όλα τα παραπάνω μοιάζουν αντιφατικά. Σε μας εδώ, τους από μέσα, όλες οι εξόφθαλμες άνωθι αντιφάσεις ανήκουν στην ιδρυτική διακήρυξη της νέας εποχής: Εμπρός λαέ, για μια Νέα Παλινόρθωση!

Πραγματικά, δεν το κρίνω. Σχεδόν δεν βλέπω καν πού είναι το κακό. Το «κακό» το είδαμε, το ψηφίσαμε, το ξαναψηφίσαμε, το ψιλοζήσαμε, ε πια το ξεψηφίσαμε (μπας και ξεζήσουμε κι εμείς μια στάλα). Η χώρα και ιδιοκτήτες έχει και παγιωμένη εξουσία και παγωμένη ηθική και ξεπαγιασμένες συνειδήσεις. Τι κι αν έμειναν στη σκιά για λίγο μόνο; Επιτέλους, ο ουρανός έγινε πιο γαλανός, κάποιοι είπαν πως θα φέρουν τη ΜεΡΑ σε όσους είμαστε βαθιά νυχτωμένοι, άλλοι πως, με τη βοήθεια του Ιησού (με τον οποίο έχουν προσωπική αλληλογραφία), θα αναστήσουν και το πιο βαθύ γαλάζιο... Γενικά ζήσαμε μια στρουμφοκατάσταση.

Οχι πως είχαμε διαφύγει ποτέ από αυτή. Οταν εμείς «ήμασταν αλλού», αυτή ήταν πάντα εκεί. Στη σκιά, περιμένοντας μια τόση δα ευκαιρία να ξεμυτίσει και αμέσως μετά να ξεπροβάλει ολάνθιστη και πλουμιστή και ποτέ πια να μην μας αφήσει... μόνους; Ησυχους; Θα δείξει. 'Η μάλλον, θα μας δείξει.

Είναι ένα ζήτημα αυτό με τις σκιές. Ειδικά στη χώρα του μεσημεριάτικου ήλιου (τον ανατέλλοντα τον διεκδικούν άλλοι): εδώ και τις αναζητάς και τις φοβάσαι. Θα ξεχάσω εγώ εκείνον τον άμοιρο τον Αβδηρίτη που είδε κι έπαθε να βγάλει άκρη, επειδή ξαπόστασε ολίγον τι στου όνου τη σκιά;

Μέγα ζήτημα έγινε τότε, μέχρι και τη Βουλή των τετρακοσίων έφτασε! Απόφαση να βγάλουν δεν μπορούσαν. Ενεκα που νοικιασμένο τον είχε τον όνο ένας έμπορος απ' τ' Αβδηρα και καταμεσήμερο θέλησε να κάτσει από κοντά να ξαποστάσει. Μα ο αγωγιάτης ζήτησε επιπλέον αμοιβή για του γαϊδάρου τη σκιά. Μοιράστηκε ο λαός στα δύο: στους «Σκιερούς» και στους «Ονικούς». Οι πρώτοι λέγαν πως η σκιά είναι αυθύπαρκτη και αυτοτελής, οι δεύτεροι πως όνος και σκιά πάνε παρέα. Και δωσ' του κακό και χαλασμός... Πριν δώσει το δικαστήριο απόφαση, άγνωστοι σκότωσαν τον γάιδαρο και έτσι «μη υπάρχοντος του πειστηρίου», η υπόθεση «ετέθη στο αρχείο».

Γι' αυτό σου λέω: τον νου σου! Οσο υπάρχουν γάιδαροι, θα υπάρχουν κι οι σκιές τους. Αλίμονο αν κουραστείς και από κάτω τους συρθείς. Το βάρος τους για πάντα θα Σαμαρωθείς. Ακόμη και «μη υπάρχοντος του πειστηρίου».

Η (μεγάλη) παράταξη έχει σημασία…

Το αποτέλεσμα των εκλογών, μολονότι "θριαμβευτικό" για τον Βενιζέλο, τον οδηγεί έξω από το κόμμα του και πιθανότατα σε ένα πρόωρο πολιτικό τέλος, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση της πολιτικής μας ζωής.

Του Γιώργου Καρελιά

Το (όποιο) πολιτικό μέλλον του Ευάγγελου Βενιζέλου κρίθηκε το βράδυ της 25 Ιανουαρίου 2015, όταν το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ κινδύνεψε, υπό την ηγεσία του, να μη μπει στη Βουλή και, τελικά, διασώθηκε με 4,68%. Είχαν προηγηθεί το 12,28% του Ιουνίου του 2012 και το 13,18% του Μαΐου του ίδιου έτους.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η ευθύνη δεν είναι όλη δική του. Είχε προηγηθεί η περίοδος 2010-2012, όταν το κόμμα που σφράγισε την Μεταπολίτευση αποδέχθηκε, υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, να φορτωθεί όλη την ευθύνη της χρεοκοπίας , στην οποία είχε οδηγήσει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ούτε η τότε ούτε η μετέπειτα ηγεσία του κατάλαβαν πού θα οδηγούνταν.

Αλλά αυτά είναι ιστορία. Η πορεία του Βενιζέλου- του πιο χαρισματικού και συνάμα αυτοκαταστροφικού πολιτικού της γενιάς του- ήταν προδιαγεγραμμένη μετά την συμμετοχή του στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ο ίδιος υπηρέτησε έως το τέλος το αφήγημα «σώσαμε τη χώρα». Όμως, σήμερα το κόμμα θέλει να απεγκλωβιστεί απ’ αυτό το αφήγημα, διότι (σχεδόν…) καταστράφηκε το ίδιο.

Μετά την δεινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, ο Βενιζέλος φαινόταν απολύτως δικαιωμένος. Ήταν αυτός που ηγήθηκε της μανιακής αντι-ΣΥΡΙΖΑ εκστρατείας, επινοώντας τον στόχο της «στρατηγικής(του) ήττας». Στρατηγική ήττα δεν επήλθε, διότι το δικό του κόμμα δεν μπόρεσε να κερδίσει τίποτα από αυτήν. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί «βενιζελικοί» ψήφοι πήγαν απευθείας τη ΝΔ και δικοί του πολιτικοί φίλοι είτε είναι δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη είτε τού έκαναν προεκλογική αβάντα.

Παρόλα αυτά ο Βενιζέλος αισθανόταν πανευτυχής, κάτι σαν βασιλιάς. Όλα του ήρθαν δεξιά. Και φρόντισε να το διαλαλήσει urbi et orbi. To πρωί του Σαββάτου κυκλοφόρησαν ΤΑ ΝΕΑ με άρθρο του υπό τον τίτλο «Ο βασιλιάς ήταν γυμνός».

Φυσικά, γυμνό θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Όμως, λίγες ώρες μετά, αποδείχθηκε ότι το κόμμα του, έστω η ηγεσία του, δεν θεωρεί τον ίδιο και τη στρατηγική του καθόλου βασιλική. Αν την θεωρούσε έτσι, έστω κατ’ ελάχιστον, θα τον τοποθετούσε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, τη μόνη θέση που επιθυμούσε διακαώς. Όμως, το αποτέλεσμα των εκλογών, μολονότι «θριαμβευτικό» για τον Βενιζέλο, τον οδηγεί έξω από το κόμμα του και πιθανότατα σε ένα πρόωρο πολιτικό τέλος, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση της πολιτικής μας ζωής.

Ανεξάρτητα από το όποιο παρασκήνιο για το πού θα πολιτευόταν ο πρώην πρόεδρος του κόμματος, η Φώφη Γεννηματά «διάβασε» σωστά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών:

. Οι μεγάλες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνθηκαν, σχεδόν αποκλειστικά, στη ΝΔ. Οι δεξιόστροφοι ψηφοφόροι πήγαν στο μόνο κόμμα που μπορεί να φτάσει στην εξουσία.

.Το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιδεξιοί ψηφοφόροι δεν πήγαν στη ΝΔ και ελάχιστοι επέστρεψαν στο ΚΙΝΑΛ.

Η σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ συνειδητοποίησε ότι, αν δεν καταφέρει να απεγκλωβίσει τέτοιους ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές της 7 Ιουλίου μπορεί να φέρουν γι’ αυτό χειρότερο αποτέλεσμα. Και τέτοιος απεγκλωβισμός, με τον Βενιζέλο να κανοναρχεί στην προεκλογική περίοδο από τη θέση του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, φαίνεται αδύνατος.

Η απόφαση της κυρίας Γεννηματά είναι σωστή πολιτικά, αλλά και παρακινδυνευμένη για ένα μικρό κόμμα, όπως είναι σήμερα το ΚΙΝΑΛ. Αν επιδιώκει να απευθυνθεί στους πάλαι ποτέ ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μπορούσε να το κάνει με τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος συμβολίζει την παλιότερη συνεργασία με τη ΝΔ (2012-2014) και δεν κρύβει ότι επιδιώκει την επόμενη, αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Ίσως άργησε πολύ να καταστήσει σαφές στον προκάτοχό της ότι δεν θα τον τοποθετούσε επικεφαλής στο Επικρατείας.

Το αποτέλεσμα του ρίσκου που ανέλαβε η κυρία Γεννηματά θα φανεί το βράδυ της 7 Ιουλίου. Ο κ. Βενιζέλος διαθέτει κάποια πολιτική επιρροή, αλλά δεν είναι μετρήσιμη σήμερα η εκλογική του επιρροή. Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, άλλωστε, υπολογίζει ότι στις ευρωεκλογές έχασε προς τη ΝΔ ψηφοφόρους αυτής της κατηγορίας, επομένως(θεωρεί ότι) δεν θα κινδυνεύσει περισσότερο στις εθνικές εκλογές. Μένει να φανεί.

Αλλά για τον ψηφοφόρο του πέραν της Δεξιάς χώρου(Κεντροαριστερά, Σοσιαλδημοκρατία, Προοδευτική Παράταξη ή όπως αλλιώς την ονομάζουν) το αποτέλεσμα της 7 Ιουλίου έχει σημασία κυρίως για τις μετέπειτα εξελίξεις. Η ήττα του χώρου αυτού φαίνεται προδιαγεγραμμένη, με βασική ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα. Όμως, ήττα από ήττα έχει διαφορά. Κυρίως για το «μετά».

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια πανίσχυρη, αλαζονική και ρεβανσιστική ΝΔ, δεν θα είναι καλό ούτε για την ίδια. Χρειάζεται και η άλλη παράταξη να είναι ισχυρή ως αντίβαρο. Τα κομμάτια αυτής της παράταξης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, σήμερα είναι εκλογικοί αντίπαλοι. Λογικό. Αύριο, όμως, θα χρειαστεί να συμπορευθούν σε νέες συνθήκες.

Ένα από τα εμπόδια σ’ αυτήν την συμπόρευση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν θα υπάρχει. Δεν είναι βέβαιο ότι αρκεί. Υπάρχουν περισσότερα εμπόδια στην άλλη πλευρά, τα οποία θα χρειαστεί να υπερπηδήσει ο Τσίπρας. Αλλά, κατά τη γνωστή ρήση, «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».  

Παραιτήθηκε από το ΚΙΝΑΛ και ο Δημήτρης Λιντζέρης...!

Την αποχώρησή του από το ψηφοδέλτιο του ΚΙΝΑΛ στη Β' περιφέρεια Πειραιά, ανακοίνωσε το στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής Δημήτρης Λιντζέρης καταγγέλλοντας την κ. Γεννηματά ότι με τον «εξοβελισμό του Ευάγγελου Βενιζέλου» επιδιώκει να στήσει γέφυρες σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι έχει μετατρέψει το Κίνημα Αλλαγής σε «ένα ιδιότυπο, ιδιωτικό κόμμα.» 

Με γραπτή δήλωσή του ο κ. Λιντζέρης, επισημαίνει πως η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ «χωρίς ιστορική συνείδηση και ευθύνη» επιδιώκει «τη χειραγώγηση και τον προσωπικό έλεγχο των δυνάμεων του ΚΙΝΑΛ» με μοναδικό της μέλημα να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Αναλυτικότερα, ολόκληρη δήλωση του κ. Λιντζέρη έχει ως εξής 

«O εξοβελισμός του Ευάγγελου Βενιζέλου, επιβεβαιώνει την ανομολόγητη επιδίωξη ενός συστήματος να οδηγήσει τις δυνάμεις της προοδευτικής αλλαγής στην αγκαλιά του κου Τσίπρα. Η κα Γεννηματά χωρίς το απαιτούμενο πολιτικό βάθος, χωρίς ιστορική συνείδηση και ευθύνη, αντιστρατεύεται την ανάγκη ανασύστασης της Δημοκρατικής Παράταξης.  

Επιδιώκει τη χειραγώγηση και τον προσωπικό έλεγχο των δυνάμεων του ΚΙΝΑΛ, μετατρέποντάς το σε ένα ιδιότυπο, ιδιωτικό κόμμα. Δεν ενδιαφέρεται αν αυτές οι μεθοδεύσεις συρρικνώνουν την απήχηση και επιρροή του κινήματός μας. Δεν ενδιαφέρεται αν στερεί από τη χώρα τη δυνατότητα να πάει μπροστά. Μοναδικό της μέλημα είναι να στήσει γέφυρες για σύμπραξή της με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Προσωπικά, αρνούμαι κατηγορηματικά να συμπράξω στα ευτελή αυτά σχέδια. 

Η αποχώρηση μου από το ψηφοδέλτιο του ΚΙΝΑΛ στη  Β' περιφέρεια Πειραιά είναι πράξη υποχρεωτική και αυτονόητη».

πηγή

Παραιτήθηκε από την ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας ο Π. Λαφαζάνης κάνοντας λόγο για οδυνηρό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές

Μια μόλις εβδομάδα μετά τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου και ανήμερα της διεξαγωγής του β’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας Παναγιώτης Λαφαζάνης ανακοίνωσε την παραίτησή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το «οδυνηρό αποτέλεσμα», όπως το χαρακτήρισε για το κόμμα του.    

«Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου, κυρίως για όσα δεν επιχείρησα να ανατρέψω στην πορεία μας, λόγω των αντιστάσεων και των συγκρούσεων που θα επέφεραν, επιλογές, υποβάλλω την παραίτησή μου από την θέση του Γραμματέα του Π.Σ. της ΛΑ.Ε και της Κ.Ε. του Αριστερού Ρεύματος», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Λαφαζάνης, που υποστήριξε: «Ο επικεφαλής οφείλει πάντα την ευθύνη της ήττας να την αναλαμβάνει στο ακέραιο χωρίς να προσπαθεί να την καταμερίσει σε φέτες. Από κει και πέρα το κάθε στέλεχος κάνει τις επιλογές του». 

Ολόκληρη η εισήγηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη: 

«Συντρόφισσες και σύντροφοι, Από την πρώτη στιγμή και χωρίς καμμιά ταλάντευση ανέλαβα πλήρως και στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη του κάκιστου εκλογικού αποτελέσματος  της ΛΑ.Ε στις Ευρωεκλογές. 

Σε μια ευρωεκλογική μάχη ήττας της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, στασιμότητας και υποχώρησης της Αριστεράς στην Ελλάδα, η ΛΑ.Ε σημείωσε ένα οδυνηρό αποτέλεσμα. 

Με ρώτησαν αρκετοί μετά την δήλωσή μου. Μα εσύ αναλαμβάνεις μόνος όλη την ευθύνη; Οι άλλοι δεν έχουν μερίδιο; Απαντούσα ειλικρινά. Ο επικεφαλής οφείλει πάντα την ευθύνη της ήττας να την αναλαμβάνει στο ακέραιο χωρίς να προσπαθεί να την καταμερίσει σε φέτες. 

Από κει και πέρα το κάθε στέλεχος κάνει τις επιλογές του. Ένα γνωρίζω, στις νίκες υπάρχουν πολλοί που συνωστίζονται για μερίδιο, στις ήττες κανένας. 

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, Η πολιτική μου ευθύνη για την ήττα της ΛΑ.Ε αφορά πολλά λάθη, ανεπάρκειες και ολισθήματα. 

Ως κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη μου θεωρώ, όμως, ότι, παρά τις κατά καιρούς προτάσεις μου, δεν επιχείρησα, με επιμονή, σθένος και διαδικασίες δημιουργικού σοκ ώστε να πραγματοποιηθούν, όλες εκείνες οι ριζοσπαστικές τομές και βαθιές ανατροπές που όφειλαν να γίνουν στην ΛΑ.Ε για να προχωρήσει η αναγκαία κατά την γνώμη μου πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική, οργανωτική της ανασυγκρότηση και επαναθεμελίωσή της με σύγχρονους ριζοσπαστικούς όρους. 

Δίστασα να προβώ σε ένα τέτοιο πολύ τολμηρό εγχείρημα, ενώ είχα πλήρη συνείδηση της αναγκαιότητάς του, διότι αυτό μοιραία θα επέφερε στην ΛΑ.Ε μεγάλες συγκρούσεις, ρήξεις, αναδιατάξεις, και αποχωρήσεις, ενδεχομένως και μεγάλες ανακατατάξεις και αποχωρήσεις από το Ρεύμα, ενώ ήταν και αβέβαιη και η τελική νικηφόρα εξέλιξη του εγχειρήματος. 

Δίσταζα, λοιπόν, μπροστά σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα, για το οποίο συχνά μιλούσα σε στελέχη του Ρεύματος ακόμη και σε συνεδριάσεις του, γιατί με ανησυχούσαν οι αρνητικές επιπτώσεις του στην πορεία της ΛΑ.Ε ιδιαίτερα ενόψει και εκλογών. 

Αποδείχθηκε ότι είχα πολύ λάθος. Αποδείχθηκε ότι όφειλα να αναλάβω αυτό το ρίσκο αντί της συνέχισης των αρνητικών ισορροπιών και των μικρών ανεπαρκέστατων βημάτων, που χαρακτήριζαν την πολιτική και οργανωτική πορεία της ΛΑ.Ε και τα οποία είχαν πολύ δυσμενή έως οδυνηρό αντίκτυπο στην διαδρομή της και ιδιαίτερα στο εκλογικό της αποτέλεσμα. 

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Σημειώνω πολύ επιγραμματικά και με θετικό περισσότερο τρόπο για ευνόητους λόγους λόγω και εκλογικής συγκυρίας τρία σημεία, τα οποία επανειλημμένα είχα θέσει και των οποίων τα μεγάλα ελλείμματα σφράγισαν, νομίζω, και το εκλογικό μας αποτέλεσμα. 

Πρώτον: Συντρόφισσες και σύντροφοι, για την Αριστερά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο έχει κλείσει ένα ολόκληρο ιστορικό κεφάλαιο και έχει κλείσει οριστικά επί ποινή αφανισμού για όσους επιμένουν να αναπαράγουν στο σήμερα τα συστατικά του. 

Είναι τραγικό αλλά όλα τα μέχρι τώρα ιστορικά νικηφόρα εγχειρήματα της Αριστεράς, παρά τις όποιες αρχικές κατακτήσεις τους, δεν μπόρεσαν να έχουν θετική προοπτική και στην πορεία ηττήθηκαν, αφήνοντας συχνά πίσω τους μελανές σελίδες. 

Τελευταίο νοσηρό σύμπτωμα ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δυσφήμησε όλη την Αριστερά της Ευρώπης και έπληξε βαρύτατα το σύνολο της Αριστεράς στην Ελλάδα, ενώ η μνημονιακή πολιτική του αξιοποιήθηκε από την δεξιά αντίδραση και το υπόλοιπο κατεστημένο της χώρας μας για να συκοφαντήσει αυτήν καθ’ εαυτήν  την Αριστερά, βάζοντας το σύνολό της στο βρόμικο κάδρο. 

Η Αριστερά στην οικουμενική της διάσταση χρειάζεται σήμερα κατεπειγόντως μια ριζική, βαθιά και αποτελεσματική αλλαγή, που αν δεν την πραγματοποιήσει θα καταντήσει στα αζήτητα, ως ένα περίεργο μουσειακό είδος, που σε λίγο θα αναφέρεται με ψιλά γράμματα ως υποσημείωση στα ιστορικά βιβλία. Όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, η Αριστερά στην χώρα μας και μέσα σε αυτήν και η ΛΑ.Ε, οφείλει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και χωρίς αναστολές, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της. 

Και ή θα επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων στο ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό τομέα, αναζητώντας νέους αποτελεσματικούς και βιώσιμους δρόμους μετασχηματισμού, χωρίς τα δογματικά βαρίδια και στερεότυπα του παρελθόντος, ή θα αργοσβήνει ταπεινωτικά χωρίς κανένα μέλλον. 

Δεύτερον: Η Αριστερά, συντρόφισσες και σύντροφοι, αντιμετωπίζει στην χώρα μας και ένα άλλο κρίσιμο δίλημμα: ή θα καταξιωθεί εκ νέου ως η κατ΄εξοχήν βαθιά πατριωτική δύναμη της εθνικής μας ζωής ή θα πνιγεί βαλτωμένη στην αναξιοπιστία και σε μύριες ανεπίλυτες αντιφάσεις. Και αυτή η εκ νέου ανάδειξη της Αριστεράς σε πατριωτική δύναμη επιβάλλεται πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες όπου το ευρωενωσιακό εγχείρημα αποσυντίθεται, η ψευδο – παγκοσμιοποίηση καταρρέει και το έθνος κράτος επανέρχεται με νέους όρους στο προσκήνιο ως καταφύγιο των εργαζομένων, ενώ ζούμε σε μια περιοχή όπου οι εθνικές απειλές και οι κίνδυνοι μεγεθύνονται. 

Η αναφορά της Αριστεράς στον πατριωτισμό δεν μπορεί να είναι αισχυντηλή και ενοχική, δεν μπορεί να θεωρείται ολίσθημα, αν όχι και παρέκκλιση από τις αρχές μας. Και θεωρώ υποχρέωσή μου να πω πως είναι αδιανόητο ότι δεν μπορέσαμε ως σχήμα της ΛΑ.Ε να βγάλουμε μια κοινή θέση για την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όταν προσωπικά διαρκώς εκφωνούσα μια άποψη εναντίον αυτής της Συμφωνίας μια άποψη που είχε αρχή, μέση και τέλος, δεχόμουνα καταιγιστικά πυρά και εύκολες κατηγορίες για εθνικισμό, οι οποίες συχνά έφταναν από επαγγελματικά αριστερόμετρα σε πρωτοφανείς συκοφαντικές κατηγορίες, οι οποίες, δυστυχώς, έβρισκαν έδαφος στις γραμμές των άλλων συνιστωσών της ΛΑ.Ε αλλά ακόμα και του Αριστερού Ρεύματος. Λυπάμαι ειλικρινά. 

Η Αριστερά της Ελλάδας συγκροτήθηκε ως μαζική λαϊκή πολιτική δύναμη με ρίζες και εθνική εμβέλεια, όταν με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ ανέλαβε τολμηρά ένα απελευθερωτικό εθνικά και κοινωνικά ρόλο. Της Αριστεράς προσέδωσε, επίσης μια νέα λαϊκή αίγλη η υπεράσπιση μεταπολεμικά και στην πρώτη γραμμή του Κυπριακού και της ενιαίας ανεξάρτητης Κύπρου και στη συνέχεια το Πολυτεχνείο. 

Είμαι υποχρεωμένος να θυμηθώ ότι στην πύλη του Πολυτεχνείου, όταν έμπαινε το τανκς, ψάλαμε όλοι οι πολιορκημένοι τον εθνικό ύμνο και ανεμίζαμε ψηλά τις ελληνικές σημαίες, τις οποίες αν κρατήσουμε τώρα σε καμμιά ανάλογη διαδήλωση πιθανόν να βρεθούμε κατηγορούμενοι, απ’ όσους κλειδοκράτορες προφυλάσσουν τις παραχαραγμένες αρχές μας. 

Αυτό το νήμα του δημοκρατικού προοδευτικού πατριωτισμού πρέπει να ξαναπιάσει η ΛΑ.Ε και συνολικά η Αριστερά της εποχής μας για μια κυρίαρχη, ασφαλή, ακέραια και ανεξάρτητη Ελλάδα, χωρίς ευρωατλαντικά δεσμά. 

Και πρέπει να ξαναπιάσει η ΛΑ.Ε αυτό το νήμα, προκειμένου να υπηρετήσει μια προοδευτική αλλαγή στη χώρα και για να φράξει τον δρόμο στην εθνοκαπηλεία της πιο αντιδραστικής Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και του νεοναζισμού. 

Και οφείλει η Αριστερά να ξαναπιάσει το νήμα του δημοκρατικού, προοδευτικού πατριωτισμού ιδιαίτερα σε μια εποχή μιας νέας αποικιοποίησης της χώρας, όπου το αίτημα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης αναβιώνει με νέους όρους και γίνεται ζωτικό για την επιβίωση της πατρίδας μας, του λαού αλλά και της νεολαίας μας που μαζικά εκκενώνει την χώρα μας. 

Πατριωτισμός, κοινωνικός μετασχηματισμός και διεθνιστική αλληλεγγύη σε όλους τους λαούς που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους,  για την ελευθερία τους και ενάντια σε κάθε μορφής εθνική καταπίεση και κοινωνική εκμετάλλευση, είναι αξεδιάλυτα συνώνυμα στην ταυτότητα της Αριστεράς του 21ου αιώνα. 

Τρίτον: Συντρόφισσες και σύντροφοι, η ΛΑ.Ε έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια βήματα για ένα ριζοσπαστικό ρεαλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Δυστυχώς, τα βήματά μας αυτά ενώ ήταν αξιόλογα δεν προχώρησαν λόγω μια ελλιπούς δημιουργικής προσπάθειας και κυρίως λόγω δογματικών αγκυλώσεων σε προγραμματικά θέσφατα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν και τα οποία παρέπεμπαν σε άλλες εποχές. 

Αγαπητοί σύντροφοι, τα θετικά βήματα στις επεξεργασίες μας οφείλουν να καταστούν αφετηρία για μια πολύ πιο τολμηρή και ρεαλιστική προγραμματική επεξεργασία, η οποία θα απαντά θετικά και τολμηρά, μακριά από στερεότυπα του παρελθόντος, στην ανάγκη μετασχηματισμού για ένα παραγωγικό, αξιοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος και ένα νέο μεταβατικό  παραγωγικό, πρωτοπόρο σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, αποδοτικό κοινωνικό και οικολογικό οικονομικό πρότυπο της χώρας. 

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου, κυρίως για όσα δεν επιχείρησα να ανατρέψω στην πορεία μας, λόγω των αντιστάσεων και των συγκρούσεων που θα επέφεραν, επιλογές, υποβάλλω την παραίτησή μου από την θέση του Γραμματέα του Π.Σ. της ΛΑ.Ε και της Κ.Ε. του Αριστερού Ρεύματος. 

Αυτή, άλλωστε, ήταν η δηλωμένη πρόθεσή μου, όταν ανέλαβα από τη πρώτη στιγμή πλήρως την ευθύνη του κακού εκλογικού αποτελέσματος. Αν τότε δεν παραιτήθηκα, είναι γιατί άκουσα αρκετούς συντρόφους που εκτιμώ και οι οποίοι μου ζήτησαν να συγκρατηθώ, τουλάχιστον για λίγες μέρες. Όταν, όμως, σε συνεδρίαση διευρυμένης Εκτελεστικής Γραμματείας του Α.Ρ είδα επιστολές και άκουσα παροτρύνσεις για παραίτησή μου, ο κύβος της παραίτησής μου είχε για μένα ριφθεί. 

Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση πέρα από το πρόβλημα της ήττας να προστεθεί και ένα άλλο ζήτημα διχασμού στις γραμμές μας. Άλλωστε, η παραμονή μου στην ηγεσία ΛΑ.Ε και Ρεύματος θα σήμαινε βαθιές αλλαγές σε επιλογές και πρόσωπα για τις οποίες έχω αναφερθεί. 

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, αυτήν την ώρα η ΛΑ.Ε χρειάζεται μια ευρύτατη πρωτοβουλία εκλογικών συνεργασιών που θα απευθύνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις δυνάμεις, χωρίς διακρίσεις, αποκλεισμούς και αγκυλώσεις, που αντιτάσσονται στο νέο καταστροφικό διπολισμό, την λιτότητα και την ακροδεξιά. Ξέρω ότι μια τέτοια απεύθυνση δεν θα έχει θετική ανταπόκριση απ’ όλες τις πλευρές. 

Θεωρώ όμως αναγκαία την ανάληψη πρωτοβουλίας για να αποκαλυφθούν αλαζονείες, αυτάρκειες,  αυταρέσκειες και διάτρητοι προσανατολισμοί που εκφωνούνται, χωρίς να εννοούνται, για δημαγωγικούς, παραπλανητικούς λόγους. Ανεξαρτήτως, όμως, συμμαχιών, πολύ περισσότερο αν δεν υπάρξουν στην έκταση που επιθυμούμε, η ΛΑ.Ε βρίσκεται σε μια δοκιμασία και σε ένα δίλημμα που για αν απαντηθεί χρειάζεται δύναμη και αποφασιστικότητα. Σύντροφοι και συντρόφισσες, 

Η κάθοδος με σχετική επιτυχία στις εκλογές της 7ης Ιουλίου απαιτεί σιδερένια βούληση, μεγάλη αυτοπεποίθηση και ισχυρό ενωτικό πνεύμα πρώτα απ’ όλα από το Αριστερό Ρεύμα και συμμαχίες με όσους θελήσουν να συμμαχήσουν με την ΛΑ.Ε. 

Κυρίως, η κάθοδος στις εκλογές για να έχει πιθανότητες ενίσχυσης του ποσοστού μας χρειάζεται βαθιά βελτίωση της δημόσιας εικόνας της ΛΑ.Ε στις κατευθύνσεις που έχω προτείνει, χωρίς παραλυτικές ισορροπίες και άγονους συμψηφισμούς με άλλες συνιστώσες της ΛΑ.Ε. Μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτά τα βήματα; 

Στις πολύ δύσκολες ώρες διακρίνονται οι δυνάμεις, οι αρετές και οι αντοχές μιας παράταξης. Η ικανότητά της να έχει μέλλον και να παίρνει δύσκολες και τολμηρές αποφάσεις. Ελπίζω το Αριστερό Ρεύμα πάντα μέχρι τώρα πρωτοπόρο, να αποδειχθεί για άλλη μια φορά αντάξιο της αδούλωτης, τολμηρής και έντιμης ιστορικής του διαδρομής».

Πηγή

  

Επαναληπτικές εκλογές διεξάγονται σήμερα σε 7 περιφέρειες και 217 δήμους της χώρας.

Επαναληπτικές εκλογές διεξάγονται σήμερα σε 7 περιφέρειες και 217 δήμους της χώρας. Οι κάλπες θα ανοίξουν στις επτά το πρωί και θα κλείσουν στις επτά το βράδυ, ενώ η πρώτη ασφαλής εκτίμηση αποτελέσματος αναμένεται να ανακοινωθεί από τη Singular Logic περίπου στις 9 το βράδυ της Κυριακής. Οι εκλογείς θα ψηφίσουν στα ίδια εκλογικά τμήματα που προσήλθαν την περασμένη Κυριακή, τα οποία, σημειωτέον, θα στελεχωθούν από τις ίδιες εφορευτικές επιτροπές και τους ίδιους δικαστικούς αντιπροσώπους, ενώ θα οριστούν νέοι γραμματείς.

Στις επαναληπτικές εκλογές δεν χρειάζεται οι ψηφοφόροι να σημειώσουν σταυρό προτίμησης και καλούνται να ρίξουν στην κάλπη μόνο το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού που επιθυμούν να στηρίξουν. Ωστόσο, εφόσον βρεθούν ψηφοδέλτια με σταυρό, δεν θα κριθούν άκυρα.

Κενή παραμένει η θέση του δημάρχου σε οκτώ από τους δέκα μεγαλύτερους δήμους της Ελλάδας μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών. Πέραν του Δήμου Αθηναίων, όπου θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Νάσος Ηλιόπουλος, του Δήμου Πειραιώς, όπου θα αναμετρηθούν ο νυν δήμαρχος Γιάννης Μώραλης με τον Νίκο Βλαχάκο, και της Θεσσαλονίκης, όπου τη δημαρχία θα διεκδικήσουν ο Νίκος Ταχιάος και ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, επαναληπτικές εκλογές θα διεξαχθούν στους Δήμους Πατρέων, όπου η μάχη θα δοθεί μεταξύ του νυν δημάρχου Κώστα Πελετίδη και του Γρηγόρη Αλεξόπουλου, Ηρακλείου όπου θα αναμετρηθούν ο πρώην δήμαρχος Γιάννης Κουράκης με τον νυν δήμαρχο Βασίλη Λαμπρινό, στον Δήμο Λαρισαίων, όπου η «μάχη» θα διεξαχθεί μεταξύ του νυν δημάρχου Απόστολου Καλογιάννη και της Ρένας Καραλαριώτου, στον Δήμο Ρόδου, όπου θα αναμετρηθούν ο Αντώνης Καμπουράκης με τον νυν δήμαρχο Φώτη Χατζηδιάκο, αλλά και στον Δήμο Ιωαννιτών, όπου στον δεύτερο γύρο έχουν «προκριθεί» ο νυν δήμαρχος Θωμάς Μπέγκας και ο Μωυσής Ελισάφ.

Επίσης, αύριο θα αναδειχθούν οι περιφερειάρχες σε επτά περιφέρειες, στις οποίες δεν υπήρξε αποτέλεσμα από την πρώτη Κυριακή. Πρόκειται για την περιφέρεια Αττικής, όπου θα αναμετρηθούν ο Γιώργος Πατούλης με τη Ρένα Δούρου, Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, όπου θα αναμετρηθούν οι Χρήστος Μέτιος και Χριστόδουλος Τοψίδης, Βορείου Αιγαίου, όπου υποψήφιοι είναι οι Χριστιάνα Καλογήρου και Κώστας Μουτζούρης, Δυτικής Ελλάδας, όπου η «μάχη» θα δοθεί μεταξύ του Νεκτάριου Φαρμάκη και του Απόστολου Κατσιφάρα, Ιονίων Νήσων, όπου θα αναμετρηθούν η Ρόδη Κράτσα-Τσαγκαροπούλου και ο Θεόδωρος Γαλιατσάτος, Πελοποννήσου, όπου η «μάχη» θα δοθεί μεταξύ του Πέτρου Τατούλη και του Παναγιώτη Νίκα, και η περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος, την οποία διεκδικούν ο Φάνης Σπανός και ο Απόστολος Γκλέτσος. Σε 107 από τους 324 δήμους της χώρας οι δήμαρχοι αναδείχθηκαν από την πρώτη Κυριακή, με αποτέλεσμα σήμερα να διεξάγεται επαναληπτική ψηφοφορία σε 217 δήμους.

Στην Αττική, επαναληπτικές εκλογές θα διεξαχθούν σε 50 από τους συνολικά 66 δήμους.

Πέραν του Δήμου Αθηναίων, κάλπες θα στηθούν εκ νέου για τους Δήμους  Αγ. Βαρβάρας, Αγ. Παρασκευής, Αγ. Δημητρίου, Αγ. Αναργύρων-Καματερού, Αγκιστρίου, Αιγάλεω, Αίγινας, Αμαρουσίου, Ασπροπύργου, Αχαρνών, Βριλησσίων, Βύρωνα, Δάφνης-Υμηττού, Διονύσου, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Ηρακλείου, Ιλίου, Καισαριανής, Καλλιθέας, Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Κηφισιάς, Κορυδαλλού, Κυθήρων, Λαυρεωτικής, Λυκόβρυσης-Πεύκης, Μάνδρας-Ειδυλλίας, Μαραθώνα, Μαρκοπούλου-Μεσογαίας, Μεγάρων, Μεταμόρφωσης, Νέας Ιωνίας, Νέας Σμύρνης, Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, Παιανίας, Παλαιού Φαλήρου, Παλλήνης, Πειραιώς, Πεντέλης, Περάματος, Πετρούπολης, Ραφήνας-Πικερμίου, Σαλαμίνας, Σαρωνικού, Σπάτων-Αρτέμιδος, Τροιζηνίας-Μεθάνων, Φιλοθέης-Ψυχικού, Χαϊδαρίου, Χαλανδρίου και Ωρωπού.

Στη Θεσσαλονίκη, πέραν του ομώνυμου δήμου, επαναληπτικές εκλογές θα διεξαχθούν στους δήμους Δέλτα, Θερμαϊκού, Καλαμαριάς, Κορδελιού-Ευόσμου, Λαγκαδά, Παύλου Μελά και στον Δήμο Ωραιοκάστρου.

πηγή

   

Η ντροπή και η καταισχύνη της παράταξης Σγουρού...

Με τον υποψήφιο της ΝΔ για την περιφέρεια Αττικής συναντήθηκαν οι έξι περιφερειακοί σύμβουλοι της παράταξης Σγουρού συμφωνώντας σε κοινό μέτωπο κατά της Ρένας Δούρου Στο πλαίσιο αυτό και ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της Κυριακής στις 2 Ιουνίου, οι περιφερειακοί σύμβουλοι θέτουν στο επίκεντρο της στήριξης στον συνδυασμό ΝΕΑ ΑΡΧΗ για την ΑΤΤΙΚΗ με υποψήφιο Περιφερειάρχη τον κ. Γ. Πατούλη, την κοινή προγραμματική σύγκλιση των θέσεών τους, καθώς και την καθαρή εντολή για συνεργασία από τους πολίτες της Αττικής. 

Όταν σήμερα στο 2ο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών προβεβλημένα στελέχη του ΚΙΝΑΛ (όχι μόνον στην δική μας Περιφέρεια...) αλλά πανελλαδικά... ,  στηρίζουν ανοικτά ψηφοδέλτια άκρως συντηρητικά με μοναδικό στόχο τη στρατηγική ΝΙΚΗ της ΝΔ μην περιμένεις πολλά .... 

Οι πολίτες όσο και εάν υποτιμούν τη νοημοσύνη τους έχουν ορθολογικό κριτήριο και μπορούν να διακρίνουν ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο δίλημμα Πρόοδος ή Συντήρηση....

Είναι απαράδεκτο η ψήφος των πολιτών σε δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση στον 1ο γύρο να γίνεται εμπόριο και μέσο συναλλαγής από ορισμένους στο 2ο γύρο των Αυτοδιοικητικών εκλογών....

Είναι ντροπή και προκαλεί το δημοκρατικό αίσθημα κάθε Προοδευτικού Πολίτη...της Χώρας μας.!    

Αυτοί οι έξι (και όσοι το "επιχειρούν" πανελλαδικά ...),  είναι η ντροπή και η καταισχύνη της παράταξης Σγουρού...και όχι μόνον..

Υ.Γ. Αληθεύει ότι πίσω από όλο αυτό το παρασκήνιο κάποιος - α από αυτούς τους κομματικοδίαιτους και κομματικοτραφείς προαλείφεται για Αντιπεριφερειάρχης του Πατούλη εάν εκλεγεί ?  Οψόμεθα.

Σ.Φ

1η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού

Εκτός από τη Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού που καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση το ΟΗΕ και γιορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου, η 1η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια ημέρα του παιδιού το 1925 από τη Παγκόσμια Συνέλευση για την ευημερία του παιδιού της Γένοβας.

Τέτοιες μέρες, σελίδες ηλεκτρονικές και έντυπες προβάλλουν κατά κόρον τη δυστυχία των παιδιών, τακτοποιημένη σε νούμερα...

Εκατομμύρια παιδιά, σε ολόκληρο τον κόσμο, ζουν σε συνθήκες, όπως είναι η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός, αναφέρει η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Λήδα Κουρσουμπά, σε μήνυμά της με την  ευκαιρία της αυριανής Παγκόσμιας Ημέρας Παιδιού, όπως καθιερώθηκε η 1η Ιουνίου. 

Η παιδική εργασία αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του παιδιού και έχει αποδειχθεί ότι εμποδίζει την ανάπτυξη τους, οδηγώντας τα δυνητικά σε δια βίου σωματική ή ψυχολογική βλάβη.

Έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει μία ισχυρή σχέση  μεταξύ φτώχειας και παιδικής εργασίας, ενώ η  παιδική εργασία με τη σειρά της διαιωνίζει τη φτώχεια κρατώντας τα παιδιά των φτωχών μακριά από την εκπαίδευση και την προοπτική για κοινωνική άνοδο.

Αυτή η μείωση του ανθρώπινου κεφαλαίου έχει συνδεθεί με την επιβράδυνση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Πρόσφατη μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας έδειξε ότι η εξάλειψη της παιδικής εργασίας και η ανάπτυξη της οικονομίας θα μπορούσαν να δημιουργήσουν οικονομικά οφέλη σχεδόν επτά φορές μεγαλύτερα από το κόστος, ως επί το πλείστον συνδεδεμένα με επενδύσεις σε καλύτερη εκπαίδευση και κοινωνικές υπηρεσίες.

   

Η Γιούνισεφ (UNICEF) είναι μία οργάνωση του ΟΗΕ για τα παιδιά, τιμημένη το 1965 με βραβείο Νόμπελ για την προσφορά της. Ιδρύθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1946 από τη γενική συνέλευση του νεοσύστατου τότε διεθνούς οργανισμού για να βοηθήσει τα παιδιά της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Κίνας μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ονομασία της προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων United Nations International Children's Emergency Fund (Διεθνές Έκτακτο Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά).

Το 1953 η UNICEF έγινε μόνιμο τμήμα του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, με κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη και αποστολή την κάλυψη των μακροπρόθεσμων αναγκών των φτωχών παιδιών και των μητέρων τους στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Το 1954, ο ηθοποιός Ντάνι Κέι ανακηρύσσεται πρώτος πρεσβευτής της UNICEF, με αρμοδιότητα την ευρεία δημοσιοποίηση των αναγκών των παιδιών όλου του κόσμου. Από τότε και μέχρι σήμερα, παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες, αθλητές και συγγραφείς τάσσονται στην υπηρεσία της UNICEF ως «Πρεσβευτές Καλής Θέλησης» ή «Ειδικοί Εκπρόσωποι» της.

   

Στις 20 Νοεμβρίου 1989 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού», που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως. Την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας.

Τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών στους τομείς της Επιβίωσης, της Ανάπτυξης, της Προστασίας και της Συμμετοχής.

Η 20η Νοεμβρίου εορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

   

Η UNICEF βοήθησε ποικιλοτρόπως τη χώρα μας από το 1947 έως το 1969. Εφάρμοσε προγράμματα παστερίωσης του γάλακτος, ελέγχου της φυματίωσης και της σύφιλης, συνολικού ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων.

Από την πώληση προϊόντων (κάρτες, τετράδια, παιχνίδια, είδη γραφείου κ.ά.) και τη συλλογή πόρων μέσω δωρεών, συμβάλλει στη χρηματοδότηση προγραμμάτων ανάπτυξης ή επείγουσας ανάγκης σε σχεδόν 160 χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου και της Ανατολικής Ευρώπης.

Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο.

Γιατί η ελπίδα μας πηγάζει από εκείνα...Τα νεκρά παιδιά από τα χημικά στη Συρία έρχονται να μας "χαστουκίσουν" την ώρα που βολευόμαστε στην ξαπλώστρα ή στον καναπέ μας αναλώνοντας τον χρόνο και την ενέργειά μας μπροστά απο trush tv και κάθε λογής ΣΟΚ-αριστική φημολογία που γράφεται σε μερικές αράδες.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ερμηνεύοντας τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, τραγούδησε: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…» και ο στίχος αυτός κρύβει τόση αλήθεια!

Για κάποια, τυχερά παιδιά, η κάθε μέρα είναι μια γιορτή… Κάποια άλλα, ίσως να μη γιορτάσουν ποτέ.

Δυστυχώς καμία επέτειος και κανένας γιορτασμός, κανένα κίνημα ή οργάνωση δεν πρόκειται να λύσει οριστικά τα προβλήματα της παιδικής θνησιμότητας, της πείνας και της αρρώστιας, της παιδικής εργασίας, της ανυπαρξίας ή της εγκατάλειψης του σχολειού, της χαμένης παιδικότητας...

«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…»  

πηγή