Η (μεγάλη) παράταξη έχει σημασία…

Το αποτέλεσμα των εκλογών, μολονότι "θριαμβευτικό" για τον Βενιζέλο, τον οδηγεί έξω από το κόμμα του και πιθανότατα σε ένα πρόωρο πολιτικό τέλος, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση της πολιτικής μας ζωής.

Του Γιώργου Καρελιά

Το (όποιο) πολιτικό μέλλον του Ευάγγελου Βενιζέλου κρίθηκε το βράδυ της 25 Ιανουαρίου 2015, όταν το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ κινδύνεψε, υπό την ηγεσία του, να μη μπει στη Βουλή και, τελικά, διασώθηκε με 4,68%. Είχαν προηγηθεί το 12,28% του Ιουνίου του 2012 και το 13,18% του Μαΐου του ίδιου έτους.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η ευθύνη δεν είναι όλη δική του. Είχε προηγηθεί η περίοδος 2010-2012, όταν το κόμμα που σφράγισε την Μεταπολίτευση αποδέχθηκε, υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, να φορτωθεί όλη την ευθύνη της χρεοκοπίας , στην οποία είχε οδηγήσει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ούτε η τότε ούτε η μετέπειτα ηγεσία του κατάλαβαν πού θα οδηγούνταν.

Αλλά αυτά είναι ιστορία. Η πορεία του Βενιζέλου- του πιο χαρισματικού και συνάμα αυτοκαταστροφικού πολιτικού της γενιάς του- ήταν προδιαγεγραμμένη μετά την συμμετοχή του στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ο ίδιος υπηρέτησε έως το τέλος το αφήγημα «σώσαμε τη χώρα». Όμως, σήμερα το κόμμα θέλει να απεγκλωβιστεί απ’ αυτό το αφήγημα, διότι (σχεδόν…) καταστράφηκε το ίδιο.

Μετά την δεινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, ο Βενιζέλος φαινόταν απολύτως δικαιωμένος. Ήταν αυτός που ηγήθηκε της μανιακής αντι-ΣΥΡΙΖΑ εκστρατείας, επινοώντας τον στόχο της «στρατηγικής(του) ήττας». Στρατηγική ήττα δεν επήλθε, διότι το δικό του κόμμα δεν μπόρεσε να κερδίσει τίποτα από αυτήν. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί «βενιζελικοί» ψήφοι πήγαν απευθείας τη ΝΔ και δικοί του πολιτικοί φίλοι είτε είναι δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη είτε τού έκαναν προεκλογική αβάντα.

Παρόλα αυτά ο Βενιζέλος αισθανόταν πανευτυχής, κάτι σαν βασιλιάς. Όλα του ήρθαν δεξιά. Και φρόντισε να το διαλαλήσει urbi et orbi. To πρωί του Σαββάτου κυκλοφόρησαν ΤΑ ΝΕΑ με άρθρο του υπό τον τίτλο «Ο βασιλιάς ήταν γυμνός».

Φυσικά, γυμνό θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Όμως, λίγες ώρες μετά, αποδείχθηκε ότι το κόμμα του, έστω η ηγεσία του, δεν θεωρεί τον ίδιο και τη στρατηγική του καθόλου βασιλική. Αν την θεωρούσε έτσι, έστω κατ’ ελάχιστον, θα τον τοποθετούσε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, τη μόνη θέση που επιθυμούσε διακαώς. Όμως, το αποτέλεσμα των εκλογών, μολονότι «θριαμβευτικό» για τον Βενιζέλο, τον οδηγεί έξω από το κόμμα του και πιθανότατα σε ένα πρόωρο πολιτικό τέλος, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση της πολιτικής μας ζωής.

Ανεξάρτητα από το όποιο παρασκήνιο για το πού θα πολιτευόταν ο πρώην πρόεδρος του κόμματος, η Φώφη Γεννηματά «διάβασε» σωστά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών:

. Οι μεγάλες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνθηκαν, σχεδόν αποκλειστικά, στη ΝΔ. Οι δεξιόστροφοι ψηφοφόροι πήγαν στο μόνο κόμμα που μπορεί να φτάσει στην εξουσία.

.Το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιδεξιοί ψηφοφόροι δεν πήγαν στη ΝΔ και ελάχιστοι επέστρεψαν στο ΚΙΝΑΛ.

Η σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ συνειδητοποίησε ότι, αν δεν καταφέρει να απεγκλωβίσει τέτοιους ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές της 7 Ιουλίου μπορεί να φέρουν γι’ αυτό χειρότερο αποτέλεσμα. Και τέτοιος απεγκλωβισμός, με τον Βενιζέλο να κανοναρχεί στην προεκλογική περίοδο από τη θέση του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, φαίνεται αδύνατος.

Η απόφαση της κυρίας Γεννηματά είναι σωστή πολιτικά, αλλά και παρακινδυνευμένη για ένα μικρό κόμμα, όπως είναι σήμερα το ΚΙΝΑΛ. Αν επιδιώκει να απευθυνθεί στους πάλαι ποτέ ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μπορούσε να το κάνει με τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος συμβολίζει την παλιότερη συνεργασία με τη ΝΔ (2012-2014) και δεν κρύβει ότι επιδιώκει την επόμενη, αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Ίσως άργησε πολύ να καταστήσει σαφές στον προκάτοχό της ότι δεν θα τον τοποθετούσε επικεφαλής στο Επικρατείας.

Το αποτέλεσμα του ρίσκου που ανέλαβε η κυρία Γεννηματά θα φανεί το βράδυ της 7 Ιουλίου. Ο κ. Βενιζέλος διαθέτει κάποια πολιτική επιρροή, αλλά δεν είναι μετρήσιμη σήμερα η εκλογική του επιρροή. Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, άλλωστε, υπολογίζει ότι στις ευρωεκλογές έχασε προς τη ΝΔ ψηφοφόρους αυτής της κατηγορίας, επομένως(θεωρεί ότι) δεν θα κινδυνεύσει περισσότερο στις εθνικές εκλογές. Μένει να φανεί.

Αλλά για τον ψηφοφόρο του πέραν της Δεξιάς χώρου(Κεντροαριστερά, Σοσιαλδημοκρατία, Προοδευτική Παράταξη ή όπως αλλιώς την ονομάζουν) το αποτέλεσμα της 7 Ιουλίου έχει σημασία κυρίως για τις μετέπειτα εξελίξεις. Η ήττα του χώρου αυτού φαίνεται προδιαγεγραμμένη, με βασική ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα. Όμως, ήττα από ήττα έχει διαφορά. Κυρίως για το «μετά».

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια πανίσχυρη, αλαζονική και ρεβανσιστική ΝΔ, δεν θα είναι καλό ούτε για την ίδια. Χρειάζεται και η άλλη παράταξη να είναι ισχυρή ως αντίβαρο. Τα κομμάτια αυτής της παράταξης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, σήμερα είναι εκλογικοί αντίπαλοι. Λογικό. Αύριο, όμως, θα χρειαστεί να συμπορευθούν σε νέες συνθήκες.

Ένα από τα εμπόδια σ’ αυτήν την συμπόρευση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν θα υπάρχει. Δεν είναι βέβαιο ότι αρκεί. Υπάρχουν περισσότερα εμπόδια στην άλλη πλευρά, τα οποία θα χρειαστεί να υπερπηδήσει ο Τσίπρας. Αλλά, κατά τη γνωστή ρήση, «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».