Ο νικητής τα παίρνει όλα

«Ο πρωθυπουργός οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Για το καλό του τόπου πρέπει να παραιτηθεί και η χώρα να οδηγηθεί σε εθνικές εκλογές το συντομότερο δυνατόν», ήταν κομμάτι των δηλώσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου.

«Το σημερινό αποτέλεσμα δίνει στην αντιπολίτευση το δικαίωμα να αμφισβητήσει το ιστορικό εγχείρημα της οριστικής εξόδου από την κρίση. Η τελική ετυμηγορία ανήκει στο λαό», η αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα την ίδια μέρα.

Κοινώς, «πυρετός». Ακόμα πιο παραστατικά, πολιτικός καύσωνας εν μέσω Ιουλίου.

Απροσδόκητα; Για τους περισσότερους, είτε περίμεναν απλώς μικρότερη διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, είτε διατηρούσαν ανεδαφικές, όπως αποδείχθηκε, προσδοκίες για διαφορετικό τοπίο στην κορυφή των αποτελεσμάτων, ναι. Κανείς δεν το περίμενε και όλοι θα ζήσουν για τον επόμενο μήνα με αυτό.

Η διαφορά των 9 και πλέον μονάδων δεν αγνοείται και ο πρωθυπουργός θα προσφύγει στις κάλπες για «καθαρή» εντολή, αυτή που ψάχνει και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εγκαθίδρυση της δικής του κυριαρχίας στη «σκακιέρα», έπειτα από 3,5 χρόνια αναζητήσεων και προσπάθειας.

Υπό αυτό το πρίσμα, όλοι φαντάζονται την επόμενη «μέρα». Για πρώτη φορά μετά το 2012, ο νικητής τα παίρνει όλα. Όποιος κυβερνήσει θα έχει δυνατότητες που δεν θα αμφισβητηθούν για την επόμενη τετραετία, υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή μακριά από μνημόνια, μέτρα, ΔΝΤ, επιτροπείες και άλλα οικτρά που έζησε η χώρα κατά την τελευταία περίπου 10ετία.

Αν η Νέα Δημοκρατία σχηματίσει κυβέρνηση, τότε θα μπορέσει να εφαρμόσει την πολιτική της με νωπά εμπεδωμένη τη δύναμή της. Η πλειοψηφία θα περιμένει την εφαρμογή όσων έχει εξαγγείλει προεκλογικά, η μειοψηφία να μην… πονέσει. Είτε οι προσδοκίες για απολύσεις στο δημόσιο, μέτρα για την ανάπτυξη της οικονομίας όπως αναθεώρηση του ύψους των συντάξεων, αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, εγρήγορση αναφορικά με την ασφάλεια, την τάξη και την… ηθική, «στροφή» προς τους ιδιώτες και επενδύσεις σε παιδεία, υγεία και επιχειρήσεις, επιβεβαιωθούν ή όχι, σίγουρα θα βρουν κερδισμένους και χαμένους. Η Ελλάδα «των όλων και όχι των πολλών και των λίγων» υπάρχει μόνο για να γλυκαίνει τον προεκλογικό λόγο του Κ. Μητσοτάκη και δεν θα μπορούσε να είναι ρεαλιστική. Όπως φυσιολογικά κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε ως τώρα. Η πολιτική και η κοινωνία είναι ταξικές και κάτι τέτοιο δεν το μαθαίνει κάποιος μόνο αν διάβαζε Μαρξ στα 19 του. Αρκεί να είναι γειωμένος και να έχει επαφή με την πραγματικότητα.

Από την άλλη, σε περίπτωση μιας ιστορικής ανατροπής που θα φέρει στην παραπάνω θέση τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε η πορεία θα συνεχιστεί και μάλιστα με το τρένο ελαφρύτερο πάνω στις ράγες. Η εκλογή του ΠτΔ προσεχώς δεν θα είναι γρίφος για δυνατούς λύτες, η θέση του διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας θα απαλλαχθεί από τον «Γιάννη Στουρνάρα», συνολικά το κράτος θα παραμείνει υπό τον έλεγχο της τωρινής κυβέρνησης. Το αριστερό πρόσημο θα μπορεί να χαραχτεί πιο έντονα, εφόσον υπάρχει τέτοια διάθεση, η ισχνή εσωκομματική αντιπολίτευση θα σιγάσει, χρόνος άπλετος θα υπάρξει για την επανάκτηση της επαφής με την κοινωνία, με τα κινήματα, με τον κόσμο που στήριξε το 2015 μια αλλαγή. Αν βέβαια υπάρχει τέτοια δυνατότητα.

Αντίθετα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί, με διαφορά τόσο εκκωφαντική όσο αυτή των εκλογών ή και μεγαλύτερη, τότε τίθεται σε κίνδυνο το πολιτικό μέλλον του κόμματος και του Α. Τσίπρα. Η εικόνα του 2013 ή του 2014 με μια κυβέρνηση να λεηλατεί την κοινωνία στο Κοινοβούλιο και τις πλατείες γεμάτες φωνές διαμαρτυρίας δεν θα επαναληφθεί. Αντιπολίτευση δεν θα υπάρχει, ενώ οι ζυμώσεις θα αναδείξουν νέες δυνάμεις. Ο κόσμος της αριστεράς θα επαναθεωρήσει την τοποθέτησή του, το Κέντρο θα αναδιοργανωθεί, συνολικά λίγα θα θυμίζουν το τοπίο, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 2009.

Σε περίπτωση ήττας ή «ήττας» της Νέας Δημοκρατίας, πολλά θα τεθούν υπό ανάκριση. Από τις επιλογές με ακροδεξιό «άρωμα» που χαρακτήρισαν τον προεκλογικό αγώνα, αλλά και θα χρωματίσουν την ατζέντα στο εξής, από δυνάμεις που έχουν επενδύσει πολλά στην ανάδειξη του Κ. Μητσοτάκη στην κορυφή της εγχώριας πολιτικής πυραμίδας, από τη στήριξη του κόσμου σε ένα «κουτσό», όπως θα έχει αποδειχθεί άλογο, από τα «κουμάντα» μέσα στο κόμμα, που βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους διαχρονικά.

Πιθανότητες υπάρχουν και είναι καταφανώς υπέρ του πρώτου σεναρίου. Σημασία έχει πως σε κάθε περίπτωση, ο ένας τα χάνει όλα και ο άλλος τα κερδίζει όλα. Δεν θα προκύψει μια αριστερή, εντός ή εκτός εισαγωγικών, κυβέρνηση με ένα μνημόνιο στην πλάτη, ούτε μια συγκυβέρνηση που θα λειτουργεί υπό πίεση και τον κόσμο στον δρόμο. Στο «φλατ» τοπίο που ανοίγεται μπροστά, ο νικητής φαίνεται πως τα παίρνει όλα. 

πηγή