Οι ψηφίζοντες και οι απέχοντες

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Οι μικροί ψηφοφόροι θεωρούμε ότι κάτι σπουδαίο κάνουμε όταν πάμε και ψηφίζουμε τους εκάστοτε δυνάστες μας -εκτός εάν έχουμε πειστεί ότι οι κυβερνήτες φροντίζουν για το καλό του πόπολου, την ενδυνάμωση της χώρας πολιτικά και γεωγραφικά, οικονομικά και πολιτισμικά.

Εάν έχουμε πειστεί, έχει καλώς, τους αποκαλούμε κυβερνήτες· συμμετέχουμε τότε με αυταπάρνηση και μανία σχεδόν στη διαδικασία της δημοκρατικής μας οφειλής και όλα μέλι κι όλα γάλα. Εκτελούμε το «ιερό» [με την έννοια του απαραβίαστου] καθήκον μας στην κάλπη και έχουμε και το δικαίωμα να κάνουμε κριτική σε όσους πεισματικά αρνούνται να πάνε να ψηφίσουν [λες και αν πάνε θα αλλάξει η ροή των γεγονότων στην Ελλάδα].

Να μη μείνουμε έξω από το πανηγύρι - αυτό· να μη μας πουν στο μέλλον ότι εμείς δεν ήμασταν εκεί, στην «κρίσιμη» ψηφοφορία, ότι χάσαμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε την πορεία της μεγάλης τούτης χώρας, ότι αντισταθήκαμε, όσο μπορούσαμε, στην επέλαση της τρισκατάρατης Δεξιάς - και άλλα ηχηρά.

Οι απέχοντες δηλώνουν ότι η στάση τους είναι βαθιά πολιτική, ότι αρνούνται να συμμετάσχουν στην κοροϊδία των εκλογών, ότι αυτές είναι κατευθυνόμενες από δυνάμεις που τους ξεπερνούν [ότι κατασκευάζονται δηλαδή από τα μίντια και τα μεγάλα συμφέροντα, ότι όποτε τα συμφέροντα αυτά αποφασίζουν κάτι αυτό και θα συμβεί - αλλά αυτό ακούγεται κομμάτι μοιρολατρικό].

Θεωρούν επίσης ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν διαφέρουν το ένα από το άλλο, ασχέτως εάν οι οπαδοί του ενός ισχυρίζονται -ξελαρυγγιάζονται- ότι το δικό τους κόμμα είναι πιο κοντά στην κοινωνία, ότι φροντίζει γι’ αυτήν και τον πάσχοντα λαό, ότι «θα δείτε τι έχουμε να πάθουμε εάν πάρει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία».

Για το βόλεμά τους νοιάζονται οι πλείστοι και μερικοί για το ιδεολογικό παρελθόν τους [που είναι και υπαρξιακό, κυρίως· πώς να πετάξεις στα σκουπίδια μισόν ή και παραπάνω αιώνα αριστερής ιδεολογίας; Μόνο ο Ψαριανός στάθηκε ικανός για κάτι τέτοιο, ευθαρσώς δε αναποδογύρισε]... Το βόλεμα πάνω απ’ όλα και ας ξεσπάει πόλεμος για τις ιδέες τάχα, για τον λαό, για τη χώρα, για την εθνική αξιοπρέπεια και άλλα εντυπωσιακά και επικά. Είναι αρκετοί αυτοί που εκμεταλλεύονται τη σύγχυση των ψηφοφόρων και μέσα στην αναμπουμπούλα των μετακινήσεων και των νέων κομμάτων που εμφανίζονται πλασάρουν εαυτούς σαν μια κάποια «αιρετική» λύση και τους βλέπουμε σε λίγο να κορδώνονται στα βουλευτικά έδρανα. Ο στόχος επετεύχθη - όχι, παίζουμε...

Αυτά πάνω κάτω είναι τα επιχειρήματα των απεχόντων και όποιος θέλει τα αντικρούει ή πείθεται [καμιά φορά συμβαίνουν και τέτοια]. Ποιος όμως να πειστεί; Ετσι και δηλώσεις ότι απέχεις σε βλέπουν σαν αποπομπαίο τράγο, σε αποκαλούν, όπως οι αρχαίοι, ιδιώτη, δηλαδή άχρηστο, ηλίθιο - πάνε και τα επιχειρήματα, πάνε όλα. Κατά τα άλλα όλοι μιλάμε για δημοκρατικά δικαιώματα. [Αυτή] η δημοκρατία μας μάρανε. Οπως και να ’χει, είτε ψηφίζεις είτε όχι, δεν παύεις να είσαι πιόνι της υποκρισίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος και δέσμιος της «σοφίας» του λαού. Πού τη βρήκε ο λαός τη σοφία, ο θεός κι η ψυχή του, αλλά ας έχει έτσι. Είναι, πάντως, ένα ερώτημα.