Η σελίδα του Μητσοτάκη δεν είναι λευκή…

Το εκλογικό σώμα θα ξεχάσει σύντομα ό,τι καταλόγισε στην κυβέρνηση Τσίπρα. Και, ολοένα και πιο απαιτητικό, θα αρχίσει να θυμάται κάποιες υποσχέσεις που δεν θα μπορούν να κάνουν πράξη οι επερχόμενοι, αν κερδίσουν τις εκλογές.

Του Γιώργου  Καρελιά

Το 1981, όταν συντελέστηκε μια κοσμογονική πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα(ένα κόμμα πέραν της παραδοσιακής Δεξιάς, το ΠΑΣΟΚ, ήρθε για πρώτη φορά στην εξουσία και κυβέρνησε επί σχεδόν πέντε τετραετίες…), ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εφτά χρόνων. Πολύ αργότερα (πρέπει να) έμαθε τι σήμαινε εκείνη η αλλαγή.

Το 2015, όταν η πολιτική μοίρα τον οδήγησε στην πρωθυπουργία, μπορεί και να μην συνειδητοποίησε ότι είχε συντελεσθεί η δεύτερη καίριας σημασίας πολιτική αλλαγή. Ένα κόμμα της παραδοσιακής αριστεράς έσπασε το(μέχρι τότε) δικομματικό μονοπώλιο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική ζωή της χώρας μετά την Μεταπολίτευση έκανε ολόκληρο τον κύκλο της: από την παραδοσιακή Δεξιά έως την παραδοσιακή Αριστερά.

Το δύο αυτά γεγονότα πρέπει να έχει διαρκώς στο μυαλό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάθε φορά που(θα) μιλάει για «μεγάλη πολιτική αλλαγή» και «αλλαγή σελίδας», τώρα που διαφαίνεται ότι το δικό του κόμμα μπορεί να επανέλθει στην εξουσία. Φυσικά, δεν θα πρόκειται για καμιά μεγάλη αλλαγή. Το παραδοσιακό κόμμα της Δεξιάς, που έχει κυβερνήσει σχεδόν 20 χρόνια, θα επανέλθει. Την προηγούμενη φορά ήταν πριν από εφτά χρόνια. Ποια μεγάλη αλλαγή, λοιπόν;

Αν στις 7 Ιουλίου η ΝΔ του(νεότερου) Μητσοτάκη επανέλθει, καμιά αλλαγή σελίδας δεν θα γίνει. Η σελίδα του είναι ήδη γεμάτη. Και με πολλές μουτζούρες. Οσο και να θέλει να τις σβήσει, δεν γίνεται.

Μουτζούρα πρώτη: μια κυβέρνηση του δικού του κόμματος (κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή 2007-2009) προετοίμασε τη χρεοκοπία. Μπορεί να κατάφερε να την φορτώσει σε άλλους (κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου 2009-2011), αλλά το στίγμα δεν εξαλείφεται. Μπορεί ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ να έδωσε το συγχωροχάρτι του στην καραμανλική δεξιά για τη χρεοκοπία(και το πληρώνει σήμερα), αλλά όλοι γνωρίζουν πλέον ποιος έχει την αρχική ευθύνη για όσα έγιναν μετά το 2009.

Μουτζούρα δεύτερη: μια άλλη κυβέρνηση, πάλι του δικού του κόμματος(του Αντώνη Σαμαρά 2012-2014), στην οποία είχε και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είχε ενεργό ρόλο, διαχειρίστηκε την χρεοκοπία. Αυτή τη φορά με συνεταίρο το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο πλήρωσε εξ ολοκλήρου το μάρμαρο. Ηταν η κυβέρνηση που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μουτζούρα τρίτη: η ΝΔ του σημερινού Μητσοτάκη δεν θα ξανάρθει, (ότ)αν έρθει, άσπιλη και άμωμη. Το εκλογικό σώμα τιμωρεί τον προηγούμενο, δεν επιβραβεύει τον ερχόμενο. Μια ματιά στους αριθμούς των ψήφων των ευρωεκλογών το επιβεβαιώνει. Το εκλογικό σώμα θα ξεχάσει σύντομα ό,τι καταλόγισε στην κυβέρνηση Τσίπρα. Και, ολοένα και πιο απαιτητικό, θα αρχίσει να θυμάται κάποιες υποσχέσεις που δεν θα μπορούν να κάνουν πράξη οι επερχόμενοι, αν έρθουν.

Η ΝΔ δεν είναι tabula rasa. Εχει παρελθόν, έχει και πρόσωπα που δοκιμάστηκαν πρόσφατα και άφησαν αρνητικό ίχνος. Και ο νυν αρχηγός της θα χρειαστεί να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να διαψεύσει αυτό που θέλει να πει η ρήση του Γάλλου συγγραφέα Roland Topor «το παρελθόν πλησιάζει επικίνδυνα»…