Τα δικά μας παιδιά…

Γράφει η Σοφία Χουδαλάκη

Τούτες τις μέρες, που είναι σε εξέλιξη οι Πανελλήνιες εξετάσεις, τις μέρες που τα παιδιά μας προσπαθούν να περάσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια, η κ. Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή, ότι το δικό της παιδί είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ. Συνεπώς, με μοναδικό στήριγμα το ακαδημαϊκό βάρος τους πτυχίου του, δικαιούνταν στην ηλικία των 25 ετών να διατελέσει Σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών (δείτε το βίντεο εδώ – από το 1. 14.40 και μετά) . Η τοποθέτησή της κ. Μπακογιάννη, αντί να υποστεί την κριτική που της αρμόζει, βλέπουμε να χρησιμοποιείται από διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να ξεπλύνει -μέσω της σύγκρισης- την πρόσφατη δήλωση της κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου για τη μετάταξη της δικής της κόρης στη Βουλή (βίντεο εδώ κι εδώ η συγγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ…).

Έρχονται, δηλαδή, κάποιοι και διαμαρτύρονται για τον σάλο που σηκώθηκε με την περίπτωση της θυγατέρας της μίας μάνας και της εκμετάλλευσης των διασυνδέσεων της οικογένειάς της, ενώ η αντίστοιχη περίπτωση του γιου της άλλης μάνας δεν σχολιάστηκε με τον ίδιο τρόπο. Αυτά τα παράπονα τα αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι στο Δημοτικό, όταν πιάνουν το πιτσιρίκι να αντιγράφει και εκείνο διαμαρτύρεται φωνάζοντας, «κυρία – κυρία, και ο διπλανός μου αντέγραψε, δεν είμαι μόνο εγώ αδιάβαστος».

Δεν ξέρω σε τούτους τους καιρούς αν έχει απομείνει λίγος χώρος για να μιλήσουμε εμείς. Εμείς, που δεν είμαστε βουλευτές για να έχουμε διασυνδέσεις. Εμείς, που δεν αποτελούμε παρακλάδι καμίας οικογένειας πολιτικών τζακιών με γονείς, παππούδες και θείους που έχουν περάσει από όλα τα οφίτσια του κράτους. Τέλος πάντων εμείς, που ενώ δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους παραπάνω, ωστόσο έχουμε κι εμείς παιδιά. Βέβαια, ο κυνισμός τους δεν μας αφήνει και μεγάλα περιθώρια να πιστέψουμε, ότι αναγνωρίζουν τα δικά μας παιδιά ως ισότιμα με τα δικά τους, κατά τον ίδιο τρόπο που η ιδεολογία τους διατείνεται ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ισότιμοι. Ωστόσο, διεκδικούν την ψήφο μας για να έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν σε τι πανεπιστήμια θα πάνε τα δικά μας παιδιά, σε τι νοσοκομεία θα νοσηλευτούν οι δικοί μας γονείς, σε τι σπίτια θα ζούμε, πόσο θα τρώμε, πόσο αέρα θα αναπνέουμε.

Την ίδια ώρα που τα δικά τους παιδιά προετοιμάζονται για τα ξένα πανεπιστήμια σε Summer Camps και κολλέγια, τα δικά μας παιδιά τρέχουν στα φροντιστήρια προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά των μαθημάτων και των καθηγητών στην Παιδεία.

Τα δικά μας παιδιά, για να καλύψουν την ύλη των πανελληνίων εξετάσεων, έχουν θυσιάσει όλα τα τελευταία καλοκαίρια τους, όλες τις διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα, κάνοντας μαθήματα.

Τα δικά μας παιδιά μπαίνουν από νωρίς στη συζήτηση που κυριαρχεί στο σπίτι και μετράει φράγκο-φράγκο το ποσό που χρειάζεται για το νοίκι, για τη ΔΕΗ, για τα μαθηματικά, για την έκθεση, για τα Αρχαία, για τη Φυσική. Και ο μικρότερος αδερφός, που θα έπρεπε να κάνει Αγγλικά, τα επόμενα χρόνια θα τα στερηθεί, για να καταφέρει ο μεγαλύτερος να κάνει λίγο μάθημα παραπάνω, για να περάσει με την πρώτη προσπάθεια στο πανεπιστήμιο, γιατί δεύτερη ευκαιρία δεν έχει, δεν βγαίνει ο οικογενειακός προϋπολογισμός.

Τα δικά μας παιδιά, στην ηλικία των 17 χρονών, σηκώνουν το βάρος μιας εξέτασης που θα κρίνει εάν θα καταφέρουν να περάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δεν είναι λίγα εκείνα που, αν περάσουν σε πανεπιστήμιο απομακρυσμένο από το πατρικό σπίτι, δεν θα πάνε να σπουδάσουν. Είπαμε, ο προϋπολογισμός δεν βγαίνει.

Για τα δικά μας παιδιά το δικαίωμα στη μόρφωση έχει μια μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιηθεί και ακόμα κι αν τα καταφέρουν, γνωρίζουν ότι στα 25 τους χρόνια, θα έχουν το πτυχίο τους κορνιζαρισμένο και θα το κοιτούν λίγο πριν πάνε στην καφετέρια για δουλειά. Στην καλύτερη περίπτωση, θα το βάλουν σε μια βαλίτσα και θα βρεθούν σε κάποια ξένη χώρα, μακριά από την οικογένειά τους, μακριά από κάθε οικείο πρόσωπο, προσπαθώντας να επιβιώσουν. Βέβαια τώρα πια η μετανάστευση αυτού του είδους εμφανίζεται ως «απελευθέρωση του εργαζόμενου», «διεύρυνση των επαγγελματικών ευκαιριών», «αξιοποίηση των προσόντων» κτλ.

Εμείς, τα δικά μας παιδιά, θα τα βλέπουμε μέσω Skype, όταν οι κυρίες και οι κύριοι που ψηφίζουμε θα καμαρώνουν τα δικά τους παιδιά από κοντά όσο θα ανέρχονται στα κρατικά κλιμάκια, τα οποία θεωρούν ότι δικαιωματικά τους ανήκουν. Κάποτε αυτή την αντίληψη την ονομάζανε «ελέω Θεού βασιλεία».  Είναι απορίας άξιο γιατί αυτές οι οικογένειες δεν ωθούν τα παιδιά τους να «διευρύνουν τους επαγγελματικούς τους ορίζοντες» στο εξωτερικό, όπως κάνουν τα δικά μας. Κρίμα η θητεία τους στο εξωτερικό να τελειώνει όταν παίρνουν το πτυχίο τους και μετά να επιστρέφουν στην Ελλάδα για να μας «διοικήσουν»…

Είναι σημαντικότερες οι σπουδές στο Χάρβαρντ, από τις αντίστοιχες στο ελληνικό Πανεπιστήμιο; Δεν είμαι σε θέση να σας απαντήσω, και συγχωρείστε μου τον προσωπικό τόνο, αλλά ποτέ δεν έχω πάει ως εκεί γιατί η δική μου οικογένεια δεν είχε ποτέ περίσσευμα περίπου 40.000-50.000 ευρώ κάθε χρόνο για να διαθέσει στις σπουδές μου. Για να πάρει πτυχίο ένα παιδί από πανεπιστημιακά ιδρύματα αντίστοιχα του Χάρβαρντ, χρειάζεται να πληρώσει δίδακτρα που υπερβαίνουν τις 180.000 ευρώ. Αν προστεθούν και τα υπόλοιπα έξοδα ενός φοιτητή, το συνολικό ποσό πρέπει να υπερβαίνει τις 250.000 – 300.000.

Δεν ξέρω, αν τα διάφορα Χάρβαρντ εξασφαλίζουν καλύτερη μόρφωση στους φοιτητές που πληρώνουν για να βρεθούν εκεί. Ξέρω όμως, ότι στην είσοδο της συγκεκριμένης πανεπιστημιούπολης η ταμπέλα που καλωσορίζει τους επισκέπτες γράφει “Success comes naturally here”, σε ελεύθερη μετάφραση «η επιτυχία εδώ έρχεται φυσικά», σαν να λέει ότι όσοι διαθέτουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για τις σπουδές τους, είναι φυσικό να είναι οι πιο επιτυχημένοι. Τα χρήματα είναι ικανά να αγοράσουν την ευφυΐα, τη μόρφωση, την ικανότητα…

Για τα διάφορα ελιτίστικα πανεπιστήμια δεν ξέρω να σας πω πολλά. Αυτό που ξέρω είναι πως για εμάς και τα παιδιά μας αυτή η επιλογή δεν υπάρχει. Η μοναδική δική μας επιλογή είναι το ελληνικό, δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, αυτό που θα εξασφαλίζει τη δυνατότητα ακόμα και στο πιο φτωχό παιδί να καλλιεργήσει το μυαλό του, να διευρύνει τους ορίζοντές του, να ακονίσει την κρίση του.

 Όσο για τα οφίτσια και τις υψηλές θέσεις, που ατεκμηρίωτα μερικοί θεωρούν ότι ανήκουν στα παιδιά τους, πολύ θα ήθελα να έβλεπα τη σύγκριση ανάμεσα σε έναν απόφοιτο ελληνικού πανεπιστημίου, από αυτούς που τους κυνηγάνε με υποτροφίες τα μεγάλα ιδρύματα του εξωτερικού, και σε έναν απόφοιτο του Χάρβαρντ και των ομοίων του.