Σαγιονάρα δωδεκάποντη

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Θα μου πεις, αν δεν ήταν απέναντι ακριβώς από το σπίτι σου, θα σε πείραζε; Αν δεν το έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια, θα σε ενοχλούσε; Αν δεν σου είχε γανώσει εγκέφαλο, αισθητική, αξίες και την τελευταία, ψυχορραγούσα πίστη σου στο ανθρώπινο γένος, θα το θεωρούσες σημαντικό; Ο,τι και να σου απαντήσω θα 'ναι λίγο. Οι λέξεις, ούτε καν οι μυριάδες στην ελληνική, δεν είναι ικανές να περιγράψουν αυτό που έγινε εκείνο το απόγευμα στο κεφάλι μου...

Είχαν, να δεις πώς μου το 'παν, «την απονομή κάποιων βραβείων, έτσι συμβολικά, να χαρούν κι αυτά τα κακόμοιρα». Φταίω και του λόγου μου, όμως. Και βέβαια φταίω. Γιατί λύσσαξα να ξανανοίξει. Και δώσ' του τηλέφωνα στους δημαρχέους και συλλογή υπογραφών από γειτόνους και τριβόλους. Πού να φανταστώ πως ένας χώρος που με τόσο κόπο δημιουργήθηκε, αντί για αθλητικό κέντρο θα γίνει μπουζουκλερί της Γ' Εθνικής (οδού και κατηγορίας μαζί);

Εκεί στα μέρη μας, στη χώρα των ψυκτικών (κατά Κυριάκο), μήτε δρόμοι δεν υπήρχαν καλά καλά σαν ήρθαν το '60 οι παππούδες μας από την επαρχία. Τα περισσότερα οικόπεδα-φιλέτα ανήκαν στην Εκκλησία. Ελα όμως που οι Ηπειρώτες χωριαταρέοι προγόνοί μου δεν σκάμπαζαν μήτε από ιερό μήτε από όσιο.

Εβαλε πλάτη ο παππούς και με βάρδιες φυλάγανε τον χώρο μαζί με 2-3 γειτόνους (τόσοι νοιάστηκαν), έως να φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Και πιο πάνω μια πλατεία. Και πιο κάτω κούνιες. «Προσωπική εργασία» το λέγαν τότε. Και ήταν κάτι φυσικό γι' αυτούς, καθώς στα χωριά τους έτσι έφτιαχναν δρόμους και σχολεία. Από μοναχοί τους.

Θα μου πεις, άλλες εποχές. Ναι. Αλλες εποχές. Πλέον, η «προσωπική εργασία» για το κοινωνικό καλό έγινε «ευθύνη του κράτους» για την ατομική μίζα. Με τις ευλογίες των πολιτών φυσικά.

Μην τα πολυλογώ, με τα πολλά το γήπεδο ξαναπήρε ζωή. Δε μ' ένοιαζαν ούτε οι φωνές του προπονητή ούτε οι αγώνες έως αργά ούτε η πλαστικούρα που γέμιζαν τον χώρο. Ούτε καν η προπαγάνδα με δεκάδες φωτογραφίες δημοτικών συμβούλων συγκεκριμένης παράταξης και μόνο, που είχαν παντού κολλήσει προεκλογικά, λες κι ήταν τσιφλίκι τους. Ολα τα άντεξα... έως εκείνο το βράδυ.

Γιορτή κάνανε για «το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς». Γονείς, μικρά παιδιά που παίζαν στην ομάδα, μωρά στα καρότσια -χαλασμός! Η κόκα κόλα και το πατατάκι πήγε σύννεφο (ως η πλέον κατάλληλη τροφή για μικρούς αθλητές, φαντάζομαι). Ως εδώ καλά. Αλλά όταν «για να χαρούν τα κακόμοιρα» άκουσα ξαφνικά στη διαπασών, από κάτι μισοχαλασμένα ηχεία, τον Λευτέρη Πανταζή να τραγουδάει το «Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος, για όλα είμαι έτοιμος», το ένιωσα. Εγινα αυτός: Ετοιμη για όλα!

Οι μανάδες κουνούσανε στον ρυθμό από τα σκυλοτράγουδα τα μωρά τους έως τις 12 το βράδυ. Οι μικροί αθλητές εξαντλημένοι, πίναν όλο και περισσότερη κόλα για ν' αντέξουν. Ο προπονητής έσκουζε, γιατί μόνο αγώνας δεν έγινε. Και γω... στα κάγκελα.

Κατέβηκα. «Θεωρείτε σωστή αυτή τη μουσική για μια τέτοια βραδιά;», ρωτάω. Ο υπεύθυνος χαμογέλασε. Να μιλήσει, όμως, δεν πρόλαβε. Τον πρόλαβε η διπλανή του. Μια κυρία, με μια σαγιονάρα δωδεκάποντη! (δεν ήξερα καν ότι υπάρχει). «Αυτά αρέσουν στα παιδιά!», με κεραυνοβόλησε. «Ασ' τη μωρέ, αυτή είναι κουμμουνίστρια», της πέταξε η διπλανή της. «Μακάρι να 'μουν», είπα ξεψυχισμένα και πήγα από κει πού 'ρθα.

Δεν μου φταίει καμία Αριστερά που το μωρό αυτό, που με ΛΕ.ΠΑ. το κουνιοτραμπάλιζαν, αύριο θα μεγαλώσει και θα ψηφίζει. Μήτε πως αυτά τα δόλια, από παιδιά γίναν «αυτά τα κακόμοιρα».

Μου φταίει ο παππούς που μου έμαθε πως με τα χέρια μας φτιάχνουμε την κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε. Μου φταίει ο άλλος παππούς που σε κάτι βουνά πέθανε στα 20 του, για μια ελευθερία πολεμώντας. Αλλά κυρίως μου φταίει αυτή η άτιμη η δωδεκάποντη η σαγιονάρα. Που δεν την ανακάλυψα εγώ πρώτη.

Να τη φορέσω και πρώτη να σύρω τον χορό της Νέας Διαδοχής!