Τα πετρέλαια, το Διεθνές «δίκαιο» και οι αιθεροβάμονες των Αθηνών

Του  Δημήτρη Μηλάκα

Ας δούμε στα γρήγορα πως έχει διαμορφωθεί αυτήν τη στιγμή η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά καθώς διαλύεται το ιδεοληπτικό «συννεφάκι» μέσα στο οποίο αναπαύεται χρόνια τώρα το ελληνικό πολιτικό σύστημα:

στην Κυπριακή ΑΟΖ (η οποία έχει καθοριστεί με διεθνείς συμφωνίες που επιβεβαιώθηκαν με διεθνείς εμπορικές δικαιοπραξίες) έχει εγκατασταθεί εδώ και ενάμιση μήνα τουρκικό πλωτό γεωτρύπανο το οποίο προστατεύεται από τουρκικά πολεμικά πλοία. Το πλωτό γεωτρύπανο εργάζεται για λογαριασμό διεθνούς συνεταιρισμού στο οποίο εκτός από την κρατική τουρκική εταιρία πετρελαίου συμμετέχουν και εταιρίες από δυτικές χώρες δυτικότερα της κυπριακής ΑΟΖ, νότια του Καστελόριζου, η Τουρκία εκδίδει αλλεπάλληλες οδηγίες (naxtex) για δέσμευση θαλάσσιων περιοχών για την πραγματοποίηση είτε ασκήσεων με πραγματικά πυρά είτε ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Αυτήν ακριβώς την περιοχή, νότια του Καστελόριζου, η Αγκυρα με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου την Ανοιξη του 2012 η οποία δημοσιεύτηκε μαζί με σχετικούς χάρτες, στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως, πρόσφερε για έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική κρατική εταιρία πετρελαίου

Καθημερινά, εδώ και 2 χρόνια, τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη επιβεβαιώνουν στην πράξη την θέση της Αγκυρας περί ύπαρξης γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο πετώντας πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά.

Πριν μια βδομάδα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος προφανώς γνωρίζει πως παίζονται αυτού του είδους τα παιχνίδια καθώς επωμίστηκε στις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του μιαστρατηγική ήττα (αναγνώριση τουρκικών ζωτικών συμφερόντων, αποδοχή ως θέμα διαπραγμάτευσης την ύπαρξη γκρίζων ζωνών) με την κρίση των Ιμίων, με άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής προειδοποίησε το πολιτικό σύστημα για αυτά που έρχονται…

Τι έρχεται

Η διαπιστωμένη πια ύπαρξη υδρογονανθράκων στην περιοχή και η δρομολόγηση της εκμετάλλευσής τους από κολοσσιαίες πετρελαϊκές εταιρίες προϋποθέτουν οριστικές διευθετήσεις στην περιοχή, έτσι ώστε απρόσκοπτα και με ασφάλεια να προχωρήσουν οι απαιτούμενες θηριώδεις επενδύσεις οι θα αποφέρουν ιλιγγιώδη κέρδη.

Σε τέτοιου είδους «διανομές» όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας καθοριστικός παράγοντας είναι η ισχύς του κάθε ενδιαφερόμενου που συμμετέχει στο παιχνίδι. Στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία εμφανίζεται αποφασισμένη να διεκδικήσει την μερίδα του λέοντος έναντι της απόλυτα ανίσχυρης Κύπρου κατ αρχήν και της διαλυμένης και απόλυτα εξαρτημένης οικονομικά /πολιτικά Ελλάδας στη συνέχεια.

Η προφανής ελληνική αδυναμία οδηγεί την κυβέρνηση αλλά και την αξιωματική αντιπολίτευση σε απόλυτα επισφαλή καταφύγια που έχουν να κάνουν είτε με την υποτιθέμενη προστασία ισχυρών «φίλων» (ΗΠΑ, ΕΕ,Ισραήλ κλπ) είτε με το Διεθνές Δίκαιο και τις υποτιθέμενες αδιαπραγμάτευτες βασικές του αρχές.

Ωστόσο, όπως έχει αποδειχτεί χιλιάδες χρόνια πριν (314πχ, Αθηναίοι εναντίων Μήλου, Θουκυδίδης) « τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και ότι, αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του».

Τις επόμενες μέρες κατά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ όπου η ελληνική και η κυπριακή πλευρά θα σπεύσουν να αναζητήσουν το Δίκαιο και την προστασία των Εταίρων τους ζητώντας κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας η οποία καταφανώς παρανομεί αναμένεται να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά ότι στις διεθνείς σχέσεις δίκαιο είναι η ισχύς. Καθώς η Τουρκία είναι ο πέμπτος σε μέγεθος εμπορικός εταίρος της ΕΕ μπορεί βάσιμα να περιμένει ότι η ευαισθησία των Ευρωπαίων για το διεθνές δίκαιο θα εξαντληθεί σε κάποιες σκληρές έστω παρατηρήσεις και επιπλήξεις…

Οσο για την προστασία που αναμένει η ελληνική κυβέρνηση από τις ΗΠΑ ως αντάλλαγμα των όσων πολλών και μεγάλων που της έχει ήδη προσφέρει (βάσεις παντού στο ελληνικό έδαφος, Συμφωνία των Πρεσπών) θα αποδειχτεί για μια ακόμη ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν σταθερές φιλίες αλλά συμφέροντα τα οποία η κάθε χώρα υπερασπίζεται κάθε στιγμή.

Και αυτήν τη στιγμή τα αμερικανικά συμφέροντα επιβάλλουν την εξεύρεση ικανών ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία, προκειμένου η χώρα αυτή να παραμείνει στη σφαίρα της επιρροής της Ουάσιγκτον. Ποιος θα καταβάλλει το τίμημα του παζαριού ΗΠΑ-Τουρκίας εφ όσων αυτό ευοδωθεί είναι νομίζουμε προφανές…

Κατά τα λοιπά, ο ΣΥΡΙΖΑ που απέρχεται και η ΝΔ που εμφανίζεται στη σκηνή έχουν μόνο να διαχειριστούν την οδυνηρή πραγματικότητα η οποία συντίθεται από λάθη και εγκληματικές παραλήψεις δεκαετιών και να ευχηθούν ότι «η στραβή δεν θα κάτσει στη βάρδια τους»…