Ποσόστωση: Γυναικεία και αναγκαία απαράδεκτη!

Οι γυναίκες δεν είναι ποσόστωση

Είναι πολύ δύσκολα τα παζλ που έχουν να κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί αυτές τις μέρες. Σχεδόν τους λυπάμαι!

Αν και όσο το σκέφτομαι ίσως ένα παζλ 6 χιλιάδων μικρών κομματιών που φτιάνει έναν αγρό με στάχυα που τα φυσάει ο άνεμος ίσως είναι τελικά πιο απλό από την κατάρτιση των ψηφοδελτίων.

Γιατί στο παζλ, κάθεσαι όταν έχεις χρόνο, βάζεις το ποτάκι σου, παίρνεις τα γυαλάκια σου αν έχεις ηλικία πρεσβυωπίας, και τέλος πάντων και με τη μουσικούλα σου κάθεσαι, συγκεντρώνεσαι και προσπαθείς και το σάχνεις. Η κατάρτιση των ψηφοδελτίων όμως;

Προφανώς η ατμόσφαιρα πάει περίπατο. Τηλέφωνα βαρούν, όλο και κάποιος είναι δίπλα στον αρχηγό και γράφουν σβήνουν και υπολογίζουν, σκέφτονται φωνές και παραπονα που θα ακούσουν… Δύσκολη δουλειά!

Θα τα καταφέρουν στο τέλος αλλά ένα παζλ δεν πρόκειται να παραπονεθεί ποτε. Κανένα κομμάτι δεν περισσεύει. Στα ψηφοδέλτια όμως; Χωράνε όλοι; Ποτέ!

Κι εδώ εισβάλει ακόμη ένας θλιβερός παράγοντας: Η ποσόστωση των γυναικών!

Βλέπεις οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονται ως ίσες – μην ξεγελιέσαι! Αν δεν υπήρχε θέμα με τις γυναίκες δε θα χρειαζόταν η ποσόστωση.

Και τι καταφέρνει αυτή η ποσόστωση; Απλώς σώζει τα προσχήματα.

Ίδιες πιθανότητες ανικανότητας εκπροσώπησης στη Βουλή μπορεί να έχει και ένας άντρας και μια γυναίκα. Η ποσόστωση όμως κάνει την κατάσταση τόσο ψεύτικη!

Αυτό το «αναγκαστικό» για να είμαστε οκ με την «ισότητα» είναι τόσο ψεύτικο και τόσο αναγκαίο από την άλλη πλευρά! Σκέψου δηλαδή αν δεν υπήρχε και η ποσόστωση τι θα γινόταν!

Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν όλο το σεξισμό μιας κοινωνίας που παρά τα μούσια, τα τατουάζ, τα μεταπτυχιακά (που έχουν περισσότεροι από ό,τι στο παρελθόν) συντηρητικοποιείται μέρα τη μέρα.

Ποιος δεν κοιτάει τι φοράει μια γυναίκα μέσα στη Βουλή;

Αντιθέτως: Ποιος κοιτάει τι φοράει ένας άντρας βουλευτής;

Ποιος δεν σχολιάζει πρώτα την εμφάνιση οποιασδήποτε γυναίκας έχει αναλάβει δημόσια αξιώματα;

Δεν αναφέρομαι μόνο σε ακραίες και γραφικά επικίνδυνες δηλώσεις τύπου Ψαριανού. Αυτές είναι φανερές και συνήθως «τρώνε» το κράξιμο που τούς αρμόζει.

Πιο επικίνδυνα ύπουλες είναι οι μουλωχτές κουβέντες. Αυτό που λέμε «ψου-ψου» μεταξύ μας. Αυτά που λέγονται για τις γυναίκες όταν μένουν οι άντρες – και μερικές θλιβερές φορές και γυναίκες – μόνοι σε ένα γραφείο, σε ένα πηγαδάκι είναι η απόδειξη της ανάγκης αυτής της διαδικασίας της επίπλαστης «ισότητας».

Άσε που αν πας να υπερασπιστείς μια γυναίκα σε μια τέτοιου είδους κουβέντα μπορείς να ακούσεις το κλασικό «Θες να τη γ@@@σεις;» ή (πίσω από την πλάτη σου) «πουστάρα είναι αυτός;»

Αυτός ο διαχωρισμός με τον οποίο μεγαλώνουν παιδιά, συντηρούνται πρακτικές σε δουλειές, στο δρόμο, στο μπαρ κλπ είναι τόσο έντονος και τόσο ενοχλητικός – ειδικά αν το υφίστασαι ως γυναίκα! (να κι εδώ διαχωρίζουμε).

Αντιαισθητική, ιδεολογικά λάθος αλλά τελικά απαραίτητη η ποσόστωση και στα ψηφοδέλτια.

Γιάννης Καφάτος