Η Κατερίνα έσωσε την Καίτη, γιατί μίλησε

γράφει ο Κώστας Παπαντωνίου

Είναι ένα συνηθισμένο καλοκαιρινό απόγευμα, σε καθωσπρέπει προάστιο της Αθήνας, από αυτά που τα ΜΜΕ θεωρούν «ασφαλή».

Ξαφνικά, η καταναλωτική άπνοια διαταράσσεται.

Ένας άντρας φωνάζει με αγριότητα και ένταση σε μια κοπέλα, η οποία αποδεικνύεται από τα χυδαία συμφραζόμενα σε βάρος της, ότι είναι σύντροφός του.

Το γεγονός ότι βρίσκονται σε δημόσιο χώρο και σε ένα σημείο από το οποίο πηγαινοέρχεται πολύς κόσμος, δεν είναι αρκετό για να τον συγκρατήσει. Λιγό μετά, θα τη χτυπήσει κιόλας, με αποτέλεσμα να της ρίξει ό,τι κρατούσε.

Πιθανότατα το έχει ξανακάνει. Η άνεση να την απειλει λεκτικά και να της φωνάζει ανοιχτά, φανερώνει ότι ο άντρας έχει επωφεληθεί ξανά στο παρελθόν, από την ανοχή και τη σιωπή του κόσμου που βρίσκεται γύρω.

Έτσι και τώρα. Κανείς δεν αντιδρά. Κανείς δεν αντιδρά ούτε ακόμη όταν σηκώνει το χέρι του. Κανείς, εκτός από την Κατερίνα.

Αν και φοβάται, όπως και οι γύρω της, η Κατερίνα κάνει τη διαφορά, αποφασίζοντας να υπερβεί το συναίσθημά της. Του φωνάζει να σταματήσει.

Μία που το είπε, μία που την πλησιάζει απειλητικά. Η Κατερίνα κλείνει τα μάτια, αλλά δεν υποχωρει ούτε μισό εκατοστό από τη θέση της. Η αντίδραση της τον ξαφνιάζει, αλλά δεν τον πτοεί. Την απειλεί. Τη ρωτά «τι θέλει και μπλέκεται».

Η Κατερίνα φοβάται, η αντίδρασή της όμως έχει αποτέλεσμα. Καταφέρνει να αφυπνίσει τους υπόλοιπους που έχουν κοκκαλώσει και απλώς παρακολουθούν. Ξέρετε, όπως τότε, που παρακολουθούσαν και δεν έκαναν τίποτα, είτε από φόβο, είτε από αδιαφορία, για τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας.

Ο νταής μαζεύεται. Πλέον έχει απέναντί του την Κατερίνα, αλλά και μαζί της ακόμη πολλες/ούς απέναντί του, που αποφάσισαν κι αυτές/οί να κάνουν τελικώς τη διαφορά.

Ο νταής φεύγει μακριά από την κοπέλα, που έχει χτυπήσει και τρομοκρατήσει. Φεύγει μακριά από την Κατερίνα που την απειλούσε γιατί «ανακατεύτηκε».

Η άθλια συμπεριφορά του και η αθλιότερη πράξη του έχουν νικηθεί. Η πατριαρχία έχει υποστεί ένα πλήγμα στο πεδίο της μάχης. Όχι όμως αναίμακτα. Και όχι για πάντα.

Όπως σημειώνει η Κατερίνα: «Αύριο τι θα γίνει; Τι θα γίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες;»

«Τι θα γινόταν αν δεν μιλούσε; Αν δεν μιλούσαν έπειτα οι γύρω της; Τι γίνεται όταν ξέρουμε, ακούμε και βλέπουμε καθημερινά περιστατικά βίας πάνω σε κορμιά γυναικών; Τι γίνεται όταν σιωπούμε, διαλέγουμε την απάθεια και προσπερνάμε τη βία, όταν την βλέπουμε μπροστά μας;»

«Θα σας πω τι γίνεται», γράφει η Κατερίνα. «Γίνεται μια Ελένη στη Ρόδο, μία Αγγελική στην Κέρκυρα, μια Φάιη στη Νέα Μάκρη, μια μετανάστρια στο Ελληνικό. Φυλάξτε τα δάκρυά σας και μιλήστε όταν πρέπει. Μιλήστε ρε γαμώτο, ίσως μια Καιτούλα σωθεί.»