Κάπνισα κι εγώ στο Μαξίμου

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Θα μου πεις, όλοι το έλεγαν. Ελα, όμως, που αν μου 'λεγες ότι στο κέντρο μιας συμπαντικής μαύρης τρύπας ανακάλυψαν έναν με φακό, να ψάχνει πού είναι ο διακόπτης, πιο πιθανό θα μου φαινόταν.

Θα μου πεις, όλοι το περίμεναν. Ελα, όμως, που αυτή η διεστραμμένη (και κατεστραμμένη μη σου πω) από Διαφωτισμό και νεωτερικότητα λογική μου, πέρα από τάσεις και επαναστάσεις, (δυσ)λειτουργίες και ιδεολογίες, δεν μπορούσε ν' αποδεχθεί το γεγονός πως είναι λογικό αυτός που σου έχει βάλει φωτιά στο σπίτι, θα επανέλθει ως «ιππότης του Ελέους», γιατί ο άλλος, καθώς έσβηνε τη φωτιά, σου έβρεξε τις κουρτίνες!

Θα μου πεις, δεν πας καλά. Αυτό μάλιστα. Να το δεχθώ. Οχι μόνο θα το δεχθώ, θα υπερθεματίσω κιόλας. Συμπαραστάτης μου σε αυτή την προσπάθεια ο ένας, ο εις, ο άλλος κανείς, Αλέξης Κούγιας.

Το λέω εξαρχής: Ο άνθρωπος είχε δίκιο. Οχι στα όσα έλεγε, αλλά στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε για τα όσα έλεγε. Τον κάλεσε γνωστός δημοσιογράφος στο TV, το βράδυ των εκλογών. Και τι είπε; Πως τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισαν οι Ρομά, «αυτοί με τις ιδιαιτερότητες», «οι ταλαιπωρημένοι των φυλακών» (αυτό πολύ μ' άρεσε, γιατί πράγματι δεν ταλαιπωρούνται όλοι στις φυλακές) και οι «λαθρομετανάστες». Και πως δεν είναι δυνατόν η ψήφος αυτών ν' αξίζει το ίδιο με την ψήφο «του υγιούς κομματιού της κοινωνίας». Δεν είναι όλες οι ψήφοι ίσες, πώς να το κάνουμε! Κάποιες είναι αρρωστημένες, άλλες υγιείς. Ε, δεν θα βάλει στο ίδιο τσουβάλι την παρφουμαρισμένη με Σανέλ μασχάλη της Εκαλιώτισσας με την πατούσα του λε ζυφτ!

Ο δημοσιογράφος που τον κάλεσε δεν άντεξε. Τι φασιστικά πως ήταν αυτά που λέει, του είπε, τι τρομερά, τι πως δεν περίμενε να τ' ακούσει από έναν διαπρεπή δικηγόρο. Επειδή, όμως, ο εν λόγω εκτός από διαπρεπής είναι και ξουράφα σκέτη, του απάντησε όπως έπρεπε: «Αυτές είναι οι απόψεις μου διαχρονικά. Επειδή είμαι αυτός που είμαι και επειδή έχω αυτές τις απόψεις με καλέσατε απόψε εδώ».

Ακριβώς! Επειδή είναι αυτές οι απόψεις του διαχρονικά και επειδή είναι αυτός που είναι τον κάλεσαν. Για να πει ακριβώς αυτά, τον κάλεσαν. Ποιος απ' τους δύο ήταν ο υποκριτής τελικά; Βέβαια, κάπως λίγο μπερδεύτηκε ο εν λόγω, καθώς είπε και πως πάντα ήταν Αριστερός, αλλά εδώ η μισή Ελλάδα, μετά τη χούντα, αριστερή δήλωνε και την ίδια στιγμή χειροκροτούσε τον Καραμανλή που ήρθε να της φέρει τη δημοκρατία(!). 'Η μήπως επί Τσίπρα δεν ξανάγιναν όλοι οι Ελληνες αριστεροί; Κάποιοι ήταν, άλλοι έγιναν, αρκετοί ήρθαν κι απόγιναν: η αριστεροσύνη έμπαινε κι έβγαινε στη ζυγαριά καθ' εκάστην και αργία και μας ζαλίσανε, μην πω τι μας ζαλίσανε, για το ποιος είναι πιο αριστερός. Και λίγο μετά, ήρθε ο Μητσοτάκης.

Είπα Μητσοτάκης και θυμήθηκα: δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη (που δεν πρέπει να θυμόμαστε, κατά Κυριάκο, γιατί παλιά, πολύ παλιά έγινε), τότε, λοιπόν, το 1965, οργανώθηκε μια πρώτης τάξεως προβοκάτσια. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την οργάνωσε. Ζάχαρη έβαλε στα ρεζερβουάρ των τανκς στον Εβρο και μπαγλαρώσανε ως «υπευθύνους» κάτι κομμουνιστές φαντάρους. Κι όταν λέω μπαγλαρώσανε, εννοώ ανακρίσεις ημερών με φρικτά, θα μπορούσε να πει κάποιος, βασανιστήρια -ξέρετε, τα γνωστά: γρονθοκοπήματα, κλοτσιές, στέρηση νερού, κρέμασμα από δοκάρι της οροφής, βούλιαγμα στο φρεάτιο του βόθρου... Μέχρι το '67 ένα απ' αυτά τα παιδιά ακόμη στη φυλακή ήταν, σε ημίτρελη από το ξύλο κατάσταση, κι ας είχε αποδειχθεί, ήδη από το '65, πως το σαμποτάζ το είχε κάνει ο ίδιος ο Παπαδόπουλος.

Είχε βγει τότε ο Ηλιού στη Βουλή και είχε πει το εξής προφητικό για τον σαμποτέρ: «Να μη δύναται ο οιοσδήποτε προβοκάτορας στρατοκράτης μέλος χούντας να συγκλονίση μίαν νύκτα την χώρα με ομαδικάς συλλήψεις!». Και λίγο μετά, ήρθε ο Παπαδόπουλος.

Ξέρουμε. Πάντα ξέρουμε. Πολύ καλά ξέρουμε. Και ποιον «καλούμε» και γιατί.

ΥΓ: Κάπνισα κι εγώ στο Μαξίμου. Δυστυχώς όχι απ' το καλό. Απ' το κανονικό.    

Σαν στοιχειό στο κάστρο

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Ο άνεμος περνούσε μέσα από τις πολεμίστρες του παλιού κάστρου στην άκρη του λιμανιού. Εκανε ζέστη, ο ήλιος δεν αντεχόταν και έψαχνε σκιές για να προστατευτεί.

Είχε ελάχιστο χρόνο, ήθελε να προλάβει να το δει ολόκληρο. Μικρό «δώρο» ήταν αυτή η σύντομη εκδρομή στο νησί, προσπαθούσε να το εκμεταλλευτεί όσο γινόταν περισσότερο.

Η ιστορία του κάστρου μεγάλη, παλιά: Τούρκοι, Ενετοί, πολιορκίες, φυλακίσεις, επαναστάσεις και εξεγέρσεις, που άλλοτε πέτυχαν και άλλοτε πνίγηκαν στο αίμα. Εμπόριο με τόπους ξένους και τόσα άλλα, καταγραμμένα στις ενημερωτικές πινακίδες, αλλά πέρα και πάνω από όλα στους ογκόλιθους που το έχτισαν, το κράτησαν όρθιο στις επιθέσεις, προστάτεψαν τους υπερασπιστές του αλλά και «έκρυψαν» τις κραυγές των απεγνωσμένων, όσων βασανίστηκαν στα κελιά του. «Λες να πάτησε εδώ κι ο Καπετάν Μιχάλης;» αναρωτήθηκε.

Διάβαζε τις πληροφορίες και προσπαθούσε να τις κάνει εικόνες. Ανέβηκε στο πάνω μέρος του κάστρου και περπάτησε στις γκουαρδιόλες και τα παραπέτα. Δυστυχώς, χωρίς καπέλο… Κι έτσι κουράστηκε γρήγορα, ζαλίστηκε.

Βρήκε μια σκεπαστή πολεμίστρα και κάθισε να δροσιστεί. Μέσα από το τοξωτό «παράθυρο» άφησε τον άνεμο να της ψιθυρίσει και κοίταζε τη θάλασσα που άφριζε στα ανοιχτά, μακριά από το λιμάνι πίσω της, όπου ψαροκάικα και ιστιοφόρα είχαν βρει ασφαλές καταφύγιο.

Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να επιστρέψει, ούτε στο σπίτι ούτε στη δουλειά ούτε σε όσα άφησε πίσω για τόσο λίγο. Ηξερε πως δεν γινόταν, αλλά ήθελε να μείνει εκεί. Να μπαίνει κάθε μέρα στο κάστρο, να βλέπει τη θάλασσα να αλλάζει χρώματα, να αγριεύει και να καλμάρει και να μη μιλάει.

Αν γινόταν θα ήθελε και να μη σκέφτεται -ώσπου όσα ξέρει και όσα νιώθει και όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν, κι ας το χρειάζεται τόσο, να χωνευτούν, να τακτοποιηθούν, ίσως και να λυθούν. Με όλες τις εκδοχές της έννοιας της λύσης: της αποκατάστασης, της απαλλαγής, της διευθέτησης, της έκβασης.

Οι μυρωδιές της θάλασσας είχαν μια αγνότητα, μια καθαρότητα, και αυτό της άρεσε. Μαζί με το χρώμα της, που πότε ήταν ανοιχτό, σχεδόν λευκό, πότε πρασινωπό και πότε βαθύ κυανό.

Τα στεγνά από την κόπωση της δουλειάς μάτια της είχαν αρχίσει να ηρεμούν, η υγρασία τους είχε αρχίσει να αποκαθίσταται, σε λίγο νόμιζε ότι θα αλλάξουν χρώμα. Από το καστανό τους θα έφευγε το κίτρινο, το κόκκινο και θα έμενε το γαλάζιο, σαν αυτό που έχουν πολλά μωρά όταν γεννιούνται. Κι ας αλλάζει μετά, και ας ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη από το γενετικό τους υλικό μοίρα, καστανό, μαύρο, κάποιο άλλο. Μπορεί να δάκρυσε και λίγο, αλλά δεν ήταν σίγουρη.

Δίπλα της πέρασαν τρεις νεαροί Αμερικανοί τουρίστες. Μιλούσαν φωναχτά και έβγαζαν σέλφι. Μιλούσαν για το πόσο όμορφο ήταν το κάστρο και πόσο ενδιαφέρουσα τους φάνηκε η ιστορία του νησιού. Δεν της έδωσαν σημασία, δεν της ζήτησαν να απομακρυνθεί για να φωτογραφηθούν.

«Ισως με απορρόφησε το τοπίο και δεν φαίνομαι» σκέφτηκε. Για μια στιγμή η ιδέα τής φάνηκε διασκεδαστική, οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα. Μπορεί η ευχή της να πραγματοποιήθηκε, να μπορούσε να μείνει έτσι για πάντα εκεί. Στοιχειό που περιπλανιέται στους διαδρόμους του κάστρου.

Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνό της. «Πού είσαι; Πρέπει να ετοιμαστούμε να φύγουμε. Μας περιμένουν για το φαγητό».

Απάντησε ότι θα ήταν πίσω σε μισή ώρα το πολύ. Χαιρέτησε τη θάλασσα και τράβηξε κι εκείνη μερικές φωτογραφίες. Τη θάλασσα όπως φαίνεται μέσα από τις πολεμίστρες και τα παλιά ανασκαμμένα αρσενάλια.

Και πήρε τον δρόμο για το δωμάτιο. Εξω από τον Κούλε, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ψάρευε με πετονιά και δόλωμα λευκό ψωμί ξαναζυμωμένο σε μικρές μπάλες. Γελούσαν, έμοιαζαν ευτυχισμένοι, είχαν στα χέρια τους από ένα ποτηράκι τσικουδιά.

«Αντε, και του χρόνου» είπε η γυναίκα. «Να είμαστε καλά, γυναίκα», της απάντησε ο άντρας. «Καλή ψαριά».

Καλό καλοκαίρι, ευχήθηκε σιωπηρά κι εκείνη και γύρισε βιαστικά στο ξενοδοχείο.  

Η αόρατη πλειοψηφία

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Οι δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή, αμέσως μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, έμοιαζαν περισσότερο να απευθύνονται στον Αϊ-Βασίλη (Santa Claus) παρά στον ελληνικό λαό. Ηταν όλοι τους ευχαριστημένοι. Αυτό να το καταλάβω για τον κ. Μητσοτάκη. Συνένωσε Ακροδεξιά και Δεξιά στο κόμμα του και με μια ακροδεξιά ρητορική κέρδισε την αυτοδυναμία στην κυβέρνηση.

Και αυτό σημαίνει πως την επόμενη τετραετία θα έχουμε μια φιλελεύθερη ακροδεξιά πολιτική, που θα στηρίζεται στην καταστολή. Αλλά ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΚΚΕ, γιατί να χαίρονται; Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια άλλη Ελλάδα. Εγινε κυβέρνηση και δεν το έπραξε. Και τιμωρήθηκε. Και από πυλώνας του δικομματισμού έγινε ένα κόμμα-τσόντα. Προς τι, λοιπόν, η αγαλλίαση;

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δημιούργησε τέτοιες προσδοκίες, έγινε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ και, αντί να αλλάξει την Ελλάδα και να κάνει τη Δεξιά παρελθόν, άλλαξε το διπολικό σύστημα και έκανε τη Δεξιά μέλλον. Οντως, πρώτη φορά είδαμε μια τέτοια Αριστερά που χαίρεται επειδή έγινε ο δεύτερος πόλος του αστικού συστήματος.

Τώρα ένα κόμμα 100 ετών, με τόσους αγώνες και θυσίες, όπως το ΚΚΕ, πώς είναι δυνατόν να είναι ευχαριστημένο με τα σταθερά ποσοστά ενός μικρού κόμματος; Το ότι βρέθηκε πίσω από τη Χ.Α. και είχε παρέα Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛΛ. και Ενωση Κεντρώων, δεν δημιούργησε κανέναν προβληματισμό;

Να συμμεριστώ τη χαρά της Ελληνικής Λύσης και του ΜέΡΑ 25. Αυτοί πραγματικά θριάμβευσαν στις επιδόσεις σε σχέση με τους δικούς τους ανταγωνιστές. Αλλά προς τι η χαρά που η Χ.Α. δεν μπήκε στη Βουλή; Αυτό σημαίνει πως χάνεται η Ακροδεξιά; Αν αθροίσουμε τα ποσοστά της, αυτά πλησιάζουν τις επιδόσεις του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Απλά ο νεοφασισμός είναι διασπασμένος, δεν εκφράζεται πια στο σύνολό του από τη Χ.Α.

Βρίσκεται σε αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής μορφής, εφάμιλλης της ευρωπαϊκής, που έχει πέραση παντού. Αλλά αυτό που δεν μας είπαν ούτε τηλεοράσεις ούτε εφημερίδες ήταν πως αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αφορούσαν όλους τους έχοντες δικαίωμα ψήφου. 4.192.215 άνθρωποι αρνήθηκαν να ψηφίσουν.

Αυτό δίνει ένα ποσοστό 42,08%. Αλλοι προτίμησαν να πάνε να ψηφίσουν χωρίς όμως να προτιμήσουν κανέναν. Τα λευκά και τα άκυρα φτάνουν το 2,09%. Ακυρα, λευκά, αποχή μάς κάνουν 44,17%, έναντι 55,41% που προτίμησαν κάποιο κόμμα. Απλοποιώντας τώρα λιγάκι τα νούμερα, περίπου οι μισοί δεν πιστεύουν πως οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν κάτι, ενώ οι άλλοι μισοί κάτι περιμένουν, έστω κατά προσέγγιση. Και εδώ μπορούμε να εγκαλέσουμε όλο το πολιτικό σύστημα για πλαστογράφηση.

Λέει η Ν.Δ. πως κέρδισε με 39,8% και αφήνει να εννοηθεί πως είναι στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Στην ουσία, είναι περίπου τα μισά από αυτά που λέει. Το ίδιο κάνουν και τα άλλα κόμματα. Διπλασιάζουν τα ποσοστά τους και αυτό περνάει στην κοινή γνώμη. Ακόμα και στους επαΐοντες. Η αποχή σχεδόν σταθερά έρχεται πρώτο κόμμα. Μόνο που δεν ξέρουμε τι κόμμα είναι.

Και δεν έχω υπόψη μου καμιά σοβαρή πανεπιστημιακή έρευνα που να μας την αναλύει διεξοδικά. Εγώ προσωπικά, από τις δικές μου παρατηρήσεις, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αποχή σημαίνει απόρριψη του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Συμπεριλαμβάνει ανθρώπους εξαιρετικά πολιτικοποιημένους έως εντελώς αδιάφορους για την πολιτική.

Την αποχή σχεδόν όλοι οι αναλυτές την παρουσιάζουν σαν κάτι το συνηθισμένο και χωρίς σημασία. Σαν κάτι φυσιολογικό που συνοδεύει πάντα τις εκλογές και μετρούν αν είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Ακόμα την υποτιμούν, λέγοντας πως είναι μικρότερη, με διάφορες δικαιολογίες. Οι κατάλογοι δεν είναι ενημερωμένοι και έχουν μέσα νεκρούς ή πολλοί απουσιάζουν στο εξωτερικό, άλλοι βρίσκονται μακριά από την εκλογική τους έδρα και άλλοι είναι άρρωστοι.

Εστω ότι αυτά ισχύουν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το 42,08% του πληθυσμού. Η αποχή για μένα είναι μια διαμαρτυρία που εξυπηρετεί το σύστημα και ενθαρρύνεται από αυτό. Ετσι και αλλιώς κυβέρνηση βγαίνει ακόμα και όταν η αποχή είναι συντριπτική πλειονότητα.

Ολοι ξέρουμε πως τα μικρά κράτη-έθνη δεν έχουν πια καμιά δυνατότητα να χαράξουν την όποια εθνική πολιτική. Με την παγκόσμια επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού γίνονται αποικίες ισχυρότερων χωρών που -μέσω των τραπεζών- τις αφαιμάσσουν με εργαλείο το χρέος. Στην περίπτωσή μας είναι η γερμανική Ε.Ε. που άφησε ανεπανάληπτες καταστροφές σε όλες τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, πάντα σε συνεργασία με μια ντόπια ελίτ που έχει διαμορφωθεί σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή της Αγγλίας.

Οι οικονομικές σπουδές στα καλά πανεπιστήμια, εδώ και κάποιες δεκαετίες, έχουν εγκαταλείψει το κεϊνσιανό μοντέλο και έχουν εγκολπωθεί τον νεοφιλελευθερισμό. Ακόμα και το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας είναι για τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους. Δεν είναι τυχαίο πως κριτές είναι στελέχη της Τράπεζας της Σουηδίας, που επιβραβεύουν την ελίτ του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Και φτάσαμε στο σημείο που να υπολογίζουμε την επικινδυνότητα του κάθε τεχνοκράτη, ανάλογα με τα ντοκτορά που έχει πάρει. Και όταν η Αριστερά, στο όνομα του ρεαλισμού, νομίζει πως μπορεί να χειριστεί μια τέτοια κρατική μηχανή, τότε δουλεύει για τη Δεξιά. Τα παραδείγματα περισσεύουν.

Το σχέδιο Μητσοτάκη - Λοβέρδου για το «θάψιμο» της απλής αναλογικής

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης την έχει προαναγγείλει ως μείζον ζήτημα «κυβερνησιμότητας», η σημερινή «Κυριακάτικη Δημοκρατία» την εντάσσει στην επιχείρηση «Κωδικός: Εξοντώστε τον ΣΥΡΙΖΑ».

Κατά την εφημερίδα η εν λόγω επιχείρηση έχει ήδη δρομολογηθεί, με εντολή του πρωθυπουργού, και ένα εκ των βασικών οχημάτων της είναι η ταχύτατη συνταγματική αναθεώρηση και η αλλαγή του εκλογικού νόμου.  Το πολιτικό ερώτημα εδώ, βεβαίως, είναι γιατί ένας πρωθυπουργός με νωπή και καθαρή λαϊκή εντολή νοιώθει την ανάγκη να «εξοντώσει» τον αντίπαλό του. Η απάντηση, ενδεχομένως, είναι ο φόβος του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στην απρόσμενη αντοχή και την επίσης ισχυρή εντολή αντιπολίτευσης που έλαβε ο Αλέξης Τσίπρας – οπότε, το επόμενο, θεσμικό πια, ερώτημα είναι ποια μέσα σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει η ΝΔ για να αποδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Tvxs.gr, ο σχεδιασμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη προβλέπει όντως διαδικασίες-εξπρές για την συνταγματική αναθεώρηση, με πρώτο στόχο αυτή να έχει ολοκληρωθεί έως το τέλος του χρόνου και να μπορέσει να γίνει η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με 151 και όχι με 180 βουλευτές  – γεγονός που σημαίνει ότι θα μπορεί να τον επιλέξει ακόμη και μόνη της, χωρίς ευρύτερες συναινέσεις η ΝΔ.

Ο δεύτερος στόχος του ίδιου σχεδιασμού είναι η κατάργηση της απλής αναλογικής, με βάση την οποία όπως προβλέπει ο ισχύων εκλογικός νόμος θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. «Είναι ξεκάθαρη η δέσμευσή μας για κατάργηση της απλής αναλογικής, η οποία οδηγεί σε ακυβερνησία», επαναβεβαίωσε χθες ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος, ενώ οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να βρεθεί εκείνη η φόρμουλα που θα επιτρέπει την αλλαγή του εκλογικού συστήματος με άμεση ισχύ – δηλαδή, την επαναφορά της ενισχυμένης αναλογικής από τις επόμενες και όχι από τις μεθεπόμενες εκλογές.

Το πρόβλημα όμως είναι πως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν συγκροτεί πλειοψηφία 200 ψήφων, η οποία όπως προβλέπει το σύνταγμα όντως θα επέτρεπε την αλλαγή του εκλογικού νόμου με άμεση ισχύ.  Η ΝΔ διαθέτει 158 έδρες και το Κίνημα Αλλαγής 22 έδρες στη νέα Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι αθροιστικά, και ακόμη κι εάν οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ συνταχθούν σύσσωμοι πίσω από την δέσμευση της Φώφης Γεννηματά ότι θα στηρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην κατάργηση της απλής αναλογικής, διαμορφώνεται πλειοψηφία 180.

Πάνω, όμως, ακριβώς σ’ αυτή την πλειοψηφία των 180 που διαμορφώνουν πλέον ΝΔ και ΚΙΝΑΛ βασίζεται το σχέδιο που συζητείται μεταξύ Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη για την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου και το οποίο, ουσιαστικά, προανήγγειλε ο Ανδρέας Λοβέρδος από την βραδιά των εκλογών. Ο βουλευτής, και συνταματολόγος του ΚΙΝΑΛ, είπε πως με δεδομένο ότι υπάρχει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, μπορεί να αλλάξει το σχετικό άρθρο και να οριστεί ότι η αλλαγή εκλογικού νόμου θα ισχύει από τις αμέσως επόμενες και όχι τις μεθεπόμενες εκλογές, όπως ισχύει έως σήμερα.

Το άρθρο 54, παρ. 1 του συντάγματος ορίζει ρητά πως το «εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών».

Το συγκεκριμένο άρθρο έχει συμπεριληφθεί στις αναθεωρητέες διατάξεις, με δεδομένο όμως ότι πέρασε με 151 ψήφους, απαιτείται πλειοψηφία τουλάχιστον 180 ψήφων για να αλλάξει. Ως εκ τούτου, το σχέδιο Μητσοτάκη – Λοβέρδου προβλέπει αναθεώρηση του άρθρου 54 με τις 180 ψήφους που συγκεντρώνουν ΝΔ και ΚΙΝΑΛ έτσι ώστε να ορίζεται συνταγματικά πλέον πως η αλλαγή του εκλογικού συστήματος μπορεί να έχει άμεση ισχύ εάν ο εκλογικός νόμος ψηφίζεται όχι με πλειοψηφία δύο τρίτων αλλά 180 βουλευτών. Κι αμέσως μετά προβλέπει την κατάθεση στην Βουλή  νέου εκλογικού νόμου που θα επαναφέρει την ενισχυμένη αναλογική και θα ψηφιστεί από την ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που, όπως λένε έγκριτοι συνταγματολόγοι στο Tvxs.gr, αγγίζει τα όρια της «συνταγματικής εκτροπής» καθώς το άρθρο 54 κρίθηκε αναθεωρητέο στην κατεύθυνση κυρίως εκείνη που αφορά την ψήφο των ομογενών, και χωρίς να υπάρξει συζήτηση συνταγματικής κατοχύρωσης της ενισχυμένης αναλογικής. Πρόκειται όμως για το σχέδιο που οι πληροφορίες αναφέρουν ότι προτίθεται να βάλει άμεσα σε τροχιά η κυβέρνηση με στόχο οι συνταγματικές αλλαγές να ξεκινήσουν μέσα στο φθινόπωρο.   

Πηγή

Τα φάουλ και οι ανακολουθίες του Κυριάκου

του Γιάννη Μπασκάκη

Η νέα κυβέρνηση μπορεί να έχει λίγες μέρες ζωής, αλλά στα πρώτα της σημάδια καταγράφονται ενέργειες που ρίχνουν στο κενό όσα ο Κ. Μητσοτάκης επαγγέλλεται. Είναι βέβαια πολύ νωπός ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ωστόσο ήδη αυτές τις πρώτες μέρες υπάρχουν ενέργειες που καταγράφονται ως φάουλ ή ως ανακολουθίες του νέου πρωθυπουργού σε σχέση με τα όσα ο ίδιος επαγγέλλεται.

1. Κατά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε το νέο μοντέλο της προεδρίας της κυβέρνησης, δηλαδή τη νέα διογκωμένη και υπερσυγκεντρωτική δομή του μεγάρου Μαξίμου, κατά την οποία τρεις γενικές γραμματείες υπό τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Ακη Σκέρτσο αναλαμβάνουν να συντονίζουν και να επιβλέπουν τα υπουργεία και το κυβερνητικό έργο.

Εκεί ο πρωθυπουργός έθεσε, για λόγους δεοντολογίας, στους υπουργούς και υφυπουργούς του κάποια ασυμβίβαστα, ανάμεσα στα οποία την απαγόρευση πρόσληψης συγγενών πρώτου και δεύτερου βαθμού. Παράλληλα, καιρό τώρα είχε αποκλείσει την αδελφή του, Ντόρα Μπακογιάννη, από το κυβερνητικό σχήμα, στο όνομα της καταπολέμησης της οικογενειοκρατίας, αν και πολλοί στο κόμμα του πιστεύουν ότι εντασσόταν και αυτό στο πλαίσιο της επιδίωξης του κ. Μητσοτάκη να αποστρατεύσει ιστορικά στελέχη της παράταξης, θέλοντας και να ελέγξει έτσι το κόμμα.

Κι ενώ λοιπόν ο Κυρ. Μητσοτάκης επιχειρεί να εμφανιστεί πολέμιος της οικογενειοκρατίας, είναι ο ίδιος που τώρα τοποθέτησε στη θέση του διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού τον ανιψιό του, Γρηγόρη Δημητριάδη (γιο της αδελφής του, Κατερίνας Μητσοτάκη).

Το όνομα του κ. Δημητριάδη είχε γίνει γνωστό από την εποχή που υπήρξε νομικός σύμβουλος στην εταιρεία Energa των Μηλιώνη - Φλώρου. Στη συνέχεια παραιτήθηκε και λίγο αργότερα έγινε σύμβουλος του Κυρ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Φυσικά, το γεγονός ότι τα ανίψια θεωρούνται τυπικά συγγενείς τρίτου βαθμού δεν μπορεί να αμβλύνει τις εντυπώσεις.

2.Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός επέλεξε να τοποθετήσει στη θέση του υφυπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, αρμόδιου για θέματα Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος, τον Δημήτρη Οικονόμου. Αλλά, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Documento», ο κ. Οικονόμου μέχρι πρότινος εμφανιζόταν ως σύμβουλος της Lamda Development στις διαπραγματεύσεις που η εταιρεία έκανε με την Πολιτεία για το θέμα της επένδυσης του Ελληνικού. Σύμφωνα δηλαδή με τις αποκαλύψεις, βρισκόταν μέχρι σήμερα στην ακριβώς απέναντι πλευρά.

Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε δημοσίως ο τέως αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος χαρακτήρισε την κυβέρνηση Μητσοτάκη «εντολοδόχο συγκεκριμένων συμφερόντων», προσθέτοντας πως «επιβεβαιώνεται ότι η εταιρεία βρισκόταν σε συνεννόηση και συνεργασία με τη Ν.Δ. κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με την ελληνική πολιτεία».

Δήλωσε ακόμα ότι «η εταιρεία επιδίωκε να αλλάξει τη σύμβαση υπέρ των συμφερόντων της και εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, όπως είχαν περιγράψει σε ανακοινώσεις τους ο κ. Σταθάκης και ο κ. Φλαμπουράρης προ των εκλογών, και αυτό ήταν σε συμφωνία με τη Ν.Δ., η οποία τοποθέτησε τον σύμβουλο και εκπρόσωπο της εταιρείας στη θέση του αρμόδιου υφυπουργού!» εκτιμώντας ότι «ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι ο κ. Οικονόμου ήταν σύμβουλος της Lamda Development και γι’ αυτό τον επέλεξε» και διερωτήθηκε: «Με βάση ποια δεοντολογία και πολιτική ηθική ο τεχνικός σύμβουλος ή εκπρόσωπος της Lamda Development θα εκπροσωπεί τώρα την Πολιτεία στη διαπραγμάτευση για τις παραμέτρους της σύμβασης του Ελληνικού;».

Ο ίδιος ο Δ. Οικονόμου, παραδέχτηκε τη σχέση του με τη Lamda, λέγοντας ότι «αφορούσε αποκλειστικά συμβουλευτικές υπηρεσίες για την αυστηρή τήρηση της πολεοδομικής νομοθεσίας στις υπό έγκριση πολεοδομικές μελέτες του Ελληνικού» και κατηγόρησε τον κ. Φάμελλο ότι «τη θυμήθηκε μόλις "αποκαλύφθηκε" από ιστοσελίδα και όχι στην τελετή παράδοσης/παραλαβής».

3. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, μιλώντας στις 14.11.2018 στην Ολομέλεια της Βουλής για τη συνταγματική αναθεώρηση, πρότεινε όλοι οι δικαστές που αποχωρούν από το δικαστικό σώμα να «αποκλείονται για μια τριετία από κυβερνητικές ή πολιτικές θέσεις» και επιτιθέμενος στον Αλέξη Τσίπρα αναφορικά με την περίπτωση της Βασιλικής Θάνου, είπε «για να μην ξαναδούμε, κ. Τσίπρα, φαινόμενα ανώτατοι δικαστικοί, μια μέρα μετά τη συνταξιοδότησή τους, να προσλαμβάνονται ως σύμβουλοι του πρωθυπουργού».

Η Ν.Δ. κατηγορούσε επίσης την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι γι’ αυτήν «δεν υφίσταται στην πράξη καμία έννοια διάκρισης των εξουσιών». Μόνο που τελικά ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να τοποθετήσει στο υπουργικό του σχήμα, και μάλιστα σε θέση υφυπουργού Δικαιοσύνης, τον μέχρι πριν από λίγες μέρες αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Δημήτρη Κράνη, του οποίου η θητεία έληξε στις 30 Ιουνίου 2019.

4. Προεκλογικά η Ν.Δ. εμφανιζόταν να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εκπροσώπηση των γυναικών στα ψηφοδέλτια και ως εκ τούτου στα δημόσια αξιώματα, δηλώνοντας μάλιστα κατά την κατάρτιση των ψηφοδελτίων της για τις βουλευτικές εκλογές ότι «η Ν.Δ. είναι το πρώτο κόμμα που απολύτως συνειδητά ξεπέρασε ακόμη και το υποχρεωτικό όριο ποσόστωσης των φύλων, καθώς το 43% των υποψηφίων είναι γυναίκες» (το υποχρεωτικό όριο ήταν 40%).

Ωστόσο, όταν ο κ. Μητσοτάκης κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση, επέλεξε να τοποθετήσει μόνο 5 γυναίκες στο σύνολο των 51 προσώπων του κυβερνητικού σχήματος και να κάνει μόνο 2 από αυτές υπουργούς. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από το BBC, με τη δημοσιογράφο Ζεϊνάμπ Μπαντάουι να του απευθύνει σχετικό ερώτημα κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στην εκπομπή «HARDtalk» και με την απάντησή του να προκαλεί την έκπληξή της.

Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός απάντησε ότι «δυστυχώς δεν έχουμε τόσο πολλές γυναίκες που να ενδιαφέρονται να μπουν στην πολιτική», για να εισπράξει την αντίδραση της δημοσιογράφου: «Μιλάτε σοβαρά; Σε όλη αυτή τη χώρα με όλες αυτές τις υπέροχες Ελληνίδες;». Θέλοντας να δικαιολογηθεί ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι το 40% των υποψηφίων του κόμματός του ήταν γυναίκες (κάτι που βέβαια ήταν υποχρεωτικό), λέγοντας ωστόσο ότι «αν δείτε τη σύνθεση του ελληνικού κοινοβουλίου, δεν έχουμε γυναίκες κατά 40%».

Με τη δημοσιογράφο να επισημαίνει: «Εχετε όμως 21 από τους 51 που είναι εξωκοινοβουλευτικοί, άνθρωποι με ικανότητες, τεχνοκράτες, μπορείτε να τους περιγράψετε όπως θέλετε. Θα μπορούσατε να πείτε “εντάξει, πάω να βρω 21 πολύ έμπειρες γυναίκες”. Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να τις βρω εγώ για εσάς». Το αποτέλεσμα ήταν ο Κυρ. Μητσοτάκης να φτάσει να αποδώσει τον μικρό αριθμό γυναικών στην κυβέρνησή του σε... μεγαλύτερη διστακτικότητα των γυναικών από τους άντρες.

5. Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να εμφανιστεί ενωτικός, έχοντας ήδη πριν από τις εκλογές υιοθετήσει την τακτική των ήπιων τόνων και ενώ στην ίδια γραμμή οι υπουργοί του, στην πλειονότητά τους, κατά τις τελετές παράδοσης-παραλαβής απέφυγαν να μιλήσουν για «καμένη γη», στη λογική ότι «το κράτος έχει συνέχεια», την επικαιρότητα εξακολουθεί να απασχολεί η επίθεση του Μπάμπη Παπαδημητρίου στη Liberation.

Ο Μπ. Παπαδημητρίου, ο οποίος επελέγη από τον Κυρ. Μητσοτάκη για τα ψηφοδέλτια του κόμματος και σήμερα έχει εκλεγεί βουλευτής, με αφορμή ένα δημοσίευμα της Liberation με τίτλο «Δυναστεία Μητσοτάκη: ο μικρός Κούλης στην εξουσία», έφτασε στο σημείο να προχωρήσει σε μια ακραία επίθεση λέγοντας: «Yπάρχει δυστυχώς μια πλέμπα δημοσιογράφων – ανταποκριτών οι οποίοι έγλειφαν τα παπούτσια των Συριζαίων στα γεμάτα καπνό -και χασισοκαπνό κιόλας- γραφεία μέσα στο Μαξίμου και έγραφαν μετά ό,τι τους άφηνε το θολωμένο από το χασίσι μυαλό τους».

Η Liberation απάντησε απευθείας προς τον πρωθυπουργό ότι «τα σχόλια ενός από τους βουλευτές του Κυριάκου Μητσοτάκη, 48 ώρες μετά την εκλογική νίκη, είναι κάτι που θα πρέπει να τον απασχολήσουν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που μάθαμε ότι η δημόσια τηλεόραση της ΕΡΤ θα είναι, πλέον, απευθείας υπό τον έλεγχο του πρωθυπουργού».

Οσο για τον ίδιο τον κ. Παπαδημητρίου, μετά τον σάλο πήγε να ζητήσει «συγγνώμη απ’ όσους ενδεχομένως προσβλήθηκαν από τα λεγόμενά μου», αλλά τελικά, την πήρε πίσω λέγοντας ότι «προσβλήθηκαν κάποιοι και κακώς, και η κυρία Μαλαγαρδή (σ.σ. συντάκτρια της Liberation) δεν πρέπει να είναι τόσο ευαίσθητη» και επέμεινε σε αυτά ακριβώς τα λεγόμενα περί «χασισιού» στο Μαξίμου που προκάλεσαν τις σφοδρές αντιδράσεις.

6. Προ ημερών κυβερνητικές πηγές πραγματοποίησαν διαρροές αναφορικά με το τηλεφώνημα που είχε η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως το ίδιο συνέβη άλλωστε και με τις τηλεφωνικές συνομιλίες με άλλους ξένους ηγέτες. Οι διαρροές αυτές έλεγαν ότι η κ. Μέι έδωσε συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό για την εκλογή του, ότι του «ευχήθηκε καλή επιτυχία» και ότι «συζητήθηκαν μεταξύ άλλων οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και ο κ. Μητσοτάκης ανέδειξε τον καθοριστικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην ευρύτερη περιοχή».

Αλλά παρέλειψαν να πουν κάτι πιο συγκεκριμένο. Οτι η Βρετανίδα πρωθυπουργός εξήρε τη Συμφωνία των Πρεσπών, επισημαίνοντας πως «η Συμφωνία των Πρεσπών με τη Βόρεια Μακεδονία ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός» και «χαιρέτισε τη δέσμευση του πρωθυπουργού Μητσοτάκη να τηρήσει την εφαρμογή της». Αυτά τα «κάρφωσε» η βρετανική κυβέρνηση με επίσημη ανακοίνωση.

Προς διάλυση η Χρυσή Αυγή

Αρχίζει το «ξήλωμα» της Χρυσής Αυγής λίγο μετά την εκλογική ήττα της, με τον ευρωβουλευτή της ναζιστικής οργάνωσης, Γιάννη Λαγό, να ανακοινώνει ότι ανεξαρτητοποιείται από αυτήν, μόλις λίγα 24ωρα πριν απολογηθεί για την επίθεση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής στον κοινωνικό χώρο «Συνεργείο», στην Ηλιούπολη, τον Ιούλιο του 2013.

Σε δήλωσή του στο newsbeast.gr αναφέρει, ότι «μετά από πολύ σκέψη και βάσει όλων όσων έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό, αποφάσισα να ανεξαρτητοποιηθώ από τη Χρυσή Αυγή, όχι γιατί υπάρχει κάποιο μίσος ή κάποια κόντρα με την ηγεσία και τη Χρυσή Αυγή, αλλά γιατί θεωρώ ότι κάνουμε λάθος πολιτικές κινήσεις, πράγματα τα οποία εγώ τουλάχιστον δεν συμφωνώ. Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους τους πρώην συναγωνιστές μου, να πάνε όλα καλά. Η Χρυσή Αυγή δεν ήταν ούτε πρόκειται να υπάρξει μια εγκληματική οργάνωση. Ήμασταν πάντα άνθρωποι που μιλούσαμε για πατρίδα και για έθνος. Ίσως κάποια στιγμή να μας φόβισαν οι διώξεις, τα κυνηγητά και τα συναφή.

Ο κατηγορούμενος στη δίκη της Χρυσής Αυγής συνέχισε: «Εγώ προσωπικά δεν έχω φοβηθεί και δεν έχω σκοπό να σκύψω το κεφάλι σε αυτό το σύστημα το διεφθαρμένο που μας έχει κυνηγήσει. Θα συνεχίσω να κάνω τον αγώνα μου, με τον τρόπο που ήξερα και με τον τρόπο που με έχουν μάθει οι Έλληνες συμπολίτες μου. Θέλω να ευχαριστήσω τις 130.000 συμπολιτών που με τίμησαν με την ψήφο τους στις τελευταίες ευρωεκλογές και θέλω να υποσχεθώ ότι εγώ και οι υπόλοιποι συναγωνιστές μου οι οποίοι με ακολουθούν στον αγώνα τον οποίο θα κάνουμε, θα αγωνιστούμε για τιμή, για Ελλάδα, για Ορθοδοξία. Δεν θα φοβηθούμε, δεν θα υποκύψουμε, και δεν θα γονατίσουμε μπροστά σε οποιαδήποτε πίεση.

»Ανακοινώνω ενδεικτικά κάποια από τα ονόματα τα οποία θα είναι μαζί: Ο συναγωνιστής μου Γιώργος Γερμενής που ήμασταν μαζί στη φυλακή, ο συναγωνιστής μου Νίκος Κούζουλος με τον οποίο ήμασταν μαζί επίσης στη φυλακή, ο συναγωνιστής μου Παναγιώτης Ηλιόπουλος με τον οποίο ήμασταν παρομοίως μαζί στη φυλακή, η Σωτηρία Βλάχου η οποία μας τίμησε όλο αυτό το τελευταίο χρονικό διάστημα, και είναι οι συναγωνιστές μου που έχουμε κάνει πάρα πολλά πράγματα σε όλη την επικράτεια, η Κόνι Κρυστάλλιδου, ο Ιάκωβος Γεωργακάκης, ο Γιάννης Ζωγράφος, ο Μάκης Τουμάσης, ο Γιώργος Λουκάκος, ο Χρήστος Αθανασάκος, ο Νίκος Κρέσπης, η Γεωργία Τσουρνακάκη, ο Θανάσης Μπεκρής και ο Λευτέρης Αλαντζάς. Αυτά είναι μερικά ενδεικτικά μόνο από κάποια από τα ονόματα. Συνεχίζουμε δυνατά για τη νίκη της πατρίδας και της ορθοδοξίας. Θα είμαστε πάντα δίπλα σας».

«Φέρε πίσω την έδρα»

Προφανώς αιφνιδιασμένη η ναζιστική οργάνωση έβγαλε ανακοίνωση με την οποία «καταδικάζει κατηγορηματικά την δόλια και υστερόβουλη αποχώρηση του Λαγού» και τον καλεί «να παραδώσει την έδρα» του.

Του «θυμίζει» επίσης, πως όταν ανεξαρτητοποιήθηκε ο ευρωβουλευτής Συναδινός, «σε δημόσια ομιλία του ο Λαγός τον καλούσε να παραδώσει την έδρα γιατί ανήκει στην Χρυσή Αυγή».

Πηγή

   

Αρχισαν οι εκκαθαρίσεις στην ΕΡΤ …διευθυντών, αρχισυντακτών, εκπομπαρχών

Οταν αλλάζει η κυβέρνηση, εκτός της διοίκησης της ΕΡΤ οι αλλαγές παίρνουν σβάρνα μικρούς και μεγάλους.. Και σε αυτή την κατηγορία υπάγονται απλοί διευθυντές, αρχισυντάκτες, εκπομπάρχες κλπ και όχι μόνον η διοίκηση που σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό. 

Μάλιστα οι καθαιρέσεις ή αποχωρήσεις πάσης φύσεως στελεχών επέρχονται χωρίς να εξετάζεται εάν κάποιοι από αυτούς έκαναν καλά τη δουλειά τους ή είναι ικανοί επαγγελματίες, άρα θα πρέπει να αξιοποιηθούν και με τη νέα κατάσταση ανεξαρτήτως των πολιτικών αλλαγών. Κάτι ανάλογο που γίνεται στα ιδιωτικά κανάλια.. Αν αλλάξει ένας διευθυντής ειδήσεων σπάνια αλλάζουν οι από κάτω εκτός κι εάν κριθεί ότι είχαν παίξει “πονηρό” ρόλο με τον προηγούμενο διευθυντή. Και φυσικά δεν παίζουν κανένα ρόλο οι πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε εργαζόμενου.. 

Στην ΕΡΤ σημασία έχει τι χρώμα αίμα τρέχει στις φλέβες των στελεχών. Τώρα για τις καίριες θέσεις στο ραδιομέγαρο μετρά το γαλάζιο αίμα, ενώ έως πρόσφατα το ροζ αίμα..

Στο δια ταύτα.. Εκτός των γενικών διευθυντών ειδήσεων καθαιρέθηκαν η Ευγενία Πασχαλίδου που τοποθετήθηκε επί Σύριζα διευθύντρια στο newsroom των ειδήσεων, χωρίς να τυγχάνει και της αποδοχής πολλών συναδέλφων της.. Η καθαίρεσή της συνοδεύτηκε και με έκρηξη οργής από μέρους της. Στον Νίκο Μερτζάνη διαμηνύθηκε ότι θα έχει ρόλο μόνο στην εκπομπή του και για όσο αυτή θα διαρκέσει. 

Ως γνωστόν χρημάτισε και διευθυντής ειδήσεων, μετά την αποχώρηση του Βασίλη Ταλαμάγκα. Την ίδια ώρα ολοκληρώνονται η μία μετά την άλλη οι μεικτές παραγωγές της ΕΡΤ με αποτέλεσμα την αποχώρηση από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής παρουσιαστών εκπομπών (π.χ Νιφλής της πρωινής εκπομπής, Αρης Ραβανός κλπ ) ενώ τους ακολουθούν και αρκετοί συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου (ρεπόρτερ, βοηθοί σκηνοθέτες κλπ) που ήταν χρεωμένοι σε αυτές τις εκπομπές και πληρώνονταν από εταιρεία παραγωγής. Πόσοι θα επανέλθουν το Σεπτέμβριο από αυτούς; Μάλλον ουδείς…

πηγή

Στο Μαξίμου το χασίσι το πουλάν με την οκά*

Το πρωί της Τετάρτης ο νέος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για το «ήθος και ύφος» που πρέπει να εκπέμπουν οι υπουργοί του. Προφανώς, εξαιρούνται οι βουλευτές του.

Του Γιώργου Καρελιά

Τι γινόταν στο Μαξίμου επί Αλέξη Τσίπρα; Όχι μόνον αυτά που ξέρουμε, δηλαδή συνεδριάσεις κυβερνητικών οργάνων, συναντήσεις με ξένους ηγέτες, με εγχώριους παράγοντες και άλλα τέτοια συνήθη. Φαίνεται ότι γίνονταν και ορισμένα άλλα, που οι μπαγάσηδες οι ΣΥΡΙΖΑίοι κατάφεραν να τα κρατήσουν κρυφά επί τεσσεράμισι χρόνια.

Μόλις, όμως, ξεκουμπίστηκαν ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη. Στο Μαξίμου το είχαν ρίξει στο κάπνισμα. Και όχι ό,τι κι ό,τι. Εκλεκτό καπνό, χασισοκαπνό. Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι δεν ήταν. Είχαν σκαρώσει και κάτι άλλο. Φώναζαν ξένους δημοσιογράφους, οι οποίοι, μαστουρωμένοι από τον χασισοκαπνό, έγραφαν στις εφημερίδες τους ό,τι κατέβαζε το θολωμένο τους μυαλό!

Τι είναι αυτά που διαβάζετε; Α, δεν θέλω αμφισβητήσεις. Είναι σοβαρές αποκαλύψεις αυτά. Στην πρωϊνή εκπομπή σοβαρού δημοσιογράφου σοβαρού ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν την έκανε ο ίδιος. Αλλά ο πρώην συμπαρουσιαστής του, ο οποίος ήταν καλεσμένος του ως πολιτικό πρόσωπο.

Και οι δύο είχαν μια πρεμούρα. Να απαντήσουν σε ένα άρθρο της γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν», που αναφερόταν στη «δυναστεία Μητσοτάκη». Τώρα , θα μου πείτε, ποια είναι η «Λιμπερασιόν», που τολμά να γράφει για «δυναστείες»; Επειδή κάποια είναι και φαίνεται ότι τσούζει αυτό που έγραψε, κάποιος έπρεπε να αναλάβει να απαντήσει. Δεν ανέλαβε ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος, ούτε κάν το Γραφείο Τύπου του κυβερνώντος κόμματος, ως θα εδικαιούντο.

Το βαρύ αυτό καθήκον ανέλαβαν ο Αρης και ο Μπάμπης. Ο πρώτος ως εκπομπάρχης και ο δεύτερος ως πρώην συν-εκπομπάρχης και-εδώ είναι η ουσία, αλλιώς δεν θα γράφαμε τίποτα-ως πολιτικό πρόσωπο πλέον. Είναι βουλευτής. Η απάντηση, βεβαίως, δεν είναι επί της ουσίας. Δηλαδή, θα μπορούσε να πει «δεν υπάρχουν δυναστείες στην Ελλάδα, γράφει ψέματα αυτή η γαλλική φυλλάδα». Όχι, δεν λέει αυτό. Γιατί ξέρει ότι υπάρχουν τέτοιες δυναστείες και μία εξ αυτών είναι η δυναστεία Μητσοτάκη.

Λέει ότι αυτά τα γράφει μια εφημερίδα της οποίας ο ανταποκριτής μπαινόβγαινε στο Μαξίμου επί Τσίπρα, όπου …μύριζε τον χασικαπνό που κάπνιζαν, αν δεν τράβαγε και ο ίδιος καμιά τζούρα! Κι μετά, με το μυαλό «θολωμένο», έγραφε αυτά περί «δυναστείας».

Μα, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα από έναν βουλευτή, που δεν «πολακίζει» ούτε «αδωνίζει»; Λεπτομέρειες διαβάστε ΕΔΩ. Και προς τέρψιν των ώτων σας ακούστε και το επικό ηχητικό απόσπασμα.

* Και μετά ακούστε το(σχετικό) βαρύ λαϊκό άσμα, απ’ όπου και ο τίτλος του άρθρου αυτού, ελαφρώς παραλλαγμένος για την περίσταση. Καλή διασκέδαση…

ΥΓ: Το πρωί της Τετάρτης ο νέος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για το «ήθος και ύφος» που πρέπει να εκπέμπουν οι υπουργοί του. Προφανώς, εξαιρούνται οι βουλευτές του. Μέχρι στιγμής ούτε η κυβέρνηση ούτε η ΝΔ έχουν πει λέξη για όλα αυτά.

ΥΓ2: Κάποια στιγμή ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος πρέπει να ανακοινώσει αν οι νέοι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου αέρισαν καλά τις αίθουσες, ώστε φύγει η μυρωδιά από τον «χασισοκαπνό» των ΣΥΡΙΖΑίων…   

Η δημοσιογράφος της Liberation απαντά για το "χασίς και την πλέμπα" του Παπαδημητρίου: Γελοίος και υστερικός λόγος

Η Μαρία Μαλαγαρδή δημοσιογράφος της γαλλικής εφημερίδας, που υπέγραψε το σχετικό ρεπορτάζ, απαντά μέσω του ραδιοφώνου News 24/7 στους 88.6, για όσα είπε ο βουλευτής της ΝΔ Μπάμπης Παπαδημητρίου.

“Ο τίτλος της εφημερίδας, δεν είχε στόχο να προσβάλει, είναι το στυλ των τίτλων που βάζουμε” είπε στο ραδιόφωνο News 24/7 στους 88,6 μας η Μαρία Μαλαγαρδή δημοσιογράφος της Liberation που καλύπτει ελληνικά θέματα και η οποία υπέγραψε το ρεπορτάζ που στηλίτευσε ο βουλευτής της ΝΔ Μπάμπης Παπαδημητρίου, κάνοντας λόγο για “πλέμπα δημοσιογράφων” που έγραφαν υπό την επήρεια των καπνών από χασίς που κάπνιζαν στο Μαξίμου.

Όπως σημείωσε, στο ρεπορτάζ της περιέγραψε μια κατάσταση για την επιστροφή της οικογένειας Μητσοτάκη και σε καμία περίπτωση δεν είχε στόχο να προσβάλει κανέναν.

  

“Ο κ. Παπαδημητρίου έχει ζήσει στη Γαλλία και θα έπρεπε να ξέρει τους τίτλους που βάζει η εφημερίδα”, συμπλήρωσε, ενώ σχολιάζοντας τα περι σπουδαιότητας της εφημερίδας, που επικαλέστηκε ο βουλευτής, είπε: “Ποιος είναι σπουδαίος και ποιος όχι, θα το αφήσουμε. Ο κ. Παπαδημητρίου δεν είναι γνωστός έξω από την Ελλάδα, σε αντίθεση με τη “Liberation””.

Η κ. Μαλαγαρδή συνέχισε λέγοντας οτι τα σχόλιά του είναι εκτός θέματος. “Δεν έχω πατήσει ποτέ στο Μαξίμου και κάναμε πολλές κριτικές στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως για το προσφυγικό. Είναι υστερία όλο αυτό και μάλιστα πολύ χαμηλού επιπέδου που κάνει κακό στην εικόνα της Ελλάδας. Ο κ. Παπαδημητρίου είναι πλέον βουλευτής και δεν θα έπρεπε να μιλάει έτσι για τα ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης και γενικά θα έπρεπε να προσέχει. Καλύτερα να κρατήσει μια ήρεμη στάση από εδώ και στο εξής που είναι και βουλευτής” πρόσθεσε.

Για την δημοσιογράφο της Liberation, “αν ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να αλλάξει την εικόνα του κόμματός του χωρίς αλαζονεία, αυτό είναι μια λάθος κατεύθυνση. Είτε έκανε λάθος είτε πέταξε λάσπη, σίγουρα οι αναφορές Παπαδημητρίου είναι χαμηλού επιπέδου. Δεν πρέπει να πέφτει η συζήτηση σε τέτοιο επίπεδο, είναι κρίμα για την Ελλάδα”.

Η κ. Μαλαγαρδή χαρακτήρισε επίσης “γελοίο όλο αυτό για τα χασίσια”, ενώ συμπλήρωσε ότι “το άρθρο δεν είναι σίγουρο οτι ευχαρίστησε τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί μιλάμε για τη μεσαία τάξη που την έπνιξαν οι φόροι κι ο Τσίπρας δεν κράτησε τις υποσχέσεις του”.

“Ο δημοσιογράφος δεν είναι για να κάνει φίλους” συμπλήρωσε “αλλά για να περιγράφει την κατάσταση. Επειδή ο κ. Παπαδημητρίου μιλάει καλά γαλλικά, θα διάβασε όλο το άρθρο και δεν θα του άρεσαν κάποια κομμάτια που αναφέρονταν στον ΣΚΑΙ”.

Κατά την κα Μαλαγαρδή, ο λόγος του ήταν χοντρός και υστερικός και δεν μας πληγώνει, “όσο πληγώνει τον ίδιο”.

Για τα επικριτικά σχόλια εκ μέρους του βουλευτή εναντίον της εφημερίδας είπε οτι πρόκειται για μια εφημερίδα με μεγάλη ιστορία κι αν δεν την εκτιμά ο κ. Παπαδημητρίου, είναι δικαίωμά του. “Είναι σαν να έλεγα εγώ “σιγά ποιος νοιάζεται για την Καθημερινή”, που είναι μια ιστορική εφημερίδα”.

“Αν ο κ. Μητσοτάκης πετύχει στη δουλειά του θα είμαστε οι πρώτοι που θα το γράψουμε” συμπλήρωσε ενώ απέρριψε προτάσεις που δέχθηκε να κινηθεί νομικά εναντίον του λέγοντας οτι “ίσως να μην έχει καταλάβει οτι δεν είναι πια δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ αλλά βουλευτής και πρέπει να προσέχει. Τι να πάω στη δικαιοσύνη, προς Θεού... ”.

Πηγή

Ο «άγνωστος» Κυριάκος Μητσοτάκης

Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

Οι βιογράφοι του πατέρα του και το δικό του βιβλίο αποκαλύπτουν τη σκοτεινή όψη του νέου πρωθυπουργού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε την καριέρα του στον δημόσιο βίο πριν από λίγα χρόνια, από τη θέση ενός άσημου βουλευτή που πολιτευόταν στη σκιά του πατέρα του και στη συνέχεια της αδελφής του και χάρη σε ειδικές συγκυρίες εκτοξεύθηκε στη θέση του αρχηγού του κόμματος.

Χάρη σ’ αυτήν τη γρήγορη εξέλιξη έχουν μείνει στην αφάνεια ορισμένα χαρακτηριστικά του νέου πρωθυπουργού και σίγουρα δεν έχει αναλυθεί ικανοποιητικά η προσωπική πολιτική του φιλοσοφία. Ενδιαφέροντα στοιχεία για την προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη ανακαλύπτουμε από σπόντα, σε ποικίλες βιογραφίες του πατέρα του αλλά και στο μοναδικό βιβλίο που υπογράφει ο ίδιος.

Η χερούκλα του Κυριάκου

Ενδιαφέρον έχει το βιβλίο της Νίτσας Λουλέ-Θεοδωράκη, το οποίο διασώζει ορισμένες οικογενειακές στιγμές. Σε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο εμφανίζεται ο Κώστας Μπακογιάννης να διηγείται (το 1996) στη συγγραφέα το πώς χαρτζιλίκωνε τα παιδιά και τα εγγόνια του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης:

«Η μεγαλύτερη πλάκα γίνεται με το χαρτζιλίκι. Το πρόβλημα είναι σε ποια κατάσταση θα τον βρούμε και ποιος από μας έχει το θάρρος να του ζητήσει πρώτος. Κάθεται λοιπόν σε μια καρέκλα και περνάμε ένας ένας μπροστά του και ανάλογα με την ηλικία του παίρνει αυτό που του ανήκει. Αν και τώρα τελευταία οι μικροί ξεσηκώθηκαν και θέλουν τα ίδια χρήματα με τους μεγαλύτερους. Βλέπεις, λοιπόν, να απλώνονται χέρια στη σειρά. Από τον Αλέξανδρο, που είναι μικρότερος, μέχρι τη δική μου παλάμη, και καμιά φορά μπορείς να δεις και τη χερούκλα του Κυριάκου, ζητώντας κι αυτός χαρτζιλίκι» (Νίτσα Λουλέ-Θεοδωράκη, «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης», Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1996, σ. 89). Αξιοσημείωτη αποκάλυψη, αν ληφθεί υπόψη ότι ο κ. Μητσοτάκης ήταν τότε 28 ετών!

Την περίοδο που γραφόταν το βιβλίο αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης εργαζόταν ως σύμβουλος επιχειρήσεων στο Λονδίνο. Διηγείται η βιογράφος του πατέρα του: «Η κυρία Μαρίκα, όταν τη ρώτησα γιατί δεν γύρισε στην Ελλάδα μετά τις σπουδές του, μου απάντησε αγανακτισμένα: “Τι να κάνει εδώ; Με τόσες σπουδές και να παίρνει τρεις κι εξήντα;”» (στο ίδιο, σ. 109-110).

Ο ίδιος τότε εξέφραζε κάποια απόκλιση από τις απόψεις του πατέρα του: «Δεν συμπίπτουμε πλήρως, όχι τόσο στην ουσία όσο στις πρακτικές εφαρμογές της πολιτικής. Ας πούμε πως οι δικές μου απόψεις είναι πιο αριστερές» (σ. 111). Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης είχε τότε εκφράσει την άποψη ότι δεν συμφωνεί που ο πατέρας του βρισκόταν στον χώρο της Ν.Δ.: «Δεν είναι τόσο ο χώρος όσο τα πρόσωπα, τα περισσότερα τουλάχιστον από αυτά, που δεν τον εκφράζουν κατά τη γνώμη μου. Δεν θα μπορούσα βέβαια να τον δεχτώ στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που βρίσκεται εκεί» (σ. 112).

Πάντως από εκείνη την εποχή όλα ήταν προγραμματισμένα. «Η καλύτερη ηλικία για να παντρεύεται κάποιος είναι γύρω στα τριάντα», έλεγε ο Κων. Μητσοτάκης. Και πρόσθετε: «Να, ο Κυριάκος τώρα είναι 29, πρέπει να παντρευτεί» (σ. 113). Ε, λοιπόν, μέσα σε έναν χρόνο ο Κυριάκος παντρεύτηκε!

Ο Κυριάκος και η Ακροδεξιά

Εχω παραπέμψει από αυτές τις στήλες και σε ένα άλλο ενδιαφέρον βιβλίο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το οποίο περιλαμβάνει σημαντικές αποκαλύψεις για τον σημερινό πρωθυπουργό. Και κυρίως εξηγεί την ευκολία με την οποία ο αρχηγός της Ν.Δ. προσεταιρίστηκε εξαρχής τα στελέχη του ΛΑΟΣ, με τον Αδωνι Γεωργιάδη να παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην εκλογή του και να αναδεικνύεται από το πουθενά σε αντιπρόεδρο.

Πρόκειται για μεταφορά συζητήσεων του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου με τον αρχηγό της οικογένειας. Οι συζητήσεις αυτές εκτείνονται σε χρονική διάρκεια 25 χρόνων και έχουν ιδιαίτερη αξία, εφόσον ο συγγραφέας υπήρξε συντάκτης της «εγκεκριμένης» βιογραφίας του Κων. Μητσοτάκη:

«Στα 2013 η συζήτησή μας πήγε στον γιο του, με εμένα να υποστηρίζω ότι οι απολύτως εύλογες ηγετικές του φιλοδοξίες ενδεχομένως θα προσέκρουαν σε δυσυπέρβλητα εμπόδια. […] Ο Κυριάκος, του επισήμανα, “ψαρεύει” πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στη φιλελεύθερη δεξαμενή των ψηφοφόρων της Ν.Δ., ενώ έχει ελάχιστη διείσδυση στον χώρο της λαϊκής, σκληροπυρηνικής, βαθιάς Δεξιάς. Την ίδια ώρα, σύμφωνα προς την εκτίμησή μου, που του ανέπτυξα, ο Βορίδης –πλήρως αποκαθαρμένος πλέον στη συνείδηση των πολιτιστικά μεσοανώτερων αστικών στρωμάτων από τα νεανικά του ατοπήματα και γενικά θεωρούμενος πολιτικός του εκσυγχρονισμού, παρά το φαύλο στοιχείο που πολλοί του καταλογίζουν πως ανέδειξε κατά τη σύντομη υπουργία του– είναι βέβαια πλήρως αποδεκτός, ως σαρξ εκ της σαρκός, και από το σκληροπυρηνικό υποσύνολο της παραταξιακής βάσης της Ν.Δ.

»Στοιχείο που θεωρούσα, όπως τόνισα στον πρόεδρο, πολιτικά υπερπολύτιμο σε φάση πρωτοφανούς εκτίναξης όχι ενός αλλά δύο ακροδεξιών κομμάτων, ενός φασίζοντος υπερεθνικιστικού και ενός υπερλαϊκιστικού, κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμη και μετριοπαθείς νεοδημοκράτες να στραφούν προς τον πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ, προκειμένου να περιοριστούν οι διαρροές προς την Ακρα Δεξιά. […] Η προεδρική απάντηση και στη συγκεκριμένη παρατήρησή μου υπήρξε, επίσης, “παραδοσιακά μητσοτακική”: “Τι λες, παιδί μου; Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν”» (Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Το πορτρέτο ενός ηγέτη. Από την ιστορία του Μητσοτάκη στον Μητσοτάκη της Ιστορίας», εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2013, σ. 122-124).

Ακόμα και μετά από αυτήν τη δήλωση, ο Διαμαντόπουλος φάνηκε να μην πείθεται και σχολιάζει στο βιβλίο του: «Το ότι αυτός, μολονότι βενιζελογενής, είχε διαμορφώσει από το 1965 μια ιδιαίτερα προνομιακή σχέση με τη βασιλόφρονα Ελλάδα, αυτήν που παραδοσιακά έβλεπε και ήθελε το στέμμα όχι μόνο ως πολιτειακό ρυθμιστή αλλά ως ενεργά παρεμβαίνοντα παράγοντα στα δημόσια πράγματα, ενώ ουδείς τέτοιος ιδιαίτερος δεσμός συνδέει τον γιο του με τη σκληροπυρηνική δεξιά βάση του κόμματος, ήταν μια διαφορά που δεν έδειχνε ποσώς να τον απασχολεί ή να την αξιολογεί».

Οπως αποδείχτηκε με το πρόσφατο ακροδεξιό άνοιγμα του γιου, ο πατέρας Μητσοτάκης γνώριζε τι έλεγε.

Οι «συμπληγάδες» του Κυριάκου

Εκτός από τα βιβλία των άλλων που έτυχε να ασχοληθούν μ’ αυτόν μέσω του πατέρα του, ο κ. Μητσοτάκης υπογράφει και ένα δικό του βιβλίο. Πρόκειται για την πτυχιακή του εργασία στο Χάρβαρντ το 1989-1990, η οποία μεταφράστηκε στα ελληνικά και εκδόθηκε το 2006 («Οι συμπληγάδες της εξωτερικής πολιτικής», μτφρ. Γ. Δεμερτζίδης, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2006).

Το βιβλίο δεν θα είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία, εφόσον οι πτυχιακές εργασίες –έστω και στο Χάρβαρντ– είναι εξ ορισμού πρωτόλεια. Η διαφορά είναι ότι το κείμενο που εκδόθηκε στα ελληνικά, έχει υποστεί την επιμέλεια του συγγραφέα πολλά χρόνια αργότερα, το 2006, όταν ο κ. Μητσοτάκης ήταν ήδη εκλεγμένος βουλευτής. Οι επιστημονικές αδυναμίες του κειμένου έχουν ήδη επισημανθεί από ένα ιδιαίτερα σκληρό κείμενο που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», φυσικά μόνο στην αγγλική της έκδοση (Demetris Nellas, «Scholarship influenced by politics», «Kathimerini English Edition», 20.7.2006).

Στο άρθρο ο δημοσιογράφος εξηγεί ότι η έκδοση ενός παρόμοιου κειμένου θα ήταν κατανοητή μόνο για λόγους δημοσίων σχέσεων ενός πολιτικού που θέλει να παρουσιαστεί ως ειδήμων σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής χωρίς να είναι. Αναρωτιέται, μάλιστα, αν αυτό ήταν το κείμενο που κατέθεσε ως εργασία ο κ. Μητσοτάκης στο Χάρβαρντ και εκφράζει την απορία του πώς οι καθηγητές του δεν τον έστειλαν πίσω στα θρανία!

Εδώ, βέβαια, δεν ενδιαφέρει τόσο η επιστημονική επάρκεια του βιβλίου ούτε τα σκοτεινά σημεία της ακαδημαϊκής καριέρας του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας. Σχετικά μ’ αυτά τα ζητήματα, εξαιρετικά διαφωτιστικό ήταν το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου στο σαββατιάτικο φύλλο της «Εφ.Συν.» («Ηγέτης από Κολλέγιο. Τα πρώτα βήματα ενός πορφυρογέννητου πολιτικού»).

Αλλά το βιβλίο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό για τον τρόπο που σκέπτεται ο κ. Μητσοτάκης και μας προσφέρει το ερμηνευτικό κλειδί για τις πολιτικές του επιλογές σε κορυφαία ζητήματα, όπως λ.χ. η Συμφωνία των Πρεσπών. Το σχήμα που χρησιμοποιεί ο κ. Μητσοτάκης είναι εξαιρετικά απλοϊκό. Το μόνο που μας λέει –με πολλά λόγια– είναι ότι οι κυβερνήσεις ασκούν εξωτερική πολιτική με το μάτι στο εσωτερικό και όταν δεν το κάνουν, το πληρώνουν.

Στον πρόλογό του ο πρέσβης Χρήστος Ζαχαράκις απέδιδε στις κυβερνήσεις (δηλ. την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη) την αδυναμία επίλυσης (από τότε) του Μακεδονικού: «Η χάραξη και υποστήριξη μιας γραμμής εξωτερικής πολιτικής προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση επηρεάζεται άμεσα από τη διαπίστωση γνήσιας –δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητης– και “υπερκομματικής”, τρόπον τινά, ευαισθησίας της Κοινής Γνώμης έναντι ενός “εθνικού” θέματος. […] Η εφεκτικότης της πολιτικής ηγεσίας να προχωρήσει σε κάποια διευθέτηση του “Σκοπιανού” προβλήματος, λόγω της προφανούς λαϊκής αντιθέσεως και παρά την, άλλοτε ανυπόκριτη και άλλοτε ενδόμυχη, αλλά, ωστόσο, καθολική σχεδόν διάθεση των κομματικών παρατάξεων για την αποδοχή της συμβιβαστικής λύσεως του προβλήματος» (σ. 19).

Πώς χαράσσουν την εξωτερική πολιτική

Στη δική του εισαγωγή ο κ. Μητσοτάκης φτάνει να πει ανοιχτά ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να μη συνυπολογίζουν το «λαϊκό αίσθημα» όταν χαράσσουν την εξωτερική πολιτική: «Το θεμελιώδες πρόβλημα μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης, σε σχέση με τις διεθνείς υποθέσεις, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις η κοινή γνώμη δεν εκτιμά την αξία της άσκησης μιας σαφούς και ορθολογικής εξωτερικής πολιτικής και τείνει να πιέζει την ηγεσία να ακολουθήσει μια πορεία ενεργειών η οποία, αν και ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίσθημα, μπορεί τελικά να αποβεί επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας» (σ. 31).

Μη βιαστεί κανείς να προβλέψει ότι από αυτές τις σκέψεις ο κ. Μητσοτάκης θα συμπέραινε στο βιβλίο του ότι οι κυβερνήσεις οφείλουν να πράττουν σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις εσωτερικές πιέσεις. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και ενώ θεωρεί υποχρέωσή του να εξυμνήσει την πολιτική της Ν.Δ. επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, διότι ασκούσε εξωτερική πολιτική «χωρίς να επηρεάζεται από τους περιορισμούς του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού», αμέσως μετά την επικρίνει ανοιχτά: «Η στρατηγική αυτή, ωστόσο, αν και ορθολογική από διεθνή άποψη, επέφερε βαρύ πολιτικό κόστος στην ελληνική Κεντροδεξιά, το οποίο έγινε εμφανές και στις δύο βουλευτικές εκλογές, του 1977 και του 1981, όταν το κόμμα έχασε την εξουσία» (σ. 65).

Σε άλλο σημείο ο κ. Μητσοτάκης κάνει τον εξής απολογισμό της διακυβέρνησης 1974-1981: «Εάν τα επτά χρόνια διακυβέρνησης και άσκησης εξωτερικής πολιτικής δίδαξαν κάτι στη Ν.Δ., αυτό ήταν πως, ό,τι θεωρείτο ως ορθολογικό στο διεθνές επίπεδο, κατέληξε να είναι παράλογο σε επίπεδο εσωτερικών πολιτικών υπολογισμών» (σ. 106). Το συμπέρασμα του νέου πρωθυπουργού είναι ότι πρέπει να χαράσσεται εξωτερική πολιτική με μοναδικό κριτήριο τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της χώρας: «Η ικανοποίηση εσωτερικών υποχρεώσεων μπορεί να απαιτεί αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι οι πλέον κατάλληλες από τη σκοπιά ενός ορθολογικού παίκτη, αλλά που θα αποφέρουν κέρδη στο εσωτερικό» (σ. 199).

Ας μην παραξενεύεται λοιπόν κανείς για την κυνική στάση που κράτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν έφτασε να σέρνεται πίσω από τις εθνικιστικές φαντασιώσεις του Αντώνη Σαμαρά. Δυστυχώς αυτή η άποψη είναι επικίνδυνη αν εξακολουθεί να εκφράζει ανώτατο πολιτειακό παράγοντα. Αλλά από όσο γνωρίζω ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει αποκηρύξει το βιβλίο του.