Η σφαγή στο Δίστομο – ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία

 

Η σφαγή του Διστόμου στις 10 Ιουνίου 1944 ήταν ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία. Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και η αντιπαράθεση Αμερικανών, Άγγλων και Γάλλων με τη Σοβιετική Ένωση επέτρεψε στους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος (και όχι μόνο αυτούς) να μην τιμωρηθούν. Όμως η ιστορία δεν πρέπει να ξεχνιέται. Τα ονόματα των εγκληματιών και των υπευθύνων για την ατιμωρησία των περισσοτέρων από αυτούς είναι καταγραμμένα και δεν πρέπει να ξεχαστούν.

 

Η απόφαση για τιμωρία των εγκληματιών με ειδική αναφορά όχι μόνο γενικά στην Ελλάδα αλλά με καταγραφή των εγκλημάτων στην Κρήτη είχε ληφθεί πολύ πιο νωρίς από το τέλος του πολέμου. Και την απόφαση αυτή την υπέγραφαν όχι οποιοιδήποτε παράγοντες ή υπουργοί αλλά οι τότε ηγέτες των συμμάχων χωρών, Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ και Στάλιν. Τον Οκτώβριο του 1943 στη Μόσχα έγινε διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών Κ. Χολ (ΗΠΑ), Α. Ήντεν (Μ. Βρετανία) και Β. Μολότωφ ( Σοβιετική Ένωση). Εκεί κατέληξαν σε ένα κείμενο που υπεγράφη από τους ηγέτες των τριών χωρών στις 2 Νοεμβρίου 1943 και στο οποίο αναφέρονταν και τα εξής:

 

«Από τη στιγμή που θα υπογραφεί οποιουδήποτε είδους ανακωχή με οποιαδήποτε κυβέρνηση θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη Γερμανία, εκείνοι οι Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες , καθώς και τα μέλη του Ναζιστικού Κόμματος, που θα θεωρηθούν υπεύθυνοι για θηριωδίες , δολοφονίες και εκτελέσεις θα σταλούν στις χώρες όπου έγιναν οι απεχθείς πράξεις τους για να δικαστούν και να τιμωρηθούν σύμφωνα με τους νόμους των απελευθερωμένων αυτών χωρών και των ελεύθερων κυβερνήσεων τους. Οι κατάλογοι θα συνταχθούν με κάθε δυνατή λεπτομέρεια που θα συγκεντρωθεί απ’ όλες αυτές τις χώρες. Ιδιαίτερα θα ληφθεί υπ’ όψη η σχετική δράση σε κατεχόμενες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Γιουγκοσλαβίας, Ελλάδας, (συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης και των άλλων νησιών), Νορβηγίας, Δανίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Λουξεμβούργου, Γαλλίας και Ιταλίας. Συνεπώς οι Γερμανοί που πήραν μέρος στους μαζικούς τουφεκισμούς Ιταλών αξιωματικών, ή στις εκτελέσεις Γάλλων, Ολλανδών, Βέλγων και Νορβηγών ομήρων, ή αγροτών της Κρήτης (…) πρέπει να ξέρουν ότι θα σταλούν πίσω στους τόπους των εγκλημάτων τους και θα δικαστούν επιτόπου από τους λαούς σε βάρος των οποίων άσκησαν βία».

 

Πώς εφαρμόστηκε στη χώρα μας αυτή η δέσμευση; Μόνο δύο ανώτατοι αξιωματικοί πλήρωσαν για τα εγκλήματα τους στην Κρήτη. Οι στρατηγοί Όσβαλντ Μπρόγιερ και Φρίντριχ Μύλλερ που δικάστηκαν από ελληνικό δικαστήριο και εκτελέστηκαν στο Χαϊδάρι το 1947. Ένας τρίτος στρατηγός Ο Αλεξάντερ Αντρέ καταδικάστηκε έξι φορές σε ισόβια έμεινε σε ελληνικές φυλακές λίγα χρόνια και αποφυλακίστηκε το 1952. Όσο για τα εγκλήματα στην υπόλοιπη χώρα μόνο ένας στρατηγός ο Χέλμουτ Φέλμι καταδικάστηκε στη Νυρεμβέργη και για τη σφαγή του Διστόμου σε κάθειρξη 15 ετών , αλλά έμεινε στη φυλακή μόνο τρία χρόνια. Εκατοντάδες άλλοι εγκληματίες έμειναν ατιμώρητοι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν επέμεναν στην τιμωρία τους. Όπως ακριβώς δεν επέμειναν τόσα χρόνια να διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προξένησαν οι ναζί.

 

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την τύχη που είχαν όσοι σχετίζονταν είτε άμεσα είτε έμμεσα στη σφαγή του Διστόμου.

 

Ανώτατος διοικητής των γερμανικών δυνάμεων νοτιοανατολικής Ευρώπης ήταν ο στρατηγός Αλεξάντερ Λέερ . Τον Οκτώβριο του 1942 εξέδωσε διαταγή για την εφαρμογή μαζικών αντιποίνων. Ο άμαχος πληθυσμός μιας περιοχής στην οποία σημειώνονταν μια αντιστασιακή ενέργεια θεωρείτο συνυπεύθυνος και οι κάτοικοι συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν. Με το τέλος του πολέμου συνελήφθη από τους Βρετανούς οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Γιουγκοσλάβους παρτιζάνους του Τίτο. Δικάστηκε το 1947 στο Βελιγράδι και εκτελέστηκε για εγκλήματα πολέμου σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας και της υπόλοιπης Βαλκανικής.

 

 

 

Ο στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι ήταν διοικητής του 68ου Σώματος Στρατού. Ο μοναδικός Γερμανός αξιωματικός που καταδικάστηκε για το Δίστομο.

 

Ήταν κατηγορούμενος στη λεγόμενη «υπόθεση των επτά» της δίκης εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη στη διετία 1947-1948. Μεταξύ των κατηγοριών ήταν και αυτή για τη σφαγή του Διστόμου. Στην απόφαση αναφέρεται ότι «δεν εξεδήλωσε ενδιαφέρον για να επιβάλει στον υπεύθυνο αξιωματικό την ανάλογη ποινή» για τη σφαγή.

 

Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών αλλά μετά από τρία χρόνια ο Αμερικανός επίτροπος στη Γερμανία μείωσε την ποινή στα τρία χρόνια και αφέθη ελεύθερος.

 

  

Διοικητής της ομάδας εφόδου των SS στη Λιβαδειά ήταν ο Χάιντς Ζάμπελ. Συνελήφθη από τους Γάλλους στη Γερμανία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Παρέμεινε στις ελληνικές φυλακές (φωτογραφία από τις φυλακές Αβέρωφ) έως το 1953.

 

Η κυβέρνηση της τότε Δυτικής Γερμανίας άσκησε έντονες πιέσεις για την αποφυλάκισή του και ο γερμανικός Τύπος της εποχής τον χαρακτήριζε «τελευταίο Γερμανό αιχμάλωτο πολέμου στην Ελλάδα». Η Ελλάδα τον άφησε ελεύθερο μετά από διαβεβαιώσεις ότι θα συνεχίζονταν η δικαστική διαδικασία στη Γερμανία. Απηλλάγη από την πρώτη «έρευνα» (1953-1954) γιατί ο Γερμανός δικαστής έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε η συμμετοχή του στη σφαγή στο Δίστομο και στο Καλάμι. Μια δεύτερη έρευνα έγινε το 1969 αλλά η εισαγγελία του Μονάχου απεφάνθη ότι τα εγκλήματά του είχαν παραγραφεί ήδη από το 1964.

 

 

 

Διοικητής του 1ου Τάγματος του 7ου Συντάγματος Τεθωρακισμένων Γρεναδιέρων των SS που είχε εγκατασταθεί στη Λιβαδειά από την 1η Ιουνίου 1944 για «λόγους ασφαλείας της περιοχής» ήταν ο Κουρτ Ραίκερ.

 

Έδωσε τη διαταγή για την επιχείρηση στο Δίστομο.

 

Η υπόθεση του ερευνήθηκε μαζί με αυτήν του Ζάμπελ και απηλλάγη κι αυτός λόγω παραγραφής.

 

 

Επικεφαλής της ομάδας των SS που έκανε τη σφαγή του Διστόμου ήταν ο Φριτς Λάουτενμπαχ. Στις «ανακρίσεις» που διέταξαν οι ανώτεροί του για τις εκτελέσεις ελέγχθηκε μόνο για «λανθασμένη υπηρεσιακή αναφορά».

 

Ο Λάουτενμπαχ υποστήριξε ότι χτυπήθηκε από ισχυρή ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ στην οποία έχασε πέντε άνδρες και γι αυτό διέταξε να χτυπηθεί το Δίστομο βαφτίζοντας τους αμάχους, γυναίκες, γέρους και παιδιά, ένοπλους αντάρτες: «καταμετρήθηκαν 250 έως 300 νεκροί ύποπτοι για συμμετοχή σε ανταρτική ομάδα αλλά και μέλη της». Ο Λάουτενμπαχ σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1944 κατά την υποχώρηση των Γερμανών από την Ουγγαρία.

 

zimers

Karl Schumers

 

 

 

Τέλος διοικητής του Συντάγματος των Τεθωρακισμένων Γρεναδιέρων των SS στο οποίο υπαγόταν ο Λάουτενμπαχ, ήταν ο 38χρονος Καρλ Σίμερς.

 

Σκοτώθηκε από νάρκη στη Βόρεια Ελλάδα στις 18 Σεπτεμβρίου 1944 κατά την υποχώρηση των Γερμανών.

 

 Γιώργος Καραγιάννης

 

 

 

ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΙΣ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 ΣΤΟΝ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ

    

Καταγγελία μέλους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ: “Η εργοδοσία του ΣΚΑΙ στήνει απεργοσπαστικό μηχανισμό”!

 

Στην καταγγελία ότι η εργοδοσία του ΣΚΑΙ προχωρά στο στήσιμο απεργοσπαστικού μηχανισμού ενόψει της απεργίας της 10ης Ιουνίου, στην οποία συμμετέχουν και οι δημοσιογράφοι, προχώρησε η δημοσιογράφος της ΕΡΤ και μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Μάχη Νικολάρα.

 

Συγκεκριμένα, με ανάρτησή της καταγγέλλει πως η εργοδοσία στον ΣΚΑΙ απειλεί και εκβιάζει δημοσιογράφους να εργαστούν παρουσιάζοντας το πρόγραμμα “απεργιακό”!

 

Η δημοσιογράφος κάνει ανοιχτά λόγο για «ασφυκτικές πιέσεις» και «υπαλλήλους των αφεντικών τους», καταλήγοντας πως «όλοι μαζί απεργούμε για να μην περάσει το έκτρωμα που φέρνει η κυβέρνηση ως εργασιακό νόμο».

 

Η σχετική ανάρτηση:   

πηγή

Στις "πολλές και καλές δουλειές" του Μητσοτάκη ο Χατζηδάκης θα πληρώνει με ρεπό…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Από τότε που ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι η πολιτική που θα εφαρμόσει, όταν γίνει κυβέρνηση, θα φέρει ανάπτυξη και «πολλές και καλά αμειβόμενες δουλειές». Το επανέλαβε αρκετές φορές μετά τον Ιούλιο του 2019, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία. Την τελευταία φορά πριν από ένα μήνα.

 

 

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του συμπληρώνουν οσονούπω δύο χρόνια θητείας. Και ήρθε η ώρα να γίνει πράξη η επαγγελία τους αυτή. Πώς; Μα με το διαβόητο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο καθιερώνει τα εξής «μεταρρυθμιστικά», που αναμένεται να φέρουν πλήθος καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας (και όσοι δεν το πιστεύετε, ετοιμαστείτε για τα…ρεπό σας):

 

Πρώτον, καταργεί το οκτάωρο. Φυσικά, αυτό έχει συμβεί στην πράξη εδώ ατύπως και πολλά χρόνια-πρέπει να είμαστε δίκαιοι- αλλά τώρα γίνεται και με τη βούλα του νόμου.

 

Δεύτερον, η περίφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η οποία, επίσης, ισχύει εδώ και χρόνια αλλά με συλλογική σύμβαση, τώρα θα γίνεται με ατομικές συμβάσεις, δηλαδή ό,τι θέλει ο εργοδότης. Ποιος εργαζόμενος, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, θα τολμήσει να πει «όχι»;

 

Τρίτον, η εποχική ή έκτακτη εργασία θα γίνεται με το ίδιο προσωπικό και χωρίς κόστος για τον εργοδότη(ρεπό). Επομένως, ούτε αύξηση απασχόλησης θα έχουμε ούτε αύξηση αποδοχών για τους ήδη εργαζομένους.

 

Τέταρτον, η περίφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας θα γίνεται όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης, οπότε αντίο οικογενειακός προγραμματισμός.

 

Πέμπτον, όποιος εργαζόμενος τολμήσει να αντιταχθεί σε αυτά θα απολύεται. Και δεν θα έχει πλέον δικαστική προστασία, αφού ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να τον επαναπροσλάβει, θα αρκεστεί να πληρώσει-ειδικά σε νέους εργαζομένους- μια γλίσχρα αποζημίωση.

 

Όλα αυτά, που περιέχονται στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, τα έφτιαξαν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από πραγματική ζωή, από το τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας. Ο ίδιος ο υπουργός είναι από τα νιάτα του επαγγελματίας πολιτικός χωρίς πραγματικά ένσημα, πλην αυτών της Βουλής και της Ευρωβουλής και τα κομματικά. Είναι εξόφθαλμο ότι οι βασικότερες διατάξεις του νομοσχεδίου –και ειδικά όσες μειώνουν το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων- είναι οι διαχρονικές απαιτήσεις του ΣΕΒ, αλλά βολεύουν και τους άλλους εργοδότες.

 

Κι ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερώτημα. Πώς, άραγε, θα γίνουν πράξη οι επαγγελίες και υποσχέσεις του πρωθυπουργού για «πολλές και καλές δουλειές»; Με νομοθετικά εκτρώματα σαν κι αυτό που συζητείται στη Βουλή; Πώς θα βελτιωθεί, έστω στοιχειωδώς, η μισθολογική θέση των εργαζομένων, όταν δεν θα πληρώνονται τις υπερωρίες; Ο άνθρωπος που παίρνει το βασικό μισθό(650 ευρώ) προσδοκά να τον αυξήσει κάπως κάνοντας λίγες υπερωρίες. Τι να τα κάνει τα ρεπό, που διαφημίζει ο Χατζηδάκης;

 

Ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει, επίσης, τι γίνεται στην πραγματική ζωή- και δεν είναι ο μόνος από τους διατελέσαντες στη θέση αυτή. Παλιότερα έχει ομολογήσει ότι δεν έχει χρειαστεί να ζήσει με 800 ευρώ. Ας τον πληροφορήσει κάποιος ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που ζουν με λιγότερα, με τον βασικό μισθό των 650 ευρώ. Και άλλοι με ακόμα λιγότερα. Τα «τετρακοσάρια» βασιλεύουν στην αγορά εργασίας, κανονική και «μαύρη».

 

Δεν υπάρχουν αυταπάτες ότι το νομοσχέδιο-έκτρωμα θα περάσει. Και θα περιμένουμε να ΄ρθουν οι «πολλές και καλές δουλειές», που έχει υποσχεθεί ο πρωθυπουργός. Και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι να ράψουν επιπλέον τσέπες για τα επιπλέον χρήματα που θα εισπράξουν.

 

Μέχρι τότε μπορεί να έχουν καταλάβει αυτό που λένε οι παλιοί στίχοι του Μίκη Θεοδωράκη: «Σού είπαν ψέματα πολλά/ψέματα σήμερα σου λένε ξανά/αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν…/καιρός να δεις…»

Σκοταδισμός: Ιερείς τιμωρήθηκαν γιατί κοινώνησαν πιστούς με κουτάλια μιας χρήσης λόγω κορωνοϊου!

 

Σε αργία τέθηκαν απο τη Μητρόπολη Ιωαννίνων δύο ιερείς επειδή χρησιμοποίησαν κουταλάκια μιας χρήσης κατά τη Θεία Κοινωνία.

Σύμφωνα με όσα μεταδίδει το τοπικό tzafnews.gr το ένα συμβάν δεν έλαβε δημοσιότητα αν και πρόκειται τιμωρία κληρικού για θέμα δημόσιας υγείας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πληροφορίες ο ιερέας, χρησιμοποιώντας κουτάλια μιας χρήσης ήθελε να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο μετάδοσης του κορωνοϊού. Η Μητρόπολη Ιωαννίνων με μια σκοταδιστική απόφαση επέβαλε την ποινή της αργίας τριών μηνών στον ιερέα!   

πηγή

Η αγριότητα της τηλεόρασης σε ένα βραδινό τηλεοπτικό δελτίο

 

Το βίντεο που δείχνει, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, τη δολοφονία τού 32χρονου άνδρα με κοντά δέκα πυροβολισμούς στα Σεπόλια, εξασφάλισε και μετέδωσε ο Αντένα στο βραδινό του δελτίο. Είναι δημοσιογραφική επιτυχία; Για τα δεδομένα τής τηλεόρασης, όπως την έχουμε μάθει, είναι. Για την κοινή λογική, την αισθητική τής εικόνας και τη δημοσιογραφική ηθική, μπαίνουν ερωτήματα. Η σκηνή ήταν σκληρή και συνταρακτικά βίαιη. Η κάμερα ασφαλείας σταθερή, το θύμα πίνει τον καφέ του στην εξωτερική πλευρά τού καταστήματος με την πλάτη γυρισμένη στον δρόμο και ξαφνικά εισβάλλει στο κάντρο ο εκτελεστής. Πυροβολεί πολλές φορές και  φεύγει τρέχοντας. Ο 32χρονος μπαίνει σερνόμενος στο εσωτερικό τού καταστήματος για να καλυφθεί, προσπαθεί να σηκωθεί και μετά καταρρέει.

Η μετάδοση γίνεται περίπου στις επτά το βράδυ, ώρα που υπάρχει σχεδόν όλη η οικογένεια στο σπίτι –μεγάλοι και παιδιά. Τι και αν ο Νίκος Χατζηνικολάου προειδοποιεί ότι «οι εικόνες είναι πολύ σκληρές και τα παιδιά πρέπει να απομακρυνθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες»; Από τη στιγμή που το ανάγγειλε έως την έναρξη του βίντεο και τους πυροβολισμούς, πέρασαν μόλις 15 δευτερόλεπτα; Και, ας πούμε, ότι για τους μεγάλους είναι κατάλληλο το άγριο θέαμα (που δεν είναι…). Όμως το παιδί που πιθανόν βρίσκεται μαζί σου στο δωμάτιο πού να το πας μέσα σε 15΄΄. Να το κουκουλώσεις; Να του κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά; Να το πετάξεις έξω στο μπαλκόνι; Να το σπρώξεις στο δωμάτιο;  

 

Και τέλος πάντων, έως πού φθάνει το δικαίωμα της τηλεόρασης να προβάλλει τόση αγριότητα; Στην περίπτωση του συγκεκριμένου βίντεο, μάλιστα, η αποκρουστική σκηνή επαναλήφθηκε εννέα φορές. Εννέα!  

πηγή

Ο Αρτίν πνίγηκε στη Μάγχη

 

Προσφυγιά. Αυτή η τραγωδία δεν έχει τέλος. Από τον Αϊλάν του Αιγαίου στον Αρτίν της Μάγχης, ο ίδιος πόνος, ο ίδιος θρήνος, η ίδια απελπισία, η ίδια ντροπή του σύγχρονου πολιτισμού.

 

Ο 18 μηνών Αρτίν Ιρανεζχάντ, κουρδικής καταγωγής, είναι το βρέφος που το άψυχο σώμα του βρέθηκε στις ακτές της Νορβηγίας τον Οκτώβριο του 2020, όταν βυθίστηκε στη Μάγχη η βάρκα με την οποία η οικογένειά του προσπαθούσε να φτάσει από τη Γαλλία στο Ηνωμένο Βασίλειο.

 

Το πλοιάριο που μετέφερε την οικογένεια βυθίστηκε στις 27 Οκτωβρίου. Και οι δύο γονείς, ο Rasoul Iran-Nejad, 35, και η Shiva Mohammad Panahi, 35, καθώς και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του Αρτίν, η Anita, 9 ετών, και ο Armin, 6 ετών, όλοι πνίγηκαν. Η οικογένεια προερχόταν από την πόλη της Σαρντάτ στο δυτικό Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ.

 

Η σορός του βρέφους εντοπίστηκε την Πρωτοχρονιά στις ακτές της κοινότητας Καρμόι, στη Νορβηγία. Φορούσε γαλάζια φόρμα και σωσίβιο. Η σορός παρασύρθηκε από τα ρεύματα στη Βόρεια Θάλασσα και έφτασε μέχρι τις Νορβηγίας. 

πηγή

      

Η απεργία ξεκίνησε ως "παρανομία" (κι εκεί επιστρέφει)

 

«Άλλο απεργία και άλλο παρανομία». Κωστής Χατζηδάκης υπουργός Εργασίας, Αθήνα 2021 μ.χ

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Η απεργία δεν είναι ένα μια κοινωνική λειτουργία που εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι επίσης μια πράξη που πρώτα νομοθετήθηκε από κάποιον υπουργό και στην συνέχεια εφαρμόστηκε στην πράξη. Το αντίθετο.

 

Η «γέννησή» της με την μορφή που την ξέρουμε βρίσκεται κάπου στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε που με εργατικούς αγώνες άρχισαν να κερδίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και βέβαια η απεργία ήταν μια «παράνομη» πράξη.

 

Όπως και οι άλλες μορφές εργατικής διεκδίκησης (π.χ καταλήψεις) η απεργία παραβίασε τους κανόνες και τα συντάγματα και τους νόμους με την ορμή ενός άλλου σημαντικότερου και ισχυρότερου δικαίου: Αυτού που έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας, να ζουν και να εργάζονται με όρους συμβατούς με τις δυνατότητες του ανθρώπινου πολιτισμού.

 

Από μια τέτοια «παράνομη» διαδικασία λοιπόν θεσμοθετήθηκε στις δυτικές κοινωνίες το 8ωρο, το 6ήμερο και στην συνέχεια το 5νθήμερο, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Επίσης το δικαίωμα στην συνδικαλιστική δράση που περιλαμβάνει την απεργία. Ως απότοκα των κοινωνικών αγώνων, τα δικαιώματα αυτά απέκτησαν και συνταγματικό έρεισμα. Στο ελληνικό σύνταγμα προστατεύονται από το άρθρο 23 παρ 2.

 

Όλη αυτή η (αυτονόητη) αναδρομή δεν θα χρειάζονταν να γίνει. Οχι αν σήμερα δεν είχαμε μια κυβέρνηση κι έναν υπουργό Εργασίας, τον Κωστή Χατζηδάκη, που θέλει να επαναπροσδιορίσει τα όρια της απεργίας και της παρανομίας. Εμφανώς προς την κατεύθυνση της …παρανομίας.

 

Αυτό το κάνει με ένα νομοσχέδιο που προβλέπει «αστική ευθύνη» για συνδικαλιστικούς εκπροσώπους. Ασκώντας προφανώς ατομική τρομοκρατία σε ανθρώπους που θα βρεθούν να αντιμετωπίζουν εξοντωτικές αγωγές επειδή κάλεσαν σε απεργιακή διεκδίκηση.

 

Επίσης με διατάξεις που μιλούν για «ψυχολογική βία» ενάντια σε όσους θέλουν να εργαστούν εν μέσω απεργίας (δηλαδή τους απεργοσπάστες). Δίνοντας έτσι την ευχερεια σε κάθε δικαστή να κρίνει παράνομη και καταχρηστική σχεδόν κάθε πράξη ενός σωματείου.

 

Με μία «πρόσθήκη» της τελευταίας στιγμής στο νομοσχέδιο, που αφαιρεί την δυνατότητα σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις να καλύπτουν στην κήρυξη απεργίας, σωματεία που περιλαμβάνονται στο κλάδο τους. Έτσι ώστε να καθίσταται παντελώς αδύνατη η πραγματοποίηση μιας απεργίας.

 

Τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις θέλησε να υπερασπιστεί άλλωστε ο Κωστής Χατζηδάκης με την περίφημη ατάκα του «άλλο απεργία, άλλο παρανομία».

 

Αυτά σε μια περίοδο που συντρέχουν παράλληλα τα εξής: Έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας με αποτέλεσμα οι εργοδοτικοί εκβιασμοί να έχουν πολλαπλάσια ισχύ.

 

Επίσης διαθέτουμε μία μακρά «δικαστική παράδοση» που θέλει τις απεργίες να κρίνονται παράνομες/καταχρηστικές σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% . Γεγονός που έχει τεκμηριώσει στο βιβλίο του «Το δικαίωμα απεργίας και ο δικαστικός έλεγχος της άσκησής του» ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Χριστόφορος Σεβαστίδης, συγκρίνοντας 100αδες δικαστικές αποφάσεις.

 

Στην «εξίσωση» μπορεί να προσθέσει κανείς κι έναν ακόμη παράγοντα: Την «στράτευση» πρόθυμων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ώστε σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να συκοφαντούν απεργιακές κινητοποιήσεις. Ένα διαχρονικό φαινόμενο που εκφράζεται είτε με την αναπαραγωγή των θεωριών του κοινωνικού αυτοματισμού, είτε με τις προσπάθειες στοχοποίησης συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνδικαλιστών. Όπως έγινε πρόσφατα με την απεργία των ναυτεργατών.

 

Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι στον τομέα αυτό οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη στο παρόν και το παρελθόν έχουν επιδείξει ιδιαίτερη έφεση.

 

Σήμερα η κυβέρνηση προσπαθώντας να ανατρέψει σε βάρος των διεκδικήσεων των εργαζομένων το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ουσιαστικά λειτουργεί αντίθετα με το Σύνταγμα. Γιατί εξανεμίζει στην πραγματικότητα το περιεχόμενο των συνταγματικων διατάξεων που προστατεύουν την απεργία.

 

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι καταργεί ένα στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα προκειμένου να καταστήσει την χώρα «ελκτική» για επενδυτές. Αυτό που ομολογεί εμμέσως πλην σαφώς ο Κωστής Χατζηδάκης υποστηρίζοντας πως το νομοσχέδιο αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα και τα εργασιακά δικαιώματα.    

Τουλάχιστον 220 εκατ. άνεργους θα φέρει η πανδημία της covid-19

 

Ο επικεφαλής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) περιέγραψε τον αντίκτυπο της πανδημίας της COVID-19 στον κόσμο της εργασίας ως «κατακλυσμιαίο» και πολύ χειρότερο από αυτόν της.. χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008.

Μιλώντας στην έναρξη της υπουργικής συνόδου της ILO, ο γενικός διευθυντής Γκάι Ράιντερ προειδοποίησε για μια άνιση οικονομική ανάκαμψη μετά την πανδημία, που εν μέρει τροφοδοτείται από «τεράστιες ανισότητες στη διανομή των εμβολίων».

«Ο αντίκτυπος υπήρξε καταστροφικός, κατακλυσμιαίος», δήλωσε. «Ως σύνολο, αυτό αντιπροσωπεύει μια κρίση του κόσμου της εργασίας τέσσερις φορές πιο σοβαρή από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009».

Η υπηρεσία αυτή των Ηνωμένων Εθνών ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι τουλάχιστον 220 εκατ. άνθρωποι αναμένεται να παραμείνουν άνεργοι σε όλο τον κόσμο φέτος και ότι οι απώλειες θέσεων εργασίας που συνδέονται με την πανδημία δεν θα καλυφθούν πριν από το 2023.  

πηγή

Η σημασία των διαδηλώσεων...

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

 

Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, υπήρχε η πεποίθηση της από τα πάνω αλλαγής, η οποία θα λειτουργούσε ως Λυδία λίθος για την αλλαγή στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη. Η «από τα πάνω» αλλαγή απέτυχε. Τώρα κάποιοι επανέρχονται ως εάν τίποτα να μην έχει συμβεί. Το ζήτημα, λένε, είναι να ξαναγίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τους αντιεργασιακούς νόμους και όχι οι διαδηλώσεις. Υποτιμούν, έτσι, τη σημασία των αγωνιστικών διαμαρτυριών, ότι η αλλαγή των συνειδήσεων επισυμβαίνει στη «φωτιά» του αγώνα, ότι η απάντηση στην πλαστογράφηση των γεγονότων από τα εξωνημένα μίντια είναι η σύγχρονη κινηματική οργάνωση, και ότι το προνομιακό πεδίο των «από κάτω» είναι ο «Δρόμος».

 

Είναι γνωστό ότι η πολιτική ανατροπή ή θα δημιουργήσει έναν άλλο τρόπο σκέψης και ένα νέο ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν(ως νέες συνήθειες) ή θα αποτύχει. Απαιτείται με άλλα λόγια, η δημιουργία μιας νέας κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη θα βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και το οποίο θα απαντά στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό –με την έννοια της εκτροπής- σύστημα νέων αξιών και κανόνων, που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία. Διαφορετικά, η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι παλιές παθογένειες αργά ή γρήγορα θα ενσκήψουν πιο δυνατές.

 

Ο Αντόνιο Γκράμσι στο βιβλίο του «Για τον Μακιαβέλι…» συνδέει δύο στοιχεία: το οικονομικό και το πνευματικό(πολιτιστικό), ως άρρηκτα συνυφασμένα με την πολιτική ηγεμονία. Το πολιτιστικό στοιχείο(έξεις, αξίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές, γούστο…) καθιστά την υποταγή των «από κάτω» «φυσική» και «ανώδυνη». Γι’ αυτό καμία «αλλαγή» δεν είναι δυνατή και διαρκής χωρίς μία νέα πολιτισμική μεταρρύθμιση, χωρίς μία νέα Συμβολική Τάξη, χωρίς η πολιτική ηγεμονία να συμπεριλαμβάνει και την πολιτιστική.

 

Ας δούμε τι συμβαίνει στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Εκεί μιλούν για τη μετάβαση στον «μετα-καπιταλισμό». Μια μετάβαση που θα γίνει από τις κοινωνικές δυνάμεις μέσα από ένα πλήθος μορφών συλλογικότητας. Οι συλλογικότητες αυτές οργανώνονται σ' ένα ευέλικτο δίκτυο, που είναι σταθερό και οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν και μεγάλο αριθμό πολιτών «χωρίς σύνδεση»(ανένταχτων) στη διαδικασία διαμόρφωσης μιας πληθυντικής μορφής άμεσης δημοκρατίας. Η πληθυντική οργάνωση σημαίνει ότι η κοινωνική οργή «μεταφράζεται σε μια πολλαπλότητα κραυγών»(Holloway), σ’ ένα σύμπλεγμα αντίστασης, που μετατοπίζεται συνεχώς, σε μία ετερογένεια συγκρούσεων, που αντιστοιχούν σε χιλιάδες μορφές αντίστασης και όχι μόνο στην «καθαρή» δυαδική αντιπαράθεση: κεφαλαίου-εργασίας. Αυτή την πολλαπλή αντίσταση των κοινωνικών κινημάτων πρέπει να φέρει στο φως η Αριστερά, όχι με πατερναλιστικό τρόπο αλλά με σεβασμό στις αποχρώσεις και το περιεχόμενο τους.

 

Η διαμαρτυρία του «Δρόμου» είναι μια απάντηση στην νέα πειθαρχική εξουσία, η οποία κατασκευάζει άτομα: «...είναι η ειδική τεχνική μιας εξουσίας που πορίζεται τα άτομα και ως αντικείμενα και ως όργανα για την άσκησή της…»(Φουκώ). Η νέα πειθαρχία στηρίζεται πρώτα απ' όλα σε μια κατανομή των ατόμων στο χώρο. Για το λόγο αυτό εφαρμόζει διάφορες τεχνικές: Απαιτεί πολλές φορές την περίφραξη, τον καθορισμό ενός χώρου διαφορετικού από τους άλλους, ενός χώρου περιχαρακωμένου(σχολεία, στρατώνες, εργοστάσια-ΤΩΡΑ και τα ΣΠΙΤΙΑ, αλλά και τα δωμάτια των απομονωμένων νοσούντων μέσα στα ίδια σπίτια). Οι ανέλεγκτοι χώροι των «καταλήψεων» εγκαταλελειμμένων κτιρίων σφραγίζονται. Αυτό που διακρίνει τη νέα περιχαράκωση του χώρου, είναι ότι αποκλείει παντελώς τις ομαδοποιήσεις(σ.σ.δωμάτια-κελιά, απόσταση υγιεινομικής ασφάλειας). Απαγορεύεται η περιπλάνηση, η ομαδοποίηση, η επικίνδυνη συναδέλφωση. Κάθε στιγμή οφείλουν να επισημαίνονται οι απουσίες, να διακόπτονται οι άχρηστες επικοινωνίες, κάθε στιγμή η συμπεριφορά του καθενός πρέπει να αξιολογείται, να κυρώνεται.

 

Η νέα πειθαρχία οργανώνει ένα χώρο απομονωμένο, ένα χώρο που απαγορεύει την άμεση επαφή, την παρέα, την ομάδα, την συναδέλφωση, την αγκαλιά, τον έρωτα… Όλα εξ αποστάσεως(τηλέ-), όλα online, χωρίς άμεση επαφή. Γι’ αυτό είναι κρίσιμος ο έλεγχος των διαύλων επικοινωνίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Γι' αυτό αναπτύσσσονται μηχανισμοί ελέγχου της «αλήθειας και του ψεύδους». Για την ακρίβεια, πρόκειται για μηχανισμούς που θα παράγουν «το αληθές και το ψευδές», την μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Γι’ αυτό θέλουν να καταργήσουν τις διαδηλώσεις. Αλλά αυτό, παραδόξως, θέλουν και κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί»! Μόνο που είναι "δεξιοί" αλλά δεν το ξέρουν...

 

Ποινική δίωξη για παράβαση καθήκοντος σε βάρος του αντιεισαγγελέα Α.Π., Ιωάννη Αγγελή

 

Παράβαση καθήκοντος στην υπόθεση Novartis αποδίδει η Εισαγγελία Πρωτοδικών στον αντιεισαγγελέα Αρείου Πάγου, μετά από έρευνα με αφορμή μήνυση της π. Εισαγγελέως Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη

 

Το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος αποδίδει η Εισαγγελία Πρωτοδικών στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Αγγελή, άλλοτε επόπτη των εισαγγελέων Διαφθοράς και βασικό μάρτυρα κατηγορίας στην υπόθεση των δικαστικών χειρισμών για την έρευνα της Novartis, μετά από μήνυση που είχε καταθέσει σε βάρος του η πρώην επικεφαλής της Εισαγγελίας Διαφθοράς, Ελένη Τουλουπάκη.

 

 

Μετά από έρευνα που διενήργησε, με αφορμή την μήνυση Τουλουπάκη, ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Σπύρος Παππάς, κατέληξε στην άσκηση ποινικής δίωξης κατά του κ. Αγγελή για μία πράξη παράβασης καθήκοντος, ζητώντας παράλληλα να τεθεί στο αρχείο η υπόθεση για άλλα πέντε αδικήματα που περιλαμβάνονταν στην μήνυση της δικαστικής λειτουργού.

 

Κατά την κρίση του κ. Παππά, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου διέπραξε παράβαση καθήκοντος τον Δεκέμβριο του 2018 και ενώ βρισκόταν με ομάδα εισαγγελέων Διαφθοράς στην Βιέννη, στο πλαίσιο της συνεργασίας με εισαγγελείς των ΗΠΑ για τη διερεύνηση της υπόθεσης της Novartis. Στο πλαίσιο του επίμαχου ταξιδιού, σύμφωνα με την μήνυση της κ. Τουλουπάκη, ο κ. Αγγελής, επόπτης τότε της Εισαγγελίας Διαφθοράς, αρνήθηκε να παραλάβει από τους Αμερικανούς στοιχεία για λογαριασμό συγγενικού προσώπου ενός εκ των υπό διερεύνηση πολιτικών, για ενδεχόμενη εμπλοκή του στην υπόθεση της φαρμακοβιομηχανίας Novartis. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου φέρεται να αρνήθηκε την παραλαβή των στοιχείων καθώς θεωρούσε ότι η διαδικασία της παράδοσης του εν λόγω υλικού έπρεπε να γίνει υπό την ομπρέλα της Eurojust.

 

Ο εισαγγελικός λειτουργός θεωρεί ότι προκύπτουν ποινικές ευθύνες σε βάρος του κ. Αγγελή, μόνο για αυτό το αδίκημα, ενώ για τα υπόλοιπα που περιλαμβάνονταν στην μήνυση της κ. Τουλουπάκη αποφαίνεται ότι δεν προκύπτουν στοιχεία. Μάλιστα, μεταξύ αυτών που ζητείται η αρχειοθέτηση είναι και το αδίκημα της παραβίασης απορρήτου σχετικά με έγγραφο των αμερικανικών Αρχών, που είχε προσκομίσει ο κ. Αγγελής στην Βουλή και το οποίο ανέφερε ότι δεν προκύπτει εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση της φαρμακοβιομηχανίας. Επίσης, και το αδίκημα της υπεξαγωγής εγγράφων όσον αφορά διακίνηση δικογραφιών που χειριζόταν η εισαγγελέας Διαφθοράς, πρέπει, κατά τον κ. Παππά, να οδηγηθεί στο αρχείο.

 

Ο ίδιος ο κ. Αγγελής έχει ισχυριστεί πως δεν είναι αληθές ότι αρνήθηκε να παραλάβει στοιχεία, στο επίμαχο ταξίδι στην Βιέννη, ενώ σε υπόμνημα που είχε καταθέσει στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, είχε θέσει νομικά ζητήματα, αναφέροντας πως θα πρέπει, εφόσον κριθεί ότι έχει διαπραχθεί το αδίκημα, να εξεταστεί αν τιμωρείται με βάση το Αυστριακό Δίκαιο και αν θα έπρεπε να υποβληθεί έγκληση από την ελληνική κυβέρνηση.

 

Στη δικογραφία που σχηματίστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών περιλαμβάνεται και το πόρισμα του αντιπροέδρου του ΣτΕ Μιχάλη Πικραμένου, που μετά από παραγγελία του υπουργείου Δικαιοσύνης ερεύνησε τυχόν πειθαρχικές ευθύνες του κ. Αγγελή.

 

Τον τελικό λόγο για την πορεία της υπόθεσης σε βάρος του κ. Αγγελή έχει η Εισαγγελία Εφετών η οποία θα αποφανθεί αν συναινεί με την κρίση του κ. Παππά ή αν θα διαφοροποιηθεί με βάση την αξιολόγηση των στοιχείων της δικογραφίας. 

πηγή

«Νόμος», «τάξη» και… κράτος

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Η κυβέρνηση πληρώνει μεταχρονολογημένα την προεκλογική της υπεροψία, τότε που έκανε σημαία ότι «θα καθαρίσει τα Εξάρχεια σε μερικές βδομάδες» και ψηφοθηρούσε καλλιεργώντας τον φόβο, από τον οποίο θα απάλλασσε τους νοικοκυραίους αμέσως μετά την εκλογή της.

Σήμερα ο αρμόδιος υπουργός (Χρυσοχοΐδης) ομολογεί ότι υπάρχει πόλεμος του κράτους με το έγκλημα και πως ο κίνδυνος που συνεπάγεται αυτός ο πόλεμος δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αλλά την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.

 

Άλλωστε το αίμα που χύνεται (ένα συμβόλαιο θανάτου κάθε δεκαήμερο) το τελευταίο διάστημα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από κανένα επικοινωνιακό χαλί. Το οργανωμένο έγκλημα, όπως αληθώς παραδέχεται ο αρμόδιος υπουργός, έχει προχωρήσει τα τελευταία χρόνια σε ανώτερο επίπεδο. Το μαύρο χρήμα ξεπλένεται και επενδύεται σε «νόμιμες» δραστηριότητες. Αφεντικά του υποκόσμου αποκτούν προσβάσεις στον «καλό κόσμο» και με τον παρά τους αγοράζουν επιρροή εκεί όπου (στη σφαίρα της πολιτικής και της διοίκησης) διαμορφώνονται οι αποφάσεις.

 

Κάτω από τα αφεντικά ένας στρατός μπράβων κάνει τη βρόμικη δουλειά καθαρίζοντας τα εμπόδια και τους ανταγωνιστές των «παντρόνε». Εκεί, στην πιάτσα, η μπόχα δεν κρύβεται ούτε από τα ακριβά κοστούμια ούτε από τις διασυνδέσεις των αθέατων «νονών», οι οποίοι κινούν τα νήματα και δίνουν τις εντολές για ξεκαθαρίσματα ή παρακολουθούν εκ του ασφαλούς τις αιματηρές μάχες των υπαξιωματικών τους για να ανέβουν ένα σκαλοπάτι στην ιεραρχία.

 

Υπ’ αυτήν την έννοια έχει δίκιο ο αρμόδιος υπουργός όταν σημειώνει ότι η μάχη με το έγκλημα αφορά τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, ωστόσο στην πράξη κάτι διαφεύγει από την οπτική του: η διασύνδεση του οργανωμένου εγκλήματος με τους θεσμούς του κράτους. Μόνο μέσα απ’ αυτήν τη διασύνδεση είναι δυνατή η «νομιμοποίηση» του μαύρου χρήματος, η εξασφάλιση της απαραίτητης προστασίας για να προχωρούν οι δουλειές και τελικά η παροχή ασυλίας στα κυκλώματα που θησαυρίζουν από ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, πορνεία, τοκογλυφία και πάει λέγοντας…

 

Όσο η (όποια) κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα «αφεντικά» που κινούνται δίπλα της, τόσο θα παρακολουθούμε σαν σε ταινία τις εκτελέσεις στη μέση του δρόμου κάποιων πρωτοπαλίκαρων, που δίνουν τις μεταξύ τους μάχες για ένα ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο χρήματος και εξουσίας στον κόσμο του εγκλήματος.

 

 

 

O χρεωμένοι πολίτες (θα) πτωχεύουν. Γιατί σιωπά ο Μητσοτάκης για την καταχρεωμένη ΝΔ;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το 2016, με το που εξελέγη στην ηγεσία της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγνώρισε ότι το κόμμα του είχε ένα μεγάλο πρόβλημα, ήταν καταχρεωμένο. Τότε χρωστούσε περί τα 200 εκατομμύρια ευρώ, όπως και το άλλο μεγάλο κόμμα της Μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ. Το πώς δημιουργήθηκαν αυτά τα χρέη είναι γνωστό: έπαιρναν αφειδώς δάνεια από Τράπεζες με…εγγύηση την κρατική επιχορήγηση, κάτι σαν αέρα κοπανιστό, αλλά δεν είναι του παρόντος αυτό.

 

Τότε, λοιπόν (2016), ο νέος αρχηγός της ΝΔ παραδέχτηκε το πρόβλημα και ανακοίνωσε ένα φιλόδοξο «σχέδιο εξυγίανσης» των οικονομικών του κόμματος. Μεταξύ άλλων, μείωση του προσωπικού, μετακόμιση σε άλλα γραφεία για μικρότερο ενοίκιο και άλλα, που προβλήθηκαν εντυπωσιακά. Μάλιστα, τότε οι δικοί του έλεγαν ότι ήθελε να εκπέμψει το μήνυμα, ότι νοικοκυρεύοντας τα οικονομικά του κόμματος, θα ακολουθούσε το νοικοκύρεμα και του κράτους, προφανώς από τους «σπάταλους» και «κρατιστές» ΣΥΡΙΖΑίους, που προηγήθηκαν στην κυβέρνηση.

 

Δυο χρόνια αργότερα (2018) σε μια συνέντευξή του (ANT1) είχε ανακοινώσει και το πώς θα αποπληρώνονταν αυτά τα χρέη Όπως είχε πει, η ΝΔ είχε εγγράψει 155.000 νέα μέλη, τα οποία θα έδιναν ένα ευρώ το μήνα(«έναν εσπρέσο το μήνα»!), ήτοι 12 ευρώ το χρόνο και…ιδού η λύση.

 

Έψαξα και βρήκα όσα χαριτωμένα είχε πει τότε και σας τα παραθέτω:

 

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ(μεταφέροντας ερώτηση τηλεθεατή): «Ωραία τα λέει ο Πρόεδρος για την επόμενη μέρα στην οικονομία, αλλά το κόμμα του χρωστάει δάνεια. Έχει το ίδιο οικονομικό πρόβλημα και φαίνεται ότι δεν έχει καταφέρει η Νέα Δημοκρατία να μαζέψει τα δάνειά της και να τα εξυπηρετεί».

 

Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Πράγματι, η Νέα Δημοκρατία έχει πολλά δάνεια. Προϊόν μιας άλλης εποχής, όπου πράγματι υπήρχε μία πολιτική τα κόμματα να μπορούν να δανείζονται, με ενέχυρο μελλοντικές κρατικές ενισχύσεις. Αυτή η πρακτική δεν υπάρχει πια σήμερα. Αυτήν την κατάσταση κληρονόμησα. Τι έκανα εγώ για τα οικονομικά της Νέας Δημοκρατίας, κ. Χατζηνικολάου; Περιόρισα τις λειτουργικές δαπάνες του Κόμματος κατά 70%. Επαναλαμβάνω, κατά 70%. Παίρνοντας δύσκολες αποφάσεις, μαζεύοντας, όμως, τα οικονομικά της Νέας Δημοκρατίας. Έκανα και κάτι άλλο, όμως. Απευθύνθηκα στον απλό νεοδημοκράτη. Και τους είπα «ελάτε να στηρίξετε το κόμμα μας, με μία ετήσια συνδρομή, για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα σε μια δύσκολη συγκυρία». Και οι νεοδημοκράτες, κ. Χατζηνικολάου, ανταποκρίθηκαν σ’ αυτήν την προσπάθεια. Και έχουμε σήμερα 155 χιλ. νεοδημοκράτες, οι οποίοι δίνουν 12 ευρώ τον χρόνο, 1 ευρώ τον μήνα στην Νέα Δημοκρατία, έναν εσπρέσο τον μήνα, για να στηρίξουν οικονομικά το Κόμμα μας. Και δεν υπάρχουν πολλά κόμματα στην Ευρώπη τα οποία να έχουν αυτή την βάση για να μπορούν να εξαρτώνται οικονομικά πολύ περισσότερο από τα μέλη τους. Και θέλω να τους ευχαριστήσω από την καρδιά μου γι’ αυτήν την πολύ μεγάλη κίνηση. Έχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου, κ. Χατζηνικολάου, για να μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα. Και πληρώνουμε, χρησιμοποιούμε σχεδόν το σύνολο της κρατικής επιχορήγησης, για να εξυπηρετήσουμε τα παλιά μας δάνεια. Με άλλα λόγια, είμαι υπερήφανος για αυτό το οποίο έχουμε πετύχει, για να βάλουμε σε τάξη τα οικονομικά της Νέας Δημοκρατίας.

 

Τι ωραία, τι καλά. Αμ δε. Την Κυριακή(προχτές) η εφημερίδα «Δημοκρατία» αποκάλυψε, βασιζόμενη στον Ισολογισμό του κόμματος, ότι στη θητεία του σημερινού προέδρου της τα δάνεια της ΝΔ αυξήθηκαν κατά 118.000(!) εκατομμύρια, δηλαδή 30 εκατομμύρια το χρόνο! Και ότι το συνολικό ποσόν των οφειλών ανέρχεται πλέον στα 340 εκατομμύρια. Με βάση το σημερινό ρυθμό αποπληρωμής(με την κρατική επιχορήγηση που έχει εκχωρηθεί στις Τράπεζες), τα χρέη δεν θα εξοφληθούν ποτέ, αλλιώς σε…170 έτη! Ποιος ζει ποιος πεθαίνει.

 

Τα στοιχεία αυτά είναι συντριπτικά και προκλητικά. Αλλά… «έπεσε βαθειά σιωπή», όπως λέει και ο στίχος από το άσμα Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου. Κάτι έγραψαν λίγες αντιπολιτευόμενες ιστοσελίδες, έβγαλε μια ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ και πάπαλα. Τσιμουδιά. Ουδείς-από την κυβέρνηση, από τη ΝΔ-αισθάνθηκε την ανάγκη να διαψεύσει ή να δώσει μια εξήγηση. Ουδείς.

 

Λοιπόν, επειδή το θέμα είναι πολύ σοβαρό, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Διότι είναι προκλητικό η κυβέρνηση να ψηφίζει νόμους για να πτωχεύουν ακόμα και φυσικά πρόσωπα που χρωστάνε, αλλά για το κόμμα της, που είναι καταχρεωμένο, να μην τρέχει τίποτα. Δεν γίνεται ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ να παρουσιάζονται σαν μεταρρυθμιστές και εξυγιαντές των δημόσιων οικονομικών στην καμπούρα των πολιτών και η δική τους κομματική καμπούρα να είναι γονατισμένη έως το πάτωμα και να παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα. Αυτό είναι εμπαιγμός για τον απλό πολίτη, που αύριο μπορεί να χάσει το σπίτι ή την επιχείρησή του επειδή χρωστάει εκατό χιλιάρικα και ένα για κόμμα, που χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια, να μην τρέχει τίποτα.

 

Και για να είμαστε πρακτικοί, επαναφέρω μια πρόταση που είχα κένει αρθρογραφώντας το 2018, τότε που και πάλι το θέμα ήταν στην επικαιρότητα, επειδή είχαν ασκηθεί ποινικές διώξεις εναντίον τραπεζικών στελεχών και υπευθύνων των κομμάτων για τα προκλητικά δάνεια.

 

Επειδή τα 200 εκατομμύρια που χρωστούσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (τότε, σήμερα της ΝΔ έχει εκτοξευθεί κι άλλο), δεν θα αποπληρωθούν ποτέ και τα κόμματα δεν είναι επιχειρήσεις, αλλά θεσμοί της δημοκρατίας και δεν γίνεται να κλείσουν, πρέπει να δοθεί θεσμική, διακομματική και ρεαλιστική λύση. Τα δάνεια να «κουρευτούν» και να υποχρεωθούν να πληρώσουν οπωσδήποτε τα υπόλοιπο μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Να ισχύσει, δηλαδή, ένας «νόμος Κατσέλη» και για χρέη των κομμάτων. Το είχε προτείνει τότε και ο προκλητικός Αδωνις Γεωργιάδης, αλλά τώρα σιωπά.

 

Κατανοώ ότι η λύση αυτή είναι προκλητική για τον απλό πολίτη ή επιχειρηματία και θα ξεσηκώσει αντιδράσεις. Αλλά δεν βλέπω άλλη. Τα 340 εκατομμύρια που χρωστάει η ΝΔ είναι αδύνατο να αποπληρωθούν, εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης ζητήσει από τους πλούσιους φίλους του κόμματος να «τσοντάρουν».

 

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, πάντως, δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούσει. Υποσχέθηκε να εξυγιάνει τα οικονομικά του κόμματός του και έκανε το αντίθετο. Δεν μπορεί να σιωπά. Ας παραδεχτεί ότι απέτυχε και ας βγει μπροστά να προτείνει θεσμική λύση. Αν είναι ειλικρινής και σοβαρή, τα άλλα κόμματα έχουν υποχρέωση να βοηθήσουν, ώστε να λυθεί μια και καλή το πρόβλημα. Το ξαναλέμε: το μόνο δικαίωμα που δεν έχει είναι να (κάνει ότι) «αγνοεί» το θέμα και να σιωπά. Αυτό είναι περιφρόνηση για τον πολίτη-και τον νεοδημοκράτη.

 

Συν τοις άλλοις ισχύει αυτό που έχει πει ο Νίτσε: « Η σιωπή είναι χειρότερη. Ολες οι αλήθειες που αποσιωπούνται γίνονται δηλητηριώδεις».     

Ο Λαβύρινθος του Πήγασου

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

Νέα έκθεση τριών κορυφαίων οργανώσεων αποκαλύπτει το δαιδαλώδες επιχειρηματικό παρασκήνιο ίσως του πιο επικίνδυνου λογισμικού παρακολουθήσεων στον κόσμο. Η Ηλια Σιατίτσα, διευθύντρια νομικών υποθέσεων της Privacy International, μιλά στην «Εφ.Συν.» για τον αόρατο κατάσκοπο που μπορεί να βρεθεί και στο δικό σου κινητό.

 

Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη στιγμή που ο ισραηλινός στρατός δημιούργησε την περιβόητη Μονάδα 8200. Χρησιμοποιώντας αρχικά τον παλιό εξοπλισμό του Πενταγώνου, τα μέλη της μονάδας κατάφεραν να δημιουργήσουν μια υπηρεσία ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων που σήμερα θεωρείται ισάξια της αμερικανικής NSA. Αν και, επισήμως, στόχος της ήταν η προστασία από επιθέσεις εντός και εκτός των συνόρων, όπως εξηγούσε ο ερευνητής και συγγραφέας Σιρ Χέβερ, σύντομα η Μονάδα 8200 έλαβε και χαρακτηριστικά ενός τεράστιου μηχανισμού εκβιασμών.

 

«Καταγράφοντας τηλεφωνικές συνομιλίες και χρησιμοποιώντας κάμερες και βιομετρικά στοιχεία μπορούν να γνωρίζουν κάθε κίνηση που πραγματοποιεί ένας Παλαιστίνιος μέσα στη μέρα του» εξηγούσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Χέβερ. «Εάν παραδείγματος χάριν», συνέχιζε ο ίδιος, «γνωρίζουν ότι κάποιος συγγενής του είναι άρρωστος, μπορούν να τον εκβιάζουν ότι θα του κοπεί κάθε πρόσβαση σε γιατρούς και φάρμακα. Εάν γνωρίζουν ότι είναι ομοφυλόφιλος, θα του πουν “εάν δεν μας δώσεις τις πληροφορίες που ζητάμε, θα σε αποκαλύψουμε”».

 

Τις τελευταίες δεκαετίες όμως η Μονάδα 8200 έχει μετατραπεί και σε εκκολαπτήριο εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Πρώην στελέχη της έχουν ιδρύσει σχεδόν πενήντα εταιρείες (με πιο γνωστή στην Ελλάδα τη Viber) που ειδικεύονται στην ψηφιακή ασφάλεια, τις τηλεπικοινωνίες αλλά και την κατασκοπία. Από το μεγάλο «σχολείο» της μονάδας 8200 ξεπήδησε πριν από μερικά χρόνια και η διαβόητη εταιρεία NSO, η οποία ανέπτυξε ένα από τα πιο εξελιγμένα προγράμματα για την παρακολούθηση κινητών τηλεφώνων.

 

«Το γνωστότερο προϊόν της εταιρείας» εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ή Ηλια Σιατίτσα, «είναι το λογισμικό κατασκοπίας Pegasus, το οποίο επιτρέπει στον χρήστη του να αποκτήσει έλεγχο ενός κινητού τηλεφώνου». Στέλνοντας ένα μήνυμα ή πραγματοποιώντας απλώς μια αναπάντητη βιντεοκλήση σε κάποια εφαρμογή, το Pegasus ελέγχει το μικρόφωνο, την κάμερα και το σύστημα γεωεντοπισμού (GPS) της συσκευής, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, μπορεί να καταγράφει και κάθε πάτημα στο πληκτρολόγιο (γεγονός που δίνει αυτομάτως πρόσβαση και σε όλους τους κωδικούς που χρησιμοποιούμε).

 

«H NSO», λέει η Ηλια Σιατίτσα, «υποστηρίζει ότι προσφέρει το λογισμικό της μόνο σε κυβερνήσεις και έτσι αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης για τη χρήση του». Οπως άρχισε να αποκαλύπτει όμως από το 2018 το ερευνητικό κέντρο Citizen Lab του Πανεπιστημίου του Τορόντο, η χρήση του Pegasus κάθε άλλο παρά περιορίζεται σε τρομοκράτες ή το οργανωμένο έγκλημα, που υποτίθεται ότι θα ήταν ο βασικός στόχος των παρακολουθήσεων. Στο Μεξικό το λογισμικό εντοπίστηκε σε δημοσιογράφους και ακτιβιστές που ερευνούσαν την τοπική μαφία και τα μεγάλα καρτέλ ναρκωτικών, ενώ πολύ πιο πρόσφατα το Pegasus βρέθηκε στα κινητά τηλέφωνα 36 δημοσιογράφων του Al Jazeera.

 

Το WhatsApp (ιδιοκτησίας του Facebook) έχει ήδη υποβάλει μήνυση στην NSO για την παραβίαση 1.400 λογαριασμών από το λογισμικό του, ενώ νομικά κινήθηκε και στενός συνεργάτης του δολοφονημένου από τη Σαουδική Αραβία Τζαμάλ Κασόγκι, που καταγγέλλει ότι το κινητό του χρησιμοποιήθηκε για τον εντοπισμό και την παρακολούθηση του γνωστού δημοσιογράφου. Το Citizen Lab είχε αποκαλύψει ότι παρακολουθήσεις με το Pegasus πραγματοποιούνταν και στην Ελλάδα, αν και, όπως εξηγεί η Σιατίτσα, «δεν είναι σαφές από ποιον είχε χρησιμοποιηθεί το λογισμικό», εάν δηλαδή υπήρξε εμπλοκή των ελληνικών Αρχών ή εάν πραγματοποιούνταν παρακολουθήσεις από ξένες υπηρεσίες.

 

Την περασμένη εβδομάδα, πάντως, τρεις οργανώσεις, η Privacy International, η Διεθνής Αμνηστία και το Κέντρο Ερευνών Πολυεθνικών Επιχειρήσεων (SOMO), αποκάλυψαν μια ακόμη εντυπωσιακή πτυχή της υπόθεσης NSO. «Ανακαλύψαμε ότι η δομή της εταιρείας μοιάζει με έναν λαβύρινθο, ο οποίος δίνει στην NSO νομικά πλεονεκτήματα και διευκολύνει τις επενδύσεις και την ανάπτυξή της» μας εξηγεί η Ηλια Σιατίτσα. Τα ίχνη της εταιρείας χάνονται σε δεκάδες θυγατρικές και συνεργαζόμενες οντότητες που έχουν έδρα από τις Βρετανικές Παρθένους Νήσους και τα νησιά Καϊμάν μέχρι τη Βουλγαρία και την Κύπρο – δυο χώρες με ιδιαίτερη σημασία, καθώς μπορούν να λειτουργήσουν σαν κερκόπορτα για την Ευρωπαϊκή Ενωση.

 

Δαιδαλώδη είναι όμως και τα ίχνη όσων έχουν επενδύσει στην ισραηλινή εταιρεία κατασκοπίας. Μεταξύ άλλων, η έρευνα εντόπισε ακόμη και κρατικούς φορείς, όπως το συνταξιοδοτικό ταμείο του Νότιου Γιορκσάιρ στη Βρετανία και δυο ακόμη ταμεία συντάξεων στις ΗΠΑ. «Στόχος της έρευνας», λέει η κ. Σιατίτσα, «είναι να δείξουμε τους κινδύνους και την εταιρική ισχύ που χαρακτηρίζουν τον ευρύτερο κλάδο των εταιρειών παρακολούθησης».

 

Η περίπτωση της ισραηλινής NSO φαίνεται να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπου τα όρια ανάμεσα στις κρατικές και τις ιδιωτικές (ή παρακρατικές) παρακολουθήσεις έχουν χαθεί από καιρό.