Μεσοπρόθεσμο 2022-2025: Η «μοιρασιά» από τους «αρίστους» στους «εκλεκτούς»

 

Στη Βουλή κατατέθηκε χτες το βράδυ το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2022 – 2025, με κεντρικό ζητούμενο την προσπάθεια διασφάλισης πρόσθετου δημοσιονομικού χώρου, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι παρεμβάσεις στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων και του κεφαλαίου μέσω των κρατικών προϋπολογισμών της επόμενης περιόδου.

Ο υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας, στο πλαίσιο παρουσίασης της οικονομικής πολιτικής στο χτεσινό υπουργικό συμβούλιο, εστίασε μεταξύ άλλων:

– Στην εφαρμογή «συνετής» δημοσιονομικής πολιτικής.

– Στην κατεύθυνση περαιτέρω μείωσης φόρων και ασφαλιστικών εισφορών για την εργοδοσία.

– Στην επέκταση της τραπεζικής χρηματοδότησης.

– Στη διαμόρφωση «πιο ευέλικτου ευρωπαϊκού δημοσιονομικού πλαισίου», που με τη σειρά του θα έρθει να προσδώσει μεγαλύτερα περιθώρια για παρεμβάσεις στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων της ΕΕ.

Τα βασικά μεγέθη του μεσοπρόθεσμου προϋπολογισμού εμφανίζουν μέσο ρυθμό ανάκαμψης περίπου 3,9% σε ετήσια βάση, αλλά με σταδιακή εξασθένιση από 6,2% το 2022 στην περιοχή του 3,3% το 2025, με βάση και το προβλεπόμενο «εμπροσθοβαρές» χρονοδιάγραμμα εκταμιεύσεων του Ταμείου Ανάκαμψης (3,6% για φέτος, 6,2% το 2022, 4,4% το 2023, 4,1% του ΑΕΠ το 2024 και στο 3,3% του ΑΕΠ το 2025).

Ωστόσο, όπως αναφέρεται, «η αβεβαιότητα αναφορικά με την εξέλιξη της πανδημίας παραμένει ακόμα υψηλή, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στις εκτιμήσεις αυτές πηγές τόσο θετικών όσο και αρνητικών αποκλίσεων, ειδικά για το τρέχον έτος». Μάλιστα, το δυσμενές σενάριο βασίζεται στην υπόθεση ότι η οικονομική μεγέθυνση για το 2021 θα είναι χαμηλότερη κατά μία ποσοστιαία μονάδα σε σχέση με την πρόβλεψη στο σενάριο βάσης, δηλαδή στο 2,6% αντί 3,6%, σε μια εξέλιξη που θα συμπαρέσυρε προς τα κάτω και όλες τις άλλες εκτιμήσεις για τα δημοσιονομικά μεγέθη.

Σε κάθε περίπτωση, ο αντιλαϊκός πήχης ξεκινά με αφετηρία τις ήδη ισχύουσες (από τον κρατικό προϋπολογισμό του 2021) μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών για την εργοδοσία, τις κάθε είδους επιδοτήσεις, τις φοροελαφρύνσεις κ.ο.κ., ενώ τόσο τα έσοδα όσο και οι δαπάνες αναμένεται να αυξηθούν λιγότερο σε σχέση με το ονομαστικό ΑΕΠ, με αποτέλεσμα τα έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ να περιοριστούν σε 44,9% το 2025, έναντι 46,5% το 2019, και οι δαπάνες σε 43,4%το 2025, έναντι 45,3% το 2019.

Τα σπασμένα στις λαϊκές πλάτες

Σε αυτό το πλαίσιο, ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων απογειώνεται και σε απόλυτα μεγέθη, από 9,59 δισ. το 2021 σε 12,63 δισ. το 2025, αύξηση περίπου 32%.

Παράλληλα, το σύνολο των κρατικών δαπανών από περίπου 70,1 δισ. το 2021 αναμένεται να συμπιεστεί σε περίπου σε 63,8 δισ. το 2025, ενώ μετά την απόσυρση των έκτακτων μέτρων στήριξης που πάρθηκαν στο πλαίσιο της κρίσης θα αντικατασταθούν από περισσότερο στοχευμένες παρεμβάσεις στήριξης του κεφαλαίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, το πρωτογενές έλλειμμα από 7,1% του ΑΕΠ φέτος θα προσγειωθεί στο 0,5% το 2022, ενώ το 2023 το έλλειμμα θα μετατραπεί σε πλεόνασμα της τάξης του 2% του ΑΕΠ, για να ενισχυθεί περαιτέρω σε 2,8% το 2024 και σε 3,7% το 2025.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «το σενάριο βάσης απεικονίζει αποκλειστικά τις ήδη θεσμοθετημένες κυβερνητικές αποφάσεις και δεν αντανακλά τις κυβερνητικές πολιτικές που θα νομοθετηθούν στο μέλλον, στη βάση του διαθέσιμου δημοσιονομικού χώρου που κατά περίπτωση προκύπτει από τον συνδυασμό του ΜΠΔΣ και των νέων στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων, που θα γίνουν γνωστοί σε μεταγενέστερο χρόνο, όταν ολοκληρωθούν οι σχετικές συζητήσεις για τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες που θα ισχύσουν στην Ευρωζώνη από το 2023 και εντεύθεν». Με αυτόν τον τρόπο «φωτογραφίζονται» και νέες παρεμβάσεις στήριξης του κεφαλαίου, οι οποίες για την ώρα δεν είναι δυνατό να ποσοτικοποιηθούν.

Σε ό,τι αφορά την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων από το 2022 και μετά, τα κρατικά έσοδα θα προέλθουν κυρίως από διαγωνισμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη ή πρόκειται να διεξαχθούν, σύμφωνα με το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αξιοποίησης του ΤΑΙΠΕΔ, π.χ. Εγνατία, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, ΕΛΠΕ, Αττική Οδός, μαρίνες, ΔΕΠΑ Εμπορίας, ΔΕΠΑ Υποδομών, ΔΕΗ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, Υπόγεια Αποθήκη Νότιας Καβάλας κ.λπ.

Πακτωλός στους επιχειρηματικούς ομίλους

Χαρακτηριστικές είναι οι εκτιμήσεις για την πορεία του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) του κρατικού προϋπολογισμού, μέσω του οποίου θα χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων.

Για την περίοδο 2022 – 2025, «οι διαθέσιμοι πόροι ώστε να επιτευχθούν οι αναπτυξιακοί στόχοι και ταυτόχρονα να ικανοποιηθούν οι πολιτικές και νομικές δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί» ανέρχονται συνολικά σε 28,25 δισ. ευρώ.

Επιπλέον, μέσω του ΠΔΕ αναμένεται να δαπανηθούν κεφάλαια συνολικού ύψους περίπου 14,4 δισ. ευρώ, για έργα που θα χρηματοδοτηθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Συνολικά, δηλαδή, σε ορίζοντα 4ετίας και μόνο από το σκέλος του ΠΔΕ θα αποδοθούν στους επιχειρηματικούς ομίλους ποσά ύψους 42,65 δισ. ευρώ.

Πηγή: rizospastis.gr

 

Μανόλης Αναγνωστάκης: Η ποίηση...

 

 

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγραφε:

 

«Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,

 

Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας».

 

Ένας από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαρτίου του 1925 και πέθανε στις 23 Ιουνίου του 2005.

 

«Κατά καιρούς», έγραψε, «μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί ”ποίησης της ήττας” και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει».

 

Τα ποιήματα που ο Μανόλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το  «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.

 

 «Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω», είχε εξηγήσει, γιατί «το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή». «Η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Αυτά τα έχουν οι νέοι. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου. Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό». «Από το 1971 δεν έχω γράψει τίποτα που να εντάσσεται σ’ αυτό που λέμε ποίηση. Από πολλούς αυτό θεωρείται σαν ακατανόητο. Μερικοί μου λένε ότι είναι μια προδοσία της ποίησης κλπ. Πρέπει να πω ότι […] προϊόντος του χρόνου το ενδιαφέρον μου για τον ποιητικό λόγο μειώνεται. Δεν ξέρω γιατί, δεν διαβάζω και πολλή ποίηση, δεν παρακολουθώ και, όπως είχα πει και σε μια συνέντευξη, δεν αισθάνομαι πια σαν αθλητής στον στίβο, αισθάνομαι περισσότερο σαν φίλαθλος στις κερκίδες και συχνά όχι καλός φίλαθλος. […] Η ποίηση σαν μια γλώσσα που δεν αφηγείται, που δεν περιγράφει, που δεν διδάσκει με αυτόν τον χρηστικό τρόπο της διδασκαλίας, αλλά που τείνει στην όσο γίνεται μεγαλύτερη συμπύκνωση, στο να βγάλει το απόσταγμα των πραγμάτων, έχει σαν κυριότερο εχθρό της τη φλυαρία, την πολυλογία, την περιττολογία. Ειλικρινά, θαυμάζω και σέβομαι τους πολυγράφους ποιητές, […] αλλά δεν πιστεύω πως ο ποιητής μπορεί να συγκινείται εξίσου από όλα. […] Η ποίηση είναι μια δυνατότητα έκφρασης. Θα μείνει κανείς μόνο σ’ αυτή τη δυνατότητα; ή θα επιχειρήσει να εκφραστεί και με άλλους τρόπους; ή θα φτάσει κάποτε σ’ ένα σημείο που δεν θα αισθανθεί την ανάγκη της έκφρασης − και αυτό όχι από αδιαφορία ή από παραίτηση, εντελώς το αντίθετο, από την οδυνηρή —αν θες— διαπίστωση της φτώχειας των εκφραστικών δυνατοτήτων, της φτώχειας δηλαδή των λέξεων να αποδώσουν την ουσία της ζωής. Τότε σταματά, τότε επιλέγει τη σιωπή, που και η σιωπή ορισμένες φορές και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κι αυτή μια έκφραση, εγώ θα ‘λεγα πως είναι και μια πράξη» — λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, το 1983 σε ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη.

 

Ο Αναγνωστάκης είχε προαναγγείλει τη σιωπή του με τους στίχους:

 

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

 

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.

 

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.

 

Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.

 

Το θέμα είναι τώρα τι λες. (Στόχος, 1970)

 

Το  έργο του διαπνέεται από το οδυνηρό βίωμα του πολέμου, εκφράζει τα οράματα του λαού για τον αγώνα, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Πολέμησε για την αριστερά και το 1946  διαγράφεται από το ΚΚΕ, με τους πρώην συντρόφους του να του προσάπτουν τις  κατηγορίες για «τροτσκικιστική νοοτροπία, οπορτουνισμό και ηττοπάθεια». Άλλοι κριτικοί που είχαν την ίδια άποψη για το Άξιον Εστί του Ελύτη, μιλάνε για το έργο του ως σύγχρονη έκδοση του καρυωτακικού μικροαστισμού, μια αντιδραστική «αστική ποίηση». Κάθε άλλο παρά αστός ήταν. Αγωνίστηκε όσο λίγοι, καταδικάστηκε σε θάνατο και εμμένει αμετακίνητα στο όραμά του για μια καλύτερη κοινωνία. Η ποίησή του εξομολογητική, βιωματική, έχει έντονο πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα, φωνή διαμαρτυρίας και μνήμης σε διάλογο πάντα με την Ιστορία που έχει τις ρίζες της στην αντιστασιακή ιδεολογία. Για τον ποιητή η ιδεολογική και πολιτική στάση εναρμονίζεται με την ποιητική του δημιουργία.

 

Νωρίς ανακαλύπτει την ποίηση του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Βρεττάκου, του Βαφόπουλου, του Εγγονόπουλου· Μα πάνω απ’ όλους τον σαγηνεύει ο Καρυωτάκης αλλά και ο Απολλιναίρ που τυχαία τον ανακαλύπτει στα 17 του χρόνια. Για τον Βαγενά οι στίχοι του βρίσκονται εγγύτερα στην  υπαρξιακή ποίηση και συγκεκριμένα στην «ποιητική κοσμοθεωρία» και στο «όραμα που θεραπεύει η ποίηση του Σεφέρη. Ο Μαρωνίτης γράφει:[…] πιστεύω πως ύστερα από τον Καβάφη, κανένας άλλος ποιητής δεν αποδείχτηκε τόσο βαθιά και επίμονα μοραλιστής, όσο ο Αναγνωστάκης. Θα προχωρούσα: όποιος, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τρέφει ενδιάθετη αποστροφή για τη μοραλιστική ροπή στην τέχνη γενικά και στην ποίηση ειδικότερα, δεν χρειάζεται καν να δοκιμαστεί με την ποίηση του Αναγνωστάκη. Αυτός ο μοραλισμός του Αναγνωστάκη —συγχρονικός, συντροφικός και πολιτικός— εφευρίσκει στην πορεία του τους χαρακτήρες του, που τον συστήνουν και τον εξειδικεύουν, δίχως ποτέ να του αφαιρούν την αντιπροσωπευτική του σημασία για τις δημόσιες εμπειρίες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Κέντρο του παραμένει η κρίσιμη δεκαετία 1940-1950.»

 

Ο λόγος του λιτός και ουσιαστικός στο περιεχόμενο. Η γραφή του, στην οποία κυριαρχεί η ειρωνεία και ο σαρκασμός, πλησιάζει τον Καβαφικό τρόπο. Παράδειγμα σαρκασμού το παρακάτω ποίημα:

 

Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.

 

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

 

Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

 

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

 

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

 

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

 

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

 

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

 

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

 

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

 

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

 

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.( Στόχος)

 

Στην ποίησή του μίλησε για τις αγωνίες μιας γενιάς που έζησε την πικρή της εφηβεία μέσα στις φοβερές κοινωνικές αναταραχές. Η απογοήτευση παλεύει μέσα του με την ελπίδα, η μοναξιά με τη συλλογικότητα, η  ιδιωτική περιπέτεια με την καθολική. Ο  ποιητής εκφράζει την συλλογική δράση και μνήμη. Τα βιώματά του: οι νικημένοι στρατιώτες, οι ξυπόλητες μάνες, τα κορίτσια που ζητιανεύουν, οι αφανείς ήρωες της ιστορίας,, δρόμοι, περιστατικά, η Κλαίρη, ο Ραούλ, ο “λοχίας Otto V”,η Μάρθα, η οδός Αίγυπτου, η 3η Μαΐου, το τραμ, η “Αλκινόη”, το σπίτι του Γιώργου, ο Χάρης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης το καφενείον “Η Συνάντηση”», άλλα καφενεία. Το βίωμα καθορίζει τα όρια της δράσης, ενώ το ιστορικό πεδίο καθορίζει τα όρια της ποιητικής πράξης.

 

Πώς να μιλήσω;

 

[...]

 

Και τόσα που να στοιβαχθοΰνε γεγονότα

 

Τόσες μορφές να γίνουν αριθμοί

 

Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας

 

Η Κλαίρη, ο Ραούλ η οδός Αίγυπτου

 

Η 3η Μαΐου, το τραμ 8, η “Αλκινόη "

 

Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.

 

[...]

 

Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει

 

[··.]

 

Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουν οι προβολείς

 

[...]

 

Πως τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί

 

Και τόσα γεγονότα απλά βιβλία.     

Παναγιώτα Ψυχογιού     

Η πολλή δουλειά τρώει (και) τον αφέντη

 

Τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση εγκαταλείπει την οκτάωρη εργασία, μελέτες σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν ότι η πολύωρη παραμονή στα γραφεία σκοτώνει (κυριολεκτικά) τους εργαζόμενους, αλλά ταυτόχρονα μειώνει αισθητά την παραγωγικότητά τους.

 

Έχουν περάσει περίπου 90 χρόνια από την ημέρα που ο Βρετανός οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς παρουσίασε μια από τις πιο αποτυχημένες προβλέψεις στην ιστορία των Οικονομικών σε ένα δοκίμιο με τίτλο «Οικονομικές δυνατότητες για τα εγγόνια μας». Μεταξύ άλλων υποστήριζε ότι έως το 2030 τα παιδιά των παιδιών του θα εργάζονταν μόνο 15 ώρες την εβδομάδα, αφού οι επιχειρήσεις θα μετέτρεπαν τη συνεχώς αυξανόμενη παραγωγικότητα της ανθρώπινης εργασίας σε ελεύθερο χρόνο.

 

Η αστοχία στην πρόβλεψη ξεκινά ήδη από τον τίτλο του δοκιμίου, αφού ο Κέινς δεν έκανε ποτέ παιδιά. Μάλιστα, ο συντηρητικός Βρετανός ιστορικός Νίαλ Φέργκιουσον είχε υποστηρίξει, με περισσή κακεντρέχεια, ότι ο Κέινς δεν ενδιαφερόταν για τις μακροχρόνιες συνέπειες των θεωριών του, καθώς ο ίδιος, ως ομοφυλόφιλος, δεν μπορούσε να έχει παιδιά, ώστε να ενδιαφέρεται για το μέλλον τους. Για την ιστορία, ο Φέργκιουσον αναγκάστηκε να απολογηθεί, καθώς το σχόλιό του ήταν όχι μόνο ακραία ομοφοβικό αλλά και ελαφρώς ανιστόρητο (ο Κέινς είχε εγκαταλείψει τους εραστές του ήδη από το 1925 για να παντρευτεί τη Ρωσίδα μπαλαρίνα Λίντια Λοπόκοβα).

 

Προφανώς, λοιπόν, ο πατέρας του κεϊνσιανισμού δεν απέτυχε στις προβλέψεις του επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά επειδή -αφελώς σκεπτόμενος- δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο καπιταλισμός θα συνέχιζε να αυξάνει τις εργάσιμες ώρες της εβδομάδας, παρά την τρομακτική αύξηση της παραγωγικότητας.

 

Δυστυχώς, οι ώρες εργασίας αυξήθηκαν, σε σχέση με το οκτάωρο που γνώρισε ο Κέινς, καταπίνοντας όχι μόνο τον ελεύθερο χρόνο αλλά ακόμη και τον χρόνο της ασθένειας ή των μετακινήσεων από και προς τη δουλειά. Οι Αγγλοσάξονες έχουν πλάσει τον όρο presenteeism («παρουσιασμός» ή αναποτελεσματική παρουσία στην εργασία) που αναφέρεται στους άρρωστους εργαζόμενους που παρουσιάζονται στη δουλειά, παρά το γεγονός ότι έχουν εξαιρετικά χαμηλή απόδοση και θέτουν σε κίνδυνο όλους τους συναδέλφους τους – και συνεπώς τη συνολική παραγωγικότητα της εταιρείας. Παρεμπιπτόντως, η πρόταση του βουλευτή της Ν.Δ. Κ. Κυρανάκη να χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι τα ρεπό τους (που θα κερδίζουν από απλήρωτη, υπερωριακή εργασία) για τις ημέρες που ασθενούν, αποτελεί τη χαρακτηριστικότερη μεταφορά του φαινομένου του «παρουσιασμού» στην Ελλάδα.

 

Όπως εξηγούσε, όμως, ο καθηγητής Οικονομικών του πανεπιστημίου του Λιντς, Ντέιβιντ Σπένσερ, η κουλτούρα του presenteeism επεκτείνεται τώρα και στις μετακινήσεις, καθώς οι εργαζόμενοι προσπαθούν να απαντούν σε e-mails, να κάνουν επαγγελματικά τηλεφωνήματα ή μικροεργασίες από το κινητό ή το τάμπλετ. Η συγκεκριμένη πρακτική προσφέρει απλώς μια ψευδαίσθηση ωφέλιμης εργασίας, η οποία υποτίθεται ότι μειώνει τον φόρτο του γραφείου. Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρει ο Σπένσερ, δεν προσφέρει οικονομικά ανταλλάγματα, έχει ιδιαίτερα χαμηλή παραγωγικότητα, μπορεί να επιβαρύνει δυσανάλογα την υγεία και κυρίως δεν μειώνει τις ώρες ή την ένταση της εργασίας στο γραφείο.

 

Την ίδια ώρα, πρόσφατες έρευνες αποδεικνύουν ότι οι συνθήκες εργασίας, στην εποχή του «παρουσιασμού» συνδέονται με αυξημένα ποσοστά εγκεφαλικών και καρδιακών επεισοδίων αλλά και κατάθλιψης. Το 2018, ο καθηγητής του πανεπιστημίου Στάνφορντ, Τζέφρι Φέφερ, υπολόγισε ότι η πίεση στον χώρο εργασίας είναι η πέμπτη σημαντικότερη αιτία θανάτων στις ΗΠΑ, με 120.000 νεκρούς τον χρόνο. Πέρα από το ανθρώπινο κόστος το φαινόμενο αυτό επιβαρύνει κατά 8% τον προϋπολογισμό του συστήματος υγείας. Οι ίδιες αμερικανικές εταιρείες, δηλαδή, που προσέθεταν παιχνίδια και δωρεάν μαθήματα γιόγκα στα γραφεία, με πρόσχημα τη χαλάρωση των εργαζομένων, σκότωναν στην κυριολεξία αρκετούς από τους υπαλλήλους τους στη δουλειά.

Προφανώς (για να μιλήσουμε με τους όρους των αφεντικών), ένας νεκρός εργαζόμενος δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικός. Μπορεί όμως να αντικατασταθεί σχετικά εύκολα με το επόμενο θύμα. Το πρόβλημα για τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ξεκινά από τη διαπίστωση ότι η συνεχής αύξηση των ωρών εργασίας και η μείωση των διακοπών ροκανίζει και την παραγωγικότητα της εργασίας. To χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία, η οποία παρουσιάζει το χαμηλότερο επίπεδο παραγωγικότητας μεταξύ των G7, ενώ οι εργαζόμενοί της περνούν με διαφορά τον περισσότερο χρόνο στο γραφείο. Όσοι έχουν συνεργαστεί με στελέχη ιαπωνικών επιχειρήσεων, γνωρίζουν και εμπειρικά ότι θα χρειαστούν έως και 12 ώρες στο γραφείο για να ολοκληρώσουν μια εργασία, την οποία ο Αμερικανός συνάδελφός τους θα τελείωνε σε λίγες ώρες.

 

Πρόσφατη έρευνα που παρουσίασε το περιοδικό Wired αποδεικνύει ότι η μέγιστη απόδοση ενός υπαλλήλου γραφείου επιτυγχάνεται με πέντε ώρες εργασίας ημερησίως. Σε έρευνες, μάλιστα, που πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ παρατηρήθηκε ότι η απόδοση των υπαλλήλων αυξήθηκε έως και κατά 50% όταν εργάζονταν από τις οκτώ το πρωί έως τη μια το μεσημέρι.

 

Το πρώτο συμπέρασμα από αυτή την παρατήρηση είναι ότι αρκετές εταιρείες σκέφτονται σοβαρά να περιορίσουν την εργάσιμη ήμερα, όχι όμως προσλαμβάνοντας νέο προσωπικό, αλλά συμπιέζοντας τον όγκο της εργασίας μέσα στο πεντάωρο, όπου ο υπάλληλος διατηρεί πλήρως τη διαύγειά του. Αυτομάτως αυτό απειλεί να γιγαντώσει το χάσμα των ωρών εργασίας ανάμεσα στα λεγόμενα «λευκά κολάρα», που ίσως δουν τις ώρες στο γραφείο να μειώνονται, και στα «μπλε κολάρα», που θα συνεχίσουν να εργάζονται μέχρι ολοκληρωτικής εξάντλησης.

 

Το βέβαιο είναι ότι η Ευρώπη και πολύ περισσότερο η Ελλάδα αδυνατεί να ακολουθήσει ακόμη και αυτή τη συζήτηση, που διεξάγεται μεταξύ επιστημόνων και εργοδοτών στις αναπτυγμένες οικονομίες της Δύσης, όχι προς όφελος των εργαζομένων αλλά της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Το μόνο που θα πετύχει είναι μεσαιωνικές συνθήκες χαμηλής παραγωγικότητας.

 

Άρης Χατζηστεφάνου 

      

Επιστολή Μάγδας Φύσσα προς τον Πρόεδρο της Βουλής για τις αθλιότητες του Βελόπουλου

 

Με επιστολή προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Κωνσταντίνο Τασούλα απαντά η Μάγδα Φύσσα στoν Κυριάκο Βελόπουλου, ο οποίος εδώ και μέρες διακινεί την fake «πληροφορία» ότι το.. ελληνικό δημόσιο της έχει καταβάλει αποζημίωση 800.000 ευρώ για τη δολοφονία του γιου της Παύλου .

Πρόκειται για μια εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη «είδηση», η οποία διοχετεύθηκε από χρυσαυγίτες αμέσως μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης για τον ηγετικό της πυρήνα, το περασμένο φθινόπωρο.

 

Στην επιστολή της που διαβιβάστηκε στον κ. Τασούλα, μέσω της δικηγόρου της Χρύσας Παπαδοπούλου, η Μάγδα Φύσσα παραθέτει τα στοιχεία της αθλιότητας και ζητά να μη διαδοθούν και στη Βουλή οι ψευδείς αυτές πληροφορίες.

Η επιστολή της Μάγδας Φύσσα

"Προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Κερατσίνι, 23-6-2021

κ. Κωνσταντίνο Τασούλα

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,

Απευθύνομαι σ’ εσάς και ζητώ την προστασία σας, γιατί ένα εκλεγμένο μέλος του Κοινοβουλίου, το οποίο μάλιστα έχει και τη θέση προέδρου κόμματος, διακινεί στον δημόσιο χώρο μια ψευδή πληροφορία που στρέφεται προσωπικά εναντίον μου και κατ’ επέκταση εναντίον της οικογένειάς μου.

Τις τελευταίες βδομάδες ο κ. Κυριάκος Βελόπουλος, πρόεδρος του κόμματος «Ελληνική Λύση» υποστηρίζει στις τηλεοπτικές του εκπομπές και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι δήθεν έχω λάβει «αποζημίωση» 800.000 ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο για τη δολοφονία του γιου μου.

Πρόκειται, βέβαια, για ένα χοντροκομμένο ψέμα. Αν και είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ασκήσει μέχρι σήμερα αγωγή αποζημίωσης ούτε έχουμε λάβει οποιαδήποτε αποζημίωση από το ελληνικό Δημόσιο. Η «πληροφορία» αυτή διοχετεύθηκε σκοπίμως από υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής την ημέρα που εκδόθηκε η δικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων με την προφανή σκοπιμότητα να σκιαστεί αυτή η σημαντική δικαστική ετυμηγορία και να παρουσιαστώ εγώ ότι δήθεν πανηγυρίζω για την είσπραξη αυτού του ποσού και όχι για τη δικαίωση της θυσίας του Παύλου. Αλλά ακόμα και τότε, εκείνοι που διέπραξαν αυτή την αθλιότητα υποχρεώθηκαν σε αναδίπλωση και εξαφάνισαν από το διαδίκτυο τις σχετικές συκοφαντικές «πληροφορίες».

Και τώρα έρχεται ο αρχηγός ενός κόμματος της Βουλής να επαναλάβει τα ίδια. Ενδεικτικά, στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter στις 29.4.2021 ο κ. Βελόπουλος έγραψε τα ακόλουθα: «Το ότι είναι μισελληνικό το νεοελληνικό κράτος της ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ αποδεικνύεται εύκολα: Γρηγορόπουλος: Αποζημίωση 252.000 ευρώ (σωστά). Μάνα Φύσσα: Αποζημίωση 800.000 ευρώ (σωστά). Μυρτώ: Αποζημίωση 0 ευρώ (έγκλημα). Πείτε μου κάνουμε λάθος;»

Από κάτω, οι ακόλουθοί του φέρονται να συμφωνούν κατά 96,2% ότι το κράτος είναι «μισελληνικό» γι’ αυτό τον λόγο. Την ανάρτηση αυτή αναπαρήγαγαν στη συνέχεια και οι βουλευτές του κόμματος στους δικούς τους λογαριασμούς.

Τα ίδια επαναλήφθηκαν από τον κ. Βελόπουλο και στην προσωπική του τηλεοπτική εκπομπή στις 17.5.2021

Θεωρούμε απαράδεκτο σαν οικογένεια του Παύλου να διακινούνται κατασκευασμένες πληροφορίες σε βάρος μας και δη από μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου. Σας καθιστούμε κοινωνό της αλήθειας και σας καλούμε να λάβετε κάθε δυνατό μέτρο προς αποτροπή περαιτέρω διάδοσης, εξασφαλίζοντας ότι οι ανωτέρω ψευδείς πληροφορίες σε βάρος μας, διακινούμενες από τον αρχηγό του κοινοβουλευτικού κόμματος «Ελληνική Λύση» δεν θα διαδοθούν εντός της Βουλής των Ελλήνων.

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή

Μάγδα Φύσσα"    

Σαν σήμερα «έφυγε» από τη ζωή ο ιδρυτής και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου.! (βιογραφία)

 Ο Ανδρέας Παπανδρέου σφράγισε με την πολιτική του δράση την περίοδο της Μεταπολίτευσης και αναδείχθηκε ένας από τους πιο επιδραστικούς έλληνες πολιτικούς.

 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου σφράγισε με την παρουσία και την πολιτική του δράση την περίοδο της Μεταπολίτευσης και αναδείχθηκε ένας από τους πιο επιδραστικούς πολιτικούς στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Οικονομολόγος διεθνούς φήμης, με θητεία σε αμερικάνικα και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ασχολήθηκε με την πολιτική από τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα μέσα από τις τάξεις της Ένωσης Κέντρου (το κόμμα που συνίδρυσε και ηγήθηκε ο πατέρας του Γεώργιος Παπανδρέου) και μετά την επάνοδο της δημοκρατίας το 1974, ίδρυσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ), που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, προτού αρχίσει η κατάρρευσή του εξαιτίας των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης.

 

Χαρισματική προσωπικότητα με φανατικούς οπαδούς και εξίσου ορκισμένους εχθρούς, διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 21 Οκτωβρίου 1981 έως τις 2 Ιουλίου 1989 και από τις 13 Οκτωβρίου 1993 έως τις 17 Ιανουαρίου 1996, οπότε υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους υγείας. Συνολικά παρέμεινε στο τιμόνι της χώρας 10 χρόνια (παρά 15 ημέρες), γεγονός που τόν κατατάσσει στην τέταρτη θέση του πίνακα με τους μακροβιότερους έλληνες πρωθυπουργούς, πίσω από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Χαρίλαο Τρικούπη.

 

Η γέννηση και η φυγή από την Ελλάδα

Ο Ανδρέας Παπανδρέου γεννήθηκε στη Χίο, στις 5 Φεβρουαρίου 1919, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του Γεώργιος Παπανδρέου, ως γενικός διοικητής των Νήσων του Αιγαίου , διορισμένος από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μητέρα του ήταν η Σοφία Μινέικο (1887-1981), κόρη του φιλέλληνα πολωνού αξιωματικού Ζίγκμουντ Μινέικο, ο οποίος είχε ριζώσει στην Ελλάδα και νυμφευτεί ελληνίδα.

 

Φύσει ανήσυχο και ζωηρό πνεύμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από την δικτατορία Μεταξά, ως μαθητής του Κολεγίου Αθηνών, για τις αριστερές του ιδέες και για δεύτερη φορά τον Μάρτιο του 1939 ως φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αφού πέρασε αρκετές ημέρες στην απομόνωση, αποφυλακίζεται και τον Ιούλιο αναχωρεί για τις ΗΠΑ, με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη του.

 

Λίγο καιρό μετά την άφιξή του στην Αμερική αρχίζει σπουδές Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, από το οποίο έλαβε διδακτορικό δίπλωμα το 1943. Ειδικεύτηκε στην Οικονομική Θεωρία και Μέθοδο, στην Βιομηχανική Οργάνωση, στα Συγκριτικά Οικονομικά Συστήματα, στην Θεωρία και Μέθοδο Οικονομικής Πολιτικής και Προγραμματισμού, καθώς και στην Οικονομική Ανάπτυξη.

 

Μετά τέσσερα χρόνια παραμονής στις ΗΠΑ έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα και την ίδια χρονιά κατατάχθηκε ως εθελοντής στο αμερικανικό Ναυτικό, μεσούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την αφυπηρέτησή του ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα ως καθηγητής, στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Μινεσότας, Νορθγουέστερν και Μπέρκλεϊ, στο οποίο διετέλεσε κοσμήτορας της οικονομικής σχολής (1956-1959).

 

Το 1941, σε ηλικία 22 ετών, νυμφεύτηκε για πρώτη φορά με την μετέπειτα ψυχίατρο Χριστίνα Ρασσιά, ένα γάμος που θα κρατήσει 10 χρόνια και θα καταλήξει σε διαζύγιο. Εν τω μεταξύ είχε γνωρίσει την νεαρή Μαργαρίτα Τσαντ, την οποία θα νυμφευτεί τον ίδιο χρόνο και μαζί της θα αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Γιώργο (γεν. 1952), την Σοφία (γεν. 1954), τον Νίκο (γεν.1956) και τον Ανδρέα (γεν.1959).

 

Η επιστροφή στην Ελλάδα και η ανάμιξη στην πολιτική

Την περίοδο 1959-1960 επισκέφθηκε την Ελλάδα με αποστολή των ιδρυμάτων Φουλμπράιτ και Γκουγκενχάιμ, για να μελετήσει την ελληνική οικονομία. Προσκλήθηκε τότε από τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και ανέλαβε την διεύθυνση του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών (1960-1964), το οποίο με δική του εισήγηση μετεξελίχθηκε στο Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ). Συγχρόνως διετέλεσε οικονομικός σύμβουλος τής Τράπεζας της Ελλάδος έως το 1962.

 

Τα χρόνια εκείνα έκανε τα πρώτα του βήματα στην πολιτική, μέσα από τις τάξεις της Ένωσης Κέντρου. Στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, τις οποίες κέρδισε θριαμβευτικά η Ένωση Κέντρου με ποσοστό 52,72%, έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για βουλευτής και εξελέγη πανηγυρικά στην περιφέρεια Αχαΐας. Στην κυβέρνηση που σχημάτισε ο πατέρας του διετέλεσε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (19/2/1964 - 5/6/1964) και αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού με υπουργό τον Στέφανο Στεφανόπουλο (5/6/1964 - 19/11/1964). Στο υπουργείο αυτό θα περάσει την πρώτη του μεγάλη δοκιμασία, όταν η ΕΡΕ θα τον κατηγορήσει - χωρίς τελικά να αποδειχθεί - πως ανέθεσε χαριστικά σε φίλο του το πολεοδομικό σχέδιο της Πάτρας («Σκάνδαλο Σκιαδαρέση»)

 

Οι νεωτεριστικές πολιτικές του θέσεις, που έρχονταν σε σύγκρουση με εκείνες άλλων στελεχών της Ενώσεως Κέντρου, προκαλούν αντιδράσεις οι οποίες εκφράστηκαν με ιδιαίτερη οξύτητα και βαρύτατους χαρακτηρισμούς από τις στήλες της εφημερίδας «Ελευθερία», η οποία ανήκε στον κεντρώο χώρο. Η παραίτηση τού Ανδρέα Παπανδρέου από το υπουργικό αξίωμα επέφερε προσωρινή αναστολή στην κρίση που ήδη σοβούσε στο κυβερνών κόμμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αφιερώθηκε έκτοτε στην προσπάθεια να δώσει μορφή και έκφραση στην κεντροαριστερή πτέρυγα της Ένωσης Κέντρου. Επανήλθε στην κυβέρνηση ως αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού στις 29 Απριλίου 1965 και παρέμεινε σ’ αυτήν μέχρι την πτώση της, στις 15 Ιουλίου του ίδιου χρόνου. Μετά την ανάληψη και πάλι υπουργικών καθηκόντων κατηγορήθηκε ως εμπνευστής στρατιωτικής συνωμοσίας (υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ). Ακολούθησε κλιμακούμενη πολιτική ένταση, που κορυφώθηκε με τα «Ιουλιανά» του 1965, την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου μετά την ρήξη του με το Παλάτι και την επακολουθήσασα «Αποστασία» με τις αλλεπάλληλες θνησιγενείς κυβερνήσεις.

 

Η πολιτική αντιπαράθεση εξακολούθησε να οξύνεται με αμείωτο ρυθμό, ενώ άρχισαν να ακούγονται και οι πρώτες καταγγελίες για τον κίνδυνο πολιτειακής εκτροπής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος δεν έπαυε να καταγγέλλει τον θρόνο και εξωελληνικούς παράγοντες ως αιτίες της ανώμαλης κατάστασης και να συνεγείρει τον κόσμο τής κεντροαριστεράς για την ανάγκη προάσπισης τών δημοκρατικών θεσμών με συνθήματα όπως «Η Ελλάδα στους Έλληνες», «Ο Στρατός στο Έθνος», αποτελούσε πρωταρχικό στόχο τών αντιπάλων του, που τόν κατηγορούσαν ως εχθρό της ομαλότητας.

 

Τα χρόνια της χούντας

 

Με την επιβολή του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου συνελήφθη με περιπετειώδη τρόπο στο σπίτι του στο Ψυχικό και κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ μέχρι τον Δεκέμβριο, οπότε το στρατιωτικό καθεστώς χορήγησε αμνηστία και τόν άφησε ελεύθερο. Τον Ιανουάριο του 1968 τού δόθηκε άδεια να αναχωρήσει στο εξωτερικό. Στα επτά περίπου χρόνια τής απουσίας του από την Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέπτυξε εντονότατη και πολύπλευρη αντιστασιακή δράση κατά τού δικτατορικού καθεστώτος των Αθηνών.

 

Ένα μήνα αργότερα, στις 27 Φεβρουαρίου, ίδρυσε το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ), με αρχική έδρα την Στοκχόλμη και με τη θερμή συμπαράσταση των κυβερνήσεων της Σουηδίας. Ο ίδιος πίστευε ότι η ανατροπή της χούντας των συνταγματαρχών θα ήταν δυνατή μόνον έπειτα από συνεχή και συνεπή λαϊκό αγώνα. Οι ιδεολογικοί στόχοι αυτού του αγώνα είχαν ως τελικό σκοπό τον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνικής και πολιτικής δομής της Ελλάδας και τον αναπροσανατολισμό των διεθνών της σχέσεων.

 

Εκτός από την αντιστασιακή του δράση, τα χρόνια της εξορίας του, δίδαξε ως καθηγητής Οικονομικών στα πανεπιστήμια Στοκχόλμης (1968-1969) και Γιορκ (1969-1974). Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Σουηδία απέκτησε το πέμπτο παιδί του, την Αιμιλία Νίμπλουμ (γεν. 1969), που ήταν καρπός του έρωτά του με την ηθοποιό και τηλεπαρουσιάστρια Ράνια Νίμπλουμ (1930-2017).

 

Η επιστροφή του στην Ελλάδα και η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ

Στην Ελλάδα επέστρεψε ένα περίπου μήνα μετά την πτώση της χούντας, στις 16 Αυγούστου 1974, και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από χιλιάδες ομοϊδεάτες του που κατέκλυσαν το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Έχοντας αποστασιοποιηθεί από την Ένωση Κέντρου, ίδρυσε, στις 3 Σεπτεμβρίου, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ), στο οποίο εντάχθηκαν πολιτικές δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΚ, αντιστασιακές ομάδες καθώς και προσωπικότητες από την

ευρύτερη δημοκρατική παράταξη.

 

Η «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη», αποτέλεσε την ιδεολογικοπολιτική πυξίδα πλαίσιο του κινήματος, που συνοψίζεται στο τετράπτυχο «»Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση-Δημοκρατική διαδικασία. Όπως τόνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο «βασικός κυριαρχικός στόχος του κινήματος είναι η δημιουργία μιας πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας.

 

Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε το 13,58% των ψήφων (πίσω από την θριαμβεύσασα ΝΔ και την ΕΚΝΔ που κατέλαβε την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης), προς μεγάλη απογοήτευση του ιδρυτή του, που στόχευε σε μεγαλύτερα ποσοστά, έχοντας κατέλθει με το μαξιμαλιστικό σύνθημα «Στις 18 σοσιαλισμός». Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης (1974-1977) και μέχρι τον θάνατό του επανεκλεγόταν στην Α' Αθηνών (1977-1989) και στην Β’ Αθηνών (1989-1996).

 

Στο διάστημα μέχρι τις επόμενες εκλογές, ξεκαθάρισε απόλυτα το εσωκομματικό τοπίο και επέβαλε την κυριαρχία του, διαγράφοντας πολλά επιφανή στελέχη που τον κατηγορούσαν για έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας, Οι οξύτατοι αντιπολιτευτικοί του τόνοι στόχευαν όχι μόνο στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και στην ΕΚ-ΝΔ, την οποία επιδίωκε να εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη και να κυριαρχήσει με το ΠΑΣΟΚ στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς.

 

Στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1977, το ΠΑΣΟΚ διπλασίασε τα ποσοστά του (25.34%) και κατέστη αξιωματική αντιπολίτευση αρχίζοντας την φρενήρη πορεία του προς την εξουσία. Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ διατυπώθηκαν συνολικά στην προεκλογική διακήρυξη των εκλογών τού 1981 με την «Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής» (γνωστότερη ως «Συμβόλαιο με τον Λαό»).

 

Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία

Στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981, το ΠΑΣΟΚ, πέτυχε συντριπτική νίκη συγκεντρώνοντας το 48,06% των ψήφων και 172 έδρες στην Βουλή. Έτσι ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός της χώρας και σχημάτισε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Παράλληλα ανέλαβε την διεύθυνση του υπουργείο Εθνικής Άμυνας (1981-1985), προκειμένου να καθησυχάσει το στράτευμα.

 

Η πρώτη κυβερνητική τετραετία του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίστηκε από σημαντικές αλλαγές σε πολλούς τομείς της εσωτερικής πολιτικής (πολιτικός γάμος, μονοτονικό, αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ΕΣΥ, αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης κ.α). Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική με δανεικό χρήμα, μπορεί να ανακούφισε τους «μη προνομιούχους» Έλληνες, αλλά άρχισε να επιβαρύνει σημαντικά το δημόσιο χρέος. Στα ζητήματα τής εξωτερικής πολιτικής ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ως άξονα την «ανεξάρτητη και πολυδιάστατη ελληνική πολιτική» καθώς και την εφαρμογή στα Βαλκάνια μιας πάγιας πολιτικής ειρήνης και φιλίας. Πέρα από τους πολιτικούς αυτούς χειρισμούς προχώρησε και σε ευρύτερα πλαίσια, ευρωπαϊκά και διεθνή (απύραυλες ζώνες, Τρίτος Κόσμος, «Πρωτοβουλία τών Έξι», κ.λπ.), για τα οποία κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του ότι «απομόνωσαν την χώρα από τους φυσικούς συμμάχους της». Πάντως, οι αμερικανικές βάσεις δεν θα φύγουν από την Ελλάδα, η χώρα θα παραμείνει στην ΕΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου θα πετύχει την θεσμοθέτηση από την Κοινότητα ενός νέου αναπτυξιακού εργαλείου με την ονομασία Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ).

 

Η δεύτερη κυβερνητική θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου

Η πρώτη πρωθυπουργική θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου ολοκληρώθηκε με την πρόταση του για μια περιορισμένη συνταγματική αναθεώρηση, που αποσκοπούσε πρώτιστα στην αποδυνάμωση τών εξουσιών του Προέδρου τής Δημοκρατίας και εκ των πραγμάτων στην ενδυνάμωση της πολιτικής θέσης του πρωθυπουργού, Ακολούθησε η πρόταση αντικατάστασης του τότε Προέδρου τής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον αρεοπαγίτη Χρήστο Σαρτζετάκη. Οι κυβερνητικές επιδιώξεις, για τις οποίες αντέδρασε με σφοδρότητα η Νέα Δημοκρατία, επικυρώθηκαν πολιτικά από τις εκλογές τής 2ας Ιουνίου 1985, κατά τις οποίες το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε το 45,82% των ψήφων και 161 έδρες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου σχημάτισε την δεύτερη κυβέρνησή του αρχίζοντας παράλληλα ένα διετές πρόγραμμα λιτότητας.

 

Το 1988, ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, στο οποίο ενεπλάκησαν στελέχη της κυβέρνησης, αλλά και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ακολούθησε περίοδος μεγάλης πολιτικής έντασης. Την ίδια χρονιά, άρχισαν τα προβλήματα υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος οδηγήθηκε εσπευσμένα, στο νοσοκομείο Χέρφιλντ του Λονδίνου και υπεβλήθη σε σοβαρή εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς από τον διάσημο καρδιοχειρουργό Μαγκντί Γιακούμπ.

 

Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην πτώση του ΠΑΣΟΚ κατά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που συγκροτήθηκε από την Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον ενιαίο Συνασπισμό της Αριστεράς υπό τους Χαρίλαο Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκο, παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, μαζί με τους τέως υπουργούς των κυβερνήσεών του Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα, Δημήτρη Τσοβόλα και Γιώργο Πέτσο.

 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του ενώπιον τής Βουλής δεν αρνήθηκε τις πολιτικές του ευθύνες και θεώρησε την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο, ως πολιτική δίωξη που είχε ως στόχο την πολιτική του εξόντωση και την διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Δεν μετείχε στην ακροαματική διαδικασία (16/3/1991 – 16/1/ 1992), η οποία μεταδόθηκε τηλεοπτικά και απασχόλησε επί δεκάμηνο την κοινή γνώμη. Με την έκδοση της αθωωτικής απόφασης του Ειδικού Δικαστηρίου με ψήφους 7-6, ως προς τον Ανδρέα Παπανδρέου, έκλεισε ένα κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής ζωής, που έμεινε στην ιστορία ως «Κάθαρση» ή «Βρώμικο’89». Στο διάστημα αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε διαζύγιο από την δεύτερη σύζυγό του Μαργαρίτα και νυμφεύτηκε σε τρίτο γάμο την αεροσυνοδό Δήμητρα Λιάνη (γεν.1955), μια σχέση που απασχόλησε εκτενώς τον κουτσομπολίστικο Τύπο.

 

Η τρίτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου

Η ακροαματική διαδικασία και η έκβαση της δίκης επέτρεψε στον Ανδρέα Παπανδρέου να θέσει ζήτημα παραπλάνησης του εκλογικού σώματος κατά τις τρεις βουλευτικές εκλογές τού 1989-1990, που έδωσαν τελικά οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

 

Στις πρόωρες εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993, που προκηρύχθηκαν μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω έντονων εσωκομματικών προβλημάτων, το ΠΑΣΟΚ επανήλθε θριαμβευτικά στην εξουσία με ποσοστό 46,82% και ο Ανδρέας Παπανδρέου σχημάτισε την τρίτη του κυβέρνηση. Θα κυβερνήσει για δύο περίπου χρόνια, καθώς τον Νοέμβριο του 1995 θα μεταφερθεί στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο με σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία τον οδήγησαν να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία στις 17 Ιανουαρίου 1996. Το διάστημα αυτό τον αναπλήρωνε ο υπουργός Εσωτερικών Άκης Τσοχατζόπουλος. Μετά τη βελτίωση που παρουσίασε η κατάσταση της υγείας του βγήκε από το νοσοκομείο τον Μάρτιο του ίδιου έτους.

 

Κατά την διάρκεια της τρίτης κυβερνητικής του θητείας, ο Ανδρέας Παπανδρέου Παπανδρέου, ακολούθησε μια συνετή και σφιχτή οικονομική πολιτική, ενόψει ΟΝΕ,ενώ στα θετικά της κυβέρνησή του καταγράφεται η δημιουργία του ΑΣΕΠ για την αξιοκρατική πρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων (Νόμος Πεπονή). Στην εξωτερική πολιτική, ανακοινώνεται το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου και επιβάλλεται εμπάργκο στην ΠΓΔΜ.

 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της 23ης Ιουνίου 1996 από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 77 ετών.

 

 

Πηγή

 

   

Στήριξη μέχρι το... λουκέτο

 

Πολλές διευκολύνσεις στους πολίτες για να γίνουν επιχειρηματίες. Όσες και οι πτωχεύσεις που έρχονται.

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Την ερχόμενη, θα ψηφιστεί στην Βουλή ένας ακόμη νόμος που θα απλουστεύει τις διαδικασίες για την έκδοση άδειας και την έναρξη κι επέκταση οικονομικής δραστηριότητας σε συγκεκριμένους κλάδους. Πρέπει να είναι ο 3ος ή ο 4ος νόμος με ένα τέτοιο αντικείμενο που έχει θεσπιστεί από την σημερινή κυβέρνηση. Η επωδός με την οποία συνοδεύουν τέτοια νομοσχέδια οι υπουργοί και οι υφυπουργοί που τα εισηγούνται είναι «κλασσική»: «Δημιουργούμε ένα κράτος πιο φιλικό στην επιχειρηματικότητα», ενώ πάντα επισημαίνεται και ο παράγοντας την ψηφιοποίησης των διαδικασιών.

 

 

 

Δεν ξέρω ποιες επιχειρήσεις έχουν ευνοηθεί με όλα αυτά τα κυβερνητικά νομοθετήματα, πάντως σίγουρα όχι αυτές της γειτονιάς σας. (Εκτός αν μένετε στο Μπάντεν-Μπάντεν). Όπως εύκολα διαπιστώνει όποιος λέει «μια καλησπέρα» με τις «επιχειρήσεις» που βρίσκονται στο οικοδομικό του τετράγωνο, άντε και στα διπλανά, ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να σου πει αν θα υπάρχει τους επόμενους μήνες: Κουρείο, φούρνος, ταβερνάκι, ψιλικατζίδικο, τοπική μπουτίκ, ραφείο, συνεργείο, γυμναστήριο, μανάβικο. Η χρονιά που αφήνουν πίσω τους «μαύρη» λόγω πανδημίας και τα χρέη που βρίσκονται όλα μπροστά τους, αδύνατον να αποπληρωθούν. Απλά περιμένουν να δουν «τι θα γίνει;».

 

Αν πιστέψουμε την τελευταία Έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, αυτό που θα γίνει είναι να πέσουν τα λουκέτα σύννεφο. Μια και αυτό εννοεί η φράση του σύμφωνα με την οποία «επίκειται σωρεία πτωχεύσεων μετά το τέλος των ενισχύσεων».

 

Επίσης εάν αληθεύουν τα στοιχεία που συχνά – πυκνά καταθέτουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Βουλή τότε από τα 800.000 ΑΦΜ της μικρής επιχειρηματικότητας μόλις 30.000 έχουν πρόσβαση στον δανεισμό μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματός. Πράγμα που δεν σημαίνει μόνον ότι δεν μπορούν να πάρουν δάνειο από την Τράπεζα, αλλά και ότι τα περίφημα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψη τα οποία η κυβέρνηση προβάλει με τυμπανοκρουσίες ως το εισιτήριο για έξοδο από την οικονομική κρίση, απλούστατα, δεν τους αφορούν. Όπως καταλαβαίνετε το μεγαλύτερο μέρος των κονδυλίων θα περάσει μέσα από τις τράπεζες. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πάρουν χρήματα όσοι -κατά το κοινώς λεγόμενο- «έχουν πρόσωπο». (Ίσως και κάποιο που ξέρουν το ...κατάλληλο πρόσωπο σε κάποιο θώκο εξουσίας).

 

Ο νόμος Χατζηδάκη για τα εργασιακά που μόλις ψηφίστηκε προφανώς δεν θα ενισχύσει την «ανταγωνιστικότητα» των μικρών επιχειρήσεων. Οι μεγάλες αλυσίδες είναι αυτές που θα σπεύσουν να εκμεταλλευθούν τις διατάξεις του, πολλαπλασιάζοντας υπερωρίες και ωράρια στο προσωπικό ώστε να ανταγωνίζονται ακόμη πιο αποτελεσματικά τα οικογενειακά μικρομάγαζα.

 

Όσο για το τέλος του δρόμου εκεί υπάρχει ο περίφημος πτωχευτικός νόμος. Τέθηκε πρόσφατα σε λειτουργία και είναι κατασκευασμένος έτσι ώστε να «περισυλλέξει» το «πτώμα» κάθε μικρής επιχείρηση θα βρεθεί εκτός της «μετα-Covid» αγοράς. Έχει προνοήσει και προβλέπει την πτώχευση νομικών προσώπων αλλά και φυσικών προσώπων ταυτόχρονα: Χάνεις το μαγαζί, χάνεις και το σπίτι, με λίγα λόγια.

 

Κατά τα άλλα το κράτος φροντίζει να γίνεται ολοένα και πιο φιλικό στον πολίτη. Ιδίως όταν αυτός αποφασίζει να ασχοληθεί με το «επιχειρείν» και να έχει την …«ίση ευκαιρία του» στην ελεύθερη αγορά.  

Οι φιέστες με την Ούρσουλα σκεπάζουν τα μαντάτα του Ρέγκλινγκ: Έρχεται λιτότητα μετά τις εκλογές…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Φαίνεται λίγο εκτός κλίματος να μιλάει κανείς για την επερχόμενη «λιτότητα» την ώρα που φουντώνουν οι προσδοκίες για ροή άφθονου ευρωπαϊκού χρήματος, μετά και τις φιέστες με την παρουσία της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν.

 

 

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τα πρώτα οκτώ δισεκατομμύρια ευρώ θα εκταμιευθούν μέχρι το τέλος του έτους. Και στα επόμενα εφτά χρόνια, όπως ο λέει ο σχεδιασμός, θα έρθουν στη χώρα 32 δισεκατομμύρια. Τα οποία-όπως είπε ο πρωθυπουργός- μαζί με το ΕΣΠΑ και την αναμενόμενη «μόχλευση» θα φτάσουν τα εκατό(100) δισεκατομμύρια! Ετσι ώστε- συμπλήρωσε- η ανάπτυξη να εκτιναχθεί στο 7% και να δημιουργηθούν 220.000 θέσεις εργασίας.

 

Χαράς ευαγγέλια, θα μπορούσε να πει κανείς. Πράγματι θα μπορούσε, όμως υπάρχει και ένα «αλλά». Παράλληλα με τους ευρωπαϊκούς κρουνούς, θα αρχίσει να εφαρμόζεται από του χρόνου και ένα άλλο σχέδιο, το οποίο θα μας προσγειώσει σε μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από εξαγγελίες και φιέστες. Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Την περιγράφουν αδρά ένας ευρωπαίος αξιωματούχος κι ένα(άλλο) κυβερνητικό πρόγραμμα.

Πρώτον, ο «επίμονος ευρωπαίος» είναι ο Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας(ESM), ο οποίος φροντίζει συχνά-πυκνά να υπενθυμίζει ότι η δημοσιονομική «ευελιξία», που δόθηκε εξαιτίας της πανδημίας, τελειώνει φέτος. Και από του χρόνου επιστρέφει το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας. Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Πολύ απλά ότι από τα(«δικαιολογημένα λόγω πανδημίας») ελλείμματα θα περάσουμε υποχρεωτικά σε πλεονάσματα.

 

Δεύτερον, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2022- 2025, που η ίδια η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει στείλει στις Βρυξέλλες, τα προβλέπει αυτά. Ας προσέξουμε. Το 2020 το έλλειμμα ήταν 6,7%, φέτος(2021) προβλέπεται να φτάσει στο 7,1% και το 2022 μόλις στο 0,5%. Ακολουθούν χρονιές(προβλεπόμενων) πλεονασμάτων. Το 2023 θα είναι 2%, το 2024 λίγο παραπάνω στο 2,8% και ακόμα περισσότερο(3,7%) το 2025.

 

Κι επειδή η παράθεση αριθμών, έστω κι αν είναι αποκαλυπτικοί, καταντά κουραστική, ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, εξάγοντας και τα δύο βασικά συμπεράσματα:

 

Πρώτον, φέτος τελειώνει η δημοσιονομική ασυλία, την οποία επέβαλε η πανδημία. Αν αυτή υποχωρήσει(έτσι προβλέπεται), θα φέρει και την επιστροφή στη «σταθεροποίηση», η οποία-ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, με το υψηλότερο δημόσιο χρέος- μπορεί να ανασκαλέψει δυσάρεστες μνήμες, όχι πολύ παλιότερων εποχών. Διότι τα πλεονάσματα συνήθως επιτυγχάνονται είτε με επιβολή νέων φόρων είτε με περικοπές(μισθών, συντάξεων κ.α) είτε και με τα δύο. Και τα δύο έγιναν από το 2009 μέχρι και το 2019, οπότε βγήκαμε-και τυπικά- από την εποχή της Μνημονίων.

 

Δεύτερον, τι σημαίνουν πολιτικά όλα αυτά; Οτι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχει να διαχειριστεί από τη μία τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών ταμείων, αλλά από την άλλη θα είναι υποχρεωμένη να σφίξει από του χρόνου τα οικονομικά λουριά(πλεονάσματα). Αυτό σημαίνει ότι το 2022 θα είναι έτος εκλογών, δηλαδή πριν αρχίσει η υποχρέωσή της να εφαρμόσει περιοριστικές πολιτικές. Διότι καμιά κυβέρνηση και κανένας πρωθυπουργός δεν αντέχουν να προκηρύξουν εκλογές ενώ θα έχει αρχίσει τη εφαρμογή προγράμματος σταθεροποίησης-βλέπε λιτότητα. Εκτός αν έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν ή να αποδράσουν(το δεύτερο συνέβη το 2009 με την κυβέρνηση Καραμανλή).

 

Καταληκτικό συμπέρασμα: τη λιτότητα, που αναγκαστικά θα έρθει από του χρόνου, θα τη διαχειριστεί κυβέρνηση που θα έχει προκύψει από εκλογές. Και θα είναι είτε μια νέα υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη είτε μια άλλη κυβέρνηση από τη σημερινή αντιπολίτευση. Ούτε ψύλλος στον κόρφο της…

 

Κι επειδή μπορεί να φαίνεται εύλογη η ένσταση «τι μας λες τώρα, το 2022 και το 2023 είναι μακριά», η απάντηση είναι απλή. Αν δεν ξέρουμε τι μας περιμένει ή αν νομίζουμε ότι δεν θα έρθει επειδή δεν φαίνεται σήμερα, θα το υποστούμε δυο φορές χειρότερα. Η γνώση είναι δύναμη.

 

Ο Αμερικανός συγγραφέας Φράνκ Χέρμπερτ το είχε πει έτσι: «Οι πεποιθήσεις μπορεί να χειραγωγηθούν, μόνο η γνώση είναι επικίνδυνη»…    

Αν οι βιαστές και οι γυναικοκτόνοι ήταν αριστεροί ή αναρχικοί

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

Η υπόθεση των Γλυκών Νερών και του εννιάωρου βιασμού μιας γυναίκας στα Πετράλωνα προκαλεί ένα διάλογο, που θα έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες, σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών, την πατριαρχία και πολλά άλλα ζητήματα. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να εξετάσουμε και το ρόλο της αστυνομίας και της δικαιοσύνης σε αυτά τα περιστατικά.

 

Τις τελευταίες ημέρες η ΕΛ.ΑΣ αλλά και οι εισαγγελικές αρχές επέδειξαν εγκληματική ολιγωρία σε σειρά θεμάτων. Καταρχήν οι αστυνομικοί χρειάστηκαν σχεδόν 40 ημέρες για να εξιχνιάσουν την υπόθεση της γυναικοκτονίας, παρά το γεγονός ότι όλα τα στοιχεία ήταν μπροστά στα μάτια τους από την πρώτη ώρα που μπήκαν στο σπίτι. Οι κάρτες μνήμης, το smart watch και τα ίχνη στα τηλέφωνα – για τα οποία τώρα αυτοπαρουσιάζονται σαν το ελληνικό CSI – ήταν πάντα εκεί.

 

Ας φανταστούμε για λίγο η υπόθεση να είχε πολιτικά χαρακτηριστικά, εάν παραδείγματος χάριν το θύμα ήταν ένας πολιτικός ή ένας μεγαλο-επιχειρηματίας. Θα έλεγε ο Χρυσοχοϊδης ότι «τέτοια βαρβαρότητα σπάνια συναντάμε στην Ελλάδα», κλείνοντας το μάτι σε όσους διέρρεαν ότι πίσω από το έγκλημα βρίσκονται αλλοδαποί; Θα χρειαζόταν η ΕΛ.ΑΣ τέσσερις εβδομάδες για να διαλευκάνει τα πραγματικά περιστατικά; Και αφού τώρα οι αστυνομικοί υποστηρίζουν ότι είχαν από την αρχή υπόνοιες, θα άφηναν τον ύποπτο να κυκλοφορεί ελεύθερος (επιτρέποντας του να παραστεί ακόμη και στο μνημόσυνο του θύματος);

 

Και ύστερα ήρθε η διαρροή συγκεκριμένων αποσπασμάτων του προσωπικού ημερολογίου του θύματος, μέσω του οποίου επιχειρείται να παρουσιαστεί σαν ψυχολογικά ασταθής προσωπικότητα. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι η διαρροή στον Τύπο δεν έγινε από την αστυνομία, πρόκειται προφανώς για παράνομη κυκλοφορία υλικού της δικογραφίας, γεγονός το οποίο διώκεται ποινικά.

  

Να θυμίσουμε ότι το 2003, όταν δυο δημοσιογράφοι παρουσίασαν υλικό από τη δικογραφία για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη, ασκήθηκαν αυτομάτως ποινικές διώξεις εναντίον τους. Ενώ όμως οι δημοσιογράφοι ισχυρίστηκαν τότε ότι η δημοσίευση των πληροφοριών εξυπηρετούσε την ανάγκη ενημέρωσης των πολιτών, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η κουτσομπολίστικη κυκλοφορία του ημερολογίου του θύματος στα Γλυκά Νερά εξυπηρετεί ανάγκες ενημέρωσης. Γιατί δεν κινούνται λοιπόν διαδικασίες ελέγχου της διαρροής από τις εισαγγελικές αρχές; Μήπως γιατί οι διαρροές στοιχείων δικογραφίας είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν ορισμένοι για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη αλλά και την έκβαση της δίκης ανάλογα με την ατζέντα τους;

 

Το περιστατικό του βιασμού στα Πετράλωνα έρχεται να προσθέσει μια ακόμη πτυχή σε αυτές τις παρατηρήσεις. Ενώ η αστυνομία βρισκόταν έξω από το σπίτι, όπου συντελούνταν ένα έγκλημα πρωτοφανούς βαρβαρότητας, δεν επενέβη με το πρόσχημα ότι ανέμενε το ένταλμα του εισαγγελέα.

 

Φυσικά όσοι έχουν δει την αστυνομία να μπουκάρει στο σπίτι τους για πολιτικούς λόγους (π.χ η οικογένεια Ινδαρέ, που ξυλοκοπήθηκε άγρια, ως παράπλευρη απώλεια μιας τέτοιας επιχείρησης) πρέπει να γελάνε δυνατά στο άκουσμα των λέξεων ένταλμα και εισαγγελέας.

 

Ενώ όμως η αστυνομία φαίνεται να έμεινε αδρανής, αφήνοντας το δράστη του βιασμού να διαφύγει, την επόμενη ημέρα έστειλε ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ να επιτηρούν μια συγκέντρωση αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή.

 

Όλες οι ιστορίες των τελευταίων ημερών συνηγορούν σε ένα συμπέρασμα: Οι μεταδικτατορικοί θεσμοί της αστυνομίας και της δικαιοσύνης λειτουργούν με εξαιρετική ταχύτητα όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με υποθέσεις πολιτικού περιεχομένου, όταν δηλαδή κρίνουν όταν διακυβεύεται η ασφάλεια του κράτους, της κυβέρνησης ή των οικονομικών ελίτ (και κάθε συνδυασμού των προηγουμένων) αλλά θυμίζουν τον επιθεωρητή Κλουζό, όταν καλούνται να υπερασπιστούν τους αδύναμους της κοινωνίας. Από τον Ζακ Κωστόπουλο μέχρι την γυναίκα στα Πετράλωνα η αστυνομία, εάν δεν συμμετέχει στη δολοφονία, τουλάχιστον ολιγωρεί στον εντοπισμό των ενόχων.

 

Το να είσαι όμως ο «Κλουζό», όταν αποδεδειγμένα μπορείς να είσαι ο Ντέρτι Χάρι (δηλαδή ένας ακροδεξιός, ρατσιστής μπάτσος, ο οποίος επιτυγχάνει το στόχο του, κινούμενος και έξω από τα όρια της νομιμότητας) δεν αποτελεί ατύχημα. Είναι πολιτική επιλογή.

 

Η Ελληνική αστυνομία (μαζί με τους πολιτικούς προϊσταμένους της) αλλά και η ελληνική δικαιοσύνη είναι δυο θεσμοί οι οποίοι δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τους ισχυρούς και να καταπιέζουν τους αδύναμους – ή στην καλύτερη περίπτωση να τους αφήνουν στην τύχη τους. Και αυτό το έργο το εκτελούν με τρομακτική επιτυχία.