Το ψηφιακό μας μέλλον

 

γράφει ο Κώστας Κάππας  

 

 

Δεν θυμόταν από πότε είχε να βγει από το σπίτι. Ο χειμώνας ήταν δύσκολος από ότι τον πληροφορούσε το Weather Forecasting, αλλά αυτός είχε κεντρική θέρμανση. Όσο για φαγητό και σπιτικές προμήθειες, το “Consumer Home” τον προμήθευε με τα πάντα, ακόμη και φαγητά μαγειρευμένα, με απλή εντολή στην ιστοσελίδα της φίρμας και παράδοση στο σπίτι του. Ολημερίς φορούσε αθλητική φόρμα, αλλά όταν είχε μάθημα με τους φοιτητές αναγκαζόταν από πάνω να βάζει μια μπλούζα. Για τα προσχήματα. Καθηγητής ήταν.

 

Τα τελευταία χρόνια, η Σχολή όπου δίδασκε, είχε εγκαταστήσει πρωτοπόρες μεθόδους διδασκαλίας, αξιοποιώντας πλήρως την τεχνολογία. Teleconferences, Distant Learning, Open Electronic Platforms, όλα εκ του μακρόθεν, όλα ψηφιακά, δεν χρειαζόταν να πηγαίνει ούτε αυτός, ούτε οι φοιτητές του στα αμφιθέατρα. Μία οθόνη υπολογιστή, μία κάμερα και τα απαραίτητα καλώδια δίπλα στην πολυθρόνα του, ήταν αρκετά. Ακόμη και με τους συναδέλφους του επικοινωνούσε ψηφιακά. Κόπηκαν οι επισκέψεις στο Ηράκλειο, στην Αλεξανδρούπολη, στην Πάτρα για συμμετοχή σε εκλεκτορικά σώματα ή σε επιστημονικά σεμινάρια. Οι διαλέξεις του είχαν ως μοναδικό άμεσο ακροατήριο, τον φακό της κάμερας. Μαζί με τα ταξίδια κόπηκαν αναγκαστικά και οι βραδινές έξοδοι στα φαγάδικα της οικοδέσποινας πόλης. Αλλά δεν πειράζει. Κερδήθηκε πολύτιμος χρόνος, να δουλέψει κι’ άλλο.

 

Η τεχνολογία τον βοήθησε επίσης να καλύψει πλήρως τις πολιτιστικές και τουριστικές του ανάγκες. Αγόρασε τα ειδικά 3D γυαλιά (“Virtual Reality Headsets - VRH”) και το συνοδευτικό λογισμικό. Όποτε έκλεβε λίγο χρόνο, έμπαινε σε ψηφιακά Μουσεία, αρχαία χαλάσματα αλλά και σε ονειρεμένα νησιά. Ανυπομονούσε να αγοράσει την ανανεωμένη έκδοση τoυ “VRH–Tourism and Culture” το οποίο ήταν εφοδιασμένο με μυρωδιές! Ναι με μυρωδιές. Δύο ηλεκτρόδια σε επαφή με τον εγκέφαλο και νόμιζες ότι μύριζες θάλασσα, ιώδιο, πεύκο μέχρι και κρασί.

 

Το VRH του έλυσε και ένα άλλο πιεστικό θέμα. Ένα ξεχωριστό λογισμικό τον απάλλαξε και από την επί δεκαετίες σύντροφό του. Η συγκεκριμένη, όχι μόνο γκρίνιαζε όλο και πιο πολύ (τον αποκαλούσε ‘Βούδα’, και ‘μονόχνωτο’), αλλά λόγω ηλικίας δεν του ήταν καθόλου ελκυστική για σεξ. Η sex version του προγράμματος VRH με τα κατάλληλα ηλεκτρόδια (με λεπτομερείς οδηγίες για την τοποθέτησή τους πάνω στο σώμα του), την υψηλή διακριτική ικανότητα των φακών και τις άπειρες δυνατότητες επιλογής εικονικών σεξουαλικών συντρόφων και σεναρίων, του υποσχόταν νύχτες μαγικές, ονειρεμένες…

 

…. τον βρήκαν πεσμένο πάνω στην οθόνη του tablet με την γλώσσα έξω, σαν να προσπαθούσε απελπισμένα να ρουφήξει λίγο αέρα.

 

Φαινόταν, όπως είπε ο τραυματιοφορέας, ότι την στιγμή που του 'ρθε η ανακοπή, διάβαζε ένα άρθρο του Digital Magazine, “Η τεχνολογία μας ανοίγει έναν νέο θαυμαστό κόσμο”. Η μισή οθόνη είχε σκεπαστεί από ένα warning message: “Προσοχή ζυγίζετε 152 κιλά και η καρδιά σας είναι αδύναμη. Ενημερώσαμε ήδη το αγαπημένο σας “Consumer Home” να σας προσφέρει σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή μία πολυθρόνα με ρυθμιζόμενους κραδασμούς για να μειώνεται το πάχος σας, ενώ εσείς δεν θα σταματάτε την εργασία σας. Ο προσωπικός σας ψηφιακός ιατρός Med-Google”

 

Οι ηλεκτρονικοί φίλοι του (οι μόνοι που του έμειναν πιστοί) τον κήδεψαν με απανωτά delete και τον έκλαψαν με λυπημένες φατσούλες στο Facebook.

 

*Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Ακτινοφυσικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας και του Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Αιφνίδια αλλαγή δεδομένων στην μάχη ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, ποια τα ενδεχόμενα…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η ξαφνική επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της Φώφης Γεννηματά προκάλεσε αναστάτωση και συγκίνηση στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και κύμα συμπαράστασης από τον πολιτικό κόσμο. Η αναγκαστική αποχώρησή της από την μάχη ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, δημιουργεί νέα δεδομένα στο κόμμα αυτό εν όψει των εσωκομματικών εκλογών του Δεκεμβρίου.

 

Η κυρία Γεννηματά ήταν ο «βασικός παίκτης» σ’ αυτήν την κούρσα. Η αποχώρησή της δημιουργεί ένα κενό, το οποίο είναι άγνωστο αυτή τη στιγμή πώς θα καλυφθεί. Στη δήλωσή της αναφέρει ως μόνο μέλημά της «την ενότητα και την προοπτική της παράταξης». Όμως, αυτά πλέον εξαρτώνται περισσότερο από τους άλλους υποψηφίους για την ηγεσία και, φυσικά, από το εκλογικό αποτέλεσμα.

 

Μετά την δική της αποχώρηση, μένουν τρείς υποψήφιοι, οι Νίκος Ανδρουλάκης, Χάρης Καστανίδης και Ανδρέας Λοβέρδος, χωρίς να αποκλείεται να εμφανιστεί και άλλη υποψηφιότητα. Αν παραμείνουν αυτές οι τρεις, γνωστές μέχρι στιγμής, η κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ εν όψει των εκλογών του Δεκεμβρίου αποτυπώνεται ως εξής:

 

Υπάρχουν δύο διακριτοί πόλοι, που σχηματικά θα μπορούσαν να αποδοθούν με τους χαρακτηρισμούς «δεξιόστροφος» και «αριστερόστροφος». Του πρώτου ηγείται ο Ανδρέας Λοβέρδος. Ο οποίος έχει χαρακτηρίσει «ιδεολογικό αντίπαλο» τη ΝΔ και «υπαρξιακό αντίπαλό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξ αυτού συνάγεται ότι το ΚΙΝΑΛ(το οποίο έχει υποσχεθεί ότι θα μετονομάσει ξανά σε ΠΑΣΟΚ), υπό τη δική του ηγεσία δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αν αυτό είναι εφικτό. Ο κ. Λοβέρδος δεν έχει απαντήσει στο ερώτημα αν θα συνεργαστεί(ξανά) με τη ΝΔ, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον προτιμά δίχως άλλο για επικεφαλής αυτού του, μικρού πλέον, κόμματος. Αλλωστε, δεν είναι καθόλου μυστικό ότι ο κ. Λοβέρδος διατηρεί στενές σχέσεις με αρκετά κυβερνητικά στελέχη(πχ Αδωνις Γεωργιάδης), ενώ δεν έχει σχεδόν καμιά επαφή με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

  

Τον «αριστερόστροφο» πόλο θα μπορούσε να εκφράσει ο Χάρης Καστανίδης, ως ο πλέον γνήσιος σημερινός εκφραστής των αρχών του(παλαιού, προ του 2012) ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος δεν μπαίνει στη συζήτηση που ξεκινά με το ερώτημα «με ποιον θα συγκυβερνούσατε;», επιμένοντας στην απόλυτη αυτονομία του κόμματος. Όμως, είναι βέβαιο ότι ο κ . Καστανίδης δεν θα δεχόταν να μετάσχει ξανά το ΚΙΝΑΛ σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ, μετά την συγκυβέρνηση 2012-2014, που το κατέστρεψε εκλογικά.

 

Ενδιαμέσως κινείται ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος ποντάρει και στο ηλικιακό κριτήριο(είναι νεότερος όλων) και αποφεύγει να εμπλακεί σε «πολωτικές διαμάχες».

 

Αυτή τη στιγμή δεν είναι γνωστό τι θα πράξουν οι συνεργάτες της κυρίας Γεννηματά, οι οποίοι ελέγχουν και το μεγαλύτερο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού. Θα αποφύγουν να εμπλακούν έως το τέλος ή θα ρίξουν το βάρος τους υπέρ κάποιου υποψηφίου; Αν το κάνουν, θεωρείται απίθανο να στηρίξουν τον κ. Λοβέρδο, με τον οποίο η κυρία Γεννηματά έχει ανταλλάξει πρόσφατα πολιτικές αιχμές.

 

Σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση της μέχρι σήμερα προέδρου προσδίδει άλλον χαρακτήρα στις εκλογές του Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με τις πρώτες δημοσκοπήσεις που έγιναν πρόσφατα, η κυρία Γεννηματά είχε σχετικό προβάδισμα. Τι θα συμβεί τώρα που δεν θα είναι υποψήφια; Εκτός από τον χώρο του ΚΙΝΑΛ, θα έλεγε κανείς ότι το ίδιο, αν όχι και περισσότερο, ενδιαφέρονται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας…

Το τέλος της γερμανικής κατοχής... Σαν σήμερα η απελευθέρωση της Αθήνας..!

 

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν...

  

12 Οκτωβρίου 1944. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου ο τελευταίος Γερμανός (και Βούλγαρος) στρατιώτης είχε αποχωρήσει από την ηπειρωτική Ελλάδα.

 

Η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρηση των Γερμανών και των συμμάχων τους Βουλγάρων από την Ελλάδα είχε σημάνει λίγους μήνες νωρίτερα, στις 6 Ιουνίου, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία και άρχισαν να περισφίγγουν τον κλοιό γύρω από τη Γερμανία μαζί τους προελαύνοντες Σοβιετικούς από την ανατολική πλευρά. Ήταν φανερό ότι οι ημέρες της Ναζιστικής Γερμανίας ήταν μετρημένες.

 

Στο χρονικό διάστημα μέχρι την απελευθέρωση είχαν ενταθεί οι πολιτικές διαβουλεύσεις για τη μετακατοχική κατάσταση στην Ελλάδα. Από την πλευρά τους, οι Γερμανοί έψαχναν παρασκηνιακά τρόπους ασφαλούς αποχώρησής τους από τη χώρα μας. Από τις 26 Απριλίου 1944 της ελληνικής εξόριστης κυβέρνησης ηγείτο ο Γεώργιος Παπανδρέου, οι Άγγλοι όμως ήταν αυτοί που κινούσαν τα νήματα. Με τις συμφωνίες Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944) και Καζέρτας (26 Σεπτεμβρίου 1944) οι ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είχαν τεθεί υπό τις διαταγές της κυβέρνησης Παπανδρέου, που είχε εμπλουτισθεί και με στελέχη του ΕΑΜ.

 

Οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την Αθήνα από το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου με κατεύθυνση προς Βορρά. Στις 8 το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί, σε μία πρόχειρη όσο και βιαστική τελετή, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι, συνοδευόμενος από τον κατοχικό δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο, κατέθεσε στεφάνι.

 

Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ένας Γερμανός στρατιώτης κατέβασε τη σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:15 το πρωί, την πήρε υπό μάλης και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, σηματοδοτώντας το τέλος της γερμανικής κατοχής που διήρκεσε 1.625 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας.

 

Χιλιάδες κόσμου με τη γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ' άκρη σ' άκρη αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος. Μετά από τριάμισι χρόνια δουλείας και σκλαβιάς οι Αθηναίοι ανάπνεαν για πρώτη φορά τον μεθυστικό αέρα της λευτεριάς.

 

Στις έξι ημέρες που πέρασαν μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης στην Αθήνα, την εξουσία ασκούσε τριμελής επιτροπή, αποτελούμενη από τους Θεμιστοκλή Τσάτσο, Φίλιππο Μανουηλίδη και Γιάννη Ζεύγο, συνεπικουρούμενη από τον διοικητή της Αστυνομίας Αθηνών, Άγγελο Έβερτ. Δύο ημέρες αργότερα άρχισαν καταφθάνουν στην πρωτεύουσα δυνάμεις του 3ου Σώματος του βρετανικού στρατού υπό τον αντιστράτηγο Ρόναλντ Σκόμπι, που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους.

 

Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα ο Γεώργιος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Την ίδια ημέρα, ο πρωθυπουργός σε μία συγκινητική τελετή ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη και στη συνέχεια μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος που είχε γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία Συντάγματος από τον εξώστη του Υπουργείου Οικονομικών.

 

Σε μία αριστοτεχνικά δομημένη ομιλία του εξήγγειλε τις προθέσεις της κυβέρνησής του, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις, να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία, να επιλυθεί το πολιτειακό ζήτημα μετά από ελεύθερο δημοψήφισμα και να τιμωρηθούν οι συνεργάτες των κατακτητών. Το πλήθος, που συχνά τον διέκοπτε με συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, υποδέχθηκε τις εξαγγελίες του με κραυγές και ιαχές υπέρ της λαοκρατικής δημοκρατίας. Ο Παπανδρέου, που ήταν αναγκασμένος να ακροβατεί συνεχώς μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, απάντησε με τη χαρακτηριστική φράση που έμεινε στην ιστορία: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».

 

Όμως, οι χαρές και τα πανηγύρια για την απελευθέρωση κράτησαν μόνο 53 ημέρες. Στις αρχές Δεκεμβρίου τα όπλα θα αντηχήσουν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά αυτή τη φορά θα είναι στραμμένα κατά αδελφών («Δεκεμβριανά»).

 

 

 

πηγή  

Γιατί οι Άραβες αγοράζουν ποδοσφαιρικούς συλλόγους;

 

Με αφορμή την αγορά της αγγλικής Νιούκαστλ από μεγιστάνες της Σαουδικής Αραβίας η οποία πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο πάμπλουτοι Ασιάτες επενδύουν τα τελευταία χρόνια στο ποδόσφαιρο.

 

Μιας και αποφάσισαν να δώσουν τα λεφτά τους στον «βασιλιά» των σπορ, τι τους κάνει να γίνονται ιδιοκτήτες σωματείων που βρίσκονται σε παρακμή;

 

Γιατί δεν απέκτησαν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών τους σε περίοδο ακμής;

 

Τι τους έκανε να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο σε περίοδο που σπουδαίους παίκτες βρίσκεις με το σταγονόμετρο;

 

Μήπως το κίνητρο για τους νέους επενδυτές του εν λόγω αθλήματος είναι τα λεφτά από το στοίχημα;

 

Μήπως το κίνητρο για τους νέους επενδυτές του εν λόγω αθλήματος είναι τα λεφτά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα;

 

Μήπως το κίνητρο για τους νέους επενδυτές του εν λόγω αθλήματος είναι τα λεφτά από το Τσάμπιονς Λιγκ;

 

 

 

Μήπως το κίνητρο για τους νέους επενδυτές του εν λόγω αθλήματος είναι τα λεφτά από χορηγίες;

 

Μήπως μέσω του ποδοσφαίρου θέλουν να κάνουν άλλες δουλειές και σκοπεύουν να το χρησιμοποιήσουν σαν μοχλό πίεσης;

 

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τα χρήματα από τα εισιτήρια, αλλά σε περίοδο κορονοϊού με τους λιγοστούς θεατές, πόσες να είναι οι εισπράξεις;

 

Είναι εφικτό να δοθούν πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέσαμε;

 

 

 

Χρήστος Παπαθεοφάνους, Αθλητικός συντάκτης

 

(τακτικό μέλος ΕΣΗΕΑ και ΠΣΑΤ, βραβευμένος από τον ΠΣΑΤ το 2012)     

Η κυβερνητική προπαγάνδα και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

 Ένας 18χρονος ντελιβεράς χάνει τη ζωή του στο δρόμο. Μία εργαζόμενη σε σούπερ μάρκετ κατηγορήθηκε ψευδώς, όπως αποφάνθηκε το δικαστήριο, ότι δήθεν έκλεψε ένα προϊόν προκειμένου να μην πάρει την αποζημίωση συνταξιοδότησης που δικαιούνταν. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί διαδήλωσαν στην Αθήνα ενάντια στην κυβέρνηση. Αλλά αυτές δεν είναι ειδήσεις για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Είδηση είναι τα πλατάνια που θα αντικαταστήσουν τους φοίνικες στην Πανεπιστημίου, είδηση είναι το φτυάρισμα του… θεμέλιου λίθου του κτιρίου της Microsoft και του κέντρου ψηφιακής καινοτομίας της Pfizer στη Θεσσαλονίκη.  Είδηση είναι ότι ο… Θεός ευθύνεται για τις πλημμύρες στην Εύβοια!

 

Όποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική στη "μαύρη προπαγάνδα" κατακεραυνώνεται από τον γνωστό "δημοσιογράφο" που χαρακτηρίζει αστειότητες τα περί «χειραγώγησης της κοινής γνώμης». «Αυτά γίνονται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, εδώ έχουμε δημοκρατία» λέει με ύφος χιλίων καρδιναλίων ο... δημοκράτης.

 

Κι όμως η χειραγώγηση της κοινής γνώμης είναι σήμερα όχι μόνο συστηματική αλλά και επιστημονική. O λαός χειραγωγείται με το φόβο και τον έλεγχο της συνείδησης (Νόαμ Τσόμσκι: Δύο ώρες διαύγειας). Στην πρώτη περίπτωση αυτό επιτυγχάνεται με την απειλή πολέμου και καταστροφής. Για τον Μπογδάνο ο «φόβος» είναι οι κομμουνιστές, αλλά για τον… δημοκράτη Δένδια η «εθνική απειλή», που είναι οι Τούρκοι! Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι ο ίδιος, η καθήλωση μέσω του φόβου. Ο έλεγχος της συνείδησης είναι η δεύτερη μέθοδος χειραγώγησης και επιτυγχάνεται με την τηλεόραση, την κοινωνικοποίηση μέσω του σχολείου, της θρησκείας(εκκλησία) και των διανοουμένων. Γι’ αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει στρέψει το ενδιαφέρον της στον έλεγχο του σχολείου. Ήδη από τον 19ο αιώνα ο Αμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Ραλφ Ουάλντο Έμερσον (1803-1882) έλεγε ότι «Πρέπει να εκπαιδεύουμε το λαό έτσι ώστε να μη μας αρπάξει απ’ το λαιμό». Ο στόχος συνεπώς είναι να καταστεί ο λαός παθητικός αλλά και συντηρητικός. Τη συντήρηση και το «σκοτάδι» το συντηρεί κυρίως η Εκκλησία.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι η προπαγάνδα στις ΗΠΑ αντικατέστησε τη βία εναντίον του εργατικού κινήματος (με τους περισσότερους νεκρούς από κάθε βιομηχανική χώρα) με τον περίφημο «κοινωνικό αυτοματισμό». Αυτή η τεχνική προπαγάνδας που στρέφει την κοινή γνώμη εναντίον των απεργών, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Mohawk Valley Formula, μια απεργία του 1936 στο Μοχόκ της Πενσυλβάνια.

 

Ποιος είναι ο απώτερος στόχος των προπαγανδιστικών τεχνικών των "από πάνω"; Είναι να δημιουργήσουν στους πολίτες μια «φιλοσοφία ματαιότητας», ότι δηλαδή τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει, όλοι ίδιοι είναι, και πως γι’ αυτό σημασία έχουν τα τετριμμένα μικρά πράγματα, η γαστρονομική απόλαυση, οι ποικίλοι τρόποι βρώσης της… μπριζόλας, το ντύσιμο, τα ταξίδια και οι δήθεν «αποδράσεις», γενικά η κατανάλωση που ενισχύεται με τη δημιουργία «τεχνικών αναγκών» μέσω της διαφήμισης. Η χειραγώγηση αυτή γίνεται ακόμα πιο ολοκληρωτική με τη χρήση της νευροεπιστήμης, με το «χακάρισμα» του εγκεφάλου(δες το ντοκιμαντέρ Το μεγάλο χακάρισμα), με τον εθισμό στο διαδίκτυο, με την απομόνωση και την μη συνάντηση, με την ανάπτυξη του παθολογικού ναρκισσισμού που είναι το ανώτατο στάδιο του ατομικισμού, με την παρασιτοποίηση των εργαζόμενων(δες την ταινία "Παράσιτα"). Γι' αυτό δεν θέλουν τον Δρόμο, γι' αυτό χτυπούν τις διαδηλώσεις. Γιατί στο Δρόμο αναγεννιέται η ελπίδα της αλλαγής...   

   

Τα Ευρωπαϊκά όπλα δημιουργούν πρόσφυγες και αυτό πρέπει να σταματήσει

 

Πρόταση για την υιοθέτηση νέου κανονιστικού πλαισίου που θα ρυθμίζει τις εξαγωγές όπλων από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τρίτες χώρες, έχει ετοιμάσει η ομάδα των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, ενόψει της εντατικοποίησης της συζήτησης για την Αμυντική Ένωση της ΕΕ.

 

Η εισηγήτρια της πρότασης των Πρασίνων, ευρωβουλεύτρια Χάνα Νόιμαν, μίλησε στο Reporters United και τον Αποστόλη Φωτιάδη για την πρόταση και την ηθική και νομική σημασία της.

  

Τόνισε πως η πρόταση των Πρασίνων δεν αφορά την υιοθέτηση νέων κανόνων, αλλά την εφαρμογή των ήδη υπαρχόντων και συμφωνηθέντων μέσω της Διεθνούς Συνθήκης για τον έλεγχο των συμβατικών όπλων (Arms Trade Treaty) και την Κοινή Θέση για τον Έλεγχο των Εξαγωγών Όπλων (Common Position on Arms Exports Controls).

 

«Δημιουργούμε μια βιομηχανία η οποία κερδοφορεί ενώ τα όπλα της φτάνουν στα χέρια χρηστών που αναγκάζουν ανθρώπους να εκτοπιστούν και να μεταναστεύσουν, την ίδια στιγμή που η ίδια βιομηχανία παράγει αγκαθωτά συρματοπλέγματα και μηχανισμούς επιτήρησης των συνόρων που τα κράτη μέλη χρησιμοποιούν για να μην φτάσουν αυτοί οι πληθυσμοί στην Ευρώπη», είπε η Νόιμαν.

 

Η άμεση σύνδεση των ευρωπαϊκών εξαγωγών όπλων με τη δημιουργία προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, έχει εκτεθεί σε πρόσφατη έρευνα του Transnational Institute, με συγγραφείς τον Αποστόλη Φωτιάδη και τη Niamh Ní Bhriain.

 

Η ευρωβουλεύτρια των Πρασίνων παρουσίασε δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως οι Ευρωπαίοι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία στηρίζουν τον ισχυρότερο έλεγχο στις εξαγωγές όπλων από την ΕΕ προς τρίτες χώρες, και διαφωνούν με τις εξαγωγές όπλων σε χώρες που παραβιάζουν ανθρώπινα δικαιώματα ή/και εμπλέκονται σε πολέμους/ένοπλες συγκρούσεις.

  

Η Νόιμαν τόνισε τη σημασία της Συνόδου του ερχόμενου Μαρτίου, όπου πρόκειται να συζητηθεί το ζήτημα της αμυντικής στρατηγικής της ΕΕ. «Εκεί θα μπουν θέματα όπως η εξάλειψη φόρων για τη στρατιωτική βιομηχανία και ο περαιτέρω συντονισμός της στρατιωτικής συνεργασίας», είπε, για να καταλήξει πως «Με την πρόταση μας στο τραπέζι η κοινωνία των πολιτών έχει ένα εργαλείο στα χέρια της για να μπει στην κουβέντα, και θέλουμε να δουλέψουμε μαζί της για να αλλάξουμε τους όρους με τους οποίους αυτή γίνεται». 

πηγή

 

Τι δεν έμαθε ο Θεός σε 829 μέρες

 

Με ή χωρίς επιτελικό κράτος, είμαστε Ευρωπαίοι ενός κατώτερου Θεού. Καιγόμαστε, πλημμυρίζουμε, καταστρεφόμαστε, μετράμε θύματα μποτιλιαριζόμαστε στους δρόμους όταν ψιχαλίζει και τίποτα δεν αλλάζει.

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

“Με το Θεό δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα φυσικά φαινόμενα”

Γιάννης Οικονόμου για τις πλημμύρες στη Βόρεια Εύβοια

 

Η επίκληση στον Θεό σε δύσκολες στιγμές, σημαίνει ότι αυτός που τον επικαλείται δεν έχει πια άλλες λύσεις και περιμένει ένα θαύμα. Είναι κατανοητό και ανθρώπινο, εκτός αν είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος και αν αναφέρεσαι σε μια καταστροφή, που είχε προβλεφθεί από όλους εδώ και αρκετές εβδομάδες.

 

Μια καταστροφή από αυτές που ένα επιτελικό κράτος, θα έπρεπε να μπορεί να αντιμετωπίσει διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν. Με αυτή την υπόσχεση εξελέγη η παρούσα κυβέρνηση. Ή όπως αποδεικνύεται με αυτό το ψέμα. Η Βόρεια Εύβοια που κάηκε το καλοκαίρι, με την πρώτη βροχή πλημμύρισε και τα δύσκολα είναι μπροστά μας γιατι έρχονται ακόμα πιο έντονες βροχοπτώσεις σε όλη τη χώρα.

 

Η κυβέρνηση δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου, τα βρήκε όλα καλώς καμωμένα. Ο κ. Οικονόμου μίλησε "για έργα που προχωρούν, για στοχευμένες ενέργειες σε χρόνο που δεν συγκρίνεται με το παρελθόν" και στη συνέχεια απαρίθμησε όσα υλοποιήθηκαν και υλοποιούνται και τόνισε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που πλημμυρίζει στην Εύβοια η Αγία Άννα.

 

Πράγματι, δεν είναι η πρώτη φορά. Δεκαετίες τώρα καιγόμαστε, πλημμυρίζουμε, καταστρεφόμαστε, μετράμε θύματα, μποτιλιαριζόμαστε στους δρόμους όταν ψιχαλίζει και συνεχώς οι κρατούντες "κάνουν, σχεδιάζουν, υλοποιούν". Πάντα ταχύτερα από τους προηγούμενους και πάντα πολύ αργά για να βοηθήσουν αυτούς που τους εξέλεξαν.

 

Η κριτική στο επιτελικό κράτος, ασκείται πρώτον επειδή ήταν βασική υπόσχεση του κ. Μητσοτάκη ότι το κράτος επί των ημερών του θα είναι αλλιώς και δεύτερον επειδή ο χρόνος που είχε η σημερινή κυβέρνηση, δεν ήταν φυσικά οι δύο μήνες από τις πυρκαγιές, αλλά τα δύο χρόνια που κυβερνά.

 

Φυσικές καταστροφές έχουν συμβεί ξανά και έχουν διαπιστωθεί συγκεκριμένα λάθη σε σχέδια, σε δομές, σε παρεμβάσεις. Από τη φονική πλημμύρα του 1977 στην Αττική μέχρι -για να μην παμε μακριά- στη Μάνδρα το 2017. Μια κυβέρνηση που αποτελείται από επιτελικούς υπερήρωες, που μάλιστα όσο κυβερνούν τόσο αυξάνονται τα δημοσκοπικά τους ποσοστά, θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί καλύτερα, γνωρίζοντας όλα όσα έχουν προηγηθεί.

 

Για παράδειγμα, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να εκπονεί το σχέδιο για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών του ερχόμενου καλοκαιριού και να εφαρμόζει το σχέδιο για ακραία καιρικά φαινόμενα, που θα είχε ήδη εκπονήσει, διαθέτοντας και τα απαραίτητα κονδύλια.

 

Ίσως βέβαια για το ότι ζούμε τη μέρα της μαρμότας, να φταίει λίγο και ο ίδιος ο Θεός, που δεν κατάλαβε ότι αν και πέρασαν περισσότερες από 800 μέρες επιτελικού κράτους, δεν άλλαξε τίποτα σε σχέση με πριν.

 

Θα έπρεπε ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, να είχε δείξει έλεος και να ζούμε στην Ελλάδα μια διαφορετική πραγματικότητα όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα, ώστε να μην αποκαλυφθεί η γύμνια του επιτελικού κράτους. Να ζούμε μια βολική εικονική πραγματικότητα όπως αυτή που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, όποτε η κυβέρνηση το χρειάζεται.

 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, καλύτερα οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι να το ρίχνουν στη θρησκεία, παρά στην ψευδοεπιστήμη.

 

Γιατί σίγουρα από το "οι ζημιές είναι χαμηλά προς τη θάλασσα μη συνδέουμε τις ζημιές κοντά στη θάλασσα με τα καμένα", του κ. Πέτσα, το "δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον Θεό" του κ. Οικονόμου, δεν είναι τίποτα.

 

Εκτός αν το ακούς στο πλημμυρισμένο σου σπίτι και καταλαβαίνεις ότι με ή χωρίς επιτελικό κράτος, στην Ελλάδα είμαστε Ευρωπαίοι ενός κατώτερου Θεού.

Απαγορευτικό συζητήσεων μέχρι και για θέματα επικαιρότητας εξέδωσε η εταιρεία «Μασούτης».!

 

«Στη διάρκεια της εργασίας μας στον χώρο των καταστημάτων θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς χειριζόμαστε προσωπικές τοποθετήσεις για ευαίσθητα θέματα μεταξύ προσωπικού και πελατών ή ακόμα και μεταξύ συναδέλφων. Θέματα που αφορούν σε φυλετικές, θρησκευτικές, αθλητικές και πολιτικές προσωπικές πεποιθήσεις, καθώς και σε επίκαιρα θέματα, όπως ο εμβολιασμός ή η πανδημία δεν μπορούν να συζητούνται κατά την ώρα εργασίας, διότι στο χρόνο και χώρο της εργασίας εκπροσωπούμε την εταιρεία μας».

 

Τα παραπάνω καταγράφονται σε «υπηρεσιακό σημείωμα» της εταιρείας «Μασούτης» προς τα καταστήματα της.

  

 

Το έγγραφο δημοσιεύει ο 902.gr μαζί καταγγελία της Ένωσης Εμποροϋπαλλήλων Ν. Θεσσαλονίκης.Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση «η πρόσφατη προσπάθεια της εργοδοσίας του Μασούτη να απαγορεύσει στους εργαζόμενους τη συζήτηση σχετικά με επίκαιρα ζητήματα της καθημερινότητάς μας, όπως οι πολιτικές εξελίξεις, η πανδημία και ο εμβολιασμός, με λίγα λόγια τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός μας στο σύνολό του, δείχνει ξεκάθαρα για άλλη μια φορά πως θέλουν να επιβάλουν κλίμα τρομοκρατίας και απομόνωσης των εργαζομένων. Το κεφάλι κάτω και το στόμα κλειστό, ώστε να συνεχίζεται ανενόχλητα η κερδοφορία της εργοδοσίας».

 

Ταυτόχρονα επισημαίνει πως «το παραπάνω γεγονός, μαζί με πολλά άλλα, πρέπει να γίνει η αφορμή για προβληματισμό αλλά και για εξαγωγή συμπερασμάτων.

 

Γιατί η εργοδοσία του Μασούτη, που πλασάρεται ως “καλός” εργοδότης, δεν θέλει να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους οι εργαζόμενοι, ειδικά σε μια περίοδο που όλο και μεγαλώνουν τα βάρη για τον ελληνικό λαό, την ώρα που οι αλυσίδες των σούπερ μάρκετ σπάνε το ένα ρεκόρ κερδών πίσω από το άλλο;

 

Γιατί δεν θέλει να γίνεται συζήτηση για την πανδημία και τον εμβολιασμό και μάλιστα σε χώρο εργασίας που συνάδελφος έχασε τη ζωή του από τον κορονοϊό, εξαιτίας των ανεπαρκών μέτρων προστασίας από κράτος και εργοδοσία, ενώ τα μόνο μέτρα που πάρθηκαν είναι αυτά που θωρακίζουν την κερδοφορία των αφεντικών;».

 

«Να, τι κλίμα θέλουν να επιβάλουν! Ο καθένας μόνος του, κάτω από την τρομοκρατία της εργοδοσίας και τη σιγή νεκροταφείου, χωρίς δικαιώματα και με την εντατικοποίηση της εργασίας συνεχώς να αυξάνεται», αναφέρεται χαρακτηριστικά και συμπληρώνεται πως αυτό που φοβούνται είναι «η συλλογική συζήτηση των εργαζομένων για τις σημερινές συνθήκες και τα προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε, η συζήτηση που οδηγεί σε οργάνωση, δράση και διεκδίκηση είναι αυτό που τρέμουν, αυτό που τους πονάει. Για αυτό και προσπαθούν να πάρουν τα μέτρα τους ώστε να μας φιμώσουν, να μας απομονώσουν και να συνεχίζουν ανενόχλητοι την εκμετάλλευσή μας για να βγαίνουν τα κέρδη τους».

 

«Δεν θα ξεμπερδέψουν έτσι απλά με τη συλλογική, ανεμπόδιστη συζήτηση μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς. Δεν θα επιτρέψουμε να συνηθίσουν οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα οι νέοι συνάδελφοί μας, μια ζωή με το κεφάλι κάτω, μέσα σε κλίμα φόβου και εργοδοτικής ασυδοσίας. Θα μας βρούνε μπροστά τους» και καλεί από τους εργαζόμενους να δώσουν αγωνιστική απάντηση στην προσπάθειά τους αυτή, σε κάθε χώρο δουλειάς, στον Μασούτη και όχι μόνο», τονίζεται. Γιατί «όλοι μαζί, οργανωμένα, πρέπει και μπορούμε να βάλουμε φρένο στα σχέδιά τους» καταλήγει η ανακοίνωση.  

πηγή

 

Οι νεκροί του κοροναϊού δεν είναι νούμερα για να τα προσπερνάμε

 

Οταν κάθε μέρα 30 συμπολίτες μας πεθαίνουν, τότε υπάρχει πρόβλημα παντού. Και στην κοινωνία και στο κράτος

 

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

 

Κάθε μέρα που περνά, κάθε απόγευμα που ανακοινώνονται τα κρούσματα κοροναϊού, μαθαίνουμε ότι 30 συνάνθρωποί μας πεθαίνουν.

 

Κάθε 24 ώρες 30 κάτοικοι αυτής της χώρας αφήνουν τη ζωή τους με βασική αιτία τον κοροναϊό. Κι απ’ ότι λένε οι γιατροί, πλέον βιώνουμε το θάνατο ανθρώπων που βρίσκονται στη μέση ηλικία.

 

Δεν είναι 75-80 ετών και πάνω, είναι 50άρηδες, 60άρηδες που έχουν ζωή μπροστά τους, που μεγαλώνουν παιδιά και εγγόνια, που εργάζονται, περιμένουν τη σύνταξη για να ξεκουραστούν, που κάνουν όνειρα για τα επόμενα χρόνια.

 

Όχι ότι είναι λιγότερος ο πόνος όταν φεύγει ο πατέρας, η μάνα, ο παππούς και η γιαγιά των 85 ετών, όμως, είναι θλιβερό να μετράς κάθε μέρα νεκρούς από τη μέση ηλικία.

 

Κάθε μέρα η Ελλάδα μικραίνει κατά 30 άτομα, μια χώρα που αντιμετωπίζει τρομακτικό πρόβλημα υπογεννητικότητας.

 

Κάθε μέρα η πανδημία του κοροναϊού και τα συνοδευόμενα με αυτήν νοσήματα οδηγούν στο πένθος 30 οικογένειες.

 

Και όλο αυτό μοιάζει σαν να μη μας αγγίζει. Ακούμε αριθμούς και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές.

 

Συνηθίσαμε στην αριθμολογία, στις ανακοινώσεις της επιδημιολογικής κατάστασης που το προσπερνάμε πλέον χωρίς κανένα συναίσθημα.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι πρώτα βλέπουμε τα κρούσματα ή τους διασωληνωμένους και μετά τους νεκρούς.

 

Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος μιθριδατισμός και του κράτους και της κοινωνίας τότε τι είναι;

 

Κι αν περισσότεροι από 15 χιλιάδες νεκροί σε περίπου ένα χρόνο δεν είναι αποτυχία διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης τότε τι είναι;

 

Είναι τραγικό πλέον να βάζουμε το κεφάλι μέσα στην άμμο και να περιμένουμε την επόμενη ημέρα που θα προσθέσουμε άλλους 30 νεκρούς.

 

Είναι τραγικό να περιμένουμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτε (;) ένα ακόμη… λεωφορείο με νεκρούς συμπολίτες μας.

 

Και δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να μας αφυπνίσει όλους, αν όχι οι 30 θάνατοι καθημερινά.

 

Να αφυπνίσει εμάς τους ίδιους που ζούμε τη στιγμή χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τους διπλανούς.

 

Που συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας ξεχνώντας τα μέτρα προστασίας που πρέπει να παίρνουμε. Που συνεχίζουμε να διασκεδάζουμε σα να μην υπάρχει αύριο.

 

Που ο ένας πάνω στον άλλο γλεντάει σε κάποιο μπαρ ή στα μπουζούκια, αδιαφορώντας για το αν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ακόμη εστία μόλυνσης.

 

Να αφυπνίσει το ίδιο το κράτος που έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα «Ελευθερία». Που δηλώνει αδυναμία να αυξήσει τους εμβολιασμούς, που αδυνατεί να πείσει τους ανεμβολίαστους, τους φοβισμένους κι ελλιπώς πληροφορημένους Ελληνες για το συμφέρον τους.

 

Να αφυπνίσει το κράτος που καθημερινά εκπέμπει αλλοπρόσαλλα μηνύματα. Γιατί δε μπορεί την ίδια ώρα που έχεις 2.000 κρούσματα και 30 – 40 νεκρούς, να εμφανίζεις μια εικόνα που παραπέμπει στο τέλος της πανδημίας.

 

Δεν είναι δυνατόν, μήνες μετά την έναρξη του εμβολιασμού να μην έχεις κινητές μονάδες, δεν είναι δυνατόν να ασχολείσαι με το αν θα γίνει η παρέλαση ή όχι ενώ γνωρίζεις ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο.

 

Δεν είναι δυνατόν ένα σοβαρό κράτος να μην μπορεί να ελέγξει την Εκκλησία και τα εκατοντάδες μοναστήρια που είναι οι βασικές εστίες του αντιεμβολιαστικού κινήματος.

 

Δεν είναι δυνατόν όλα να γίνονται για την επικοινωνία που και αυτή έχει αποτύχει, μιας και σωστή επικοινωνία είναι να πείσεις τους πολίτες τι είναι προς το συμφέρον τους.

 

Οι νεκροί δεν είναι νούμερα της στατιστικής. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι κι αν δεν το αντιλαμβάνεται αυτό τόσο το κράτος όσο και η ίδια η κοινωνία, τότε έχουμε πρόβλημα.

 

Κι όταν έρθει το τέταρτο κύμα πανδημίας, και θρηνούμε 100 νεκρούς αντί για 30 την ημέρα, τότε κάποιοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν.

 

Να λογοδοτήσουνε απέναντι στους αδικοχαμένους συμπολίτες μας και στους συγγενείς τους.  

Κάντε το Facebook μόνιμο μέλος του ΟΗΕ

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

 

Η πρόταση ενός αρθρογράφου του Bloomberg να μετατρέψουμε το Facebook στο 194o ανεξάρτητο κράτος του ΟΗΕ ίσως να μην είναι τόσο άστοχη όσο ακούγεται. Χρειάζεται μόνο μια «μικρή» τροποποίηση.

Tο πρωί της 3ης Οκτωβρίου του 2021 η ιστοσελίδα του δικτύου Bloomberg ανέβασε ένα κείμενο το οποίο διεκδικεί τον τίτλο της πιο αποτυχημένης (ή τουλάχιστον της πιο άτυχης) ανάρτησης της δεκαετίας. Ο Βρετανός αναλυτής Μπεν Σκοτ υποστήριζε ότι εταιρείες όπως η Facebook θα έπρεπε να λάβουν μια θέση στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως ανεξάρτητα κράτη.

 

Πριν περάσουν 24 ώρες, η πλατφόρμα του Μαρκ Ζούκερμπεργκ και οι ομόσταβλες υπηρεσίες του WhatsApp και του Instagram είχαν καταρρεύσει απειλώντας τη σταθερότητα σε ολόκληρο το ίντερνετ. Τεχνικοί της εταιρείας φέρονται να κλειδώθηκαν έξω από τα γραφεία τους καθώς δεν λειτουργούσαν οι ηλεκτρονικές τους ταυτότητες, ενώ σε πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου οι πάροχοι προσφέρουν πρόσβαση στο ίντερνετ μόνο για τις υπηρεσίες του Facebook, οι πολίτες δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν βασικές συναλλαγές και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

 

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον πρωθυπουργό μιας χώρας-μέλους του ΟΗΕ να εμφανίζεται στη Γενική Συνέλευση για να ανακοινώσει ότι η χώρα του εξαφανίστηκε για μερικές ώρες από τον χάρτη ή ότι ο ίδιος δεν μπορεί να ξαναμπεί σε αυτήν λόγω ενός τεχνικού προβλήματος στα σύνορα.

 

 

Αν και το κείμενο του Μπεν Σκοτ προκάλεσε παγκόσμια θυμηδία, θα ήταν λάθος να το απορρίψουμε ως απλουστευτικό. Οπως θα έλεγε και ο Μαρξ για τη διαλεκτική του Χέγκελ, το επιχείρημά του «βρίσκεται με το κεφάλι κάτω και πρέπει να το αναποδογυρίσουμε για να σταθεί στα πόδια του».

 

Ο Σκοτ έχει απόλυτο δίκιο όταν διαπιστώνει ότι οι σημερινές πολυεθνικές έχουν μεγαλύτερο οικονομικό εκτόπισμα από αρκετές χώρες-μέλη του ΟΗΕ («οι υπάλληλοι της Walmart ξεπερνούν τον πληθυσμό της Μποτσουάνας, η αξία κεφαλαιοποίησης της Microsoft είναι μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της Βραζιλίας και η FedEx έχει πενταπλάσιο στόλο αεροσκαφών από την Air India, τον εθνικό αερομεταφορέα της Ινδίας».) Οι ίδιες εταιρείες έχουν συχνά πολύ μεγαλύτερη πολιτική ισχύ από ανεξάρτητα κράτη, όπως απέδειξε ο σχεδόν «γενοκτονικός» ρόλος που έπαιξε το Facebook στη Μιανμάρ ή η προειδοποίηση που απηύθυνε η Taiwan Semiconductor Manufacturing (που ελέγχει το 55% των μικροεπεξεργαστών του πλανήτη) προς την Κίνα να μην εισβάλει στην Ταϊβάν.

 

Ο Μπεν Σκοτ, βέβαια, χρησιμοποιούσε αυτά τα επιχειρήματα, όχι για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την επικράτηση μιας «δικτατορίας» των πολυεθνικών, αλλά για να εξαγγείλει για ακόμη μια φορά το τέλος της βεστφαλιανής αρχιτεκτονικής, η οποία καθιέρωσε το έθνος-κράτος ως ακρογωνιαίο λίθο των διεθνών σχέσεων. «Δεδομένων των φιλοδοξιών τους και της εξάρτησής μας από αυτές» έγραφε στο Bloomberg «πρέπει να αντιμετωπίζουμε και να ελέγχουμε τις γιγαντιαίες εταιρείες σαν εμπορικές υπερδυνάμεις».

 

Οταν η συγκεκριμένη ανάλυση καταπλακώθηκε από τα ερείπια της κατάρρευσης του Facebook, αρκετοί προοδευτικοί αλλά και φιλελεύθεροι πολιτικοί και σχολιαστές (όπως η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ) πήραν τον λόγο για να ζητήσουν την εφαρμογή της νομοθεσίας περί μονοπωλίων και τη διάσπαση του Facebook σε πολλές μικρότερες εταιρείες. Παραδόξως, βέβαια, και με έναν ιδιαίτερα διεστραμμένο τρόπο, τα επιχειρήματα του Μπεν Σκοτ για την ανάγκη πολιτικής αναγνώρισης (και όχι διάσπασης) της Facebook από τον ΟΗΕ ίσως βρίσκονται πολύ πιο κοντά στη λύση του προβλήματος.

 

Οπως εξηγούσε εδώ και χρόνια ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Εξετερ, Τζέιμς Μάλντουν, «στόχος δεν είναι να διασπάσουμε τη Facebook αλλά να τη μετατρέψουμε σε μια παγκόσμια υπηρεσία κοινής ωφέλειας». Το ζήτημα, όπως έχουμε εξηγήσει και από αυτή τη στήλη, δεν είναι να δημιουργήσουμε πολλές μικρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όπως επιχειρήθηκε με την AT&T στη δεκαετία του ’80, καθώς αυτό θα στερούσε από την πλατφόρμα του Facebook το βασικό της χαρακτηριστικό: την ικανότητα να διασυνδέσει δισεκατομμύρια ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη. Τα μονοπώλια ηχούν σίγουρα άσχημα αλλά πολλές φορές είναι αναπόφευκτα ή ακόμη και θεμιτά (όπως συμβαίνει π.χ. με το δίκτυο ύδρευσης μιας πόλης).

 

Από την άλλη, το σενάριο κρατικοποίησης του Facebook, που κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια, εγκυμονεί εξίσου μεγάλους κινδύνους (φανταστείτε να περνά ο έλεγχος της πλατφόρμας σε έναν Τραμπ, έναν Μπολσονάρο ή απλώς έναν… Μητσοτάκη). Αντίθετα, η πρόταση της κοινωνικοποίησης από τοπικές συλλογικότητες πολιτών είναι πρακτικά ανέφικτη, καθώς αυτές δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τις απαιτούμενες υποδομές που απαιτούνται για την ανεξάρτητη λειτουργία ενός παγκόσμιου δικτύου.

 

Αυτό που χρειάζεται, σύμφωνα με τον Τζέιμς Μάλντουν, είναι «η δημιουργία μιας παγκόσμιας, δημοκρατικά ελεγχόμενης, δημόσιας πλατφόρμας, που θα προσφέρει δωρεάν ψηφιακά εργαλεία σε όλους» και η οποία θα λειτουργεί είτε ως ανεξάρτητος διεθνής οργανισμός είτε στο πλαίσιο του ΟΗΕ και σε συνεργασία με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας και τη Διεθνή Ενωση Τηλεπικοινωνιών. Για ορισμένους, μια τέτοια λύση ίσως ακούγεται ουτοπική και για άλλους μετριοπαθής (με δεδομένη και την αποτυχία του ΟΗΕ σε τόσες κρίσιμες περιστάσεις). Ανοίγει όμως μια συζήτηση που ξεπερνά τις τετριμμένες αντιλήψεις για τα μονοπώλια ή την ικανότητα του συστήματος να ελέγχει και να διορθώνει τον εαυτό του.

 

Η κυριαρχία (και η πρόσκαιρη κατάρρευση) του Facebook όπως άλλωστε και η πανδημία αλλά και η κλιματική κρίση απειλούν πράγματι το βεστφαλιανό μοντέλο που μας συνοδεύει εδώ και σχεδόν τέσσερις αιώνες. Καιρός να σκεφτούμε σοβαρά με τι θα το αντικαταστήσουμε.

Η Αθήνα πήζει στην κίνηση- Μήπως το τραμ θα ήταν η λύση;

 

Ατελείωτες ώρες της ζωής μας χάνονται στο μποτιλιάρισμα. Και όμως, υπάρχουν, λύσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο της μετακίνησης στην πόλη.

 

 γράφει ο Σταύρος Διοσκουρίδης

 

Γιατί έχει κίνηση η Αθήνα; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί έτσι είναι οι μεγάλες πόλεις. Η πανδημία απλώς ήταν ένα διάλειμμα και άδειους δρόμους στο μέλλον θα βλέπουμε σε ταινίες που πρωταγωνιστούν τα ζόμπι.

 

 

Πρέπει να γίνουν μαγικά ώστε να μη φράζουν οι πόλεις με εκατομμύρια κατοίκους. Έχουμε δει σκηνές στο αμερικάνικο σινεμά με ανθρώπους φρακαρισμένους στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες, εικόνες από τις ουρές εκατοντάδες χιλιομέτρων στα διόδια της Κίνας. Σίγουρα θα έχετε ακούσει ιστορίες με την αναρχία που επικρατεί στους δρόμους του Καΐρου ή τις ώρες που μπορείς να περάσεις στα ταξί της Κωνσταντινούπολης.

 

Το ερώτημα είναι τι κάνεις; Στην Ελλάδα είχαμε μια σπουδαία ευκαιρία με την οικονομική κρίση. Το 2009 και το 2010 οι μετρήσεις για την κινητικότητα έδειξαν μια σημαντική πτώση της χρήσης του αυτοκινήτου. Οικονομικοί και ψυχολογικοί λόγοι οδήγησαν τον κόσμο να επιλέξει άλλα μέσα. Πάνω σε αυτή την αλλαγή θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και ΜΜΜ αλλά υπήρχαν άλλες προτεραιότητες.

 

Τα επόμενα χρόνια του μνημονίου ο πολυμήχανος Έλληνας ενσωμάτωσε την αύξηση στην τιμή των καυσίμων στον μηνιαίο προϋπολογισμό του, είδε επίσης πώς αργούν σημαντικά να γίνουν κομβικά έργα όσον αφορά την επέκταση του Μετρό και πώς στο τέλος της ημέρας κατάλαβε ότι όλα με τον τρόπο τους ευνοούν τη συνήθεια να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο σαν να μην υπάρχει εναλλακτική.

 

 

Και φτάνουμε στην πανδημία. Ο κόσμος χρησιμοποιεί όλο και λιγότερα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γιατί φοβάται μην αρπάξει τον κορονοϊό. Επίσης, φάνηκε το πρόβλημα των Μέσων των ίδιων σε Αθήνα και σε Θεσσαλονίκη. Γερασμένοι στόλοι λεωφορείων που δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν στις ανάγκες των πολιτών, ανεπαρκές δίκτυο συγκοινωνιών, μπάχαλο με τα δρομολόγια, στο Μετρό και στον Ηλεκτρικό μπορείς πια να κάνεις διάφορα πράγματα περιμένοντας τον συρμό σου να περάσει. Περάσαμε κοντά στον ένα χρόνο βέβαια, χωρίς πολλές πολλές μετακινήσεις αλλά αυτό, ευτυχώς, είναι παρελθόν. Άρα, αμάξι και πάλι και χωρίς δακτύλιο στο κέντρο το οποίο ασφυκτιά. Δε θα ήθελα ν’ αναφερθώ στον Μεγάλο Περίπατο του Δήμου Αθηναίων. Η ακύρωση του έργου μιλά από μόνη της.

 

Θα μπορούσα ν’ αραδιάσω ένα σωρό στατιστικά στοιχεία για την αύξηση της χρήσης του αυτοκινήτου και για το μεγάλωμα της διάρκειας των ωρών αιχμής. Προτιμώ, όμως να πω μια ιστορία. Λέγοντας σ’ ένα φίλο ότι θα γράψω ένα άρθρο για την κίνηση, πήρε αμέσως καρέκλα και κάθισε να μου τα πει. “Ήμουν προχθές, λίγο πριν τις εννιά το βράδυ στην Εθνική Πινακοθήκη με προορισμό το Κουκάκι. Πόση ώρα να κάνεις αυτή την απόσταση; 10 λεπτά το πολύ. Μπροστά εγώ, πίσω ο μικρός στο καρεκλάκι. 30 λεπτά είναι ζήτημα να κάναμε 300 μέτρα. Εγώ άρχισα να εκνευρίζομαι, να βρίζω, ο μικρός το αντιλαμβάνεται και αρχίζει και κλαίει, με πιάνει μια οργή και κάνω αυτό που δεν περίμενα να κάνω ποτέ στη ζωή μου. Πατάω για ώρα την κόρνα ενώ είμαστε όλοι ακινητοποιημένοι και κανείς δε μπορεί να πάει πουθενά.” Υπάρχει καμία ή κανείς από εσάς που να μην έχει να διηγηθεί κάτι παρόμοιο;

 

Ναι, κάποια στιγμή δε θα σκεφτόμαστε τόσο την πανδημία οπότε θα επιστρέψουμε κάπως στην κανονικότητα. Ναι, η Γραμμή 4 του Μετρό θα λύσει προβλήματα, αν και όπως ισχυρίζεται στο NEWS24/7, ο Παναγιώτης Παπαντωνίου, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων, “η εκκίνηση των έργων Μετρό στο κέντρο και σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, θα σημάνει μείωση διαθέσιμων λωρίδων και χώρων”, κάτι που σημαίνει ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί.

 

Οπότε που και κυρίως πώς πάμε;

 

Σε ρεπορτάζ των New York Times διαβάζουμε για την έξαρση της ηλεκτροκίνητης μεταφοράς σε όλο τον πλανήτη. Από τη Μπογκοτά μέχρι το Βερολίνο, κυβερνήσεις και ο απλός κόσμος στρέφονται στα ηλεκτροκίνητα οχήματα είτε αυτά είναι ποδήλατα είτε αμάξια είτε το τραμ που δείχνει να επιστρέφει παντού. Μήπως, το να βάλουμε τραμ παντού θα ήταν μια γρήγορη και οικολογική λύση;

 

Ο Κοσμάς Αναγνωστόπουλος, συγκοινωνιολόγος – πολεοδόμος MSc και εκπρόσωπος ευρωπαϊκού δικτύου CIVITAS για τη βιώσιμη κινητικότητα, μου τονίζει πώς η συζήτηση για τη χρήση του τραμ γίνεται εδώ και δεκαετίες. “Είναι ελαφρύ μέσο και πιο φτηνό στα θετικά του. Από την άλλη εξυπηρετεί λιγότερο κόσμο από τα υπόλοιπα και πιάνει και μεγαλύτερη επιφάνεια. Οπότε πρέπει να σπάσεις αυγά για να περάσεις μια τέτοια πρόταση. Ειδικά σε μια χώρα που οι εργολάβοι προτιμούν τα μεγάλα έργα παρά τις ευκολίες.”

 

Η αρχική αισιοδοξία της ιδέας του τραμ ανακόπτεται από τον Κοσμά Αναγνωστόπουλο. “Ούτε θα είναι πιο γρήγορη η κατασκευή του. Όλα στην Ελλάδα κυλούν αργά. Αν θες να έχεις πιο σύντομα αποτελέσματα καλό είναι να κινηθούμε σε πιο απλά πράγματα όπως οι ποδηλατόδρομοι που μπορεί να γίνουν πιο αποδοτικοί με τη χρήση του ηλεκτρικού ποδηλάτου.” Τα αμάξια όμως θα παραμείνουν. “Ξέρετε, δεν χρησιμοποιούμε περισσότερο το αμάξι σε σχέση με παλαιότερα. Μπορεί να το χρησιμοποιούμε το ίδιο. Αν και δεν έχει πια κινηματικό χαρακτήρα, το ποδήλατο έχει αποκτήσει το χώρο του στη μετακίνησή μας. Ακόμα και σε υψηλά οικονομικά εισοδήματα που το έχουν εντάξει στον τρόπο ζωής τους. Να μην κρυβόμαστε όμως, όλοι στο τέλος στο αμάξι θα μπούμε γιατί είναι πιο εύκολο, το θέμα είναι να πείσεις τον άλλον ότι όπου θα περιορίζεις τη χρήση του, θα του προσφέρεις μια αξιόλογη εναλλακτική.”

 

Επαναλαμβάνω, οπότε, και το αφήνω στην κριση σας. Μήπως ένα συνεπές τραμ θα ήταν η λύση μαζί με τη χρήση των ποδηλάτων; Τροφή για σκέψη.

Όταν η προπαγάνδα αγοράζεται και υπάρχουν εισαγγελείς, τελειώνουν οι Κουρτς…

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το παράδειγμα του πρώην καγκελαρίου της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς είναι πολλαπλώς διδακτικό.Πρώτον, για την θρασύτητα που τον διέκρινε. Τον περασμένο Μάιο o τύπος αυτός δέχτηκε να βραβευθεί στο Μόναχο σαν…υπέρμαχος της ελευθερίας του Τύπου! Ναι, ο αθεόφοβος, είχε τόσο θράσος, ενώ γνώριζε ότι είχε διοχετεύσει κρατικό χρήμα, για να εξαγοράσει μέσα ενημέρωσης και για να τον αποθεώνουν οι(πληρωμένες) δημοσκοπήσεις. Εντάξει, δεν είναι ο πρώτος που το κάνει αυτό (και δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος),αλλά όντως η θρασύτητα εν προκειμένω είναι απύθμενη. Και στηρίζεται στη βεβαιότητα που έχουν οι άνθρωποι της εξουσίας ότι είναι απρόσβλητοι. Ο Κουρτς, όμως, ξεπερνούσε σε αλαζονεία κάθε άλλο(ν), αφού δέχτηκε να πάρει αυτό το "βραβείο ελευθερίας των ΜΜΕ"(!), ενώ διεθνή μέσα ενημέρωσης είχαν αρχίσει να γράφουν για τα έργα και τις ημέρες του.

 

Δεύτερον, καμιά φορά το άβατο της εξουσίας παύει να ισχύει, όταν υπάρχουν εισαγγελείς που κάνουν απλώς τη δουλειά τους, δηλαδή ερευνούν στοιχεία και καταγγελίες για όποιονδήποτε. Η φράση "όσο ψηλά κι αν βρίσκεται" βρίσκει εδώ το απόλυτο νόημά της. Οι Αυστριακοί εισαγγελείς δεν "κώλωσαν", όταν είδαν ότι τα στοιχεία να τούς οδηγούν κατευθείαν στον πρωθυπουργό (καγκελάριο) της χώρας τους.

 

Τρίτον, ο έλεγχος της προπαγάνδας δεν είναι πάντα τόσο ισχυρό όπλο σε χώρες με απλώς ανεκτό κοινοβουλευτικό σύστημα. Ούτε κάν σε αυταρχικά καθεστώτα τύπου Πούτιν και Ερντογάν μπορεί να επιβληθεί απόλυτα. Και αυτό πρέπει να το έχουν κατά νου και οι(εκάστοτε) δικοί μας κάτοχοι της εξουσίας. Μπορεί εδώ οι εισαγγελείς να χρειάζονται ειδικές παραγγελίες και να έχουν το εμπόδιο των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών(αφού η δίωξη πολιτικών προσώπων εξαρτάται από τη Βουλή), αλλά καλό είναι να ξέρουν ότι δεν (θα) διαθέτουν εσαεί απόλυτη προστασία. Η προπαγάνδα, δια της εξαγοράς ΜΜΕ και εταιρειών δημοσκοπήσεων, κάποια στιγμή μπορεί να «στραβώσει» εκεί που δεν το περιμένει κανείς.

 

Όπως δεν το περίμενε, ασφαλώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον περασμένο, Μάιο, όταν μίλησε με θερμά λόγια για τον (και) πολιτικό φίλο του Σεμπάστιαν Κουρτς, προλογίζοντάς τον κατά την τελετή της βράβευσή του. Τότε ο κ. Μητσοτάκης είχε εξάρει το "οξύ πνεύμα" και τον "ρεαλισμό" του Κούρτς. Όντως είχε τόσο "οξύ πνεύμα" που δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι κάποια στιγμή θα ελεγχόταν η διαφθορά του. Και ήταν τόσο "ρεαλιστής" που ήθελε να ελέγχει ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις, για να τον εγκωμιάζουν.

 

Μολονότι ο κ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να φαντασθεί τη σημερινή κακή εξέλιξη για τον ομοϊδεάτη και πολιτικό φίλο του, καλό είναι να έχει κατά νου αυτό που συνήθως ξεχνούν οι ασκούντες εξουσία, δηλαδή την ρήση του Άγγλου ιστορικού, λόρδου Άκτον: "Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα"…