Η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει παγκόσμια ύφεση εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία

 

Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο αντίκτυπός της στις τιμές τροφίμων και ενέργειας, όπως και η διαθεσιμότητα λιπασμάτων, θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν παγκόσμια ύφεση, δήλωσε χθες, Τετάρτη, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ντέιβιντ Μαλπάς.

 

Η οικονομία της Γερμανίας, η τέταρτη μεγαλύτερη στον κόσμο, έχει ήδη επιβραδυνθεί σημαντικά λόγω των υψηλότερων τιμών ενέργειας, πρόσθεσε ο Μαλπάς σε εκδήλωση στο Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ και σημείωσε ότι η περιορισμένη παραγωγή λιπασμάτων θα μπορούσε να επιδεινώσει τις συνθήκες αλλού.

 

 

«Καθώς εξετάζουμε το παγκόσμιο ΑΕΠ (…) είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να δούμε πώς θα αποφύγουμε μια ύφεση», τόνισε, χωρίς να κάνει συγκεκριμένη πρόβλεψη.

 

Οι οικονομίες της Ουκρανίας και της Ρωσίας αναμένεται να δουν και οι δύο σημαντική συρρίκνωση, ενώ η Ευρώπη, η Κίνα και οι ΗΠΑ βλέπουν βραδύτερη ανάπτυξη, συνέχισε.

 

Σύμφωνα με τον Μαλπάς, οι φτωχές χώρες πλήττονται ακόμη πιο σκληρά δεδομένων των ελλείψεων λιπασμάτων και αποθεμάτων τροφίμων και προμηθειών ενέργειας.

  

«Η ιδέα του διπλασιασμού των τιμών ενέργειας αρκεί για να πυροδοτήσει μια ύφεση από μόνη της», ανέφερε.

 

Η Παγκόσμια Τράπεζα είχε ήδη τον περασμένο μήνα μειώσει την πρόβλεψή της για την παγκόσμια ανάπτυξη το 2022 κατά σχεδόν μια ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα, σε 3,2% από 4,1%, λόγω του αντίκτυπου της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία.

 

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters)  

 

Εντείνονται οι φόβοι για παγκόσμια επισιτιστική κρίση.!

 

Εντείνονται, μέρα με τη μέρα οι φόβοι για επέκταση της επισιτιστικής κρίσης, την οποία έχει επιτείνει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

 

Η κατάσταση έχει σημάνει συναγερμό σε πολλές χώρες, με αρκετές κυβερνήσεις και οργανισμούς να εκτιμούν ότι πρόκειται για την κρισιμότερη κατάσταση από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

 

Μάλιστα σε άρθρο του κινεζικού πρακτορείου ειδήσεων Xinhua, αναφέρεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη νιώσει τις συνέπειες αυτής της κρίσης, με τους κατοίκους της «να αναρωτιούνται ήδη αν μπορούν να τρώνε τρία γεύματα την ημέρα».

 

Το άρθρο αναφέρει επίσης ως παράγοντες ανόδου των τιμών το εμπάργκο στις αγορές λιπασμάτων ποτάσας από τη Λευκορωσία και τη Ρωσία αλλά και το γεγονός ότι οι εξαγωγές σιταριού και καλαμποκιού από τη Ρωσία και την Ουκρανία έχουν σταματήσει.

 

«Πράσινο διάδρομο» ζητά η Κίνα

 

 

Το θέμα απασχόλησε την τηλεδιάσκεψη του Κινέζου υπουργού Εξωτερικών με τη Γερμανίδα συνάδελφό του Αναλένα Μπέρμποκ. Σύμφωνα με το TASS, ο Γουάνγκ Γι ζήτησε από τη διεθνής κοινότητα να συμβάλει στην έγκαιρη κατάπαυση του πυρός και στη δημιουργία ενός «πράσινου διαδρόμου» για την εξαγωγή σιτηρών από την Ουκρανία και τη Ρωσία.

 

Ο Γι πρόσθεσε ότι η Κίνα σκοπεύει να πραγματοποιήσει διαβουλεύσεις για το θέμα αυτό με ενδιαφερόμενα μέρη, καθώς, όπως σημείωσε το θέμα της έλλειψης τροφίμων προσελκύει πλέον την ιδιαίτερη προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας. Ο Κινέζος υπουργός υποσχέθηκε ότι το Πεκίνο θα παράσχει επισιτιστική βοήθεια σε χώρες που τη χρειάζονται περισσότερο.

 

Καταγγέλλει τις δυτικές προσπάθειες η Ρωσία

 

 

 

Νωρίτερα, το υπουργείο Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατήγγειλε τις προσπάθειες της Δύσης να βγάλει σιτηρά από τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης της Ουκρανίας.

 

Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Εθνικού Κέντρου Ελέγχου Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, στρατηγό Μιχαήλ Μιζίντσεφ, η ανθρωπιστική κατάσταση στις περιοχές που ελέγχονται από το Κίεβο γίνεται κρίσιμη.

 

Σημείωσε ότι η δυτική πλευρά δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι θα συμβεί στην Ουκρανία αφού αδειάσουν οι σιταποθήκες.

 

Υπενθυμίζεται ότι χθεσινά δημοσιεύματα ανέφεραν ότι χώρες του ΝΑΤΟ σχεδιάζουν την αποστολή πολεμικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα για να σπάσουν τον αποκλεισμό που έχει επιβάλλει η Ρωσία στο λιμάνι της Οδησσού.

 

πηγή: TASS

 

ΗΠΑ-οπλοκατοχή: Ακήρυχτος πόλεμος

 

Οι νεκροί Αμερικανοί από οπλοκατοχή από το 1968 είναι περισσότεροι από τους νεκρούς όλων των πολέμων που συμμετείχαν οι ΗΠΑ στην ιστορία τους

 

Πριν από το μακελειό στο Τέξας με τους 21 νεκρούς είχαν προηγηθεί οι σφαγές σε Μίσιγκαν, Καλιφόρνια και πάλι στο Τέξας με 26 νεκρούς. Και πριν από αυτές είχε προηγηθεί το μακελειό στο Λας Βέγκας με τους 59 νεκρούς. Πιο πριν το μακελειό στο Ορλάντο με τους 50 νεκρούς. Και πριν από αυτό, είχε προηγηθεί το μακελειό στο σχολείο του Κονέκτικατ με τους 26 νεκρούς. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.

 

  Σύμφωνα με τα στοιχεία του Iain Overton, τον συγγραφέα του Gun Baby Gun, τις διεθνείς εκθέσεις και τα στατιστικά στοιχεία, στις ΗΠΑ:

 

 

Οι νεκροί Αμερικανοί από οπλοκατοχή από το 1968 είναι περισσότεροι από τους νεκρούς όλων των πολέμων που συμμετείχαν οι ΗΠΑ στην ιστορία τους (!) αφού το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών κατέγραψε το 2017 πως περισσότεροι από 1,5 εκατ. πολίτες της χώρας έχουν σκοτωθεί σε περιστατικά με όπλα εντός της Αμερικής με το Κέντρο των ΗΠΑ να εκτιμά πως 1,2 εκατ. Αμερικανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί στους πολέμους που πήρε μέρος η χώρα. 

Τα όπλα ξεπέρασαν τα τροχαία ως κυρίαρχη αιτία θανάτου παιδιών και εφήβων στις ΗΠΑ μέσα στο 2020, όπως προκύπτει από έρευνα την οποία δημοσιεύει το BBC, περισσότεροι από 4.300 νεαροί Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους από τραύματα που προκάλεσαν όπλα μέσα στο 2020.

κυκλοφορούν τα περισσότερα όπλα ανά άνθρωπο από κάθε άλλη χώρα του πλανήτη,

το 2013 καταγράφηκαν 100.598 πυροβολισμοί που οδήγησαν στον θάνατο 33.636 ανθρώπους, με τους 1.075 να είναι παιδιά κάτω των 19 ετών.

το 2017 οι νεκροί που έχασαν τη ζωή τους από πυροβολισμό είχαν ανέλθει στις 39.773, δηλαδή κατά μεσό όρο 109 άνθρωποι κάθε μέρα. 

  Στο φόντο του μακελειού στο Τέξας ή εκείνου στο Λας Βέγκας, από έναν τύπο που είχε στη διάθεσή του 49 (!) όπλα, πολλά από τα οποία δεν διαθέτει ούτε ο αμερικανικός στρατός, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ήταν ήδη από το 2000, κάτω από την αιγίδα της οργάνωσης «Ενα εκατομμύριο μαμάδες», που σε ένα από τα μαζικότερα συλλαλητήρια στην ιστορία της Ουάσιγκτον κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες ζητώντας το εξής αυτονόητο: «Νόμους οπλοκατοχής για ασφαλή παιδιά».

 

  Εντούτοις, και τότε και πολλές φορές έκτοτε, αποδείχτηκε ότι το λόμπι της οπλο-λαγνείας διέθετε ισχυρότερες προσβάσεις στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας.

 

  Οι προσβάσεις αυτές και η αντίστοιχη επιρροή στα αμερικανικά κέντρα λήψης των αποφάσεων δεν έχουν να κάνουν μόνο ή κυρίως με το γεγονός ότι στις ΗΠΑ πρέπει να αναγνωριστεί ως δεδομένη η ύπαρξη σημαντικής κοινωνικής βάσης που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι για κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην οπλοκατοχή, στις ΗΠΑ αρθρώνεται λόγος – σε κοινωνικό επίπεδο – υπέρ της οπλοκατοχής.

 

 

  Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που πραγματοποιούνταν στην Ουάσιγκτον η διαδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε κατά της οπλοκατοχής, σε άλλο σημείο της πόλης είχε διοργανωθεί αντι-διαδήλωση υπέρ της «ελευθερίας χρήσης των όπλων»…

 

  Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα για τη διαιώνιση του καθεστώτος της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, βεβαίως και δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της την παράδοση της χώρας.

 

  Η ουσία, όμως, της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Άλλος είναι εκείνος ο παράγοντας, ο βασικός και ο καθοριστικός, που εξηγεί το γιατί σε μια χώρα 325 εκατομμυρίων ανθρώπων κυκλοφορούν πάνω από 350 εκατομμύρια όπλα! Σύμφωνα με έρευνα της Small Arms Survey (SAS), με έδρα την Ελβετία, υπάρχουν 120 όπλα για κάθε 100 Αμερικανούς. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερα όπλα από πολίτες.

 

 

  Ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από την ισχύ που διαθέτει το πολιτικό και οικονομικό λόμπι (που εκπροσωπείται από την «Εθνική Ομοσπονδία Όπλων»), η οποία τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Πολιτική ισχύς η οποία προέρχεται από τη με χίλια νήματα διασύνδεσή του με επιχειρηματικούς κολοσσούς της βιομηχανίας όπλων, όπως, για παράδειγμα, η «Lockheed».

 

  Για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε με τον όρο «πολιτική ισχύς» αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία της αμερικανικής διοίκησης επί εποχής Μπους:

 

Η Λιν Τσέινι, σύζυγος του Αμερικανού αντιπροέδρου Τσέινι, διατέλεσε διευθύντρια στη «Lockheed».

Ο Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας στο Λευκό Οίκο, ήταν ταυτόχρονα και ιδρυτής του δικηγορικού γραφείου «Σι και Γκάρντνερ», που εκπροσωπεί τη «Lockheed».

Ο Νόρμαν Μινέτα ήταν υπουργός Μεταφορών και πρώην αντιπρόεδρος της «Lockheed».

Οσο για τον αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ, ήταν αυτός που εκπροσωπούσε τη «Lockheed» στην Ατλάντα.

  Η «Lockheed» είναι η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο, που κατασκευάζει τα πάντα: Από αεροπλάνα, βόμβες και πυραύλους μέχρι υπουργούς, γερουσιαστές και εισαγγελείς. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί τούτο:

 

  Στην πρώτη του κιόλας συνέντευξη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Ασκροφτ, είχε δηλώσει στο CNN: «Το να φέρουν όπλα οι Αμερικανοί είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους».

 

  Για να καταλάβουμε πώς ζυγίζει τα «δικαιώματα» το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε ότι αυτός, ο υπέρμαχος των «συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων», ο Ασκροφτ, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μετά την 11η Σεπτέμβρη είχε δηλώσει πως η Αμερική, στον «αγώνα της κατά της τρομοκρατίας», δεν μπορεί να ασχολείται με «πολυτέλειες», όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες…

 

  Σε ό,τι αφορά την αμερικανική διοίκηση, επί Ομπάμα, με αντιπρόεδρο τον Μπάιντεν, ένα στοιχείο αρκεί: Από τα άτομα που είχαν την υποστήριξη της «Εθνικής Ομοσπονδίας Όπλων» (NRA) στις εκλογές για το Κογκρέσο, ποσοστό άνω του 80% εκλέγονταν…

 

  Όσο για τον Τραμπ και μόνο η εικόνα του να ανοίγει το ετήσιο συνέδριο του NRA τα λέει όλα. Ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αυτός που στο ντιμπέιτ του υποψηφίων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος το 2015 διαφήμιζε την περηφάνια του για το γεγονός ότι κρατά συχνά όπλα στα χέρια του. Όταν, δε, τέθηκε το θέμα της σύστασης ζωνών απαγόρευσης όπλων γύρω από σχολεία και εκκλησίες το αρνήθηκε λέγοντας πως αυτό θα ήταν «καταστροφή»…

 

  Ο Τραμπ αποτέλεσε τον εκλεκτό της ΝRA στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ με την Ομοσπονδία να του εξασφαλίζει πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική του εκστρατεία. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά στην πραγματικότητα σταγόνα στον ωκεανό για μια βιομηχανία, την βιομηχανία όπλων των ΗΠΑ, που τζιράρει πάνω από 40 δισ. δολάρια ετησίως…

 

  Ας επαναλάβουμε το νούμερο: 40 δισ. δολάρια! Να, λοιπόν, η αιτία για το «Πώς είναι δυνατόν για τα όπλα να υπάρχει λιγότερο αυστηρή νομοθεσία από τα παιχνίδια;», όπως αναρωτιόταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών έξω από το Λευκό Οίκο, το Φλεβάρη του 2001.

 

  Να, λοιπόν, γιατί το πιο απλό πράγμα στις ΗΠΑ είναι η αγορά και η κατοχή όπλου. Κάθε είδους όπλου. Ακόμα και όπλα που εκτοξεύουν οβίδες πωλούνται ελεύθερα στους ενδιαφερόμενους πελάτες. Όπως αποκαλύφθηκε τα όπλα και τα πυρομαχικά που είχαν χρησιμοποιήσει τον Απρίλη του 1999 δύο μαθητές σε λύκειο του Κολοράντο, όταν εκτέλεσαν 13 συμμαθητές τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν, τα είχαν προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ της περιοχής…

 

  Να γιατί ακόμα και ο νόμος που ίσχυε από το 1994 μέχρι το 2004 όσον αφορά στην οπλοχρησία (και ο οποίος μετά τις συνεχείς αναβολές χρειάστηκε εφτά χρόνια για να ψηφιστεί) ως μοναδική προϋπόθεση για την αγορά όπλου στις ΗΠΑ όριζε ότι ο αγοραστής θα έπρεπε απλώς να είναι άνω των 18 ετών.

 

  Να γιατί κατά την προεκλογική περίοδο του 2004, ακόμα και αυτός ο νόμος σχετικά με την οπλοκατοχή τέθηκε σε αχρηστία αφού η κυβέρνηση Μπους φρόντισε να αποφύγει να προχωρήσει στην ανανέωση της ισχύος του.

 

  Είναι χαρακτηριστικό: Ένα χρόνο μετά το μακελειό στο Τέξας με τους 22 νεκρούς, το 1991, σε 27 Πολιτείες των ΗΠΑ εισήχθησαν ρυθμίσεις άδειας οπλοκατοχής μέσα σε πανεπιστημιουπόλεις και εκκλησίες με δικαίωμα χρήσης του όπλου με πρόφαση την αυτοάμυνα, ακόμα κι αν ο κάτοχος των όπλων ήταν υπό την επήρεια αλκόολ…

 

  Αρκετές φορές η φιλολογία γύρω από το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ θέλει να κατατείνει στο συμπέρασμα ότι η ευρεία κατοχή όπλων στις ΗΠΑ αποτυπώνει τους όρους συγκρότησης αυτού του κράτους. Όροι οι οποίοι, όπως λέγεται, έχουν διαμορφώσει στο λαό ένα πνεύμα… «πολιτοφύλακα» και ότι τελικά είναι ο ίδιος ο λαός που ενσυνείδητα έχει επιβάλει τέτοιους κανόνες υπεράσπισης των ελευθεριών του, όπως η κατοχή όπλων, ώστε να αναγκάζεται το κράτος να τους αποδέχεται.

 

  Μόνο που αυτή η προσέγγιση προσπαθεί, πίσω από ένα «έθνικ» και «φολκλορικό» προπέτασμα, να κρύψει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικερδέστατο εμπόριο. Με μια μπίζνα τεραστίων διαστάσεων που, στο τέλος τέλος, δεν αντανακλά παρά την ακραία εκμεταλλευτική αγριότητα στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Αγριότητα που θέλει «ο άνθρωπος (να) είναι λύκος για τον άνθρωπο».

 

  Στο πλαίσιο αυτής της αγριότητας και αυτής της μπίζνας, οι εκπρόσωποι του κράτους και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος μόνο προσχηματικά επικαλούνται την πράγματι υπαρκτή αμερικανική παράδοση της οπλοκατοχής.

 

  Εύλογο, επομένως, και το συνακόλουθο ερώτημα: Τι κοινωνία είναι αυτή, τελικά, όπου όπως προείπαμε σε έναν πληθυσμό 325 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 350 εκατομμύρια (!), δηλαδή τουλάχιστον ένα όπλο για κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!

 

  Πρόκειται προφανώς για μια κοινωνία βουτηγμένη στην «κουλτούρα του φόβου». Του «τρόμου». Του άκρατου ατομισμού. Της αποθέωσης της «δύναμης» και της επιβολής του «νόμου του ισχυρού». Του ανελέητου ανταγωνισμού και της αντιδραστικής βίας ως μέσου επιβεβαίωσης του εγώ.

 

  Μια κοινωνία που σπρώχνεται εξ απαλών ονύχων να αναζητά τη «συλλογικότητα» στις συμμορίες. Που διδάσκεται να εκλαμβάνει το έγκλημα ως διαδικασία «επιβίωσης» ή και «καταξίωσης», όπως ακριβώς απορρέει από το γεγονός ότι την μαθαίνουν να αποδέχεται τα εγκλήματα των ταγών της σαν «πατριωτισμό» και «επιβίωση του έθνους». Μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει τόσο όσο λέει εκείνο το σλόγκαν: «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα».

 

  Αυτή η κοινωνία,

 

η τόσο διαποτισμένη από το πνεύμα του «κοινωνικού δαρβινισμού»,

μέσα από το καθεστώς των ταξικά αβυσσαλέων ανισοτήτων,

με τους 50 εκατομμύρια λειτουργικά αναλφάβητους,

τα 50 εκατομμύρια των ανασφάλιστων,

τα 50 εκατομμύρια που τρέφονται με κουπόνια απορίας,

τα 100 εκατομμύρια φτωχούς και απόκληρους,

που εθίζεται διαρκώς από την κυρίαρχη ιδεολογία στη λογική της «Άγριας Δύσης», της «εκδίκησης» και της «αντεκδίκησης»,

που «λύνει» τα υπαρξιακά της φλερτάροντας ακατάπαυστα με την αλλοτρίωση και την αποξένωση μέσω των «σούπερ-ηρώων» της,

φαίνεται να κρατά πάντα ζωντανό εκείνο τον αφορισμό του Κλεμανσό όταν έλεγε ότι «η Αμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να αγγίξει τον πολιτισμό»…

 

  Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ) είναι ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» στο εσωτερικό των ΗΠΑ.

 

  Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα δέκα φορές περισσότεροι άνθρωποι από τις ανθρώπινες απώλειες που επέφερε το τρομακτικό έγκλημα της 11ης Σεπτέμβρη!

 

  Όπως έλεγε ο Μουρ στο ντοκιμαντέρ του, αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος» στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός λαός για τον «Νο 1» ιμπεριαλιστή του πλανήτη.

 

  Είναι, όπως ισχυριζόταν, η αντανάκλαση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας – με τη μορφή της αντικοινωνικής «τρέλας» – του τρόμου, του φόβου και της βίας που οι ΗΠΑ σπέρνουν στον κόσμο…   

Νίκος Μπογιόπουλος 

Το φιλί

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

 

Πίνουν από ένα ισοτονικό ρόφημα και μοιράζονται ένα πατατάκι στα σκαλάκια έξω από το γηπεδάκι της γειτονιάς. Θα ’ναι δεν θα ’ναι δώδεκα χρονών και είναι τόσο απορροφημένοι στη συζήτησή τους που διόλου δεν δίνουν σημασία στην κυρία που κάθεται για να ξαποστάσει στο παγκάκι λίγο πιο κει. Τα δυο αγόρια συζητούν με έξαψη για το μεγάλο συγκλονιστικό «κακό» που τα βρήκε. «Ρε φίλε, αν κολλήσω κάηκα, θα με σκοτώσει η μάνα μου…». Ο διάλογός τους έχει το «ρε φίλε» τόσες φορές όσο θα έμπαινε κόμμα... Ξεπερνώ τη διαπίστωση ότι κάθε γενιά έχει το δικό της γλωσσικό «κατακάθι» και μπαίνω στο ψαχνό της ιστορίας μας. Το πρόβλημα του ενός από τα δύο αγόρια ήταν πως επιτέλους φίλησε το κορίτσι των ονείρων του και φοβόταν μήπως έχει κολλήσει κορονοϊό.

 

Το άλλο παιδί κοιτούσε με έκδηλο θαυμασμό και μεγάλο ενθουσιασμό τον φίλο του παρηγορώντας τον: «Ρε φίλε, δεν μπορεί να είσαι τόσο γκαντέμης, ρε φίλε…». Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με τα δεινά των δυο παιδιών που με περίσσια αθωότητα περιέγραφαν το δράμα τους. Μα, να μην μπορεί να χαρεί μέσα στο πρώιμο καλοκαιράκι το πρώτο του φιλί ο άνθρωπος; Να σκέφτεται τον άτιμο ιό που αν τυχόν και κόλλησε θα του έφερνε κατσάδες και επιπτώσεις; Και έπειτα δεν το άντεχε η αντρική του τιμή πως θα έπρεπε να «σπιλώσει» το όνομα του κοριτσιού, που ειρήσθω εν παρόδω έμαθα πως νοσεί στο σπίτι του ως επιβεβαιωμένο κρούσμα.

 

Σκέφτομαι πως αν και είμαστε υποτίθεται προς το τέλος της πανδημίας δεν έχουμε ακόμα επεξεργαστεί τι ακριβώς έχει αφήσει σε όλους μας αυτή η σκληρή ιστορία. Σίγουρα ένα μικρό ή ένα μεγάλο τραύμα. Από την ευαίσθητη ιστορία των δύο παιδιών που ζουν τις δικές τους αγωνίες ώς άλλα μεγαλύτερα θέματα. Προσπαθούμε να μπούμε σε μια «κανονικότητα» σχετικά «ακανόνιστη» ακόμα. Και τώρα που και οι μάσκες κατεβαίνουν και αποσύρονται, κάποιοι μάλιστα λένε πως θα τις κάψουν λες και φταίγαν τούτα τα πανιά για την ανελευθερία μας, τα χαμόγελα είναι ακόμα αμήχανα και οι αγκαλιές «μισές». Λογικό, πολύ λογικό. Θα ήθελα να διαβεβαιώσω τα δυο μικρά αγόρια πως δεν θα πάει τίποτα στραβά. Θα ήθελα να τους πω πως σημασία έχει η αίσθηση του πρώτου φιλιού που δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Και θα ήθελα να τους πω με όλη μου την καρδιά πως εκεί έξω τους περιμένει ένας υπέροχος κόσμος. Μόνο που θα ήθελα καμιά φορά να μην ξεχνούν να φορούν μια μάσκα για τους άδικους ιούς ή ίσως και μια «πανοπλία» για να μη χαθεί γρήγορα η αθωότητά τους, η πολύτιμη για μας αθωότητά τους.

Κι άλλα όπλα από την Ελλάδα στην Ουκρανία..-Το βίντεο των δηλώσεων του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ

 

Το «πακέτο» για την επίσκεψη του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις ΗΠΑ φαίνεται πως δεν είχε μόνο την αναγγελία για νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα αμερικανικών μαχητικών F-35.  Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμπλέκοντας ακόμα περισσότερο τη χώρα στον πόλεμο στην Ουκρανία στέλνει, σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, για μια ακόμα φορά οπλικά συστήματα στην Ουκρανία και γι’ αυτό λαμβάνει κι ένα «ευχαριστώ».

 

Συγκεκριμένα, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, χτες Δευτέρα, ανακοίνωσε ότι για τον πόλεμο στην Ουκρανία θα στείλουν νέα όπλα περίπου 20 χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

  

Ο επικεφαλής του Αμερικανικού Πενταγώνου είπε ότι οι χώρες αυτές ανακοίνωσαν «πακέτα βοήθειας» προς την Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα πυρομαχικά για το πυροβολικό, συστήματα για την άμυνα των ακτών, τανκς και τεθωρακισμένα οχήματα, ενώ άλλες δεσμεύτηκαν να συμμετάσχουν στην εκπαίδευση Ουκρανών στρατιωτών και στη διατήρηση των στρατιωτικών της συστημάτων.

 

Ο Λόιντ Όστιν ευχαρίστησε αρχικά ξεχωριστά την Δανία και την Τσεχία για τη συμβολή τους και εν συνεχεία έκανε αναφορά στην χώρα μας. «Σήμερα, πολλές χώρες ανακοίνωσαν νέες δωρεές συστημάτων πυροβολικού και πυρομαχικών που είναι ζωτικής σημασίας, μεταξύ των οποίων η Ιταλία, η Ελλάδα, η Νορβηγία και η Πολωνία», τόνισε.

 

 Η Ελλάδα έχει ήδη στείλει και στα τέλη Φεβρουαρίου στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα πυρομαχικά, αυτόματα τυφέκια τύπου «καλάσνικοφ» και εκτοξευτές με δύο C-130 μέσω Πολωνίας.

 

 

.@SecDef: Several countries announced new donations of critically needed artillery systems and ammunition including Italy, Greece, Norway, and Poland. pic.twitter.com/0uQOM9Hw7p 

— Department of Defense 🇺🇸 (@DeptofDefense) May 23, 2022

πηγή 

To NATO σχεδιάζει να στείλει πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα.!

 

Η Βρετανία σχεδιάζει με τους συμμάχους της ένα πιθανό σχέδιο αποστολής πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Οδησσού της Μαύρης Θάλασσας, για να προσφέρει προστατευτική συνοδεία σε πλοία που εξάγουν ουκρανικά σιτηρά, πως αναφέρουν βρετανικά και αμερικανικά ΜΜΕ.

 

Η βρετανική εφημερίδα Daily Mail, γράφει σήμερα ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Λιθουανίας Γκαμπριέλιους Λάντσμμπεργκις δήλωσε χθες ότι συζήτησε τη δημιουργία ενός τέτοιου «προστατευτικού διαδρόμου» από την Οδησσό με τη Βρετανίδα υπουργό Εξωτερικών Λιζ Τρας. Είπε επίσης ότι ένας «συνασπισμός των πρόθυμων», που αποτελείται από χώρες του ΝΑΤΟ και άλλα έθνη που εξαρτώνται από τα σιτηρά, όπως η Αίγυπτος, μπορεί να είναι πρόθυμος να δεσμεύσει στρατιωτικούς πόρους για να ενισχύσει την προστασία και να αποτρέψει εκτεταμένες ελλείψεις τροφίμων.

  

Εξάλλου, σύμφωνα με τους Times, το σχέδιο προβλέπει ότι τα συμμαχικά ναυτικά θα καθαρίσουν την περιοχή γύρω από το λιμάνι της Οδησσού από ρωσικές νάρκες για να προστατεύσουν τα πολεμικά σκάφη αλλά και τα φορτηγά πλοία που μεταφέρουν τα ζωτικά προϊόντα από τα πολεμικά πλοία του Πούτιν.

 

Υπάρχουν έξι πλοία του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας και δύο υποβρύχια στη θάλασσα που απειλούν επί του παρόντος την ασφάλεια των εμπορευματικών πλοίων, σύμφωνα με ουκρανικές πηγές.

 

Θα αναπτυχθούν επίσης πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς για να αποτρέψουν κάθε ρωσική προσπάθεια να υπονομεύσει τον διάδρομο. Η Δανία, σε κοινή ανακοίνωση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποσχέθηκε χθες να παράσχει μια παρτίδα αντιπλοϊκών πυραύλων «Harpoon» και έναν εκτοξευτή, για να επεκτείνει το βεληνεκές κρούσης της Ουκρανίας και να υπερασπιστεί τα εμπορευματικά πλοία που εξάγουν σιτηρά. Τα Harpoons, κατασκευασμένα από την Boeing Co., θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να απωθήσουν το ρωσικό ναυτικό μακριά από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας της Ουκρανίας, επιτρέποντας την επανέναρξη των εξαγωγών σιτηρών και άλλων γεωργικών προϊόντων.

 

 

Η αποστολή των Harpoons είναι μία κίνηση που ενδεχομένως να οδηγήσει σε κλιμάκωση και επέκταση της σύγκρουσης, καθώς μέχρι σήμερα καμία χώρα δεν ήθελε να στείλει τους συγκεκριμένους πυραύλους, υπό το φόβο των αντιποίνων από τη Ρωσία εάν ένα πλοίο της βυθιστεί με ένα Harpoon.

 

 

πηγή : 902.gr

 

Οι πολιτικοί σαν αναγνώστες κειμένων

 

γράφει ο  Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αρκετοί επιστήµονες, συγγραφείς και διανοητές προτιμούν να μιλούν δίχως χειρόγραφο σε ημερίδες και συνέδρια. Αλλοι νιώθουν άνετα μόνο αν έχουν να διαβάσουν γραπτό κείμενο. Και με τους πολιτικούς το ίδιο συμβαίνει. Ορισμένοι τα πάνε καλά στην πρωτολογία τους, όταν διαβάζουν τις σελίδες με τα τεράστια γράμματα. Και άλλοι θεωρούν προνομιακό πεδίο τη δευτερολογία, που βασίζεται στον αυθόρμητο προφορικό λόγο και αποσκοπεί στην αποδόμηση όσων είπε ο αντίπαλος πρωτομιλώντας.

 

Δεν έχουμε την απαίτηση να γράφουν οι πολιτικοί μόνοι τους τις ομιλίες τους. Ακόμα κι αν έχουν ταλέντο στο γράψιμο, δεν έχουν τον χρόνο. Συχνά οι ευθύνες τους δεν τους επιτρέπουν καν να υπαγορεύσουν τις σκέψεις τους. Τη δουλειά, λοιπόν, την αναλαμβάνουν οι σύμβουλοι-λογογράφοι, που στρώνουν στο χαρτί λιγοστούς άρτιους συλλογισμούς και πολλές ατάκες, προς εκμαίευση χειροκροτημάτων.

 

Το άγχος της ατάκας οργανώνει (ή διαλύει) τα κείμενα αυτά. Οχι η αγωνία της γραφής, παρά την κάποια ερωτοτροπία με τη λογοτεχνία, όπως υποδηλώνει η συσσώρευση σχημάτων λόγου, συχνά άστοχων. Ενα από τα πιο κραυγαλέα, άρα και πιο άστοχα, των τελευταίων μηνών ήταν το πρωθυπουργικό «μέτρα μετρημένα στο μέτρο της πραγματικότητας». Το «Σώσος και Σωσώ, Σώτερ…» βελτιωμένο. Οποιος το εμπνεύστηκε, θα ‘πρεπε να κλίνει καμιά τριανταριά φορές στο χαρτί τη λέξη «αμετροέπεια». Για να κουράσει τουλάχιστον το χέρι του.

 

Ενα δεύτερο άγχος στα κείμενα που προορίζονται για ανάγνωση από τον κομματικό αρχηγό στη Βουλή ή σε κάποια επίσημη περίσταση, είναι «το άγχος των ρητών». Η γνωμικοθηρία. Η αναζήτηση στο Διαδίκτυο, σε καταλόγους με «Λόγια μεγάλων ανδρών», μιας βαρυσήμαντης φράσης, που ελπίζεται ότι θα ηχήσει σαν πειστήριο μόρφωσης. Το Ιντερνετ όμως λειτουργεί συχνά σαν παγίδα, όχι σαν βοηθός. Πολλά τσιτάτα που αποδίδονται με σιγουριά στον άλφα σπουδαίο, στην πραγματικότητα έχουν πατέρα τον βήτα. Και άλλα δεν ειπώθηκαν ποτέ, και είναι απλώς κατασκευάσματα στη μανιέρα του τάδε ποιητή. Ο Καβάφης θα ταλαιπωρείται εσαεί.

 

«Mέτρα μετρημένα στο μέτρο της πραγματικότητας». Το «Σώσος και Σωσώ, Σώτερ…» βελτιωμένο.

 

Η ευθύνη γι’ αυτές τις αστοχίες, και γενικά για το κείμενο που διαβάζει, είναι του πολιτικού-αναγνώστη, όχι του λογογράφου του. Δεν είναι κακό να θεμελιώνει την ομιλία του πάνω στον σκελετό που του παραδίδουν οι σύμβουλοί του. Κακό είναι να μην έχει να προσθέσει τίποτε άλλο από τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες του κατά την εκφώνηση, δηλαδή την υποκριτική του τέχνη. Κακό είναι να μεθάει από την εκτροπή της αυτοπεποίθησής του σε αλαζονεία. Και είναι χείριστο για τον ίδιο και την παράταξή του να πιστεύει ότι θα μιλάει πάντα σε ασφαλές περιβάλλον. Αν αφήνεις τα αντανακλαστικά σου να πέσουν σε λήθαργο, κι αν αφήνεσαι στην πίστη ότι θα μπορείς πάντα να ξεφεύγεις με γενικόλογα σοφίσματα, δύσκολα θα καταφέρεις να δώσεις πραγματική απάντηση σε πραγματική ερώτηση.

 

Κακά τα ψέματα, ο πρωθυπουργός μας δεν έχει συνηθίσει σε «εκτός πλαισίου» ερωτήσεις Ελλήνων δημοσιογράφων. Δηλαδή, σε ερωτήσεις που να μην είναι πάσες για να σκοράρει άκοπα στο τέρμα τού φαίνεσθαι, επαναλαμβάνοντας περικοπές των διαγγελμάτων του. Αυτό όμως τον έχει παγιδέψει στη σιγουριά ότι θα τα βγάλει εύκολα πέρα σε κάθε περίπτωση. Αιφνιδιάζεται λοιπόν, και ενίοτε θυμώνει, όταν κάποιος ξένος δημοσιογράφος χρησιμοποιεί την τέχνη της συνέντευξης εντελώς διαφορετικά από τους ευγενικούς συμπατριώτες μας και του θέτει «αγενώς» (αν όχι και «ανθελληνικά») μη αναμενόμενες ερωτήσεις.

Ενα παράδειγμα από τον περασμένο χρόνο, 25.11.2021. Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος της Washington Post Lally Weymouth κρίνει πως «είναι μεγάλο λάθος» η νέα τότε διάταξη του Ποινικού Κώδικα «για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων» και ρωτάει τον πρωθυπουργό «τι χρειάζεται αυτήν την επίθεση στα ΜΜΕ». Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης διατείνεται πως «αυτό που κάνουμε είναι πολύ μετρημένο και πολύ έγκυρο», η Αμερικανίδα δημοσιογράφος επιμένει στις αντιρρήσεις της, και ο πρωθυπουργός διαφεύγει διά της κολακείας: «Είστε μια έμπειρη δημοσιογράφος. Θα λάβω σοβαρά υπόψη την παρατήρησή σας». Πράγμα που δεν το έπραξε ποτέ. Το ελληνικό κοινό, πάντως, δεν έμαθε ποτέ γι’ αυτή τη στιχομυθία. Για να προστατευτεί το πρωθυπουργικό γόητρο, οι συγκεκριμένες ερωταποκρίσεις δεν υπήρχαν στο ενημερωτικό σημείωμα του Μαξίμου, που αναδημοσιεύτηκε ατόφιο από το Αθηναϊκό Πρακτορείο και κατόπιν από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Αποπληροφόρηση; Υποπληροφόρηση; Παραπληροφόρηση; Ολα μαζί, και μάλιστα σε καιρούς που το πρωτότυπο εντοπίζεται πανεύκολα;

 

Απροετοίμαστος στα περί Τύπου αποκαλύφθηκε ο κ. Μητσοτάκης και στο ταξίδι του στις ΗΠΑ. Η ερώτηση του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Ιγνάτιους στο Georgetown University ήταν επίσης «μη αναμενόμενη»: «Ο Παγκόσμιος Δείκτης Ελευθερίας του Τύπου κατέταξε την Ελλάδα στη χαμηλότερη θέση στην Ε.Ε. στην ελευθερία του Τύπου. Είμαι βέβαιος ότι αυτά τα στοιχεία σάς προβληματίζουν. Πείτε μας γιατί συνέβη αυτό και τι θα κάνετε». Η απάντηση: «Πρώτα απ’ όλα, αν αναφέρεστε στην έκθεση από μια γαλλική ΜΚΟ, εγώ διαφωνώ με τον πιο εμφατικό τρόπο με τα συμπεράσματα και τη μεθοδολογία. Είμαστε ελεύθερη δημοκρατία και αν δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στην Ελλάδα, θα δείτε ότι οι περισσότερες είναι επικριτικές απέναντί μας. Είναι μια χώρα που ο καθένας μπορεί να δημοσιεύει ό,τι θέλει».

 

Πρώτ’ απ’ όλα, οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) δεν είναι «γαλλική ΜΚΟ». Είναι ανεξάρτητη διεθνής οργάνωση, η οποία μάλιστα κατέρριψε όλες τις αιτιάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεύτερον, το θέμα δεν είναι οι εφημερίδες αλλά τα ιδιωτικά κανάλια, που περιφρονούν ανενδοίαστα όσα προβλέπει το Σύνταγμα για την αντικειμενικότητα και δωρίζουν στη Ν.Δ. ένα 66% του ενημερωτικού χρόνου τους. Τρίτον, η Ευρωβουλή εμπιστεύεται τους RSF, γι’ αυτό και ανάρτησε στην ιστοσελίδα της την πρόσφατη έκθεσή τους, όπου η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία στην Ε.Ε. ως προς την ελευθεροτυπία. Τέταρτον, οι προσπάθειες της κυβέρνησης και των φιλικών της Μέσων να αποδομήσουν την έκθεση των RSF οδήγησαν σε απανωτές γκάφες. Συν τοις άλλοις, ισχυρίστηκαν ότι σε επίσημη έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με τίτλο «Ελευθερία της έκφρασης κατά το 2021», «η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο επίπεδο, όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες». Τι κατέδειξε όμως η διεξοδική έρευνα του Αθανάσιου Περδικόπουλου στα hellinika hoaxes; Αντιγράφω: «Η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε αντίθεση με όσα αναφέρθηκαν από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον γραμματέα της Βουλής, άρθρα ιστοσελίδων και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν περιέχει κατάταξη των χωρών-μελών του Συμβουλίου ως προς την ελευθερία του Τύπου. Το γράφημα (χάρτης) που διακινήθηκε ως ενδεικτικό του επιπέδου ελευθερίας του Τύπου, στην πραγματικότητα αποτυπώνει την κατάσταση κινδύνου ανά χώρα ως προς τις ατομικές ψηφιακές δεξιότητες»! Κάποιος χάρτης θα πρέπει να φτιαχτεί και για τις κυβερνητικές αδεξιότητες.

Ένας στους τρεις ιδιωτικούς υπαλλήλους με μισθό 480 ευρώ!

 

Το 34,2% των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα (770.823 άτομα) λαμβάνει μισθό μόλις 468,40 ευρώ μικτά ή 398,20 ευρώ καθαρά, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του ΕΦΚΑ για τον Μάρτιο του 2021. Tα παραπάνω καταγράφει σε ρεπορτάζ της η naftemporiki.gr (του Βασίλη Αγγελόπουλου).

 

 

Σημειώνεται ότι πρόκειται για την επίδραση που έχει στους μισθούς η μερική απασχόληση και αποκαλύπτεται από τις Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις (ΑΠΔ) που υποβάλλουν σε μηνιαία βάση οι επιχειρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και αν προστεθούν και οι εργαζόμενοι με όρους πλήρους απασχόλησης (1.510.161 άτομα), ο μέσος μισθός βρίσκεται στα 992,11 ευρώ μικτά

 

Συγκεκριμένα, όσον αφορά τους αριθμούς, όπως προκύπτουν από το ρεπορτάζ, τα στοιχεία του περσινού Μαρτίου δείχνουν τα εξής, μεταξύ άλλων:

 

– Πλήρης απασχόληση: Μέσος μισθός: 1.240,56 ευρώ, μέσο ημερομίσθιο: 52,05 ευρώ.

 

 

– Μερική απασχόληση: Μέσος μισθός, 468,40 ευρώ, μέσο ημερομίσθιο 25,82 ευρώ.

 

– Συνολικά, ο μέσος μισθός υπολογίζεται στα 992,11 ευρώ μικτές αποδοχές.

 

– Υποβλήθηκαν Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις (ΑΠΔ) από 279.011 επιχειρήσεις και από 13.038 οικοδομοτεχνικά έργα.

 

 

– Συγκριτικά με τον Μάρτιο του 2020, έναν χρόνο μετά καταγράφεται αύξηση κατά 2,02% στους ασφαλισμένους για το σύνολο των επιχειρήσεων. Η αύξηση αυτή, πάντως, είναι αισθητά μεγαλύτερη (16,26%) όταν πρόκειται για επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στα οικοδομοτεχνικά έργα.

 

– Το μέσο ημερομίσθιο μειώθηκε κατά 2,53%, όμως ο μέσος μισθός με πλήρη απασχόληση αυξήθηκε κατά 5,63% στις κοινές επιχειρήσεις.

 

– Το 22,36% των ασφαλισμένων απασχολείται στο χονδρικό και το λιανικό εμπόριο. Ακολουθούν η μεταποιητική βιομηχανία με 13,32% και τα ξενοδοχεία-εστιατόρια με 12,55%.

 

– Με 25,63% οι υπάλληλοι γραφείου έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων στη χώρα.

 

– Το 53,74% των ασφαλισμένων στο σύνολο των επιχειρήσεων είναι άνδρες.

 

– Το 68,18% των ασφαλισμένων είναι ηλικίας από 25 έως 49 ετών. Επίσης, το 20,19% των ασφαλισμένων είναι έως 29 ετών. 

πηγή

 

Σαν σήμερα 22 Μαΐου ο Γρηγόρης Λαμπράκης δέχεται δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς.!

 

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.

 

Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.

 

Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).

 

Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία.

 

 

Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.

Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.

 

Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

 

Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

 

Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.

 

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.

 

 

πηγή  

Είμαι ΠΑΟΚ..!

 

«Είμαι ΠΑΟΚ!!

Είμαι ΠΑΟΚ γιατί έτσι και είμαι ΠΑΟΚ, αφού! 

ΠΑΟΚ γεννήθηκα και ΠΑΟΚ θα πεθάνω!

(Την ομάδα δεν την αλλάζει ο άνθρωπος ποτέ.  Όπως και την πατρίδα! Θρησκεία μπορεί να αλλάξεις και ιδεολογία, αλλά ομάδα ποτέ!)

ΠΑΟΚ στα εύκολα (σπάνια), ΠΑΟΚ στα δύσκολα (τις πιο πολλές φορές)!

Όπως είμαι και Θεσσαλονικιός!  Κι ας έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου στην Αθήνα και ας ζω τόσα χρόνια τώρα στο εξωτερικό. Αγαπώ και την Αθήνα και την Αγγλία, αλλά είμαι Θεσσαλονικιός!

Όμως περήφανος Θεσσαλονικιός. Περήφανος που είμαι από μια όμορφη μεγάλη πόλη, με μεγάλη παράδοση και ιστορία και όμορφη ζωή.

Όχι από μια κομπλεξική «συμπρωτεύουσα» ή «συμβασιλεύουσα», που δεν αντέχει την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι είναι μια δεύτερη πόλη. Όχι από μια πόλη που ζει εδώ και δεκατίες στη μιζέρια ότι για όλα φταίει η Αθήνα και οη «χαμουτζηδες» που αδικούν τη μεγάλη μας πόλη. Αυτή τη μιζέρια δεν την άντεξα ποτέ· είναι η κατάρα της Θεσσαλονίκης να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δικές της ομορφιές, τους πόρους της, τη θέση της, την ιστορία της, τους ανθρώπους της, αλλά να ζει μονίμως με το αίσθημα του αδικημένου μικρού αδερφού.

Αυτήν την αντίληψη σιχαινόμουν μια ζωή και στον ΠΑΟΚ. κανείς δεν κοίταζε πως είχαμε φτωχές διοικήσεις με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Κανεις δεν έλεγε την αλήθεια ότι υπήρξαν χρονιές που ολόκληρος ο ΠΑΟΚ κόστιζε όσο ένας παίκτης του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Όταν χάναμε από σαφώς καλύτερες ομάδες, έφταιγε η Διαιτησία, η παράγκα, η πουτ@ν@ η Αθήνα.

Ο οπαδικός ΠΑΟΚ αποτέλεσε την καλύτερη και ισχυρότερη έκφραση της μιζέριας της Θεσσαλονίκης. Και σιγά σιγά άρχισε πάνω του να στήνεται όλο το ιδεολογικό αυτό οικοδόμημα. Περιθωριακά στοιχεία, μικροπαραβάτες, άνεργοι και κυρίως άεργοι, αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης και τεράστιας οικονομικής βουτιάς της πόλης, συσπειρώθηκαν γύρω από τον ΠΑΟΚ. Τη μεγάλη αδικημένη ομάδα, της μεγάλης αδικημένης πόλης. «Μια πόλη μια ομάδα». Αυτή της μιζέριας, του συνεχούς αισθήματος αδικίας, του κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε όλους. Ακόμα και στον κακόμοιρο αλλά αξιοπρεπή ποδοσφαιρικό συμπολίτη (σιγά μην πω και το όνομα του- ΠΑΟΚ είμαι αφού!) έβγαινε το κόμπλεξ και η επιθετικότητα: Αφού δεν μπορούμε να σαρώσουμε Λεωφόρο ή Καραϊσκάκη, τουλάχιστον ας σαρώσουμε το Χαριλάου.

Κανεις δεν έβλεπε πως για το μαρασμό της πόλης έφταιγαν οι δειλές και ανήμπορες επιχειρηματικές ιδιοκτησίες και οι ακόμα πιο ανήμποροι και κομπλεξικοί πολιτικοί της.

Κανεις δεν έβλεπε πως για το χαλί της ομάδας έφταιγαν οι φθηνές επιλογές σε παίκτες, σε προπονητές, σε στελέχη.

Κανεις δεν νοιαζόταν καν αν παιζόταν ποδόσφαιρο ή όχι, και αν η φάση ήταν καθαρή ή όχι (σιγά μην ξέρουν όλα τα μπουμπούκια της G4 από ποδόσφαιρο, όταν τα περισσότερα ματς τα περνούν  τραγουδώντας μαστουρωμένοι και ημίγυμνοι με την πλάτη στο γήπεδο). 

Όταν χάνει ο ΠΑΟΚ φταίει η διαιτησία και τα σπάμε όλα (ακόμα και το γήπεδο μας). Όταν κερδίζει ο ΠΑΟΚ έχουμε ομαδάρα και τα σπάμε πάλι όλα από τη χαρά μας!!

Όταν ήρθε ο Σαββιδης, πρέπει να πω ότι χάρηκα.  Κάτι οι επενδύσεις στην πόλη σε αναπτυξιακές προσπάθειες κάτι το χέρι στην τσέπη για την ομάδα, δημιούργησαν μια ελπίδα.

Καλύτερο ρόστερ, καλύτεροι προπονητές, άρχισαν σιγά σιγά να φέρνουν αποτέλεσμα.  Ο μόνιμα 3-5ος ΠΑΟΚ έφτασε να χτυπάει και να κερδίζει πρωτάθλημα και κύπελλο (βέβαια τεράστιο ρόλο έπαιξε και ο οικονομικός και διοικητικός μαρασμός του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αλλά αυτά δεν θελουμε να τα βλέπουμε).

Όμως αντί αυτή η οικονομική και γηπεδική ανάταση να αλλάξει νοοτροπίες, φαίνεται να επένδυσε ακόμα περισσότερο στη μιζέρια και την «αδικία».  Οι δηλώσεις περί στημένων διαιτησιών συνεχίζονται, ο προπονητής έχει γίνει ανέκδοτο για τις εξηγήσεις που δίνει σε κάθε ήττα και ο μεγαλομέτοχος, οταν δεν γουστάρει το αποτέλεμα, μπαίνει με το κουμπούρι στο γήπεδο.

Και βέβαια η πόλη παραμένει δεμένη  γύρω από την ομάδα.  Απλώς τώρα έχει βρει τον «πατερούλη» της που δίνει δουλειές και κανα φράγκο στην ομάδα. Κι ας έχει γύρω του ένα στρατό από φουσκωτούς Ρώσους. 

Ο Ιβαν δεν έπαιξε μόνο με την μιζέρια και την περιθωριοποίηση της πόλης. Έπαιξε και με τον εθνικισμό: ένας ρώσος ολιγάρχης κολλητός του Πούτιν, που δεν ξέρει λέξη ελληνικά, έβαλε μπροστά την Ποντιακη ιδιότητα των προγόνων του και ενίσχυσε και με εθνική διάσταση την ιδεολογία του αδικημένου λαού του ΠΑΟΚ.

Το αποτέλεμα, μετά από τόσα χρόνια, είναι ο ΠΑΟΚ οπαδικά να έχει μεταβληθεί σε μια μεταφερόμενη συμμορία. Το είδαμε στην Μασαλια, το είδαμε στον τελικό κυπέλου χθες, το βλέπουμε κάθε Κυριακή σχεδόν, το είδαμε με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο στη δολοφονία του Άλκη.

Και την ίδια στιγμή, γύρω από τον ΠΑΟΚ να χτίζεται  μια φασιστική εγκληματική οργάνωση. Μια αναζήτηση απλά στα χαρακτηριστικά του φασισμού και λίγο ανοιχτο μυαλό στην προβολή τους πάνω στην συμπεριφορά του ΠΑΟΚ, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. 

Το μπαλάκι είναι στην πολιτεία. Και στους λίγους πια υγιείς φορείς της πόλης. Το φαινόμενο πρέπει να ανακοπεί, το αποστημα να σπάσει, το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Ναι, όλες αυτές οι τετριμμένες χιλιοειπωμένες φράσεις πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Θα έχει κόστος η σύγκρουση. Πολιτικό και οικονομικό. Ίσως και κοινωνικό.  Όμως πρέπει να γίνει.  Και σήμερα υπάρχει και η δικαιολογία: ο Πούτιν, η Ρωσία, οι ολιγάρχες. 

Ο ΠΑΟΚ αλλά και η Θεσσαλονίκη αξίζουν καλύτερη τύχη!

Κι ας πληγωθεί ο δικέφαλος, θα ξαναγεννηθεί.

ΠΑΟΚ είναι, αφού!!!»  

από το facebook του George Sakellion