“Ονειρο απατηλό” η αυτοδυναμία- Δεν βγαίνουν τα νούμερα ούτε σε δεύτερες κάλπες -Τι ποσοστά χρειάζονται

 

Οπως ο Χαρίλαος Φλωράκης που “ντόπαρε” το 1981 τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ με το σύνθημα “17% - δεύτερη κατανομή”, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης  επιχειρεί τώρα να δώσει εκλογικό στόχο και κίνητρο στους εν δυνάμει ψηφοφόρους της ΝΔ, επαναλαμβάνοντας σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία, ότι πρωταρχικός – και εφικτός – στόχος είναι η κατάκτηση της αυτοδυναμίας. Στις δεύτερες βέβαια εκλογές, για να μη θεωρηθεί ότι... ονειροβατεί κυνηγώντας την αυτοδυναμία στις πρώτες, που θα γίνουν με απλή αναλογική.

 

Μπορεί τελικά να επηρεάσει κάποιους διστακτικούς και αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους που ρέπουν προς την αντισυστημική άκρα δεξιά, προτιμούν την αποχή, ή “αλλοιθωρίζουν” προς το ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται όμως να επιτύχει τον διακηρυγμένο βασικό στόχο του. Απλά και μόνον επειδή είναι ανέφικτος υπό τις δεδομένες συνθήκες – εκτός κι αν “έρθουν τα πάνω κάτω” στον ένα μήνα που απομένει ώσπου να ανοίξουν οι κάλπες.

 

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Και δείχνουν ότι η αυτοδυναμία αποτελεί “όνειρο απατηλό”. Οπως ήταν και το 17% του Φλωράκη, που ήθελε αυτό το ποσοστό για να μπει το ΚΚΕ στη δεύτερη κατανομή, να πάρει περισσότερες έδρες και να στερήσει την αυτοδυναμία από το ΠΑΣΟΚ.

 

Στα... υψίπεδα του 40%

Οι επιτελείς του Μαξίμου και οι εκλογολόγοι της ΝΔ το ξέρουν βέβαια – όπως και ο πρωθυπουργός: Για να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία η ΝΔ – που θα είναι πιθανότατα πρώτο κόμμα όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, πρέπει να συγκεντρώσει ποσοστό ανάλογο εκείνου που πήρε το 2019. Δηλαδή να προσεγγίσει ή να υπερβεί το 40% και εν πάση περιπτώσει να μην πέσει κάτω από 39%!

 

Τι ακριβώς ποσοστό θα χρειαστεί το πρώτο κόμμα για να εκλέξει 111 βουλευτές και (με τις 40 έδρες του bonus) να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία 151 εδρών, θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από το τι συνολικό ποσοστό ψήφων θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής.

 

Στις εκλογές του 2019 το συνολικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων και πολιτικών σχηματισμών ήταν 8,08%. Αν η δύναμή τους παραμείνει στα ίδια επίπεδα στις επικείμενες εκλογές, το πρώτο κόμμα πρέπει να συγκεντρώσει 39,28% για να εξασφαλίσει 151 έδρες και κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

Οι "χαμένες" ψήφοι

Δεδομένου ότι τώρα δεν θα συμμετάσχει η Χρυσή Αυγή που είχε πάρει 2,93% το 2019 (και πιθανότατα ούτε το “κόμμα Κασιδιάρη”), εκτιμάται ότι τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής θα συγκεντρώσουν συνολικά περίπου 6% με 7% των ψήφων. Στην περίπτωση αυτή, για να εξασφαλίσει 151 έδρες το πρώτο κόμμα θα χρειαστεί:

 

Ποσοστό 39,71% εάν τα μικρά κόμματα εκτός Βουλής πάρουν συνολικά 7%

Ποσοστό 40,14% εάν το συνολικό ποσοστό τους είναι 6%

Ο στόχος της αυτοδυναμίας θα γίνει πραγματικά ανέφικτος, σε περίπτωση που τα “μικρά” κόμματα πέσουν σε χαμηλότερο συνολικό ποσοστό:

 

Εάν έχουν συνολικά έως 5%, το πρώτο κόμμα θα χρειάζεται τουλάχιστον 40,46%(!) για να εκλέξει 111 βουλευτές και παίρνοντας bonus 40 εδρών να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είναι ένα ποσοστό που δεν τολμούν να “ονειρευθούν” ούτε οι πλέον “αιθεροβάμονες” του Μαξίμου.

 

Η μάχη λοιπόν δίνεται όχι για την αυτοδυναμία, αλλά για να βρεθεί η ΝΔ μετεκλογικά σε όσο το δυνατόν πλεονεκτικότερη θέση στις διαπραγματεύσεις και τις διεργασίες για τη συγκρότηση κυβερνητικού σχήματος συνεργασίας.

 

πηγή

Μα ναι, «έγιναν βήματα»…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αμα είσαι μελετηρός, τίποτε δεν σου ξεφεύγει. Παράδειγμα ο πρωθυπουργός. Τη Μεγάλη Τρίτη θεώρησε περιττό να πάει στη Βουλή, παρότι η συζήτηση αφορούσε το άτσαλο μπλόκο στα υπολείμματα της «Χ.Α.». Τη Μεγάλη Τετάρτη όμως βρήκε χρόνο να εμφανιστεί στην εκπομπή της κ. Ελ. Μελέτη. Επιλογές είν’ αυτές. Λογαριασμό θα μας δώσουν οι ψηφοθηρευτές, μέσα στην κυνηγετική περίοδο;

 

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης λοιπόν διαβεβαίωσε ότι μετά τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού «έχουμε κάνει βήματα στο θέμα της οπαδικής βίας». Αν εννοούσε βήματα προς το χειρότερο, θα συμφωνούσαμε. Πλην όμως η όντως ανελέητη αυτοκριτική του δεν φτάνει έως εκεί. Αφορά άλλα ζητήματα: υποκλοπές, πανδημία, Ανεξάρτητες Αρχές, ακρίβεια, Δικαιοσύνη. Ιδού λοιπόν μερικά «βήματα»:

 

6.2: Στο Πάρκο Τρίτση, δεκαπενταμελής συμμορία κυκλώνει έναν 17χρονο. Τον ρωτούν τι ομάδα είναι, δεν παίρνουν τη σωστή απάντηση και τον ξυλοκοπούν. Ενας τον χτυπάει με μαχαίρι. 9.2: Κουτσαβάκια μαχαιρώνουν για οπαδικούς λόγους εικοσάχρονο στο Μαρούσι, στην είσοδο εμπορικού κέντρου. Τον χτυπούν στον μηρό, όπως άλλοι τον Αλκη, ο χαμός του οποίου υποτίθεται ότι μας έβαλε μυαλό. 26.3: Στην Ομόνοια, έξι λεβέντες, ανικανοποίητοι από την απάντηση ενός 17χρονου στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι;», τον τραυματίζουν με αιχμηρό αντικείμενο.

 

2.4: Στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, καμιά εικοσαριά κουκουλοφόροι επιτίθενται με ρόπαλα σε πέντε Ηρακλειδείς. Την ίδια μέρα σαράντα Παοκτζήδες μπουκάρουν στο Ιβανώφειο, όπου έπαιζαν μπάσκετ δύο ομάδες του εφηβικού πρωταθλήματος. Εψαχναν Ηρακλειδείς για να σωφρονίσουν με τα λοστάρια τους. 7.4: Στα Σεισμόπληκτα Ιωαννίνων, μασκοφορεμένοι «γαύροι» ακινητοποιούν με τα τρία Ι.Χ. τους ένα «εχθρικό» όχημα και τσακίζουν στο ξύλο τους επιβάτες του. Ο ένας χαροπαλεύει στην εντατική. Ανάμεσα στα ευρήματα στο πεδίο του ξυλοδαρμού, ένας σιδεροσωλήνας. «Είναι υδραυλικοί τα παιδιά» ίσως πει ο «γνωστός ποινικολόγος», συνήγορος δύο εκ των «γαύρων». Επίσης 7.4: Στο Πανθεσσαλικό, οπαδοί της Νίκης Βόλου και της Λάρισας ανταλλάσσουν ευγενικά απόψεις για το πρόβλημα του χουλιγκανισμού. 10.4: Στο Αιγάλεω δέκα ανήλικοι, οπλισμένοι με κοντάρια και κατσαβίδια, στριμώχνουν τέσσερις πιτσιρικάδες. Με τον τσαμπουκά της αγέλης απαιτούν από τους πολιορκημένους να πετάξουν τα διακριτικά της ομάδας τους.

Μα τίποτε δεν έχει μάθει ο κ. Μητσοτάκης; Αυτός που κινδύνεψε να τα χάσει όλα για ένα πέναλτι;

Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα

 

Κάθε τέτοια ημέρα αναλογίζεσαι αν η αίσθηση της ζωής αξίζει να περνάει τις δυσκολίες της , τις τόσο δυσβάσταχτες και καμιά φορά αφόρητες .

Κι όμως η σημερινή ημέρα έρχεται πάντα να δώσει ελπίδα μέσα από την τόση θλίψη και την αγωνία με μια χαρμόσυνη Ανάσταση ζωής .

Ο Σταυρός  που κουβαλάει ο καθένας μας ας είναι η αιτία να αναστήσουμε τις ψυχές μας και των ανθρώπων γύρω μας έχοντας πάντα στην καρδιά μας αγάπη και συγχώρεση .

Ας πούμε συγνώμη εκεί που χρειάζεται και ας κάνουμε ειρήνη με το μέσα μας!

Χρόνια Πολλά - Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα με υγεία και αγάπη !    

Καταγγελία Μάντζου για υβριστικό σύνθημα Οικονόμου κατά του ΠΑΣΟΚ

 

Ο Δημήτρης Μάντζος δημοσίευσε ένα βίντεο, στο οποίο εικονίζεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, και φέρεται να φωνάζει το σύνθημα «γ...ω το ΠΑΣΟΚ».

 

Σε καταγγελία, μέσω twitter, κατά του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιάννη Οικονόμου προχώρησε το Μεγάλο Σάββατο ο Δημήτρης Μάντζος.

 

Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ δημοσίευσε βίντεο στο οποίο φέρεται να εικονίζεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος φωνάζοντας το σύνθημα «γ...ω το ΠΑΣΟΚ».

 

Ο κ. Μάντζος έγραψε χαρακτηριστικά: «Δεν θέλουμε να διαταράξουμε το κλίμα κατάνυξης του Πρωθυπουργού στην Τήνο, αλλά μήπως έχει κάτι να πει για τον κυβερνητικό του εκπρόσωπο, τα συνθήματα και την κατάντια του; Ή απλώς, life is life;»

Δεν θέλουμε να διαταραξουμε το κλίμα κατάνυξης του Πρωθυπουργού στην Τήνο, αλλά μήπως έχει κάτι να πει για τον κυβερνητικό του εκπρόσωπο, τα συνθήματα και την κατάντια του; Ή απλώς, life is life; pic.twitter.com/jAWhMAI7ZW

— Dimitris Mantzos (@Mantzos) April 15, 2023

πηγή 

Προς αναζήτηση μιας άλλης διακυβέρνησης

 

γράφει ο Θεόδωρος Γεωργίου*

  

Βρισκόμαστε λίγες μόλις εβδομάδες πριν από τις εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές της 21ης Μαΐου. Ο προεκλογικός αγώνας των πολιτικών κομμάτων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και η σχετική πολιτική συζήτηση-διάλογος αναπτύσσεται σε όλα τα επίπεδα και των απόψεων και της επιχειρηματολογίας.

 

Ενόψει, λοιπόν, των επικείμενων εκλογών θέτω τρία μείζονα ερωτήματα, τα οποία αναφέρονται ευθέως σε θεσμικά και συγκροτησιακά ζητήματα της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας. Η Ελλάδα ως πολιτική κοινωνία με τους μεταπολιτευτικούς θεσμικούς όρους συγκροτήσεώς της θα εξακολουθήσει να συμμετέχει στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι ή μήπως σταδιακά και με επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη περιθωριοποιείται στον ευρωπαϊκό χάρτη; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα.

 

Το δεύτερο θεσμικό πρόβλημα της Ελλάδας κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα συνίσταται στην υπαρξιακή δυνατότητά της να υπερασπιστεί τον δημοκρατικό εαυτό της, τον οποίο κατέκτησε κατά την ιστορική φάση της Μεταπολίτευσης (1974-2008). Και σ’ αυτό το πεδίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη (2019-2023) λειτούργησε υπονομευτικά σε σχέση με τις θεσμικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Δεν χρειάζεται να αναφέρει κανείς κανέναν κατάλογο «του μίσους κατά της δημοκρατίας» (αυτός είναι όρος και θεωρητικό σχήμα του Γάλλου φιλοσόφου Jacques Rancière). Αρκεί και μόνον η αναφορά σε δύο εμπειρικά περιστατικά: στις παρακολουθήσεις και στην εθνική τραγωδία της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη.

Στην απαρίθμηση των θεσμικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας και ο τόπος μας κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα, προστίθεται και το εξής θεμελιώδες ερώτημα: Οι αυτοσυνειδησιακές δυνάμεις της Ελλάδας ανάγονται σε παράγοντες που είναι τελικά εξωθεσμικοί με την κυριολεξία του όρου «εξω-θεσμός»; Για να διευκολύνω και τον εαυτό μου και τους αναγνώστες μας υπενθυμίζω το εξής: Κατά την ιστορική φάση εξέλιξης της κοινωνίας μας πριν επιβληθεί η δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) μιλούσαμε όλοι μας για τα «ανάκτορα» και τον εξωθεσμικό τους ρόλο στην άσκηση της πολιτικής. Κάτι παρόμοιο ή αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα: Υπάρχουν εξωθεσμικοί μηχανισμοί και παράγοντες, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην άσκηση της πολιτικής στον τόπο μας. Η διαφορά όμως ανάμεσα στα ανάκτορα ή τον στρατό, από τη μία, και τους σημερινούς εξωθεσμικούς μηχανισμούς, από την άλλη, εντοπίζεται στην πρακτική διαπάλη: ορατού και αοράτου.

 

Ζούμε σε συνθήκες αδιαφάνειας σχετικά με την άσκηση της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Είτε μιλάμε για δημοκρατικές χώρες, είτε αναφερόμαστε σε απολυταρχικά καθεστώτα, το μείζον θεσμικό πρόβλημα στην άσκηση της πολιτικής είναι ο ρόλος των ισχυρών οικονομικώς πληθυσμιακών ομάδων. Ποιο ρόλο παίζουν στην άσκηση της πολιτικής οι ισχυρές ομάδες (ελίτ);

 

Δεν θέλω να επαναλάβω την «κοινή δόξα» σύμφωνα με την οποία η πολιτική έχει γίνει υπηρέτης του οικονομικού συστήματος και πιο συγκεκριμένα του χρηματοπιστωτικού καθεστώτος. Η Ελλάδα ως ευρωπαϊκή περιφερειακή χώρα της πανίσχυρης ευρωζώνης έχει ανεξάντλητες δυνατότητες σχεδιασμού του ευρωπαϊκού πνεύματος. Χρειάζεται όμως μια άλλη κυβερνητική ηγεμονία.

 

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. Νίκος Ανδρουλάκης μετά την ευρωπαϊκή πολιτική εμπειρία του θέτει προς πολιτική διαβούλευση το όνομα του επόμενου πρωθυπουργού. Στο σημείο αυτό, εντελώς σε παρένθεση, θέλω να τονίσω ότι ο Ανδρουλάκης είναι ο μοναδικός ευρωβουλευτής στην ευρωπαϊκή ιστορία συμμετοχής της Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, ο οποίος θέτει το ζήτημα του επόμενου πρωθυπουργού σε συντακτική και θεσμική βάση.

 

Με απλά λόγια, μας λέει τα εξής: Εάν ως πολιτική κοινωνία δεν αντιλαμβανόμαστε ότι σε συνθήκες υποταγής της πολιτικής στην οικονομία δεν θέσουμε ως πρώτο ζήτημα το όνομα του νέου ηγεμόνα, τότε θα βρεθούμε σε πολιτικά αδιέξοδα. Ο συνταγματικός λαός μετά από δεκαπέντε χρόνια (2008-2023) ανυπαρξίας της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό χάρτη θα ψηφίσει και θα εκλέξει πολιτικά κόμματα. Αλλά ο νέος ηγεμόνας, ο νέος πρωθυπουργός δεν θα ονομαστεί από τα δύο αυτά κόμματα που επιδιώκουν να «κατακτήσουν» το κράτος ως λάφυρο! Στις νέες συνθήκες της παγκόσμιας διακυβέρνησης η κοινοβουλευτική δημοκρατία επαναπροσδιορίζεται. Αυτό θα ισχύσει επιτέλους και για την Ελλάδα;

 

*Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

 

Μονή κάνει έξωση σε κοινωνικό παντοπωλείο για να στεγάσει κέντρο κατά των αμβλώσεων!

 

Η Μονή Γουβερνέτου στον νομό Χανίων φαίνεται πως έχει μείνει ασυγκίνητη από το πνεύμα κατάνυξης που διακατέχει τους πιστούς την περίοδο του Πάσχα, αλλά και ανεπηρέαστη από τον σκοπό που θα έπρεπε να πρεσβεύει και να υπηρετεί. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν οι αποφάσεις και οι πράξεις της το τελευταίο διάστημα, που έχουν προκαλέσει οργή στην τοπική κοινωνία και απόγνωση σε πολίτες που δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Συγκεκριμένα, η Μονή Γουβερνέτου πήρε την απόφαση να τερματίσει τη δωρεάν παραχώρηση δύο ακινήτων που ο δήμος Χανίων χρησιμοποιεί για τη στέγαση του κοινωνικού παντοπωλείου και για τη στέγαση του κοινωνικού ιατρείου-φαρμακείου αντίστοιχα. Και παρότι για το κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο ο δήμος κατάφερε να βρει μία προσωρινή λύση, για το κοινωνικό παντοπωλείο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.

 

Το παραχωρητήριο έληξε τον Απρίλιο του 2022 και κατόπιν συνεννόησης με το δημοτικό συμβούλιο παρατάθηκε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2023 χωρίς δικαίωμα ανανέωσης. Ο ηγούμενος της Μονής Ειρηναίος φρόντισε να ενημερώσει τον δήμο πως η Εκκλησία σκοπεύει να αξιοποιήσει το ακίνητο που έχει στην κατοχή της για τη δημιουργία ενός κέντρου ενάντια στις αμβλώσεις. Ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως η Μονή Γουβερνέτου ασκεί συνεχείς πιέσεις στον δήμο και δεν διαπραγματεύεται την έξωση του κοινωνικού παντοπωλείου, παρά τις προτάσεις που έκανε το δημοτικό συμβούλιο για την πληρωμή κάποιου αντιτίμου.

 

Πλέον, το δημοτικό συμβούλιο Χανίων έχει περάσει στη διαδικασία διακήρυξης για την εύρεση κτιρίου ικανού να στεγάσει το κοινωνικό παντοπωλείο. Ωστόσο, πέραν των πρακτικών ζητημάτων που αφορούν στην αξιοπρεπή διαβίωση 1.200 κατοίκων της πόλης (τόσοι είναι οι ωφελούμενοι του κοινωνικού παντοπωλείου), τίθεται και ένα θεμελιώδες ερώτημα: ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος της Εκκλησίας; Η προστασία των πλέον ευάλωτων συμπολιτών μας ή η προάσπιση της (τεράστιας) ακίνητης περιουσίας της; Αντί να συντρέξει τους κατοίκους της πόλης που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, η Μονή Γουβερνέτου συμπεριφέρεται σε μία κοινωνική δομή όπως ο ιδιοκτήτης ενός εμπορικού ακινήτου σε έναν μπαταχτσή νοικάρη.

 

Μιλώντας στον Ημεροδρόμο, η αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής του δήμου Χανίων, Ελένη Ζερβουδάκη, σημειώνει: «οι δικαιούχοι του κοινωνικού παντοπωλείου ανήκουν αποδεδειγμένα σε ευπαθείς ομάδες, καταθέτοντας τα αντίστοιχα έγγραφα από την εφορία. Κάθε χρόνο γίνεται ενημέρωση αυτών των στοιχείων. Το παντοπωλείο μας στηρίζεται κατά 90% από πόρους του δήμου, ενώ το υπόλοιπο 10% προέρχεται από δωρεές επιχειρήσεων, τοπικών συλλόγων ή μεμονωμένων ατόμων». Στην ερώτηση αν η Εκκλησία έχει στηρίξει με κάποια δωρεά το κοινωνικό παντοπωλείο, η απάντηση είναι σαφής: «όχι». Παράλληα, η κυρία Ζερβουδάκη αναφέρει: «Με έχει πάρει τρεις φορές τηλέφωνο από την αρχή του έτους ο θεοφιλέστατος για να μου υπενθυμίσει ότι στο τέλος του χρόνου λήγει η συμφωνία μας και να με ρωτήσει αν έχουμε προχωρήσει τη διαδικασία εύρεσης κτιρίου. Υπάρχει πίεση επειδή είχε προηγηθεί συμφωνία πάνω σε αυτό. Ο δήμος έχει κάνει πρόταση αντιτίμου, αλλά η Εκκλησία δεν το δέχεται γιατί θέλει να αξιοποιήσει η ίδια την περιουσία της. Ο θεοφιλέστατος μού έχει πει ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το ακίνητο για κέντρο στήριξης μητρότητας και κέντρο κατά των αμβλώσεων». Η απόφαση της Εκκλησίας έχει προβληματίσει σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο.«Θεωρώντας ότι ο ρόλος της Εκκλησίας είναι να επιτελεί κοινωνικό έργο στήριξης και αλληλεγγύης ευπαθών ομάδων σε συνεργασία με τον δήμο, πιστεύω ότι αυτή η απόφαση δεν συνάδει με αυτόν τον ρόλο. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, είναι ένα κτίριο της Εκκλησίας και αυτή μπορεί να το αξιοποιήσει όπως επιθυμεί. Το ένα είναι το ηθικό κομμάτι και το άλλο το καθαρά νομικό και οικονομικό. Εξαρτάται τι θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας και τι ρόλο επιτελούμε», συμπληρώνει η κυρία Ζερβουδάκη.

 

Φαίνεται πως η Μονή Γουβερνέτου έχει αποφασίσει ακριβώς τον ρόλο που θέλει να επιτελέσει. Κλείνει μία κοινωνική δομή για να λειτουργήσει έναν μεσαιωνικό μηχανισμό. Γιατί να βοηθάς ανθρώπους που βρίσκονται σε ανέχεια, όταν μπορείς να διαιωνίζεις σκοταδιστικές αντιλήψεις; Γιατί να διευκολύνεις την πρόσβαση σε αξιοπρεπείς συνθήκες σίτισης, όταν μπορείς να προπαγανδίζεις την ανισότητα η οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδηγεί πάντα στην εξαθλίωση; Η απόφαση της Μονής Γουβερνέτου να κάνει έξωση σε ένα κοινωνικό ιατρείο- φαρμακείο και σε ένα κοινωνικό παντοπωλείο είναι ούτως ή άλλως αμφιβόλου ηθικής. Η απόφαση να στήσει έναν χώρο κατά του δικαιώματος στην άμβλωση και κατ’ επέκταση ενάντια στην ελευθερία του σώματος (κατά παράβαση της εθνικής και διεθνούς νομιμότητας) είναι χυδαία.

 

Το αν η απόφαση της Μονής Γουβερνέτου είναι χριστιανική ή όχι, θα το κρίνουν οι πιστοί της. Το γεγονός, όμως, πως πρόκειται για μία προκλητικά αντικοινωνική κίνηση είναι αυταπόδεικτο. Η Εκκλησία «ψαλιδίζει» τις δυνατότητες που έχει μία δημοτική αρχή για τη στήριξη των ευάλωτων πολιτών της στερώντας της την πολύτιμη αξιοποίηση των κατάλληλων ακινήτων. Και πως περιήλθαν, άραγε, αυτά τα ακίνητα στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας; Μήπως τα άφησαν στην Μονή κάποιοι άλλοι πολίτες θεωρώντας πως κάνουν αγαθοεργία; Ή μήπως τα αγόρασε η Μονή; Και αν τα αγόρασε, γιατί τα αγόρασε; Για να τα μισθώνει ως κερδοσκοπική εταιρεία ή για να βοηθάει ανθρώπους σε ανάγκη;  

πηγή

 

  

Η Εβδομάδα των Παθών

  

γράφει ο Σπύρος Τζόκας*

 

Μεγάλη Βδομάδα. Κρατάω μια φωτογραφία και την κοιτώ επίμονα. Για ώρα. Δεν πρέπει να αφήσω τον ψυχισμό να λυγίσει και να παραδοθεί στη θλίψη την ανήμπορη. Εξάλλου τέτοιες μέρες κυοφορείται μια ανεπαίσθητη θλίψη που παραπέμπει σε τέτοιες σκέψεις. Η φωτογραφία εικονίζει τη γειτονιά μου, τη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων και την εκκλησία της, τους Τρεις Ιεράρχες.

 

Μια γειτονιά που η φτώχεια είχε αναγκάσει τους ανθρώπους της να ριχτούν από τα νιάτα τους στην περιπέτεια της επιβίωσης, αγνοώντας την περιπέτεια της ζωής. Φτώχεια, ανέχεια και ο μόχθος για την επιβίωση. Οι άνθρωποι της γειτονιάς ανακάλυπταν πόσο δυνατοί ήταν όταν δεν είχαν άλλη επιλογή. Ηταν επιλογή ζωής ή επιβίωσης.

 

Φαίνονται όμορφοι άνθρωποι. Και κιμπάρηδες. Συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά τόσο σπάνιοι, σαν να είχαν το χάρισμα. Τους συναντούσες εκεί στην εκκλησία, στον καφενέ, στις γειτονιές, στις πεζούλες και είχαν μια αρχοντιά στα απλά πράγματα... ακόμα ακόμα πώς έβγαζαν το άφιλτρο τσιγάρο από το πακέτο, πώς το τοποθετούσαν στα χείλη τους και πώς το άναβαν και μετά ο καπνός που δημιουργούσε σχήματα... ακόμα ακόμα και από το τσούγκρισμα του κρασοπότηρου. Κάποιες φορές νέρωναν το κρασί τους. Ο μπαρμπα-Νίκος έλεγε ότι τους μήνες που δεν έχουν το ρ το κρασί θέλει νερό.

 

 

Πολλούς από αυτούς τους νόμιζα σαν ανθρώπους από σίδερο. Και να τους τώρα στη φωτογραφία. Τους θυμάμαι να γυρίζουν από τις εξορίες και τις φυλακές. Ζωές τσακισμένες και τσαλακωμένες. Ευθυτενείς, με βλέμμα καθαρό, δανεικά κοστούμια που γυάλιζαν από το πολύ σιδέρωμα, κολλαρισμένα πουκάμισα και καθαρά παπούτσια. Και τα άσπρα πουκάμισα να ακολουθούν τον επιτάφιο. Συνήθως σιωπηλοί, έπιναν κοιτάζοντας με ένα βλέμμα τρυφερό, μα γεμάτο απόγνωση πολλές φορές, τους νεοσσούς του «κινήματος», όντας αμάθητοι, πίνανε κανένα ποτήρι ρετσίνα παραπάνω κι αρχίζαμε τα ηρωικά και επικά για τα «βουνά, το αντάρτικο, το κίνημα».

 

Σε μερικούς έκλεισα τα μάτια. Ήθελαν μια δίκαιη κοινωνία, με τους ανθρώπους να είναι ευτυχισμένοι. Τους μάντρωσαν παλικαράκια και κοπέλες στα στρατόπεδα και γύρισαν άντρες και γυναίκες στην ωριμότητά τους. Πήγαν σχεδόν αγράμματοι και γύρισαν ο καθένας με ένα επάγγελμα. Ηταν φύσει φιλοπρόοδοι και δημιουργικοί. Μόχθησαν και πρόκοψαν. Όσο τους άφηνε το σύστημα των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων. Ο ανθός της νεολαίας μιας τραγικής δεκαετίας.

 

*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας, υποψήφιος με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα Αθηνών

Χάθηκαν οι Τρικούπηδες και μείναν μόνον οι Γουλιμήδες σ’ αυτή τη χώρα;

 

γράφει ο Βασίλης Κανέλλης

 

Λένε ότι η Πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Έχω διαπιστώσει ότι έχει καταπληκτική ομοιότητα με το πρώτο

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος θόρυβος με την υποψηφιότητα του Ευάγγελου Αντώναρου που βρέθηκε στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αν και ήταν εκπρόσωπος κάποτε της Δεξιάς.

 

Και δεν τον καταλαβαίνω διότι τέτοιες κυβιστήσεις έχουν κάνει πολλοί από τους πολιτικούς μας. Και κόμματα έχουν αλλάξει, και ιδεολογίες έχουν αλλάξει, κι έχουν ξεχάσει τι έλεγαν μέχρι πριν από λίγο καιρό για μια παράταξη ή έναν αρχηγό.

 

Περί όνου σκιάς με απλά λόγια καθώς κανείς δεν θα έπρεπε να πέφτει από κανένα πολιτικό συννεφάκι γιατί ένας δεξιός έγινες αριστερός και ασπάστηκε τις αρχές του κόμματος που τον υποδέχθηκε με αγκαλιές.

 

Ούτε γιατί ένας Πασόκος μπορεί να υπηρετήσει την… επάρατη δεξιά και να μπει στο μαντρί της οικογένειας Μητσοτάκη.

 

Ούτε φυσικά πρέπει να εκπλησσόμαστε και από τους πρώην ΠΑΣΟΚ που είδαν το φως το αληθινό στον ΣΥΡΙΖΑ.

  

Τι να θυμηθούμε άραγε; Τον Γιάννη Ραγκούση που έλεγε για τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι ο ανέντιμος πολιτικός της Μεταπολίτευσης;

 

Να θυμηθούμε τον Αδωνι Γεωργιάδη που έλεγε: «Οποιος ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. νομιμοποιεί την κλοπή του δημόσιου χρήματος. Τα κόμματα αυτά τα δυο είναι και κλέφτες και ψεύτες».

 

Απειρες περιπτώσεις πολιτικών που διαγράφουν το παρελθόν τους προκειμένου να κάνουν μια νέα αρχή.

 

Το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί που ενδεχομένως να μην έχουν συνείδηση, ενσυναίσθηση ή την ντομπροσύνη να παραδεχθούν είτε ότι όλα τα κάνουν για να επιβιώσουν είτε γιατί δεν έχουν κανένα πρόβλημα τις εισπηδήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο.

 

Το πρόβλημα ανήκει στα ίδια τα κόμματα ως φορείς ιδεών, οραμάτων, ως ζωντανοί οργανισμοί οι οποίοι θέλουν να εκπροσωπούν το λαό.

 

Χάθηκαν δηλαδή οι υποψήφιοι που έχουν πράγματι να προσφέρουν και δεν είναι συνταξιούχοι, αδιάφοροι, ετερόφωτοι, επιλήσμονες και κωλοτούμπες της τελευταίας υποστάθμης;

 

Χάθηκαν οι άξιοι άνθρωποι από την κοινωνία των πολιτών, από τις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες που θα κοσμούν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων και δεν θα μοιάζουν με επαγγελματίες, βαριεστημένους δημοσίους υπαλλήλους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι μπίζνες και η προσωπική προβολή;

 

Δεν υπάρχουν νέοι που αγαπούν την πατρίδα τους κι έχουν το αίσθημα της προσφοράς, της άδολης και χωρίς σκοπιμότητες ανάγκης για να υπηρετήσουν την Ελλάδα;

 

Χάθηκαν οι Τρικούπηδες και μείναν μόνον οι Γουλιμήδες; Με αυτούς θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα; Και γιατί δηλαδή να εμπιστευτούμε όλους εκείνους που προδίδουν ιδεολογίες, συντρόφους και παρατάξεις προκειμένου να στοιχηθούν κάτω από μια σημαία που μέχρι πρότινος έβριζαν;

 

Αν άλλαξαν τα δεδομένα να το καταλάβουμε. Αν έπεσαν οι διαχωριστικές γραμμές να το συζητήσουμε. Ισχύει όμως αυτό στην Ελλάδα;

 

Και στο κάτω – κάτω πώς μπορείς να είσαι δεξιός και να γίνεις αριστερός ή το αντίθετο μόνο και μόνο για μια καρέκλα;

 

Δυστυχώς, αυτά βλέπουν οι νέες γενιές κι απέχουν από τα κοινά. Τι καλύτερο να περιμένουμε όταν επιβεβαιώνεται αυτό που είχε πει το «γεράκι» της Αμερικής, Ρ. Ρήγκαν: «Λένε ότι η Πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Έχω διαπιστώσει ότι έχει καταπληκτική ομοιότητα με το πρώτο.

Υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο…”αριστερός” Αντώναρος..!

 

 

Υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο…”αριστερός” Αντώναρος στην Ανατολική Αττική..! 

Σήμερα ο Τσίπρας έκανε και επίσημα τον ΣΥΡΙΖΑ ορντινάντσα του Καραμανλή.

Τώρα εξηγούνται όλα και η σιωπή τόσων χρόνων για τις ευθύνες της Κυβέρνησής της ΝΔ για την χρεοκοπία της χώρας... 

Η συνύπαρξή του με τους ακραφνείς "Καραμανλικούς" Πάνο Καμμένο (ΑΝΕΛ) στη συγκυβέρνηση και Προκόπη Παλόπουλο στην Προεδρία της Δημοκρατίας το επιβεβαιώνουν..... 

       

Ένας υπουργός – «στόχος» με «αρνιά – πόρσε» και «καλάθια – καπαμά»!

 

Έφτιαξε προεκλογικό σποτ για να πει ότι αποτελεί «στόχο», βάζοντας λέιζερ να τον σημαδεύουν, μας μίλησε για «αρνιά πόρσε» κι ακόμα κοροϊδεύει με τα «καλάθια - καπαμά». Είναι ο υπουργός Αναπτύξεως της κυβερνήσεως Μητσοτάκη.

 

 

Ηφωτογραφία που βλέπετε δεν είναι επεξεργασμένη. Πρόκειται για εικόνα από το προεκλογικό σποτ του υπουργού Αναπτύξεως. Οι κόκκινες και πράσινες κουκκίδες πάνω του είναι από τα… λέιζερ που τον σημαδεύουν!

 

Ο τύπος έφτιαξε ένα απερίγραπτο βίντεο (εδώ) δηλώνονοντας: «Το ξέρω. Αποτελώ στόχο. Ε, και; Αφήστε τους να με σημαδεύουν. Όσο αυτοί με στοχοποιούν, τόσο εγώ παίρνω δύναμη για να εργάζομαι πιο σκληρά για το καλό όλων μας»!

 

Αν αυτό το άτομο δεν «έπαιζε» με τις τιμές στα βασικά είδη κατανάλωσης, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια ακόμα (ας την πούμε πολιτική) γελοιότητα με καλάθια καπαμά.

 

Ο κύριος Γεωργιάδης, άλλωστε, μας είπε ευθέως ότι υπάρχουν ορισμένοι που… αξίζουν να τρώνε αρνιά πόρσε και άλλοι όχι. Παραδέχτηκε, με λίγα λόγια, ότι μέχρι και στο αρνί για το Πάσχα η κυβέρνηση μας «προσφέρει» προϊόντα κατώτερης ποιότητας, αν δεν έχουμε να πληρώσουμε για να φτάσουμε στην …κατηγορία πόρσε.

 

Θα το ξαναπούμε: Αυτός είναι υπουργός. Αυτός παρουσιάζει «έργο». Αυτός θέλει να εκπροσωπήσει πάλι πολίτες στη Βουλή. Αυτός ασκεί πολιτική (και) με την αυτογελοιοποίηση του, κοροϊδεύοντας τον κόσμο στα μούτρα.   

πηγή 

Παγκάκια στο πάρκο

 

Γυναίκα σε παγκάκι, 1879, Εντουάρ Μανέ

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Πλησίαζε Πάσχα. Ανοιξη κι Απρίλης. Βροχερός Απρίλης, από εκείνους που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει αν πρέπει να σου γελάσουν και να σου υποσχεθούν μια ομορφότερη μέρα ή να σε αφήσουν να περιμένεις τον επόμενο, τον Μάη, που δεν μπορεί, ήλιο θα φέρει και μια υπόσχεση άλλης άνοιξης, πραγματικής.

 

Το πάρκο φαινόταν να έχει στεγνώσει καθώς το διέσχιζαν οι βιαστικοί περαστικοί για να κόψουν δρόμο. Το χώμα είχε τη μυρωδιά της βροχής, αλλά δεν είχε λάσπες. Κι ύστερα, εκείνοι διάλεγαν τα στρωμένα με χοντρό χαλίκι δρομάκια, που ήταν ασφαλέστερα και πιο σταθερά.

 

Κόντευε μεσημέρι και όλοι έτρεχαν να προλάβουν. Τι; Μια δουλειά, ένα μάθημα, ένα ραντεβού με γιατρό ή δικηγόρο ή συνεργάτη. Κάτι τέτοιο. Καθημερινή. Δεν κρύβουν θαύματα συνήθως.

 

Κι όμως, υπήρχαν και κάποιοι που κάθονταν στα παγκάκια. Ναι, σ’ αυτά τα ξύλινα παγκάκια που είχαν ποτίσει από το βρόχινο νερό και το σώμα τους μύριζε υγρασία και βρύα, ίσως και λίγο μούχλα.

 

Ενας ηλικιωμένος με γκρι καμπαρντίνα και καπέλο με γείσο, ακουμπισμένος στη ράχη του καθίσματος, κρατούσε τη μεγάλη ομπρέλα του σαν μπαστούνι ανάμεσα στα πόδια του. Ισως όταν δεν έβρεχε να τη χρησιμοποιούσε και σαν μπαστούνι. Παρακολουθούσε τα πουλιά που πετούσαν από αροκάρια σε αροκάρια. Κάποια τσιμπολογούσαν τα φύλλα στις τριανταφυλλιές, που είχαν αρχίσει να βγάζουν μπουμπούκια -ακόμη μια ένδειξη ότι η άνοιξη ήταν εδώ, αλλά αργούσε να φορέσει το χρωματιστό φόρεμά της.

 

Πιο κάτω, μια γυναίκα, με σκούρο ταγέρ και γόβες με χαμηλό τακούνι, είχε στρώσει στο παγκάκι μια εφημερίδα για να κάτσει. Η υγρασία δεν φαινόταν να έχει επηρεάσει το χτένισμά της. Μέχρι τον ώμο, κρεπαρισμένο και σταθερό, σαν από διάφανο ξανθό μεταλλικό σύρμα.

 

Δεν φαινόταν να κοιτάζει πουθενά, δεν έδειχνε κανένα συναίσθημα, μόνο κρατούσε σφικτά τη δερμάτινη τσάντα της, σαν να φοβόταν μην την χάσει ή της την πάρει κάποιος. Σαν να σκότωνε τον χρόνο της, σαν να μην είχε τι άλλο να κάνει. Ή σαν να φοβόταν να γυρίσει σπίτι -στη μοναξιά των τεσσάρων τοίχων, στην αδιαφορία των κοινότοπων συζητήσεων, στο ανούσιο σκουριασμένων σχέσεων. Η μυρωδιά της βροχής μπορεί να φαινόταν περισσότερο αισιόδοξη.

 

Ισως να ήταν και η επικείμενη γιορτή που ζητούσε όλη αυτήν τη θλίψη, αυτό το συναίσθημα απαισιοδοξίας και απογοήτευσης, που οι γυναίκες καμιά φορά βιώνουν πιο έντονο. Εκπαιδευμένες από μικρές να προσαρμόζονται πιο εύκολα, να απορροφούν τις παραδόσεις ή τις συμβάσεις, να τις χωνεύουν και να τις αναβιώνουν, γίνονται πιο εύκολα και φορείς της ανοιξιάτικης θλίψης.

 

Και ίσως σοφά οι θρησκείες συνέδεσαν την άνοιξη με το πιο αποτρόπαιο, αλλά και αναπόδραστο, τον θάνατο, δοξάζοντας παράλληλα τη ζωή. Καλλιεργώντας την ελπίδα της ανάστασης. Της όποιας ανάστασης. Του Διονύσου, του Οσίριδος, του Χριστού και τόσων άλλων θεών και θεοτήτων. Και μετά από τη μεγάλη θλίψη έρχεται η αναπάντεχη χαρά. Τέτοια εποχή, Απρίλη, που όταν στεγνώσει καλά η βροχή και βγει ο ήλιος θα πλημμυρίσει ο τόπος αρώματα και χρώματα και πουλιά που θα κελαηδούν.

 

Ετσι και η γυναίκα του πάρκου, με το καλοραμμένο ταγέρ, τα περιποιημένα μαλλιά και το χαμένο στο κενό βλέμμα θα μπορούσε να αναστηθεί. Με αφορμή τη μεγάλη γιορτή, ίσως να φορούσε κι ένα χαμόγελο σαν κόκκινο κραγιόν στο πρόσωπό της και να έριχνε φως σε κάθε τι σκοτεινό και δυσοίωνο. Για λίγο, για μια-δυο μέρες, για όσο κρατάει η γιορτή. Αλλά θα το έκανε. Θα μαγείρευε, θα καθάριζε, θα στόλιζε, θα αγόραζε και κάτι καινούργιο, φωτεινό, να φορέσει κι εκείνη και ίσως να προσευχόταν σε μια μεγαλύτερης διάρκειας χαρά.

 

Και πάντα υπήρχε η ελπίδα να ξυπνήσει και η ίδια. Κάνοντας αυτή την υπέρβαση που οι άνθρωποι συχνά φοβούνται να κάνουν. Να αφήσει τους δικούς της χυμούς να ξεχειλίσουν, όπως οι χυμοί που ασφυκτιούσαν μέσα στα φυτά και τα δέντρα, περιμένοντας τον ήλιο για να ανθίσουν. Να αναστηθεί, ζώσα, η ίδια.  

Να τον χαίρονται τον Ψαριανό τους

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

 

 

Αδυνατώ να καταλάβω τι έχει να προσφέρει στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος ο Γρηγόρης Ψαριανός

Υπήρξε μια εποχή, πολλά χρόνια πριν, που μπορούσα να καταλάβω γιατί ένα κόμμα μπορεί να ήθελε τον Γρηγόρη Ψαριανό για υποψήφιο.

 

Ήταν ένας πετυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός, κάτι θυμόταν ακόμη από το πέρασμά του από την Αριστερά, και όσα έλεγε διατηρούσαν ακόμη ένα βαθμό συνοχής.

 

 

Και τότε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν έπρεπε να επιλέγονται άνθρωποι με βάση το κριτήριο ότι είναι «προβεβλημένοι».

 

Άλλωστε, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία το αμάρτημα αυτό είναι σχεδόν… προπατορικό.

 

Όμως, από ένα σημείο και μετά ο Ψαριανός έπαψε να πληροί έστω και αυτά τα κριτήρια.

 

 

Επέλεξε ο ίδιος να γίνει ένα ακροκεντρώο τρόλ με όλο και πιο δεξιές θέσεις και μάλιστα διανθισμένες με τον απαραίτητο σεξισμό.

 

Δικαίωμά του προφανώς να θέλει να γράφει χαζομάρες στα social, αλλά αυτό προφανώς και δεν τον κάνει σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα.

 

Για να μην αναφερθώ στην επιλογή – φαντάζομαι με… κοινωνικά κριτήρια – να έχει θέση συνεργάτη στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου.

 

Άλλωστε, το πώς διορίζουν τα κόμματα «συνεργάτες» είναι από μόνο του μια πικρή ιστορία.

 

Όμως, υπάρχουν και κάποιες φορές που ακόμη και οι πιο ελαστικές κόκκινες γραμμές παραβιάζονται.

 

Αναφέρομαι στα σεξιστικά και μισογυνικά σχόλιά του για τη Δανάη Μπάρκα, που έδειξαν – για να το πω πολύ απλά – ότι τίποτε δεν κατάλαβε από #Metoo.

 

Ξεκινάει λοιπόν και πρωτοποστάρει τη γνωστή πρόσφατη φωτογραφία της Δανάης Μπάρκα με μαγιό, με εμφανέστατη πρόθεση να σχολιάσει τα… κιλά, ξεχνώντας φυσικά εν έτει 2023 ότι κάτι τέτοιο μόνο ως σεξιστικό μπορεί να θεωρηθεί.

 

Γιατί είναι σαν να λέει ο Ψαριανός ότι μόνο γυναίκες που ταιριάζουν σε συγκεκριμένο πρότυπα «ομορφιάς» έχουν το δικαίωμα να δείξουν το σώμα τους ή να βάλουν μαγιό σε μια φωτογραφία.

 

Οι υπόλοιπες τι πρέπει να κάνουν; Να βάλουν μπούρκα για να μην ενοχλείται ο κάθε Ψαριανός;

 

Κάπου το καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να το γράψει και σπεύδει να αλλάξει το ποστ, όχι όμως τη φωτογραφία.

 

Τώρα το θέμα του δεν είναι τα κιλά αλλά η… έλλειψη περιεχομένου (και εδώ χρειάστηκε δύο προσπάθειες για να φτιάξει τη διατύπωση).

 

Βεβαίως και πάλι δεν κατάλαβε ότι αυτό που έγραψε παραμένει βαθιά σεξιστικό.

 

Αφενός γιατί κράτησε την ίδια φωτογραφία.

 

Αφετέρου γιατί ουσιαστικά είπε ότι μια γυναίκα που φωτογραφίζεται με το μαγιό της και κάνει πρωινή εκπομπή δεν έχει περιεχόμενο.

 

Δηλαδή, τι θα σήμαινε «περιεχόμενο», αυτό ο Ψαριανός – που δεν έχει ταυτιστεί στο μυαλό κανενός με την εικόνα του μελετητή φιλοσοφίας – δεν το απαντά.

 

Και γι’ αυτό δεν καταλαβαίνει ότι να μιλάει εμμέσως ότι οι γυναίκες που παρουσιάζουν πρωινές εκπομπές είναι «γλάστρες» πάλι βαθιά στερεοτυπικό και βαθιά σεξιστικό είναι.

 

Για να μην αναφερθώ ότι κάνει ότι αγνοεί πόσο κόπο, προετοιμασία, μελέτη απαιτεί το να μπορείς να βγάλεις πρωινή εκπομπή τέτοιου είδους, με ένα δύσκολο κοινό.

 

Εκτός και εάν ο Ψαριανός θεωρεί ότι το – κυρίως γυναικείο – κοινό τέτοιών εκπομπών επίσης είναι χωρίς περιεχόμενο, οπότε πάλι ξαναγυρνάμε στην ίδια σεξιστική και τελικά μισογυνική αντιμετώπιση.

 

Και βέβαια ούτως ή άλλως ο Ψαριανός τη φωλιά του την έχει λερωμένη σε σχέση με τον σεξισμό εδώ και χρόνια.

 

Από τότε που έγραφε σεξιστικά σχόλια για την Έφη Αχτσιόγλου και από τότε που ανέβασε παραποιημένη φωτογραφία της Ραλλίας Χρηστίδου.

 

Μετά από όλα αυτά αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει να είναι ξανά υποψήφιος με το κυβερνών κόμμα.

 

Και δεν το λέω με βάση την όποια δική μου τοποθέτηση.

 

Το λέω με βάση τις ανάγκες που μπορεί όντως να έχει το κυβερνών κόμμα – όπως και κάθε κόμμα – στην προεκλογική του εκστρατεία.

 

Εδώ ο Ψαριανός δεν τα πήγε καλά ούτε το 2019, που ερχόταν και με την… αίγλη της θητείας του στο Ποτάμι.

 

Θα μου πείτε ότι δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε το τελευταίος γυρολόγος της πολιτικής και ότι πάντα στα ψηφοδέλτια υπάρχει χώρος και γι’ αυτούς που ούτε τα κόμματα που τους φιλοξενούν δεν θέλουν – στην πραγματικότητα – να βγουν.

 

Σωστό, αλλά πάντα μπορεί κανείς να ελπίζει ότι τα κόμματα θα προσπαθήσουν να δώσουν περισσότερο χώρο σε αυτές και αυτούς που έχουν κάτι να πουν.

Γεύμα με συριζαίους στο Μικρό Στάλινγκραντ.- Πώς αποφασίζει τελικά κάποιος τι θα ψηφίσει;

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Σαββάτου στην τοποθεσία «Μικρό Στάλινγκραντ», όπως θα έγραφε το κινητό αν υπήρχαν διαδίκτυο και εφαρμογές τα χρόνια που το ονόμασαν έτσι. Στον δήμο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, παρότι ηττημένος στο σύνολο της χώρας, διατήρησε ηχηρή πρωτιά. Καισαριανή, μερικές εβδομάδες πριν από τις εκλογές.

 

Οι φίλες και οι φίλοι γύρω μου, πέντε στον αριθμό, δεν έχουν εκλογικά διλήμματα, δεν ταλαντεύονται, δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις για την 21η Μαΐου. Έχουν μόνο απόλυτες βεβαιότητες. Όλοι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και από τις κουβέντες καταλαβαίνω εύκολα ότι δεν υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να αλλάξουν πολιτική συμπεριφορά.

 

Στη διάρκεια αυτής της συνύπαρξης που βοήθησαν η φιλία και η ρακή ώστε να έχει διάρκεια, προσπαθώ να καταλάβω γιατί άνθρωποι χωρίς καμία απολύτως ιδιοτέλεια ή σκοπιμότητα, ούτε και όφελος στην περίπτωση που το κόμμα τους κερδίσει την εξουσία, είναι τόσο σίγουροι για την επιλογή τους. Μόνο εγώ είμαι συνεχώς μετέωρος πολιτικά; Έτσι φαίνεται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

Σημασία έχει πως οι πέντε δεν είναι φανατικοί, δεν είναι οπαδοί, έχουν κριτική σκέψη, δεν ακολουθούν μια κομματική επιλογή χωρίς όρους, δεν είναι κάποιοι/-ες που συμπεριφέρονται ως μέλη αγέλης.

 

Από τις πολλές κουβέντες οι περισσότερες, αν όχι όλες, απαντούσαν στο «γιατί θα καταψηφίσουν τον Μητσοτάκη», με την έννοια ότι το γεγονός ότι θα επιλέξουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνδέεται με αυτό που ονομάζεται «θετική ψήφος».

Συχνά όσοι δημοσιολογούν και προσπαθούν να μεταφέρουν αυτό που η κοινότοπη έκφραση αναφέρει ως «παλμό της κοινωνίας» αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν δεκάδες ή εκατοντάδες λέξεις για να τον περιγράψουν, αλλά ακόμα κι έτσι δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβεί αυτό που επιδιώκουν.

 

Στην περίπτωση της παρέας στο «Μικρό Στάλινγκραντ» δεν χρειάζεται παρά μεταφορά σκέψεων και λέξεων από μια συζήτηση που δεν γνώριζαν καν ότι θα μεταφερόταν, έστω και ανώνυμα, στους αναγνώστες μιας εφημερίδας. Το μόνο που χρειάστηκε από την πλευρά μου για να αντληθούν αυτά που ήθελα να ακούσω ήταν να γίνω ένας καλός ακροατής και ενδεχομένως ένας μικρός προβοκάτορας που, δήθεν αφελώς, ρωτάει με παιδική περιέργεια γιατί θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

 

 

«Γιατί η σημερινή κυβέρνηση είναι η χειρότερη που πέρασε από τη χώρα», λέει ο Α. με μια βεβαιότητα που μάλλον τη ζηλεύω, γιατί δεν έχω πολλές βεβαιότητες. Οι υπόλοιποι/-ες κουνάνε το κεφάλι επιδοκιμαστικά. «Ξεπέρασε και τον πατέρα του ο Μητσοτάκης», λέει η Μ., η οποία, λόγω ηλικίας, αμφιβάλλω αν θυμόταν τη διακυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη «Ήμουν μαθήτρια, συμμετείχα στις καταλήψεις τότε και θυμάμαι πολύ καλά».

 

Ο Α. προφανώς σκέφτεται πως ο ισχυρισμός περί «χειρότερης κυβέρνησης» θέλει επιχειρήματα και επανέρχεται: «Σκάνδαλα, υποκλοπές, φτώχεια, ακρίβεια, το τρένο στα Τέμπη. Θα ξεχάσουμε τα παιδιά στο τρένο στα Τέμπη; Και μόνο αυτό να ήταν, θέλει μαύρισμα». Ο προβοκάτορας πρέπει να τσιγκλήσει. «Δεν υιοθετώ τη χυδαιότητα της συλλογιστικής των συμψηφισμών, αλλά δεν θα μπορούσε το ίδιο δυστύχημα να συμβεί όταν στη βάρδια ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;». Η συζήτηση ανάβει.

 

«Το έργο της τηλεδιοίκησης σταμάτησε επί της σημερινής κυβέρνησης, το γνωρίζουμε καλά αυτό», λέει η Μ.2 (δεύτερη με όνομα που αρχίζει από Μ). Η Δ. έχει πολλά να πει για την τραγωδία: «Εμένα περισσότερο με πείραξε η προσπάθεια να αποδώσουν το δυστύχημα σε ανθρώπινο λάθος και μόνο, η προσχηματική παραίτηση του υπουργού Καραμανλή και η επιμονή να είναι πάλι υποψήφιος, ότι προσπαθούν να μετατοπίσουν ευθύνες, οι μικροκομματικοί χειρισμοί τους, η διαστρέβλωση που γίνεται από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν».

 

Η Φ., η μεγαλύτερη και αναμφισβήτητα πιο συμπαθής της παρέας, δεν μιλάει, απλώς συμφωνεί, κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι. «Εγώ, έτσι κι αλλιώς, πάντα αριστερά ψήφιζα», λέει. Ήθελα να ρωτήσω αν η αριστερά που ψήφιζε παλιά έχει μεγάλη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν το έκανα.

 

Η Μ. επανέρχεται με άλλο θέμα: «Στις 15 του μήνα έχει τελειώσει ο μισθός, η ακρίβεια είναι μεγάλη και συνεχής», λέει οργισμένη. «Και με τα pass του Άδωνη δεν καλύπτεται ούτε ένα μικρό ποσοστό», λέει η Μ2. «Άλλωστε, η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με επιδόματα, θέλει συνολικές, σε βάθος πολιτικές», παρεμβαίνει ο Α.

 

Εκείνο το μεσημέρι ειπώθηκαν πολλά ακόμα, για τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τα προσωπικά παιχνίδια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που οι συνδαιτυμόνες γνώριζαν καλά. Αυτό που συγκράτησα όμως είναι πως από τις πολλές κουβέντες οι περισσότερες, αν όχι όλες, απαντούσαν στο «γιατί θα καταψηφίσουν τον Μητσοτάκη», με την έννοια ότι το ότι θα επιλέξουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνδέεται με αυτό που ονομάζεται «θετική ψήφος». Μπορεί να κατάλαβα και λάθος, ωστόσο δεν τους το είπα. Σκέφτηκα ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις καταψηφίζονται για όσα έχουν κάνει. Όχι επειδή το αντίπαλο δέος έχει μια θεαματικά πιο ελκυστική πρόταση εξουσίας.